แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย keai998 เมื่อ 2022-3-16 16:36
**เนื้อหาต่อไปนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ชื่อ สถานที่และเหตุการณ์ต่างๆ เป็นเพียงเรื่องสมมุติมีความแฟนตาซี และมีเนื้อหาเกี่ยวกับเด็ก** ณหมู่เกาะแห่งหนึ่งมีเมืองเล็กๆ ตั้งอยู่ ในเมืองแห่งนี้มีสถานอยู่หลากหลายเช่น คาเฟ่ชายหาด ท่าเรือ บาร์เปลือย ป่า ผับ โรงเรียน โรงเรียนสอนเต้น โรงพยาบาล โรงงานร้านเกม สปา สถานีตำรวจ ห้าง ทุกสถานที่ ที่กล่าวมาก็ไม่ได้ดูแปลกใหม่อะไรล้วนเป็นสถานมีอยู่ทั่วไปตามที่อื่นๆ แต่ที่ดูแปลกตาคงจะเป็นชาวเมืองที่เดินไปมาอยู่นั้นไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ผู้ชาย ไม่ใช่แค่ที่นี่เท่านั้นแต่ที่อื่นๆ ก็เช่นกัน ทุกๆ ที่ล้วนมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นโลกที่มีแต่ผู้ชาย . . . ทาจิก็ยังคงใช้ชีวิตคล้ายๆเดิม ไปโรงเรียนจันทร์ถึงศุกร์ วันเสาร์เขาก็ไปตระเวนทำงานหาเงินเพื่อไปจ่ายเคจวันอาทิตย์เขาก็เล่นบ้างทำงานบ้างแล้วแต่เวลาที่มี... หลังจากที่นิโคเข้ามา…ความรู้สึกของทาจิก็เริ่มหวั่นไหวเขาอยู่คนเดียวมาตลอดไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคุย แต่เมื่อเขามีคนที่คอยเป็นห่วง มาคอยอยู่ข้างๆ มาคอยชวนเขาไปไหนมาไหนคุยกับเขา เล่นกับเขา มันทำให้เขามีความสุข.... . ตั้งแต่วันที่นิโคเข้าหาเขานิโคมักจะมาเคาะห้องทาจิชวนเขาไปเล่นด้วยเป็นประจำถ้าเขาไม่ไปหานิโคเอง ทั้งสองมักจะเล่นด้วยกันตอนเช้าและไปโรงเรียนด้วยกัน . ในสองสามวันแรก นิโคมักจะเป็นคนลากเขาไปไหนมาไหนเสมอจนเขาต้องเป็นฝ่ายเข้าหานิโคเสียเอง เพราะเวลาที่นิโคเข้าหาเขานิโคมักจะกอดหรือจับมือเขาโดยไม่บอกไม่กล่าวเสมอไม่ว่าตอนนั้นทั้งสองจะอยู่ในที่ส่วนตัวหรือที่สาธารณและเขารู้สึกอายทุกครั้ง เขาเลยเป็นฝ่ายเข้าหานิโคเสียเองเพราะอย่างน้อยเขาจะได้ห้ามนิโคทันเป็นบางครั้งอะนะ... เวลาทาจิไปเล่นกับนิโคนิโคมักจะกอดเขาทุกครั้งก่อนจะดึงเขาเข้าไปในห้อง บางครั้งระหว่างเขากำลังเล่นอยู่นิโคมักจะนวดไหล่ให้เขาบ้าง พิงไหล่เขาบ้าง หนุนตักเขาบ้าง ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวทุกครั้งที่นิโคทำแบบนี้และนิโคก็จะหัวเราะและแซวเขาทุกครั้งเวลาที่เขาหน้าแดงเขาไม่ชินเวลาที่นิโคทำกับเขาแบบนี้ซักที แต่ก็ทำให้เขารู้สึกดีเหมือนกันนะ…. . ในหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาสังเกตว่านิโคมีท่าทีแปลกๆบางครั้งเหมือนจิตใจของนิโคหลุดออกจากตัวไปซะอย่างงั้นเวลาที่มีเหตุการณ์บางอย่าง ครั้งหนึ่งโถงใหญ่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อยู่ๆ ก็มีชายแปลกหน้ากลิ้งลงบันไดลงมาจากชั้นสองเคจถือไม้เบสบอลหัวเหล็กเดินลงมาตามชายแปลกหน้า ชายคนนั้นพยายามตะเกียกตะกายไปที่ประตูหน้า “ถ้าจับได้ว่าคุณบุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกครั้ง...” เคจเริ่มทำท่าหวดไม้เบสบอลของเขาในอากาศมีเสียงตามลมฟิ้วๆถึงเคจจะเป็นชายที่ผอมเพรียวดูไม่มีแรงเท่าไหร่แต่เหมือนทาจิจะคิดผิด ชายแปลกหน้าคนนั้นวิ่งหนีออกไปก่อนที่เคจจะทำท่าตีอากาศเสร็จเสียอีก เคจมองผ่านหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นหนีไปแล้วก็พยักหน้าพอใจแล้วจึงกลับไปที่ห้องทำงานของเขา ระหว่างเหตุการณ์นั้น นิโคยืนตัวแข็งทื่อต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงนั้นนิโคไม่ขยับยืนแข็งทื่อและเหมือนกับจะทรงตัวไม่อยู่อย่างกับจิตหลุดออกจากร่างไปแล้ว ทาจิรีบเข้าไปกอดพยุงตัวนิโคไว้ เขาสั่นตัวและเรียกนิโคอยู่ครู่นึงนิโคก็เริ่มผ่อนคลายลงและขยับตัว เขาลูบหลังนิโคเบาๆ สักครู่ก่อนปล่อยนิโคจากอ้อมกอด เขาไม่รู้ว่านิโคเป็นอะไรแต่จากที่เขาสังเกต บางครั้งเขาจะเห็นนิโคมีอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรือหนักเลยก็คือมีอาการยืนตัวแข็งอย่างนั้นเวลามีคนบุกรุกเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เวลาที่มีข่าวคนโดนทำร้ายเวลาที่เห็นคนถูกรังแก แต่ทาจิก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเหตุการณ์พวกนี้มันเกี่ยวอะไรกับนิโคทำไมนิโคถึงมีอาการแบบนั้น . ทาจิใช้เวลาว่างวันเสาร์ในการหาเงินมาจ่ายเคจทั้งวันจนเหนื่อยเขาเก็บเงินได้ร้อยห้าสิบสี่เหรียญแล้ว ยังไงก็พอจ่ายเคจแน่นอน ตอนเย็นวันนั้นเขาก็นอนแก้ผ้าเป็นปกติเป็นการนอนแบบที่เขาทำจนติดไปแล้วหรือบางทีเขาอาจจะชอบความรู้สึกตอนเปลือยกาย(อยู่คนเดียว)ก็ได้ ก็มันนอนสบายหนินะ เช้าตรู่วันอาทิตย์ประตูห้องนอนของเขาถูกเปิดออกโดยไม่มีการเคาะหรือเรียกอะไร*ทาจิได้ยินเสียงเปิดประตูและสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา “ได้เวลาชำระหนี้แล้ว” เคจพูดขึ้นเป็นเคจที่เข้ามาในห้องเขา “อ..เอ่อ..ผมขอใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั้ยคับ” “เดี๋ยวนี้!! ผมไม่มีเวลาทั้งวัน!!!” เคจตะคอกทาจิจนเขาสะดุ้งต้องรีบลุกจากเตียงทั้งๆ ที่ตัวเปลือยเปล่า เคจมองตามตัวทาจิด้วยสายตาแปลกๆ ทาจิหยิบเงินจากช่องเก็บของในตู้เสื้อผ้าออกมาและกำลังจะนับเพื่อส่งให้เคจ แต่เคจคว้าเงินจากมือของเขาแล้วเริ่มนับเอง ทาจิยืนอึ้งซักพักเขาก็หันหน้าไปหาอะไรในตู้เสื้อผ้ามาปิดบังจุดซ่อนเร้นของเขา “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น!!มองมาที่ผม! ถ้าผมนับเสร็จ ผมจะออกไป” เคจตะคอกทาจิอีกครั้งพลางนับเงินด้วยการนับไปเรื่อยๆ ทีละใบ แต่ละหว่างกำลังนับสายตาของเขาจ้องมองที่ตัวของทาจิอยู่ข้างเอวของเขามีถุงใบนึงห้อยอยู่ทาจิไม่รู้ว่าถุงนั้นคืออะไร ทาจิยืนตัวสั่นเขากลัวและอายมากจนหน้าแดงทาจิยืนปิดจุดซ่อนเร้นของตนเองไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ดี” เคจพูดอย่างพอใจหลังจากนับเงินเสร็จ “อาทิตย์หน้าผมต้องการสามร้อยเหรียญถ้าหามาได้ขนาดนี้ แค่นี้คงจะไม่ยากหรอก” หลังพูดจบเคจก็หยิบเงินจำนวนที่ต้องการทิ้งที่เหลือลงพื้นและเดินออกไป ทาจิโล่งใจเล็กน้อยทิ้งตัวนั่งบนเตียง เขาก้มลงมองท่อนล่างของตัวเอง แท่งน้อยของเขาแข็งปั๊ก ทำไมมันแข็งหละ!! ทำไมเป็นอย่างงี้เนี่ย!! เท่าที่เขาจำได้เขาไม่ชอบคุยไม่ชอบอยู่กับคนอื่นด้วยซ้ำ เวลาอาบน้ำหรืออยู่ที่โรงเรียนก็ไม่เคยมีอะไรแบบนี้เลยตอนที่มีคนอื่นเห็นเขากำลังเปลือยขณะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เหมือนกัน แต่ครั้งนี้กลับเป็นแบบนี้อายก็อายทำไมแท่งน้อยมันกลับแข็งปั๊กแบบนี้หละ! เห้ยยยย!! ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้หนิ!! สามร้อยเหรียญ!! ทำไมมันเพิ่มขึ้นหละ!!! ทาจิฟุบลงบนเตียงเขาเริ่มกังวนขึ้นมาแล้วว่าจะหาเงินได้ถึงสามร้อยไหม สัปดาห์ทั้งสัปดาห์เขายังหามาได้ร้อยห้าสิบสี่เองถึงจะเหลือห้าสิบสี่เหรียญก็เถอะแต่สามร้อยเนี่ยนะต้องทำงานกี่วันถึงจะหามาได้เนี่ย!! เขานอนกลิ้งอยู่ซักพัก พอทำใจได้ก็ลุกออกจากเตียงก้มหยิบเงินที่เคจทิ้งไว้จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วออกไปอาบน้ำก่อนจะไปหานิโค ระหว่างทางทาจิก็เห็น เด็กชายที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้กับเขาเดินออกมาจากห้องทำงานของเคจใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา เขาเคยเห็นมาบ้าง เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่เคยคิดว่าเด็กพวกนี้เจอกับอะไรแต่ตอนนี้อาจจะต้องเริ่มคิดแล้ว... *ห้องนอนของเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทุกห้องไม่มีกลอนและไม่สามารถล็อคประตูได้...พูดให้ถูกคือไม่อนุญาตให้ทำล็อคประตูหรือล็อคห้องเลย.... . หลังจากทาจิอาบน้ำแต่งตัวเสร็จและกำลังจะไปหานิโคที่ห้องเขาก็เห็นเด็กชายอีกคนนึงเดินออกมาจากห้องทำงานของเคจใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตาเช่นเดียวกับเด็กคนก่อน แต่เด็กคนนี้กำก้นของตนเองไปด้วย.... . . . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 07:00 น. นิโคเคยเล่าให้ทาจิฟังว่าตัวเองก็ต้องหาเงินมาจ่ายให้เคจเหมือนกันนิโคเองก็อยากออกจากที่นี่มีชะตาเดียวกันกับเขาแต่เหมือนนิโคจะทำแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วระหว่างที่ทาจิพึ่งจะผ่านมาได้สัปดาห์เดียว นิโคมักจะออกมารดน้ำดอกไม้ทุกเช้าสวนหลังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นว่างเปล่าไม่มีใครใช้และไม่มีใครดูแลนิโคใช้โอกาสนั้นในการหารายได้ให้แก่ตนเอง เมื่อดอกไม้บานสวยนิโคก็จะตัดไปขายแถวๆชายหาดพร้อมกับตั้งแผงขายน้ำมะนาวที่นั่น เป็นวิธีหาเงินของนิโค ทาจิเดินไปในสวนหลังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและพบนิโคกำลังนั่งรดน้ำดอกไม้อยู่เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปหานิโค อิอิ ชอบตะโกนเรียกนักจะทำให้ตกใจเลย แต่เหมือนนิโคจะได้ยินเสียงเท้าเขาเลยหันมา “ว่าไงงงง?” นิโคพูดแล้วยิ้ม “เอ่อ..ให้เราช่วยมั้ย” ทาจิหน้าเหวอแวบนึงก่อนจะรีบตอบนิโค ทาจิตอบกลบเกลื่อนนิโคเหมือนนิโคจะไม่ได้คิดถึงท่าเดินแปลกๆ ของเขากำลังย่องตอนหันมา นิโคยิ้มกว้างกว่าเดิมพร้อมยื่นฝักบัวรดน้ำให้ทาจิ ทั้งสองร่วมกันรดน้ำดอกไม้รอบสวนเมื่อรดน้ำเสร็จนิโคก็นั่งลงบนพื้นหญ้ามองดูดอกไม้ที่พลิ้วไหวในสายลม ทาจิก็ลงไปนั่งข้างนิโค ไม่กี่นาทีผ่านไป นิโคเข้ามากอดเขาโดยไม่บอกไม่กล่าวเหมือนเดิม...มือของนิโคถูหลังของเขา โน้มตัวเข้าไปหน้าแนบหน้าและกระซิบข้างหูเขา “ขอบคุณที่ช่วยนะ....” อืออออออ สยิวแฮะ “อะ....อื้อไม่เป็นไร” ทาจิยิ้มและตอบกลับ “เรารักนายนะ” อยู่ๆ นิโคก็พูดแบบนั้นทาจิหน้าแดงสับสนเล็กน้อยก่อนที่เขาจะถามอะไร นิโคก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในอาคาร เอ๊า!! อะไรหนิ? แล้วยังไงหนิ ทาจิรู้สึกร้อนไปทั่วใบหน้าเขานั่งเหวอซักพักและพอรู้สึกตัว...เขาก้มลง...แท่งน้อยของเขาแข็งปั๊กขึ้นมา เอ๊ะ!!.... อะไรทำไมแข็งอีกแล้วหละ!! ทาจินั่งรอให้แท่งน้อยสงบลงก่อนจะลุกเข้าอาคารไป... . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 07:30 น. ทาจิเดินไปหานิโคที่ห้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เข้ามาเลยยย” แทบไม่ต้องพูดอะไรทาจิเดินเข้าไปในห้อง มีแค่เขาคนเดียวที่มาห้องนิโคตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานิโคเองก็ดูจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเขา... ทั้งสองนั่งเล่นเกมอยู่นานขณะรอเวลาไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนเดิมทุกเช้า ขณะกำลังเล่นอยู่นั่นทาจิกะจะถามเรื่องเมื่อเช้าซักหน่อยเขาอยากรู้ว่านิโครักเขาจริงๆ หรอ ทำไมถึงรักเขาอะไรทำนองนั้นพอจะหันไปถามนิโคเท่านั้นแหละ “ดีที่เคจไม่ได้ห้ามเรามาเล่นด้วยกันแบบนี้” อยู่ๆ นิโคก็พูดขึ้น ทาจิอ้าปากพะงาบๆ แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้นพวกเขาเล่นเกมด้วยกันอีกซักพักก่อนจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน... สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถาม....แต่นิโคพูดก็น่าคิดถ้าหากเคจห้ามถึงขนาดนั้นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้คงจะมืดหม่นน่าดู... แต่ทำไมอยู่ๆก็พูดอะไรแบบนี้นะ....หรือรู้ว่าเราจะถามอะไร? . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 08:20 น. ขณะที่ทาจิกำลังเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนก็มีคนผลักเขาติดกำแพงพอเขาหันหน้ากลับไปก็พบกับเบลล์นักเรียนคนดัง...ในเรื่องแย่ๆเบลล์เป็นนักเรียนที่ทำตัวเหลวไหลและโดนทัณฑ์บนเป็นประจำ พูดง่ายๆก็พวกเด็กเกเรนั่นแหละ เบลล์เป็นเด็กเกเรที่เรียนวิชาคณิตศาสตร์กับทาจิเขาเคยโดนแกล้งบ้าง เบลล์แกล้งทุกคนอยู่แล้ว แต่เขาไม่เคยเจอตรงๆแบบนี้มาก่อน ทาจิเคยได้ยินว่าเบลล์ชอบลังแกคนอื่นและจะเล็งเป้าหมายเป็นคนๆไป ใครโดนเบลล์เล็งไว้ก็มักจะโดนลังแกหรือเก็บไว้เป็นเบ๊ไปตลอดแต่เหมือนเบลล์จะมีเบ๊ประจำตัวอยู่แล้ว เขาคงแค่ซวยที่เดินขวางทางเบลล์พอดี….. ซวยแล้ววววววววววว!! “เกะกะหวะอย่ามาขวางทาง” เบลล์พูดกับทาจิพร้อมกับกลุ่มของเขาที่เดินมาขนาบข้างทาจิ “หัดเดินให้มันถูกทางสิวะ” เบลล์พูดพลางดันเขาหนักขึ้น เจ็บๆๆๆๆ ทาจิเริ่มน้ำตาคลอถึงจะโดนแกล้งบ้างเพราะไม่สู้ใคร แต่เขาไม่เคยเจอตรงๆ แบบนี้มาก่อน เบลล์มองทาจิอยู่ซักพักเขากดเข่าไปที่เป้าของทาจิ อือออออ..... ทาจิสะดุ้ง เบลล์เขย่าเข่าของเขาที่อยู่ตรงเป้าทาจิอยู่ครู่นึงเขายิ้มจากนั้นจึงปล่อยทาจิและเดินจากไป ทาจิขาอ่อนทรุดลงพื้นทันทีเขากลัวมากๆ ทาจินั่งหอบหายใจแรง ยังดีที่มันจบลงโดยที่เขาไม่โดนอะไรหนักกว่านี้.... นั่งหอบอยู่ซักพักเขารู้สึกแปลกๆจึงมองลงดูที่เป้า.....ทำไมมันแข็งอีกแล้วหละ!! กลัวแทบตายแต่แท่งน้อยของเขาเหมือนจะไม่รู้จักสถานการณ์เอาซะเลย.... เกิดอะไรขึ้นกับเรากัน!!! ทาจินั่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่เขาไม่สนใจเด็กที่เดินผ่านไปมาแล้วจ้องมาที่เขาแบบ ไอ้นี่มานั่งอะไรตรงนี้? เมื่อรู้สึกดีขึ้นแล้วและแท่งน้อยสงบลงเวลาเดินจะได้ไม่อายเขาก็ลุกขึ้นและไปที่ห้องเรียน . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 09:00 น. ในวิชาวิทยาศาสตร์ขณะกำลังเรียนอยู่ อาจารย์เคนก็ประกาศขึ้นมาว่างานวิทยาศาสตร์จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า “ผมมีอะไรจะประกาศงานวิทยาศาสตร์ปีนี้ในส่วนของโครงการพวกคุณทุกคนสามารถเลือกเข้าแข่งขันหรือไม่ต้องก็ได้แต่คุณควรจะเข้าร่วมงานนี้ งานนี้จะเป็นโอกาสดีที่คุณจะได้เรียนรู้และปฏิบัติถือเป็นความรู้และประสบการณ์แก่พวกคุณ” “งานวิทยาศาสตร์ปีนี้มีหัวข้อคือสิ่งมีชีวิตในท้องถิ่นผมมีแนวคิดโครงการสำหรับพวกคุณแต่ละคนแล้ว แต่คุณก็สามารถคิดขึ้นมาเองได้หากต้องการ” เคนพูดจบก้มลงเปิดหนังสือไปหน้าถัดไป แต่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นได้และเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “อ่อใช่ อาจารย์ใหญ่ยังมีเงินรางวัลไว้สำหรับผู้ชนะเลิศอีกด้วยที่หนึ่งห้าร้อยเหรียญ ที่สองสามร้อยเหรียญ และที่สามหนึ่งร้อยเหรียญ” ห้าร้อยเหรียญ!! ตาของทาจิแทบจะบิดเป็นรูปเงิน เคนก้มลงอีกครั้ง และขอให้นักเรียนเปิดไปที่หน้าสี่สิบสี่ของหนังสือเรียนเขาเริ่มเดินไปรอบๆ ห้องและแจกไพ่ใบเล็กๆ ให้แต่ละคน ทาจิรับไพ่มาจากเคนหนึ่งใบและอ่าน‘ตะไคร่น้ำเติบโตอยู่ในหลายๆ พื้นที่รอบเมือง สภาพแวดล้อมในแต่ละพื้นที่มีผลต่อสายพันธุ์ที่เจริญเติบโตบริเวณนั้นอย่างไร’ เป็นหัวข้อที่เขาได้รับ หัวข้ออะไรเนี่ย..ตะไคร่น้ำ..? เคนเดินแจกไพ่จนเสร็จและกลับมาหน้าห้อง “งานจะจัดขึ้นวันเสาร์ที่ศาลากลางในอีกสองสัปดาห์ผมหวังว่าพวกคุณจะเข้าร่วมแม้ว่าพวกคุณจะไม่ได้นำผลงานมาด้วยก็ตาม” ทาจิจดจำรายละเอียดถึงจะไม่รู้ว่าจะทำยังกับหัวข้อที่ได้แต่ตอนนี้จำนวนเงินรางวัลกำลังวนเวียนอยู่ในหัวเขา... “อย่างไรก็ตามพวกเรามาต่อบทเรียนจากครั้งก่อนกันดีกว่า” “ในคาบก่อนในส่วนในเรื่องของการมีเพศสัมพันธ์” นักเรียนในห้องเริ่มเฮฮาทาจิสติกลับมาอีกครั้งหลังจากคิดแต่เรื่องเงิน “อะแฮ่ม...เราจะมาต่อกันในเรื่องของผลกระทบของร่างกายในวัยเจริญพันธุ์นะครับ” “ร่างกายของคนเรานั้นจะเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเมื่อเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่มการเปลี่ยนแปลงนั้นจะมี ร่างกายสูงขึ้น แขนยาว มือใหญ่ขึ้น มีกล้ามเนื้อ มีขนตามแขนหน้าแข้ง มีหนวดเครา เสียงจะห้าวแตก และมีการเปลี่ยนแปลงทางด้านอารมณ์ที่รุนแรงเฉพาะตัวบุคคน” หืม? รุนแรง? เฉพาะตัวบุคคล? “เมื่อถึงวันเจริญพันธุ์จะมีการเปลี่ยนแปลงที่สังเกตได้จากองคชาตและอารมณ์ โดยปกติการตั้งครรภ์นั้นสามารถมีได้กับคู่รักทั้งสองฝ่ายแต่ก็มีลักษณะที่เหมาะสมต่อการตั้งครรภ์และการผสมพันธุ์อยู่ ลักษณะที่เหมาะสมต่อการตั้งครรภ์คือคนที่มีขนาดองคชาตเล็กหรือมีอารมร์ทางเพศสูงเป็นตัวสังเกตครับ” นักเรียนเริ่มเฮฮากันอีกครั้งบางคนมองไปที่เป้าของกันและกัน บางคนก็คุยกันหัวเราะคิกคัก..... หืม?.....หืม!!! ทาจิก้มมองข้างล่างของตน.... เล็ก? อารมณ์ทางเพศสูง? “คนที่มีองคชาตเล็กนั้นจะมีอารมณ์ทางเพศที่สูงกว่าคนทั่วไปทวารของพวกเขาเหมาะสมแก่การผสมพันธุ์มากเพราะทวารมีความยึดหยุ่นสูงกว่าคนปกติและ...” นักเรียนในห้องหันมาสนใจอีกครั้งเพราะการเว้นช่วงของเคน “เอ่ออะแฮ่ม!” เคนกระแอมหนึ่งครั้งสงไสเขาจะประหม่าเมื่อนักเรียนทั้งห้องจ้องมาที่เขา “และยังตอดรัดได้ดีมีคุณสมบัติในการเพิ่มอารมณ์ร่วมขณะร่วมเพศอีกด้วยมด....” นักเรียนในห้องเริ่มตะโกนเสียงดัง “ตั้งใจฟังหน่อยครับ!!” ผิดจากเมื่อครู่ที่ทำท่าประหม่าเคนส่งเสียงดังเพื่อดึงสตินักเรียนให้กลับมาสนใจที่เขาอีกครั้งถึงจะเป็นคำพูดเรียบๆ แต่น้ำเสียงและระดับเสียงของเขาทำให้เหล่านักเรียนกลับมาสนใจเขาอีกครั้ง เคนพยักหน้าพอใจ “เอาหละ มดลูกที่อยู่ในทวารของพวกเขาเหมาะแก่การตั้งครรภ์อย่างมากมีการวิจัยแล้วว่าคนที่มีลักษณะแบบที่กล่าวมานี้เด็กที่เกิดมาจะมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงกว่าเด็กทั่วไปอีกทั้งยังช่วยลดความเสี่ยงที่จะเกิดความผิดปกติในเด็กอีกด้วย” “ส่วนลักษณะของคนที่เหมาะแก่การผสมพันธุ์นั้นคือคนที่มีขนาดองคชาตใหญ่กว่าปกติโดยปกตินั้นขนาดองคชาตคนทั่วไปโดยเฉลี่ยจะอยู่ที่ห้าถึงหกนิ้วแต่คนที่เหมาะแก่การผสมพันธุ์นั้นจะมีขนาดองคชาตอยู่ที่มากกว่าเจ็ดนิ้ว ส่วนคนที่เหมาะสมต่อการตั้งครรภ์นั้นมักจะสั้นกว่าสี่นิ้วครับ” นักเรียนในห้องแทบจะไม่มีใครอยู่นิ่งๆแล้วบ้างก็แกล้งลูบเป้ากันบ้างเพื่อเช็คขนาดของกันและกัน หือ......... “อ่อสุดท้าย การเจริญพันธุ์นั้นสามารถกระตุ้นได้ด้วยความสัมพันธ์ทางร่างกายหรือการมีคู่รักครับเมื่อคนมีความรักก็มักจะมีความสัมพันธ์ทางร่างกาย การกอด จูบ ทำให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนที่ส่งผลต่อการเจริญพันธุ์แต่แค่นั้นนะการเจริญเติบโตของร่างกายจะยังเป็นไปตามอายุและไม่สามารถตั้งครรภ์ได้เพราะยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่ครับ” ทั้งห้องยังคงเฮฮากับบทเรียนวันนี้แต่ละคนหยอกล้อกันไปมา ยังดีที่ไม่มีใครยุ่งกับเขาเพราะตอนนี้..... หือออออ.....หืออออออออออออ ทาจิฟังเรื่องที่เรียนแล้วหวนคิดถึงทุกครั้งที่อยู่กับนิโค...และแท่งน้อยแข็งปั๊ก!! แท่งเล็ก....อารมณ์ทางเพศสูง..... หือออออออออออออออออออออออ ทั้งคาบของทาจิคิดแต่เรื่องนี้วนเวียนในหัวเขา . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 10:15 น. ขณะทาจิกำลังเรียนวิชาคณิตศาสตร์เขาไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เพราะคาบที่แล้ว...อาจารย์เฉียงกำลังสอนการคำนวณอยู่ที่หน้าห้อง เบลล์ก็เดินเข้ามา “ในที่สุดก็มาเอาเสื้อเข้าในกางเกงด้วย” เฉียงพูดขึ้นพลางชี้ไปที่เก้าอี้ที่ว่างด้านหน้า เบลล์สอดเสื้อเข้าในกางเกงพลางกลอกตาและเดินไปนั่งที่ด้านหลังแทน ระหว่างคาบเรียนเบลล์คอยแกล้งนักเรียนคนอื่นอยู่ตลอด เบลล์เป็นเด็กเกเรที่มักจะแกล้งคนอื่นอยู่เสมอบางครั้งเขาก็บังคับให้เด็กคนอื่นทำอะไรแย่ๆ อย่างในคาบนี้เขาขู่บังคับให้เด็กคนนึงขว้างปากกาใส่เฉียงที่กำลังสอนอยู่แน่นอนเด็กคนนั้นโดนทัณฑ์บนโดยที่ไม่ฟังเหตุผลของเขาเลย ส่วนเบลล์ก็นั่งอารมณ์ดีกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นหรือบางครั้งเขาก็ขังเด็กไว้ในล็อคเกอร์ หรือที่เขาชอบที่สุดคือบังคับให้เบ๊ของเขาทำอะไรที่เขาต้องการ ทาจินึกถึงเหตุการณ์นึงได้เขานึกถึงแล้วหน้าแดง...ครั้งนึงเขาเห็นเบลล์กับเด็กคนที่เป็นเบ๊เดินมาด้วยกันแต่เด็กคนที่เป็นเบ๊นั้น...ใส่แต่กางเกงใน เบลล์ถือเสื้อผ้าที่น่าจะเป็นคนเด็กคนนั้นไว้ในมือขณะพาเด็กคนนั้นเดินไปตามโถงทางเดินเรื่อยๆดูก็รู้เลยว่าเป็นการขู่บังคับแน่ๆ เป็นไปไม่ได้เลยที่เด็กคนนั้นจะไม่รู้สึกอาย ถ้าดูจากหน้าที่แดงจัดใบหน้าขยับอยู่ตลอดเวลาพยายามไม่ให้ตนเองร้องไห้... .... เอ๊ะ!!! ขะ..แข็งขึ้นมาอีกแล้ว อะไรกัน!!! เมื่อคาบเรียนจบลงทาจิโล่งอกแท่งน้อยของเขาสลบลงแล้วและรู้สึกโชคดีที่ไม่โดนเบลล์รังแกต่อจากครั้งก่อน... . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 12:10 น. ทาจิก็รับอาหารกลางวันและไปกินอาหารกลางวันกับนิโค “อาหารที่นี่ดีกว่าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเนอะ” นิโคพูด “จริง” ทาจิตอบ เพราะอาหารที่นั่นรสชาติแย่จริงๆถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากกินเลย กินมาจากข้างนอกดีกว่าเห็นๆดีที่เคจไม่บังคับให้ทุกคนต้องกินอาหารที่นั่นอย่างเดียว ถึงเคจจะซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารไปเติมทุกวันก็เถอะแต่ไม่รู้ทำไมรสชาติถึงได้ออกมาแย่ขนาดนั้น ทาจิคิดพลางกินอาหารและคุยกับนิโคไปเรื่อยๆก่อนจะกินหมดนิโคก็เข้ามากอดเขาและบอกว่าจะไปรอเขาที่ห้องเรียน …. ทาจิหน้าแดงตอนที่นิโคกอดเขาพยายามไม่ให้แท่งน้อยของเขาไปโดนนิโค ถ้ารู้ว่าแข็งตรงนี้ละก็คงต้องมุดแผ่นดินหนีแน่ๆเลย..... ทาจิคิด เขานั่งซักพักรอให้รู้สึกว่าใบหน้าหายร้อนและ.....แท่งน้อยหดลงจึงเดินตามไป . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 15:00 น. ทาจิกำลังเดินออกจากโรงเรียนนิโคคงจะรอเขาที่หน้าโรงเรียนเหมือนทุกครั้ง เขาเห็นเบลล์กำลังคุยกับกลุ่มของเขาอยู่หน้าโรงเรียนทาจิไม่ได้สนใจ เขาเดินตรงไปเพื่อออกจากโรงเรียน.... แต่เบลล์เดินเข้ามาขวางทางของเขาไว้ “จะไปไหนวะ” “มึงยังไม่ได้จ่ายค่าผ่านทาง” เบลล์พูดพร้อมกับยื่นมือออกมา ห๊ะ!! ซวยแล้ว ซวยเห็นๆ!! “ห้าสิบเหรียญหรือจะจ่ายด้วยอย่างอื่นก็ได้?เอาไง?” ห๊ะ!! ห้าสิบ.... ทาจิคิดถึงเงินที่ตัวเองมีอยู่ แล้วอย่างอื่นที่ว่าคืออะไร..? “ผ...ผมให้ไม่ได้” ทาจิตอบเสียงสั่นเขามีเงินอยู่ทั้งหมดห้าสิบสี่เหรียญและเขายังต้องหามาจ่ายให้เคจทุกอาทิตย์อีก “’งั้น...กูว่ามึงจ่ายได้ด้วยอย่างอื่น” อย่างอื่น..? เบลล์พุ่งเข้าหาทาจิกลุ่มของเขาล้อมทาจิไว้ เห้ยยย!! ทาจิตกใจมากเบลล์จับเขากดลงกับพื้นและพยายามดึงเสื้อกับกางเกงออกจากตัวเขา “ห...หยุดดดด!!” ทาจิขอความเมตตาแต่เหมือนเบลล์จะไม่สนใจ “อย่าๆๆ จะทำอะไร!! ขอเถอะหยุด!!! ผมจ่ายแล้ว!!!” ทาจิยังร้องขอความเมตตาอยู่เรื่อยๆแต่เบลล์ไม่สนใจ เบลล์ไม่ตอบอะไรเขาซักคำ เขาสู้แรงเบลล์ไม่ไหว ตัวเขาเองไม่ได้แข็งแรงอะไรตัวก็เล็กกว่ามากไม่นานเบลล์ก็ถอดเสื้อของเขาออกและเหวี่ยงออกไป “ฮ..ฮือ...อ.อย่า...” ทาจิเริ่มน้ำตาคลอ เขาพยายามดึงกางเกงไว้แต่ก็ไม่ไหวเบลล์ดึงกางเกงของทาจิผ่านปลายเท้าและเหวี่ยงออกไป “ฮื.....ฮือ....” ทาจิเริ่มร้องไห้ ในที่สุดกางเกงในของเขาก็ถูกดึงออกผ่านปลายเท้า ตอนนี้ทาจิถูกจับแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อหน้าเด็กคนอื่นๆเขานอนขดตัว เอามือปิดหน้าร้องไห้อยู่ตรงพื้น “เหี้ย แม่งจู๋แข็งด้วยหวะ” เด็กคนนึงในกลุ่มเบลล์พูด “เล็กหวะ” เด็กอีกคนในกลุ่มเบลล์พูดพร้อมเอาเท้ามาเขี่ยๆที่ตัวทาจิ ผ๊วะ! พลั่ก!! เบลล์ถีบเด็กคนที่เอาเท้าเขี่ยทาจิ “อย่ายุ่งกับของกู” เบลล์พูด เด็กคนที่ถูกถีบตัวสั่นระริก เบลล์หันกลับมาที่ทาจิเบลล์ลงมาคุกเข่าข้างๆ เขาแต่ก่อนที่เบลล์จะได้ทำอะไรอยู่ๆ พวกเบลล์ก็วิ่งหนีไปเพราะอาจารย์เคนเดินมาดูเหตุการณ์วุ่นวายบริหน้าโรงเรียนเคนไล่นักเรียนที่มุงดูเหตุการณ์ ช่วยปิดบังร่างกายและหาเสื้อผ้ามาคืนให้เขา ก่อนที่อาจารย์เคนจะพาเขาไปที่ห้องพยาบาลเพื่อตรวจดูร่างกายและสอบถามข้อมูลที่เกิดขึ้นทุกสิ่งในทัศนวิสัยของทาจิก็จางหายไปเป็นสีดำ... . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 20:00 น. ทาจิตื่นขึ้นมาบนเตียงเขาหันซ้ายมองขวาด้วยอาการสะลึมสะลือ พบว่าตอนนี้ตัวเขาอยู่ในโรงพยาบาล เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่หน้ามืดฟุบลงที่เดิมทันที อือออออ เวียนหัว ไม่นานพยาบาลก็เข้ามาในห้องและอธิบายอาการของเขาร่างกายของเขาได้รับการตอบสนองต่อความเครียดอย่างรุนแรงจนหมดสติไปพยาบาลขอให้เขารอสักครู่ รอหมอมาตรวจอาการเขาอีกทีนึง หมดสติ? แล้วเป็นไปได้ไงตอนไหน? ทาจิรอไม่นานชายคนนึงสวมเสื้อคลุมสีขาวถือคลิปบอร์ดเข้ามา “สวัสดีคับ ผมหมอโยฮัน” หมอเดินมาอยู่ข้างเตียงทาจิหมอสอบถามเขาอย่างนุ่มนวล หลากหลายหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขา โรงเรียนความเป็นอยู่ ทาจินั่งฟังและตอบคำถามของหมอไปเรื่อยๆจนไปถึงเรื่องโรงเรียน ทาจินึกออกทันทีว่าเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะหมดสติไปคืออะไร ไม่ได้ฝันไปหรออออ!!! นั่นมันฝันร้ายชัดๆ!! ในขณะที่ทาจิกำลังคิดอะไรต่างๆนาๆ หมอก็พูดจบพอดี “ทุกอย่างจะเรียบร้อยและคุณควรจะระวังเรื่องความเครียดเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกนะครับ” หมอพูดจบพอดี จากนั้นจึงเดินออกไป ทาจินั่งรอไม่นานเขาคิดอะไรเรื่อยๆ ท่ามกลางความว่างเปล่า....พยาบาลก็เข้ามาบอกว่าผู้ปกครองของเขามารับแล้วพยาบาลช่วยทาจิลุกขึ้น จากนั้นในไม่ช้าทาจิก็ถูกพามาส่งที่บริเวณหน้าโรงพยาบาลเคจรอเขาอยู่ในรถตรงทางเข้าประตูพอดี ทาจิเดินไปที่ข้างรถ “น่ายินดี ที่คุณไม่เป็นอะไร” เคจพูด ทาจิเกือบจะยิ้มออกมา “คุณต้องไม่เชื่อแน่ว่าเวลามีพวกโง่ๆหายตัวไปคนนึงต้องจัดการเอกสารอะไรบ้าง” ทาจิทำหน้านิ่งทันทีอยู่ๆ ก็รู้สึก...อารมณ์เสีย คุณต้องไม่เชื่อแน่ๆวันนี้ผมต้องเจออะไรมาบ้าง หนึ่งในนั้นก็เป็นคุณนั่นแหละ “ยืนรออะไรขึ้นมา ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวัน” ทาจิยอมขึ้นรถไปตลอดทางเขานั่งซึมจนถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขากับเคจไม่ได้คุยอะไรเลยตลอดทาง เขากลับไปที่ห้องของตน ฟุบลงบนที่นอนอยู่อย่างนั้นอยู่นาน . สัปดาห์ที่2 วันจันทร์ในเดือนกันยา 20:30 น. ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอ๊ดดดด... “กลับมาซักที” … “เฮ้!!” ทาจิสะดุ้งตื่นขึ้นมาโดยเสียงเรียกของใครซักคนเขาหันไปที่เจ้าของเสียงด้วยสีหน้าหวาดกลัวแต่สีหน้าก็คลายลงเป็นปกติทันทีที่เห็นนิโค “เป็นอะไรหรือปล่าว...เราขอโทษ.....ทำให้ตกใจหรอ” นิโคพูด …. “มีอะไรหรอบอกเราได้นะ เรามาหาทาจิตั้งหลายรอบแหนะ” นิโคเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงกุมมือของทาจิไว้บีบนวดมือเขาเบาๆ ..... “นายดูเครียดนะ ให้เราอยู่เป็นเพื่อนมั้ย” นิโคพูด ทาจิมองตานิโคเป็นครั้งแรกโดยมีน้ำตาคลออยู่ “เราโชคดีมากที่มีนายเป็นเพื่อน” ทาจิพูด นิโคยิ้มและเข้าไปกอดทาจิ... เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าข้างล่างตอนนี้ของเขาเป็นยังไงนิโคเหมือนจะรู้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร คืนนั้นทั้งสองนอนด้วยกันจนถึงเช้า... . สัปดาห์ที่2 วันอังคารในเดือนกันยา 06:30 น. ทาจิตื่นขึ้นมารู้สึกอุ่นๆที่ต้นคอ นิโคนอนกอดเขาอยู่และหายใจใส่ต้นคอของเขาเป็นพักๆ ทาจิรู้สึกแปลกๆ ที่บริเวณด้านล่างของเขาแท่งน้อยแข็งปั๊ก .... เอาอีกแล้ว เขาพยานามขยับอยู่นานแต่ก็ยอมแพ้ตัวนิโคใหญ่กว่าเขา...หรือว่าเขาไม่มีแรงนะ... อืออออออ ขยับไม่ได้ ทาจินอนรออยู่พักใหญ่ในที่สุดนิโคก็งัวเงียตื่นขึ้นมา “งื้อ มอร์นิ่ง” นิโคพูด ตาเหลือบไปมองแท่งน้อยของทาจิแปปนึงก่อนจะรีบหันมามองเขา “อื้อ มอร์นิ่ง” ทาจิตอบโดยทำเป็นไม่สนใจแท่งน้อยของเขา “ดีขึ้นมั้ย” นิโคถามโดยทำเป็นไม่สนใจแท่งน้อยของทาจิเช่นกัน “อื้อ ดีขึ้นมากแล้วขอบคุณนะ...ที่อยู่เป็นเพื่อน” ทาจิตอบ นิโคยิ้ม “ป่ะไปอาบน้ำกัน” “ห๊ะ” ทาจิหลุดปากไปปกติเขาไม่ค่อยอุทานออกมาแบบนี้เท่าไหร่ “อาบน้ำไงป่ะจะสายแล้ว” “เดี๋ยวๆๆๆ” นิโคลุกขึ้นจับมือทาจิ “ระ...เรา...เดี๋ยวเราตามไป” “อะ..อืออออออ..เอ่อออ....เดียวทาจิมาเจอที่ห้องเราเหมือนเดิมก็ได้” ทาจิบอกนิโค นิโคพูดตะกุกตะกักนิดหน่อยก่อนจะบอกให้ทาจิไปเจอกับเขาทีหลัง นิโคออกจากห้องเขาไปส่วนเขาก็กะจะนั่งรอซักพักค่อยไป...... . สัปดาห์ที่2 วันอังคารในเดือนกันยา 08:20 น. ขณะทาจิกำลังเดินอยู่โถงทางเดินเบลล์และกลุ่มของเขาเข้ามาล้อมทาจิอีกครั้ง ผลักทาจิให้ติดกับล็อคเกอร์ “เดินขวางทางกูอีกแล้ว ไม่รู้จักจำนะมึง” “ขะ...ขอโทษคับ...” ทาจิตัวสั่น เบลล์เปิดล็อคเกอร์ข้างๆทาจิและพยายามจะดันเขาเข้าไป “เดี๋ยวๆ ผมขอโทษ” ทาจิถูกผลักเข้าไปในล็อคเกอร์เบลล์ปิดล็อคเกอร์ คลิ๊ก ทาจิได้ยินเสียงล็อคดังคลิ๊กเบลล์ล็อคเขาไว้ข้างใน “จำใส่กะโหลกไว้ว่าอย่าเดินขวางทางกูอีก” เบลล์และกลุ่มของเขาเดินออกไปปล่อยให้ทาจิติดอยู่ในนั้น ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ล็อคเกอร์เปิดออกเด็กชายเจ้าของล็อคเกอร์ตกใจที่พบทาจิอยู่ข้างในล็อคเกอร์ของตนพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ทาจิเดินออกมาโดยไม่สนใจเจ้าของล็อคเกอร์ ปล่อยให้เขายืนงงอยู่ตรงนั้น . สัปดาห์ที่2 วันอังคารในเดือนกันยา 14:10 น. วิชาว่ายน้ำขณะทาจิกำลังฝึกว่ายน้ำอยู่มีเด็กคนนึงตามเขาไปรอบๆ สระ และเมื่อใดที่เขามองกลับไปเด็กคนนั้นก็จะหันไปมองทางอื่นเขารู้สึกอึดอัดมากจนต้องหันไปคุยกับเด็กคนนั้น ว่าอย่าตามเขาได้ไหมเด็กคนนั้นขอโทษและก้มมองพื้นแต่เหมือนอาจารย์โรเบิร์ตจะเข้าใจผิดและไม่คิดจะทำความเข้าใจ... โรเบิร์ตคิดว่าทาจิกำลังรังแกเด็กคนนั้นและทัณฑ์บนเขาโดยที่โรเบิร์ตไม่คิดจะฟังเหตุผลของเขาเลย ยังดีที่ตอนทาจิเข้าไปห้องอาจารย์ใหญ่เพื่อรับทัณฑ์บนอาจารย์ใหญ่แค่ให้เขานั่งที่มุมห้องเพราะเป็นทัณฑ์บนครั้งแรกของเขาและเป็นแค่ความผิดเล็กน้อยแค่สิบนาทีเขาก็ออกไปได้ . สัปดาห์ที่2 วันพุทธในเดือนกันยา 10:30 น. ทาจิกำลังเรียนวิชาคณิตศาสตร์อยู่ลูกบอลกระดาษยู่ยี่กระเด้งเข้ามาโดนหัวของทาจิ เขาหันกลับไปทางที่ลูกบอลถูกโยนมาเห็นเบลล์กำลังยิ้มมาทางทาจิอยู่เบลล์พร้อมกับกลุ่มของเขาอีกสองสามคน เบลล์ทำท่าอะไรซักอย่างแต่ทาจิเข้าใจว่าเป็นการบอกให้อ่านข้อความในกระดาษ หืม..... ทาจิคลี่กระดาษออกและอ่านเป็นข้อความสั้นๆเขียนว่า ‘ไอ้โง่ โชว์กางเกงในของให้กูดูหน่อยแล้วมึงจะไม่มีปัญหา’ ห๊ะ!!...... ทาจิตัวสั่น เขานึกถึงเหตุการณ์วันที่ถูกเบลล์จับแก้ผ้าเขาไม่อยากโดนแบบนั้นอีกแล้ว แต่แค่คิดเท่านั้น....แท่งน้อยของเขาแข็งขึ้นมาอีกแล้ว.... อะไร๊!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!! ทาจิตัวสั่นกว่าเดิมรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนขึ้นเขาค่อยๆ ดึงกางเกงนักเรียนลงให้ต่ำพอที่จะให้เบลล์เห็นกางเกงในของเขาและรีบดึงขึ้นอย่างรวดเร็วดูแล้วมุมที่เบลล์อยู่คงไม่เห็นแท่งน้อยเขา ทาจิรู้สึกกลัวและตื่นเต้นในเวลาเดียวกันแต่เหมือนจะกลัวมากกว่าถึงอย่างนั้นมันก็แข็งไม่ยอมหดอยู่ดี..... “ดีมาก” เบลล์พูดจนทำให้อาจารย์เฉียงหันกลับมาจ้องเขม็ง จากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเมื่อหมดเวลาเรียนเขาก็รีบออกจากห้องก่อนที่เบลล์จะลุกจากที่นั่ง . สัปดาห์ที่2 วันพุทธในเดือนกันยา 15:10 น. ทาจิโดนทัณฑ์บนอีกครั้งเพราะเข้าเรียนในคาบวิทยาศาสตร์สาย เพราะก่อนออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเขาช่วยเด็กคนนึงหากระเป๋าเรียนของอยู่หลายนาทีเมื่อทาจิเข้าไปพบอาจารย์ใหญ่ อาจารย์ใหญ่ใช้ให้เขาส่งหนังสือเวียนให้เหล่าอาจารย์และเจ้าหน้าที่ในโรงเรียนทาจิใช้เวลาแค่สิบนาทีก็กลับมาส่งหนังสือคืนให้อาจารย์ใหญ่และกลับไป . สัปดาห์ที่2 วันพุทธในเดือนกันยา 15:20 น ขณะทาจิกำลังออกจากโรงเรียนเขาสังเกตเห็นเบลล์อีกครั้ง และเหมือนเบลล์ก็เห็นเขาเช่นกัน เบลล์ยิ้มเยาะพร้อมเดินเข้าหาทาจิเมื่อเขาอยู่ใกล้ประตู “มึงคิดว่ากำลังจะไปใหน” เบลล์พูด ซะ..ซวยแล้ว... ทาจิเริ่มตัวสั่นน้ำตาเริ่มคลอเบ้า “มึงยังไม่ได้จ่ายค่าผ่านทาง” ทาจิรีบล้วงกระเป๋ากางเกงหาเงินมาจ่ายเบลล์ทันที แต่เบลล์กลับจับเข้าที่เป้าของทาจิและลูบคลำ อืออออออออ “กูไม่ต้องการเงินแล้วมึงตัดสินใจจะจ่ายด้วยอย่างอื่นไม่ใช่หรอ?” แท่งน้อยของทาจิแข็งขึ้นมาทันที เขาถูกลูบและบีบคลำตรงเป้าอยู่อย่างนั้นเป็นนาที “อือออออ อา~” ทาจิครางออกมาเขาไม่เคยโดนอะไรแบบนี้มาก่อนเขาไม่เคยเล่นแท่งน้อยของตนด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้....ทาจิโดนลูบเป้าอยู่กลางผู้คนเขาครางตัวสั่นอยู่ตรงนั้น......ด้วยความเสียว..... เบลล์และกลุ่มของเขาหัวเราะเบลล์ลูบคลำอยู่อีกพักนึงก่อนจะปล่อยทาจิไป ทาจิรีบวิ่งออกจากโรงเรียนให้พ้นสายตาคนอื่นให้เร็วที่สุด . สัปดาห์ที่2 วันพฤหัสบดีในเดือนกันยา 12:10 น. ทาจิกำลังเดินไปหานิโคที่โรงอาหารแต่เขาสังเกตเห็นนิโคกำลังนั่งกินข้าวโดยมีเด็กสองสามคนยืนอยู่รอบๆโต๊ะที่นิโคนั่งอยู่ เขาสังเกตเห็นว่าพวกนั้นกำลังพูดอะไรกับนิโคอยู่และคนอื่นๆที่อยู่รอบตัวนิโคมือของพวกนั้นกำลังลูบตามตัวของนิโค ทาจิทนไม่ได้เดินเข้าไปหาพวกนั้นโคทันที “เห้ยยย!! อย่ายุ่งกับเขา” ทาจิพูดเสียงดัง “ว้าว นี่แฟนนายเหรอน่ารักจริงๆ” หนึ่งในนั้นหันมาพูดขึ้นทาจิรู้ทันทีว่านี่คือกลุ่มของเบลล์ “มึงไม่รู้หรอว่าไม่ควรเสือกเรื่องคนอื่นนะ” เด็กชายอีกคนพูดพร้อมกำหมัดแน่นและต่อยเข้าที่ท้องของเขา “อุ๊ก!!” ทาจิร้องออกมา เขาจุกและทรุดลงพื้น “นั่นแหละ” เด็กชายพูด “หมอบเหมือนหมา” เด็กอีกคนพูดที่เหลือก็หัวเราะเขาและเดินออกไป ทาจิจุกนั่งอยู่ตรงนั้นซักพักก็มีมือยื่นมาจับแขนของเขาให้ลุกขึ้น เป็นมือของนิโค “เราขอโทษทาจิเจ็บมากมั้ย” นิโคพูด “เจ็บ....” “ทาจิช่วยเราไว้ขอบคุณนะ” ทาจิตอบกลับเบาๆ นิโคขอบคุณและกอดเขาทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกันนั่งคุยกันซักพักก่อนทั้งคู่จะเดินไปห้องเรียนด้วยกัน . สัปดาห์ที่2 วันพฤหัสบดีในเดือนกันยา 20:00 น. ทาจิเล่นอยู่กับนิโคที่ห้องนิโคคอยเรียกความสนใจทาจิอยู่เรื่อยๆ เพื่อให้เขาหันไปหาจนครั้งนึงใบหน้าของนิโคแทบจะชิดกับทาจิตอนเขาหันกลับไปหาเพราะนิโคเรียกเขาทาจินั่งแท่งน้อยแข็งอยู่อย่างนั้นแต่นิโคไม่ได้สนใจแท่งน้อยของเขา นิโคโอบทาจิไว้แล้วโน้มตัวเข้ามาแนบหน้ากระซิบข้างหู “เรารักทาจิจริงๆ นะ” นิโคพูดและกอดทาจิไว้ “ตอนเที่ยงขอบใจที่ช่วยเรานะ” “มะ...ไม่เป็นไร” ทาจิหน้าแดงและตอบนิโคทั้งสองยิ้มให้กัน “ไม่ตอบเราหน่อยหรอ..” “หือ...?” ทาจิงงอยู่ซักพัก นิโคก็ยิ้มให้เขา “อะ....ระ..เราก็ระ...รักนิโค” ทาจิตอบตะกุกตะกัก “ขอบคุณนะที่รักเรา” นิโคพูด ทั้งสองเล่นด้วยกันซักพักแล้วแยกย้ายกันไปนอน . สัปดาห์ที่2 วันศุกร์ในเดือนกันยา 08:40 น. ระหว่างที่แยกทางกับนิโคแล้วทาจิกำลังเดินอยู่ในโรงเรียน ก็ได้ยินเสียงดังมาจากหลังประตูห้องเรียนห้องนึง หลังจากนั้นไม่นานก็มีกระเป๋าของใครซักคนกระเด็นออกมาหล่นที่หน้าเขาหนังสือปากกากระจายไปทั่วพื้น ทาจิหันไปมองทิศที่กระเป๋ากระเด็นออกมาและพบกับเด็กชายคนนึงกำลังดึงคอเสื้อของเด็กชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเด็กชายผลักเด็กชายตัวเล็กไปที่ล็อคเกอร์ เด็กชายตัวเล็กโดนเด็กชายอีกคนเตะไปสองสามทีแต่ “ฮ่าๆๆๆ ทำได้แค่นี้หรอ?” เด็กชายตัวเล็กกลับหัวเราะแล้วพูดแบบนั้นออกไป เด็กชายกระชากผมของเด็กชายที่ตัวเล็กทันที นักเรียนที่อยู่รอบๆไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น บ้างก็ยืนดูด้วยความลุ้น บ้างก็ดูด้วยความสนุก ทาจิเองก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรเช่นกันแต่ก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจจะลุ้นหรือสนุกต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเขาหยิบกระเป๋าที่น่าจะเป็นของเด็กชายตัวเล็กและรวบรวมหนังสือปากกาของเด็กชายใส่ในประเป๋าในไม่ช้าเด็กชายตัวเล็กก็ถูกปล่อยทิ้งไว้กับพื้นเหตุการณ์จบลงแล้ว นักเรียนคนอื่นๆก็หมดความสนใจและพากันแยกย้าย ทาจิเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเขาพึ่งสังเกตว่าเด็กคนนั้นคือเด็กตัวเล็กคือคนที่ชอบทำตัวแปลกๆ นั่นเอง เขายืนคิดครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กชายตัวเล็กกำลังจะยื่นกระเป๋าคืนให้เด็กชายแต่เด็กชายคนนั้นกลับถอยห่างราวกับกำลังกลัวเขามาทำร้ายอีกคน “อะ...เอ่อ....นี่กระเป๋านาย” ทาจิพูดตะกุกตะกักนิดๆ เด็กชายหน้าแดงและหลบสายตาครู่นึง “ข..ขอบคุณ..” “ร..เราชื่อไบร์ท” ไบร์ทพูดตะกุกตะกักแล้วแนะนำตัว ทาจิคิดว่าไบร์ทอายุน่าจะน้อยกว่าเมื่อดูจากขนาดตัวแต่พอคิดไปคิดมาเขาจำไบร์ทได้ไบร์ทเรียนห้องเดียวกับเขาในวิชาภาษาอังกฤษ ไบร์ทเป็นเด็กแปลกๆที่ไม่ค่อยมีใครยุ่งด้วย ระหว่างที่ทาจิคิดอยู่นั้นไบร์ทก็หยิบกระเป๋าและหันหลังวิ่งออกไป พอลุกขึ้นแล้ว....ตัวใหญ่กว่าเรานิดๆแฮะ เป็นคนที่แปลกทาจิคิดแต่ทาจิก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น . สัปดาห์ที่2 วันศุกร์ในเดือนกันยา 11:00 น. ทาจิเข้าห้องเรียนภาษาอังกฤษอาจารย์รูเพิร์ตกำลังเตรียมตัวอยู่หน้าห้องเตรียมที่จะสอนเขาเห็นไบร์ทนั่งอยู่คนเดียวที่มุมด้านหลังเขาสบตาทาจิ หน้าแดงและมองไปทางอื่น อะไรของเขา..... . สัปดาห์ที่2 วันศุกร์ในเดือนกันยา 18:00 น. ทาจิอยู่ในห้องของนิโคนิโคถอดเสื้อของเขาออก “ทำไมร้อนจัง เรารู้สึกร้อนอยู่คนเดียวหรอ?” นิโคพูด “ก็ไม่นะ เราไม่คิ...” ทาจิตอบยังไม่ทันจบก็หยุดเมื่อเห็นนิโคเขาหันกลับทันทีใบหน้าของเขาร้อนผ่าว นิโคไม่ได้ใส่เสื้อแท่งน้อยค่อยๆ แข็งขึ้น นิโคเริ่มเข้ามาโอบแขนรอบตัวเขา ทาจิกระวนกระวายเขาหันหน้าไปหานิโคและริมฝีปากของทาจิและนิโคมาบรรจบกันพอดี..... ทั้งคู่ไม่พูดอะไรครู่หนึ่งริมฝีปากสัมผัสกันเพียงเท่านั้นผ่านไปซักพักทาจิเป็นคนแรกที่ถอยออกไปก่อนที่สิ่งต่างๆ จะร้อนเกินไป ถูกจูบแล้ว จูบแรกของเรา....เรียกจูบได้มั้ยเนี่ย....ถึงจะแค่ริมฝีปากโดนกันก็เถอะทาจิก้มมองเป้าของตน ทาจิหน้าร้อนผ่าวเขาเขินมากทาจิฟุบลงบนเตียงของนิโคอยู่นาน นิโคก็คอยแซวและแหย่เขาตลอดจนเขารู้สึกว่าหน้าหายร้อนแท่งน้อยหดตัวลงแล้วจึงลุกขึ้นมานั่งนิโคยิ้มและดึงเขาเข้าไปกอด เรานี่ก็ง่ายจังแฮะ.....งื้ออออุส่าหดแล้วแข็งขึ้นมาอีกละ..... ทาจิคอยแอบๆ นิโคไม่ให้มองเป้าที่นูนออกมาทั้งสองเล่นด้วยกันอีกซักพัก ทาจิก็กลับไปนอนที่ห้องของตน . สัปดาห์ที่2 วันศุกร์ในเดือนกันยา 22:00 น. ทาจิถูกปลุกโดยเสียงแง้มประตูห้องของเขากลางดึกเขาเงยหน้ามองประตูด้วยความกลัว จนเห็นว่าเป็นนิโคที่มองลอดช่องประตูอยู่นั้น “เราเข้าไปได้ไหม” นิโคถาม ทาจิหน้าแดงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเพื่อปิดแท่งน้อยของเขาที่เผยออกมาเขานิ่งไปซักพักก่อนจะสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดเของนิโค ทาจิพยักหน้าให้นิโคเข้ามานิโคค่อยๆ แง้มประตูเข้ามาในห้องและนั่งลงที่ข้างเตียงของเขา “ระ..เราปลุกทาจิใช่มั้ยขอโทษนะ” นิโคพูดหน้าแดงเล็กน้อย “ระ.....เรากลัวมากๆเลย...เคจบังคับ..ให้เราจ่าย....เพื่อออกจากที่นี่..แต่มันเยอะ...ล...และมากขึ้นเรื่อยๆ...” นิโคใกล้จะน้ำตาแตกแล้ว ทาจิเอนไปข้างหน้าและกอดเขา "ร..เร...เราไม่รู้...ว่าจะทน..ต่อไป...ได้อีกแค่ไหน...เรา..ไม่รู้จะทำยังไงดี" นิโคเริ่มน้ำตาไหลและสะอื้นทาจิกอดนิโคแน่นขึ้นจากนั้นจึงดึงตัวนิโคให้นอนลงข้างๆ เขา “ร..เรา..ขอโทษ...เราแค่...ไม่รู้จะคุยกับใคร” นิโคน้ำเช็ดตาด้วยแขนเสื้อ "ขะ...ขอบคุณนะ...เร..เราดีใจจริงๆ...ที่มีนายเป็นเพื่อน" นิโคพูด “ให้เราไปนอนเป็นเพื่อนมั้ยเดียวเราตามไป” ทาจิบอกนิโค เขาจะตามนิโคไปทีหลังเพราะเขาต้อง.....ใส่เสื้อผ้าก่อน “ระ...เราอยู่..ป...กับทาจิได้มั้ย....” ห๊ะ!! “หมายถึงให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนใช่มั้ย....” ทาจิถาม นิโคส่ายหน้า ทาจิเข้าใจว่านิโคอยากนอนกับเขาด้วย ทาจิหน้าแดง คิดอยู่แปปนึงก็พยักหน้าให้นิโคเป็นสัญญาณว่า....ก็ได้ นิโคนอนลงข้างๆ ทาจิดึงผ้าห่มขึ้นให้นิโคก่อนจะหันข้างไปนอนอีกทาง…. ทั้งคู่จะนอนด้วยกันถึงเช้า .
ปล.ขอโทษทุกท่านที่ติดตามนะครับ ติดเกมครับเลยลงช้า  ฝากติชมและติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะครับ ปล2.เขียนเพลินไปหน่อยเลยจะแบ่งเป็นสองตอนนะครับตอนนี้ ตอนสองรับรองว่าดีครับ  | 
ทักทายเข้ามาทำความรู้จักกันครับ
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-3-10 16:56:58
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-3-10 17:10:42
โพสต์ 2022-3-10 18:11:33
โพสต์ 2022-3-10 18:42:56
โพสต์ 2022-5-9 15:53:13