ครูพละกับเด็กเนิร์ด (COPY)

ake_ick

ผมเรียนครุพละ แล้วก็ต้องมีการฝึกสอน ผมภาวนาไม่ให้ได้ไปฝึกสอนโรงเรียนชายล้วน เพราะส่วนใหญ่เด็กจะเฮี้ยวคุมยาก ยิ่งเป็นครูฝึกหัดมักจะโดนลองของ
แต่จริงๆ ผมก็ชอบเด็กๆ นะครับ แต่ชอบแนวเด็กเรียนน่ารักๆ มากกว่า 555
แต่ด้วยหน้าที่ ถ้าจะให้มีอะไรกันคงไม่เหมาะ
ผมเป็นรุกชอบแนวตี๋แว่น เด็กเรียน ขาวๆ ไรทำนองนั้น ไม่รู้เป็นอะไรคือถูกชะตากับแนวนี้มาก 555 อาจจะเป็นเพราะผมแนวบู๊มั้ง เลยอยากได้แนวบุ๋นมาจะได้สมดุลแต่หวยก็ออกมาว่าได้ไปฝึกสอนโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งครับ วันแรกที่ไปถึงก็ไม่ได้สอนอะไรหรอกครับไปคุยกับ ผอ.บ้าง หัวหน้าอาจารย์ประจำหมวดวิชาบ้าง แล้วก็ทำงานเอกสารต่างๆ เล็กน้อย และวันแรกที่ไปผมก็ใส่ชุดนักศึกษาไป พอหัวหน้าหมวดจัดคลาสให้ผมแล้วก็บอกว่าวันพรุ่งนี้ให้ใส่ชุดพละมาได้เลย หรือจะมาเปลี่ยนที่โรงเรียนก็ได้ แต่ไม่อยากให้ใส่ชุดนักศึกษาสอนนักเรียนครับ เพราะจะให้ลงสนามเลย ผมได้สอนวิชาบาสเก็ตบอลของ นร.ม.3 แต่สอนแค่สองห้องครับ แล้วก็โชคดีได้ห้อง 1 กับห้อง 2 ที่เป็นเด็กท็อปสองห้องแรก อ.หัวหน้าภาคบอกว่าให้ผมไปสอนห้องพวกเด็กห้องท้ายๆ อาจจะไม่ได้เรียน ขนาดครูเก๋าๆ ยังโดนป่วนซะ
เย็นวันแรกผมก็เลิกพร้อมเด็กๆ ผมเดินเพื่อออกจากโรงเรียนตามาทางเรื่อยๆ ผมก็เดินเร็วเป็นปรกติของผม พอเห็นครูในโรงเรียน ก็สวัสดีครูที่เจอตลอดทาง จนมาเกือบถึงหน้าประตู ผมเห็นเชือกรองเท้าหลุดเลยหยุดก้มลงผูก แบบไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเลย มีน้องคนนึงวิ่งมาจากไหนไม่รู้ แต่น่าจะตามหลังผมมา น้องมันหยุดไม่ทัน ชนสะดุดผมอย่างจังจนล้มลง
ผมรู้สึกเจ็บหลังแต่ไม่มาก แต่ตกใจมากที่น้องลงไปนอนแล้วเหมือนจะเจ็บแขนมาก เหมือนเอาแขนลงผิดท่า ผมกลัวแขนน้องหักมาก แต่พอลองจับดูก็คิดว่าน่าจะเป็นแถวเอ็นข้อศอกมากกว่า ตอนนั้นภารโรงเดินออกมาดูแล้วก็มีอาจารย์วิ่งออกมาดูอีกสองท่าน ผมก็บอกไปว่าเกิดอะไรขึ้น บอกว่าจะพาน้องไปหาหมอ อาจารย์ท่านนึงเลยอาสาขับรถไปโรงพยาบาลใกล้ๆ อีกท่านก็นั่งรถไปด้วยกัน
น้องหน้าเสียมาก ดูเจ็บเอาการ ผมเพิ่งมาสังเกตหน้าน้องตอนนี้้เอง แบบว่าสเปคเลยอ่ะ ตี๋ขาวใส่แว่น น้องสูงประมาณ 150 กว่าๆ เอง น่าจะม.ต้น ผมเดาว่าม.1 เพราะหน้าเด็กมาก  แต่ดูแววแล้วน่าจะเป็นพวกเด็กเนิร์ดตัวท็อปอ่ะ 555 เซ็นส์ว่างั้น
ในรถครูสองท่านนั่งข้างหน้า ผมนั่งข้างหลังกับน้อง ตอนนี้ให้น้องนอนหนุนตักเหยียดขาจะได้สบายๆ ผมปฐมพยาบาลเบื้องต้น พยายามจัดท่าล็อกไม่ให้ขยับแขนมาก
เพิ่งได้คุยกันจริงๆ ก็ตอนนั่งรถพาไปโรงพยาบาลนี่แหละ
"พี่ขอโทษจริงๆ นะครับ ก้มลงไม่ได้ดูข้างหลังว่าน้องวิ่งมา เจ็บมากไหมครับ?" ผมถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับลูบหัวน้องเบาๆ น้องดูจะเจ็บมากน้ำตาคลอ แว่นเปรอะน้ำตาเป็นคราบเลย แต่เหมือนน้องพยายามไม่ร้องไห้อยู่
"ครับ เจ็บตรงศอกมากเลยครับ"
"ทนอีกหน่อยนะครับ เดี๋ยวก็ถึง รพ.แล้ว"
"เธอมีเบอร์ผู้ปกครองไหมจ๊ะ เดี๋ยวครูติดต่อให้ก่อน จะได้ไปรับเธอที่ รพ.เลย หรือถ้าไม่สะดวกเดี๋ยวทางครูไปส่งให้ เดี๋ยวกลับเย็นเกินผู้ปกครองจะเป็นห่วง" ครูผู้หญิงที่นั่งหน้ารถหันมาถาม
"ครับครู คุณพ่อผมเบอร์ xxxxxx"
"แล้วทำไมเธอถึงต้องวิ่งออกมาล่ะจ๊ะ ปรกติเด็กเรียนดีอย่างเธอไม่มาวิ่งอะไรแถวนี้นี่ เทอมก่อนก็เกือบมีเด็กโดนรถชนเพราะวิ่งออกมาแบบนี้ ครูก็พูดที่หน้าเสาธงแล้ว" ครูคนเดิมถาม
"พอดีอาจารย์ yyy ให้เอาเอกสารมาให้พี่คนนี้อ่ะครับครู ผมเดินไม่ทันพี่เค้าเลยวิ่งมา กลัวจะไม่ทันพี่จะถึงประตูแล้ว แล้วครูก็ไม่ชอบให้นร.ตะโกนโหวกเหวกแถวหน้าพระรูป ผมเลยวิ่งมาแทนครับ แล้วชื่อพี่ผมก็ไม่ทราบด้วยครับ"
ผมคิดในใจซวยแต่วันแรกเลยกรู จะผ่านฝึกสอนไหมเนี่ย
"พี่เป็นศิษย์เก่ามาเยี่ยม รร. หรือครับ?" น้องถาม "อ้อ แล้วอันนี้เอกสารครับ"
"ขอบคุณมากเลยครับ และขอโทษอีกครั้งครับ ผมก้มไม่ดูเลยทำน้องเจ็บเลย" ... "ผมเป็นอาจารย์ฝึกหัดครับ" ผมตอบ ระหว่างนั้นก็เพิ่งสังเกตุ อ้าวน้องมันอยู่ม.3 นี่ มีสัญลักษณ์ที่บอกชั้นปีอยู่ที่เสื้อ (ไม่ใช่ ม.1 อย่างที่คิด) หรือว่าจะเป็นห้องที่ผมสอนด้วย เหอ เหอ
"อาจารย์เรียนที่ ม. zzz เหรอครับ แล้วสอนวิชาอะไรม.ไหนครับ?" น้องเปลี่ยนสรรพนามละ 555 ... ผมคิดว่าคุยกันก็ดีน้องจะได้ละความสนใจจากที่เจ็บศอก
"ใช่ครับ ผมจะเริ่มสอนพรุ่งนี้ครับ วิชาบาสเก็ตบอล ม.3 ผมชื่อกาย(นามสมมติ)ครับ" ผมคิดในใจ ไอ้น้องนี่น่าจะ ม.3/1 แหงๆ แล้วพรุ่งนี้จะได้เรียนไหมเนี่ย
"เธอนี่รู้ไหม นาย บอย (นามสมมติ) นี่ตัวท็อปเลยนะ ปีที่แล้วก็ไปแข่งตอบปัญหาวิชาการฯ ระดับ ม.ต้นมา บอยอยู่ห้อง ม.3/1 เธอสอนด้วยหรือเปล่านี่" อาจารย์ผู้หญิงคนเดิมถามผมละคราวนี้
"ใช่ครับ ผมสอน 3/1 พรุ่งนี้เลย ... สงสารน้องเลยมาเจ็บตัวเพราะผม พรุ่งนี้ไม่รู้ต้องหยุดไหม ... แล้วปรกติถนัดมือซ้ายหรือขวาครับ เจ็บศอกขวาด้วย" ...
"ผมถนัดขวาครับ เขียนมือขวาด้วย" ... แย่เลยเอาไงดี ผมคิดในใจ ...
"เดี๋ยวผมเอา notebook มาให้ยืมใช้ดีไหมครับ ชดเชยที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เจ็บ ตอนนี้คงเขียนลำบาก ใช้ notebook แทนไปก่อน ของผมจอเป็น touch screen มันวาดได้ด้วยครับ" ผมรีบเสนอตัว
"ครูก็ว่าดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูจะแจ้งครูท่านอื่นๆ ให้ด้วย จริงๆ บอยเธออ่ะเก่งอยู่แล้ว ครูไม่คิดว่าเธอจะตามเพื่อนได้ไม่ทันหรอก ปรกติก็เห็นเพื่อนมาลอกการบ้านประจำ รอบนี้ให้เพื่อนเขียนแทนให้ด้วยเลยก็ได้นะ ฮะฮะฮะ" ครูผู้หญิงคนเดิมพูด ดูท่าทางครูจะรู้จักน้องบอยนี้เป็นอย่างดีเลย
"แหะ แหะ" น้องบอยหัวเราะยิ้มเจื่อนๆ
....
"เอ้า ถึง รพ.แล้ว เดี๋ยวครูเรียกเวรแปลแผนกฉุกเฉินมารับแล้วจะคุยกับคุณพ่อเธอให้นะ"
ครูผู้ชายที่ขับรถมา พาน้องนั่งรถเข็นไปกับเวรแปลที่ครูผู้หญิงเรียกมาให้ ส่วนผมนั่งน้ำตาซึมๆ อยู่ ครูผู้หญิงกำลังจะต่อสายโทรศัพท์หันมาเห็นเลยพูดว่า
"เอ้า เธอจะเป็นอาจารย์แล้วจะมาร้องไห้อะไรจ๊ะ มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก ครูเข้าใจ วันหลังจะทำอะไรก็ระวังหน่อย ดูหน้าดูหลังหน่อย เธอกล้ามใหญ่ตัวใหญ่ เด็กๆ เค้าชนทีก็แรงปลิวไปแบบนี้แหละ ฮะฮะ"
"ผมสงสารน้องน่ะครับ ต้องมาเจ็บเพราะผมไม่ระวัง ... ผมขอโทษครูด้วยนะครับ เลยต้องมาเสียเวลาเพราะผมเลย"
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจ๊ะ อย่าคิดมาก แล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องประเมินการฝึกสอนนะจ๊ะ มันไม่เกี่ยวกัน" ครูตบไหล่ผมเบาๆ ผมรู้สึกดีขึ้นมาก
แล้วครูผู้หญิงก็โทรไปหาพ่อของน้อง เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง (ระหว่างนี้เราก็เดินไปถึงหน้าห้องฉุกเฉิน) คุณครูผู้ชายก็เดินออกมาบอกอาการว่าน้องน่าจะมีปัญหากับเอ็นข้อศอกแบบที่ผมสัญนิษฐานนั่นแหละครับ และคงดีขึ้นภายใน 1-2 เดือน หมอให้ใส่เฝือกอ่อนแล้วหลังจากนั้นอาจจะต้องมาทำกายภาพเล็กน้อยหลังถอดเฝือก
ผมนี่หน้าเจื่อนสุดๆ รู้สึกผิดมาก ผมเลยขอคุยกับพ่อน้องต่อหลังจากที่ครูผู้หญิงบอกอาการจากที่ครูผู้ชายบอกไป
"ผมเป็นครูฝึกสอนที่น้องชนนะครับ ผมต้องขอโทษคุณพ่อคุณแม่น้องและน้องมากๆ เลยนะครับที่ก้มไปโดยไม่ระวังทำน้องเจ็บขนาดนี้" ผมขอโทษกับคุณพ่อน้องเค้า
"โอ๊ย ไม่เป็นไรครับ มันเป็นอุบัติเหตุ คุณก็ไม่ต้องคิดมากนะครับ ลูกผู้ชายเจอเจ็บบ้างก็ดี รสชาติของชีวิต หมอนี่เอาแต่เรียนกีฬาไม่ค่อยเอาไหน จะวิ่งจะล้มนี่คงล้มไม่เป็นท่า ถ้าเป็นพวกเล่นบอลเล่นกีฬาน่าจะล้มได้ดีกว่านี้ ความผิดของมันส่วนหนึ่งด้วยแหละครับคุณ ... ไม่ต้องคิดมากนะ ... แต่ยังไงคืนนี้อาจจะต้องรบกวนมาส่งเจ้าบอยที่บ้านหน่อยนะครับ พอดีผมติดงานอยู่ ตจว. แล้วแม่เค้าก็ไปงานแต่งหลานสาวอีก กว่าจะกลับคงค่ำๆ ผมได้ยินอาการแล้วก็ไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไรครับ คุณก็ไม่ต้องกังวลมากนะครับ" คุณพ่อน้องบอยพูดให้กำลังใจผมมาก
"เรื่องค่ารักษานี่ ..." ผมพูดต่อ อยากจะช่วย เพราะสาเหตุจากผม
"ไม่เป็นไรครับ ทางผมมีประกันอยู่แล้ว เรื่องพวกนี้ cover หมดแหละ คุณไม่ต้องห่วงครับ  สบายใจได้ครับ ... ถ้าทางคุณไม่ติดธุระอะไร ผมรบกวนขอเป็นช่วยดูแลน้องแทนจนกว่าแม่เค้าจะกลับมาได้ไหมครับ?" คุณพ่อน้องบอยพูดมาทางโทรศัพท์
"ครับ ยินดีเลยครับ เดี๋ยวผมพาน้องกลับแล้ว..." ผมยังพูดไม่จบคุณพ่อน้องเค้าก็พูดขึ้นมาต่อ
"อ๋อ เรื่องข้าวเย็นไม่ต้องซื้อนะครับ ทางคุณป้าข้างบ้านเค้ารับทำให้ก่อนหน้านี้แล้ว เค้าน่าจะเอาไปส่งให้ตอนสักทุ่มนึง แล้วถ้าไม่เป็นการรบกวนก็ทานข้าวเป็นเพื่อนน้องไปก่อนก็ได้ครับ พอดีผมสั่งอาหารมาเผื่อทานเองด้วยเพราะวันนี้แม่บอยเค้าไม่อยู่ แต่พอดีติดธุระด่วน ตจว. ซะก่อน ... แล้วระหว่างรอแม่น้องบอยกลับบ้าน จะได้ไม่หิวด้วยครับ ถ้าไม่รังเกียจอาหารปิ่นโตนะครับ"
"ยินดีครับ เดี๋ยวผมทานข้าวและอยู่เป็นเพื่อนน้องจนกว่าคุณแม่จะกลับครับ" ผมให้สัญญาโดยยังไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำว่าบ้านน้องกับบ้านผมนี่ห่างกันแค่ไหนก็ไม่รู้
"ถ้ายังไงฝากด้วยนะครับ แล้วก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องอุบัติเหตุนะครับ ... เดี๋ยวผมขอคุยกับทางรพ.เรื่องประกันหน่อยนะครับ รบกวนหน่อยครับ" ผมเอามือถืออาจารย์ไปให้เจ้าหน้าที่ รพ.คุยต่อ น้องก็ออกมาพอดี
ครูผู้หญิงปรี่เข้าไปกอดน้องลูบหัวเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เดือนสองเดือนก็หายแล้ว อย่าขยับแขนมากล่ะ"
ผมเดินเข้าไปหาน้องกำลังจะพูด น้องชิงพูดก่อนว่า "ไม่ต้องขอโทษแล้วครับอาจารย์ ผมก็ผิดด้วยที่วิ่งมาไม่ระวังล้มก็ล้มไม่เป็นเจ็บเองเลย" ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วก็เข้าไปลูบหัวและตบไหล่น้องเบาๆ (เบามากจริงๆ 555 กลัวน้องเจ็บ)
แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาน้อง น่าจะเป็นคุณแม่ น้องคุยแป๊บเดียว แล้วก็ย้ำกับปลายสายว่า "ผมโอเคแล้วครับ ๆ" ... "ครับๆ ๆ ๆ ๆ" ดูเป็นเด็กดีจริงๆ 555
"ขอบคุณนะครับอาจารย์ที่จะไปส่งและอยู่เป็นเพื่อน แต่ถ้าอาจารย์ไม่สะดวก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมโอเคขึ้นมากแล้ว" น้องวางสายแล้วหันมาพูดกับผม
"ผมยินดีครับ แล้วก็รับปากคุณพ่อน้องมาแล้วด้วย" ผมตอบและยิ้มให้ น้องก็ยิ้มตอบ ดูแล้วน่ารักโคตร นี่ถ้าไม่ใช่นักเรียนผมอาจจะคิดไปไกลแล้ว
ขากลับไปบ้านน้องครูผู้หญิงก็แยกกลับไปก่อน แต่ครูผู้ชายบอกว่าบ้านน้องทางผ่านอยู่แล้วจะไปส่งให้ และให้ผมนั่งข้างหลังไปเหมือนเดิม ให้น้องนอนหนุนตัก คนป่วยจะได้นอนสบายหน่อย (ไม่มีหมอน) พอรู้ว่าบ้านน้องอยู่ไหนผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาอีกเพราะไม่ไกลจากที่พักผมเท่าไหร่เลย เรียกว่าพอเดินกลับได้ด้วยซ้ำ
ขากลับพอขึ้นรถผมก็ให้น้องมานอนหนุนตักเหมือนเดิม แต่รอบนี้ผมขึ้นมาก่อน นั่งฝั่งขวาฝั่งเดียวกับคนขับแล้วให้น้องมานอนหนุนตัก ตอนแรกน้องดูเกรงใจ แต่อาจารย์ผู้ชายให้นอน น้องก็ว่าง่าย ตามนั้น (ชอบอีกอย่างเด็กเนิร์ดมักจะว่านอนสอนง่าย 555)
จากโรงพยาบาลกลับบ้านน้องก็ไกลพอควร (ไกลกว่ารร.ไปรพ.สัก 3-4 เท่าได้) ตอนแรกครูผู้ชายก็คุยบ้าง ผมกับน้องก็คุยบ้าง แต่ครูผู้ชายโฟกัสกับการขับรถค่อนข้างมากเลยไม่ค่อยพูดอะไร ส่วนผมเริ่มรู้สึกเขินยิ่งมองหน้าน้องที่นอนหนุนตักเรื่อยๆ พาลจะคิดไม่ดีเอา พยายามไม่คิดแนวนั้น
แต่เพราะน้องใส่เฝือกอ่อนเลยนอนไม่ถนัด ผมก็ให้ตะแคงหน้า แต่ตะแคงเข้ามาหาผมนี่สิ
แล้วหน้าน้องก็อยู่ใกล้ๆ กับเป้าผมพอดี ผมนึกลมหายใจอุ่นๆ กับจมูกน้องที่มาชนตรงนั้นผมพอดี
จากที่พยายามไม่คิดอะไร ความคิดฟุ้งซ่านไปไกล จากที่มันหยุ่นๆ นุ่มๆ อยู่ก็ค่อยๆ ขยายตัวขึ้นทีละนิดๆ และทุกๆ การขยายตัวผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่มันค่อยๆ เลื่อนขึ้นและโดนหน้าน้องเค้าตลอด ตอนนี้ของผมแข็งโป๊กเป็นลำชัดเจนมาก ของผมค่อนข้างใหญ่ครับ ยิ่งแข็งแบบนี้ นอนชิดๆ แบบนี้ผมว่าน้องเห็นและสัมผัสมันได้แน่นอน น้องพยายามขยับหน้าไปนิด แต่ไอ้นั่นของผมมันก็ดันกระดกตามไปแบบไม่เกรงใจผมเลย (ผมใส่ กกน.นะ แต่ใส่แบบ sport boxer ที่มันยืดหยุ่นสูง)
ตอนนี้ทุกคนเงียบหมด น้องสบตาผมสองสามครั้งและพอเราสบตากันก็หลบตากันตลอด ตอนนี้หน้าน้องจากที่ขาวๆ ซีดๆ ก็แดงขึ้นมาพอควรเลย น้องก็เลยหลับตา
ของผมมันก็ไม่หยุดแข็งแล้วไม่พอ ตอนนี้กระดกอีก ผมเลยก้มลงไปพูดเบาๆ ว่า "ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ มันคุมไม่ได้"
"เธอไม่ต้องคิดมากแล้ว แล้วนร.หลับอยู่หรือเปล่า เงียบกันเลย" คุณครูที่ขับรถ คิดว่าผมยังคิดมากเรื่องอุบัติเหตุอยู่ จริงๆ คิดมากเรื่องอื่น และคิดไปไกลแล้ว มันไม่ยอมลงเลยเนี่ย
"ขยับนิดนึงนะครับ" ผมช้อนหัวน้องขึ้นให้ขยับออกจากเป้าผม น้องก็ลืมตามอง
แต่สิ่งที่ไม่คาดคือมือผมและหัวน้องมันไปรั้งกางเกงผมลงไปแทน คราวนี้หัวของสิ่งที่ควรอยู่ในกางเกงผมมันโผล่ออกมาและดันตรงกับช่องว่างระหว่างกระดุมเสื้ออีก มันโผล่มาไม่เยอะแต่ผมคิดว่าเห็นแน่นอนเพราะผมก็เห็น ผมรีบดันหัวและทั้งท่อนเก็บลงกางเกงให้มากที่สุด ที่กลัวมากกว่าคืออาจารย์คนขับจะเห็น (แต่คิดว่าไม่หน้าเห็นเพราะเบาะบังมิดและอาจารย์ก็ขับรถตลอด) ส่วนน้องนี่มองอยู่ตลอดและหน้าแดงมากกว่าเดิม ผมก็รู้สึกหน้าร้อนๆ แล้วความรู้สึกจี๊ดแบบว่าน้ำแทบแตกมันก็เข้ามาอีก ผมพยายามกลั้นอารมณ์ให้มากที่สุด ตอนนั้นถ้าน้องจับนี่แตกแน่ๆ ผมพยายามไม่คิดมากแต่ของผมไม่ลงเลยพาดเป็นลำอยู่อย่างนั้น หน้าน้องก็อยู่ใกล้ๆ ลืมตามบ้างหลับตาบ้าง
คิดไปผมก็ไม่แตกมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว วุ่นกับเรื่องหาที่พัก เรื่องมาฝึกสอนอีก สารพัด ฯลฯ
ตอนนี้หน้าน้องไม่ได้แนบกับเป้าผมเหมือนตอนแรกแล้ว แต่เป้าผมมันก็ไม่ยอมลง พาดเป็นลำชัดอยู่ แล้วน้องหายใจออกแรงๆ ทีผมก็คิดมาก คือจริงๆ มันไม่ได้โดนลมหายใจตรงๆ อยู่แล้วหละ แต่มันก็พอรู้สึกบางๆ ที่สำคัญคือสมองผมคงคิดไปไกลเอง 555
พอใกล้ๆ ถึง อาจารย์คนขับก็บอกว่าตื่นได้แล้ว ตอนนั้นผมตื่นไปไกลละครับแทบจะแตก 555 แล้วก็เลยต้องหาอะไรมาบังเพราะตอนลงจากรถอย่างอื่นของผมมันคงยังไม่ลงแน่ๆ เลย
พอรถจอเราขยับตัวหน้าน้องมาโดนของผมที่แข็งๆ อีกแบบจังๆ ของผมมันก็ตอบสนองโคตรไว กระดกตามเค้าไปซะงั้น เราทั้งคู่ทำหน้าแบบขอโทษให้กันว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมก็แอบสะใจเล็กๆ อยู่ไม่น้อย
ตอนลงผมก็ถือกระเป๋าให้น้อง จริงๆ คือใช้บังเป้าตัวเองด้วยแหละ ... บ้านน้องใหญ่พอควรเลยดูมีฐานะ เป็นลูกคนเดียวอีก แต่ดูไม่เหมือนเด็กโดนตามใจเลยนะคร

muumix

แข็งตลอดทางเลย​  

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

skete

รอตอนต่อไปเลย

ดอกม่วง

สะดุดเลย 5555 รอตอนต่อไปนะครับ

nuangnut1996

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณ

Homealone

แข็งตลอดทางเลย​  

Kimihirokung

ขอบคุณคับ

klans_821

ขอบคุณครับ

Aarmaa

สุดๆครับ

xoman

ขอบคุณมากครับ

team901x

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

myles

ขอบคุณมากครับ ตื่นเต้นดีครับ

cchheeooww

ขอบคุณครับ

marwinnn

ต่อให้ไวเลยอารมค้างมากกกกกกกกกกกกกกก

tidchoo2

ฟิลลิ่งดีอ่ะ มาต่ออีกนะครับ

nnont

ขอบคุณครับ

napapadon1

ขอบคุณครับ

peradan

มาต่อเร็วๆๆนะครับ