แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-7-8 05:42 ! N8 L+ A5 A4 h* C5 S* e
3 l3 E; t) d/ d
2 s* A3 v- p4 r# ]/ f* ^- @& D0 v* `* X
ราคาน ราคานขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของสนามบิน ส่งข้อความไปหาทุกคนนัดให้มารวมตัวกัน คนอื่นๆที่มาถึงแล้วเดินมารวมตัวกันบริเวณรถของราคาน ''ทำไมเราถึงต้องเอารถตัวเองมากันนะ'' รัมถาม ''ที่สนามบินนี้ไม่รู้ว่าใครบ้างที่เป็นสายของพวกมัน ถ้าเราเอารถตู้ของฝูงเรามาต้องมีพวกมันที่เป็นพนักงานรายงานให้พวกมันรู้ตัวแน่ มันเห็นพวกเราแล้วแน่ๆ แต่อย่างน้อยพวกมันก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะมาบุกพวกมัน'' ''แล้วเราจะเอายังไงต่อ'' ราคานมองไปรอบๆลานจอดรถ ''ขึ้นมาบนรถก่อนเถอะ ไม่แน่พวกยามอาจจะเป็นพวกมันด้วยก็ได้'' ทุกคนขึ้นมาบนรถของราคาน ''ทางเข้าฐานมันอยู่ที่โรงเก็บเครื่องบินหมายเลข1 ซึ่งพวกเราเข้าไปไม่ได้ง่ายๆอยู่แล้ว คนที่จะเข้าไปในโรงเก็บเครื่องบินได้ต้องเป็นพวกช่างของสายการบินนี้ที่ต้องเช็คสภาพเครื่องก่อนและหลังใช้งาน ต้องมีคนลอบเข้าไปก่อนเพื่อเปิดทางให้พวกเราที่เหลือ'' ''ไม่จำเป็นหรอก กูเปิดประตูได้'' อาร์ทพูดขึ้น ''เออ จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นเราก็แค่ต้องหาทางไปที่โรงเก็บเครื่องบินให้ได้'' ''แล้วจะไปได้ยังไง เราเป็นคนนอก'' ราคานคิด เห็นพนักงานของสายการบินเดินเข้าไปข้างใน ''ชุดไง หมอก เข้าไปดูในห้องนั้นให้หน่อยว่ามีชุดพอใช้ได้มั้ย'' หมอกพยักหน้า ร่างสลายกลายเป็นควันลอยผ่านสายตาของพวกยามเข้าไปในช่องใต้ประตูห้องนั้น หมอกลอยกลับเข้ามาในรถ ''มี'' ''โอเค ก่อนอื่นต้องเบนความสนใจของพวกยามตรงนั้นก่อน'' ''เดี๋ยวผมจัดการเองครับ'' รัมบอก ''ไม่ฆ่านะ แค่ล่อออกไปก็พอ'' ''ไม่ฆ่า รับทราบ'' รัมลงจากรถ ย่อตัวตั้งท่าแล้ววิ่งไปด้วยความเร็วแสง โฉบเอาวอของยามคนหนึ่งวิ่งออกไป ''เฮ้ย! ตามไป!'' พวกยามวิ่งตามรัมออกไป ''เร็ว'' ทุกคนลงจากรถ เดินไปที่ห้องเก็บเครื่องแบบ พสุเดินทะลุเข้าไปเปิดประตูให้คนอื่น อาร์ทกับโฬมใส่ชุดช่าง เลิฟกับพสุใส่ชุดพนักงานทำความสะอาด ส่วนหมอกสวมเชิ้ตขาวเหมือนนักบิน ทั้งหมดเดินเข้าไปในสนามบิน ตรงไปที่ทางเข้าด้านหลัง ซึ่งผ่านไปได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีใครสนใจที่จะจับผิด เพราะว่าลูกค้านั้นเยอะจนแน่นสนามบินเลยไม่มีเวลาดู ราคานก็คิดเรื่องนี้ไว้แล้วเช่นกัน ราคานนั่งลงที่เก้าอี้ในสนามบิน สอดส่องมองไปรอบๆ ยังดูไม่ออกว่ามีใครที่เป็นสายของพวกมันบ้าง รัมเดินเข้ามาข้างในโดยสวมชุดพนักงาน ราคานส่งสายตาไปทางประตูตรงเค้าท์เตอร์ให้รัมเข้าไป รัมพยักหน้าแล้วตามคนอื่นเข้าไปด้วย ทุกคนเข้ามาข้างในได้สำเร็จ พวกพนักงานเดินสวนกันไปมา บางคนก็มองด้วยสายตาแปลกๆ คงเพราะไม่คุ้นหน้านั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ''แล้วทางไปโรงเก็บเครื่องบินมันไปทางไหน'' หมอกถาม อาร์ทส่งแผนผังที่ราคานให้ไว้ให้หมอก หมอกเอามาเปิดดู ''พี่จำตอนผมพยายามหาวิธีขับเรือไม่ได้หรือไง ให้คนอื่นอ่านเถอะ'' ''ก็จริง'' อาร์ทเอาให้พสุ พสุอ่านแผงผังพร้อมกับมองป้ายชื่อห้องรอบๆตัวไปด้วย ''เดี๋ยวเราทะลุห้องทางนี้ไปก็ออกไปข้างนอกได้แล้ว แต่อย่าเดินไปเป็นกลุ่มเลย แยกเถอะ เดี๋ยวผมกับเลิฟจะเดินไปก่อน คุณ โฬม หมอกแล้วก็รัมตามมาทีหลังนะ'' พสุกับเลิฟเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูออกหลังสนามบิน เปิดประตูเดินออกมารอ สักพัก4คนที่เหลือก็ตามออกมา พสุโทรไปหาราคานที่อยู่ด้านใน ''ออกมากันครบแล้ว'' ''มีใครสงสัยอะไรมั้ย'' ''น่าจะไม่มีนะ'' ''โอเค ไปที่โรงเก็บเครื่องบินหมายเลข1 หันหน้าออกจากประตูอยู่ทางซ้าย'' พสุเดินนำทุกคนไปที่โรงเก็บเครื่องบิน บรรยากาศแถวนี้นั้นโล่งมาก ไม่มีพวกการ์ดคอยเฝ้าเลยสักคนเดียว ''แถวนี้ไม่มีคนเฝ้าเลย'' พสุรายงานให้ราคานฟัง ''ไม่มีหรอก ถ้ามีการ์ดเฝ้าคนก็รู้สิว่าที่นี่เป็นฐานลับพวกมัน พวกการ์ดคงอยู่แค่ด้านในนั่นแหละ เจอทางเข้าแล้วใช่มั้ย'' ''เจอแล้ว'' ''โอเค งั้นเริ่มทำตามแผนที่เราคุยกันไว้ได้เลย ไอโฬม ที่เหลือคือหน้าที่ของมึงแล้วนะที่ต้องดูแลคนอื่น กูจะคอยกันอยู่ข้างนอกเอง'' ''เออ ฝากด้วย'' ราคานวางสาย ''พวกมันแฝงตัวเข้ามา'' ''ไหน ไม่เห็นเลย'' ''เห็นบอกว่าเดินไปทางด้านหลัง ใส่ชุดพนักงานทำความสะอาดกับช่าง ตอนนี้รายงานให้คุณฟารู้ก่อนดีกว่า'' พนักงานสองคนเดินคุยกันผ่านราคานไป ราคานเอาหนังสือขึ้นมาเปิดปิดบังใบหน้า ดวงตาของราคานเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน พนักงานสองคนนั้นที่กำลังจะเดินเข้าไปข้างในหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ''เมื่อกี๊จะไปทำอะไรวะ'' ''ไม่รู้ว่ะ เข้าห้องน้ำมั้ง'' ''เออ กูปวดฉี่นี่หว่า ปะ รีบไป'' พนักงานสองคนนั้นเดินไป ราคานลุกขึ้น เดินออกมาจากสนามบิน มองจนแน่ใจว่าไม่มีใคร ลมแรงพัดกรรโชกอย่างไม่มีสาเหตุ พลังงานอันแกร่งกล้าแผ่กระจายไปทั่วจนคนในสนามบินต่างขนลุก ดวงตาของราคานส่องสว่าง ควันสีแดงอ่อนๆห้อมล้อมปกคลุมทั่วทั้งสนามบินก่อนทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราคานเดินกลับมานั่งที่เดิม เอาหนังสือขึ้นมานั่งอ่านทำตัวกลมกลืนไปกับผู้คน แม้ในใจจะอยากเข้าไปช่วยคนอื่น แต่การดูทางอยูด้านนอกนั้นเป็นสิ่งจำเป็น ยังไงที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ มีผู้บริสุทธิ์ที่ไม่เกี่ยวข้องมาใช้บริการมากมาย จะให้โดนลูกหลงไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด $ ~7 k- o5 m9 B0 |* J* N
หมอก
8 y/ I3 C3 |" T' k4 x- D
อาร์ท ทั้งหมดเดินมายืนอยู่หน้าโรงเก็บเครื่องบินหมายเลขหนึ่ง ประตูเหล็กบานใหญ่ปิดสนิท ''จะเปิดแล้วนะ พร้อมกันหรือยัง'' ทุกคนพยักหน้า ดวงตาของอาร์ทเปลี่ยนเป็นสีทองส่องประกาย ประตูเหล็กค่อยๆเลื่อนขึ้นจนเจอกับเครื่องบินลำใหญ่สองลำ ''ไหนล่ะทางเข้าฐาน'' รัมมองหา พสุเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างส่องประกายมาจากใต้เครื่องบินจึงเดินเข้าไปดูก็พบว่ามันคือประตูกล ''นี่แน่เลย'' โฬมเดินออกมาข้างหน้าทุกคน ''โอเค เราจะเข้าไปกันแล้วนะ รัม มึงอยู่ข้างนอก ห้ามให้ใครออกมาหรือเข้าไปได้เด็ดขาด'' ''รับทราบ'' รัมกระโดดเกาะประตูเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนหลังคา ''คิดว่าพอลงไปแล้วต้องสู้เลยแน่ เพราะงั้น อาร์ทกับหมอกจัดการที่ชั้น1ไป ชั้นสองกูกับเลิฟจะเข้าไปเคลียร์ ส่วนพสุ พยายามเข้าไปให้ถึงห้องของฟไอฟาตรงกลางให้ได้เร็วที่สุด'' ''เข้าใจแล้ว'' ทุกคนมองหน้ากัน เลิฟเอามือประสานกัน ''ขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วยเถอะครับ'' โฬมพยักหน้าส่งสัญญาณให้อาร์ท ดวงตาของอาร์ทเปล่งแสงจ้า ประตูกลเด้งเปิดออกเสียงดัง ''ไป!'' ทุกคนกระโดดลงไปก็เจอกับฐานลับสีขาวโพลนเหมือนในหนังวิทยาศาสตร์ เสียงสัญญาณเตือนดังไปทั่ว ไฟสีแดงส่องสว่าง 'ผู้บุกรุก! ผู้บุกรุก!' เสียงสัญญาณเตือนประกาศดังขึ้น ''เดี๋ยวพวกมันได้แห่มากันแน่ พสุไปได้แล้ว!'' ''โอเค!'' พสุเตรียมตัวจะออกวิ่ง ''คุณ'' อาร์ทดึงแขนพสุเข้ามาแล้วจูบเบาๆ ''รีบออกมานะ'' สายตาของอาร์ทเต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วง พสุยิ้ม ''ผมจะรีบกลับมา'' พสุวิ่งทะลุหายเข้าไปในกำแพง เสียงฝีเท้าจำนวนมากใกล้เข้ามา ''หาทางเข้าไปชั้นสอง!'' โฬมจับมือของเลิฟแล้วออกวิ่งไป เหลือเพียงอาร์ทกับหมอก พวกการ์ดอาวุธครบมือวิ่งตรงมาที่ทั้งคู่ ร่างกายของหมอกสลายเป็นควันสีดำพุ่งเข้าใส่พวกมันทันที โต๊ะข้างทางเลื่อนตัวมาบังกระะสุนให้อาร์ท พุ่งใส่พวกมันจนกระเด็นไปข้างหลัง อาร์ทถอดเสื้อออกง้างหมัดชกพวกมันจนหน้าหงาย หยิบปืนของพวกมันขึ้นมายิงสู้พร้อมกับกลิ้งหลบกระสุนไปด้วย สกิลการต่อสู้ด้วยมือเปล่าของอาร์ทนั้นไม่ธรรมดาเลยทีเดียว แทบจะอยู่ในระดับเดียวกับโฬมและราคาน ดวงตาของอาร์ทสว่างวาบ ท่อด้านบนหักงอพุ่งลงมาเสียบใส่พวกมัน ร่างกายของหมอกกระจายออก กลายเป็นหมัด เท้า แขนและขาฟาดใส่พวกมัน พวกมันแทบจะทำอะไรหมอกไม่ได้เลย พวกมันวิ่งมาเพิ่มอีก สาดกระสุนใส่ทั้งคู่ อาร์ทยกมือขึ้น ฝ้าด้านบนร่วงลงมากันกระสุนให้ ลอยขึ้นพุ่งใส่มันเหมือนกับบูมเมอแรง ''ไออาร์ท! เปิดประตู!'' เสียงของโฬมดังมาจากไกลๆ ตาของอาร์ทสว่างขึ้น ประตูทุกบานที่ปิดล็อคอยู่เปิดออก โฬมดึงเลิฟเข้าไปในชั้นสอง อาร์ทกำมือ ประตูทุกบานปิดสนิทลงอีกครั้ง ที่ทำแบบนี้เพื่อกันไม่ให้พวกมันไปช่วยกันในชั้นอื่นได้ ''อั๊ก!'' อะไรบางอย่างพุ่งผ่านไหล่ของอาร์ทไป ตรงฝ้ามีรูเหมือนโดนเผา มองไปก็เห็นว่าพวกมันเปลี่ยนมาใช้ปืนเลเซอร์ที่ยิงทะลุได้แทน ''แย่แล้ว'' อาร์ทออกวิ่งทันที หลบหลีกแสงเลเซอร์ที่ยิงมาไม่หยุด ปืนที่ตกอยู่บนพื้นลอยขึ้นมากราดยิงใส่พวกมันทำให้อาร์ทมีจังหวะหนีหาที่หลบ หมอกที่จัดการพวกตรงหน้าเสร็จแล้วกลายร่างเป็นควัน พุ่งฝ่าเลเซอร์พวกนั้นเข้าใส่พวกมัน ''อ๊าก!'' ''อั๊ก!'' ควันสีดำพุ่งกระแทกหน้าของพวกมันไม่ยั้ง อาร์ทที่เห็นจังหวะกระโดดพุ่งเข้ามาทันที ดึงปืนเลเซอร์ของพวกมันไปหักแล้วฟาดมันหน้าหงาย เตะเข้าที่ท้องจนมันกระเด็นไปติดผนัง บรรยากาศเงียบลง ''ขอบใจ'' อาร์ทบอกหมอก หมอกพยักหน้า มองไปรอบๆ ไม่มีพวกมันมาเพิ่มแล้ว ''พวกชั้นนอกคงหมดแล้วล่ะมั้ง'' อาร์ทหลับตาลงพยายามจับหาจิตสัมผัส จู่ๆอาร์ทก็ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ''มีอะไรเหรอครับ'' ''จิตสังหารที่อันตรายมากกำลังมาที่นี่'' ''มาหาเราเหรอครับ'' ''ไม่ใช่'' อาร์ทมองไปที่ประตู ''ข้างนอก''
3 s# m& ]& [1 K( w3 T0 r
รัม
: a, E/ e8 W% l: V2 q% ~
ราฟ รัมนั่งแกว่งขาอยู่บนหลังคา สัปหงกจะหลับอยู่รอมร่อ รู้สึกเบื่อหน่ายกับการนั่งเฉยๆแบบนี้เป็นอย่างมาก ''น่าเบื่อ'' รัมบ่น รัมเด้งตัวลกขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงใครบางคนที่กำลังมา มีเงาของคนคนหนึ่งที่กำลังเดินออกมาจากความมืด ''มาสักที กำลังเบื่ออยู่เลย'' รัมยิ้มกว้างดีใจ กระโดดลงมาจากหลังคา แสงจากดวงจัทนร์ที่สาดส่องลงมาเผยให้เห็นคนตรงหน้า ชายหนุ่มร่างผอมเพรียวในชุดสีดำเดินมาหยุดยืนมองหน้า ''หน้าคุ้นๆนะ'' รัมนึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า แต่คงจะคิดไปเอง ราฟยิ้ม ''คุณาทำอะไรที่นี่เหรอครับ'' ''ผมกำลังรอเหยื่อของผมอยู่ไง ก็คุณไม่ใช่เหรอ'' รัมชี้มาที่ราฟ ''ผมเองก็มารอเหยื่อของผมเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่คุณ'' ''พูดมากอยู่ได้'' ดวงตาของรัมค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพัน รูม่านตาหดเล็กลง แลบลิ้นสองแฉกออกมา ''กลิ่นเหมือนเลือด ท่าทางจะอร่อย'' ราฟหัวเราะในลำคอ ''พวกชั้นต่ำ'' จิตสังหารของราฟและรัมที่แผ่ปะทะกันทำให้ราคานที่นั่งอยู่ในสนามบินรู้สึกได้ ผู้คนที่เดินไปมาก็ชะงักเช่นกัน พวกมันมีพลังรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย รอบๆตัวของราฟมีควันสีแดง เงาที่ตกกระทบกับพื้นเห็นเป็นร่างผอมแห้งสูง ปิกแห้งกรังเหมือนกระดูกแผ่สยาย ดวงตาของราฟเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ''ทำงานให้พวกนี้แล้วได้อะไรขึ้นมาเหรอ ไม่เห็นจะน่าสนุกเลย'' ''ผมไมไ่ด้ทำงานให้ใครสักหน่อย'' ราฟยิ้ม หยิบด้ามจับสีเงินออกมา ใช้นิ้วจิ้มไปบนแง่งจนเลือดไหลอาบด้ามจับ เลือดพวกนั้นค่อยๆไหลมารวมกันก่อตัวขึ้นเป็นดาบสีแดง รัมพุ่งเข้าใส่ราฟทันที ง้างกรงเล็บตะปปใส่ ราฟเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ฟาดดาบเลือดเข้าที่กลางหลังของรัม รัมก้มหลบเฉียดเสื้อรัมขาดเกิดเป็นแผลยาว ถีบยันหน้าท้องของราฟจนกระเด็น ราฟตั้งตัวขึ้นมา ถือดาบเลือดพุ่งเข้าใส่ แทงไปที่ท้องของรัม รัมงอตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด เตะเสยคางของราฟ ราฟถอยไปตั้งหลัก เอามือจับคางของตัวเอง ปาดเลือดตรงมุมปาก ''คุณกำลังทำให้ผมเสียเวลา ถ้าไม่อยากตายก็ถอยไปซะ'' รัมหัวเราะเสียงดังดูน่ากลัว ดวงตาที่ต้องมองมาเหมือนกับงูที่กำลังหิวสุดขีด ''เวลางูเลือกเหยื่อแล้วยังไงก็ต้องได้กิน'' ''ดื้อด้านจังเลยนะครับ'' ราฟกัดนิ้วของตัวเอง เลือดไหลมาอาบมือของราฟไว้เหมือนกับถุงมือ พุ่งเข้าใส่รัมโดยที่รัมไม่ทันตั้งตัว ต่อยเข้าที่แก้มของรัมเต็มๆจนกระเด็นใส่กำแพง เลือดที่มือของราฟแข็งตัวจนกลายเป็นเหมือนสนับเหล็ก รัมหัวเราะร่า ยันตัวยืนขึ้น จับหน้าที่เบี้ยวของตัวเองให้เข้าที่ รัมยิ้มปากฉีกไปถึงใบหู ขากรรไกรตรงปากของรัมปลดออก เส้นเลือดปูดโปนอยู่ตรงขมับ ''ทำไมชอบที่หน้ากันจังนะ'' รัมกัดฟันพูด เขี้ยวยาวสองแฉกงอกออกมา ราฟจัดทรงผมของตัวเอง ''พวกงูนี่มันตายยากจริงๆเลยนะ'' ราฟกระโดดขึ้นไปบนฟ้าหมายจะเลิกสู้ รัมกระโจนขึ้นมาจับข้อเท้าของราฟ ''จะไปไหน อยู่เล่นด้วยกันก่อนสิ'' รัมเหวี่ยงราฟใส่กำแพงจนแตก ดวงตาของราฟส่องแสงสีแดงฉาน ''ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ!'' เสียงของราฟแหบพร่าก้องไปทั่วบริเวณ ชี้นิ้วที่กัดไปทางรัม กระแสเลือดพุ่งตรงใส่รัมเหมือนกับหอก ทะลุไหล่ของรัมไป รัมถอนออกแล้ววิ่งหายเข้าไปในเงามืด ''อยากเล่นไม่ใช่หรือไง ก็ออกมาสิ จะหนีทำไม่ล่ะ'' รัมประชิดเข้าด้านหลังของราฟ ราฟรีบหันไป ''ไม่ได้หนี เล่นซ่อนแอบต่างหาก'' รัมอ้าปากกว้างกัดเต็มแรง ราฟก้มลงแล้วใช้เท้ายันรัมกระเด็นออกไปได้ทัน ไม่งั้นคงหัวขาดไปแล้ว รัมแลบลิ้นยาวสองแฉกออกมาเลียปาก เลือดของราฟไหลออกมาอาบดาบอีกชั้น มันชยายจนใหญ่กว่าเดิมหลายเท่า ง้างฟาดใส่รัมทันที รัมกระโดดหลบ วิ่งพล่านเหมือนกับสัตว์ป่า เมื่อราฟเปิดจังหวะรัมก็ตะปปกรงเล็บใส่ทันทีจนเล็บแหลมเฉือนผ่านแก้มของราฟจนเลือดออก รัมดูโกรธมาก จับข้อมือของรัมดึงเข้ามาแล้วใช้ดาบแทงใส่ท้องอขงรัมอย่างจังจนรัมกระอักเลือด รัมจับดาบที่คาท้องตัวเองแล้วยิ้ม ''มากกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว แค่นี้ไม่ตายหรอก'' ดาบของราฟค่อยๆละลายแตกเป็นสะเก็ดเลือด เลือดสีเขียวของรัมไหรออกมาอาบดาบของราฟ ราฟหดเลือดทั้งหมดกลับเข้าไปในตัวก่อนที่จะโดนทำลายไปมากกว่านี้ ''คิดว่าตัวเองใช้เลือดได้คนเดียวหรือยังไง'' รัมยิ้มกว้างเหมือนคนโรคจิต มีแผลเหวอะอยู่กลางท้องแต่ก็ยังยืนไหว เหมือนสูญสิ้นความเป็นคนไปแล้ว ราฟถอนหายใจ ''สู้ไปก็เสียแรงเปล่า'' ราฟหันหลังเดินไป ทำให้รัมโกรธ ''มึงจะไปไหนไม่ได้!'' รัมพุ่งเข้ามาใส่ราฟทันที ราฟยิ้ม หันไปยื่นมือไปข้างหน้า แขนของราฟแตกกระจาย เลือดมากมายไหลท่วมไปทั่วบริเวณ พุ่งใส่รัมยันเข้าไปติดกำแพง รัมที่โดนยันติดกำแพงจมอยู่ในกองเลือดสีแดงฉานจนเริ่มหายใจไม่ออก ร่างสีดำร่างหนึ่งว่ายเลือดเข้ามาหารัม ใบหน้าของมันดูน่าเกลียดน่ากลัว รูตากลวงโบ๋ มีลูกตาสีแดงอยู่ด้านใน ยื่นนิ้วที่แห้งเหมือนกระดุกมาจิ้มแก้มของรัม ''ยังสู้ไหวอยู่หรือเปล่า'' รัมเริ่มจะขาดอากาศหายใจ แต่รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายดันตัวออกจากกำแพงได้ อ้าปากกัดมือของมันจนขาด มันว่ายหนีไป เลือดก็ค่อยๆแห้งเหือดหายไปด้วย รัมโชกไปด้วยเลือดจนแดงไปทั้งตัว มองดูแผลที่ท้องของตัวเอง หัวเราะออกมา ''รัม!'' หมอกวิ่งเข้ามาพยุงรัมไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลง ''มึงไหวมั้ย'' รัมมองหน้าหมอก ''เมื่อกี๊โคตรสนุกเลย'' ''สนุกเหี้ยอะไรล่ะ'' หมอกหน้าเครียด ''ทำไมมึงไม่กลัวตายบ้างเลยวะ สัสเอ๊ย!'' หมอกหงุดหงิด เลิฟก็อยู่ข้างในด้วย แล้วถ้ามีพวกมันมาเพิ่มหลังจากนี้จะทำยังไง ''มึงอย่าเพิ่งตายอะ รอภารกิจเสร็จก่อน'' ''เออ กูไม่ตายหรอก'' ''ยังจะยิ้มอยู่อีก'' หมอกอุ้มรัมขึ้น ''หมอก!'' อาร์ทตามออกมาด้วย ''ข้างในล่ะพี่'' ''เคลียร์หมดแล้ว ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น'' ''น่าจะสู้กับจิตสัมผัสที่พี่บอกนั่นแหละ'' ''แล้วมันไปไหนแล้ว'' รัมส่ายหน้าช้าๆ ''มึงอยู่นิ่งๆเถอะ'' อาร์ทคิดอย่างหนัก ''หมอกพารัมไปจากที่นี่ได้มั้ย'' ''แล้วใครจะดูแลต้นทางล่ะพี่'' ''พี่ยังสู้ไหวอยู่ พารัมออกไปก่อน'' ''ผมขอจำศีลก่อนละกันนะ'' รัมพูดจบก็หลับตาลงแล้วนิ่งไปทันที ''ไอรัม! ไอสัส ตื่น!'' หมอกเขย่าตัวรัมแต่รัมก็ไม่ตื่น ชีพจรหยุดเต้นและไม่หายใจ หมอกกระวนกระวาย อาร์ทจับไหล่ของหมอก ''ใจเย็นๆ'' ''ใจเย็นอะไรล่ะพี่ เพื่อนผมตายนะ!'' น้ำตาหมอกไหลออกมา อาร์ทได้แต่ยืนมองไม่พูดอะไร หมอกกับรัมนั้นสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก รัมเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหมอก ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกันมากมาย แม้รัมจะชอบสร้างปัญหาและพาหมอกเดือดร้อนไปด้วยหลายทีก็ตาม แต่นั่นก็ทำให้หมอกไม่รู้สึกเหงา ''เราไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะ'' อาร์ทพาหมอกที่อุ้มร่างแน่นิ่งของรัมมาหลบหลังเครื่องบินในโรงเก็บ อาร์ทสั่งให้ประตูปิดตัวลง
2 |8 M- v: M! ]& Q$ f
โฬม 9 O1 ^; s* `( ]( E0 x f8 \
เลิฟ โฬมกับเลิฟเข้ามาในชั้นสองด้านในได้สำเร็จ ชั้นนี้เงียบมากคงเป็นเพราะพวกการ์ดออกไปจัดการอาร์ทกับหมอกที่อยู่ชั้น1ด้านนอก ทางเดินนั้นเป็นวงกลมแต่ก็ใหญ่และกว้างพอสมควร มีห้องหลายห้องอยู่ระหว่างทาง ''เวลาออกมาสู้ต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยเหรอ'' โฬมถามขึ้น ''ยังไงเหรอครับ'' เลิฟใส่เสื้อผ้าที่รัดพอดีตัว วับๆแวมๆโชว์ผิวขาวเนียน ''พี่รัมบอกว่าถ้าใส่แบบนี้จะขยับตัวได้คล่องขึ้นน่ะครับ'' ''สอนอะไรแปลกๆมาให้อีกแล้วสินะ'' จริงๆก็ถูกแหละที่ว่าใส่เสื้อผ้าแบบนี้แล้วเคลื่อนไหวง่าย การต่อสู้ของเลิฟต้องอาศัยความว่องไวด้วย แต่ปัญหาคือมันทำให้โฬมเสียสมาธิต่างหาก เผลอไม่ได้ต้องมองทุกที ''พวกมันเข้ามาแล้ว!'' กลุ่มนักฆ่าเดินมาดักข้างหน้าทั้งคู่ โฬมเดินตรงเข้าไปหาพวกมันทันที จับปืนของมันแหงนขึ้นฟ้า เอาหัวโขกจนมันแน่นิ่งไป เตะใส่คนข้างๆจนกระเด็น ต่อยตีกับพวกมันที่เข้ามารุมอย่างชุลมุน มีอีกกลุ่มหนึ่งมาจากอีกทาง เลิฟล้วงหยิบมีดสั้นสีเขียวของตัวเองออกมา พวกมันสาดกระสุนใส่เลิฟ เลิฟดีดตัวกระโดดหลบ วิ่งเข้าไปสไลด์เตะตัดขามันจนล้มลง ใช้เท้ายันใส่อีกคนที่วิ่งเข้ามา หยิบปืนฟาดใส่มันจนสลบ พวกมันเข้ามาเพิ่มอีก ยิงปืนเลเซอร์ใส่เลิฟ เลิฟวิ่งทันที พวกมันไล่ยิงแต่ก็ไม่ทันเลิฟ เลิฟวิ่งมาชนหลังของโฬม โฬมผลักเลิฟไปด้านข้างแล้วกระโดดถีบหน้าพวกมัน ศอกเข้าที่หน้าของอีกคน หยิบปืนเลเซอร์มายิงพวกมันจนตาย ''อ๊ะ!'' เลิฟโดนมีดแทงเข้าที่แขน หยิบมีดของตัวเองแทงสวนไปที่ข้างตัวของมันแล้วยันท้องของมันออกไป ลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่พวกมัน โฬมจับปลายปืนของมันแล้วหักทิ้ง พวกนี้ดูท่าจะเป็นแค่พวกการ์ดถือปืนกระจอกๆซะมากกว่า โฬมแทบจะไม่ต้องใช้พลังเลย แค่ความแข็งแรงของร่างกายโฬมและทักษะการต่อสู้ที่เป็นเลิศก็พอแล้ว เลิฟเองก็ต่อสู้กับการ์ดพวกนี้ได้มากขึ้นจากครั้งก่อนๆ เหมือนทักษะการต่อสู้ของเลิฟจะเพิ่มขึ้นมากกว่าแต่ก่อนแล้ว พวกมันล้มนอนกองอยู่บนพื้นเต็มไปหมด ''พวกนี้ไม่ใช่ตัวหลักหรอก แค่ลูกกระจ๊อกเท่านั้นแหละ'' โฬมเดินกลับมาหาเลิฟ ''สู้เก่งขึ้นนะ'' เลิฟยิ้มเมื่อถูกชม ''ขอบคุณครับ'' ''จับได้แล้ว!'' เสียงของพวกมันดังขึ้น เลิฟกับโฬมรีบลุกวิ่งไปทางเสียงนั้นทันที พสุถูกพวกนั้นต้อนจนจนมุม เลิฟกำลังจะพุ่งเข้าไปแต่โฬมดึงให้นั่งลง ''เราไม่เข้าไปช่วยเหรอครับ!'' เลิฟพูดอย่างร้อนใจ ''ไม่ต้องหรอก'' พสุสบตากับโฬมแต่ไม่ได้พูดอะไร ''ดีจังเลยนะที่มาให้จัดการถึงที่ ไม่ต้องตามล่าให้เหนื่อยเลย'' ''คนอื่นๆอยู่ที่ไหน'' ''ผมไม่บอกหรอก'' ''ปากดีจังเลยนะ ในข้อมูลมึงต่อสู้อ่อนที่สุดในฝูงเลยไม่ใช่หรือไง'' พวกมันหัวเราะเยาะ พสุไม่ตอบโต้ ใช่ ในฝูงนั้นทักษะการต่อสู้ของพสุคืออันดับต่ำสุด แต่อันดับตำสุดไม่ได้แปลว่าไม่เก่งสักหน่อย ''ใช่ แต่ผมไม่ได้มาเพื่อสู้กับพวกคุณครับ'' พสุทะลุหายเข้าไปในกำแพง ''เฮ้ย! ตามมันไปดิ'' ''ไม่ได้ครับ ประตูทุกบานถูกปิดตาย น่าจะเป็นฝีมือของพวกมันครับ'' ''แปลว่าพวกเราต้องติดแหงกอยู่ชั้นนี้งั้นเหรอ'' ''ใช่'' โฬมเดินเข้ามา รังสีพลังที่แผ่ออกมานั้นน่าเกรงขามจนพวกมันถอยหนี พวกนี้ไม่มีอาวุธติดมือเพราะออกมาตามจับพสุ ไม่คิดว่าจะมาเจอกับจ่าฝูงแบบนี้ โฬมบิดขี้เกียจแล้วยิ้มออกมา ''ขอยืดเส้นยืดสายหน่อยละกันนะ'' โฬมพุ่งเข้าชกหน้ามันคนหนึ่งทันที จับมันเหวี่ยงใส่คนที่เหลือแล้วกระทืบพวกมันจนปางตาย เลิฟยืนมองอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปยุ่ง โฬมปาดเหงื่อบนหน้าผาก หันมาหาเลิฟ ''ไปกันต่อเถอะ'' ''คะ..ครับ'' เลิฟรีบวิ่งตามหลังโฬมไป ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ ''ชั้นนี้น่าจะไม่มีอะไรแล้ว แต่ทำไมมันดูเงียบจังวะ'' โฬมรู้สึกงงเพราะว่าปกติแล้วควรจะมีพวกสมาชิกในฝูงโผล่ออกมาได้แล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นมีใครโผล่มาเลยนอกจากพวกลูกกระจ๊อก ''สวัสดีครับ'' เสียงนุ่มทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า
, t; p# ]" p7 b1 R
เพียซ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ใส่ชุดสูทสีดำรองเท้าหนังเดินออกมาจากตรงมุม ''ผมขื่อเพียซ ได้รับคำสั่งให้มาต้อนรับผู้บุกรุกอย่างพวกคุณครับ'' เพียซพูดด้วยสีหน้าท่าทางเรียบร้อย ดูมีภูมิฐาน ''ไอขี้เก๊ก'' โฬมด่าเบาๆ ''ออกมาสักทีไอพวกลมกรด แอบกันอยู่ได้ตั้งนาน'' ''ลมกรดเหรอครับ'' เพียซเอียงคอสงสัย ''ไม่ใช่หรือไง'' ''ไม่ใช่หรอกครับ ฝูงลมกรดได้ย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว'' ''ห้ะ'' ทั้งโฬมและเลิฟต่างงงไปตามๆกัน ''แล้วมึงเป็นใคร'' ''ผมเป็นแค่พ่อบ้านที่มาดูแลที่นี่ระหว่างการขนย้ายเท่านั้นครับ'' ''อะไรวะเนี่ย'' เพียซยิ้ม ''ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับ ใช่ครับ ผมเป็นสมาชิกฝูงลมกรดรุ่นปัจจุบัน'' ''เอ้า ไอสัสนี่'' ''แต่เรื่องย้ายไปแล้วเป็นเรื่องจริงครับ'' ''แล้วทำไมมึงถึงยังอยู่ที่นี่'' ''คุณเนตรบอกว่า พวกคุณสองคนแค่ผมก็เพียงพอแล้วครับ'' ''พูดงี้หมายความว่ายังไงวะ'' ''ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละครับ'' ''หึ มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ'' ''ครับ'' กล้ามของโฬมขยายใหญ่ขึ้น รังสีพลังของโฬมแผ่ออกมา พุ่งเข้าใส่เพียซทันที เพียซหลบหมัดของโฬมได้อย่างสบายๆ โฬมต่อยใส่อีกไม่ยั้งแต่เพียซก็หลบได้ตลอดโดยไม่สวนกลับเลยสักครั้ง เลิฟเห็นจังหวะเหมาะจึงกำมีดไว้แล้วพุ่งเข้าทางด้านหลังของเพียซ เพียซเห็นเลิฟตรงหางตา ใช้เท้าถีบยันเลิฟจนกระเด็น โฬมกระชากคอเสื้อของเพียซ แววตาของเพียซเปลี่ยนไปทันที เปลี่ยนเป็นสีส้มส่องประกาย รังสีอาฆาตแผ่กระจายไปทั่ว ต่อยเข้าที่หน้าของโฬมอย่างจังจนกระเด็น ''คุณกล้าดียังไงมาแตะต้องสูทของผม'' ''กูซื้อให้มึงได้เป็นโหลเลยแหละ'' ''เก็บเงินของคุณไว้จัดงานศพตัวเองเถอะ'' ''งั้นมึงก็เก็บสูทตัวนั้นไว้ใส่มางานละกันนะ'' กล้ามของโฬมขยายใหญ่ขึ้นอีก เส้นเลือดปูดขึ้นมาจนเห็นชัด พุ่งเข้าใส่เพียซทันที เพียซยิ้ม ชูมือขึ้นฟ้า โฬมมองตามขึ้นไป เข็มขนาดใหญ่มากมายพุ่งลงมาใส่โฬมเหมือนกับฝน ''พี่โฬม!'' ''อย่าเข้ามา!'' โฬมตะโกนให้เลิฟหลบอยู่ที่เดิม เข็มมากมายปักอยู่ตามตัวของโฬม เลือดไหลออกมาตามแผล โฬมถอนเข็มพวกนั้นออกแล้วโยนทิ้ง เข็มพวกนั้นสลายหายไป ''ขอบคุณที่ช่วยฝังเข็มให้นะ'' ''สบายตัวขึ้นเยอะเลยสินะครับ'' โฬมง้างหมัดต่อยเข้าที่ท้องของเฟียซจนกระเด็นไปอีกทาง ดีดตัวพุ่งใส่ต่อทันที เพียซสะบัดมือ ฝนเข็มพุ่งเข้าใส่โฬม โฬมกระโดดถอยแล้วก้มหลบ ง้างขาเตะเข้าที่ท้องของเพียซ เพียซยันตัวยืนเอาไว้ได้ ปาเข็มใส่แต่เฉียดหน้าของโฬมไป เลิฟพุ่งตัวจะเข้าไปช่วยฮีลแต่ก็ต้องชะงักเพราะฝนเข็มที่ตกลงมาไล่ให้เลิฟกลับเข้าไปอยู่ตรงมุมเดิม โฬมเตะเข้าที่สีข้างของเพียซจนกระเด็นไปอีกทาง พาออกห่างจากเลิฟมากที่สุด ฃ็อคคอของเพียซไว้แน่น ''สิ้นฤทธิ์ได้หรือยัง'' เพียซยิ้ม ''ยังหรอกครับ'' เพียซกำมือ เข็มมากมายพุ่งขึ้นมาจากพื้นทำให้โฬมต้องปล่อยเพียซ กระโดดหลบถอยไปข้างหลัง เพียซปล่อยเข็มจำนวนมากพุ่งใส่โฬมทันที โฬมยกแขนขึ้นมากันหน้าแต่นั่นก็ทำให้เข็มปักอยู่เต็มแขนไปหมด โฬมดึงเข็มพวกนั้นทิ้ง ''อั๊ก!'' เลิฟเข้าประชิดตัวของเพียซ ใช้มีดปักไปที่หัวไหล่ของเพียซ เพียซเตะเลิฟจนกระเด็น เอามือจับแผลที่ไหล่ของตัวเอง ''สูท..'' ดูเหมือนเพียซจะโกรธเพราะทำให้ชุดสูทเป็นรูมากกว่า ดวงตาของเพียซส่องแสงจ้า ชี้มือไปทางเลิฟ ฝนเข็มลูกใหญ่พุ่งเข้าใส่เลิฟด้วยความเร็วสูง โฬมพุ่งเข้ามากอดเลิฟเอาไว้ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ร่างกายของโฬมขยายใหญ่ขึ้น ''อึก!!'' เข็มพวกนั้นพุ่งใส่หลังโฬมอย่างจังแต่ก็แทงไม่เข้า ถึงอย่างนั้นโฬมก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ เพียซเพิ่มจำนวนเข็มและความแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ''พี่โฬม! ทำอะไรของพี่ครับ!'' เลิฟจับอกของโฬมไว้ ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียว รักษาแผลของโฬมอย่างต่อเนื่อง ''จะรักษาสู้ไปได้แค่ไหนกัน'' เพียซหัวเราะ หลังของโฬมรับเข็มพวกนั้นไว้ทั้งหมดโดยมีเลิฟช่วยรักษษแผลสู้ แต่พอแผลเดิมหายแผลใหม่ก็เกิดขึ้นทันที สีหน้าของโฬมตอนนี้เต็ไปด้วยความเจ็บปวด เลิฟกำมีดเอาไว้แน่น จู่ๆพลังของเลิฟก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลจนโฬมยังตกใจ เพียซเองก็แปลกใจเช่นกัน เลิฟลุกขึ้นเดินฝ่าฝนเข็มนั้นเข้าไป เข็มพวกนั้นแทงไม่เข้าตัวเลิฟเลยแม้แต่น้อย เพียซเพิ่มความแรงขึ้นอีกแต่เลิฟก็ไม่สะทกสะท้าน เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เพียซหยุดปล่อยแล้วออกวิ่งหนีไปในทันที มีดในมือของเปล่งแสงสีเขียว ใบมีดยาวกลายเป็นดาบ พุ่งตามเพียซไปทันที เลิฟฟาดดาบใส่เพียซเฉียดไปแค่ปลายเท้า เพียซหันมาเตะสวนเข้าที่หน้าของเลิฟแต่เลิฟจับขาของเพียซไว้ได้ทัน ง้างดาบแทงเข้าไปที่ท้องของเพียซ เพียซยิ้ม ''ไว้เจอกันใหม่นะครับ'' จู่ๆร่างของเพียซก็ถูกดูดหายไปในอากาศ ดาบของเลิฟหดลงเป็นมีด ดวงตากลับมาเป็นสีเดิม รีบวิ่งกลับไปหาโฬมที่นั่งอยู่ นั่งลงรักษาให้ทันที ''เป็นอะไรมั้ยครับ'' ''ไม่เป็นไรหรอก มึงอะเป็นอะไรมั้ย'' ''ผมไม่เป็นไรครับ แต่ทำแบบนี้มันอันตรายนะครับ'' ''ถ้าไม่มาช่วยมึงไม่อันตรายกว่าเหรอ'' โฬมมองหน้าของเลิฟ ''แล้วไอนั่นล่ะ'' ''หายไปแล้วครับ คงมีคนช่วยไว้ ช่างก่อนเถอะครับ'' เลิฟเร่งพลังขึ้นอีก เข็มที่ฝังอยู่ในหลังของโฬมค่อยๆถูกดันออกมา แผลสมานตัวกลายเป็นรอยแผลเป็นจางๆที่หลัง โฬมมองหน้าของเลิฟที่ตั้งใจรักษาแล้วก็ยิ้มออกมา ''เมื่อกี๊มึงก็เก่งเหมือนกันนะ'' ''เมื่อกี๊'' นั่นสินะ เมื่อกี๊เลิฟก็ไม่รู้ว่าตัวเองสู้แบบนั้นได้ยังไงเหมือนกัน รู้แค่ว่าพอเห็นหน้าของโฬมที่กำลังเจ็บปวดแล้วฟิวส์ขาด ''ชั้นนี้ปลอดจิตสัมผัสแล้ว พวกมันคงหนีไปหมดแล้วจริงๆ'' โฬมบอก ''พวกเราออกไปรวมกับคนอื่นกันเถอะ'' โฬมลุกขึ้น ทั้งคู่เดินไปที่ประตูซึ่งยังคงปิดตายอยู่ ''ถอย'' เลิฟถอยไปข้างหลัง ดวงตาของโฬมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ง้างมือต่อยประตูนั้นจนพังเป็นรู ทั้งคู่ออกมาจากประตูกลก็เจอกับอาร์ทและหมอกที่กำลังอุ้มรัมที่ชุ่มไปด้วยเลือดอยู่ ''เอ้า พวกมึง ทำไมมาอยู่รวมกันได้ล่ะ แล้วไอรัมเป็นอะไร'' ''เลิฟ ช่วยที'' หมอกรีบบอกเลิฟ เลิฟวิ่งมานั่งลงข้างหมอก ''ใครเป็นคนทำ'' โฬมถาม อาร์ทส่ายหน้า ''ไม่รู้เหมือนกัน แต่จิตสังหารรุนแรงมาก คนละระดับกับพวกBlack Spiderเลย'' คงจะหมายถึงจิตสังหารเมื่อตอนนั้น โฬมเองก็รู้สึกได้เหมือนกันแต่นึกว่าเป็นของรัม เลิฟเอามือแตะที่แผลตรงหน้าท้องรัม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียว แผลตรงหน้าท้องค่อยๆสมานปิดตัวลง กลายเป็นแผลเป็นยาว ''หือ'' สะเก็ดเลือดสีดำถูกดันออกจากแผล ''เลือด'' ''อะไร'' ''นี่ไม่ใช่เลือดของพี่รัมครับ'' ''แล้วมันเป็นเลือดใคร'' เลิฟคิ้วขมวด คนที่ใช้เลือดต่อสู้งั้นเหรอ ''พสุล่ะ'' โฬมถาม ''ยังไม่กลับออกมาเลย'' ''แต่ข้างในไม่มีคนอยู่แล้วนะ พวกมันย้ายหนีไปก่อนหน้านี้แล้ว'' อาร์ทลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างในทันที ประตูทุกบานด้านในเปิดออกอย่างพร้อมเพรียง ''คุณ!'' อาร์ทตะโกนเรียก . V5 x, R6 f% \$ }- ?9 L" t
พสุเดินทะลุเข้ามาเรื่อยๆจนถึงชั้นในสุด น่าแปลกที่ไม่มีใครออกมาขัดขวางพสุเลย บรรยากาศรอบๆดูเงียบไปหมด พสุหลุดออกจากผนังมาที่ชั้นสามซึ่งเป็นชั้นในสุด เดินหาห้องที่น่าจะเป็นห้องบัญชี จนกระทั่งเจอกับประตูสีดำขอบทองที่ต่างจากห้องอื่น ดวงตาของพสุเปลี่ยนเป็นสีม่วง สอดหัวทะลุกำแพงเข้าไป ด้านในเป็นเหมือนห้องทำงานทั่วๆไป เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องจึงเดินเข้าไป มีชั้นหนังสือข้างหลังโต๊ะ พสุเริ่มต้นหาบัญชีรายชื่อการค้ายาทันที หยิบแฟ้มลงมาเปิดดูหลายเล่มแต่ก็ไม่เจอ ''คุณพสุใช่มั้ย'' พสุสะดุ้ง หันไปทางเสียงนั้นทันที ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงเงามืดมุมห้อง ไฟสลัวจนมองไม่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น แต่รังสีและกลิ่นที่ปล่อยออกมานั้นน่ารังเกียจมาก แค่ได้กลิ่นก็แทบจะอ้วกแล้ว มันไม่ใช่กลิ่นที่เหม็น แต่กลับน่าขยะแขยงบอกไม่ถูก ''คุณเป็นใคร'' ''ผมชื่อเนตรครับ'' เนตรยิ้ม ปานามบัตมาให้พสุ พสุเอาขึ้นมาดู มีสัญลักษณ์รูปดวงตาที่มีแมงมุมสีดำอยู่ตรงกลาง ''คุณจะเข้ามาเอาบัญชีการค้ายาที่นี่ใช่มั้ยล่ะ คุณวิ่งช้าไปหน่อยนะคุณพสุ'' พสุที่เห็นท่าไม่ดีจึงจะวิ่งหนีกลับไป ''จะรีบไปไหนล่ะครับคุณ ผมมีข้อเสนอมาให้คุณด้วยนะ'' พสุหยุดหันกลับมา ''ข้อเสนออะไร'' ''คุณกำลังหาเงินอยู่ใช่มั้ย'' ''ใช่'' ''คุณอยากได้บ้านพร้อมสวนดอกไม้และพื้นที่วิ่งเล่นให้ลูกของคุณ เลยต้องทำงานใช้ตัวแลกเงินมาตลอด'' พสุขมวดคิ้ว ''คุณรู้ได้ยังไง'' ''ผมรู้ผมเห็นทุกอย่างนั่นแหละ'' เนตรยิ้ม ''ผมสามารถให้คุณได้ทุกอย่าง เงิน บ้าน รถ อำนาจ ชื่อเสียง ความสามารถของคุณเป็นที่ต้องการขององค์กรเรามาก'' ''องค์กรสกปรกแบบนั้นน่ะเหรอ'' ''คุณลองคิดดูสิ ทำไมคุณถึงไม่ค่อยได้สู้ศึกใหญ่เลย เพราะคนพวกนั้นไม่รู้ว่าต้องใช้พลังของคุณยังไงไงล่ะ'' ประกายจากดวงตาของเนตรทะลุความมืดออกมา ''ถ้าคุณอยู่ถูกที่คุณจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ได้แน่ ไม่ต้องอยู่ในเงาของคนพวกนั้นอีกต่อไป'' พสุยิ้ม ''ข้อเสนอของคุณก็น่าสนใจดีนะครับ'' ''คุณคิดว่ายังไงล่ะ'' ''ขอปฏิเสธครับ'' ''ทำไมเหรอครับ'' ''ข้อมูลของคุณดูเหมือนจะช้าไปหน่อยนะ ใช่ ผมยังหาเงินอยู่ก็จริง แต่มีคนที่พร้อมจะจ่ายให้ผมเท่าที่ผมต้องการแล้ว และคนพวกนั้นที่คุณบอกว่า พวกเค้าคือครอบครัวของผม ผมไม่ได้อยู่ใต้เงาของใคร พวกเราอยู่ด้วยกันต่างหากเงาถึงได้ใหญ่จนปกคลุมไปทั่ว'' เนตรขำ ''คำว่าครอบครัวน่ะ ไม่มีจริงหรอก ทุกคนต่างก็รักตัวเองที่สุดทั้งนั้น'' ''แปลว่าคุณไม่เคยมีคนรักเลยล่ะสิ'' เนตรแสยะยิ้ม จิตสังหารค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนพสุขนลุกซู่ พสุตั้งท่าย่อตัวลง ''เคยสิ ผมไงที่รักตัวเอง'' พสุกำหมัดพุ่งเข้าใส่เนตรทันที เนตรหลบได้ เมื่อเข้ามาใกล้พสุถึงได้เห็นว่าเนตรนั้นใส่ผ้าปิดหน้าสีดำบางๆปิดท่อนบนไว้อยู่ เนตรจับแขนของพสุ ทันทีที่ได้สัมผัสผิวของเนตรพสุก็รู้สึกเหมือนจะอ้วก ''ไปด้วยกันก่อนค่อยว่ากัน'' ประตูมิติเล็กๆเปิดขึ้นทางด้านหลังของเนตร เนตรกระชากให้พสุเข้าไปข้างในแต่ทันใดนั้นกลับมีมือหนาจับแขนอีกข้างของพสุไว้ ''ปล่อย!'' อาร์ทพูดเสียงแข็ง ''คุณ'' ดวงตาของพสุเปล่งประกาย แขนที่เนตรจับอยู่ทะลุออกจากมือของเนตร เนตรขำ ''แล้วเราจะได้เจอกันอีก เมื่อคุณหาพวกเราเจอ'' เนตรหัวเราะก่อนจะหายไป พสุตกมาอยู่ในอ้อมอกของอาร์ท ''คุณเป็นอะไรมั้ย'' ''ผมไม่เป็นไรคุณ'' พสุมองแขนของตัวเอง มันกลายเป็นสีดำเหมือนเนื้อตายแห้งแตก ''แขนคุณ รีบออกไปหาเลิฟกันเถอะ'' อาร์ทพาพสุลุกขึ้น ''มันคือใคร'' ''เนตร'' ''ชื่อนี้อีกแล้วเหรอ'' ก่อนจะเดินออกไปพสุคว้าเอานามบัตรที่มันให้ไว้มาด้วย ทั้งสองออกมาหาคนที่เหลือด้านนอก ''ปลอดภัยใช่มั้ย'' โฬมถามทันที พสุพยักหน้า แขนเหมือนจะขาดออกเพราะมันลามขึ้นมาถึงหัวไหล่ ''เลิฟ รีบรักษาที'' เลิฟรีบวิ่งมาจับที่แขนของพสุแล้วใช้พลังรักษา แต่มันกลับไม่ได้ง่ายเหมือนแผลแบบอื่น ''พี่พสุไปโดนอะไรมาเหรอครับ'' ''ทำไมเหรอ'' ''มันลามไปเรื่อยๆน่ะครับ ผมต้องพยายามกำจัดเชื้อร้ายออกให้หมด'' ''นี่คือพลังของใคร'' "ผมโดนเนตรจับแขน'' ''มันค่อยๆกัดกินเซลล์เนื้อเยื่อทำให้เนื้อตายครับ ถ้าลามไปทั่วร่างกายอวัยวะทั้งหมดจะถูกทำลาย แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมหยุดมันได้แล้ว'' แขนของพสุกลับมาเป็นปกติหลังจากผ่านไปพักใหญ่ ''แล้วบัญชีล่ะ'' โฬมถาม ''พวกมันเอาหนีไปแล้วครับ'' โฬมจึ๊ปากอย่างหงุดหงิด ราคานยังคงนั่งอยู่ในสนามบิน ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ มีสายเข้ามาจากพสุ ''เรามาช้าไป พวกมันหนีไปแล้ว'' ''งั้นเหรอ'' ราคานลุกขึ้น ควันสีแดงจางๆที่ห้อมล้อมสนามบินอยู่สลายหายไป ''กลับไปเจอกันที่บ้านฝูง'' | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-7-7 19:24:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-7-7 19:53:02
โพสต์ 2022-7-7 22:06:37