|
แฝดคนละฝั่ง15 บ้านของเรา และนายหัวไตรคนใหม่ “อ้าวนาย เด็กไม่ถูกใจเหรอครับ”ไอ้ไข่ทำหน้างง ๆ หลังจากเด็กเดินออกมาจากห้อง “เปล่าๆ เออ ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ ไม่ต้องรอ”ผมสั่งไอ้ไข่ แล้วบอกไอ้ไข่ให้เตรียมรถให้ผมกลับมาแต่งตัวสบาย ๆ ด้วยกางเกงขาสั้น เสื้อเชิ้ต ไอ้ไข่เตรียมรถพร้อมแล้วยืนรออยู่ข้างรถ “เออนาย”ไอ้ไข่ดูอ้ำอึ้ง “มีอะไร”ผมถาม “คือผมขอลาสักสองสามวันได้ไหมครับ”ไอ้ไข่ไม่กล้าสบตาผม “เอาสิไม่เห็นเป็นไร”ผมยิ้มให้มัน “แล้วเออขอยืมรถ กระบะไปใช้ด้วยอ่ะครับ”มันมีท่าทางเกรงใจผมมาก “เอาไปเลยจริง ๆ ไข่ก็น่าจะมีรถของตัวเองได้แล้วนะ”ผมคิดว่าจริง “ไม่เป็นไรครับนายผมแค่ขอยืมสักสองสามวัน”ไข่พูด ผมอนุญาต พร้อมให้เงินไปอีก ผมไม่ได้คิดอะไรขับรถออกมา แวะซื้อของ กิน เครื่องดื่มแล้วมุ่งหน้าไปที่ “บ้านเรา” พี่นุมารออยู่แล้วพอผมจอดรถ พี่นุก็ลงมารับ พร้อมช่วยขนของจัดการเรื่องอาหารและแช่เครื่องดื่ม “เป็นไงบ้างไม่ต้องเครียดนะ”พี่นุยิ้มให้ผม ก่อนวางแก้วน้ำให้เรานั่งกินข้าวกันที่ระเบียงบ้านหลังนั้น ดูวิวบ่อน้ำ ที่คุ้นเคย “วิวนี้มองยังไงก็ไม่เบื่อนะพี่”ผมคุยทอดสายตามองไป มันเป็นวิวธรรมดา ไม่ได้สวยอะไร แต่เวลามองมันมีภาพความหลังอยู่มากมาย พี่นุได้แต่ยิ้ม เรากินข้าวอิ่มแล้วต่อด้วยนั่งดื่มกันไปเบาๆ “ช่วงนี้เรากำลังไปได้ดีนะครับ”พี่นุ คุย “ใช่พี่ได้พี่กับทุกคนแหละ เราเลยไปได้ดี”ผมตอบ “ไม่คุยเรื่องงานได้ไหมพี่เครียดมาทั้งวันแล้ว”ผมอยากเปลี่ยนเรื่อง “อ่อพี่ลืมไป ขอโทษที”พี่นุทำหน้าตกใจ ดูจริงจังจนผมอดยิ้มไม่ได้ “บ้านนี้พี่ทำไว้น่ารักดีนะครับ”ผมเปลี่ยนเรื่อง “พี่คิดว่าอยากอยู่แบบไหนก็เลยทำแบบนั้น แต่ก็คิดด้วยว่าน้องไตรจะชอบไหม”พี่นุพูด “พี่คิดว่าเราจะได้มาอยู่ด้วยกันเหรอ”ผมถาม “ไม่หรอกพี่ไม่กล้าคิด แต่แค่คิดว่า ทำสิ่งที่น้องไตร น่าจะชอบพี่ก็มีความสุขแล้ว”พี่นุมองหน้า “พี่พี่ชอบผมเหรอ” อะไรดลใจผมให้ถามไม่รู้ แต่ก็ถามไปแล้ว ผมยังตกใจกับคำถามของตัวเองพี่นุก็ตกใจไม่แพ้กัน บรรยากาศความเงียบ เข้ามาปกคลุม เราสบตากันเนินนาน “น้องไตรพี่เป็นแค่เด็กที่นายหัวเก็บมาเลี้ยง หลานของคนงานพี่ไม่กล้าคิดอะไรหรอกครับ”พี่นุ พูดเสียงเบา “ไม่เห็นเกี่ยวเลยพี่ไม่เห็นเกี่ยวเลย มันเป็นความรู้สึกของเรา ไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น”ผมเหมือนผิดหวังกับ คำตอบของพี่นุ ผมลุกขึ้นเดินออกจาก ตรงนั้น ไปที่ริมบ่อน้ำที่เดิม ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าน้ำตาก็เริ่มทำงานของมัน พี่นุเดินตามมา “ผมผิดหวังพี่ผิดหวังกับความรู้สึกของตัวเอง”ผมเสียงเครือ บอกความรู้สึกตอนนั้น “น้องไตร”พี่นุพูดเบาๆ แล้วลงนั่งข้าง ๆ ตาไม่มองผม “ผมเข้าใจพี่พี่อาจมีเหตุผลของพี่”ผมยังพูดพร้อมน้ำตา พี่นุหันมามองหน้าผมหน่อยหนึ่ง แล้วก็หันกลับไปมองที่ บ่อน้ำ “ผมไม่แคร์นะว่าพี่จะเป็นใคร ผมรู้อย่างเดียว พี่คือคนที่ ดีที่สุดในชีวิตผม” พี่นุฟังแต่ก็ยังนิ่ง มันไม่มี การตอบรับ มันนิ่ง วันนี้ ผมเจอแต่เรื่องร้าย ๆ จริง ๆ “งั้นผมกลับนะครับเหนื่อยเหลือเกิน” ผมลุกขึ้นมันถึงเวลาทบทวน ความรู้สึกของผม ว่าเราคิดไปเอง เพราะพี่นุ ทำตามสิ่งที่ควรทำเพียงเท่านั้น ผมหันหลังกำลังจะก้าวเดินไปที่รถพี่นุลุกตาม “น้องไตรอยากรู้คำตอบใช่ไหม”พี่นุพูดจากข้างหลังผม ผมหยุดยืนนิ่งผมไม่อยากรู้คำตอบ เพราะกลัว คำตอบ แค่คำตอบเมื่อกี้ ผมยังแทบรับไม่ไหวผมเหมือนคนอกหักไปเรียบร้อยแล้ว “พี่ไม่ได้ชอบไตร”พี่นุบอกคำตอบมันเป็นสิ่งที่ผมกลัวจริง ๆ น้ำตา ไหลออกมาไม่อายฟ้าดิน อกหักครั้งไหนเสียใจเรื่องความรักครั้งไหน คงไม่ หนักเท่าครั้งนี้ ผมเดินออกมาช้าๆ ผมไม่มีแรง จะก้าว มันเหลือแต่พยามประคองซากเนื้อของตัวเอง เพื่อออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ……. …… …… “ไตรพี่ไม่ได้ชอบไตร แต่พี่รักไตร” คำนั้นทำผมหยุด โลกก็หยุดตาม ผมนิ่งทำอะไรไม่ถูก เหมือนโดนคนโยนลงจากตึก แต่ ความจริงมันแค่ ระเบียงสูงแค่เอว “พี่นุพี่พูดจริงนะ”ผมหันหลังไปมอง พี่นุมีน้ำตาคลอ ไม่มีคำตอบมีแต่รอยยิ้มทั้งน้ำตาของพี่นุ ผมโผเข้ากอดพี่นุเรากอดกัน ตรงที่ ๆ เราเคยมีความหลังด้วยกัน ที่ของเราสองคนผมไม่สนอะไรแล้ว ปากของเราสองคนประกบกัน เหมือนอยากชิมทุกอนุริมฝีปาก ของอีกฝ่ายแล้วลิ้นค่อย ๆ เข้าไปในปากอีกคน สลับกันไป เชื่องช้าและเนินนานก่อนเราจะถอนปากออกจากกัน “แล้วทำไมพี่ไม่พูด”ผมถาม “พี่เป็นแค่ลูกน้องคุณไตร พี่จะกล้าได้ยังไง” “ทั้งๆ ที่ผม ก็ไม่มีใครเหรอ” “ครับคนเรามันต้องรู้ตัวครับ ไตร” “งั้นพี่รู้ไว้ด้วยผมก็ขาดพี่ไม่ได้เหมือนกัน” “พี่รู้ พี่ไม่เคยไปไหนจากไตร” มันเป็นความสุขจริงๆ มันเริ่มต้นจากตรงนี้เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว จนวันนี้ มันกำลังจะก้าวต่อไปจากตรงนนี้ “เป็นแฟนกันนะพี่”ผมถามผมไม่กลัวคำตอบอะไรอีกแล้ว “เออน้องไตร พี่ยังไม่อยากเป็นแฟนกับน้องไตร”พี่นุ หน้านิ่ง “ทำไมล่ะครับหรือพี่มีแฟนอยู่”ผมก็ไม่รู้ เพราะพี่นุ ไม่เคยคุยเรื่องนี้กับใคร “เปล่าแต่พี่อยากให้ทุกอย่างโอเคก่อน พี่อยู่ข้างไตร พี่ไม่ไปไหนเรารอแค่ทุกอย่างเหมาะสม เวลาเหมาะสม ทุกอย่างดีแล้วค่อยมาตกลงเป็นแฟนกันก็ไม่เห็นเป็นไร” พี่นุอธิบาย “มันไม่เห็นเกี่ยวกันเลยพี่”ผมงองแง “มันจะทำให้เราพะวงกัน เรื่องงาน เราทำให้ ทุกอย่างโอเค หมดเรื่องที่ซีวิว แล้วค่อยเป็นแฟนกันก็ไม่เป็นไรนะไตร”พี่นุยังยืนยันคำเดิม ผมเกินกว่าจะดื้อแล้ว เลยยอมไม่ต้องเรียกว่าแฟนก็ไม่เป็นไร แค่มีพี่นุอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ ผมก็โอเคสุดแล้ว เรากลับไปที่บ้านจากเมื่อกี้มันเปลี่ยนโลกไปเลย “ว่างๆ ก็ไปหาซื้อของมาแต่งบ้านกันนะครับ พี่ไม่ค่อยว่าง เลยยังไม่ได้ซื้ออะไรมามาก”พี่นุบอก “เออผมมีเรื่องจะบอกพี่อย่างหนึ่ง”ผมคิดจะบอกเรื่องรสนิยมทางเซ็กส์ของผม “เรื่องอะไร”พี่นุยิ้ม “เออปะเปล่าครับ” ผมไม่กล้าบอก เรื่องรสนิยมผม มีไอ้ไข่รู้คนเดียวและมันคงไม่กล้าบอกใคร แม้แต่พี่นุ “คืนนี้นอนกันที่นี่ไหม”พี่นุชวน “อย่าเพิ่งเลยพี่ดูยังไม่เรียบร้อยดีเลย”ผมปฏิเสธไป กลัวอดใจไม่ไหว แล้วมีเซ็กส์จะทำให้พี่นุรู้ความจริง “แล้วแต่น้องไตรนะไม่เป็นไร”พี่นุยิ้ม เรา กอดจูบกันก่อนกลับอีกครั้ง แล้วเราก็แยกย้ายกลับบ้านถามว่าเสียดายไหม เสียดาย แต่ผมกับพี่นุ มันเสพความสุขด้วยอย่างอื่นมากกว่าแค่เรื่องเซ็กส์ ผมกลับมาบ้านมาไอ้ไข่ไม่อยู่ ผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด นอน (ฝันดีนะครับที่รัก) พี่นุส่งไลน์มา ทำให้ผมหลับฝันดี ที่สุดเท่าที่เคยมา …………………………….. เช้ามาผมกินข้าวเรียบร้อย ไอ้ไข่ยังไม่กลับ ถามแม่มัน ก็ไม่รู้มันไปไหนผมเลยขับรถไปทำงานเอง “นายหัวคะสวนน้ำเตรียมรันระบบ ครั้งสุดท้าย ก็พร้อมแล้วค่ะ” เลขามารายงานผม “ดีครับแล้วที่จะรับสมัครการตลาดชุดใหม่ เป็นยังไงบ้าง”ผมถาม “ฝ่ายบุคคลกำลังดำเนินการค่ะ แต่ก็ยังคัดเลือกอยู่ค่ะ” ผมตรวจงานเรื่อย ๆ ไปจนทั่วโรงแรม “คุณไตร”เสียงเรียกจากข้างหลังผมหันไป รอยยิ้มที่ผมรอตั้งแต่เช้า “พี่นุ” “งานทุกส่วนโอเคมากครับตอนนี้ ติดอยู่ ส่วนหลัง ที่ยังมีคนก่อกวนอยู่” “ไม่จบสิ้นซะทีนะ”ผมบ่น “ใช่ครับพวกจิ๋ว ก็กระทืบรายวัน มันก็ยังมาอีก”พี่นุรายงาน “ผมว่าน่าจะต้องเด็ดขาดกว่านี้นะครับ”พี่นุเสนอ “เด็ดขาดเหรอ”มันเป็นคำที่ผมไม่อยากได้ยิน “ครับ”พี่นุชวนผมเดินนำไปดู โซนด้านหลัง ซาวน่าก็มีแขกปะปราย เราเปิดทั้งวัน เพราะเป็นที่ส่วนตัวอยู่แล้ว ถือเป็นที่พักผ่อน “หยุดนะมึงไอ้สัส”มีเสียงดังมาแต่ไกล มีคนใส่กางเกงในตัวเดียววิ่งหนีมาทางผมสองคนแล้วก็มีกลุ่มลูกน้องจิ๋ว วิ่งตามมา มันกำลังจะถึงหน้าผมแล้ว พี่นุ ยกเท้าถีบเข้ายอดอกมันเต็ม ๆ ด้วยแรงมันวิ่งมาปะทะ กับแรงเท้าพี่นุทำให้มันกระเด็นไปกองกับพื้น ลูกน้องจิ๋ววิ่งมาพอดี ไม่รออะไรบรรเลงเพลงตีนใส่ไอ้คนที่กองกับพื้น ไม่ยั้ง “พอๆ ๆ” ผมสั่ง เห็นมันจมกองตีนไปแล้ว แต่ยังพอขยับได้ “มันทำอะไรมา”พี่นุถาม “มันเข้าไปแอบถ่ายในซาวน่าครับ คนเขาเห็น มันแปลก ๆ เลยกระซิบบอกพวกผม”คนในกลุ่มรายงานพร้อมยื่นกล้องแอบถ่าย ที่ซ่อนอยู่ในล๊อกเก็ต สร้อยคอมัน ให้ดู “ถ้ารูปหลุดไปแย่แน่”พี่นุพูดแล้วเตะไปที่มันซ้ำอีกที “ใครสั่งมึง”พี่นุจิกหัวมันขึ้น มันดูเบลอ ๆ “นายครับผมว่า ตรงนี้ไม่ดีแน่”พวกลูกน้อง เตือนพี่นุ “ลากมันไปที่ห้องเก็บของ”พี่นุสั่ง “ผมว่ามันถึงเวลาที่เราต้องเลิกตั้งรับอย่างเดียวแล้วนะครับ นายหัว”พี่นุหันมาบอกผมแล้วเดินนำไปที่ห้องเก็บของ ไอ้คนนั้นโดนกระทืบรอบสอง กองกับพื้น พี่นุยืนดูนิ่ง เหมือนไม่ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าต่างกับผม ที่ใจเต้นแรง “ใครใช้มึงมา”หัวหน้ากลุ่มที่กำลังกะทืบไอ้คนนั้นจิกหัวมันแล้วถามมันยังเบลอไม่ตอบอะไร เป็นการเรียกตีนใส่ตัวอีกรอบ “พอๆ เดี๋ยวก็ตายห่า ก่อนรู้เรื่องกันพอดี”พี่นุสั่งหยุด “เอาน้ำสาดมัน”พี่นุสั่งต่อ พวกนั้นเอาน้ำถังใหญ่สาดให้มันรู้สึกตัว ผมมองดูแบบทำอะไรไม่ถูก “พวกมึงออกไป”พี่นุสั่งพวกลูกน้องทั้งหมดให้ออกไปเหลือผมกับพี่นุเท่านั้น “คุณไตรพี่ว่าถึงเวลาที่ คุณจะต้อง หัดทำงานด้านนี้บ้านแล้ว”พี่นุหันมาบอกผม “ทำยังไงล่ะพี่”ผมยัง งงกับเหตุการณ์ “ทรมานมันให้พูดให้ได้” “แต่….” “ไม่ต้องสนใจเรื่องอะไรทั้งนั้นถ้ามันตาย พี่ก็แค่เอาศพมันไปทำลาย มันไม่ใช่ครั้งแรก”พี่นุ ดูน่ากลัวแบบที่ผมไม่เคยเจอ “ทำครับมันถึงเวลาต้องทำแล้ว ถ้าคุณไตร จะเป็นนายหัวของพาร์คคุณไตรต้องทำ”พี่นุสั่งผม เป็นครั้งแรกที่พี่นุสั่งผม “งั้นพี่ออกไปผมจัดการเอง”ผมบอกพี่นุมันคงถึงเวลาแล้วอย่างพี่นุบอกจริง ๆ พี่นุเดินออกจากห้องไป มันเหลือแต่ผม กับไอ้คนนั้น “นายบอกมาเถอะจะได้ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้”ผมเข้าไปนั่งยอง ๆ คุยกับมัน มันยังนิ่ง ตาจ้องผมเขม็ง ผมถามครั้งแล้วครั้งเล่าปลอบ ขู่ บอกว่าจะปล่อยไป แต่มันก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ผมเริ่มหมดความอดทนเตะมันเข้าที่ ท้อง “โอ้ยยย ไอ้เหี้ย”มันมีเสียงด่าแล้วท่าทางมันจะเริ่มทนไม่ไหว “มึงเจ็บก็ตอบมา ใครจ้างมึงมา” “กูไม่บอกโอ้ยยยย”ผมเตะไปอีกที ผมมองมันเลือดเต็มหน้าเต็มตัว แต่ยังปากแข็ง ปีศาจแล่นเข้าสิงสู่ในหัวใจผมชายหนุ่ม กองอยู่ตรงหน้า อายุ ยี่สิบกว่า ๆหุ่นผอม ๆ ลีน ๆ นอนไม่มีแรงเพราะพิษบาดแผล สภาพใส่กางเกงในตัวเดียวเพราะโดนลากออกมาจากซาวน่า ผมเอาเท้าเขี่ยมันให้นอนหงายแผ่กลางพื้นเท้าค่อย ๆ เหยียบหน้าขามัน มันเป็นจุดที่เจ็บเวลาโดนกด “โอ้ยยยย”มันร้องเสียงหลง “มึงแค่บอกจะได้จบ ๆ”ผมพูดมองหน้าเจ็บปวดของมัน “กูไม่บอก” ผมเปลี่ยนที่เหยียบลงไปบนเป้ากางเกงในของมัน แล้วกดแรงขยี้ “โอ้ยยยยยอ๊ากกกกก”มันร้องดังกว่าเดิม “บอกมาสิ”ผมเสียงนิ่งมันหลับตาเชิดหน้า ด้วยความเจ็บปวด ดูมันปากแข็งน่าดู อย่างแรก ไม่ได้ผมคงไม่กระทืบซ้ำเพราะ มันคงไม่ได้ผล ผมเอาเท้าเขี่ยมันมอนคว่ำอีกครั้งก้มลงกระชากกางเกงในมัน ขาดติดมือ ก้นของมันลอยเด่น อยู่ตรงหน้าผม “มึงจะทำอะไร”มันดูกลัวขึ้นมาผมมองหา ของเล่นในห้องเก็บของ ได้ขวดเบียร์เก่าๆ มาใบหนึ่ง ผมถือขวดเบียร์เดินมา ที่หน้ามัน “โอกาสครั้งสุดท้ายของมึงใครสั่งมึงมา”ผมคำราม “กูไม่บอกแค่แผลขวดเบียร์ ฮ่า ๆ ๆ”มันเริ่มมีสติแล้ว “ใครบอกว่ากูจะเอามาตีมึงล่ะ”ผมย้อน แล้วเดินไปข้างหลังมันจับปลายขวด ถูที่ร่องก้นมัน “มึงจะทำอะไรไอ้สัส มึงจะทำอะไร”มันดูรู้ชะตากรรม แล้วเริ่มร้อง “ก็กูบอกว่าไม่ได้เอาขวดเบียร์มาตีหัวมึง”ผมหัวเราะแล้วจับขวดเบียร์จ่อรูตูดมัน พยายกดยัดเข้าไปในรู “โอ้ยยยยอ๊ากกกก อย่า อ๊ากกกก” มันร้องเสียงหลงปากขวดเข้าไปในรูได้แล้ว ผมกดลงไปเรื่อย ๆ มันพยามดิ้นอย่างทรมานแต่ท่าทางกระดูกบางส่วนมันจะหัก เลยดิ้นไปไหนไม่ได้ “เอาล่ะกูจะกดเข้าไปเรื่อย ๆ จนกว่ามึงจะบอก แต่ถ้า มึงยังไม่บอก กูจะทุบขวด ให้เศษแก้วกระจายคาอยู่ในรูตูดมึง”ผมเสียงนิ่ง “อ๊ากกกกไอ้ชาติหมา อ้ากกก ไอ้โรคจิต โอ้ยยยย”มันร้องอยู่เพราะขวดเบียร์ เริ่มเข้าไปลึกอีก “เอาไงดีจะบอก หรือไม่บอก”ผมถามอีก แล้วเริ่มชักขวดเบียร์เข้าออก “โอ้ยยยยย อ๊ากกก ไอ้สัส อ้ากกก”มันร้องเสียงหลง “เปลี่ยนจากด่ามาเป็นบอกสิ่งที่กูอยากรู้ดีกว่า มันจะได้จบ”ผมพูดไปแล้วหมุนขวดควงอยู่ในรูตูดมัน “อ๊ากกกกกกกก”มันร้องลั่นอีกรอบ “มึงไม่บอกก็ได้”ผมกดเข้าไปลึกอีก มันตาเหลือก เลือดเริ่มไหลมาทางง่ามก้น “โอ้ยยยยยยยยอ๊ากกกก กูยอมแล้วอ๊ากกกกกูยอมแล้วววว”มันร้องลั่น น้ำหูน้ำตาไหลพราก “เออบอกมา ไอ้เหี้ยตัวไหนจ้างมึงมา”ผมคำราม “พี่รามพี่รามจ้างกูมา”มันพูดเสียงสั่น “รามไหนมันเป็นใคร” “เป็นทนายที่กรุงเทพ รับจ้างงานเจ้าของโรงแรมที่นี่” มันบอกหมด ผมไม่ต้องเดาต้นเหตุไม่ใช่ใคร “เอาออกไปได้แล้วเอาออกไป ฮือ ๆ ๆ ๆๆ ”มันร้องพร้อมร้องไห้ จนเหมือนเสียสติ ขวดเบียร์ยังคารูตูดมันอยู่ “เดี๋ยวกูให้ลูกน้องกูเอาออกให้”ผมบอก แล้วเดินไปเปิดประตู “คุณไตร”พี่นุ อยู่หน้าห้อง “เรียบร้อยแล้วอยากรู้อะไรไปถามมันแล้วกัน”ผมบอก พวกลูกน้องจิ๋ววิ่งกรูเข้าไปพี่นุเดินตามเข้าไปที่หลัง มันอยู่ในสภาพ ที่ไม่เหลือความเป็นคน ขวดยังคารูมันอยู่พี่นุหันมามองหน้าผม ผมก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน “โหพี่ ดูมันท่าจะคุยไม่ได้เรื่อง”ลูกน้องดูจากสภาพ มันแล้ว เหมือนเบลอและเสียสติ “มันบอกว่าคนจ้างชื่อรามเป็นทนาย จากกรุงเทพ”ผมบอกข้อมูลมัน ก่อนที่มันจะดูเหมือนเสียสติ “รามเหรอครับได้เดี๋ยวผมให้คนสืบเอง”พี่นุบอก เพราะท่าทางจะไม่ได้อะไรจากมันแล้ว “แล้วจะเอายังไงกับไอ้นี่ครับ”ลูกน้องจิ๋วหันมาถาม “นายหัวต้องตัดสินใจแล้วครับต่อจากนี้ พี่จะไม่ ตัดสินใจแทนแล้ว”พี่นุบอก “ทำยังไงกับมันล่ะปกติทำยังไง”ผมถาม “ฆ่า โยนทะเล ฝังบนเขา หรือ จะเอาไปปล่อยในป่าชายแดน เพราะเดี๋ยวมันก็ตายเอง ตำรวจไม่เจอ ถึงเจอก็ไม่สนครับ”พี่นุบอก “แล้วถ้าปล่อยกลับไปล่ะ”ผมยังไม่อยากทำให้ใครตาย “ไม่ได้ครับไอ้คนชื่อรามจะรู้ตัว แล้วผลร้ายจะกลับมาหาเรา”พี่นุแย้ง “แต่….”ผมทำใจไม่ได้จริงๆ กับการสั่งฆ่าใคร “มันถึงเวลาแล้วครับนายหัว”มันเป็นเสียงจริงจังจากพี่นุ จริงจังจนผมกลัวคนที่เพิ่งบอกรักผมเมื่อวาน “งั้นก็เอามันไปปล่อยในป่าแล้วกัน ถ้ามันยังไม่หมดบุญก็คงรอด” ผมตัดสินใจ “ครับนายหัว”ลูกน้องจิ๋วรับคำแล้วลาก มันออกไป มันพะอืดพะอมจนผมต้องอ้วกออกมา หมดไส้หมดพุง น้ำตาไหลออกมา มันเป็นความรู้สึกบอกไม่ถูกจริง ๆ “อดทนหน่อยนะครับเขาคงลิขิตให้ นายหัว ต้องเดินทางสายนี้”พี่นุบอกพร้อมยื่นน้ำและผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำให้ผม “มันโหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอพี่”ผมหันไปถามพี่นุ “ครับโลกมันโหดร้ายเสมอ”พี่นุหน้านิ่ง แล้วเริ่มเล่าเรื่องหลายคนที่เข้ามาก่อกวนในพาร์ค ช่วงก่อกวนหนัก ๆ พี่นุสั่งอุ้มหายตัวไปหลายคน ตายบ้าง บ้าบ้าง ตามสถานการณ์ ที่ผมทำอย่างนั้นมันเหมือนอารมณ์พาไปเท่านั้น ไม่คิดว่า ผลมันจะร้ายแรงอย่างนี้ “ไตรถ้าไตรอยากให้พาร์คอยู่รอด เราอยู่รอด คงต้องเป็น นายหัวไตรคนใหม่แล้วล่ะ”พี่นุจับมือ มองหน้าผมจริงจัง ผมคงต้องเป็น “นายหัวไตร”คนใหม่จริง ๆ ผมใช้เวลาเกือบทั้งวันในการตั้งสติกลับมาปกติพี่นุให้ผมอยู่เงียบ ๆ คนเดียวใน ห้องทำงาน จนเย็น ผมโอเคแล้วก็ออกมาทำงานเดินดูโรงแรม พยามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเจอพี่นุที่สวนน้ำ กำลังสั่งงาน ให้เชคความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย ก่อนปล่อยน้ำ คาดว่าจะปล่อยน้ำ เข้าระบบทั้งหมดในคืนนี้ เรื่อยไป ใช้เวลา สองอาทิตย์ บ่มน้ำจนใช้ได้และรันระบบ เครื่องปั้มน้ำ “พี่นุ”ผมเรียกพี่นุจากด้านหลังเบาๆ “อ่อนายหัว เป็นไงครับ ดีขึ้นแล้วนะ”พี่นุยิ้มให้ผม เพราะรู้ว่าถ้าผมออกมาทำงานได้แสดงว่า โอเคขึ้น “ครับ”ผมยิ้มรับเข้าไปฟัง คนดูแลระบบสวนน้ำ อธิบายจนจบแล้วขอตัวไป เรายืนดูความเจริญของพาร์คกันสองคน “โอเคแล้วนะ”พี่นุเปลี่ยนเสียง “ครับแต่มีอะไรถามพี่อย่างหนึ่ง”ผมมีคำถามที่ครุ่นคิดมาตั้งแต่เที่ยง “ครับเรื่องอะไร” “พ่อเคยทำแบบนี้ไหม”คำถามผม ทำให้พี่นุนิ่งไปพักหนึ่ง “เคยครับมันต้องเป็นไป มันต้องทำเพื่อเป็นไปครับ”พี่นุตอบ มันคงเป็นชะตากรรมของผมจริง ๆ “ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวันนี้หิวไหม”พี่นุเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็ว จริงผมไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน “หิวสิ”ผมบอก “ไปๆ ไปหาอะไรกินกัน รถ ให้คนที่โรงแรมขับไปจอดบ้านก็ได้ แล้วไปรถพี่”พี่นุบอก “อยากกินร้านไหนล่ะ”พี่นุถาม “บ้านเรา”ผมตอบเรายิ้มให้กัน หนึ่งวันกับเรื่องร้าย ๆ หนัก ๆของหลบไปพักที่ “บ้านเรา” ให้หัวใจแข็งแรง พร้อมสู้อีกครั้ง……………………(จบตอน15) ……………………… ……………………… ……………………… ……………………… ……………………… “นายหัวๆ มารับไอ้ไข่ไปที่ได้ไหมครับ”พี่นิด คนดูแลตลาดลูกน้องผมโทรหา “มันเป็นอะไร”ผมงงหลังจากไอ้ไข่ลางานพร้อมยืมรถไปสามวัน ก็ไม่ได้ข่าวมันเลย “มันเมาเละเทะอยู่เนี่ยครับนายหัว”พี่นิดบอก “ก็เมาปกติเปล่าวะ”ผมงง กับพี่นิด “นายหัวมาดูเองเหอะผมจะลากมันกลับ มันก็อาละวาด”พี่นิดรายงานต่อ ถึงขั้นอาละวาดไอ้ไข่ต้องมีอะไรแน่ ๆ ผมชวนพี่นุขับรถไป ที่ตลาด ไอ้ไข่ยังกระดกเหล้าไม่หยุดอยู่ริมคลองข้างตลาด “นั่นไงนาย”พี่นิดพาผมไป “ไอ้ไข่”ผมเรียกมัน มันหันมา พอเห็นหน้าผมเท่านั้น “นาย ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” มันร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ เข้ามากอดเอวผมแล้วร้องไห้ไม่หยุดถามอะไรก็ไม่พูดเอาแต่ร้องไห้ “เอาไงดีครับนายหัว”พี่นุถาม “กลับบ้านกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ผมสั่ง พร้อมพาไอ้ไข่ ใส่รถ แล้วพากลับบ้าน มีอะไรคุยกันที่บ้านตั้งแต่ ผมรู้จักไอ้ไข่ตั้งแต่เด็ก มันไม่เคยร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ มันมีอะไรกันแน่………. น ( E/ u7 a6 G: R( O1 `/ k- T' J
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-7-25 19:33:48
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-7-26 01:12:05
โพสต์ 2020-7-25 20:09:21
