แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-4-21 06:02 ; v8 A9 I8 L8 \2 X+ y
$ U+ {- {; _" L; @
9 u* B( V3 t4 W2 w8 r( [8 `+ N! E
เลิฟ เสียงนาฬิกาปลุกที่โต๊ะหัวเตียงดังขึ้น เลิฟสะดุ้งตื่นขึ้นมา ควานมือไปกดปิดเสียงแล้วนอนต่อ หมอนและเตียงนุ่มๆกับอากาศเย็นสบายเพราะเครื่องปรับอากาศสำหรับเลิฟมันเหมือนอยู่บนสวรรค์ไม่มีผิด ต่างจากห้องร้อนๆที่อพาร์ทเม้นท์เก่ามาก อยากจะนอนแบบนี้ทั้งวันเลย เลิฟเบิกตาโพลงขึ้นา ลุกขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา เช้าแล้วนี่นา เลิฟจะไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกไม่ได้หรอกนะ เลิฟรีบลุกจากเตียง ถอดเสื้อผ้าออกใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าอย่างรวดเร็ว กลับเข้ามาในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนักเรียนออกมาใส่ เลิฟตื่นเต้นมากที่จะได้ใส่ชุดนักเรียนที่ฝันอยากใส่มานาน เลิฟเดินไปดูตัวเองหน้ากระจกแล้วยิ้มออกมา จัดเน็คไทด์ของตัวเองให้ตรง หยิบกระเป๋านักเรียนลงมาข้างล่าง ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีใครอยู่ที่บ้านฝูงนอกจากเลิฟ ''ตื่นแล้วหรอ'' เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นทำให้เลิฟตกใจนิดหน่อย ราคานเดินถือจานใส่ขนมปังปิ้งกับไข่ดาวเบคอนออกมาจากครัว ''พี่ราคานมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ'' ''สักพักแล้วล่ะ มากินข้าวเช้าสิ'' ''ครับ'' เลิฟไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ราคานมองเลิฟตั้งแต่หัวจรดเท้า มองนานจนเลิฟรู้สึกเขิน ''เหมาะดีนะ'' ''หมายถึงอะไรหรอครับ'' ''เราใส่ชุดนักเรียนอะ เหมาะดี'' ราคานพูดยิ้มๆ เลิฟเอาขนมปังขึ้นมากิน ''เดี๋ยววันนี้พี่จะไปส่งที่โรงเรียนนะ'' ''พี่ราคานไม่ต้องไปทำงานหรอครับ'' ''ไปสิ ก็เดี๋ยวไปส่งเราก่อนแล้วค่อยเลยไปบริษัท'' ''นี่พี่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งผมก่อนหรอครับ ผมเกรงใจ'' ''เปล่า พี่ต้องผ่านทางนั้นอยู่แล้วไง'' ราคานลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู ''โอเคครับ'' ทั้งคู่กินข้าวเช้าด้วยกันจนเสร็จ ออกมาจากบ้าน ขึ้นมาบนรถของราคาน ''เอาของมาครบแล้วใช่มั้ย'' ''ครบแล้วครับ'' ราคานยื่นตัวมาคาดเข็มขัดให้เลิฟ ก่อนจะสตาร์ทรถขับไปที่โรงเรียนซึ่งอยู่ในย่านเดียวกันกับบ้านฝูง
2 s! H. q Q& `+ Z) v& k4 R/ ]
ราคาน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงทางเข้าใหญ่ของโรงเรียนเซ้นต์รอยัล โรงเรียนเอกชนอันดับหนึ่ง ทางเดินเข้าโรงเรียนถูกปูด้วยหินอ่อนสีขาว ข้างทางมีต้นไม้ใหญ่ออกดอกสีเหลืองร่วงหล่นลงมาบนพื้น นักเรียนเดินกันเป็นกลุ่มๆเข้าไปในโรงเรียน บ้างก็เดินคนเดียว ราคานขับเข้าไปตามทางนั้น รถสุดหรูของราคานทำให้นักเรียนที่เดินอยู่ต้องหันมามอง ราคานจอดรถตรงลานน้ำพุหน้าโรงเรียน ''ขอบคุณมากนะครับที่มาส่ง'' เลิฟหยิบกระเป๋าเตรียมจะลงจากรถ ''เลิฟ'' ''ครับ'' ''ถ้ามีใครแกล้งหรืออะไรให้รีบบอกพี่นะ'' ราคานพูดด้วยความเป็นห่วง ในโรงเรียนนี้มีแต่นักเรียนที่มาจากตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง พวกลูกคุณหนูนิสัยแย่เต็มไปหมด พวกคนที่ดูอ่อนแอมักจะกลายเป็นเป้าในการกลั่นแกล้ง ยิ่งโลกนี้โอเมก้าถูกกดขี่ข่มเหงจากชนชั้นอื่น มองเป็นแค่ของเล่น จะทำอะไรก็ได้ เลิฟยิ้มกว้าง ''ผมดูแลตัวเองได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง'' ''สัญญาก่อนว่าถ้ามีอะไรจะบอก'' เลิฟไม่อยากให้ราคานเป็นห่วง ''สัญญาครับ'' ''ดีมาก ไปได้แล้ว ตอนเย็นจะให้พี่มารับมั้ย'' ''ผมอยากลองเดินลับเองน่ะครับ จะได้จำทางได้ด้วย'' ''เอาอย่างนั้นหรอ'' ''ครับ'' ''ถ้าจะให้มารับก็โทรมานะ'' ''ได้ครับพี่ราคาน เลิฟไปก่อนนะครับ'' ''ตั้งใจเรียนล่ะ'' เลิฟลงมาจากรถแล้วปิดประตู โบกมือให้ราคาน ราคานขับรถออกไป เลิฟยืนอยู่หน้าโรงเรียนขนาดใหญ่เหมือนกับปราสาทที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า รอบๆตัวมีแต่คนหล่อดูดี ตัวสูงใหญ่ ออร่าความรวยรายล้อมอยู่รอบๆ เลิฟรู้สึกแปลกแยกมาก พยายามฮึบรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปที่ประตูทางเข้า เลิฟโดนชนจนเซเกือบล้ม ''เดินระวังหน่อยสิวะ'' เด็กผู้ชายหน้าตาดีหุ่นล่ำพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ''ขอโทษครับ'' อีกฝ่ายเดินมาชนเลิฟเองแท้ๆ แต่เลิฟก็ขอโทษไปให้เรื่องมันจบเพราะไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันแรก กลุ่มนั้นเดินแซงเลิฟเข้าไป เลิฟจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินเข้าไป เลิฟหยิบตารางเรียนขึ้นมาดู ห้องประจำของเลิฟคือห้อง204 เลิฟเดินไปชั้นที่2ห้อง4 ข้างหน้ามีป้ายติดอยู่ว่าเกรด10(ม.4) เลิฟเปิดประตูเข้าไปในห้อง นักเรียนหลายคนนั่งอยู่กันก่อนแล้ว จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน บรรยากาศในห้องเรียนแบบนี้เลิฟเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ดูทุกคนจะไม่ได้สนใจเลิฟสักเท่าไหร่ เลิฟเดินไปนั่งลง ''ตรงนั้นมีคนนั่งแล้ว'' ''ขอโทษครับ'' เลิฟรีบลุก ผู้ชายคนนั้นมองเลิฟอย่างเหยียดๆแล้วหันไปคุยกับเพื่อนต่อ เลิฟมองหาโต๊ะตัวที่ยังว่างอยู่ เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวหลังสุดตรงมุมลับตาคน หลายคนที่นี่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เกรด7(ม.1) เลิฟที่เพิ่งย้ายมาทีหลังจะดูไม่เข้าพวกก็ไม่แปลก ลักษณะของแต่ละคนเหมือนจะเป็นอัลฟ่ากันทั้งนั้น เลิฟยิ่งรู้สึกกดดันขึ้นไปอีก แต่อัลฟ่าที่นิสัยดีแบบราคานยังมีเลย หวังว่าในห้องนี้จะมีเหมือนกันนะ เลิฟไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับใครเพราะทุกคนดูจะสนิทกันหมดแล้ว เลิฟเอาหนังสือขึ้นมาวางเตรียมไว้บนโต๊ะ แล้วอย่างนี้เลิฟจะหาเพื่อนได้สักคนมั้ยนะ ''ตรงนี้ว่างมั้ย'' เสียงคุ้นหูดังขึ้น 1 G5 C9 S5 P+ G2 ]# B
เดซี่ เดซี่ส่งยิ้มสดใสมาให้ เลิฟดีใจมากที่ได้เจอเดซี่อีก ''ได้เรียนห้องเดียวกันหรอเนี่ย ดีจังเลยน้า'' เดซี่นั่งลงที่โต๊ะตัวข้างๆ ''เป็นยังไงบ้าง โรงเรียนน่ะ'' เดซี่ถาม ''ก็ดีนะ'' เดซี่ล้วงกระเป๋าหยิบดอกไม้สีเหลืองดอกเล็กออกมาส่งให้เลิฟ ''ของขวัญวันเปิดเรียน'' ''ขอบคุณนะ'' เลิฟรับมา เอาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ''เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนปีแรกใช่มั้ย เราไม่เคยเห็นเลิฟเลย'' ''อืื้ม เพิ่งเข้ามาเรียนปีแรก เหมือนทุกคนจะสนิทกันมากเลยนะ'' เดซี่มองไปรอบห้อง ''ก็แค่เป็นกลุ่มๆนั่นแหละ หลายคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กนี่นา'' ''แล้วเดซี่ล่ะ มีเพื่อนคนอื่นมั้ย'' ''มี แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก'' ระดับชั้นของโรงเรียนนี้คือเกรด10-12 แต่ละเกรดแบ่งออกตามคลาสของนักเรียนจากการสอบที่ผ่านมา มีทั้งหมด4ห้องได้แก่ A B C และD เลิฟได้อยู่ห้องB ''ตอนที่เดซี่สู้เก่งมากเลยนะ'' ''ไม่หรอก ก็แค่อีกฝ่ายไม่ค่อยระวังตัวน่ะ เลิฟเถอะ ได้ข่าวว่าชนะเร้ดตัวเต็งเลยนี่'' ''เล่นทีเผลอนั่นแหละ ให้สู้กันตรงๆเราสู้ไม่ได้หรอก'' ''เฮ้อ แต่เสียดายที่ใช้พลังให้คนเห็นไปซะแล้ว'' ''ทำไมล่ะ'' ''เรื่องพลังน่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันก็ไม่ควรจะบอกหรอก เพราะการแข่งขันมันสูง ที่เห็นในห้องนี้อาจจะเป็นคู่แข่งไม่ใช่เพื่อนก็ได้ เค้าสามารถหาจุดอ่อนของเราได้ง่ายถ้าเค้ารู้พลังของเราแล้ว'' ''อย่างนี้นี่เอง'' เลิฟเองก็ไม่ได้ใช้พลังออกไปตรงๆ คนดูคงคิดว่าเลิฟคงแค่อึดเฉยๆ ''แล้วคนที่มาส่งนี่ใครหรอ คู่ของเลิฟหรือเปล่า'' ''ไม่ใช่ๆ'' เลิฟรีบแก้ ''พี่ในฝูงน่ะ'' ''ฝูง?'' เดซี่ทำหน้าประหลาดใจ ''เลิฟมีฝูงแล้วหรอ'' ''ใช่ ทำไมอะ'' เลิฟไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ''เจ๋งจัง'' ''หรอ'' ''ใช่ เลิฟอาจจะเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่มีฝูงแล้วเลยก็ได้นะ'' "ทุกคนไม่มีฝูงกันหรอ'' เดซี่ส่ายหน้า ''การที่เรามาเรียนก็เพื่อหาวิชาความรู้เพื่อไปทำงาน และฝึกการใช้พลังต่อสู้เพื่อให้ฝูงที่ดังๆมาทาบทามเข้าฝูง ส่วนใหญ่จะมีฝูงกันก็ตอนเรียนจบนั่นแหละ'' เลิฟพยักหน้าเข้าใจ ''ตรงนั้นมันมุมขี้แพ้หรอวะ'' ผู้ชายกลุ่มหนึ่งพูดขึ้นลอยๆ มองมาทางเลิฟและเดซี่แล้วหัวเราะชอบใจกัน ''อย่าไปสนใจเลย'' เดซี่บอก ''อืม'' จริงๆเลิฟก็เตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าอย่างเลิฟจะต้องโดนแกล้งแน่ๆ แต่แค่นี้เลิฟทนได้อยู่แล้ว หนักกว่านี้เลิฟยังผ่านมาได้ ต้องทนแค่นี้แลกกับการได้มาโรงเรียนเลิฟทนได้ อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนกลับไปนั่งที่ ''สวัสดีปีการศึกษาใหม่นะทุกคน หลายคนคงคุ้นหน้าคุ้นตากันดี แต่เรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาใช่มั้ย ออกมาแนะนำตัวกับเพื่อนหน่อยสิ'' เลิฟลุกขึ้น เดินออกไปยืนหน้าห้อง ท่าทางเก้ๆกังๆของเลิฟทำให้เพื่อนในห้องหัวเราะคิกคัก ''ผมชื่อเลิฟครับ ฝากตัวด้วยครับ'' เลิฟก้มหัวให้เล็กน้อย พูดด้วยเสียงไม่มั่นใจ สายตาที่มองไปที่เลิฟไม่เป็นมิตรกันซะเลย เลิฟกลับมานั่งที่ มีกระดาษปามาใส่เลิฟจากกลุ่มเด็กหลังห้อง เลิฟเปิดมันออกดู 'สวัสดีไอหน้าอ่อน' เลิฟหันไปมองพวกนั้นที่มองมา พยายามไม่สนใจแล้วตั้งใจฟังครู ครูเตรียมพื้นฐานก่อนเรียนให้ทุกคน ''อย่างที่ทุกคนรู้กัน โลกเราแบ่งออกเป้นสามชนชั้นตามสายพันธุ์ ได้แก่ชนชั้นที่ประเสริฐที่สุด อัลฟ่า ชนชั้นธรรมดา เบต้า และชนชั้นต่ำ โอเมก้า โดยแบ่งอำนาจไปตามลำดับชนชั้น ใครที่รู้ตัวว่าอยู่ชนชั้นต่ำกว่าก็ควรจะทำตามที่ชนชั้นสูงกว่าสั่ง'' คำพูดของครูมันบอกชัดเจนว่าครูเองก็เป็นอัลฟ่า ทำไมเลิฟต้องเกิดมาเป็นโอเมก้าด้วยนะ ''ถ้าเป็นโอเมก้าคงลำบากน่าดูเลยแฮะ'' ''เดซี่ไม่รู้หรอว่าตัวเองเป็นอะไร'' ''เราน่ะรู้ แต่คนอื่นไม่มีใครรู้หรอก เลิฟรู้หรอ'' เลิฟแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ต้องตามน้ำไปก่อน ''ไม่รู้หรอก'' ''ทุกคนจะได้ตรวจร่างกายตอนกลางเทอมเกรด10 เป็นการตรวจสุขภาพและตรวจเลือดเพื่อดูชนชั้น แต่ก็มีบางคนนะที่รู้อยู่ก่อนแล้ว หลายคนพ่อแม่ไม่ได้บอกน่ะ ให้มารู้เองที่โรงเรียน'' เลิฟหวั่นนิดหน่อย เลิฟรู้ดีว่าตัวเองนั้นเป็นโอเมก้า ถ้าคนอื่นในโรงเรียนรู้ว่าเลิฟเป็นโอเมก้าชีวิตของเลิฟในโรงเรียนคงเป็นนรกแน่ ''แล้วผลตรวจเนี่ย ทุกคนจะรู้มั้ย'' "เค้าตรวจเป็นการส่วนตัวทีละคนน่ะ ผลที่ได้ก็จะเป็นความลับ อยู่ที่เจ้าตัวว่าอยากบอกใครหรือเปล่า แต่ปกติถ้าไม่ใช่อัลฟ่าเค้าก็ไม่อวดกันหรอก'' ''ที่นี่มีโอเมก้าเรียนอยู่มั้ย'' ''น่าจะมีนะ จริงๆมันก็ดูไม่ยากไม่ใช่หรอ'' เดซี่ยิ้ม อาจารย์พูดต่อ ''โอเมก้าเป็นสายพันธ์เดียวที่สามารถตั้งท้องได้ อาจจะเกิดจากการจับคู่หรือไม่ก็ได้ การจับคู่ก็คือการที่อัลฟ่าทำรอยมาร์คไว้ที่หลังคอของโอเมก้า เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของ อัลฟ่าและเบต้าคนอื่นจะได้ไม่มายุ่ง แต่ก็ควรระวังไม่ไปกัดคอใครสุ่มสี่สุ่มห้าตอนกำลังรัทหรือตอนที่โอเมก้ากำลังฮีท ไม่อย่างนั้นจะเป็นเรื่องได้ อยู่ๆรู้ตัวอีกทีก็จับคู่ไปซะแล้ว'' เลิฟตั้งใจฟัง ไม่น่าล่ะ ทำไมที่ผ่านมาตอนเลิฟโดนพวกอัลฟ่าเย็ดมีแต่คนพยายามที่จะกัดคอของเลิฟ โชคดีที่ยังไม่เคยโดนมาร์ค ''เลิฟโดนมาร์คไปหรือยัง'' ''ยัง'' ''ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ขอให้เราได้เลือกอัลฟ่าที่จะมาร์คเราน่าจะดีกว่าโดนมาร์คโดยไม่เต็มใจล่ะเนอะ'' ''นั่นสิ'' เลิฟเออออตามน้ำไป ''ตอนเช้าพอแค่นี้แล้วกันนะ ไปพักกันได้แล้ว'' ครูปล่อยคาบแล้วเดินออกไป นักเรียนหลายคนทะยอยลุกขึ้นออกไปจากห้อง ''เราจะไปหาเพื่อนห้องA อยากไปกินข้าวด้วยกันมั้ย'' เดซี่ชวน เลิฟนั้นไม่ค่อยอยากไปรบกวนกลุ่มของเดซี่สักเท่าไหร่ ''วันนี้วันแรก เราว่าเราจะลองไปเองน่ะ'' "อ๋อ โอเค งั้นไว้คราวหน้าก็ได้ เจอกันนะ'' ''เจอกัน'' เดซี่เดินออกไป เลิฟเก็บของใส่กระเป๋า จะเดินออกไปจากห้อง กลุ่มผู้ชายสามคนจากห้องอื่นเดินมาบังทางไว้ ''ไปด้วยกันก่อนสิ'' เลิฟเห็นท่าไม่ดีจะไปอีกทาง ''เฮ้ย ไม่ได้ยินที่พูดหรือไงวะ'' มันดึงแขนของเลิฟไว้ ''ไปด้วยกันดีๆ'' เลิฟจำใจต้องตามพวกนั้นไป พวกนั้นพาเลิฟมาที่ห้องน้ำที่ลับตาคน ''พวกมึงไปดูข้างหน้าไว้'' คนที่ดูเป็นหัวโจกสั่งอีกสองคน พวกนั้นเดินออกไป มันเดินเข้ามาหาเลิฟ เลิฟถอยหลังไปจนติดกำแพง ''ชื่อเลิฟสินะ'' ''ใช่'' ''กูชื่อเบส'' ''ครับ'' เบสเอามือมาจับหน้าของเลิฟ ''ก็น่ารักดีนี่หว่า'' เลื่อนนิ้วมาจับปากของเลิฟ ''มึงเป็นโอเมก้าใช่มั้ย แค่ดมกลิ่นก็รู้แล้ว'' เลิฟรู้สึกกลัว เริ่มมองหาทางหนี ''ทำตัวดีๆแล้วจะอยู่ในโรงเรียนอย่างสงบสุข ทำตามที่กูบอกก็พอ มาเป็นของเล่นของกูซะ'' เบสเลื่อนมือลงไปจับตูดของเลิฟขยำไปมา เลิฟอยากจะขัดขืนแต่แรงกดดันของอัลฟ่าที่เบสแผ่ออกมามันรุนแรงมาก เลิฟรู้ตัวว่าคงหนีไม่ได้ ทำตามไปให้มันจบๆไปดีกว่า เบสกดเลิฟให้ลงไปนั่งที่พื้น ปลดเข็มขัดถอดกางเกงออก ควยเบสแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน ควักควยออกมา ควยใหญ่ยาว12นิ้วเด้งออกมาโด่ชี้หน้าของเลิฟ ดงหมอยดกดำ ''มองอะไรอยู่ล่ะ จัดการสิ'' เลิฟจำใจจับควยของเบสเอาเข้าปากแล้วเริ่มดูด ''ซี้ดดด'' เบสคราง เลิฟรีบอมให้มันเสร็จๆไป เบสถอกควยตัวเองลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา เลิฟตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควยของเบส ''อาา ก็เก่งดีนี่'' เบสจับหัวเลิฟไว้ เอาควยยัดปาก เด้งเอวเย็ดปากเลิฟอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก ออก'' ควยเบสใหญ่คับปากเลิฟไปหมด เบสกระแทกควยเข้ามาในปากเลิฟไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนเลิฟสำลักน้ำตาเล็ด เบสเด้าปากของเลิฟอย่างเร็วและแรง ซอยปากของเลิฟเหมือนซอยหี ''อูยยย'' "อ๊อก ออก" เบสเด้งเอวเย็ดปากเลิฟเป็นจังหวะ กดหัวเลิฟให้อมเข้าไปสุดโคน จมูกจมกับกองหมอยอับๆ เบสค้างเอาไว้จนเลิฟหายใจไม่ออก เด้าปากของเลิฟรัวๆ ควยของเบสเข้ามาลึกจนถึงคอหอยเลิฟ ''อ๊อก ออก'' ''โอยยย ซี้ดดดด!'' เบสกระแทกควยเข้ามาสุดลำ ปล่อยน้ำควยมากมายกระฉูดเข้ามาในปากของเลิฟจนทะลักออกมาข้างปาก ไหลลงคอของเลิฟไปจนกลืนแทบไม่ทัน กลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มปากเลิฟไปหมด เบสถอนควยออกจากปากเลิฟ น้ำลายเลิฟไหลเยิ้มติดควยเบสมา เบสจับควยเปื้อนน้ำเงี่ยนละเลงหน้าเลิฟเล่น ''ได้เวลามื้อใหญ่แล้ว'' เบสนั่งลง จะถอดกางเกงของเลิฟออก เลิฟตกใจมากเพราะวันนี้ไม่ได้ฉีดยาคุมมา ''ไม่ได้'' ''อยู่นิ่งๆสิวะ!'' เบสตบหน้าของเลิฟอย่างแรง จู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดออก เบสทำหน้าหงุดหงิด ''กูบอกให้มึงดูข้างนอกไว้ไง เข้ามาทำเหี้ยอ...อั๊ก!'' ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าใส่เบสอย่างจังจนกระเด็นไปติดกำแพง ''นี่ห้องน้ำนะไม่ใช่ม่านรูด'' เจ้าของลำแสงนั้นเดินเข้ามา ผู้ชายตัวสูงโปร่งหน้าสวยมองมาที่เลิฟ ''นี่อะหรอคนที่ชนะเร้ดมาได้ ไม่เห็นเก่งอย่างที่เค้าว่ากันเลยนะ'' ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างเหยียดหยาม ''ถ้าแค่นี้ยังดูแลตัวเองไม่ได้ก็ไม่ควรมาอยู่Bหรอก'' ผู้ชายคนนั้นดึงเลิฟให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เลิฟรีบเดินตามออกมาแต่ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว คำพูดของผู้ชายคนนั้นแทงใจเลิฟ นั่นสิ ทำไมเลิฟไม่สู้กลับกันนะ เลิฟเดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง แค่วันแรกเลิฟก็เกือบจะโดนข่มขืนซะแล้ว ถ้าเลิฟไม่สู้บ้างคงจะไม่รอดแน่ๆหลังจากนี้ไป เดซี่ไม่ได้กลับมาที่ห้องตอนคาบบ่าย เลิฟจึงต้องนั่งเรียนอย่างเหงาหงอย หลังจากเลิกเรียนเลิฟก็เก็บของลงมาข้างล่าง เอาโทรศัพท์ขึ้นมามอง โทรให้ราคานมารับดีมั้ยนะ แต่สุดท้ายก็เก็บโทรศัพท์ เดินไปตามทางเรื่อยๆ ''เลิฟ!'' เสียงเดซี่ดังมาจากข้างหลัง เลิฟหยุดเดิน เดซี่วิ่งเข้ามาหา ''หายไปไหนมาตอนบ่าย'' ''โทษทีที่ไม่ได้บอก พอดีมีเรื่องด่วนต้องทำน่ะ'' ''เราจดที่อาจารย์สั่งเอาไว้ด้วย เดี๋ยวเราส่งให้นะ'' ''แตงกิ้ว เดินกลับด้วยกันมั้ย'' ''อื้ม เอาสิ'' ทั้งคู่เดินไปด้วยกันจนออกมาจากตัวโรงเรียน ''แล้วเลิฟอยู่แถวไหนอะ'' ''อยู่ในย่านนี้นี่แหละ'' "โห งั้นแสดงว่าครอบครัวเลิฟต้องไม่ธรรมดาแน่เลยสิ'' ''เราอยู่บ้านฝูงน่ะ'' "ว่าแต่ฝูงเลิฟชื่ออะไรหรอ'' นั่นสิ ฝูงเลิฟชื่ออะไรกันนะ ไม่เคยมีใครพูดถึงเรื่องนี้เลย หรือว่าตั้งกันไปนานแล้วแต่เลิฟจำไม่ได้กันนะ ''เราก็จำไม่ได้น่ะ'' ''หืม ชื่อฝูงยังไม่ได้ตั้งเลยหรอ จ่าฝูงท่าทางดูเป็นคนไม่ใส่ใจรายละเอียดยิบย่อยนะเนี่ย'' เดซี่ก็ไม่ได้พูดผิดซะทีเดียวหรอก พวกพี่ๆอาจจะยังตั้งกันไม่ได้ก็ได้ เลิฟคิดอย่างนั้น ทั้งคู่เดินมาจนถึงทางแยก ''เราต้องไปอีกทางน่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ'' ''เจอกัน'' เดซี่โบกมือให้แล้วเดินแยกไป เลิฟเดินกลับไปที่บ้านฝูง เปิดประตูเข้าไปในบ้าน บ้านยังคงเงียบเหมือนเดิม คงยังไม่มีใครมา เลิฟกลับขึ้นมาบนห้อง วางกระเป๋าลงแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง มองเพดานอย่างเหม่อลอย บอกไม่ถูกว่าวันนี้เป็นวันที่ดีหรือไม่ เลิฟพยายามมองแต่ด้านดีๆเช่นการได้เรียนหนังสือ มีเพื่อนที่ดีอย่างเดซี่ ได้ที่นั่งที่สงบ และไม่โดนแกล้งจากเพื่อนในห้อง อันที่จริงเพื่อนในห้องไม่ได้สนใจเลิฟเลยมากกว่า โทรศัพท์ของเลิฟดังขึ้น เลิฟเอาขึ้นมากดรับ ''ฮัลโหล'' ''ฮัลโหล เลิกเรียนหรือยัง'' ราคานนั่นเอง ''เลิกแล้วครับ กลับมาแล้ว'' ''เป็นยังไงบ้างวันนี้ ดีมั้ย'' ''ดีมากเลยครับ'' ''มีใครแกล้งอะไรเราหรือเปล่า'' เลิฟเงียบ คิดว่าจะตอบว่าอะไรดี ''ไม่มีครบ เพื่อนๆดีกับมมากเลย'' ''จริงนะ'' ''ครับ พี่ราคานไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ'' ''โอเค ก็ดีแล้ว งั้นพี่ทำงานต่อก่อน เจอกันตอนดึก พี่จะแวะเข้าไป'' ''ครับ'' เราคานวางสายไป เลิฟเอาโทรศัพท์วางไว้บนอก เรื่องแค่นี้เอง อย่าเอาไปทำให้ราคานลำบากใจเลยดีกว่า เลิฟจะจัดการด้วยตัวเอง จะเข้มแข็งแล้วสู้กลับถ้าโดนแกล้งอีก ตอนนี้เป็นเวลา3ทุ่มกว่าๆ พสุยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า คิดไม่ออกว่าจะใส่ชุดอะไรดี ไม่ใช่ว่าพสุขจะออกไปหาลูกค้าหรืออะไร แต่มีนัดไปงานเลี้ยงกับอาร์ทต่างหาก คิดแล้วคิดอีกยังไงก็คิดไม่ออกว่าจะใส่อะไร พสุตัดสินใจหยิบชุดที่ใส่เวลาไปเรียกลูกค้าออกมาใส่ มองนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้เวลานัดแล้ว พสุเช็คความเรียบร้อของตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าอาร์ทจะชวนคนอย่างพสุไปงานหรูหราแบบนี้ทำไม มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ของพสุ 'ผมอยู่ข้างล่างนะครับ' พสุปิดห้อง เดินลงมาข้างล่าง รถสปอร์ตสุดหรูของอาร์ทจอดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ พสุเปิดประตูขึ้นไปบนรถ ''สวัสดีครับคุณ'' ''คุณมานานหรือยัง'' ''เพิ่งมาถึงเองครับ'' วันนี้อาร์ทใส่สูทเนี้ยบดูดีอีกแล้ว อาร์ทมองพสุแล้วยิ้มออกมา ''นี่คือชุดออกงานของคุณหรอครับ'' ''มันไม่ได้หรอคุณ ให้ผมไปเปลี่ยนมั้ย'' พสุใส่เสื้อสูทข้างนอกโดยไม่ใส่อะไรข้างใน โชว์หุ่นลีนๆและผิวขาวๆดูยั่วยวน พสุดูเซ็กซี่มากเลยทีเดียว อาร์ทยิ้ม ''ไม่ต้องหรอกครับ ก็ดูเป็นคุณดี'' อาร์ทสตาร์ทรถแล้วขับออกมา อาร์ทขับเข้ามาในย่านตัวเมือง ''เราจะไปงานอะไรหรอครับ'' ''งานเลี้ยงบริษัทธรรมดานี่แหละ ครอบครัวของผมได้รับเชิญน่ะ'' ''แปลว่าครอบครัวของคุณคงมีชื่อเสียงสินะครับ'' ''จะว่าอย่างนั้นก็ได้'' อาร์ทขับมาเรื่อยๆสักพักก็มาจอดหน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง มีคนออกมารับรถให้ พสุก้าวเท้าลงมาจากรถ แค่มองข้างหน้าก็ไม่กล้าจะเข้าไปแล้ว ''เข้าไปกันเลยมั้ยครับ'' ''คุณ ผมว่าผมไม่อยากเข้าไป'' ''ทำไมล่ะครับ'' ''ไม่รู้สิครับ'' พลังที่แผ่ออกมาจากโรงแรมแห่งนี้นั้นทั้งกดดันและน่ากลัว คงเพราะมีอัลฟ่ามารวมกันอยู่เยอะแน่ๆ อาร์ทยกแขนขึ้นมา ''อยู่ข้างๆผมตลอดแค่นั้นก็โอเคแล้วครับ'' ''คุณเข้าไปคนเดียวไม่ได้หรอ'' อาร์ทส่ายหน้า ''ถ้าคุณไม่เข้าไปผมจะพาคุณกลับไปส่งแล้วกัลบบ้านครับ'' ''แต่คุณนัดครอบครัวคุณไว้แล้วนี่ ผิดนัดได้ยังไงล่ะ'' ''คุณก็นัดกับผมแล้วยังจะผิดนัดได้เลย'' อาร์ทสวนกลับทำให้พสุไปต่อไม่ถูก ถอนหายใจออกมา ''คุณนี่มันยอกย้อนเก่งจริงๆเลยนะ'' อาร์ทยิ้ม พสุเอาแขนเกี่ยวกับอาร์ทแล้วเดินเข้าไป ข้างในเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวดูดีมีฐานะ ยืนคุยจิบไวน์กันอย่างออกรส ''สวัสดีครับคุณอาร์ท'' ''สวัสดีครับ'' ผู้คนที่อาร์ทเดินผ่านต่างทักทายอาร์ทกันทั้งนั้น ''คุณเป็นคนดังหรอ'' ''ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ แค่รู้จักคนเยอะนิดหน่อยเท่านั้นเอง'' สายตาของคนในงานต่างหันมามองพสุทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย เป็นเพราะชุดที่พสุใส่และกลิ่นของพสุที่แรงเป็นพิเศษ ไม่แปลกที่จะเรียกความสนใจจากอัลฟ่าในงาน ''ท่าทางคุณก็ฮอตน่าดูเหมือนกันนะ'' อาร์ทแซว พสุต่อแขนของอาร์ทเบาๆ ''เอ้า ลูก'' ''สวัสดีครับพ่อ'' พ่อทั้งสองคนของอาร์ทใส่สูทสีเดียวกัน คนที่ตัวใหญ่กว่าคงจะเป็นอัลฟ่า ส่วนคนตัวผอมหน้าสวยนั่นคงเป็นโอเมก้า ''ไหน นี่น่ะหรอคู่ควงที่ลูกบอกจะพามา'' พ่ออัลฟ่าของอาร์ทมองพสุ ''แต่งตัวเหมือนอยู่ซ่องเลยนะ'' ''ไปบ่อยหรอครับถึงรู้'' ''อาร์ท'' พ่อโอเมก้าของอาร์ทดุ อาร์ทยิ้ม ''แค่ผมยอมมาานให้ก็ถือว่ามากแล้วนะครับ กรุณาให้เกียรติคู่ควงของผมด้วย'' ''ทั้งๆที่พ่อก็เตรียมคู่ไว้ให้อยู่แล้ว ยังจะไปคว้าใครก็ไม่รุ้มาควงอีก นี่คนที่เท่าไหร่แล้วล่ะ'' ''คนนี้ไม่ใช่แบบนั้นครับ'' ''เหอะ หรอ'' ''คุณ พอเถอะ คนมองนะ'' พ่อโอเมก้าของอาร์ทห้ามทั้งคู่ พ่อทั้งสองของอาร์ทเดินออกไป ''ขอโทษนะคุณ'' อาร์ทหันมาหาพสุ พสุยิ้มให้ ''ไม่เป็นไร ผมโอเค'' อาร์ทดูไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ ''คุณอยากออกไปข้างนอกกันมั้ย'' ''ได้สิ'' อาร์ทหยิบไวน์สองแก้ว ส่งแก้วหนึ่งให้พสุ พาพสุออกมาที่ระเบียงด้านนอกห้องจัดเลี้ยง ''คุณดูไม่ค่อยอยากมาเลยนะ'' ''ผมไม่ได้อยากมาหรอก ครอบครัวบังคับให้มาต่างหาก'' อาร์ทยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม พสุก็จิบเล็กน้อย พสุมองหน้าด้านข้างของอาร์ท ''คุณนี่หล่อดีเนอะ'' พสุเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมา อาร์ทหันมามอง ''ผมหมายถึง คุณแต่งตัวแบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบ'' พสุแก้ อาร์ทขำ เดินเข้ามาใกล้ เชยคางพสุให้แหงนหน้าขึ้นไป โน้มหน้าลงมาจูบพสุเบาๆ ''คุณก็สวยเหมือนกัน'' พสุเขินจนหน้าแดงไปหมด คงเป็นเพราะไวน์นั่นแหละ อาร์ทยื่นหน้ามาซบไหล่ของพสุ ''ขอพักแปปนึงนะคุณ'' พสุไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้อาร์ทซบอยู่แบบนั้น กลิ่นตัวหอมๆของพสุแรงขึ้นทำให้อาร์ทเริ่มรู้สึกเคลิ้ม จูบต้นคอของพสุเบาๆ ''คุณ'' พสุจะดันออกแต่ก็สู้แรงของอาร์ทไม่ได้ อาร์ทค่อยๆประทับรอยจูบไปตามซอกคอขาวๆของพสุ มองไปที่หลังต้นคอขาวของพสุแล้วยิ้มออกมา ''คุณยังไม่โดนมาร์คหรอ'' ''ยังครับ'' อาร์ทอยากจะฝังเขี้ยวลงไปซะเหลือเกินแต่ก็พยายามห้ามตัวเองไว้ ผละออกจากพสุ ''กลับเข้าไปข้างในกันเถอะครับ'' ''ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ย'' ''ห้ามหนีผมกลับนะ'' พสุขำ ''ไม่หนีหรอกครับ'' พสุแยกออกมาจากอาร์ท เดินเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากที่ทำธุระเสร็จก็เดินมาที่ซิ้งล้างหน้า ''ว่าไง เจอกันอีกแล้วนะ'' พสุมองกระจก เท้นส์ส่งยิ้มมาให้ เท้นส์เป็นโอเมก้ามือสังหารที่เคยจะลอบฆ่าโฬม และได้ปะทะกันที่บ้านฝูงหงษ์ผงาด เท้นส์ยังเป็นสมาชิกของแก๊งมาเฟียBlack Spiderอีกด้วย หลังจากที่สู้กันคราวนั้นฝูงหงษ์ผงาดก็แตกกระจายหายตัวไป ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันอีกครั้ง ''คุณต้องการอะไรอีก'' ''จริงๆเป้าหมายก็มีแค่ฆ่าโฬม แต่ตอนนี้เปลี่ยนแล้วล่ะ'' เท้นส์ยกมือขึ้นมา เส้นด้ายใสงอกออกมาจากนิ้ว ''จะล้างให้หมดฝูงเลย'' พสุที่เห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งหนีออกมาทันที เท้นส์ตามมาติดๆ จิตสังหารของเท้นส์นั่นรุนแรงมาก แล้วทำไมเท้นส์ถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ล่ะ ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วง วิ่งทะลุกำแพงหนีไป เท้นส์ยิ้ม ''ลืมไปเลยว่าตัวนี้มันน่ารำคาญ'' เท้นส์รีบวิ่งไปดักอีกทางเหมือยรู้ทางในโรงแรมนี้แล้ว อาร์ทมาดักที่หน้าประตูที่พสุวิ่งออกมา จะใช้มือแตะตัวของพสุ พสุใช้พลังทำให้ตัวเองทะลุผ่านเท้นส์ไป เท้นส์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ''แน่จริงก็อย่าหนีสิวะ'' เท้นส์วิ่งตามพสุมาด้วยความเร็วสูง แม้พลังของพสุจะได้เปรียบแต่ฝีมือและความว่องไวจะไปสู้มือสังหารอาชีพแบบเท้นส์ได้ยังไง พสุวิ่งหนีไม่หยุดออกมาที่ลานจอดรถ เท้นส์ที่ตามมาทันใช้จังหวะที่พสุปลดพลังเตะเข้าที่ท้องของพสุอย่างแรงจนกระเด็นไปบนพื้น เท้นส์วิ่งเข้ามาทันที ดวงตาของพสุสว่างวาบ ตัวจมลงไปในพื้น ''ได้แค่แอบแหละมึงอะ แต่แอบไม่ได้ไปตลอดหรอก'' เท้นส์เดินคุมอยู่ด้านบน แบมือออก ด้ายสีใสงอกออกมาจากปลายนิ้วและแตะลงที่พื้น ''อยู่ตรง...นี้!'' เท้นส์กระทืบพื้นตรงกับจุดหัวของพสุพอดี พสุหลบได้ทัน แม้จะลงมาไม่ถึงแต่แรงสั่นก็รุนแรงมากเลยทีเดียว พื้นที่เท้นส์เหยียบแตกร้าว พลังของเท้นส์คือการใช้เส้นเอ็นที่ปลายนิ้วควบคุมกล้ามเนื้อและเส้นประสาท นั่นเป็นเหตุผลที่โฬมพลาดท่าให้เท้นส์ตลอดทุกครั้ง ''คุณ'' อาร์ทเดินตามกลิ่นของพสุออกมาเพราะเห็นว่าพสุหายไปนาน เท้นส์หันไปมองอาร์ทแล้วยิ้ม ''คุณเป็นใครหรอครับ'' อาร์ทถาม ''ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ'' พสุโผล่หัวขึ้นมาจากพื้น ''คุณ หนีไป!'' อาร์ทงง เท้นส์พุ่งเข้าไปเตะหน้าของพสุแต่พสุหลบทัน เมื่อทำอะไรพสุไม่ได้เท้นส์จึงเปลี่ยนเป้าหมาย พุ่งเข้ามาใส่อาร์ทแทน อาร์ทเองก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาชนเท้นส์อย่างแรงจนกระเด็น เท้นส์ไปกองกับพื้น เอามือยันลุกขึ้นมา ''อะไรวะ'' อาร์ทใช้พลังในการควบคุมสื่งไม่มีชีวิตของตัวเอง ดวงตาของอาร์ทเปลี่ยนเป็นสีทอง ''นี่คือใครกันหรอคุณ'' อาร์ทถาม ''ศัตรูของฝูงน่ะครับ'' ''ของคุณด้วยหรือเปล่า'' ''ใช่ครับ'' ''โอเค'' รังสีพลังของอาร์ทแผ่ไปทั่วลานจอดรถ พลังของมันนั้นแข็งแกร่งมากจนโอเมก้าอย่างเท้นส์ยังขนลุก แต่ก็ฮึดสู้ วิ่งเข้ามาหาอาร์ทอีก ''อย่าให้มันโดนตัวนะคุณ!'' แต่ไม่ทัน เท้นส์แตะไปที่แขนของอาร์ท อาร์ทต่อยเท้นส์จนกระเด็นไปติดเสา เดินไปจะซ้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วร้องด้วยความเจ็บปวด ''อั๊ก!'' อาร์ทลงไปนั่งกองกับพื้น กล้ามเนื้อแขนของอาร์ทบิดไปมาทำให้เจ็บปวดเป็นอย่างมาก เท้นส์หัวเราะ ขยับมือที่มีเส้นเอ็นไปมา ''กูล่ะเกลียดไอพวกนักกล้ามอย่างนี้จริงๆเลย'' ''คุณ...หนีไป'' อาร์ทบอก ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บและทรมาณ พสุไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เท้นส์เดินเข้าไปหาอาร์ท เอามือแตะทีหน้าผาก อาร์ทตาเหลือก ''อึก อัก'' อาร์ทกำลังชักอย่างทรมาณ ความโกรธแล่นขึ้นหัวพสุ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีม่วงสว่างวาบ พุ่งเข้ามาข้างหลังเท้นส์อย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว ''อย่าขับ ถ้าไม่อยากตาย'' เท้นส์นิ่งไม่ขยับตามที่พสุบอก มือของพสุตอนนี้อยู่ในหัวของเท้นส์ สายตาของพสุนั้นน่ากลัวจนอาร์ทที่เห็นยังรู้สึกหวั่นๆ ''ปล่อยเค้าถ้าไม่อยากถูกกูบีบสมองมึงจนเละ'' เท้นส์ทำอะไรไมไ่ด้ ได้แต่ทำตามที่พสุบอก คลายเส้นเอ็นออกจากตัวอาร์ท อาร์ทนั่งหอบจับแขนตัวเองที่ปวดไปหมด ''คุณ เรียกตำรวจเถอะ'' ''ไม่ ผมจะฆ่ามันให้จบๆไป'' ''คุณจะฆ่าคนไม่ได้นะ มันผิดกฏหมาย'' ''มันยังฆ่าได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้'' ''คุณไม่ใช่คนแบบเดียวกับพวกมันไง'' พสุได้สติ ค่อยๆเอามือออกจากหัวของเท้นส์ เท้นส์ที่ยังตกใจอยู่เพราะเกือบตายไหลลงไปนั่งกับพื้น พสุรีบเข้ามาดูเท้นส์ ''เป็นอะไรมั้ยคุณ'' ''คงจะแค่กล้ามเนื้ออักเสบแหละ แต่เดี๋ยวก็น่าจะหาย คุณล่ะ'' ''ผมโอเค'' ''ผมจะเรียกตำรวจให้มาที่นี่ พวกเราไปกันเถอะ'' ''ครับ'' อาร์ทพาพสุขับรถออกมาจากโรงแรมนั้น ไม่นานนักตำรวจก็มาจับเท้นส์ไป พสุนั่งนวดแขนให้อาร์ทไประหว่างทาง ''จริงๆแล้วคุณก็เก่งนี่นา'' ''ผมไม่ชอบใช้พลังทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ'' พสุห้ามตัวเองอยู่ตลอดไม่ให้ใช้พลังนี้นทางที่โหดร้าย นึกถึงเมื่อกี๊แล้วพสุก็กลัวตัวเองเหมือนกัน ''แล้วทำไมตอนนั้นถึงใช้ล่ะ'' ''ไม่รู้เหมือนกัน ผมเห็นคุณกำลังเจ็บ แล้วอารมณ์มันก็ขาดผึงเลย'' อาร์ทยิ้ม ''ขอบคุณนะครับ'' พสุเหลือบตามามอง "เจ็บแทบตายยังมายิ้มอยู่อีก'' ''ก็มีคุณนวดให้แล้วนี่ไง'' ''ไปให้น้องผมรักษาให้มั้ย'' ''ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปหาหมอเอง'' ''ให้ผมไปด้วยมั้ย'' ''ครับ'' พสุนิ่งไปแปปนึง ''ไม่ใช่ว่าคุณต้องตอบว่าไม่ต้องก็ได้หรอครับ'' ''ถ้ามีโอกาสได้อยู่กับคุณต่อผมเอาหมดแหละ'' อาร์ทยิ้มกว้าง ตกลงนี่เจ็บจริงหรือเปล่า พสุสะบัดแขนของอาร์ทเพราะความเขิน ''โอ๊ย! คุณ!'' ''ผมขอโทษ!'' พสุรีบจับแขนของอาร์ทแล้วนวดให้ อาร์ททำหน้าเจ็บ ''ก็คุณพูดอะไรไม่รู้นี่'' ''คุณนั่นแหละจะฆ่าผม'' อาร์ทขำ ขับมาจนถึงโรงพยาบาล หลังจากที่ทำการรักษาและรับยาแล้วก็ออกมา อาร์ทขับรถกลับมาส่งพสุที่อพาร์ทเม้นท์ ''ขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณต้องลำบากและเจ็บตัวแบบนี้'' พสุพูดอย่างรู้สึกผิด ''ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมต้องขอบคุณคุณต่างหากที่ยอมออกมากับผม'' อาร์ทหยิบซองสีน้ำตาลส่งให้พสุ ''อะไรหรอครับ'' ''ค่าตัวคุณที่มากับผมวันนี้ไง'' ''ห้ะ'' ''ไม่ใช่แบบนั้นนะ การที่ผมพาคุณมาแบบนี้ก็เป็นการตัดรายได้คุณใช่มั้ยล่ะ ถือซะว่าผมจ่ายชดเชยให้ละกันนะ'' พสุขำ แต่ก็รับมา ''ขอบคุณนะครับคุณลูกค้า'' อาร์ทจับมือของพสุ ''ให้ผมเป็นลูกค้าประจำคุณได้มั้ย'' พสุทำหน้างง ''หมายความว่ายังไงหรอครับ'' ''คุณไม่ต้องไปมีอะไรกับใครที่ไหนก็ไม่รู้แล้วมาอยู่แค่กับผมได้มั้ย แค่ไปไหนมาไหนกับผม อยู่เป็นเพื่อนผม'' อาร์ทดูจริงจังมาก ''ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ถูกใจคุณขนาดนี้เหมือนกัน'' อาร์ทเอามือปิดหน้าเพราะเขินตัวเอง พสุหัวเราะ ''คุณขำอะไร'' อาร์ทมองตาขวาง พสุยื่นตัวเข้าไปใกล้ ยื่นหน้าไปประกบปากจูบอาร์ท อาร์ทเอามือโอบเอวดึงพสุเข้ามาแนบชิดแล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน พสุขบกัดริมฝีปากล่างของอาร์ทแล้วดึงพร้อมกับยิ้มมุมปาก การกระทำนั้นทำเอาอาร์ทใจเต้นแรงเพราะความเซ็กซี่ของพสุไปหมด กลิ่นลาเวนเดอร์หอมๆที่ปล่อยออกมาจากตัวพสุยิ่งทำให้อาร์ทอารมณ์พลุ่งพล่าน พสุสอดลิ้นเข้ามาพัวพันในปากของอาร์ท แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ อาร์ทเลื่อนมือต่ำลงไป พสุดันหน้าอาร์ทออก เอานิ้วแตะจมูกของอาร์ท หน้าของอาร์ทตอนนี้นั้นดูหื่นกระหายมาก ''จบงานของผมแล้ว ต้องไปแล้วครับ'' พสุรีบหนีลงไปจากรถ อาร์ทคว้าตัวไว้ไม่ทัน ''เจอกันนะครับ'' ''คุณนี่ใจร้ายจังนะ'' พสุขำ ปิดประตูรถ กลับขึ้นมาบนห้อง ทิ้งตัวลงนอน จริงๆไปงานเลี้ยงก็ไม่ได้แน่มากเท่าที่คิดไว้หรอก | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-4-21 01:16:54
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-4-21 01:19:18
โพสต์ 2022-4-21 01:22:02
โพสต์ 2022-4-21 03:28:40