|
ช่วงนี้จะพยายามมาลงให้อ่านกันถี่ขึ้นนะครับ เพราะนิยายเรื่องนี้เขียนจบแล้ว และกำลังเริ่มต้นเขียนเรื่องใหม่อยู่ เรื่องใหม่เป็นเรื่องแนว SM เหมือนเดิม แต่เป็นวัยมหาวิทยาลัยแทน เอาเป็นว่า ถ้าเรื่องนี้ จบแล้ว จะนำมาให้อ่านกันต่อเลยนะครับ
จ็อบเดินมายังอัฒจรรย์ฝั่งตรงข้ามเดินมายังใต้อัฒจรรย์ ซึ่งเป็นห้องเหมือนห้องเก็บของของชมรมกีฬาสองชมรมที่ถูกปล่อยให้ฝุ่นขึ้นมาพักใหญ่ๆแล้ว ข้างหน้าเป็นประตูไม้ที่ถูกล็อค และข้างๆก็เป็นบานเกล็ดที่กระจกบางซี่แตกหายไป บอลวิ่งตามมา เนื้อตัวบอลเต็มไปด้วยเหงื่อเมื่อโดนแสงจันทร์สะท้อน มันทำให้บอลดูเซ็กซี่ขึ้นมา ถึงแม้ว่ารูปร่างบอลจะสู้จ็อบไม่ได้เมื่อเดินมาถึงจุดที่ลับตาคนจ็อบก็ขว้าบอลมาโอบไว้พร้อมกับซุกไซ้อย่างบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหื่นกระหายบอลเมื่อถูกจู่โจมแบบนั้นก็ไม่ปฏิเสธ เพราะเมื่อถูกสั่งให้แก้ผ้าความเงี่ยนก็เข้าครอบงำทันทีเมื่อทั้งคู่ต่างฟาดฟันด้วยอารมณ์หื่นกระหายได้สักพัก จ็อบก็จับตัวบอลหันหลังพร้อมกับกระซิบข้างๆ หูของบอล “กูขอแล้วกันนะบอล” “ไม่เอาวันนี้ มึงต้องเป็นเมียกู” บอลเริ่มขัดขืนแต่เมื่อโดนจ็อบไซ้ซอกคอก็เริ่มมีทีท่าที่อ่อนลงจ็อบเลยพาบอลหันหน้าเข้าประตูบานเกล็ดของห้องใต้อัฒจรรย์ แล้วใช้มือล้วงเข้าไปที่บานเกล็ดที่เป็นช่องเพื่อปลดล็อคประตู “แกร็ก”จ็อบบิดลูกบิดปลดล็อคเสร็จแล้ว ก็เปิดประตูเข้าไป ห้องหนึ่งในสองห้องนั้นซึ่งเป็นห้องของชมรมวิ่ง ซึ่งดูจากสภาพแล้วห้องนี้ถูกละเลยการดูแลมาพักใหญ่ๆ แล้ว ในห้องนั้นมีโต๊ะทำงานสองตัวมีตะแกรงเอกสารวางไว้ ภายในมีเอกสารเกี่ยวกับนโยบายของทางโรงเรียน เนื่องจากทางโรงเรียนมีนโยบายที่จะชูเรื่องการเรียนของนักเรียนไม่แพ้เรื่องของกิจกรรมดังนั้น จึงออกกฏระเบียบ ให้คณะกรรมการชมรมห้ามมีเกรดเฉลี่ยต่ำกว่า 2หากคณะกรรมการเกินครึ่งมีเกรดเฉลี่ยต่ำกว่า 2 ชมรมนั้นจะไม่ได้รับงบสนับสนุน ซึ่งชมรมกีฬาเรื่องงบสนับสนุนเป็นสิ่งสำคัญมาก ดังนั้นคณะกรรมการชมรมวิ่ง เมื่อไม่ใช่ฤดูแข่งขัน จึงต้องทุ่มเทให้กับการเรียนจึงไม่ได้เข้ามาดูแลห้องนี้ ภายในห้องยังมีตู้ล็อกเกอร์สีเทา สองใบ ด้านหลังโต๊ะทำงาน จ็อบพาตัวบอลเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับจับบอลถอดกางเกงในออก แล้วจับบอลมานั่งที่โต๊ะทำงานของประธานชมรมพร้อมกับก้มลงไปเอาหน้าซุกที่เป้าของบอล บอลเอง เมื่อเจอบรรยากาศแบบนี้เข้าไปก็ตื่นเต้นนั่นเป็นสิ่งที่เข้าชอบ จ็อบสวมปากไปที่ท่อนลำของบอลถึงแม้จ็อบจะไม่เคยทำสิ่งนี้ให้ใคร แต่มันก็สร้างความเสียวสะท้านให้กับบอลเป็นอย่างมากเมื่อจ็อบกำลังลุกขึ้นมา กำลังจะบรรเลงเพลงรักบทต่อไป บอลก็เบรคจ็อบไว้ “เห้ยเดี๋ยววันนี้กูยอมมึงก็ได้ แต่ว่าไปต่อกันที่บ้านนะ ตอนนี้กูว่าเราควรกลับไปหาพวกไอ้โอ๊ตกับไอ้ซอที่ซุ่มดูอยู่ฟากโน้นดีกว่า” บอลผลักหัวจ็อบพร้อมกับลุกขึ้นในกางเกงในเหมือนเดิม “แต่เดี๋ยวไอ้โอ๊ตกับซอสงสัยว่าเรามาทำอะไรกันลับๆ”จ็อบบอก “แล้วให้ทำไงวะ” จ็อบจับบอลไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นหน้าห้องชมรมที่เมื่อครู่ทั้งจ็อบและบอลเกือบได้บรรเลงเพลงรักกันแล้ว “ทำแบบนี้ไง”จ็อบตอบบอล “ไอ้เชี้ยประจำเดือนมึงมาหรือไง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ” “เออประจำเดือนกูมา” “ไอ้สัสมึงไม่มีประจำเดือน” บอลด่าจ็อบ “เออกูล้อเล่น ให้ตัวมึงเลอะๆ เนี่ยแหละ มันจะได้คิดว่า กูมาซ่อมมึงที่นี่” จ็อบตอบ เมื่อตอนที่บอลถอดชุดนักเรียนออกจนเหลือกางเกงในแล้วเดินตามบอลไป บอลไม่ได้สังเกตเลยว่ามีเงาดำซ่อนตัวอยู่ที่อัฒจรรย์เดียวกันเมื่อบอลเดินลงไปหาจ็อบแล้ว เงาดำนั้นก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองวางแอบไว้ตรงที่ตัวเองซ่อนตัว แล้วจึงเดินไปที่เสื้อผ้าของบอล หยิบเสื้อของบอลที่ชุ่มเหงื่อมาแล้วสูดอย่างเต็มปอดเมื่อเสพกลิ่นอย่างสาสมใจแล้ว เงานั้นก็ใส่เสื้อผ้าของบอลที่ถูกวางไว้ทั้งเสื้อและกางเกงนักเรียน ก่อนก้มหน้ามาสูดกลิ่นอีกครั้งอย่างพึงพอใจอีกครั้ง แล้วกลับไปยังที่ซ่อนของตัวเองอีกครั้งเมื่อจ็อบกับบอลเดินกลับมาถึงอัฒจรรย์ฝั่งนี้ เมื่อเดินกลับมาอัฒจรรย์ฝั่งที่ทั้งสองวางสัมภาระไว้ก็พบว่า ชุดนักเรียนของบอลที่วางไว้ได้อันตรธานหายไปแล้ว “ไอ้เชี้ยชุดนักเรียนกูหาย” บอลโวยวายเมื่อพบว่าชุดนักเรียนของตัวเองหายไปเพราะมันไม่อยู่ในแผนที่จ็อบบอกไว้ “หายไปได้ไงวะกูว่ามึงไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะว่ะ เดี๋ยวว่ากันว่าจะทำยังไงต่อไป” จ็อบบอก “เออดี จะได้กลับกันซะที” บอลกำลังตกใจอยู่แต่ก็ตามแผนต่อไป “เดี๋ยวสิยังไม่บอกเลยว่าจะทำโทษเสร็จแล้ว” จ็อบบอก “อะไรอีกวะ”บอลถามอย่างสงสัย “ไปล้างตัวก็ต้องไปตัวเปล่าๆ สิ ไม่ต้องใส่อะไรไปเลย” จ็อบบอกกับบอล “โอเคสุดท้ายแล้วใช่ไหม จะได้กลับกันสักที เดี๋ยวเกิดน้าภพมาเห็นจะซวยเอา” บอลบอก บอลจัดการถอดกางเกงในแล้วก็ถุงเท้าและได้รองเท้านักเรียน กองไว้ที่เดิมจากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับจ็อบลงอัฒจรรย์ไป ตอนนี้อารมณ์ของบอลพลุ่งพล่านอีกครั้งเมื่อตัวอยู่ในสภาพที่ไม่เสื้อผ้าสักนิดต้องมาเดินไปพร้อมกับจ็อบที่ชุดนักเรียนเต็มยศ เงาดำนั้นเมื่อเห็นบอลถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากตัวก็รีบเดินเข้าไปพร้อมกับรีบเสพกลิ่นเหงื่อของบอลผ่านกางเกงในตัวนั้นอย่างเต็มที่เมื่อบอลจัดการล้างตัวที่ก๊อกน้ำข้างๆ สนามฟุตบอลเล็ก สนามตำแหน่งเดียวกับที่จ็อบเคยโดนทรมานมาก่อนเสร็จแล้ว จ็อบก็เดินนำบอลไปยังที่วางสัมภาระ “ไอ้เชี้ยรอบนี้กางเกงในกูก็หาย แล้วกูจะใส่อะไรกลับวะ”บอลเริ่มงงกับตัวเองว่าตอนนี้คือแผนการณ์ที่ถูกวางไว้ของจ็อบหรือมันเกิดเหตุขึ้นจริงๆกันแน่ “อ่ะมึงใส่ชุดของพี่ต้อมก่อน” จ็อบพูดพร้อมกับส่งชุดหมีของต้อมให้กับบอลใส่ ทันใดนั้นโอ๊ตกับซอก็หิ้วคอเสื้อเด็กขาวตี๋ในชุดนักเรียนขึ้นอัฒจรรย์มาหาจ็อบกับบอล “มึงดูนี่ไอ้จ็อบกูเจอผู้ต้องหาแล้วว่ะ” ซอบอกกับจ็อบ “เนี่ยมันชุดนักเรียนกูนี่หว่า”บอลร้องขึ้น เมื่อเห็นว่า ชื่อที่หน้าอกของเสื้อนักเรียนเป็นชื่อของตนเองตอนนี้เด็กตี๋คนดังกล่าวยืนหน้าเสียอยู่ “น้องเอาเสื้อผ้าเพื่อนพี่ไปใส่ทำไม”ซอถามเด็กดังกล่าว เด็กยังคงนิ่งอยู่ “พี่ถามว่าน้องเอาเสื้อผ้าเพื่อนพี่ไปใส่ทำไม”ซอถามคำถามเดิมด้วยเสียงที่ดังขึ้น “ไม่ตอบเหรอได้ๆ ไอ้โอ๊ตล็อคมันไว้” ซอหมดความอดทนที่จะถามต่อพร้อมกับเดินมาข้างหน้าเด็กคนนั้น มือของซอค่อยๆ เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนทีละเม็ดเด็กคนนั้นยังคงนิ่งเงียบต่อไป “ยังไม่พูดใช่ไหม”ซอลดมือลงมาปลดเข็มขัด พร้อมกับปลดตาขอกางเกงนักเรียนแล้วรูดกางเกงนักเรียนลงไปที่เท้า แล้วซอก็เอามือสอดไปในกางเกงบ็อกเซอร์ของเด็กคนนั้นต่อพร้อมกับรูดลงมาที่เท้า เด็กคนนั้นยังคงเงียบแต่เสียหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีนัก “ถ้าไม่พูดกูจะถอดชิ้นสุดท้ายแล้วนะ” ซอสอดมือเข้าไปในกางเกงในของเด็กดังกล่าวและไม่กี่อึดใจต่อมากางเกงในถูกรูดมาอยู่ที่เท้า เด็กคนนั้นหลับตาลงด้วยความอายแล้วซอก็จัดการเอาเสื้อผ้าของบอลออกจากตัวเด็กคนนั้น “มันไม่พูดว่ะไอ้จ็อบ”ซอบอกจ็อบ “เดี๋ยวกูจัดการเอง”จ็อบตอบซอไปด้วยเสียงอันเยือกเย็น พร้อมกับทำสัญญาณให้โอ๊ตปล่อยตัวเด็ก “น้องชื่อต้าร์ใช่ไหม”จ็อบถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร ทำให้เด็กดังกล่าวลืมตาขึ้นมองหน้าจ็อบ “เอางี้ต้าร์ถ้าต้าร์บอกพี่ตรงๆ พี่สัญญาว่า พี่จะไม่บอกอาจารย์ ไม่บอกใครทั้งสิ้นเรื่องนี้จะรู้กันแค่คนที่อยู่ตรงนี้เท่านั้น และจบที่นี่ โอเคไหมต้าร์”จ็อบยื่นข้อเสนอให้ต้าร์ “จริงๆนะพี่” ต้าร์ตอบ “จริงสิลองคิดดูนะ เรื่องนี้ ถ้าพี่ไปบอกอาจารย์ อาจารย์ก็รู้ว่าสิว่าเพื่อนพี่มันแก้ผ้าในโรงเรียน” จ็อบพูดเสร็จก็หันไปยิ้มๆ ให้บอล “ผมบอกก็ได้ จริงๆ ผมไม่ใช่ผู้ชายนะก็ชอบผู้ชายด้วยกันแต่ก็ได้แต่เก็บไว้ ผมชอบดมกลิ่นเสื้อผ้าที่ผู้ชายเล่นกีฬาหรือทำอะไรที่เหงื่อออกผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบ” ต้าร์สารภาพความจริง “ช่างมันไม่ต้องไปสนใจ”จ็อบบอก “แสดงว่าที่ต้าร์มาที่อัฒจรรย์ตอนมืดๆ หลังจากที่คนเขามาเล่นบอลกันคือจะมาหาพวกเสื้อผ้าที่เขาเปลี่ยนแล้วลืมไว้ใช่ไหม” โอ๊ตสันนิษฐาน “ใช่คับแต่พี่อย่าบอกใครนะ เดี๋ยวคนอื่นหาว่าผมโรคจิตแล้วผมจะไม่มีเพื่อน” ต้าร์พูดขอร้อง “ถ้าโรคจิตคงมีคนที่เป็นมากกว่าต้าร์แล้ว” แล้วทั้งจ็อบ โอ๊ตและซอก็หันไปมองบอลที่ตอนนี้กำลังยืนเปลือยกายมือกุมเป้าโดยที่ไม่ได้นัดหมาย “โรคจิตเชี้ยไรแผนมึงไม่ใช่เหรอไอ้จ็อบ” บอลด่ากลับมา “เออๆแล้วเสื้อผ้าน้องไปไหนล่ะ” จ็อบถามต่อ “อยู่ตรงโน้นครับ” “ไปใส่เสื้อผ้าซะเดี๋ยวพี่มีอะไรจะถามเราอีกหน่อย” จ็อบบอกต้าร์ ต้าร์รีบวิ่งไปที่ซ่อนของตัวเองสักพักต้าร์รีบกลับมา “ต้าร์พี่ถามอะไรหน่อย บ้านต้าร์อยู่ไหน” จ็อบถามต่อ “บ้านผมอยู่แถวหมู่บ้านเบญศิริ” “พี่ขอดูโทรศัพท์มือถือเราหน่อยได้ไหม”จ็อบบอกกับต้าร์ น้ำเสียงของจ็อบดูเป็นมิตร ต้าร์เลยหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาปลดล็อคแล้วส่งให้จ็อบดู “แล้ววันอังคารที่แล้วตอนเย็นๆ น้องไปไหนมาหรือเปล่า” จ็อบถามต่อ “วันอังคารที่แล้วเหรอผมไปกินชาบูกับเพื่อน วันนั้นเลิกเรียนก็ไปกันเลย พอเสร็จก็กลับบ้านเลยเพราะดึกมากละ” ต้าร์ตอบ “โอเคขอบใจมากว่ะไปเหอะ” จ็อบบอกกับต้าร์เป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือคืน “เห้ยอะไรวะไม่เห็นได้ข้อมูลอะไรเลย ไม่คุ้มกับที่กูต้องมาแก้ผ้าเลย เอาชุดนักเรียนกูมานี่”บอลบ่นพร้อมกับบอกให้ซอส่งชุดนักเรียนของตนเองมาให้ แต่จ็อบก็ชวยเอาไว้ได้ “เดี๋ยวๆต้าร์ น้องบอกว่า ชอบดมกลิ่นอะไรแบบนี้ใช่ไหม” จ็อบถาม พร้อมชูชุดนักเรียนของบอลในมือ “ใช่พี่ทำไมเหรอ” ต้าร์ถามกลับมา “อ่ะชุดนักเรียนนี้ เพื่อนพี่ไม่เขาไม่เอาแล้ว เอาไปเหอะ” จ็อบบอกทำเอาบอลช็อคกับคำพูดนั้นทันที “จริงหรอคับขอบคุณครับพี่” ต้าร์วิ่งไปเอาเสื้อผ้าในมือของจ็อบโดยไม่ทันได้ฟังคำตอบของบอลเจ้าของชุดนักเรียนเลย “ไอ้เชี้ยจ็อบมึงเล่นอะไรเนี่ย ไอ้เด็กเวรนั่นก็ไม่รอฟังคำตอบกูสักคำ” บอลบ่น “ก็เพราะมึงขี้บ่นนี่ไงกูถึงดัดนิสัยมึง ถ้ามึงยังบ่นอีก กูจะไม่ให้เข้าบ้าน” จ็อบบอกกับบอลทำให้บอลต้องจำใจหยิบชุดหมีกู้ภัยสีเหลืองของต้อมใส่กลับบ้านไม่งั้นคงกลับไม่ถึงบ้านแน่ “เบาได้เบาเพื่อนแฟนกันนะเว้ย ทำเหมือนผัวเมียเลย” ซอแซว “แล้วมึงคิดว่าใช่ไอ้ต้าร์นั่นไหมวะ”โอ๊ตถามจ็อบ “กูว่าไม่ใช่ว่ะลองคิดดูนะ ตอนที่กูกับไอ้บอลเล่นกันตามแผนในสนามบอลต้าร์มันหลบอยู่ที่ที่ซ่อนของมันที่เราไม่เห็น ถ้าเป็นไอ้คนนั้นจริงคงถ่ายเก็บไว้แบล็คเมลเพิ่มแล้ว แต่เมื่อกี้ดูมือถือไม่เห็นว่าน้องมันถ่ายอะไรไว้นะ แล้วแถมหมู่บ้านน้องระยะทางพอๆกันกับหมู่บ้านที่กูอยู่ แต่ไปคนละทิศกันเลยแต่เดี๋ยวกูว่าจะให้พี่ธามช่วยเช็คกับกล้องของโรงเรียนว่าวันนั้นไอ้ต้าร์มันไปกินชาบูพร้อมกับเพื่อนหลังเลิกเรียนเลยจริงไหม” จ็อบบอก เหมือนสวรรค์เข้าข้างจ็อบระหว่างที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน ก็มีแสงไฟรถสาดมาจากด้านหลังตอนแรกทั้งหมดตกใจคิดว่าเป็นอาจารย์เวร แต่จริงๆแล้วคือรถขอธามที่มีต้อมนั่งมาด้วย “อ้ามพี่ธามพี่ต้อม ผมก็ตกใจนึกว่าอาจารย์เวรปกครองของโรงเรียน” จ็อบทักทาย “ทำไรเนี่ยไม่กลับบ้านกันอยู่กันดึกๆ ดื่นๆ อย่าบอกนะว่า ไปสืบเรื่องที่พี่บอกจริงๆ” ธามถาม “ใช่พี่”จ็อบตอบ “ตอนแรกพวกพี่ก็นึกว่าใครที่ไหนได้พอเห็นเจ้าบอลใส่ชุดพี่ เลยรู้ว่าเป็นพวกน้องๆ นี่เอง” ต้อมแซวทำเอาบอลยิ้มเขินๆ “ก็ไอ้จ็อบมันแกล้งผมอ่ะพี่”บอลรีบฟ้องต้อม ต้อมกับธามก็หัวเราะในการแกล้งกันของจ็อบและบอล “แล้วเป็นไงบ้าง”ธามถามต่อ “อ่าวพวกเธอไม่กลับบ้านกันอีกหรอ นี่จะสี่ทุ่มแล้วนะ อ่าวเจ้าธามกับเจ้าต้อมใช่ไหมเนี่ย” เสียงน้าภพดังมาแต่ไกล “สวัสดีครับน้าภพพอดีพวกผมเตรียมงานกีฬาสีคับน้า แล้วพวกผมจะทำกันไม่ทัน เลยให้พวกน้องเขามาช่วย”ต้อมตอบ “อ่อที่จะจัดปลายเดือนนี้น่ะหรอ แล้วใกล้เสร็จหรือยังล่ะ” “ใกล้ละคับน้า”ธามตอบ “แล้วไอ้นี่ทำไมมันใส่ชุดนี้น่ะ”น้าภพถามบอลที่ใส่เสื้อผ้าไม่เหมือนคนอื่น “ไอ้นี่มันซุ่มซ่ามครับน้าไปเดินชนตู้ลื่นล้มใส่กระป๋องสีที่วางหลังตู้หกลงมาใส่ชุดนักเรียนหมดเลยผมเลยให้มันยืมชุดกู้ภัยผมไปใส่” ต้อมช่วยตอบแทนให้ “อ่องั้นรีบๆ กลับบ้านกันได้แล้วนะ ดึกมากละ จะห้าทุ่มละ” น้าภพบอกก่อนที่จะเดินจากไป “เออเล่ามาดิเป็นไงบ้าง” ต้อมรีบถามต่อจากที่ธามถามค้างไว้ “ผมว่าไม่ใช่น้องเขาครับแต่ผมอยากให้พวกพี่ช่วยเช็คกล้องของทางโรงเรียนหน่อยว่า อังคารที่แล้วต้าร์ออกจากโรงเรียนกี่โมง” จ๊อบขอความช่วยเหลือธามกับต้อม “โอเคได้เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่เข้าไปเช็คให้นะ” ธามรับปาก “เอ่อออพี่ต้อม พี่มีชุดอื่นไหมให้ผมเปลี่ยนไหมพี่ ตอนแรกก็คิดว่าผมใส่แล้วไม่น่าจะอะไรแต่พอใส่จริงมันเขินแปลกๆ ถ้าผมเดินไปขึ้นรถ เขาคงถามกันทั้งรถเมล์แน่ๆ”บอลถามต้อม “ปกติในรถพี่มีแค่ชุดกู้ภัยว่ะ” ต้อมบอก “พี่มีเสื้อคลุมว่ะแต่หนาเหมือนกันนะ จะเอาไหม” ธามบอก “ก็ได้พี่ตอนนี้ผมเขินตรากู้ภัยข้างหลังชุดมากเลยพี่” บอลบอก ธามจึงถอดเสื้อคลุมส่งให้บอล “โหหนามากเลยอ่ะพี่” บอลบ่นทันที หลังจากที่รับเสื้อคลุมา “ไอ้เชี้ยบอลมึงขอความช่วยเหลือเขายังจะบ่นอีก” ซอต่อว่าบอล “บอลก็ถอดชุดหมีแล้วใส่เสื้อคลุมของพี่ธามกับกางเกงนักเรียนของบอลสิ”ต้อมบอก “พี่ต้อมข้างในนี่ผมไม่เหลืออะไรแล้วพี่” บอลบอก เล่นเอาทุกคนส่งเสียงหัวเราะกัน “เลือกเอาว่าจะทนร้อนหรือว่าแก้ช่วงล่าง”โอ๊ตบอกบอล “กูรู้ละไอ้โอ๊ตช่วยกูหน่อย” เหมือนโอ๊ตจะมองตาซอแล้วก็รู้ทันทีว่าจะทำอะไร โอ๊ตปลดกระเป๋าเป้ของบอลลงกับพื้นส่วนซอก็รูดซิปหน้าลงจนสุด บอลถึงกับสะดุ้งทันทีแต่ซอก็ยังที่จะปลดชุดหมีที่บอลใส่อยู่ให้พ้นช่วงไหล่ เพื่อถอดช่วงบนออกระหว่างที่ซอกำลังจะถอดพ้นช่วงไหล่ “ไอ้เชี้ยซอถึงจะแก้ผ้ากูอีกแล้วเหรอ นี่ลานหน้าเสาธงเลยนะมึง” บอลบ่นอีกครั้ง “เออน่าไม่มีใครเห็นหรอก พวกกูบังอยู่ หรือมึงอยากนอนนอกบ้านเหมือนอย่างที่ไอ้จ็อบบอกหรอ”ซอพูดขู่บอล บอลจึงสงบปากลง เมื่อซอรูดชุดหมีพ้นช่วงไหล่ลงถ้าเป็นต้อม ชุดก็คงกองที่อยู่ที่เอว แต่อาจจะเห็นขอบกางเกงที่ใส่ข้างในบ้างแต่ตัวของบอลเล็กกว่าต้อม ทำให้เมื่อซอรูดชุดหมีพ้นช่วงบนลำตัวชุดหมีหลุดจากข้อมือของบอล ลงไปกองที่เท้า ตอนนี้เหนือเข่าขึ้นไปบอลไม่มีอะไรปกปิดแม้แต่น้อย “เห้ย”บอลร้องด้วยความตกใจเอามือมาปิดเป้า แต่ซอดึงมือของบอลมาใส่เสื้อคลุมของธามทั้งสองข้างแล้วรูดซิปแล้วจึงเอาชุดหมีที่ไปกองอยู่เท้าขึ้นมา แล้วใช้แขนเสื้อของชุดหมีแทนเข็มขัดมัดไว้ไม่ให้หลุด “ก็แค่เนี้ยโวยวายไปได้” ซอบอกบอล “พวกน้องนี่ก็ฮาร์ดคอร์กันเหลือเกินเออ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ถ้าเกิดมีอะไรคืบหน้าเดี๋ยวพี่รีบมาบอกนะ”ธามพูดก่อนขับรถออกไป
ติดตามต่อตอนหน้านะครับ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-3-1 00:37:59
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-3-1 01:00:12
โพสต์ 2021-3-1 01:29:13
โพสต์ 2021-3-1 03:57:59
โพสต์ 2022-9-7 22:58:42
