ลงทะเบียน2011-10-22
ล่าสุด2024-12-25
นิสิตสัมพันธ์
- กระทู้
- 426
- พลังน้ำใจ
- 17712
- Zenny
- 3309
- ออนไลน์
- 6440 ชั่วโมง
|
วรุตม์เช็ค เวลากับนาฬิกาข้อมือแล้วก็ทอดถอนใจด้วยความอึดอัด เขาเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ซุ้มต้นไม้ อากาศยามบ่ายช่างร้อนระอุราวกับเตาเผา แถมลมยังไม่มีกระดิกเลยแม้แต่น้อย แต่บรรดานักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่กลับไม่มีทีท่าจะสนใจ หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างร่าเริงด้วยพลังความสดชื่นของวัยหนุ่มสาว/ q' q& n" Y* w3 \% g! t
นี่เขายังต้องรออีกนานเท่าไหร่กันหนอ วรุตม์คิดในใจ สถานที่เช่นนี้ไม่เหมาะกับคนวัยสี่สิบกว่า ๆ เช่นเขาเลย ดูเอาเถอะ พวกนักศึกษาผู้หญิงสมัยนี้แต่งตัวโชว์ส่วนสัดกันอย่างไม่อายฟ้าดิน เสื้อก็เลือกสวมกันแต่ตัวเล็กเกินพอดี รัดนมต้มเสียจนแทบจะปลิ้นทะลักออกมา กระโปรงแทนที่จะยาวกรอมข้อเท้าก็เป็นสั้นเต่อเหนือหัวเข่าไปเป็นฟุต เวลาเดินแทบจะมองลึกเข้าไปเห็นขาอ่อนได้
2 O' k P1 H$ e" @+ @- dเขายกโทรศัพท์มือถือขึ้นเตรียมจะกดเรียก แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ถอนหายใจแล้วหลับตาลง พยายามข่มสติให้เยือกเย็นในสภาพอากาศที่ร้อนแทบจะเป็นบ้าแบบนี้( e( i% S. S- z1 {! i+ C! A
/ ^9 k1 e" S ?# U( [
“มาแล้วค่ะคุณพ่อ”4 U' w/ c7 I' g7 w
เสียงแหลม ๆ ใส ๆ ดังกรอกหูพร้อม ๆ กับที่ร่างนุ่มนิ่มถลาเข้ามากอดเอวเขาจากข้างหลัง ทำเอาวรุตม์เซไปข้างหน้าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ดีว่าปฏิกิริยาเขายังไวอยู่ ยันเท้าไว้ได้ ไม่งั้นคงล้มกลิ้งลงไปกองกับพื้นแล้ว# B5 L: K) o9 O U' g* c2 Z
“บ้าจริงยัยเจน เล่นอะไรแบบนี้ พ่อเกือบล้มแล้วเห็นมั้ย”3 Q! T7 P/ M. l2 w1 ^3 g
วรุตม์เอี้ยวตัวมาดุเจนจิราลูกสาวคนโต เจนจิราหัวเราะ
5 Y3 `! ^4 h5 ~' V& Z O. F“แหม ล้อเล่นนิดเดียวทำไมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยังงี้ล่ะคะ ยังไม่แก่ซักหน่อย หัดบ่นเก่งยังกับหมีกินผึ้ง”
6 D. w- K) I3 z, Rวรุตม์ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาในความขี้เล่นของลูกสาวคนโต เจนจิราเป็นคนร่าเริง มั่นใจในตัวเองสูง กล้าแสดงออกมาตั้งแต่เด็ก ผิดกับวารุณีลูกสาวคนเล็กที่เป็นคนขี้อาย เรียบร้อยและไม่ชอบเข้าสังคม แม้นิสัยจะแตกต่างกัน แต่ทั้งสองสาวพี่น้องก็รักใคร่กลมเกลียวกันดีมาตั้งแต่เด็ก
. [$ P( Y8 J9 G& @( n6 F% b; D f# R“พ่อจะไม่โมโหแบบนี้หรอก ถ้าเรามาให้มันตรงเวลา นัดกันไว้บ่ายสามโมง นี่ปาเข้าไปสี่โมงแล้ว ร้อนก็ร้อน แล้วยัยวาล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”1 r% w9 U+ h# a* `
วรุตม์ถาม เจนจิราไม่ตอบ เธอคลายมือออกแล้วชี้ไปทางด้านหลังด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ วารุณียกมือไหว้
: ^& A! Y, l1 D1 b$ f O1 z# K: L“สวัสดีค่ะคุณพ่อ ที่จริงวาก็ไม่อยากให้คุณพ่อรอนานอย่างนี้หรอกค่ะ แต่พี่เจนน่ะสิคะมัวแต่โอ้เอ้แวะโน่นแวะนี่ทั้ง ๆ ที่วาเตือนแล้วเตือนอีกว่าคุณพ่อรออยู่”
4 F/ @/ y% |! b2 A0 i3 Hเจนจิราอ้าปากเตรียมโต้กลับ แต่วรุตม์ตัดบทเสียก่อน+ ^$ h0 }7 {8 x: z# m" E2 \3 v
“พอ ๆ ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวจะยิ่งช้ากันไปใหญ่ รีบไปขึ้นรถกันซะ เดี๋ยวแม่เขาจะรอ”
3 P' w( {, {, ~# J7 [9 Hพูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่รถซึ่งจอดอยู่ใกล้ ๆ โดยไม่รอฟังคำแก้ตัวของลูกสาวคนโต ทำเอาเจนจิราและวารุณีต้องรีบจ้ำตามไปติด ๆ1 j% T* r7 G0 T6 A! D
5 N8 L: F$ k* h
บ้านของวรุตม์เป็นบ้านสองชั้นมีบริเวณพอสมควรสำหรับปลูกต้นไม้ใหญ่รอบบ้าน ให้ความร่มรื่นกับผู้อยู่อาศัยได้ดี วรุตม์ต้อนลูกสาวทั้งสองเข้าไปข้างในบ้านซึ่งติดแอร์เย็นฉ่ำ
: {7 E. h4 S7 f7 O5 D“สงสัยจัง คุณแม่มีเรื่องสำคัญอะไรนะ ถึงให้เรากลับบ้านเร็วกว่าทุกที” V9 Z7 H+ ?9 K2 ^+ T, j8 b
เจนจิราพึมพำ ส่วนวารุณีได้แต่นิ่งเงียบ
) I/ J2 c @+ `! {4 r' v! }“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่าทางแม่เขาจริงจังมากจนพ่อไม่กล้าขัด”
. K& [2 M1 u# ]+ }: Kทั้งสามเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูไม้สลักของห้องที่ชั้นล่าง วรุตม์บิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไป ภายในห้องจัดแต่งแบบเน้นความโปร่ง ผนังห้องทาสีเขียวอ่อนดูแล้วสบายตา เตียงเล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง บนเตียงมีร่างของใครบางคนนอนหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง$ W. z/ C$ X! T' d; P- p/ K
พยาบาลในชุดขาวที่นั่งอยู่ข้างเตียงหันมามองทางประตู พอเห็นวรุตม์กับลูก ๆ เธอก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
- C# V; d. z0 x8 U# g“อาการคุณกรรณไม่ค่อยดีตั้งแต่คุณรุตม์ออกไปแล้วค่ะ หายใจหอบอยู่ตลอดจนต้องให้ออกซิเจนบ่อย ๆ ตอนแรกดิฉันจะโทรตามคุณรุตม์แต่คุณกรรณห้ามไว้ บอกว่าคุณทำธุระสำคัญมาก ดิฉันขอแนะนำให้พาเธอไปโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ” Q; O& L' ~& T q
วรุตม์กับเจนจิราและวารุณีมีสีหน้าเครียดลงทันที วรุตม์เชิญพยาบาลส่วนตัวออกไปนอกห้องก่อน บอกว่าเขามีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับกรรณิการ์& ` o5 R8 f% \& S/ \7 ~% M; Z$ ~& L/ U
“แม่ พ่อพาลูก ๆ มาแล้ว”! X- w+ G+ c E1 V) s) j
วรุตม์เอ่ยเบา ๆ ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นหันหน้ามาทางประตูแล้วยิ้มให้ทั้งสามคน วรุตม์เจ็บแปลบในอกเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่ซูบซีดนั้น พักหลังมานี้ กรรณิการ์ผ่ายผอมลงไปมาก อาหารก็กินไม่ค่อยได้ เบื่อไปหมด ทั้งเจนจิราและวารุณีก็มีท่าทีซึมลงไปถนัดเมื่อเห็นสภาพของมารดา
9 l# A9 C" F) ^2 g5 o: B. J“ขอบคุณมากจ้ะพ่อ แม่ขอคุยกับลูก ๆ สองคนสักครู่นะ”' U8 o( O8 z4 b0 s. N
กรรณิการ์พูดเสียงแผ่วเบา วรุตม์พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง ก่อนปิดประตู เขาเห็นลูกสาวทั้งสองคุกเข่าอยู่ข้างเตียงจับมือผู้เป็นแม่ไว้แน่นแล้วซุบ ซิบคุยกัน
) S* z# v( B: v" A+ T. gวรุตม์ยืนพิงประตูห้อง สายตาเหม่อมองนาฬิกาติดผนังที่อยู่ด้านตรงข้าม ครุ่นคิดถึงอาการป่วยของกรรณิการ์ที่มีแต่จะทรงกับทรุด แม้ว่าเขาจะพยายามพาเธอไปรักษาตามโรงพยาบาลมีชื่อทุกแห่งแล้ว แต่ความหวังก็ยังริบหรี่ สุดท้ายกรรณิการ์ก็ปลงตก เธอยืนกรานจะไม่ไปรักษาที่ไหนอีกแล้ว ถ้าจะตาย ก็ขอตายที่บ้านในอ้อมกอดสามีและลูก ๆ ดีกว่า+ S0 [1 X( e" z2 t& H
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยที่วรุตม์กลั้นไม่อยู่ สองมือเขากำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เขาตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือภรรยาสุดที่รักได้เลย ได้แต่มองดูเธอค่อย ๆ จากไปอย่างช้า ๆ
G \+ q3 w3 l, d4 |9 dนานเท่าไหร่ไม่รู้ เขามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงเคาะประตูห้องที่เขาพิงอยู่ วรุตม์หันตัวไปบิดลูกบิดประตูเปิดออก ทั้งเจนจิราและวารุณีต่างมีน้ำตานองหน้า ก้มหน้าก้มตาไม่สบตาเขาแล้วเบียดตัวเดินออกไปจากห้อง วรุตม์มองตามลูกสาวทั้งสองคนแล้วหันกลับมามองภรรยาที่นอนอยู่บนเตียง
# ~! F" H% i. \0 t* T4 S0 V“เข้ามาสิคะพี่รุตม์”
6 y! L5 D+ I( eเสียงเธอเรียกเขาแผ่ว ๆ วรุตม์ปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้าไปคุกเข่าข้างเตียง กรรณิการ์ฝืนยิ้มให้สามีแต่มันดูเหมือนกับเธอกำลังร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ข้างใน วรุตม์พูดอะไรไม่ออก น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลกลับทะลักออกมาอีกครั้ง
& |* p! y6 b; z) e“อย่าร้องไห้สิคะ กรรณยังไม่ได้เป็นอะไรไปสักหน่อย”
7 o, O; i- g! c/ z4 y" cเธอปลอบสามี
! ^- Q% \% u) r4 [' r* W“กรรณมีเรื่องอยากจะขอร้องพี่รุตม์เป็นครั้งสุดท้าย จะเรียกว่าสั่งเสียก็คงได้ เพราะกรรณรู้ตัวดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว”
( ^% t) ~% k6 j- V3 Y4 hวรุตม์กำมือที่ซูบซีดไว้แน่น$ a$ Q, y% P, [/ M) d
“ไม่เอา กรรณอย่าพูดเป็นลางแบบนั้นซิ พี่กับลูก ๆ จะพยายามหาทางรักษากรรณให้หายขาด แล้วเราจะได้ไปเที่ยวทะเลที่กรรณชอบด้วยกันอีกครั้ง”
$ b* A* \4 B7 O" i% A. z# ]กรรณิการ์ส่ายหน้าช้า ๆ ตาเธอที่จ้องมองเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง% |# r) i$ l, e/ S6 A( E
“อย่าพยายามปลอบกรรณเลยค่ะ ถ้าพี่รุตม์ยังสงสารกรรณ ยังรักกรรณอยู่ ก็ขอให้พี่รุตม์รับปากทำตามคำขอร้องครั้งสุดท้ายของกรรณเถอะค่ะ”+ H. ~ {6 j$ R
วรุตม์กล้ำกลืนก้อนสะอื้นในอก% q7 G% C' e& G$ Q
“กรรณต้องการให้พี่ทำอะไรหรือ”
% M, e: R( Q9 p L' z9 N“กรรณต้องการให้พี่ดูแลยัยเจนกับยัยวาให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับที่พี่รักและดูแลกรรณ” กรรณิการ์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าสามีด้วยความรักถนอม6 R& t. r. s" M0 \% L
“โธ่ เรื่องแค่นี้กรรณไม่เห็นต้องเป็นห่วงเลย ยังไงก็ลูกเราทั้งสองคน พี่ย่อมต้องดูแลอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว”
' T9 B0 E! }' N“พี่รุตม์ยังไม่เข้าใจความหมายของกรรณ กรรณรู้ดีว่ายัยเจนหลงรักพี่รุตม์มานานแล้ว กรรณอยากให้พี่รุตม์รับยัยเจนไว้ทำหน้าที่ภรรยาแทนกรรณค่ะ”
2 f5 A! O4 Y- C+ f9 c. Lกรรณิการ์พูดกระท่อนกระแท่น ลมหายใจเธอชักขาดเป็นห้วง ๆ วรุตม์ตกตะลึง& N! [$ p- i. T" i5 Z/ q* j
“ทำไมกรรณถึงได้พูดแบบนี้ พี่ว่ากรรณนอนพักสักหน่อยก่อนดีกว่านะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน”
5 p' \- u3 {7 I* Dกรรณิการ์ส่ายหน้า แต่ยามนี้เธอแทบจะไม่มีแรงพูดแล้ว เสียงเธอแผ่วเบายิ่งกว่ากระซิบจนวรุตม์ต้องเอียงหูเข้าไปใกล้ ๆ) p( c" R/ t# ~# K6 |; u, p
“กรรณ...ไม่มีเวลาแล้วค่ะ...พี่รุตม์สัญญานะคะว่าจะทำตามที่กรรณขอร้อง ...กรรณ...เป็นห่วงลูก กลัวจะเตลิดเสียผู้เสียคน....อีกอย่าง...กรรณก็เป็นห่วงพี่รุตม์...อนาคตยัง อีกยาวไกล...กรรณไม่เห็นใครที่กรรณไว้วางใจให้ดูแลพี่เท่ากับลูกของเราอีก แล้ว...รับปากกรรณนะคะพี่รุตม์....”
, Y5 A3 v8 p& L2 h. o' zลมหายใจกรรณิการ์แผ่วล้าลงทุกขณะ มือที่วรุตม์กำอยู่ก็เริ่มเย็นลง ๆ
# P8 p& \. c$ D; N3 _“ได้ พี่รับปากกรรณ”9 E% U* g% D) q7 z7 l$ \0 w
วรุตม์กอดร่างภรรยาสุดที่รักไว้แนบแน่น เขาจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มอย่างเป็นสุขของเธอเป็นครั้งสุดท้ายในขณะที่เธอจาก เขาและลูก ๆ ไปตลอดกาลนาน..../ Z9 M( J1 v2 j. Q6 r8 a
6 j, [+ f+ ~: C# O
งานศพที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน ตลอดเวลานั้นทั้งวรุตม์และลูกสาวทั้งสองวุ่นกับการจัดงานและการปรับเปลี่ยน อะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตจนแทบไม่ได้มีเวลาคุยกัน- `5 I" Z7 `8 O1 K$ [
วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ วรุตม์ลงมานั่งกินกาแฟที่ห้องรับแขกและดูข่าวไปด้วย เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างตั้งแต่กรรณิการ์จากเขากับลูก ๆ ไป ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา เขายังเดินไปดูที่ห้องที่กรรณิการ์เคยนอนป่วยอยู่ด้วยความเคยชิน และเมื่อพบกับความว่างเปล่า หัวใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมาทุกครั้ง
9 R# a3 }4 E2 q/ [7 [1 nเสียงฝีเท้าดังเบา ๆ มาจากด้านหลัง วรุตม์วางถ้วยกาแฟในมือลงบนโต๊ะแล้วหันไปมอง เจนจิรานั่นเอง เธอยังอยู่ในชุดนอนแบบคลุม ท่าทางคงเพิ่งตื่นนอน เธอเดินเข้ามาข้างหลังวรุตม์แล้วก้มลงจุ๊บแก้มเขาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปที่รื้อค้นตู้เย็นในครัว% d. A4 O" G0 X% \" R: k
วรุตม์มองเจนจิราที่ง่วนอยู่ที่ตู้เย็น เนื้อผ้าบาง ๆ ของชุดนอนถูกรั้งขึ้นมาจนสูงถึงหลังเข่าในขณะที่เธอก้มลงค้นหาอาหารในตู้ เย็น ความกลมกลึงผึ่งผายของลอนสะโพกและเส้นผมที่ห้อยลงมาปรกใบหน้าช่วยเพิ่มความ เซ็กซี่ให้แก่เจนจิรามากยิ่งขึ้น
, }$ j6 u0 X% x1 c8 Rวรุตม์นึกถึงคำสั่งเสียของภรรยาแล้วก็ร้อนวูบไปทั้งตัว เขาพยายามสะกดอารมณ์ให้เย็นลงในขณะที่เจนจิราเดินกลับมาที่โต๊ะรับแขกพร้อม ไส้กรอก แฮมและขนมปังแผ่น เธอทรุดนั่งลงข้าง ๆ เขาแล้วเริ่มลงมือกินอาหารเช้าพร้อมกับดูทีวีไปด้วย$ \( N/ K$ L g* K
“คุณพ่อตื่นนานแล้วเหรอคะ”& D- @0 b/ s5 c2 R0 b) J* [
เจนจิราถามอ้อมแอ้มเพราะขนมปังยังอยู่เต็มปาก% y: W$ M* u+ y2 N+ W4 l( m
“ฮื่อ พักใหญ่แล้วลูก แล้วยัยวาล่ะยังนอนอยู่หรือ”% L7 u+ A* a8 p, x0 u$ e
วรุตม์ถาม เขาพยายามไม่สนใจกับกลิ่นกายสาวที่หอมระรวยมาจากตัวเธอ( z% G0 S8 d9 x7 E6 o. a4 \
“ค่ะ เมื่อคืนยัยวาก็ร้องไห้คิดถึงแม่อีกแล้ว เจนต้องคอยปลอบอยู่จนตีหนึ่งโน่นถึงจะหลับได้”
' v/ d& S6 z0 X9 G' c3 i/ n: ]+ W9 Oเจนจิรามองไส้กรอกในมือแล้วค่อย ๆ แลบลิ้นสีชมพูกวาดเลียไปรอบ ๆ ก่อนจะยัดมันเข้าปาก ทำเอาวรุตม์ที่มองอยู่เสียวควยวาบไปด้วย
, `1 c5 q9 V( B- S& G3 [$ u“อีกแล้วเหรอเนี่ย พ่อเองก็เหมือนกัน มองไปที่ไหนในบ้านก็มีความหลังให้นึกถึงแม่เขาอยู่ทุกที่ ทำไมคนดี ๆ ต้องอายุสั้นแบบนี้นะ”
. w# ]3 q/ }: K; y# Jพูดจบ วรุตม์ก็ถอนหายใจยาว สีหน้าขรึมลงไปถนัด เจนจิรามองหน้าพ่อด้วยประกายตาเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้ เธอรีบเคี้ยวแล้วกลืนอาหารที่เหลือลงไปจนหมด" i- t8 z! ]/ T% s
“เอางี้ดีมั้ยคะ เจนว่า อยู่แต่ในบ้านแบบนี้มีแต่จะซึมกับเศร้า เราไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างดีกว่า เป็นต้นว่าไปค้างกันที่พัทยาสักคืนแล้วค่อยกลับวันอาทิตย์”
6 ]/ o0 K0 i8 o! F8 w+ m“เออ ความคิดดีนี่ลูก ไปอาบน้ำเตรียมข้าวของลงกระเป๋าได้เลย อ้อ แล้วอย่าลืมปลุกยัยวาด้วยล่ะ พ่อจะไปเช็คสภาพรถ พร้อมเมื่อไหร่เราจะได้ออกเดินทางกันเลย”# U7 u$ ?; Y3 v. l5 `% f
วรุตม์ลุกขึ้น ยกถ้วยกาแฟไปวางไว้ในซิงค์น้ำก่อนจะเดินออกไปที่โรงรถ
% r, w0 d/ C4 l( C5 [6 U
' N, x) L, @) gบ่ายสามโมงวันนั้น สามพ่อลูกก็เลี้ยวรถเข้าไปในรีสอร์ทหรูแห่งหนึ่งในพัทยา หลังจากเช็คอินเรียบร้อย ก็ตามเบลบอยขึ้นไปที่ห้องซึ่งอยู่ที่ชั้น 20 เป็นห้องสวีทมี 2 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ และมีเทอร์เรซให้ออกไปชมความงามของท้องฟ้าและทะเลอีกด้วย; c6 A& q% K( A! Q
พอเบลบอยออกไปแล้ว เจนจิราก็กระโดดขึ้นไปนอนแผ่อยู่บนเตียงคู่ในห้องนอนใหญ่ทันที! ~" C( U& M3 D7 S9 E1 _1 ]) s
“สบายจังเลย นั่งเมื่อยในรถมาตั้งหลายชั่วโมง เตียงนุ๊มนุ่มนะคะคุณพ่อ”
, q3 `5 n2 ^! ?: dวรุตม์หัวเราะหึ ๆ ส่วนวารุณียิ้มน้อย ๆ แล้วยกกระเป๋าไปวางบนโต๊ะ ขนเอาเสื้อผ้าเครื่องใช้ออกมาใส่ตู้เสื้อผ้า
( t: a% d; m- l, I0 Q“ถ้าเมื่อยขนาดนั้นไปลองสปาของรีสอร์ทดูก็ได้ พ่อเห็นแว๊บ ๆ อยู่ชั้นกราวด์น่ะ”- p0 }% g( m9 W8 Q! }7 j
วรุตม์เลื่อนบานกระจกที่กั้นเทอร์เรซกับห้องนอนออก สายลมเย็นฉ่ำที่พาเอากลิ่นไอของทะเลก็พัดวูบเข้ามาในห้องทันที เขาเดินออกไปที่เทอร์เรซแล้วจ้องมองทะเลสีครามที่มีคลื่นเล็ก ๆ ซัดมากระทบชายฝั่งจนเป็นฟองฟู่ก่อนจะไหลกลับลงไป ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆหมอกมาบดบัง ดวงอาทิตย์ส่องสว่างกระทบน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ เสียงหัวเราะและร้องเรียกกันดังแว่วมาจากชายหาด) a; G8 {: }' M/ q& K" \
7 d$ w+ r0 a7 D! aเขาเคยพากรรณิการ์มาเที่ยวที่พัทยาหลายต่อหลายครั้งเพราะเธอชอบทะเลมาก บอกว่ามันให้ความรู้สึกสดชื่นเป็นธรรมชาติดี เขาหวนนึกถึงวันเวลาอันหวานชื่นที่ผ่านมาแล้วก็จมอยู่ในความขมขื่นอีกครั้ง เมื่อวันนี้ไม่มีเธอเคียงข้างเขาอีกต่อไป
% u' L6 p* _* m) W$ fเขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อแขนเล็ก ๆ อ้อมมาโอบเอวเขาไว้ เจ้าของร่างแนบแก้มกับแผ่นหลังเขา ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด& j( |! O" Y! C% h7 ~; l) d
“คุณพ่อคิดถึงคุณแม่หรือคะ”1 B$ ^7 E& x7 u [6 u
วารุณีถาม
2 q' W$ G7 e3 k. _) Z“ฮื่อ พ่อยังทำใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ค่อยได้ แถวนี้พ่อเคยพาแม่มาเที่ยวตอนเพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ เรามีความสุขกันมาก....”0 x, s9 Q4 V6 ~/ n4 D0 W
วรุตม์พูดได้เพียงแค่นั้นก็มีก้อนสะอื้นมาจุกลำคอจนพูดต่อไม่ได้
2 L4 k, o7 @. r; I' X; n“วาก็เหมือนกันค่ะ คิดถึงคุณแม่เหลือเกิน คิดถึงตอนคุณแม่ยังแข็งแรงอยู่ คอยดูแลพี่เจนกับวาและคุณพ่อ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่วามีความสุขที่สุดเลย”
g9 o v3 N0 ~7 l4 t; o# qเสียงวารุณีสั่นเครือ ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดต่อ ก็มีเสียงหนึ่งพูดสอดมาจากในห้อง
Y) l3 n. [' J" O8 g d, D“อ้าว แล้วกัน มาร้องไห้น้ำตาท่วมชายหาดซะแบบนั้น ไม่เอาน่า มาเที่ยวกันทั้งที ลงไปเล่นน้ำกันดีกว่านะคะ” เจนจิรานั่งอยู่บนเตียง วรุตม์พยักหน้า
0 w S( P) {3 n“ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะลูก เล่นน้ำสักพักแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน”
- [8 w7 t% }/ m; N
1 t7 ?/ [" q. o0 ^8 v3 ^4 Y/ xที่ชายหาดติดรีสอร์ทคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติที่ ลงเล่นน้ำและอาบแดด ทะเลยามบ่ายแก่ ๆ เริ่มมีคลื่นเป็นระลอกสาดซัดเข้าหาฝั่งเสียงดังซู่ซ่าเป็นจังหวะ
7 i& h5 Z/ q) \3 C, o1 i' Fวรุตม์กับเจนจิราและวารุณีกวาดตามองสำรวจรอบ ๆ ข้าง วรุตม์ชี้ไปที่เพิงอาบแดดใกล้ ๆ ที่ยังว่างอยู่* h8 W# G1 @' D0 ^ d- b
“ไปที่นั่นดีกว่าลูก พ่อจะเฝ้าของให้ เราสองคนลงเล่นน้ำกันก่อน”( w7 G) f2 R5 d% q; |
วรุตม์ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาดแล้ววางผ้าขนหนูกับกระเป๋าเงินลงบนโต๊ะ เขาอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว กล้ามเนื้อแผงอกล่ำสักบึกบึนสมชายชาตรี ตลอดทางที่เดินจากรีสอร์ท มีแต่คนมอง โดยเฉพาะสาว ๆ ต่างชาตินอกจากจะมองแล้วยังยิ้มแล้วชี้มือชี้ไม้อีกด้วย ทำเอาทั้งเจนจิราและวารุณีออกอาการหวงพ่ออย่างออกหน้าออกตา กอดแขนวรุตม์ไว้คนละข้างตลอดทาง r" y& ?+ H* E7 F
เจนจิรากับวารุณีวางผ้าขนหนูไว้บนโต๊ะแล้วถอดเสื้อคลุมออก ลมหายใจวรุตม์แทบหยุดชะงัก เจนจิราอยู่ในชุดว่ายน้ำแบบทูพีซ ท่อนบนเป็นแถบผ้ายืดสีดำแคบ ๆ รัดรอบอกผ่านหัวนม เผยความอวบอัดครัดเคร่งของสองเต้าขาวอล่องฉ่องให้เห็นอย่างเต็มตา ร่องอกเบียดชิดเป็นร่องลึก ต่ำลงมาเป็นหน้าท้องที่แบนราบสู่หลุมสะดือที่ลึกล้ำมีเสน่ห์แล้วผายออกที่ ช่วงสะโพกดูสบายตา บิกินี่ท่อนล่างเป็นเพียงผ้าสามเหลี่ยมที่มีสายรัดผูกอยู่ด้านโคนขาเท่านั้น ยามที่เจนจิราหมุนตัว ทำให้วรุตม์มองเห็นก้นกลมกลึงของลูกสาวคนสวยได้เต็มตาประหนึ่งเธอมาแก้ผ้า อยู่เบื้องหน้า แสงแดดยามบ่ายส่องสะท้อนผิวกายที่ขาวปานหยวกกล้วยเป็นประกาย
4 ~4 r6 g4 \. \) _) S# Vส่วนวารุณีแม้ว่าจะเลือกชุดว่ายน้ำที่เป็นแบบวันพีซแต่ก็เป็นสีเนื้อและบาง เฉียบจนเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย หน้าอกอวบตูมขนาดกำลังพอมือรับกับช่วงเอวที่คอดกิ่วราวกับมดตะนอยซึ่งช่วย เน้นส่วนสะโพกที่ผายกว้างอวบอั๋นยิ่งกว่าเจนจิราเสียอีก ช่วงขาเรียวยาวดูแข็งแรงเพราะเธอเป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลของคณะ
% a/ {4 o* z5 Hวรุตม์กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นลูกสาวทั้งสองในชุดว่ายน้ำ เพราะครั้งสุดท้ายที่เขาและครอบครัวมาเที่ยวทะเลกันก็เป็นช่วงก่อนที่ กรรณิการ์จะล้มป่วยซึ่งก็ราวหกเจ็ดปีที่แล้ว เวลาที่ผ่านไปทำให้สรีระของลูกสาวทั้งสองเปลี่ยนแปลงไปมาก มากเสียจนผู้เป็นพ่อแทบจะปรับตัวไม่ทัน& H+ o* e1 n) h; ?) p
เจนจิราไม่มีทีท่าเขินอายแม้แต่น้อย เธอยืดตัวเต็มที่จนทรวงอกอวบอั๋นพุ่งโชน ส่วนวารุณีนั้นก้มหน้าก้มตาวอร์มอัพก่อนลงทะเล หนุ่ม ๆ ที่เดินผ่านไปหันมามองสาวสวยทั้งสองเป็นตาเดียวกัน บางคนถึงกับเป่าปากวี๊ดวิ๊ว เจนจิรานั้นไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง แต่วารุณีเขินจนหน้าแดงจนวรุตม์ต้องทำตาเขียวใส่บรรดาหนุ่ม ๆ ที่ใช้สายตาโลมเลียสรีระของลูกสาว
9 D1 ]* R! F+ \5 W8 G“ลงทะเลเถอะลูก พ่อไม่อยากให้หนูเป็นอาหารตาของไอ้พวกผู้ชายแถวนี้”* s4 H O8 s0 H9 j' i
วรุตม์บอกลูกสาว เจนจิราจูงมือวารุณีเดินลงทะเลไปท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองตามการเยื้องย่างของสองสาว ซึ่งก็รวมถึงวรุตม์ด้วย
; T8 t8 @+ s5 s4 Eวรุตม์ปล่อยลมหายใจที่อั้นมานาน ความรู้สึกบางอย่างคุกรุ่นขึ้นในใจ นับแต่กรรณิการ์ป่วย เขาก็ไม่ได้ข้องแวะกับผู้หญิงคนอื่นอีก ทำให้เขาซึ่งยังหนุ่มแน่นแข็งแรงต้องกดความรู้สึกทางเพศไว้ตลอดเวลาเหมือน การตั้งทำนบกั้นกระแสน้ำเชี่ยวกรากไว้
4 V! s1 h2 P5 e: g' Mแต่บัดนี้เมื่อกรรณิการ์ตายจากไป ความเหงาก็เริ่มกัดเซาะกำแพงใจของเขาทีละน้อย ๆ เขานึกถึงคำพูดสุดท้ายของกรรณิการ์แล้วก็หัวใจก็ร้อนผ่าวไปหมด
: \8 _3 \8 a0 Z7 C! sวรุตม์หลับตาลงฟังเสียงคลื่นกระทบหาดทราย สมองก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามแต่ใจจะพาไปจนหลับผล็อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่วารุณีมาเขย่าแขนเขา+ W7 H: P8 K( g+ H' |, u
“คุณพ่อคะ ลงไปเล่นน้ำเถอะค่ะ วาจะเฝ้าของแทนเอง เดี๋ยวจะเย็นก่อนนะคะ”; [1 E$ k8 Z7 Y
วรุตม์ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย คงเพราะเพลียจากการขับรถทางไกลประกอบกับจิตใจที่หนักอึ้งมาตลอดนั่นเอง เขาลุกขึ้นยันเอวบิดตัวซ้ายขวาอยู่สิบกว่าครั้งเพื่อขับไล่ความง่วงแล้วก็ วิ่งเหยาะ ๆ ลงทะเล1 {* y0 E( [* Q/ S0 r( J
น้ำทะเลอุ่น ๆ ช่วยให้เลือดลมในกายเขาฉีดซ่าน ความง่วงก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง เขาดำผุดดำว่ายออกกำลังอยู่พักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นเจนจิราอยู่บนชาย หาด แสดงว่าลูกสาวคนโตเขายังคงเล่นน้ำทะเลอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นแน่
3 S- C1 b% d- i) P- o$ yเขามองไปรอบ ๆ มีคนเล่นน้ำอยู่เต็มไปหมด ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ทำให้ลำบากในการค้นหาเป็นอย่างยิ่ง หลังจากพยายามอยู่สองสามนาทีเขาก็ยอมแพ้ คิดว่าเดี๋ยวอีกสักพักจะขึ้นจากทะเลแล้วก็คงไปเจอกันบนชายหาดเอง4 i. n5 g+ u$ q- i" {% |. h
วรุตม์ว่ายน้ำห่างออกไปจากชายฝั่ง เป้าหมายของเขาคือแนวหลักหินที่ตั้งอยู่ห่างจากฝั่งไปราวครึ่งกิโล ระยะทางเพียงแค่นี้เขามั่นใจในสมรรถภาพร่างกายของตัวเองว่าว่ายไปกลับได้ สบาย- h l8 E0 r. S- U" Z% l; j
พอไปถึงหลักหิน เขาก็หลับตาหยุดพักให้หายเหนื่อยครู่หนึ่ง ขณะกำลังจะเตรียมว่ายกลับ ก็มีอะไรบางอย่างมาดึงขาเขาไว้แน่น ฉุดให้เขาจมลงไปใต้น้ำ หัวใจวรุตม์แทบหล่นลงไปอยู่ใต้ตาตุ่ม แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของเจนจิราเขาก็ทั้งขำทั้งฉุนเฉียว
6 V9 c- X: y7 F1 l+ t“ปั้ดโธ่ยัยเจน ทำเอาพ่อใจหายหมด นึกว่าพรายทะเลมาฉุดซะแล้ว มิน่าล่ะ มองหาอยู่ตั้งนานถึงไม่เจอ ว่ายมาอยู่นี่เอง”3 a" d. G, C7 X* D2 O
วรุตม์ลอยตัวแล้วหันไปมองลูกสาวคนโตที่ลอยตัวอยู่ใกล้ ๆ เจนจิรายิ้มที่มุมปากด้วยความซุกซน เส้นผมที่เปียกน้ำทะเลลู่ลงมาตามข้างแก้ม" z+ o# Y1 l0 ?, R( x8 J, ~
“แหม คุณพ่อขวัญอ่อนจังนะคะ ล้อกันเล่นแค่เนี้ยก็ตกใจแล้ว”# R# z0 q- J$ H' G* K8 b
เจนจิราว่ายเข้ามาใกล้ผู้เป็นพ่อ วรุตม์นึกหมั่นไส้ลูกสาวจอมแกล้งจึงดำน้ำอ้อมไปข้างหลังแล้วจี๋เอวเธอ เจนจิราร้องว้ายแล้วบิดตัวหนี วรุตม์ว่ายตามไปติด ๆ พอใกล้ถึงตัว เขาก็โผเข้ากอดเอวเจนจิราไว้แน่นพอดีกับจังหวะที่เธอยันเสาหินไว้ ร่างของเจนจิราจึงถูกวรุตม์ที่ลอยตามมาอัดก็อปปี้เข้ากับเสาหิน ด้วยอารามตกใจ วรุตม์ปล่อยมือจากเอวลูกสาวไปกอดเสาหินแทน ใบหน้าเขาซุกอยู่ตรงซอกคอเธอพอดี ในขณะที่หน้าขาก็เบียดอัดกับแก้มก้นเจนจิราแนบแน่น
8 [. d# E5 K" r# ]! i5 W% K$ fความรู้สึกของวรุตม์ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูด สิ่งที่กั้นระหว่างควยของเขากับก้นขาว ๆ ของเจนจิราคือกางเกงว่ายน้ำกับกางเกงในเท่านั้นซึ่งมันก็บางและนุ่มมากจน เหมือนควยเขาได้สัมผัสกับแก้มก้นเธอตรง ๆ กระแสคลื่นที่ผันผวนดึงร่างของเขาให้กระแทกเข้าออกกับตัวลูกสาวคนสวยราวกับ เขากำลังตั้งใจกระเด้าเย็ดเธอ ความที่อัดอั้นเรื่องเซ็กส์มานานทำให้ควยเขาตื่นตัวได้เร็วมากจนแข็งดัน กางเกงขึ้นมาเป็นลำซึ่งเจนจิราก็คงรู้สึกได้ว่ามีอะไรทิ่มแทงร่องก้นเธออยู่ แต่เธอไม่ได้ว่าอะไร กลับก้มหน้าแนบกับเสาหินและหลับตาพริ้ม: Y/ l# e% d, v. t/ D+ @1 T2 `
“เจน....”' i6 ]: d- E7 n1 b3 @# B& N
วรุตม์กระซิบข้างหูลูกสาว
8 \# }" C" h/ q; M“ขา...”
6 y5 B. ~4 {0 a2 zเธอตอบทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่
& }5 c- f5 N" y5 P- i“พ่อขอกอดลูกอย่างนี้สักพักได้ไหม ลูกทำให้พ่อคิดถึงแม่เหลือเกิน”
2 v* h# @1 F- i$ S8 M( p% U7 Kวรุตม์พูดออกไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ วงแขนเขารัดร่างลูกสาวคนสวยแน่นขึ้น ส่งผลให้ลำควยเขาฝังเข้าไปในง่ามก้นเธอทั้งลำ วรุตม์ขยับสะโพกวนเป็นวงเพื่อดื่มด่ำกับความสัมผัสที่เขาไม่ได้เจอมาเสียนาน เจนจิราเริ่มส่งเสียงครางในลำคอออกมาเบา ๆ
: d9 B. k& n. Yวรุตม์ปล่อยมือข้างหนึ่งจากเสาหินลงไปกอบกุมแก้มก้นอวบอิ่มของเธอ ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัส มันช่างนุ่มมือแต่แฝงความหยุ่นเด้งยั่วเย้าให้บีบเคล้นไม่รู้เบื่อ ในเวลานี้วรุตม์ลืมไปหมดแล้วว่าร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ใช่กรรณิการ์ เมียรัก หากแต่เป็นเจนจิราลูกสาวคนโต ความปรารถนาที่สุมแน่นอยู่ในอกมันแผดเผาอนุสติของเขาไปจนหมดสิ้น$ p3 C0 b% O. @3 J
หลังจากเคล้นคลึงแก้มก้นจนพอใจแล้ว วรุตม์ก็เลื่อนมือขึ้นไปที่หน้าอกเจนจิราเกาะกุมเต้าอวบเต่งไว้แล้วเคล้น คลึงเบา ๆ เน้นที่กลางฝ่ามือให้เสียดสีหัวนมทุกครั้ง เนื้อผ้าบิกินี่ส่วนบนเมื่อสัมผัสน้ำทะเลก็แนบเนื้อจนเหมือนได้สัมผัสตรง ๆ วรุตม์ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บีบบี้หัวนมจนมันลุกชูชัน แค่สัมผัสนอกร่มผ้ายังไม่ทำให้เขาพอใจ เขาจึงดันแถบผ้าให้เลื่อนขึ้นไปคาอยู่ที่ฐานอก ทำให้ปทุมถันคู่งามปลิ้นออกมาสู่ฝ่ามือผู้เป็นพ่อ/ S ^2 n9 ^5 [) R2 z$ x
“อูยยย์....ซี๊ดดดดส์....”
: N8 W1 N' u+ ~9 Aเจนจิราหลับตาห่อปากครางกระเส่า แต่ไม่มีทีท่าขัดขืนแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้วรุตม์ย่ามใจหนักขึ้น เขาพลิกตัวเธอให้หันมาโดยให้แขนเธอรัดรอบลำคอเขาไว้ ส่วนแขนเขาก็ยังกอดอัดตัวเธอแน่นกับเสาหิน ลำควยที่ยังถูกขังอยู่ในกางเกงบดอัดเข้ากับเนินหีโหนกอูมของลูกสาวใต้บิกิ นี่ผืนน้อย เจนจิราแม้จะยังหลับตาอยู่แต่สะโพกงามของเธอเริ่มขยับตัวเสียดสีกับหน้าขา ผู้เป็นพ่อ ปากงามก็ห่อเป็นวงส่งเสียงครางที่ฟังแล้วเขย่าอารมณ์ออกมาไม่ขาดระยะ1 G" L( F, f" q6 n, X6 U# J
วรุตม์ประกบปากจูบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปข้างใน เจนจิราทำท่าตกใจในตอนแรกแต่แล้วก็อ่อนลง แรก ๆ เธอยังจูบอย่างเคอะเขิน แต่พักเดียวเท่านั้น เธอก็ส่งปลายลิ้นออกมาพัวพันกับลิ้นของวรุตม์จนน้ำลายพ่อลูกแยกกันไม่ออก ต่างดูดกลืนความหวานชื่นในอุ้งปากของกันและกันราวกับกระหายมานาน
, u# N/ L& l3 p3 U cสองพ่อลูกแลกจูบกันอยู่พักใหญ่ ทะเลก็ช่างเป็นใจเหลือเกิน คลื่นลมที่เคยมีก็สงบลงจนผิวน้ำเรียบสนิท เสียงร้องของนกนางนวลแว่วมาแต่ไกล สะโพกสองพ่อลูกขยับกระแทกเข้าหากันจนเกิดคลื่นน้ำเป็นวงแผ่กระจายออกไปรอบ ข้าง วรุตม์ดึงมือขวาของเจนจิราลงไปสัมผัสกับลำควยเขานอกร่มผ้า ตอนแรก เจนจิราก็ลูบไล้มันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่พอเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มคุ้นเคยกับมัน บางครั้งก็กำบีบเป็นจังหวะ สร้างความเสียวให้กับผู้เป็นพ่ออย่างล้นเหลือ วรุตม์ไม่เอาเปรียบเธอ เขายื่นมือข้างหนึ่งลงไปตะปบกุมเนินหีที่ซ่อนอยู่ใต้บิกินี่ชิ้นเล็กแล้ว เคล้นคลึงนวดวนเน้น ๆ บางครั้งก็กรีดนิ้วขึ้นลงตามร่องกลีบ เสียงครวญครางของเจนจิรายิ่งดังขึ้นอีก มือเธอบีบควยเขาแรงขึ้นแถมยังมีการรูดกระทอกเป็นครั้งคราว
7 q) |2 g g D$ Sวรุตม์จูบไซ้ตั้งแต่มุมปาก พวงแก้ม ลงมาตามลำคอจนถึงเนินเต้าที่มีบิกินี่ชิ้นบนขวางไว้ เจนจิราแหงนคอเริ่ด ครางในลำคออย่างสุดเสียว วรุตม์ก้มหน้าลงไปดูดอมหัวนมข้างซ้ายพร้อมวนเลียและขบด้วยฟันด้วยความหมั่น เขี้ยว เจนจิราตัวสั่นราวกับลูกนก แขนเรียวงามของเธอยิ่งกอดกระหวัดรัดร่างผู้เป็นพ่อไว้แน่นขึ้นแอ่นอกเสนอ เต้าให้วรุตม์ฟอนเฟ้นด้วยปากและลิ้นได้โดยสะดวก3 i' i/ m2 Y2 x- }
วรุตม์เลื่อนมือควานหาปมเชือกบิกินี่ แต่เจนจิราคว้ามือเขาไว้ก่อนที่จะกระตุกเชือก! L5 d. M4 B" {, q2 V
“อย่าค่ะคุณพ่อ นี่เราก็หายไปนานแล้ว เดี๋ยวยัยวาจะเป็นห่วง เจนว่าเรากลับกันก่อนดีกว่านะคะ”
- _' D. i; j/ Zเธอพูดเสียงหอบ ๆ วรุตม์เองก็แสนเสียดายกับจังหวะที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ควยเขาแข็งปานเสาหินต้องการการปลดปล่อยใจจะขาด แต่ใจหนึ่งก็เห็นด้วยกับเจนจิรา เพราะเขาและลูกสาวคนโตออกมานานมากแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืด อากาศเย็นลงทุกขณะ ลมทะเลก็ทำท่าจะก่อตัวขึ้นมา หากนานกว่านี้ วารุณีอาจเป็นห่วงถึงขั้นตามยามชายฝั่งซึ่งหากมาพบเจอเขาและลูกสาวในสภาพที่ กำลังเย็ดกันกลางทะเลมันคงจะเป็นเรื่องอื้อฉาวขึ้นข่าวหน้าหนึ่งหนังสือ พิมพ์ทุกฉบับเป็นแน่ แล้วเขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
, W6 ~4 z- `8 M) T% Sวรุตม์ปล่อยมือจากเชือกบิกินี่และยังไม่วายสอดนิ้วเข้าไปขยุกขยิกอยู่ใต้ผ้า สามเหลี่ยมนั้นจนเจนจิราต้องยักย้ายส่ายสะโพกหลบพร้อมหัวเราะคิกคักและปัด มือเขาออกเป็นพัลวัน1 S) F. J0 T, R1 r. y
เขาและเจนจิราจูบกันอย่างดูดดื่มอีกครั้งก่อนที่เจนจิราจะดันบิกินี่ชิ้นบนกลับลงมาในสภาพเดิมและว่ายน้ำกลับฝั่งด้วยกัน
& X, d- w7 Z$ ?, c& o5 J
; o8 K2 M' L2 _; D' S3 Qหลังอาหารเย็นที่ร้านซีฟู้ดหรูริมหาด วรุตม์ขับรถพาลูกสาวทั้งสองเที่ยวชมเมืองพัทยายามราตรี สองสาวต่างตื่นตาตื่นใจกับแสงสีและความสนุกสนานที่พวกเธอไม่เคยได้เห็นใน กรุงเทพฯ พากันชี้โน่นชี้นี่และหัวเราะกันตลอดเวลา
) a. P1 A8 ^1 u7 P6 v; \: Z9 R1 C6 {6 n- e8 j- A
วรุตม์แอบยิ้มที่การเปลี่ยนบรรยากาศมาเที่ยวพัทยาช่วยให้เขาและลูก ๆ หลุดพ้นจากความเศร้าโศกที่ดำเนินมาเป็นเดือนได้ แต่เมื่อเขาคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลางทะเลเมื่อตอนบ่าย ความรู้สึกผิดก็เข้าครอบงำจิตใจเขาทันที ไม่รู้ว่าเป็นผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงให้เขาปฏิบัติกับเจนจิราเช่นนั้น
& P9 J c @, Y' c, tตั้งแต่กลับขึ้นฝั่ง เจนจิราก็พยายามหลบตาเขาอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ในตอนที่นั่งรับประทานอาหารด้วยกัน เธอก็เงียบขรึมกว่าปกติจนวารุณีสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำเอาทั้งเจนจิราและวรุตม์ต้องคอยกลบเกลื่อนกันวุ่นวาย4 D$ [- }* d1 a* Y2 i2 A
ดูเอาเถอะ ขนาดหลับตาลงเขายังจำความนุ่มเนียนของผิวกายและความอวบเต่งตึงของเนื้อหนัง ลูกสาวคนสวยได้ดี เรือนร่างเธอเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาคอยถวิลหาอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ในตอนนี้ที่เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้กระทำลงไป ส่วนลึกในจิตใจเขาก็ยังปรารถนาที่จะได้กอดจูบลูบไล้ร่างงามนั้น/ V3 U) n2 s$ D/ a0 |" y; W
วรุตม์สะบัดหน้าแรง ๆ เขาจะทำอย่างนั้นไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นคำขอร้องก่อนตายของกรรณิการ์ก็ตามที ถึงอย่างไรเจนจิราก็เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขาที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังแบเบาะ เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องมีมลทินจากพ่อแท้ ๆ ของเธอเอง ชีวิตของเธอยังเพิ่งเริ่มต้น ยังมีสิ่งดี ๆ อีกมากรอคอยให้เธอไขว่คว้า เขาจะเห็นแก่ความต้องการส่วนตัวไปทำลายชีวิตลูกไม่ได้- U+ F% n( [( r9 X& e% a
เขาสาบานกับตัวเองว่า เขาจะลืมเรื่องนี้ไปให้หมด และปฏิบัติต่อเจนจิราในฐานะพ่อคนหนึ่งเท่านั้น5 b7 ?( c4 c0 d- a, S0 v7 s+ `
พอตัดสินใจได้แล้ว วรุตม์ก็สบายใจขึ้น เริ่มหัวเราะได้เมื่อถูกลูกสาวเย้าแหย่ เขาขับรถวนไปทั่วพัทยาใต้จนเกือบสองทุ่ม เห็นวารุณีทำท่าหาวหลายครั้งเขาจึงขับรถกลับรีสอร์ท
- B* }1 W7 f$ x+ _ F% n9 `5 l% E4 }' B/ c) R2 j6 x
หลังอาบน้ำเสร็จ วรุตม์ก็นอนอ่านหนังสือโดยเปิดโคมไฟหัวเตียงดวงเดียว ขณะที่เขากำลังจะตัดสินใจปิดไฟเข้านอน ก็มีเสียงประตูเปิดดังเอี๊ยดเบา ๆ พร้อมกับมีร่างของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาและเดินเข้ามาหาเขาที่เตียง$ F8 l. Z/ u/ x+ F5 P
“คุณพ่อง่วงหรือยังคะ”( k! N7 f- E z. e8 L
เจนจิรานั่นเอง
" n; E- p" P9 c. ^& g“ก็กำลังเคลิ้ม ๆ น่ะลูก เจนมีอะไรรึเปล่า”9 M" l: C% A3 M9 W
วรุตม์เอื้อมมือเตรียมจะเปิดไฟกลางห้อง แต่เจนจิราห้ามไว้ก่อน
; n$ ~$ y! `! |, Y, K# T/ L9 ?“คือ...เจนนอนไม่หลับน่ะค่ะ อยากลงไปเดินเล่นที่ชายหาดแต่เจนกลัว อยากให้คุณพ่อไปเป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณพ่อง่วงแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ”
( ]7 a! {$ }/ Lเจนจิราทำท่าจะเดินกลับออกไปจากห้อง แต่วรุตม์คว้ามือเธอเอาไว้ก่อน ทั้งคู่หยุดชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อผิวกายสัมผัสเสียดสีกัน3 T# f$ _3 J0 L" |0 u5 U. W
“พ่อยังไม่ง่วงอะไรมากมายหรอก นาน ๆ มาเที่ยวที ไปเดินชายหาดเล่นตอนกลางคืนก็ดีเหมือนกัน ไป พ่อไปเดินเป็นเพื่อน”) a, _& |! }% S% C4 n2 s
วรุตม์ลุกขึ้นจัดเสื้อคลุมให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเจนจิรา
& M6 u" Z/ e, X: s
) c. @* y1 x& w" t6 x* x Bชายหาดพัทยายามกลางคืนสว่างนวลไปด้วยแสงจันทร์ ลมทะเลที่พัดออกจากฝั่งช่วยคลายความร้อนอบอ้าวในช่วงกลางวันได้ดี คืนนั้นชายหาดเงียบเหงาไร้ผู้คนเว้นแต่วรุตม์และเจนจิราเท่านั้น
9 _' ^) z9 F, p! O, hตั้งแต่ออกมาจากรีสอร์ท ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก เดินย่ำชายหาดเงียบ ๆ มีแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเหมือนดนตรีช่วยขจัดความเงียบงันที่ปกคลุมทั่ว ทั้งชายหาด
5 i! [6 _- W8 k. x; p
9 k3 Y# B9 {1 M: H( Q) {& ^9 z. Sวรุตม์หันไปมองหน้าลูกสาว สีหน้าเจนจิราเรียบเฉยปราศจากความซุกซนร่าเริงเช่นปกติ แสงจันทร์ลูบไล้ผิวหน้าเธอเป็นประกายสว่างไสว วรุตม์เจ็บแปลบที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกสาวหมองหม่นเช่นนี้
+ o/ ?* @ y, z1 o6 }) W“เอ้อ...เรื่องเมื่อตอนกลางวัน พ่อ...พ่ออยากจะบอกว่าพ่อขอโทษ ไม่รู้ว่าพ่อทำลงไปได้ยังไง พ่อไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรกับลูกแบบนั้นเลย สาบานได้”
X/ a9 c/ w6 h) Z) a: G6 H) W& lคำพูดพรั่งพรูออกจากปากวรุตม์ก่อนที่เขาจะยับยั้งไว้ทัน เจนจิรายังคงก้มหน้านิ่ง เดินทอดน่องต่อไป ส่วน วรุตม์ก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี เขาจึงหันมองไปที่ชายหาดแล้วเดินเคียงคู่ไปกับลูกสาว: ~# a. D/ Y' K% t, {% m0 i" z
, d# @2 ?1 b: j5 b0 _2 x4 N6 n“คุณพ่อไม่ต้องขอโทษเจนหรอกค่ะ เจนไม่ได้โกรธคุณพ่อเลย เพียงแต่...เจนมีเรื่องที่ต้องคิดอีกหลายอย่างแค่นั้นเอง”
3 i2 D L2 h& D4 Yเจนจิราพูดเสียวแผ่วเบาราวกระซิบ วรุตม์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกผิดน้อยลง แต่เพื่อให้เจนจิราสบายใจยิ่งขึ้น เขาจึงหาเรื่องชวนเธอคุยต่อ
( `9 C, {( X: D5 e“คิดเรื่องอะไรเหรอลูก เล่าให้พ่อฟังได้มั้ย ถึงพ่ออาจจะช่วยอะไรลูกไม่ได้ แต่ถ้าได้ระบายออกมาก็คงดีกว่าเก็บไว้อัดอั้นคนเดียว”; D$ ?" y; ]! [8 N' K1 o
เจนจิราหันมามองหน้าวรุตม์ สีหน้าเธอเหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง เธอเอื้อมมือมาดึงแขนเขาให้หยุดเดินแล้วหันเข้าหากัน4 z* Z) s' a _; ]6 \+ C. A& K
“เจนคิดเรื่องของแม่ แล้วก็เรื่องที่แม่สั่งเสียกับเจนก่อนตาย....”/ w0 v0 L4 v; ~4 U5 {8 }0 d& S) E. Z
เจนจิราพูดถึงตรงนี้แล้วก็นิ่งเงียบไป
6 s' Y O3 z0 W- p! X“อ้อ คิดเรื่องที่แม่เขาสั่งเสียไว้หรอกเหรอ พ่อเองก็เหมือนกัน....”
; B* I6 I3 n( t2 ?/ v" wวรุตม์ชะงักเมื่อคิดว่าลูกสาวอาจถามเขาว่ากรรณิการ์สั่งเสียเรื่องอะไร แต่ยังดีที่เจนจิราไม่ได้ทำอย่างนั้น เธอเงยหน้ามองพ่อ! c$ }- x Q" [3 L
“แม่สั่งให้เจนทำหน้าที่แทนแม่ ดูแลพ่อให้ดีที่สุด ให้เหมือนตอนแม่ทำให้พ่อ...ในทุก ๆ เรื่อง...แม้แต่...แม้แต่...เรื่องบนเตียง”
: b) r. a/ r c- @พอพูดถึงตรงนี้ เสียงของเธอก็แผ่วเบายิ่งกว่ากระซิบ แก้มเธอแดงซ่านด้วยความอุธัจ แสงจันทร์ที่สว่างนวลช่วยขับเน้นใบหน้าเธอให้งามน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด
3 I) l, Y" ?+ _0 G5 dวรุตม์ถึงกับอึ้งที่ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากลูกสาวคนสวย จิตใจเขาสับสนไปหมด ไม่นึกว่ากรรณิการ์จะจริงจังกับเรื่องนี้ถึงขนาดสั่งเสียไว้กับเจนจิราด้วย
8 I0 o; Y7 ^0 E: x+ R+ ^“เอ้อ พ่อว่าอย่าไปคิดมากเรื่องนี้เลยนะลูก แม่เขาอาจจะเพ้อสับสนในวาระสุดท้ายของชีวิตก็เป็นได้ พ่อว่าเราก็ดำเนินชีวิตของเราไปตามปกติก็ดีอยู่แล้ว”
( a: B- V! X* Hเขาปลอบลูกสาวคนโต เจนจิราโผเข้ากอดเขาไว้แน่น แนบใบหน้ากับแผงอกผู้เป็นพ่อ
9 j8 a' Q; B) k. r1 U6 i2 g% r) N“ไม่ค่ะ เจนรักพ่อ รักมานานมากแล้วด้วยแต่ไม่กล้าแสดงออก กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจแม่ แต่แม่ก็ยังดูออกอยู่ดี เจนไม่อยากให้พ่อต้องเป็นทุกข์เพราะคิดถึงแม่ เจนอยากจะเป็นเมียพ่อแทนแม่”
6 X* w {( z9 y/ x tคำพูดพรั่งพรูออกจากปากลูกสาวคนสวยเหมือนเธอกลัวว่าถ้าไม่ระบายออกเสียตอนนี้เธอจะไม่กล้าพูดอีก
7 p) S' k. p' j# u! E G“เจน...นี่ลูก” }% h& y6 v3 ^: F! F3 K2 f
วรุตม์พูดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกริมฝีปากลูกสาวประกบปิดไว้ รสจูบเธอเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งแปลบไปทั่วร่างเขา ทำให้วรุตม์เผลอกอดรัดร่างงามนั้นไว้แน่นแล้วบดริมฝีปากแลกจูบกับเธออย่าง ถึงพริกถึงขิง อา...เรื่องมาถึงแบบนี้แล้วเขายังจะลังเลใจอยู่อีกทำไม ในเมื่อมันเป็นความต้องการและยินยอมพร้อมใจของทุกคนรวมทั้งตัวเขาด้วย$ X; T* x! N* C$ a: [9 S, m
0 R" E6 a* V6 w% |$ Fมือเขาเลื่อนลงไปตามแผ่นหลังจนถึงหนั่นเนื้อสะโพกแล้วบีบตะโบมอย่างมันมือ พร้อมรั้งสะโพกลูกสาวคนสวยให้เข้ามาเบียดแน่นกับหน้าขาเขา ควยเขาแข็งปานตอกตะปูได้ตั้งแต่ได้ฟังคำสารภาพของเจนจิรา และบัดนี้มันกำลังอัดขยี้โหนกนูนของลูกสาวอย่างไม่ลืมหูลืมตา เจนจิราส่งเสียงครางแผ่วโหยในลำคอแล้วใช้มือยันอกวรุตม์ผละออก วรุตม์มองลูกสาวคนสวยด้วยความฉงนสงสัย แต่แล้วก็โล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ2 |# R- G% g8 @$ u' Y3 q
“ตรงนี้ไม่เหมาะค่ะคุณพ่อ กลับห้องเรากันดีกว่า”
1 R' ]/ Y o* }: z9 ], Z3 Cเสียงของเจนจิราแหบพร่าด้วยความต้องการ วรุตม์ไม่รอช้า จูงมือลูกสาวคนโตเดินกลับรีสอร์ทโดยเร็วที่สุด
" G& F; {, k. N- A& E2 A0 ?$ r: u
|
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-7-14 01:52:15
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-7-14 22:20:12
ขอบคุณมากนะครับ
โพสต์ 2020-7-19 10:44:43