..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 17

โอ๊ต

ตอนที่ 17 “อำลา 2”
ตอนนี้บนเวทีกำลังจะแสดงโฟรคซองกัน โดยมีไอบาส และก็ผู้หญิงคนที่ออกไปร้องเพลงกับไอบาสในวันรอบกองไฟ และก็ใครไม่รู้ผมไม่รู้จักอีก 2 คน ผมก็พึ่งรู้ตอนนั้นแหละว่า มันเป็นนักดนตรีโรงเรียน
การแสดงเป็นไปอย่างประทับใจครับ ไอบาสและเพื่อนผู้หญิงของมันเก่งมาก มันสามารถเล่นและร้องเพลงที่เพื่อนๆ ข้างล่างขอกันได้ครบเกือบทุกเพลง
ครับงานเลี้ยงมันก็ต้องมีวันเลิกลา ใกล้ถึงเวลาที่พวกผมต้องพอกันได้แล้วในคืนนี้
“ในโอกาสนี้ผมและเพื่อนๆ คงต้องบอกคำว่าลาก่อนกับทุกคน” ไอบาสมันพูดบนเวทีครับ
“และนี้คงเป็นเพลงสุดท้ายสำหรับคืนนี้ ขอให้ทุกคนโชคดีครับ” ไอบาสพูดจบ เพื่อนๆ ในอาคารกีฬาปรบมือกันด้วยความประทับใจ
มันไม่รู้เป็นอะไรกับเพลงๆ นี้ ชอบร้องจัง ไม่ดิ มันร้องแค่สองครั้งเท่าที่ผมรู้นะ
ครับมันร้องเพลงที่เพื่อนๆ คงเดากันได้ ก็เพลงที่มันแทงใจดำผมไงครับ
ตอนนี้บรรยากาศในอาคารกีฬา เศร้าลงอย่างถนัดตาครับ เพื่อนๆ พากันร้องเพลงตามมัน หลายคนร้องเพลงนี้ได้ แต่ทำไมผมถึงร้องไม่ได้อะ บางคนกอดกัน กอดกันเป็นคู่ กอดกันเป็นหมู่ ดูแล้วมีความสุขดีเหมือนกันครับ
สำหรับผมกับไอแม็ค ก็ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนคนอื่นๆ เลยครับ เพียงแต่ว่า ผมกับมันไม่ได้กอดกัน แค่นั่งจับและบีบมือกันและกัน มันก็สื่ออะไรได้มากมายแล้ว
คืนนี้ผมและเพื่อนๆ ต้องนอนที่ห้องเรียนโดยการขนโต๊ะและเก้าอี้ออกไปไว้นอกห้องตรงระเบียงทางเดิน เพื่อให้เกิดพื้นที่ตรงกลางห้อง
แต่ส่วนใหญ่ไม่นอนกันหรอกครับ นั่งคุยกันมากกว่า บางคนยังมีการร้องไห้อยู่เลย คืนนี้อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกผมเข้ามาอยู่ด้วย มันอบอุ่นนะครับ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกผมจะได้ทำร่วมกัน
“แม็ค…” ผมหันไปเรียกแม็คเพราะอยากเข้าห้องน้ำ เลยกะจะให้มันเดินไปเป็นเพื่อน
“อ้าว…” มันหลับครับ ไอนี้เด็กอนามัย พอถึงเวลานอนมันก็จะหลับง่าย ผมดูนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว
“แม็ค…” ผมพยายามจะเรียกมันอีกครั้ง
“………….(เงียบ)” มันไม่ตื่นครับ
“ไปเองก็ได้ว่ะ” ผมพึมพำกับตัวเอง
ผมเดินออกมานอกห้อง ห้องผมอยู่ชั้นบนสุดของอาคารคือชั้น 3 ห้องน้ำอยู่ชั้น 1 แสดงว่าผมต้องลงบันไดมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ชั้น 1 สยองดิครับ ผมยิ่งกลัวผีอยู่ด้วย จะไม่ให้กลัวได้ยังไง เพราะตอนนี้ อาคารเรียนปิดไฟหมดแล้ว เหลือที่เปิดอยู่ก็คือในห้องเรียนที่ยังมีเด็กนอนกันอยู่เท่านั้น แต่ไฟแค่นี้มันไม่พอกับความมืดขนาดนี้หรอกครับ
“นายจะไปไหน…” มีเสียงหนึ่งดังมาจากมุมมืดของอาคาร เล่นเอาผมสะดุ้งเหมือนกันครับ
“อ้าว…” ผมอุทานดิครับ ไอบาสครับมันมาทำอะไรที่นี้
เอาไงดี มันมาอยู่ต่อหน้าผมแล้ว เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
“นายมาทำไร ห้องนายอยู่ตึกนี้หรอ” ผมถามมันครับ แต่ทำไมหัวใจผมเต้นแรงแบบนี้หล่ะ ให้ตายเถอะ
“เปล่า…ห้องเราอยู่อาคาร 2” ครับ ผมก็แปลกใจว่าแล้วมันมาทำอะไรที่อาคารที่ผมอยู่ ซึ่งเป็นอาคาร 4
“แล้วนายมาทำอะไร” ผมถามมันครับ ผมรู้สึกดียังไงไม่รู้ดิที่ได้คุยกับมัน
มันเงียบไปแป๊ะนึงแล้วตอบผมครับ
“เรามารอนาย” ครับ มันมารอผม รอทำไมว่ะ ตอนนี้ใจผมมันก็เต้นแรงกว่าเดิมอีกครับ
“รอเรา……..” ผมถามมันกลับ
“อืม………” มันตอบผมครับ
“นายมารอนานยังเนี๊ย” ผมถามมัน
“ตั้งแต่ลงมาจากอาคารกีฬา” ผมจะเชื่อมันดีไหมครับ พวกผมลงมาจากอาคารกีฬาตอน สามทุ่ง นี้มัน เกือบตี 1 แสดงว่ามันรอผมเกือบ 4 ชั่วโมงเลยหรอครับ
“นายมีอะไรรึเปล่า” ผมถามมันทั้งๆ ที่รู้ว่ามันต้องมีอะไรกับผมแน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่มานั่งรอผมแบบนี้หรอก
“มี………..” มันตอบครับ
ผมก็ต้องคิดดิว่ามันมีอะไรรึเปล่า
“แล้วนายกำลังจะไปไหน” มันถามครับ
“จะไปเข้าห้องน้ำ” ผมตอบตามจริงไป
“งั้นเราพาไป” มันก็เดาใจผมถูกนะครับ ว่าผมไม่กล้าที่จะไปคนเดียว
มันพาผมมาเข้าห้องน้ำ โดยให้ผมเดินนำหน้า แล้วมันอยู่ข้างหลัง อันนี้เป็นข้อดีครับ เพราะถ้ามันอยู่ข้างหน้าแล้วผมอยู่หลัง ผมก็จะระแวงหลัง สู่อยู่หน้าเห็นอะไรจะได้วิ่งก่อนดีกว่าเยอะเลย อิอิ
หลังจากผมเข้าห้องน้ำเสร็จ ผมก็เดินออกมาคุยกับมันที่ชั้นล้างของอาคาร
“นายมีอะไร…” ผมถามมัน
“มากับเราหน่อย” แล้วมันก็คว้ามือผมเดินออกจากตึกที่ผมต้องนอน
“ทำอะไร…” เล่นมาคว้ามือผมแบบนี้ผมก็สะบัดสิครับ
มันเข้ามาดึงแขนผมใหม่
“ขอร้องนะ…มากับเราหน่อย” มันขอร้องผมอีกครับ
“เราไม่ทำอะไรนานหรอก” มันบอก อ้าวไม่ทำหรอ เซ็งดิงั้น
แล้วมันก็เข้ามาเดินจูงมือผม ที่จริงตอนนั้น ผมรู้สึกดีมากเลยครับ มันอบอุ่น มันเหมือนมีใครกำลังปกป้องผมอยู่ ระหว่างทางเดิน มันมืดมาก เพราะโรงเรียนผมปิดไฟหมดทุดดวง เหลือไว้เฉพาะทางเดินเชื่อมระหว่างตึกเพียงไม่กี่หลอดเท่านั้น
ครับไอบาสมันพาผมมาที่อาคารกีฬา ตอนนี้ผมกับมันเดินมาจนถึงกลางสนามแล้ว
“มาที่นี้ทำไม” ผมถาม
“…………..(เงียบ)”
“มันมืดมากเลยนะ” ผมบอกมัน
“…………..(เงียบ)”
“นายไม่เปิดไฟหรอ” ผมถามมัน
“เปิดไฟให้คนรู้หรอว่า มีนักเรียนขึ้นมาบนอาคาร” มันพูดแล้วแต่คำตอมมันเหน็บๆ ยังไงไม่รู้
“หัดคิดซะบ้าง” แล้วมันก็ด่าผมอีกประโยค
“อืม..อืม..” ผมก็ต้องเออออกับมัน
ผมตามมันมาแบบนี้คิดดีแล้วหรอ ถ้ามันทำอะไรผมแล้วผมจะทำไง ว่าแล้วใจผมก็สั่นอีกครั้ง
“เอาหล่ะสิกรู” ผมคิดกับตัวเอง
“คิดถูกคิดผิดว่ะ”
“รอนี้นะ…” มันบอกผมครับ แล้วมันก็วิ่งหายเข้าไปในความมืด
“เอากรูมาปล่อยไว้แน่เลย ห่าเอ้ย” ผมคิดครับ
ผมได้ยิงเสียงมันกำลังหาอะไรซักอย่าง อ้า…ผมได้ยินเสียงมันวิ่งมาแล้วครับ
มันถืออะไรอยู่ในมือ มันมืดครับ ผมมองไม่ถนัด แล้วมันก็ส่งของสิ่งนั้นให้ผมจับครับ
“ลูกบาสหรอ” ผมถามครับ
“อืม…” มันตอบ
“เอามาให้เราทำไม” ผมถามมัน
“เราจะได้ไม่ต้องติดค้างกันอีก” โห…มรึง ดูหนังมากไปรึเปล่า
ครับผมเข้าใจความหมายของไอบาส ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ใช่ชื่อมันหรอก และวันนี้ผมต้องรู้ชื่อมันให้ได้
แต่คำว่า “เราจะได้ไม่ต้องติดค้างกันอีก” มันฟังดูแปลกๆ ครับ เหมือนมันไม่มีเยื่อใยกันผมเลย แล้วผมจะทำไงดีเนี๊ย
“โยนลูกบาสใส่หน้าเราดิ” แล้วมันก็เดินถอยหลังให้ ผมว่ามันต้องดูหนังมากเกินไปแน่ๆ แต่ในความมืดผมรู้สึกว่ามันจริงจังมาก
“ตุบ…ตุบ…ตุบ…” ครับผมโยนลูกบาสไป แต่ไม่ใช่ที่หน้ามัน ผมโยนออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ทำไมนายไม่เอาเราคืน” มันถามผม
“ไม่อะ…ไม่จำเป็น” ผมตอบมันไป
“นายยังโกรธเราอยู่ใช่ไหม” มันถามครับ ดูเหมือนอารมณ์มันตอนนี้จะไม่ค่อยดีแล้วดิครับ
“เราลืมเรื่องนั้นไปแล้ว” ผมตอบมันไป ทั้งๆ ที่ใจผมยังไม่ลืมครับ
มันวิ่งออกไปเอาลูกบาสลูกใหม่มา แล้ววิ่งกลับมาที่ผมอีก
“นายต้องเอาเราคืน” คราวนี้มันยัดลูกบาสใส่มือผมแบบแรงมาก
“ทำไมเราต้องเอานายคืน” ผมถามมันกลับ
“เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน จะได้ต่างคนต่างอยู่” เจ็บดิครับผม คำพูดมัน xxxเคยคิดก่อนพูดรึเปล่าเนี๊ย
“ถ้าต่างคนต่างอยู่ นายก็ไม่ควรพาเรามาที่นี่ตั้งแต่แรก” ผมเห็นหน้ามันไม่ชัด แต่คิดว่า มันคงอึ้งน่าดู
“โยนใส่xxxซะเลย์” มันอารมณ์เสียแล้วครับ ตกลงxxxชวนxxxทะเลาะใช่ไหม
“ไม่…” ผมยืนยัน
“โยนใส่กรู…!” มันตะโกนครับ ดังมาก ผมไม่รู้มันโมโหอะไรนัก แต่ที่รู้ตอนนี้ผมโคตรกลัวมันเลยครับ
“ไม่…!” ผมก็ตะโกนกลับไปบ้าง
“…………….(เงียบ)”
“โยนใส่กรุ…โยนใส่กรู…โยนใส่กรู…ฮือ…ฮือ…” มันเป็นบ้าแล้วครับ มันทั้งตะโกนทั้งเขย่าผม ลูกบาสที่เคยมีอยู่ในมือผมก็หล่นหายไปแล้ว แถมผมยังรู้สึกว่ามันร้องไห้ด้วย
“ฮือ…ฮือ…” คราวนี้มันกอดผมครับ มันฟูมฟายใหญ่ แต่ผมก็ไม่ได้กอดมันคืนนะครับ
“โยนใส่กรู…นะเลย์นะ…” ผมไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรกันแน่ แล้วมันร้องให้ทำไม มันโรคจิตเปล่าเนี๊ย
“นายต้องการอะไรกันแน่” ผมถามมัน ตอนนี้ผมนิ่งมากครับ มันอึ้งๆ ยังไงไม่รู้ เวลาผมถามมันก็เลยเป็นเหมือนคนที่ไม่มีจิตใจ มันแข็งๆ ยังไงไม่รู้ดิ
“ฮือ…ฮือ…ถ้ามรึงโยนลูกบาสใส่กรู…” มันพูดแล้วครับ
“กรูจะได้มั่นใจ…ฮือ…ฮือ…”
“กรูจะได้มั่นใจว่า มรึงเกลียดกรูจริงๆ” มันพูดมา ผมเริ่มจะไร้ความรู้สึกแล้วครับ
“ฮือ…ฮือ…กรูตัดใจจากมรึงไม่ได้…ฮือ…ฮือ…” ในตอนนั้นผมอยากจะร้องไห้ออกมามากๆ ครับ แต่ร้องไม่ออก มันจุกอยู่ที่อก เหมือนอกจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ซะให้ได้
ผมรู้แล้วครับว่า ทำไมไอบาสมันถึงทำอะไรหลายๆ อย่างกับผม ถ้าไม่นับการที่ผมโดนลูกบาสเพราะฝีมือชูตลูกห่วยๆ ของมัน เพราะระยะหลังหมายถึงช่วงเข้าค่ายนะครับ การที่มันเอากระเป๋าของผมไปถือ การที่มันวิ่งมาดูผมตอนที่ผมตกลงมาตอนเข้าด่านลูกเสือ การที่มันเอายามาป้อนผมในหลายๆ คืน หรือแม้การที่มันทำกับผมแบบนั้น จนมาถึงตอนนี้ ผมรู้แล้วครับ มันรักผม มันรักผมมาก แต่รักมานานแค่ไหนผมไม่รู้ แต่ผมรู้อย่างเดียว สำหรับผมกับมันในตอนนี้ มันคงสายเกินไปแล้วครับ
ครับ ตอนนี้ผมมีทางเลือกอยู่แค่ทางเดียว คือการปฏิเสธมัน เหตุผมเดียวของผมคือ ไอแม็คเพื่อนผม มันเกลียดคนๆ นี้ คนที่กำลังร้องไห้เพราะตัดใจจากผมไม่ได้ และเป็นคนที่ผมรักด้วย
“เราไม่ได้เกลียดนายหรอกนะ” ผมพูดกับมันในขณะที่มันกอดผมและร้องไห้อยู่
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้” ตอนนี้มันเริ่มเงียบแล้วครับ
“เรากับนายคงเป็นไปไม่ได้” ผมตอบมัน ตอนนี้มันเงียบสนิทแล้วครับ มันคลายมือจากตัวผมลง แล้วเช็ดน้ำตา ผมไม่กล้ามองหน้ามันครับ ถึงแม้จะอยู่ในความมืดก็ตาม
“ลืมเราเถอะนะ” เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมเอ่ยกับมัน มันเป็นประโยคในหนังที่ผมคิดได้ในตอนนั้น และมันก็สามารถใช้ได้จริงในชีวิตจริง
“ขอโทษนะ…เราร้องไห้ใหญ่เลย…ฮา…ฮา…” มันเปลี่ยนอารมณ์แล้วครับ
แต่ผมไม่รู้หรอกนะครับว่า ความรู้สึกลึกๆ ของมันในตอนนั้นคืออะไรกันแน่
“ป่ะ…เราไปส่งนายที่ห้อง” มับบอกผมครับ
“ไม่เป็นไร นายกลับตึกเถอะ เราไปเองได้” ผมตอบมัน
“รู้กว่ากลัว…อย่าลีลา” ครับไอบาสคนเก่ามันกลับมาแล้ว มั้ง!
แล้วมันก็เดินพาผมมาส่งที่ห้องผม ตอนนี้ห้องผมเงียบกันแล้ว แสดงว่า เพื่อนๆ คงนอนกันหมด
“เราไปละนะ” ผมยังไม่ทันได้ขอบใจที่มันมาส่งผมเลยครับ มันก็บอกลาผมแล้ว
ส่วนชื่อจริงๆ ของมันหรอครับ แน่นอนผมไม่ได้ถาม
นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นคนๆ นี้ คนที่พยายามทำดีกับผม แต่ผมก็ปฏิเสธเค้าไปอย่างเลือดเย็น (ผมขอใช้คำว่าเลือดเย็นนะครับ เพราะเหตุการณ์ในวันนี้ มันส่งผลถึงเหตุการณ์ในอนาคตของผมด้วย) ในตอนนั่นผมจำเป็นต้องเลือกครับ ระหว่างเพื่อนที่ผมคบมา 9 ปี กับคนที่ผมพึ่งรู้จักและรู้สึกดีๆ ด้วยไม่กี่ปี ถึงมันลำบากใจแค่ไหน ถึงมันจะทำให้ผมเจ็บปวดแค่ไหน ผมก็ต้องทำ

bigzerotheera

ชอบจังครับ

minone

ขอบคุนคับ

watsana

อ่านต่อแล้วนะ ลุ้นๆ อยู่ครับ

Armoola

jumboa

ขอบคุณครับ...

sugarxxx

เลย์ไม่ได้คบกับไอ้บาสเหรอ

jarn20116

ขอบคุนนะครับ

tidchoo2

ใจร้ายกะบาสอีกแหระ

krittamm

ขอบคุณครับ

mario54101

ขอบคุณมากครับ

Eakkadoor

อ่านแล้ว มันจุกอกมากเลยครับ

SEart

ดีครับ