[เรื่องสั้น กึ่งแปล]Double Trouble (สองแฝดน้อยเจ้าปัญหา) ตอนที่ 10 [จบ]

peewang

6 O+ ~/ `# `& v1 u2 x1 v4 w
( a7 Z* G# T1 [" y" D$ {% E: {กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด
2 M5 A% g5 Q5 ~( q, uTAG=
7 h1 L4 @6 ?+ W, K) G! }8 }
+ P1 w, m$ L* HMb=ผู้ชาย(ผู้ใหญ่)+เด็กชาย
8 \2 V9 l+ {8 X6 X

% v" s  T3 Z: W+ HNC=เนื้อหาไม่เหมาะสำหรับเด็ก มีการแสดงออกทางเพศของตัวละคร
5 K: \0 ?* m; k; H( V. g6 @4 D, b9 Z0 W
% Z; a* `$ `+ }+ aตอนที่ 1 คลิกที่นี่
ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
2 x: J$ o" q, ?* e1 g7 l- M- _ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่
ตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่
ตอนที่ 9 คลิกที่นี่
/ P! X7 B4 I. z2 j6 e" x
  W( o# T, F. L" S: f* T6 _
Chapter 10
ผมกำลังจะไปเล่น "หลอกหรือเลี้ยง" เทศกาลฮัลโลวีนที่คุ้นเคย! ตรงนี้ ผมกำลังอยู่ในชุดสุดอลังกาล ผ้าคลุมผืนใหญ่ที่เกลื่อนกล่นไปด้วยดาวดารดาษประดับด้วยจันทร์เสี้ยวที่ไม่มีพ่อมดหมอผีสุดทะนงตนที่ไหนจะกล้าใส่ ผมกำลังจะออกไปเดินขบวนเร่หาเพื่อนบ้านไปกับแวมไพร์(คริส)และเด็กน้อยที่มีขวานอันเล็กประดิษฐานอยู่บนกระโหลก(โครี่) ผมมีกระทั่งหมวกแหลมเปี๊ยบสูงชะลูดที่งอเล็กน้อยตรงปลาย ผมขาวยาวประบ่าจากวิกช่วยเรียกความน่าเคารพให้ผมอีกติ๊ดนึง คิดว่านะ สองแสบหัวเราะเป็นวักเป็นเวรยังกะเห็นอะไรที่ตลกที่สุดที่เคยเจอมาจนผมทำงอนตุ๊บป่องร้องจะอยู่บ้านนั่นแหละพวกเขาถึงได้หยุด

"ไม่เอาสิทอม! คุณสัญญาแล้วนี่" เสียงจากเจ้าหนูผิวซีดและขอบตาคล้ำมืด ปากน้อยแดงเลือด สวมชุดทักซิโด้ตัดขาวดำ ผมจัดทรงตรงแหน็วด้วยเจลครึ่งกระปุกแถมด้วยเล็บยาวเฟื้อย ปิดท้ายด้วยผ้าคลุมที่รัดคอแน่น
& W# z3 y) m# s0 C* n3 Q8 [4 m" J9 {
( n2 I7 a& q$ ?& R$ @! \"คุณดูดีสุดๆ!" เสริมด้วยเสียงจากเจ้าหนูอีกหน่อที่หัวปักด้วยขวานอันน้อย เลือดปลอมไหลเอ่อท้นออกมาจากแผลที่สมจริงและไหลเปื้อนเปรอะไปทั่วหน้ารวมถึงเสื้อผ้าของเขาด้วย คริสดูออกแนวน่ารัก(แต่พร้อมจะฝังเขี้ยวลงบนคอผมได้ทุกขณะ) แต่โครี่นี่ผมว่าออกแนวน่ากลัวจริงจังเลยแหละ ดูเหมือนว่าซูซานจะเสร็จงานของเธออย่างงดงามเลย ด้วยชุดที่พึ่งเช่ามาจากร้านแถวบ้านเมื่อไม่กี่วันก่อน ส่วนตัวเธอแต่งเป็นแคทวูเม่น
) x0 X2 k6 b7 }4 p
1 k  z& d& X: n* C( H  `"ใช่เลย ทอม" ซูซานปล่อยเสียงออกมาหลังมือที่พยายามปิดบังความขำไว้ "คุณกลับไปตอนนี้ไม่ได้ ชั้นต้องให้คุณไปกับพวกเด็กๆเพื่อที่ชั้นจะได้กลับไปโรงบาลไง" ที่โรงพยาบาลจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงานและคนไข้บางส่วน และผมเองก็ต้องพาเด็กๆตามไปสมทบทีหลังเหมือนกัน "ให้ชั้นไปหยิบกล้องสักเดี๋ยวนะ จะได้ถ่ายรูปพวกคุณทั้งสามคนไง" เหมือนว่าเธออยากจะแบล็คเมล์ผมสักทีในอนาคตน่ะนะ ผมรู้สึกเสียใจนิดๆ คริสทำหน้าเย้ยหยันใส่ ผมไม่สามารถคิดอะไรเงียบๆคนเดียวได้เลยจริงๆตอนที่มีเขาอยู่ใกล้ๆน่ะนะ
8 u1 w# Y# U9 b
หลังจากที่เราถ่ายรูปทุกท่าทุกมุมเท่าที่จะนึกได้แล้ว ผมกับสองแสบก็ตั้งเป้าหมายภารกิจเป็นการกำหราบเพื่อนบ้านละแวกนี้แล้วยึดชิงขนมหวานมาให้หมด ผมวางแผนเส้นทาง จากนั้นที่จริงก็แค่แบกกระเป๋าแล้วพูด "หลอกหรือเลี้ยง" แค่นั้นเอง แต่ก็ไม่มีบ้านไหนที่ไม่เพิ่มขนมเป็นพิเศษให้กับสองหนุ่มน้อยในขบวนพ่อมดนี้หรอก

โอเค ผมยอมรับ ที่จริงผมก็รู้สึกสนุกนะ มันเป็นยามเย็นของฤดูใบไม้ร่วงที่งดงามมากเลย ท้องฟ้าโปร่งราวอัญมณี อนธกาลที่เจือสีน้ำเงินเข้าไปกับผืนฟ้ามืด และเส้นขอบฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับ โครี่กับคริสค่อยๆไปเยือนทีละบ้าน เก็บเกี่ยวขนมหวานและบ่อยครั้งจะฉุดผมวิ่งไปด้วยกัน แถวนี้คลาคล่ำไปด้วยหมู่ปีสาจตัวน้อย ก็อบบลิ้น ผีดิบ ซูเปอร์ฮีโร่ ตัวการ์ตูนและโจรสลัด มันนับเป็นโคตรวันหยุดของเด็กๆเขาล่ะนะ ชุดครอสตูมก็เป็นการผสานกันของปาร์ตี้คริสมาสและงานเลี้ยงวันเกิดยังไงอย่างนั้น
$ c" w6 b6 ^0 N/ M: n, G; X
7 W8 d- }+ P3 f% mหลังจากที่เราเดินทางผ่าน... กี่บล็อคแล้วผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน กระทั่งว่าคริสกับโครี่อุ้มขุมสมบัติของพวกเขาไม่ไหวแล้ว ดวงอาทิตย์เองก็ลาลับฟ้าไปแล้วเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา และก็เป็นเวลาที่จะต้องไปจอยปาร์ตี้กับซูซานที่โรงบาลแล้ว แต่ก็แน่ล่ะ ที่นี่ไม่ได้มีเด็กๆเยอะนักทำให้สองแสบหมดสนุกและเริ่มเบื่ออย่างรวดเร็ว พวกเขางอแงอย่างที่เด็กน้อยมักจะเป็น ซูซานต้องอยู่กะดึกต่อและพวกเราก็วางแผนให้สองแสบต้องค้างบ้านผมอยู่แล้ว ผมเลยเสนอให้เราลองไปเล่นบ้านผีสิงดู ซูซานอนุมัติแต่ยืนยันว่ายังไงก็ไม่ให้เรานอนเลยเส้นเวลาเพราะพรุ่งนี้เด็กๆต้องไปเรียน เรารับปากแต่ก็คิดว่าเธอเสียเวลากำชับซะเปล่า
: p0 }* r, p4 O" z6 n  |- {
' d) x7 E& M# }8 uผมเช็คหลังสือพิมพ์และเห็นว่ามีบ้านผีสิงที่ค่อนข้างใหญ่ในรัศมีการขับรถชั่วโมงนึง แล้วเราก็เลยตกลงกันว่าเอาที่นี่แหละ เราต้องเข้าแถวเกือบสองชั่วโมงกว่าจะได้เข้าไป แต่ในที่สุด หลังจากจ่ายตังค์เราก็เข้ามาแล้ว ผมพยายามเล่นสงครามจิตวิทยากับสองแสบ ปูพื้นด้วยเรื่องน่ากลัวพวกวิญญาณร่อนเร่ ดรูอิดกระหายเลือด รวมถึงพิธีกรรมพื้นเพที่มักจะถูกขุดมาเล่ากันในเทศกาลฮัลโลวีนทั้งหลาย และตอนนี้ แวมไพร์น้อยขี้อายก็เกาะหนึบติดผมเป็นตังเมเลย
"ที่นี่ไม่มีอะไรน่ากลัวสักหน่อย" โครี่บอกกับน้องชายด้วยความกล้าหาญที่สุดเท่าที่เด็กสิบขวบจะมีได้ "ไม่มีอะไรที่เป็นของจริงสักหน่อย" ผมไม่ได้ถามเขาหรอกนะว่าทำไมมืออีกข้างของผมถึงถูกเขายืดไว้ซะแน่นเลย ที่จริงผมก็ไม่ได้บอกเขาหรอกว่าข้างในมีแต่นักแสดงทั้งนั้นที่ดักรออยู่
3 X9 }9 J2 H0 |+ q" fมันมืดสนิทเลยข้างในนี้ ขณะที่เราเดินตามทางแคบๆอย่างคนที่ตาบอด ทางเดินที่คดเคี้ยว เสียงดนตรีหลอนๆ และเสียงนกฮูกที่ดังแว่วมาเป็นครั้งคราวหรือเสียงหวีดหวิวที่แทรกเข้ามากับบรรยากาศที่พอเหมาะ เรารู้สึกได้ถึงอะไรที่น่าจะเป็นหางของหนูหรืองูเลื้อยผ่านสัมผัสกับเท้าเราเป็นช่วง และสัมผัสที่คล้ายใยแมงมุมที่ห้อยลงมาจากหลังคาโดนหน้าเรา ไม่มีอะไรที่จะสมบูรณ์ไปกว่าความขาดหายไปของแสงสว่างอย่างสิ้นเชิง มันส่งความเย็นเยียบเข้าไปถึงวิญญาณ โดยเฉพาะวิญญาณของเด็กน้อยอายุแค่สิบขวบ ผมเผลอปล่อยเสียงคิกคักออกมาจนได้

7 F# V" w6 {; M. I2 O6 J& b"เงียบน่า ทอม" ผมได้ยินเสียงสั่นๆด้วยความประหม่าของคริสดังมาจากที่นึงแถวๆข้างเอว ที่ๆต้องมีผู้ชายสักคนนึงอยากจะได้คนที่เล็กกว่าเขา อาจจะเป็นแฟนสาวหรือภรรยา หรือเด็กตัวน้อยมาอยู่ข้างๆอย่างนี้ เพราะผมเผลอปล่อยเสียงอีกหน หนึ่งในสองแสบถองสอกเข้าสีข้างผมอย่างจัง ผมถึงเลิกเป็นตัวขัดบรรยากาศซะที

4 a2 k2 @+ S6 l9 B3 ^เรามากระทั่งถึงห้องแล็บที่มีแสงอึมครึม เป็นฉากที่เต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ที่น่าสยดสยอง และมีซากหมอหนุ่มคนนึงโผล่มา ผู้ที่ดูเหมือนอยากจะจับใครสักคนโยนขึ้นเตียงแล้วผ่าตัดหัวใจซะตรงนั้น เขาสังเกตเห็นโครี่ที่มีเลือดท่วมตัว "ดูเหมือนจะมีเด็กน้อยที่อยากจะเข้าร่วมการทดลองของเราสิน๊าาา" เสียงดูสุภาพแต่สั่นเสียดหูดังมาจากซากหมอตนนั้น เขาคว้าเอามือข้างที่วางของโครี่แล้วดึงไปที่เตียงผ่าตัดที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่กลางห้อง โครี่กรีดร้องแล้วยึดแขนผมไว้สุดชีวิต จนกระทั่งเขาถูกปล่อยตัว มากไปสินะสำหรับผู้กล้าตัวน้อย พอมาครั้งที่สอง ผมเกือบจะปล่อยเขาไป แค่เกือบเท่านั้นแหละ ก็แค่เห็นแววตาเหมือนคนถูกทรยศของเขาแล้วผมก็แพ้ทันที ผมไม่ได้ใจร้ายพอที่จะทำอย่างนั้น

เรามุ่งไปสู่ทางเดินมืดมิดถัดไป และตอนนี้สองแสบผลักผมไปเป็นด่านหน้า ผมเดาว่าพวกเขาคงเต็มใจที่จะสังเวยผมแหละ ไอเดียของพวกเดาดูเหมือนจะไม่สำเร็จผล เพราะพอเราเข้ามาในฉากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเลือด สัตว์ประหลาดที่เหมือนกับแฟรงเก้นสไตน์ก็คว้าพวกเขาทั้งคู่จากด้านหลัง เด็กสิบขวบทั้งสองหน่อรีบผลักเอาผมเข้ามาเป็นกำแพงกั้นระหว่างพวกเขากับสัตว์ประหลาด พวกเขากรีดร้องทำตาโตที่แทบจะข้ามเส้นแบ่งระหว่างความตกใจและตื่นเต้นในคราวเดียวกัน เด็กๆเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและร่าเริงตั้งแต่ต้นจนจบ เพราะพวกเขารู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางถูกทำร้ายจริงๆ และผมเองก็ไม่ใส่ใจที่พวกเขาเกาะจนแทบจะหลอมรวมเข้ากับตัวผมเองด้วยความมั่นใจว่าผมจะปกป้องพวกเขาเสมอ ถ้าคุณไม่เคยพาเด็กๆเข้าบ้านผีสิงล่ะก็ ผมแนะนำสุดๆเลยล่ะ
) W! y  p8 A2 aเราเดินทางมากระทั่งถึงทางออกโดยไม่มีอุบัติเหตุอะไร แน่นอนว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ มากกระทั่งโครี่อยากจะเข้าไปซ้ำอีกรอบเลย แต่มันดึกแล้ว มันเป็นช่วงเย็นที่เต็มไปด้วยความสนุกอย่างสุดๆสำหรับเหล่าผีน้อยของผม (โทษที เผลอไป)และทั้งคู่ต่างผล็อยหลับตลอดทางกลับบ้าน
) u3 J  A+ [! ^* r: j- W0 {# r
# U6 B# x% Y  L7 |4 W( h( e( \ผมค่อยๆพาพวกเขาเข้าบ้าน กระทั่งผมนั่งบนโซฟา และเริ่มเปลื้องผ้าคริส ถอดเอาผ้าคลุมและเสื้อ โครี่ถอดเอาขวานออกจากกระโหลกก่อนหน้านี้แล้ว เพราะงั้นที่เหลือก็มีแค่เลือด มันรู้สึกดีจริงๆที่ผมหลุดพ้นออกจากชุดนี้ ผมหมดแรง แต่เด็กน้อยทั้งสองหน่อเหมือนจะมีพลังงานสำรองเมื่อนึกถึงขนมที่ได้เก็บเกี่ยวมา ผมปล่อยให้พวกเขาได้ขเมือบไปบางส่วน(และผมเองก็ด้วย ยอมรับครับบ)  จากนั้นพวกเขาก็มองกันและกันเงียบๆ ขัดเจนว่าพวกเขากำลังคุยกัน ผมล่ะเกลียดจริงๆเมื่อพวกเขาทำอย่างนั้น พวกเขามักจะซุ่มวางแผนเล่นซนกันสม่ำเสมอ และมันมักจะลากผมเข้าไปเกี่ยวด้วย คริสพยักหน้าให้กับอีกหน่อแล้วบอกผมว่าจะไปหยิบของจากบ้าน ผมมองเขาเหมือนจับผิดแต่ก็ปล่อยเขาไป พอเขาออกไปโครี่ก็ถามผมว่ามีเทียนไหม อะไรกันวะเนี่ย..?
) ]  {; W$ a8 N* Z
โครี่ตั้งเทียนบนแท่นที่โต๊ะกาแฟของผมเมื่อคริสกลับมา จากนั้นก็นั่งลงบนเสื่อ โครี่ค่อยๆจุดเทียน คริสค่อยๆเดินปิดไฟทุกดวงในบ้าน กระทั่งแสงที่เหลือมีแค่แสงแวมวับจากเทียนเล่มน้อย ทุกอย่างเงียบงัน เด็กน้อยทั้งสองนั่งบนขา ด้านหนึ่งของโต๊ะเตี้ย และกวักมือเรียกผมให้นั่งฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็ถอดเสื้อ มองจ้องมาที่ผมกระทั่งผมทำตาม พวกเขาจะทำอะไรผมก็ได้แต่สงสัย คริสควักเอาเชือกสั้นๆสามเส้นออกมาจากกระเป๋า และวางมันลงบนโต๊ะเคียงข้างกัน ผมเห็นได้ว่ามันเป็นด้ายผูกสัมพันธ์ แบบที่เด็กๆมักเอาไว้แลกเปลี่ยนกันกับเพื่อน ทุกเส้นสั้นๆมันถูกถักขึ้นอย่างแน่นหนาด้วยด้ายสามสี สองเฉดของสีน้ำเงิน(เข้มและสว่าง)และอีกสีเป็นแดงสด ผมถึงบางอ้อ
8 T0 I, m# ]$ J0 z9 O* P1 r/ z
# O4 _+ j0 d  E  }& R) n$ A) Y  _"เฮ้ นายทำมันตั้งแต่..." โครี่กับครอสปรามผมด้วยสายตาเข้มงวด ยังกับว่าผมส่งเสียงแทรกกลางโบสถ์ที่กำลังทำพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ สำหรับพิธีที่พวกเขากำลังจะดำเนิน พิธีกรรมอันไร้เดียงสาเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณอันอ่อนเยาว์ ยิ่งเสริมให้มันดูศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเมื่อกาละก้าวล่วงสู่ชั่วยามแห่งเวทมนต์ กลางค่ำคืนฮัลโลววีน
ดั่งต้องมนต์ ผมมองโครี่คว้าปลายด้ายทั้งสามขึ้นเหนือเปลวเทียน จากนั้นเขาร่ายมนต์ด้วยเสียงนุ่มหู
! Q' }7 g$ g$ W

“ข้าเอ่ยต่อเปลวอัคคีอันโชติช่วง     จิตสามดวงน้อมโซ่ถักผสาน
ทั้งสามรวมเป็นหนึ่งไปเนิ่นนาน     ถักผสานหลอมรวมด้วยดวงไฟ”

โครี่นำด้ายผ่านเปลวไฟสามหน เร็วพอที่มันจะไม่หดตัวจากความร้อน จากนั้นเขาหยิบออกมาเส้นหนึ่ง มัดหลวมๆด้วยเงื่อนสองขดบนข้อมือซ้ายของคริส และมอบที่เหลือให้เขาเงียบๆ ตามแบบที่พี่ชายเขานำ คริสนำด้ายสามสีผ่านเปลวไฟสามหนแล้วเอื้อนวาจา
8 T' n- M. i$ b8 [/ b: `8 B3 L0 U

! W  |2 ?9 y6 `) z“จากดวงไฟในเปลวเทียนต่อหน้าข้า      ถ้อยคาถานี้ตัวข้าขอขับขาน
สองเป็นสามน้องพี่ผูกสัมพันธ์      จะรักมั่นนิรันดร์กาลไม่เสื่อมคลาย”

. J* F5 B) C9 }+ c) N5 c

* e  V# Q4 r& O$ \7 T) ]ดั่งต้องมนต์ ผมมองอย่างหลงไหลไปยัลคริสที่นำด้ายผ่านเปลวเทียนสองหน และผูกเส้นหนึ่งที่ข้อมือผม เด็กๆทั้งคู่ดูจริงจังและเคร่งขรึมมาก แถมกับตอนนี้ที่เครื่องสำอางค์ยังไม่ถูกล้างออกทำให้พวกเขาดูค่อนข้างน่ากลัวท่ามกลางแสงแวมวับของเปลวเทียน ดั่งว่าพวกเขามาจากอีกโลก เหมือนหมอผีตัวน้อยที่กำลังฝึกทำพิธีแบบเปลือยอก ดั่งพ่อมดชั้นสูงในคืนฮัลโลวีน และผมเองก็เป็นลูกศิษย์ที่ตกอยู่ในห้วงมนตรา คล้ายกับลัทธิคนรักเด็กได้ครอบงำผมอีกหน แล้วผมก็ได้รู้ตัวว่าคริสยื่นเชือกเส้นที่เหลือให้กับผม คาดว่าผมก็ต้องร่วมพิธีแต่โดยดี
คริสกับโครี่มองผมอย่างจริงจังขณะที่ผมรับเอาเชือกเส้นเล็กมาแล้ววาดเหนือเทียนอย่างที่พวกเขาทำ แล้วค่อยรวบรวมความคิด เราต่างฝึกซ้อมการร่ายมนต์กันเยอะมาก ที่จริงแล้ว เด็กๆค่อนข้างเชี่ยวชาญเกี่ยวกับบทร่ายในหนังสือเลย ทั้งหนังสือ หนังและละครหลายๆเรื่องต่างช่วยให้เราคุ้นเคยกับการสร้างบทร่าย
. a+ u6 x4 y) p7 \- F+ p

“ข้าขอเอ่ยถ้อยวจีผ่านดวงไฟ     ให้กำไลเหล่านี้เป็นหลักฐาน
ผูกเราไว้เชื่อมพี่น้องเชื่อมต่อกัน     ไม่มีวันให้สิ่งใดมาทำลาย”

% i. p7 q& v! _+ [' h' S) L

. Z  D6 L; I1 K2 h( V- [คริสถึงยอมให้รอยยิ้มจางเติมเต็มบนใบหน้าของเขาขณะที่ผมนำด้ายผ่านไฟอีกครั้งแล้วผูกบนข้อมือของพี่ชาย จากนั้นเพื่อนสุดพิเศษตัวน้อยของผมก็เกี่ยวก้อยสัญญาเข้าด้วยกันพลางมองมาทางผม กระทั่งผมยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวเข้ากันกับพวกเขา ผมอินไปกับของขวัญจากเพื่อนตัวน้อยสุดๆ รู้สึกได้เลยว่าจู่ๆความเย็นเยือกวูบผ่านทำเอาขนลุกขึ้นมา เกือบจะพร้อมกับพวกเขา ดั่งเวทมนต์มีจริงในอากาศ เด็กๆเองต่างก็รู้สึก ผมเห็นได้เลยว่าหัวนมน้อยๆที่อ่อนโยนของพวกเขาดูเล็กลงยิ่งกว่าเดิมเมื่อถูกล้อมรอบไปด้วยรอยขนลุก
6 h1 V2 a2 I' a+ B
พิธีกรรมถึงคราวสิ้นสุด โครี่และคริสส่งยิ้มอย่างมีความสุขให้ผม ท่านผู้อ่านคงจะคิดว่ามันต้องตามมาด้วยการร่วมรักอย่างสุดเหวี่ยงยันเช้า แต่ว่านี่มันคืนก่อนวันจันทร์ ผมนำนักเวทน้อยที่สลึมสลือทั้งสองไปที่ห้องน้ำแล้วล้างเครื่องสำอางค์ออกเท่าที่จะทำได้ แล้วจัดการกับเสื้อผ้ากับพวกเขาด้วยความรักจนเหลือแค่ตัวเปล่าเปลือย เราทั้งสามต่างนอนหลับอย่างอิ่มเอม ห่มคลุมด้วยอ้อมกอดแห่งความรัก
2 ?: X' L2 Z2 k. |' ^/ h
ผมปิดเล่มในอีกไม่กี่อาทิตย์ถัดมา แค่ก่อนหน้าที่จะส่งไป ให้กับตัวแทนของผม ผมเพิ่มเนื้อหาที่สำคัญเข้าไปอีกหน่อยก่อนที่จะส่งแล้วบังคับตัวเองให้ลืมมันไป หลังเขาอ่านแล้วบอกผมว่ามันเป็นหนังสือที่ดีที่สุดของผมเลย และเขาก็แนะนำให้ต่อรองกับสำนักพิมพ์ให้รื้อสัญญากันใหม่ ที่จริงเขาคิดว่าเล่มนี้น่าจะข้ามประเภทไปผสมกับแนวไซไฟ-แฟนตาซีได้เลย สำหรับผมผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรถ้าท้ายที่สุดแล้วมันยังถูกกำกับได้ว่าเป็นหนังสือเด็ก ความภักดีต่อประเภทของผมยังไม่เสื่อมคลายง่ายๆหรอกนะ จากนั้น เมื่อทางสำนักพิมพ์อ่านต้นฉบับ และหลังจากไม่กี่อาทิตย์ที่เราต่อรองกัน ผมก็ได้เซ็นต์สัญญาด้วยค่าต้นฉบับเป็นจำนวนที่จุใจเลยทีเดียว พร้อมกับสัญญาว่าจะเขียนซีรี่ส์ของแฝดพลังจิตนี่อีกอย่างน้อยสองเรื่อง ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาอะไรหรอก เมื่อยังไงซะมันก็เป็นอะไรที่ผมชอบอยู่แล้ว ผมรู้สึกว่าผมต้องแชร์ความมั่งคั่งให้กับเจ้าแฝดด้วย เพราะงั้นสำหรับของขวัญคริสมาสต์ (หนึ่งในอะไรที่ไม่จำเป็นจะต้องเอ่ยถึง) ผมให้ตัวแทนเขียนสัญญาที่แบ่งค่าลิขสิทธิ์ออกเป็นสามส่วน ส่วนที่แบ่งออกมาจะมีผลให้เมื่อโครี่และคริสมีอายุครบสิบแปด พวกเขาจะมีเงินมากเกินพอที่จะจ่ายค่าเทอมจนจบมหาลัยหรือจ่ายให้กับอะไรๆที่พวกเขาอยากใช้ ซูซานแทบร้องให้เมื่อรู้ว่าผมทำอะไรลงไป เธอดีใจมาก เจ้าสองแฝด แหงล่ะ พวกเขาอยากได้เงินเดี๋ยวนี้เลย ผมกอดพวกเขาเต็มรักเมื่อฟังแผนการว่าใครจะซื้อเครื่องบินหรือรถแข่ง หรือโรงงานทำขนมกับของเล่น

หนังสือวางแผงในเดือนกุมภา และเมื่อฉบับพิเศษของผมส่งมาถึง เด็กๆยังคงอยู่ที่โรงเรียนเราเริ่มเขียนเรื่องต่อไปในซีรี่ส์เดียวกันแล้ว แต่เราก็ยังคงรอเล่มนี้จริงๆอยู่ เมื่อคริสติดต่อผมมา เขาก็ถามถึงมันเลย

6 Y$ m5 Q4 m8 }' H6 ?("คุณได้รับหนังสือแล้วเหรอ?") ผมได้ยินเสียงความคิดของเขาที่ดูตื่นเต้น เขาทำผมลดความระวัง และผมเองก็กลัวว่าเขาจะรู้มากกว่าที่ผมอยากให้รู้ ผมเริ่มร้องเพลงของเดอะบีทเบิ้ล หวังจะกันเขาออกไป ("เฮ้! คุณกำลังซ่อนอะไรอยู่") เขาเห็นพิรุธของผม ความอยากรู้อยากเห็นมันเร่งเร้า ผมรู้ว่าเขาไม่หยุดง่ายๆแน่ ก็เลยร้องเพลงดังมากขึ้น ("ทอม!! หยุดนะ!")
"คริส ขอเถอะนะ อย่าทำอย่างนั้น" ผมขอ "มันมีความหมายสำหรับชั้นมาก และชั้นไม่อยากให้นายทำมันพัง เดี๋ยวกลับมานายก็รู้เองล่ะน่า" ผมเริ่มร้องเพลงอีกครั้ง แต่ผมก็รู้ว่าถ้าเขาจะทำจริงๆผมคงห้ามไม่อยู่
) X$ t. W5 h; ~! {- |) ]        
: W9 v4 c1 H- c- X! D* G7 h("งั้นก็ได้") ผมได้ยินเขาบ่นปอดแปด ("ไว้เจอกัน มั้ง..") ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเขาออกจากหัวผมไปหรือยัง ผมพยายามคิดอะไรไปเรื่อยเพื่อไม่ให้เขารู้ในกรณีที่เขาแอบจู่โจมเข้ามาฟังความคิดของผมอีกหน ผมนึกไปถึงเรื่องที่กองบก.ให้ผมออกทัวร์โปรโมทหนังสือ ถ้าเป็นช่วงหยุดฤดูใบไม้ผลิซูซานก็น่าจะให้เด็กๆไปกับผมได้นะ

) i% u, q2 n8 i4 x+ pการจู่โจมครั้งถัดมาเกิดขึ้นหลังเลิกเรียนที่โครี่กับคริสเกือบจะพังประตูผมเข้ามา คริสบอกพี่ชายและทั้งสองก็แทบจะทนไม่ไหวโยนเสื้อคลุมสะเปะสะปะแล้วพุ่งเข้ามาเร่งเร้าผม "ขอดูมั่ง"โครี่ร้องเสียงดัง "ใช่ๆ อยู่ไหนอ้ะ" คริสมองกึ่งบังคับพลางสงสัยว่าผมซ่อนอะไรไว้

ผมนั่งบนโซฟาแล้วดึงกล่องของขวัญออกมา แน่นอนแหละว่ามันคือหนังสือ ผมไม่ได้จะแกล้งอะไรพวกเขาอีก แค่คิดว่าถ้าห่อแบบนี้น่าจะดูดีกว่า เด็กๆนั่งลงข้างผมแล้วรับมันไปอย่างไม่รอช้า โครี่ฉีกกระดาษห่อแล้วมองที่หน้าปก
, Q( a, f/ g7 a& G1 {
( ]- q9 ^/ U+ I" e"Double trouble"(สองแฝดน้อยเจ้าปัญหา)เขาพูดพลางยิ้ม อ่านชื่อเรื่องออกมาเสียงดัง รูปวาดด้านหน้าคือเราทั้งสามคน แต่งชุดเข้ากับธีมเรื่อง อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ผมใช้รูปที่ซูซานถ่ายให้เป็นต้นแบบ
( A! z0 z* e. ~" ]* u# p* U"เฮ้!นั่นเรานี่" คริสส่งเสียง"เจ๋ง!"

+ }% M- o% Z8 v7 M2 D* ]; E$ U"มันคือเล่มสำเนาของนักเขียน" ผมบอกเด็กๆ "เป็นเล่มแรกที่ถูกพิมพ์ออกมาจากแท่น ชั้นอยากให้พวกนายได้สิทธิ์ในการการเก็บรักษามันไว้"
2 g% E( H5 k' Z$ O& e# z9 Q
โครี่และคริสมองมาที่ผมด้วยอย่างอิ่มใจ แต่ทั้งคู่รู้สึกว่ามีอะไรมากกว่านั้น สุดท้ายแล้วคริสก็จับทางความคิดผมได้ เขาสูดหายใจแรงด้วยความแปลกใจและรีบบอกให้แฝดพี่เปิดหนังสือดูอย่างรวดเร็ว มองผ่านข้อมูลประกาศลิขสิทธิ์ แทนที่จะเป็นหน้าว่าง ผมเห็นดวงตากลมโตของพวกเขาเบิกกว้างเมื่อมองไปที่ย่อหน้าสั้นๆเพียงหกบรรทัด ขากรรไกรพวกเขาตก อ้าปากค้างพร้อมเพรียงกันด้วยท่าทางอึ้งไม่อยากจะเชื่อขณะอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดโครี่ก็หาเสียงตัวเองพบ แต่มันดูสั่นเครือ "มัน-มันมีแบบนี้ทุกเล่มเลยเหรอ"เขาถามขณะยังตะลึงอยู่

ผมทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับ นี่แหละปฏิกิริยาที่ผมหวังไว้ ผมแทบจะถูกแผดเผาด้วยความรักที่ท่วมท้นจากสองหนุ่มน้อยที่น่ารัก สุดวิเศษ ที่เติมเต็มจิตวิญญาณพร้อมกับรู้ว่าพวกเขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน ดวงตาของเราเริ่มร้อนผ่าว ทันใดทั้งสองก็อ้าแขนเข้าโอบผม กอดผมแน่นหนักพอกันกับที่ผมกอดตอบ ไม่มีอะไรที่เราต้องเอ่ย ความรักของเราพูดแทนได้หนักแน่นพอ เป็นภาษาที่สื่อความหมายได้ดีที่สุด

& t( A5 L; I4 T% P2 Z) E/ k9 C

"สำหรับโครี่และคริส
* O$ _# @" n: \+ b& ~" S, z  Xลำแสงที่ถักทอเคียงคู่
3 K7 O. [8 Z7 f" k; jความสุขที่เปล่งประกาย
2 W, A6 n- y! q  {# T, m5 Mสว่างเติมเต็มดวงใจของฉัน
ฉันรักพวกนายทั้งคู่
! q- w, U9 T& M" m* t' Nตลอดไป”

nuangnut1996

สนุกมากครับ

MelonP

ขอบคุณค่ะ

lekthai

ขอบคุณขอรับ

Fammy

รอมานานได้อ่านสมใจ.ขอบคุณครับ

peewang

Fammy ตอบกลับเมื่อ 2022-5-2 18:19
รอมานานได้อ่านสมใจ.ขอบคุณครับ

ติดขี้เกียจนานไปหน่อยฮะ แฮร่!!

zero_dice

เย้มาต่อแล้ววววว
รอมานาน

Fammy

ขอบคุณครับ