|
“พี่เนส บางที...แอมป์อาจจะรักพี่เนสก็ได้นะ”
สายลมพัดไหวบางเบาแต่ยังรู้สึกได้ร่างบางหันกลับมายังเจ้าของชื่อที่เพิ่งจะถูกเรียกเมื่อครู่นี้
เนสหัวใจพองโตเมื่อได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากของแอมป์ คนที่เขารักมากที่สุด
แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็ตามแต่ว่า...คำที่ร่างบางเอ่ยเมื่อกี้
มันคือประโยคที่เขาอยากได้ยินที่สุด
มันไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้ว... แต่เมื่อลองทบทวนประโยคเดิมที่แอมป์เอ่ย
ก็ทำให้หัวใจที่พองโตเมื่อครู่นี้แทบสลาย เพียงเพราะแค่คำว่า 'อาจจะ' รัก
รอยยิ้มที่เกือบจะฉีกกว้างเมื่อครู่ก็ต้องมีอันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเพียงแค่มุมปากเล็กๆ
แต่ในแววตานั้นยังคงความอ่อนโยนเมื่อเนสเงยหน้าขึ้นมามองยังบุคคลที่เขารักที่สุด
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ..."
"เพราะว่าแอมป์คิดแบบนั้น"
เนสขยับขาก้าวเดินไปใกล้แอมป์ โดยที่ถามคำถามที่ยังค้างคาอยู่ภายในใจ
"แอมป์ตื่นเต้นบ้างมั้ยเวลาที่เราจับมือกัน..."
เนสเอื้อมมือไปคว้าเข้าที่มือเรียวสวยของแอมป์
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วฝ่ามือที่แนบแน่นกันนั้น
เป็นผลให้แอมป์หน้าแดงเพียงนิด แววตาของแอมป์สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
นั่นคงจะบ่งบอกได้ว่าเขาตื่นเต้นเพียงใด
"หัวใจของแอมป์เต้นแรงบ้างมั้ยเวลาที่เราเจอหน้ากัน..."
แอมป์พยักหน้าเล็กน้อยแทนการตอบด้วยคำพูดที่มันจะทำให้เขาอาย
ฝ่ามือหนาอีกข้างนึงของเนสเผลอลูบแก้มขาวเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"แล้วทุกช่วงเวลาของเอา...มีพี่อยู่ในนั้นหรือเปล่า"
"..................................."
แอมป์ชะงักไปเพียงนิดเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเพื่อหาคำตอบ
คิดเรียวยาวเริ่มที่จะขมวดกันน้อยๆ ใบหน้ายู่เบาๆทำให้เนสยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
แล้วยีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มหนานุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
นัยย์ตาสีดำฉายแสงหม่นลงเพียงนิดแต่ยังคงความอ่อนโยนเอาไว้เช่นเดิม
"กลับไปคิดอีกรอบให้แน่ชัดเถอะ...พี่จะรอ"
".........................."
"เราไปหาอะไรกินกันเถอะ แล้วพี่จะไปส่ง"
"แล้วทำไมพี่เนสต้องไปส่งแอมป์ด้วย"
"เพราะพี่เป็นห่วงแอมป์ไง ^^"
แอมป์ยังไม่ทันจะพูดอะไร มือเล็กก็ถูกฉวยเอาไปจับจูงให้เดินไป
ความอบอุ่นจากมือของเนสที่ส่งผ่านไปยังร่างบางที่เดินเคียงข้างกาย
นั่นมันจะทำให้แอมป์อบอุ่นบ้างรึเปล่า เขาเองก็อยากรู้เช่นกัน
เนสเหลือบไปมองมือเล็กที่ถูกเขาจับจูง...มีแต่เขาที่จับมือของแอมป์
ในเมื่อเจ้าของมือเล็กนั้นไม่ได้จับมือเขาตอบ
สิ่งที่เขาสัมผัสได้นั้นไม่ใช่ความอบอุ่นแบบเขาแต่เป็นเพียงความเย็นเยียบเท่านั้น...
บางที...คนข้างกายอาจจะแค่หลงไปชั่ววูบ
แค่เผลอใจให้เขาไปชั่วครู...เท่านั้น
แม้ภายในจะคิดแบบนั้นหากรอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังคงอยู่
เป็นรอยยิ้มที่ปลอบใจตัวเองและเป็นรอยยิ้มที่ให้กำลังใจตัวเอง
เนสจึงกระชับฝ่ามือให้แนบแน่นขึ้นไปอีก
ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะสอดเข้าไประหว่างนิ้วพร้อมกับบีบจนรู้สึกร้อน
แก้มแดงๆนั่นส่งผลให้คนที่จับมือแน่นยิ้มอย่างพอใจ
ความร้อนที่ส่งผ่านจากปลายนิ้วมือของเนสนั้น
จะสามารถละลายความเย็นเยียบได้บ้างมั้ยนะ...
แต่ไม่เป็นไรหรอก...
เขารอได้ รอวันที่แอมป์จะบอกรักเขาได้
...ต่อให้ต้องรออีกนานแค่ไหน เขาก็ยินดีจะรอ
มือเล็กกระตุกเบาๆเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเนสที่เดินเงียบอยู่ข้างกาย
ดวงตาสีน้ำตาลนั้นฉายแววไม่มั่นใจสะท้อนออกมาเล็กน้อย
"ระ...เราลองมาคบกันดูดีมั้ย"
ร่างสูงชะงักการก้าวเท้าทันที เขาหยุดอยู่กับที่และหันมามองคนตัวเล็ก
ที่ตอนนี้ก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา
นัยย์ตาสีดำฉายรอยไม่เข้าใจกับประโยคเมื่อครู่
คิ้วหนาขมวดเล็กๆเพื่อเป็นการเพิ่มความสงสัย
อดไม่ได้ที่จะถามออกไปถึงสิ่งที่ร่างบางกำลังคิดจะทำ
มันเป็นความต้องการของแอมป์จริงๆอย่างนั้นหรือ?
"แอมป์...ต้องการแบบนั้นจริงๆเหรอ"
"...อืม"
"ไม่ต้องรีบร้อนเพราะพี่หรอกนะ พี่บอกแล้วว่ารอได้..."
"เรา...มาคบกันเถอะ"
แอมป์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงที่ยืนมองอยู่ก่อน
เนสสบตาแอมป์อยู่นานเพื่อมองผ่านสิ่งที่เจ้าตัวกำลังคิด
แต่ไม่ก็พบอะไรนอกจากแววตาที่จ้องกลับมาอย่างหนักแน่น
หนักแน่นจนเขาเกือบเผลอใจเชื่อกับประโยคขอคบนั้น
ว่าบางทีแอมป์คงจะรักเขาจริงๆหากภายในใจก็กลับรู้สึกต่อต้านกับความคิดนั้น
เมื่อเห็นร่องรอยความหวั่นไหวผสมอยู่กับความหนักแน่น
รอยความไม่มั่นใจกับสิ่งที่พูดของแอมป์หลบซ่อนอยู่ในดวงตานั้น
แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของแอมป์
...เขาก็ยินดีที่จะทำตาม
"ได้สิ พี่จะคบกับแอมป์"
ฝนกำลังจะตก...
ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวไปด้วยแสงสีส้ม
ตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีเทาลอยต่ำเอื่อยๆ
สายลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนใบไม้ปลิวว่อนไปทั่ว
อีกไม่นานหยาดเม็ดฝนห่าใหญ่คงจะตกลงมาแน่ๆ
ทุกครั้งที่ฝนตก เนสมักจะโทรไปหาแอมป์อยู่เสมอ
เพราะเขารู้ว่าแอมป์เกลียดความเหงา
เวลาที่ฝนตกนั้น จะยิ่งทำให้ความเหงาเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
ยิ่งถ้าฝนตกตอนที่เขาอยู่ในห้องพักคนเดียวแล้ว
แอมป์ก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวหงอยเลย
"คิดอะไรอยู่หรอพี่เนส"
"เปล่าหรอก ฝนกำลังจะตกแล้ว เรารีบกลับกันดีกว่า"
ทั้งสองคนจึงรีบเร่งเดินเพื่อกลับห้องพักของแอมป์ให้ทันก่อนที่หยาดฝนจะร่วงโรย
ทันทีที่เข้ามาถึงห้องพักก็เป็นเวลาประจวบเหมาะที่ฝนตกหนักพอดี
เนสเดินเข้าห้องของแอมป์ บ่อยครั้งที่เขาจะมานั่งเล่นที่ห้องนี้
แต่ตอนนี้ความรู้สึกกลับแปลกไป...
เพราะเขาไม่ได้เข้ามาในสถานะเดิมอีกแล้ว
"ฝนตกหนักแบบนี้แล้วพี่เนสจะกลับยังไง"
"ก็คงต้องรอให้ฝนหยุดตกก่อนแล้วค่อยกลับ"
ร่างบางเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นที่เนสกำลังนั่งอยู่ตอนนี้
ความเงียบถูกเข้ามาคลอบคลุมภายในห้อง
ไม่มีเสียงบทสนทนาเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด
เนสเหลือบมองไปยังเจ้าของห้องที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา
"แอมป์..."
"อะไร"
มือหนาที่หยาบจากการทำงานมาอย่างหนักนั้น
ลูบเรือนผมสีน้ำตาลอย่างเบามือ
ทำให้คนที่นั่งเงียบเมื่อครู่หันมามองที่เขาอย่างเต็มสายตา
"ถ้าพี่กลับไปตอนนี้...แอมป์จะเหงารึเปล่า"
"...ไม่เหงาแล้วมั้ง..."
แอมป์โกหกคำโตออกไป ร่างบางเบือนหน้าหนีไม่ให้เนสเห็นแก้มที่เริ่มแดงนิดๆ
"ดีแล้วที่แอมป์ไม่เหงา พี่ว่าจะกลับไปช่วยพ่อทำงานซะหน่อย"
ทันทีที่เนสยืนขึ้นและกำลัง 'แสร้ง' ก้าวเดินออกไปก็ถูกมือเล็กดึงชายเสื้อไว้
เพราะแรงดึงจึงทำให้เนสหยุดเดินและหันกลับมามองใบหน้าเรียวที่ก้มหน้างุด
"อะ...แอมป์เหงา...พี่เนสช่วยอยู่เป็นเพื่อนได้มั้ย..."
"ถ้าแอมป์เหงาพี่ก็จะ อยู่กับแอมป์"
แรงยวบของโซฟากลับมารับน้ำหนักตามเดิน ก่อนที่มือหยาบกร้านนั้น
ประครองใบหน้าที่แดงนั้นให้หันมาสบตาเขา
แม้ว่าดวงตานั้นจะพยายามหันหนีไปมองอย่างอื่นแทนก็ตาม
ยังไม่ทันจะพูดอะไรร่างสูงของเนสก็เคลื่อนเข้าไปกอดแอมป์เอาไว้
มือใหญ่ลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบาๆก่อนที่ใบหน้าคมคายจะซุกไหล่เนียนของคนรัก
ความอบอุ่นทั้งร่างกายของเขาอาจจะช่วยทำให้ร่างกายที่ค่อนข้างเย็นของแอมป์อุ่นได้
ความร้อนจากไออุ่นของเขาจะทำให้คนที่โดนกอดได้รับบ้างมั้ยนะ
เสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรงจนดังก้องภายในโสตประสาท
แอมป์จะได้ยินมันบ้างหรือเปล่า ความรักทั้งหมดที่เขามีให้จนหมดใจ
แอมป์จะสามารถรับรู้จากอ้อมกอดนี้ใช่มั้ย
แต่แม้ว่าเขา จะกอดอยู่อย่างนั้นแม้ว่าเขาจะกอดร่างบางจนฝนเริ่มสร่างซาและหยุดลงในที่สุด
เขาก็ไม่เคยได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของแอมป์เลย
ไม่มีแม้แต่การสัมผัสแผ่นหลัง...ไม่มีแม้กระทั่งการซุกไหล่
ไม่มีแม้กระทั่งอ้อมกอด
เขา จะทนได้หรือกับความรักที่ไม่แน่ชัด
เขาจะทนได้หรือกับคำบอกรักที่อาจ จะไม่ได้มีความหมายแบบที่คิด
เขาจะทนได้หรือกับความหวั่นไหวเพราะ อารมณ์ชั่ววูบ
...ทนได้อย่างนั้นหรือ?
เนสผละตัวออกจากแอมป์ที่เงียบสนิทนัยย์ตาสีดำนั้นฉายแววเจ็บปวดแต่ก็เก็บซ่อนไว้จนมิด
แม้หัวใจจะเริ่มแตกเป็นเสี่ยงๆแต่ก็ไม่มีทางที่จะให้แอมป์รับรู้ได้
และพวกเขาทั้งสองก็ถูกความเงียบครอบงำอีกครั้ง
จนในที่สุดก็เป็นเขาเองที่ทำลายความเงียบที่เหมือนกำแพงกั้น
"แอมป์...รักพี่จริงๆรึเปล่า"
คำถามของเขาเรียกให้ดวงตาของแอมป์เบิกกว้าง
ภายในดวงตานั้นสะท้อนความไม่เข้าใจ ความไม่มั่นใจและความหวั่นไหวผสมรวมกัน
จนเนสไม่สามารถแยกออกได้ว่าตอนนี้...แอมป์กำลังคิดอะไรอยู่
"...รักสิ"
"บางทีนะแอมป์...บางทีแอมป์อาจจะแค่สับสน แอมป์อาจจะแค่เหงาหรือไม่มีใคร
ประจวบเหมาะกับที่พี่ชอบเข้ามาวุ่นวายรอบตัวแอมป์เลยอาจจะทำให้แอมป์เผลอใจ...จน
...จนแอมป์คิดว่ามันอาจจะเป็นความรัก"
"พะ...พี่เนส"
"มันอาจจะไม่ใช่ความรักแบบที่แอมป์คิดก็ได้..."
ตอนนี้ แววตาของเขากำลังแสดงอะไรออกไปเขาเองก็ไม่รู้
อาจจะแสดงความเจ็บปวดออกไปให้อีกฝ่ายได้รู้...ได้เข้าใจ
แม้ว่าตอนนี้เขาจะยิ้มให้แอมป์ก็ตามแต่มันเป็นรอยยิ้มทั้งความเจ็บปวด
เป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยตัวเขาเอง
เป็นรอยยิ้มที่ตอกย้ำความจริงให้แอมป์ตื่นจากภวังค์ที่คิดว่ารักเขา
"พี่อยากให้แอมป์ลองกลับไปทบทวนดีๆ ว่าจริงๆแล้ว...แอมป์รักพี่จริงๆ
หรือว่าแค่เผลอใจไปเท่านั้น..."
"............................"
"แอมป์ ค่อยมาบอกว่ารักพี่ ตอนที่แอมป์รู้สึกว่ารักพี่จริง ๆ เถอะ
แม้ว่านานแค่ไหนพี่ก็จะรอคำนั้น
ที่ออกมาจากความรู้สึกของแอมป์ พี่จะรอจนกว่าแอมป์จะตอบตัวเองได้
ว่าแอมป์คิดยังไงกับพี่...
เพราะถ้าหากแอมป์ยังรั้นที่จะพูดคำนั้นออกมาตอนนี้
ตอนที่แอมป์กำลังสับสนอยู่นั้นคำๆนั้นมันจะกลับมาทำร้ายเราทั้งคู่"
เขาหยุดประโยคไปเพียงอึดใจจึงเอ่ยขึ้นต่ออย่างปวดร้าว...
"ไม่ใช่แค่ทำร้ายพี่...หรือแอมป์ แต่มันจะทำร้ายเราทั้งคู่"
เนสจะไม่ถือโทษแอมป์หรอกที่ทำให้เนสเจ็บปวดแบบนี้เพราะเขาบอกกับตัวเองแล้ว
...ว่าเขาจะรอ ...รอแม้ว่ามันจะไม่มีวันนั้นก็ตาม
หลังจากที่เนสเดินออกจากห้องไป
แอมป์ก็ยังคงค้างอยู่ท่านั้นเป็นเวลานาน
นานพอจนกว่าเขาจะรู้ตัว
ภาพรอยยิ้มของเนสกับแววตาเจ็บปวดยังคงลอยมาพร้อมกับคำพูดที่ยังคงดังก้องอยู่ในหู
"แอมป์...รักพี่จริงๆรึเปล่า"
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น แอมป์เตรียมของพร้อมพี่จะไปทำงานพิเศษ
ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เนสทำงานอยู่ด้วย
แอมป์เปิดประตูห้องออกไปก็พบกับเนสที่ยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว
ก่อนที่มือหนาจะถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าเขา
"จับมือสิ..."
แอมป์เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเนสแล้วก็ต้องสะดุ้ง
เพราะว่าก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายนั้นกลับเต้นรัว
เสียงใจเต้นนั้นแรงและถี่จนเขาเองยังตกใจ
และกลัวว่ามันจะดังเกินไปจนคนข้างหน้าจะได้ยิน
รอยยิ้มจริงใจของเนสยังคงเหมือนเดิมทุกครั้ง
หากแต่วันนี้รอยยิ้มนั้นแม้จะดูสดใสเจิดจ้า
แต่มันก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆในใจ
มือเรียวเล็กนั้นยื่นไปวางบนฝ่ามือหนาก่อนที่มือหนาจะกุมมือบางและเดินเคียงข้างกันไป
ทั้งสองเดินเคียงกันไปยังเส้นทางที่คุ้นเคยฝีเท้าที่ก้าวนั้นไม่ได้เร็วหรือช้าแต่อย่างใด
สายลมเย็นพัดวูบมาหากก็ไม่ได้ทำให้หนาวสั่นความอบอุ่นที่วิ่งผ่านมาจากนิ้วมือของเนส
ทำให้ร่างกายของเขาอบอุ่นมาก ขึ้นอบอุ่นแม้ว่าจะมีสายลมเย็นพัดผ่านมาอีกครั้งก็ตาม
"พี่เนส..."
"ครับ?"
แอมป์อึกอักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เขาคิดมันทั้งคืนเพื่อที่จะหาคำตอบ
"ที่พี่เนสบอกว่า...แอมป์อาจจะเผลอใจ หรืออาจจะแค่เหงา..."
"..."
"แอมป์ไม่รู้หรอกนะว่าจริงๆแล้ว แอมป์รู้สึกยังไงกับพี่เนส
แต่ว่า...แอมป์อยากให้พี่เนสรู้เอาไว้ว่าพี่เนสน่ะเป็นคนพิเศษ"
"คนพิเศษ? คนพิเศษของแอมป์ พี่ไม่รู้หรอกว่าคำว่า 'คนพิเศษ'
ของแอมป์มันพิเศษกว่าคนอื่นยังไง"
แอมป์กลับมาใบหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งพวงแก้มทั้งสองข้างเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ
แค่ทุกวันนี้...
แค่มีพี่เนสมาอยู่ข้างกาย
แค่ได้ยินเสียงทุกวัน
แค่นั้นก็ทำให้หัวใจเต้นถี่แล้ว
"พี่เนสน่ะ...ก็เป็นคนพิเศษไง มากกว่าคนอื่นๆ"
เนสฉีกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้นั่นมันก็ยิ่งทำให้แอมป์เขินอายมากกว่าเดิม
"ไม่ว่าแอมป์จะให้พี่อยู่ในฐานะอะไร มันไม่สำคัญสำหรับพี่หรอกนะ...
ขอแค่ข้างกายพี่มีแค่แอมป์ แค่นั้นพี่ก็พอใจแล้วล่ะ"
ฝ่ามืออุ่นที่ถูกจับนั้นยังคงถูกกอบกุมอยู่พร้อมกับกระชับให้แน่นขึ้นไปอีก
หากเมื่อแอมป์จับมือนั้นกลับไป ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเหมือนถูกหยุดเวลาเอาไว้
นัยย์ตาสีดำเจ้าของร่างสูงนั้นฉายรอยแห้งความดีใจมากมายจนอดกลั้นไว้ไม่อยู่
"พี่จะรอ...แม้ว่านานแค่ไหนพี่ก็จะรอแอมป์
ขอแค่แอมป์อยู่เคียงข้างพี่แล้วมีความรู้สึกดีๆให้กันต่อให้อีกกี่สิบปี...พี่ก็จะรอ"
ขอแค่แอมป์ยังมีพี่ แค่เรามีกันและกัน
แค่นั้น...
พี่ก็พอใจแล้ว...
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2011-6-18 21:46:23
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-11-10 01:12:04
โพสต์ 2011-9-30 18:45:07
โพสต์ 2011-9-28 17:39:39