แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-6 11:04 / Z" P) Z7 N2 d7 _% J3 T) C
! e- i. ^# u) u+ R5 ]( ]
) v2 r- \) ~' v7 n5 D1 N
โฬม
" A; ?. |$ t; Z$ x5 q
ราคาน โฬมนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงานบนชั้นสองของบ้านฝูง ประตูห้องเปิดออก ราคานที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามา โฬมเงยหน้าขึ้นมา ทั้งคู่ยักคิ้วให้กันเป็นการทักทาย ราคานส่งแก้วกาแฟในมือให้โฬม โฬมรับไป ''ขอบใจ'' ราคานนั่งลงที่เก้าอี้นวมใกล้ๆ ''ทำไมโทรตามให้กูมาเร็วล่ะ เรานัดรวมฝูงกันตอน11โมงไม่ใช่หรอ'' ''กูมีเรื่องจะปรึกษากับมึงน่ะ'' ''มาดิ'' ราคานเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งข้างโฬม ''ทำอะไรวะ หน้าเครียดเชียว'' ''มึงดูอันดับนี่'' โฬมเปิดอันดับแรงค์กิ้งฝูงให้ราคานดู ฝูงของโฬมอยู่อันดับที่40 ''ทำไมอันดับมันถึงได้สูงยังงั้นล่ะ'' ''กูก็ไม่รู้เหมือนกัน'' มีฝูงเล็กใหญ่อยู่มากมายนับพัน ยังไม่นับฝูงใหม่ที่เกิดขึ้นอยู่ตลอด การที่ฝูงของโฬมได้อันดับสูงขนาดนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าประหลาด เพราะฝูงของโฬมนั้นยังไม่เคยออกไปทำการโค่นฝูงแย่งชิงอำนาจหรือยุบฝูงอื่นเลยนอกจากฝูงหงษ์ผงาด คงเพราะส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากตระกูลของโฬม หมอก และราคานที่มีอิทธิพลนั่นแหละ เลยถูกจับตามองขนาดนี้ อีกอย่างก็ประสบการณ์เย็ดของคนในฝูงที่มีผลต่อความน่านับถือด้วย ที่โฬมเครียดเพราะว่ายิ่งอันดับของฝูงสูงเท่าไหร่ แปลว่าฝูงนั้นยิ่งแข็งแกร่งและถูกหมายหัว ซึ่งในความเป็นจริงแล้วฝูงของโฬมยังไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ''มึงว่าอันดับเราเป็นฝีมือของพวกแก๊งค์นั้นมั้ยวะ'' โฬมหันไปถาม ''ก็อาจจะใช่'' ราคานเลื่อนตัวมา จับเม้าส์เลื่อนดูรายชื่อฝูง ฝูงที่อยู่อันดับต้นๆส่วนใหญ่เป็นฝูงที่อยู่มานาน เปลี่ยนสมาชิกรุ่นสู่รุ่น การที่ฝูงหน้าใหม่อย่างฝูงโฬมขึ้นมาได้ขนาดนี้ถือว่าแปลกจริงๆ ''กูน่ะไม่มีปัญหาหรอก ยิ่งอันดับสูงเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้ามีคนมาบุกแล้วรู้ว่าฝูงเรามีสมาชิกที่ต่อสู้ไม่เก่งอยู่จะไม่น่าอายหรอวะ'' ''เลยต้องรีบฝึกไง'' ราคานบอก ''กูกำลังคิดว่าจะเริ่มออกตีกับฝูงอื่นเพื่อชิงอำนาจแล้ว'' ''มึงจะยกพวกตีกันแบบที่ฝูงอื่นทำหรือไง'' ''มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอวะ'' ราคานถอนหายใจ ''มันก็ใช่แหละ แต่บางฝูงเค้าก็ไม่ได้อยากสู้นี่'' ''การรวมฝูงมันหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้ที่ไหน'' ''เออ มึงพูดถูก'' ราคานหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากกระเป่า ''นี่เป็นรายชื่อของฝูงที่เป็นหนึ่งในสาขาย่อยของแก๊งค์Black Spider แค่ส่วนหนึ่งน่ะนะ'' โฬมรับไปเปิดดู มีหลายชื่อที่ดูคุ้นตา ''มึงไปเอามาจากไหน'' ''คนจากข้างในเอามาให้ ตอนนี้เค้ากำลังลี้ภัยอยู่'' โฬมเกลียดแก๊งค์มาเฟียนี้เป็นอย่างมาก นอกจากจะเป็นพวกที่ทำธุรกิจผิดกฏหมายแล้วยังเป็นพวกขี้โกงอีกด้วย จะกำจัดทุกคนที่เข้ามาขวางทางของมัน พวกมันผิดใจเรื่องธุรกิจกับพ่อของโฬม นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกมันจ้องลอบทำร้ายโฬมอยู่จนถึงตอนนี้ ''กูไม่เห็นด้วยกับการแย่งอำนาจจากฝูงที่ไม่เต็มใจสู้ แต่ถ้าเป็นพวกนี้ เราจะได้กำจัดพวกมันและได้ชื่อเสียงมากขึ้นด้วย'' โฬมยิ้มเห็นด้วยกับข้อเสนอของราคาน ''แบบนั้นก็ไม่เลวนะ'' ''เรายังต้องเตรียมตัวกันอีกมาก ระหว่างนี้ก็ต้องระวังตัวจากการโดนพวกมันทำร้ายอีก พับเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนละกันนะ'' ราคานบอก ''อืม'' ''แล้วเรื่องรับสมาชิกเพิ่มมึงว่าไง'' โฬมถาม ''ตอนนี้กูว่าคนในฝูงเราเริ่มเข้าขากันได้ดีแล้ว มั้ง ส่วนใหญ่อะนะ ถ้าจะเอาคนเพิ่มกูว่าเอาเป้นคนที่เรารุ้จักดีกว่ามั้ย จะได้ไม่ต้องเทสต์อะไรมาก'' ''อืม ก็ดี'' ''อีกเรื่อง มึงเห็นตรงนี้มั้ย'' ราคานชี้ให้โฬมดูตรงชื่อฝูง 'ฝูงของโฬม' ''ยังไม่ได้ตั้งชื่อฝูงเลยนี่หว่า'' ''เออดิ'' โฬมลืมไปซะสนิทเลย มัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่น ''จะตั้งว่าอะไรดีวะ'' ''จริงๆกูก็คิดมาบ้างแล้วแหละ'' ราคานหยิบกระดาษกับปากกามาเขียน 'ROME' ''โรม?'' ''อืม คล้องกับชื่อมึงที่เป็นจ่าฝูง แล้วก็เป็นชื่อเมืองหลวงของประเทศอิตาลี'' ''มันมีความหมายมั้ยวะ'' ''กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว เหมือนกับฝูงของเราที่ต้องใช้เวลากว่าจะลงตัวและแข็งแกร่งไง'' ''สมกับที่มึงได้Aทุกวิชาจริงๆ'' ราคานหัวเราะ โฬมเอาชื่อนั้นลงฐานข้อมูล แล้วชื่ออย่างเป็นทางการของฝูงก็ได้ถูกตั้งขึ้น ราคานเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ''ใกล้เวลานัดละ กูลงไปทำกับข้าวก่อนที่ทุกคนจะมาดีกว่า'' ''เออ เดี๋ยวกูตามลงไป'' ราคานเดินออกไปจากห้องทำงาน โฬมทำอะไรต่ออีกนิดหน่อยแล้วปิดโน๊ตบุ๊คลง เดินออกมาจากห้องทำงาน มองไปที่สุดทางเดินชั้นสอง ห้องนั้นเป็นห้องของเลิฟ ตั้งแต่เลิฟเข้ามาอยู่โฬมยังไม่เคยเข้าไปในห้องของเลิฟเลย จะเข้าไปทำไมกันล่ะ โฬมยืนเหมือนคิดอะไรสักอย่าง รู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงหน้าประตู ใกล้จะถึงเวลาแล้วแต่เลิฟยังไม่ตื่น ในฐานะหัวหน้าฝูงก็ต้องมาเช็คดูสิ โฬมดันประตูเปิดออก มองเข้าไปในห้องสักพัก ก่อนจะแง้มปิดประตูแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
" r* g6 z v2 ~4 D* ^7 G
เลิฟ ราคานเข้ามาในห้องนอนของเลิฟ ราคานเปิดม่านให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ค่อยๆเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลง เลิฟนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ราคานยิ้ม เอามือลูบหัวของเลิฟเบาๆอย่างเอ็นดู แสงแดดที่ทะลุผ่านหน้าต่างทอดผ่านหน้าของเลิฟ เผยให้เห็นใบหน้าสวยของเลิฟอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น ขนตายาวเรียงกันเป็นแพ ปากอวบอิ่มได้รูป แก้มนุ่มนิ่มน่าบีบ ราคานไม่รู้ว่าตัวเองนั่งมองเลิฟอยู่นานเท่าไหร่ พอรู้สึกตัวก็เอามือเขย่าตัวเลิฟเบาๆ ''เลิฟ'' กลิ่นอัลฟ่าของราคานทำให้เลิฟสะดุ้งตื่น เลิฟมองหน้าราคานแล้วก็ตกใจนิดหน่อย ''พี่ราคาน'' เลิฟเลื่อนตัวขึ้นมานั่ง ''ตกใจอะไรขนาดนั้นล่ะ'' ราคานขำ ''ขอโทษทีครับ'' ราคานมองเลิฟ หัวเลิฟยุ่งฟูเพราะเพิ่งตื่น ใส่ชุดนอนใหม่ที่ราคานซื้อให้ กระดุมตรงอกหลุดเผยให้เห็นหน้าอกและซอกคอขาวๆ ราคานเลื่อนตัวเข้าไปใกล้เลิฟ เลิฟถอยหลังหนี หน้าของราคานเข้ามาใกล้จนเลิฟเขินหน้าแดง ราคานจับคอปกเสื้อของเลิฟ ''ใส่แล้วน่ารักจริงๆด้วย'' ราคานพูดยิ้มๆ เลื่อนตัวลงไปจากเตียง ยื่นมือมาให้เลิฟที่ยังทำตัวไม่ถูก เลิฟยื่นมือไปจับ ราคานดึงเลิฟให้ลุกขึ้น ''วันนี้ช่วยพี่ทำกับข้าวหน่อยได้มั้ย'' ''ให้ผมช่วยหรอครับ'' ''อื้ม เราเคยบอกว่าอยากลองทำไม่ใช่หรือไง'' เลิฟพยักหน้า ''อยากครับ'' เลิฟนั้นอยากทำอาหารมาตลอดแต่ตอนที่อยู่อพาร์ทเม้นท์เก่าไม่มีอุปกรณ์และพื้นที่ แถมวัตถุดิบก็ราคาแพง ลำพังแค่เงินเดือนพาร์ทไทม์ของเลิฟตอนนั้นซื้อไม่ไหว ''ปะ ลงไปข้างล่างกัน'' "ครับ'' ราคานมองหน้าของเลิฟ ''จริงสิ'' ราคานจับมือของเลิฟเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำแล้วเอามืออังน้ำมาล้างหน้าให้เลิฟ มือหนาๆของราคานฉวยโอกาสสัมผัสกับแก้มนุ่มๆของเลิฟ เลิฟเองก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่ทันตั้งตัว ราคานเอาผ้าเช็ดหน้าให้ ''หน้าเราใสดีเหมือนกันนะ'' ''ขอบคุณครับ'' ราคานยิ้ม ทั้งคู่เดินลงมาข้างล่าง โฬมนั่งอยู่ที่โซฟา เงยหน้ามามองทั้งสอง ''ไหนมึงบอกจะทำกับข้าวไง'' ''ก็เห็นเลิฟยังไม่ตื่นกูเลยเข้าไปดู'' ''ขี้เซาจังเลยนะมึง มีนัดรวมฝูงตัวเองอยู่ที่นี่แท้ๆยังจะตื่นสายอีก'' โฬมดุ ''ขอโทษครับ'' ''มึงอย่าดุน้องน่า มึงก็สายบ่อยไม่ใช่หรือไง'' ''ไอสัสนี่'' ราคานขำ เดินเข้าไปในครัว เลิฟเดินตามราคานไป ''มึง'' เลิฟหยุดเดินหันมามอง ''ครับ'' ''จะไปไหน ไม่มานั่งรอล่ะ'' ''กูบอกให้น้องเค้าเข้ามาช่วยน่ะ'' ราคานจูงมือเลิฟเข้าไปในครัว ราคานเอาผักออกมาวางไว้บนโต๊ะ ''เดี๋ยวเลิฟเอาผักไปล้างนะ ใช้ตะแกรงตรงนั้นน่ะ'' ''ครับ'' เลิฟรับคำ เอาผักไปล้างที่ซิ้ง ''มันจะสะอาดไหมนั่น'' เลิฟหันไปมอง โฬมยืนอยู่ข้างหน้า เดินเข้ามาหยิบผักล้างกับเลิฟ ''มึงไม่ไปนั่งรอล่ะ'' ราคานถาม ''กูเบื่อ'' ''แปลกคน กูเห็นปกติขี้เกียจไม่อยาจะทำอะไร'' ''คนเรามีการพัฒนาเสมอ'' ราคานขำ หลังจากที่ล้างผักเสร็จโฬมยกไปวางไว้บนโต๊ะ ''มึงจะอยู่ด้วยหรอ'' ''เออ'' ''งั้นมึงไปหุงข้าวให้หน่อยดิ'' ''ได้'' โฬมเดินไปที่หม้อหุงข้าว ท่าทางดูเก้ๆกังๆ ปกติโฬมไม่เคยทำงานบ้านอะไรมาก่อนเลยเพราะมีคนใช้ทำให้ตลอด เลิฟมองแล้วก็แอบขำ โฬมหันมามองดุๆ เลิฟเดินเข้าไปหา ''มันใช้ยังงี้ครับ'' เลิฟจัดแจงเองเสร็จสรรพ ''กูรู้หรอกน่า'' ''เลิฟ หุงเยอะกว่าปกติหน่อยนะวันนี้ พอดีมีแขกน่ะ'' ''ใครหรอครับ'' ''เพื่อนพวกพี่น่ะ'' ''เพื่อนหรอครับ'' ''ใช่ เพื่อนสมัยเรียน'' ''เราให้เค้าเข้ามาในบ้านฝูงจะดีหรอครับ'' เลิฟถามอย่างใสซื่อ ราคานยิ้ม ''พี่เช็คแล้วน่ะ พวกนี้ไม่มีฝูงสังกัด ไม่ได้เป็นสายของใครแน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างก็รู้จักกันมานานด้วย'' เลิฟพยักหน้ารับรู้ กลิ่นและดวงจิตที่ไม่คุ้นเคยเข้ามาใกล้ตัวบ้านจนเลิฟรู้สึกได้ ''เหมือนจะมากันแล้วนะ มึงออกไปรับไป'' ราคานบอกโฬม โฬมเดินออกมาข้างนอก เนื่องจากรอบตัวบ้านและทางเข้ามีหมอกหนาของหมอกอยู่ทำให้แขกผู้มาเยือนมองไม่เห็นและเข้ามาไม่ได้ โฬมเดินออกมาตรงทางเดินแล้วกวักมือเรียกให้รถหรูสองคันขับตามเข้ามา เลิฟคอยช่วยส่งของให้ราคาน ''คนที่มาคือใครกันหรอครับ'' ''เป็นเพื่อนที่สนิทากตอนเรียนน่ะ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักนะ อะ ยกออกไปเลย'' ทั้งสองยกกับข้าวออกมาข้างนอก ''ไงมึง ไม่ได้เจอกันนานเลย''
- k5 N! f3 B( I
อัคคี
# x/ H$ R' Y2 C# d' M: [$ ]
อาร์ท อัลฟ่าหุ่นล่ำหน้าตาคมเข้มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเอ่ยทักพร้อมกับโบกมือให้ราคาน อัลฟ่าร่างกำยำอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆมองมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ''ไงมึง เลิฟ นี่อัคคี นู่นอาร์ท เพื่อนพี่'' ''สวัสดีครับคุณอัคคี คุณอาร์ท'' ''คุณเลยหรอ ทางการไปมั้ง พี่ก็ได้'' อัคคีพูดขำๆ เลิฟรู้สึกประหม่านิดหน่อย ตอนนี้ในบ้านมีอัลฟ่าอยู่ถึง4คน แถมอัคคีกับอาร์ทนั้นมีพลังที่แผ่ออกมาแข็งแกร่งในระดับเดียวกับโฬมและราคานเลยทีเดียว แต่รังสีและกลิ่นของอาร์ทดูเป็นมิตรไม่อันตรายสักเท่าไหร่ ดูสงบเย็นๆแปลกๆ ''พสุล่ะ'' อาร์ทถาม ''รายนั้นยังไม่มาหรอก น่าจะสายๆโน่น'' โฬมเดินมานั่งลงตรงกลางระหว่างทั้งคู่ ''อะไรของมึง ไม่ทักกูสักคำแต่ถามถึงคนในฝูงกูเนี่ยนะ'' ราคานบ่นเพื่อน อาร์ทดูไม่ได้สนใจคำว่าของเพื่อนสักเท่าไหร่ ''กินกันก่อนเลยละกัน คนที่เหลือยังไม่มากันหรอก'' ราคานบอก ทั้ง5คนนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว อาร์ทกระดิกนิ้ว ทัพพีขยับด้วยตัวเอง ตักข้าวใส่จาน จานเลื่อนไปอยู่หน้าของทุกคน รวมถึงช้อนที่ตามไปวางอยู่ข้างๆ เลิฟมองอย่างทึ่งๆ ''ได้ข่าวว่าเราเรียนอยู่เซ้น์รอยัลด้วยใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ พี่รู้ได้ยังไงหรอครับ'' ''ก็ไอราคานมันมาบ่นให้ฟังประจำ ส่งรูปชุดนักเรี...อั๊ก! ไอเหี้ยนี่'' ราคานเอาศอกกระทุ้งสีข้างของอัคคี ''พูดมากเกินไปแล้วมึงอะ'' ''นานแล้วนะที่ไม่ได้มารวมตัวครบ4คน'' โฬมบอก ''ก็ไอคุณอาร์ทแม่งเล่นไม่ว่างเลยไง เพิ่งมาว่างช่วงนี้นี่แหละ'' ''กูมีงานมีการทำนี่ ไม่ได้เที่ยวเล่นไปวันๆแบบมึง'' อาร์ทยกชาขึ้นมาจิบ อัคคีมองบน ''นึกถึงสมัยเรียนเลยว่ะ ไม่รู้ว่ารุ่นเราไปไหนกันหมด'' ''นั่นดิ รวมสี่จตุรเทพไม่ครบเลย ติดต่อไอโชไม่ได้ ไม่รู้หายไปไหน'' อัคคีพูดอย่างเสียดาย โฬม ราคาน อัคคี และอาร์ท เป็นนักเรียนที่จบจากโรงเรียนเซ้นต์รอยัลรุ่นเดียวกัน ทั้งสี่คนสนิทกันมาก โดยเริ่มจากโฬมและราคานที่เป็นเพื่อนดันมาตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล ส่วนอาร์ทกับอัคคีเพิ่งได้เจอกันตอนเข้ามาเรียนที่เซ้นต์รอยัล โฬมเป็นคนที่ถูกจับตามองตั้งแต่เข้าไปเรียนเพราะมาจากตระกูลของอัลฟ่าผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งโฬมทำผลงานไว้ดีมากในวิชาการต่อสู้ด้วยมือเปล่าและการใช้พลัง เรียกได้ว่าไม่มีใครสู้โฬมเรื่องกำลังได้เลย ราคานเองก็ไม่น้อยหน้า มาจากตระกูลที่ดังไม่แพ้กัน เป็นรุ่นพี่สุดหล่อที่รุ่นน้องทั้งโรงเรียนต่างหมายปอง นิสัยดี เป็นกันเอง เรียนเก่งกีฬาเลิศ ฝีมือการต่อสู้เป็นรองแค่โฬมอยู่นิดหน่อยเท่านั้นในโรงเรียน อัคคีคืออัลฟ่าผู้ใช้ไฟ ซึ่งพลังนี้เป็นพลังที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่อัคคีได้รับการยอมรับจากผอว่าเป็นผู้ใช้ไฟที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่โรงเรียนเคยมีมา นอกจากนั้นอัคคียังเป็นอัลฟ่ารับซึ่งพบเห็นไม่บ่อย ทำให้ฮอตในหมู่พวกโอเมก้ารุกอยู่มากเลยทีเดียว ทั้งสามคนได้รับการรับเลือกให้เป็นจตุรเทพในรุ่นของตัวเองพร้อมกับเพื่อนอีก1คน ส่วนอาร์ทนั้น เป็นอัลฟ่ามาดเท่ นิ่ง สุขุม ผู้มาจากตระกูลอันสูงส่ง เดินไปมาในโรงเรียนพร้อมกับรูปปั้นหินอ่อนที่ทำหน้าที่เป็นเหมือนคนรับใช้และองครักษ์ เคยได้รับการเสนอชื่อให้เป็นจตุรเทพแต่ปฏิเสธ โดยให้เหตุผลว่าอยากเอาเวลาไปวาดรูปมากกว่า หลังจากเรียนจบทุกคนยกเว้นราคานกับโฬมแยกกันไปต่อมหาลัยเลยไม่ได้เจอกันช่วงหนึ่ง แต่หลังจากนั้นก็กลับมารวมตัวกันอีก ถึงจะไม่ครบแก๊งค์เถอะ อาร์ทเอาแต่มองตรงประตู จนราคานสังเกตได้ ''มีอะไรมั้ยมึง'' ''เปล่า'' ''นี่มึงมาวันนี้อยากเจอพวกกูใช่มั้ยเนี่ย'' อาร์ทส่ายหน้า ''อยากเจอพสุ'' ''ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ คิดก่อนสักนิดค่อยตอบก็ได้'' ราคานขำ "เออ กูก็อยากเจอสมาชิกฝูงมึงเหมือนกันนะ'' อัคคีบอก ประตูบ้านเปิดออกเสียงดัง รู้ได้ทันทีเลยว่าใครมา * x# f9 V( Q+ {3 N
รัม ' N2 N/ O0 |; b! B, k$ v4 P
หมอก ''สวัสดีครับทุกคน!'' รัมตะโกนเสียงดัง กึ่งเดินกึ่งกระโดดเข้ามาในบ้านพร้อมกับควันดำที่ลอยตามมาข้างหลัง ควันก้อนนั้นลอยไปอยู่ที่โซฟา ค่อยๆรวมตัวกันก่อขึ้นเป็นร่างของหมอกที่นั่งไขว่ห้างอยู่ ''อ้าว มีแขกหรอเนี่ย'' รัมมองผู้มาเยือนทั้งสองที่ดูงงๆ อาร์ทกับอัคคีหันไปมองโฬม ''เออ นี่ก็ลูกฝูงกูเหมือนกัน'' ''มึงนึกยังไงเอาไอรัมเข้าฝูง'' ''อย่ามาถามกู กูก็ไม่รู้'' ''พี่อัคคี โห ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ'' รัมเดินเข้ามาจับมืออัคคีเขย่ารัวๆ อัคคียิ้มแห้งๆ รัมหันไปมองอาร์ทแล้วยิ้มให้ ''สวัสดีครับ'' ''อืม'' อาร์ทพยักหน้าตอบยิ้มๆอย่างเป็นมิตร รัมเขินตัวบิดไปมา ''ไม่ค่อยได้เห็นพี่อาร์ทยิ้มเลยน้า จนบางทีแยกพี่กับหุ่นไม่ออกเลย'' ทั้งคู่รู้จักรัมดี สมัยเรียนรัมนั้นก็เป็นคนดังเหมือนกัน แต่ดังไปในทางที่ไม่ดีซะมากกว่า รัมเปิดตัวในการสอบคัดคลาสด้วยการกัดมือคู่ต่อสู้จนขาด ทำให้ถูกพักการเรียนตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอม เป็นการสร้างชื่อและตำนานให้ตัวเองไปเลย การสอบของรัมเป็นรอบที่น่ากลัวและรุนแรงจนบางคนไม่กล้าที่จะดูเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความสามารถด้านการต่อสู้ที่เหนือมนุษย์ทำให้ยังไงก็ต้องให้อยู่คลาสA ตอนอยู่ในโรงเรียนรัมเป็นคนที่ผลการเรียนดีเลิศ โดยเฉพาะในวิชาต่อสู้ เรียกได้ว่าไม่มีใครอยากจับคู่สู้กับรัมเลยสักคน เพราะทุกคนจะต้องบาดเจ็บสาหัสปางตายกันทั้งนั้น หน่วยแพทย์ทำงานกันจ้าละหวั่นทุกครั้งที่รัมทำการต่อสู้ รัมกลายเป็นตัวอันตรายในโรงเรียนที่ทุกคนหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้ มีแค่หมอกซึ่งเป็นคนเงียบๆนิ่งๆที่นั่งอยู่หลังห้องนี่แหละที่ทนให้รัมนั่งพูดใส่หูได้ทั้งวัน พวกรุ่นพี่และจตุรเทพเองก็ไม่กล้าไปยุ่งกับรัมเช่นกัน แม้ว่าพลังของรัมจะแข็งแกร่งและผลการเรียนดีเลิศแต่ก็ถูกคัดค้านการเสนอชื่อให้เป็นจตุรเทพ เพราะมีปัญหาเรื่องการควบคุมตัวเอง รวมไปถึงเป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าอยู่ฝ่ายไหนเวลาต่อสู้ ที่รัมดูรู้จักอาร์ทและอัคคีก็เพราะว่าเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่เป็นสมาชิกจตุรเทพอีกคนนั้นค่อนข้างสนิทกับรัม แม้เพื่อนจะไม่เห็นด้วยก็ตาม หลังจากเรียนจบทุกคนเหมือนจะจำรัมไม่ได้เลย เพราะรัมเป็นคนที่ไม่มีกลิ่น จำได้แค่เพียงมีนักเรียนโรคจิตคนหนึ่งที่เคยกัดมือคนขาดตอนสอบแค่นั้น หมอกนั่งมองทุกคนคุยกันอยู่ตรงมุมเหมือนอย่างเคย ''ไง'' อัคคีทักทายหมอก หมอกพยักหน้าให้เป็นการตอบกลับ อัคคีหันไปมองโฬม ''ฝูงมึงนอกจากเลิฟแล้วมีใครปกติมั้ยวะ'' ''กูกับราคานไง'' ''เออ ราคานอะใช่ แต่มึงอะไม่'' ''เอ้า ไอควยนี่'' อัคคีหัวเราะชอบใจ ราคานมองเพื่อนทั้งสองของตัวเองแล้วถอนหายใจ ทั้งหมดมานั่งคุยกันที่โซฟา เรื่องราวสมัยเรียนของทั้งสี่นั้นสนุกมาก เลิฟนั่งฟังอย่างตั้งใจ โฬมที่ฟังเพื่อนอยู่แต่สายตาเหลือบไปมองเลิฟที่นั่งตาแป๋วอยู่ตลอด ราคานมองโฬมสลับกับเลิฟแต่ไม่ได้พูดอะไร ''โดยเฉพาะตอนสอบต่อสู้นะ ไอโฬมเอาจริงเอาจังมา'' ''เอ้า กูก็ต้องรักษาอันดับหนึ่งเอาไว้มั้ยล่ะ'' ''ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนั้น ฝีมือตกไปแล้วหรือเปล่าอดีตอันดับหนึ่ง'' อัคคีพูดอย่าง้ทาทาย โฬมยิ้มมุมปาก ''ดวลกันปะล่ะ ย้อนอดีตกันสักหน่อย'' ''ก็มาดิวะ'' "กูขอผ่าน'' อาร์ทยกมือ ''เอ้า ได้ไงวะ มาเล่นด้วยกันดิ'' "กูไม่เอาเหมือนกัน'' ราคานบอก ''งั้นพวกมึงเลย จัดกันให้เด็กมันดูหน่อย'' โฬมบอก ราคานหันไปมองเลิฟ ''อยากดูหรอ'' ''ครับ'' เลิฟพยักหน้ารัวๆ ราคานถอนหายใจ ''เออ ยังไงก็ได้'' ''ผมๆ ผมเอาด้วยๆ'' รัมยกมืออย่างดี๊ด๊า อัคคีหัวเราะ ''อย่าเลย พี่ขอล่ะ'' รัมทำปากยู่ ''นานๆทีจะได้เจอกันนะเว้ย เอาสักหน่อยดิ'' อัคคีตื๊อจนอาร์ทตกลงร่วมด้วยอย่างเสียไม่ได้
5 c, y% D4 J- O( S$ z7 r2 a0 P# P7 t
พสุ พสุเดินเข้ามาในบ้านอย่างงงๆ จริงๆพสุงงตั้งแต่ก่อนเข้ามาแล้วว่าทำไมถึงมีดวงจิตและกลิ่นแปลกๆอยู่ในบ้านด้วย ''คุณ'' อาร์ทโบกมือทักทาย ส่งยิ้มให้ อัคคีโฬมและราคานมองอาร์ทด้วยสายตาประหลาดใจ ''ตั้งแต่คบกับมันมามันเคยทักมึงแบบนี้ปะ'' ''ไม่อะ มีแต่ด่า'' อาร์ทลุกไปหาพสุ ''อ้าว คุณ มาได้ยังไงอะ'' ''พอดีแวะมาหาไอราคานกับโฬมน่ะ คุณล่ะ ไปไหนมา'' ''ผมเพิ่งตื่นน่ะ'' ''เมื่อคืนทำงานหรอ'' อาร์ทดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เวลาพูดถึงเรื่องนี้ทีไรอาร์ทเป็นงี้ทุกที ''อืม ใช่ คุณล่ะ วันนี้ว่างหรอ'' ''ใช่ ผมไม่มีงานอะไร'' อาร์ทมองพสุตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มออกมา ''วันนี้คุณสวยจัง'' พสุเขินนิดหน่อย ''พูดอะไรของคุณเนี่ย'' ''เอ้า สองคนนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานมั้ย'' โฬมพูดขึ้น พสุรีบเดินไปนั่งที่โซฟา อาร์ทขำ เดินตามมานั่งลงข้างพสุ สายตาของเพื่อนจับจ้องมาที่อาร์ท ''มึงผีเข้าหรออาร์ท ก่อนหน้านี้ยังทำหน้าเหมือนอยากกลับบ้านอยู่เลย'' ''อะไร ใครอยากกลับกัน'' อาร์ทนั่งมองพสุไม่วางตาทำเอาพสุทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน ''มาครบแล้วก็ไปกัน ปะ'' ราคานลุกขึ้นพร้อมกับคนอื่นๆ พสุที่เพิ่งมาถึงเลยไม่ได้รู้เรื่องนี้ทำหน้างง ''ไปไหนกันหรอ'' ''จะเล่นดวลกันน่ะ'' "ดวล'' อาร์ทพยักหน้า ยื่นมือมาให้พสุ พสุยื่นไปจับ ทั้งหมดขึ้นมาชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องซ้อมการต่อสู้ขนาดใหญ่ที่โฬมต่อเติมเอาไว้ให้คนในฝูงใช้ อาร์ทมองราคาน ราคานมองตอบ ทั้งคู่ได้แต่ยิ้ม ไม่รู้จะทำไงกับเพื่อนสองคนนี้ดี ''เอาเลยมั้ย จะได้จบๆไป'' ราคานถาม ''อืมก็ได้'' ทุกคนที่เหลือออกมานั่งข้างๆ เหลือราคานและอาร์ทยืนอยู่ตรงกลาง ''สองคนนี้มันเคยเจอกันปะวะ'' อัคคีหันไปหาโฬม โฬมส่ายหน้า ''เท่าที่กูจำได้ไม่เคยนะ'' ราคานเปิดก่อน พุ่งตัวเข้าใส่อาร์ทด้วยความเร็วที่น่าตกใจ ง้างหมัดต่อยเข้าไปที่หน้าของอาร์ทเต็มๆ แต่มือของราคานกลับสัมผัสกับพื้นผิวที่แข็งแทน หัวของรูปปั้นหินอ่อนที่เข้ามาบังอาร์ทไว้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ มันจับดาบในมือแทงสวนใส่ราคานแต่ราคานหลบได้อย่างฉิวเฉียด ดีดตัวไปอีกฝั่งเพื่อตั้งท่า รูปปั้นไร้หัวถือดาบตั้งท่าพร้อมจะสู้อีกครั้ง ''โทษที ไว้จะซื้อคืนให้'' ''ไม่เป็นไร มีเยอะน่ะ'' อาร์ทยิ้ม หุ่นตัวนั้นพุ่งเจ้าใส่ราคาน ง้างกาบฟันใส่ราคานทันที ราคานหลบได้ทัน เตะเข้าที่สีข้างของรูปปั้นนั้นจนมันร้าวแทบแตก ''ถ้าหุ่นพัง็หมดลูกเล่นแล้วนะ'' ''หรอ แต่ของที่ให้เล่นในนี้ก็เยอะนะ'' จู่เสาเหล็กข้างบนก็ฟาดลงมาจนราคานกระโดดหลบแมบไม่ทัน รูปปั้นเอาดาบพุ่งแทงราคานทันที ราคานหลบหลีกการฟันของหุ่นไปเรื่อย มันไม่ได้ฟันแบบมั่วๆ แต่ฟันแบบมืออาชีพเลยทีเดียว นั่นก็เพราะว่าคนที่กำลังฟันจริงๆคืออาร์ทที่ควบคุมอยู่ต่างหาก สมัยเรียนอาวุธของอาร์ทคือดาบ อาร์ทมีฝีมือการฟันดาบเข้าขั้นอัจฉริยะ เมื่อเอามาประยุกต์ใช้กับพลังจึงทำให้สามารถสร้างกองกำลังนักดาบไร้ชีวิตที่แข็งแกร่งได้ ราคานรู้ดีว่าการต่อสู้กับอาร์ทให้ได้ผลสูงสุดคือการเข้าให้ถึงตัวของอาร์ท ราคานอาศัยช่วงที่หุ่นง้างดาบเตะเข้าที่หน้าท้อของมันอย่างแรงจนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดาบตกลงที่พื้น ราคานตั้งการ์ด ''พังแล้วนะ'' ''แย่จังเลย'' ''อึก!'' ราคานถูกแทงเข้าที่ขา ดาบที่ตกอยู่ที่พื้นตั้งขึ้นมาและแทงราคานด้วยตัวของมันเอง ราคานประมาทอาร์ทไปหน่อย ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวตอนนี้เป็นเหมือนอาวุธของอาร์ท เสาเหล็กด้านบนฟาดลงมาอีกครั้ง ราคานหมุนตัวหลบได้ทัน ใช้จังหวะนี้ดีดตัวพุ่งใส่ตัวของอาร์ททันที ต่อยเสยเข้าที่คางของอาร์ทจนอาร์ทกระเด็นไปกับพื้น อาร์ทเอามือจับปากที่แตก ''หน้าเลยหรอ'' ''โทษที'' ดวงตาของอาร์ทเปลี่ยนเป็นสีทองส่องสว่าง พลังของอาร์ทกระจายไปทั่วจนทุกคนรู้สึกได้ถึงแรงสั่น ราคานกระโดดตัวขึ้นข้างบนเพื่อหลบดาบหลายอันที่จ้วงแทงมาจากข้างหลัง รูปปั้นในสวนของบ้านวิ่งถือดาบกันเข้ามาในโรงยิมหลายสิบตัว ยืนรอราคานอยู๋ข้างล่าง ราคานจับเสาเหล็กห้อยอยู่ข้างบน ''ขอยืมหน่อยละกันนะ'' จนถึงตอนนี้ราคานก็ยังไมไ่ด้ใช้พลัง เพราะกลัวคนอื่นจะได้รับลูกหลง จู่ๆเสาเหล็กก็เริ่มเหวี่ยงไปมา เสาอีกอันเหวี่ยงมาจะประกบตัวของราคาน ราคานปล่อยมือ ทิ้งตัวลงไปยังพวกรูปปั้นที่ถือดาบรออยู่ ดวงตาของราคานเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน รังสีพลังของราคานที่แข็งแกร่งกว่าของอาร์ทมาแผ่กระจายออกมา กล้ามของราคานแน่นและขยายใหญ่ขึ้น ราคานใช้ขาเตะกวาดทีเดียวรูปปั้นพวกนั้นตัวขาดครึ่งร่วงพื้นแตกกระจาย พุ่งเข้ามาบีบคอของอาร์ท ''พอ'' สิ้นเสียงของราคานทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ ''จบแล้วหรอ'' อัคคีถามอย่างงงๆ เหมือนจำไม่ได้ว่าราคานทำอะไรไป ราคานปล่อยมือออก ''กูชนะ'' ''เออ กูก็ว่างั้นแหละ'' อาร์ทจับคอของตัวเองที่เป็นรอยช้ำ แล้วทำไมถึงจำไม่ได้ว่าเมื่อกี๊ราคานทำอะไร เลิฟเดินเข้ามาหาอาร์ท ''ขอโทษนะครับ'' เลิฟจับคอของอาร์ท ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว รอยช้ำที่คอของอาร์ทค่อยๆจางหายไป เลิฟรีบไปหาราคานที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ตรงขาชุ่มไปด้วยเลือดเพราะการถูกแทง เลิฟนั่งลงแล้วรีบรักษาให้ทันที ''ผมไม่น่าอยากดูเลย พี่เลยต้องเจ็บแบบนี้'' ''ไม่หรอก สู้กันมันก็แบบนี้นั่นแหละ'' ราคานลูบหัวของเลิฟ โดยมีสายตาของโฬมมองอยู่ ทั้งหมดลงมาชั้นล่าง คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะบอกลาแล้วแยกย้ายกันกลับ ''ไว้ว่างๆเจอกันอีกนะ'' อัคคีบอกเพื่อนๆ ''เออ อย่าลืมคิดเรื่องเข้าฝูงด้วยอะ'' ''ฝูงกระจอก กูไม่เข้าหรอก'' ''มึงไปตั้งฝูงเลยนะ กูจะไปตีให้ยับเลย'' โฬมด่า อัคคีหัวเราะ ''เออ ไปละๆ'' อัคคีขับรถออกไป หมอกและรัมก็กลับไปแล้วเช่นกัน พสุเดินออกมาหน้าบ้าน อาร์ทที่ยืนรออยู่รีบเดินเข้ามา ''ผมไปส่งนะคุณ'' ''ไม่เป็นไรหรอกคุณ ผมกลับได้'' ''ให้ผมไปส่งนี่แหละ นี่จะมืดแล้ว มันอันตราย'' ''ผมเดินอยู่ทุกวัน ไม่เป็นไรหรอก'' ''ให้ผมไปส่งเถอะน่า'' พสุไม่อยากเถียงต่อ ''แล้วแต่คุณละกัน'' พสุขึ้นไปบนรถของอาร์ทก่อนที่อาร์ทจะขับออกไป ราคานกับโฬมมองเพื่อนของตัวเองที่เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน ''กูว่าเราได้ไออาร์ทเข้าฝูงแน่'' ''ว่างั้นแหละ ต้องขอบคุณพสุแหละ ไม่งั้นมันไม่เข้าแน่ เดี๋ยวก็บอกว่าขี้เกียจอีก'' ทั้งคู่ขำ กลับเข้าไปในบ้าน อาร์ทขับจนมาถึงอพาร์ทเม้นท์เก่าๆของพสุ ''ขอบคุณที่มาส่งนะ'' ''ไม่เป็นไร'' พสุเปิดประตูเตรียมจะลงจากรถ หันมามองอาร์ทที่นั่งจ้องเหมือนรอให้พสุพูดอะไรสักอย่าง ''เอ่อ..คุณอยากขึ้นไปข้างบนมั้ย'' ''อยากครับ'' อาร์ทตอบอย่างทันควัน ลงไปจากรถทันที พสุปิดประตูอย่างงงๆ พาอาร์ทเดินขึ้นมา ภายในอาคารนั้นเก่าซอมซ่อมาก สภาพเหมือนจะพังลงมาไม่รู้วันไหน บรรยากาศก็ดูวังเวงน่ากลัว พสุเดินทะลุประตูเข้าไปในห้อง อาร์ทสั่งให้ประตูเปิดแล้วเดินตามข้าไป ''อ้าวคุณ ขอโทษ มันชินอะ'' ''ไม่เป็นไร'' อาร์ทมองไปรอบๆ ห้องของพสุนั้นเล็กมาก ''คุณไม่อยากย้ายที่อยู่จริงๆหรอ'' ''อยู่ที่นี่มันไปทำงานสะดวกกว่านี่'' อาร์ทนั่งลงบนเตียง พสุเอาน้ำมาให้ ''ขอบคุณครับ'' นั่งลงข้างๆอาร์ท ''วันนี้คุณเท่มากเลยนะ'' พสุชม อาร์ทยิ้ม ''คุณชมแบบนี้ผมกเขินแย่สิครับ'' ''คุณยังชมผมเลย ถ้าคนอื่นได้ยินทำไง'' ''ก็ได้ยินไปสิ จะเป็นอะไรล่ะ'' ''คุณนี่นะ'' อาร์ทขำ ''ผมพูดจริงๆนะ ย้ายไปอยู่ที่อื่นเถอะ ที่นี่มันอันตราย'' ''อีกไม่นานผมก็จะเก็บเงินได้ครบแล้ว ผมไม่อยู่ที่นี่นานหรอก'' ''ถ้ารอจนถึงตอนนั้นคุณคงจะโดนทำร้ายไปแล้วล่ะ'' อาร์ทพูดอย่างจริงจัง ''เอางี้ คุณไปอยู่กับผมมั้ย'' ''หืม เค้าชวนกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอคุณ'' ''คุณไม่โอเคหรอ'' อาร์ทมองตาของพสุ ''ผมแค่อยากได้ความเป็นส่วนตัวน่ะ'' ''ผมให้คฤหาสน์คุณหลังนึงอยู่คนเดียวไปเลย'' ''เกินไปแล้วคุณ'' พสุตีแขนของอาร์ท ''ผมกำลังคิดว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านฝูงก่อนน่ะ'' ''ก็ดีนะครับ ที่นั่นน่าจะปลอดภัยกว่าที่นี่แน่ๆ แต่จะปลอดภัยกว่าถ้าไปอยู่กับผม'' ''เมื่อไหร่คุณจะเลิกหยอดผมเนี่ย'' ''คุณก็หยุดสวยดิ ผมจะได้เลิกหลงแบบนี้ไง'' อาร์ทพูดอย่างไม่อาย ทำเอาพสุเขินนิดหน่อย พสุยิ้ม บรรยากาศรอบๆเปลี่ยนไป กลิ่นลาเวนเดอร์ของพสุที่อาร์ทโปรดปรานค่อยๆแผ่กระจายออกมา ''คุณว่าผมสวยจริงๆหรอ'' ''จริงสิ'' สายตาของพสุนั้นเย้ายวนมาก แววตาที่ดูลึกลับและน่าค้นหากำลังปลุกความเป็นอัลฟ่าในตัวของอาร์ท พสุเลื่อนตัวขึ้นมานั่งตักของอาร์ท ''แต่อย่างคุณน่าจะมีโอเมก้ามาติดเยอะอยู่นี่'' ''ตอนนี้ผมติดแค่คุณนี่แหละ'' อาร์ทใช้มือลูบไล้ไปตามใบหน้าของพสุ ไล่ไปเรื่อยจนไปถึงหลังคอของพสุ พสุจับมือของอาร์ทไว้ ''มือซนจังเลยนะครับ'' พสุยื่นหน้าลงมาจูบอาร์ท อาร์ทกอดเอวของพสุเข้าไปแนบชิดตัวแล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ''อืออ'' พสครางในลำคอ อาร์ทขบกัดริมฝีปากของพสุแล้วดึงเบาๆ สอดลิ้นเข้ามาพัวพันแลกลิ้นแลกน้ำลายกับพสุอย่างเร่าร้อน ลิ้นของอาร์ทชอนไชไปทุกซอกทุกมุม ทำเอาพสุเคลิ้ม หน้าแดงร้อนผ่าว อาร์ทถอนปากออก มองใบหน้าอันงดงามของพสุ ''ผมอยากมาร์คคุณจะแย่อยู่แล้วคุณรู้มั้ย'' ''ก่อนทำอะไรต้องคิดดีๆนะครับ'' ''ก็คุณนั่นแหละที่ทำให้ผมคิดอะไรไมไ่ด้นอกจากคิดถึงคุณ'' อาร์ทวางพสุลงบนเตียง ขึ้นมานอนคร่อมร่างของพสุไว้ กลิ่นของพสุนั้นเย้ายวนมาก ฟุ้งไปทั่วห้องนอน อาร์ทเอามือปัดผมที่ปรกหน้าของพสุออก โน้มหน้าลงมาจูบพสุ พสุเอามือคล้องคอของอาร์ทไว้แล้วจูบตอบ อาร์ทยื่นหน้าไปกัดติ่งหูของพสุ เลียไล้ไปตามใบหู ลากลิ้นเลียลงมาตามลำคอ ''อะ อา'' ดูดคอของพสุจนเป็นรอยแดง พอพสุเครื่องติดตัวตนตอนทำงานก็เริ่มออกมา สายตาของพสุนั่นยั่วยวนมากจนทำให้อาร์ทแทบจะทนไม่ไหว อาร์ทถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของอาร์ท อกหนาไหล่กว้าง กล้ามเป็นมัดๆเห็นชัด ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ อาร์ทค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของพสุลง หุ่นของพสุนั้นลีนมีกล้ามเนื้อพอเหมาะ ผิวขาวเนียนน่าสัมผัส อาร์ทก้มลงมาดูดหัวนมสีชมพูระเรื่อของพสุ ''อ๊ะ อืออ'' พสุคราง บิดตัวไปมา อาร์ทจูบไปทั่วตัวของพสุ ลากลิ้นเลียผ่านหน้าท้องเรียบ ถอดกางเกงของพสุออก ยกขาของพสุขึ้นสูง เผยให้เห็นตูดขาวเนียนกลมกลึง อาร์ทจูบแก้มก้มของพสุ เอามือแหกตูดของพสุออก รูหีสีชมพูของพสุขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ''สวยอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย'' อาร์ทยื่นหน้าไปเลียหีของพสุ ''งึก อ๊ะ'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหีของพสุไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของอาร์ททำเอาพสุเสียววาบไปทั้งตัว อาร์ทใช้ลิ้นดุนรูของพสุ เลียหีของพสุอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นอนลงบนเตียง พสุลุกขึ้นมา เลื่อนตัวไปตรงเป้าของอาร์ท ถอดกางเกงของอาร์ทออก ควยอาร์ทแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พสุขบกัดเบาๆลงไปตามลำควย ดึงกางเกงในของอาร์ทลง ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมา หัวยังไม่เปิดดี กองหมอยดกดำ กลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของอาร์ทกระจายเข้าจมูกพสุจนทำให้เงี่ยนไปหมดพสุเอาควยอาร์ทเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' พสุอมควยของอาร์ทอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนๆตรงหัวควย กินน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัว ถอกควยของอาร์ทลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา พสุเลียไปตามแง่งควยของอาร์ท ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย จับลำควยของอาร์ทตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดุดเลียไข่ของอาร์ทจนชุ่ม อาร์ทจับหัวของพสุไว้ เอาควยยัดปากแล้วเด้งเอวเย็ดอย่างเมามันส์ ''อาาา'' ''อ๊อก ออก อ๊อก'' ควยอาร์ทใหญ่คับปากของพสุไปหมด อาร์ทกระแทกควยเข้ามาในปากพสุไม่ยั้ง สายตาของพสุที่มองมาทำให้อาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นไปอีก แทงเข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด อาร์ทถอนควยออก น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยอาร์ทมา อาร์ทจับควยแฉะๆตีหน้าของพสุรัวๆ อาร์ทผลักพสุนอนลงไป เอาขาพาดบ่าตัวเอง เอาควยถูไปมาตรงรูพสุ ''ผมคงเบามือให้ไม่ไหวหรอกนะ'' พสุยิ้ม ''ใส่มาให้เต็มที่เลยครับ'' อาร์ทดันควยเข้าไปในหีพสุจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยอาร์ทใหญ่คับหีของพสุไปหมด แทงเข้ามาลึกจนพสุทั้งจุกทั้งเสียว ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีพสุนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยอาร์ทอย่างบ้าคลั่ง อาร์ทเด้งเอวเย็ดหีของพสุเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อะ อาาา'' ''ซี้ดดด'' อาร์ทจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของพสุอย่างเร็วและแรง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ผสมกันคละคลุ้งไปทั่วห้อง อาร์ทดึงแขนของพสุไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ''อะ อาาา'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุไปมาจนเสียวไปหมด ควยพสุแข็งกระดกขึ้นลง อาร์ทโน้มตัวลงมาจูบพสุ เร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก '''อือออ อื๊ออ'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมา อาร์ทเด้ารัวๆ ''อะ อาาาา ซี้ดด!'' อาร์ทกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของพสุ น้ำควยมากมายไหลเข้ามาเรื่อยๆ อาร์ทอุ้มพสุขึ้นเอาขาเกี่ยวเอวตัวเองไว้ โก้งโค้งลงแล้วเย็ดหีพสุอีกรอบทันที ''อึก อือออ แรงๆเลยครับ อาาา'' ''อูยยย'' อาร์ทเด้าหีของพสุอย่างเมามันส์ ซอยหีของพสุเป็นจังหวะ ตอกควยเข้ามาในหีพสุอย่างแรง ''อึก อาาา อ๊ะ'' พสุคราง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของอาร์ท เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึกกระทุ้งจุดเสียวของพสุย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ หัวของพสุขาวโพลนไปหมด ควยแข็งขึ้นมาอีกครั้ง อาร์ทดึงพสุมาจูบ เอวก็ยังไม่หยุดเด้าหีพสุ อาร์ทกระแทกเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ ''อะ อ๊ะ!'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด อาร์ทเด้ารัวๆ ''อูยยย อ้าา!'' อาร์ทตอกควยเข้ามาเต็มแรง ควยอาร์ทขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในหีพสุจนอุ่นไปหมด อาร์ททิ้งตัวลงนอนข้างพสุ ควยยังค้างอยู่อย่างนั้น ดึงพสุเข้ามากอด รอสักพักจนควยเริ่มหดลงแล้วจึงถอนออก น้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากรูของพสุ อาร์ทจูบเบาๆไปที่หลังคอของพสุ ใช้เขี้ยวถูไปมา พสุดันหน้าอาร์ทออกก่อนที่จะเผลอกัด ''ขอมาร์คไม่ได้เหรอครับ'' อาร์ทอ้อน เอาหัวถูหลังของพสุ ''เป็นผมจะดีจริงๆหรอคุณ'' อาร์ทจับพสุหันหน้าไปหา ''แล้วทำไมจะไม่ดีล่ะครับ'' ''คนอย่างคุณน่าจะเหมาะกับโอเมก้าดีๆมากกว่าผมนะ'' ''แล้วใครบอกว่าคุณไม่ดีล่ะ นอกจากตัวคุณเอง'' อาร์ทยื่นหน้ามาจูบพสุอย่างแผ่วเบา ''ผมไม่เร่งคุณหรอก แต่ถ้าวันไหนคุณปล่อยให้ผมได้มาร์คผมไม่ปล่อยโอกาสนั้นไปแน่'' พสุยิ้ม เอานิ้วจิ้มจมูกของอาร์ท ''น่ากลัวเหมือนกันนะคุณ'' อาร์ทขบกัดนิ้วของพสุเบาๆ ''ยังไงผมก็อัลฟ่านี่นา'' | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-5-6 03:21:36
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-5-6 07:07:27
โพสต์ 2022-5-6 03:52:30
โพสต์ 2022-5-6 04:38:09
โพสต์ 2022-5-6 05:00:46