แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-6-25 22:58
# K6 u5 _2 o4 ^( c
- u( h) j% F- j. H6 X7 t y# b+ r4 n4 x! b; `
เลิฟ : h9 M2 F+ f/ Z1 J
เดซี่ เลิฟมาโรงเรียนตามปกติ เดินเข้ามาตามทางเดินลาดหินอ่อนที่รอบข้างมีต้นไม้ออกดอกสีเหลืองเรียงราย กลีบร่วงหล่นอยู่บนพื้น จนเข้ามาถึงส่วนกลางหน้าโรงเรียนที่มีน้ำพุขนาดใหญ่อยู่ ผู้คนต่างหันมามองเมื่อเลิฟเดินมา เลิฟยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วรีบเดินเข้าไปในตัวโรงเรียน ตรงบอร์ดประชาสัมพันธ์ในห้องโถงกลางมีคนมุงกันอยู่เต็มไปหมด เลิฟสนใจอยากจะเข้าไปดูแต่ก็ไม่อยากฝ่าฝูงอัลฟ่าตัวใหญ่เหล่านี้เข้าไป ''เอ้า เลิฟ'' เลิฟหันไปก็เจอกับหิน เบต้าเพื่อนในห้องคลาสB ''หวัดดี หินรู้มั้ยอะว่าเค้ามุงอะไรกัน'' ''เข้าไปดูสิ'' ''คนมันเยอะอะ'' หินดึงเลิฟมาอยู่ข้างหน้าตัวเองแล้วเอาตัวบังพาเลิฟฝ่าเข้าไปจนถึงหน้าบอร์ด มีโปสเตอร์สีทองส่องแสงแวววับ 'จตุรเทพรุ่นต่อไปอาจเป็นคุณ' ''จตุรเทพหรอ'' ''ใช่ ถึงรอบการเปลี่ยนจตุรเทพแล้ว'' จตุรเทพคือนักเรียน4คนที่ได้รับการยกย่องว่าแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน ผลการเรียนดีเยี่ยม การต่อสู้เป็นเลิศ รูปร่างหน้าตางามสง่า ที่ผ่านมาจตุรเทพเป็นอัลฟ่ามาตลอด เพราะนักเรียนส่วนใหญ่ในโรงเรียนนี้เป็นอัลฟ่า ราคาน โฬม อาร์ท ก็เคยเป็นจตุรเทพมาก่อนสมัยที่เรียนอยู่ที่นี่ หมายความว่าแสตนดาร์ดของการเป็นจตุรเทพต้องสูงมากแน่ ข้างๆโปสเตอร์นั้นมีโปสเตอร์หน้าคนแปะอยู่เต็มไปหมด พร้อมกับคำเชิญชวนให้เสนอชื่อตัวเองเป็นจตุรเทพ ''แล้วเค้าคัดเลือกกันยังไงหรอ'' น้ำหันไปถามหิน ''ไปตรงอื่นกัน เดี๋ยวเราอธิบายให้ฟัง'' เลิฟพยักหน้า หินพาเลิฟเดินมาที่หน้าห้องหนึ่งที่หน้าประตูมีรูปหัวหมาป่าสีทอง ''ที่นี่เรียกว่าห้องเกียรติยศน่ะ เป็นห้องเก็บผลงานของนักเรียน'' ''เราเข้าไปได้หรอ'' ''อื้ม เค้าอนุญาตให้พวกเราเข้าไปดูได้เพื่อจะใช้เป็นแรงผลักดันในการพัฒนาตัวเองให้เก่งขึ้นน่ะ'' ทั้งคู่เข้าไปข้างใน ภายในห้องเต็มไปด้วยตู้มากมายที่มีเกียรติบัตรอยู่ข้างใน ตามผนังมีรูปของนักเรียนพร้อมกับคำอธิบายใต้ภาพเต็มไปหมด ''ตรงเพดานฝั่งนู้นคือจตุรเทพทุกรุ่นที่ผ่านมา'' หินชี้ให้ดู พาเลิฟมานั่งลงที่โต๊ะ เปิดหนังสือรุ่นให้เลิฟดู ''พวกจตุรเทพต้องเป็นคนที่คนในโรงเรียนยอมรับว่าแข็งแกร่งมากที่สุดใสช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นขั้นแรก คนที่จะได้รับคัดเลือกจะมาจากการโหวตเสนอชื่อของคนในโรงเรียน โดยจะเอาแค่8คนเท่านั้น'' ''เค้าไม่ได้เอาแค่4คนหรอ'' ''นั่นคือขั้นต่อไป พอได้8คนแล้วก็จะทำการประลอง คัดจนเหลือคนที่เก่งที่สุด4คน'' ''อ๋อ'' ''เลิฟอยากจะลงสมัครมั้ย'' ''เราไม่ไหวหรอก'' ''ไม่ไหวอะไร เราเห็นที่เลิฟสู้ในข่าวอย่างกับมืออาชีพ ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกน่า'' ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ เลิฟไม่คิดว่าตัวเองเก่งพอที่จะได้ชื่อว่าสี่จตุรเทพ เลิฟเก่งก็จริงแต่ก็ยังต้องพึ่งพลังของคนอื่นเพื่อเสริมให้ตัวเองแข็งแกร่งอยู่ดี ''จริงสิ'' หินเปิดไปหน้าที่มีรูปของราคานอาร์ทและโฬมอยู่ ทุกคนดูเด็กกว่าตอนนี้มาก ใส่ชุดนักเรียนดูดีกันทุกคน บุคลิกไม่ต่างจากตอนนี้กันสักเท่าไหร่ ''พวกรุ่รพี่คือคนในฝูงของเลิฟนี่'' ''ใช่'' ''เจ๋งไปเลยนะ รู้มั้ยว่ารุ่นนี้ได้ชื่อว่าเป็นจตุรเทพรุ่นที่แกร่งที่สุดรุ่นหนึ่งเลย'' เลิฟไม่แปลกใจสักเท่าไหร่เพราะทุกคนก็เก่งกันจริงๆ เลิฟมองไปที่รูปคนสุดท้าย เป็นอัลฟ่าที่มีใบหน้าสวย แต่สายตาและรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นนั้นดูอันตรายมาก ''แล้วนี่ใครหรอ'' ''อ๋อ พี่โชน่ะ'' ''เค้าหายไปไหนหรอ'' ''ไม่รู้สิ พอเรียนจบข่าวคราวของพี่เค้าก็หายไปเลย เหมือนไม่เคยมีตัวตนอยู่เลยแหละ'' ''คงจะเก่งมากเลยใช่มั้ย'' ''ใช่ แต่พี่เค้าไม่ใช่สายต่อสู้หรอก ไม่มีใครรู้ด้วยว่าเค้าได้เป็น4จตุเทพได้ยังไง'' ไม่ได้ต่อสู้เก่งแต่ได้เป็น4จตุรเทพงั้นหรอ แปลว่าต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ''ขอบคุณที่อธิบายให้เราฟังนะหิน'' ''ไม่เป็นไร'' หินยิ้มให้ ทั้งคู่ออกมาจากห้องนั้น ขึ้นมาบนห้องเรียนของตัวเอง ''มาแล้ว'' เพื่อนๆพูดขึ้น เลิฟงง ทุกคนเดินเข้ามาลากเลิฟไปน่งที่เก้าอี้ ''อะไรกันหรอ'' ''ไปปราบฝูงพิภพปักษีมาหรอ'' ''เอ่อ ใช่'' ''สุดยอดไปเลยนะ ได้ดูข่าวแล้ว โคตรเท่'' เพื่อนๆต่างพูดชมเลิฟ พร้อมกับถามเรื่องวันนั้น แน่นอนว่าไม่มีทางที่เรื่องนี้จะไม่ดัง เพราะการล่าอำนาจเป็นเรื่องปกติของฝูง แถมเลิฟยังเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวในโรงเรียนนี้ที่ีฝูงสังกัดตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทำให้ได้การยอมรับจากพวกอัลฟ่าที่ปกติจะรังแกดูถูกพวกโอเมก้าอยู่เสมอ ไม่ก็เพราะว่าอัลฟ่าในห้องเลิฟเป็นคนดีกันล่ะมั้ง ''เลิฟก็จะลงสมัครจตุรเทพใช่มั้ย'' ''นั่นสิ พวกคลาสAปกติก็ลงกันทุกคนอยู่แล้วนี่นา'' ''เอ่อ เรายังไม่ได้คิดว่าจะลงน่ะ'' ''ระดับนี้ไม่ลงได้ไง'' ''ถ้าได้เป็นขึ้นมาเลิฟจะได้ชื่อว่าเป็นจตุรเทพคนแรกที่เป็นโอเมก้าเลยนะ'' ''ไม่เคยมีโอเมก้าได้เป็นมาก่อนเลยหรอ'' ''ใช่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เคยมีลงสมัครอยู่บ้างนะ แต่ก็ไม่ได้เป็น เห็นเค้าบอกว่าโอเมก้าไม่ควรได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน'' อ๋อ เรื่องชนชั้นนี่เอง ''แต่อย่างเลิฟต้องได้เป็นแน่'' ''ลองดูสิ'' เพื่อนๆคะยั้นคะยอกันมากจนเลิฟเริ่มอึดอัด ประตูห้องเปิดออก ครูเดินเข้ามาพอดี เลิฟใช้โอกาสนี้หนีไปนั่งที่ของตัวเอง เดซี่ขำ ''เป็นคนดังนี่เหนื่อยเนอะ'' ''อย่าแซวสิ'' ''แล้วไม่คิดจะลงจริงๆหรอ'' ''เรายังไม่รู้'' ''รู้มั้ยว่าจริงๆแล้วเลิฟไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกนะว่าจะลงหรือไม่ลง'' เลิฟหันมามอง ''ทำไมล่ะ'' ''มันคือการเสนอชื่อใครก็ได้ ไม่ใช่การสมัครลงประกวด ถ้าเลิฟโดนเสนอชื่อมาพอที่จะติด8อันดับ เลิฟก็ต้องไปประลอง'' ''ไหงงั้นอะ'' ''ก็การยอมรับจากคนในโรงเรียนไง'' เดซี่ยื่นดอกไม้สีขาวมาให้ เลิฟรับมาดมแล้ววางไว้ข้างโต๊ะ เอาหนังสือขึ้นมาตามที่ครูสั่ง ถ้าโดนเสนอชื่อขึ้นมาจริงๆเลิฟจะทำยังไงดี หลังจากนั่งเครียดสักพักเลิฟก็เริ่มโอเคขึ้น เพราะลึกๆเลิฟเองก็มีความอยากที่จะลองดู ถ้าเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าเลิฟไม่ต้องลังเลอีกต่อไป อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด วันนี้คาบแรกเป็นวิชาประวัติศาสตร์ ''ทุกคนคงรู้อยู่แล้วว่าพวกเราเกิดมาในวรรณะที่ต่างกันสามชั้นได้แก่ อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า แต่ยังมีสิ่งมีชีวิตอีกหลายอย่างที่พวกเราเกิดไม่ทันได้เห็นตอนที่สิ่งเรานั้นยังพบเจอได้ทั่วไปอยู่'' เลิฟตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะจบคาบ นักเรียนหลายคนนอนหลับไปแล้ว ''วันนี้พอแค่นี้แล้วกันนะครับ ครูขอสั่งงานเลยละกัน'' เด็กๆส่งเสียงโห่ ''ให้ทุกคนทำรายงานเรื่องสวรรค์และนรกในความคิดของนักเรียน เลิอกมาแค่อย่างเดียวนะ ทำอย่างละเอียดและนำมาส่งที่โต๊ะครูภายในคาบหน้า จะไม่มีการพรีเซ้นต์ สบายใจได้'' ทุกคนค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย ''แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทำลวกๆมาส่งได้นะ'' อาจารย์ดักไว้ก่อนจะออกไปจากห้อง ''กลุ่มสามคน จะทำกับใครดีล่ะ'' เลิฟหันไปถาม ''ราฟมั้ย น่าจะไม่มีกลุ่มเหมือนกัน'' ''ได้สิ งั้นเดี๋ยวลองถามราฟดูก่อน'' เลิฟส่งข้อความไปหาราฟ 'ราฟ วิชาประวัติศาสตร์มีกลุ่มหรือยัง' 'ยังเลย' 'อยู่กลุ่มเดียวกันมั้ย' 'ได้สิ' 'งั้นวันนี้หลังกินข้าวไปห้องสมุดกัน จะได้หาหนังสือมาไว้ทำ' 'ไปตอนเลิกเรียนเถอะ' 'ทำไมล่ะ ไม่ว่างหรอ' 'ไม่ใช่ไม่ว่าง แต่ทุกคนก็น่าจะไปเอาหนังสือกันตอนเที่ยงเหมือนกัน เราไม่ชอบคนเยอะ' 'เอางั้นก็ได้' 'โอเค เจอกัน' 'เจอกัน' เลิฟหันไปหาเดซี่ ''ราฟอยู่ด้วย'' ''เยี่ยม'' ทั้งคู่เก็บของใส่กระเป๋า ไปเรียนคาบต่อไปที่ห้องอื่น/ l, [. E: y' P% J" t
! E7 Y, I6 t4 z4 r( C. c5 ~
ราฟ เสียงระฆังก้องกังวาลบอกเวลาเลิกเรียน เลิฟและเดซี่เดินไปที่ห้องสมุดของโรงเรียนตามที่นัดกับราฟเอาไว้ ''เคยไปห้องสมุดโรงเรียนมั้ย'' เดซี่ถาม เลิฟส่ายหัว ''ไม่เคยเลย'' ''เราว่าเลิฟชอบแน่'' ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าห้องสมุด ประตูทางเข้าเป็นประตูไม้ขนาดใหญ่ที่มีรูปหน้านกฮูกอยู่ตรงกลาง ตั้งแต่มาเรียนเลิฟยังไม่ได้มีโอกาสมาที่นี่เลย เพราะเรียนเสร็จก็กลับบ้าน ไหนจะมีภารกิจของฝูงอีก เดซี่เปิดประตูเข้าไป ข้างในนั้นกว้างกว่าที่เลิฟคิดไว้มาก ชั้นหนังสือสูงจนติดเพดานวนไปรอบห้องซ้อนกันหลายรอบเหมือนเขาวงกต มีลิฟท์ใช้ขึ้นไปแต่ละชั้น เลิฟที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือรู้สึกเหมือนอยู่ในสวรรค์ ''ชอบอะดิ'' ''สุดยอด'' เดซี่ขำ มองหาราฟ ''ราฟบอกจะมากี่โมงหรอ'' ''บอกแค่ว่าเจอกันหลังเลิกเรียนน่ะ'' เลิฟมองหาบ้าง ''ไง'' ราฟเดินเข้ามาหาทั้งคู่ ''รอนานมั้ย'' ''ไม่นานหรอก เพิ่งมาถึงเหมือนกัน'' เลิฟมองผมของราฟ ''สีผมเท่จัง'' ผมของราฟแบ่งออกเป็นสีดำครึ่งหนึ่งและสีขาวครึ่งหนึ่ง ''เราอยากลองทำผมสีขาวดูน่ะ แต่ก็ชอบสีดำด้วย แต่เราว่าจะไปย้อมดำกลับแล้ว'' ''ทำไมล่ะ เท่ดีออก'' ''เราเกลียดสีขาวน่ะ มันสกปรกง่าย'' ราฟยิ้ม ''ไปหาหนังสือกันเถอะ'' ราฟเดินนำไป ทั้งคู่เดินตามไปด้วย มีหนังสือมากมายเท่าที่จะคิดได้ อยากอ่านเรื่องอะไรก็มีหมด เลิฟกะว่าวันหลังมีเวลาจะเข้ามานั่งเล่นที่นี่ ''นี่ไงโซนประวัติศาสตร์'' เดซี่เรียกเพื่อน ''เราจะทำเรื่องอะไรกันนะ เลือกหรือยัง'' ''ยังเลยนี่ ราฟอยากทำเรื่องอะไรหรอ'' ''สวรรค์มั้ย น่าจะได้คะแนนง่ายกว่า'' ''ทำไมล่ะ'' ''ยังไงคนเราก็อยากอ่านแต่เรื่องดีๆอยู่แล้ว'' ถึงจะฟังดูแปลกๆแต่เลิฟก็ไม่ได้เอะใจอะไร ราฟมักจะพูดหรือทำอะไรแปลกๆอยู่เสมอจนเคยชิน ทั้งสามเดินหาหนังสือแต่ก็ไม่เจอเลย ''ไปไหนหมดนะ'' ''คงเพราะทุกคนก็มายืมเหมือนกันล่ะมั้ง รู้งี้น่าจะมาตั้งแต่เที่ยง'' เดซี่บ่น เลื่อนนิ้วไปจนเจอหนังสือเกี่ยวกับนรกสวรรค์ ''อ๊ะ เล่มนี้ไง'' เดซี่หยิบออกมา มันเป็นเล่มสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทั้งสามมานั่งดูหนังสือด้วยกัน ภายในหนังสือเล่มนั้นอธิบายว่าสวรรค์คือที่ของคนที่ทำความดี ข้างบนนั้นสวยงามเต็มไปด้วยทูตสวรรค์ที่งดงาม ''สวรรค์นี่สวยจังเนอะ'' เดซี่ชม ''ก็เค้าวาดให้สวยนี่นา'' ราฟบอก เอาหนังสือไปอ่าน ''ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนอกจากเรื่องที่เรารู้กันอยู่แล้ว ทำดีขึ้นสวรรค์ ทำชั่วลงนรก ในนรกมีกระทะทองแดง บนสวรรค์มีเทวดา ไม่ได้เจาะลึกอะไรเลย'' ''แล้วมันมีอะไรมากกว่านี้อีกหรอ เราเจอแค่หนังสือเล่มนี้เล่มเดียวนะ'' ราฟยิ้มมุมปาก ''ไม่ต้องห่วง'' ราฟพาทั้งสองมาที่ชั้นหนังสือชั้นหนึ่งตรงมุมลับตาคน ''คอยดูต้นทางไว้ห้หน่อยล่ะ'' ราฟแตะไปที่หนังสือบนชั้นนั้น จู่ๆชั้นก็พลิกกลับด้านออกมาเป็นตู้กระจกที่มีหนังสือหลายเล่มอยู่ข้างใน ติดป้ายเอาไว้ว่า 'หนังสือหวงห้าม เฉพาะอาจารย์เท่านั้น' ราฟเปิดตู้หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา ''รีบไปกัน'' ทั้งสามออกมาจากตรงนั้น หาที่นั่งที่ลับตาคน ราฟวางหนังสือลงบนโต๊ะ มันเป็นหนังสือที่ปกเหี่ยวย่นเหมือนหนังมนุษย์ มีดวงตาอยู่บนปกที่หลับอยู่ ''นี่หนังสืออะไรหรอ'' ''หนังสือเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้คนจินตนาการกันขึ้นมาเองไง'' ราฟเอานิ้วกดลงที่สันหนังสือจนเลือดออก มันซึมเข้าไปในหนังสือ ดวงตาตรงปกเบิกโพลงทำให้เลิฟและเดซี่ตกใจ ราฟเปิดหนังสือออก กระดาษนั้นเก่าเหลือง มีตัวหนังสือขยึกขยือเขียนอยู่มากมาย รูปวาดโบราณที่ดูไม่ออกว่าเป็นตัวอะไรเต็มไปหมด ราฟเปิดไปเรื่อยๆจนเจอหน้าที่ต้องการ ''นี่ไง สวรรค์'' มันเป็นภาพบัลลังก์ขนาดใหญ่ที่เห็นแค่ส่วนเท้าของคนที่นั่งอยู่ ''นั่นคือพระเจ้า'' ราฟเปิดไปอีกหน้า รูปสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาด มีตาขนาดใหญ่อยู่ที่หัว มีปีก4ปีก สองปีกสยายไปข้างหลัง อีกสองปีกปิดบังท่อนล่างเอาไว้ ''บนสวรรค์จะมีพวกทูตสวรรค์อาศัยอยู่ ซึ่งทูตสวรรค์ก็มีการแบ่งชั้นกันไปตามลำดับ'' มีรูปตัวประหลาดที่ราฟบอกว่าเป็นทูตวสวรรค์อีกมากมาย ''พวกทูตสวรรค์หน้าตาน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ'' ''พวกที่เหมือนคนก็มี'' ราฟเปิดไปจนเจอรูปของชายรูปงามคนหนึ่ง ''พวกนี้คืออาร์คแองเจิ้ล หรือทูตสวรรค์คนสนิทของพระเจ้า มีมากมายหลายองค์ ทำหน้าที่แตกต่างกันไป'' ข้อมูลมันเยอะและละเอียดมาก ''พอจะจำใครได้บ้างมั้ย'' ราฟถามเลิฟ เลิฟงง ''เราไม่เคยเห็นพวกนี้มาก่อนเลย'' ''นั่นสินะ'' ราฟยิ้ม ''แล้วในนรกมีพวกอะไรแบบนี้ปะ ทูตไรงี้อะ'' เดซี่ถาม ''มีสิ นรกกับสวรรค์น่ะไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก ทั้งการปกครอง การใช้ให้คนอื่นทำงานแทนให้ ต่างกันก็แค่คนมองว่าสวรรค์นั้นดี ส่วนนรกนั้นชั่ว แต่แน่นอนว่าเราต้องมองฝ่ายที่คิดไม่เหมือนเราว่าเป็นฝ่ายผิดอยู่แล้ว ไม่ว่าจะในมุมของคนสวรรค์หรือคนนรก ใช่มั้ยล่ะ'' ราฟเปิดไปเรื่อยๆจนเจอรูปวาดเต็มหน้ากระดาษรูปหนึ่ง เป็นรูปของเทวดาที่มีปีกขนาดใหญ่กอดกับสัตว์ประหลาดที่มีปีกแห้งกรังเหมือนโครงกระดูกแผ่กว้าง ''รูปนี้คืออะไรหรอ'' เลิฟเกิดสนใจขึ้นมา ''มันเป็นเรื่องเล่าโบราณน่ะ ก็ดังอยู่นะ นี่คือทูตสวรรค์ของพระเจ้ากับทูตนรกของซาตานที่หลงรักกัน ทูตสวรรค์องค์นี้ชอบช่วยเหลือผู้คน เยียวยารักษาผู้ที่ตกทุกข์ได้ยาก วันหนึ่งบังเอิญไปพบเข้ากับอสุรกายที่ซาตานส่งมากำจัดพวกทูตสวรรค์ที่กำลังบาดเจ็บเข้า เลยเข้าไปช่วยรักษาแผลให้ทั้งที่รู้ว่าขัดคำสั่งพระเจ้า ทูตนรกตัวนี้จึงเกิดหลงหลังทูตสวรรค์องค์นี้ ไม่ว่าจะได้รับการห้ามปรามตักเตือนจากเพื่อนและคนรอบข้างก็ไม่ฟัง ตามจีบทูตสวรรค์องค์นี้จนไม่เป็นการทำงานทำการ พอเรื่องไปถึงหูของพระเจ้ากับซะตาน ทั้งคู่ก็ถูกสาป ให้มาเกิดบนโลกมนุษย์ทุก14ปี ทนทุกข์ทรมาณกับการไม่เป็นอมตะเกิดแก่เจ็บตาย'' ''ทำไมใจร้ายจัง คนเค้ารักกันไม่ผิดอะไรสักหน่อย'' เดซี่อิน ''ผิดสิ ไม่ใช่ว่าอ้างแค่คำว่ารักแล้วทุกอย่างจะถูกหมดเป็นไปตามใจหรอกนะ'' ''แล้วทำยังไงถึงจะพ้นคำสาปล่ะ'' เลิฟถาม ''เรายังเล่าไม่จบ ก่อนที่จะสาปพระเจ้าและซาตานได้สั่งคำสั่งไว้ให้คนของตัวองแล้ว'' ทั้งคู่ตั้งใจฟัง ''เมื่อใดก็ตามที่มีคนฆ่าอีกฝ่ายหนึ่งได้ คำสาปนี้จะหายไป'' ราฟยิ้มกว้าง ''แล้วถ้าไม่ฆ่าล่ะ'' ''ก็จะวนอยู่อย่างนี้เรื่อยไป'' ''เรามีคำถาม'' เดซี่งง ''แล้วเค้าจะจำกันได้ยังไงตอนที่ลงมาเกิด จะฆ่าได้ถูกคนหรอ'' ''จำได้สิ ถ้าตั้งใจที่จะทำตามคำสั่งนั้นยังไงก็จำได้ แต่จะทำมั้ยน่ะอีกเรื่องนึง บางทีอาจจะเลือกที่จะไม่จำเอง'' ราฟมองหน้าของเลิฟด้วยสายตาที่ดูน่ากลัว แต่ก็รีบกลับไปทำหน้าปกติ ''เราถามอะไรอีกหน่อยได้มั้ย'' ''ได้สิ'' ''แล้วพระเจ้ากับซาตานรู้เรื่องของสองคนนี้ได้ยังไง'' ราฟนั่งไขว่ห้างเอาขาพาดบนโต๊ะ ''พวกท่านรู้หมดทุกสิ่งบนโลกนั่นแหละ หรือไม่ก็ มีลูกน้องดีคอยส่งข่าว'' ''พูดซะเหมือนตัวเองเป็นคนที่นั่นเลยนะ'' เดซี่แซว ราฟขำ ''เราชอบเรื่องพวกนี้น่ะ เลยอ่านมาเยอะ จริงๆก็คงเป็นแค่เรื่องแต่งหลอกเด็กเหมือนหนังสือเล่มอื่นนั่นแหละ เพียงแ่ว่า ของเล่มนี้น่าสนใจกว่าเยอะเลย ใช่มั้ยล่ะ'' หนังสือปิดตัวลง ตาตรงปกหลับไปอีกครั้ง ''เอาไปเก็บก่อนนะ'' ''เราไม่ได้จะใช้เล่มนี้ทำรายงานหรอ'' ราฟขำ หยิบหนังสือเล่มที่เจอตรงชั้นมาวางลงแทน ''เราแค่อยากให้รู้เฉยๆน่ะว่าจริงๆแล้วมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราไม่รู้ อีกอย่าง พวกเค้าน่าจะอยากได้ข้อมูลที่ถูกใจพวกเค้ามากกว่าข้อมูลที่ถูกต้อง เจอกันที่หน้าห้องสมุดนะ'' ราฟเดินเอาหนังสือไปเก็บ ''ก็นั่งฟังตั้งนาน สรุปใช้เล่มนี้'' เดซี่บ่นฟึดฟัด เลิฟขำ ''แต่มันก็สนุกดีเนอะ'' ''อื้ม สนุกดี'' ''เลิฟคิดว่า ถ้าสมมุติเค้าเกิดลงมาเพื่อฆ่ากันจริง แต่เค้ารักกันแล้วไม่ฆ่าล่ะ จะได้มั้ย'' เลิฟคิดตาม ''เราก็ไม่รู้เหมือนกัน'' ''เราไปยืมหนังสือก่อนดีกว่า'' ''โอเค'' ทั้งคู่ลุกขึ้นเดินไปยืมหนังสือกับบรรณารักษ์ ราฟยืนอยูหน้าชั้นหนังสือนั้น เลือดไหลออกมาจากดวงตา รู้สึกแสบร้อนไปทั่วหลังคอเหมือนโดนไหม้ ''สงสัยจะพูดเยอะไปหน่อย'' ราฟขำตัวเอง ดูดเลือดทั้งหมดกลับเข้าไป ''ท่านไม่ให้ผมทำ ปล่อยให้คนยืดยาดแบบนั้นทำหน้าที่ ถ้าโดนทรยศขึ้นมามันไม่ฆ่าแล้วจะทำยังไง'' สวมเสื้อคลุมปิดรอยไหม้รูปไม้กางเขนกลับหัวที่ต้นคอ จู่ๆอาการปวดหัวรุนแรงก็กลับมา ราฟกุมหัวตัวเอง เส้นเลือดที่ข้างหัวปูดโปน ''ออก...ไป'' ''ออก..'' ''ออกไป'' เสียงของราฟตีกันไปมา ดวงตาของราฟสว่างวาบเป็นสีแดงกระพริบรัวๆก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ราฟทรุดลงไปน่งหอบกับพื้น เหงื่อออกเต็มหน้าผาก ยันตัวเองลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดินไปสมทบกับเลิฟและเดซี่ที่หน้าห้องสมุด ''อือออ'' โซลส่งเสียงครางในลำคอ ยืดแขนสุดตัวบิดขี้เกียจบนเตียงที่นุ่มสบาย เลื่อนตัวขึ้นมานั่งเกาหัวอย่างสะลึมสะลือทั้งที่ตายังปิดอยู่ คาวานมือหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา บ่ายสามโมงแล้วเหรือเนี่ย แต่ก็นะ โซลนอนเช้านี่นา โซลขยี้ตาแล้วลุกจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างงัวเงีย เปิดฝักบัวแล้วไปยืนให้น้ำรดลงหัว อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมผิวปากอย่างสบายใจออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเช็ดผมให้แห้ง มองไปที่ถุงดำหลายใบตรงมุมห้อง ''ต้องไปทิ้งขยะแล้วสิ'' โซลลุกขึ้นเดินไปใส่เสื้อผ้า หยิบถุงดำพวกนั้นขึ้นมา ท้งไว้นานจนเริ่มมีกลิ่นซะแล้ว โซลออกมาจากห้อง ลงมาข้างล่าง ออกมาจากบ้านร้างที่ห่างไกลผู้คน โซลเจอบ้านร้างหลังนี้โดยบังเอิญแล้วเห็นว่าเป็นทำเลที่เงียบสงบดีเลยใช้ที่นี่เป็นบ้าน ภายในตกแต่งน่าอยู่ต่างจากภายนอกที่ดูโทรมเหมือนบ้านร้างทั่วไป แต่ปกติโซลก็อยู่ไม่เป็นที่อยู่แล้ว คิดว่าอีกไม่นานเดี๋ยวก็ย้ายที่อีก โซลเดินผิวปากหิ้วถุงพวกนั้นมาทิ้งที่กองขยะ แต่ถุงกลับขาดจนขยะข้างในทะลักออกมา มีเด็กคนหนึ่งเดินกินอมยิ้มผ่านมาพอดี โซลใช้ตัวนั่งบัง เด็กคนนั้นหยุดมอง โซลโบกมือให้อย่างเป็นมิตร เด็กคนนั้นโบกมือตอบก่อนจะเดินจากไป โซลเอาแขนข้างนั้นยัดใส่ถุง รวมถึงชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ที่ทะลักออกมาด้วย รู้งี้ใช้งานเสร็จน่าจะทิ้งไปเลย แต่เพราะความขี้เกียจเลยเก็บไว้จนเน่า ถ้าตำรวจมาค้นเจอมีหวังถูกจับแบบไม่ต้องสงสัย แต่ตำรวจจะมาค้นบ้านร้างที่ตั้งอยู่โดดเดียวแบบนี้ทำไมใช่มั้ยล่ะ แต่กันไว้ดีกว่าแก้ ดวงตาของโซลเปลี่ยนเป็นสำขาวโพลน ซากศพในถุงพยายามกระเสือกกระสนพากันไปที่แม้น้ำใกล้้ที่ไหลออกสู่ทะเล ดันตัวเองจนตกลงไปในน้ำ หลังจากที่ทิ้งขยะเสร็จก็กลับเข้ามาในบ้าน เปิดดูข่าวหยิบของกินที่เหลือในตู้เย็นมานั่งกินไปด้วยดูไปด้วย ในข่าวกำลังฉายข่าวเรื่องงฝูงROMEบุกถล่มฝูงพิภพปักษี มีภาพจากกล้องวงจรปิดจับภาพตอนที่รัมกำลังสู้อยู่บนอากาศได้ โซลตั้งใจดูอย่างตื่นเต้น น่าสนุกจังเลยนะ อยากออกไปเล่นแบบนี้บ้างจัง โซลกระดกเบียร์จนหมดกระป๋องแล้วโยนทิ้งไปนอกหน้าต่าง โทรศัพท์ของโซลดังขึ้น โซลเอาขึ้นมาดูแล้วกดรับสาย ''ว่าไงครับ ตอนนี้ไม่รับงานนะ'' ''เรามีเงินเสนอให้คุณเป็นจำนวน...'' โซลหูผึ่งเมื่อได้ยินจำนวนเงินนั้น ''น่าสนใจ จะให้เข้าไปคุยที่ไหนล่ะ'' พอรู้สถานที่แล้วโซลก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉีดน้ำหอมกลบกลิ่นของตัวเอง ขับมอเตอร์ไซค์สีดำตรงไปยังสถานที่นัดพบ มันอยู่ไกลมากและยังอยู่ในพื้นที่ที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต ถ้าไม่จำทางที่ขับเข้ามาดีๆล่ะก็หลงได้เลย แต่โซลขับอย่างสบายๆคุ้นชินกับเส้นทางเพราะเคยมาแถวนี้แล้ว จนกระทั่งเข้ามาถึงหน้าตึกแห่งหนึ่งที่ตั้งตระหง่านแต่มองจากด้านนอกเข้ามากลับไม่เห็นทั้งที่ตึกสูงขนาดนี้ ยามตัวใหญ่สองคนเดินเข้ามาหาโซล ''ขอบัตรประชาชนด้วย'' ''ตอนอายุถึงไม่ได้ทำที่เขตหรอถึงได้มาขอคนอื่นเนี่ย'' ยามดูจะไม่เล่นด้วย ''โธ่ ไม่ตลกเลยนะ'' โซลยื่นบัตรประชาชนให้ หลังจากตรวจสอบแล้วจึงให้การ์ดเดินนำโซลเข้าไป ภายในเป็นสำนักงานที่มีคนนั่งทำงานกันขวักไขว่ การ์ดพาโซลมาจนถึงหน้าห้องที่มีสัญลักษณ์รูปดวงตาที่มีแมงมุมอยู่ข้างใน การ์ดเคาะประตูเบาๆ ''ให้เข้ามาได้'' โซลเดินเข้าไปในห้องนั้น ''ไม่ได้เจอกันนาน ย้ายมาอยู่ซะไกลเลยนะครับคุณเนตร'' ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางมีภูมิฐานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มีผ้าบางๆกั้นระหว่างงทั้งคู่เอาไว้ ''เจอครั้งที่แล้วก็ใช้ผ้าบังตาเอาไว้ แต่ก็เห็นทะลุอยู่ดีจะบังไปทำไมครับ'' ''ไม่อยากสบตากับพวกชั้นต่ำโดยตรงน่ะ'' เนตรตอบดว้ยน้ำเสียงที่นุ่มดฟังดูเป็นมิตร ''นั่งลงสิ'' โซลนั่ง ''ได้เอามาให้ตามที่ขอไปหรือเปล่า'' ''เอามาสิ แต่ขอเงินก่อนนะครับ'' ''เข้าใจได้'' เนตรดีดน้ว ลูกน้องคนหนึ่งเดินเอากระเป๋าเงินมาให้โซล ''นับด้วยครับ'' เนตรมองลูกน้อง ลูกน้องคนนั้นนั่งนับเงินโดยมีโซลนั่งจ้องเฝ้าอยู่ จนกระทั่งนับครบตามที่ตกลงกันไว้ โซลยิ้มกว้าง ''ค่อยน่าทำงานด้วยหน่อยครับ'' โซลโยนซองเอกสารลงบนโต๊ะ เนตรฉีดแอลกอฮอลที่มือและซองเอกสารนั่นด้วยท่าทางที่ดูรังเกียจ เปิดซองหยิบเอกสารและเทปต่างๆออกมา ''คงจะสนิทมากสินะถึงได้ไปเอามาได้'' ''ผมก็เขียนไว้ในข้อมูลผมแล้วนี่ครับ ว่าถ้าเงินถึงอะไรก็เป็นไปได้'' โซลเป็นนัักฆ่ารับจ้างที่รับทำแทบทุกอย่าง ทวงหนี้ ฆ่า แก้แค้น ขอแค่เสนอเงินให้ถูกใจโซลก็พอ ''เยอะกว่าที่เรารู้มาอีกนะ ทำงานได้ดีนี่'' ''แน่นอนสิครับ'' เนตรเก็บของพวกนั้นลงในซองตามเดิม ''ผมเองก็ไม่ค่อยเชื่อใจหรอกตอนนที่พี่บอกว่าจะใช้ให้คุณทำงานนี้ เพราะพวกนักฆ่าไร้สังกัดแบบคุณมันจะทรยศใครก็ได้ อีกอย่างแต่ก่อนคุณมันก็แค่ฆาตกรโรคจิตหนีคดีไม่ใช่หรือไง'' โซลขำ ''ถ้าใช่แล้วคุณจะทำไม นั่นมันแค่อดีต ผมกลับตัวเป็นนักฆ่าทำงานสุจริตแล้ว'' โซลแลบลิ้นออกมาเลียปาก จิตสังหารของโซลเริ่มผุดขึ้นมา การ์ดที่เอามือไขว้หลังอยู่กำปืนเอาไว้แน่น เนตรเชยตามองมาที่โซล ''อยากได้เงินเพิ่มอีกมั้ย'' โซลเลิกคิ้ว เอาเท้าวางบนโต๊ะ ''ว่ามาสิครับ'' ''ผมขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งก่อน'' โซลพยักหน้า ''คุณบอกว่าคุณสนิทกับรัมจริงๆ แล้วทำไมถึงขายข้อมูลของเค้าให้กับผมล่ะ หรือตั้งใจะหักหลังเค้าตั้งแต่แรก'' โซลหัวเราะ ''พูดอะไรของคุณ ผมไม่มีทางหักหลังรัมหรอก'' โซลยื่นหน้ามาใกล้ผ้าของเนตร เนตรไม่กลัวหรือขยับเลยสักนิด ''ที่ผมกล้าขายให้เพราะผมรู้ว่า ต่อให้คุณมีข้อมูลของเค้ามาแค่ไหน คุณก็ไม่มีทางฆ่าเค้าได้อยู่ดี'' ทั้งคู่ยิ้มให้กัน รังสีอำมหิตของเนตรนั้นมีกลิ่นและความรู้สึกที่น่าขยะแขยงจนโซลต้องถอยออกห่าง ''แล้วคุณจะเสนออะไรล่ะ'' ''ฆ่ามันให้ผม'' โซลเลิกคิ้ว ''จะให้ผมฆ่ารัม?'' ''คุณพูดเองนี่ว่าไม่มีใครฆ่าเค้าได้ เพราะงั้นคนใกล้ตัวแบบคุณนี่แหละเหมาะกับงานนี้ที่สุด'' ''ขอปฏิเสธ'' ''ทำไมล่ะ'' ''เงินไม่ถึงพอ'' เนตรเสนอราคาใหม่ที่สูงมากจนการ์ดที่ได้ยินก็แอบตกใจ ''ยังคงปฏิเสธครับ'' ''คุณมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ ตอนนี้คุณอยู่ในพื้นที่ของผมนะ'' โซลยิ้ม ม้วนผมเล่นไปมา ''คุณเนตรคงจะลืมไป ว่าผมน่ะ ไม่ใช่ลูกน้องที่ภักดีของแก๊งค์คุณหรอกนะ คุณจ้างงาน ผมไม่รับ ไม่เห็นมีอะไรน่างง'' โซลลุกขึ้น ''ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยนะครับ ผมไปล่ะ'' โซลหยิบกระเป๋าเงินเดินออกไปจากห้อง ผ่านการ์ดที่ยืนกันเรียงราย หลังจากที่เดินออกมาจากตัวบ้านก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่ตามมา โซลส่ายหัวหัวเราะเบาๆ ''เป็นงี้ทุกทีสิน่า'' โซลวางกระเป๋าเงินไว้ที่มอเตอร์ไซค์ ก่อนจะออกวิ่งสุดแรงเข้าไปในป่าลึกข้างๆที่มีป้ายติดไว้ว่าป่าต้องห้าม โซลหันกลับไปมองข้างหลัง นักฆ่าโอเมก้าที่มีตราสัญลักษณ์แมงมุมนับ10กำลังตามมาติดๆ จู่ๆโซลก็หายไปจากสายตา พวกมันยืนนิ่งมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอ ''ระวังด้วย'' พวกมันมองทั้งด้านบนและข้าง ระวังโซลที่ไม่รู้จะโผล่มาจากไหน จู่ๆการดคนหนึ่งก็ล้มลง มีรอยกรีดลึกที่คอเลือดไหลกระฉูด ''อยู่ที่ไหนวะ!'' ตรงมุมมือของต้นไม้ด้านบน โซลใช้ลิ้นเลียเลือดที่ติดอยู่ที่มีดคู่ใจของตัวเองพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา จู่ๆศพนั้นก็ลุกขึ้นมา เปลี่ยนแขนตัวเองเป็นเลื่อยไฟฟ้าแล้วฟันคอของพวกมันขาดไปคนหนึ่ง พวกมันตกใจมากใช้ปืนยิงใส่ศพนั้นกระจุย คนที่โดนตัดหัวไปลุกขึ้นมายืน เปลี่ยนนิ้วของตัวเองเป็นลูกดอกปาไปปักหัวของพวกมันจนล้มตายไปคนหนึ่ง คนนั้นลุกขึ้นมาใช้ปืนสาดใส่พวกมันที่เหลือ พวกมันสาดกระสุนใส่กันดังไปทั่วป่าจนล้มลงไปกองที่พื้นทั้งคนทั้งศพ โซลที่ดวงตาสีขาวโพลนเบิกโพลงมองลงมาจากข้างบนด้วยความสนุกสนาน กระโดดลงมาจากต้นไม้ หยิบบุหรี่ไฟฟ้าสีเงินออกมา เปิดฝาออก พลังงานจากศพลอยเข้าไปในรูนั้น โซลปิดฝา จุดสูบแล้วพ่นควันออกมา ''ใช้ได้'' โซลจับสัมผัสได้ว่ามีจิตสังหารอีกหลายดวงกำลังตรงมาทางนี้ โซลรู้อยู่แล้วล่ะว่าพวกมันไม่ส่งคนมาแค่นี้แน่ โซลนึกอะไรสนุกๆออก ปรบมือหนึ่งครั้ง ศพพวกนั้นลุกขึ้นมา เนตรนั่งอยู่ในห้องทำงาน ใช้ไฟแช็คเผาซองเอกสารที่โซลให้มาทิ้ง ''ถึงได้บอกพี่ไงว่าคนพวกนี้มันไว้ใจไม่ได้'' พวกนักฆ่าเดินกันมาเป็นร้อย ลาดตระเวนหาตัวโซลไปทั่วป่า ''แล้วทำไมพวกเราต้องออกมาตามล่ามันด้วยวะ มันก็ทำงานให้คุณเนตรสำเร็จไม่ใช่หรอ'' ''ใช่ แต่คุณเนตรเค้าไม่ชอบพวกทหารรับจ้างหรือนักฆ่าไร้สังกัด'' ''ทำไมวะ'' ''คุณเนตรบอกว่าคนพวกนี้ไว้ใจไม่ได้ ไม่มีความซื่อสัตย์ ปลิ้นปล้อน ไร้ซึ่งความจงรักภักดี'' ''ขนาดนั้นเลยหรอวะ'' ''เค้าฆ่าไปกี่คนแล้วล่ะโดยที่ไม่มีเหตุผลน่ะ'' ''นั่นสินะ'' มีเงาเดินตรงเข้ามาที่พวกมัน พวกมันยกปืนขึ้น แสงตกกระทบทำให้เห็นว่าที่เดินมานั้นเป็นศพของเพื่อนพวกมันที่ออกมาก่อนหน้า ตรงหน้าอกถูกกรีดเรียงกันเป็นคำว่า 'เซอไพร้ส์' ศพพวกนั้นยกปืนขึ้นมากราดยิงใส่พวกมันโดยไม่ได้ตั้งตัว พวกมันยกปืนขึ้นรุมยิงศพพวกนั้นจนพรุนแต่ก็ได้รับบาดเจ็บกันไปหลายคน ''เหี้ยอะไรวะเนี่ย!'' พวกมันตกใจ โซลพยายามกลั้นหัวเราะจากบนต้นไม้ เปิดกระเป๋าหยิบธนูออกมา ง้างแล้วเล็งไปที่กลางหัวของแกนนำพวกมัน ลูกดอกที่ไม่รู้มาจากทางไหนปักเข้าที่หลังหัวของแกนนำพวกมันล้มตึงลงไป พวกมันตกใจมาก มองหาคนที่ทำแต่ก็ไม่เจอ ลูกดอกอีกหลายลูกถูกยิงมาจากรอบทิศทาง ปักเข้าที่กลางหัวพวกมันหลายคนอย่างแม่นยำ โซลกระโดดไปตามต้นไม้แล้วยิงลูกดอกอย่างคล่องแคล่วงและว่องไวจนพวกมันจับจิตสัมผัสของโซลไม่ได้ แน่นอนว่านักฆ่าพวกนี้ระดับต่างกับโซลมาก ทั้งประสบการณ์และฝีมือห่างชั้นกันอย่างเห็นได้ชัด ''ตรงนั้น!'' พวกมันคนหนึ่งเห็นโซล พวกที่เหลือกราดยิงมาที่โซล บางคนขวา้งอาวุธใส่ด้วย โซลกระโดดหลบกระุนไปตามต้นไม้ ใช้เท้ายันต้นไม้เด้งตัวออกมากลางอากาศ ดวงตาสีขาวโพลนส่องสว่างนั้นจ้องมาอย่างน่าสยดสยอง ศพที่นอนกองกันอยู่ลุกขึ้นมาจับตัวของพวกที่ยังมีชีวิตอยู่ไว้ โซลล้วงระเบิดออกมาจากกระเป๋า ใช้ปากแกะสลักแล้วเขวี้ยงลงไป ''บ๊ายบาย'' เกิดแรงระเบิดอย่างรุนแรง ชิ้นส่วนร่างกายของพวกมันกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เลือดอาบผืนหญ้าแถวนั้นกลายเป็นสีแดงฉาน โซลเกาะอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เอาบุหรี่ไฟฟ้าอันนั้นออกมาอีกครั้ง พลังงานสีขาวลอยออกจากศพเข้าไปในบุหรี่ไฟฟ้าของโซล ''สงสัยต้องเอากระเช้าไปขอบคุณคุณเนตรที่เลี้ยงมื้อใหญ่สักหน่อยแล้วมั้งเนี่ย'' มีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่มา โซลรีบหลบในต้นไม้ เงาขนาดใหญ่ค่อยๆเข้ามาใกล้ จนกระทั่งเห็นว่าเป็นงูยักษณ์สีม่วงขนาดใหญ่ คลานมากินซากศพที่กระจัดกระจายเกลื่อนกลาด จริงด้วย ในป่าต้องห้ามนี่เค้าบอกว่ามีพวกสัตว์อันตรายอาศัยอยู่นี่นา แต่มันน่าแปลกตรงที่งูตัวนั้นดูไม่เหมือนงูทั่วๆไปเลย ''มีคนมาเล่นแถวนี้หรอเนี่ย'' เสียงคุ้นหูดังขึ้น รัมเดินออกมาจากมุมมืดของป่าลูบงูตัวนั้นเหมือนลูบสัตว์เลี้ยง ดวงตาสีเหลืองอำพันของรัมหันขวับมามองตาของโซลในความมืด ''โซลหรอ'' ''รัม'' โซลกระโดดลงมาจากต้นไม้ รัมยิ้มกว้างที่ได้เจอโซล ''มาทำอะไรที่นี่'' ''เรามาทำงานนิดหน่อยน่ะ'' ''นี่ฝีมือโซลหรอ'' ''ใช่ จริงสิ'' โซลดีดนิ้ว ศพร่างหนึ่งที่ดูสมบูรณ์ลุกขึ้นก่อนจะเดินไป ''งานจ้างฆ่าหรอ'' ''ไม่ใช่หรอก แค่นายจ้างเค้าหมั่นเขี้ยวล่ะมั้งเลยเล่นกันแรงแบบนี้'' ''ไปทำอะไรมาล่ะ'' ''ผมไปขายข้อมูลของรัมมา'' รัมเอียงคอสงสัย ''ขายข้อมูลของเรา?'' ''ใช่'' ''มีอะไรให้ขายด้วยหรอ'' ''จริงๆแล้วในนั้นไม่มีอะไรเลยน่ะ'' ศพนั้นขับรถของโซลเอากระเป๋าเงินกลับมาหาโซล โซลเอากระเป๋ามา ''แตงกิ้ว จะว่าไปเดี๋ยวเรารวมให้ดีกว่า พวกงูจะได้กินกันง่าย'' ดวงตาของโซลเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน ผิวปากเป็นเพลงที่ฟังดูหลอนชวนขนลุก ซากศพทุกชิ้นตะเกียกตะกายมารวมตัวกันเป็นกองอาหาร รัมส่งเสียงขู่ฟ่อ งูมากมายต่างเลื้อยเข้ามารุมกินกันอย่างหิวกระหาย ''แล้วรัมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ'' ''บ้านลับเราอยู่ที่นี่'' ''บ้านลับหรอ'' ''อื้ม อยากไปมั้ย'' ''ไปดิ'' รัมขึ้นมาซ้อนมอเตอร์ไซค์ของโซล โซลขับเข้าไปในป่าลึก จนกระทั่งพบกับบ้านสี่ชั้นสีเขียวมรกตที่ดูหรูหราลึกลับ แวววับเหมือนอัญมณี ''สวยมาก'' ''ใช่มั้ยล่ะ'' รัมพาโซลเข้ามาในบ้าน ทั้งคู่นั่งลงที่โซฟากำมะหยี่สีเขียว รัมรินไวน์ส่งให้โซล โซลรับไปดื่ม ''โซลเป็นพวกเดียวกับพวกนั้นหรอ'' โซลส่ายหน้า ''เราไม่เป็นพวกใครทั้งนั้นแหละ เราอยู่ฝั่งคนที่ให้เงินเรามากกว่า'' รัมพยักหน้า ''แล้วเค้าได้สั่งให้ฆ่ามั้ย'' ''ใช่ แต่เราปฏิเสธไง ถึงได้เป็นแบบนี้'' โซลขำ ''แล้วที่เข้ามาตีสนิทกับเรานี่ก็โดนจ้างหรือเปล่า'' ''ถ้าตอนแรกน่ะใช่ แต่ตอนนี้บอกได้เลยว่าไม่'' รัมได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มก้วาง ''ดีมาก นึกว่าจะต้องฆ่ากันซะแล้ว'' ''ฆ่ากันเองไม่นุกเท่าฆ่าด้วยกันหรอก'' ''นั่นสินะ'' โซลส่งสายตายั่วยวนมาให้รัม ''สายตาแบบนั้นมันอะไรกัน'' ''กำลังล่องูอยู่'' รัมยิ้มมุมปาก ''เดี๋ยวก็โดนกินหรอก'' รัมกระชากคอเสื้อของโซลให้เข้ามาชิดตัว โซลเอามือโอบเอวของรัมดึงเข้ามาเหมือนกัน ทั้งคู่ประกบปากจูบกันทันที ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร รัมดันโซลเข้าไปติดผนัง กำคอเสื้อของโซลเอาไว้แล้วจูบอย่างหนักหน่วง โซลดันรัมไปติดกำแพงอีกฝั่ง รัมพลิกตัวมาเป็นฝ่ายกดโซลไว้เหมือนเดิม ปากยังคงไม่แยกออกจากกัน รัมบีบปากของโซลให้อ้า ถุยน้ำลายใส่ปากโซลแล้วประกบปากจูบต่อ ลิ้นสองแฉกของรัมเข้ามาในปากของโซลที่โต้ตอบได้ ลิ้นของทั้งคู่พัวพันกันไปมา แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน ''อืออ'' โซลครางในลำคอ รัมขบกัดริมฝีปากล่างของโซลแล้วดึงจนเลือดออก กลิ่นคาวเหล็กเข้ามาในปากของทั้งคู่ โซลกัดตอบ ยิ่งทำให้รัมอารมณ์พลุ่งพล่านนขึ้นไปอีก รัมถอดเสื้อของโซลออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำซ่อนรูปของโซล กล้ามเนื้อเป็นมัดเห็นชัดเจน ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ รอยสักเต็มตัวดูเซ็กซี่ รอยสักพวกนั้นยังดูเหมือนมีชีวิตอีกด้วย รัมยื่นหน้าไปดูดหัวนมของโซลเน้นๆ ''ซี้ดดด'' รัมตวัดลิ้นเลียหัวนมของโซลสลับข้างไปมา ลากลิ้นยาวผ่านร่องกล้ามหน้าท้องของโซล รัมจิกผมของโซลกดหัวให้นั่งลงไป ถอดกางเกงหนังของตัวเองออก ควยรัมแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน โซลขบกัดไปตามลำควยของรัม เลียกางเกงในของรัมจนเปียกชุ่ม ใช้ปากกัดขอบกางเกงในของรัมแล้วดึงลง ควยใหญ่ยาว8นิ้วของรัมเด้งออกมาตีหน้าของโซล โซลจับควยรัมเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดด อาา'' โซลอมควยของรัมอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้ามาใต้หนังหุ้มเลียวนไปมาตรงปลายที่มีน้ำหล่อลื่นเยิ้มออกมา ถอกควยของรัมลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา โซลตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นตรงหัว เลียไปตามแง่งควยของรัม รัมจับหัวของโซลไว้ เด้งเอวเย็ดปากโซลอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก ออก'' ''อูยยยย'' ควยรัมใหญ่คับปากโซลไปหมด โซลที่มีควยรัมอยู่ในปากส่งยิ้มมาให้ สายตาร่านนั้นทำให้รัมยิ่งเงี่ยนกว่าเดิม รัมกระแทกควยเข้าไปในปากโซลไม่ยั้ง แทงเข้าไปลึกจนโซลสำลักน้ำตาเล็ด รัมจับควยตีกระพุ้งแก้มของโซล ถอนควยออก น้ำลายโซลไหลเยิ้มติดควยรัมมา รัมถุยน้ำลายใส่หน้า เอาควยแฉะๆตีหน้าของโซลอย่างแรงจนหน้าสั่น โซลยิ้มพอใจ รัมบีบคอของโซลดึงให้ลุกขึ้น ดันเข้าไปติดผนังอีกครั้ง บีบแรงขึ้นเรื่อยๆจนโซลหายใจลำบาก แต่บนหน้ากลับมีรอยยิ้มอยู่ รัมคลายมือออก เอามือตบหน้าของโซลเบาๆ รัมลากโซลมาที่ห้องนั่งเล่น ผลักโซลนอนลงไป ถอดกางเกงของโซลออก ควยใหญ่ยาว12นิ้วของโซลเด้งออกมาแข็งเต็มที่ รัมยกขาของโซลขึ้นสูง รูของโซลขมิบไปมา ''จะกินละนะ'' รัมยื่นหน้าไปเลียรูของโซลอย่างเมามันส์ ''อะ อาา'' โซลเอามือสางผมของรัม ดวงตาของรัมเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพันของงูที่กำลังกินเหยื่อ ลิ้นสองแฉกของรัมชอนไชเข้าไปในรูของโซล มันยาวขึ้นค่อยๆเลื้อยเข้าไปข้างใน ทำเอาโซลเสียวสะท้านไปทั้งตัว รัมเลียรูของโซลอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นั่งขึ้นเอาควยจ่อตรงรูของโซล โซลนอนคุกเข่าท่าหมา เอามือแหกตูดส่งยิ้มท้าทายมาให้ รัมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย จับควยสอดเข้าไปทีเดียวมิดลำจนโซลสะดุ้ง ''ฮะ อาาา'' ควยรัมแน่นเต็มรูโซลไปหมด เข้ามาลึกจนโซลทั้งจุกทั้งเสียว รัมเด้งเอวเย็ดรูของโซลเป็นจังหวะทันที ''อะ อ๊ะ อาาา'' ''โอยยย'' รูของโซลนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของรัมไม่หยุด รัมจับเเอวของโซลไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง เอามือตีตูดของโซลอย่างแรงจนแดงไปหมด จับเอวโซลไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ควยของรัมแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของโซลไปมาจนเสียวไปหมด ควยโซลแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว รัมเด้ารูของโซลเร็วขึ้นอีก ตูดของโซลกระเพื่อมไปมาตามแรงกระแทกของรัม รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วเด้งเอวกระแทกควยเข้ามาอย่างเร็วและแรง ''อ๊ะ อาาา'' โซลควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด รัมยิ้ม บีบคอโซลไว้แล้วซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดดด อ้าาา'' รัมกระแทกควยเข้ามาสุดลำ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในรูของโซล รัมจิกหัวของโซลผลักให้ลงไปนอนหงายบนพื้น ''ยกขามึงขึ้นสิถ้าอยากได้ควยอีก'' โซลยกขาโชว์รูบานๆของตัวเอง รัมยิ้มนั่งลงเอาควยยัดรูของโซลแล้วเย็ดอีกรอบทันที ''อือออ อาาา'' โซลคราง ควยรัมสอดเข้าออกรูของโซลไม่ยั้ง น้ำควยข้างในทะลักออกมา รัมตบหน้าของโซลไปมา เอวก็เด้าอย่างเมามันส์ จับขาของโซลไว้แล้วซอยอย่างเร็วและแรง ''อือออ อ๊ะ แรงๆเลย ซี้ดด'' รัมยิ้ม ''ได้'' รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วตอกควยเข้ามารัวๆ เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง ''อือออ อูยยย'' โซลครางเสียงสั่น สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของรัมควยโซลแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ''อ๊ะ อ้าาา'' โซลน้ำแตกออกมาอีกรอบเลอะอกตัวเอง รัมยังคงเด้าอย่างเร็วและแรง ''โอยย เย็ดแม่ อ้าา!'' รัมตอกควยเข้ามาสุดแรง น้ำแตกเข้ามาในรูโซลอีกรอบจนอุ่นไปหมด รัมถอนควยออก รูโซลบานโบ๋เป็นรูร่องควยของรัม ขมิบหุบอ้าน้ำควยไหลเยิ้มออกมา รัมมองอย่างพอใจ รัมบีบคอของโซล โน้มหน้าลงมา ลมหายใจหอบของทั้งคู่รดกัน รัมแลบลิ้นออกมา โซลอ้าปาก ให้ลิ้นสองแฉกของรัมเข้ามาในปาก รัมจูบโซลอย่างดูดดื่มก่อนจะผละออก ''จริงสิ เรามีเรื่องอยากถามรัมหน่อย'' ''ว่า'' ''รัมระแวงเรามั้ย'' ''ถ้าระแวงเรากัดหัวโซลขาดไปตั้งนานแล้ว'' โซลยิ้ม กอดเอวของรัมแน่น ''นึกว่าจะระแวงกันซะแล้ว'' รัมขำ ''ถ้าโซลเป็นนักฆ่าที่คิดจะฆ่าเราจริงๆคงไม่มาบอกหรอกใช่มั้ยว่าเอาข้อมูลเราไปขายแล้ว'' ''เออเนอะ'' ''เป็นนักฆ่าจริงมั้ยเนี่ย'' ทั้งคู่หัวเราะ รัมเชยคางของโซลให้เงยขึ้นมาแล้วโน้มลงไปจูบ กัดปากของโซลจนเลือดออก ''แต่ถ้าคิดจะหักหลังกันเมื่อไหร่ คงรู้ใช่มั้ยว่าจะเป็นยังไง'' โซลยิ้มไม่ได้มีท่าทางกลัวเลยสักนิด ''รู้สิ'' | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-6-23 21:25:42
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-6-23 21:55:52
โพสต์ 2022-6-23 23:19:27