ลงทะเบียน2011-10-22
ล่าสุด2024-11-20
นิสิตสัมพันธ์
- กระทู้
- 409
- พลังน้ำใจ
- 16827
- Zenny
- 4564
- ออนไลน์
- 6002 ชั่วโมง
|
วรุตม์เช็ค เวลากับนาฬิกาข้อมือแล้วก็ทอดถอนใจด้วยความอึดอัด เขาเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ซุ้มต้นไม้ อากาศยามบ่ายช่างร้อนระอุราวกับเตาเผา แถมลมยังไม่มีกระดิกเลยแม้แต่น้อย แต่บรรดานักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่กลับไม่มีทีท่าจะสนใจ หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างร่าเริงด้วยพลังความสดชื่นของวัยหนุ่มสาว+ z* S4 C1 u& D/ H: {% t3 M4 Z
นี่เขายังต้องรออีกนานเท่าไหร่กันหนอ วรุตม์คิดในใจ สถานที่เช่นนี้ไม่เหมาะกับคนวัยสี่สิบกว่า ๆ เช่นเขาเลย ดูเอาเถอะ พวกนักศึกษาผู้หญิงสมัยนี้แต่งตัวโชว์ส่วนสัดกันอย่างไม่อายฟ้าดิน เสื้อก็เลือกสวมกันแต่ตัวเล็กเกินพอดี รัดนมต้มเสียจนแทบจะปลิ้นทะลักออกมา กระโปรงแทนที่จะยาวกรอมข้อเท้าก็เป็นสั้นเต่อเหนือหัวเข่าไปเป็นฟุต เวลาเดินแทบจะมองลึกเข้าไปเห็นขาอ่อนได้
7 z& j F2 r0 o4 F% I% Eเขายกโทรศัพท์มือถือขึ้นเตรียมจะกดเรียก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ถอนหายใจแล้วหลับตาลง พยายามข่มสติให้เยือกเย็นในสภาพอากาศที่ร้อนแทบจะเป็นบ้าแบบนี้
7 x0 a, B3 c6 z' H2 R& C" e, d; Y. D# i3 Y5 f
“มาแล้วค่ะคุณพ่อ”7 a- `, H" v" }" [
เสียงแหลม ๆ ใส ๆ ดังกรอกหูพร้อม ๆ กับที่ร่างนุ่มนิ่มถลาเข้ามากอดเอวเขาจากข้างหลัง ทำเอาวรุตม์เซไปข้างหน้าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ดีว่าปฏิกิริยาเขายังไวอยู่ ยันเท้าไว้ได้ ไม่งั้นคงล้มกลิ้งลงไปกองกับพื้นแล้ว
! X+ n" V0 v/ P; U; H$ ^1 K“บ้าจริงยัยเจน เล่นอะไรแบบนี้ พ่อเกือบล้มแล้วเห็นมั้ย”
; \* @- p! A& |# W$ G- Z$ Uวรุตม์เอี้ยวตัวมาดุเจนจิราลูกสาวคนโต เจนจิราหัวเราะ
2 j J4 j' A: @“แหม ล้อเล่นนิดเดียวทำไมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยังงี้ล่ะคะ ยังไม่แก่ซักหน่อย หัดบ่นเก่งยังกับหมีกินผึ้ง”
4 I T4 |2 J! _วรุตม์ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาในความขี้เล่นของลูกสาวคนโต เจนจิราเป็นคนร่าเริง มั่นใจในตัวเองสูง กล้าแสดงออกมาตั้งแต่เด็ก ผิดกับวารุณีลูกสาวคนเล็กที่เป็นคนขี้อาย เรียบร้อยและไม่ชอบเข้าสังคม แม้นิสัยจะแตกต่างกัน แต่ทั้งสองสาวพี่น้องก็รักใคร่กลมเกลียวกันดีมาตั้งแต่เด็ก
1 x3 A5 K1 B* |3 N" I$ Q' A“พ่อจะไม่โมโหแบบนี้หรอก ถ้าเรามาให้มันตรงเวลา นัดกันไว้บ่ายสามโมง นี่ปาเข้าไปสี่โมงแล้ว ร้อนก็ร้อน แล้วยัยวาล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”
! |9 s/ D4 O. M1 k" eวรุตม์ถาม เจนจิราไม่ตอบ เธอคลายมือออกแล้วชี้ไปทางด้านหลังด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ วารุณียกมือไหว้' H& l; f7 z$ H* Y( o) V
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ ที่จริงวาก็ไม่อยากให้คุณพ่อรอนานอย่างนี้หรอกค่ะ แต่พี่เจนน่ะสิคะมัวแต่โอ้เอ้แวะโน่นแวะนี่ทั้ง ๆ ที่วาเตือนแล้วเตือนอีกว่าคุณพ่อรออยู่”6 h7 \. ~+ o- n2 H6 I
เจนจิราอ้าปากเตรียมโต้กลับ แต่วรุตม์ตัดบทเสียก่อน6 Y$ J3 z I* z/ s4 b3 ^3 f
“พอ ๆ ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวจะยิ่งช้ากันไปใหญ่ รีบไปขึ้นรถกันซะ เดี๋ยวแม่เขาจะรอ”7 i! I7 \- e. E
พูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่รถซึ่งจอดอยู่ใกล้ ๆ โดยไม่รอฟังคำแก้ตัวของลูกสาวคนโต ทำเอาเจนจิราและวารุณีต้องรีบจ้ำตามไปติด ๆ/ \7 |& N. v+ }4 F! s
3 h5 |* J$ y i: G. nบ้านของวรุตม์เป็นบ้านสองชั้นมีบริเวณพอสมควรสำหรับปลูกต้นไม้ใหญ่รอบบ้าน ให้ความร่มรื่นกับผู้อยู่อาศัยได้ดี วรุตม์ต้อนลูกสาวทั้งสองเข้าไปข้างในบ้านซึ่งติดแอร์เย็นฉ่ำ
2 z' `$ f! \( n+ q“สงสัยจัง คุณแม่มีเรื่องสำคัญอะไรนะ ถึงให้เรากลับบ้านเร็วกว่าทุกที”( \5 T2 [5 D. t! j1 a# q- c/ [
เจนจิราพึมพำ ส่วนวารุณีได้แต่นิ่งเงียบ$ l( K5 d" y4 l( M
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่าทางแม่เขาจริงจังมากจนพ่อไม่กล้าขัด”' Q) ]) a' [. z+ |3 m8 B/ W/ I
ทั้งสามเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูไม้สลักของห้องที่ชั้นล่าง วรุตม์บิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไป ภายในห้องจัดแต่งแบบเน้นความโปร่ง ผนังห้องทาสีเขียวอ่อนดูแล้วสบายตา เตียงเล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง บนเตียงมีร่างของใครบางคนนอนหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง6 H! P! Z% v& C a" b8 j$ X
พยาบาลในชุดขาวที่นั่งอยู่ข้างเตียงหันมามองทางประตู พอเห็นวรุตม์กับลูก ๆ เธอก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
2 x; i. P" J$ M; {0 L! A' v+ [“อาการคุณกรรณไม่ค่อยดีตั้งแต่คุณรุตม์ออกไปแล้วค่ะ หายใจหอบอยู่ตลอดจนต้องให้ออกซิเจนบ่อย ๆ ตอนแรกดิฉันจะโทรตามคุณรุตม์แต่คุณกรรณห้ามไว้ บอกว่าคุณทำธุระสำคัญมาก ดิฉันขอแนะนำให้พาเธอไปโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ”
; b2 g3 |6 d8 w+ lวรุตม์กับเจนจิราและวารุณีมีสีหน้าเครียดลงทันที วรุตม์เชิญพยาบาลส่วนตัวออกไปนอกห้องก่อน บอกว่าเขามีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับกรรณิการ์1 k8 {9 y0 u; v
“แม่ พ่อพาลูก ๆ มาแล้ว”
0 d2 [5 Q& s0 E# s0 D6 d5 I; `วรุตม์เอ่ยเบา ๆ ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นหันหน้ามาทางประตูแล้วยิ้มให้ทั้งสามคน วรุตม์เจ็บแปลบในอกเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่ซูบซีดนั้น พักหลังมานี้ กรรณิการ์ผ่ายผอมลงไปมาก อาหารก็กินไม่ค่อยได้ เบื่อไปหมด ทั้งเจนจิราและวารุณีก็มีท่าทีซึมลงไปถนัดเมื่อเห็นสภาพของมารดา% e4 U' i, s9 g$ e' i
“ขอบคุณมากจ้ะพ่อ แม่ขอคุยกับลูก ๆ สองคนสักครู่นะ”
1 d( ~6 S8 b6 k) pกรรณิการ์พูดเสียงแผ่วเบา วรุตม์พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง ก่อนปิดประตู เขาเห็นลูกสาวทั้งสองคุกเข่าอยู่ข้างเตียงจับมือผู้เป็นแม่ไว้แน่นแล้วซุบ ซิบคุยกัน# O4 w* ?2 O1 z% E- p; U# T. z
วรุตม์ยืนพิงประตูห้อง สายตาเหม่อมองนาฬิกาติดผนังที่อยู่ด้านตรงข้าม ครุ่นคิดถึงอาการป่วยของกรรณิการ์ที่มีแต่จะทรงกับทรุด แม้ว่าเขาจะพยายามพาเธอไปรักษาตามโรงพยาบาลมีชื่อทุกแห่งแล้ว แต่ความหวังก็ยังริบหรี่ สุดท้ายกรรณิการ์ก็ปลงตก เธอยืนกรานจะไม่ไปรักษาที่ไหนอีกแล้ว ถ้าจะตาย ก็ขอตายที่บ้านในอ้อมกอดสามีและลูก ๆ ดีกว่า) m0 S5 B3 p) h; Y9 U; a
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยที่วรุตม์กลั้นไม่อยู่ สองมือเขากำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เขาตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือภรรยาสุดที่รักได้เลย ได้แต่มองดูเธอค่อย ๆ จากไปอย่างช้า ๆ1 H& M4 M7 `8 [* C+ U8 ^
นานเท่าไหร่ไม่รู้ เขามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงเคาะประตูห้องที่เขาพิงอยู่ วรุตม์หันตัวไปบิดลูกบิดประตูเปิดออก ทั้งเจนจิราและวารุณีต่างมีน้ำตานองหน้า ก้มหน้าก้มตาไม่สบตาเขาแล้วเบียดตัวเดินออกไปจากห้อง วรุตม์มองตามลูกสาวทั้งสองคนแล้วหันกลับมามองภรรยาที่นอนอยู่บนเตียง
3 p! j% ^0 `- y! h) Q- n“เข้ามาสิคะพี่รุตม์”% ]% B u1 y9 a
เสียงเธอเรียกเขาแผ่ว ๆ วรุตม์ปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้าไปคุกเข่าข้างเตียง กรรณิการ์ฝืนยิ้มให้สามีแต่มันดูเหมือนกับเธอกำลังร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ข้างใน วรุตม์พูดอะไรไม่ออก น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลกลับทะลักออกมาอีกครั้ง
" P8 j$ Y# c9 S' X' O3 R7 a8 P) B5 R. ?“อย่าร้องไห้สิคะ กรรณยังไม่ได้เป็นอะไรไปสักหน่อย”9 A6 x$ _1 `5 k" u% p4 l
เธอปลอบสามี3 v& P# ~# U' I# z5 d. j
“กรรณมีเรื่องอยากจะขอร้องพี่รุตม์เป็นครั้งสุดท้าย จะเรียกว่าสั่งเสียก็คงได้ เพราะกรรณรู้ตัวดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว”: o$ W. l- i1 n5 j, |' l# f6 n" \
วรุตม์กำมือที่ซูบซีดไว้แน่น' _0 S9 p& C Y- \
“ไม่เอา กรรณอย่าพูดเป็นลางแบบนั้นซิ พี่กับลูก ๆ จะพยายามหาทางรักษากรรณให้หายขาด แล้วเราจะได้ไปเที่ยวทะเลที่กรรณชอบด้วยกันอีกครั้ง”
6 a5 o; t% z: }กรรณิการ์ส่ายหน้าช้า ๆ ตาเธอที่จ้องมองเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง4 \6 d, t9 n. x G; Q/ ]5 V5 F
“อย่าพยายามปลอบกรรณเลยค่ะ ถ้าพี่รุตม์ยังสงสารกรรณ ยังรักกรรณอยู่ ก็ขอให้พี่รุตม์รับปากทำตามคำขอร้องครั้งสุดท้ายของกรรณเถอะค่ะ”
% K, e8 K U ~0 M* _6 p% V# vวรุตม์กล้ำกลืนก้อนสะอื้นในอก2 t( R! B5 f' B
“กรรณต้องการให้พี่ทำอะไรหรือ”
+ G4 d }6 W( a. M“กรรณต้องการให้พี่ดูแลยัยเจนกับยัยวาให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับที่พี่รักและดูแลกรรณ” กรรณิการ์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าสามีด้วยความรักถนอม
% A) P: y1 g( n3 T- `* V4 t2 b“โธ่ เรื่องแค่นี้กรรณไม่เห็นต้องเป็นห่วงเลย ยังไงก็ลูกเราทั้งสองคน พี่ย่อมต้องดูแลอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว”- o' D: d7 k, [) j
“พี่รุตม์ยังไม่เข้าใจความหมายของกรรณ กรรณรู้ดีว่ายัยเจนหลงรักพี่รุตม์มานานแล้ว กรรณอยากให้พี่รุตม์รับยัยเจนไว้ทำหน้าที่ภรรยาแทนกรรณค่ะ”
$ v4 B5 j; `" Cกรรณิการ์พูดกระท่อนกระแท่น ลมหายใจเธอชักขาดเป็นห้วง ๆ วรุตม์ตกตะลึง
' B$ H! l) m+ F4 s9 P/ G3 w“ทำไมกรรณถึงได้พูดแบบนี้ พี่ว่ากรรณนอนพักสักหน่อยก่อนดีกว่านะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน”2 h6 o8 x+ m" [. v" t
กรรณิการ์ส่ายหน้า แต่ยามนี้เธอแทบจะไม่มีแรงพูดแล้ว เสียงเธอแผ่วเบายิ่งกว่ากระซิบจนวรุตม์ต้องเอียงหูเข้าไปใกล้ ๆ0 x- v H/ B2 n- m1 D$ F6 r) P
“กรรณ...ไม่มีเวลาแล้วค่ะ...พี่รุตม์สัญญานะคะว่าจะทำตามที่กรรณขอร้อง ...กรรณ...เป็นห่วงลูก กลัวจะเตลิดเสียผู้เสียคน....อีกอย่าง...กรรณก็เป็นห่วงพี่รุตม์...อนาคตยัง อีกยาวไกล...กรรณไม่เห็นใครที่กรรณไว้วางใจให้ดูแลพี่เท่ากับลูกของเราอีก แล้ว...รับปากกรรณนะคะพี่รุตม์....”9 N" e, Q1 P( d+ [
ลมหายใจกรรณิการ์แผ่วล้าลงทุกขณะ มือที่วรุตม์กำอยู่ก็เริ่มเย็นลง ๆ0 r6 q0 m1 o/ k; E+ {* g6 H* I
“ได้ พี่รับปากกรรณ”
4 o: d1 Q- [6 N6 D; Xวรุตม์กอดร่างภรรยาสุดที่รักไว้แนบแน่น เขาจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มอย่างเป็นสุขของเธอเป็นครั้งสุดท้ายในขณะที่เธอจาก เขาและลูก ๆ ไปตลอดกาลนาน....
9 I- A3 Y2 E8 Q* E
* ?: t- V% D$ G6 u* Z3 v g' zงานศพที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน ตลอดเวลานั้นทั้งวรุตม์และลูกสาวทั้งสองวุ่นกับการจัดงานและการปรับเปลี่ยน อะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตจนแทบไม่ได้มีเวลาคุยกัน9 C! |$ b6 J9 ~
วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ วรุตม์ลงมานั่งกินกาแฟที่ห้องรับแขกและดูข่าวไปด้วย เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างตั้งแต่กรรณิการ์จากเขากับลูก ๆ ไป ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา เขายังเดินไปดูที่ห้องที่กรรณิการ์เคยนอนป่วยอยู่ด้วยความเคยชิน และเมื่อพบกับความว่างเปล่า หัวใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมาทุกครั้ง7 F4 k9 q8 \1 b
เสียงฝีเท้าดังเบา ๆ มาจากด้านหลัง วรุตม์วางถ้วยกาแฟในมือลงบนโต๊ะแล้วหันไปมอง เจนจิรานั่นเอง เธอยังอยู่ในชุดนอนแบบคลุม ท่าทางคงเพิ่งตื่นนอน เธอเดินเข้ามาข้างหลังวรุตม์แล้วก้มลงจุ๊บแก้มเขาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปที่รื้อค้นตู้เย็นในครัว, O% \: B/ D5 m! _/ _* ~" R
วรุตม์มองเจนจิราที่ง่วนอยู่ที่ตู้เย็น เนื้อผ้าบาง ๆ ของชุดนอนถูกรั้งขึ้นมาจนสูงถึงหลังเข่าในขณะที่เธอก้มลงค้นหาอาหารในตู้ เย็น ความกลมกลึงผึ่งผายของลอนสะโพกและเส้นผมที่ห้อยลงมาปรกใบหน้าช่วยเพิ่มความ เซ็กซี่ให้แก่เจนจิรามากยิ่งขึ้น3 y. \' X2 j( M; ]6 f" t) Y% P0 Q
วรุตม์นึกถึงคำสั่งเสียของภรรยาแล้วก็ร้อนวูบไปทั้งตัว เขาพยายามสะกดอารมณ์ให้เย็นลงในขณะที่เจนจิราเดินกลับมาที่โต๊ะรับแขกพร้อม ไส้กรอก แฮมและขนมปังแผ่น เธอทรุดนั่งลงข้าง ๆ เขาแล้วเริ่มลงมือกินอาหารเช้าพร้อมกับดูทีวีไปด้วย, U) K4 _" p* e- B% E- r& C
“คุณพ่อตื่นนานแล้วเหรอคะ”
: o' r d! b( `0 c# r! ^# Kเจนจิราถามอ้อมแอ้มเพราะขนมปังยังอยู่เต็มปาก/ D8 }- p* I: c' x
“ฮื่อ พักใหญ่แล้วลูก แล้วยัยวาล่ะยังนอนอยู่หรือ”
d8 D! Z- y+ j7 b/ M% |1 E! pวรุตม์ถาม เขาพยายามไม่สนใจกับกลิ่นกายสาวที่หอมระรวยมาจากตัวเธอ6 W, R& t6 \' F2 {0 k$ R
“ค่ะ เมื่อคืนยัยวาก็ร้องไห้คิดถึงแม่อีกแล้ว เจนต้องคอยปลอบอยู่จนตีหนึ่งโน่นถึงจะหลับได้”
_ K1 x7 N( ]# ~เจนจิรามองไส้กรอกในมือแล้วค่อย ๆ แลบลิ้นสีชมพูกวาดเลียไปรอบ ๆ ก่อนจะยัดมันเข้าปาก ทำเอาวรุตม์ที่มองอยู่เสียวควยวาบไปด้วย ~7 X Q7 C, _0 \5 G3 x' |$ A
“อีกแล้วเหรอเนี่ย พ่อเองก็เหมือนกัน มองไปที่ไหนในบ้านก็มีความหลังให้นึกถึงแม่เขาอยู่ทุกที่ ทำไมคนดี ๆ ต้องอายุสั้นแบบนี้นะ”( C: N- b* g R4 E& z
พูดจบ วรุตม์ก็ถอนหายใจยาว สีหน้าขรึมลงไปถนัด เจนจิรามองหน้าพ่อด้วยประกายตาเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เธอรีบเคี้ยวแล้วกลืนอาหารที่เหลือลงไปจนหมด
4 E, n' b5 z8 F+ B9 P+ ~2 F/ \“เอางี้ดีมั้ยคะ เจนว่า อยู่แต่ในบ้านแบบนี้มีแต่จะซึมกับเศร้า เราไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างดีกว่า เป็นต้นว่าไปค้างกันที่พัทยาสักคืนแล้วค่อยกลับวันอาทิตย์”
" v, K1 F& n9 g& h$ W# W1 J J) v“เออ ความคิดดีนี่ลูก ไปอาบน้ำเตรียมข้าวของลงกระเป๋าได้เลย อ้อ แล้วอย่าลืมปลุกยัยวาด้วยล่ะ พ่อจะไปเช็คสภาพรถ พร้อมเมื่อไหร่เราจะได้ออกเดินทางกันเลย”
" P- @* s9 C% k: {วรุตม์ลุกขึ้น ยกถ้วยกาแฟไปวางไว้ในซิงค์น้ำก่อนจะเดินออกไปที่โรงรถ
- C8 M0 D8 r9 w+ \9 \" _% V9 l) g
บ่ายสามโมงวันนั้น สามพ่อลูกก็เลี้ยวรถเข้าไปในรีสอร์ทหรูแห่งหนึ่งในพัทยา หลังจากเช็คอินเรียบร้อย ก็ตามเบลบอยขึ้นไปที่ห้องซึ่งอยู่ที่ชั้น 20 เป็นห้องสวีทมี 2 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ และมีเทอร์เรซให้ออกไปชมความงามของท้องฟ้าและทะเลอีกด้วย, g9 H4 n6 K- F; E
พอเบลบอยออกไปแล้ว เจนจิราก็กระโดดขึ้นไปนอนแผ่อยู่บนเตียงคู่ในห้องนอนใหญ่ทันที
: q! X; a1 t2 m* |; ]: }“สบายจังเลย นั่งเมื่อยในรถมาตั้งหลายชั่วโมง เตียงนุ๊มนุ่มนะคะคุณพ่อ”
: P9 X9 S6 N8 g/ a0 B4 xวรุตม์หัวเราะหึ ๆ ส่วนวารุณียิ้มน้อย ๆ แล้วยกกระเป๋าไปวางบนโต๊ะ ขนเอาเสื้อผ้าเครื่องใช้ออกมาใส่ตู้เสื้อผ้า1 U, D- M) f8 [# i, E0 D. P
“ถ้าเมื่อยขนาดนั้นไปลองสปาของรีสอร์ทดูก็ได้ พ่อเห็นแว๊บ ๆ อยู่ชั้นกราวด์น่ะ”
+ c5 b; T8 ]0 y* b. kวรุตม์เลื่อนบานกระจกที่กั้นเทอร์เรซกับห้องนอนออก สายลมเย็นฉ่ำที่พาเอากลิ่นไอของทะเลก็พัดวูบเข้ามาในห้องทันที เขาเดินออกไปที่เทอร์เรซแล้วจ้องมองทะเลสีครามที่มีคลื่นเล็ก ๆ ซัดมากระทบชายฝั่งจนเป็นฟองฟู่ก่อนจะไหลกลับลงไป ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆหมอกมาบดบัง ดวงอาทิตย์ส่องสว่างกระทบน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ เสียงหัวเราะและร้องเรียกกันดังแว่วมาจากชายหาด0 m* D, i# i! W
7 R9 f' U/ w$ E, Z- Wเขาเคยพากรรณิการ์มาเที่ยวที่พัทยาหลายต่อหลายครั้งเพราะเธอชอบทะเลมาก บอกว่ามันให้ความรู้สึกสดชื่นเป็นธรรมชาติดี เขาหวนนึกถึงวันเวลาอันหวานชื่นที่ผ่านมาแล้วก็จมอยู่ในความขมขื่นอีกครั้ง เมื่อวันนี้ไม่มีเธอเคียงข้างเขาอีกต่อไป$ M! J; S' ~) N: V* {+ ]8 t. h
เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อแขนเล็ก ๆ อ้อมมาโอบเอวเขาไว้ เจ้าของร่างแนบแก้มกับแผ่นหลังเขา ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด( q+ B% Y4 R' {! s
“คุณพ่อคิดถึงคุณแม่หรือคะ”
1 }( R3 o" Z [" i- [ p3 }! Jวารุณีถาม( l0 l, n# J4 V& A1 s4 W" W5 Y
“ฮื่อ พ่อยังทำใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ค่อยได้ แถวนี้พ่อเคยพาแม่มาเที่ยวตอนเพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ เรามีความสุขกันมาก....”
0 \* V. ?9 `( D# b Kวรุตม์พูดได้เพียงแค่นั้นก็มีก้อนสะอื้นมาจุกลำคอจนพูดต่อไม่ได้
2 i, v' h% }* m0 b“วาก็เหมือนกันค่ะ คิดถึงคุณแม่เหลือเกิน คิดถึงตอนคุณแม่ยังแข็งแรงอยู่ คอยดูแลพี่เจนกับวาและคุณพ่อ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่วามีความสุขที่สุดเลย”
) N5 i" I7 I v8 j4 Zเสียงวารุณีสั่นเครือ ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดต่อ ก็มีเสียงหนึ่งพูดสอดมาจากในห้อง
5 F i# g! S d ]% L8 S. E“อ้าว แล้วกัน มาร้องไห้น้ำตาท่วมชายหาดซะแบบนั้น ไม่เอาน่า มาเที่ยวกันทั้งที ลงไปเล่นน้ำกันดีกว่านะคะ” เจนจิรานั่งอยู่บนเตียง วรุตม์พยักหน้า
& [ o: O/ U! M0 `- ~% F, z7 M“ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะลูก เล่นน้ำสักพักแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน”7 V/ e/ }+ N* i, ^/ v6 K: H
; }! [- [9 f8 \) M, V0 bที่ชายหาดติดรีสอร์ทคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติที่ ลงเล่นน้ำและอาบแดด ทะเลยามบ่ายแก่ ๆ เริ่มมีคลื่นเป็นระลอกสาดซัดเข้าหาฝั่งเสียงดังซู่ซ่าเป็นจังหวะ
& {4 G, y! ~; N2 A4 P( Lวรุตม์กับเจนจิราและวารุณีกวาดตามองสำรวจรอบ ๆ ข้าง วรุตม์ชี้ไปที่เพิงอาบแดดใกล้ ๆ ที่ยังว่างอยู่2 l S7 f! X$ [
“ไปที่นั่นดีกว่าลูก พ่อจะเฝ้าของให้ เราสองคนลงเล่นน้ำกันก่อน”
6 W6 O) {+ t( D2 P$ P" Kวรุตม์ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาดแล้ววางผ้าขนหนูกับกระเป๋าเงินลงบนโต๊ะ เขาอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว กล้ามเนื้อแผงอกล่ำสักบึกบึนสมชายชาตรี ตลอดทางที่เดินจากรีสอร์ท มีแต่คนมอง โดยเฉพาะสาว ๆ ต่างชาตินอกจากจะมองแล้วยังยิ้มแล้วชี้มือชี้ไม้อีกด้วย ทำเอาทั้งเจนจิราและวารุณีออกอาการหวงพ่ออย่างออกหน้าออกตา กอดแขนวรุตม์ไว้คนละข้างตลอดทาง
% u) Z- T- \( H5 {( Lเจนจิรากับวารุณีวางผ้าขนหนูไว้บนโต๊ะแล้วถอดเสื้อคลุมออก ลมหายใจวรุตม์แทบหยุดชะงัก เจนจิราอยู่ในชุดว่ายน้ำแบบทูพีซ ท่อนบนเป็นแถบผ้ายืดสีดำแคบ ๆ รัดรอบอกผ่านหัวนม เผยความอวบอัดครัดเคร่งของสองเต้าขาวอล่องฉ่องให้เห็นอย่างเต็มตา ร่องอกเบียดชิดเป็นร่องลึก ต่ำลงมาเป็นหน้าท้องที่แบนราบสู่หลุมสะดือที่ลึกล้ำมีเสน่ห์แล้วผายออกที่ ช่วงสะโพกดูสบายตา บิกินี่ท่อนล่างเป็นเพียงผ้าสามเหลี่ยมที่มีสายรัดผูกอยู่ด้านโคนขาเท่านั้น ยามที่เจนจิราหมุนตัว ทำให้วรุตม์มองเห็นก้นกลมกลึงของลูกสาวคนสวยได้เต็มตาประหนึ่งเธอมาแก้ผ้า อยู่เบื้องหน้า แสงแดดยามบ่ายส่องสะท้อนผิวกายที่ขาวปานหยวกกล้วยเป็นประกาย
6 p+ _ q0 C( b4 n! Q9 }% K, P# zส่วนวารุณีแม้ว่าจะเลือกชุดว่ายน้ำที่เป็นแบบวันพีซแต่ก็เป็นสีเนื้อและบาง เฉียบจนเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย หน้าอกอวบตูมขนาดกำลังพอมือรับกับช่วงเอวที่คอดกิ่วราวกับมดตะนอยซึ่งช่วย เน้นส่วนสะโพกที่ผายกว้างอวบอั๋นยิ่งกว่าเจนจิราเสียอีก ช่วงขาเรียวยาวดูแข็งแรงเพราะเธอเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลของคณะ6 v$ W# X* i( C8 N% ?4 k7 B
วรุตม์กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นลูกสาวทั้งสองในชุดว่ายน้ำ เพราะครั้งสุดท้ายที่เขาและครอบครัวมาเที่ยวทะเลกันก็เป็นช่วงก่อนที่ กรรณิการ์จะล้มป่วยซึ่งก็ราวหกเจ็ดปีที่แล้ว เวลาที่ผ่านไปทำให้สรีระของลูกสาวทั้งสองเปลี่ยนแปลงไปมาก มากเสียจนผู้เป็นพ่อแทบจะปรับตัวไม่ทัน4 q/ D8 {& C, V1 G5 G! @5 `1 M8 ^, ~
เจนจิราไม่มีทีท่าเขินอายแม้แต่น้อย เธอยืดตัวเต็มที่จนทรวงอกอวบอั๋นพุ่งโชน ส่วนวารุณีนั้นก้มหน้าก้มตาวอร์มอัพก่อนลงทะเล หนุ่ม ๆ ที่เดินผ่านไปหันมามองสาวสวยทั้งสองเป็นตาเดียวกัน บางคนถึงกับเป่าปากวี๊ดวิ๊ว เจนจิรานั้นไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง แต่วารุณีเขินจนหน้าแดงจนวรุตม์ต้องทำตาเขียวใส่บรรดาหนุ่ม ๆ ที่ใช้สายตาโลมเลียสรีระของลูกสาว6 l5 l5 m$ K, w" r$ V
“ลงทะเลเถอะลูก พ่อไม่อยากให้หนูเป็นอาหารตาของไอ้พวกผู้ชายแถวนี้”
' |, q- Y7 K8 N! gวรุตม์บอกลูกสาว เจนจิราจูงมือวารุณีเดินลงทะเลไปท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองตามการเยื้องย่างของสองสาว ซึ่งก็รวมถึงวรุตม์ด้วย
1 }6 V7 N6 ^, L9 ]7 Iวรุตม์ปล่อยลมหายใจที่อั้นมานาน ความรู้สึกบางอย่างคุกรุ่นขึ้นในใจ นับแต่กรรณิการ์ป่วย เขาก็ไม่ได้ข้องแวะกับผู้หญิงคนอื่นอีก ทำให้เขาซึ่งยังหนุ่มแน่นแข็งแรงต้องกดความรู้สึกทางเพศไว้ตลอดเวลาเหมือน การตั้งทำนบกั้นกระแสน้ำเชี่ยวกรากไว้* v0 F7 @4 d3 y
แต่บัดนี้เมื่อกรรณิการ์ตายจากไป ความเหงาก็เริ่มกัดเซาะกำแพงใจของเขาทีละน้อย ๆ เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของกรรณิการ์แล้วก็หัวใจก็ร้อนผ่าวไปหมด8 L$ D8 Y4 U7 K! n1 _
วรุตม์หลับตาลงฟังเสียงคลื่นกระทบหาดทราย สมองก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามแต่ใจจะพาไปจนหลับผล็อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่วารุณีมาเขย่าแขนเขา
, Y1 m/ r: o& ^2 ]2 w! ?“คุณพ่อคะ ลงไปเล่นน้ำเถอะค่ะ วาจะเฝ้าของแทนเอง เดี๋ยวจะเย็นก่อนนะคะ”4 N n8 z- [; X" I3 L8 \% m: h
วรุตม์ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย คงเพราะเพลียจากการขับรถทางไกลประกอบกับจิตใจที่หนักอึ้งมาตลอดนั่นเอง เขาลุกขึ้นยันเอวบิดตัวซ้ายขวาอยู่สิบกว่าครั้งเพื่อขับไล่ความง่วงแล้วก็ วิ่งเหยาะ ๆ ลงทะเล
. I) h( X% b5 M' |8 ~8 eน้ำทะเลอุ่น ๆ ช่วยให้เลือดลมในกายเขาฉีดซ่าน ความง่วงก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง เขาดำผุดดำว่ายออกกำลังอยู่พักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นเจนจิราอยู่บนชาย หาด แสดงว่าลูกสาวคนโตเขายังคงเล่นน้ำทะเลอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นแน่0 x3 @9 a" |* |! v
เขามองไปรอบ ๆ มีคนเล่นน้ำอยู่เต็มไปหมด ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ทำให้ลำบากในการค้นหาเป็นอย่างยิ่ง หลังจากพยายามอยู่สองสามนาทีเขาก็ยอมแพ้ คิดว่าเดี๋ยวอีกสักพักจะขึ้นจากทะเลแล้วก็คงไปเจอกันบนชายหาดเอง
. y% P& d& b1 J* a6 \& V5 k$ Eวรุตม์ว่ายน้ำห่างออกไปจากชายฝั่ง เป้าหมายของเขาคือแนวหลักหินที่ตั้งอยู่ห่างจากฝั่งไปราวครึ่งกิโล ระยะทางเพียงแค่นี้เขามั่นใจในสมรรถภาพร่างกายของตัวเองว่าว่ายไปกลับได้ สบาย
( k5 ^$ d; m9 k- r0 b$ D% Xพอไปถึงหลักหิน เขาก็หลับตาหยุดพักให้หายเหนื่อยครู่หนึ่ง ขณะกำลังจะเตรียมว่ายกลับ ก็มีอะไรบางอย่างมาดึงขาเขาไว้แน่น ฉุดให้เขาจมลงไปใต้น้ำ หัวใจวรุตม์แทบหล่นลงไปอยู่ใต้ตาตุ่ม แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของเจนจิราเขาก็ทั้งขำทั้งฉุนเฉียว( C) b2 W, C& G: _& J
“ปั้ดโธ่ยัยเจน ทำเอาพ่อใจหายหมด นึกว่าพรายทะเลมาฉุดซะแล้ว มิน่าล่ะ มองหาอยู่ตั้งนานถึงไม่เจอ ว่ายมาอยู่นี่เอง”# n! k9 o" E1 G; |: S
วรุตม์ลอยตัวแล้วหันไปมองลูกสาวคนโตที่ลอยตัวอยู่ใกล้ ๆ เจนจิรายิ้มที่มุมปากด้วยความซุกซน เส้นผมที่เปียกน้ำทะเลลู่ลงมาตามข้างแก้ม: n+ Z5 D6 q9 l* ]0 N
“แหม คุณพ่อขวัญอ่อนจังนะคะ ล้อกันเล่นแค่เนี้ยก็ตกใจแล้ว”
4 \# m4 f; ]% J# Oเจนจิราว่ายเข้ามาใกล้ผู้เป็นพ่อ วรุตม์นึกหมั่นไส้ลูกสาวจอมแกล้งจึงดำน้ำอ้อมไปข้างหลังแล้วจี๋เอวเธอ เจนจิราร้องว้ายแล้วบิดตัวหนี วรุตม์ว่ายตามไปติด ๆ พอใกล้ถึงตัว เขาก็โผเข้ากอดเอวเจนจิราไว้แน่นพอดีกับจังหวะที่เธอยันเสาหินไว้ ร่างของเจนจิราจึงถูกวรุตม์ที่ลอยตามมาอัดก็อปปี้เข้ากับเสาหิน ด้วยอารามตกใจ วรุตม์ปล่อยมือจากเอวลูกสาวไปกอดเสาหินแทน ใบหน้าเขาซุกอยู่ตรงซอกคอเธอพอดี ในขณะที่หน้าขาก็เบียดอัดกับแก้มก้นเจนจิราแนบแน่น* ~6 h) O o/ d7 ^/ V& d
ความรู้สึกของวรุตม์ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูด สิ่งที่กั้นระหว่างควยของเขากับก้นขาว ๆ ของเจนจิราคือกางเกงว่ายน้ำกับกางเกงในเท่านั้นซึ่งมันก็บางและนุ่มมากจน เหมือนควยเขาได้สัมผัสกับแก้มก้นเธอตรง ๆ กระแสคลื่นที่ผันผวนดึงร่างของเขาให้กระแทกเข้าออกกับตัวลูกสาวคนสวยราวกับ เขากำลังตั้งใจกระเด้าเย็ดเธอ ความที่อัดอั้นเรื่องเซ็กส์มานานทำให้ควยเขาตื่นตัวได้เร็วมากจนแข็งดัน กางเกงขึ้นมาเป็นลำซึ่งเจนจิราก็คงรู้สึกได้ว่ามีอะไรทิ่มแทงร่องก้นเธออยู่ แต่เธอไม่ได้ว่าอะไร กลับก้มหน้าแนบกับเสาหินและหลับตาพริ้ม
$ B; c+ m& a7 ^“เจน....”
+ N5 Z, ?2 W) O7 K' W3 O; ^วรุตม์กระซิบข้างหูลูกสาว2 [- h: F3 z' B) f6 [: p& a2 `
“ขา...”
7 {- G* d+ }+ @ o+ b9 a- `เธอตอบทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ \; f+ F2 @' L) c$ @
“พ่อขอกอดลูกอย่างนี้สักพักได้ไหม ลูกทำให้พ่อคิดถึงแม่เหลือเกิน”4 P/ i9 T; Y$ g% b5 |
วรุตม์พูดออกไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ วงแขนเขารัดร่างลูกสาวคนสวยแน่นขึ้น ส่งผลให้ลำควยเขาฝังเข้าไปในง่ามก้นเธอทั้งลำ วรุตม์ขยับสะโพกวนเป็นวงเพื่อดื่มด่ำกับความสัมผัสที่เขาไม่ได้เจอมาเสียนาน เจนจิราเริ่มส่งเสียงครางในลำคอออกมาเบา ๆ5 X' V; `& e% n7 o* B! k* @
วรุตม์ปล่อยมือข้างหนึ่งจากเสาหินลงไปกอบกุมแก้มก้นอวบอิ่มของเธอ ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัส มันช่างนุ่มมือแต่แฝงความหยุ่นเด้งยั่วเย้าให้บีบเคล้นไม่รู้เบื่อ ในเวลานี้วรุตม์ลืมไปหมดแล้วว่าร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ใช่กรรณิการ์ เมียรัก หากแต่เป็นเจนจิราลูกสาวคนโต ความปรารถนาที่สุมแน่นอยู่ในอกมันแผดเผาอนุสติของเขาไปจนหมดสิ้น% @, T6 ~0 @. A8 ^
หลังจากเคล้นคลึงแก้มก้นจนพอใจแล้ว วรุตม์ก็เลื่อนมือขึ้นไปที่หน้าอกเจนจิราเกาะกุมเต้าอวบเต่งไว้แล้วเคล้น คลึงเบา ๆ เน้นที่กลางฝ่ามือให้เสียดสีหัวนมทุกครั้ง เนื้อผ้าบิกินี่ส่วนบนเมื่อสัมผัสน้ำทะเลก็แนบเนื้อจนเหมือนได้สัมผัสตรง ๆ วรุตม์ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บีบบี้หัวนมจนมันลุกชูชัน แค่สัมผัสนอกร่มผ้ายังไม่ทำให้เขาพอใจ เขาจึงดันแถบผ้าให้เลื่อนขึ้นไปคาอยู่ที่ฐานอก ทำให้ปทุมถันคู่งามปลิ้นออกมาสู่ฝ่ามือผู้เป็นพ่อ
1 g( }9 ~0 k- m- x, r% c- Z4 w( G% k“อูยยย์....ซี๊ดดดดส์....”
" h3 B' q& \, f" Y) S' t1 \9 lเจนจิราหลับตาห่อปากครางกระเส่า แต่ไม่มีทีท่าขัดขืนแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้วรุตม์ย่ามใจหนักขึ้น เขาพลิกตัวเธอให้หันมาโดยให้แขนเธอรัดรอบลำคอเขาไว้ ส่วนแขนเขาก็ยังกอดอัดตัวเธอแน่นกับเสาหิน ลำควยที่ยังถูกขังอยู่ในกางเกงบดอัดเข้ากับเนินหีโหนกอูมของลูกสาวใต้บิกิ นี่ผืนน้อย เจนจิราแม้จะยังหลับตาอยู่แต่สะโพกงามของเธอเริ่มขยับตัวเสียดสีกับหน้าขา ผู้เป็นพ่อ ปากงามก็ห่อเป็นวงส่งเสียงครางที่ฟังแล้วเขย่าอารมณ์ออกมาไม่ขาดระยะ
' t, z7 v) R" m8 i9 [/ Zวรุตม์ประกบปากจูบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปข้างใน เจนจิราทำท่าตกใจในตอนแรกแต่แล้วก็อ่อนลง แรก ๆ เธอยังจูบอย่างเคอะเขิน แต่พักเดียวเท่านั้น เธอก็ส่งปลายลิ้นออกมาพัวพันกับลิ้นของวรุตม์จนน้ำลายพ่อลูกแยกกันไม่ออก ต่างดูดกลืนความหวานชื่นในอุ้งปากของกันและกันราวกับกระหายมานาน
* x8 D" m4 r7 n% b4 pสองพ่อลูกแลกจูบกันอยู่พักใหญ่ ทะเลก็ช่างเป็นใจเหลือเกิน คลื่นลมที่เคยมีก็สงบลงจนผิวน้ำเรียบสนิท เสียงร้องของนกนางนวลแว่วมาแต่ไกล สะโพกสองพ่อลูกขยับกระแทกเข้าหากันจนเกิดคลื่นน้ำเป็นวงแผ่กระจายออกไปรอบ ข้าง วรุตม์ดึงมือขวาของเจนจิราลงไปสัมผัสกับลำควยเขานอกร่มผ้า ตอนแรก เจนจิราก็ลูบไล้มันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่พอเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มคุ้นเคยกับมัน บางครั้งก็กำบีบเป็นจังหวะ สร้างความเสียวให้กับผู้เป็นพ่ออย่างล้นเหลือ วรุตม์ไม่เอาเปรียบเธอ เขายื่นมือข้างหนึ่งลงไปตะปบกุมเนินหีที่ซ่อนอยู่ใต้บิกินี่ชิ้นเล็กแล้ว เคล้นคลึงนวดวนเน้น ๆ บางครั้งก็กรีดนิ้วขึ้นลงตามร่องกลีบ เสียงครวญครางของเจนจิรายิ่งดังขึ้นอีก มือเธอบีบควยเขาแรงขึ้นแถมยังมีการรูดกระทอกเป็นครั้งคราว
# ^7 C& z8 W H! p6 w* ^* Eวรุตม์จูบไซ้ตั้งแต่มุมปาก พวงแก้ม ลงมาตามลำคอจนถึงเนินเต้าที่มีบิกินี่ชิ้นบนขวางไว้ เจนจิราแหงนคอเริ่ด ครางในลำคออย่างสุดเสียว วรุตม์ก้มหน้าลงไปดูดอมหัวนมข้างซ้ายพร้อมวนเลียและขบด้วยฟันด้วยความหมั่น เขี้ยว เจนจิราตัวสั่นราวกับลูกนก แขนเรียวงามของเธอยิ่งกอดกระหวัดรัดร่างผู้เป็นพ่อไว้แน่นขึ้นแอ่นอกเสนอ เต้าให้วรุตม์ฟอนเฟ้นด้วยปากและลิ้นได้โดยสะดวก
: D6 g! @" `) P6 r( ^วรุตม์เลื่อนมือควานหาปมเชือกบิกินี่ แต่เจนจิราคว้ามือเขาไว้ก่อนที่จะกระตุกเชือก& v# I+ f" f/ {# Z
“อย่าค่ะคุณพ่อ นี่เราก็หายไปนานแล้ว เดี๋ยวยัยวาจะเป็นห่วง เจนว่าเรากลับกันก่อนดีกว่านะคะ”0 |" O* x1 b* I$ B, E, g' l
เธอพูดเสียงหอบ ๆ วรุตม์เองก็แสนเสียดายกับจังหวะที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ควยเขาแข็งปานเสาหินต้องการการปลดปล่อยใจจะขาด แต่ใจหนึ่งก็เห็นด้วยกับเจนจิรา เพราะเขาและลูกสาวคนโตออกมานานมากแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืด อากาศเย็นลงทุกขณะ ลมทะเลก็ทำท่าจะก่อตัวขึ้นมา หากนานกว่านี้ วารุณีอาจเป็นห่วงถึงขั้นตามยามชายฝั่งซึ่งหากมาพบเจอเขาและลูกสาวในสภาพที่ กำลังเย็ดกันกลางทะเลมันคงจะเป็นเรื่องอื้อฉาวขึ้นข่าวหน้าหนึ่งหนังสือ พิมพ์ทุกฉบับเป็นแน่ แล้วเขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน( `2 |1 i" I; g' f1 e
วรุตม์ปล่อยมือจากเชือกบิกินี่และยังไม่วายสอดนิ้วเข้าไปขยุกขยิกอยู่ใต้ผ้า สามเหลี่ยมนั้นจนเจนจิราต้องยักย้ายส่ายสะโพกหลบพร้อมหัวเราะคิกคักและปัด มือเขาออกเป็นพัลวัน
* @1 Q$ \0 q. @, @+ y% ^9 N( ?เขาและเจนจิราจูบกันอย่างดูดดื่มอีกครั้งก่อนที่เจนจิราจะดันบิกินี่ชิ้นบนกลับลงมาในสภาพเดิมและว่ายน้ำกลับฝั่งด้วยกัน0 b8 V( R9 S ^* a
' J, z5 I1 p ]1 X. B4 rหลังอาหารเย็นที่ร้านซีฟู้ดหรูริมหาด วรุตม์ขับรถพาลูกสาวทั้งสองเที่ยวชมเมืองพัทยายามราตรี สองสาวต่างตื่นตาตื่นใจกับแสงสีและความสนุกสนานที่พวกเธอไม่เคยได้เห็นใน กรุงเทพฯ พากันชี้โน่นชี้นี่และหัวเราะกันตลอดเวลา
- M; N3 m& a Z7 z% Y" q* Z0 I- Y
/ e4 B% K8 E" Tวรุตม์แอบยิ้มที่การเปลี่ยนบรรยากาศมาเที่ยวพัทยาช่วยให้เขาและลูก ๆ หลุดพ้นจากความเศร้าโศกที่ดำเนินมาเป็นเดือนได้ แต่เมื่อเขาคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลางทะเลเมื่อตอนบ่าย ความรู้สึกผิดก็เข้าครอบงำจิตใจเขาทันที ไม่รู้ว่าเป็นผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงให้เขาปฏิบัติกับเจนจิราเช่นนั้น
9 V8 E3 q! M( R+ ?ตั้งแต่กลับขึ้นฝั่ง เจนจิราก็พยายามหลบตาเขาอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ในตอนที่นั่งรับประทานอาหารด้วยกัน เธอก็เงียบขรึมกว่าปกติจนวารุณีสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำเอาทั้งเจนจิราและวรุตม์ต้องคอยกลบเกลื่อนกันวุ่นวาย/ {, G/ v9 d! J! v* T
ดูเอาเถอะ ขนาดหลับตาลงเขายังจำความนุ่มเนียนของผิวกายและความอวบเต่งตึงของเนื้อหนัง ลูกสาวคนสวยได้ดี เรือนร่างเธอเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาคอยถวิลหาอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ในตอนนี้ที่เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้กระทำลงไป ส่วนลึกในจิตใจเขาก็ยังปรารถนาที่จะได้กอดจูบลูบไล้ร่างงามนั้น
1 |/ h5 p7 ~3 h! z- G# R" Sวรุตม์สะบัดหน้าแรง ๆ เขาจะทำอย่างนั้นไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นคำขอร้องก่อนตายของกรรณิการ์ก็ตามที ถึงอย่างไรเจนจิราก็เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขาที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังแบเบาะ เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องมีมลทินจากพ่อแท้ ๆ ของเธอเอง ชีวิตของเธอยังเพิ่งเริ่มต้น ยังมีสิ่งดี ๆ อีกมากรอคอยให้เธอไขว่คว้า เขาจะเห็นแก่ความต้องการส่วนตัวไปทำลายชีวิตลูกไม่ได้
! P$ H. S, N/ A: Q8 ]: R* u* f0 qเขาสาบานกับตัวเองว่า เขาจะลืมเรื่องนี้ไปให้หมด และปฏิบัติต่อเจนจิราในฐานะพ่อคนหนึ่งเท่านั้น
8 L# {; V% j$ t4 V2 q% dพอตัดสินใจได้แล้ว วรุตม์ก็สบายใจขึ้น เริ่มหัวเราะได้เมื่อถูกลูกสาวเย้าแหย่ เขาขับรถวนไปทั่วพัทยาใต้จนเกือบสองทุ่ม เห็นวารุณีทำท่าหาวหลายครั้งเขาจึงขับรถกลับรีสอร์ท
( ^' t5 a) C; C8 u1 `# A) j% d0 d& w# V
หลังอาบน้ำเสร็จ วรุตม์ก็นอนอ่านหนังสือโดยเปิดโคมไฟหัวเตียงดวงเดียว ขณะที่เขากำลังจะตัดสินใจปิดไฟเข้านอน ก็มีเสียงประตูเปิดดังเอี๊ยดเบา ๆ พร้อมกับมีร่างของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาและเดินเข้ามาหาเขาที่เตียง
v- @' {! b0 n- m( _“คุณพ่อง่วงหรือยังคะ”2 B0 ?5 h+ S% b3 H, c) B8 W( `5 t
เจนจิรานั่นเอง5 [( i, M; \) D, c( p
“ก็กำลังเคลิ้ม ๆ น่ะลูก เจนมีอะไรรึเปล่า”
: B9 i& q! h/ {วรุตม์เอื้อมมือเตรียมจะเปิดไฟกลางห้อง แต่เจนจิราห้ามไว้ก่อน
9 p; z, l. @/ ]“คือ...เจนนอนไม่หลับน่ะค่ะ อยากลงไปเดินเล่นที่ชายหาดแต่เจนกลัว อยากให้คุณพ่อไปเป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณพ่อง่วงแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ”* [" w2 K( N, b: Z' Z _, X
เจนจิราทำท่าจะเดินกลับออกไปจากห้อง แต่วรุตม์คว้ามือเธอเอาไว้ก่อน ทั้งคู่หยุดชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อผิวกายสัมผัสเสียดสีกัน
: y, r( m$ j4 W* Y“พ่อยังไม่ง่วงอะไรมากมายหรอก นาน ๆ มาเที่ยวที ไปเดินชายหาดเล่นตอนกลางคืนก็ดีเหมือนกัน ไป พ่อไปเดินเป็นเพื่อน”& p- c T8 b b& F. J. O
วรุตม์ลุกขึ้นจัดเสื้อคลุมให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเจนจิรา
. K" H& X* z& `# O4 w7 a/ x, w- e% Q8 S. z0 p" D
ชายหาดพัทยายามกลางคืนสว่างนวลไปด้วยแสงจันทร์ ลมทะเลที่พัดออกจากฝั่งช่วยคลายความร้อนอบอ้าวในช่วงกลางวันได้ดี คืนนั้นชายหาดเงียบเหงาไร้ผู้คนเว้นแต่วรุตม์และเจนจิราเท่านั้น
7 ]" ?: G1 t: {( n* hตั้งแต่ออกมาจากรีสอร์ท ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก เดินย่ำชายหาดเงียบ ๆ มีแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเหมือนดนตรีช่วยขจัดความเงียบงันที่ปกคลุมทั่ว ทั้งชายหาด
* U% ]6 g/ P/ k8 K/ J3 m5 m# r) Q6 \6 W, Z
วรุตม์หันไปมองหน้าลูกสาว สีหน้าเจนจิราเรียบเฉยปราศจากความซุกซนร่าเริงเช่นปกติ แสงจันทร์ลูบไล้ผิวหน้าเธอเป็นประกายสว่างไสว วรุตม์เจ็บแปลบที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกสาวหมองหม่นเช่นนี้7 N4 L/ Z5 R* j% ]! g
“เอ้อ...เรื่องเมื่อตอนกลางวัน พ่อ...พ่ออยากจะบอกว่าพ่อขอโทษ ไม่รู้ว่าพ่อทำลงไปได้ยังไง พ่อไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรกับลูกแบบนั้นเลย สาบานได้”
: L$ S4 _( X8 c2 D7 O7 Aคำพูดพรั่งพรูออกจากปากวรุตม์ก่อนที่เขาจะยับยั้งไว้ทัน เจนจิรายังคงก้มหน้านิ่ง เดินทอดน่องต่อไป ส่วน วรุตม์ก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี เขาจึงหันมองไปที่ชายหาดแล้วเดินเคียงคู่ไปกับลูกสาว
6 k4 _! m% l, V D3 i4 M S
7 Q. F5 I1 ^3 i; i g% q“คุณพ่อไม่ต้องขอโทษเจนหรอกค่ะ เจนไม่ได้โกรธคุณพ่อเลย เพียงแต่...เจนมีเรื่องที่ต้องคิดอีกหลายอย่างแค่นั้นเอง”- |7 R0 j( F& J; H6 A" X! z) H+ n
เจนจิราพูดเสียวแผ่วเบาราวกระซิบ วรุตม์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกผิดน้อยลง แต่เพื่อให้เจนจิราสบายใจยิ่งขึ้น เขาจึงหาเรื่องชวนเธอคุยต่อ4 H* C$ t7 s: U% `# R
“คิดเรื่องอะไรเหรอลูก เล่าให้พ่อฟังได้มั้ย ถึงพ่ออาจจะช่วยอะไรลูกไม่ได้ แต่ถ้าได้ระบายออกมาก็คงดีกว่าเก็บไว้อัดอั้นคนเดียว”
+ z0 }8 z2 E; R; B. y5 wเจนจิราหันมามองหน้าวรุตม์ สีหน้าเธอเหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง เธอเอื้อมมือมาดึงแขนเขาให้หยุดเดินแล้วหันเข้าหากัน" z9 w+ e4 X3 o( S* M: Q' C& M
“เจนคิดเรื่องของแม่ แล้วก็เรื่องที่แม่สั่งเสียกับเจนก่อนตาย....”
6 b% |' a! c% ~7 Q, R& Hเจนจิราพูดถึงตรงนี้แล้วก็นิ่งเงียบไป0 ]- q% X1 k2 R3 L0 X/ g% A# n
“อ้อ คิดเรื่องที่แม่เขาสั่งเสียไว้หรอกเหรอ พ่อเองก็เหมือนกัน....”. v9 R' r5 e* u# [8 N3 F( q. h
วรุตม์ชะงักเมื่อคิดว่าลูกสาวอาจถามเขาว่ากรรณิการ์สั่งเสียเรื่องอะไร แต่ยังดีที่เจนจิราไม่ได้ทำอย่างนั้น เธอเงยหน้ามองพ่อ
$ h, j$ h& s* O# D* r0 I) D. i“แม่สั่งให้เจนทำหน้าที่แทนแม่ ดูแลพ่อให้ดีที่สุด ให้เหมือนตอนแม่ทำให้พ่อ...ในทุก ๆ เรื่อง...แม้แต่...แม้แต่...เรื่องบนเตียง”% ~9 [, j9 U/ c U; v [% \
พอพูดถึงตรงนี้ เสียงของเธอก็แผ่วเบายิ่งกว่ากระซิบ แก้มเธอแดงซ่านด้วยความอุธัจ แสงจันทร์ที่สว่างนวลช่วยขับเน้นใบหน้าเธอให้งามน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด6 H3 W* R- y$ r' L; a! M2 V; m
วรุตม์ถึงกับอึ้งที่ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากลูกสาวคนสวย จิตใจเขาสับสนไปหมด ไม่นึกว่ากรรณิการ์จะจริงจังกับเรื่องนี้ถึงขนาดสั่งเสียไว้กับเจนจิราด้วย
. ~. G& Z1 x1 q7 J& ]$ I“เอ้อ พ่อว่าอย่าไปคิดมากเรื่องนี้เลยนะลูก แม่เขาอาจจะเพ้อสับสนในวาระสุดท้ายของชีวิตก็เป็นได้ พ่อว่าเราก็ดำเนินชีวิตของเราไปตามปกติก็ดีอยู่แล้ว”
, |6 i* u: v3 ?; yเขาปลอบลูกสาวคนโต เจนจิราโผเข้ากอดเขาไว้แน่น แนบใบหน้ากับแผงอกผู้เป็นพ่อ0 S" t. L0 {- a; t+ g
“ไม่ค่ะ เจนรักพ่อ รักมานานมากแล้วด้วยแต่ไม่กล้าแสดงออก กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจแม่ แต่แม่ก็ยังดูออกอยู่ดี เจนไม่อยากให้พ่อต้องเป็นทุกข์เพราะคิดถึงแม่ เจนอยากจะเป็นเมียพ่อแทนแม่”
% k, q: h+ ~; @คำพูดพรั่งพรูออกจากปากลูกสาวคนสวยเหมือนเธอกลัวว่าถ้าไม่ระบายออกเสียตอนนี้เธอจะไม่กล้าพูดอีก
" f( Z! H' {, ~, Z* }+ I+ `% @( J- M“เจน...นี่ลูก”; G# \# e) S- f" U" e
วรุตม์พูดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกริมฝีปากลูกสาวประกบปิดไว้ รสจูบเธอเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งแปลบไปทั่วร่างเขา ทำให้วรุตม์เผลอกอดรัดร่างงามนั้นไว้แน่นแล้วบดริมฝีปากแลกจูบกับเธออย่าง ถึงพริกถึงขิง อา...เรื่องมาถึงแบบนี้แล้วเขายังจะลังเลใจอยู่อีกทำไม ในเมื่อมันเป็นความต้องการและยินยอมพร้อมใจของทุกคนรวมทั้งตัวเขาด้วย
% c; t$ q6 @$ U0 m" S
, w+ D5 p0 ?( v- m( f: S" Gมือเขาเลื่อนลงไปตามแผ่นหลังจนถึงหนั่นเนื้อสะโพกแล้วบีบตะโบมอย่างมันมือ พร้อมรั้งสะโพกลูกสาวคนสวยให้เข้ามาเบียดแน่นกับหน้าขาเขา ควยเขาแข็งปานตอกตะปูได้ตั้งแต่ได้ฟังคำสารภาพของเจนจิรา และบัดนี้มันกำลังอัดขยี้โหนกนูนของลูกสาวอย่างไม่ลืมหูลืมตา เจนจิราส่งเสียงครางแผ่วโหยในลำคอแล้วใช้มือยันอกวรุตม์ผละออก วรุตม์มองลูกสาวคนสวยด้วยความฉงนสงสัย แต่แล้วก็โล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ
& j& `0 _2 O" }) Z“ตรงนี้ไม่เหมาะค่ะคุณพ่อ กลับห้องเรากันดีกว่า”
) Z6 w* L; e+ j% a( y8 tเสียงของเจนจิราแหบพร่าด้วยความต้องการ วรุตม์ไม่รอช้า จูงมือลูกสาวคนโตเดินกลับรีสอร์ทโดยเร็วที่สุด
, E( g* ]! f/ o9 u: S, c; {( @ ^. f8 G/ i: A# k
|
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-7-14 01:52:15
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-7-14 22:20:12
ขอบคุณมากนะครับ
โพสต์ 2020-7-19 10:44:43