มาลัยสามชาย ตอนที่ 3 รักเดียวใจเดียว

Maximam

ในค่ำคืนที่แผลอักเสบพยาบาลจำเป็นอย่างดนุก็ดูแลคนป่วยอย่างคุณชายใหญ่อยู่ไม่ห่าง ทั้งเช็ดตัว ป้อนยา
และพัดวีไล่ยุ่งและแมลงไม่ให้ก่อกวนการพักฟื้น ดูช่างน่ารักจริง ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เดี๋ยวกระผมไปดูให้ขอรับคุณชายเล็ก" ชาลุกไปเปิดประตูพบว่าคุณหญิงบุษบาและคุณหญิงมาลัยมาหา
"เชิญด้านในขอรับคุณหญิง"
"ขอบใจมา ปิดประตูให้มิดข้ามีเรื่องสำคัญจะคุย"
"ขอรับ"

เมื่อมาถึงเตียง คุณหญิงบุษบาก็เอ่ยถามโดยทันที
"ชายใหญ่เป็นอย่างไรบ้างดนุ"
"มีไข้ครับคุณหญิงป้า กระผมเพิ่งเช็ดตัวให้"
"ชายใหญ่ ชายใหญ่ พอลุกไหวไหมลูก"
"มีอะไรหรือครับคุณหญิงแม่"
"สิงห์ ชา และลูกน้องในนี้ พวกเอ็งคุ้มกันและพาคุณชายทั้งสองไปที่เรือนเล็กท้ายสวน"
"มีอะไครับคุณหญิงแม่"
"เจ้าคุณพ่อเพิ่งได้รับราชโองการว่าวันพรุ่งสมเด็จจะเสด็จมาเรือนพร้อมสมเด็จป้าและพระอุปราชย์เพื่อเยี่ยมเจ้า"
"ความรู้ถึงพระองค์ได้อย่างไรครับ"
"คงมีลูกน้องของพระอุปราชย์นำความไปทูล ท่านพ่อให้เจ้าทั้งสองไปหลบที่ท้ายสวน"
"นั้นรีบไปเถอะช้าไม่" คุณชายใหญ่ลุกขึ้นอย่างไว้
"ช้าก่อนพี่ใหญ่ ค่อยๆลุกขึ้น เหตุใดจะต้องหลบ วันนี้หลบวันต่อไปก็ต้องเจอ" ดนุพูดขึ้น
"ท่านพี่เรวัช พึงใจในตัวเจ้าหากเจ้าต้องพระทัยข้า..."
"ใจน้องหาใช่น้ำทะเลที่จะแปรปรวนไปเรื่อย หากน้องมีใจต่อพี่ท่านผู้ใดก็พรากไปไม่ได้"
"ขัดพระราชโองโทษตายสะท้านเดียว"
"ตายอย่างมีศักดิ์ ดีกว่ารักแบบไร้เกียรตินะพี่ใหญ่"
"ดนุลูก"
"คุณแม่ครับ ลูกรู้วิธีรับมือครับ"
"ลูกแน่ใจหรือดนุ"
"แน่ใจครับคุณแม่"
"ป้าเชื่อใจหลานนะ เอาเป็นว่าหลานกับชายใหญ่จะทำอะไรก็ทำ แม่กับแม่มาลัยจะเข้านอนก่อน วันพรุ่งต้อง
ตื่นเช้า"
"ครับ

หลังจากที่คุณหญิงทั้งสองออกไป คุณชายใหญ่ก็ให้บ่าวในห้องออกไปข้างเหลือเเค่ดนุเท่านั้น
"เจ้ามีแผนอะไรหรือน้องพี่"
"ก็แผนว่าพี่กับน้อง"
"หือ ไม่สมจริงหลอกลวงเบื้องสูงนะ"
คุณชายใหญ่ดึงตัวดนุเข้ามากอดแล้วดูดเข้าที่คอบ่า อก หลังจนเป็นรอยจ้ำไปทั่ว "เฮ้ย...พี่ใหญ่ท่านโอ๊ยย
พี่ใหญ่ พี่ อย่า โอ๊ยยย" ชายใหญ่เลียซอกหูไซร้หน้า ไซร้คอ แล้วก็หน้าอกที่อวบเเน่น จากนั้นชายใหญ่ก็
ดึงผ้านุ่งดนุออก "พี่จะทำอะไรข้า ข้า ข้า" ดนุผลักตัวชายใหญ่ออกในสภาพเปลือยกาย
"ไม่ต้องกลัวพี่จะไม่ทำอะไรด้านหลังเจ้า หัวเจ้ายังไม่เปิดนี่ พี่จะทำให้เปิด บริสุทธิ์อยู่แบบนี้ใครเห็นก็ชอบ"
"พี่จะทำอะไรข้าก็ทำเถิด ขอแค่ข้าไม่ต้องเป็นของคนอื่น เป็นแค่ของพี่ใหญ่คนเดียวเท่านั้น"
"พี่รักเจ้านะดนุ"
"น้องก็รักพี่ดนัยเช่นกันครับ"

ดนุนอนพิงตัวดนัย ดนัยใช้มือข้างขวาจับเข้าที่ลำควยของดนุจากนั้นก็ค่อยๆรูดลงรูดขึ้นจนดนุเสียวซ่าน
ร้องครางออกมา "โอ๊ววววซีดดดดโอ๊วววว มันเสียวเหลือเกินพี่ใหญ่โอ๊ววว โอ๊วววพี่ใหญ่" ดนัยใช้นิ้วหัวแม่มือ
ฝนที่ปากรูควยดนุที่มีน้ำใสๆไหลเยิ้มออกมาอย่างมาก ดนุครางเสียวพร้อมแอ่นตัวตามจังหวะการชักว่าวที่
ดนัยทำให้ ดนัยโน้มตัวลงมาจูบที่ปากทั้งคู่ก็แลกลิ้นกันและกัน "อื้อ...อื้อ...อื้อ..." ดนุครางอยู่ในลำคออย่างเสียว

จนที่สุดก็ทนไม่ไหว ดนุพ่นน้ำรักสีขาวข้นออกมาอย่างเยอะ เลอะเต็มหน้าท้องและมือของดนัย ควยของดนุ
ถูกดนัยจับถอกจับชักจนหัวเปิดแดงกล่ำความสุขในค่ำคืนนี้มันช่างิเศษของเขาทั้งคู่จริงๆ ถึงไม่ได้เย็ดแต่ได้
เปิดหัวควยอันบริสุทธิ์ของดนุ ดนัยก็สุขใจแล้วในสิ่งที่เขารอคอย ดนุรู้สึกเพลียกับการเสียน้ำให้มือดนัยไปถึง
สามน้ำ จึงหลับไปบนตัวดนัยอย่างไม่รู้ตัว ดนัยจับดนุนอนคว่ำก่อนจะเอาควยของตนถูไถ่ไปตามร่องตูดที่ขาว
แน่นมีขนรำไร น้ำเมือกจากควยดนัยไหลเยิ้มไปทั่วดนัยเอาควยนาบร่องตูดแล้วจัดการซอยจนน้ำขาวข้นของ
ตนแตกออกเต็มร่องตูดของดนุ ดนัยจับแก้มก้นเปิดให้เห็นรูตูดสวยๆ จากนั้นก็ควยจ่อและยัดหัวเข้าไปแต่ไป
หมดทั้งลำทำให้เห็นว่าทุกส่วนของดนุถูกพรากความสดไปหมดแล้ว "โอ๊ยย โอ๊ยย เจ็บคับ เจ็บ โอ๊ยยพี่ข้า
เจ็บตูด โอ๊ยย" ดนุร้องขึ้น "เจ้าเจ็บแค่นี้เอง หากเจาเป็นของท่านพี่เรวัช พี่คงเจ็บจนขาดใจตาย พี่รักเจ้า"
"น้องก็รักพี่ครับ" เสร็จกิจดนัยก็ปล่อยให้ดนุนอนในแบบที่เสร็จกิจอย่างว่าจนถึงรุ่งเช้า คุณชายใหญ่ลุกขึ้น
มาจะอาบน้ำ สิงห์พี่เลี้ยงและคนสนิทของชายใหญ่จึงเข้ามา
"ปลุกคุณชายเล็กเลยไหมขอรับ"
"ไม่ต้อง ให้นอนแบบนี้พระอุปราชย์จะได้คิดว่าดนุเป็นของข้าเเล้ว"
"แต่ก็เป็นแล้วจริงๆมิใช่หรือขอรับ ดูคอ หลัง รอยดูดเป็นจ้ำ เนื้อตัวก็แดงเป็นรอย"
"พูดเยอะหนะ เตรียมน้ำเเล้วใช่ไหม"
"ใช่ขอรับ เตรียมเพิ่มไว้ให้คุณชายเล็กด้วย แล้วบอกให้ชาน้ำเสื้อผ้าคุณชายเล็กมาส่งที่ห้องข้าตอนที่ขบวน
เสด็จมาถึง"
"ขอรับ"

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง เมื่อขบวนเรือที่ประทับมาเทียบที่ท่าน้ำด้านทิศเหนือของเรือนทุกคนต่างก็
ออกมารอรับเสด็จสมเด็จพระมหาราชา พระมหาเทวีเจ้า และพระอุปราชย์
"ข้าพระเจ้าขอน้อมรับเสด็จทั้งสามพระองค์ กราบบังคมทูลขึ้นเรือนเกล้ากระหม่อมเถิดพระเจ้าค่า"
"ตามสบายเถอะท่านเจ้าพระยา ข้ากับเมียและลูกมาแบบกันเองไม่ต้องมากพิธี สวัสดีแม่นมสบายดีหรือ"
คุณท้าวกาญจนาเคยเป็นนางข้าหลวงในพระชนนีและถวายการเลี้ยงดูสมเด็จพระราชามาตั้งแต่ครั้งยัง
พระเยาว์ "สบายดีเพค่ะ เป็นพระกรุณาธิคุณที่ทรงตรัสถาม" คุณท้าวกล่าวตอบก่อนที่สมเด็จจะมาพยุง
พาเดินเข้าเรือนไปพร้อมกับท่านเจ้าคุณ  "ถวายบังคมเพค่ะพระนางเจ้า พระอุปราชย์" คุณหญิงบุษบา
เอ่ยทักทายพี่สาวของตน"ลุกเถิดน้องหญิง คุณหญิงรองด้วย สมเด็จทรงตรัสเเล้วไงว่าไม่ต้องมากพิธี"
"แล้วข้าเพิ่งมาต้องก้มกราบขอพระราชโทษด้วยไหมเพค่ะ พระนางเจ้า" เสียงดังขึ้นเมื่อแม่วิภาและลูก
เพิ่งออกมาถวายการต้อนรับ พระนางเจ้าจึงตอบกลับแบบเจ็บนิดๆ
"ขนาดเชื้อพระวงศ์ข้ายังไม่ถือสา แล้วอดีตนางโลมเยี่ยงเจ้าข้าจักเอาโทษไปใย ได้ข่าวว่าเจ้าเพิ่งถูกสั่ง
พักผ่อนเพราะป่วย รักษาปาก... ให้ดีจะได้ไม่ป่วยบ่อย"
"เป็นพระกรุณาเพคะ พระนางเจ้า" ทั้งหมดตามขึ้นเรือนไปพร้อมกัน


เมื่อถึงโถงที่พักผ่อน คุณชายใหญ่ก็ออกมาถวายการต้อนรับทั้งสามพระองค์
"ขอพระราชโทษพระเจ้าค่า ที่ข้าพระบาทมิได้ออกมารอรับเสด็จทั้งสามพระองค์" คุณชายใหญ่กล่าวขึ้น
พระอุปราชย์จึงเอ่ยตัดบท "มิเป็นไรดอกน้องพี่ เมื่อคืนมีทหารรายงานว่าเจ้ากับพวกโดนรุมทำร้ายที่งานวัด
พี่จึงพาทูลกระหม่อมพ่อและสมเด็จแม่มาเยี่ยมเจ้าถึงเรือน"
"อะไรนะเมื่อคืนพี่ใหญ่โดนทำร้าย หามีผู้ใดบอกข้าไม่" วิชยเอ่ยขึ้นอย่างที่ไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่รู้เรื่องจริงๆเพราะ
แทนไม่ได้บอกว่าผลเป็นอย่างไร วิชยจึงเข้าใจว่าดนุโดนทำร้ายตามแผนของตน
"วิชย หารู้การไม่มิได้มีผู้ใดเอ่ยถามเจ้า" แม่วิภากล่าวเตือนลูกของตน คุณชายใหญ่จึงทูลตอบทั้งสามพระองค์
"ขอเดชะ ข้าพระบาทโดนเพียงมีดสั้นบาดต้นแขนพระเจ้าค่า โชคดีที่คุณชายดนุช่วยไว้ได้ทันไม่งั้นกระหม่อม
คงสาหัสพระเจ้าค่า"
"อะไรนะ ดนุนะปะมือกับคนร้าย" พระมหาเทวีเอ่ยถามอย่างตกใจเพราะเคยเห็นแต่ความอ่อนโยนที่ดูอ่อนแอ
เหมือนสตรีนางในไม่คิดว่าจะบู้เป็นด้วย
"จริงพระเจ้าค่าแม่ คนของลูกก็มารายงานเช่นนี้ อือแล้วนี้คุณชายรองไม่อยู่หรือท่านน้าหญิง ข้าจึงมิเห็นหน้า"

คุณหญิงบุษบายังมิทันได้ตอบ คนของดนุก็เชิญพานอาภรณ์และเครื่องประดับไปที่ห้องคุณชายใหญ่ตามแผน
ของคุณชายใหญ่ "อะไรกัน นี่คนของดนุเอาของดนุไปที่ห้องพี่ชายใหญ่ อย่าบอกนะว่า...." วิชยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
ดนัยจึงตอบแบบไม่กังวลและไม่เกรงกลัว "ใช่ เมื่อคุณชายรองดูแลกระหม่อมทั้งคืน กระหม่อมตื่นมาก็เห็นว่า
น้องหลับอยู่จึงมิได้ปลุก ขอพระราชอภัยโทษให้คุณชายรองด้วยพระเจ้าข้า" องค์รัชทายาทเรวัชมีอาการไม่
สบอารมย์อย่างยิ่ง เช่นเดียวกับวิชยที่ไฟโมโหกำลังเผาไหม้ในใจ องค์รัชทายาทจึงตรัสขึ้น "แล้วคุณชายรอง
มีบาดแผลหรือรับบาดเจ็บอะไรหรือไม่"
"มิเป็นไรพระเจ้าค่า"
"ข้าขอเข้าไปเยี่ยมจักได้หรือไม่"
"หาควรไม่ที่ทูลกระหม่อมพี่จักเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของข้าพเจ้า"
"ดนัยน้องพี่ เจ้ากับพี่โตมาด้วยกันมีอะไรที่ต้องเกรงกัน" พระอุปราชย์เอ่ยขึ้น วิชยะก็เสริมทันที
"นั้นสิพี่ชายใหญ่ พระอุปราชย์ตรัสถูกอยู่นะ" สมเด็จพระมหาราชาเห็นท่าจะไม่ดีจึงตรัสสั่งห้ามลูกชายตนว่า
"เรวัช ตอนนี้เจ้ากับดนัยต่างก็โตเป็นหนุ่มกันเเล้วย่อมต้องมีพื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง อีกอย่างเจ้าตั้งใจมาเยี่ยมดนัยมิใช่หรือ"
"นั่นสิลูกทูลกระหม่อมพ่อตรัสถูกนะ"
"แหม่...น่าอิจฉาคุณหญิงรองนะเจ้าค่ะ มีลูกชายเป็นที่ชื่นชอบทั้งพระอุปราชย์และพี่ชายตน" แม่วิภาขำและพูด
เหน็บคุณหญิงมาลัย "แม่วิภา หาใช่การอันใดของแม่ที่จะพูดระวังไข้จะกลับเอานะ" คุณหญิงบุษบาเอ่ยขึ้น
"มานั้นละ" วิชยพูดขึ้นเมื่อเห็นดนุเดินมาพร้อมคนของตน เรวัชยิ้มออกมาอย่างมีความสุขครั้งแรกที่ได้เห็น
หน้าคุณชายดนุแบบชัดๆ

"ถวายบังพระเจ้าข้า กระหม่อมสมควรโดนโทษทัณฑ์ที่มิได้มารอรับเสด็จทั้งสามพระองค์"
"มิเป็นไร ข้าหาถือความเจ้าไม่ เหตุใดมิเงยหน้าขึ้นคุยเล่าคุณชายรอง"
"ตามกฎมณเฑียร สามัญชนมิสมควรประสบพักตร์กับเจ้าเหนือหัวพระเจ้าข้า"
"555 สามัญชนอะไรกันเจ้าเองก็เป็นถึงบุตรชายของท่านอาเจ้าพระยา เหตุใดจึงจะสบหน้าข้าไม่ได้"

เรวัชพูดเชิงหยอกเย้าจนดนัยกำหมัดแน่น ดนุจึงหาข้อโต้กลับ
"จริงอยู่พระเจ้าข้า แต่ธรรมเนียมการนับสายเลือดของมารดาเป็นสำคัญ"
"หล่อ ฉลาด น่ารักแบบนี้ ถ้าเป็นสตรีคงดียิ่งนักเจ้าเมืองไหนได้ไปเทียบพระที่รานีคงเป็นหนึ่งในแก้วห้าประการ
อันทรงค่าแน่นอน"
"เสียดายนะพระเจ้าค่าพี่ท่าน ที่ดนุเป็นชายหาใช่สตรีนางแก้วคู่บัลลังก์พระจักรพรรดิ" ดนัยพูดขัดขึ้น เรวัชจึง
ตอบกลับแบบไม่ยอมแพ้ "ก็ไม่แน่ หากทูลกระหม่อมพระทรงพระราชทานอนุมัติฎีกาเจ้า ข้าคงยกขันหมาก
หลวง มาที่เรือนนี้ก็ได้นะดนัยน้องพี่" ทั้งเรือนตอนนี้ดูตรึงเครียดมาก ดนุจึงต้องใช้แผนสุดท้ายที่จะต้องเงย
หน้าขึ้นและแล้วผ้าทับที่ปิดคอก็หลุดออก เผยให้เห็นรอยดูดคอที่แดงเป็นจั้ม และเห็นได้ชัดดนุ "อะไรกันดนุ
เจ้าไปทำอะไรมา สำส่อนมักง่าย หาได้ให้เกียรติเจ้าคุณพ่อไม่" วิชยพูดขึ้น คุณชายใหญ่จึงกราบทูลต่อ
สมเด็จพระมหาราชา "ข้าขอพระราชทานอนุญาตลาออกจาราชการ และสมรสใช้ชีวิตคู่ร่วมกับดนุ ควรมิควร
ขอพระองค์ทรงพระเมตตา" สิ้นคำขอ วิชยก็ถึงกับอดรนทนไม่ได้
"ไม่ ไม่จริง พี่ชายใหญ่จะเเต่งานกับดนุได้อย่างไร ในเมื่อทั้งคู่มีเจ้าคุณพ่อคนเดียวกัน"
"หรือจะให้พี่แต่กับเจ้า จึงจะคิดว่าเหมาะสม ข้ารักและหมายปองดนุมานาน จนเกินเลยหลายครั้ง ลูกขออภัย
เจ้าคุณพ่อ คุณหญิงย่า คุณหญิงแม่ และคุณแม่รอง ในสิ่งที่ทำลงไป"
"ลูกเองก็ผิด ที่ไม่หักห้ามใจ ลูกมีใจรักมั่นต่อพี่ใหญ่และรักเดียวใจเดียว ไม่มีใครอื่นนอกจากพี่ใหญ่เท่านั้นครับ"
เรวัช เหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงกลางใจ เมื่อได้ยินดนุพูดขึ้นแบบนี้ เรวัชน้ำตาคลอและนิ่งไป แต่วิชยดูท่าจะไม่จบ
ง่ายๆ "แก....ดนุ ไอ้มารหัวใจ ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างแกด้วย เจ้าคุณพ่อลูกขอคัดค้าน พี่น้องจะแต่งงาน
กันได้อย่างไร ข้าหายอมไม่" พระมหาเทวีเจ้าถวายบังคมขอพระอนุญาตต่อสมเด็จฯ
"เพราะอะไร ทำไมเจ้าจึงคิดเช่นนั้น" พระนางตรัสถามวิชย
"ก็ข้าพระบาทพูดเเล้วไงพระเจ้าค่ะ ว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน"
"เจ้าเกิดทีหลังจักไปรู้การก่อนหน้าได้อย่างไร วิภา"
"เพค่ะพระนางเจ้า"
"เจ้าอยู่ในเหตุการณ์วันสมโภชเดือนของคุณชายใหญ่ ไหนเจ้าลองบอกลูกเจ้าสิว่าข้าพูดรับขวัญคุณชายใหญ่
ว่าอย่างไร" แม่วิภาถึงกับอ้ำอึ้ง แม้จะรักลูกแต่ก็ต้องพูด
"สมเด็จพระมหาราชาและพระนางเจ้า ทรงรับคุณชายใหญ่ไว้ที่พระหลานหลวงณัฐดนัยและยังอวยให้เป็นพระ
ราชบุตรเปรียบเหมือนพระนางเจ้าทรงให้กำเนิดเองเพค่ะ"
"แล้วอย่างนี้ถ้าข้าบอกว่าคุณชายใหญ่เป็นลูกของข้า พระราชบุตรองค์รองของข้ายังจะเเต่งงานกับคุณชายรอง
ที่เกิดจาคุณหญิงมาลัย ภริยารองของท่านเจ้าพระยาได้ไหมวิชยะ"
"สมเด็จแม่"
"หาควรตรัสไม่พระอุปราชย์จักต้องมีลูกสืบหลานปกครองอาณาจักรสืบต่อจากทูลกระหม่อมพ่อ แม่พูด
เพียงเเค่นี้พระอุปราชย์ต้องให้แม่แปลความหรือไม่"
"กระหม่อมก็มีใจรัก ในตัวคุณชายดนุเช่นกันพระเจ้าค่าสมเด็จแม่ ถ้าข้าจะพระราชทรัพย์ให้คุณชายรอง
คุณชายรองจะมาารักข้าได้หรือไม่" เรวัชพูดขึ้นเชิงลองใจในตัวดนุ
"พี่ชา"
"ขอรับคุณชาย" ชานำพานที่ใส่กล่องเครื่องประดับที่คุณชายใหญ่ซื้อให้วางเบื้องหน้า
"ขอสิ่งนี้เป็นกำนัลจากพี่ชายใหญ่ กระหม่อมรับของพี่ชายใหญ่แล้วมิสามารถรับของผู้ใดได้อีกพระเจ้าข้า"
"แน่ใจหรือ"
"กระหม่อนมั่นคงต่อคนที่รัก รักเดียวใจเดียวพระเจ้าข้า"
"คุณหญิงมาลัย เห็นเป็นประการใด" ท่าเจ้าคุณเอ่ยถามในฐานะแม่ของลูก
"อยู่ที่การตัดสินใจของลูกเจ้าค่ะ เจ้าคุณพี่"
"คุณหญิงบุษบาเล่า"
"เช่นกับกับที่น้องหญิงบอกเจ้าค่ะ"
"หากแม่ผู้ให้กำเนิดตามใจลูก ข้าพระบาทในฐานะพ่อก็มิขัดขวาง หากขุนคดีธรรมจะออกจากราชการ
ข้าพระบาทก็น้อมรับพระเจ้าข้า"
"หากสิ้นคนตัดสินความอย่างเที่ยงธรรมอาณาจักรข้าคงวุ่น ขุนคดีธรรมและคุณชายดนุรับพระราชโองการ
จากข้าสมเด็จพระมหาราชาเจ้ารัตตะ" ทั้งคู่ขานรับพร้อมกับ "พระเจ้าข้า" สมเด็จฯจึงออกราชโองการว่า

"นับจากนี้อีก 7 วัน ข้าจะพระราชทานเสกสมรสให้แก่พระหลานหลวงณัฐดนัย พระราชบุตรองค์รองของข้า
โดยคู่เสกสมรสคือคุณชายดนุ บุตรชายคนรองของท่านเจ้าพระยาบูรพาปราบศึกที่เกิดแต่คุณหญิงมาลัย"
"น้อมรับพระราชโองการพระเจ้าข้า"
"ยังมีอีกคำสั่ง ในฐานะที่ขุนคดีธรรมมีศักดิ์เป็นพระราชบุตรองค์รองของข้ากับพระมหาเทวีเจ้าบุษบงกช
ข้าของเเต่งตั้งคุณชายดนุ ให้เป็นท่านเจ้าคุณดนุ เป็นชายต้องห้ามเทียบศักดิ์พระชายาห้ามชายใดเข้า
ใกล้ในระยะ 6 ศอก (3เมตร) เว้นแต่ท่านเจ้าคุณขุนหลวงคดีธรรม เจ้าคุณพ่อ และญาติวงศ์ในสายเลือด
ของคุณหญิงมาลัยเท่านั้น"
"กระหม่อมน้อมรับพระราชโองการพระเจ้าข้า" สมเด็จฯทรงรู้ดีว่าทั้งลูกชายและวิชยคงไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่าน
ไปได้ด้วยดีแน่ จึงออกคำสั่งป้องกันไว้ก่อน "ข้าดีใจกับเจ้าด้วยนะองค์ชายรอง น้องรักของพี่" พระอุปราชย์

เรวัชพูดขึ้นพร้อมกับพยุงตัวคุณชายใหญ่ขึ้นกอดก่อนพูดว่า "เจ้าแน่มาก ถือว่าข้าแพ้เจ้า" จากนั้นก็เดิน
ลงจากเรือนไปเดินที่สวนไม้ดอกลานหน้าเรือน เพื่อสงบอารมย์ร้อนในใจ แต่วิชยนี่สิเมื่อกลับถึงเรือนก็อาละวาด
ปาข้าวของจนเรือนแทบพัง "ไม่...........ไม่จริง......ไม่ใช่แบบนี้ ท่านเเม่ไอ้ดนุ" แม่วิภาถึงขั้นปิดปากแล้วให้บ่าว
ออกไป "พวกเอ็งออกไปก่อน อีบัวไรเอ็งอยู่ได้ ส่วนเอ็งไปตามไอ้แทนมาที่นี่" บ่าวหญิงที่โดนใช้งานจึงออกไป
ตามตัวของแทนมาพบ "ท่านแม่ปิดปากข้าด้วยเหตุใด" แม่วิภาจึงตอบด้วยอารมย์

"โง่ซ้ำซากนะวิชย หารู้หรือไม่ผู้ที่ได้รับการอวยยศเข้าในพระวงศ์หากเรียกผิดโทษเบาคือตบปากจนปาก โทษ
หนักลงทวนที่ลัง 50 ครั้ง คุณชายดนุได้อวยยศขึ้นเป็นท่านเจ้าขุน ชายหลวงต้องห้าม หากเป็นสตรีก็เปรียบ
พระนางเจ้าชั้นยศพระชายา ถึงแม้ยังไม่มีพิธีแต่งตั้งแต่สมเด็จฯก็ออกพระโอษฐ์แล้ว รู้ไหมแม้เเต่เจ้าคุณพ่อ
หรือคุณหญิงย่ายังต้องไหว้สาท่านเจ้าคุณชายห้าม"
"แต่ข้าหาต้องไหว้ไม่"
"ข้าเลี้ยงลูกจากคนเป็นกระบือตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ทำไมข้าต้องไหว้มัน"
"คุณชายใหญ่ได้รับการอวยยศเป็นพระราชบุตรรอง เเล้วท่านเจ้าคุณดนุเป็นถึงเมียลูกเจ้าเหนือหัวเจ้ากล้ารึ"
และแล้ว แทนก็เข้ามาวิชยจึงเข้าไปตบหน้าแทน "เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงแปลงคำสั่งงข้า" วิชยพูดขึ้น แทนจึงลุกขึ้น
ดึงตัววิชยมากอด แล้วพูดว่า "ยังให้ข้าบอกอีกหรือว่าเพราะอะไร" วิชยพยายามดิ้น "ปล่อยข้า" แม่วิภาจึงเอ่ย
ความ "ปล่อยลูกข้าก่อน ได้กันกี่ยกต่อกี่ยกแล้วชั่วประเดี๋ยวไม่สิ้นลมหรอก" แทนจึงปล่อยตัววิชยและนั่งลง
"ที่ข้าเรียกเจ้ามาก็เพราะอยากให้เจ้าแก้ตัวใหม่หากสำเร็จ วิชยก็จะเป็นเมียเจ้าอย่างที่เจ้าต้องการ"
"ท่านแม่"
"เงียบ แทนไท"
"ขอรับ"
"คืนวันพรุ่ง ฉุดตัวท่านเจ้าคุณชายห้ามไปทำอะไรก็ได้ เสร็จแล้วอย่าให้เหลือชีวิต"
"ได้ขอรับ แล้ว..."
"ท่านเจ้าคุณขุนหลวง เก็บได้ก็เก็บซะในเมื่อไม่มีใครรักลูกข้า ข้าก็มิจำเป็นต้องรักใคร"
"ขอรับ" แทนไทรับคำและออกไปเตรียมการแต่ก็......
"ท่านแม่ท่านบ้าไปแล้วหรือท่านจะให้ข้ากับไอ้บ่าวชั้นต่ำ"
"นี่ แม่หาทางกำจัดมันอยู่ อย่าโง่ ช่วงนี้พระอุปราชย์คงซึมไปหลายวันและยังไม่หลับวัง ฉะนั้นเจ้าก็หาทางเอาเอง"
"ท่านแม่ แต่ข้า"
"สมเด็จเจ้าหลวงองค์ไปคือใคร"
"พระอุปราชย์เรวัชไงท่านแม่"
"ใช่ หากเจ้าได้ท่านเจ้าขุนขุนหลวง เจ้าจะทำอะไรว่าที่พระชายาได้ อย่าลืมนะว่าอนาคตข้างหน้าประมุขวังหลัง
ใครคุม"
"ท่านแม่ ท่านนี่หลักแหลมมาก ลูกตกลงครับ 555ท่านเจ้าคุณดนุ ชายาในอนุชาอุปราชย์ เดี๋ยวว่าที่มหารานี
จะรับน้องให้อย่างงาม55555555555" สองแม่ลูกและหนึ่งขี้ข้าหัวเราะร่วนโดยไม่รู้ว่าแทนไทแอบฟังอยู่ และยังมี
ท่านเจ้าคุณเด่นที่แอบฟังอีกด้าน
"อีสาระเลว มึงหลอกใช้กูได้"
"กูอนุญาตให้มึงเอาอีลูกชั่วไปทำอะไรก็ได้ ส่วนแม่มันถ้าพ่อเอ็งเบื่อจะให้ใครจัดต่อกูไม่ห้า กูจะคิดแค่ว่ามันสองแม่ลูก
หนีตามชายอื่นไป" ท่านเจ้าคุณเด่นชัยเดินมาตบไหล่และกระซิบบอกแทนไท งานนี้งามไส้แน่ๆ...........



อาจเขียนไม่สนุกเท่าพี่Maxแต่ก็จะเขียนให้ดีนะครับ ขอบคุณแฟนคลับพี่Maxครับ

เด็กดี

ขอบคุณครับ

bigdure

ขอบคุณครับ

bolero

ขอบคุณครับ

teeinter19

สนุกมากๆครับ แต่บท nc ต้องเน้นๆนะครับ 555

Guds

สนุก

ShangHai

ขอบคุณครับ

view99

ดีๆๆๆ

popod

ขอบคุณครับ

Chaws07

ขอบคุณครับ

tidchoo2

มีลุ้นตลอดเลย เสียวมากครับ

boomboomzaza

ขอบคุณครับ

lx69l

เข้มข้นจิง

odethanoi

ขอบคุณครับ

lullaokma

ขอบคุณครับ

L.wulgee

ขอบคุณครับ

fujitaga

เล่นปล้นสวาทกันเลยงานนี้

x-2008

พยายามอ่านจนจบ 5555

llakatsukill

ขอบคุณคับ

pom951

ชอบมากครับ เป็นกำลังใจให้ครับ เขียนได้สนุกน่าติดตาม ขอบคุณครับ