|
) S! o5 k! L( b* D0 N
ราคาน บ่ายวันหนึ่ง ภายในห้องทำงานส่วนตัวที่คฤหาสน์ตระกูลจันทรโสภาสกุล ราคานนั่งมองจอโน๊ตบุ๊คด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด หลังจากการปฏิบัติการบุกฝูงลมกรดที่ล้มเหลวทำให้ราคานคิดไม่ตก พวกนั้นรู้ได้อย่างไรว่าฝูงROMEจะบุกไป เพราะมันกระทันหันมาก ไม่น่าจะมีใครไหวตัวทัน ราคานมั่นใจว่าตัวเองปิดกั้นการรับรู้ของทุกคนในสนามบินเอาไว้แล้ว แม้แต่พวกนักข่าวสดที่เค้าว่ากันว่าหูตาไวเป็นสัปปะรดยังไม่รู้เรื่องการบุกครั้งนี้เลย ราคานปิดข่าวนี้จนมิดเพราะมันถือว่าเป็นการบุกที่ล้มเหลว จะทำให้ฝูงมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีซะเปล่าๆ นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วหลังจากการปะทะครั้งนั้น ไม่มีวี่แววของพวกBlack Spiderเลย แต่ก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี ไม่รู้ว่าพวกมันจะมาไม้ไหนอีก ราคานพยายามหาข้อมูลของฝูงลมกรดในฐานข้อมูล แต่มีเพียงข้อมูลเบื้องต้นว่าเป็นฝูงที่นำโดยจ่าฝูงที่ชื่อฟา ลูกชายมหาเศรษฐีเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถต่างประเทศ ฟาเป็นผู้ที่ชอบการแข่งรถและจัดการแข่งขันที่ราคานเองก็ไปเข้าร่วมอยู่หลายครั้ง แต่ข้อมูลที่ว่าฟาเป็นสมาชิกแก๊งค์Black Spiderกลับไม่มีอยู๋เลย ไม่น่าแปลกหรอก แก๊งค์ใต้ดินแบบนี้ไม่มีใครเค้าเปิดตัวกันอยู่แล้ว ส่วนสมาชิกในฝูงลมกรดมีการสับเปลี่ยนอยู่บ่อยครั้งจนไม่รู้ว่าข้อมูลชุดไหนเป็นชุดปัจจุบัน นอกจากเรื่องฟาและฝูงลมกรดที่มีข้อมูลน้อยแล้ว ยังมีเรื่องของคนชื่อเนตรอีก ข้อมูลที่ได้จากวาโยมีแค่ว่า เนตรเป็น1ใน5ผู้นำแก๊งค์Black Spider และเป็นน้องชายของผู้นำแก๊งค์สูงสุด ทำหน้าที่คอยวางแผนและจัดการเรื่องระบบต่างๆ เป็นเหมือนมันสมองของแกงค์ ไม่มีข้อมูลของคนชื่อเนตรอยู่ในฐานระบบหลักของรัฐบาล รวมไปถึงหน้าตาก็ไม่มีอีกด้วย วาโยเองก็ไม่เคยเห็นหน้าบอกว่าไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เนตร แม้แต่จะเงยหน้ามองหน้าตรงๆยังไม่กล้า ส่วนเรื่องพลังเอง็ยังไม่แน่ชัด แต่แผลของพสุนั้นก็พอจะบอกได้ว่าไม่ควรให้เนตรสัมผัสร่างกายโดยเด็ดขาด โฬมบอกราคานว่ามีลูกน้องตัวใหญ่เหลืออยู่ในนั้นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ชื่อเฟียซ แล้วคนที่ทำร้ายรัมคือใครกัน รัมเองก็บอกว่าจำไม่ได้แต่หน้าตาคุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน จิตสังหารที่ราคานสัมผัสได้ตอนที่นั่งอยู่ในสนามบินนั้นบอกได้ว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ระดับต่างกันอย่างเห็นได้ชัด แต่ถ้าให้ราคานเดาว่าใครก็น่าจะพอเดาได้อยู่ ราคานหลับตาลง นึกถึงจิตสังหารเมื่อตอนนั้นอีกครั้ง บรรยากาศในห้องเริ่มเปลี่ยนไป ดวงตาของราคานเบิกโพลง เปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ส่องแสงสว่างวาบไปทั่วห้อง ภาพมากมายไหลเข้ามาในหัวทับซ้อนกันไปมา อสูรร่างใหญ่ยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้สีขาว พื้นหญ้าและดอกไม้ใต้เท้าของอสูรตนนั้นถูกเผาไหม้จนเกรียม อสูรอีกตนที่ตัวเล็กกว่าบินลงมาจากฟ้า ดอกไม้รอบๆเปลี่ยนเป็นสีแดงและแห้งเฉา ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวของอสูรที่ร่างกายผอมแห้งจ้องไปที่อสูรร่างใหญ่ 'ข้าขอเตือนท่านเป็นครั้งสุดท้าย' 'นี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า' 'ข้าเตือนด้วยความหวังดี ถ้าท่านผู้นั้นรู้เข้าจะเป็นเช่นไรท่านเองก็รู้ดี' 'ข้าพร้อมจะยอมรับมัน' ดวงตาสีแดงของอสูรตัวนั้นมองมาด้วยสายตาอาฆาตแค้น 'ท่านมันไม่เหมาะสมกับตำแหน่งเลยสักนิด มันควรจะเป็นข้าที่จงรักภักดีต่างหาก!' 'ถ้าเจ้าเหมาะสมจริง ทำไมนายท่านถึงเลือกข้ากันล่ะ' 'เพราะท่านไม่รู้ไงว่าเจ้ามันพวกนอกคอก พวกคนทรยศ' 'ถ้าความรักของข้าถือว่าเป็นการทรยศ ข้าก็จะยอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ' 'พวกมีความรักนี่ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก' จู่ก็มีลมกรรโชกรุนแรงพัดอสูรทั้งสองจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ภาพทุกอย่างระเบิดออกเป็นสีขาวโพลน ราคานลุกขึ้นเอามือกระแทกโต๊ะเสียงดัง หอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก ภาพพวกนั้น ทำไมถึงได้นึกถึงกันนะ ''คุณ'' เสียงตรงหน้าต่างทำให้ราคานรีบหันไปมอง
( x) N" H$ o/ l6 R. s3 Y5 a. r
วาโย วาโยลอยอยู่นอกหน้าต่าง มองราคานด้วยสายตาที่เป็นห่วง ''อ้าว คุณ มาทำอะไรที่นี่'' วาโยยกเอกสารในมือโบกไปมา ''เอาเอกสารมาให้คุณเซ็นต์ไง'' ''อ๋อ จริงด้วย เข้ามาก่อนสิ'' ราคานนั่งลง วาโยลอยเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ''คุณโอเคหรือเปล่า'' ''โอเค'' ''แต่เมื่อกี๊คุณดูไม่โอเคเลยนะ เครียดเหรอ'' ''คงจะอย่างนั้นแหละ'' ''ถ้าคุณมีอะไรให้ผมช่วยคุณก็บอกผม เรื่องข้อมูลของคุณเนตรผมกำลังพยายามสืบมาให้อยู่'' วาโยแกว่งนิ้ว เอกสารลอยไปวางบนโต๊ะตรงหน้าราคาน ''ขอบคุณคุณมากนะ รบกวนคุณหลายเรื่องเลย'' ''ไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นเลขาคุณ มันหน้าที่ผมอยู่แล้ว'' วาโยยิ้ม ราคานเซ็นต์เอกสาร แฟ้มเอกสารพวกนั้นลอยกลับมาหาวาโย ''ช่วงนี้คุณดูเหนื่อยนะ'' วาโยพูดขึ้น ราคานทำหน้าแปลกใจ ''ผมเหรอ'' ''ใช่ ปกติแล้วคุณดูสดใสกว่านี้'' ราคานเอนหลังพิงเบาะ ยืดแขนไปข้างหลัง ''มันหลายเรื่องนั่นแหละ ทั้งเรื่องงานที่บริษัท เรื่องความปลอดภัยของคนในฝูงอีก'' ''ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของจ่าฝูงบ้างก็ได้นะครับ หรือคุฯลืมหรือเปล่าว่าคุณไม่ได้เป็นจ่าฝูง'' นั่นสิ จริงอย่างที่วาโยว่า ราคานไม่ใช่จ่าฝูงสักหน่อย แต่ที่ผ่านมาราคานเป็นคนที่คอยช่วยเหลือโฬมมาตลอด ไม่ว่าจะตอนเป็นเด็ก ตอนเรียน แม้แต่ตอนโตมาแล้วราคานก็มักจะเป็นคนที่คอยแก้ปัญหาต่างๆให้โฬมเสมอ ราคานไม่เคยคิดว่าตัวเองอยากจะนำหน้าโฬมเลย ที่ช่วยนั้นเต็มใจเพราะว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ''มันเป็นหน้าที่ของทุกคนที่ต้องช่วยกน ไม่มีแบ่งจ่าฝูงหรือลูกน้องล่ะ'' วาโยถอนหายใจ ''ก็ใช่ แต่คุณก็ไม่ควรเอาปัญหาทุกยอ่างมาแบกเอาไว้เองนะ แชร์ให้คนอื่นช่วยบ้างก็ได้ คุณเก่งคุณทำได้ผมรู้ แต่คุณจะเหนื่อยนะ'' ราคานเท้าคาง ชายตามองมาที่วาโย ''คุณเป็นห่วงผมหรือไง'' ''ก็ต้องห่วงสิคุณ'' วาโยลอยมานั่งบนโต๊ะ ''ถ้าคุณเป็นอะไรไปใครจะให้เงินเดือนผมล่ะ'' ''ผมก็นึกว่าคุณเป็นห่วงผมจริงๆซะอีก ที่แท้ก็ห่วงเงินนี่เอง'' วาโยขำ ''ห่วงจริงๆนั่นแหละคุณ ดูแลตัวเองบ้าง โทรมลงทุกวันเลย ระวังน้องไม่รักนะ'' ราคานทำหน้าสงสัย ''น้อง ใครเหรอครับ'' ''ก็เลิฟไง'' ''แล้วทำไมผมต้องกลัวเลิฟไม่รักด้วยล่ะ'' ''คุณไม่ได้ชอบเลิฟเหรอ'' ''ทำไมอยู่ๆมาถามแบบนั้น เลิฟเป็นสมาชิกในฝูงเดียวกับผมนะ'' ''ไม่ได้มีกฏห้ามคบกันในฝูงสักหน่อยนี่ ผมแค่สังเกตได้ว่าคุณอาจจะชอบเลิฟ เลยลองถามดู'' ราคานเอนหลัง ''ชอบมั้ย ผมก็ชอบนะ อยากดูแล เอ็นดู อยากปกป้องเค้าให้ปลอดภัย'' วาโยเอานิ้วแตะริมฝีปาก ''แบบนั้นคือชอบแบบไหนกัน'' ''ผมก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าผมต้องดูแลปกป้องเค้าเท่านั้นเอง คุณเถอะ ไม่ค่อยไปเจอเลิฟเลย ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้'' ''ผมยังไม่ปลอดภัย ไม่อยากทำให้เลิฟได้รับอันตรายไปด้วย'' ''พวกนั้นยังตามล่าคุณอยู่อีกเหรอ'' ''ใช่ หนักกว่าเดิมด้วย พวกนั้นรู้แล้วว่าผมยังไม่ตาย'' ''คุณต้องการให้ผมช่วยอะไรมั้ย'' ''แค่ช่วยดูแลเลิฟให้ปลอดภัยก็พอ ผมดูแลตัวเองได้'' ''สักวันคุณอาจจะถูกจับได้ก็ได้นะ'' วาโยยิ้ม ''การวิ่งไล่จับลมคนดีๆเค้าไม่ทำกันหรอก เพราะมันเป็นไปไม่ได้'' ''คุณก็หัวดื้อแบกอะไรไว้คนเดียวเหมือนผมนั่นแหละ'' ''ไม่เหมือนสิ คุณมีทางเลือกให้คนอื่นช่วยได้ แต่ผมไม่มี'' ''คุณก็มีผมไง'' ''แค่คุณรับผมมาเป็นเลขาก็ถือว่าช่วยมากแล้ว'' วาโยเอามือทัดผมที่ปรกหน้าไปหลังหู ราคานสังเกตเห็นรอยแผลเป็นรูปรอยหยักตรงไหปลาร้าของของวาโย ''แผลนั่นโดนอะไรมาเหรอคุณ'' วาโยมอง ''มันติดตัวมาตั้งแต่เกิดน่ะครับ'' ราคานใช้นิ้วลูบแผลเป็นของวาโยโดยไม่รู้ตัว วาโยสะดุ้งนิดหน่อย ''ขอโทษคุณ'' ''ไม่เป็นไร คุณนี่น่ากลัวเหมือนกันนะ'' ''ผมขอโทษไงคุณ ผมลืมตัวไปหน่อย'' วาโยหัวเราะ ''ผมกลับก่อนดีกว่า ธุระของผมเสร็จแล้ว'' ''โอเคคุณ ระวังตัวด้วยล่ะ'' ''คุณก็ดูแลตัวเองด้วย เจอกันที่บริษัทนะ'' วาโยโบกมือให้ก่อนจะลอยออกไปจากหน้าต่าง ราคานถอนหายใจแล้วปิดโน๊ตบุ๊คลง พักสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนต้องปลดปล่อย ''ขอโทษนะครับ'' พ่อบ้านเปิดประตูเข้ามาเพื่อจะทำความสะอาด ราคานยิ้ม ''มาพอดีเลยครับ'' ราคานกดไหล่ของพ่อบ้านให้นั่งลงไป กลิ่นอัลฟ่าของราคานแผ่กระจายฟุ้งไปทั่วห้อง ปนกับกลิ่นของพ่อบ้าน ราคานจับหัวของพ่อบ้านซุกกับเป้าของตัวเอง พ่อบ้านสูดดมกลิ่นควยราคานเข้าไปเต็มปอด กลิ่นฟีโรโมนของพ่อบ้านเริ่มแรงขึ้นจนทำให้ราคานเงี่ยนยิ่งกว่าเดิม ''ฮีทหรอครับ'' พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมา หน้าของพ่อบ้านดูเคลิบเคลิ้มตาลอย เต็มไปด้วยความเงี่ยน ในหัวคิดอะไรไม่ออก ''ถ้าท้องขึ้นมาจะแย่เอานะ เอาแบบนี้ละกัน'' ราคานถอดกางเกง ควยราคานแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พ่อบ้านดึงกางเกงในของราคานลง ควยใหญ่ยาว13นิ้วเด้งออกมาโด่ชี้หน้าพ่อบ้าน พ่อบ้านเอาควยของราคานเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' พ่อบ้านอมควยของราคานอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปใต้หนังหุ้ม เงียวนไปมา กินน้ำหล่อลื่นที่ไหลเยิ้มอยู่ตรงปลาย ถอกควยของราคานลง หัวควยบานโผล่ออกมา พ่อบ้านเลียไปตามแง่งควย ตวัดลิ้นเลียตรงหัวควยอย่างรัวๆเน้นๆ ราคานจิกหัวของพ่อบ้านไว้ เด้งเอวเย็ดปากพ่อบ้านอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก'' ควยราคานใหญ่คับปากพ่อบ้านไปหมด ราคานกระแทกควยเข้ามาในปากพ่อบ้านไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนพ่อบ้านสำลักน้ำตาเล็ด ราคานกระแทกเต็มแรง กดหัวของพ่อบ้านค้างไว้จนอมควยเข้าไปสุดลำ ''อ๊อก!'' จมูกจมกองหมอย ควยราคานเข้าไปลึกจนถึงคอหอย พ่อบ้านเอามือพยายามดันเอวของราคานออก น้ำตาคลอ ''อาาา'' ราคานคราง ถอนควยออกจากปากพ่อบ้าน น้ำลายพ่อบ้านไหลเยิ้มติดควยราคานมา ราคานจับควยแฉะๆตีหน้าของพ่อบ้านแรงๆรัวๆจนหน้าสั่น พ่อบ้านจับลำควยของราคานพาดหน้า ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของราคาน มาดของพ่อบ้านผู้เรียบร้อยหายไปหมดสิ้นเมื่อความเงี่ยนเข้าครอบงำ เป้าของพ่อบ้านแฉะเพราะน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมาไม่หยุด ราคานอุ้มพ่อบ้านขึ้นมานั่งบนโต๊ะ ถอดกางเกงของพ่อบ้านออก ควยพ่อบ้านแข็งกระดกขึ้นลง รูหีขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ราคานอุ้มพ่อบ้านจับกลับหัวห้อยลงไปตรงควยของตัวเอง พ่อบ้านอมควยของราคาน ราคานเอานิ้วสามนิ้วสอดเข้าไปในหีของพ่อบ้านอย่างง่ายดายแล้วซอยนิ้วอย่างรวดเร็ว ''อะ อ๊อก อือออ'' ''ซี้ดดด'' ราคานเด้งเอวเย็ดปากของพ่อบ้านเป็นจังหวะ นิ้วก็แทงเข้าออกรูของพ่อบ้านไม่หยุด รูพ่อบ้านตอดขมิบนิ้วของราคานอย่างบ้าคลั่ง ราคานอยากจะสอดใส่เข้าไปแต่คงถอนออกมาแตกข้างนอกไม่ทันแน่ แถมไม่อยากเสี่ยงให้ท้องด้วย นิ้วของราคานแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของพ่อบ้านย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ เอวราคานก็ยังเด้าปากของพ่อบ้านไม่หยุด ''อ๊ะ อาาาา'' พ่อบ้านควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด ราคานจับพ่อบ้านนั่งลง ซอยปากของพ่อบ้านรัวๆ ''อูยยย อ้าา!'' ราคานกระแทกควยเข้าไปจนสุดลำ ปล่อยน้ำควยกระฉูดลงคอพ่อบ้านไป น้ำควยมากมายไหลเข้ามาในปากของพ่อบ้านจนทะลักออกมา กลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มปากไปหมด 4 s# Z. G2 f+ k$ r( e
เลิฟ เลิฟนั่งอยู่ในห้องเรียนคาบบ่าย ช่วงนี้ทุกคนในห้องพูดเรื่องจตุรเทพกันอย่างเดียว ทุกคนดูตื่นเต้นกับการคัดเลือกจตุรเทพ คงมีแค่เลิฟคนเดียวล่ะมั้งที่ไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย ที่หน้าโรงเรียนมีชื่อและหน้าของ8คนที่ถูกเลือกติดโชว์หราอยู่ เลิฟเป็นผู้เข้าแข่งขันที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก เพราะเลิฟเป็นโอเมก้าคนที่สองที่ได้รับการเสนอชื่อเป็นจตุรเทพตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมา ปกติแล้วในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยอัลฟ่าที่การแข่งขันสูง ผู้ที่อยู่ต่ำกว่ามักจะถูกรังแกเสมอ แต่ไม่ใช่กับเลิฟ ถ้าเป็นโอเมก้าทั่วๆไปที่อ่อนแอจะถูกมองว่าเป็นชนชั้นต่ำและตกเป็นเป้าเล่นสนุกของพวกนักเรียนในห้อง ตอนที่เลิฟตัดสินใจเปิดตัวว่าตัวเองเป็นโอเมก้าก็เตรียมใจที่จะโดนแกล้งไว้อยู่แล้ว แต่ผลกลับไม่เป็นอย่างนั้น เลิฟเป็นโอเมก้าก็จริง แต่เป็นคนแรกในโรงเรียนที่มีฝูงอยู่ตั้งแต่ก่อนเรียนจบ ออกปฏิบัติต่อสู้จริงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาแล้ว มีผลงานติดตัวอยู่ไม่น้อย แถมสมาชิกในฝูงแต่ละคนก็ไม่ธรรมดาอีกด้วย การที่เลิฟได้ร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับคนเหล่านั้นหมายความว่าเลิฟเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน แถมเลิฟยังมีหน้าตาที่สวย ตัวเล็กน่ารัก ผิวขาวเนียน จะเรียกว่าเป็นโอเมก้าชั้นสูงเลยก็ได้ คุณสมบัติเพรียบพร้อมไปทุกอย่าง กลายเป็นเป้าหมายของพวกอัลฟ่าหลายคน ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างตกหลุมรักเลิฟกันหมด คงเพราะในโรงเรียนมีไม่กี่คนที่กล้าเปิดตัวว่าเป็นโอเมก้าท่ามกลางหมู่อัลฟ่าในโรงเรียนนี้ด้วยล่ะมั้ง เลิฟนั่งจดที่ครูสอนลงไอแพดอย่างตั้งใจ ''เลิฟ'' เลิฟหันไปมอง อัลฟ่าคนหนึ่งที่เป้นเพื่อนในห้องส่งยิ้มมาให้ ''ว่าไงลีโอ'' ลีโอเป็นคนที่อารมณ์ดีและคอยสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนในห้องอยู่เสมอ เป็นอัลฟ่าอีกคนที่นิสัยดีและมีแรงกดดันของอัลฟ่าไม่มากเท่าไหร่ ''เราลืมเอาหนังสือมาอะ ขอนั่งด้วยได้มั้ย'' ''อื้ม ได้สิ'' ลีโอลากเก้าอี้มานั่งข้างเลิฟ ยื่นหน้ามาดูจอไอแพดจนหน้าเกือบชิดกัน เลิฟผละออก ''จดละเอียดจัง'' ''เราหัวช้าน่ะ เลยต้องจดไว้อ่าน'' ''หัวช้าอะไรล่ะ ก็เห็นได้คะแนนดีตลอด ถ้าเลิฟหัวช้าเราคงโง่มากเลยแหละ'' ลีโอขำ เดซี่มองลีโอแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เป็นภาพที่เดซี่เห็นจนชินตาแล้ว เลิฟเองก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่สนใจ แต่อัลฟ่าหน้าม่อพวกนี้คงจะดูไม่ออก ก็แหงล่ะ อยู่ในสังคมที่พวกตัวเองเป็นใหญ่นี่เนอะ จะสนใจไปทำไมว่าโอเมก้าอยากได้ตัวเองหรือเปล่า อีกอย่าง หนังสือตัวเองก็เปิดกางอยู่ที่โต๊ะ จะโกหกทั้งทีแต่ไม่พยายามเลย ''ลีโอ'' ครูเรียกทำให้ลีโอลุกขึ้น ''กลับไปนั่งที่ ครูจะสั่งงานแล้ว'' ''นั่งตรงนี้ไม่ได้เหรอครับ'' ''โต๊ะเธอก็มี จะไปนั่งเบียดเลิฟทำไม'' ''ผมแค่ขอเลิฟดูหนังสือด้วยเองครับครู'' ''ดูหนังสือเหี้ยไร กูเห็นมองแต่หน้าเค้า'' เพื่อนในห้องแซวกันใหญ่ เลิฟไม่ได้เขินแต่รู้สึกอัดอัดซะมากกว่า เถาวัลย์ขนาดใหญ่งอกขึ้นมาจากพื้น พันรอบเอวของลีโอและจับไปนั่งลงกับที่ตัวเอง ''ขอบคุณเดซี่ จะได้สั่งงานสักที'' ''ไม่เป็นไรครับครู'' เดซี่ยิ้ม ลีโอทำหน้ายู่ใส่ เดซี่ยักคิ้วให้อย่างไม่แคร์นัก เลิฟหัวเราะ ครูสั่งการบ้านเสร็จก็ปล่อยให้ทุกคนกลับบ้าน เลิฟกับเดซี่เดินลงมาจากตึกเรียน ''วันนี้ไปกินขนมกันดีมั้ย'' เดซี่ชวน ''ก็ดีนะ เราอยากกินขนมอยู่พอดีเลย'' ''จะไปกินขนมกันเหรอ ไปด้วยดิ'' ลีโอเดินเข้ามาแทรกกลางเอามือโอบไหล่ของทั้งคู่ ต้นไม้งอกออกมาจากระเป๋าเสื้อของเดซี่แล้วดีดเข้าที่หน้าลีโอ ''โอ๊ย เจ็บนะ'' ''อยู่ๆก็มาโอบ'' ''เพื่อนกัน ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ จะไปไหนกันอะ ไปด้วยได้มั้ย'' ''ไม่ได้หรอก เราจะไปกันสองคน'' ''โห่ เราเหงานะ เพื่อนเราไม่มีใครว่างเลยด้วย'' ลีโอทำหน้าเศร้า ''ไปด้วยกันก็ได้ลีโอ'' เลิฟสงสารเลยออกปากชวน ลีโอยิ้มกว้างทันที ''ตอแหล'' เดซี่พูดเบาๆ ลีโอหันมามองตาขยวางแล้วรีบทำหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิม ''งั้นไปกันเถอะ'' ''จะไปไหนกันเหรอ'' 7 J3 s3 ~5 Y6 }8 z# _( r; w! A
โฬม ''พี่โฬม!'' เลิฟตกใจที่อยู่ๆโฬมก็มาโผล่อยู่ที่หน้าโรงเรียน เดซี่สวัสดีโฬม โฬมรับไหว้ ''สวัสดีครับพี่โฬม'' ''สวัสดี กำลังจะไปไหนกัน'' ''กะว่าจะไปกินขนมกันน่ะครับ เลิฟบ่นว่าอยากกิน'' โฬมหันมามองเลิฟ ''กูบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าอยากไปไหนให้บอกกู'' โฬมพูดเสียงดุ ''ผมเห็นพี่ยุ่งๆนี่ครับ เลยไม่อยากรบกวน'' โฬมหันไปหาเดซี่ ''พี่ขอยืมตัวเลิฟก่อนนะ จะเป็นอะไรมั้ย'' ''ไม่เป็นไรครับ เอาไปเลย'' โฬมเหลือบตามองลีโอด้วยหางตา ทั้งรังสีและสายตาที่มองมานั้นมีแรงกดดันสูงจนลีโอต้องก้มหน้าหลบตาโฬม ''ไป'' โฬมบอกเลิฟ เลิฟสะดุ้งนิดหน่อย ''ครับ'' เลิฟรีบวิ่งตามโฬมไป หันกลับมาโบกมือให้ลีโอและเดซี่ เดซี่มองลีโอแล้วขำ ''ขำอะไร'' ''ไง ยังอยากไปกินขนมอยู่มั้ย'' ''ไม่อยากแล้ว!'' ลีโอพูดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินจากไป เดซี่หัวเราะชอบใจ เดินไปตามทางเดินหินอ่อนอย่างสบายใจ ดอกไม้ที่ตกอยู่ริมทางโตขึ้นเมื่อเดซี่เดินผ่าน โฬมพาเลิฟเดินมาที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างหน้า ''พี่โฬมมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ'' ''กู...เพิ่งทำธุระเสร็จแล้วผ่านมาแถวนี้พอดี เห็นว่าโรงเรียนเลิกแล้วเลยมารอรับมึงกลับ'' ''พี่มารับผมเหรอครับ'' ''ก็บอกว่าแค่ผ่านมาเลยแวะาดูเฉยๆ กูปล่อยให้มึงกลับบ้านคนเดียว เกิดอะไรขึ้นมาไอราคานก็มาบ่นกูอีก กูรำคาญ'' เลิฟทำหน้าเศร้า ''ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับ'' โฬมคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ''มึงจะทำหน้าแบบนั้นทำไม กูไม่ได้ว่ามึง กูว่าว่าไอราคานน่ารำคาญ ขึ้นรถได้แล้ว'' ''ครับ'' ทั้งคู่ขึ้นมาบนรถ โฬมขับออกมาจากโรงเรียน ตรงไปตามทางเรื่อยๆ ตอนนี้บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว โฬมยังคงดูดุและพูดจาหยาบคายอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม แต่เลิฟก็รู้ว่านั่นเป็นแค่นิสัยส่วนตัวของโฬมเท่านั้น จริงๆแล้วโฬมเองก็ใจดีมากเหมือนกัน ''ไปทำธุระอะไรมาเหรอครับ'' ''มึงจะรู้ไปทำไม'' ''ไม่รู้ก็ได้ครับ'' โฬมเหลือบไปมองเลิฟ ''กูมีงานที่บริษัท พ่อกูเรียกไปช่วยเซ็นต์เอกสารแค่นั้นแหละ'' เลิฟพยักหน้า ''พี่โฬมครับ เราต้องเลี้ยวตรงนั้นไม่ใช่เหรอครับ เลยบ้านแล้วนะครับ'' ''กูไม่ได้บอกว่าจะกลับบ้านนี่'' ''แล้วเราจะไปไหนกันเหรอครับ'' ''เออน่า'' โฬมขับมาเรื่อยๆจนเข้ามาในย่านตัวเมืองซึ่งเป็นย่านรวมห้างสรรสินค้าและร้านต่างๆไว้ เป็นเหมือนสถานที่สำหรับเที่ยวเดินเล่น พวกวัยรุ่นมักจะมารวมตัวกันที่นี่บ่อยๆ โฬมขับเข้าไปในห้าง วนหาที่จอดรถอยู่สักพักจนได้ ทั้งคู่ลงมาจากรถ เลิฟยังคงงงอยู่ ''เรามาห้างกันทำไมเหรอครับ'' ''กูจะมาซื้อของ หาคนช่วยถือ'' ''อ๋อ ได้เลยครับ'' เลิฟเต็มใจมากที่จะช่วย ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้าง แค่เลิฟเดินเข้ามาพวกอัลฟ่าในห้างก็หันมามองกันใหญ่ เลิฟตอนนี้นั้นต่างจากเลิฟสมัยก่อนมาก แต่ก่อนว่าเลิฟดึงดูดพวกอัลฟ่าแล้ว แต่ตอนนี้เลิฟทั้งดูดีขึ้น มีออร่ามากขึ้น กลิ่นตัวก็หอมมากขึ้น โฬมกวาดสายตาเพียงครั้งเดียวพวกอัลฟ่าที่มองอยู่ต่างหันกลับไปทำเรื่องของตัวเองกันหมด ''เดินใกล้ๆกู พวกอัลฟ่ามันเยอะ'' ''ครับ'' ทั้งคู่เดินกันไปเรื่อย เลิฟเดินตัวติดอยู่ข้างโฬม เลิฟนั้นสูงยังไม่ถึงไหล่ของโฬมเลยด้วยซ้ำ โฬมมองไปก็จะเห็นเรือนผมสีดำของเลิฟอยู่ตลอด ขนาดแค่ผมยังสวยเลย ''แล้วพี่โฬมจะมาซื้ออะไรเหรอครับ'' ''เค้ก'' ''เค้กร้านนั้นอะเหรอครับ'' ''ใช่'' เลิฟตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะโฬมมักจะซื้อมาให้กินทุกวันและมันอร่อยมาก แต่เลิฟยังไม่เคยเห็นร้านที่ขายเลย # ]5 I' n& }3 q8 J7 c
เลิฟ โฬมพาเลิฟมาที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักและหรูหราในเวลาเดียวกัน โฬมเข้าไปในร้าน ''สวัสดีครับคุณโฬม'' พนักงานทักทายอย่างคุ้นเคย คงจะมาบ่อยจริงๆ ''เอาเหมือนเดิมครับ'' ''ได้ครับ รอสักครู่นะครับ'' เลิฟมองไปรอบๆร้าน มีเค้กและขนมปังต่างๆมากมายอยู่ในตู้ กลิ่นหอมๆลอยอบอวลไปทั่วร้าน ''อยากกินอะไรมั้ย'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากดูเฉยๆ'' โฬมมอง ''กูกะว่าจะนั่งพักสักหน่อย มึงไม่รีบกลับใช่มั้ย'' ''ไม่รีบครับ'' โฬมกับเลิฟเดินมานั่งที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่ พนักงานเดินเอาเมนูมาให้ โฬมส่งให้เลิฟ ''อยากกินอะไรก็สั่ง'' ''มไม่ค่อยหิวครับ'' เลิฟเกรงใจ ''สั่งไปเถอะน่า กูก็จะกินแต่ขี้เกียจสั่ง'' ''ก็ได้ครับ พี่โฬมจะเอาอะไรเหรอครับ'' ''มึงอยากกินอะไรก็สั่งเอาเลย กูขี้เกียจเลือก กินได้หมดแหละ'' เมื่อเป็นอย่างนั้นเลิฟก็ไม่มีทางเลือก สั่งขนมและน้ำที่หน้าตาถูกใจเลิฟมาหลายอย่าง เลิฟไม่เคยมานั่งกินขนมในร้านแบบนี้มาก่อนเลย แหงล่ะ ตอนนั้นเลิฟทำงานหามรุ่งหามค่ำ จะเอาเงินที่ไหนมานั่งร้านแบบนี้กันล่ะ สักพักของกินและเครื่องดื่มหลายอย่างก็มาวางที่โต๊ะ เลิฟมองของหวานหน้าตาน่ากินอย่างตื่นตาตื่นใจ โฬมแอบอมยิ้มเมื่อมองหน้าของเลิฟ ''กินสิ'' ''ครับ'' เลิฟเอาเค้กขึ้นมากิน ตาโตลุกวาวทันที รสชาติมันดีมาก หวาน หอม เนื้อสัมผัสนุ่มจนเหมอนละลายในปาก ''อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ'' เลิฟพยักหน้ารัวๆ ''อร่อยมากเลยครับ'' โฬมยิ้ม ''อร่อยก็กินเยอะๆ'' เลิฟกินขนมหลายอย่างอย่างไม่หยุดปาก ปกติเลิฟเป็นคนติดขนมอยู่แล้ว แค่เค้กที่โฬมซื้อไปว่าอร่อยมากแล้ว ของกินที่นี่อร่อยแทบทุกอย่างเลย โฬมเล่นโทรศัพท์แต่สายตากลับมองแต่เลิฟที่กินจนแก้มตุ่ย น่าจิ้มจริงๆเลยนะแก้มนั่น เลิฟเงยหน้าขึ้นมามอง ครีมเลอะอยู่ที่มุมปาก โฬมหลุดขำออกมานิดหน่อยแต่ก็รีบทำหน้าปกติ ''ปากเลอะแล้ว กินมูมมามอะไรขนาดนั้น'' ''เลอะเหรอครับ'' เลิฟเอานิ้วปาดครีมที่เปื้อนแล้วเอานิ้วเข้าปาก ดูดกินครีมที่ปลายนิ้ว จริงๆมันก็ไม่มีอะไรแต่ในหัวของโฬมกลับคิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นมา ริมฝีปากบางที่กำลังดูดน้วเรียวยาวนั่นทำให้โฬมคิดอะไรสัปดน ''กินอยู่คนเดียวเลย ให้กูกินบ้าง'' ''ครับ'' เลิฟยื่นมือมาใกล้ปากของโฬม โฬมชะงักเล็กน้อย ''กินสิครับ'' เลิฟยิ้ม สายตาอันไร้เดียงสาของเลิฟที่มองมานั้นไม่รู้ทำไมมันทั้งน่ารักและเซ็กซี่ยั่วยวนในเวลาเดียวกัน เลิฟชักมือออก ''ผมล้อเล่นน่ะครับ นี่ครับ'' เลิฟเอาจานเค้กวางไว้ตรงหน้าโฬม โฬมตั้งสติเอาช้อนตักเค้กขึ้นมากินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจโฬมนั้นไม่อยากกินเค้กพวกนี้แล้ว อยากกินอย่างอื่นมากกว่า พนักงานหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามา ''ขอโทษนะครับ'' พนักงานวางเค้กสตรอเบอร์รี่หน้าเลิฟ ''ผมไม่ได้สั่งนะครับ'' ''เป็นบริการพิเศษจากทางร้านน่ะครับ หรือพูดให้ถูกคอเป็นบริการพิเศษจากผมครับ'' พนักงานคนนั้นยิ้ม ''ขอบคุณนะครับ'' โฬมพูดเสียงเรียบ เอาส้อมจิ้มเค้กชิ้นนั้นเข้าปากไปทั้งชิ้นกินในคำเดียว พนักงานคนนั้นถึงกับหน้าเสีย ''พี่โฬมชอบรสนี้เหรอครับ'' ''ไม่ค่อยชอบหรอก แค่หิว'' พนักงานคนนั้นรีบเดินหนีไป เพราะสั่งมาเยอะมากทำให้กินไม่หมด โฬมให้พนักงานห่อให้ ''เอากลับไปแดกให้หมดด้วย'' ''ครับ'' เลิฟรับถุงมา ''แดกขนาดนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอก'' ''ไม่อ้วนสักหน่อยนี่ครับ ผมออกกำลังกายเอาออกตลอด'' ''ก็เห็นอยู่ว่าอ้วน'' ''ตรงไหนครับ'' เลิฟสังเกตตัวตัวเอง เอามือจับหน้าท้องที่เรียบจนเสื้อยุบลงไป ''ตรงนี้ไงอ้วน'' โฬมเอานิ้วจิ้มแก้มของเลิฟ ทำให้เลิฟเขินจนหน้าแดง โฬมจ่ายเงิน นิ่มอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย ทั้งคู่ออกมาจากร้าน โฬมขับกลับมาส่งเลิฟที่บ้าน เอาถุงเค้กที่ซื้อมาให้เลิฟ ''เอาไปด้วย'' ''อ้าว พี่ไม่ได้ซื้อไปกินเองเหรอครับ'' โฬมชี้ไปที่อีกถุงที่เบาะหลัง ''อันนั้นอะของกู อันนี้ของมึง'' เลิฟยิ้มแล้วรับมา ''ถือว่าเป็นค่าจ้างที่ไปด้วยกันละกัน'' ''ขอบคุณนะครับ'' เลิฟลงไปจากรถ ยิ้มกว้างให้โฬม ''วันนี้อร่อยมากเลยครับ'' เลิฟพูดอย่างสดใสจนโฬมเกือบยิ้มออกมา ''เออ ไว้วันหลังพาไปแดกใหม่'' โฬมขับรถออกไป เลิฟเข้ามาในบ้าน เอาขนมแช่ตู้เย็น ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา หลายคนต่างกลัวโฬมกันทั้งนั้น แต่เลิฟกลับไม่เข้าใจเลยว่ากลัวกันทำไม จริงๆโฬมเองก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แต่สังคมแบบนี้ต่างก็ตัดสินคนจากสิ่งที่เห็นกันทั้งนั้นนั่นแหละ เลิฟกลับขึ้นมาบนห้อง แสงสีฟ้าบนชั้นทำให้เลิฟเดินเข้าไดู เอื้อมหยิบแหวนของวาโยที่กำลังส่องแสงลงมา ช่วงหลังมานี้มันกระพริบบ่อยมาก เลิฟก็ไมรู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือเป็นเพราะมันอยากจะกลับไปหาวาโยกันนะ วาโยก็กลับมาแล้วด้วย ไว้ฝากให้ราคานเอาไปคืนให้ดีกว่า มันหยุดกระพริบ เลิฟวางไว้บนชั้นตามเดิมแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงมานั่งกินเค้กที่โซฟาอย่างเอร็ดอร่อย | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-7-24 21:29:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-7-24 21:45:38
โพสต์ 2022-7-24 22:17:38
โพสต์ 2022-7-24 22:37:14
โพสต์ 2022-7-24 23:12:08