แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-5-24 15:42 8 f3 ]5 u" Y0 g7 g% I
1 h( `4 o* h/ w, t- G
" u" w3 k u+ A
เลิฟ ในช่วงบ่ายของวันหยุด เลิฟนั่งกินขนมอยู่ที่โซฟา ดูวิดิโอบันทึกการสอบเลื่อนคลาสของนักเรียนเซ้นต์รอยัลรุ่นก่อนๆพลางจดบันทึกไปด้วย พรุ่งนี้จะเป็นวันสอบเลื่อนคลาสรอบกลางภาคแล้ว ที่จริงการสอบเลื่อนคลาสจะมีทั้งหมด4ครั้ง ครั้งแรกคือตอนสอบเข้าเกรด10(ม.4) ครั้งที่สองคือปลายภาคเกรด10 ครั้งที่สามคือปลายภาคเกรด11 และครั้งสุดท้ายคือก่อนจบเกรด12 คลาสคือสิ่งที่บ่งบอกรดับความสามารถของนักเรียนแต่ละคน A B C และD เช่น นักเรียนเกรด10แบ่งออกเป็น4ห้องคือ A B C D ตามคลาสของนักเรียนแต่ละคนเพื่อหลักสูตรที่เหมาะสม ภายในช่วงการสอบ4ครั้งนี้นักเรียนทุกคนมีโอกาสเลื่อนคลาสด้วยการประลองและทำผลงานได้ดี แต่ทางโรงเรียนมีการปรับเปลี่ยนหลักสูตรการศึกษาและการจัดคลาสของนักเรียนเพราะเห็นว่า การที่นักเรียนจะจบออกไปเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งจำเป็นจะต้องพัฒนาตัวเองได้ในระยะเวลาสั้นๆ จึงเปลี่ยนเป็นต้องสอบเลื่อนคลาสทุกกลางภาคและปลายภาคของแต่ละเกรดแทน เท่ากับว่าจะมีการสอบเลื่อนคลาสทั้งหมด6ครั้งในระยะเวลาการเรียนเกรด10-12(ม.4-ม.6) คลาสสุดท้ายที่นักเรียนอยูจะถูกบันทึกลงในใบจบ ซึ่งจะมีผลต่อการสมัครงานหรือขอร่วมฝูงในอนาคตเพราะโรงเรียนนี้ถือเป็นมาตรฐานของสังคม การสอบเลื่อนคลาสไม่ใช่การสอบกลางภาคปลายภาคตามปกติ เป็นการสอบที่แยกออกมาจากเรื่องวิชาการ โดยจะสอบเลื่อนคลาสก่อนแล้วจึงจัดสอบวิชาการตามปกติ ในการสอบเข้าของเลิฟเลิฟได้อยู่คลาสB ซึ่งสูงกว่าที่เลิฟคิดเอาไว้มากๆ ในตอนนี้เลิฟเก่งขึ้นกว่าตอนนั้นแล้ว ถ้าทำได้ไม่ดีเท่าตอนนั้นทุกคนคงจะผิดหวังมากแน่ๆ ตอนนี้ในโรงเรียนเลิฟเป็นที่รู้จักในฐานะโอเมก้าจากฝูงที่แข็งแกร่งซึ่งรวมอัลฟ่าตระกูลใหญ่ไว้ถึงสามคน ทำให้เลิฟเป็นที่จับตามองจากทุคนมาก มีคนที่ชอบและชื่นชมแต่ก็มีไม่เท่าคนที่เกลียดและหมั่นไส้ จ้องจะทำให้เลิฟล้มลงมาตลอดเวลา ถ้าเลิฟไม่แข็งแกร่งมากกว่านี้เลิฟต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ ตอนที่อาจารย์มาแจ้งข่าวนี้ก็เหลือเวลาอยู่แค่สามวันก่อนสอบ เลิฟเลยใช้เวลที่มีอันน้อยนิดในวันหยุดดูวิดิโอการต่อสู้ของนักเรียนรุ่นก่อนๆ พลังรักษาของเลิฟแน่นอนว่ามันไม่เหมาะกับการต่อสู้เลยสักนิดเดียว เลิฟจึงต้องพัฒนาความแข็งแรงของร่างกายและทักษะการต่อสู้ใช้อาวุธแทนเพื่อทดแทนในส่วนของพลังที่ไม่สามารถนำมาใช้สู้ตรงๆได้ ในชั่วโมงเรียนการต่อสู้เลิฟสามารถจดจำเทคนิคต่างๆได้แต่พลังกายของเลิฟนั้นน้อยมาก ถ้าต่อสู้ด้วยมือเปล่าเลิฟมีโอกาสแพ้สูง เลิฟลุกขึ้น เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน จากนั้นก็เดินขึ้นไปที่ห้องฝึกต่อสู้ชั้นบน วันที่เลิฟอยูบ้านฝูงคนเดียวและไม่ได้ทำอะไรเลิฟจะขึ้นมาที่นี่เพื่อฝึกการต่อสู้อยู่เสมอ ห้องฝึกนี้โฬมเป็นคนสร้างขึ้นมา มีอุปกรณ์เป้าซ้อม อาวุธต่างๆครบครัน เลิฟกดปุ่มเรียกหุ่นซ้อม ล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบมีดสั้นคู่ใจออกมา มันเป็นมีดสั้นที่ด้ามจับถูกประดับด้วยเงินและอัญมณีสีเขียวเป็นลวดลายอย่างวิจิตรและประณีต มันติดตัวมากับเลิฟตั้งแต่เลิฟเกิด เลิฟรู้สึกผูกพันธ์กับมีดเล่มนี้มาก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ตอนแรกเลิฟลังเลที่จะใช้มีดนี้เพราะเลิฟไม่ชอบความรุนแรง แต่ในตอนนี้เลิฟรู้แล้วว่าถึงเลิฟไม่ฆ่า คนอื่นก็จะฆ่าเลิฟอยู่ดี เลิฟจึงเลือกมีดสั้นนี้เป็นอาวุธประจำตัว เลิฟตั้งท่า กำมีดสั้นในมือแน่น พุ่งเข้าใส่เป้านิ่งนั้นและใช้มีดปักลงที่ลำคอ เป็นจุดที่ไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ก็ทำให้เส้นเอ็นทั้งร่างหยุดทำงาน นี่เป็นท่าที่เลิฟใช้เป็นประจำเพราะมันเป็นจุดที่ถ้าแทงแล้วเลิฟสามารถรักษายื้อชีวิตของคู่ต่อสู้ได้ เลิฟเรียนกายวิภาคมาเพื่อการนี้เลยทีเดียว แม้ว่าเลิฟจะต้องใช้ความรุนแรงแต่เลิฟก็จะไม่ฆ่าคนถ้าไม่จำเป็นเด็ดขาด เลิฟฝึกการพุ่งแทงหลายท่วงท่าย้ำที่จุดเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายของเลิฟชุ่มไปด้วยเหงื่อ เลิฟหอบหายใจเสียงดัง อย่างที่เลิฟคิดไว้ ถ้าไม่ใช้พลังรักษาตัวเองอ่อนๆไปตลอดการต่อสู้คงจะสู้นานไม่ไหว เลิฟเอามือแตะที่แขนของตัวเอง ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ความล้าของกล้ามเนื้อที่มีอยู่ค่อยๆหายไป ดวงจิตที่รุนแรงปรากฏขึ้นหลังเลิฟ เลิฟรีบหันไปมอง ; u4 A7 R6 u! R; y. d3 G* u! T
โฬม โฬมยืนอยู่ที่หน้าประตู ''สวัสดีครับ'' เลิฟรีบยกมือไหว้ โฬมเดินเข้ามาในห้อง ''ซ้อมอยู่หรอ'' ''ครับ'' โฬมพยักหน้า มองเลิฟที่ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อของเลิฟแนบเนื้อมองทะลุเห็นผิวขาวๆของเลิฟลางๆ โฬมไล่ความคิดเงี่ยนๆพวกนั้นออกจากหัว ''พรุ่งนี้มีสอบเลื่อนคลาสใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ แล้วพี่โฬมรู้ได้ยังไงหรอครับ'' เลิฟงงนิดหน่อยเพราะยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย ''ทำไมถึงไม่บอกกูล่ะ'' ''ทำไมหรอครับ'' ''ก็...ก็กูเป็นจ่าฝูง กูต้องรู้ความเป็นไปของลูกฝูงกูสิ'' ''ขอโทษครับ ครั้งหน้าจะบอกครับ'' ''ช่างมันเถอะ'' โฬมเดินเข้ามาใกล้เลิฟมากขึ้น ''ยกมีดขึ้นมา'' ''ครับ'' เลิฟยกมีดขึ้นมา โฬมจับมือของเลิฟ ''มึงต้องกำมีดช่วงนี้ เวลาแทงจะได้มีแรงส่งเยอะขึ้น มึงจับสูงเกินไป'' โฬมเลื่อนมือลงไปจับต้นขาของเลิฟกดลงให้ย่อตัว กลิ่นตัวที่หอมสดชื่นเหมือนมิ้นต์ลอยมาเตะจมูกโฬม โฬมกลืนน้ำลายเล็กน้อย ''แล้วก่อนจะออกตัวพุ่ง มึงต้องห้ามพุ่งตรง มึงไม่ได้ตัวใหญ่พอที่จะเอาไปเเทงตรงๆได้ ใช้ความตัวเล็กของมึงให้เป็นประโยชน์ ให้วิ่งแบบเลี้ยวๆหน่อยเพราะถ้ามันสวนมึงจะได้หลบได้ เข้าใจ้มั้ย'' ''เข้าใจครับ'' ''มึงลองวิ่งเข้ามาแทงกูดู'' ''จะดีหรอครับ'' ''มึงแทงกูไม่ได้หรอก เร็วๆเข้า'' เลิฟพยักหน้า ตั้ท่าจับมีดตามที่โฬมบอก ดีดตัวพุ่งใส่โฬมทันที ง้างมีดส่งแรงแทงไปที่ต้นคอของโฬม ดวงตาของโฬมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท กำข้อมือของเลิฟไว้แล้วดึงเข้ามากอดล็อคคอไว้อย่างง่ายดายจนเลิฟตกใจ ''เร็วกว่าที่คิดไว้ แต่อ่านทางง่ายเกินไปหน่อย'' โฬมปล่อยเลิฟลง ''มานี่สิ'' เลิฟเดินไปหาโฬม โฬมอ้อมมาด้านหลังแล้วบีบไหล่ให้เลิฟ แรงบีบของโฬมกำลังพอดีทำให้เลิฟสบายมาก ต่างจากการรักษาตัวเองทั่วๆไป ''ถ้ามึงอยากแข็งแรงกว่านี้มึงต้องออกกำลังกายเข้ายิม มึงมาที่ยิมกูก็ได้ เข้าไปได้เลย พวกลูกน้องมันรู้ว่ามึงอยู่ฝูงกู'' ครอบครัวของโฬมโด่งดังในเรื่องธุรกิจสินค้าด้านกีฬาและเป็นเจ้าของยิมดังหลายที่ ที่ที่โฬมดูอยู่คือยิมที่ดังที่สุดในย่านตัวเมือง ค่าบริการแพงมากแต่ก็แลกมาด้วยบริการที่คุ้มค่า ''ได้หรอครับ'' ''เออ แค่มึงตั้งใจก็พอ'' ''ขอบคุณมากเลยครับ'' เลิฟยิ้มดีใจ โฬมหลบหน้า ''เดี๋ยวกูจะหาเทรนเนอร์เอาไว้ให้ เค้าจะได้ช่วยเรื่องเทรนด์ให้ มึงจะเข้าไปวันไหนก็ตามใจเลย'' ''ครับ'' "อืม'' โฬมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ''กูจะกลับแล้ว แวะมาเอาเอกสาร'' ''ครับ กลับดีๆนะครับ'' โฬมเดินไปที่หน้าประตูแล้วก็หยุดเดิน ''กู...ซื้อเค้กมาอยู่ข้างล่าง ถ้าเสร็จแล้วก็อย่าลืมไปกินล่ะ'' ''ขอบคุณครับ'' ''สู้ๆ'' เลิฟยิ้มกว้าง ''ขอบคุณครับพี่โฬม'' โฬมพยักหน้าให้แล้วรีบเดินลงมาข้างล่าง ขึ้นมาบนรถ ยิ้มอ่อนๆก่อนจะขับรถออกไป เลิฟซ้อมต่ออีกนิดหน่อยแล้วลงมาข้างล่าง มีกล่องเค้กที่โฬมซื้อมาวางอยู่บนโต๊ะ เลิฟเปิดมันออก ตักใส่จานมานั่งกิน ค่อยหายเหนื่อยจากซ้อมหน่อย เสียงนาฬิกาปลุกของเลิฟดังไปทั่วห้องปลุกเลิฟให้ตื่นขึ้น เลิฟหยิบโทรศัพท์มากดปิดเสียง ขึ้นมานั่งเอามือขยี้ตาอย่างงัวเงีย เลื่อนตัวลงจากเตียงทันที เลิฟถอดชุดนอนของตัวเองออกใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันสอบเลื่อนคลาสครั้งแรกของเลิฟ ถึงเลิฟจะเตรียมตัวมาอย่างมากแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี แน่นอนว่าคนอื่นที่มีทักษะติดตัวมามากกว่าเลิฟก็ต้องเตรียมตัวมากันอย่างแน่นอน การสบเลื่อนคลาสไม่ใช่แค่การสอบทั่วๆไป มันยังเป็นโอกาสในการทำผลงานเพื่อให้ถูกทาบทามเข้าฝูงอีกด้วย ตอนสอบเข้านั้นทุกคนยังใหม่อยู่ ทำให้เลิฟชนะมาได้ แต่ครั้งนี้คงไม่ง่ายเหมือนตอนนั้นแล้ว เพราะถ้าเลิฟพัฒนาตัวเองมาได้ถึงขนาดนี้ แน่นอนว่าคนอื่นก็ต้องพัฒนาไปไกลแล้วเช่นกัน เผลอๆจะไกลกว่าเลิฟซะด้วย เลิฟลุกขึ้นเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า ครุ่นคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปดี การสอบเลื่อนคลาสไม่จำกัดชุดที่ใส่ในการประลอง เลือกใส่ได้ตามใจชอบให้เหมาะสมกับตัวเอง อย่างที่รัมเคยบอก จุดแข็งของเลิฟคือความว่องไว เพราะงั้นควรเลือกชุดที่พอดีตัวและเคลื่อนไหวได้คล่อง เลิฟมองชุดของรัมที่ให้มาตอนทำภารกิจฝูงเขี้ยวพยัคฆ์ เลิฟอยากใส่มันแต่คิดว่าเก็บไว้ใช้ตอนออกปฏิบัติการดีกว่า เลิฟหยิบเสื้อแขนยาวสีดำพอดีตัวที่ราคานเคยซื้อให้กับกางเกงหนังของรัมมาใส่ ยืนมองตัวเองในกระจก ดูไม่ค่อยเป็นเลิฟเท่าไหร่แต่แบบนี้ขยับตัวได้สบายดี เลิฟหยิบกระเป๋าเดินลงมาชั้นล่าง เลิฟเดินไปเปิดตู้เย็น เอาข้าวเช้าที่ราคานทำทิ้งไว้อุ่นมานั่งกินที่โซฟา วันนี้เลิฟตื่นเช้ามากเพราะจะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจเยอะหน่อย ครั้งนี้ไม่เหมือนกับตอนสอบเข้าเพราะไม่อนุญาตให้คนนอกนอกจากคนในครอบครัวเข้าไปในสนามประลอง เลิฟที่ไม่มีญาติที่ไหนแน่นอนว่าไม่มีคนมาเชียร์แน่นอน ก็แอบน้อยใจนิดหน่อย แต่เดี๋ยวค่อยมาบอกผลทุกคนทีหลังก็ได้ เสียงแจ้งเตือนไลน์ฝู.ดังขึ้น เลิฟกดเข้าไปอ่าน คนในฝูงต่างส่งข้อความมาให้กำลังใจเลิฟในการสอบวันนี้ แม้แต่หมอกที่ไม่พิมพ์อะไรเท่าไหร่ยังพิมพ์มาว่า 'สู้ๆ' เลิฟมีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาก หลังจากกินเสร็จเลิฟก็เอาจานไปเก็บ หยิบกระเป๋าเดินออกมาหน้าบ้าน ''จะไปโรงเรียนแล้วหรอ'' ' W8 K' S+ M1 Z$ c' E, b- o
ราคาน ราคานยินอยู่ข้างรถ ''สวัสดีครับพี่ราคาน'' เลิฟเดินเข้ามาหาราคาน ใส่เสื้อผ้าที่ราคานซื้อให้ เลิฟดูโตขึ้นมาก สวยมากอีกด้วย สวยกว่าพวกโอเมก้าลูกคนหนูที่ราคานเจอบ่อยๆเสียอีก ''พี่ราคานครับ'' เลิฟเรียกทำให้ราคานรู้ตัวว่าเมื่อกี๊เหม่อลอยไป ''เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ ปะ ขึ้นรถ'' ''ครับ'' เลิฟขึ้นมาบนรถของราคาน ราคานขับรถออกมาจากบ้านฝูง มุ่งหน้าไปที่โรงเรียน ''พร้อมมั้ย สอบวันนี้'' ''ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ แต่เตรียมตัวมาเยอะเหมือนกัน'' ''ทำได้อยู๋แล้ว ไม่ต้องกังวลหรอกนะ'' ''ผมแค่กลัวจะทำได้ไม่ดีน่ะครับ คนอื่นในโรงเรียนรู้เรื่องที่ผมอยู่ฝูงนี้แล้วด้วย ถ้าผมทำได้แย่ภาพลักษณ์ของฝูงต้องไม่ดีแน่ๆ'' ราคานยิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวของเลิฟเบาๆ ''ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นหรอก เลิฟทำใหดีที่สุดเท่าที่เลิฟทำได้ก็พอ คนในฝูงไม่ได้ภูมิใจที่เลิฟเก่งแต่ภูมิใจที่เลิฟตั้งใจต่างหาก นั่นก็ถือว่าเก่งแล้ว'' เลิฟยิ้ม ''ขอบคุณนะครับ'' ''แต่เสียดาย เค้าไม่ให้คนนอกเข้า'' ''ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะออกมาเล่าให้ฟัง'' ''พี่จะรอฟังข่าวดีนะ'' ราคานยิ้ม ราคานขับมาไม่นานก็มาถึงประตูทางเข้าโรงเรียนเซ้นต์รอยัล เลิฟหายใจเข้าลึกแล้วหายใจออก ''จริงสิ'' ราคานหยบกระเป๋าทำงานมาจากด้านหลัง เปิดออกแล้วหยิบเข็มกลัดอันหนึ่งขึ้นมา มันเป็นเข็มกลัดสีเงินรูปขวดน้ำหอมที่มีอัญมณีสีแดงประดับอยู่ ''อะไรหรอครับ'' ''เข็มกลัดประจำตระกูลของพี่น่ะ เลิฟติดไว้นะ'' ''เอามาให้ผมได้ยังไงล่ะครับ ของสำคัญขนาดนี้'' ''เอาไว้เป็นเครื่องราง แทนตัวพี่ที่จะอยู่ข้างเลิฟเสมอนะ'' ราคานติดเข็มกลัดให้ที่หน้าอกของเลิฟ เลิฟรู้สึกเขินจึงปล่อยกลิ่นฟีโรโมนที่หอมมิ้นต์สดชื่นออกมา ราคานมองใบหน้าสวยของเลิฟที่แหงนมองขึ้นมา กลั้นใจตัวเองไว้แล้วผละออก ''เข้ากันดีออก'' ''ขอบคุณมากนะครับ'' ราคานดึงเลิฟเข้าไปกอดหลวมๆแล้วลูบหัว "สู้ๆนะ'' เลิฟยิ้ม ''ครับพี่ราคาน'' เลิฟลงมาจากรถ ราคานโบกมือให้ เลิฟโบกตอบ ราคานขับรถออกไป เลิฟเดินเข้าไปตามทางเดินหินอ่อนลาดยาว นักเรียนหลายคนในชุดประจำตัวเดินกันเต็มไปหมด ท่าทางและรังสีที่แผ่ออกมามีความจริงจังมากกว่าวันเรียนปกติ ทำให้เลิฟรู้แล้วว่าวันนี้ของจริงแน่ๆ เลิฟเดินมาจนถึงตัวโรงเรียนที่ใหญ่เหมือนปราสาท เดินเข้ามาในห้องโถงหลัก คนในนั้นต่างหันมามองเลิฟด้วยสายตาแปลกๆแต่ไม่เป็นมิตรเลย เลิฟเป็นคนที่หลายคนไม่อยากสู้ด้วยเพราะจากผลงานคืนนั้นทำให้คนรู้ว่าเลิฟนั้นเก่ง แต่ก็มีบางส่วนที่หมายหัวเลิฟไว้ เลิฟเดินไปที่โต๊ะลงทะเบียบสอบเลื่อนคลาส นักรเียนคนไหนที่ไม่พร้อมสามารถสละสิทธิ์การสอบเลื่อนคลาสได้ หลังจากที่ลงทะเบียนเสร็จเลิฟก็มองหาเดซี่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาเดซี่ 'มาหรือยังหรอ' 'อยู่ที่โรงอาหารน่ะ มาหาเราสิ' 'โอเค เดี๋ยวเราเดินไป' เลิฟเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ''อ๊ะ!'' มีนักเรียนคนหนึ่งเดินมาชนเลิฟ ''ขอโทษนะ'' นักเรียนคนนั้นรีบขอโทษ ''ไม่เป็นไรครับ'' เลิฟลุกขึ้นมองหน้านักเรียนคนนั้น นักเรียนคนนั้นยิ้มให้แล้วเดินจากไป เลิฟมองตามหลังนักเรียนคนนั้น เลิฟไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่รอยยิ้มเมื่อกี๊ทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นๆกัน ไหนจะกลิ่นดินเหนียวและโคลนนี่อีก เลิฟมองเวลา รีบเดินไปหาเดซี่ที่โรงอาหาร เลิฟเดินเข้ามาในโรงอาหาร นักเรียนในชุดหลากสไตล์หลายแนวนั่งกินข้าวกันอยู่ ''เลิฟ!'' เดซี่โบกมือเรียก ราฟที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันยิ้มให้เล็กน้อย เลิฟเดินไปที่โต๊ะของทั้งคู่ ''วันนี้ดูดีนะ'' ราฟชม เลิฟมองเพื่อนทั้งสองเดซี่แต่งตัวด้วยชุดหวานๆดูพลิ้วไหว ส่วนราฟใส่เพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ รอยสักต่างๆกระจายอยู่บนตัวของราฟ ออร่าและพลังที่ปล่อยออกมายังคงเป็นมิตร กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆฟุ้งออกมาจากตัวของราฟ ''วันนี้ราฟก็เท่มากเลยนะ'' เลิฟนั่งลงข้างๆ ''ไม่ใส่เสื้อมันจะปลอดภัยหรอ'' ''จะใช้พลังเราไม่ใส่เสื้อจะง่ายกว่า'' ''อย่างนี้นี่เอง'' ''ตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย อยากสู้แล้ว'' เดซี่บอก ''หรอ เราไม่เห็นตื่นเต้นเลย'' ราฟเท้าคาง ''ราฟต้องรักษาระดับคลาสตัวเองใช่มั้ยครั้งนี้'' ''ใช่'' ''มีกี่คนที่ได้Aตอนสอบเข้านะรุ่นเรา ราฟรู้มั้ย'' ''มี3คน เรา กับอีกสองคน เราไม่รู้จัก'' ''น้อยจัง นึกว่าจะเยอะกว่านั้นซะอีก แล้วเราจะมีโอกาสมั้ยเนี่ย'' เลิฟตัดพ้อ ราฟยิ้ม ''อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ อย่าไปยึดติดกับคลาสเลย'' ราฟบีบไหล่ให้กำลังใจของเลิฟ ทันทีที่มือของราฟสัมผัสตัวเลิฟอาการปวดหัวรุนแรงก็เหมือนจะแวบขึ้นมา ราฟรีบปล่อยมือออก เอามือกุมหัวของตัวเองที่มีเส้นเลือดปูดโปน ''เป็นอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่า เราแค่เครียดแหละมั้ง'' ราฟยิ้มอย่างฝืนๆ ตาของราฟกระตุกเปลี่ยนเป็นสีแดงชั่วครู่หนึ่งอย่างรวดเร็วจนเลิฟไม่ทันสังเกต ''เราไปก่อนนะ เจอกันที่สนาม'' ราฟลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที ทั้งสองมองอย่างเป็นห่วง ''จะเป็นอะไรมั้ยนะ'' ''ก็บอกให้ไปหาหมอแล้วไม่ยอมไปนี่นา ไม่เป็นอะไรหรอก'' เดซี่กัดขนมปังเคี้ยวเต็มปาก ''พร้อมหรือเปล่า'' เดซี่ถาม ''กังวลนิดหน่อยน่ะ เดซี่ไม่กังวลเลยหรอ'' เดซี่ส่ายหน้า ''ถ้าเรามั่นใจว่าเราเตรียมตัวมาดีที่สุดแล้ว ผลจะออกมาแบบไหนเราก็ต้องยอมรับได้อยู่แล้ว ใช่มั้ยล่ะ ไม่ใช่ว่าเราไม่ได้เตรียมตัวมาสอบสักหน่อย'' ''นั่นสินะ'' เดซี่หยิบดอกไม้สีขาวจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เลิฟ ''ถ้าเครียดก็ดมกลิ่นดอกไม้นี้นะ มันจะช่วยให้ผ่อนคลาย'' เลิฟรับมาดม กลิ่นของมันนั้นหอมมาก ''ขอบคุณนะ'' เดซี่ยิ้มกว้าง 'นักเรียนเกรด10ทุกคนมารวมที่สนามประลองหลักภายใน10นาที ผู้ใดมาสายถือว่าหมดสิทธิ์สอบ' เสียงประกาศเรียกตัวนักเรียนดังไปทั่วโรงเรียน เกรด10-12จะสอบแยกกันคนละวัน เดซี่ยัดขนมปังชิ้นสุดท้ายรีบเคี้ยวแล้วกลืน ''ไปกันเถอะ'' ''อื้ม'' ทั้งคู่ลุกขึ้น เดินไปที่สนามประลองหลักที่ใช้ในการสอบเลื่อนคลาสและการประลอง บรรยากาศในสนามประลองหลักเหมือนกับวันสอบเข้า นักเรียนทุกคนและผู้ปกกครองที่มาดูนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ที่ล้อมรอบสนามประลองขนาดใหญ่ตรงกลาง ข้างบนมีห้องกระจกสำหรับคุณครู แต่สิ่งที่ต่างไปคือแต่ละคนนั้นดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม พลังที่แผ่ออกมาจากตัวทุกคนส่งแรงกดดันมากมายออกมา เลิฟที่เป็นโอเมก้ารู้สึกประหม่าตามธรรมชาติเมื่ออยู่ท่ามกลางเหล่าอัลฟ่าตัวใหญ่ เลิฟเอาดอกไม้ที่เดซี่ให้ขึ้นมาดมทำให้สบายใจขึ้นหน่อย ครูคนหนึ่งก้าวมายืนข้างหน้ากระจกห้องด้านบน ''สวัสดีนักเรียนเกรด10ทั้ง200คน วันนี้คือวันสอบเลื่อนคลาสประจำกลางภาค ก่อนอื่นครูจะขออธิบายกฏและกติกาที่เปลี่ยนไปจากตอนสอบเข้าสักหน่อย'' ครูเริ่มพูด นักเรียนทุกคนตั้งใจฟัง ''การสอบจะเริ่มขึ้นตอนเวลา10โมงตรง โดยจะทำการสุ่มเรียกชื่อออกมาทีละสองชื่อที่จะประลองกัน ผลการเลื่อนหรือลดคลาสจะแจ้งให้ทราบทันทีหลังจากคู่นั้นประลองเสร็จ จากนั้นก็กลับบ้านได้ นักเรียนคนใดที่คลาสเปลี่ยนในการประลองครั้งนี้ในเทอมต่อไปให้เปลี่ยนไปเรียนห้องเรียนที่ตรงกับคลาสใหม่ของตัวเอง'' ครูอีกคนถือกล่องมายืนข้างๆ ''ทุกคนสามารถใช้พลังหรืออาวุธอะไรก็ตามได้เต็มที่ มีข้อหามเพียงข้อเดียวคือ จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บแค่ไหนก็ได้ แต่ห้ามทำให้ฝ่ายตรงข้ามถึงแก่ชีวิตโดยเด็ดขาด อีกอย่างหนึ่ง อย่ายึดติดกับความคิดว่าถ้าอพ้จะถูกลดขั้น การตัดสินว่าจะให้เลื่อนหรือลดคลาสจะตัดสินจากผลงานที่ทำ มีพัฒนาการมากกว่าเดิมแค่ไหน'' ครูคนที่พูดล้วงมือลงไป ''คู่แรกก็นักเรียนท้อปเทียร์เลยนะ เอาล่ะ ครูจะเริ่มประกาศชื่อละนะ'' ทุกคนต่างลุ้นว่าจะเป็นชื่อของตัวเองหรือเปล่า และลุ้นยิ่งกว่าเดิมว่าจะได้สู้กับใคร เพราะทุกคนย่อมมีคนที่ตัวเองอยากเจอและไม่อยากเจอ ''คลาสA ราฟาเอล เอลดิช ราฟ'' เสียงฮือฮาดังขึ้น ราฟเป็นนักเรียน1ใน3คนที่ได้ไปอยู่คลาสAตอนสอบเข้า เลิฟไม่ได้อยู่ดูการต่อสู้ของราฟตอนนั้นเพราะหมดสติไปเสียก่อน ราฟลุกขึ้นเดินไปที่สนามประลองด้วยท่าทางนิ่งๆ ''นั่นใครวะ'' ''ไม่รู้ว่ะ กูไม่เห็นจำได้เลย'' เพื่อนๆที่ั่งอยู่ข้างหลังเลิฟพูดกัน ราฟกวาดสายตามองคนบนอัฒจันทร์ ความหนาวเย็นยะเยือกเข้ากระดูกแล่นผ่านร่างของทุกคนจนขนลุก สายตาเมื่อกี๊ของราฟมันน่ากลัวมาก จิตสังหารที่แรงกล้าโผล่ขึ้นมาชั่วครู่หนึ่งจากตัวของราฟ หรือเลิฟอาจจะคิดไปเอง ครูล้วงมือจับอีกครั้ง ''คลาสB ชลธี ชโลทร ชล'' คนที่ชื่อชลซึ่งอยู่คลาสเดียวกับเลิฟยืนขึ้น ''โชคร้ายชิบหายเลยว่ะมึง'' ''เออ เจอคลาสAเฉยเลย'' ''คลาสAแล้วไงวะ ตอนมันสอบเข้ากูยังไม่เห็นเลย'' ชลบอกเพื่อนแล้วเดินลงไปในสนามประลองอย่างมั่นใจ ขึ้นไปยืนประจันหน้ากับราฟ ''อยากจะรู้จริงๆเลยว่าคลาสAขี้เก๊กมันจะแค่ไหนกันวะ'' ชลพูดท้าทาย ราฟยิ้ม ''ไม่คิดบ้างหรอว่ามันมีเหตุผลว่าทำไมชั้นกับนายถึงอยู่คนละคลาสกัน'' ''อย่าอวดเก่งให้มากเลย'' เลิฟตั้งใจดูอย่างตื่นเต้น การต่อสู้เอาจริงของนักเรียนคลาสA จะเป็นแบบไหนกัน ตอนที่ราฟสู้กับเดซี่เลิฟนั้นดูออกว่าราฟไม่ได้เอาจริง ''การสอบเลื่อนคลาสคู่ที่หนึ่ง เริ่ม!'' 1 k! I: o# p( ?! @5 E$ J- J
ราฟ " r9 \9 C$ Y. ?( b5 U: e" ]" r
ชล ''เปิดก่อนได้เปรียบโว้ย!'' ดวงตาของชลเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินส่องสว่าง กระแสน้ำขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ราฟอย่างแรง ราฟยืนต้านกระแสน้ำนั้นไว้ได้ เปียกโชกไปทั้งตัว ราฟยิ้ม ''น้ำงั้นหรอ แย่ล่ะสิ'' ราฟพุ่งเข้าใส่ชล ง้างหมัดต่อยเสยคางชลอย่างรวดเร็วจนมองไม่ทัน ชลกระเด็นตัวลอยเกือบตกสนามแต่ใช้น้ำยันตัวเองเอาไว้ได้ทัน ชลใช้น้ำเสมือนแส้ฟาดใส่ราฟอย่างแรงแต่ราฟก็กระโดดหลบได้ ราฟวิ่งหลบแส้น้ำหลายเส้นของชลที่ตีลงมาบนพื้นสนามประลองด้วยท่วงท่าที่เร็วเหมือนหายตัว ผู้คนต่างฮือฮากับความเร็วของราฟ ราฟนั้นเร็วยิ่งกว่าเลิฟซะอีก ราฟเตะเข้าที่หน้าท้องของชลอย่างแรง ชลใช้โอกาสนี้ใช้น้ำล็อคตัวของราฟเอาไว้ ราฟเหมือนจมน้ำอยู่กลางอากาศ ชลหัวเราะ ''ไม่มีพลังอย่างอื่นแล้วหรือไง'' ชลบีบน้ำให้จับตัวแน่นขึ้นอีก ราฟยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว กัดนิ้วของตัวเอง ''ฉึบ!!!'' เลือดจากแผลของราฟจับกันเป็นหอกแหลมแทงทะลุท้องของชลทำให้ชลคลายพลัง ราฟตกลงมาบนพื้น ชลเอามือจับแผลที่ท้องของตัวเอง ''อะไรกันวะ'' ราฟเลียกินเลือดของตัวเองที่ปลายนิ้ว สายตาตอนนี้เปลี่ยนไปจากตอนแรกมาก มันดูน่ากลัวและสยอง ''อยากให้เอาจริงหรอ'' ''เออ มึงจะออมมือทำไมวะ'' ''โอเค'' ราฟควักด้ามจับที่มีหนามสีดำออกมา ใช้นิ้วตัวเองกดลงไปตรงหนามนั้น เลือดของราฟไหลออกมาอาบด้าม ค่อยๆหล่อหลอมขึ้นกลายเป็นดาบสีแเดงฉาน ''จริงจบได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่อยากให้นายได้โชว์พลังก่อนเฉยๆน่ะ'' ''มึงพูดงี้ได้ยั...อั๊ก!!'' ราฟพุ่งเข้ามาตอนไหนไม่รู้ ใช้ดาบเลือดนั้นแทงทะลุตัวของชลไป เลือดมากมายของชลพุ่งกระฉูดออกจากแผลของชล จับตัวเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่สีแดง มันพุ่งลงมาทิ่มแทงร่างของชลรัวๆครั้งแล้วครั้งเล่า ''อั๊ก อ๊ากกก!!'' ชลร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด กระอักเลือดออกมา เลือดของชลกระเซ็นเปรอะหน้าของราฟ ราฟย่อตัวแล้วเตะเข้าที่กลางหลังของชลอย่างแรงจนชลลอยขึ้นไป ดวงตาของราฟเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานน่ากลัว กรงเล็บเลือดนั้นระเบิดออก เลือดมากมายสาดลงมาที่พื้นจนแดงไปหมดพร้อมกับร่างแน่นิ่งของชลที่ตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง ผู้คนตกใจกันมาก ''แค่นี้คงพอแล้ว'' ราฟเอามือปาดเลือดชลที่เปรอะหน้ามาเลียกินอย่างสบายใจ เป็นภาพที่น่าสยดสยองเป็นอย่างมาก ทั้งนักเรียนและอาจารย์ต่างอึ้งกันหมด เสียงจับไมค์ดังขึ้นขัดความนิ่งเงียบ ''ราฟ A ชล C'' ราฟยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะเดินลงไป เลือดที่เปรอะไปทั่วบริเวณก็ไหลตามราฟไปด้วยจนสะอาดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หน่วยแพทย์รีบเข้ามาเอาตัวชลไปทันที ''เมื่อกี๊คือราฟหรอ'' เดซี่ถาม ''พวกคลาสAแกร่งกันขนาดนี้เลยหรอ'' เลิฟเริ่มหวั่นขึ้นมา การต่อสู้เมื่อกี๊ของราฟทำเอาเลิฟตัวสั่นเพราะความกลัว ใบหน้าของราฟเมื่อกี๊มันไม่ต่างอะไรจากพวกนักฆ่าเลย แผลเป็นรูปไม้กางเขนตรงคอของเลิฟเจ็บขึ้นมา เลิฟเอามือจับก็ไม่เห็นว่าเป็นอะไร ''คลาสB พฤกษา ปทุมพัฒนบวร เดซี่'' ''ตาเราแล้วล่ะ'' เดซี่ลุกขึ้น หยิบช่อดอกไม้สีม่วงลุกขึ้น ''สู้ๆนะ'' เลิฟบอก เดซี่โน้มตัวลงมากอดเลิฟ ''ไปAด้วยกันนะ'' ''อื้ม'' เดซี่เดินลงไปในสนาม ขนาดกำลังจะสู้เดซี่ยังดูสดใสอารมณ์ดีอยู่เลย เดซี่เหมือนความสดใสเดินได้เลยก็ว่าได้ มองโลกในแง่ดีอยู่เสมอแต่ก็ไมไ่ด้ไร้เดียงสา ดูแลตัวเองได้ เป็นไอดอลคนหนึ่งของเลิฟเลย ''คลาสC กรณินทร์ เนลสัน เนล'' คู่ต่อสู้ของเดซี่เดินลงมาในสนาม บุคลิกดูเท่ๆและนิ่งๆ ) |+ r3 \3 r# P/ u
เดซี่ 0 s' |) k# h" j% P0 c0 O
เนล เนลพอเห็นเดซี่ก็รู้สึกถูกใจในรูปร่างหน้าตาของเดซี่ กลิ่นดอกไม้เหมือนน้ำยาปรับผ้านุ่มแผ่ออกมารอบตัวของเดซี่ ''หวัดดี'' ''หวัดดี'' เดซี่ทักตอบ ''หลังจากที่ผมชนะเราไปหาอะไรกินกันดีหรือเปล่า'' เดซี่เลิกคิ้วขึ้น ''คงไม่ได้หรอกนาย เพราะเราจะชนะ'' เดซี่พูดยิ้มๆ ''มั่นใจดีนี่ ยังไงก็ช่าง ไปต่อด้วยกันเถอะ เป็นโอเมก้าใช่มั้ย'' ''ใช่'' เดซี่ตอบอย่างไม่ปิดบัง ''ไม่ต้องเล่นตัวไปหรอก'' ''คิดว่าเป็นอัลฟ่าแล้วจะเอาใครเค้าต้องยอมหมดหรอ'' ''ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือไง โอเมก้าก็เหมือนๆกันหมดนั่นแหละ'' ''แย่จัง เราดันเป็นโอเมก้าที่มีสแตนดาร์ดซะด้วย แล้วนายก็ไม่ถึงขั้น'' ตำพูดของเดซี่ทำให้เนลรู้สึกโมโห ''ปากดีเหมือนหน้าตาเลยนะ'' ''จะถือว่าเป็นคำชมละกัน เมื่อกี๊ที่ว่าขอโทษนะ อะ เราให้'' เดซี่ส่งช่อดอกไม้สีม่วงให้เนล เนลรับมาแต่ก็โยนมันทิ้งลงบนพื้น ใช้เท้าบดขยี้มันจนเละ ''พอดีไม่ค่อยชอบดอกไม้นะ'' เดซี่ยิ้ม ''งั้นก็แย่หน่อยนะ เราคงไปกันไม่ได้หรอก'' ''เริ่ม!!'' เนลบุกเข้าใส่เดซี่ก่อนทันที โยกตัวหลบหมัดของเนล กระโดดหลบเนลที่ย่อตัวลงไปจะเตะตัดขา เนลตามมาต่อทันที ง้างหมัดต่อยขเ้าที่หน้าของเดซี่ เดซี่เอาศอกขึ้นมารับไว้ ใช้ขาถีบยันตัวของเนลออกไป ท่วงท่าของเดซี่นั้นไม่หวือหวาดูสบายๆมาก อะไรบางอย่างพุ่งลงมาที่เท้าของเดซี่ฉิวเฉียดดไปนิดเดียว เดซี่มองก็เห็นว่ามันคือตะปู ดวงตาของเนวเปลี่ยนเป็นสีส้ม สะบัดมือยิงตะปูใส่เดซี่ดอกแล้วดอกเล่าเรียงเป็นทางยาว เดซี่วิ่งหนีตะปูของเนลที่สาดมาเหมือนไรเฟิล ตะปูดอกหนึ่งแทงเข้าไปที่มือของเดซี่ ดอกไม้สีขาวดอกเล็กงอกออกมาดูดซับเลือดตรงบาดแผลพร้อมกับดันตะปูที่ปักอยู่ออกมา ''อะไรกัน เป็นกระถางต้นไม้งั้นหรอ'' เนลหัวเราะ เดซี่ล้วงเข้าไปในใส้ หยิบดอกไม้สีม่วงที่ก้านแข็งแหลมเหมือนลูกดอกออกมาปาใส่เนล เนลกระโดดหลบดอกไม้ของเดซี่ เดซี่ปาดอกไม้ใส่ไม่หยุดและดูท่าเหมือนมันจะไม่หมดไปด้วย ดอกไม้พวกนั้นปักลงที่พื้นเต็มไปหมด ไม่โดนเนลเลยสักดอกเดียว เดียวหัวเราะเยาะ ''กระถางดอกไม้เดินได้อยู่คลาสสูงกว่ากูเนี่ยนะ ปากูไม่โดนสักดอก'' คนที่นั่งดูอยู่ก็หัวเราะด้วยเช่นกัน เดซี่ยิ้ม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีชมพูส่องสว่าง ''ก็ไม่ได้ตั้งใจให้โดนนี่'' ดอกไม้ที่ปักอยู่บนพื้นโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เถาวัลย์หนามมากมายเลื่อยขึ้นมาพันตัวของเนล เนลใช้ตะปูยิงใส่รากไม้พวกนั้นจนขาดกระจุยแต่มันก็งอกมาใหม่เรื่อยๆ เนลกระโดดหลบพวกรากไม้ที่จะพันขาของตัวเอง สนามตอนนี้เต็มไปด้วยเถาวัลย์ใหญ่สีเขียวที่มีดอกไม้สีม่วงงอกอยู่เต็มไปหมด กลิ่นดอกไม้ฟุ้งกระจายไปทั่วสนามประลอง ''ลูกเล่นเยอะจริงๆเลยนะ แต่กูก็มีเหมือนกัน'' เนลสะบัดมือ ตะปูขนาดใหญ่เท่าแขนพุ่งเข้าใส่เดซี่ เดซี่ดีดนิ้ว เถาวัลย์บนสนามเลื้อยมาบังตะปูของเนลที่ปล่อยมาเหมือนเป็นเพราะ ''มันจะกันไปได้อีกนานสักแค่ไหนเชียว'' เนลสาดกระสุนตะปูเข้ามาเรื่อยๆ เถาวัลย์ที่ช่วยกันบังเริ่มขาดถูกเจาะจนใกล้จะถึงตัวเดซี่เต็มที เลิฟลุ้นแทนเดซี่มากๆ เดซี่โยนเมล็ดพันธ์โปรยกลิ้งไปทั่วสนามโดยที่เนลไม่ทันสังเกต ''เสร็จกู!'' เถาวัลย์ที่บังเดซี่อยู่ขาดกระจายออก เดซี่รีบกระโดดหลบกระสุนตะปูแต่ก็มีบางดอกที่เจาะเข้าที่แขนและขา ดอกไม้สีขาวงอกออกมาดูดเลือดเดซี่จนเป็นสีแดงเพื่อห้ามเลือดไว้ เดซี่หันหน้าไปหาเนล เนลดีดตัวพุ่งเข้ามา ในมือถือตะปูที่ขยายใหญ่ขึ้นแทงเข้ากลางอกของเดซี่ เลิฟตกใจจนยืนขึ้นเกาะขอบสนาม เนลยิ้ม ''เลิกเล่นได้หรือยัง'' เดซี่ยิ้ม เนลตกใจที่เดซี่ไม่เป็นอะไรเลย ดวงตาของเดซี่เปล่งแสงสีชมพูเจิดจ้า ดอกไม้ขนาดใหญ่บานสะพรั่งออกมาจากตรงอกของเดซี่ดันเนลกระเด็นออกไปกลิ้งไปบนสนาม กลีบดอกไม้สีม่วงปลิวว่อนไปทั่ว ดอกไม้สีขาวชุ่มเลือดของเดซี่หดกลับเข้าไปในแผล เมล็ดพันธ์ที่เดซี่โปรยไปก่อนหน้านี้แตกออก ดอกไม้สีม่วงขนาดใหญ่งอกขึ้นมาสูงเสียดฟ้าล้อมตัวของเนลไว้ เดซี่ปรบมือเสียงดัง ดอกไม้พวกนั้นฟาดลงไปที่เนลรัวๆ ดวงตาของเดซี่เปลี่ยนเป็นสีปกติ ดอกไม้พวกนั้นเหี่ยวแล้วค่อยๆเฉาลง เนลนอนแน่นอ่งอยู่ตรงกลาง ''เดซี่ A เนล C'' เลิฟยืนขึ้นปรบมือทำให้คนอื่นปรบมือตามไปด้วย เดซี่โค้งคำนับให้ทุกคน ดอกไม้ที่งอกอยู่บนสนามก็โค้งคำนับด้วย เดซี่ยิ้ม ส่งนิ้วโป้งมาให้เลิฟ เลิฟส่งนิ้วโป้งกลับไป เดซี่เก่งมากจริงๆ หน่วยพยาบาลมาเอาตัวเนลออกไปจากสนาม เดซี่กลับขึ้นมานั่งข้างเลิฟบนอัฒจันทร์ ''ทำได้แล้ว'' เดซี่กระโดดโลดเต้นดีใจ เลิฟเองก็ดีใจไปด้วย ''ในที่สุดก็Aสักที'' ถึงเลิฟจะดีใจกับเดซี่แต่ก็กังวลเกี่ยวกับตัวเอง ถ้าเลิฟไม่ได้อยู่Aล่ะ ''คลาสB ชนกันต์ ธาดาวรวงศ์ เลิฟ'' เสียงประกาศชื่อของเลิฟดังขึ้น เลิฟยืนขึ้น ท่าทางดูไม่สบายใจเลย เดซี่เห็นอย่างนั้นเลยลุกขึ้นดึงเลิฟเข้ามากอดแน่นเขย่าไปมา ''ขึ้นAไปด้วยกันนะ'' เลิฟยิ้ม ''อื้ม'' เลิฟเดินลงไปในสนามประลอง หลายคนต่างจับตามองอยากเห็นเลิฟต่อสู้มากยิ่งทำให้เลิฟประหม่า ''คลาสA ไซค์'' เสียงประกาศชื่อคู่ต่อสู้ของเลิฟนั้นสั้นและกระชับ ไม่มีชื่อจริงหรือนามสกุล ''ตึก ตึก'' เสียงฝีเท้าของรองเท้าบู๊ทหนักๆดังมาจากอัฒจันทร์ นักเรียนคนหนึ่งที่ใส่สูทสีดำ แมสสีดำ ผมยาวปิดบังใบหน้าเดินขึ้นมา เลิฟมองไซค์ รังสีที่แผ่ออกมานั้นเย็นยะเยือก กลิ่นของไซค์นั้นอ่อนมากแต่พอได้กลิ่นคล้ายกับกระดาษที่ไหม้ แม้จะไม่เห็นหน้าแต่เลิฟก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองอยู่ ท่าทางเดาไม่ออกเลยว่าเป็นมิตรหรือเปล่า ''เริ่ม!!''
* d/ ?7 Q9 ~: c. c+ Z) ^( n
เลิฟ ) t- q4 L: U1 t
ไซค์ ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน ไม่มีใครขยับ เลิฟอ่านอีกฝ่ายไม่ออกเลยว่าจะเข้ามายังไง ไซค์ขยับขา เลิฟตั้งท่าแล้วออกวิ่งทันที พุ่งเข้าไปยกขาเตะเข้าไปที่สีข้างของไซค์ ไซค์จับขาของเลิฟไว้อย่างง่ายดาย เลิฟใช้ขาอีกข้างยันตัวเองเด้งออกมาจากไซค์ ตั้งหลักรอบุกใหม่ ไซค์ยังคงยืนอยู่ที่จุดเดิม ปัดฝุ่นออกจากสูทของตัวเอง ไซค์หมุนคอมาทางเลิฟอย่างรวดเร็วโดยที่ส่วนอื่นไม่ขยับ พุ่งเข้าใส่เลิฟอย่ารวดเร็ว เลิฟรีบออกตัววิ่งหนีทันที ไซค์วิ่งกวดเลิฟไปทั่วสนามแต่กลับไม่โจมตี เลิฟเองก็ไม่โจมตีกลับเช่นกันเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรอให้เลิฟโจมตีก่อนแล้วสวน จู่ๆไซค์ก็หยุดวิ่ง ''ปั้ง!!!!'' เลิฟชนเข้ากับอะไรไม่รู้หงายหลัง เลือดกำเดาไหล ข้างหน้าของเลิฟก็ไม่มีอะไรนี่นา เลิฟหันไปมองไซค์ ภายใต้ผมที่ปรกหน้ามีแสงสีเทาสว่างลอดออกมา เลิฟยื่นมือไปข้างหน้าก็พบกำแพงที่มองไม่เห็น ก่อนที่มันจะหายไป เลิฟยืนขึ้น ดีที่เมื่อกี๊เลิฟยังไม่ได้วิ่งเร็วที่สุด ไม่งั้นคงชนแรงกว่านี้ ไซค์ค่อยๆเดินเข้ามาหาเลิฟ เลิฟตั้งท่าย่อตัวลง ขยับถอยหลังเล็กน้อย ไซค์ล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทก่อนจะดึงเคียวยาวขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าเข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไงออกมา แสงอาทิตย์ที่ตกกระทบกับใบมีดแสดงให้เห็นว่ามันคมมากขนาดไหน ไซค์ง้างเคียวขึ้นแล้วฟันใส่เลิฟ เลิฟกระโดดตัวหลบ ไซค์ฟาดเคียวลงมาดักหน้าของเลิฟแต่เลิฟหยุดแล้ววิ่งสวนไปอีกทาง ไซค์เอาเคียวพาดพ่าแล้ววิ่งตามเลิฟ ที่ผ่านมาเวลาเลิฟสู้เลิฟจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะโจมตียังไง แต่กับไซค์เลิฟเดาไม่ออกเลย อยู่ๆไซค์ก็หยุดวิ่งอีกครั้ง เลิฟเองก็หยุดวิ่งด้วย ไซ์ง้างเคียวไปข้างหลังค้างไว้แล้วเหวี่ยงเคียวอันนั้นเหมือนบูมเมอแรงมาทางเลิฟ เลิฟย่อตัวลง เคียวอันนั้นตัดเส้นผมของเลิฟขาดอย่างฉิวเฉียดก่อนจะวนกลับไปอยู่ในมือของไซค์อีกครั้ง ไซค์พุ่งเข้ามาหาเลิฟทันที เลิฟวิ่งแต่ก็ชนเข้ากับกำแพงอีกครั้ง ไซค์ง้างเคียวขึ้นเหนือหัวแล้วฟาดลงมาเจาะไปที่ไหล่ของเลิฟ ''อ๊ะ!'' เลิฟร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด ใช้เท้ายันท้องของไซค์ดึงเคียวที่ตรงบ่าออก เลิฟออกวิ่งอีกครั้งแต่ก็ชนเข้ากับกำแพงอีก ไซค์เดินขึ้นบันไดที่มองไม่เห็นแล้วกระโดดง้างเคียวแทงลงมาที่เลิฟ เลิฟจะม้วนตัวหนีแต่ก็ติดกำแพงอีก ทำให้เคียวของไซค์แทงลงตรงหน้าท้องของเลิฟอย่างจัง ไซค์ดึงเคียวออก เลือดของเลิฟกระฉูดออกมา ไซค์ยืนตรงมองเลิฟอย่างนิ่งๆ ผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮาว่าจบแล้วงั้นหรอ นี่เป็นนักเรียนจริงๆหรอ ทำไมสไตล์การต่อสู้มันถึงได้แปลกขนาดนี้ เลิฟล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบมีดสั้นสีเขียวออกมา ยันร่างตัวให้ยืนขึ้นมาอีกครั้ง เลิฟก็ต้องสู้บ้างเหมือนกัน เลิฟย่อตัวลง ดีดเท้าพุ่งเข้าใส่ไซค์ ไซค์ยกเคียวขึ้นมาฟาดใส่เลิฟ เลิฟเหยียบเคียวของไซค์ลอยขึ้นไป จับมีดแทงพุ่งลงมาที่หัว ไซค์ถอยตัวหลบการโจมตีของเลิฟได้ เลิฟดึงมีดที่ปักพื้นอยู่ออกมา บรรยากาศรอบๆเปลี่ยนไป ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ดวงจิตของเลิฟค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น พลังที่ปล่อยออกมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เลิฟเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเลิฟเปล่งแสงสีเขียวเจิดจ้า แผลตรงไหล่ของเลิฟหายไปแล้ว มีดสั้นที่เลิฟถืออยู่ก็เปล่งแสงสีเขียวออกมาเช่นกัน ไซค์ผงะออกไปเล็กน้อย สายตาของเลิฟตอนนี้เหมือนลุกเป็นไฟ เลิฟจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ยังไงเลิฟก็ต้องไปAให้ได้ เลิฟพุ่งตัวใส่ไซค์ด้วยความเร็วแสง ไซค์ยกเคียวขึ้นมาเตรียมจะฟาดแต่พริบตาเดียวเลิฟที่ตรงเข้ามาก็หายไป เลิฟง้างมีดแทงมาที่ลำคอของไซค์จากด้านข้าง ไซค์รีบยกเคียวกันเลิฟไว้ เลิฟใช้ความตัวเล็กเหยียบยันเคียวของไซค์ ทั้งคู่ปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ไซค์ใช้เคียวยันตัวเลิฟเอาไว้ทำให้มีดสั้นของเลิฟแทงไม่ถึง ไซค์ถีบหน้าท้องของเลิฟจนลงไปกองกับพื้น เลิฟจะพุ่งตัวอีกครั้งแต่กลับพบว่าตัวเองโดนขังอยู่ในกล่องที่มองไม่เห็นทั้งสี่ด้าน ไซค์ง้างเคียวเดินตรงเข้ามา จบแล้วงั้นหรอ เลิฟสู้ไม่ได้จริงๆงั้นหรอ แสงแดดส่องลอดเข้ามา เลิฟสังเกตเห็นว่าแสงนั้นมันหักเหแปลกๆ ไซค์เดินเข้ามาจนถึงตัวเลิฟ ง้างเคียวขึ้นเตรียมฟาด เลิฟแทงมีดสั้นติดกล่อง ดวงตาของเลิฟเปล่งประกายสีเขียว มีดของเลิฟยืดออกอย่างรวดเร็วแทงไปที่บ่าของไซค์ ไซค์รีบถอยตัวออก เลิฟสังเกตเห็นว่าระหว่างกำแพงล่องหนพวกนี้มันจะมีช่องอยู่ เลิฟยืนขึ้นมาอีกครั้ง หยิบดาบเล่มนั้นพุ่งเข้ามาจะแทงท้องของไซค์ ไซค์ยกเคียวขึ้นมากันทางด้านหน้า แต่เลิฟกลับยิ้มแล้วเลี้ยวอย่างรวดเร็วไปทางด้านข้าง ดีดตัวให้ลอยขึ้น ดาบยาวหดลงกลับเป็นมีดสั้น เลิฟแทงเข้าที่ต้นคอของไซค์อย่างจัง ดวงตาของเลิฟสว่างวาบ มีดนั้นยาวออกมาอีกครั้งทะลุคอของไซค์ไป เลิฟถอนมีดออกจากคอของไซค์ ไซค์ล้มลงไปนอนแน่นิ่ง เลิฟหอบหายใจเสียงดัง ทั้งสนามประลองลุ้นกันจนเงียบไปหมด ''เลิฟ A ไซค์ A'' เสียงเชียร์ดังไทั่วสนาม เดซี่โปรยดอกไม้ลงมาที่เลิฟมากมาย เลิฟยิ้มยืนขึ้นมองไปรอบๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เลิฟทำได้แล้วจริงหรอ เลิฟได้อยู่คลาสAแล้วจริงๆหรอเนี่ย เลิฟดีใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็รีบนั่งลงมา เอามือจับที่แผลของไซค์ ทำการรักษาแผลของไซค์จนมันผสานกันสนิทเหลือทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็นจางๆ ไซค์นั่งขึ้นมา ''ขอบใจ นายเก่งมาก'' เลิฟตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าไซค์พูดได้ ไซค์เดินลงไปจากสนาม เลิฟเดินออกมาด้านนอก เดซี่กับราฟยืนรออยู่ เดซี่วิ่งเข้ามากอดเลิฟ เลิฟกอดตอบ ''ได้อยู่Aด้วยกันแล้วนะ'' ''จริงด้วย ดีใจจังเลย'' เป็นไม่กี่ครั้งในประวัติศาสตร์ของโรงเรียนที่มีโอเมก้าอยู่คลาสA แถมรอบนี้ยังมีถึงสองคนและยังเป็นแค่เด็กเกรด10อีกด้วย ''ตื่นขึ้นมาแล้วสินะ'' ราฟพูดยิ้มๆ ''อะไรนะ'' ''อ๋อ เปล่า เราหมายถึง ยินดีต้อนรับสู่คลาสAนะ ดีจัง จะได้เรียนด้วยกันแล้ว'' ''นั่นสิเนอะ'' ราฟยิ้ม ดวงตาสั่นระริก ''เราไปก่อนนะ เจอกัน'' ราฟเดินจากไป เลิฟงงนิดหน่อย ''ไปกินไอติมฉลองกัน'' ''อื้ม ไปสิ'' ทั้งคู่เดินมาที่โรงอาหาร ''เดี๋ยวเราไปซื้อให้ เราเลี้ยงเอง'' เดซี่บอกแล้วเดินไป เลิฟเอาโทรศัพท์ข้นมา กดพิมพ์ข้อความอย่างตื่นเต้นแล้วกดส่งเข้าไปที่แชทฝูง 'ผมเลื่อนคลาสมาอยู่คลาสAแล้วนะครับ' 'เห็นมั้ย บอกแล้วว่าทำได้' ราคานตอบกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนรออยู่ รัมส่งสติ๊กเกอร์รูปงูดีใจมาหลายตัว 'งั้นคืนนี้ฉลองที่บ้านฝูงนะ สัก5ทุ่มละกัน ทุกคนน่าจะมากันหมดแล้ว เดี๋ยวเลียงเอง' ราคานบอก ทุกคนก็เห็นด้วย เลิฟรู้สึกตื้นตันใจากที่มีคนยินดีกับความสำเร็จมากขนาดนี้ ถึงจะมีลึกๆที่เลิฟอยากให้พ่อแม่ได้เห็นเลิฟในตอนนี้ก็เถอะ ทั้งคูคงจะดีใจที่เลิฟอยู่รอดาได้ขนาดนี้ ต้องขอบคุณฝูงของเลิฟที่เป็นเหมือนครอบครัวใหม่ของเลิฟจริงๆ เดซี่เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับไอติมถ้วยใหญ่ เดซี่ยกช้อนขึ้นมา ''แด่คลาสA'' เลิฟขำ ยกช้อนขึ้นมาชนกับเดซี่ ''แด่คลาสA'' . P$ Q# W" k( I) A) A" \
รัม 'งานประมูลอัญมณีการกุศลจะถูกจัดขึ้นที่โรงแรมxคืนวันพรุ่งนี้ มีผู้ทรงคุณวุฒิหลายท่านมาร่วมงาน' รัมนั่งดูข่าวอยู่บนโซฟาสีเขียวกำมะหยี่ในห้องคอนโดหรูใจกลางย่านตัวเมือง จิบไวน์สีม่วงจากแก้วสีเขียวมรกตไปพลาง รัมเพิ่งตื่นจากการนอนกลางวัน ในช่วงกลางวันถ้าไม่มีการนัดรวมฝูงรัมก็จะนอนตลอด และตื่นมาใช้ชีวิตอย่างสดใสในตอนกลางคืน รัมอ่านข้อความในแชทฝูงแล้วยิ้มออกมา ดีใจกับเลิฟที่เลิฟได้ไปAและภูมิใจในตัวเองที่สอนเลิฟจนเก่งขึ้นขนาดนี้ด้วย ทีนี้เวลาแกล้งจะได้สนุกกว่าเดิม ถึงรัมจะชอบแกล้งเลิฟอยู่บ่อยๆแต่ก็เพราะเอ็นดูนั่นแหละน่า ถ้าเกลียดจริงรัมคงฆ่าทิ้งไปแล้ว รัมดูเวลาบนนาฬิกา อีกไม่นานรัมจะต้องออกไปดูงานที่บาร์แล้ว หลังจากนั้นต้องไปกินเลี้ยงที่บ้านฝูงต่อ รัมลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างแล้วหยิบบาธบอมหย่อนลงไป มันส่งเสียงฟู่แล้วเกิดฟองมากมาย รัมก้าวขาลงไปแช่น้ำในอ่างอย่างสบายใจ ในมือถือโทรศัพท์ที่เปิดข้อมูลเกี่ยวกับเครื่องเพชรที่จะนำมาโชว์ในงานประมูลพรุ่งนี้ รัมไม่ได้รับบัตรเชิญซะด้วย จะแวะไปดีมั้ยนะ รัมเลื่อนดูอัญมณีที่งดงามอย่างหลงใหล เวลามีงานแบบนี้ทีไรต้องเกิดการโจรกรรมขึ้นทุกที ถ้างั้นถงรัมจะไปหยิบของมาสักสองสามชิ้นก็คงจะไม่เป็นไร รัมขึ้นจากอ่าง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีเขียวมาใส่ เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ผิวของรัมนั้นแห้งเร็วจนไม่ต้องเช็ด รัมหยิบชุดในตู้ออกมาใส่ ยืนมองตัวเองหน้ากระจก สำหรับรัมแล้ว ส่วนไหนจะได้รับบาดเจ็บจนพังก็ได้ แต่ใบหน้าเป็นส่วนที่รัมหวงแหนที่สุด ถ้าใบหน้าที่แสนสมบูรณ์แบบนี้ได้รับรอยบาดเพียงนิดเดียว บอกได้เลยว่าคนที่ทำจะไม่มีโอกาสรอดไปแน่ รัมเปิดหน้าต่าง ลมจากข้างนอกพัดโกรกหน้าของรัม รัมชอบลงไปข้างล่างแบบนี้มากกว่าลงลิฟท์ธรรมดานี่นา รัมปิดหน้าต่าง ขึ้นไปยืนบนขอบระเบียง หันหลังแล้วทิ้งตัวดิ่งลงไปข้างล่าง คนที่ขับรถไปมาต่างตกใจกับภาพที่เห็น ก่อนที่รัมจะโหม่งพื้นรัมใช้มือยันพื้นเอาไว้อย่างง่ายดาย เด้งตัวขึ้นยืนจัดเสื้อโค้ทของตัวเองให้เข้าที่ มองไปรอบ รัมขำออกมา หน้าตาตื่นตกใจของผู้คนนี่มองกี่ครั้งก็ตลกซะจริง ยังไม่ชินกันอีกหรือไงนะ ก็ลงมาแบบปกตินี่นา รัมเดินไปขึ้นรถสปอร์จสีเขียวมรกตสุดหรูคู่ใจ ก่อนจะขับออกไปที่ย่านบันเทิง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง รัมจอดรถ มองไปข้างหน้าลานกว้างก็เห็นพสุกำลังดีลกับลูกค้าอัลฟ่าตัวใหญ่อยู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รัมเห็นพสุขายตัวอยู่ที่นี่ อันที่จริงรัมไม่ได้สนใจซะมากกว่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา รัมเดินเข้ามาในร้าน พวกลูกน้องต่างโค้งทำความเคารพรัม รัมนั่งลงที่โต๊ะชั้นสองตัวประจำ สอดสายตามองไปรอบๆร้านหาดูว่ามีลูกค้าที่น่าสนใจบ้างหรือเปล่า ที่จริงแล้วก็มองหาแค่คนเดียวนั่นแหละ ลูกค้านักฆ่าที่ชื่อโซล ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย รัมก็รีบไปให้เลิฟรักษาโดยไม่ได้ให้ช่องทางติดต่อเอาไว้ด้วย เสียดายนิดหน่อยแต่คงไม่เป็นไร พนักงานเดินเอาไวน์มาเสิร์ฟให้รัม รัมจิบช้าๆ ถึงจะไม่ได้เจอโซลมาตลอดทั้งอาทิตย์ก็จริง แต่ทำไมถึงรู้สึกถึงกลิ่นเถ้าถ่านนั่นอยู๋ตลอดเลยนะ
. U+ i) d# D- w+ B3 G0 o& f
โซล บนถนนเส้นหนึ่งในค่ำคืนที่มืดมิด รถตู้สีดำคันหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปตามเส้นทางเพื่อออกจากเมือง ''ไอเค มึง แน่ใจหรอวะว่าทางนี้'' คนที่นั่งข้างคนขับถามอย่างกังวล ''เออ ทางนี้แหละ ถ้าไปทางหลวงหลักก็โดนพวกมันจับได้ดิวะ กลัวอะไรของมึงวะเป้ก'' ''แล้วมึงเอาน้องชายมึงมาด้วยเนี่ยนะ'' เป้กขับชี้ไปที่คนเบาะหลัง ดูท่าทางจะเป็นวัยรุ่นทั่วๆไป ''ถ้ากูทิ้งไอคัทไว้ที่บ้านมันก็โดนเก็บอยู่ดี'' ''เราจะรอดแน่หรอวะ'' ''กูดูลาดเลามาแล้ว วันนี้พวกมันไม่มีออกลาดตระเวน ไอคัท มึงเอากระเป๋าซ่อนไว้ที่เบาะหลังดีๆ'' ''ครับ'' คัทหยิบกระเป๋าที่มีตราสัญลักษณ์รูปแมงมุมที่มีเงินอยู่ข้างในมากมายยัดเอาไว้ใต้เบาะหลัง เคขับรถไปเรื่อยจนกระทั่งใกล้จะออกจากเขตเมือง รอบข้างสองฝั่งเป็นป่ารกทึบ จู่ๆหลังคารถก็เกิดเสียงกระแทกดังและยุบลงมา ''เหี้ย อะไรวะ!'' ทุกคนในรถตกใจกันเป็นอย่างมาก รีบเบรครถแล้วลงมาดู หลังคารถยุบลงไปจริงๆแต่รอบๆไม่มีใครอยู่เลย เคพยายามจับจิตสัมผัสแต่ก็ไม่พบใคร ''แม่งไม่ปลอดภัยแล้วว่ะเค กลับกันเหอะ'' เป้กบอกเพื่อน ''กลับเหี้ยอะไร เหลืออีกนิดเดียวก็จะรอดแล้ว ไปกันต่อเหอะ'' เลือดของเป้กกระฉูดใส่หน้าของเคและคัท เป้กยืนตาค้าง ตรงคอมีรอยกรีด ล้มลงไปนอนที่พื้นเผยให้เห็นเจ้าของผลงาน ผู้ชายคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้ เอาบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาสูดแล้วพ่นควันออกจากปาก จิตสังหารที่แผ่ออกมารอบๆนั้นน่าขนลุกมาก ทำไมถึงจับสัมผัสไม่ได้ก่อนหน้านี้นะ เคดันตัวน้องมาข้างหลัง ''มึงเป็นใคร'' เคถามใจดีสู้เสื้อ ผู้ชายคนนั้นหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ท ''เคและเป้ก โอเมก้านักฆ่าชั้นล่างของแก๊งค์Black Spider ทำงานพลาดมาหลายครั้ง ถูกลงโทศและลดขั้นเรื่อยๆ ทำการยักยอกเงินและหลบหนี คำสั่งจับตาย'' โซลขยำกระดาษนั้นแล้วโยนทิ้ง เครู้ทันทีว่าโซลเป็นนักฆ่าอิสระที่ถูกจ้างมา ''แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง ใครสั่งมึงมา'' ''ก็ลูกพี่แก๊งค์Black Spiderของมึงไง'' เคตกใจมาก ไม่คิดว่าจะถูกจับได้ คัทกำมือของพี่ชายแน่น ''ก็ไม่ค่อยชอบแก๊งค์มึงนักหรอก แต่ทำไได้ เงินจ้างมันดีแถมได้ฆ่าพวกBlack Spiderไปในตัวด้วย ไม่คิดใช่มั้ยล่ะว่าจะโดนจ้างฆ่าจากลูกพี่ตัวเอง'' โซลเดินเข้าไปใกล้ขึ้นอีก ''ลูกพี่มึงก็คงไม่คิดเหมือนกันว่าจะโดนลูกน้องกระจอกๆอย่างมึงหักหลัง'' โซลแสยะยิ้ม ควันลอยออกมาจากปาก ''วิ่ง!'' เคจับมือคัทวิ่งเข้าไปในป่า โซลหัวเราะ นั่งยองๆลงข้างศพของเป้ก ดวงตาของโซลกลายเป็นสีขาวโพลน พลังงานสีขาวคล้ายควันลอยออกมาจากร่างของเป้กเข้าสู่จมูกของโซล โซลสูดเข้าไปเต็มปอดอย่างสดชื่น ยืนขึ้นแล้วค่อยๆเดินตามสองคนนั้นเข้าไปในป่า เคจับมือน้องชายวิ่งต่อไปเรื่อย ดับจิตของตัวเองลง เคกับเป้กเป็น1ในโอเมก้านักฆ่าของแก๊งค์มาเฟียBlack Spider ทำงานมานานแต่ก็ไม่เจริญขึ้นสักที แถมยิ่งอยู่ไปก็ยิ่งไม่มีค่าไม่นานคงต้องตายตอนออกปฏิบัติการ เลยตัดสินใจร่วมมือกันขโมยเงินจะหนีไปนอกเมือง ก็แอบมีคิดบ้างแหละว่าจะไม่สำเร็จเพราะพวกนี้มันหูตาไวมาก ที่จ้างนักฆ่าอิสระแทนการใช้ลูกน้องของตัวเองก็เพื่อทำให้ดูเหมือนแก๊งค์ตัวเองเป้นเหยื่อ ทั้งคู่นั่งลงลบหลังต้นไม้ใหญ่ เสียงเท้าเดินตามทั้งคู่มาทันอย่างรวดเร็ว เคเอามือปิดปากคัทเอาไว้ ''คัท พี่ต้องไม่รอดแน่ มึงวิ่งหนีไปเลยนะ กูจะถ่วงเวลามันไว้เอง มึงขับรถหนีไปเลย เอาเงินไปด้วย จะเอาไปใช้เรียนต่ออย่างที่มึงอยากก็ได้'' ''ผมไม่ไปไหนหรอกพี่'' ''กูมันเป็นคนเลว ยังไงสักวันกูก็ต้องตายอยู่ดี มึงไปเถอะ'' คัทน้ำตาไหลออกมา เคดึงคัทเข้ามากอด ''กูรักมึงนะคัท'' ''ซึ้งจังเลย จะร้องไห้ตามละเนี่ย'' โซลที่นั่งอยู่บนต้นไม้แสยะยิ้มน่าสยองมาให้ ทั้งคู่รีบลุกขึ้น โซลกระโดดลงมา ในมือถือมีดเปื้อนเลือดอยู่ เคดันคัทไปหลบหลังต้นนไม้ ''กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอก'' ดวงตาของคัทเปลี่ยนเป็นสีส้ม มือทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นไรเฟิล ''ปืนสวยนี่'' โซลชม เคสาดกระสุนใส่โซลทันทีแต่โซลนั้นเร็วมากจนมองไม่ทัน เสียงหัวเราะน่ากลัวของโซลดังก้องไปทั่วป่า คัทหลบกระสุนของพี่ชายที่สาดไปทั่ว ''อ๊ะ แย่จัง ล้มซะแล้ว'' โซลแกล้งสะดุดอะไรก็ไม่รู้ล้มลง เคจ่อปืนมาทางโซล ''ดูถูกกูเกินไปแล้วนะ'' เคยิงกระสุนใส่ทันทีแต่กลับมีร่างๆร่างหนึ่งเข้ามาบังให้ เคมองร่างตรงหน้าดีๆก็เห็นว่าเป็นร่างไร้วิญญาณของเป้ก ''เป้ก!'' พอมองดูดีๆถึงรู้ว่าเป้กนั้นตายไปแล้ว ดวงตาของโซลที่อยู่ด้านหลังเป็นสีขาวโพลนส่องสว่าง ศพของเป้กแปลงตัวเองเป็นสว่านแล้วพุ่งทะลุตัวของเคไป เคทรุดตัวลง ก่อนจะสิ้นใจตายตามไปอีกคน คัทที่อยู่หลังต้นไม้เอามือปิดปากตัวเองแน่น น้ำตาไหลมองศพของพี่ชาย โซลลุกขึ้นเดินมาตรงศพของเค ก่อนจะสูบพลังงานสีขาวออกไป ดีดนิ้ว1ที ศพของเป้กล้มลงตายข้างๆเค โซลเอากล้องออกมาถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานรับเงิน ส่งไปให้ทางองค์กร เงินถูกโอนเข้าบัญชีของโซลในทันที โซลยิ้มพอใจ หันมามองคัทที่อยู่หลังต้นไม้ก่อนจะพุ่งเข้ามาประจันหน้ากับคัทอย่างรวดเร็ว ความกลัวไหลผ่านไปทั่วร่างของคัท ใบหน้าของโซลเต็มไปด้วยเลือด ยื่นมือมาจับหน้าของคัท ''พี่มีธุระด่วนต้องรีบไป เราก็รีบไปจากที่นี่ล่ะ'' โซลขยิบตาให้แล้วพุ่งหนีออกไปจากป่า คัทนั่งค้างช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะรีบตั้งสติแล้ววิ่งออกมาจากป่านั้น รัมเดินออกมาจากบาร์The Serpentที่ตนเป็นเจ้าของ วันนี้ย่าเบื่อมากทีเดียว มีแต่พวกอัลฟ่าหุ่นล่ำที่เข้ามานั่งกินเหล้ากัน พูดคุยสังสรรค์ บ้างก็ควงโอเมก้าหน้าสวยเข้ามาด้วย ไม่ค่อยมีคนที่น่าสนใจสักเท่าไหร่ รัมกำลังจะกลับไปที่รถ แต่กลิ่นถ่านขี้เถ้าลอยมาเตะจมูกเข้าเสียก่อน เสียงผิวปากดังมาจากซอยมืดๆซอยหนึ่ง รัมหันไปตามเสียง โซลส่งยิ้มโบกมือมาให้ รัมยิ้มกว้าง วิ่งเข้าไปหาโซลแล้วกระโดดกอด โซลจับรัมหมุนไปมา ''ไม่มาที่ร้านเลยนะ'' ''ผมยุ่งๆนี่นา'' ''หายตัวติดต่อไม่ได้เลย อุตส่าอยากจะเจออีก'' ''อะไร รัมนั่นแหละ วันนั้นวิ่งหนีไปผมยังไม่ได้ขอเบอร์เลย'' ''อ้าวหรอ'' รัมลงมายืน เอามือแตะเลือดที่เปรอะหน้าของโซล ''พอดีไปทำงานมาน่ะ'' ''ไปสนุกคนเดียวเลยนะ'' ''ไว้คราวหน้าจะมาชวน เอาเบอร์มาก่อน'' ทั้งคู่แลกเบอร์กัน ทั้งคู่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่กลับรู้สึกเข้ากันได้ดีเหมือนสนิทกันมานาน ''หายไปอยู่ที่ไหนมาหรอ'' ''ไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย ผมตามรัมอยู่ตลอดนั่นแหละ แต่ไม่กล้าเข้าทักหรอก'' มีน่าล่ะ ทำไมรัมถึงได้กลิ่นโซลอยู่ตลอด ''ตามคนอื่นแบบนี้เค้าจะมองว่าเป็นโรคจิตนะ'' ''รัมชอบคนโรคจิตปะล่ะ'' ''น่าสนใจกว่าคนปกติเป็นไหนๆ'' โซลยิ้มกว้าง ''วันนั้นที่บ้านฝูงเขี้้้ยวพยัคฆ์ต้องขอบคุณฝูงรัมเลยนะ อิ่มเลยแหละ'' ''อยู่ที่นั่นด้วยหรอ'' ''พอดีได้กลิ่นคนตายเลยลองตามกลิ่นไปดูน่ะ แหม มื้อใหญ่ขนาดนั้นจะพลาดได้ยังไงกัน แต่รัมโดนอุ้มไปแล้ว เลยไม่ได้ทัก'' โซลควักบุหรี่ไฟฟ้าสีดำขึ้นมา ''ดูดบุหรี่มั้ย'' พลางพยักเพยิดไปในซอยเปลี่ยว รัมยิ้มมุมปาก ''ก็ดีนะ'' ทั้งคู่เข้ามาในซอยเปลี่ยวที่ไร้วี่แววของผู้คน โซลดูดบุหรี่แล้วพ่นควันออกมา ส่งให้รัม รัมเอาไปดูดแล้วดึงหน้าโซลเข้ามาประกบปาก พ่นควันเข้าไปในปากของโซล โซลอมควันเอาไว้สักพักหนึ่งจึงพ่นออก มันทำให้ทั้งคู่นั้นเคลิบเคลิ้มมาก ''อีกหน่อยสิ'' รัมกระชากคอเสื้อของโซลเข้ามาจูบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร รัมกัดริมฝีปากของโวลจนเลือดออก โซลยิ้ม กัดริมฝีปากของรัมคืน รัมจิกหัวของโซลให้แหงนหน้า สอดลิ้นขาวสองแฉกเข้ามาพัวพันกับโซล ลิ้นของรัมบุกล้ำไปทั่วช่องปากของโซลที่ตวัดลิ้นสู้ รัมถุยน้ำลายใส่ปากของโซลแล้วจูบ่ตอ แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ กลิ่นควันบุหรี่อ่อนๆยิ่งทำให้ทั้งคู่มีอารมณ์ โซลเคลิ้มไปกับการจูบของรัม รัมเลื่อนหน้าไปเลียหูของโซล ลากลิ้นเลียลงไปตามลำคอ โซลพลิกดันรัมหลังชิดกำแพง ถอดเสื้อของรัมออก เผยให้เห็นหุ่นลีนๆของรัมที่มีกล้ามเนื้อสวย ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันแน่นสวย ยื่นหน้าไปไซร้คอของรัม เลื่อนหน้าลงมาดูดหัวนมของรัมเน้นๆ ตวัดลิ้นเลียหัวนมของรัมสลับข้างไปมา เลื่อนตัวลงไปเอาหน้าซุกถูไปมาตรงเป้าของรัม ถอดกางเกงของรัมออก ควยรัมแข็งเป็นรัมอยู่ในกางเกงใน ถึงรัมจะไม่มีกลิ่นตัวแต่ก็ทำให้โซลนั้นเงี่ยนมาก โซลขบกัดไปตามลำควยของรัม เลียไปมาจนกางเกงในเปียกเห็นควยทะลุ ใช้ปากกัดขอบกางเกงในแล้วดึงลง ควยใหญ่ยาว8นิ้วของรัมเด้งออกมา โซลเอาบุหรี่ขึ้นมาดูดแล้วพ่นควันรดควยของรัม ก่อนที่จะอ้าปากอมควยของรัม ''อาา'' โซลดูดควยของรัมอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้ามาใต้หนังหุ้มเลียวนไปมาตรงปลายที่มีน้ำหล่อลื่นเยิ้มออกมา ถอกควยของรัมลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา โซลตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นตรงหัว เลียไปตามแง่งควยของรัม รัมจับหัวของโซลไว้ เด้งเอวเย็ดปากโซลอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก ออก'' ''อูยยยย'' ควยรัมใหญ่คับปากโซลไปหมด โซลที่มีควยรัมอยู่ในปากส่งยิ้มมาให้ สายตาร่านนั้นทำให้รัมยิ่งเงี่ยนกว่าเดิม รัมกระแทกควยเข้าไปในปากโซลไม่ยั้ง แทงเข้าไปลึกจนโซลสำลักน้ำตาเล็ด รัมจับควยตีกระพุ้งแก้มของโซล ถอนควยออก น้ำลายโซลไหลเยิ้มติดควยรัมมา รัมถุยน้ำลายใส่หน้า เอาควยแฉะๆตีหน้าของโซลอย่างแรงจนหน้าสั่น โซลยิ้มพอใจ รัมบีบคอของโซลดึงให้ลุกขึ้น ดันเข้าไปติดกำแพง บีบคอของโซลแน่นขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งแน่นโซลก็ยิ่งหายใจไม่ออกแต่บนใบหน้ากลับยิ้มชอบใจ รัมที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งมีอารมณ์ขึ้นไปอีก เอามืออีกข้างตบหน้าของโซลไปมาอย่างแรง ''อึก แรง..อีก'' รัมขำ ตบหน้าโซลรัวๆจนเป็นรอยแดงที่แก้มก่อนจะปล่อยมือออกจากคอโซล จิกหัวดึงโซลเข้ามาจูบ กระชากหงายหลังแล้วถุยน้ำลายใส่หน้าโซล จับหันหลังเอามือยันกำแพงไว้ รัมนั่งลงไป ขบกัดก้นขาวๆของโซลจนเป็นรอยฟัน แหกตูดของโซลออก รูตูดสีมพูของโซลขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ''กำลังหิวอยูพอดีเลย'' รัมยื่นหน้าไปเลียรูของโซลอย่างเมามันส์ ''อะ อาา'' โซลเอามือสางผมของรัม ดวงตาของรัมเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพันของงูที่กำลังกินเหยื่อ ลิ้นสองแฉกของรัมชอนไชเข้าไปในรูของโซล มันยาวขึ้นค่อยๆเลื้อยเข้าไปข้างใน ทำเอาโซลเสียวสะท้านไปทั้งตัว รัมเลียรูของโซลอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม ยืนขึ้นมาเอาควยถูตรงรูของโซล โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของโซล ''ขอหนักๆเลยได้มั้ย'' โซลกัดริมฝีปาก ''รีบๆเถอะน่า เราไม่ไหวแล้ว'' รัมยิ้ม ดวงตาสีเหลืองอำพันเปล่งแสงวาบในความมืด จับควยสอดเข้าไปทีเดียวมิดลำจนโซลสะดุ้ง ''ฮะ อาาา'' ควยรัมแน่นเต็มรูโซลไปหมด เข้ามาลึกจนโซลทั้งจุกทั้งเสียว รัมเด้งเอวเย็ดรูของโซลเป็นจังหวะทันที ''อะ อ๊ะ อาาา'' ''โอยยย'' รูของโซลนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของรัมไม่หยุด รัมจับเอวของโซลไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง เอามือตีตูดของโซลอย่างแรงจนแดงไปหมด จับเอวโซลไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ควยของรัมแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของโซลไปมาจนเสียวไปหมด ควยโซลแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว รัมเด้ารูของโซลเร็วขึ้นอีก ตูดของโซลกระเพื่อมไปมาตามแรงกระแทกของรัม รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วเด้งเอวกระแทกควยเข้ามาอย่างเร็วและแรง ''อ๊ะ อาาา'' โซลควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด รัมยิ้ม บีบคอโซลไว้แล้วซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดดด อ้าาา'' รัมกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในรูของโซล รัมอุ้มโซลขึ้นไปบนถังขยะ โซลยกขาตัวเองสูงโชว์รูบานๆ หน้าตาเคลิ้มไปหมด ''ร่านจังเลยนะ'' ''ก็ดูชอบดีนี่'' ''ก็ชอบไง'' รัมเอาควยยัดรูของโซลแล้วเย็ดอีกรอบทันที ''อือออ อาาา'' โซลคราง ควยรัมสอดเข้าออกรูของโซลไม่ยั้ง น้ำควยข้างในทะลักออกมา รัมตบหน้าของโซลไปมา เอวก็เด้าอย่างเมามันส์ จับขาของโซลไว้แล้วซอยอย่างเร็วและแรง ''อือออ อ๊ะ แรงๆเลย ซี้ดด'' รัมยิ้ม ''ได้ดิ'' รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วตอกควยเข้ามารัวๆ เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่ว ''อือออ อูยยย'' โซลครางเสียงสั่น สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของรัม ควยรัมแทงเข้ามาลึกกระทุ้งจุดเสียวของโซลย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ หัวของโซลขาวโพลนไปหมด ควยโซลแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ''อ๊ะ อ้าาา'' โซลน้ำแตกออกมาอีกรอบ รัมยังคงเด้าอย่างเร็วและแรง ''โอยย เย็ดแม่ อ้าา!'' รัมตอกควยเข้ามาสุดแรง น้ำแตกเข้ามาในรูโซลอีกรอบจนอุ่นไปหมด รัมถอนควยออก รูโซลบานโบ๋เป็นรูร่องควยของรัม ขมิบหุบอ้าน้ำควยไหลเยิ้มออกมา รัมจิกหัวดึงโซลขึ้นมาจูบอย่างหนักหน่วงเอามือขยี้มอย่างหมั่นเขี้ยว ''รุนแรงจังเลยนะ'' โซลตีอกของรัม ''ก็ดูชอบนี่'' ''ใช่ แรงกว่านี้ได้ยิ่งดี'' ทั้งคู่หัวเราะ แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาด้วยกัน ''นี่ พรุ่งนี้ว่างมั้ย'' ''ว่าง ไม่มีงาน'' ''อยากไปนี่ปะ'' รัมยื่นโทรศัพท์ให้โซลดู มันคือข่าวเกี่ยวกับงานประมูลอัญมณีวันพรุ่งนี้ ''ได้รับเชิญไปร่วมประมูลหรอ'' รัมส่ายหน้า ''เปล่า ไม่ได้รับเชิญหรอก แต่อยากได้สักสองสามชิ้น'' โซลเข้าใจสิ่งที่รัมจะสื่อ ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก ''ไง ร่วมปะ'' ''เอาดิ'' รัมยิ้มกว้าง ''งั้นเจอกันที่นี่ตอน2ทุ่ม'' ''ได้ เดี๋ยว จะไปแล้วหรอ'' โซลไม่อยากให้รัมกลับ ทำหน้างอแงเหมือนเด็ก ''มีไปกินเลี้ยงที่บ้านฝูงน่ะ จะสายแล้ว ไว้เจอกันใหม่ บ๊ายบาย'' รัมเดินกระโดดเหยงๆออกไป โซลนั่งลงเอามือเท้าคางมองรัม ''อยากได้กลิ่นจังเลยแฮะ'' ควันรูปหน้าคนลอยออกมาจากปากของโซลแล้วกรีดร้องเสียงเบาหวิวเหมือนลมพัด โซลกลืนควันนั้นลงไป
' ~( l* c, i7 B+ n9 X) V( g( `0 o% ?
พสุ
$ K7 K& y# O4 j: `
หมอก พสุเดินเข้ามาผ่านหมอกสีดำที่โอบล้อมบ้านฝูงเอาไว้ ในมือถือถุงเค้กที่เลิฟชอบกินประจำมาด้วย มันราคาค่อนข้างแพงพสุเลยต้องไปรับงานลูกค้าแล้วรีบไปซื้อก่อนที่ร้านจะปิด เลิฟเองก็ช่วยพสุมาตั้งหลายอย่าง พสุเองก็อยากจะดูแลเลิฟในฐานะพี่ชายคนนึงด้วยเหมือนกัน ถึงไม่มีอะไรจะให้มากแต่ก็ทำเท่าที่พสุจะทำได้ ควันสีดำลอยผ่านหน้าพสุไป ประตูบ้านเปิดออกด้วยตัวเอง คงจะเป็นหมอก โทรศัพท์ของพสุดังขึ้น พสุเอาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นอาร์ท ''ฮัลโหล ว่าไงคุณ'' ''คุณทำอะไรอยู่หรอ'' ''ผมกำลังจะเข้าบ้านฝูง มีอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่า ผมแค่จะโทรมาย้ำเรื่องงานประมูลพรุ่งนี้ คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไปกับผม'' ''ไม่ได้ลืม บอกว่าไปผมก็ต้องไปสิ'' ''งั้นเดี๋ยวผมไปรับคุณที่อพาร์ทเม้นท์นะ'' ''ได้ เออคุณ ต้องแต่งตัวยังไงหรอ'' ''แล้วแต่คุณเลย แต่อย่าโป๊มากนะ'' ''มันไม่เหมาะสมหรอ'' งานประมูลนี้คนใหญ่คนโตคงไปกันมากมาย พสุเองก็ไม่มีชุดออกงานซะด้วย ''เปล่า ผมหวง'' พสุเขินชะงักไปนิดหน่อย ''อะไรของคุณเนี่ย'' อาร์ทหัวเราะ ''ผมพูดจริงนะ อย่าโป๊มาก เอ๊ะ จะโป๊ก็ได้ครับ'' ''ทำไมล่ะ'' ''ผมก็ชอบดู'' ''นับวันคุณยิ่งเอาใหญ่แล้วนะ'' ''ใหญ่กว่านี้ผมลักพาตัวคุณมาอยู่กับผมไปแล้ว'' พสุหัวเราะ ''แค่นี้นะคุณ คนในบ้านรอแล้ว'' ''โอเคครับ'' พสุวางสาย เดินเข้าไปในบ้าน ทุกคนนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว ''เอ้า นั่นไง มาละ'' โฬมบอก ''ไม่ได้กินกันไปแล้วหรอ'' พสุถาม เดินไปนั่งที่ของตัวเอง ''รอมากันให้ครบก่อนไง อะ'' ราคานส่งแก้วให้พสุแล้วรินไวน์ใส่ให้ ''เนื่องในโอกาสที่ฝูงของเรามีนักเรียนเซ้นต์รอยัลคลาสA ชน!'' เลิฟเขินนิดหน่อยแต่ก็ดีใจที่ทุกคนทำอะไรแบบนี้ให้ พสุเอาเค้กให้เลิฟ ''เห็นว่ากินบ่อย เลยซื้อมาให้'' ''โห ขอบคุณมากเลยครับ ที่กินบ่อยเพราะพี่โฬมซื้อมานั่นแหละ'' โฬมที่ถูกพูดถึงหยิบถุงเค้กอีกอันขึ้นมาวาง พสุกับโฬมมองหน้ากันไม่พูดอะไร ราคานหลุดขำออกมา ''ก็เห็นว่าชอบกิน ซื้อมาทีไรก็กิน กูเลยซื้อมา'' เลิฟรับทั้งสองถุงไป ''ขอบคุณมากนะครับ มีเยอะก็ดีจะได้แบ่งกันกินทุกคนเลย เดี๋ยวผมไปเอาจานนะครับ'' ''พี่ไปด้วย'' ราคานลุกเดินไปกับเลิฟ ทั้งคู่เข้ามาในครัว หยิบจานลงมาเทอาหารใส่ ราคานซื้อของกินมามากมาย ''รู้สึกดีมั้ยที่ได้อยู่A'' ''ดีครับ แต่ก็กดดันด้วย ตอนพี่ราคานเรียนพี่อยู่Aตลอดเลยมั้ยครับ'' ''ใช่'' ''มีอะไรแนะนำผมหน่อยได้มั้ยครับ'' ''อืม มันก็ไม่ได้ต่างจากเรียนคลาสอื่นมากหรอก แต่ต้องรักษาระดับของตัวเองไว้ให้ได้ ห้ามชะล่าใจแล้วหยุดพัฒนาตัวเอง เพราะคลาสมันเปลี่ยนแปลงได้เสมอ'' เลิฟพยักหน้า ราคานยื่นมือไปลูบหัวเลิฟอย่างเอ็นดู ''เลิฟคนเก่งทำได้อยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ'' ใจเลิฟเต้นแรงเพราะราคานเข้ามาใกล้ ''ครับ'' ''อะแฮ่ม'' เสียงกระแอมของโฬมดังทำให้ราคานผละออก ''มาช่วยยก'' โฬมบอกเสียงเรียบ ''เออ มายกไปดิ'' ราคานถือจานเดินออกไป โฬมเดินมาช่วยเลิฟยก ''เก่งมาก'' ''ครับ'' ''กูชมว่ามึงเก่งมาก ไม่ได้ยินหรอ'' ''อ๋อ ขอบคุณครับ'' เลิฟยิ้ม โฬมพยักหน้า เอาจานไปจากมือเลิฟ ''มึงไปนั่งเถอะ'' เลิฟเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ราคานและโฬมช่วยกันยกอาหารมาหลายจาน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-5-21 19:21:25
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-5-21 19:33:48
โพสต์ 2022-5-21 20:28:41
โพสต์ 2022-5-21 23:35:11
