หมาป่าขี้เงี่ยน PT17 เย็ดกับเจ้าสัวควยใหญ่ (รัม)

Kantanaty

9 k! t# z% Y6 j  S
" N# R+ R7 p) J) c' H& _

4 R0 m1 r$ Z1 y. k4 [- L2 G

รัม

     รัมขับรถเข้ามาในคฤหาสน์หลังหนึ่งซึ่งมีลูกน้องยืนการ์ดแน่นหนา รัมจอดรถแล้วก้าวเท้าลงมา ยิ้มให้พวกการ์ดแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน การ์ดเปิดประตูให้ ดานในมีอัลฟ่าหุ่นล่ำนั่งอยู่ พร้อมกับบอดี้การ์ดอีกหลายคนยืนตรงเรียงเป็นแถวอยู่รอบห้อง ทำไมพวกนี้มันถึงต้องจ้างคนมาดูแลขนาดนี้กันนะ ดุแลตัวเองไม่ได้กันหรือไง รัมคิด ''นั่งลงสิ'' รัมนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ''สวัสดีครับเจ้าสัวปอ'' เจ้าสัวปอเป็นเจ้าสัวอายุน้อยที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมาก แทบจะอยู่เหนือกฏหมายเลยทีเดียว ทำธุรกิจผิดกฏหมายต่างๆมากมาย ''มีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับผมหรอครับ'' รัมถาม ''ลูกน้องของกูบอกว่ามึงสามารถหาของผิดกฎหมายได้ทุกชิ้นบนโลกมาให้ได้นี่ จริงมั้ย'' ''ถ้าเงินถึงของก็ถึงมือครับ'' ''เรื่องเงินน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว'' ''แล้วอยากจะได้อะไรล่ะครับ'' ''กูอยากได้หัวของโฬม มึงรู้จักมั้ย'' ''รู้สิครับ ว่าแต่ จะเอาไปทำไมหรอครับ'' ''ไม่ต้องถามมากหรอก แค่ฆ่ามันแล้วเอาหัวมันมาให้กูได้ก็พอ'' สายตาของรัมเหลือบไปเห็เข็มกลัดรูปแมงมุมตรงอกของปอ รัมรู้ทันทีว่าปอเป็นหนึ่งในแก๊งค์ Black Spider ที่หมายหัวฝูงของโฬมและโฬมเป็นหลัก แต่ฝูงโฬมก็คือรัมด้วยนี่นา ท่าทางปอจะไม่รู้ว่ารัมนั้นอยู่ฝูงเดียวกับโฬม ''ลองเสนอราคามาก่อนสิครับ'' ปอเซ็นต์เช็คแล้วยื่นให้รัม รัมรับมาดูแล้วยิ้มพอใจ ''ดีลครับ'' ''ดี คุยง่ายๆแบบนี้สิจะได้ร่วมงานกันบ่อยๆ'' รัมยิ้มมุมปาก ''งั้นเรามาคุยเรื่องอื่นกันบ้างดีมั้ยครับ'' ''เรื่องอะไรล่ะ'' รัมลุกขึ้นเดินเข้าไปหาปอ ขึ้นไปนั่งตักเอามือโอบคอ ''จะคุยหรือทำอย่างอื่นก็ได้ครับ แค่อยากจะสนิทกับผู้ว่าจ้างให้มากกว่านี้หน่อย จะได้ทำงานสะดวกขึ้น'' ปอยิ้ม เอามือกอดเอวของรัม รัมนั้นยั่วยวนและเซ็กซี่มากๆ ขนาดพวกลูกน้องที่ดูอยู่ยังมีอารมณ์ไปด้วยแม้จะไม่ได้กลิ่นของรัม ''พวกมึงออกไปก่อนไป'' ปอไล่ลูกน้อง ลูกน้องทะยอยเดินออกไปจากห้อง ''ไม่มีค่าจ้างเพิ่มให้นะ'' รัมยิ้ม ''เรื่องนั้นค่อยว่ากันก็ได้ครับ''

ปอ

     ปอดึงรัมเข้ามาจูบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ปอเอามือบีบตูดรัมไปมาอย่างมันส์มือ รัมถุยน้ำลายใส่ปากปอแล้วประกบปากจูบต่อ แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ รัมเลื่อนตัวลงไปนั่งที่พื้น กัดซิปของปอแล้วรูดลง สายตามองมาที่ปออย่างยั่วยวนจนปอเงี่ยนไปหมด รัมถอดกางเกงของปอออก ควยปอแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน รัมกัดไปตามลำควยของปอ ดึงกางเกงในลง ควยใหญ่ยาว14นิ้วที่หัวยังไม่ดีเด้งออกโด่ชี้หน้าของรัม ''รีบร้อนจังเลยนะ'' ''ถึงเวลากินพอดีน่ะครับ'' รัมเอาควยปอเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' รัมอมควยของปออย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปใต้หนังหุ้มเลียวนไปมา กินน้ำหล่อลื่นตรงปลาย ถอกควยของปอลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา รัมตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆอย่างช่ำชอง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว ดูดเลียไข่ของปอจนชุ่ม ปอจิกผมของรัมไว้ เอาควยยัดปากแล้วเด้งเอวเย็ดปากรัมอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก'' ''อูยยย'' ควยปอใหญ่คับปากรัมไปหมด ปอกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนรัมสำลักน้ำตาเล็ด ปอถอนควยออก น้ำลายรัมไหลเยิ้มติดควยมา ปอจับควยแฉะๆตีหน้ารัมรัวๆอย่างแรงจนหน้าสั่น รัมยิ้มพอใจ ''ไหน มึงมีอะไรอีกมั้ย'' รัมเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ ถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นลีนของรัมที่มีกล้ามเนื้อพอเหมาะ รอยสักเต็มตัวทำให้ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ผิวเนียนขาวซีดดูยั่วยวน ปอยืนขึ้น ถอดเสื้อออก หุ่นปอนั้นล่ำมาก อกหนาไหล่กว้าง กล้ามเเขนเป็นมัดๆ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ ปอถอดกางเกงของรัมออก กางเกงในจีสตริงหนังสีดำของรัมที่ใส่อยู่ยิ่งทำให้อารมร์ปอพลุ่งพล่านขึ้นไปอีก ''ยั่วจังนะมึงอะ'' ''ก็ปกตินี่ครับ'' รัมยิ้มยั่วยวน ปอดึงกางเกงในของรัมลง ยกขารัมขึ้นสูง รูหีสีชมพูของรัมขมิบไปมา ปอยื่นหน้าไปเลียหีของรัมอย่างเมามันส์ ''อะ อาา'' ปอตวัดลิ้นเลียหีของรัมไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของปอทำเอารัมเสียวหีไปหมด ปอเลียหีของรัมจนแฉะชุ่ม ยืนขึ้นเอาควยถูตรงรูของรัม ''ดูท่าแล้วคงไม่ต้องเบามือนะ'' ''ใส่มาให้เต็มที่เลย'' ปอดันควยเข้ามาในหีรัมจนสุดลำ ''อะ อาาา'' ควยปอใหญ่คับหีรัมไปหมด แทงเข้ามาลึกจนรัมทั้งจุกทั้งเสียว ปอเด้งเอวเย็ดหีของรัมเป็นจังหวะ ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีรัมทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของปออย่างบ้าคลั่ง ปอจับเอวของรัมไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง ''อะ อ๊ะ อาาา'' ปอสอดควยเข้าออกหีของรัมอย่างเร็วและแรง แทงเข้ามาลึกกระแทกจุดเสียวของรัมไปมา ควยรัมแข็งกระดกขึ้นลง รัมดึงปอลงมาจูบ ปอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเลื้อยเข้ามาในปาก แต่คิกว่าคงจะเป็นลิ้น ปอกระแทกแรงขึ้นอีก รัมกำควยของตัวเองสาวขึ้นลง ''อะ อ้าาา'' รัมน้ำแตกออกมาคามือ ปอกระแทกแรงขึ้นอีก ''ซี้ดด อูยยย!'' ปอกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของรัม รัมดันปอขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ขึ้นนั่งคร่อมจับควยปอยัดเข้าไปในหีตัวเอง ''อาาา'' รัมขย่มตัวขึ้นลงนั่งเทียนควยปออย่างเมามันส์ ร่อนเอวใช้หีบดควยปอ ลีลาของรัมนั้นชำนาญมากจนปอเสียวควยไปหมด ปอจับเอวของรัมไว้แล้วเด้งเอวเย็ดหีรัมไม่ยั้ง ''อะ อ๊ะ อ๊ะ อาาา'' ปอตอกควยเข้ามาในหีรัมอย่างเร็วและแรง ควยปอกระแทกเข้ามาลึก แทงจุดเสียวของรัมย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ควยรัมแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของรัมเปลี่ยนเป็นสีเหลือง แต่แค่ครู่หนึ่งก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ปอเร่งจังหวะขึ้นอีก ''อะ อ้าาา'' รัมควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด ''ซี้ดดดด อาาา'' ปอตอกควยเข้าไปสุดแรง ควยปอขยายขึ้นล็อคกับหีของรัมแล้วปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้าไปหีรัม น้ำควยขาวขุ่นมากมายทะลักเข้ามาจนอุ่นไปหมด รัมซบลงที่ไหล่ของปอที่หอบด้วยความเหนื่อย นั่งอยู่อย่างนั้นสักพักจนควยของปอหดลงพอจะเอาออกได้ ปอถอนควยออก น้ำควยมากมายไหลลงมาเลอะพื้น รัมลุกขึ้นเอาเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ''เป็นไง สมใจมั้ย'' ''ก็ดีนะครับ แต่ผมชอบเป็นฝ่ายคุมเกมมากกว่า เห็นว่าเจ้าสัวน่าจะไม่อยากโดนขัดใจ เลยยอมๆให้'' ''เอ้า ไอนี่'' ปอกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ขยับขาไม่ได้ ''อะไรวะ'' ''ช่วยนั่งอยู่นิ่งๆสักแปปนะครับ'' รัมพูดยิ้มๆ ดวงตาเป็นสีเหลืองส่องสว่างเหมือนกับงู

7 u4 M. s; U' ~7 Z. U7 F

โฬม

ราคาน

     โฬมนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาที่เซฟเฮ้าส์ของฝูง ข่าวกำลังเสนอเรื่องเหตุการณ์บุกถล่มฝูงหงษ์ผงาด 'ฝูงหงษ์ผงาด ฝูงที่ก่อตั้งขึ้นมาไม่นานและได้รับฉายาว่าฝูงรุ่นใหม่ที่แข็งแกร่งที่สุดได้ถูกโจมตีจนสมาชิกฝูงกระจัดกระจายหายไปที่ไหนยังไม่ทราบ สาเหตุน่าจะเป็นการล่าอำนาจของฝูง ฝูงที่ทำยังไม่แน่ชัดว่าเป็นฝูงไหน' ''ไปราคาน'' ''ว่า'' เสียงราคานดังตอบกลับมาจากในครัว ''วันนั้นที่เราสูกัน พวกนั้นมันหายไปไหนกันหมดวะ'' ''กูก็ไม่รู้ว่ะ ตอนเรากลับลงมาพวกมันที่นอนอยู่ก็หายไปแล้ว'' ''แล้วสรุปวันนั้นมันมีกันกี่คน'' ราคานเงียบไปแปปนึง ''3มั้ง'' จริงแล้วมี4 ราคานไม่ได้บอกเรื่องของวาโยที่ลอยหายไปกับลม ราคานคิดว่าวาโยน่าจะไม่ใช่คนที่ร้ายจากข้างใน คงมีเหตุผลบางอย่างที่ต้องทำอย่างนี้ ราคานลงมือทำอาหารต่อ วันนี้มีนัดรวมฝูงอีกเหมือนเคย ตอนนี้เหมือนเป็นกฎไปแล้วว่าจะมาบ้านฝูงหรือไม่มาวันไหนก็ได้ แต่ทุกวันพุธฝูงจะต้องมาอยู่รวมกันที่บ้านเพื่อกระชับความสัมพันธ์ ราคานกำลังทำอาหารไว้รอสมาชิกในฝูงที่กำลังจะมา หลังจากที่ทำเสร็จก็ถือมาวางไว้บนโต๊ะ หลังจากที่จัดโต๊ะเสร็จก็มานั่งข้างโฬม 'ภาพวงจรปิดประตูหน้าบ้านจับภาพของกลุ่มควันสีดำที่เคลื่อนที่ผิดธรรมชาติได้ คาดว่าอาจจะเป็นสมาชิกของฝูงที่ทำการโค่นล้มหงษ์ผงาดได้ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า เราอาจจะได้ฝูงที่มีฉายา ฝูงใหม่ที่แข็งแกร่งที่สุด แทนนที่ฝูงหงษ์ผงาดแล้ว' โฬมหัวเราะ ''ฝูงเราจะได้ฉายานั้นแทนแล้วว่ะ'' ''ไม่ใช่เรื่องดีหรอก'' ราคานขัด ''ทำไมวะมันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ'' ''ใช่ ถ้าฝูงเราแข็งแแกร่งจริงๆ'' โฬมขมวดคิ้ว ''แล้วฝูงเราไม่แข็งแกร่งตรงไหนวะ'' ''จะให้กูพูดจริงๆหรอ'' ''ขอแบบถนอนน้ำใจหน่อยละกัน'' ราคานขำ ''เรื่องพลังทุกคนในฝูงเรานั้นถือว่าแข็งแกร่งมาก แต่การใช้ในการต่อสู้จริงนั้นยังไม่แกร่งพอ ความสามัคคีและการทำงานเป็นทีมก็ยังไม่เข้าขากันดี ประสบการณ์ต่อสู้ก็ยังไม่มากพอ ช่องโหว่ให้พลาดมีเยอะ ถ้าฝูงเราได้ฉายานั้นนอกจากจะโดนหมายหัวจากพวกBlack Spider เราจะโดนพวกฝูงที่ต้องการโค่นล้มพวกเราหมายหัวไปด้วย'' โฬมคิดตาม ''ก็ถูกของมึง'' โฬมทำหน้าครุ่นคิด ''งั้นนอกจากฝึกแล้ว กูว่าพวกเราน่าจะเริ่มออกล่าอำนาจฝูงได้แล้วนะ'' ''มึงว่าเราพร้อมกันหรอวะ เลิฟยังต่อสู้ไม่เป็นเลยนะ'' ''งั้นก็ต้องจัดตำแหน่งให้ดีสิ'' ราคานยิ่ม ''นั่นสิเนอะ'' ''เออ กูต้องไปถ่ายงานต่อ จะกลับมาที่นี่ตอนค่ำๆนะ'' ''เอ้า ไม่กินอะไรก่อนหรอวะ'' ''เดี๋ยวกลับมากินตอนเย็นทีเดียว'' ''เออๆ'' โฬมลุกขึ้นเดินออกไป ขับรถไปทำงานต่อ ราคาเองก็ไปที่สวนหลังบ้านเพื่อรดน้ำต้นไม้ ทีวียังคงเปิดทิ้งไว้ 'ข่าวต่อมานะคะ เมื่อ2ชั่วโมงที่ผ่านมา เกิดการโจรกรรมอัญมณีที่มีเพียงชิ้นเดียวบนโลก ดวงใจมรกต ที่บ้านของเจ้าสัวปอ ยังไม่สามารถระบุตัวคนร้ายได้เนื่องจากกล้องวงจนปิดทุกตัวในบ้านถูกอะไรบางอย่างทำให้หลอมละลาย การ์ดหน้าบ้านทั้งหมดถูกอะไรบางอย่างทำให้เป็นอัมพาตช่วงล่าง ทางเราจะรีบทำการสืบหาตัวคนร้ายต่อไป'

0 {& M) i, c5 O3 m6 h

เลิฟ

     เลิฟเปิดตู้เย็นหยิบหลอดยาคุมสีม่วงในตู้เย็นออกมาฉีด ทาครีมดับกลิ่นของโอเมก้าเหมือนทุกครั้งก่อนออกไปข้างนอก หลังจากเหตุการณ์วันนั้นทำให้เลิฟต้องระวังตัวยิ่งกว่าเดิมซะอีก เลิฟออกกำลังกายที่ห้องทุกวันอย่างที่ราคานสั่ง อย่างน้อยก็ให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม จะได้พอป้องกันตัวได้บ้าง เลิฟตั้งใจมากเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงของฝูงที่โดนทำร้ายอยู่ตลอดเวลา เลิฟสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกมาจากห้อง ลงบันไดมา ''เลิฟ'' เลิฟหันไปมอง พสุเองเพิ่งออกมาจากห้องพอดี ''อ้าว พี่พสุ'' ''จะไปบ้านฝูงหรอ'' ''ครับ พี่พสุด้วยหรอครับ'' ''อืม จะไปด้วยกันมั้ย'' เลิฟพยักหน้า ทั้งคู่เดินออกมาจากอพาร์ตเม้นท์ ''แล้วเป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นแล้วใช่มั้ย'' พสุภาม เป็นห่วงความรู้สึกของเลิฟที่โดนทำร้าย ''ผมโอเคแล้วครับพี่พสุ ผมจะต้องเก่งกว่านี้ให้ได้ จะได้ไม่ตกเป็นเป้านิ่งของใครอีก'' เลิฟพูดอย่างมุ่งมั่น พสุเอามือยีผมเลิฟอย่างเอ็นดู ''อย่าหักโหมเกินไปล่ะ'' ทั้งคู่เดินมาตามทางแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน ''ปล่อยนะ!'' ''จะดิ้นทำไมวะ!'' อัลฟ่าข้างถนน2คนกำลังจะข่มขืนโอเมก้าคนหนึ่ง ''ดับกลิ่น'' พสุสั่ง ทั้งคู่ดับกลิ่นของตัวเองลง ''ไปกันเถอะ'' ''เราจะทิ้งเค้าไว้หรอพี่พสุ'' เลิฟรั้งชายเสื้อพสุไว้ ''เราสู้พวกนั้นไม่ได้หรอก เราจะเดือดร้อนไปด้วยเปล่าๆ'' ''แต่เราจะทิ้งเค้าไว้อย่างนี้ไม่ได้นะพี่'' ''มันเป็นกฎของธรรมชาติ เราฝืนไม่ได้หรอก'' ''ได้สิพี่ เลิฟจะทำเอง'' พสุรู้ว่าทำยังไงเลิฟก็คงจะไม่ยอม ถอนหายใจออกมา ''งั้นเลิฟรออยู่ตรงนี้ ห้ามออกมานะ'' ''ทำไมอะ'' พสุแอบเดินเข้าไปใกล้พวกนั้นจากด้านหลัง พวกนั้นที่ได้กลิ่นหันกลับมาทันที ''เฮ้ย อะไรของมึงวะ'' ดวงตาของพสุกลายเป็นสีม่วง พวกมันคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเตะพสุ พสุหลบได้แต่ก็ถูกอีกคนต่อยเข้าที่หน้าจนกระเด็นไปแทน ''เหอะ พวกโอเมก้าชั้นต่ำจะมาช่วยพวกของมันว่ะ'' ''กล้ามากนะมึง'' เลิฟจะลุกเข้ามาแต่พสุมองห้ามไว้ ''แต่ดูแล้วงานดีอยู่นี่หว่า'' ''งั้นก็มาสนุกด้วยกันเลยละกัน'' พสุยิ้ม ปล่อยกลิ่นฟีโรโมนของตัวเองที่ใช้เรียกลูกค้าออกมาจนเต็มที่ ออกตัววิ่งไปทันที ''กลับมานี่ ไอสัส!'' พวกมันรีบวิ่งตามพสุไปเลิฟมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วจึงรีบเข้าไปหาโอเมก้าที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น ''เป็นอะไรมั้ยครับ'' ''ขา'' เลิฟมอง ข้อเท้าคงจะพลิก ''ผมจะช่วยนะครับ'' เลิฟจับไปที่ข้อเท้าของโอเมก้าคนนั้น ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องสว่าง ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีข้อเท้าก็หายทันที ''หายแล้ว ขอบคุณนะ'' เลิฟยิ้ม ''ไม่เป็นไรครับ'' เเล้วเลิฟก็นึกถึงพสุ ''รีบดมกลิ่นแล้ววิ่งตามไป โดยรักษาระยะห่างเอาไว้ พสุวิ่งหนีพวกมันเข้ามาในซอยเล็กๆที่คดเคี้ยว จนกระทั่งมาถถึงทางตัน พวกมันยืนประจันหน้ากับพสุ ''เร็วนักนะมึง แต่โง่ไปหน่อยที่วิ่งเข้ามาในซอยตัน'' พสุดับกลิ่นฟีโรโมนตัวเองลง ''ไม่ตันสักหน่อย'' พสุเดินทะลุกำแพงออกมาโดยทิ้งพวกนั้นที่โวยวายตกใจอยู่ด้านหลังกำแพง เลิฟวิ่งตามมาพอดี ''เป็นไงบ้างพี่พสุ'' ''ปลอดภัยดี พวกเราไปบ้านฝูงกันเถอะ'' แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปบ้านฝูงต่อ

พสุ

     ทั้งคู่เดินมาจนถึงเซฟเฮ้าส์ของฝูงที่อยู่ลึกเข้าไปในย่านคนชั้นสูง มีหมอกอ่อนๆจากพลังของหมอกล้อมตัวบ้านเอาไว้ให้คนนอกเห็นได้ยาก พสุกดกริ่ง ราคานเดินออกมาเปิดให้ ''สวัสดีครับพี่ราคาน'' เลิฟทักทายอย่างสดใส ''ไง แล้วทำไมไม่รอให้พี่ไปรับ เดินกันมามันอันตราย'' ''เดินจนชินแล้วไม่เป็นไรหรอก'' พสุบอก ''เมื่อกี๊พี่พสุเท่ห์มาเลยครับ สู้กับอัลฟ่าตั้ง2ตัวแน่ะ'' ราคานหันไปหาพสุ ''มีเรื่องอะไรหรอ'' ''มีโอเมก้ากำลังโดนทำร้าย เลยเข้าไปช่วย'' ''มันอันตรายนะรู้มั้ย ถ้าพวกนั้นเก่งขึ้นมาจะทำยังไง แล้วอยู่กับเลิฟอีก พสุหนีได้อยู่แล้ว แต่เลิฟล่ะ'' ราคานดูหงุดหงิดมาก ''อย่าว่าพี่พสุเลยครับ เลิฟดื้อเอง พี่พสุเลยเข้าไปช่วย ถ้าจะโกรธ โกรธเลิฟดีกว่า'' ราคานเอามือก่านหน้าผาก ''พี่ไม่ได้โกรธ พี่เป็นห่วงเราทั้งคู่นั่นแหละ'' ''ขอโทษครับ'' เลิฟพูดเสียงเศร้า พสุไม่ได้ตอบอะไร ''ช่างมันเถอะ ปลอดภัยก็ดีแล้ว ทีหลังทำอะไรคิดดีๆก่อนด้วยล่ะ หรือโทรมาหาพี่ก็ได้'' ''เข้าใจแล้วครับ'' ราคานเอามือโอบไหล่เลิฟ ''เลิกทำหน้าหงอยได้แล้ว ไม่ได้ดุ ปะ เข้าไปกินข้าวกัน'' ทั้งสามเดินเข้าบ้านไป

หมอก

     ณ ป่าใหญ่ย่านชายแดน มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นซ้อนกันเยอะไปหมด ทั้งมืดทึบและอับชื้น มีรังสีอำมหิตและจิตอาฆาตซึ่งไม่รู้ว่ามาจากไหนหรืออะไรแผ่ออกมารอบๆจนสัมผัสได้ มีป้ายติดคอยกันไม่ให้ผู้คนเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป เกิดเหตุคนหายสาปสูญที่นี่เยอะมาก ทั้งเด็กๆที่มาวิ่งเล่นหรือพวกที่อยากลองดีเข้าไปแล้วกว่า90เปอร์เซ็นต์จะไม่ได้กลับออกมาอีกเลย ส่งทีมสำรวจเข้าไปตามหา นอกจากจะไม่เจอแล้วพวกทีมสำรวจยังหายไปด้วยแบบไร้ร่องรอยอีก จนผู้คนเรียกป่านี้ว่า 'ป่ากินคน' ลึกเข้าไปกลางป่ายังมีบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดียว ตัวบ้านเป็นสีเขียวมรกต หลังคาสีดำ บวกกับรอบๆที่เป็นป่าทึบยิ่งทำให้บ้านดูทะมึนเข้าไปอีก ประตูและหน้าต่างบ้านเป็นกระจกใสบานใหญ่ซึ่งถูกไอความเย็นเกาะจนมองไม่เห็นข้างใน บ้านนี้นอกจากใหญ่แล้วยังสูงถึง5ชั้นอีกด้วย แล้วบ้านหลังนี้เข้ามาตั้งอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ แล้วเจ้าของบ้านหลังนี้คือใครกัน รถเก๋งหรูคันยาวสีเขียวมรกตขับแหวกป่าเข้ามา ไฟหน้าสีเหลืองสาดส่องลงไปที่พื้น ประตูรถเปิดออก ขาหนึ่งก้าวลงมาจากรถ ''นี่อะหรอ รังของมึงที่บอกว่ามาแอบสร้างไว้'' หมอกถามรัมที่ตามลงมาจากรถ ''ใช่ สวยปะ'' ''ยังกับบ้านผีสิง'' ''หรูหราลึกลับขนาดนี้ มาบ้านผีสิงอะไรล่ะ'' เจ้าของบ้านลึกลับหลังนี้ก็คือรัมนั่นเอง รัมซื้อที่ดินตรงนี้ของป่ามาจากครอบครัวอัลฟ่ามหาเศรษฐีครอบครัวหนึ่งด้วยการวางยา เลยได้มาในราคาที่ถูก ''ไปข้างในกัน'' รัมเดินนำหมอกไปที่ประตูหน้าบ้าน ประตูหน้าบ้านนั้นเป็นเหมือนประตูตู้เซฟรูปหน้างูขนาดใหญ่อ้าปากกว้าง เขี้ยวสองข้างที่โง้งลงมาแหลมคมดูน่ากลัว ''แล้วไหนล่ะลูกบิด'' ''ไม่มีหรอก'' รัมใช้นิ้วแตะที่ปลายเขี้ยวงู เมื่อเขี้ยวได้สัมผัสเลือดช่องว่างในปากของประตูงูก็เปิดกว้างออก ควันเย็นลอยออกมา ทั้งคู่เข้าไปในบ้าน ช่องตรงปากของงูปิดลง เฟอร์นิเจอร์ในบ้านส่วนใหญ่เป็นสีเงินและสีเขียว อากาศในห้องนั้นเห็นมากจนควันออกปาก ทั้งคู่นั่งลง ''แล้วมาสร้างไว้ทำไม'' ''ก็คอนโดมันใหญ่ไม่พอสำหรับห้องสร้างของเล่นกูนี่นา'' ''ตกลงนี่คือที่ทดลองพิสดารของมึงหรอ'' ''อย่ามาว่าโปรเจ็คท์ของกูว่าพิสดารนะ'' รัมทำปากยู่ หมอกไม่ได้สนใจ ''แล้วตกลงพากูมาที่นี่ทำไม'' ''แหม รีบจังเลยอะ'' ''มึงบอกมีเรื่องคุยทีไรไม่เคยมีเรื่องดีเลย คราวนี้ทำอะไรอีก'' รัมกดปุ่ม ช่องจากด้านบนค่อยๆเลื่อนลงมา ตรงกลางมีมรกตสีเขียวเปล่งประกายที่แซมไปด้วยทองคำ ''มันเรียกว่าดวงใจมรกต'' ''เคยเห็นข่าวอยู่ว่ามีเพียงชิ้นเดียวบนโลกที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ'' ''กว่ากูจะได้มันมานะ ยากเย็นแสนเข็ญมาก'' รัมทำท่าปาดเหงื่อ หมอกกอดอก ''รู้มั้ยว่ากูรู้อะไรอีก'' ''อะไรหรอ'' ''เจ้าของคนปัจจุบันของมันไม่ใช่มึง แต่เป็นเจ้าสัวปอ'' ''รู้ด้วยหรอ'' รัมเกาหัวเขินๆ ''มึงไปได้มาได้ยังไง'' ''กูเห็นมันตกอยู่ คิดว่าไม่มีเจ้าของ เลยหยิบมา'' ''ตกอยู่ที่ไหน'' ''ตอนที่กูไปคุยเรื่องธุรกิจกับเค้า กูเห็นมันตกอยู่ในตู้โชว์ กูเลยแอบหยิบมา'' ''ถ้ามันอยู่ในตู้โชว์มันจะเรียกว่าตกหรอวะ'' ''เอ้าหรอ'' ''สรุปคือ มึงไปขโมยเค้ามา'' ''ไม่ได้ขโมยสักหน่อย แค่หยิบมาโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์เท่านั้นเอง'' รัมเอานิ้วจิ้มกัน ทำสายตาอ้อนๆ ที่รัมเข้าไปหาเจ้าสัวปอเมื่อเช้าไม่ได้จะเข้าไปรับงาน แต่ต้องการไปเอาอัญมณีชิ้นนี้ต่างหาก แล้วยังไงรัมก็คงไม่ฆ่าสมาชิกในฝูงเพราะเงินแค่นั้นแน่นอน ''แล้วตกลงที่เรียกกูมาเนี่ยจะให้ทำอะไร'' ''คือว่า ตอนที่เอามากูไม่ได้เช็คให้ดี'' รัมโชว์เม็ดอะไรสักอย่างในมือให้หมอกดู ''มันแถมเครื่องติดตามมาด้วยน่ะสิ'' ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วหัวเราะ ''เจ้าสัวปออยู่เหนือกฏหมายซะด้วยสิ ถ้าตามมาเจอละก็ได้โดนฆ่าตายแน่'' จะหนีไปตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะพวกนั้นคงกำลังตรงมาที่นี่กันแล้ว ''ก็ใช่ไง เพราะฉะนั้น หมอกเพื่อนรัก'' รัมจับมือของหมอก มองด้วยสายตาอ้อนวอน ''เพื่อนหมอกช่วยสู้กับพวกมันแล้วล่อออกไปในป่าหน่อยได้มั้ย'' หมอกยิ้ม กุมมือของรัม ''ไม่'' ''อ้าว'' ''รัม กี่ครั้งแล้วที่มึงยืมมือกูทำอะไรผิดๆเพื่อความสนุกของมึง ห้ะ แล้วก็มีแต่กูที่โดนตามล่าหมายหัว ส่วนมึงรอดตัวไปอย่างสบายๆ กลิ่นก็จับไม่ได้ พลังก็ไม่มีคนรู้'' รัมทำหน้าเศร้า ''แค่ครั้งนี้เองนะ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรให้เดือดร้อนแล้ว'' ''เชื่อคำพูดมึงกูว่าเชื่อคำพูดงูยังดูดีกว่า'' มือที่รัมกำอยู่ของหมอกกลายเป็นควันกระจายหายไป ''ครั้งนี้มึงจัดการเองแล้วกันนะรัม'' ''เดี๋ยว ไอหมอก เราฝูงเดียวกันนะ กูเพื่อนมึงนะเว้ย!'' หมอกโบกมือลือแล้วสลายร่างเป็นควันลอยลอดช่องประตูออกไป หมอกในร่างควันลอยออกมาเรื่อย ผ่านต้นไม้ที่ขึ้นสูง ถ้าคนปกติเดินในนี้คงจะหลงแน่ๆ มีดวงตาสีแดงและเหลืองหลายคู่ส่องแสงวิบวับอยู่ในป่า ไม่รู้ว่าในนี้มีตัวอะไรอยู่บ้าง ระหว่างทางหมอกเจอกับ ''ทางนี้แน่หรอวะ!'' ''เออ! ทางนี้แหละ ก็มาตามแผนที่ตัวนำทาง'' ภายในกลุ่มมีทั้งโอเมก้าและเบต้าร่างใหญ่ประมาณ50คน ติดอาวุธครบมือ เดินนำโดยอัลฟ่ากล้ามโต หมวกที่มันใส่อยู่มีตราสัญลักษณ์แมงมุมของ Black Spider อยู่ เจ้าสัวปอคงจะอยู่ในแก๊งค์นี้ด้วยสินะ เหมือนว่าพวกมันกำลังมุ่งหน้าไปบ้านของรัม หมอกยิ้มมุมปาก ''โชคดีนะเพื่อน'' หมอกลอยทะลุคนพวกนั้นออกมาจากป่า ''โอยย ไอหมอกนะไอหมอก'' รัมบ่น ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมใกล้ประตู จิตสัมผัสของรัมสัมผัสได้ว่ากำลังมีจิตสังหารกลุ่มใหญ่ตรงเข้ามา รัมยิ้ม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเปล่งประกายขึ้นมา ''คงจะอิ่มไปหลายวัน''

เพชร

     ''พี่เพชรแน่ใจหรอว่าที่นี่'' ลูกน้องคนหนึ่งในกลุ่มทหารรับจ้างถามขึ้น ''แน่ดิ ก็แผนที่มันนำมาทางนี้'' เพชร อัลฟ่ากล้ามโตไม่ใส่เสื้อ มีมีดเล่มใหญ่แขวนอยู่ด้านหลังหันไปตอบ เพชรคือทหารรับจ้างที่จะเกณฑ์คนมาทำงานเป็นรอบๆ และผู้ว่าจ้างครั้งนี้คือเจ้าสัวปอ เจ้าสัวรายใหญ่ที่มีเส้นสายในวงกรตำรวจมากมาย และทำงานให้กับ Black Spider อีกด้วย เจ้าสัวปอจ้างให้เพชรนำอัญมณีกลับไปในสภาพสมบูรณ์ที่สุด ถ้าฆ่าคนที่ขโมยแล้วเอาหัวกลับไปด้วยได้จะให้ค่าจ้างเพิ่มอีกเท่าตัว หมวกของแก๊งค์ที่เพชรใส่อยู่นั้นเป็นสิ่งที่สื่อให้รู้ว่ากำลังทำงานให้กับแก๊งค์อยู่ ผู้คนที่มาเป็นลูกน้องในครั้งนี้ก็เป็นพวกมือสังหารของแก๊งค์ด้วย งานครั้งนี้ถือว่าอันตรายมากๆ เพราะป่านี้ใครๆก็รู้ว่าถ้าเค้ามาแล้วมีโอกาสกลับไปได้น่อย แต่เงินค่าจ้างก็สูงจนลืมเรื่องอันตรายไปจนหมดสิ้น ระหว่างที่เดินกันอยู่ทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังถูกมองมาจากความมืดตามต้นไม้ บรรยากาศเงียบชวนขนลุก ได้ยินเพียงเสียงแมลงและการย่ำน้ำของกลุ่มทหารรับจ้างบนพื้นหญ้าเปียกๆ ''พี่เพชร ผมว่าที่นี่อันตราย'' ''มึงจะพูดเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไม'' หางตาของเพชรเห็นอะไรบางอย่างพุ่งผ่านสายตาไป เพชรหยิบมีดมาถือไว้ ''ระวังตัวกันด้วย'' ทั้งหมดเดินฝ่าดงต้นไม้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมองเห็นบ้านหลังใหญ่สีเขียวมรกต บรรยากาศดูอึมครึม แสงไฟสีเหลืองสลัวลอดออกมาจากหน้าต่างกระจกที่มีไอความเย็นเกาะจนมองไม่เห็นข้างใน ''ที่นี่แหละ'' เพชรบอกลูกน้อง เพชรหรี่ตานับจำนวนคนในทีม ''มีใครหายไปหรือเปล่า'' ทุกคนมองไปรอบๆตัว เช็คดูว่ามีเพื่อนหายไปมั้ย มีคนหายไปประมาณ5-6คน ''คงจะหลงป่ามั้งครับพี่เพชร'' ''งั้นก็ช่างมันเถอะ ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม เราไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ของเราคือใคร เอ'' เพชรเรียกลูกน้องที่ชื่อเอออกมา เอเดินมายืนข้างเพชร หลับตาลง เอนั้นมีประสาทรับกลิ่นและจับจิตสัมผัสได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ครั้งนี้เอกลับจับอะไรไม่ได้เลย ''ไม่เจอเลยครับ'' ''มันคงจะพรางกลิ่นเก่งมากสินะ'' ''ไม่ใช่ครับ ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตในบ้านเลย'' เพชรขมวดคิ้ว แต่ถ้าขนาดเอยังจับไม่ได้คงจะไม่มีคนอยู่จริงๆล่ะมั้ง ''ไปกันเถอะ'' เพชรและลูกทีมเดินมายืนอยู่ที่หน้าประตูรูปงูขนาดใหญ่ ''แล้วเราจะเข้าไปยังไงล่ะพี่'' ''พวกมึงไปเดินหาทางเข้าอื่นดู'' เพชรสั่งลูกน้อง สักพักพวกลูกน้องก็เดินกลับมา ''ไม่มีทางอื่นแล้วครับ'' ''อืม'' เพชรยืนคิด ''กูเจอมาเยอะ มันน่าจะเป็นประตูลับ'' ''แล้วเราจะเปิดมันยังไงหรอครับ'' ''ลองคลำหาปุ่มกดดู'' พวกลูกน้องเข้าไปควานหาปุ่มกันใหญ่ ลูกน้องคนหนึ่งลูบมือไปตามเขี้ยวยาว ''โอ๊ย'' ''อะไรวะ'' ลูกน้องชูนิ้วให้เพชรดู เหมือนนิ้วจะไปจิ้มเข้ากับเขี้ยวทำให้เลือดออก จู่ก็มีเสียงฟ่อมาจากประตู พวกลูกน้องที่อยู่ตรงนั้นวิ่งออกมากันหมด ช่องว่างกลางปากของงูเปิดออก ''ใช้เลือดเปิดงั้นหรอ'' เพชรบ่นพึมพัม ทั้งหมดเข้ามาในตัวบ้าน อย่างที่เอว่า ไม่มีกลิ่นของสิ่งมีชีวิตในนี้เลย แต่กลับรู้สึกเสียวต้นคอเหมือนมีคนจ้องมองมาตลอดเวลา เพชรเอาเครื่องจับสัญญาณขึ้นมาดู ''ของยังอยู่ในบ้านนี้ รีบตามหาแล้วออกไปเจอกันหน้าบ้าน เราจะออกจากที่นี่ไม่เกิน5โมงเย็น'' ''รับทราบ'' พวกลูกน้องแยกกันไปเป็นกลุ่ม ขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ส่วนเพชรเดินหาที่ชั้นล่าง เพชรสำรวจพวกของใช้ต่างๆ ทุกชิ้นดูหรูหราและมีราคา ทำจากเงินและมรกตเป็นส่วนใหญ่ มีดีไซน์รูปงูทุกชิ้น เพชรและลูกน้องหยิบของติดไม้ติดมือไปคนละสองสามอย่าง ''อ๊ากกกกกก!'' เสียงร้องดังมาจากด้านบนของบ้าน เพชรรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน ลูกน้องสามคนของเพชรนั่งล้อมลูกน้องอีกคนที่นอนอยู่ ''เกิดอะไรขึ้นวะ'' ''งูพี่ ไม่รู้ว่างูมาจากไหน'' ลูกน้องชี้ให้ดูงูสีแดงหลายตัวที่ถูกฟันขาดที่พื้น ลูกน้องคนที่โดนกัดแผลบวมเป็นสีม่วง ตาเหลือกน้ำลายฟูมปากแล้วแน่นิ่งไปในที่สุด ''ออกให้ห่างจากศพ'' ทุกคนลุกขึ้น ''คนอื่นๆไปไหนกันหมด'' ''พอเจองูบุกก็วิ่งกระเจิดกระเจิงไปกันหมดเลยครับ'' เพชรดมกลิ่นจับจิตของลูกน้องก็รู้ว่ารวมตัวกันอยู่ที่ชั้นบน ''รวมกลุ่มกันเอาไว้ รีบค้นหาของให้เร็วที่สุด''     ทั้งหมดเดินไปตามโถงทางเดินชั้น2 มันเป็นทางแคบเหมือนเขาวงกตเลี้ยวไปมา ตามทางมีศพลูกน้องของเพชรนอนตายเพราะพิษงูอยู่ มีประตูห้องอยู่บ้างตามทาง ''พวกมึงแยกกันไปดูตามห้องในชั้นนี้ ระวังตัวไว้ด้วย'' ''ครับ'' เพชรเปิดประตูเข้าไปในห้องหนึ่ง ข้างในเป็นห้องสีขาวสะอาดเหมือนพวกห้องในโรงพยาบาล เพชรค้นหาไปตามตู้ต่างๆแต่ก็ไม่เจออัญมณีเลยเดินออกมา ''พี่เพชร! พี่เพชรครับ!'' ลูกน้องของเพชรกลุ่มหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามา ''อะไรกันวะ'' แล้วเพชรก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะสิ่งที่ตามพวกลูกน้องของเพชรมาคืองูสีแดงหลายร้อยตัวเลื้อยเบียดกันมาในทางเดินแคบๆอย่างรวดเร็วเพชรออกตัววิ่งทันที เลี้ยวตัวขึ้นไปบนบันไดขึ้นชั้น3 พวกลูกน้องกระโดดขึ้นบันไดตามมา งูที่เลื้อยมาหยุดมองพวกเพชรแต่ไม่เลื้อยขึ้นมา ''พี่! อ๊ากกกก!'' ลูกน้องคนหนึ่งที่วิ่งไม่ทันถูกฝูงงูกลืนร่างหายไป ฝูงงูนั้นมาหยุดอยู่ที่หน้าบันได้ จ้องมองมาด้วยสายตาที่หิวกระหาย ''มันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะเนี่ย'' ลูกน้องเริ่มสติแตก เพชรสงบสติอารมณ์ ''งูพวกนี้ขยับไม่เป็นธรรมชาติเลย ต้องมีใครที่ใช้พลังอยู่แน่'' แต่แปลก ถ้ามีคนที่ใช้พลังแข็งแกร่งขนาดนี้ทำไมถึงไม่ได้กลิ่นหรือจับจิตสัมผัสได้เลย มีแต่จิตสังหารของพวกงูนี่เท่านั้น ''ทำยังไงดีพี่ กลับกันมั้ย'' ''กลับไปเราก็ตายกันอยู่ดีถ้าทำงานไม่สำเร็จ'' เพชรบอก ''อัญมณีอยู่ชั้นบนสุด ขึ้นไปเอาแล้วรีบกลับกัน'' เพชรเดินนำทุกคนขึ้นไปที่ชั้นสาม พวกงูที่รออยู่ด้านล่างเลื้อยกระจายแยกกันไป
: l1 F% d) G( C8 `    ทั้งหมดขึ้นมาที่ชั้น3 ทันทีที่ลูกน้องคนหนึ่งในทีมก้าวเท้าไปเหยียบชั้น3 หอกสีดำได้พุ่งทะลุร่างของลูกน้องคนนั้นจนเลือดกระเซ็นลงไปนอน ทุกคนตกใจกันมาก หอกที่ว่ามันเริ่มขยับ ทุกคนจึงรู้ว่ามันไม่ใช่หอก แต่เป็นงูสีดำต่างหาก ''เราต้องขึ้นไป'' เพชรหันมาสั่ง ก้าวนำขึ้นไปเป็นคนแรก งูจากทางซ้ายและขวาตัวแข็งตรงแล้วดีดตัวพุ่งใสเพชร เพชรใช้มีดฟันงูพวกนั้นที่พุ่งเข้ามาได้อย่างคล่องแคล่ว อาจจะมีแผลเฉี่ยวบ้างเล็กน้อย เพชรนั้นเป็นทหารับจ้าง แน่นอนว่าทักษะการต่อสู้ต้องเป็นเลิศ เพชรมองหาบันไดจนเจอว่าอยู่ทางซ้ายสุด ''มา ไปทางซ้าย!'' เพชรเดินฝ่างูที่พุ่งตัวเข้ามาแทงตรงไปที่บันได้ พวกลูกน้องก็กลั้นใจแล้ววิ่งขึ้นมาบนชั้นสาม ''อ๊ากกก'' ''อัก'' หลายคนต่างโดนงูหอกพวกนั้นพุ่งแทงไหล่และหลังจนล้มลงไปหลายคน ''เร็วๆๆๆๆๆ'' เพชรเรียกลูกน้อง กระโดดขึ้นไปยืนบนบันไดไปชั้น4 ลูกน้องส่วนนึงตามขึ้นมาได้ แต่ก็มีคนล้มตายระหว่างทางอยู่ไม่น้อย หลายคนตอนนี้จิตตกไปกันหมดแล้ว ถึงพวกนี้จะเป็นมือสังหารแต่ก็ยังเป็นแค่มือสมัครเล่น ไม่มีความไวพอที่จะเอาตัวรอดจากงูพวกนั้น แถมมันยังไม่ใช่งูธรรมดา เหมือนถูกปรับแต่งพันธุกรรมหรือไม่ก็ใช้พลังทำให้มันกลายเป็นอาวุธ ''รีบไปกันต่อเถอะ'' เพชรนำทุกคนเดินขึ้นไป หันหลังกลับลงไปมองที่ชั้นสาม อะไรบางอย่างขนาดใหญ่เลื้อยผ่านไป เพชรเพ่งมองมันก็หายไปแล้ว เพชรไม่อยากให้พวกลูกน้องแตกตื่นจึงเดินต่อ ชั้น4นั้นมีบรรยากาศที่วังเวงกว่าทุกชั้น มีควันเย็นบางๆลอยอยู่ที่พื้น มีบันไดตรงขึ้นๆไปเจอกับประตูสีเงินบานหนึ่ง เพชรยกเครื่องจับสัญญาณขึ้นมาดูก็เห็นว่าอัญมณีอยู่หลังประตูบานนั้น ''พวกมึงรอช่วยกูอยู่ข้างนอก ถ้ากูกดปุ่มส่งสัญญาณก็เข้าไปได้เลย'' ทุกคนพยักหน้า ''เป้า เอกซ์ ไปกับกู'' ''ครับ'' ทั้งสามเดินขึ้นมาบนชั้น4 รอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือชั้นนี้จะเป็นชั้นว่างก่อนที่จะไปพบกับอันตรายหลังประตูบานนั้นกัน ทั้งหมดเดินขึ้นบันไดไปยืนหน้าประตูเงินที่มีสัญลักษณ์งูอยู่หน้าประตู เอกซ์ยืนหน้าประตู ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีส้มก่อนจะเอามือแตะประตู มันระเบิดออก ทั้งหมดเดินเข้าไป ห้องนี้เป็นลานโล่งๆ รอบๆถูกปกคลุมด้วยความมืด ''พี่เพชร!'' ตรงกลางห้องมีลูกน้องคนหนึ่งของเพชรถูกมัดติดกับเก้าอี้ไว้ ''ไอที'' เพชรเดินเข้าไป ''ไม่พี่ ออกไป อย่าเข้ามา'' ''อะไรของมึงวะ'' ''มันเป็นกับดักครับ'' เสียงดีดนิ้วจากที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น ตัวของทีที่ถูกมัดอยู่ระเบิดออก เลือดที่ไหลออกมาเป็นสีเขียวละลายเศษเก้าอี้ ''เหี้ยอะไรเนี่ย!'' เป้าร้องขึ้น เสียงหัวเราะดังมาจากมุมมืดภายในห้อง ทุกคนตั้งการ์ด ''ใคร!'' เพชรตะโกนถาม จับไม่ได้ทั้งกลิ่นและจิตสัมผัส มีเท้าก้าวออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่ง

+ x! j. ~7 W+ Z/ s8 C1 B  f- z3 h

รัม

    รัมก้าวเท้าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ใส่กางเกงหนังขายาว โชว์รอยสักมากมายบนตัว จากตอนแรกที่ไม่เจอจิตสัมผัส ตอนนี้จิตสังหารของรัมนั้นรุนแรงจนพวกเพชรถึงกับขนลุก ''มึงเป็นใคร'' ''กูต่างหากที่ต้องถาม บุกรุกเข้ามาในบ้านคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ'' รัมพูดยิ้มๆ ''ดวงใจมรกตอยู่ที่ไหน'' ''มันคืออะไรอะ กินได้ปะ'' ''อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยไอหัวขโมย'' ''อัญมณีแบบนั้นควรมีเจ้าของที่คู่ควรสิ'' ''น่าเสียดายนะ ที่เจ้าของของมันจะต้องตายแล้ว'' เพชรลับมีดกับพื้น พุ่งตัวเข้าไปฟังรัม รัมเบี่ยงตัวหลบได้ทัน เพชรฟันอีกรอบ รัมหลบได้ทุกครั้งอย่างพลิ้วไหวเหมือนไม่มีกระดูก รัมอ้าปากจะกัดไหล่ของเพชร ''ปั้ง!'' เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนเฉียดปากของรัมไปเพียงนิดเดียว เป้าชูนิ้วที่มีรูเหมือนปืนเล็งมาทางรัม ''พาเพื่อนมาด้วยหรือเนี่ย'' เป้ากระหน่ำยิงอีกครั้ง รัมถีบหน้าอกของเพชรแล้วเด้งตัวขึ้นไปบนอากาศ กระโดดไปมาตามกำแพงจนเป้ายิงไม่โดน ทั้งๆที่พลังของเป้านั้นคือการเล็งเข้าเป้าที่แม่นยำ เอกซ์เอามือประสานแล้วกดกัน เกิดแรงปะทุระเบิดส่งเอกซ์ลอยขึ้นไปหน้ารัม เอกซ์ต่อยเข้าไปที่หน้าของรัมอย่างจังจนรัมหงายหลังตกลงมาแต่กลับยืนสองขาที่พื้นได้อย่างสวยงาม เป้าเล็งไปที่หัวของรัม ''หยุดแค่นั้นแหละ ไม่งั้นได้หัวแบะแน่'' ''น่ากลัวจังเลยน้า'' รัมหายเข้าไปในเงามืด ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เป้ารัวกระสุนใส่ทันที ทุกอย่างในห้องเงียบลง รัมที่ไม่รู้โผล่เข้ามาเมื่อไหร่เอามือล็อคคอของเป้าไว้ ''กระสุนแรงแค่ไหน ยิงไม่โดนมันก็แค่เศษเหล็ก'' รัมกัดไปที่คอของเป้า ''อ๊ากก!'' เป้าร้องออกมา ลงไปนอนดิ้นทุรนทุราย ความเจ็บปวดเหมือนถูกเผาไหม้ไปทั้งร่างไหลผ่านไปทั้งตัว ''ไอเป้า!'' เอกซ์ลงไปประครองหัวของเป้าไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เอกซ์ที่โกรธจนคุมสติไม่อยู่ปล่อยระเบิดใส่รัมไม่ยั้ง วิ่งไล่ตามรัมที่หัวเราะอย่างบ้างคลั่งไปรอบห้อง เพชรเหลือบไปเห็นกระเป๋าใบหนึ่งซึ่งมีอัญมณีอยู่ รีบคว้ามันแล้ววิ่งออกมาจากห้อง ลงมาที่ชั้น4 รัมกระโดดหลบระเบิดจากมือของเอกซ์ที่ปล่อยมาครั้งแล้วครั้งเล่า รัมเร็วเกินไปทำให้เอกซ์ทำอะไรไม่ได้เลย รัมพุ่งเข้าใส่เอกซ์โดยไม่ทันตั้งตัว จับหน้าของเอกซ์ไว้ ดวงตาของรัมเปล่งประกายในความมือ ''เสียดายจัง น่ารักซะด้วย'' รัมประกบปากจูบเอกซ์ เอกซ์ตัวแข็งทื่อเหมือนเป็นอัมพาตแล้วลงไปนอนบนพื้นทันที รัมมองไปรอบๆก็เห็นว่าเพชรหนีออกไปแล้ว เพชรวิ่งไปทั่วชั้น4จนเจอหน้าต่าง มือของเพชรกลายสภาพเป็นเพชรสีฟ้า กระแทกกระจกจนแตกแล้วกระโดดลงมา เพชรไม่เจอลูกน้องของตัวเองเลยสักคน ไม่รู้ว่าหนีหายไปไหนกันหมด ''พี่เพชร!'' เสียงเรียกของเอทำให้เพชรรีบวิ่งไปหา เอแอบอยู่ตรงมุมกระถางต้นไม้หน้าบ้าน ''มาแอบอะไรตรงนี้ รีบไป ได้ของแล้ว'' ''ไปไม่ได้พี่'' ''ทำไม แล้วคนอื่นหายไปไหนหมด'' เอชี้ไปด้วยมือที่สั่นเทา งูตัวใหญ่สีดำนอนขดอยู่ตรงชายป่า ลูกน้องของเพชรคงโดนกินไปหมดแล้ว เอที่ไม่มีความสามารถด้านการต่อสู้วิ่งมาแอบตรงนี้ทันและมันอิ่มพอดีจึงรอด ''จ๊ะเอ๋ เจอแล้ว'' เอหันไปแล้วก็ตกใจสุดขีด รัมจ้องมาด้วยดวงตาสีเหลืองอัมพันเหมือนกับงู ฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู เพชรเด้งตัวออกทันที รัมจับหัวของเอกระแทกกับกำแพงจนแน่นิ่งไป ยืนขึ้นมองมาที่เพชร ''ส่งของคืนมานะครับเด็กดี'' ''คงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก มันไม่ใช่ของมึง'' รัมแลบลิ้นสองแฉกของตัวเองที่น้ำลายไหลย้อยออกมา ''อะไรที่กูบอกว่าเป็นของกูก็คือของกู'' รัมมองไปที่หมวกของเพชร ''อ้อ พวกเดียวกับไอคราวที่แล้วหรอเนี่ย ดีเลย'' รัมเอามือปาดน้ำลาย ''คนในฝูงเคยบอกกับกูไว้ว่า ให้เอาอารมณ์ไปลงกับพวกคนขั่วฝ่ายตรงข้ามแทน จะได้ลองทำตามคำแนะนำสักทีว่าจะสนุกมั้ย''
     รัมเด้งตัวพุ่งเข้ามาใส่เพชรทันที เพชรปากระเป๋าไปที่ชายป่า หยิบมีดขึ้นมาฟันรัม รัมเบี่ยงตัวหลบ เตะเข้าไปที่สีข้างของเพชร เพชรไม่สะเทือนแต่อย่างใด ''ทนไม้ทนมือดีจังน้า'' รัมเตะไปที่ก้านคอของเพชรแต่เพชรจับไว้ทัน เหวี่ยงรัมออกไปอย่างแรงพุ่งใส่ต้นไม้ รัมหมุนตัวเอาเท้ายันกำแพงแล้วพุ่งกลับมาอีกครั้ง ใช้กรงเล็บจากถุงมือหนังตะปปใส่หน้าของเพชรอย่างแรง หน้าของเพชรขาดเหวอะออก แต่ข้างในกลับเป็นหน้าของเพชรที่ทำมาจากเพชร ''อัญมณีเดินได้เลยนี่นา'' รัมมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ''กูจะฆ่ามึงแล้วเอามือมาประดับตรงห้องนั่งเล่น'' ''ไอเหี้ยโรคจิตเอ๊ย'' รัมพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เพชรต่อยสวนไปด้วยหมัดเพชรอย่างแรงแต่รัมก็กระโดดหลบได้ การต่อสู้ยื้อออกไปเรื่อยๆ เพชรนั้นเริ่มอ่อนล้าลงแต่รัมนั้นกลับไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย รัมอ้าปากกัดคอของเพชรโดยที่เพชรไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็กัดไม่เข้าเพราะเพชรเปลี่ยนตัวเองเป็นเพชรได้ทัน ''โดนไปตั้งเยอะแต่ยังไม่เป็นรอยเลย เพชรชั้นดีเลยนะ จะปล่อยออกไปได้ยังไง'' รัมพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน เพชรเองก็รู้จักรัมอยู่บ้าง คนในแก๊ง Black Spider ที่แฝงตัวอยู่ในบาร์ของรัมเพื่อสืบข้อมูลเรื่องคนในฝูงรัมต่างบอกกันว่ารัมนั้นเป็นคนที่เซ็กซี่และมีสเน่ห์มาก จะว่ายังไงดี คนที่อยู่หน้าเพชรตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าเซ็กซี่มาก ตอนนี้หน้าของรัมเริ่มจะไม่เหมือนคนเข้าไปทุกที ดูเหมือนงูที่กระหายเลือดซะมากกว่า บรรยากาศรอบตัวรัมนั้นรุนแรงและน่าขนลุก เหมือนกำลังสู้อยู่กับฆาตกรโรคจิตไม่มีผิด ''รีบมาจบกันดีกว่า เดี๋ยวมีนัดกระชับมิตรกับคนในฝูงที่รักต่อ'' รัมดีดนิ้ว งูที่อยู่ในป่าพากันค่อยๆเลื้อยออกมา ''มันไม่มีประโยชน์หรอก งูกัดเพชรไม่ได้'' เพชรยิ้ม หยิบปืนออกมายิงไปที่กลางหัวของรัมอย่างรวดเร็ว รัมล้มลงไปนอนกับพื้น งูที่เลื้อยมาต่างพากันหนีไปหมด เพชรรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าอัญมณีแล้ววิ่งออกจากป่าไป ในป่ากลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง งูที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้น เลื้อยมากินร่างที่นอนจมกองหญ้าอยู่ ''กินให้อิ่มเลยนะ แล้วอย่าลิมเข้าไปจัดการในบ้านให้ด้วยล่ะ คงอิ่มไปอีกปีนึงเลย'' รัมที่นั่งห้อยขาอยู่บนหลังคาบ้านบอกงูยักษ์นั้น ใช่ ร่างที่นอนอยู่ไม่ใช่รัมแต่เป็นลูกทีมคนหนึ่งของเพชรที่ยังรอดอยู่ ตอนที่รัมกัดไปโดนเนื้อของเพชรรัมได้ปล่อยพิษที่ควบคุมระบบประสาทและสมองเข้าไปทำให้เพชรเห็นภาพหลอนและยิงลูกน้องของตัวเองทิ้ง ที่เพชรได้ของไปรัมก็ตั้งใจ ก็ไม่ได้อยากได้อยู่แล้ว รัมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ''วันนี้สนุกจังเลยแฮะ'' รัมกระโดดลงมาจากหลังคา เดินเข้ามาในบ้านซึ่งตอนนี้สะอาดเรียบร้อย ไม่มีร่างเหลืออยู่เลย งูตัวนั้นหลังจากที่อิ่มแล้วจึงเลื้อยหายเข้าไปในป่าอีกครั้ง     ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในเซฟเฮ้าส์ของฝูง ''เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ'' รัมเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอมาจบ รอรีแอคชั่นจากทุกคน ''กูบอกว่าให้เล่าเรื่องชีวิตประจำวัน ไม่ใช่เหตุการณ์โศกนาฏกรรม'' คนในโต๊ะขำ ''เดี๋ยว ถ้างั้นตอนนี้ก็เท่ากับว่าพวกมันหมายหัวเราแทบจะทุนแล้วสิ'' ราคานหันมาหาหมอก หมอกพยักหน้า รัมทำหน้างง ''เค้าจะหมายหัวผมทำไมอะ ผมเก็บของเค้าได้ เค้าให้คนมาเอาคืน ผมก็คืนให้ไปแล้ว ไม่มีอะไรขัดใจกันเลยสักนิด'' ''แต่ที่เล่ามามึงฆ่าคนไปเกือบ50คนเลยนะ'' ''ผมไม่ได้ทำนะ งูทำต่างหาก'' ''มึงนั่นแหละงูที่สุดแล้ว'' รัมหัวเราะ ตัดไก่ขึ้นมากิน ''แต่พวกมันอยู่แก๊ง Black Spider ใช่มั้ย'' ''อื้อ เห็นมีรูปแมงมุมน่ารักอยู่ที่หมวก'' รัมตอบทั้งที่เคี้ยวเต็มปาก ราคานกุมขมับ ถ้าที่เล่ามาเป็นเรื่องจริง เจ้าสัวปอที่สนิทกับพ่อของราคานเองก็อยู่แกงค์นั้นด้วยสิเนี่ย ทุกคนดูมีท่าทางเครียด รัมที่เห็นอย่างนั้นก็ทำหน้าเศร้า ''ขอโทษที่ทำตัววุ่นวายนะครับ'' ราคานถอนหายใจ ''ตามหลักแล้วพวกนั้นมันก็คือศัตรูของเราอยู่แล้ว แต่การหาเรื่องไปทั่วแบบนี้คนเดือดร้อนมันไม่ได้มีแค่เราคนเดียว คนในฝูงจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย คราวที่แล้วก็ทำให้เลิฟต้องบาดเจ็บ อยากให้เป็นแบบนั้นอีกหรอ'' ''อยาก'' ทุกคนมองหน้ารัม ''ไม่อยากครับ'' ''ยังไงก็ระวังไว้หน่อยละกัน'' รัมลุกขึ้น ''งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ จะเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ที่บ้านของผมนะครับ อยากกินอะไรบอกมาได้เลย'' ทุกคนมองหน้ากัน ''ไม่แดก'' ''ไม่ดีกว่า'' ''กูไม่ว่าง'' ''ขอผ่าน'' ''ผมติดงาน'' ทั้งหมดปฏิเสธกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมเพรียง
! ^# J8 `9 U9 O4 `7 P5 k! L
, v+ f$ H6 {' z# p& n

Youngblood

ถ้าไม่อคติกับรัมมากเกินไปจากปัญหาความคิดที่ดูโรคจิตและอารมณ์ที่แปรปรวนมากๆ แล้วมองๆ ดูรัมก็มีข้อดีพอสมควรเลยนะ พลังและสกิลต่อสู้ก็โหด (น่าจะเป็นอันดับสองในฝูงรองจากราคานเลยมั้ง) แถมด้วยความที่ไม่มีกลิ่น คนอื่นจับจิตสัมผัสไม่ได้และไม่ค่อยรู้จักมากทำให้รัมยังสามารถสืบข้อมูลจากกลุ่มอื่นมาให้ฝูงได้อย่างง่ายดายโดยที่แทบจะไม่มีใครจับได้ และรัมก็มีความน่ารักขี้เล่น ตลกในตัวเยอะด้วย
! l$ b0 {' ?7 _/ R" ]* }  e
5 i) r, B2 G7 T4 o6 J  ^; y* H. I& wแต่การที่รัมชอบเล่นอะไรแผลงๆ ชอบท้าทาย ชอบลองอะไรใหม่ๆ ก็กลายเป็นการสร้างศัตรูให้ตัวเองกับคนอื่นในฝูงและชักศึกเข้าบ้านเช่นกัน อีเว้นท์นี้ที่เพชรรอดไปได้ ยิ่งเพชรทำงานให้กับกลุ่มที่ตามล่าโฬมอยู่ด้วยแล้ว ไม่อยากคิดสภาพเลยว่าถ้าเพชรสืบจนรู้ว่ารัมอยู่ฝูงนี้ และสืบจนถึงสมาชิกในฝูงทั้งหมดและบ้านของฝูงแล้ว จะมีเหตุการณ์อะไรตามมา คนในฝูงคนอื่นอาจจะเดือดร้อนมากกว่าเลิฟรอบที่แล้วก็ได้
, y% C7 s# m) H; b
จะว่าไปพลังของเพชรก็น่าสนใจนะ ท่าทางจะเป็นคนที่ล้มได้ยากมากๆ ไม่รู้ว่าพลังความแข็งแกร่งของโฬมจะเพียงพอที่จะเอาชนะหรือเปล่า

! s5 B6 y( n/ F' }6 |แอบสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดของราคานกับเลิฟว่ามีความห่วงเลิฟเกินพี่น้องหรือเปล่าน้า หรืออาจจะเป็นแค่บุคลิกของราคานเฉยๆ ที่มีความจริงจังอยู่แล้วเป็นทุนเดิม

Kantanaty

{:7_305:}

sky1234

ขอบคุณค้าบ

TTGIF

รัมน่ารักนะแต่ก็ไม่เซอร์ไพรส์เลยที่ได้บทโรคจิต55555คือตัวรัมเข้ากับงูมากอ่ะ และนี่ว่ารัมน่าจะเป็นตัวเปลี่ยนเกมเวลาต่อสู้ได้เลย

Kantanaty

{:7_305:}

tazman

สนุกครับ

lekthai

รัมโคตรอันตราย แต่ก็น่ารัก

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

nasan

มาแล้วครับรอตอนต่อไปครับเป็นกำลังใจให้นะครับ

ten.nxxvx

รัมเป็นที่รักของคนในฝูงจริงๆเลย ฮ่าๆๆ

Kantanaty

{:7_295:}

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Kantanaty

{:7_295:}

Kantanaty

{:7_305:}

Kantanaty

{:7_295:}

Kantanaty

{:7_297:}

mixxxxxxx

1 Y& K; x1 b# g# wขอบคุณค้าบ
: G% F8 g- ?* M2 s4 R, N

Kantanaty

{:7_295:}

montree254

ขอบคุณครับ