|
8 H! b% [+ F" d9 e$ J
เลิฟ เลิฟตั้งใจจดสิ่งที่ครูพูดลงในไอแพด เลิฟเปิดเรียนมาได้จะอาทิตย์หนึ่งแล้ว เลิฟเรียนโอเคมากๆ สนุกไปกับการได้รับความรู้ใหม่ๆทุกวัน ตอบคำถามครูได้ตลอด จนบางทีก็แอบโดนหมั่นไส้อยู่บ้าง เสียงกริ่งบอกหมดเวลาดังขึ้น ''โอเค วันนี้พอแค่นี้ เตรียมไปเรียนคาบถัดไปได้'' คุณครูบอก ทันทีที่คุณครูปล่อยทุกคนก็รีบเก็บของใส่กระเป๋ากันหมด ท่าทางดูตื่นเต้นอยากไปเรียนวิชาต่อไปมากๆ เลิฟมองอย่างงงๆ ''รีบไปกันเถอะ อยากได้ที่นั่งหน้าๆอะ'' เดซี่เดินมาเร่ง ''ทำไมทุกคนรีบกันจัง วิชาต่อไปน่าเรียนขนาดนั้นเลยหรอ'' ''เอ้า ก็แน่สิ'' เลิฟหยิบตารางเรียนมาดู ''วิชาการต่อสู้'' ''ใช่ คาบแรกของวิชาการต่อสู้ล่ะ'' เดซี่พูดอย่างดี๊ด๊า ที่โรงเรียนแห่งนี้มีการสอนวิชาทั่วไปอย่างคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และภาษาต่างประเทศ แต่วิชาที่ถือว่าสำคัญที่สุดและเป็นวิชาที่ต้องทำคะแนนให้ได้ดีที่สุดคือวิชาการต่อสู้ เป็นวิชาที่สอนเกี่ยวกับการต่อสู้ด้วยมือเปล่าและอาวุธต่างๆ รวมไปถึงฝึกฝนให้นักเรียนใช้พลังของตัวเองให้เต็มประสิทธิภาพสูงสุด นอกจากนั้นวิชานี้ยังเป็นที่ที่ให้พวกอัลฟ่าโชว์ความแกร่งของตัวเองเพื่อข่มคนอื่นตามสัญชาตญาณอัลฟ่า รวมไปถึงได้ระบายอารมณ์ด้วยการต่อสู้กับคนที่ไม่ชอบ นี่เป็นวิชาเดียวที่เลิฟเป็นกังวล นักเรียนก่อนที่จะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ล้วนแต่ได้รับการฝึกพิเศษมาจากที่บ้านตั้งแต่เด็กกันทั้งนั้น ประสบการณ์เรื่องการต่อสู้ของเลิฟน่าจะสู้คนอื่นไม่ได้เลย ถึงอย่างนั้นเลิฟก็ไม่คิดที่จะถอย ต้องพยายามแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ ถึงจะตามหลังคนอื่นเลิฟก็จะสู้ เลิฟเก็บของเสร็จก็หยิบกระเป๋าเดินไปที่โรงยิมกับเดซี่ นักเรียนเกือบทั้งห้องเข้ามาก่อนแล้ว โรงยิมที่นี่มีขนาดใหญ่มาก เพื่อให้มีพื้นที่เพียงพอสำหรับให้นักเรียนใช้ฝึกต่อสู้ ตรงกลางมีลานประลองที่ไม่ใหญ่เท่าลานที่ใช้สอบคัดเกรด ''ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ'' เดซี่จูงมือเลิฟเดินไปนั่งที่อัฒจันทร์เตี้ยๆตรงที่ที่ยังว่างอยู่ จนถึงตอนนี้เลิฟก็ยังไม่รู้จักเพื่อนในห้องทุกคน ทุกคนดูจะอยู่กันเป็นกลุ่มย่อยๆของตัวเองมากกว่าจะทำความรู้จักกันทั้งห้อง เลิฟพอจำชื่อได้บางคนเพราะจำได้จากตอนที่ครูเช็คชื่อนั่นแหละ แต่ก็ยังดีที่เลิฟไม่ได้ถูกเพื่อนในห้องรังแก ออกจะไม่ใส่ใจหรือทำเป็นไม่เห็นเลิฟเลยมากกว่า ถึงมันจะเหงากว่าที่คิดไว้แต่อย่างน้อยก็ยังมีเดซี่ล่ะนะ ประตูโรงยิมเปิดออกเสียงดัง นักเรียนทุกคนที่คุยกันเงียบทันที แรงกดดันมหาศาลแผ่เข้ามาจนเลิฟขนลุกหน่อยๆ ครูร่างยักษ์หุ่นล่ำที่มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าเปป็นอัลฟ่าเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่กระฉับกระเฉง ใส่เสื้อรัดรูปกางเกงขาสั้น ในมือถือใบรายชื่อและปากกา ครูกวาดสายตามองนักเรียนบนอัฒจันทร์ เลิฟหลบสายตาของครูที่มองมา ''หลายคนดูมีทรงที่ดีนะ แต่คนที่น่าเป็นห่วงก็มีอยู่'' ครูบ่นพึมพำ ''ครูชื่อโอม จะเป็นคนสอนและดูแลวิชาการต่อสู้ของนักเรียนเกรด10ห้องนี้'' หลายคนพูดคุยกันชื่นชมคุณครู สงสัยจะไม่ธรรมดาจริงๆ ''ขอบอกไว้เลยว่า เกรดวิชานี้จะเป็นตัวกำหนดอนาคตการเข้าร่วมฝูงของทุกคนในอนาคต เพราะฉะนั้นเตือนไว้เลยว่าต้องตั้งใจ อย่าทำเป็นเล่น เอาล่ะ ก่อนอื่นเริ่มจากเช็คชื่อก่อนแล้วกัน'' ครูขานชื่อทีละคน คนที่ถูกเเรียกจะยืนขึ้น พูดชื่อในวงการ จุดเด่นของตัวเอง พลัง หรืออะไรก็ได้ที่อยากบอก หลายคนเลือกที่จะบอกไม่หมดเกี่ยวกับพลังของตัวเอง เพราะแน่นอนว่าทุกคนในที่นี้ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นแต่ยังถือเป็นคู่แข่งด้วย การบอกข้อมูลตัวเองให้คนอื่นรู้ย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดี ครูอ่านไล่มาจนถึงชื่อของเลิฟ เลิฟรีบยืนขึ้น ''เลิฟ...'' เลิฟคิดว่าจะพูดอะไรต่อ ''ถนัดเรื่องการรักษาครับ'' เลิฟพูดแล้วนั่งลง ''พลังรักษา...ทำไมได้อยู่คลาสBนะ'' ครูบ่นกับตัวเองแบบไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ คลาสนั้นมาจากการประลองการต่อสู้ ที่ผ่านมาพวกที่มีพลังรักษาหรือพลังที่ไม่เหมาะกับการต่อสู้มักจะสู้ไม่ไหวแลวตกไปอยู่เกรดDเพื่อฝึกด้านอื่นที่ไม่ใช่ต่อสู้ ครูคิดว่าเลิฟคงจะมีทักษะการต่อสู้ล่ะมั้ง แต่พอมองเลิฟแล้วก็ยากที่จะเชื่อ ครูเก็บใบรายชื่อ ''อย่างแรกที่อยากจะดูคือความแข็งแรงของร่างกายพวกเธอ ทุกคนไปเปลี่ยนชุดแล้วมารวมกันตรงนี้ภายใน10นาที เริ่ม'' สิ้นเสียงของครูทุกึนก็ลงมาจากอัฒจันทร์ทันที เลิฟกับเดซี่เดินตามคนอื่นเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ พวกเพื่อนหุ่นล่ำในห้องถอดเสื้อออก กลิ่นฟีโรโมนของพวกนั้นฟุ้งปนกันเต็มห้องไปหมด เดซี่มองหุ่นของเพื่อนๆ ''น่าอิจฉาจังเนอะ อยากหุ่นดีบ้างจัง'' เดซี่บ่น เอามือลูบหน้าท้องเรียบของตัวเอง ''เดซี่ก็หุ่นดีนี่นา'' เลิฟบอก ถอดเสื้อออกหลังจากทำใจได้แล้ว ทันทีที่เลิฟถอดเสื้อออกพวกเพื่อนในห้องก็หันมามองเลิฟกันเป็นตาเดียว เลิฟนั้นหุ่นดีมาก เอวบางร่างเล็ก ผิวขาวอมชมพูดูเนียนนุ่มน่าสัมผัส กลิ่นตัวที่ยั่วยวนให้ความรู้สึกเย็นๆเหมือนมิ้นต์กระจายออกมา เลิฟรีบพยายามดับกลิ่นตัวเอง เปลี่ยนเป็นชุดพละเสื้อขาวกางเกงขาสั้นแล้วรีบออกมาจากห้องล็อคเกอร์ ถ้าอยู่นานกว่านี้มีหวังคนในห้องได้รู้ว่าเลิฟเป็นโอเมก้ากันพอดี ทุกคนมารวมกันที่หน้าอัฒจันทร์ ''จะมีด่านทดสอบเล็กน้อยให้ทุกคนทำเพื่อดูศักยภาพก่อนฝึก อบอุ่นร่างกายให้พร้อม ครูจะไปรอตรงจุดที่1ฝั่งนู้น ถ้าได้ยินเสียงนกหวีดให้รีบมารวมตัว เข้าใจมั้ย'' ''เข้าใจครับ'' นักเรียนในห้องตอบ ครูเดินออกไป เลิฟกับเดซี่เดินมายืดเส้นยืดสายตรงมุมเงียบ ''กังวลหรอ'' เดซี่ถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นสีหน้าของเลิฟไม่ค่อยดี ''ก็นิดหน่อยน่ะ'' ''ทำไมล่ะ'' ''ก็กลัวว่าคนอื่นจะทำได้ดีแต่เราแย่สุดน่ะสิ'' ''คนเราถ้าเก่งแล้วจะมาเรียนทำไมล่ะ เพราะไม่เก่งไงเลยต้องฝึกฝน ต้องเรียนรู้ จริงมั้ย'' เดซี่ยิ้ม ''จริงด้วย'' เสียงนกหวีดดังขึ้น ''ไปกันเถอะ'' เดซี่ยื่นมือมา ''อื้ม'' ทั้งคู่เดินจับมือกันเดินตามหลังเพื่อนๆไปหาครู
% h1 j. G) c- d7 T
เดซี่ ทั้งหมดเข้าแถวตอนยาวเรียงกันไปตามเลขที่ เลิฟอยู่รั้งท้ายกับเดซี่โดยเดซี่เป็นคนสุดท้าย ครูเดินมาข้างหน้าพร้อมลากเครื่องอะไรสักอย่างมาด้วย ''พวกเราทุกคนมีพลังที่ใช้ในการต่อสู้ แต่แน่นอนว่าต้องมีสักครั้งที่เราไม่สามารถใช้พลังได้ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ดังนั้น การต่อสู้ด้วยมือเปล่าจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ'' ครูชี้ไปที่หน้าปัดบนเครื่อง ''นี่คือเครื่องวัดค่าพลังการต่อย ทุกคนต้องออกมาต่อยคนละหนึ่งที ความแรงจะปรากฏขึ้นตรงนี้'' นักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้น ''ว่ามา'' ''ต้องได้เท่าไหร่ถึงจะถือว่าดีครับ'' เลิฟเองก็อยากรู้เหมือนกัน ''ขั้นต่ำที่ถือว่าดีคือไม่ต่ำกว่า1000 ต่ำหว่านั้นถือว่าแย่'' นักเรียนฮือฮา ''แต่อย่าไปยึดติดมาก แน่นอนว่าการมีพลังนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่นอกจากพละกำลังอันแข็งแกร่ง ความว่องไวและไหวพริบด้านอื่นๆก็ต้องมีด้วยเช่นกัน เริ่มกันเลย คนแรกเดินออกมา'' เพื่อนในห้องเลขที่1ที่ตัวใหญ่มากเดินออกมา ตั้งหมดขึ้นแล้วชกไปที่เครื่องทันที ตัวเลขบนหน้าปัดวิ่งไปมา จนกระทั่งมันหยุด ''2400'' เพื่อนในห้องปรบมือเชียร์กันใหญ่ เลิฟอ้าปากค้าง แค่คนแรกก็ปาเข้าไปตั้งขนาดนี้แล้ว ''คนต่อไป'' คนที่เหลือค่อยๆออกไปต่อยกันทีละคน ''2000'' ''2300'' ''2150'' ยิ่งอาจารย์อ่านค่าตัวเลขของเพื่อนในห้องคนแล้วคนเล่ายิ่งทำให้เลิฟกังวลขึ้นเรื่อยๆ ''คนต่อไป'' นักเรียนคนหนึ่งที่เลิฟเจอในห้องน้ำที่มาช่วยเลิฟจากเบสเดินออกมาด้วยท่าทางที่นิ่งเฉย กำหมัดแล้วต่อยไปที่เครื่อง อาจารย์มองแล้วยิ้มบางๆ ''2780'' ทุกคนในห้องถึงกับทึ่ง เป็นคะแนนที่เยอะที่สุดแล้วในตอนนี้ ''คนต่อไป'' ในที่สุดก็มาถึงตาของเลิฟ เป็นรอบที่ทุกคนในห้องแอบตั้งตารอดูกันอยู่ ''ไม่ต้องกังวล ตั้งใจต่อยก็พอ'' เดซี่ดันหลังเลิฟให้เดินออกไป เลิฟเดินมายืนหน้าเครื่อง ''พร้อมเมื่อไหร่ก็เอาได้เลย'' ''ครับ'' เลิฟยืนนิ่ง หายใจเข้าลึกๆ กำหมัดขึ้นมา ง้างเตรียมที่จะต่อย เลิฟรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีต่อยไปที่เครื่องอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เลิฟไม่กล้ามองตัวเลขบนหน้าปัด ''950 เป็นคะแนนที่น้อยที่สุดตั้งแต่เปิดโรงเรียนมา'' ครูพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังนิดหน่อย เพื่อนๆในห้องหัวเราะคิกคัก บางกลุ่มกปล่อยก๊ากออกมาเลย เลิฟนั้นอายมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองยังไม่ได้เก่งขนาดนั้น ''หยุดหัวเราะ'' ครูหันไปหาเพื่อนคนอื่น พวกนั้นเงียบกันหมด ''ไม่ได้แย่เท่าที่คิดไว้ บอกว่าเป็นสายรักษาด้วย แค่นี้ก็ถือว่าได้แล้ว แต่ก็ยังไม่พออยู่ดีนะ ต้องฝึกความแข็งแรงของร่างกายเพิ่มให้มากด้วยล่ะ'' คำพูดใจดีขัดกับใบหน้าของอาจารย์ทำให้เลิฟรู้สึกดีขึ้น เลิฟเดินผ่านพวกเพื่อนที่มองเลิฟด้วยสายตาเยาะเย้ยกลับไปที่มุม ''คนสุดท้าย มาเลย'' ''ครับผม'' เดซี่ตอบเสียงใส เอามือตบบ่าของเลิฟเบาๆ ''ทำดีแล้วนะ'' เลิฟยิ้มให้ เดซี่เดินไปยืนหน้าเครื่อง กระโดดต่อยไปที่เครื่องอย่างแรง ตัวเลขบนหน้าปัดวิ่ง ''1700'' ''ก็ไม่แย่เท่าไหร่'' เดซี่พูดกับตัวเอง เดินกลับมาหาเลิฟที่มองอย่างทึ่งๆ ''อะไรหรอ'' ''เดซี่ต่อยแรงจัง'' เดซี่ขำ ''เราโดนพ่อแม่บังคับให้เรียนต่อสู้แต่เด็กน่ะ ไม่แปลกหรอก เลิฟไม่มีพื้นฐานยังได้ตั้งเกือบพัน ถือว่าเก่งมากแล้วนะ'' ''แต่มันน้อยที่สุดเท่าที่เปิดโรงเรียนมาเลยนะ'' ''แล้วไงล่ะ น้อยที่สุดตอนนี้ไม่ได้แปลว่าต่อไปจะมากขึ้นไม่ได้นี่ใช่มั้ย มาพยายามไปด้วยกันนะ เราจะช่วยเอง'' เดซี่ยื่นมือมา เลิฟยิ้ม ยื่นมือไปจับ เดซี่ดึงเลิฟเข้าไปกอดแน่นหมุนไปมา ''หายใจไม่ออก'' เดซี่หัวเราะ คลายกอดออก เลิฟขำ เอามือลูบผมของตัวเองที่ยุ่ง นั่นสินะ เลิฟต้องเก่งขึ้นอีกแน่นอน เลิฟให้กำลังใจตัวเอง การทดสอบอย่างที่สองคือความยืดหยุ่น ''ต่อไปคือการกระโดดสูง อย่างที่บอกไป ห้ามใช้พลังช่วยเด็ดขาด โดให้ได้ไกลที่สุด'' ครูบอก นักเรียนต่อแถวกระโดดที่ละคน แต่ละคนต่างทำได้ดีกันหมด ''178'' ''182'' ''176'' แม้จะตัวใหญ่กล้ามโตแต่ก็โดดกันได้ไกลหมด ''มา'' ครูเรียกเลิฟ เลิฟรีบไปยืนตรจุดเริ่ม เพื่อนๆเตรียมรอขำกันแล้ว เลิฟย่อตัวลง ใช้เท้ากดกับพื้นตามที่ได้เรียนกับรัมมา ร่างกายอันเบาหวิวของเลิฟลอยพุ่งไปข้างหน้าเหมือนไม่มีแรงโน้มถ่วง คนในห้องถึงกับพูดไม่ออก ครูเองยังถึงกับอึ้งไปแปปหนึ่ง ''350'' เลิฟเดินกลับไปหาเดซี่ ''350เซนเลยนะเลิฟ เจ๋งมากเลย'' ''เราโดดไกลขนาดนั้นเลยหรอ'' เลิฟยังไม่รู้ตัว ''ใช่ดิ เเล้วเราล่ะเนี่ย'' เดซี่ออกไปกระโดดเป็นคนสุดท้าย ''210'' การทดสอบครั้งสุดท้ายคือการวิ่งรอบโรงยิม ''เวลาเข้าเส้นชัยขั้นต่ำควรไม่เกิน20วินาที ออกมาทีละ5คน'' คนเดินออกไปเข้าที่ทีละชุด พอครูเป่านกหวีดก็พุ่งออกตัววิ่งกันทันที แต่ะคนวิ่งอย่างไม่มีใครยอมใคร ดุเดือดมาก จนกระทั่งมาถึงตาของเลิฟ เลิฟและเดซี่ได้อยู่ชุดเดียวกัน ทั้งสองและอีกสามคนเดินมาตรงจุดสตาร์ท นี่เป็นช่วงเวลาที่เลิฟมั่นใจที่สุด ถึงเรื่องพละกำลังเลิฟจะสู้คนอื่นไม่ได้ แต่เรื่องการวิ่งและความเร็ซนั้นเลิฟค่อนข้างจะมั่นใจมากๆ ''ปรี๊ดดดดด!'' สิ้นเสียงนกหวีดเลิฟก็พุ่งตัวออกไปทันที เลิฟวื่งอย่างไม่คิดชีวิต อย่างน้อยก็ขอให้มีอะไรที่เด่นบ้างเถอะ เลิฟคิดว่าตัวเองกำลังวิ่งหนีพวกอัลฟ่าอยู่ รู้ตัวอีกทีเลิฟก็หยุดอยู่ที่เส้นชัยแล้ว ครูมองหน้าเลิฟอย่างทึ่งๆ ''7วินาที'' เพื่อนในห้องส่งเสียงฮือฮาไม่อยากเชื่อ เดซี่วิ่งหอบตามเข้ามาเป็นคนที่สอง ''16วิ'' ''เร็วจังล่ะเลิฟ ไม่คิดเลยว่าเลิฟจะวิ่งเร็วได้ขนาดนั้น'' ''ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก'' เลิฟถ่อมตัวแต่ในใจดีใจมากที่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องที่ทำได้ดีอยู่บ้าง ''ก็ใช้ได้นี่'' ครูโอมชม ''ขอบคุณครับ'' เลิฟยิ้มทั้งที่ยังหอบอยู่ นักเรียนแต่ละคนตัวชุ่มเหงื่อกันไปหมด ครูนำกระดาษบอกสถิติของวันนี้ที่ทดสอบไปมาให้ทุกคนเพื่อนำกลับไปปรับปรุงแก้ไขในจุดที่ตัวเองด้อย ''วันนี้พอแค่นี้ก่อน คาบหน้าเราจะเริ่มฝึกความแข็งแรงของร่างกาย และจะได้สู้กันจริงๆแล้ว หวังว่าครูจะได้เจอกับนักสู้ฝีมือดีนะ'' ครูบอกแล้วเดินออกไป ''กลับกันเถอะ'' เดซี่เดินมาแตะไหล่ ''อื้ม ไปกันเถอะ'' ทั้งคู่ไปเปลี่ยนชุด กลับไปเอากระเป๋าที่ห้องเรียนแล้วลงมาจากอาคาร เดินไปตามทางเดินยาวออกจากโรงเรียน ''เห็พวกนั้นตอนทำหน้าอึ้งกันมั้ย ตลกมากเลยล่ะ'' เดซี่พูดอย่างสะใจ วันนี้ที่เลิฟคิดว่าจะเป็นวันที่ไม่ดีกลับเป็นว่าเป็นอีกวันที่เลิฟสนุกสุดๆไปเลย ยิ่งทำให้เลิฟมีกำลังใจที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นมากไปอีก ทั้งคู่เดินคุยกันมาเรื่อยจนถึงทางแยก ''งั้นแยกกันตรงนี้นะ เจอกัน'' "อ๊ะ เดี๋ยว'' เดซี่ล้วงลงไปในกระเป๋า หยิบเมล็ดพันธุ์เมล็ดหนึ่งออกมา ''เราให้'' ''ขอบคุณนะ'' เลิฟรับมา ''มันคืออะไรหรอ'' ''เราอยากให้เลิฟเก็บเอาไว้ ถ้าเกิดสถานการณ์คับขันขึ้นให้โยนมันลงในน้ำที่ใกล้ตัวนะ'' เลิฟพยักหน้า ''ไปล่ะ'' เดซี่โบกมือให้แล้วเดินจากไป เลิฟเอาเมล็ดนั้นเก็บลงกระเป๋าเงิน เดินกลับไปที่บ้านฝูง
- i' s q. O x9 N
พสุ พสุเดินมาที่โรงแรมXเหมือนอย่างที่ทำประจำ ลูกค้าของพสุนัดให้มาที่นี่อีกแล้ว พสุเดินมาที่ฟร้อนท์ ''คุณดอนครับ'' พสุบอกชื่อลูกค้า พนักงานค้นข้อมูลสักพัก ''เชิญครับ'' พสุขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นและเดินไปหน้าห้องที่นัดกันไว้ กดออดหน้าห้องแล้วยืนรอ ประตูห้องเปิดออก อัลฟ่าตัวใหญ่หุ่นล่ำเดินออกมา นุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงฝืนเดียวโชว์หุ่นล่ำๆ ''มาสักทีนะ ตรงเวลาดีนี่'' ''แน่นอนอยู่แล้วครับ'' พสุพูดยิ้มๆ เดินเข้ามาในห้อง ดอนไปนั่งลงที่ปลายเตียง ''เอาเลยละกัน เงี่ยนแล้ว'' พสุพยักหน้า นั่งคุกเข่าลง คลานเข้าไปหาดอน ดอนยกเท้าขึ้น พสุจับเท้าของดอนไว้แล้วลากลิ้นเลียไปตามฝ่าเท้า ดูดนิ้วเท้าของดอนอย่างบรรจง สอดลิ้นเลียไปตามซอกนิ้ว ยกอีกข้างขึ้นมาทำแบบเดียวกัน ดอนจิกหัวของพสุจนหน้าหงาย ยืนขึ้นจับหน้าพสุซุกเป้าของตัวเองถูไปมา พสุสูดดมกลิ่นควยของดอนเข้าไปเต็มปอด กลิ่นของอัลฟ่าทำให้พสุเงี่ยนไปหมด ขยำเป้าของตัวเองไปมา ดอนถอดกางเกง ควยดอนแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พสุขบกัดไปตามลำควยของดอน ดึงกางเกงในของดอนลง ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมาตีหน้าพสุ พสุจับควยของดอนเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด นั่นแหละ'' พสุอมควยของดอนอย่างหิวกระหาย ถอกควยของดอนลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา พสุเลียไปตามแง่งควยของดอน ใช้ลิ้นตวัดเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควยของดอน กินน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมา ดอนจับหัวของพสุไว้ เด้งเอวเย็ดปากของพสุอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก อ๊อก'' ''อาาา'' ควยดอนใหญ่คับปากพสุไปหมด ดอนแทงเข้ามาในปากพสุไม่ยั้ง เข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด ดอนถอนควยออก น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยของดอนมา ดอนเอาควยแฉะๆตีหน้าของพสุอย่างแรงจนหน้าสั่น พสุยิ้มพอใจ ''งานดีอย่างที่เค้าว่ากันเลยนะ'' ดอนดึงพสุขึ้นมาจูบ ผลักลงไปนอนบนเตียง ถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของดอน กล้ามหน้าท้องเรียงกันสวย ขึ้นมานั่งบนเตียง ถอดกางเกงพสุ ยกขาพาดบ่า เอามือแหกตูดออก รูหีสีชมพูขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ดอนถุยน้ำลายใส่รูพสุ เอาควยถูไปมา ดันควยเข้าไปทีเดียวจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' พสุเอามือดันอกของดอนไว้ ดอนยิ้ม จับมือสองข้างขอพสุกดกับเตียง เด้งเอวเ็ดหีของพสุอย่างเมามันส์ ''อ๊ะ อะ อาาา'' "อูยยย แน่นดีชิบหาย'' หีของพสุนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยดอนอย่างบ้าคลั่ง ดอนจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของพสุอย่างเร็วและแรง ดอนบีบคอของพสุอย่างแรงแล้วซอยหีของพสุอย่างเมามันส์ ''อะ อ๊ะ อึก'' ควยดอนแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุไปมาจนเสียวไปหมด ควยพสุแข็งกระดกขึ้นลง พสุจับควยตัวเองสาวขึ้นลง ดอนซอยเร็วขึ้นอีก ''อะ อ๊ะ อาาา'' พสุน้ำแตกออกมาคามือ ดอนเด้ารัวๆ ''อ้าาาา ซี้ดดด!'' กระแทกควยเข้าไปสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีพสุ น้ำควยอุ่นๆมากมายไหลเข้ามาไม่หยุด ''อะ อาา'' ควยพสุแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ดอนอุ้มพสุขึ้นมา เอาขาเกี่ยวเอวไว้ ดันติดกำแพง เด้งเอวเย็ดหีพสุอีกรอบทันที ''อะ อ๊ะ อือออ เสียวว'' พสุคราง กลิ่นความเงี่ยนของพสุยิ่งแผ่ออกมามากขึ้นอีก ทำให้ดอนยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน ดอนตอกควยเข้ามาในหีของพสุอย่างเร็วและแรง ''อึก อือออ'' พสุคราง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของดอน ดอนเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ประกบปากจูบพสุแลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน เอวก็ยังไม่หยุดเด้า ควยดอนแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของพสุย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ดอนซอยเร็วขึ้นอีก ตบหน้าของพสุไปมา ''อ๊ะ อ๊ะ อาาา'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด ''อ้าาา โอยยยย ซี้ดด!'' ดอนตอกควยเข้ามาเต็มแรง ควยดอนขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อยน้ำควยมากมายไหลเข้าไปจนมันทะลักออกมาข้างควย พสุอุ่นท้องไปหมด นอนตัวสั่นตาเหลือก ดอนแช่ค้างไว้อย่างนั้นรอจนมันหดตัวลงแล้วถอนควยออก พสนอนขาค้างอ้า หีบานเป็นรูร่องควยของดอน ขมิบหุบอ้าน้ำควยขาวขุ่นไหลออกมาเลอะเตียงเป็นฟองฟอด ดอนทิ้งตัวนอนลงอีกฝั่งของเตียง กลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มห้องไปหมด ''ไว้จะมาจัดอีกรอบ'' ''ขอบคุณที่ใช้บริการครับ'' พสุพูดทั้งหอบ หลังจากผ่านไปสักพักจนแน่ใจว่าดอนหลับไปแล้ว พสุเดินไปหน้าลิ้นชัก ส่องกระจก ดอนเล่นรุนแรงไปมั้ยนะ ร่างกายมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมดอีกแล้ว พสุใช้พลังของตัวเองล้วงเข้าไปในลิ้นชักที่ล็อคเอาไว้แล้วเปิดออก หยิบกระเป๋าเงินและแหวนที่คิดว่าน่าจะมีค่าติดตัวออกมาจากห้อง ลงลิฟท์มาข้างล่าง ประตูลิฟท์เปิดออก ''ตกลงมึงยังไม่มีฝูงอีกหรอวะ'' ''เออ กูยังไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหนว่ะ'' ''มาอยู่ฝูงกูปะล่ะ แข็งแกร่งนะเว้ย'' ''ให้โฬมนำเนี่ยนะ ไม่น่าไหวมั้ง'' เสียงคนคุยกันเดินผ่านลิฟท์ไป เมื่อได้กลิ่นพสุก็รีบเอี้ยวตัวหลบในลิฟท์ทันที หัวใจเต้นแรงไปหมด ราคานมาที่นี่ได้ยังไง ที่สำคัญคนที่เดินอยู่ข้างๆก็คืออาร์ท สองคนนี้รู้จักกันอย่างนั้นหรอ พสุทำอะไรไม่ถูก ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ดอนจะตื่นศะด้วย พสุออกมาจากลิฟท์แล้วเข้าไปนั่งในห้องน้ำสักพัก พอแน่ใจแล้วจึงเดินออกมา มองไปที่ล็อบบี้ก็ไม่เห็นใคร พสุโล่งใจ จะให้ราคานหรือคนในฝูงรู้เรื่องงานไม่ได้ ''พสุ'' เสียงเรียกของราคานทำให้พสุตัวแข็ง หันไปหา ราคานมองอย่างงงๆ ''มาทำอะไรที่นี่อะ'' ''เอ่อ คือว่า'' พสุพยายามหาข้อแก้ตัว ''คุณ มาแล้วไม่บอกผมล่ะ'' อาร์ทที่ยืนข้างๆพูดขึ้นมา เดินเข้ามาโอบไหล่ของพสุ ''รู้จักกันหรอ'' ราคานถาม ''เออ เคยเจอกันที่ที่ทำงานคุณเค้าน่ะ'' ''อ๋อ บังเอิญจังนะ งั้นก็ไม่ต้องแนะนำแล้วมั้ง'' ราคานขำ ''ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ'' ''เรากับอาร์ทเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนน่ะ'' ราคานบอก ชิบหายละ เป็นคำที่ก้องอยู่ในหัวของพสุ ''ที่มึงบอกกูว่ามีนัดต่อคือนัดกับพสุหรอ'' ''เออ ปะ ไปกันเลยมั้ย'' ''เอ่อ อื้ม ไปกันเถอะ'' อาร์ทจับมือของพสุเดินออกไป ราคานมองทั้งคู่ด้วยสายตาสงสัย
! k" [# P& h7 Y/ L- P$ v: y
อาร์ท ทั้งคู่ขึ้นมาบนรถของอาร์ท บรรยากาศบนรถนั้นเงียบมาก ไม่มีใครพูดอะไรก่อน พสุเหลือบตาไปมองอาร์ท จังหวะเดียวกับที่อาร์ทหันมาพอดี ''คุณมาทำอะไรที่นี่หรอ'' พสุเริ่มถามก่อน ''ผมมางานเลี้ยงน่ะ ราคานก็มาด้วย คุณอยู่ฝูงของราคานหรอ'' ''ใช่'' ''แบบนี้นี่เอง'' อาร์ทพยักหน้า มองพสุด้วยสายตาแปลกๆ ''คุณล่ะ มาทำอะไร'' ''ผมมาทำงานน่ะ'' พสุพูดไปตามจริง อาร์ทเอามือมาจับตรงคอของพสุที่มีรอยบีบ ตามเนื้อตัวมีรอยจ้ำอยู่หลายแห่ง สีหน้าของอาร์ทดูไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ ''ผิวสวยๆของคุณเป็นรอยหมด'' ''เดี๋ยวแปปเดียวก็หายแล้ว ไม่เป็นไรหรอก'' พสุรีบบอก ดึงเสื้อมาปิดเอาไว้ อาร์ทมองมาด้วยสายตาดุๆจนพสุเองยังแอบหวั่นนิดๆ ''คุณไม่อยากให้ผมบอกใครเรื่องนี้ใช่มั้ย'' อาร์ทถาม พสุพยักหน้า ''โอเค ผมจะไม่บอกใคร แต่ผมยังยืนยันว่านี่เป็นอาชีพที่ไม่น่าอายเลย'' ''ทุกคนไม่ได้เป็นคนดีแบบคุณนี่'' พสุพูดตามที่คิด อาร์ทแอบเขินนิดหน่อย ''ขอบคุณที่ช่วยผมนะ ผมกลับก่อนล่ะ'' พสุจะลงจากรถ อาร์ทดึงกลับลงมานั่ง ''คุณจะไปไหน'' ''จะกลับไง'' ''เดี๋ยวผมไปส่ง'' ''ไม่เป็นไรจริงๆ ผมกลับได้'' ''เดี๋ยวผมไปส่ง'' อาร์ทพูดเสียงเรียบทำให้พสุไม่กล้าเถียง อาร์ทใช้นิ้วแตะที่พวงมาลัย รถขับออกไปเองเหมือนมีชีวิต ระหว่างทางอาร์ทเหลือบตามามองพสุตลอด ''ลูกค้าคุณรุนแรงแบบนี้กันตลอดเลยหรอ'' ''อืม ปกติของพวกอัลฟ่านั่นแหละ ชินแล้วล่ะ'' ''อัลฟ่าไมไ่ด้เหมือนกันทุกคนสักหน่อย'' ''แต่ถ้าเรื่องเซ็กส์ก็ป่าเถื่อนเหมือนกันหมดนี่'' ''ผมล่ะ เหมือนพวกนั้นด้วยหรอ'' อาร์ทพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ พสุหันไปมอง ''ไม่ คุณไม่เหมือนพวกนั้น'' อาร์ทยิ้ม ''หลังคอยังอยู่ดีมั้ย'' ''ยังอยู่ดี'' ''คุณไม่ใส่พวกเครื่องป้องกันอะไรอย่างนี้ไว้หน่อยหรอ'' ''ไม่เป็นไรหรอก ผมป้องกันตัวเองได้'' ''เป็นสิ ถ้าคุณไปโดนใครมาร์คผมคงเสียใจน่าดู'' ''อะไรนะ'' ''หมายถึง ถ้าคุณไปโดนใครก็ไม่รู้มาร์คเข้าจะเสียใจเอานะ'' อาร์ทแก้ พสุเอามือจับที่หลังคอ นั่นสินะ ''แปลว่าต้องรีบโดนมาร์คให้มันจบๆไป'' คำพูดของพสุทำให้อาร์ทหันขวับไปมองทันที ''แต่ถ้าทำอย่างนั้นคุณก็จะทำงานแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ อัลฟ่าคนนั้นที่มาร์คไม่ยอมแน่'' ''เพราะงั้นเลยยัไม่ใช่ตอนนี้ไง ผมจะไม่โดนมาร์คจนกว่าจะเก็บเงินซื้อชีวิตใหม่ของผมได้'' พสุพูดยิ้มๆ อาร์ทมอง เหมือนคิดอะไรสักอย่าง อาร์ทขับมาจนถึงหน้าทางเข้าไปบ้านฝูง ''ผมเดินเข้าไปเอง'' ''แน่ใจนะว่าไม่ให้ผมเข้าไปส่ง'' พสุส่ายหน้า ''ไม่เป็นไรครับ คุณกลับเถอะ ดึกแล้วนะ'' ''ครับ'' ทั้งคู่มองหน้ากัน ''ผมจูบคุณได้มั้ย'' อาร์ทพูดอย่างซื่อๆ พสุขำ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ สายตาของพสุมองทีไรก็ทำเอาอาร์ทไปไม่เป็นทุกที พสุประกบปากจูบอาร์ทเบาๆ ถึงจะแค่นั้นแต่ก็ทำให้อาร์ทรู้สึกอุ่นไปทั่วร่างกาย ''ขับรถดีๆนะครับ'' พสพูดยิ้มๆ ลงไปจากรถ เดินเข้าไปตามทาง อาร์ทเฝ้าดูจนกว่าจะแน่ใจว่าพสุเข้าไปแล้วจึงขับรถออกมา ยิ้มอยู่กับตัวเอง | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-4-28 03:00:48
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-4-28 08:00:29
โพสต์ 2022-4-28 03:51:48