วันนี้พอดีมีโอกาสได้โพสเรื่องแต่งอันนี้แบบรัวๆ บาง Chapter อาจจะไม่ได้สะใจหรืออะไร หรือบางครั้งอาจจะงงบ้าง แต่ตอนนี้กำลังจะเดินทางเข้าถึงบทสรุปแล้ว ผมรับรองว่า ตอนจบที่แก้ใหม่นี้น่าจะถูกใจหลายๆ คน
วันนี้จ็อบตื่นเช้ามาในชุดนอน ด้วยอาการใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบจากหยก แล้วจึงหันไปมองบอลที่นอนล่อนจ้อน บนเตียง “บอลกูขอโทษนะ” จ็อบรำพึงเบาๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่บอลตั้งปลุกไว้ก็ดังขึ้นมา “เชี้ยกูหลับไปสภาพนี้เลยเหรอวะ” “เออดิ ไปอาบน้ำกันเถอะว่ะ” จ็อบชวนบอลอาบน้ำ เมื่อจ็อบกับบอลถึงโรงเรียน ก็ไปยังโรงอาหารเพื่อที่จะทานอาหารเช้ากัน ทันใดนั้นก็มีข้อความไลน์เข้ามาในมือถือจ็อบทำเอาจ็อบใจคอไม่ดี จึงหยิบออกมาอ่าน บอลพอเห็นจ็อบหยิบมือถือออกมา ก็คิดว่าจะมีข้อความอะไรจากบุคคลปริศนามาอีก จนไม่เป็นอันกินข้าว “เห้อออ” จ็อบถอนหายใจ “ไลน์ใครวะ” บอลถาม “ไลน์โฆษณา กูแอดไปแล้วมันส่งมาเฉยๆ” จ็อบแถไป เพราะจริงๆแล้วเป็นข้อความจากหยก “ส่งมาเช้าเนอะ” “เออ กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำก่อน” จ็อบรีบตัดบทและปลีกตัวออกจากบอล “วันนี้เจอกันตรงสะพานลอยที่เดิมนะ” “ได้สิ” จ็อบพิมพ์ตอบกลับไป “ไปนานจังวะ” บอลถามจ็อบที่ไปซื้อน้ำนานผิดปกติ “พอดีกูปวดฉี่ เลยไปเข้าห้องน้ำมา”จ็อบโกหกไปเพื่อปกปิดความจริง “มึงเอาน้ำจากห้องน้ำมาให้กูกินหรือเปล่าเนี่ย” บอลหยอก “จะบ้ารึไง ถ้าท่อน้ำทิ้งว่าไปอย่าง” จ็อบตอบกลับ “เห้ย ดูนั่นดิ พี่ต้อมนี่หว่า เดินจูงมือมากับใครวะ”บอลชี้มือไปทางเด็กหนุ่มคู่หนึ่งที่เดินจูงกันมา “เชี้ย พี่ธามนี่หว่า เค้าคืนดีกันแล้วเหรอวะ ไม่ยักกะรู้”จ็อบสงสัย “สงสัยเขาใช้เวลาเสาร์อาทิตย์ปรับความเข้าใจกันมึงว่ากูควรเข้าไปทักทายเขาไหม” บอลแซว “ก็เข้าไปทักซะหน่อยก็ได้ ไม่เสียหายอะไรนี่วะ” จ็อบบอกแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปหาต้อมกับธาม “หวัดดีคับพี่ต้อมพี่ธาม” “เออ หวัดดีไอ้จ็อบแล้วก็ เอ่ออ อ่อ ไอ้บอล” ต้อมทักทายตอบ “พี่ขอโทษด้วยนะเว้ยวันนั้น ที่เล่นเราสองคนหนักเลย”ธามขอโทษจ็อบและบอลสำหรับเรื่องเมื่อคืนวันศุกร์ พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ “อ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ถือว่าเป็นกิจกรรมที่พี่รับพวกผมเป็นรุ่นน้องแล้วกันนะพี่ธาม” จ็อบบอกธามจึงยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่ “ได้ดิวะ มีไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ” ธามบอกกับจ็อบกับบอล “แล้วถ้าผมจะแกล้งพี่ๆ คืนบ้างล่ะคับ”บอลแกล้งหยอกต้อมกับธาม “สำหรับต้อมแกล้งได้เต็มที่เลย ส่วนถ้าจะแกล้งพี่ล่ะน้องน้องอาจจะโดนแบบที่ต้อมโดนวันนั้นนะ” “ไม่แกล้งแล้วค้าบบบบ” บอลลากเสียงยาวอย่างทะเล้นทั้งสี่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาม “งั้นพวกผมขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับ” จ็อบขอตัวไปกินข้าวต่อ ระหว่างเดินกลับมาบอลก็กระซิบบอกจ็อบ “หวานไม่เท่าคู่เราหรอกมั้ง” “ไอ้บ้า” จ็อบตอบกลับพร้อมกับตบหัวบอลไปทีหนึ่ง แล้วจึงนั่งลงทานข้าวต่อ “แหม่พวกมึง เฮฮาปาจิงโกะอะไรแต่เช้าวะ” โอ๊ตกับซอเดินมาสมทบ “ก็นิดหน่อยแหละ” จ็อบกับบอลมองหน้ากันอย่างรู้ใจ “ที่หัวเราะกันนี่คือรายงานหน้าชั้นวิชาชีวะของพวกมึงเสร็จกันแล้วใช่ไหมวะ” “เชี้ย ลืมสนิทเลย งานงอกละกู” จ็อบอุทาน จ็อบและบอล รีบจ้วงข้าวอย่างไวปานความเร็วแสงแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องสมุดแม้จะมีเวลาเหลือแค่ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนโรงเรียนเข้าแถวก็ตาม เมื่อเข้าเรียนคาบแรก อาจารย์สมใจที่สอนชีววิทยาก็โทรมาหาจ็อบซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง เพื่อให้บอกเพื่อนว่าอาจารย์ไปราชการด่วนที่ต่างจังหวัด วันนี้งดรายงานหน้าชั้นไปรายงานอีกทีจันทร์หน้าเลย แต่วันนี้ฝากงานไว้กับอาจารย์ธนากรไว้แล้ว “เห้ย พวกเรา วันนี้อาจารย์สมใจติดราชการวันนี้เลยงดรายงานหน้าชั้นในวิชาชีวะว่ะ” ทั้งห้องส่งเสียงมีทั้งดีใจและผิดหวังแต่ดูจากลักษณะเสียงแล้ว ดีใจจะมากกว่าเกินครึ่ง “แต่วันนี้อาจารย์เขาก็ฝากงานไว้กับอาจารย์ธนากรส่งในคาบด้วย” ตอนนี้ทั้งห้องส่งเสียงผิดหวังพร้อมกันแต่ในใจจ็อบรู้สึกเบาใจลงเยอะเพราะงานคู่ของตัวเองกับบอลยังไม่เสร็จ พักกลางวัน หยกส่งไลน์มาหาจ็อบอีกครั้ง “อย่าลืมนัดของเราตอนเย็นนะ” “ใครส่งไลน์มาวะ” โอ๊ตถาม “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” จ็อบถามพร้อมทำหน้ายิ้มๆ “แล้วเด็กของมึงที่มึงแอบชอบเขาน่ะ ที่ชื่ออะไรนะ อ่อ หยกอ่ะ ถึงไหนแล้ว” ซอถามต่อ “ก็ไม่อะไรนะ วันนี้กูก็ขอเจอเขาตอนเย็นอยู่เหมือนกัน”จ็อบตอบพลันหันไปมองหน้าบอล ที่ตอนนี้ก้มหน้าลงบอกถึงความเจ็บในหัวใจแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้เพราะไม่อยากให้โอ๊ตกับซอ รู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แต่ตั้งแต่พักกลางวันมา บอลเงียบ ไม่คุยกับใคร จนซอต้องถาม “ไอ้บอล มึงเป็นอะไรป่ะวะ” “เปล่าๆ กูไม่ได้เป็นอะไร” “กูเห็นมึงเงียบๆ นึกว่าเป็นอะไร” บอลไม่ตอบ และก้มหน้าก้มตาเปิดหนังสือเรียนวิชาสังคมต่อไป เมื่อเลิกคาบเรียนคาบสุดท้าย จ็อบมองนาฬิกาเอ๊ะยังเหลือเวลาอีกตั้งนาน เลยตัดสินใจชวนบอล ซอ และ โอ๊ตเล่นบาสกัน วันนี้สนามบาสไม่ค่อยมีใครมาเล่นมากนักพวกจ็อบจึงเล่นบาสกันโดยแบ่งทีม โอ๊ตกับบอล และ จ็อบกับซอ ทั้งหมดเล่นกันจนถึงเวลาประมาณหกโมงเย็นจ็อบบอกซอให้เอาลูกบาสไปคืน เพราะซอเป็นคนเซ็นต์ชื่อยืมมา และอีกอย่างคือคนที่รอรับคืนเป็นโจทก์ของจ็อบ นั่นคือ อาจารย์นรเวช นั่นเอง เมื่อคืนลูกบาสเสร็จแล้ว ทั้งคู่จึงชวนกันกลับบ้าน แต่จ็อบบอกบอลว่าให้กลับไปก่อนขอทำธุระก่อนบอลได้แต่พยักหน้ารับทราบ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า จ็อบจะไปทำหาใคร จ็อบมารอจุดนัดหมายก่อนเวลาเล็กน้อยด้วยสภาพที่เพิ่งเล่นบาสกับพรรคพวกเสร็จ เมื่อถึงเวลาหยกก็เดินมาหาจ็อบที่นั่งรออยู่ “หวัดดีจ้ะ จ็อบ” “หวัดดีครับ วันนี้หยกน่ารักจัง” “ชมว่าน่ารักทุกวันเราก็เขินแย่เลยสิ” “จ็อบ เราถามอะไรเธออย่างสิ” หยกเกริ่นนำทำเอาจ็อบใจไม่ดี “ได้สิ เรื่องอะไรหรอ” “จ็อบชอบคนที่อายุเยอะกว่าไหม” “อ้อ เรื่องนี้เอง ได้นะ ถ้าชอบและคุยแล้วมีความสุขแบบหยก” “งั้นหยก อยากบอกจ็อบเรื่องนึงนะ หยกเรียน ม.4 ก็จริงแต่ตอนนี้หยกต้องเรียน ม.6 แล้ว” “อ่าว ทำไมล่ะ” จ็อบสงสัย “จริงๆ หยกอยากเรียน ปวช. บัญชี แต่ที่บ้านไม่ยอม จะให้ต่อม.4 เข้ามหาวิทยาลัย หยกเลยประท้วงด้วยการดรอปเรียนไปสองปีเป็นสองปีที่น่าเบื่อมากเลย จนสุดท้ายทนเบื่อไม่ไหว ยอมเรียนตามที่บ้านต้องการ” “อ่อ หยกไม่ต้องคิดมากนะ เราไม่ติดอะไรอยู่แล้ว” “จ็อบรู้ไหม เมื่อวานจ็อบเท่ห์มากเลย” จ็อบเขินที่ถูกหยกชม “เราไปหาที่เงียบๆ คุยกัน ไหม” หยกชวนไปสถานที่อื่นจ็อบก็เห็นด้วย จึงเดินขึ้นรถตามหยกไป หยกกดกริ่งลงรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หนึ่งป้ายรถเมล์นั้นมันคุ้นตาจ็อบมาก มันคือป้ายรถเมล์ที่ปากซอยบ้านจ็อบนั่นเอง “อ่าว นี่ซอยบ้านจ็อบเองแหละ นึกว่าที่ไหน” จ็อบบอกหยก “จ้ะ” หยกตอบรับ ในใจก็แอบตื่นเต้นว่า ที่เงียบๆคือที่บ้านเขาแน่ๆ แต่เปล่า หยกเดินนำจ็อบมาอีกที่ที่จ็อบคุ้นเคยเหมือนกัน มันคือลานกว้างที่ใช้ออกกำลังกายและเป็นสนามเด็กเล่นที่เดียวกับสถานที่เล่นเกมส์นรกกับพวกแกงค์เด็กเทคนิคนั่นเอง จ็อบได้แต่แปลกใจว่าหยกรู้สถานที่นี้ได้อย่างไร “เงียบจังเนอะ ที่นี่” จ็อบพูดเพื่อทำลายความเงียบ หยกได้แต่ยิ้มๆ แล้วเดินต่อไป จนมาหยุดที่ม้ากระดก แล้วจึงหันมาคุยกับจ็อบ “หยกเตรียมคำตอบไว้แล้วนะ” หยกบอกกับจ็อบ ทำให้ตื่นเต้นแววตาเป็นประกายอีกครั้ง “แต่หยกอยากบอกจ็อบว่าในเมื่อคนที่ขอหยกคบเป็นแฟนคือพนักงานส่งพิซซาคนนั้นหยกก็อยากจะบอกกับพนักงานส่งพิซซาคนนั้นโดยตรงเลย” หยกยื่นเงื่อนไขเป็นนัยๆ ไว้ทำให้จ็อบรู้ทันทีว่าควรทำอย่างไร ใช่แล้ว ต้องใช้บริการพี่โอม พนักงานส่งพิซซาคนนั้นแล้ว “เดี๋ยวหยกจะรอบอกคำตอบกับพนักงานพิซซาอยู่แถวนี้นะถ้าเขาพร้อมก็ให้มาหาหยกได้เลย” จ็อบเดินปลีกตัวออกมาโทรศัพท์หาโอม เพื่อขอความช่วยเหลือ “ฮัลโหล นี่ผมจ็อบนะพี่โอม ตอนนี้พี่โอมอยู่ไหนพี่” “อยู่สาขากำลังเลิกงานคับ มีอะไรหรือเปล่า” “โอเคครับพี่ พอดีเลย ผมมีเรื่องให้พี่ช่วยอีกแล้ว” “ยินดีครับน้อง มีอะไรว่ามาเลย” “พอดีผมจะยืมชุดพี่อีกครั้งน่ะครับ เขาผมจะให้คำตอบผมแล้วแต่อยากให้ผมแต่งชุดพนักงานส่งพิซซาแบบเมื่อวานไปหา” “เด็กของน้องนี่ก็ชอบคนในเครื่องแบบนะ ฮ่าๆๆๆ ได้ๆ ไม่เกิน 5นาทีน่าจะไปถึง ไปหาที่บ้านเหมือนเดิมใช่ไหม” “วันนี้ไม่ต้องถึงที่บ้านครับพี่ พี่ขี่เข้ามาในซอยเดิมนะคอยดูริมทางไว้ เดี๋ยวผมไปยืนรอ” “โอเคได้ๆ” โอมรีบขับรถมาหาจ็อบตามที่บอก “พี่เอามอเตอร์ไซต์ไปแอบตรงต้นไม้โน้นก่อนก็ได้พี่เดี๋ยวรถจะเฉี่ยวเอา” “โอเคได้ๆ” “แล้วเราจะไปเปลี่ยนชุดกันตรงไหนล่ะถ้าเปลี่ยนกันหน้าบ้านคนอื่น นี่คงโดนเจ้าของบ้านเรียกตำรวจมาจับแน่” “เดี๋ยวพี่ตามผมมานะ”จ็อบนำทางไปที่ทางเข้าลานกว้างที่ปกคลุมไปด้วยกอหญ้าสูง เมื่อหลบหลังกอหญ้าได้แล้วจ็อบจึงขอให้เปลี่ยนชุดตรงนี้เลย “ตรงนี้เลยแล้วกันพี่” “โอเคได้ แล้วให้พี่รอที่ไหนล่ะ” “รอแถวนี้ก็ได้พี่ คิดว่าไม่น่านาน ถ้าพี่รอไม่ไหวหรือมีธุระ พี่ก็ใส่ชุดผมกลับไปก่อนเลยก็ได้ แล้วพรุ่งนี้มาคืนผม”จ็อบตอบขณะปลดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวเอง พร้อมกับถอดเสื้อนักเรียนออก “วันนี้เหม็นหน่อยนะพี่ พอดีผมไปเล่นบาสมา เหงื่อโซกเลย” “ไม่เป็นไรน้อง ชุดพี่ก็ไม่น่าต่างกันเพราะวันนี้พี่วิ่งทั้งวันเลย” เมื่อทั้งคู่เปลี่ยนชุดกันเสร็จแล้วจ็อบเดินเข้าไปหาหยกด้วยชุดพนักงานส่งพิซซาแบบเดียวกับเมื่อวาน “หยก เรามาแล้ว” จ็อบเรียกหยกที่กำลังยืนหันหลัง หยกหันมาพร้อมกับทำท่าชื่นชม “เท่ห์จัง” “แล้วหยกให้คำตอบจ็อบได้หรือยังล่ะ” “ได้สิ แต่ต้องหลับตา เอามือปิดตาด้วยนะ หยกเขิน” หยกต่อรอง จ็อบรีบเอามือหลับตาแล้วเอามือปิดตา จากนั้นหยกจึงเข้ามาข้างหลังจ็อบ พร้อมกับสอดมือไปข้างหน้า รูปซิปเสื้อแจ็คเก็ตพนักงานที่จ็อบใส่อยู่ลงเผยให้เห็นเสื้อโปโลสีเขียวเข้มด้านหลัง หยกลูบมืออย่างเบาสร้างความอ่อนระทวยให้กับร่างของจ็อบจ็อบก็แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่หยกจะเชี่ยวชาญเรื่องแบบนี้ด้วย ทันใดนั้น มือของหยกก็สอดเข้าไปใต้เสื้อโปโลตัวนั้นพร้อมกับลูบไล้ผิวกายภายใต้เสื้ออย่างแผ่วเบา ทำเอาอารมณ์จ็อบพลุ่งพล่านไปอีกหยกเอาชายเสื้อด้านหน้า มาคล้องไว้ที่คอจ็อบ เผยให้เห็นกล้ามอกและท้องอย่างชัดเจนแต่ยังไม่สาแก่ใจหยก หยกเดินมาด้านหน้า มือของหยกยังคงลูบไล้ต่อไปจนมาวนเวียนถึงเข็มขัดนักศึกษาที่ของโอมที่ติดมากับกางเกงยีนส์สีดำที่จ็อบยืมมา หยกปลดเข็มขัด พร้อมกับปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออกจ็อบถึงกับสะดุ้ง “เราจะเล่นกันตรงนี้เลยเหรอ” “หยกชอบความตื่นเต้นน่ะ หรือจ็อบไม่กล้า ถ้าจ็อบไม่กล้าหยกจะได้เลิกทำ” โดนไม้นี้เข้าไป จ็อบจะยอมให้หยุดหรือ จ็อบพยักหน้าต่อหยกรูปซิปกางเกงลง เผยให้เห็นท่อนลำที่เริ่มแข็งตัวถูกซ่อนในกางเกงในสีขาวของจ็อบหยกมาด้านหลังอีกครั้ง พร้อมทั้งถอดเสื้อแจ็คเก็ตของจ็อบออกพร้อมทั้งลูบไล้ตั้งแต่ช่วงอกจนถึงท่อนลำจากนอกกางเกงในอย่างแผ่วเบาสร้างอารมณ์ให้จ็อบได้พลุ่งพล่านอีกครั้ง แต่เอ๊ะ ทำไมมือมันมี 4 ข้างวะจ็อบลืมตามา เห็นท็อป คู่อริเก่ายืนประจันหน้าอยู่ ส่วนมือที่ลูบไล้อยู่นั้น คือซันกับแม็กซ์ เพื่อนของท็อปนั่นเอง “ไง ไอ้ร.ด.จำกูได้ไหม เมียกูก็ลีลาใช่ย่อยนะเดี๋ยวคืนนี้หยกจัดให้พี่หน่อยนะ” ท็อปกล่าวทักทายจ็อบ ส่วนหยกเดินหลบฉากไปยืนหลังท็อปเรียบร้อย จ็อบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “หยกกับมันเป็นแฟนกันหรอ” จ็อบถาม “ไม่ใช่แฟนเว้ย เมีย!!! ถ้าแฟนคือยังไม่ได้กัน แต่เมียคือได้เสียกันแล้ว นี่แหละคือคำตอบที่หยกจะบอกมึง หยกเล่าให้กูฟังหมดแหละว่ามึงทำไรให้หยกบ้าง ขอบใจมากนะ พิซซาเมื่อวาน พิซซาฟรีนี่อร่อยจริงๆ” ท็อปรีบตอบแทนจ็อบยืนนิ่งหน้าชา “แหม่ มีแผนด้วย ทำทีเป็นพนักงานส่งพิซซา แม่งโคตรเจ๋งอ่ะท็อปไม่เอาแบบนี้บ้างเหรอ” ซันแซวท็อป “คืนนี้กูว่าจะลองเหมือนกันแบบนักเรียนสาวตัวร้ายกับนายเทคนิคซุกซน” ท็อปแกล้งพูดตามน้ำซันไป “ท็อปกูเจอไอ้นี่ ยืนรออยู่ตรงทางเข้าว่ะ” อั้ม กับ กรลากตัวโอมในชุดนักเรียนของจ็อบมาสมทบ “เอ๊ะชุดนักเรียนนี่มันของไอ้ร.ด.นี่หว่า แสดงว่าไอ้นี้สมรู้ร่วมคิดด้วย” ท็อปสันนิษฐาน แต่โอมก็ไม่พูดอะไรต่อ “มึงจับมันสองตัวไปขึงไว้กับโครงเหล็กตรงนั้นสิวะเดี๋ยวกูต้องสั่งสอนพวกมันบ้าง” ท็อปสั่งลูกน้องทั้งสี่คนจับจ็อบและโอมไปขึงไว้ที่โครงเหล็กทาสีฉูดฉาดเพื่อไว้ให้เด็กได้โหนฝึกทักษะกัน มือทั้งสองข้างของทั้งโอมและจ็อบถูกขึงกับคานเหล็กคนละข้าง แม็กซ์ ยกถังน้ำมาสองถัง สาดใส่ทั้งจ็อบและโอมเล่นเอาจุกไปทั้งคู่ “วันนี้น้องหยกกูอยู่ กูไม่อยากสวมบทเป็นผู้ร้าย พวกมึงจัดการอยากทำอะไรทำเลย” เมื่อได้ไฟเขียวจากท็อป แม็กซ์ก็เดินตรงดิ่งไปหาจ็อบที่ตอนนี้กางเกงยีนส์ ถูกปลดกระดุมและรูดซิป เตรียมพร้อมถอดได้เสมอแม็กซ์ดึงกางเกงยีนส์สีดำลงมาที่ขาถอดออกมาจากปลายขาของจ็อบเรียบร้อยแล้วสิ่งต่อไปที่แม็กซ์จะทำคือ ถอดกางเกงในสีขาวของจ็อบออกเป็นรายการต่อไป ส่วนอั้มกรและซัน ก็เดินไปหาโอม “แส่ไม่เข้าเรื่องจริงๆ” ซันพูด ส่วนอั้มปลดกระดุมเสื้อนักเรียน และกร ปลดเข็มขัดนักเรียน พร้อมกับถอดกางเกงนักเรียนออกส่วนเสื้อ อั้มเอาชายเสื้อยัดใส่ปกเสื้อด้านบน ซึ่งมองๆ ไปสภาพก็ไม่จากจ็อบเท่าไหร่ โอมได้แต่ตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนนี้โอมเหลือแค่บ็อกเซอร์และกางเกงใน ซึ่งอีกไม่กี่นาทีคงจะโดนพรากไปเช่นเดียวกัน ตอนนี้ทั้งสองคน อยู่ในสภาพเปลือยกาย โดนขึง จากนั้นกรและซันก็จับจ็อบแก้มัด แล้วเปลี่ยนท่าให้หันหน้าเข้าเสาโครงเหล็กแทน จ็อบพยายามขัดขืนแต่ขัดขืนไม่ไหว โอมหันมองจ็อบด้วยความเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจ็อบ แม็กจัดการถอดกางเกงออก เหลือแต่บ็อกเซอร์พร้อมกับเดินเข้าหาจ็อบทันที แต่จ็อบเหมือนรู้ตน ชะตากรรมจึงพยายามทำตัวตรงแนบกับเสาไว้ แม็กซ์ถอดบ็อกเซอร์และกางเกงในออกไปพร้อมๆ กันพยายามยัดท่อนลำตัวเองเข้าไปทางก้นของจ็อบแต่ทำไม่ได้แม็กซ์พยายามจะจับร่างของจ็อบไม่ให้ดิ้นหนี แต่ก็ทำไม่ได้เพราะร่างของจ็อบเปียกน้ำ “ไอ้เชี้ยแม๊กซ์ มึงก็ใช้เสื้อมึงคล้องตัวไอ้เชี้ยนี่ไว้แล้วดึงหาตัวเองสิวะ ไอ้ควาย” ซันด่าแม็กซ์ไป ทำให้แม็กซ์มีวิธีที่จะจัดการกับจ็อบ แม็กซ์จัดการถอดเสื้อนักศึกษาออก พร้อมทั้งคล้องอ้อมตัวจ็อบแล้วดึงเข้าหาตัวเอง วิธีนี้มันทำให้จ็อบดิ้นหนีไม่ได้ เมื่อสอดใส่สำเร็จ แม็กซ์ร้องออกมาด้วยความเสียว “เชี้ย เสียวว่ะ ยังตอดเหมือนเดิมเลย”แม็กซ์สบถออกมาด้วยอาการเสียว “เชี้ย แตกแล้ว” แม็กซ์บอกพร้อมกับลงในนอนกองอย่างหมดแรง “กูต่อแล้วกัน” ซันถอดกางเกงตัวเองพร้อมกับหยิบเสื้อของแม็กซ์ไว้ในมือ พร้อมกับใช้วิธีเดิมไม่นานก็สำเร็จเป็นรายที่สอง “วันนี้กูอยากลองของใหม่ว่ะ” อั้มบอกกับกรแล้วจึงช่วยกันจับโอมให้อยู่ท่าเดียวกับจ็อบ โอมพยายามขัดขืนเหมือนจ็อบแต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้เช่นกัน “ซันมึงหยิบเสื้อไอ้แม็กซ์มาหน่อยดิวะ” อั้มบอกกับซัน “มึงไม่เอาเสื้อมึงล่ะ มาเอาเสื้อกูไปทำไม” แม็กซ์โวยวาย “ไหนๆ มึงก็ถอดแล้วก็ใช้ต่อ จะเป็นไรไป” อั้มตอบพร้อมกับเอาเสื้อแม็กซ์อ้อมตัวโอมแล้วดึงเข้าหาตัวเหมือนที่แม็กซ์ทำหลังจากนั้น อั้มสอดใสท่อนลำเข้าไปในรูก้นของโอม “อ๊าก!!!” โอมร้องลั่น แต่ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแต่จากนั้นปากกัดฟันด้วยความเสียว ไม่นานอั้มก็สำเร็จเป็นรายที่สาม และถึงคิวกรกรไม่รอช้า จัดการโอมต่อจากอั้มทันที รอบนี้นานกว่าปกติ แต่ก็สำเร็จ และทำให้น้ำกามขาวขุ่นโอมพุ่งออกมาใส่เสื้อของแม็กซ์ด้วยเช่นกัน “ไอ้เชี้ย เสื้อกู”แม็กซ์โวยวายเมื่อกรเอาเสื้อมาคืนแล้วเห็นคราบขาวๆ “เอาน่า ใส่ๆ ไปเหอะ เดี๋ยวก็ถอดแล้ว” ซันบอก “ถ้าเลอะข้างนอกเสื้อก็ใส่ได้แต่นี่เลอะข้างในเสื้อเลยนะเว้ย มันจะเลอะตัวกูเอา” แม็กซ์ยังคงโวยวายต่อ “โทษฐานที่ทำเสื้อกูเลอะ” แม็กซ์เดินไปหาโอมพร้อมทั้งเอามือขยำไปที่พวงสวรรค์ของโอม โอมจุกจนหน้าเขียวแม็กซ์จึงเอามือกำและชักท่อนลำของโอมต่อหลังจากที่เพิ่งปล่อยน้ำไปยกแรกทำให้โอมดิ้นพล่านด้วยความเสียวปานจะขาดใจ แต่ท่อนลำก็แข็งขึ้นมาอีกครั้ง “ก่อนกลับกูขอเล่นอะไรอีกนิดนึง มึงช่วยกูหน่อยดิไอ้เชี้ยซัน”แม็กซ์เสนอ แม็กซ์เดินไปที่โคนต้นไม้ใหญ่แล้วถือกิ่งไม้มาอันหนึ่งปลายไม้มีใบไม้แห้งห่อเป็นก้อนไว้ เดินเข้ามาหาจ็อบก่อนแล้วเขย่ากิ่งไม้ที่ถือมานั้น บนท่อนลำของจ็อบ จ็อบคิดไว้ในใจอยู่แล้วว่า มันคือรังมด แต่ที่คิดถึงไม่ถึงคือมันจะมาปล่อยที่ท่อนลำของตนเองมดเป็นสิบๆ ตัวไต่ที่ตัวจ็อบ โดยเฉพาะท่อนลำของจ็อบ มันทั้งคันที่ถูกมดไต่และมันก็เจ็บที่มดบางตัวฝังเขี้ยวไปที่ท่อนลำมันทำให้จ็อบมีอารมณ์เป็นอย่างมากลืมความเจ็บที่ประตูหลังไปได้อย่างปลิดทิ้งแต่เท่านั้นแม็กซ์ยังคงไม่สาแก่ใจเดินถือรังมดมาที่โอม พร้อมกับทำสิ่งเดียวกันแต่ท่อนลำของโอมเพิ่งถูกรีดน้ำไปจึงยังไม่แข็งตัวเท่าไหร่แต่ไม่นานความเสียวเข้าครอบงำ ระคนไปกับความเจ็บปวดจากคมเขี้ยวของมดที่ไต่ท่อนลำจนทำให้แข็งตัวอีกรอบ จ็อบและโอมต่างดิ้นพร้อมส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเสียวและทรมานและไม่กี่อึดใจทั้งจ็อบและโอมก็ทนไม่ไหวน้ำอสุจิสีขาวพ่นออกมาจากร่างของทั้งสองแทบจะพร้อมกัน แต่แค่นั้นคงไม่สาแก่ใจของแก๊งค์ซาดิสต์นี้แม็กซ์ขอให้กรกับอั้มป่วยปัดมดออกจากท่อนลำของทั้งสอง ของจ็อบและโอมแล้วให้อั้มแก้มัดจ็อบออก แล้วพามาขึงไว้ที่คานอันเดียวกับของโอม ถึงแม้จะผ่านการรีดน้ำมาทั้งคู่แต่การถูกมดกันที่ท่อนลำ มันสร้างความคันและความเสียวไม่น้อยหลังจากที่ถูกกันท่อนลำจึงยังแข็งอยู่ มันจึงกลายเป็นของเล่นของแม็กซ์ โดยแม็กซ์ใช้กระดาษกาวที่ติดมาด้วยพันท่อนลำที่แข็งตัวของทั้งคู่ไว้ด้วยกันการทำแบบนี้จะสร้างความเจ็บปวดให้กับท่อนลำได้เมื่อมันแข็งตัว เมื่อจ็อบกับโอม ถูกขึงแบบหน้าประจันหน้า ปากตรงปากบวกกับอาการคัน อาการเสียวที่ท่อนลำ อารมณ์ทั้งคู่ก็ต่างเตลิดไปไหนต่อไหนโอมยื่นหน้าไปจูบปากจ็อบ จ็อบก็ไม่ปฏิเสธจูบตอบอย่างเมามันแต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้กับท่อนลำของตัวเองได้เหมือนกัน บอล นั่งชะเง้อมองรอจ็อบกลับบ้านแต่จนป่านนี้แล้วจ็อบยังไม่กลับบ้านมา บอลมองนาฬิกานี่จะห้าทุ่มแล้วนะ จึงตัดสินใจออกตามหาแถวบ้านก่อนบอลนึกขึ้นได้ว่า มันมีลานออกกำลังร้างอยู่ ที่จ็อบเคยโดนพวกเทคนิคเล่นงานไว้ก็อยากไปดู แต่ในใจภาวนา ขอให้ไม่เจอจ็อบในที่นั้นพอบอลเดินถึงทางเข้าลานที่กอหญ้าใหญ่ขึ้นมาก็เจอรถพยาบาลฉุกเฉินจอดอยู่ข้างหน้าทางเข้ารถพยาบาล ถูกเรียกมารับผู้ป่วยในบ้านฝั่งตรงข้ามพอดี บอลอาศัยจังหวะที่เจ้าหน้าที่เข้าไปนำคนป่วยออกจากบ้านเดินเข้าไปยังทางลานออกกำลังกายนั้น อย่างเงียบๆ และพยายามหาที่สุ่มดู “เชี้ย ใครวะอยู่ตรงนั้น” บอลสงสัย แต่นาทีนั้น คงต้องช่วยบอลจึงวิ่งไปหามุมมืดๆ ใกล้ๆ กลุ่มคนนั้น พร้อมกับตะโกนว่า “คุณตำรวจครับ วัยรุ่นมั่วซุมอยู่ตรงนี้ครับ”
กำลังมันเลยใช่ไหมครับ ไว้อ่านต่อ Chapter หน้านะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตาม
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-6-9 22:27:27
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-6-9 22:38:46
โพสต์ 2020-6-9 23:03:06
โพสต์ 2020-6-9 23:36:58
