เดกอะไรวะ...น่ารักเปนบ้า 1

freesex

ไปโฟส ผิด อัน งะ ถ้าคัยเหนก้อ อย่าตกใจนะ

ผมโทรหามันมันก็ปิดเครื่อง สงสัยคราวนี้มันจะโกธรผมจริง บางทีมันอาจกลับหอไปแล้วก็ได้  คิดได้อย่างงั้นผมก็ขับรถไปที่หอมันทันที พอมาถึงสังเกตเห็นไฟห้องมันถูกเปิดอยู่ก็รู้แล้วว่ามันอยู่นี่จริงๆ

ปังๆๆ

“เกี้ยง เปิดประตูให้กูหน่อย”

“……….”

ปังๆๆๆ

“เกี้ยง เปิดประตูดิ”

ปังๆๆๆๆๆ

ยิ่งไม่เปิดผมยิ่งทุบประตูดัง

“เสียงดังทำห่าอะไรว่ะ กูจะนอน สัด” อยู่ๆไอ้ห้องข้างๆก็โผล่หน้าออกมาด่าผม

“โทษทีครับ เผอิญทะเลาะกับแฟนนิดหน่อย”ผมตีหน้าสลด  มันส่ายหน้าแล้วปิดประตูเสียงดังใส่ผม

“เกี้ยง มึงจะไม่เปิดประตุให้กูจริงๆหรอ”ผมพุดเสียงอ่อยๆกับมัน แต่ดูเหมือนมันก็จะยังไม่ยอมเปิดให้ผมอยู่ดี

“งั้นกุจะนั่งรอมึงหน้าห้องนี่แหละ”ว่าแล้วผมก็นั่งรอมันหน้าห้องจริงๆ นานมากเลยครับ คนก็เดินผ่านไปผ่านมา อายก็อาย
นะครับ  นั่งอยู่เกือบชั่วโมงจนเกือบหลับอ่ะ แล้วก็รู้สึกประตูที่ผมพิ่งอยู่จะเปิดออก

“ไอ้บ้า นี่มึงนั่งรอกูจริงๆหรอ”

“หายโกธรพี่แล้วหรอครับ”

“ยัง”

“อ้าว แล้วเปิดทำไมอ่ะ”

“จะมาสมน้ำหน้าคนบางคนที่ถูกด่า ไม่รู้จักเกรงใจชาวบ้าน”

“ก็เมียไม่ยอมให้เข้าห้องอ่ะ”

“อย่ามาทำปัญญาอ่อน กูไม่เล่นด้วย”มาเต็มเว้ยเฮ้ย งานยากแล้วไหมกู

“ขอเข้าไปในห้องหน่อยดิ”ผมพุดพลางลุกขึ้น

“มึงกลับไปเหอะดึกแล้ว”

“เกี้ยงไม่เอาดิ ให้พี่พูดก่อนนะ”


“กุไม่มีอารมณ์จะพูดกับมึง”ผมรู้สึกเหมือนจมูกมันแดงๆนะ หรือว่ามันร้องไห้
“มึง…..ร้องไห้หรอ”มันหลบตา พร้อมทำท่าจะปิดประตู ผมก็ยื้อไว้สิครับ รีบดันตัวเองเข้ามาในห้องทันที เอาหลังชนประตู
ไว้แล้วก็ล๊อคประตูอย่างง่ายดาย

“พี่ถามทำไมไม่ตอบครับ”

“กูไม่ได้ร้องสักหน่อย”

“ไม่ร้องแล้วทำไม่จมุกแดงๆ”ผมจ้องหน้ามัน

“ก็มึงอ่ะจะพูดเหี้ยอะไรออกมาแต่ละทีมึงเคยห่วงความรู้สึกกูบ้างมั้ย”

“ก็อารมณ์มันพาไปนี่ครับ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”

“มึงเอาแต่บอกว่าอยู่กับกูแล้วสบายใจ กูเป็นคนที่เข้าใจมึง จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกในตัวมึงมีแต่เรื่องที่กูไม่
เข้าใจทั้งนั้น”
เรื่องที่มันคิดไม่จริงหรอกครับ สำหรับผมมันเป็นคนที่รู้เรื่องของผมมากคนนึงรองจากป้าและเฮีย
แม้กระทั่งไอ้เอกเองผมยังมีบางเรื่องที่ผมไม่เคยพูดกับมัน เบลล์เองก็ตามผมยังไม่เคยพูด แต่สามารถพูดกับ
ไอ้เกี้ยงได้ จะมีก็แค่เรื่องของพ่อเท่านั้นที่ผมเลี่ยงมาตลอด

“กูไม่อยากพูดเรื่องพ่อเพราะกูอายที่จะพูดปมด้อยของตัวเอง มึงพอจะเข้าใจมั้ย”มันมองผมด้วยสีหน้าอึ้งๆ

“กูน่าจะบอกมึงดีๆใช่มั้ย แต่กูก็เสือกไปปากเสียใส่มึง ขอโทษแล้วกันนะ”มันนิ่งไปสักพักก่อนพูดออกมา

“บอม ขอโทษนะที่กูวุ่นวายเรื่องของมึงเกินไป”

“อย่าคิดมากเลยกูไม่เป็นอะไร ว่าแต่มึงหายโกธรกูยังอ่ะ”ผมเอื้อมมือไปจับมือมัน

มันพยักหน้า

“จริงๆแล้วการมีมึงมาวุ่นวายในชีวิตกูเนี่ยมันทำให้กูมีความสุขมากขึ้นนะ”ผมพูดพร้อมยิ้มให้มัน จากนั้นมัน

ก็ไม่ได้ถามเรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อผมอีก มันคงนึกเกรงใจ ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะยังไม่พร้อมด้วย

สรุปว่าคืนนั้นผมก็นอนห้องมัน ส่วนไอ้เกี้ยงก็กลับมาไข้ขึ้นอีกครั้งและที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือผมเองก็ติด

ไข้มันมาด้วยนี่สิ TT^TT

ตอน คนที่รอ

ช่วงนี้ผมว่างครับเพราะพึ่งส่งโปรเจคไป ส่วนเบลล์ก็ไม่ได้รับงานเหมือนกัน อาทิตย์นี้ผมเลยวางก็

เลยวางโปรแกรมพาเบลล์ไปเที่ยวแต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ผู้หญิงก็ต้องชอบชอปปิ้งอยู่

แล้วไหนๆก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เราก็ตามใจเค้าหน่อยแต่ที่ไม่เข้าใจก็คือว่าทั้งเสื้อผ้าหรือ

เครื่องสำอางผู้ชายอย่างเราๆก็ดูไม่เป็นอยู่แล้วทำไมต้องมาให้เราเลือกด้วยและที่สำคัญคือเลือกให้

แล้วดันไม่เอาที่เราเลือกให้มันหมายความว่าไงฟะ??!!

“เย็นนี้พี่บอมก็ว่างใช่ไหม”เบลล์ถามผมขณะที่เราอยู่ในร้านอาหารหลังจากที่เดินชอบมาห้าชั้นรวดไม่มีพัก

ทีกับเรื่องพรรค์นี้ผู้หญิงสู้ไม่ถอยจริงๆนะ เหอๆ

“อืม เบลล์อยากไปไหนต่ออ่ะคะ”

“เย็นนี้ขิงมันจัดงานวันเกิดอ่ะ ไปด้วยกันนะ”

“พี่ขอผ่านดีกว่าครับ”

“ทั้งปีอ่ะพี่บอม”

“วันเกิดเพื่อนเบลล์เบลล์ก็ไปสิครับพี่ไม่ใช่เพื่อนขิงเค้าซะหน่อย”

“แต่พี่เป็นแฟนเบลล์อ่ะ เป็นซะแบบนี้ไงเพื่อนเบลล์ถึงไม่ชอบพี่”

“แล้วทำไมต้องแคร์ว่าเพื่อนไม่ชอบพี่ด้วยล่ะ พี่ไม่ได้จะขอเพื่อนเบลล์มาเป็นแฟนด้วยสักหน่อย”

“แล้วจะให้เบลล์ไปงานคนเดียวหรอ”

“ถ้าเบลล์ไม่อยากไปงานคนเดียว ก้ไม่ต้องไปสิครับ ง่ายจะตาย”

“พี่บอม!!”เบลล์ทำเสียงแข็ง เป็นสัญญาณว่าสงครามกำลังจะมา

“ครับ”ตีหน้าตายไว้ไอ้บอม อย่ายอมๆ

“นานๆทีจะมีเวลาให้กันก็ช่วยตามใจให้หน่อยไม่ได้หรอคะ”

“ก็ตามใจอยู่นี่ไง ถึงได้พาเดินเที่ยวทั้งวันเนี่ย”

“งั้นเหตุผลล่ะ เหตุผลที่ไม่ไปอ่ะ”

“พี่ไม่ชอบงานแบบนี้นี่ครับ”

“แล้วทำไมทีไปกินเหล้าถึงไปได้”

“ก็มันไม่เหมือนกันไงครับ”

“ไม่เหมือนตรงไหน ก็ปาร์ตี้เหมือนกัน”

“เอางี้ดีกว่า เบลล์พี่ว่าเถียงกันอย่างงี้ทั้งวันก็ไม่จบหรอก สรุปก็คือเบลล์จะไปแต่พี่ไม่ไป แค่นี้จบ”

“ไม่เอา เดี๋ยวพี่บอมกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ตอนเย็นค่อยออกมารับเบลล์อีกทีแล้วกันนะ”

“จะให้ไปส่งก็ได้นะ แต่ให้เข้างานพี่ไม่เอานะ”

“กลับไปคิดมาก่อนดีกว่าคะเผื่อพี่บอมจะเปลี่ยนใจ ยังไงตอนเย็นค่อยว่ากันอีกที”เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอม
แพ้อะไรง่ายๆจริงๆนะ เบลล์ สุดท้ายเรื่องก็จบอยุ่แค่นั้นผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะคิดว่าพูดไปยังไงๆก็ไม่จบ
สู้หาเรื่องโกหกตอนเย็นทีเดียวเลยดีกว่า ส่งเบลล์ที่บ้านเสร้จผมก็กลับมาที่สตูกะมาเล่นเกมแก้เซ็งกะ
พวกไอ้เอกมัน พอไปถึงพวกเด็กๆมันก็มาอัดเสียงกันพอดี ไอ้เกี้ยงเจอหน้าผมก็ซัดคำถามใส่ผมทันที

“ไหนมึงบอกว่าจะพาเบลล์ไปเที่ยวไง”

“ไปมาแล้ว”

“ทำไมเร็วจังว่ะ”

“ก็จะให้นานแค่ไหนล่ะ”ผมรู้ว่ามันพยายามจะคาดคั้นอะไร แต่ผมก็ตีหน้าตายไว้ก่อนแกล้งเนียนทำเป็นไม่ใส่ใจ

“ไอ้ตั้มมึงไปวอร์มเสียงไป เฮียเรียกแล้วมึง”ผมไล่ให้ไอ้ตั้มลุกจากหน้าจอจากนั้นก็เสียบแทนมันฮ่ะๆ เสร็จกู

“เฮ้ย งั้นเย็นนี้มึงก็ว่างแดกหมูกะทะกะพวกกูแล้วดิ”ไอ้เอกถามผม

“เออๆ เดี๋ยวเย็นๆออกไปซื้อของกัน”

ผมนั่งเล่นดอทเอไปแต่ไอ้เกี้ยงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกสงสัยมันก็ยังคงมาถามผมต่อว่ามีอะไรกันรึเปล่าแต่ผมก็

แกล้งเนียนไม่สนใจที่มันพูดเล่นเกมไปเรื่อยๆจนเย็น แต่เรื่องอะไรก็ตามที่พยายามปิดปังมันก็ยิ่งเก็บไว้ไม่อยู่

สักพักเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นไอ้เกี้ยงที่นอนกลิ้งอยู่ๆข้างผมคงเห็นท่าทีผมแปลกๆหลังจากที่เห็นหน้าจอ
โชว์เบอร์เบลล์ ก็ผมลืมนึกคำโกหกไว้นี่หว่า กำลังลังเลว่าจะพูดว่าอะไรดีแต่ไอ้เกี้ยงก็รีบคว้ามือถือผมไปจาก
มือผมทันที

“ครับ”

“พี่บอมหรอ…เข้าห้องน้ำอยู่อ่ะ เบลล์มีไรป่าว”งานเข้าแล้วครับ แต่ผมก็ยังคงทำเนียนไม่แสดงพิรุธใดๆ แต่หู
นี่ผึ่งเลยครับ

“อืมๆ แล้วจะบอกให้ ครับ”

“มึงต้องไปงานวันเกิดเพื่อนเบลล์ไม่ใช่หรอ จะว่างแดกหมูกะพวกกูได้ไง”มันพูดขึ้นหลังวางสายจากเบลล์

“มึงอย่ายุ่งน่าเกี้ยง”ผมแกล้งโมโหใส่มันพร้อมกระชากมือถือออกมาจากมือถือมัน

“นี่มึงจะเบี้ยวเค้าหรอ”

“กูจะเบี้ยวได้ไงในเมื่อกูยังไม่ได้รับปากเลยว่ากูจะไป”

“แล้วมึงจะให้เค้าไปคนเดียวหรอ”

“ไม่มีกูเค้าก็ไปได้น่า”

“แล้วมึงไม่คิดบ้างหรอว่าเค้าจะอายเพื่อนอ่ะ”เงียบสิครับเจอมันสวนอย่างงี้

“มานี่เลยมึง”แล้วมันก็กระชากมือผมให้ลุกขึ้น แต่ก็ใช่ว่าจะสู้ผมได้หรอก ผมสะบัดมือมันออกแต่มันก็ไม่
ยอม คว้าข้อมือผมอีกครั้งคราวนี้จับแน่นว่าเดิม

“ห้ามโวยวายนะมึง”มันพุดสีหน้าจริงจัง

“ทำไม”

“ก็ถ้ามึงขัดขืนกูจะสู้มึงได้ไงล่ะ”นี่มันออกคำสั่งหรือว่ากำลังขอร้องผมกันแน่ แล้วมันก็ลากไม่สิเรียกว่าจูง

มากกว่าเพราะแม้จะดูเหมือนมันพยายามดึงผมไปกับมันแต่คงเพราะตัวมันที่ผอมเกินไปเลยดูไม่มีแรง ผมก็

ยอมเดินตามมันมาไม่ใช่อะไรหรอกครับแค่อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหน

“ขึ้นรถ”มันล้วงกุญแจผมไปแล้วก็นั่งที่คนขับเฉยเลย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากทำไรก็อยากรู้เหมือนกันว่ามัน

จะทำยังต่อไป แล้วมันก็ขับรถมาส่งผมที่คอนโด

“มาคอนโดกูทำไม”

“เปลี่ยนชุดไง เบลล์บอกให้มึงใส่เสื้อคู่ไปที่งานอ่ะ”เสื้อคู่เป็นเสื้อที่เบลล์ซื้อให้ผมนานแล้ว ผมว่ามันเป็น

อะไรที่ปัญญาอ่อนมากเลย อย่าว่าแต่ใส่เลยจนถึงตอนนี้ผมยังไม่แกะเสื้อออกจากถุงมาซักเลยด้วยซ้ำ

“นี่มึงคิดจะทำไร”

“ก็พามึงไปงานไง ไอ้สัด”

“เพื่อ??”

“ก็ไม่เพื่ออะไร กูอยากเสือก มึงจะทำไมล่ะ”เอา เอากันเข้าไปมึงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่วะเกี้ยงผมนึกค้าน

มันในใจ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้ามันอยากให้ผมทำนักผมก็จะทำ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทนเป็นแบบนี้

ได้อีกนานแค่ไหน พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จมันก็ขับไปส่งผมที่บ้านเบลล์

“เอ้า กุญแจ”

“เอาให้กูแล้วมึงจะกลับไง”

“แล้วแทกซี่เค้ามีไว้ทำไมล่ะ”

“เฮ้ย ไม่ต้องแค่นี้มึงก็ลำบากมากกับกูมากแล้ว”

“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูอยากเสือกเอง ไม่ต้องมาห่วงกูหรอก”แล้วมันก็ทำท่าจะลงจากรถไป ผมเลยคว้ามือมัน
เอาไว้

“เดี๋ยว!! มึงแน่ใจหรอว่าอยากให้กูทำแบบนี้”

“ก็มันควรจะเป็นแบบนี้นี่หว่า”

“กูไม่รู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่ แต่กูบอกไว้เลยนะว่ากูไม่อยากมา แต่ถ้ามึงต้องการกูก็จะยอมทำ”

“ก็ไม่มีไร ก็แค่ทำหน้าที่น้องชายที่ดีไง”แล้วมันก็ลงจากรถไป…ไอ้บ้าเอ้ย ทั้งๆที่แววตามันเหมือนคนจะ

ร้องไห้อยู่แท้ๆยังเสือกอวดเก่งทำตัวเป็นคนดีอยู่ได้ ใจผมก็นึกโกธรมันที่มันทำเข้มแข็งเหมือนไม่แคร์ผมเลย

ผมอาจจะจะเห็นแก่ตัวเกินไปที่แอบหวังว่าลึกๆแล้วที่มันทำอยู่มันจะเจ็บปวดอยุ่บ้างเพราะนั่นมันคงแสดง

ให้ผมเห็นว่ามันเองก็รักผมเหมือนกัน
.
.
.
สุดท้ายผมกับเบลล์ไปงานวันเกิดขิงด้วยกัน พอเลิกจากงานผมก็ไปส่งเบลล์ต่อ แต่ภารกิจของวันนี้มันก็ยังจบ
เท่านี้หรอกครับเพราะยังมีอีกหนึ่งคนที่ต้องเคลียร์กันก่อน

ปังๆๆๆๆ

“กว่าจะมาเปิดได้ ให้กูรอซะนาน”ผมต่อว่ามันทันทีหลังจากที่มันเปิดประตูห้องให้ผม   

“มาทำไม”

“กินข้าวยัง”

“ดึกป่านนี้ก็กินแล้วสิ”มันคงไม่คิดจะรอผมสินะ แอบผิดหวังอยู่ลึกๆแหะ

“งั้นเป็นไร ไปเป็นเพื่อนเฉยๆก็ได้”

“ไปไหน”

“กินเตี๋ยวไง”

“มึงยังไม่กินมาอีกหรอ”

“เอาน่า กูหิวแล้ว อย่าถามมากได้ไหมวะ”มันทำท่าเหมือนจะไม่ยอมไป

“ไหนว่าพี่น้องกันไง แค่นี้ทำเพื่อพี่ชายไม่ได้หรอ”ผมแกล้งประชดมันคืน มันก็เลยยอมเดินตามผมมา แล้ว

เราก็ไปกินข้าวที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่เดิม เป็นร้านประจำที่ผมก็มากินมื้อดึกกับมันหลังจากไปรับมันมาจาก
เล่นดนตรีที่ผับ

“เอาเหมือนเดิมที่หนึ่ง ป้า”

“สองที่ครับ”

“เฮ้ย กินข้าวแล้วไม่ใช่หรอถ้าอิ่มแล้วก็ ไม่ต้องกินเป็นเพื่อนกูก็ได้”

“ไม่เป็นไร กูหิวพอดี”แล้วพวกผมก็นั่งซัดเตี๋ยวเป็ดกันจนหมดชาม

“แล้วอยู่นู้นเค้าไม่มีอะไรให้มึงแดกห่ารึไงถึงได้ถ่อมากินข้าวกับกูเนี่ย”

“ก็มี แต่กูกินลงถ้าไม่มีมึง…สงสัยกระเพาะกูจะชินกับการเห็นหน้ามึงก่อนกินข้าวมั้ง”เริ่มหยอดใส่มันครับ
เขินเลยสิมึง ฮ่ะๆ

“มึงมันเสื่อมว่ะ”

“คืนนี้กูขอค้างกับมึงนะ”

“ค้างทำไม”

“งั้นมึงก็เลือกเอาให้กูค้างด้วย หรือไปค้างกับกู”

“แล้วมึงมีชุดเหรอ”

“ชุดมึงไง”

“เสื้อกูเล็ก ถึกๆอย่างมึงใส่ไม่ได้หรอก”


“งั้นก็ไม่ต้องใส่ ให้กูนอนแก้ผ้าเลยดีมั้ย”

“ไอ้สัด พ่อมึงเหอะ”

“สรุปว่าให้กูนอนด้วยนะ”

“ก็ได้ ยังก็พี่น้องกันอยู่แล้ว”อีกแล้วหรอวะ นี่มึงกลัวไม่มีพี่ชายขนาดนั้นเลยหรอวะ แมร่ง ย้ำจังคำเนี่ย

พอกินก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จ ก็ขึ้นห้องกัน ผมอาบน้ำก่อนมันแต่ก็ยังไม่เข้านอนหรอกครับไหนๆก็มาห้องมัน

แล้วผมก็เดินดูของห้องมันไปเรื่อยแหละ เห็นกองหนังสือกาตูนคุโรมาตี้อยู่บนลังอันนึงผมเลยคิดว่าข้างในก็

น่าจะมีอีกกะจะค้นมาอ่านแต่ข้างในลังกลับเป็นชุดดินสอไม้ครับ เต็มกล่องเลย นี่บ้านมันขายเครื่องเขียน

หรอเนี่ย มีเยอะมากครับ จัดเป็นเซทๆแยกตามสีไว้เลย

“ค้นของกูหาเตี่ยมึงหรอ”แล้วมันก็เอาหนังสือกาตูนมาตีหัวผม เจ็บนะเฟ้ย ว่าแต่มันมาตอนไหนฟะ

“อะไรวะเกี้ยง”
“ดินสอไง”

“อย่ามากวนตีน กุหมายถึงทำไมมันเยอะอย่างงี้”

“กูสะสม”

“สะสมดินสอไม้เนี่ยนะ”

“ผิดตรงไหน”

“ตุ๊ดไปไหมว่ะ”

“ด่าเหมือนพี่กูเลย ทำไมกุไม่ได้ไปเก็บไว้บนหัวมึงสักหน่อย”

“แล้วทำไมมึงถึงสะสมดินสอล่ะ”

“ไม่รู้วะ แต่แม่กูเคยบอกว่าสงสัยกูจะมีปมตอนเด็กๆ”

“ทำไมตอนเด็กๆมึงไม่มีปัญญาซื้อดินสอใช้หรอ”

“ป่าว คือกูเคยให้ดินสอยืมกับผู้หญิงที่เป็นรักแรกของกูแต่ไม่นานกูก็เห็นดินสอนั้นไปอยู่ในมือผู้ชายคนอื่น”

“แล้วมันน่าเก็บกดตรงไหน”

“ก็มันเจ็บใจนี่หว่า จากนั้นกูก็ไม่เคยให้ใครยืมดินสออีกเลยแถมเวลาไปร้านขายเครื่องเขียนงี้กูก็ต้องซื้อมาเก็บๆไว้ ไม่อยากแบ่งใคร”

“กูว่าออกแนวโรคจิตวะ…แล้วรักแรกของมึงเนี่ยน่ารักป่ะ”

“ครูประจำชั้นตอนปอสามกุเอง”

“ไอ้เกรียน แก่แดดเกินไปป่าว”

“เค้าเป้นครูฝึกสอนเว้ย สวยโคตร”

“แล้วผุ้ชายที่ว่าแฟนครูมึงงั้นสิ”

“ไม่ เพื่อนในห้องกูเอง คือเพื่อนกูดิสอหักครูเลยมายืมของกูให้มันเพราะตอนมันมายืมกูกูไม่ให้”

“ไอ้เชี่ย เกรียนได้โล่จริงๆมึงเนี่ย”
“เกี้ยง”

“ไร”

“อย่าพูดกับกูแบบนั้นอีกนะ”

“พูดอะไร”

“ก็คำว่าพี่น้องอะไรนั่นนะ กูไม่อยากได้ยิน”

“ก็ทำไมล่ะ มันเป็นความจริงนี่หว่า”

“มึงทำเหมือนอยากให้กูเป็นคนอื่นสำหรับมึง กูเจ็บนะเว้ย”

“แล้วกูไม่เจ็บหรอ”

“งั้นมึงก็เลิกทำแบบนี้สิ กูไม่ได้อยากเป็นพี่มึงขนาดนั้นหรือมึงไม่รู้ว่ากูคิดยังกับมึง”

“ก็เพราะรู้ไงกูถึงต้องพูด พูดเตือนตัวเองไว้กูจะได้ไม่คิดอะไรให้มันมากกว่านี้”มันพูดโดยไม่มองหน้าผม
และทำท่าจะลุกหนีผมไป ผมเลยคว้ามือมันไว้
“รักกูเถอะเกี้ยง ถ้ามึงต้องการกูมึงจะห้ามตัวเองทำไม”




“แล้วถ้ากูรักมึง มึงจะเลือกกูมั้ย”


คำที่มันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ได้ดังอะไรมากมาย แต่กลับดังก้องอยู่ในหูของผม


ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ
ไม่ใช่กูไม่เลือกมึงนะ แต่กู….เลือกมึงไม่ได้ต่างหาก
มันสะบัดมือผมออกก่อนพูดต่อ

“มึงรู้มั้ยว่าวันนี้จริงๆแล้วกูยังไม่ได้ข้าวหรอก หิวจะตายแต่กูก็ยังคิดบ้าๆว่าถ้ามึงไม่ได้กินข้าวมาล่ะ มึง

อาจจะมาหากูแล้วลากกูไปกินข้าวด้วยแน่ๆ ถ้ากูกินก่อนมึงก็คงไม่มีเพื่อนกินด้วย กูก็ทนหิวอยู่อย่างนั้นแต่ยิ่ง

กว่าความหิวคือ กูกลัว กลัวว่ามึงจะไม่กลับมาหากู”

“แล้วกูจะไม่กลับมาหามึงได้ไง…ไอ้ลูกหมาเอ้ย”คำพูดของมันทำผมแทบอยากจะร้องไห้มันซะตรงนั้นให้ได้

“ขอบใจนะที่รอกู”ผมดึงมันเข้ามากอด

“แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรอได้อีกนานแค่ไหน”มันพูดพร้อมกับซบหน้าเศร้าๆของมันที่อกผม

ผมกอดมันให้แน่นที่สุด อยากให้มันแน่นพอที่จะทำให้มันรู้ว่าผมรักมันแค่ไหนและเสียใจแค่ไหนที่ผมเอง

ต้องทำมันเจ็บแบบนี้
ผมได้แต่นึก….
เกี้ยง
ก่อนหน้านี้มึงไปอยู่ไหนมาว่ะ
แล้วผมมัวแต่ทำอะไรอยู่

rokoko

-v- ขอบคุณคับ เยี่ยมมาก

KobObb

เศร้าจังเลย

ใครเอามาลงอ่ะ

angiejole

สนุกมากเลย

John001

หรอยจังฮู้พี่บ่าว

body5

ชื่อเรื่องน่าสนใจ ขอลองอ่านหน่อยครับ ^^

Mario114

น่ารักดีครับ

4_NAY

krittamm

ขอบคุณครับ

chggtegbttj4

สนุกมากเลย

aumking

ขอบคุนน๊า