ซีรีย์ ผู้กองพ่ายรัก ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

Maximam

วี กับ นุ เพื่อนรักที่เเสนสนิท ที่รู้จักและคบกันมาตั้งแต่ ม.4 ตอนนี้ทั้งคู่เรียนอยู่ในระดับชั้น ม.6
นุ มีดีกรีเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียน ไม่ต้องบอกนะครับว่าหุ่นจะล่ำขนาดไหน ส่วนวี
จะเก่งในด้านวิชาการ มันตัวแทนแข็งขันสร้างชื่อในหลาย ๆ งาน จนกายเป็นคู่จิ้นสายวิชาการ
และงานกีฬา บ่ายวันนี้นุมีซ้อมบาส วีจึงลงมาช่วยเป็นกำลังใจให้
ฟิล์ม> เอ้ยไอ้วี ไปไหนว่ะ มึงไม่ติวแข่งทักษะคณิตศาสตร์ของอาจารย์ยลลดาเหรอ
วี> จิ๊บ ๆ เดี๋ยวกูค่อยทบทวน ไม่เกิน 5 นาทีกูจำได้
พี> อะจ้าไอ้เก่ง แต่แม่งก็เก่งจริงหว่ะ โจทย์ยากๆ แม่งแก้ได้หมด
วี> แล้วพวกมึงไปสนามบาสกะกูป่ะ
ฟิล์ม> ไปเชียร์ไอ้นุอีกดิ
วี> เออหน่ารู้ๆกัน

สนามบาส นุ มังกร สิงโต และพงศ์ เพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันหลังจากซ้อมเสร็จก็มานั่งพักกันที่ข้างสนามวีกับพวกก็มาถึงสนามบาส พอดี
สิงโต> มาละมาละ กำลังใจใครหว่า
นุ> เฮ้ย พูดไป
วี> พร้อมยัง อะน้ำดื่ม
มังกร> อยู่กันตั้งสนามมีมาขวดเดียว โอ๊ย ตายเเล้ว
วี> พูดเยอะละไอ้ตี๋
ฟิล์ม> มาข้างสนามกะกูนี่มา เป็นกระติก
วี> เหนื่อยไหม ใกล้วันแข่งแล้วนะ พร้อมยัง
นุ> พร้อมนะแต่ก็หวั่นๆ คู่ต่อสู้ประวัติไม่ค่อยดีโกงมาหลายสนามละ
วี> ก็ลองมาโกงโรงเรียนเราดิ จบเกมส์ไม่สวยแน่
นุ> หนะเอาพ่อมาขู่อีกละ น่ากลัวนะลูกชายท่านผู้การเนี่ย
วี> 555 เอ่อ นี่ก็เทอม 2 แล้วอะ คิดยังอ่ะว่าจะเรียนต่ออะไรกัน
ฟิล์ม> กูเหรอ
วี> เออทั้งกลุ่มนี่แหละ
พี> กู ไอ้ฟิล์ม ไอ้พงศ์ ว่าจะต่อสายช่างหว่ะ อนาคตอยากเปิดอู่รถเป็นของตัวเอง
วี> แล้วมึงอะไอ้สิง ไอ้ตี๋
มังกร> อั๊วชื่อมังกร มึงก็เรียกไอ้ตี๋ไอ้ตี๋อยู่นั้น
วี> 555 เออ ว่าไงอ่ะ
มังกร> อั๊วกะไอ้สิงโต ว่าจะต่อสายบริหารธุรกิจหว่ะ เตี่ยม๊าก็มีธุรกิจ กูก็ลูกชายคนเดียว
วี> เอ่อ กูเข้าใจ ว่าแต่มึงไอ้สิงโตไงไปเรียนต่อพาณิชย์ว่ะ
สิงโต> เปล่ากูแอบชอบน้องรัญ เด็กพาณิชย์ที่เราแซวๆวันนั้นอ่ะ
นุ> เดี๋ยวๆ ไอ้สิงโต น้องรัญ ลูกสาวเจ้าของโรงแรมดังที่เชียงใหม่อ่ะนะ
สิงโต> เออ เผื่ออนาคตได้ช่วยงานว่าที่พ่อตาแม่ยายได้
วี> กูอนุโมทนาสาธุด้วย แล้วนายอะนุ ไปสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจกับเราป่ะ
นุ> หือ ไม่ชอบสายนี้เลยอะ อีกอย่างเรียนไม่เก่งด้วย เราชอบภาษาอะว่าจะเรียนต่อธุรกิจ
การบิน
ฟิล์ม> เฮ้ย จบมานี่สจ๊วดเลย แต่ก็โอนะมึงหุ่นมึงได้หว่ะสูงชะลูดตูดปอดเป้าตุงอีก
วี> กูนึกได้ว่ามีติวของอาจารย์ยลลดา ไปก่อนนะ
นุ> เฮ้ยเป็นไรไป วี วี

วีเดินจากกลุ่มไปแบบนอยๆ เพราะเขาได้คุยกับพ่อเขาไว้ว่าจะให้นุเรียนต่อนายร้อยกับเขาด้วย
แต่เมื่อฟังนุพูดแบบนี้ธรรมดาเเหละเนอะ มันก็เป็นอาการประมาณนี้แหละ
นุ> เป็นไรไปว่ะ
พี> ไอ้ฟราย มึงมองไม่ออกเหรอว่า ไอ้วีมันคิดไงกับมึง
นุ> กูรู้ว่ามันชอบกู แต่นี่กูไม่ชอบเลยนะการเป็นตำรวจ อีกอย่างพ่อกูต้องต้องตายเพราะอาชีพ
ตำรวจที่ต้องจับผู้ร้าย ทิ้งให้กูกับแม่ต้องใช้ชีวิตลำพังมาทุกวันนี้
สิงโต> กูเข้าใจนะไอ้นุว่ามึงมีความหลัง แต่มึงฟังกูนะ กูเองก็ไม่ชอบนะสายบริหารพวกมึงก็รู้ว่า
กูไม่ชอบ ตัวเลขโดยเฉพาะวิชาสถิติ กูนี่เกลียดมาก แต่เมื่อกุได้คุยกับน้องรัญกูก็ต้องพยายาม
เปลี่ยนตัวให้เข้ากับเขาให้ได้หว่ะพ่อแม่เขาก็คงอยากให้ลูกเขาได้คนที่มาช่วยงานกิจการเขาได้
พี> กูก็เห็นด้วยนะ
มังกร> อั๊วว่าลื้อต้องถามใจลื้อเองแล้วหละว่าลื้อคิดไงกับวี ไอ้วีรักมึงมากนะ
ฟิล์ม> ใช่ แล้วเรื่องที่พ่อมึงตายในหน้าที่พ่อไอ้วีก็ดูแลครอบครัวมึงมาอย่างดีตลอดนะเว้ย มึงอาจ
อคติกับอาชีพตำรวจ แต่ก็ตำรวจอาชีพพ่อมึงนะเว้ยที่เลี้ยงมึงมา ที่สำคัญพี่ปื๊ด พี่ชายมึงก็เป็นตำรวจ
หมู่ปื๊ดอะ ประกันตัวพวกเราบ่อยๆช่วงยกพวกตี กูจำได้
นุ> เออ กูขอบใจพวกมึง ถ้าถามว่ากูรู้สึกไงกับวี กูก็ชอบวีมันอยู่เหมือนกันนะ กูอยู่ใกล้และคุยกับมัน
กูรู้สึกสบายใจ
พี> นั้นเรื่องนี้มึงคงตัดสินใจไม่อยาก ขนาดไอ้สิงโตเกลียดวิชาสถิติยังต่อสายบริหารได้ แล้วมึงสายเลือด
ลูกตำรวจ เรียนนายร้อยตำรวจก็คงไม่ยากใช่ป่ะ

เสียงประชาสัมพันธ์ "ขออภัยอาจารย์ที่กำลังทำการสอนทุกท่าน นายกวี และนายภาณุ นักเรียนชั้น
ม.6/1 ขอให้มาพบ อ.ณิชา ที่ห้องพักอาจารย์ด้วยค่ะ"
นุ> หือ อ.ณิชามีอะไรว่ะ นั้นกูไปก่อนนะ
พี> เออ เจอมันก็ง้อ ๆ คุยหน่อยละกัน
ฟิล์ม> ปล้ำได้ปล้ำแม่งเลย มันยอมอยู่แล้วเชื่อกู 555

ห้องพักครู
นุ> อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ
อ.ณิชา> พอดีมีงานด่วนมาเกี่ยวกับการจัดประกวดสุทรพจน์คู่วาย จิ้นอย่างไรไม่เสียการเรียน
นุ> หือ อ.คิดดีแล้วหรือครับ
วี> นั้นสิครับ
อ.ณิชา> อ.พิจารณากันทั้งสาย ม.ปลายแล้ว คู่เธอเหมาะสมสุด โดยเฉพาะรูปที่ส่งไปตอนงานไหว้ครู
ที่เธอถือพานคู่กัน เหมาะสุด แต่งานน้เธอ 2 คนต้องไปเก็บตัวที่กองประกวดเขาจัดเตรียมไว้ โดยมี
อ.เอกภพ กับ อ.ราเมน เป็นพี่เลี้ยงคุมพวกเธอ
วี> แต่ อจารย์ดูคู่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ผมว่า
นุ> ตกลงครับอาจารย์
อ.ณิชา> ขอบใจมากภาณุ แล้วเธอหละกวี ถ้าไม่โอเค อ.จะเสียใจหนักมาก
นุ> ตกลงอยู่เเล้วใช่ ป่ะ
วี>  เอ่อออ
นุ> อะ อาจารย์ กวินตกลงแล้วครับ
วี> นี่นาย พูดเองเออเองหมดเลยนะ
นุ> ดูสิอาจารย์หยอกกันยังหน้ารัก 5555
อ.ณิชา> อาจารย์ถึงดันคู่เธอไง กวี ภาณุ

หลังจากเลิกเรียน ทุกคนก็แยกย้านกันกลับบ้าน นุก็ขับมอไซต์รถพาวีมาส่งที่บ้านพักตำรวจ แม่สร้อย
หรือคุณหญิงสร้อยน้ำเพชร ภรรยาของท่านผู้การ พล.ต.ต.กสิณ คุณแม่และคุณพ่อของวี ได้เอ่ยทัก
นุ> สวัสดีครับคุณหญิงแม่
วี> คุณแม่สวัสดีครับ
แม่สร้อย> เรียกแม่ธรรมดาก็พอตานุ ยศมันก็แค่เครื่องประดับลูกใส่เยอะแม่ก็เกะกะ เอ่อ แล้วมาส่ง
ลูกสาวแม่ถึงที่บ้านอยู่กินข้าวกับแม่ก่อนสิลูก
วี>แม่.....
แม่สร้อย> อะทำไม แม่พูดถูกใจเหรอ
วี> เปล่า เอ่อแม่แล้วพ่อยังไม่กลับเหรอครับ
แม่สร้อย> น่าจะมืดๆอะดูท่า วันนี้มีงานที่สโมสร
วี> แล้วแม่
แม่สร้อย> NO No No งานดัดหริดแม่ไม่ค่อยถนัด
นุ> เหมือนกับแม่ผมเลย มีการ์ดเชิญร่วมงานในฐานะภรรยาตำรวจ แต่แม่ผมก็ขอไม่ไป
แม่สร้อย> เอ้า แล้วก็ไม่บอก แม่จะได้ให้คนขับรถไปรับสุภาแม่เธอมาทานข้าวด้วย เห้อพวก
พ่อกับแม่เป็นหนี้ชีวิต ดาบมานะ พ่อขอเธอจริงๆ ถ้าพ่อเธอไม่เข้ามารับกระสุนแทนป่านนี้วีคง
กำพร้าพ่อไปแล้ว เธอไม่โกรธครอบครัวเราใช่ไหมตานุ
นุ> ถ้าผมโกรธผมจะเทียวไปเทียวมาบ้านแม่ทำไมหละครับ 55 เดี๋ยวผมจะขออยู่ทำการบ้านสักพักแม่   
แม่สร้อย> ตามสบายลูก วี จะทำไรก็ในห้องนะลูก แม่ขี้เกียดยื่นดู
วี> แม่..... ขอขนม ไม่เอา เอาผลไม้ดีกว่า ฝรั่งหรือชมพู่ก็ได้แม่
แม่สร้อย> แฟนมาละใช้แม่
วี> ยิ้มอะไร
นุ> หายงอนยัง
วี> งอนอะไร ใครงอน ไม่มี
นุ> จริงอะ เเล้วเดินหนีออกมาทำไมตอนอยู่สนามบาส
วี> เปล่านึกขึ้นได้ว่ามีติวแข่งคณิตของอาจารย์ยลลดา
นุ> เอ่อ... แล้วสมัครเรียนนายร้อยนี่เขาเอาคะแนนอะไรบ้างอะ
วี> (แอบยิ้มและกรี๊ดในใจดังมากแต่ก็) อ้าวไม่ไปเรียนเป็นสจ๊วดแล้วเหรอ มาเรียนทำไมหละนายร้อย
นุ> ก็ คนที่ชอบเขาเรียนสายนี้นี่ อีกอย่าเขาก็จองใบสมัครให้แล้ว ถ้าไม่เรียนเดี๋ยวเขาจะงอนหนักขึ้นอีก
วี> จริงอะ
นุ> ไม่จริงมั้ง555
วี> ขอบใจนายนะนุที่ยอมเรียนสายนี้กับเรา สัญญาได้ไหมว่าจะไม่เปลี่ยนไป จะเลื่อนขั้นและยศไปพร้อมๆกัน
นุ> สัญญาครับเดี๋ยวเกียรติลูกตำรวจ
วี> ดีมาก
แม่สร้อย> นี่บัว เธอไม่ได้เอาขยะไปทิ้งเหรอเหม็นจัง
วี> แม่.....
แม่สร้อย> ก็แม่ไง เห็นเป็นเพชราหรือไง อะเรียกแล้วก็ลุกอาเอาค่ะคุณลูกขา เดี๋ยวติวเสร็จแล้วกินข้าว
กันก่อนไหมนุค่อยกลับ
นุ> นุจะขอกลับก่อนครับแม่ ต้องรีบซื้อกับข้าวไปบ้าน วันนี้พี่หมู่ปื๊ดเข้าเวรกลางคืน
แม่สร้อย> นั้นเดี๋ยวแม่ตักกับบข้าวไปให้นะลูก ฝากให้สุภาด้วยบอกแม่คิดถึงไว้ว่างมาเจอกัน
วี> วันที่แม่ขาดขาใช่ไหม
แม่สร้อย> รู้ดี
วี> 555 เอ่อนุมีงงอะไรตรงไหนไหม
นุ> พอเข้าใจละ คณิตศาสตร์เป็นอะไรที่เข้าใจยาก
วี> ก็ทบทวนบ่อยๆได้เข้าใจ เอ่อจะถามภาษาอังกฤษด้วย บลาๆๆๆ

ทั้งคู่ติดหนังสือและทำการบ้านจนเสร็จนุก็ขับรถมอไซต์กลับบ้าน คืนนี้ก็อยู่กัน 2 คนแม่ลูก เพราะหมู่ปื๊ด
ไปเข้าเวรที่โรงพัก หลังกินข้าวเสร็จ
นุ> ง่วงยังแม่
แม่ภา> จะขึ้นไปส่งลงส่งไลน์ หาใครก็ขึ้นไปเถอะ เออเดี๋ยวเช้าแม่ฝากขนมกล้วยไปให้
คุณหญิงสร้อยด้วยนะบอกด้วยแม่คิดถึงเหมือนกัน
นุ> ครับแม่ 555แม่รู้ทัน
แม่ภา> นี่ แม่เป็นแม่นะ เลี้ยงแกมาตั้งแต่แบเบาะทำไมจะไม่รู้ว่าเราคิดอะไร ถ้าครอบครัวของวีเขาเปิดทาง
แม่ก็ไม่ว่าอะไรเรานะชีวิตเรา เราคือคนกำหนด แต่แม่ขอให้เรียนจบก่อน มีงาน มียศ ให้พอเทียบเขาได้
ถึงวันนั้นค่อยว่ากันอีกที เออ แม่ชักจะง่วงๆแล้วหละ
นุ> ฝันดีครับแม่
วี> นอนยัง
นุ> กำลังคับ รอบอกฝันดีคนบางคนอยู่
วี> ใครหละ
นุ> ชื่อกวี พีระพัฒนมนตรี
วี> เหรอครับ คุณภาณุ เวชกฤษนินท์
นุ> 555 ฝันดีนะครับวี พรุ่งนี้เช้าไปรับนะ
วี> คับผม ฝันดีนะ ขอโทาเรื่องเมื่อบ่ายด้วย ชินอนละ

จุดเริ่มต้นของนุกับวีดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีนะครับเพราะพ่อแม่ 2 ฝ่ายเหมือนว่าจะเปิดโอกาศให้กันทั้งคู่
เรื่องราวของนุกับวีจะเป็นอย่างไร ตามต่อได้เรื่อยๆนะครับ เรื่องราวนี้เป็นเรื่องย้อนอดีตความหลังของนุกับวี
พ่อของแน็คและฟิวส์นะครับ เรื่องนี้จะเชื่อมโยงกับซีรีย์ไอ้โจรน่ารักกับตำรวจนักล่าที่พึ่งจบไป

ตัวละครและความสัมพันธ์กับซีรีย์เรื่องอื่น
นุ(พ่อของแน็ค) วี(พ่อของฟิวส์) > ไอ้โจรน่ารักแกับตำรวจนักล่า
มังกร(พ่อแม็ก,ม่อน) สิงโต,รัญ(พ่อกับแม่ของบอล) พงศ์(พ่อของไผ่) > มังกรเหนือมังกร

เด็กดี

ขอบคุณครับ

PPKLD

ติดตามครับ

bigdure

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณครับ

chinchuy

ขอบคุณครับ สนุกมากครับ

chinchuy

ขอบคุณครับ สนุกมากครับ

akeins

ขอบคุณครับ

zeus_012

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

marklnwzz

ขอบคุณครับ

Tunnum39

ขอบคุณครับ

armmer22

ขอบคุณครับ

boomboomzaza

ขอบคุณครับ สนุกมากครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ

behind2you

ขอบคุณครับ

supawa

ขอบคุณครับ

supawa

ขอบคุณครับ

kas

จุดเะริ่มของเดอะซีรีย์  น่าจะยาวรอติดตามอยู่ครับ

nayton4451

ขอบคุณ