แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-26 01:51 2 c- z; X) \" F) d( Q0 l
0 M! T& N) t. ^* s; a9 x
$ B* a7 N. ~% |8 B$ B) j
เลิฟ ราคานขับรถเข้ามาที่บ้านฝูง จอดรถแล้วยกกล่องของเลิฟที่อยู่ด้านหลังลงมา ''งั้นกูไปก่อนนะ มีงานต่อ'' โฬมบอก ''เออๆ เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง'' โฬมเหลือบตามามองเลิฟ เลิฟก้มหัวให้เล็กน้อย ''เดินทางปลอดภัยครับพี่โฬม'' โฬมขับรถออกไป ''เข้าบ้านกันเถอะ'' ''ครับ'' ราคานกับเลิฟช่วยกันยกกล่องของเลิฟเข้ามาในตัวบ้าน บ้านฝูงนั้นเป็นเซฟเฮ้าส์ลับของตระกูลโฬมซึ่งอยู่ลึกเข้ามาในชุมชนคนชั้นสูง รอบนอกถูกปกคลุมด้วยหมอกซึ่งเป็นพลังของหมอก เพื่อไม่ให้คนนอกมองหาเจอ ที่นี่นั้นปลอดภัยกว่าอพาร์ทเม้นท์เดิมของเลิฟแน่นอน ราคานยกกล่องหลายใบขึ้นมาข้างบนอย่างง่ายดาย ''นี่ห้องเรานะ'' ราคานเปิดประตูให้ เลิฟเดินเข้าไป ห้องของเลิฟนั้นดูเรียบร้อยและอบอุ่นมาก ผนังเป็นสีเขียวอ่อน เฟอร์นิเจอร์ในห้องเป็นไม้สีขาว เตียงขนาดใหญ่ดูหรูหรา โต๊ะตัวใหญ่อยู่ตรงมุมห้องใช้อ่านหนังสือ เลิฟมองห้องใหม่ของตัวเองอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้มาอยู่ในห้องแบบนี้ ''พอได้มั้ย พี่ไม่รู้ว่าเราชอบแบบไหน เลยจัดเอาที่คิดว่าเหมาะน่ะ'' ''ชอบมากเลยครับพี่ราคาน'' เลิฟบอก ''ผมจะได้อยู่ห้องนี้จริงๆหรอครับ จริงๆแค่ห้องธรรมดาๆก็ได้'' ''ก็นี่แหละธรรมดา เหมาะกับเราดีด้วย'' ราคานยกกล่องของเลิฟเข้ามาในห้อง ''ให้พี่ช่วยจัดนะ'' ''ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทำเองก็ได้ พี่ราคานไปพักเถอะครับ'' ''ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่แค่ช่วยเอาของออกจากกล่องก็ได้ แล้วเราจัด'' ราคานดึงดันที่จะช่วย เลิฟเลยไม่อยากขัด ''ก็ได้ครับ'' ราคานยกกล่องเสื้อผ้าของเลิฟมาเปิดดู ''พวกนี้ยังจะเอาอยู่มั้ย ให้พี่ไปบริจาคให้เอาหรือเปล่า'' ''เอ่อ ก็ได้ครับ'' ตอนแรกเลิฟก็ลังเล แต่ราคานซื้อเสื้อผ้ามาให้ใหม่เยอะมาก เก็บพวกตัวเก่าๆไว้คงจะรกน่าดู พวกจานชามเก่าๆราคานก็เก็บทิ้ง ไม่รู้ว่าเลิฟจะเอามาทำไม ราคานหยิบกล่องอีกใบมาเปิด ข้างในมีหีบเล็กๆดูแปลกตาอยู่ ราคานหยิบมันขึ้นมาดู จะเปิดแต่ก็เปิดไม่ออก ''อันนี้อะไรหรอ'' เลิฟหันไปมอง ''มันเป็นกล่องที่ติดมากับผมตอนที่บ้านถูกไฟไหม้น่ะครับ'' ''ข้างในนี้มีอะไรอยู่อะ'' ''พี่เปิดดูได้เลยครับ'' ''พี่เปิดไม่ออกน่ะสิ'' เลิฟเดินมาหา รับกล่องไป กล่องนั้นส่องสว่างขึ้นแล้วเปิดออกด้วยตัวเอง ราคานมองอย่างประหลาดใจ เลิฟฟหยิบมีดที่รูปร่างสวยงามออกมา ''มีดเล่มนี้..'' ''มันไม่ใช่มีดธรรมดาหรอครับ'' ''จากรายละเอียดต่างๆพี่ว่ามันอาจจะเป็นอาวุธโบราณหรืออะไรสักอย่างนะ ประณีตมากเลย'' ''มันอยู่กับผมมาตั้งแต่เกิดเลยล่ะครับ'' เลิฟค้นในกล่องหยิบรูปถ่ายตอนเลิฟเกิดออกมาให้ราคานดู ข้างๆเด็กทารกเพิ่งคลอดมีหีบเล็กใบนี้วางอยู่ด้วย พ่อแม่อาจจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดหรืออะไรอย่างนั้นมั้ง แต่ให้มีดเนี่ยนะ ''มันก็ดูเหมาะกับเลิฟดีนะ'' ''ผมต่อสู้ด้วยมือเปล่ายังไมได้เลยครับ มันอยู่กับผมก็ไม่มีประโยชน์'' ''เราเลยต้องฝึกไง'' ทั้งคู่จัดของกันต่อ เลิฟเอากองหนังสือเก่าๆวางไว้ที่โต๊ะ ราคานเดินไปดู มันคือหนังสือเรียนของโรงเรียนเซ้นต์รอยัลที่เลิฟกำลังจะไปเรียน ''ไปเอามาจากไหนเนี่ย'' ''ผมเก็บมาจากถังขยะข้างอพาร์ทเม้นท์น่ะครับ ว่างๆผมก็เอามันออกมาอ่านแล้วทำแบบฝึกหัด แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าถูกมั้ย ไม่มีคนตรวจนี่นา'' เลิฟพูดขำๆ เลิฟนั้นไม่มีโอกาสได้ไปโรงเรียนแบบเด็กคนอื่นๆ ความฝันของเลิฟคือการได้ไปโรงเรียน พัฒนาตัวเองให้เก่งขึ้น เลิฟเลยนั่งเรียนด้วยตัวเองอยู่ที่ห้องเมื่อมีเวลาว่าง ราคานมองเลิฟด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ''หนังสือเรียนเดี๋ยวจะได้รับแจกใหม่จากทางโรงเรียนวันที่ไปสอบคัดห้องน่ะ'' ''จริงด้วย สอบคัดห้อง'' เลิฟนึกขึ้นได้ แม้ประวัติจะผ่านได้เข้าเรียนแต่ก็ยังเหลือการสอบวัดระดับคลาสอีก คลาสคือตัวที่บ่งบอกว่านักเรียนแต่ละคนมีศักยภาพอยู่ในระดับไหน มีทั้งหมด4ระดับได้แก่ A B C และ D ซึ่งจะได้รับการฝึกที่เหมาะสมกับระดับคลาสของตัวเองแต่เรียนรวมกันในคลาสปกติ มีการสอบคัดคลาสสองอย่าง คือความรู้ด้านวิชาการ และความสามารถเรื่องการต่อสู้และการใช้พลัง เลิฟรู้ตัวดีว่าตัวเองคงจะไม่ได้เรื่องในการต่อสู้แน่ๆ เลิฟเลยตั้งใจจะทำคะแนนในส่วนวิชาการให้ดี ''เดี๋ยวพี่เอาหนังสือสมัยเรียนพี่มาให้ละกันนะ จะได้ใช้อ่านก่อนสอบคัดเลือก'' ''จริงหรอครับ'' ''อื้ม ไม่ต้องห่วงนะ คำตอบในแบบฝึกหัดพี่อะถูกหมด น่าจะพอใช้ได้แหละ ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนหลักสูตรไปหรือยัง แต่ไม่น่าจะต่างกันมาก'' ''ขอบคุณมากเลยครับ'' ราคานยิ้ม ''ไม่เป็นไร'' ราคานยิ้ม ''ขอบคุณมากเลยนะครับพี่ราคาน'' เลิฟไม่รู้จะขอบคุณราคานยังไงดี ราคานลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู ''ขอบคุณบ่อยนะเราอะ'' เลิฟมองอย่างลังเล ''ขออนุญาตนะครับ'' ราคานพยักหน้า เลิฟเดินเข้าไปสวมกอดราคาน หัวของเลิฟสูงยังไม่ถึงอกของราคานเลย ราคานตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ยิ้มแล้วกอดตอบเอามือวางบนหัวของเลิฟ ''หิวหรือยัง กินข้าวกันมั้ย'' ''พี่ล่ะครับ หิวหรือยัง'' ''ก็นิดนึงแหละ บ่ายกว่าแล้วด้วย เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อด้วย ลงไปข้างล่างกัน เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน'' ''ครับ''
- v4 b2 h7 F0 q6 }
ราคาน ทั้งคู่ลงมาข้างล่าง ราคานใช้ของในตู้เย็นทำข้าวผัดง่ายๆแล้วมานั่งกินกับเลิฟที่โซฟา ''อีกกี่วันจะสอบนะ'' ''5วันครับ'' ''เร็วจังนะ แล้วคิดว่าจะทำได้มั้ย มันน่าจะยากมากแน่ๆ เด็กส่วนใหญ่ที่เข้าเรียนโรงเรียนนี้น่ะมาจากตระกูลใหญ่กันทั้งนั้น ได้รับการฝึกอบรมมาตั้งแต่เด็กๆ ยังไงแต้มต่อเค้าก็เยอะกว่าเรา'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมจะเตรียมตัวให้ได้มากที่สุด ถ้าผมได้ไปอยู่D ผมก็จะตั้งใจเรียนและฝึกฝนจนขึ้นAให้ได้ครับ'' เลิฟพูดอย่างมุ่งมั่น ราคานมองเลิฟอย่างภูมิใจ ''พี่ค่อยหมดห่วงหน่อย'' ทั้งคู่กินข้าวเสร็จนั่งคุยกันต่ออีกหน่อย ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว ''งั้นพี่กลับไปที่บ้านก่อนนะ ไว้ตอนกลางคืนจะเข้ามาใหม่'' ''ครับพี่ราคาน'' ราคานยีผมของเลิฟแล้วเดินออกไป เลิฟยิ้ม กลับขึ้นมาบนห้อง นั่งลงที่โต๊ะ เอาหนังสือขึ้นมาอ่านทบทวนอีกครั้งอย่างตั้งใจ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหน เลิฟเอามือปิดปากแล้วหาว หันไปมองนาฬิกา เผลอแปปเดียวก็สองทุ่มซะแล้ว เลิฟลุกขึ้น ถอดเสื้อผ้าออก หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ห้องน้ำของบ้านฝูงนั้นสวยและหรูมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เลิฟจะได้อาบน้ำที่นี่ มีอ่างขนาดใหญ่ที่เลิฟอยากจะลองลงไปแช่สักครั้ง เลิฟเปิดน้ำใส่อ่าง ค่อยๆหย่อนขาลงไปนั่ง น้ำอุ่นทำให้เลิฟรู้สึกสบายและผ่อนคลายมาก เลิฟแช่อยู่นานจนรู้สึกร้อนๆ เปิดน้ำให้ไหลออก พันผ้าเช็ดตัวเดินกลับมาที่ห้อง ''มาสักที พี่เอ..'' ราคานหันมาหาเลิฟแต่ก็ต้องชะงัก เลิฟพันผ้าเช็ดตัวแค่ท่อนล่าง เผยท่อนบนที่เปลือยเปล่าเปียกน้ำหมาดๆ ผิวขาวเนียนน่าสัมผัส ใบหน้าสวยและผมที่เปียกยังไม่แห้งดูเซ็กซี่ กลิ่นฟีโรโมนบางๆของเลิฟที่ปล่อยออกมา เลิฟที่รู้ตัวก็รีบเดินไปเอาผ้ามาปิดตัว ''พี่ราคานมาตอนไหนครับ'' ราคานเองก็ได้สติ ''อ่า พี่เอาหนังสือมาให้ นี่ไง'' ''ขอบคุณมากครับ'' ''รีบแต่งตัวก่อนเถอะ'' เลิฟพยักหน้า รีบเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ เลิฟเขินจนไม่กล้ามองหน้าราคาน ''แล้วอ่านหนังสือไปถึงไหน'' ราคานชวนคุยทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด ''ก็จะหมดแล้วครับ เดียวอ่านของพี่ราคานด้วยอีกสักรอบก็น่าจะพอแล้ว'' ''อย่าอ่านเยอะเกินไปล่ะ เดี๋ยวร่างกายหักโหมแล้วจะเป็นเรื่องเอา'' ''ครับ’’ เลิฟรู้ว่าราคานนั้นเป็นห่วง แต่ถึงเลิฟจะป่วยก็รักษาตัวเองหายได้ภายในไม่กี่วินั่นแหละ ''แล้วเรื่องต่อสู้ล่ะ'' ''ผมทำไม่ได้แน่เลยครับ'' ''จะอายคนอื่นเอานะ'' ''คนอื่น'' เลิฟทำหน้างงๆ ''การคัดเลือกคลาสจะถูกจัดขึ้นเหมือนงานประลอง คนนอกสามารถเข้าไปรับชมความสามารถของเด็กรุ่นใหม่เพือดูเด็กที่เข้าตาน่าชวนมาเข้าฝูง'' เลิฟถึงกับอ้าปากค้าง นี่เลิฟต้องทำการคัดอันดับต่อหน้าฝูงชนงั้นหรอ ''จริงหรอครับ'' ''ใช่'' ราคานแอบขำหน้าของเลิฟแต่กลั้นเอาไว้ ถอนหายใจออกมา ''พี่เป็นห่วงเรามากเอาตรงๆ ถึงฝีมือการต่อสู้ของเราจะเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้ว แต่พี่บอกเลยว่าเทียบพวกนักเรียนในโรงเรียนไม่ได้หรอก'' ราคานหันมามองเลิฟ ''ยังจะทุ่มกับเรื่องวิชาการอย่างเดียวอยู่มั้ย'' ราคานถาม เลิฟเหลือบตาไปมองหีบใส่มีดบนชั้นวาง ''ผมจะฝึกครับ'' ราคานยิ้ม ''ไว้พี่จะจัดการให้เอง'' @) O& a/ Q, r2 w# o& y; ? y
ราคานกลับมาที่ห้อง ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ภาพของเลิฟเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในหัวของราคานอยู่ ก็ไม่แปลกหรอก ราคานเป็นอัลฟ่านี่นา จะมีอารมรืกับโอเมก้าก็เป็นเรื่องปกติ ราคานเอามือถูเป้าของตัวเองที่มันนูนขึ้นมา ผิวขาวๆนั่น เอวบางๆนั่นอีก ราคานปลดเข็มขัด ถอดกางเกงออกลงไปกองที่ข้อเท้า ควยราคานแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน ราคานขยำควยของตัวเองไปมา ดึงกางเกงในลง ควยใหญ่ยาว13นิ้วเด้งออกมา ราคานจับควยตัวเองชักขึ้นลงช้าๆ กลิ่นของราคานคละคลุ้งไปทั่วห้อง ทำไมถึงห้ามตัวเองเอาไว้นะ ทำไมไม่รีบฉวยโอกาสซะตั้งแต่ตอนนั้น เลยต้องมานอนทำแบบนี้กับตัวเอง ราคานกัดริมฝีปาก สาวควยตัวเองขึ้นลง เร้งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ไม่สามารถบังคับเอวของตัวเองได้ เด้งเย็ดมือของตัวเองเป็นจังหวะ ''อาา'' ราคานครางออกมา คิดถึงหน้าของเลิฟแล้วก็เงี่ยนไปหมด ถึงไม่อยากคิดแบบนี้แต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ นึกถึงใบหน้าสวยๆนั่นตอนที่บิดเบี้ยวเพราะความเสียวแล้วอารมณ์ยิ่งพลุ่งพล่าน อยากจะให้มือนี้เป็นเลิฟจริงๆ ราคานใช้นิ้ววนไปมาตรงหัว น้ำหล่อลื่นของราคานไหลเยิ้มออกมา ราคานชักรัวๆ นึกถึงหัวนมสีชมพูระเรื่อของเลิฟ ข้างล่างจะชมพูขนาดไหนกันนะ กลิ่นตัวหอมมิ้นท์นั่นอีก ทำเอาราคานหัวหมุนไปหมด ราคานเอาสองมือกำควยแล้วเด้ารัวๆ ''อ้าาาา ซี้ดดดด!'' ราคานเด้งตัวโก่ง น้ำแตกออกมาไม่หยุด น้ำควยมากมายทะลักออกมาเลอะเต็มอกและหน้าท้องของราคาน ราคานหอบ ยกมือตัวเองขึ้นดู ทำแบบนี้ไปซะแล้วสิ: g9 T# y4 Z6 S1 S) l
# v* O- F P3 C2 M# N
รัม บ่ายวันหนึ่ง ณ บ้านฝูง "เรียกให้ผมมามีธุระอะไรหรอครับ'' รัมนั่งห้อยขาลงมาจากโคมไฟในห้องนั่งเล่นของบ้าน ราคานแลิฟนั่งอยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามอง ''อยากจะให้ช่วยสอนการต่อสู้เบื้องต้นให้เลิฟหน่อยน่ะ'' ''หือ ผมอะนะ'' รัมชี้ไปที่ตัวเองแล้วยิ้มกว้าง เลิฟรู้สึกหวั่นๆเพราะจำตอนที่รัมสู้กับพสุได้ ''รัมเป็นรุ่นน้องของพี่ปีนึงตอนที่เรียนอยู่ และได้รับผลการสอบคัดเลือกเป็นอันดับหนึ่งของคลาสAด้วย'' การคัดเกรดจะเกิดขึ้นสองครั้งคือตอนเข้าเรียนเกรด7 (ม.1) และอีกครั้งตอนเกรด10 (ม.4) เพื่อดูพัฒนาการของเหล่านักเรียน โดยตั้งแต่เกรด10-12 (ม.4-6) จะสามารถทำผลงานการสอบต่อสู้รายเดือนเพื่อเก็บคะแนนเพิ่มให้เลื่อนคลาสได้ คลาสสุดท้ายที่ตัวเองอยู่ตอนจบจะถูกบันทึกลงในใบจบการศึกษา ''ผมเก่งสุดไปเลยใช่มั้ยล่ะ'' ''และยังเป็นนักเรียนคนแรกที่ถูกพักการเรียนหลังการคัดคลาสเสร็จ'' ''ทำไมล่ะครับ'' ราคานกดเปิดทีวี ฉายวิดิโอการต่อสู้คัดคลาสของรัม รัมยังคงหน้าตาเหมือนตอนนี้ไม่มีผิดแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ตัวเล็กกว่าและรอยสักน้อยกว่าตอนนี้ รอยยิ้มที่น่าขนลุกเป็นเอกลักษณ์ของรัมปรากฏอยู่บนใบหน้า คู่ต่อสู้ดูน่าจะเป็นอัลฟ่าหุ่นล่ำหน้าตาดี สวมใส่ชุดเหมือนนักกีฬารักอเมริกันฟุตบอล ''โอ้ ไอกระสอบทรายนั่น ตอนนี้เป็นยังไงบ้างน้า'' รัมที่ดูอยู่ด้วยพูดขึ้น ทันทีที่เสียงพิธีกรประกาศเริ่มรัมก็หายไปจากสนามทันที คู่ต่อสู้มองไปรอบๆ จู่ๆมือของคู่ต่อสู้มก็ขาดตกลงบนพื้น 'อ๊ากกกกก!' เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังไปทั่ว เลือดเลอะเต็มสนาม กล้องจับไปที่หน้าของรัมที่นั่งอยู่ตรงขอบสนาม ตรงปากเต็มไปด้วยเลือดมองจิกกล้อง ราคานปิดวิดิโอ เลิฟนั่งนิ่ง นี่การคัดคลาสมันน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ''ก็เล่นทำซะขนาดนั้น ไม่โดนพักการเรียนก็บ้าแล้ว'' ราคานบอก ''มันรุนแรงแบบนี้เลยหรอครับ'' ''จะว่ารุนแรงมั้ยก็รุนแรงอยู่แหละ เพราะกฏคือสามารถต่อสู้ด้วยทักษะการต่อสู้หรือใช้พลังก็ได้ แต่ห้ามทำให้คู่ต่อสู้ถึงกับชีวิตเด็ดขาด'' เลิฟถึงกับกลืนน้ำลาย ''แต่การจับคู่มาจากการสุ่ม ก็ภาวนาให้เราได้เจอคนที่ไม่เก่งมาหรือไม่ใช่ตัวเต็งแล้วกัน'' ''แต่พูดก็พูดเถอะครับ พลังของไอเด็กนี่น่ะ จะไปเป็นอาหารให้พวกนักเรียนคนอื่นเค้าซะมากกว่า'' รัมโหนโคมไฟโยนตัวเองลงมาบนโซฟา ''เพราะงั้นเลยต้องฝึกการต่อสู้ไง พลังของเลิฟคือการรักษา ซึ่งสามารถใช้กับตัวเองได้ ถ้าใช้วิธีรักษาตัวเองไปเรื่อยๆยืดการต่อสู่ออกไปแล้วหาโอกาสสวนกลับน่าจะง่ายกว่า'' ''อ๋อ'' รัมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ''แต่เลิฟไม่ต้งกลัวไปนะ บางคนก็ไม่ใช้พลังเลย'' ''ทำไมล่ะครับ'' ''เรื่องพลังน่ะ ถ้าไม่แข็งแกร่งจริงก็ควรเก็บเป็นความลับเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกลั่นแกล้งหรือลอบกัดจากคนอื่น'' ''จริงสิ พี่ราคานเองก็ไม่เคยใช้พลังตอนที่เรียนอยู่เลยนี่นา'' รัมบอก เลิฟมองอย่างเหลือเชื่อ เป็นไปได้ยังไงที่ราคานใช้เพียงการต่อสู้ด้วยมือเปล่าแล้วได้คะแนนและอันดับตอนจบดีขนาดนี้ ราคานหันไปมองรัม ''เราใช้มีดเก่งใช่มั้ย'' ''เป็น1ในของเล่นชิ้นโปรดเลยแหละ'' ''อยากให้สอนเลิฟต่อสู้ด้วยมีดหน่อย แต่มีเวลาแค่วันนี้กับพรุ่งนี้นะ อีก3วันเลิฟต้องไปสอบคัดเลือกแล้ว'' รัมพยักหน้า ''ไว้ใจผมได้เลยครับ'' รัมลุกขึ้น ''งั้นพี่ไปก่อนนะ ฝากเลิฟด้วย เลิฟ ตั้งใจนะ ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้เลย'' ''ครับผม'' ราคานเองก็เป็นห่วงเหมือนกันที่ปล่อยเลิฟไว้กับรัม แต่เรื่องการต่อสู้ทีเผลอไม่มีใครสู้รัมได้แล้ว ''มีอาวุธที่อยากจะใช้มั้ย'' เลิฟพยักหน้า หยิบมีดเล่มนั้นออกมา ''มีดสวยดีนี่'' รัมมองมันอย่างหลงใหล ''เอาล่ะ น้องไก่อ่อน พร้อมจะฝึกมั้ย'' เลิฟฮึบ ''พร้อมครับ'' รัมยิ้ม ทั้งคู่ออกมาที่ลานหน้าบ้าน ''เอามีดเก็บลงไปในกระเป๋า'' เลิฟทำตาม ''ขอลองดูการต่อสู้ด้วยมือเปล่าก่อนนะ'' เลิฟพยักหน้า ตั้งท่าขึ้นมา แค่พริบตาเดียวรัมก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวเลิฟได้แล้ว ''กระพริบตาช้า'' รัมถีบที่หน้าท้องอขงเลิฟอย่างแรงจนเลิฟกระเด็นถไลไปกับพื้น เลิฟรีบยืนขึ้น ดวงตากลายเป็นสีเขียว แผลถลอกบนร่างกายรักษาตัวเองจนหายไป แม้การต่อสู้ของเลิฟจะยังไม่ค่อยได้เรื่องแต่เรื่องการรักษานั้นเลิฟสามารถทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว โดยพลังในการรักษาตัวเองจะมีผลและรวดเร็วกว่าการรักษาคนอื่นหลายเท่า ''เรื่องถึกน่าจะพอได้ แต่ถ้าโดนจนรักษาไม่ทันก็จะแย่เอาใช่มั้ยล่ะ'' รัมพุ่งเข้ามาทันที ปล่อยหมัดใส่เลิฟหลายหมัด เลิฟพยายามหลบหมัดของรัม ไม่มีช่องว่างใหห้เลิฟต่อยกลับเลย เลิฟรักษารอยฟกช้ำของตัวเองไปด้วยระหว่างที่ต่อสู้ แต่พอโดนต่อสมาธิก็หลุดล้มลงไปกองกับพื้น ''แปลว่าต้องสู้ล้วมีช่วงพักรักษานะ'' เลิฟตั้งใจฟังที่รัมพูดออกมาลอยๆซึ่งจริงๆแล้วเป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ ''เอาล่ะ ทีนี้ เราจะเอามีดออกมาตอนไหน'' เลิฟคิด ''ตอนที่อีกฝ่ายเผลอหรือกำลังหมดท่าหรอครับ'' ''ผิด'' รัมพุ่งมาแล้วเอามีดแทงไปที่สีข้างของเลิฟจนเลือดไหล ''อึ๊ก!'' ''เอาออกมาตอนที่เราอยากเอามันออกมาต่างหากล่ะ'' รัมยิ้ม ดึงมีดออก เลิฟเอามือกุมแผลของตัวเองไว้ ดวงตาเปล่งแสงแล้วรักษาแผลนั้น ''นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นแหละ ยังต้องเจ็บกว่านี้เยอะ อาจจะตายเลยก็ได้น้า ยังอยากฝึกต่อมั้ย'' รัมยกมีดเปื้อนเลือดของเลิฟขึ้นมาเลีย เลยมองรัมด้วยสายตาที่รัมไม่เคยเห็นมาก่อน ''ฝึกครับ'' รัมแสยะยิ้มออกมา 4 l. P" T6 t0 o
เลิฟ เสียงเพลงในรถของราคานดังคลอเบาๆ เลิฟนั่งอยู่ข้างในใจรู้สึกกังวลไปหมด วันนี้เป็นวันที่เลิฟจะต้องทำการสอบคัดคลาสแล้ว ถึงเลิฟจะตั้งใจอ่านหนังสือและฝึกการต่อสู้อันโหดร้ายกับรัมมาแล้วแต่ก็ยังรู้สึกตื่นเต้น กลัวจะทำออกมาได้ไม่ดี กลัวว่าจะทำให้ราคานผิดหวัง ราคานที่เห็นเลิฟนั่งเงียบเหลือบตามามอง ''เป็นอะไร ตื่นเต้นหรอ'' ''ครับ'' ราคานเอามือข้างหนึ่งจับมือของเลิฟ ''ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก เราทำได้อยู่แล้ว'' ''แล้วถ้าผมทำออกมาได้ไม่ดีล่ะครับ พี่ราคานจะไม่ว่าใช่มั้ย'' ''แค่เลิฟตั้งใจขนาดนี้พี่ก็ดีใจแล้ว ผลจะออกมายังไงก็ช่างมันเถอะ ทำให้ดีที่สุดก็พอ'' เลิฟเริ่มสบายใจขึ้นหน่อย นี่เป็นก้าวสำคัญสำหรับชีวิตเลิฟเลยก็ว่าได้ เลิฟกำลังจะได้เป็นโอเมก้าที่มีการศึกษาไม่ใช่โอเมก้าข้างถนนอีกต่อไป ''ชุดนี้โอเคแล้วใช่มั้ย'' ราคานถาม ทางโรงเรียนไม่ได้กำหนดว่าต้องใส่ชุดอะไร สามารถเลือกได้เองเลยตามใจชอบ เลิฟใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสบายๆเพื่อความคล่องตัวในการหลบหลีก แม้พลังการต่อสู้ของเลิฟจะไมไ่ด้เยอะแต่ความว่องไวและการหลบหลีกที่สะสมประสบการณืมาทั้งชีวิตจากตอนหนีอัลฟ่านั้นไม่เป็นสองรองใคร ''โอเคแล้วครับ'' เลิฟมองออกไปนอกหน้าต่าง มีผู้คนมากมายกำลังเดินไปตามทาง แต่งตัวเท่ๆกันทั้งนั้น บ้างก็มากันทั้งครอบครัวเลย ราคานเลี้ยวรถ เห็นทางเข้าโรงเรียนลาดยาวเป็นหินอ่อน โรงเรียนนั้นใหญ่โตเหมือนกับปราสาทสีครีม ตามทางมีต้นไม้ออกดอกสีเหลืองและขาวอยู่ตามทาง ''ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ยังเหมือนเดิม'' ราคานมองบรรยากาศที่คุ้นเคยรอบตัว ''เดี๋ยวเราต้องเข้าไปรายงานตัวข้างในใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ'' ''งั้นโชคดีนะ พี่จะรอดูเราอยู่บนอัฒจันทร์ คนอื่นก็มากันด้วยนะ'' ''ครับผม'' เลิฟหยิบกระเป่า ลงมาจากรถ ราคานขับต่อ ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา เลิฟรู้สึกตัวลีบแปลกๆ พยายามดับกลิ่นโอเมก้าของตัวเองลง เดินเข้าไปในโรงเรียน แค่ทางเข้าก็หรูแล้ว พอเดินเข้าไปก็เจอกับโถงขนาดใหญ่ ผู้คนมากมายที่อายุน่าจะรุ่นดียวกับเลิฟยืนพูดคุยกัน หน้าตาหล่อหุ่นดีกันทั้งนั้น เลิฟตัวสั่นนิดๆ รอบๆตัวมีแต่อัลฟ่าเต็มไปหมด มีโต๊ะหลายตัวที่มีคนต่อแถวอยู่ เลิฟมองหาว่าตัวเองต้องไปที่โต๊ะไหน ผู้คนตัวสูงใหญ่บดบังสายตาของเลิฟจนหาแถวเกรด10ไม่เจอ เลิฟรู้สึกได้ถึงสายตาของคนที่มองมา เลิฟอยากจะร้องไห้ออกมาเพราะแรงกดดัน ''นาย'' มีคนมาสะกิดด้านหลังทำให้เลิฟสะดุ้ง เลิฟหันไปก็เจอกับผู้ชายตัวเล็กน่ารักยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร กอดดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ ท่าทางดูสดใสร่าเริง ''เกรด10หรือเปล่า'' ''ใช่ครับ'' ''หาไม่เจออะดิ มีแต่พวกตัวสูงเต็มไปหมด มา เดี๋ยวเราพาไป'' ''ขอบคุณมากเลยนะ'' เหมือนสวรรค์มาโปรดไม่มีผิด เลิฟเดินตามคนคนนั้นไป ''นี่ ต่อแถวนี้แหละ โชคดีนะ'' ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเดินไป แต่ก็หันหลังกลับมา ''ลืมถามชื่อเลย นายชื่ออะไรหรอ'' ''เราชื่อเลิฟ'' ''เลิฟ'' ผู้ชายคนนั้นทวนชื่อ หยิบดอกไม้ในมือดอกหนึ่งส่งให้เลิฟ เลิฟรับมา ''เราให้'' ''ขอบคุณนะ'' ''แล้วเจอกันนะ บ๊ายบาย'' ''เดี๋ยว นายชื่ออะไรหรอ'' ''เราชื่อเดซี่'' เดซี่โบกมือให้แล้วเดินจากไป เลิฟมองตาม อย่างน้อยก็เจอคนดีๆคนหนึ่งแล้วล่ะนะ ''เฮ้ย ขยับดิวะ คนต่อแถวเยอะนะเว้ย'' คนที่ต่อน้ำพูดตะคอก ''ขอโทษครับๆ'' น้ำรีบเดินตามแถวไป จนกระทั่งถึงคิวของเลิฟ เลิฟเดินมาหน้าโต๊ะลงทะเบียน ''ชื่อครับ'' ''ชนกันต์ ธาดาวรวงศ์ ครับ'' ''ชื่อที่ต้องการใช้ในวงการครับ'' เลิฟไม่ได้คิดมาก่อนเลย ทุกคนเองก็ดูจะใช้ชื่อจริงของตัวเองกัน ''เลิฟครับ'' เจ้าหน้าที่เขียนหมายเลขลงบนสติ๊กเกอร์อันใหญ่ ''แปะสติ๊กเกอร์นี้ไว้ที่ตัวแล้วเชิญไปนั่งรอที่อัฒจันทร์ฝั่งนักเรียนครับ'' ''ขอบคุณมากครับ'' เลิฟหลงอีกรอบ ไม่รู้ว่าต้องไปอัฒจันทร์ทางไหน เลิฟเดินตามคนที่เพิ่งลงทะเบียนเสร็จไปห่างๆจนเข้ามาในลานขนาดใหญ่เหมือนกับโดมประลอง รอบๆเป็นอัฒจันทร์หลายชั้นขนาดใหญ่ ผู้คนนั่งเรียงรายกันเต็มไปหมด ทั้งพวกแมวมอง ทั้งครอบครัวของนักเรียนต่างก็มากัน เลิฟมองหาคนอื่นในฝูงตัวเองแต่ก็หาไม่เจอ คนเยอะขนาดนี้คงไม่แปลกหรอกที่จะมองไม่เห็น เลิฟเดินตามไปจนมาถึงฝั่งที่มีนักเรียนหลายคนนั่งรอคิวสอบกันอยู่ เลิฟนั่งลง กลิ่นของอัลฟ่าตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ โรงเรียนดังแบบนี้มีโอกาสน้อยมากที่โอเมก้าจะได้เข้ามาเรียน ถ้าไม่เก่งหรือรวยจริงยิ่งหมดสิทธิ์ เลิฟพยายามนั่งนิ่งไม่เป็นจุดสนใจ หลายคนแถวนั้นต่างมองมาที่เลิฟ สายตาของคนพวกนั้นทำให้เลิฟรู้สึกไม่ปลอดภัย ''อ้าว เลิฟ''
! S# M/ \: w% @& ^
เดซี่ เดซี่เดินเข้ามา เลิฟดีใจมากที่ได้เจอเดซี่อีก เดซี่นั่งลงข้างๆเลิฟ ''เลขอะไรหรอ'' ''034 เดซี่ล่ะ'' เดซี่ยืดอก ''002'' ''คู่แรกเลยหรอ'' ''พอดีเรามาเร็วน่ะ เลยซวยแบบนี่แหละ'' เดซี่ขำ กลิ่นของเดซี่เหมือนกับกลิ่นของดอกไม้ในสวนนานาชนิด เป็นกลิ่นหอมคล้ายน้ำยาปรับผ้านุ่มด้วย ดูจากรูปร่างหน้าตาของเดซี่แล้วน่าจะเป็นโอเมก้า แต่เลิฟก็ยังไม่แน่ใจ ''ครอบครัวเลิฟมาดูมั้ย'' ตอนแรกเลิฟจะตอบว่าคนในฝูงมา ''มา'' ''ตื่นเต้นเนอะ'' ''อืม'' เลิฟถูมือไปมา เหงื่อออกจนมือแฉะ เลิฟยังคงกังวลอยู่ว่าจะทำให้คนในฝูงผิดหวังหรือเปล่า เลิฟไม่อยากให้คนอื่นมาว่าว่าตัวเองนั้นอ่อนแอ พิธีกรเริ่มกล่าวเปิดงานคัดคลาสนักเรียนภาคการศึกษาใหม่ เลิฟนั่งหลังตรงทันที เสียงเพลงประจำโรงเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนยืนตรง เลิฟเองก็รีบยืนตาม พอเพลงจบก็นั่งลง ''เมื่อผมขานชื่อของนักเรียนคนไหนกรุณาก้าวเข้าสู่ลานสอบได้เลย ถ้าไม่แสดงตัวภายในการเรียก3ครั้งจะถือว่าสละสิทธิ์ในการศึกษาที่เซ้นต์รอยัล การประลองไม่มีจำกัดรูปแบบ สามารถใช้พลังหรืออาวุธอะไรก็ได้ ไม่ต้องสนใจอาการบาดเจ็บตราบใดที่ยังไม่ถึงตาย'' จากที่เลิฟศึกษาการสอบครั้งก่อนๆมาหลายคนจะไม่ใช้พลัง จะใช้อาวุธและสกิลการต่อสู้มากกว่า ถ้าใช้พลังก็จะไม่ใช้ซึ่งๆหน้า เพื่อกันการแก้ทางของอีกฝ่ายและเก็บพลังตัวเองไว้เป็นความลับจากฝูงชน ''002 พฤกษา ปทุมพัฒนบวร หรือ เดซี่'' ชื่อของเดซี่ถูกประกาศ เดซี่ยืนขึ้น หยิบช่อดอกไม้ของตัวเอง ''แล้วเจอกันตอนเปิดเรียนนะ'' เดซี่ยิ้มให้ ''สู้นะๆ'' เดซี่เดินลงไปในสนาม คู่ต่อสู้ของเดซี่เป็นอัลฟ่าร่างใหญ่ที่ใส่ชุดเกราะเหมือนพวกอัศวินสมัยก่อน ''นั่นทินตัวเต็งปะ'' ''เออ ใช่'' คนด้านหลังเลิฟพูดคุยกัน ''การคัดคลาสของนักเรียน เริ่ม!'' พิธีกรประกาศ เดซี่เดินถือช่อดอกไม้เดินเข้าไปหาทิน ยื่นไปให้ด้วยใบหน้าที่เบิกบาน ''สวัสดี'' ทินขำ ''ดอกไม้ในสนามรบน่ะ ถูกเหยียบจนตายทั้งนั้นแหละ'' เดซี่วางช่อดอกไม้ลงที่พื้น ''ก็เหยียบสิ'' ทินทำตาม เหยียบช่อดอกไม้จนเละ เดซีมองแล้วยิ้มออกมา ทินเปลี่ยนเกราะขอตัวเองเป็นหอกเงินแหลมยาว พุ่งเข้าใส่เดซี่ทันที เดซี่หลบได้ทัน บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มอยู่ ''หึ ก็ได้แค่หลบนั่นแหละ'' ทินใช้หอกฟาดเข้าที่สีข้างของเดซี่ เดซี่หลบได้ทันอีกครั้ง แต่มันเป็นแผนของทิน ทินเอี้ยวตัว เปลี่ยนหอกให้กลายเป็นเคียวแทงเข้าที่แขนของเดซี่ ผู้คนตกใจ แต่ตรงแผลไม่มีเลือดไหลเลย กลับมีดอกไม้สีขาวงอกออกมา ค่อยๆดูดซับเลือดจนกลายเป็นสีแดง ''คุณนี่น้า รุนแรงจัง'' ''หึ ไอวัชพืชเอ๊ย ก็ทำได้แค่นี้นั่นแหละ'' ทินโถมใส่เดซี่อย่างไม่บรรยะบรรยัง แทงเดซี่ไปหลายแผล และทุกแผลจะมีดอกไม้งอกขึ้นมาซับเลือดเอาไว้ตลอด ตอนนี้เดซี่มีดอกไม้สีแดงฉานงอกอยู่ตามตัวและใบหน้า เป็นภาพที่ดูสวยแบบพิลึก ''น่าเบื่อชิบหาย มึงจะไม่โต้กลับเลยหรือไงวะ เสียเวลาว่ะ'' เดซี่หยิบดอกไม้ที่พื้นขึ้นมา ''ก่อนที่เมล็ดพันธุ์จะเติบโตเป็นดอกไม้ที่สวยงามมันต้องใช้เวลานะครับ'' เดซี่ขว้างดอกไม้นั้นใส่ทิน มันพุ่งมาเหมือนลูกดอก ปักเข้าที่อกของทินดวงตาของเดซี่เปลี่ยนเป็นสีชมพู ''อ๊อก!'' ดอกไม้มากมายพุ่งทะลักออกมาจากปากของทิน ทินล้มลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายเพราะหายใจไม่ออก มีเถาวัลย์งอกออกมาจากเท้าที่ทินเหยียบดอกไม้ก่อนต่อสู้ เลื้อยขึ้นมาพันตัวของทินเรื่อยๆจนมิดไม่เห็นตัว ดอกไม้สีขาวผุดออกมาตามเถาวัลย์ ทินขาดอากาศหายใจจนสลบแน่นิ่งไป ผู้คนส่งเสียงเชียร์กันเสียงดังกับการต่อสู้คู่แรกที่งดงาม เลิฟเองก็ยืนขึ้นปรบมือ ไม่คิดเลยว่าเดซี่จะน่ากลัวขนาดนี้ ดอกไม้บนตัวเดซี่ค่อยๆหดกลับเข้าไปในแผล ''ทิน 001 C เดซี่ 002 B'' เลิฟตกใจที่เดซี่นั้นไม่ได้A ''ทำไมไอนั่นไม่ได้Aวะ ถ้าขนาดนั้นไมไ่ด้แล้วกูจะผ่านหรอ'' ''น่าจะเพราะเอาแต่ตั้งรับและเจ็บตัวหนักล่ะมั้ง เลยโดนหักคะแนน'' คนข้างหลังเลิฟวิเคราะห์ เลิฟนั่งดูการต่อสู้รอบต่อๆมา บนสนามตอนนี้เต็มไปด้วยรอยเลือด ไม่มีใครอ่อนข้อให้กันเลย การสอบดำเนินไปเรื่อย ยังไม่มีใครได้Aเลยสักคน ''034 ชนกันต์ ธาดาวรวงศ์ หรือ เลิฟ'' 5 u% J" z9 u4 c a! I( |. M- f# X
โฬม 9 R( x: ?0 U- g3 N
หมอก
+ R8 e/ T: B' V, `8 ] P1 h
พสุ ''มาแล้วๆ'' รัมปรบมืออย่างตื่นเต้น ทั้งฝูงต่างพากันมาดูการสอบของเลิฟตามคำชวนของราคาน ขนาดหมอกที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ายังมาด้วย เลิฟเดินเข้ามาในสนาม ดูตัวเล็กอ่อนแอกว่าใครเพื่อนจริงๆ ราคานเป็นห่วงเลิฟจนนั่งไม่เป็นสุข แม้เลิฟจะตั้งใจฝึกมามากแต่พลังก็ไม่เอื้อกับการสู้อยู่ดี สภาพร่างกายก็ไม่ใช่นักสู้ด้วย โฬมเองก็เป็นห่วงเลิฟไม่แพ้กัน ทั้งคู่นั่งดูเลิฟอย่างใจจดใจจ่อ เลิฟเดินมายืนประจำที่ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ คู่ต่อสู้ของเลิฟเดินขึ้นมา เป็นอัลฟ่าหน้าสวยตัวสูงโปร่งคนหนึ่งที่ชื่อเร้ด ใส่ชุดหนังรัดรูปทั้งตัวสีดำ ในมือมีแส้อยู่ ''แล้วใครเป็นคนจับคู่วะเนี่ย ดูก็รู้ละว่าใครแพ้'' ''เออ กินหมูเลยว่ะ รอบนี้น่าเบื่อแน่'' คนที่นั่งด้านหลังพูดกัน ราคานหันไปมองด้วยสายตาที่น่ากลัวจนคนพวกนั้นหงอกันหมด ''นี่ต้องมาสู้กับไอนี่จริงดิ'' เร้ดพูดขึ้น มองเลฟด้วยสายตาที่เหยียดหยาม แรงกดดันของเร้กที่แผ่ออกมาทำให้เลิฟรู้สึกหวั่น เลิฟมองไปบนอัฒจันทร์ก็เจอกับฝูงของตัวเอง เลิฟฮึบ หันกลับมามองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาที่มุ่งมมั่น เร้ดยิ้มเยาะ ''ถึงจะร้องขอชีวิตก็จะไม่หยุดหรอกนะ'' ''ครับ'' ''การคัดคลาสของนักเรียน เริ่ม!'' เร้ดเดินตรงเข้ามาอย่างช้าๆ แส้ในมือเริ่มเปลี่ยนเป็นใบมีดยาวๆหลายใบซ้อนกัน เลิฟเดินถอยหลัเล็กน้อย ''เอาจริงเลยละกันนะ'' เร้ดฟาดแส้มีดใส่เลิฟ เลิฟรีบก้มตัวหลบใต้เเส้ วิ่งหนีไปรอบๆ เร้ดฟาดแส้จนพื้นแตกไปหลายยทีแต่ก็ไม่โดนเลิฟ ลีลาการหลบของเลิฟนั้นพลิ้วไหวเหมือนหลบได้สบายๆ แต่เลิฟสวนกลับเร้ดไม่ได้เลยเนื่องจากแรงต่อยและเตะของเลิฟคงทำอะไรเร้ดไม่ได้ เร้ดเห็นช่องว่างของเลิฟ ฟาดแส้ไปต็มแรง "อั๊ก!'' ความหนักของแส้แหล็กและความคมของใบมีดที่เข้ามากลางหลังทำให้เลิฟเจ็บปวดเป็นอย่างมาก โฬมถึงกับลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ลุกขึ้นมาวิ่งต่อได้ทันที สร้างความแปลกใจให้กับผู้ชมเป็นอย่างมาก เร้ดเองก็ยังงง โดนไปเต็มๆขนาดนั้นแต่ยังวิ่งได้ ''เหอะ ยังดีที่ยังถึกอยู่บ้าง จะได้เล่นนานๆ'' แส้ของเร้ดเปลี่ยนรูปร่างอีกครั้ง กลายเป็นลูกตุ้มเหล็กอยู่ตรงปลาย ฟาดเข้าที่หน้าเลิฟอย่างจังจนจมูกหัก ''เลิฟ!'' ราคานตะโกน รัมหัวเราะชอบใจนั่งไม่ติดเก้าอี้ เลิฟลงไปกองกับพื้น เลือดกกปาก เร้ดเดินเข้ามา ''จบแล้วสินะ'' เลิฟเอามือจบหน้า ใบหน้าของเลิฟที่บิดเบี้ยวกลับมาเป็นปกติแล้วเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง เร้ดเริ่มรู้สึกรำคาญ แส้ของเร้ดแยกออกเป็นสองเส้น ฟาดใส่เลิฟไม่ยั้ง เกิดเป็นบาดแผลเลือดซิปตามตัว ผู้คนส่งเสียงเชียร์เร้ดกันใหญ่ บ้างก็สะใจที่ได้เห็นเลิฟโดนทำร้าย ''ยอมซะสิ ขอร้องสิถ้าไม่อยากตาย'' เลิฟไม่ตอบ สายตาลุกโชน รอยแผลตามตัวของเลิฟที่ควรจะเลือดไหลกลับกลายเป็นแค่แผลเป็นจางๆ ''ยอมสักทีสิวะ'' ''พี่รัมบอกว่า ถ้าอยากเอามีดออกาเมื่อไหร่ก็เอาออกมาได้เลย'' ''อ้อ มีอาวุธด้วยหรอ'' เลิฟเอามีดเล่มนั้นออกมา ''อันแค่นั้นมันจะไปทำอะไรได้ล่ะ'' เร้ดฟาดแส้ใส่เลิฟอีกครั้ง ครั้งหนี้ฟาดใส่หน้าเลิฟ โฬมจะลงมาในสนามแต่ราคานดึงเอาไว้ เลิฟลงไปนั่งกองกับพื้นอีกครั้ง เร้ดหัวเราะเดินเข้ามาหาเลิฟ ''ได้แค่นี้แหละไอถังเลือด'' ทันทีที่เร้ดพูดจบก็รู้สึกเจ็บที่หน้าท้องขึ้นมา เลิฟไม่รู้พุ่งเข้ามาตอนไหน เอามีดปักมาที่ท้องของเร้ด ดวงตาของเลิฟเปล่งแสงสีเขียวสว่างวาบไปทั่วสนาม ใบมีดขยายใหญ่ขึ้นพุ่งทะลุตัวของเร้ดจนกระอักเลือด ทั้งสนามเงียบเพราะทุกคนตกใจจนพูดไม่ออก มีดหดตัวลง ดวงตาของเลิฟกลับมาเป็นปกติ เลิฟเก็บมีดนั้น นั่งลงเอามือแตะที่ตัวของเร้ด แผลที่หน้าท้องของเร้ดค่อยๆสมานตัวยังนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ ''033 เร้ด C 034 เลิฟ B'' ผู้คนยืนขึ้นปรบมือเสียงดังสนั่น การประลองครั้งนี้ผลออกมาผิดคาดของทุกคนมาก เลิฟทิ้งตัวนั่งกองลงกับพื้นเพราะความเหนื่อยล้า เอามือจับตัวค่อยๆฟื้นฟูตัวเอง นี่เป็นการต่อสู้ซึ่งหน้าครั้งแรกของเลิฟเลยก็ว่าได้ ยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองชนะ เลิฟรู้สึกมึนหัว น่าจะเพราะการรักษาถี่ๆติดกัน ภาพค่อยๆตัดไป เลิฟค่อยๆลืมตาขึ้น ''เลิฟ!'' ราคานเรียกเมื่อเห็นว่าเลิฟได้สติ ค่อยๆนั่งขึ้นมา เลิฟนอนตักของราคานอยู่นี่เอง ''ที่ไหนครับเนี่ย'' ''บ้านไง'' เลิฟมองไปรอบๆ ตอนนี้กลับมาที่บ้านฝูงแล้ว ทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้า ''การคัดคลาสละครับ'' เลิฟรีบถาม ''B เก่งมากเลยนะ'' ราคานเอามือลูบหัวของเลิฟ เลิฟน้ำตาไหลออกมาเพราะความดีใจ ''ผมทำได้แล้วครับ'' เลิฟสะอื้น รัมนั่งมองเลิฟร้องไห้แล้วยิ้มออกมา โฬมเองก็อยากจะเดินมากอดแต่ต้องคีปลุค ''มึงจะเก่งก็เก่งได้นี่นา ถึงจะยากหน่อยก็เถอะ'' โฬมบอก เลิฟยิ้ม ''ขอบคุณครับพี่โฬม'' โฬมหันไปอีกทางไม่รู้ว่าเขินหรืออะไร ''หิวมั้ย พี่ทำอาหารไว้เต็มเลย'' เลิฟมองไปที่โต๊ะ ''ฟื้นได้แล้วน่า หิวแลวนะเนี่ย รอตื่นตั้งนาน'' รัมบ่น ''ขอโทษนะครับ'' หมอกเขกหัวรัม ทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมกันทั้งฝูงหลังจากที่ไม่ได้กินด้วยกันสักพักใหญ่ วันนี้จะถูกจดจำว่าเป็นอีกวันที่เลิฟมีความสุขที่สุดเลย | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-4-17 02:02:45
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-4-17 07:04:14
โพสต์ 2022-4-17 02:44:28
