แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-6-19 04:11 ( Y4 ~$ s/ B0 x J. X$ u$ D
; E% X6 c, \6 S/ J& U
* C) ~! g+ @$ x" I$ J! `
เลิฟ ''อืออ'' เลิฟตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สะลึมสะลือลุกขึ้นมานั่ง เกาหัวปิดปากหาวอย่างงัวเงีย หยีตามองไปที่หน้าต่างซึ่งมีแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา เลิฟขยี้ตาุกขึ้นเดินไปเปิดม่าน ผลักหน้าต่างเปิดออก อากาศดีมีลมอ่อนๆพัดโชย เลิฟเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อคืนหลังการพักฟื้นจากการสู้กับฝูงพิภพปักษี โชคดีที่วันนี้โรงเรียนหยุดพอดีทำให้เลิฟได้พักผ่อนร่างกายบ้าง เลิฟจำได้ว่าเลิฟใช้พลังมากเกินไปจนอ่อนแรงและสลบไป เลิฟนึกถึงตอนที่สู้กับครชิต ตอนนั้นเลิฟไม่รู้ว่าอะไรที่เข้าครอบงำเลิฟ เลิฟรู้สึกไม่เป็นตัวเอง คงเป็นเพราะเลิฟโกรธมากที่เห็นเดซี่โดนทำร้ายล่ะมั้ง เมื่อคืนนี้พอเลิฟได้สติก็โทรหาเดซี่ทันที ขอโทษขอโพยอยู่หลายรอบแต่เดซี่ก็บอกว่าไม่เป็น โชคดีที่เดซี่ไม่เป็นอะไรมาก แถมไม่โทษไม่โกรธเลิฟเลยสักนิดด้วย เลิฟยืดแขนบิดขี้เกียจ ถอดเสื้อผ้าออกใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข่าวสาร ข่าวการโค่นล้มฝูงพิภพปักษีของฝูงROMEดังมาก ออกข่าวทุกช่องและลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง มีแฟนคลับของฝูงเพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม แต่แน่นอนว่าก็มีศัตรูมากขึ้นเช่นกัน ยิ่งในสังคมที่การแข่งขันกันเป็นใหญ่สูงขนาดนี้ ยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งโดนจับจ้อง ถ้าไปโรงเรียนมีหวังได้โดนรุมถามเรื่องภารกิจอีกแน่ๆ ไม่ใช่ว่าเลิฟไม่อยากเล่าให้ฟัง แต่เลิฟไม่อยากดูเป็นคนดังขี้อวด ไม่อยากให้ชีวิตในโรงเรียนมันอยู่ยาก แค่นี้ก็โดนพวกอัลฟ่าตัวใหญ่คอยตามแทบทุกวันอยู่แล้ว เลิฟเดินลงมาข้างล่าง บ้านเงียบมากเพราะมีเลิฟอาศัยอยู่คนเดียว เลิฟจะทำความสะอาดบ้านทุกวันที่เลิฟหยุด ตอนนี้หน้าที่ดูแลบ้านตกเป็นของเลิฟ ซึ่งเลิฟก็เต็มใจและมีความสุขที่จะทำ แค่โฬมและราคานใจดีให้เลิฟมาอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัยแถมยังส่งให้ได้เรียนหนังสือก็ไม่รู้จะตอบแทนได้ยังไงแล้ว ได้แต่ทำหน้าที่คอยช่วยเหลือเท่าที่เลิฟจะทำได้เท่านั้น เลิฟเอาเครื่องดูดฝุ่นออกมาเดินดูดฝุ่นไปทั่วบ้าน จากนั้นก็ถูพื้นต่อ เลิฟเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บ ออกไปที่สวนหลังบ้านซึ่งปลูกต้นไม้กับดอกไม้ไว้เต็มไปหมด เลิฟนั่งลงพรวนดินรดน้ำทำสวน วันหยุดของเลิฟนั้นไม่มีอะไรมาก อยู่บ้านทำงานบ้านต่างๆ เลิฟเองก็อยากออกไปเที่ยวเหมือนกันแต่ไม่รู้จะไปที่ไหน อีกอย่างไปคนเดียวก็ไม่ปลอดภัยด้วย ราคานเองก็คงไม่ยอมให้เลิฟออกไปเดินเที่ยวเล่นคนเดียวแน่ หลังจากทำอะไรเสร็จเลิฟก็กลับเข้ามาในบ้าน เดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นกะจะหาอะไรกินแต่ก็ไม่เจออะไรที่กินได้เลย ปกติราคานมักจะทำอาหารทิ้งเอาไว้เสมอ แต่วันนี้แม้แต่ของสดใสตู้เย็นยังไม่มี คงหมดแล้วสินะ เลิฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาราคาน ''ฮัลโหล มีอะไรหรอเลิฟ'' ''ของกินในตู้เย็นหมดแล้วน่ะครับพี่ราคาน'' ''อ๋อใช่ พี่ลืมบอก พอดีพวกนั้นมันใกล้หมดอายุแล้วพี่เลยเก็บทิ้งไปเมื่อคืน วันนี้จะมีกินเลี้ยงกันนะ'' ''กินเลี้ยงอะไรหรอครับ'' ''แค่กินข้าวกันพักผ่อนแค่นั้นแหละ อ๋อใช่ ชวนเดซี่มากินด้วยนะ พี่ฝากหมอกเค้าชวนฟาวด์แล้วเหมือนกัน ยังไงพวกเค้าก็ช่วยพวกเราสู้ เลยอยากจะเลี้ยงข้าวสักหน่อย'' เลิฟยิ้ม ดีใจที่วันนี้จะมีคนมาบ้าน ''ได้ครับพี่ราคาน'' ''อีกสักพักพี่จะเข้าไปนะ'' ''ครับ'' ราคานวางสายไป เลิฟลุกขึ้นไปเช็ดโต๊ะ เตรียมให้เรียบร้อย โทรศัพท์ไปหาเดซี่ ''ว่าไงเลิฟ'' ''พี่ราคานชวนมากินข้าวที่บ้านฝูงน่ะ เดซี่สะดวกหรือเปล่า'' ''ไปที่บ้านฝูงเลยหรอ'' ''ใช่ มามั้ย'' ''ได้สิ'' ''ถ้างั้นเดี๋ยวเราไปรอตรงทางแยกนะ'' ''ได้ๆ เดี๋ยวเราถึงแล้วโทรบอก'' ''โอเค'' เลิฟกลับขึ้นมานอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนห้องรอราคาน เสียงของตกกระแทกพื้นทำให้เลิฟสะดุ้ง เลิฟลุกข้นมานั่งมองหาต้นตอของเสียง กล่องสีเขียวที่ติดตัวเลิฟมาแต่เกิดร่วงลงาจากชั้น เลิฟมองไปข้างบนก็ไม่ยังงงว่ามันตกลงมาได้ยังไง เลิฟเดินไปหยิบกล่องนั้นขึ้นมากะว่าจะเอากลับขึ้นไปวาง กล่องเปิดออกด้วยตัวเองพร้อมกับเรืองแสงสีเขียวออกมา ข้างในคือมีดสั้นประจำตัวของเลิฟ เลิฟงงมากว่ามันมาอยู่ในนี้ได้ยังไงทั้งที่เลิฟไม่ได้เอามันมาเก็บในนี้เลย สงสัยราคานหรือใครสักคนคงเอามาเก็บให้ล่ะมั้ง เสียงรถที่ขับขเ้ามาทำให้เลิฟไม่ได้คิดอะไรต่อ วางกล่องเก็บไว้บนชั้นแล้วลงมาข้างล่าง
j2 _+ s" q8 [! F0 g$ Z$ ]
ราคาน ราคานขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน เลิฟเปิดประตูออกมา ราคานลงมาจากรถ เมื่อเห็นเลิฟก็ส่งยิ้มแล้วโบกมือให้ เลิฟยิ้มตอบ ราคานถือถุงเดินเข้ามาในบ้าน ''ไงเรา ทำอะไรอยู่'' ''ไม่ได้ทำอะไรครับ พี่ราคานเอาอะไรมาหรอครับ'' ''พวกของจากแบรนด์บริษัทพี่เอง พวกเสื้อผ้า น้ำหอม อะไรพวกนี้แหละ'' ราคานวางถุงลงบนโต๊ะ ตระกูลของราคานเป็นธุรกิจการผลิตน้ำหอมและเสื้อผ้ารายใหญ่ ''เราเอาขึ้นไปเก็บบนห้องเลยนะ'' เลิฟทำหน้างง ''ห้องไหนหรอครับ'' ''เอ้า ก็ห้องเราไง พี่เอามาให้เรานั่นแหละ'' ''ให้ผม ทำไมหรอครับ'' ''ก็แค่อยากให้ พวกนี้เป็นสินค้าออกใหม่ เป็นล๊อตตัวอย่างล๊อตแรกเอาไปขายไม่ได้ ให้เรานั่นแหละดีแล้ว'' ''ผมเกรงใจอะครับ'' ''เกรงใจทำไม เอาขึ้นไปเก็บไป'' ''แต่ของพวกนี้ราคาสูงไม่ใช่หรอครับ'' ''ก็อย่างที่บอก ล๊อตนี้ไม่ได้ขาย ไม่ต้องคิดมาก'' ราคานลูบหัวของเลิฟ ''ถ้าเกรงใจก็เอาไป เข้าใจมั้ย'' ''ครับ ขอบคุณมากเลยครับ'' ''งั้นพี่ไปเตรียมครัวแปปนึงนะ เราเอาของขึ้นไปเก็บก่อนไป'' ''ครับพี่ราคาน'' เลิฟถือถุงขึ้นมาบนห้อง เปิดดูของที่อยู่ข้างใน น้ำหอมหลายขวดหลายกลิ่น แค่ขวดเลิฟก็ไม่กล้าแล้วเพราะกลัวทำแตก เสื้อผ้าหรูอีกหลายตัว เลิฟเอาของทุกอย่างใส่ถุงไว้อย่างเดิมแล้วเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า กลับลงมาข้างล่าง ''แล้วเราเป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นแล้วใช่มั้ย'' ''โอเคขึ้นแล้วครับ แล้วคนอื่นล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง'' เลิฟหลับไม่รู้เรื่องเลยไม่รู้ว่ามีใครได้รับบาดเจ็บอะไรบ้าง ''ไม่มีใครเป็นอะไรมากหรอก นอกจากเลิฟกับไอโฬมที่ต้องนอนโรงพยาบาลก็มีวาโยกับรัมที่มีบาดแผลนิดหน่อย ตอนนี้ไม่มีใครเป็นอะไรแล้ว'' ''ค่อยโล่งใจหน่อยครับ'' ''ถ้าสู้คราวหน้าอย่าไปคนเดียวได้มั้ย'' ''ผมไม่ได้อยากไปคนเดียวครับ แต่ฟาวด์โดนเล่นงานก่อนแล้วให้ผมออกมาคนเดียว'' ''พี่ไม่ได้ดุเรานะ พี่แค่เป็นห่วงเฉยๆ'' ''ครับ'' ราคานยิ้มอย่างอบอุ่น ''เดี๋ยวเราต้องออกไปซื้อของกันก่อนเพราะยังไม่มีวัตถุดิบเลยสักอย่าง เสบียงในบ้านก็ต้องซื้อเติม'' ''ได้ครับ'' โทรศัพท์ของราคานดังขึ้น ''ฮัลโหลครับพ่อ...ครับ...ตอนนี้เลยหรอครับ แต่ผมมีนัดรวมกับฝูงนะครับ...ได้ครับพ่อ จะรีบไปครับ'' ราคานกดวางสาย ''พอดีมีธุระด่วนที่บริษัทพ่อเรียกตัวพี่ให้กลับไปด่วนน่ะ'' ''หรอครับ'' ''พี่ไปไม่น่านาน น่าจะกลับมาทำอาหารทัน แต่ถ้าไปซื้อของด้วยคงไม่ทันแน่'' ''ให้ผมไปซื้อให้มั้ยครับ'' ''มันต้องไปซื้อที่ห้างในย่านตัวเมืองนะ พี่ให้เราไปคนเดียวไม่ได้หรอก'' ราคานคิด ''จริงสิ งั้นรอให้คนมาแล้วชวนใครไปด้วยสักคนนะ บอกว่าพี่ฝากซื้อเสบียง'' ''ได้ครับพี่ราคาน'' ''เดี๋ยวขากลับมาที่นี่พี่จะแวะรับเดซี่มาด้วยเลยละกัน นัดไว้ตรงไหนล่ะ'' ''ตรงหัวมุมหน้าโรงเรียนน่ะครับ'' ''โอเค งั้นไปข้างนอกก็ระวังด้วยล่ะ'' ''ได้ครับ ขอให้งานลุล่วงด้วยดีนะครับ'' ''อื้ม แล้วจะรีบมานะ'' ราคานยิ้มเอามือลูบหัวเลิฟเบาๆ เขียนรายการของที่ต้องซื้อให้เลิฟแล้วลุกเดินไปที่ประตู แต่มีคนเดินสวนเข้ามาพอดี & ]7 V7 R* \6 N- w
โฬม โฬมเปิดประตูเข้ามา ''อ้าวมึง'' ''ไง ฟื้นแล้วหรอ'' ทั้งคู่ชนมือกันเป็นการทักทาย ''เออ มึนหัวชิบหาย'' โฬมได้รับแก๊สพิษเข้าไปในร่างกายเยอะมากจนสลบไป ต้องนอนโรงพยาบาลล้างพิษทั้งคืนกว่าจะได้กลับ พอกลับมาก็ยังมีอาการปวดหัวอยู่นิดหน่อย ''แล้วมึงจะไปไหน'' ''พ่อกูโทรมาตาม แต่เดี๋ยวกูกลับมา เออ มึงมาก็ดีละ ฝากไปซื้อของเข้าบ้านหน่อยดิวะ ไม่มีของจะใช้ทำกับข้าวละ'' ''มึงก็ใช้คนอื่นไปสิวะ กูขี้เกียจ'' ''มึงนี่นะ'' ราคานหันไปหาเลิฟ ''รอคนอื่นมาละกันนะเลิฟ โฬมมันขี้เกียจไป'' ''เดี๋ยว ไอเลิฟไปด้วยหรอ'' ''อืม ก็กูกะจะให้น้องไปซื้อ แต่ไปคนเดียวมันอันตราย เลยกะจะให้มีคนไปกับน้องด้วยคนนึง แต่ถ้ามึงขี้เกียจก็รออยู่บ้านนี่แหละ'' ''งั้นกูไปเอง'' ''อะไรของมึง เมื่อกี๊ยังบอกขี้เกียจอยู่เลย'' ''ก็..ถ้ารอคนอื่นมาไม่รู้ว่าจะมากันตอนไหน ถ้าซื้อของไม่ทันคนมามันก็ไม่ดีใช่มั้ยล่ะ'' ''ก็คิดได้นี่ งั้นกูฝากด้วยละกัน'' ''เออ'' ราคานขับรถออกไป โฬมเข้ามาในบ้าน ''สวัสดีครับพี่โฬม'' เลิฟทัก โฬมนั่งลงที่โซฟา ''เป็นอะไรมากมั้ย'' ''ผมโอเคครับ พี่โฬมล่ะครับ'' ''ปวดหัวชิบหาย'' ''ให้ผมช่วยมั้ยครับ'' โฬมหันมาหาเลิฟแล้วพยักหน้าอย่างส่งๆ เลิฟเลื่อนตัวขึ้นไปใกล้ คุกเข่าบนโซฟายื่นมือไปจับที่ขมับของโฬม ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวส่องว่าง ความเหนื่อยล้าของร่างกายและอาการปวดหัวตุๆของโฬมๆค่อยๆทุเลาและจางหายไป ทั้งคู่ใกล้กันจนโฬมได้กลิ่นของเลิฟ กลิ่นหอมเย็นๆคล้ายกับมิ้นต์ลอยมาเตะจมูก โฬมพยายามกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เลิฟผละออก ''ดีขึ้นมั้ยครับ'' ''อืม รีบไปกันเถอะ'' โฬมลุกขึ้นเดินตัวงอนิดๆออกปไ เลิฟมองอย่างงงๆแต่ก็รีบลุกขึ้นตามโฬมไป โฬมเปิดประตูขึ้นไปบนรถ มองเลิฟที่ยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ ''ขึ้นมาสิ'' เลิฟขึ้นมาบนรถสปอร์ตสีดำสุดหรูของโฬม ปกติแล้วเลิฟนั่งแต่รถของราคานไม่ค่อยได้นั่งรถของโฬมเท่าไหร่เลยกล้าๆกลัวๆเพราะราคารถคันนี้คงซื้อชีวิตเลิฟได้เลยทีเดียว ''ราคานมันบอกแล้วใช่มั้ยว่าต้องซื้ออะไรบ้าง'' ''บอกแล้วครับ'' โฬมสตาร์ทรถ หันมามองเลิฟ เลิฟมองหน้าโฬม ''อะไรหรอครับ'' โฬมยื่นตัวมาใกล้เลิฟ เลิฟถอยออกเล็กน้อย โฬมดึงเข็มขัดลงมาคาดให้เลิฟ ''เข็มขัด'' ''ขอบคุณครับ'' โฬมกลับนั่งตามเดิม เลิฟเขินนิดหน่อย ได้กลิ่นตัวของโฬมชัดมากเมื่อโฬมเข้ามาใกล้ นอกจากกลิ่นน้ำหอมราคาแพงยังมีกลิ่นประจำตัวโฬมซึ่งคล้ายกับเทียนที่โดนไฟไหม้ กลิ่นตัวของพวกอัลฟ่านั้นเบาบางกว่าโอเมก้ามาก ถ้าไม่เข้าใกล้มากก็จะไมค่อยได้กลิ่น แต่แบบนั้นก็ดีแล้ว ''ไปละนะ'' ''ครับ'' โฬมขับรถทะลุหมอกออกมาจากตัวบ้าน ตรงออกจากย่านชุมชนเข้าสู่ย่านตัวเมือง ย่านนี้เป็นย่านที่มีแหล่งท่องเที่ยวมากมาย ทั้งห้างสรรพสินค้า โรงหน้ง คาราโอเกะ สถานที่สังสรรค์ทุกอย่างรวมกันอยู่ที่นี่ ทำให้ที่นี่เป็นตุดรวมตัวของพวกวัยรุ่นเลยก็ว่าได้ แต่การจะมาที่ย่านนี้ต้องมีเงินหน่อยเพราะราคาของที่นี่นั้นแพงมาก คนส่วนใหญ่ที่นี่เลยจะเป็นพวกคนทำงานหรือพวกลูกคนรวยซะส่วนมาก เลิฟมองวิวสองข้างทางผ่านกระจกอย่างตื่นเต้น ผู้คนแต่งตัวดูดีมีสไตล์เดินกันเต็มไปหมด เลิฟไม่ค่อยได้มาที่ย่านนี้เท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายที่มาคือตอนมาซื้อของย้ายเข้าบ้านฝูงกับราคาน จู่ๆหลังรถของโฬมก็ค่อยๆแยกออกจากกัน เก็บเข้าไปในตัวรถกลายเป็นรถเปิดประทุน เลิฟตกใจหันมาหาโฬม ''ไม่มีอะไรหรอก กูร้อน'' ''ครับ'' เลิฟดูตื่นเต้นมากที่ได้ออกมาเที่ยว โฬมเหลือบไปมองแล้วอมยิ้ม เลิฟยืดตัวขึ้นมองไปข้างหน้า ลมพัดทำให้มสีน้ำตาสลวยของเลิฟปลิวไปข้างหลัง แสงแดดกระทบกับดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย ที่จริงแล้วตั้งแต่ที่โฬมเจอเลิฟครั้งแรกโฬมก็ชอบเลิฟเลย จะบอกว่าเลิฟเป็นสเปคของโฬมเลยก็ว่าได้ ตัวเล็กเอวบาง หน้าตาสวยน่ารัก ผิวขาวเนียน อยากจะจับกดตั้งแต่วันแรกที่เจอกันและจับทำเป็นคู่เย็ดแต่ก็โดนราคานห้ามไว้ พออยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆความคิดนั้นก็เริ่มหายไป คงเพราะสนิทกันมากขึ้น แต่ความคิดของโฬมที่ว่าเลิฟสวยตรงสเปคนั้นยังคงอยู่ แค่มุมมองที่มองเลิฟของโฬมนั้นเปลี่ยนไปจากตอนแรกแล้วเท่านั้นเอง ''ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะ'' ''ผมไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวนี่ครับ'' ''แล้วไม่ออกมาล่ะ ไม่มีใครขังมึงไว้ที่บ้านสักหน่อย'' ''มันอันตราย ผมไม่อยากทำให้พี่ราคานเป็นห่วงน่ะครับ'' โฬมจอดไฟแดง ''ไว้กูจะพามึงออกมาเที่ยวบ้างแล้วกัน'' ''จะไม่ลำบากพี่โฬมหรอครับ'' ''กูต้องออกไปทำงานนั่นนี่อยู่แล้ว มึงจะติดรถมาด้วยก็ไม่เห็นเป็นไร'' เลิฟยิ้ม ''ขอบคุณนะครับ'' โฬมหันไปอีกทาง ''อืม'' สักพักทั้งคู่ก็มาถึงหน้าห้างขนาดใหญ่ โฬมขับรถเข้าไปจอดแล้วลงมา ทั้งคู่เข้ามาในห้างโดยโฬมเดินนำและเลิฟเดินตามหลัง แค่โฬมเดินเข้ามาคนในห้างก็รู้สึกได้ถึงระดับที่ต่างกัน ต่างเดินหลบทางให้โฬมกันหมด แต่ก็ยังมีบางคนที่แอบมองโฬม โฬมเป็นอัลฟ่าที่หน้าตาหล่อเหลา หุ่นดีล่ำกำยำ เป็นทายาทตระกูลอัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์ที่มีอิทธิพลกว้างขวางและยิ่งใหญ่ที่สุด โฬมที่โดนมองนั้นชินแล้ว แต่ที่รู้สึกไม่ชอบใจเพราะว่าคนไม่ได้มองแค่โฬมคนเดียว เลิฟเองก็รู้ตัวว่าตัวเองถูกมอง สายตาหยดย้อยของพวกอัลฟ่าใส่สูทจ้องมาเหมือนจะจับเลิฟกินยังไงยังงั้น รู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย โฬมเอามือโอบไหล่ดึงเลิฟเข้าไปใกล้ตัว ''เดินช้าจังวะ'' ''ขอโทษครับ'' ทั้งคู่เดินไปข้างๆกัน เลิฟค่อยรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาหน่อย ทั้งคู่เดินลงมาที่ซูเปอร์ เลิฟพยายามดึงรถเข็นออกมาแต่มันก็แน่นมา โฬมใช้นิ้วเกี่ยวแล้วดึงออกมาอย่างง่ายดายจนเลิฟแทบปลิวไปกับรถเดินโซเซ ''ขอบคุณครับ'' เลิฟบอก โฬมแอบขำ เอารถมาเข็น ''ผมเข็นเองก็ได้ครับ'' ''มึงเดินหยิบของไปเถอะ กูไม่รู้ว่าต้องเอาอะไรบ้าง'' ''ก็ได้ครับ'' ทั้งคู่เดินมาที่โซนเนื้อสัตว์และผัก เลิฟเอาโน๊ตที่ราคานจดไว้ให้ขึ้นมาดู เดินหยิบของใส่รถเข็นที่โฬมเข็นตามหลัง มีพวกโอเมก้าหลายคนที่เข้ามาซื้อของเข้าบ้านเหมือนกัน ปกติแล้วเวลาที่อัลฟ่าแต่งงานกับโอเมก้า โอเมก้าส่วนใหญ่จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกทำงานบ้าน ตอนนี้เลิฟก็ดูเหมือนพวกนั้นเลยแฮะ เลิฟเดินไปดูผลไม้ต่อ ยกขึ้นดูว่าลูกไหนสวย คงเพราะเลิฟถูกสเปคโฬมล่ะมั้ง เวลาที่เลิฟทำอะไรถึงดูสวยไปหมด สายตาของโฬมเหลือบไปเห็นคนขายผลไม้ที่กำลังมองเลิฟอย่างหลงใหล เลิฟวางผลไม้ลงบนตาชั่ง ''เอาเท่านี้ละกันครับ'' ''ผมแถมให้ละกันนะครับ'' ''ได้หรอครับ'' ''ไม่เป็นไรหรอกครับ'' พนักงานเอาผลไม้อีกลูกใส่ลงถุงให้เลิฟ ''ขอบคุณนะครับ'' โฬมเดินมาหยิบถุงโยนใส่ตะกร้า มองตาขวางใส่จนพนักงานคนนั้นค่อยๆถอยหนี ''ไปกันเุถอะ'' ''ครับ'' เลิฟที่ไม่รู้เรื่องอะไรตอบอย่างยิ้มแย้ม ทั้งคู่เดินไปที่โซนเครื่องปรุงต่อ เลิฟหยิบของใส่รถเข็นไปเรื่อยๆ โฬมเดินเข็นมานานแต่กลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลย มองดูเลิฟที่เดินเลือกซื้อของอย่างเพลิดเพลิน ถึงจะบอกว่าสนิทกันมากขึ้นแต่โฬมกับเลิฟไม่ค่อยได้มีเวลาทำอะไรด้วยกันสองคนเลย เพราะเลิฟมักจะไปอยู่กับราคานตลอด โฬมชอบเลิฟก็จริง แต่ที่ผ่านมาโฬมไม่เคยจริงจังกับโอเมก้าคนไหนจนถึงขั้นเป็นคู่กันจริงจังมาก่อน เลยไม่มั่นใจว่าตัวเองชอบเลิฟแบบไหนกันแน่ แค่อยากเย็ดเฉยๆเพราะหน้าตาถูกใจ แต่นสัยของเลิฟก็ถูกใจโฬมเหมือนกันนี่นา ''น่าจะครบแล้วครับ'' ''ไปจ่ายเงินเถอะ'' ''ครับ'' ทั้งคู่ตรงไปที่แคชเชียร์ แต่ระหว่างทางเลิฟมองไปที่ชั้นขนม เลิฟไม่ค่อยได้กินพวกขนมแบบนี้เท่าไหร่ เพราะก่อนที่จะมาเข้าฝูงเลิฟต้องหาเช้ากินค่ำ ไม่มีโอกาสได้กินอะไรแบบนี้หรอก เลิฟตัดใจแล้วเดินไปต่อ โฬมมองเลิฟ ''ไม่ซื้อหรอ'' ''มันไม่อยู่ในลิสท์น่ะครับ'' โฬมเข็นรถมาที่แคชเชียร์ เลิฟยังคงอยากกินขนมอยู่ แต่ก็ลังเลว่าจะซื้อดีมั้ย จะถือว่าสิ้นเปลืองหรือเปล่า ถึงราคานจะให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินมาใช้ก็เถอะแต่ก็เกรงใจอยู่ดี ''มึงรอนี่แปป'' ''ไปไหนหรอครับ'' ''กูลืมซื้อของ'' โฬมเข็นรถเข็นเปล่าที่อยู่แถวนั้นไปที่ชั้นขนม กวาดขนมถุงใหญ่หลายห่อลงรถแบบไม่คิดจนเต็มคันรถแทบล้นออกมาแล้วเข็นกลับมาที่แคชเชียร์ เลิฟมองแล้วก็ตกใจ ''ซื้อเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ'' ''เออ กูอยากกิน เอาไว้ที่บ้านฝูงนั่นแหละ ช่วยกูกินด้วย'' เลิฟยิ้ม ''ครับ'' โฬมหลบหน้าอีกครั้ง หลังจากจ่ายเงินเสร็จโฬมก็คว้าถุงใบใหญ่หลายใบมาถือไว้เองเพราะคิดว่าเลิฟไม่น่าจะถือไหว เดินกลับมาที่รถ ขับรถออกมาจากห้าง เลิฟล้วงลงไปในถุง หยิบอมยิ้มออกมาอันหนึ่ง แกะแล้วเอาเข้าปากอม โฬมมองเลิฟที่กำลังอมลูกอมแล้วห้ามไม่ให้ตัวเองคิดอะไรไม่ดี แต่สายตาก็จับจ้องไปที่ริมฝีปากสีชมพูอวบอุ่มของเลิฟ เลิฟหันมามองทำให้โฬมสะดุ้งนิดหน่อยรีบหันหน้าหนี ''อยากกินมั้ยครับ'' ''เออ เอามากินดิ๊'' เลิฟล้วงเอาอีกอันออกมาแกะแล้วยื่นให้โฬม โฬมยื่นหน้ามางับเอาไปอม ''เสาร์หน้า'' โฬมพูดขึ้น ''ครับ?'' ''กูว่าง มึงไม่มีเรียนใช่มั้ย'' ''ไม่มีครับ'' ''ออกมากับกูหน่อยละกัน'' ''ไปไหนหรอครับ'' ''ก็..ธุระ กูอยากได้คนช่วยถือของ'' ''ได้ครับ'' ''ดี'' โฬมยิ้มบางๆ ขับรถเข้ามาในชุมชนคนชั้นสูง ทะลุหมอกที่ล้อมรอบตัวบ้านเข้ามา จอดรถถือถุงลงมา ''ไม่ต้อง มึงเข้าไปเลย'' ''แต่'' ''ไปเหอะ มันหนัก กูถือเอง'' ''ครับ'' เลิฟเข้ามาในบ้าน ราคานเดินออกมาจากครัว ''มาแล้วหรอ'' ''ครับ'' โฬมถือถุงตามเข้ามาในบ้าน ''อะไรเยอะแยะวะนั่น กูสั่งไปเยอะขนาดนั้นเลยหรอ'' ''ขนมกูเอง'' โฬมบอก ราคานเลิกคิ้ว ''มึงไม่ชอบกินขนมกรุบกรอบไม่ใช่หรอ'' ''ก็วันนี้กูอยากกิน'' โฬมเอาขนมไปเก็บใส่ชั้น ราคานเดินมาหยิบถุงวัตถุดิบไปจัดใส่ตู้เย็น ''คงใกล้มากันแล้วล่ะ ต้องเริ่มทำได้แล้ว'' ''ให้ผมช่วยมั้ยครับ'' ''ไม่ต้องหรอก ไปหาเดซี่เถอะ'' ''เดซี่มาแล้วหรอครับ'' ''ใช่ อยู่ข้างหลังน่ะ'' เลิฟเดินออกไปที่สวน โฬมลังเลว่าต้องทำอะไรต่อ ตามไปดีมั้ยนะ แล้วจะตามไปทำไม ''มึงก็ไปนั่งรอเลยไอโฬม'' ''เออ'' โฬมนั่งจุ้มปุ๊กลงที่โซฟา ราคานมองโฬมด้วยสายตาที่อธิบายไม่ได้
# v# ?) a" ^7 C5 F: m, P
เดซี่ เดซี่นั่งอยู่ในสวน ดอกไม้ในสวนกำลังเต้นรำกันอยู่รอบตัว ''เดซี่'' เดซี่หันไปมองเลิฟที่เดินเข้ามาหา ''อ้าว เลิฟ กลับมาแล้วหรอ'' ''อื้ม'' เลิฟนั่งลงข้างๆเดซี่ ''ดีขึ้นแล้วหรอ'' เดซี่ถาม ''ใช่ กลับมาที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว'' เลิฟทำหน้าหงอย ''เดซี่ เรา..'' ''พอ ไม่ต้องขอโทษเลย เราบอกไปแล้วไงว่าไม่เป็นไร'' ''แต่..'' ''เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยเห็นมั้ย เลิฟนั่นแหละที่รักษาให้เรา เลิกคิดมากได้แล้ว เราสิต้องขอบคุณที่เลิฟเข้าไปช่วยเรา'' เดซี่ยิ้ม ยื่นดอกไม้สีขาวมาให้ เลิฟรับมา ''แต่เลิฟเท่มากลยนะ ตอนที่ฆ่าครชิตน่ะ'' ''หรอ'' ''อื้ม เหมือนไม่ใช่เลิฟเลยแหละ'' ''คืออะไรหรอ'' ''ไม่รู้สิ แค่มันรู้สึกเหมือนไม่ใช่เลิฟที่เป็นคนฆ่า แต่ตอนนั้นเราสติไม่ค่อยมี อาจจะเบลอไปเองก็ได้'' เดซี่โปรยเมล็ดไปรอบสวน มันงอกขึ้นมาเป็นดอกไม้หลากสี ''เราจะเก่งได้แบบเลิฟมั้ยนะ'' ''พูดอะไร เดซี่เก่งกว่าเราอีก'' ''ไม่หรอก เราไม่ได้เก่งขนาดนั้น'' เดซี่ยิ้ม ''ดอกไม้ต่อให้มันจะดูแข็งแรงแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็คือดอกไม่อยู่ดี'' เดซี่ปรบมือ ดอกไม้ที่พื้นหญ้าหลุดออกลอยไปตามลมวนไปรอบๆทั้งสอง ''สวยเนอะ'' ''อื้ม เดซี่นี่ชอบดอกไม้จริงๆเนอะ'' ''ใช่'' เดซี่ยิ้มอ่อน ''เราน่ะ อยู่คนเดียวมาตลอด พ่อกับแม่งานยุ่งมาก เราก็เข้าใจเค้านะ เพื่อนของเราเลยเป็นดอกไม้พวกนีแหละที่คอยคุยเป็นเพื่อนเราตอนเหงาตลอด'' ''คุยกับดอกไม้หรอ'' ''มันแปลกใช่มั้ยล่ะ'' ''ไม่หรอก'' ''เราพกดอกไม้ไว้ตลอดเพราะจะได้รู้สึกไม่เหงาไง ไม่ว่าเราไปที่ไหน ที่นั่นก็จะมีดอกไม้ตลอด ความฝันวัยเด็กของเราคือโตขึ้นอยากสวยเหมือนดอกไม้'' เดซี่ขำตัวเอง เลิฟยิ้ม เอาดอกไม้มาทัดหูเดซี่ ''ก็ทำได้แล้วไง'' ''อย่ามาชมน่า'' เดซี่ทัดให้เลิฟด้วย ''ถ้าเรียนจบแล้วเดซี่จะเข้าฝูงมั้ย'' ''ก็คงหาฝูงอยู่นั่นแหละ'' ''ทำไมไม่มาสมัครฝูงเราล่ะ'' ''ถ้าถึงตอนนั้นแล้วฝูงเลิฟเปิดรับคนเราจะลองสมัครดูละกันนะ'' ''ได้เข้าอยู่แล้วล่ะ'' เดซี่ยิ้มกว้าง ''หวังว่าเราจะยังอยู่ถึงตอนนั้นนะ'' คำพูดของเดซี่ทำให้เลิฟรู้สึกแปลกๆ ''หมายความว่าไงหรอ'' ''ไม่มีอะไรหรอก เลิฟ เมฆรูปดอกไม้'' เลิฟมองขึ้นไปแล้วยิ้มออกมา ''จริงด้วย'' ''เฮ้ย มานั่งทำอะไรตรงนี้'' ราคานสะกิดโฬมทำให้โฬมที่แอบมองอยู่ตรงประตูหลังบ้านสะดุ้ง ''กู...มาสูดอากาศเฉยๆ ทำถึงไหนละ'' โฬมเดินกลับไปที่ครัว ราคานหัวเราะแล้วเดินตามโฬมไป เดซี่กับเลิฟตามเข้าไปช่วยราคานกับโฬมในครัวด้วย & {1 l' @' m# v$ ?! l. k
หมอก
5 C# b( s. Y" h
ฟาวด์ ฟาวด์ยืนเล่นมือตัวเองอยู่อย่างตื่นเต้น ทันที่กำลังจัดดอกไม้อยู่มองฟาวด์มาสักพัก ''ตื่นเต้นอะไรชนาดนั้นล่ะฟาวด์'' ''มันดูออกขนาดนั้นเลยหรอครับ'' ''ต้องตาบอดเท่านั้นหและถึงไม่รู้'' ฟาวด์เขิน วันนี้หมอกโทรมาชวนไปกินข้าวด้วยกันที่บ้านฝูง ฟาวด์ตื่นเต้นมากที่จะได้ไปกินข้าวด้วยกันกับฝูงที่ชื่นชอบและคนที่ตัวเองชอบ ''ชอบเค้าหรอ'' ''บ้าหรอพี่ทัน ผมจะไปชอบเค้าได้ไงล่ะ'' ''ใจเย็น พี่แค่ถามเฉยๆ ไม่ต้องลนขนาดนั้นก็ได้'' ฟาวด์หน้าแดง ''เค้าทั้งรวยทั้งมีชาติตระกูล เด็กไร้บ้านแบบผมจะไปคิดแบบนั้นได้ไงล่ะครับ'' ทันยิ้มลุกขึ้นเดินมาหาฟาวด์ ''อย่าลืมสิ ว่าฟาวด์ไม่ได้ไร้บ้านแล้ว พี่ไง ตอนนี้ฟาวด์ก็ถือว่าเป็นคนในตระกูลพี่แล้ว ตระกูลพี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ'' ทันขำ ฟาวด์ยิ้ม สวมกอดทัน ''ขอบคุณนะครับ'' ทันลูบหัวฟาวด์อย่างเอ็นดู รถหรูสีขาวขับมาจอดหน้าร้าน ''ไปเถอะ เค้ามาแล้ว'' ''ครับ'' ฟาวด์โบกมือลาแล้วเดินไปที่รถ หมอกเลื่อนกระจกลง ''ขึ้นมาสิ'' ''ครับ'' ฟาวด์ขึ้นมาบนรถ ''โทษทีที่มาช้า พอดีมีธุระนิดหน่อย'' ''ไม่เป็นไรครับพี่หมอก'' หมอกมองไปที่ไหล่ของฟาวด์ที่มีผ้าพันแผลไว้ ''โอเคแล้วใช่มั้ยแผล'' ''ก็ยังปวดนิดหน่อยแค่นั้นครับ ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ'' ''เดี๋ยวค่อให้เลิฟช่วยรักษาตอนไปถึง'' ระหว่างทางทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่ฟาวด์ก็ยังรู้สึกเขินอยู่ดี ไม่กล้าชวนหมอกคุย หมอกเองก็ไม่ได้หยิ่งหรือไม่อยากคุย แต่คิดว่าถ้าไม่มีเรื่องคุยก็ไม่จำเป็นต้องพยายามคุย มีเรื่องคุยเดี๋ยวก็ได้คุยกันเองนั่นแหละ แค่ได้อยู่ด้วยกันก็สบายใจแล้ว สักพักหมอกก็ขับมาถึงบ้านฝูง ทั้งคู่เข้ามาในบ้าน ''สวัสดีครับ'' ฟาวด์ยกมือไหว้ทุกคน ''ว่าไงฟาวด์'' ราคานทักทายอย่างเป็นมิตร ''แผล'' เลิฟที่เห็นว่าฟาวด์ยังบาดเจ็บอยู่ลุกขึ้นเดินมาหา ''วันนั้นเลิฟเป็นลมไปน่ะ เลยให้หมอทำแผลมาให้ก่อน'' ''เดี๋ยวเราช่วยนะ'' ''อื้ม ขอบคุณนะ'' เลิฟจับแผลของฟาวด์เบาๆ มันค่อยๆสมานจนหายสนิท เหลือทิ้งไว้แค่รอยแผลเป็นจางๆ ''ทำตัวตามสบายนะฟาวด์'' ''ครับ'' ฟาวด์มองไปรอบๆ ลังเลว่าจะนั่งตรงไหนดี มอกจับมือของฟาวด์แล้วดึงลงมาให้นั่งข้างตัวเองโดยไม่พูดอะไร ฟาวด์เขินจนหน้าแดง 3 K- Z ]( D$ ^' \! o: S
อาร์ท
" h3 h* W8 S1 ]* i8 k7 \9 S- z/ f2 s
พสุ 4 S0 x; b: y6 E8 k/ ^
รัม ทั้งหมดเริ่มทยอยกันมา อาร์ทกับพสุมาถึงเป็นคู่ต่อมา เดินเข้ามาในบ้าน ''พวกมึงนี่ก็ตัวติดกันจริงๆเลยนะ'' โฬมแซว ''เค้าต่างหากที่ติดผม'' พสุชี้ไปทางอาร์ท ''ใช่ครับ แล้วผมก็จะทำให้คุณติดผมด้วย'' ท่าทางของเพื่อนที่ปกติเป็นคนนิ่งๆทำให้โฬมถึงกับขนลุก ราคานขำ ''เป็นเอามากนะ แล้วไปถึงไหนกันแล้วล่ะ'' ราคานถาม ''หมายถึงอะไรหรอครับ'' ''อ้าว ไม่ได้คบกันอยู่หรอ'' ''ยังครับ'' ''รออะไรกัน'' ''นั่นสิ รออะไรก็ไม่รู้'' อาร์ทเสริม พสุไม่ได้ตอบแต่นั่งลง อาร์ทนั่งลงข้างพสุ ''แล้วเป็นยังไงกันบ้าง โอเคกันแล้วใช่มั้ย'' ราคานถามด้วยความเป็นห่วงเพราะสองคนนี้แกไปทันทีหลังภารกิจเสร็จ ''โอเคดี ไม่เป็นอะไรมาก'' พสุบอก ประตูบ้านเปิดออกเสียงดัง โฬมกุมขมับส่ายหัว รู้ทันทีเลยว่าใครมา ''ไอเหี้ยนั่นมาละ'' ''ชึ่ง! ชึ่ง! ชึ่ง!'' รัมเดินตีฉาบเสียงดังเข้ามา โยนทิ้งออกไปแล้วกระโดดขึ้นไปห้อยอยู่บนโคมไฟเหนือหัว ''มึงมาแบบคนปกติสักครั้งไม่ได้หรอวะ'' ''แบบนั้นน่าเบลื่อจะตายครับ จะให้ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาดีๆหรอ'' ''ใช่'' ''ไม่เอาอะ ให้ฆ่าคนยังง่ายกว่าอีก'' โฬมส่ายหัวอย่างปลงๆ ''อ้อ ผมเอานี่มาด้วยนะ'' รัมโยนถุงลงมาจนเกือบโดนหัวของโฬมแต่ราคานรับไว้ได้ทันก่อน ''ไวน์จากร้านของผมเอง'' ทุกคนทำหน้าตาไม่ไว้ใจ ''ไม่มีพิษหรอกน่า ไว้ใจได้'' ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่คนที่ไม่น่าไว้ใจที่สุดก็คือรัมนี่แหละ ''แล้วรัมโอเคหรือเปล่า'' ''โอเคดีครับพี่ราคาน ไม่ได้สลบเหมือดเหมือนใครแถวนี้'' ''ไอสัสนี่'' โฬมชี้หน้ารัม รัมหัวเราะชอบใจ ''มันไม่ได้ตายเพราะภารกิจหรอก มันจะตายเพราะกูนี่แหละ'' ''ไม่เอาน่า'' ราคานหัวเราะ จู่ๆโคมไฟก็สั่นอย่างรุนแรงจนรัมร่วงลงมาก้นจ้ำเบ้า โฬมหัวเราะเยาะ ''เล่นมาก ไอสัส'' ''ไอโคมไฟบ้า'' รัมงอแง ทุกคนหัวเราะ พสุสะกิดอาร์ท ''ก็แค่อยากแกล้งบ้างนิดหน่อยเท่านั้นเอง'' ''คุณนี่นะ'' ''แล้ววาโยล่ะ'' โฬมหันมาหาราคาน ''ติดธุระสำคัญนิดหน่อยน่ะ'' ''เสร็จแล้วครับพี่ราคาน'' เลิฟเดินออกมาจากครัว ราคานลุกขึ้นไปช่วยยกอาหารมาไว้ที่โต๊ะ ทุกคนก็ลุกไปช่วยเช่นกัน จัดโต๊ะจัดอาหารให้เรียบร้อย บนโต๊ะมีอาหารหน้าตาน่ากินหลายอย่างวางเรียงราย รวมไปถึงขนมหวานสีสันสดใสด้วย ทุกคนนั่งล้อมวงกัน ''ขอบคุณทุกคนมากนะที่ช่วยกันสู้จนชนะมาได้'' ราคานบอก ''ก็ต้องชนะอยู่แล้วมั้ย มีผมไปด้วยซะอย่าง'' รัมยืดอก ''กูยังเห็นมึงไปเล่นเครื่องบินอยู่เลย'' ''พี่โฬมยังแอบอู้ไปนอนได้เลยนี่'' ''มึง'' ''พอได้แล้วน่า'' ราคานส่ายหัวอย่างเอือมระอากับทั้งสอง ตีกันทุกครั้งที่รวมตัวจริงๆ ''ขอบคุณฟาวด์กับเดซี่ด้วยนะ'' ''ไม่เป็นไรเลยครับ ผมสิครับต้องขอบคุณที่ไปช่วยผม'' เดซี่ยิ้มกว้าง ''ผมก็ด้วยครับ ขอบคุณที่ให้ผมได้สู้ด้วย ผมสนุกมากเลย'' เพราะการสู้ครั้งนี้ทำให้ฟาวด์มีผลงานอยู่ในประวัติว่าเคยช่วยภารกิจฝูงROMEและทำสำเร็จ อาร์ทดีดนิ้ว ไวน์เปิดตัวเองแล้วลอยมาเทใส่แก้วให้ทุกคน ยกเว้นเลิฟเดซี่และฟาวด์ที่เป็นน้ำผลไม้แทน ''แด่ฝูงROME'' โฬมยกแก้ว ทุกคนยกแก้วขึ้นมาชนกัน ''แด่ฝูงROME'' หลังจากที่เก็บล้างเสร็จทุกคนก็กลับไป เลิฟกลับขึ้นมาบนห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานอนบนเตียง ดีจังที่ได้กลับมาพักผ่อนรวมตัวกันอย่างสบายๆบ้าง ที่ผ่านมาเวลานัดกันทีไรต้องวางแผนสู้ตลอด ไม่ใช่ว่าเลิฟไม่ชอบสู้ แต่ได้พักทำอะไรร่วมกันบ้างมันก็ดี เลิฟมองไปนอกหน้าต่าง คิดถึงเรื่องวันนี้ วันนี้โฬมใจดีกว่าปกติมาก แถมยังไม่น่ากลัวเหมือนตอนแรกที่เจอกันแล้วด้วย นอกจากนั้น กลิ่นตัวของโฬมที่ไม่เคยได้กลิ่นชัดขนาดนี้มาก่อนมันยังติดอยู่ที่จมูกของเลิฟ กลิ่นของเทียนที่ละลายเพราะความร้อน เป็นกลิ่นที่เฉพาะตัวและเซ็กซี่มาก แค่คิดถึงเป้าของเลิฟก็นูนขึ้นมาตามสัญชาตญาณของโอเมก้า เลิฟลังเล ถ้าทำแบบนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติธรรมชาตินี่นา เลิฟดึงกางเกงของตัวเองลง ควย7นิ้วของเลิฟแข็งเต็มที่ เลิฟชักควยของตัวเองขึ้นลงช้าๆ นึกถึงกลิ่นและใบหน้าของโฬม น้ำหล่อลื่นไหลออกมาเยิ้มอยู่ตรงหัวควยเลิฟ เลิฟเลื่อนมือลงมาเขี่ยตรงรูของตัวเองที่ขมิบไปมาตามสัญชาตญาณ ดูดนิ้วแล้วค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆจนนิ้วเข้าไปได้ ''อิออ'' เลิฟคราง ค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกรูของตัวเอง รูของเลิฟตอดขมิบนิ้วของเลิฟอย่างบ้าคลั่ง ข้างในมันร้อนไปหมด เลิฟเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ควยเลิฟแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเงี่ยน กลิ่นฟีโรโมนของเลิฟปล่อยออกมาจากตัวฟุ้งไปทั่วห้อง เลิฟเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ร่างกายย่อมต้องการเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา เลิฟเพิ่มนิ้วขึ้นอีก ซอยรูของตัวเองรัวๆ ''อะ อาาา'' เลิฟใช้อีกมือสาวควยของตัวเอง จังหวะของนิ้วที่สวนรูและมือที่ชักว่าวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไปพร้อมๆกัน นิ้วของเลิฟกระแทกโดนจุดเสียวของตัวเองย้ำๆจนเสียวไปหมด เลิฟสาวควยตัวเองเร็วขึ้นอีก ''อ๊ะ อะ อาาาา!'' เลิฟเด้งตัว น้ำแตกออกมาไม่หยุด น้ำควยขาวขุ่นพุ่งกระฉูดขึ้นมาเลอะเต็มอกไปหมด เลิฟนอนหอบ แย่แล้ว ทำไมช่วงนี้เลิฟถึงอยากเรื่องแบบนั้นมากกว่าเดิมกันนะ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-6-18 22:03:06
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-6-19 01:21:38
โพสต์ 2022-6-18 22:23:31
โพสต์ 2022-6-18 22:35:13
โพสต์ 2022-6-18 23:35:39
