|
“พี่เอก...พี่เอก!!!..ตื่นได้เเล้วเดี๋ยวไปเรียนสาย” เสียงใสๆของเด็กหนุ่มร่างเล็กปลุกคนรักของตนที่ตอนนี้กำลังนอนหลับเป็นตาย ก่อนที่ร่างสูงจะงัวเงียตื่นขึ้นมา “รู้เเล้ว...พี่ตื่นเเล้ว” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสลึมสลือก่อนจะไปขว้าเเขนร่างเล็กเเล้วดึงมากอด “นอนหลับเป็นตายเลยนะพี่อ่า...ไหนบอกจะเอามายด์ทั้งคืนเลยไง” ร่างเล็กทำท่าทีเเกล้งงอลร่างสูง “โอ๋ๆๆ...พี่ขอโทษนะ...งั้นคืนนี้พี่ขอเเก้ตัวนะ…” ร่างเล็กยิ้มเขินก่อนจะตีไปที่เเขนของร่างสูง “บ้า...ไปอาบน้ำเเต่งตัวเลยเดี๋ยวมายก็ไปเรียนไม่ทันพอดี” “รู้เเล้วคราบที่รัก” ร่างสูงพูดก่อนจะหอมไปที่เเก้มขาวๆของร่างเล็กฟอดใหญ่ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ทำธุระส่วนตัวยามเช้ากันจนเสร็จก่อนที่จะออกไปเรียน ไม่นานนักรถของเอกก็มาจอดที่หน้าวิทลัยของมายด์ “วันนี้เลิกกี่โมงอ่ะ...พี่จะได้มารับ” ร่างสูงพูดกับร่างเล็กที่นั้งอยู่ในรถ “ยังไม่รู้เลยอ่าวันนี้มีกิจกรรมด้วยเดี๋ยวถ้าเลิกเเล้วมายด์จะโทรหานะ” ร่างสูงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มก่อนจะเอียงข้างไปหาร่างเล็กแล้วหอมไปที่เเก้มฟ้อดใหญ่ก่อนจะพูดว่า “ตั้งใจเรียนนะครับคนเก่ง” ร่างเล็กไม่รอช้ารีบหอมกลับร่างสูงไปบ้าง “พี่ก็ด้วยนะ...อย่าไปเจ้าชู้ที่ไหนด้วย” “รู้เเล้วคราบ...พี่รักเราคนเดียวนะ” ร่างเล็กยิ้มรับก่อนจะรีบลงจากรถไปเพราะตอนนี้ใกล้จะสายเต็มทีแล้ว หลังจากที่มายด์ทานอาหารช่วงพักเที่ยงเสร็จเขาโทรไปหาเเม่ก่อนจะโทรไปหาเอกคนรักแต่ปรากฎว่าขึ้น บริการฝากหมายเลขโทรกลับ ทำเอาตนหัวเสียไม่น้อยจนเพื่อนที่นั้งข้างๆถาม “เป็นไรว่ะมึง...โทรหาผัวไม่ติดเหรอ” “ก็เออนะสิ….โทรไปจะเป็นสิบๆสายล่ะ” “มายด์…คือกูไม่ได้จะทำให้มึงกับผัวมึงทะเลาะกันนะแต่กูว่า...ไม่ใช่พี่เอกกลับมาทำแบบเดิมอีกแล้วรึ” ร่างเล็กนั้งเงียบพร้อมกับคิดตามเพื่อนเพราะตนก็แอบสังเกตุอาการของเอกที่พักหลังๆมามักจะเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะมีเพื่อนอีกคนหนึ่งตะโกนออกมา “โห้!!!...อีเเจงมึงก็พูดไปเรื่อยเนาะ...มายด์พี่เอกเขาอาจจะเเบ็ตหมดก็ได้มึงอย่าไปคิดมากเพราะคำพูดอีเเจงเลย” “แต่กูว่าคำพูดอีเเจงมันก็น่าคิดนะ...มึงก็รู้ดีหนิว่าพี่เอกเขาเป็นอย่างไง” ร่างเล็กพูดกับเพื่อนอย่างคนเศร้า “เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกอย่าไปคิดมาก...มาๆๆเเดกกันต่อกูซื้อมาสะเยอะเลย” เพื่อนมายด์พูดพร้อมกับเอามือมากอดคอเพื่อให้กำลังใจโดยที่เจ้าตัวก็ยังคงสลัดความคิดที่ว่าเอกเคยนอกใจตนอยู่หลายครั้งไม่ออกก่อนที่จะฝื้นยิ้มและกินขนมกับเพื่อนต่อไป “พี่เอกอยู่ไหนแล้วมายด์โทรหาพี่ตั้งหลายสายไม่เห็นรับเลย” “เอ่อ...เออคือโทรศัพท์พี่เเบ็ตหมดน่ะมายด์เลิกเรียนแล้วเหรอ” “มายด์เลิกเรียนได้พักหนึ่งล่ะพี่ มายด์มายืนรอพี่ตั้งนานเเล้วเนี่ย” ร่างเล็กพูดสายใส่คนรักด้วยท่าทีไม่พอใจเพราะโมโหที่คนรักของตนมารับไม่ตรงเวลา “เอ่อ...อ้าวเหรอไหนบอกมีกิจกรรมไง” “ก็รุ่นพี่เขายกเลิกไปแล้วอ่ะว่าเเต่พี่จะมารับมายด์ไหม มายด์จะได้นั้งรถกลับเอง” “เออ...มายตอนนี้พี่ติดเรียนอ่ะอย่างไง...มายด์ก็นั้งรถกลับไปก่อนนะพี่ขอโทษจริงๆ” “ไม่เป็นไรหรอกพี่ที่หลังมีอะไรก็โทรมาบอกกันก่อนก็ดีนะ” ร่างเล็กพูดกระเเทกใส่ร่างสูง “โอ๋ๆๆ...พี่ขอโทษนะ...งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่พาไปเที่ยวเป็นการไถ่โทษโอเครไหม..” “อืมๆ…” ร่างเล็กรีบวางสายด้วยท่าทีโมโหเพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ตนเจอมาเเต่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ ร่างเล็กยืนรอรถประจำทางที่หน้าวิทลัยอย่างคนหัวเสียก่อนจะมีเสียงคนตะโกนชื่อเรียกตนมาจากด้านหลัง “อ้าว!!!อีมายด์มึงยังไม่กลับอีกเหรอ” ปรากฎว่าเป็นเเจงเพื่อนของตนที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากวิทลัย “เออ!กูรอรถอยู่” “อ่าวไหนมึงบอกพี่เอกจะมารับ” “มารับกับผีอะไรล่ะ ถ้ามาจริงกูคงไม่ต้องยืนรอรถเเบบนี้หรอก” “อ่าวเออๆมาๆเดี๋ยวกูไปส่งเอง” จากนั้นร่างเล็กจึงขึ้นซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนไปทันที ระหว่างทางที่เเจงมาส่งมายด์กลับบ้าน “เเจง….” ร่างเล็กเรียกชื่อเพื่อนตน “มีอะไร…” “กูอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างว่ะ” “พิสูจน์เหี้ยไรของมึงว่ะ” “เรื่อง….เรื่องพี่เอก” “ทำไมว่ะ….อย่าบอกนะว่า…” “กูอยากรู้ว่าพี่เอกเขากลับไปทำเเบบเดิมอีกเหรอปล่าว” “โถ้!!!!อีมายด์มึงจะพิสูจน์เพื่อพอจับได้เดี๋ยวมึงก็ให้อภัยเขาอีก” “ไม่อ่ะ...ครั้งนี้กูตั้งใจเเล้วว่าจะเลิก...มันเกินจะทนเเล้วว่ะเเจง….” ตกเย็นหลังจากที่โทรหาแม่เสร็จมายด์จึงมานั้งนั้งรอเอกอยู่ที่หน้าบ้านของตนเเต่รอเท่าไหร่ก็ยังไม่เห็นจะมีวี่เเววรถของเอกสังที ตนจึงเปลี่ยนไปรอในบ้านแทนไม่นานนักรถของเอกก็มาจอดที่หน้าบ้าน “ที่ร๊าก….วันนี้พี่เหนื่อยจังเลย” ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดร่างเล็กอย่างออดอ้อน “เหนื่อยก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปจะได้ออกไปหาอะไรกิน” ร่างเล็กพูดเสียงใสทำท่าทีปกติใส่ร่างสูงแต่ภายในใจนั่นโมโหเอกมิใช่น้อย “งั้นพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”ร่างสูงพูดก่อนจะหอมไปที่เเก้มร่างเล็กฟ้อดใหญ่ ในขณะที่เอกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้นมายด์ได้ใช้โอกาสนี้แอบไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเอกออกมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อจะดูบางอย่างเเต่ก็ต้องผิดหวังเพราะว่ารหัสมือถือของเอกได้เปลี่ยนไปแล้ว วินาทีนั้นมายด์รู้ได้ทันทีว่าคนรักของตนต้องมีอะไรปิดบังตนเเน่ๆเเต่เขาก็ยังคงสะกดอารมณ์ตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับเอามือถือของเอกกลับไปไว้ทีเดิม จากนั้นไม่นานพอเอกเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาทั้งคู่จึงพากันออกไปนอกบ้าน พอตกค่ำหลังจากที่ทั้งคู่กำลังจะเข้านอนนั้นมายด์ก็ได้สังเกตุท่าทีคนรักของตนเพราะวันนี้เอกนอนเร็วผิดปกติเหมือนคนไปทำอะไรเหนื่อยมาต่างจากทุกครั้งที่จะต้องกอด ต้องหอมตนจนถึงขั้นขอตนมีอะไรด้วย มันยิ่งทำให้เขาสงสัยหนักเข้าไปใหญ่เเต่ก็ทำได้เพียงมองคนรักของตนที่ตอนนี้กำลังหลับเป็นตาย จากวันเป็นเดือนที่อาการเหล่านี้ของเอกแสดงออกมาให้มายด์เห็นได้เเทบทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นหอม เป็นจูบ หรือเเม้เเต่กระทั้งร่วมรักกันเอกก็มักจะทำเร็วๆพอตนเสร็จก็หลับทันทีโดยที่ไม่สนใจอีกฝ่ายว่าจะเป็นอย่างไร เเต่มายด์เองก็ยังคงอดทนทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อที่จะพยายามไม่ให้ทะเลาะกันและที่สำคัญตนกำลังทำตามแผนที่ได้วางไว้ จนกระทั้งเทอมสองเดือนสุดท้ายก่อนที่จะปิดภาคเรียน วันนั้นมายด์เเละกลุ่มเพื่อนสอบวันสุดท้ายกันเสร็จแล้วเเละมีนัดกันว่าจะไปฉลองกันที่ห้างสรรพสินค้าเเห่งหนึ่ง เเต่ตัวของเขาและเเจงขอตัวไม่ไปด้วยเพราะมีภารกิจบางอย่างที่ต้องไปทำ รถมอเตอร์ไซค์ของแจงมาจอดที่หน้าคอนโดเเห่งหนึ่งพร้อมกับมายด์ที่ซ้อนท้ายมาด้วย “มึงเเน่ใจเเล้วใช่ไหมมายด์ว่ามึงต้องการเเบบนี้แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ” “กูทำใจไว้นานเเล้วเเจง...วันนี้เเหละมันถึงเวลาเเล้ว….” “ยังไงมึงก็ยังมีกูนะ...ยังมีเพื่อนที่รักมึง” เเจงพูดก่อนที่จะดึงร่างเล็กมากอดเพื่อให้กำลังใจ จากนั้นทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในคอนโดก่อนที่จะไปขึ้นลิฟต์และไปหยุดที่ชั้นๆหนึ่งพร้อมเดินกันออกไปโดยที่เเจงกุมมือเรียวบางของร่างเล็กไว้เเน่น ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่งร่างเล็กยืนทำใจสักพักก่อนจะเคาะไปที่ประตูห้องนั้นอย่างเเรงอยู่หลายที ไม่นานนักก็มีเสียงผู้ชายจากด้านในตะโกนออกมาด้วยถ้อยคำโมโห “ใครแม้ง!!มาเคาะอะไรกันนักหนาว่ะ” ซึ่งเสียงนั้นก็เป็นเสียงที่มายด์คุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่ชายผู้นั้นจะเปิดประตูออกมาด้วยมีเพียงผ้าขนหนูห่อร่างกายเพียงผื้นเดียว “มา….มายด์!!!!...” เสียงชายผู้นั้นร้องตะโกนด้วยความตกใจสุดขีดพร้อมกับสีหน้าที่ซี๊ดเป็นไก่ต้ม “ใช่...กูเอง...มึงทำแบบนี้กับกูได้อย่างไงว่ะไอ้เหี้ยเอก” เสียงสั่นๆของร่างเล็กตะคอกใส่เอกผู้เป็นคนรักพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า “มา...มายด์...คือ…” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักไม่เป็นภาษาก่อนที่ร่างเล็กจะเบียดตัวเข้าไปในห้อง และแล้วภาพที่มายด์เห็นก็ทำให้เขาเเทบล้มทั้งยืนเมื่อปรากฎว่ามีร่างของลายคนหนึ่งนอนอยู่ที่เตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มปิดไว้ ร่างนั้นมีท่าทีตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นมายด์บุกเข้ามาในคอนโดของตนก่อนที่จะตะโกนถามเอก “อะไรกันอ่ะเอก...มันเกิดอะไรขึ้น” “จะเกิดอะไรขึ้นเหรอ...ก็ผัวกูมันเเอบมาเอากับมึงไงอีจั๊ดง้าว” เสียงร่างเล็กตะโกนใส่ร่างนั้นด้วยท่าทีโมโหอย่างสุดขีด ร่างผู้นั่นจึงหันมองไปหาเอกที่ตอนนี้เอาเเต่ก้มหน้า ร่างนั้นจึงตะโกนถามเอกไปด้วยความโมโห “อ้าว!!!!ไหนมึงบอกไม่มีเมียไงล่ะ” “จะไม่มีเมียได้ไงก็กูนี่เเหล่ะเมียมัน...เเต่ตอนนี้...มันคงจะไม่ใช่เเล้วล่ะเชิญมึงไปเอากันให้เต็มที่เลย” ร่างเล็กพูดเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบเต็มสองเเก้มจนเเจงต้องเข้ามาโอบกอดเพื่อนตน “ไปกันเถอะมาย..” ก่อนที่จะพยุงร่างเล็กออกจากห้อง “เดี๋ยว!!มายฟังพี่ก่อน...” ร่างสูงรีบเดินตามมาและพูดอ่อนวอน “จะอะไรกับมันนักหนาว่ะพี่เเค่นี้เพื่อนหนูยังเจ็บกับพี่มาไม่พออีกเหรอ”เสียงเเจงตะโกนใส่เอกด้วยท่าทีโมโหเเทนเพื่อนส่วนมายด์เองตอนนี้ได้เเต่ร้องไห้ซบลงที่อกเพื่อนตน “คือมาย!!!...พี่...ไม่ได้ตั้งใจนะ...คือ....” ร่างสูงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเดินตามมาไม่ขาด เเจงเองที่เห็นเช่นนั่นจึงรีบโอบพาร่างเล็กเดินออกมาจากห้องอย่างเร็วพร้อมปิดประตูดัง ปั้ง!!! “ฮือๆๆๆๆ!!!.....เเม่...เอกมันทำหนูอีกแล้ว…ฮือๆๆๆๆ...” เสียงร่างเล็กร้องสะอื้นอย่างหนักเมื่อได้โทรคุยกับเเม่ตนโดยที่มีเเจงนั้งจับมืออยู่ข้างๆ “ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรนะลูก….ยังมีเเม่” เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย “มาอยู่ที่นี่นะ...มาอยู่กับเเม่...มาอยู่กับพี่…มาอยู่กับคนที่เขารักหนูมายด์ไม่ต้องร้องนะ” เสียงปลายสายยพูดเสียงสั่นใส่ร่างเล็ก “จ๊ะ….หนูจะไปอยู่กับเเม่...หนูรักแม่นะ” “แม่ก็รักหนูนะ...เดี๋ยวพรุ้งนี้เเม่จะรีบไปรับเราเลย” “จ๊ะเเม่” ร่างเล็กยังคงร้องไห้ไม่หยุด “มายด์...เลิกร้องได้เเล้ว...ยังไงมึงก็ยังเหลือแม่มึงพี่สาวมึงเเละยังมีกูมีเพื่อนนะ” “ขอบใจมึงมากนะเเจงมึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับกูเลย...กูจะไม่ลืมมึงเลย...แต่วันนี้กูขอร้องไห้กับคนนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมว่ะ” “เอาที่มึงสบายใจเลยเเต่มึงต้องสัญญานะว่าเลิกร้องเมื่อไหร่จะต้องเป็นคนใหม่ที่เเข็งเเกร่งทันที” ร่างเล็กพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะกอดกัน หลังจากนั้นทั้งสองจึงได้โทรชวนเพื่อนๆที่อยู่เเก๊งเดี่ยวกันมาปาตี้เล็กๆเพื่ออำลามายด์ที่ตอนนี้เขาเองได้ตัดสินใจเเล้วว่าจะไปอยู่กับเเม่เเละเรียนต่อที่นั่น พอเพื่อนเพื่อนทั้งหลายรู้ข่าวก็ต่างพากันใจหายร้องไห้พร้อมกับให้กำลังใจมายด์กันไม่ขาดก่อนที่ความโศรกเศร้าจะหายไปชั่วขณะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จนทั้งหมดพากันหลับไปที่หอของเเจง เช้าตรู่ของวันใหม่เเจงอาสาพามายด์มาเก็บเสื้อผ้าเเละสัมภาระต่างๆที่บ้านของเขาโดยที่เเม่ของมายด์นั้งเครื่องมารออยู่ที่บ้านก่อนหน้านั่นเเล้ว “แม่ขอบใจหนูมากๆนะเเจงที่ดีกับมายด์ขนาดนี้” “ไม่เป็นหรอกค่ะเเม่มายด์มันเพื่อนหนูไม่ช่วยเพื่อนจะให้ไปช่วยใคร” เเจงพูดพร้อมยิ้มส่งสายตามาที่มายด์ “แจง...ไหนๆกูก็จะไปแล้วกูขอกอดมึงอีกทีนะ” เเจงไม่รอช้ารีบโผลกอดเข้าหาร่างเล็กทันที “ไปดีมาดีนะอย่าลืมมาเที่ยวหากู...หาเพื่อนที่นี่ล่ะอีตุ๊ดละอ่อน” “เออ...กูไม่มีวันลืมอยู่เเล้ว” ทั้งสองพูดไปน้ำตาคลอกันไปทั้งคู่ “ป่ะ...กูต้องไปแล้วเดี๋ยวไปแก้วิชาของครูบัญชีไม่ทันอีก” แจงพูด “เออ...ฝากบอกเพื่อนที่เจอด้วยนะว่ากูคิดถึง” “เออ...กูไปล่ะ...งั้นหนูไปก่อนนะค่ะเเม่...หวัดดีค่ะ” ทั้งสามต่างยิ้มส่งลาให้กันก่อนที่เเจงจะขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไป ไม่นานนักในขณะที่มายด์กำลังจะเตรียมตัวขึ้นรถออกไปก็ได้มีรถคันหนึ่งที่เขาคุ้นเคยมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านพอดีเขาจึงหั้นไปดู “พี่เอก…”มายด์พูดเบาๆแม่ของเขาเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้น “จะให้แม่ไปพูดให้ไหม...” “ไม่ต้องหรอกแม่….ไปกันเถอะ” แม่เห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนจะค่อยๆเคลื้อนรถออกไป เเต่ในขณะเดียวกันร่างสูงก็ได้รีบวิ่งตามรถของมายด์ที่กำลังเคลื้อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนในที่สุด “แม่…..” แม่มองหน้ามายด์พร้อมพยักหน้าอย่างเข้าใจว่าลูกตนต้องการอะไร ก่อนที่มายด์จะลงจากรถเพื่อไปหาเอกที่วิ่งตามมา “มายด์...จะไปไหน” ร่างสูงพูดเสียงสั่นอย่างคนเหนื่อยหอบ “มายด์ตัดสินใจแล้วว่าจะไปอยู่กับแม่” มายด์พูดพร้อมเสียงสั่น “ไม่อ่ะ...พี่ไม่ให้มายด์ไปไหน…” ร่างสูงพูดพร้อมจะเข้ามากอดเเต่ร่างเล็กรีบถ้อยห่าง “มายด์...พี่รักมายด์นะ...พี่ขอโทษ...ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้งเถอะนะพี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก” ร่างสูงพูดอ้อนวอนด้วยน้ำตา “มายด์ก็รักพี่นะ...แต่มายด์เกลียดการกระทำของพี่ที่ทำกับมายด์...” ร่างเล็กพูดเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะล้วงไปหยิบของบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง “ถ้า….พี่มั่นใจว่ารักมายด์จริง...ก็ให้เวลาที่เราห่างกันเป็นเครื่องพิสูจน์เถอะนะ” ร่างเล็กใช้มือบางของตนไปจับที่มือของร่างสูงขึ้นมาก่อนจะเอาเเหวนที่ตนถือไว้ยัดใส่เข้าไปในมือของร่างสูง ทำเอาเอกเองถึงกับพูดไม่ออกเพราะเเหวนชิ้นนี้เป็นเเหวนที่ตนซื้อให้มายด์ใส่ตอนที่ทั้งสองตกลงคบเป็นแฟนกันวันเเรก “มายด์…….” ร่างสูงเรียกชื่อคนรักด้วยน้ำตาก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆเดินถ้อยออกมาเเละหั้นหลังเดินขึ้นรถไปโดยที่ทั้งสองเเก้มเต็มไปด้วยน้ำใสๆเช่นกัน………..
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-11-2 14:19:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-11-2 15:05:49
โพสต์ 2020-11-2 16:23:58
