พังไม่เป็นท่ากับการจีบ

leefong

สวัสดีครับผมจั้ม หลังจากที่ผมกับเบิรืดเลิกกัน เบิร์ดเขาก็เปลี่ยนไปจริงๆ เขาไม่ค่อยพูดถึงจะอยู่กับผมก็ตาม ผมนั้นอึดอัดมาก เพราะผมชอบพูด
ผม"เบิร์ด ถ้าอยากกลับบ้านก็ได้นะ"
เบิร์ด"เออๆกูไปและ"
ผม"เดี๋ยวก่อน"
เบิร์ด"อะไร"
ผม"ขอจีบเบิร์ดได้ไหม"
เบิรืด"พูดอะไรปัญญาอ่อน"
ผม"พูดจริงๆ"
เบิร์ด"ไม่อ่ะ กูไม่ได้ชอบมึง"
ผม"จะทำให้ชอบให้ได้เลย เตรียมโดนจีบ"
เบิร์ด"ไม่ไปจีบไอ้ปอนด์อ่ะได้เร็วกว่ากูอีก กูไปและจะไปอาบน้ำ"
ผม"อยากอาบด้วยจัง"
เบิร์ด"ก็ทักไปบอกให้ไอ้ปอนด์มาบ้านมึงสิ กูไปและ"
ผม"เดี๋ยว"
เบิร์ด"อะไรอีก"
ผม"เขามีแบบจูบแบบเพื่อนรึป่าว"
เบิร์ด"ไม่อ่ะ ไม่เคยเห็น"
ผม"แล้วอยาก.."
เบิร์ด"ไม่อ่ะกูไม่นิยมของเก่าว่ะโทษที"
ผม"อืม เราเปลี่ยนเฟสแล้ว จะแอดมาไหม"
เบิร์ด"ไม่เป็นไร กูไปและไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม"
ผม"อืม"
เบิรืดก็ออกไป
ผม"เห้อเอาจริงหรอเนี่ย ต้องจีบเขาหรือพอแค่นี้"
ผมก็เปิดประตูไปเห็นเขาพึ่งลงไป ผมว่าเขาต้องแอบฟัง ยังไงเขาก้ไม่ลืมง่ายขนาดนั้นหรอก ผมลงไปกินข้าวต้ม
แม่"แสบนักนะ"
ผม"แม่อ่ะ"
แม่"ยังไงครั้งนี้ไม่เข้าโรงบาลรึไง"
ผม"เขาเลิกกับหนูแล่ว"
แม่"จริงหรอลูก แม่เสียดายคนดีๆแบบหนูเบิรืด"
ผม"อืม หนูจะจีบเขาใหม่"
แม่"อย่าทำให้เขารู้สึกเจ็บนะลูก แมไม่อยากเห็นใครต้องเสียใจ"
ผม"ครับแม่"
ตอนบ่ายๆปอนด์ก็มาหา ผมก็บอกผมจะพอแล้ว เขาก็ขอผมจริงๆ ผมเลยบอกว่างๆจะไปหานะ เย็นหน่อยเบิร์ดก็มาบอกจะมาอยู่เป็นเพื่อน เขาก็บอกมาอยู่เป็นเพื่อน ผมก็ยิ้มๆ เขาขึ้นมาห้องผมแล้วก็จัดห้องให้ผม เขามานอนบนเตียงแล้วเล่นโทรศัพท์
ผม"ทำอะไรอ่า"
เบิร์ด"เล่นโทรศัพท์ ทำไม"
ผม"หิวอยากไปเซเว่น"
เบิร์ด"ไปดิ หิวเหมือนกัน"
เบิร์ดก็พาผมไป เขาก็ไปซื้อของเขา มันแตกต่างกันจริงๆทสงสัยตัใจได้แล้วมั้งครับ ผมก็ซื้อของกิน แล้วไปจ่ายเงิน เบิร์ดก็จะออกเงินให้ ผมเลยเอาของเขามารวมแล้วออกเงินเองเลย
เบิร์ด"เหอะรวยหรอมึง"
ผม"รวยพอเปย์เบิร์ดได้"
เบิร์ด"เอาเหอะๆ"
ผม"เขินอะดิ"
เบิร์ด"เอาของมาถือเอง"
ผม"ไม่ต้องขับรถไปเลย"
เบิร์ด"กูเอากลับไปกินบ้านดีกว่า เผื่อมีงพาใครมาเอา"
ผม"เห้อ คงงั้นแหละ โทษทีพอดีฮ็อต"
เบิร์ด"ก็ดี กูไปล่ะ "
ผม"ไปจริงอ่ะ ไม่นอนด้วยกันหรอเบิร์ด"
เบิร์ด"ไม่อ่ะ พรุ่งนี้นัดสาวไว้"
ผม"อ่าวหรอ อืมๆ โชคดี"
ผมเสียใจมากๆ ผมพึ่งจะมาคิดได้หรอเนี่ย ผมว่าผมต้องทำอะไรแล้ว ผมตัดสินใจขับรถออกไปบ้านเบิร์ด ผมไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย มีผู้หญิงมาหาเบิร์ดจริงด้วย ผมเห็นเขาคุยกันนห้าบ้าน ผมเห้อคงต้องตัดใจให้ได้ ผมเลือกที่จะกลับบ้านแล้วไปอยู่กลับตัวเอง อีกวันเบิร์ดก็มาหาผม แต่เช้าเลย ผมก็ยังไม่ตื่นหรอกแต่รู้สึกมีคนมา ผมก็ลืมตาเห็นเบิร์ดแต่งตัวหล่อมาเลย
ผม"เบิร์ดหายโกรธเราแล้วหรอ แต่งตัวหล่อมากเลยย"
เบิร์ด"อะไร กูมาให้มึงดูว่ากูแต่งตัวโอเคป่าว"
ผม"จะไปไหนหรอ"
เบิร์ด"ก็ไปเดท ไปกับคนคุยกู กะจะไปจีบเขาแบบจริงจัง มึงว่าไงโอเคป่ะ"
ผม"ไม่โอเคเลย"
เบิร์ด"ชุดกูไม่โอเคหรอวะ"
ผม"ป่าวๆชุดนี้แหบะดีแล้ว เอ้ยแปปนะเบิร์ดขอเข้าห้องน้ำก่อน"
ผมน้ำตาไหล ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผมทนไม่ได้เลย
เบิร์ด"จั้มเป็นไร เข้าไปนานแล้วเนี่ย"
ผม"อ๋อป่าวๆนี่ไงออกมาแล้ว ชุดนี้โอเคมากเลยเหมาะกับเบิร์ดสุด แล้วนี่มาแค่นี้อ๋อ"
เบิร์ด"ป่าว กะจะชวนไปด้วย กูเขินว่ะ กูไม่กบ้าอยู่กับเขา"
ผม"ไม่เอาอ่ะไปเลย เบิร์ดจีบติดแน่นอน เธอทำได้ฮึก"
เบิร์ด"เห้ยไม่เอาดิ งั้นกูไปละ กินข้าวด้วยๆ"
ผม"อืม เข้าใจแล้ว เข้าใจทุกอย่าง"
เบิร์ดเดินออกไป ผมได้แต่นอนร้องไห้ใต้หมอน ผมไม่รู้สิ ผมอยากจะระบายออกมา ผมโทรกับเกรช
ผม"ฮึกมึง กูผิด กูผิดทุกอย่าง กูทำมันพัง"
เกรช"เป็นไรมึง ไม่ร้องๆ กูอยากจะปลอบมึงมากแต่กูมีธุระ แค่นี้นะ"
เกรชวางสายผม ผมโครตเศร้า ผมก็โทรไปหาพันซ์
ผม"มีงว่างรึป่าว มึง.."
พันซ์"กูไม่ว่างเลยว่ะ เดี๋ยวกูมาคุยนะ"
ผม"อื้มไม่เป็นไร"
ผมได้แต่ร้องไห้คนเดียว ผมเวลาร้องไห้จะชอบไปนั่งร้องไห้ในตู้เสื้อผ้า มันทำให้ผมไม่เห็นอะไรเลย มันทำให้ผมได้คิดอะไรโดยง่ายขึ้น อยากจะตายอยู่ในนี้ ความคิดผุดอยู่ในหัวตลอด ผมก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนเหมือนจะเป็นแม่มาเปิดประตูห้อง แล้วเรียก
แม่"จั้มลูก อ่าวไปไหนนะ"
ผมได้แต่ปิดปากตัวเองอยู่ในตู้เสื้อผ้า ผมนอนอยู่ในนั้นทั้งวัน ผมได้แต่ร้องไห้ จนตอนใกล้จะมืดแล้วเพราะผมดูนาฬิกาในโทรศัพท์ แม่ก็ขึ้นมาอีก
แม่"จั้มหนูหายไปไหน จั้มอยู่ในห้องใช่ไหม แม่โทรหาหลายรอบแล้วนะ แม่เป็นห่วง"
ผมก็ร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่กล้าเปล่งเสียง แม่ก็ได้แต่ออกไป เพราะเขาคงคิดว่าผมไปข้างนอก ผมได้แต่กกตัวอยู่ในนั้น ผมเอาตุ๊กตามากอดไว้ มันเป็นตุ๊กตาที่เบิร์ดให้ ผมอยากจะกอดมันเอาไว้ให้นานที่สุด ผมไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ตอนนี้มันปวดไปหมด ผมนี่หายใจไม่ออกแล้ว ผมก็ตัดสินใจนอนต่อ ผมนอนสักแปป ก็มีสายโทรมา แม่นั่นเอง แม่โทรมาหาผมไม่รู้กี่รอบ ครั้งนี้ผมไม่ไหวแล้ว ผมหายใจไม่ออก
แม่"จั้มลูกอยู่ไหน"
ผม"แม่หนูหายใจไม่ออก หนูอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า"
แม่"ทำใจดีๆไว้ลุก"
แม่ก็เดินขึ้นมาเสียงดัง ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรง แม่อุ้มผมออกมาจากตู้ พ่อขึ้นมาดูผม ผมก็รู้สึกเป็นลมไปเลย ตื่นอีกทีนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล ผมหดหู่ ไม่รู้สิ ไม่อยากแสดงท่าทีอะไรออกมาเลย แม่เห็นผมตื่นผมมองไปรอบๆ มีเพื่อนผม2คน เบิร์ดอยู่ ผมทำได้แต่อยู่เฉยๆ ครั้งนี้โครตทำให้ผมทรมานผมทรมานในตู้เสื้อผ้าถ้าต่อไปผมคงจะไม่รอด แม่ก็มากอดผม
แม่"จั้มแม่เป็นห่วงลูกมากนะลูก แม่เจ็บหัวใจไปหมด ลูกอย่าทำอีกได้ไหมแม่ขอร้อง "
ผม"แม่ครับ ผมขอโทษนะ หนูทรมาน ขอบคุณนะครับที่มาช่วย"
แม่ก็น้ำตาไหล ผมน้ำตานองแก้ม ทำให้ใจวูบหวิว เพื่อนผมกับเบิร์ดมาดูผม ผมทำได้แต่ไม่แสดงความรู้สึก ผมเกลียดไปหมด ผมพยายามขอร้องให้ช่วยให้ผมระบาย แต่ไม่มีใครเลยที่ช่วยได้ เบิร์ดก็เอาแต่ทำร้านความรู้สึก ผมยอมอยู่เฉยๆดีกว่า
เกรช"มึงไม่เป็นอะไรนะ"
พันซ์"ไม่เป็นไรแล้วนะจั้ม"
ผม"มึงไปเถอะ กูไม่อยากคุยกับคนที่ช่วยเหี้ยอะไรไม่ได้เลย กูเข้าใจมึงกลับบ้านไปเถอะ เอาเพื่อนมึงกลับไปด้วย กูต้องการอยู่กับพ่อกับแม่แค่นั้น ออกไป"
ผมทนไม่ไหว มันอึดอัด พวกเขาก็เดินออกไป ผมได้แต่ร้องไห้
ผม"พ่อหนูขอไปเรียนที่อื่นได้ไหม หนูทำชีวิตหนูพังไ
พ่อ"ได้สิลูก แต่หนูไม่ควรพูดแบบนั้นเลยนะ"
ผม"ความรู้สึกผมไม่เหลืออะไรแล้ว หนูเหนื่อย หนูรักพ่อกับแม่นะ จะไม่ทำำำแบนี้แล้ว ผมจะพอแค่นี้แหละ"
แม่"จ๊ะลูก นี่ลูกเหมือนตอนกลางวันพวกเพื่อนหนูจะมาหาหนูด้วยนะ แถมเบิร์ดเอาดอกไม้มาด้วย แต่แม่เห็นว่าลูกไม่อยู่ เพราะแม่ไม่รู้ เขาเลยกลับกัน เบิร์ดนี่ทำหน้าโครตหงอยเลยลูก"
ผม"ชั่งพวกเขาเถอะแม่ หนูอยากกลับบ้านจัง "
พ่อ"นอนให้น้ำเกลืออีกสักวันนะลูก"
ผม"ครับ พ่อแม่กลับกันไปก่อนเลยก็ได้ หนูอยู่ได้ พรุ่งนี้มารับหนูด้วยนะ"
แม่"จะดีหรอลูก"
ผม"ครับแม่ ผมอยู่ได้ อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองนิดหน่อย"
พ่อ"อย่าทำอะไรที่มันไม่ดีนะลูก"
ผม"ครับ ผมได้รับบทเรียนแล้ว"
พ่อกับแม่ก็กลับไป ผมได้แต่นอนคิดไปมา ผมก็นอนหลับไป ตอนกลางคืนตื่นมาผมเห็นห้องมืด ผมก็คิดขึ้นได้ว่าลืมเปิดไฟ แตต่ก็ไม่ได้อะไร ผมพลิกตัวมา เห็นเบิร์ดกับเพื่อนผมนอนอยู่ ผมตกใจ ผมสกิดเรียก เกรชกับพันซ์ก็ตื่น
ผม"มาทำไมกัน"
เกรช"กูมาเฝ้ามึง กูมาอธิบายด้วย กูไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนะเว่ย กูไม่รู้จริงๆ"
พันซ์"ที่พวกกูไม่ว่างเพราะไอ้เบิร์ดขอให้พวกกูไปช่วยเลือกของขวัญและดอกไม้ให้มึง มันพยายามทำให้ทึงคิดได้ว่ามันก็เจ็บเหมือนกันที่มันโดน"
ผม"อืม กูผิดเอง กูอยากให้มันแค่นี้แล้วมึง กูจะย้ายโรงเรียนแล้ว กูขอบคุณพวกมึงนะที่มาอธิบาย ขอโทษที่พูดแรงไป"
เกรช"จั้มมึงจะย้ายจริงหรอวะ มึงคิดดีๆก่อน อย่าพึ่งทิ้งพวกกูไป เรื่องแบบนี้มึงคุยกันได้"
ผม"ไม่รู้สิ เราทำเขาเจ็บเกินไปแล้ว เจ็บเกินจนคนคนนึงจะรับไหวเลย กูนี่คิดฆ่าตัวตายทุกเวลาที่กูอยู่คนเดียว กูเข้าใจความรู้สึกเบิร์ด"
เบิร์ด"จั้มจะทิ้งเราไปจริงๆหรอ"
ผม"ฮึกเบิร์ดไม่เอาสิไม่ร้องนะ เธอเป็นคนดีจริงๆ ดีจนเราไม่รู้สิ เรามันแย่มาก ทำให้คนที่ห่วงเราทุกอย่างต้องมาเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีก เราว่าเราจะหยุดมันเอง หยุดความเจ็บปสดของเราดีไหม สุดท้ายเราก็อาจจะทำอีก"
เบิร์ด"ยอมก็ได้ แต่เราไม่อยากทิ้งจั้มไปนะ ฮึก เรายอม จะไปมีใครก็ได่"
ผม"ไม่ล่ะ เราจะไม่อะไรแล้ว เธอก็รู้หนิว่ามันเจ็บ"
เบิร์ด"ไม่ ไม่เอาเรารักเธอ เราไม่ยอมให้เธอทิ้งไปหรอกนะ"
ผม"ฮึก เรารู้สึกแย่ไปหมด ไม่รู้ว่าจะไปรอดไหม"
เบิร์ด"เธอแค่ทำให้เราเห็นได้ไหม ว่าตลอดเฑอจะไม่มีใคร"
ผม"เราจะทำให้เบิร์ดเห็นนะ แต่ตอนนี้เราไม่ไหว เรารู้สึกแย่จัง"
เกรช"มีงไม่เอาพอๆหยุดร้อง เข้าใจมันเป็นตราบาปไปแล้ว ตอนนี้มีแค่พวกเรารู้ และก็พ่อแม่ มึงต้องทำให้พวกกูเห็น มึงจะไม่ทำอีก"
ผม"อื้มกูจะพยายาม กูจะไม่ยุ่งกับใคร กูจะรักแค่เบิร์ด เพราะกูรักเขาจริงๆ"
เบิร์ด"เรารักจั้มจริงๆ "
ผม"ฮึก ขอได้ไหม อย่าประชดเราแบบนั้นอีกได้ไหม เจ็บเหลือเกิน"
เบิร์ด"ครับเข้าใจแล้ว "
ผม"นอนกันเถอะเหนื่อย"
เบิร์ด"ฝันดีครับ จุ๊ป"
ผมจับหน้าเบิร์ดแล้วเขาก็เอาหน้าผากเขาแตะกับของผม ผมรู้สึกอบอุ่น ผมเข้าใจแล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกเขาแล้ว ผมเข้าใจสักที อีกวันผมก็ออกจากโรงพยาบาล ผมไปขอพ่ออีกครั้งว่าขอต่อที่เดิม พ่อเขาก็ยิ้มๆ แม่ก็มากอดผมแล้วร้องไห้ ผมเข้าใจความรู้สึกแม่เลย ผมสัญญากับแม่แล้วว่ามีอะไรจะบอกแม่ เพราะแม่ปลอบผมได้ ผมก็ได้ขนเสื้อผ้าไปอยู่บ้านเบิร์ดส่วนนึง แม่กับพ่อผมอนุญาตให้เบิร์ดพาผมไปนอน แต่วันไหนถ้าเขาคิดถึงอยากให้กลับก็จะโทรมาบอก วันนั้นผมได้แต่นอนกอดกับเบิร์ด เบิร์ดไม่ทำอะไรผมเลย
ผม"เธอไม่มีอารมณ์กับเราแล้วสินะ"
เบิร์ด"มีสิ แต่เราไม่อยากแค่อยู่กับเธอแค่หวังแบบนั้นแล้วหล่ะ "
ผม"แค่เธอมีอารมณ์ก็บอกเราได้นะ"
เบิร์ด"เลิกนิสัยนี้เลย อ่อยแบบนี้ไม่เอาแล้ว"
ผม"อ่อยเหรอ นี่เรียกอ่อยหรอเนี่ยย"
เบิร์ด"จั้ม เข้าใจรึป่าว"
ผม"ครับ เข้าใจเบิร์ดแล้ว"
เบิร์ด"ดี เชื่อฟัง ไม่ดื้อ ไม่มีคนอื่น ไม่ไปอ่อยใคร ไม่คุยกับใครที่ไหน ห้ามส่งสายตายั่วเขา ห้ามแต่งตัวแบบวันที่เราไปหาอีก ห้ามเลยห้าม"
ผม"ห้ามเยอะจัง แต่จะทำครับ"
เบิร์ด"ดีครับ เด็กดี อ่ะอีกอย่างห้ามเอากับไอ้ตอง ห้ามกับน้องที่ไหน ห้ามกับน้องข้างบ้าน"
ผม"รู้ด้วยหรอ"
เบิร์ด"เหอะ วันนั้นที่ไปอุ้มมาจากบ้านเด็กนั่นมันกำลังจะเอาของมันยัดตูดจั้มแล้ว"
ผม"เห้อ อืมขอโทษ ทุกอย่างเลย เรามันนิสัย.."
เบิร์ด"ห้ามโทษตัวเอง ห้ามติดเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ปัจจุบัน"
ผม"อื้ม แต่ว่าห้ามอ่อยนี่ ห้ามทำกับเธอด้วยหรอ"
เบิร์ด"เอ่อ..ทำก็ได้ แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นห้ามทำ"
ผม"อุ้ย อะไรแข็งๆอ่ะ"
เบิร์ด"กล้วยบด"
ผม"ยี๋ ขี้หรอ"
เบิร์ด"กล้วยบดตูดจั้ม"
ผม"นิสัยๆๆ"
เบิร์ด"เราอดมานานมากแล้วนะ จะไม่ทำก็เสี้ยนตายพอดี ตอนแรกกะจะแอบเอาตอนกลางคืนเหมือนทุกที"
ผม"ห้ะทุกที ทำบ่อยหรอ"
เบิร์ด"ครั..บ คือก็คนมันเงี่ยนอ่าเนอะ ก็มีบ้าง แถมดูดนมให้จั้มทุกวันด้วยน้า"
ผม"ก็ว่ามันรู้สึกแปลกๆ งือออนิสัยเสีย"
เบิร์ด"อมกล้วยหน่อยครับ"
ผมก็อมให้ ผมอมให้เขาก็มาเคลี่ยนมผม เขาแก้กางเกงผมออกแบ้วก็ใส่มันเข้าไป ผมเงี่ยนมาก ผมก็ชักของผมไป เบิร์ดก็ใส่มา จนเขาแตก ผมก็แตกต่อ ผมก็เอากันอีกหลายทีเลย
ขอบคุณครับบ..

mojimaru

ขอบคุณครับ

artwin

ขอบคุณมากครับ

สมพร

สุดยอดครับ

Kingki

ขอบคุณครับ

plugza

ขอบคุณครับ

4554

ขอบคุณครับ

Inkdeath

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Yud6565

ขอบคุณครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

Obamix

ขอบคุณมากครับ

qkoneoq1992

ดีใจด้วยครับที่เรื่องจบได้ด้วยดี

dekllsj

ขอบคุณครับ

pppoi

ขอบคุณครับ

Phatthara

ขอบคุณมากครับ

papa123

ขอบคุณครับ

tonsaa

ขอบคุณครับ

cchheeooww

ขอบคุณครับ

maxum

ขอบคุณมากนะครับ