แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-8-6 23:12
8 M3 j2 b& K$ l. A; ~/ c5 h8 P2 C- h1 p
) Q- C* i5 d: }, }( y, F. q& ~( ^
รัม 'ค้นพบซากบ้านเด็กกำพร้าที่หายไปอย่างปริศนาเมื่อ20ปีก่อน โดยมีการก่อสร้างที่พื้นที่ดังกล่าวทำให้ขุดพบเจอกับซากตัวบ้านที่ฝังอยู่ใต้ดิน' เสียงจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ทั้งคืนทำให้รัมตื่น ''อืออ'' รัมครางเสียงต่ำในลำคอ เลื่อนตัวขึ้นมานั่งบนเตียงคิงส์ไซส์กำมะหยี่สีเขียวมรกต ยืดแขนสุดบิดขี้เกียจอีกมือปิดปากหาว อุณหภูมิของห้องที่ต่ำกว่า-20องศาทำให้มีควันออกมาจากปากรัม ควานมือหยิบโทรศัพท์มากดดูเวลา บ่ายโมงแล้ว รัมเด้งตัวลุกจากเตียง ยืดเส้นยืดสายอีกครั้ง เดินไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ ใช้มือถูไอความเย็นที่เกาะกระจกทำให้แสงอาทิตย์จากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องได้ รัมอาศัยอยู่ที่ชั้นสูงสุดของคอนโดหรูที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวใจกลางเมือง ทั้งคอนโดมีคนอาศัยอยู่แค่สามคนเนื่องจากราคาที่แตะถึงยาก รัมหยิบผ้าเช็ดตัวสีเขียวเดินเข้าห้องน้ำไป เปิดน้ำอุ่นใส่อ่าง หย่อนก้อนสบู่ลงไป มันแตกตัวออกเกิดฟองที่มีกลิ่นหอมขึ้น รัมใช้นิ้วแตะดูอุณหภูมิว่าได้ที่หรือยังก่อนที่จะหย่อนขาลงไปในอ่าง น้ำที่ตอนแรกไม่มีสีค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเขียว รัมนอนแช่น้ำในอ่างอย่างมีความสุข เงยหน้ามองโคมไฟระย้าเหนืออ่างน้ำที่ถูกประดับด้วยอัญมณีเพชรพลอยมากมาย รัมลุกขึ้นจากอ่าง ปลอยน้ำให้ไหลลงท่อ เมื่อน้ำแห้งเหือดจึงเผยให้เห็นงูสีแดงตัวเล็กมากมายที่ก้นอ่าง แย่งกันเลื้อยลงรูท่อไป รัมสวมเสื้อคลุมสีเขียวมรกตเดินออกมาจากห้องน้ำ หายใจออกมาเป็นไอ สิ่งของต่างๆในห้องต่างโดนไอความเย็นจับ รัมใช้นิ้วลูบไปบนรูปปั้นงูสีดำตัวใหญที่ตั้งอยู่กลางห้อง หยิบรีโมตมากดปิดโทรทัศน์ ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีเขียวมรกต มองไปรอบห้องชมความงดงามของเครื่องประดับและวัตถุหายากที่วางโชว์อยู่เกลื่อนห้อง รัมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสะสมของพวกนี้ไปทำไม แต่ความรู้สึกได้ครอบครองสิ่งที่ผู้คนต่างแก่งแย่งกันนั้นทำให้รัมรู้สึกดี รัมเป็นคนที่ชอบอัญมณีมาก ยิ่งมีราคาสูงและหายากเท่าไหร่รัมยิ่งชอบ และเมื่อรัมชอบอะไรแล้วรัมต้องได้มันมาครอบครอง โดยไม่สนวิธีการที่ใช้ในการได้มันมา รัมเปิดโน๊ตบุ๊ควางบนตัก วิดิโอการต่อสู้คัดเกรดของโรงเรียนเซ้นต์รอยัลเด้งขึ้นมาบนฟีต รัมกดเข้าไปดู มันคือตอนที่เลิฟสู้กับเร้ด พอได้มาดูอะไรแบบนี้ก็คิดถึงสมัยเรียนเหมือนกัน รัมเองก็เคยเรียนที่นี่มาก่อน ได้สร้างตำนานและชื่อเสียงของตัวเองทิ่งเอาไว้มากมายก่อนเรียนจบ เป็นนักเรียนคนแรกที่ทำร้ายคู่ต่อสู้ในการต่อสู้จนแขนขาด ถูกพักการเรียนและกลับมาเรียนในคลาสAซึ่งเป็นคลาสสูงสุด จบมาด้วยการเป็นอันดับหนึ่งของคลาสAที่มีผลคะแนนการประลองต่อสู้สูงที่สุดในโรงเรียน แม้อาจารย์และคนในโรงเรียนจะหวาดกลัวและไม่ชอบรัมแค่ไหนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารัมนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ นอกจากนั้นผอโรงเรียนก็ไม่ได้ดูมีท่าทีกลัวรัมเลยสักนิด กลับสนับสนุนและชื่นชมด้วยซ้ำ เมื่อจบมานั้นรัมไม่ได้คิดเรื่องการเข้าฝูงเลย เพราะรู้สึกเหมือนถูกผูกมัดให้ต้องอยู่ใต้คำสั่งของคนคนนึงที่เป็นอัลฟ่าแค่นั้น รัมอยากเปิดร้านเหล้าและเที่ยวสนุกไปวันๆมากกว่า แต่จู่ๆเกิดเบื่อขึ้นมาเลยลองเข้าฝูงดูเพื่อหาประสบการณ์ใหม่ๆ ถึงได้รู้ว่าการมีฝูงก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก มีคนให้แกล้ง ได้ต่อสู้ฆ่าคนอย่างที่รัมโปรดปราน แถมก็ยังได้เที่ยวเล่นตามปกติ ไม่มีใครจะมากักขังบังคับรัมได้ รัมจะทำตามก็ต่อเมื่อเห็นด้วยเท่านั้น หลังจากการสู้กับตัวประหลาดที่สนามบินวันนั้นรัมรู้สึกแปลก รัมเริ่มฝันเห็นปีศาจนั่นบ่อยขึ้นเวลาที่จำศีล แต่รัมก็ไม่ได้กลัวหรืออะไร เพราะในฝันรัมได้ฆ่ามันตายคามือตลอด ถือซะว่าแก้แค้นที่หนีไปจากรัมได้ในครั้งนั้นละกัน รัมนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระต้องทำ ลุกขึ้นเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้ากระจกบานใหญ่ เดินออกไปที่ระเบียง มองลงไปข้างล่างซึ่งมีรถและผู้คนมากมายสัญจรไปมา รัมขึ้นไปยืนบนขอบที่กั้น ก่อนจะทิ้งตัวดิ่งลงไป ลมพัดผ่านร่างของรัมทำให้รู้สึกผ่อนคลาย จังหวะที่รัมกำลังจะโม่งโลกรัมใช้นิ้วยันพื้นเอาไว้แล้วดีดตัวเองให้ยืนบนพื้นตามปกติ ท่ามกลางความตกใจและฉงนของผู้คนแถวนั้น รัมเดินไปที่ลานจอดรถ ขับรถสปอร์ตสีเขียวเกล็ดงูสั่งทำพิเศษออกมาจากคอนโด ออกจากย่านตัวเมืองมุ่งสู่ย่านบันเทิง ย่านนี้เป็นย่านที่รวบรวมสถานบันเทิงอบายมุขต่างๆไว้ด้วยกัน ในช่วงเช้าจะเป็นย่านที่เงียบเหงาและร้างผู้คน แต่เมื่อตกกลางคืนกลับเป็นย่านที่คึกคักที่สุด รัมขับรถมาจอดหน้าบาร์กระจกขนาดใหญ่ ทางเข้าเป็นปากงูยักษ์ที่มีลิ้นยาวสองแฉกออกมาเป็นพรม บนหัวงูมีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า 'The Serpent' ตัวบาร์ข้างนอกเป็นกระจกสีเขียวที่มีไอความเย็นเกาะ ''สวัสดีครับคุณรัม'' การ์ดที่บืนเฝ้าอยู่เมื่อเห็นรัมก็รีบก้มห้วให้ รัมเดินเข้ามาในบาร์ ภายในใบาร์นั้นเย็นมาก โต๊ะเก้าอี้และของตกแต่งในร้านล้วนแต่ทำมาจากมรกตทั้งนั้น ตอนนี้ร้านยังไม่เปิดทำให้บรรยากาศค่อนข้างเงียบ รัมเป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้ ที่นี่เป็นบาร์ที่ได้ยกย่องว่าเป็นผับที่ฮอตที่สุด เหล่าผู้มีอิทธิพลต่างมาเที่ยวที่นี่กันทั้งนั้น รัมเดินตรวจตราความเรียบร้อยของร้าน จดสิ่งที่ต้องปรับปรุงแก้ไขลงในโน๊ต ของที่ต้องสั่งเพิ่ม แม้ว่าปกติคนจะมองว่ารัมเป็นคนที่บ้าๆบอๆ ไม่มีสติ แต่รัมยังมีด้านที่จริงจังเวลาทำงานอีกด้วย รัมนำสิ่งที่จดวางไว้บนเค้าท์เตอร์ให้ลูกน้องจัดการต่อ รัมไม่ค่อยเข้าร้านเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะแวะมาตรวจตราตอนกลางคืนเป็นบางวันเท่านั้น แต่ช่วงนี้รัมมาบ่อยเป็นพิเศษ เพราะมีคนที่รัมนั้นอยากเจออยู่ โซลไม่โผล่มาให้รัมเห็นหน้าพักใหญ่แล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหนอีก โซลเป็นคนที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายกับรัม รวมไปถึงการอยากทำอะไรก็ทำอยากไปไหนก็ไป โซลมักจะมาที่บาร์บ่อยๆทำให้รัมมารอเจอเป็นประจำ เพราะโซลไม่ไปหาที่คอนโดเลย รัมคิดถึงโซลมาก แต่โซลก็คงมีอะไรที่ต้องทำเหมือนกับรัมนั่นแหละ ช่วงนี้ฝูงก็ยังไม่ออกสู้ทำให้รัมเบื่อ รัมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ขับรถออกมาจากย่านบันเทิง ยังไม่ค่อยอยากกลับคอนโดเท่าไหร่ จึงตัดสินใจว่าจะไปขับรถเล่น รัมขับไปตามถนนเรื่อยๆจนกระทั่งตกเย็น พระอาทิตย์กำลังตก ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม และมืดลง รัมชอบช่วงกลางคืนมาก เพราะเป็นช่วงเวลาที่รัมรู้สึกสดชื่นและตื่นที่สุด รัมขับมาเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน รัมแวะจอดที่ปั๊มแห่งหนึ่ง เดินลงมาจากรถ กะว่าจะแวะเข้าไปซื้อของกินในร้านสะดวกซื้อสักหน่อย แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารชั่ววูบหนึ่งมาจากในห้องน้ำ รัมยิ้มมุมปาก เดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที ตอนนี้ทั้งปั๊มนั้นเงียบมากเพราะดึกแล้ว รัมก้าวขาเข้ามาในห้องน้ำที่เงียบสนิท เสียงฝีเท้าของรัมดังไปทั่วห้องน้ำ จนกะทั่งมาถึงห้องในสุด กลิ่นเหมือนขี้เถ้าฟุ้งลอยออกมาพร้อมกับจิตสังหารอ่อนๆ รัมถีบประตูเปิดออก โซลนั่งอยู่บนโถส้วม ในอ้อมแขนมีชายร่างกำยำที่ดูเหมือนจะไม่มีชีวิตแล้วอยู่ โซลเงยหน้ามองผู้มาเยือนแล้วยิ้มกว้าง ''รัม!'' ''โซล!'' โซลทิ้งร่างนั้นลงพื้นแล้วกระโดดกอดรัมทันที รัมเอามือช้อนตูดกอดเอวของโซลแน่น หมุนตัวไปมาด้วยความดีใจที่ได้เจอกันอีก ''มาทำอะไรที่นี่'' โซลถาม ''แค่จะแวะซื้อของกินน่ะ แต่ไม่นึกว่าจะได้เจอโซลที่นี่ โซลเถอะ มาทำอะไร'' โซลชี้ไปที่ศพบนพื้น ''ทำงานน่ะ'' รัมพยักหน้า ''แต่เรายังไม่เสร็จเลย'' โซลกระโดดลงจากตัวรัม คว้าร่างนั้นขึ้นมา ดวงตาของโซลเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน พลังงานสีขาวลอยออกมาจากปากศพนั้น โซลอ้าปากกลืนพลังงานนั้นลงไป ''ใช้ได้เลยแหละ'' ''นี่ใครเหรอ'' ''พวกหัวขโมยน่ะ ไปขโมยของบ้านคุณโดมเข้าเลยโดนสั่งเก็บ ได้เงินดีมาก'' โซลยิ้ม ''ไหนๆอุตส่าได้มาเจอกัน เรายกให้เอามั้ย'' โซลดันศพมาให้ รัมยิ้ม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเหมือนงู ''กำลังหิวอยู่พอดีเลย'' โซลถูกเงาขนาดใหญ่ของร่างตรงหน้าค่อยๆบังจนมิด โซลมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ''เท่เหมือนเดิมเลย'' ผู้คนในร้านสะดวกซื้อและในปั๊มต่างขนลุกซู่เฉียบพลันเพราะจู่ๆก็มีจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นก่อนจะหายไป ''เกิดอะไรขึ้นอะพี่ เมื่อกี๊อะไร'' พนักงานคนหนึ่งหันไปถามรุ่นพี่ พนักงานรุ่นพี่คนนั้นส่ายหัว ''ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ใจไม่ดีเลย'' 'ตื๊อออดือออ' เสียงประตูร้านดังและเปิดออก ทุกคนในร้านต่างนิ่งชะงัก รัมและโซลที่ตัวเปรอะไปด้วยเลือดเดินกอดแขนกันเข้ามาในร้าน ''อิ่มมั้ยเมื่อกี๊'' โซลถาม ''ยังไม่อิ่มเลย แต่ไว้ค่อยกินวันหลังก็ได้ หาอะไรในนี้กินไปก่อน'' บทสนทนานี้จะไม่ดูน่ากลัวเลยถ้าทั้งคู่ตัวไม่ได้เปรอะไปด้วยเลือด โดยเฉพาะรัมที่มีเลือดเปื้อนตรงปากเต็มไปหมด รัมหยิบเหล้าสองขวดและขนมเดินมาที่เค้าท์เตอร์แล้ววางลง ส่งยิ้มอันเป็นมิตรให้พนักงาน ''เท่าไหร่ครับ'' พนักงานคนนั้นขาสั่น ''เอ่อ สะ..สามร้อยยี่สิบครับ'' รัมควักแบงค์ห้าร้อยวางลง หยิบทิชชู่มาเพิ่ม1แพ๊ค พนักงานคนนั้นมองหน้ารัมด้วยความหวาดกลัว ''พอดีผมเป็นคนกินมูมมามน่ะครับ เลอะไปหมดเลย'' รัมขำ ''จ้องอยู่ได้ รู้แล้วว่ารัมหล่อ'' โซลหน้าบึ้งเดินมากอดแขนรัม ''ไม่ต้องทอนนะครับ'' รัมบอกก่อนจะเดินออกไปจากร้านกับโซล ทุกคนในร้านต่างไม่พูดอะไรกันเลย รีบทำธุระของตัวเองแล้วออกจากร้าน ทั้งคู่กลับมาที่รถของรัม โซลเอาทิชชู่เช็ดเลือดตรงปากรัม รัมมองหน้าโซลแล้วยิ้ม ดึงโซลเข้ามากอดแน่น โซลกอดตอบ ''หายไปเลยนะ เราไปรอที่ร้านตลอดเลย'' รัมพูดด้วยความน้อยใจ ''เราทำงานติดกันน่ะ ต้องเดินทางไปหลายที่ รัมก็รู้ว่างานเรามันไม่ได้อยู่กับที่ แต่เราแอบแวะไปหาที่คอนโดตลอดนะ รัมก็ไม่อยู่เลย'' โซลทำงานเป็นนักฆ่าอิสระ ทำให้ต้องเดินทางไปฆ่าเป้าหมายอยู่ตลอด รัมเบะปากใส่ หันหน้าหนีทำตัวงอนเหมือนเด็ก โซลยิ้ม สวมกอดรัมจากด้านหลังเอาหัวถูแผ่นหลังไปมา ''ขอโทษค้าบ กะจะกลับไปหาหลังจากงานนี้นี่แหละ'' รัมหันกลับมาดึงโซลเข้าไปกอด ''ไม่จริงหรอก หายไปทุกทีนั่นแหละ'' ''รัมก็ชอบหายเหมือนกันนี่นา'' โซลงอนกลับบ้าง รัมเอาคางเกยไหล่โซล ''ก็ได้เจอกันแล้วนี่ไง ไปขับรถเล่นกัน'' โซลยิ้ม ''เรามีอะไรจะให้ดูด้วย'' รัมทำหน้าสงสัย ''อะไรเหรอ'' ''เราขอขับนะ'' รัมเคลื่อนตัวผ่านตักของรัมมานั่งตรงที่คนขับ สตาร์ทรถออกไป รัมเอนตัวพิงไหล่ของโซล ลมโชยอ่อนๆพัดหน้าของทั้งสองคน ผมปลิวไปข้างหลัง โซลขับมาจอดตรงทุ่งรกร้างแห่งหนึ่งที่มีเทปสีเหลืองเขียนว่า 'ห้ามเข้า' พันกั้นไว้ ''ปะ'' โซลกระโดดลงจากรถ ยกเทปให้รัมลอดเข้าไปแล้วลอดตาม ตรงกลางทุ่งมีหลุมขนาดใหญ่อยู่ ทั้งคู่เดินมาหยุดที่ปากหลุมก็เจอกับบ้านเก่าซอมซ่อหลังหนึ่งตั้งอยู่ ''ที่นี่คือที่ไหนเหรอ'' ''บ้านเก่าเราเอง'' โซลยิ้มกว้าง จับมือรัมนั่งลงแล้วถไลลงไปในหลุมนั้น โซลเปิดประตูไม้หักๆ มันหลุดติดมือโวลมาด้วย โซลโยนมันทิ้งแล้วจับมือรัมพาเดินเข้าไป ''ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ ตั้ง20ปีละนะเนี่ย'' ภายในเป็นเหมือนบ้านพักทั่วๆไป แต่สภาพเหมือนถูกทิ้งรกร้างมานาน ''ที่นี่คือที่ไหนอะ'' ''บ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเซ้นต์ลูอิส'' ''ที่ออกข่าวว่าหายไปน่ะเหรอ'' ''ใช่ ไม่คิดเลยว่าจะหากันเจอ'' ''แล้วทำไมมันถึงมาอยู่นี่ล่ะ'' ''ก็เราเป็นคนฝังมันเองนี่นา เอ๊ะ ไม่สิ เราใช้ให้เพื่อนและคุณครูฝังต่างหาก'' โซลจูงมือรัมเดินไปหยุดหน้าผนังที่มีรูปถ่ายเก่าๆของเด็กและคุณครูที่นี่หลายรุ่น โซลใช้นิ้วลากหาตัวเองจนเจอ ''นี่ไงเรา น่ารักมั้ย'' รัมยื่นหน้าไปดู เด็กผู้ขายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยิ้มให้กล้องอย่างสดใส รัมยิ้มตาม ''น่ารักมากเลย อยู่ที่นี่คงจะดีมากสินะ ดูมีความสุขกันจัง'' ''ไม่หรอก'' โซลขำ ''เราน่ะไม่รู้ว่าพ่อแม่เราเป็นใคร เราถูกส่งมาที่นี่ตั้งแต่ยังไม่5ขวบ ช่วงแรกทุกคนก็ดูมีความสุขดี จนกระทั่งไอคนนั้นมันเข้ามา'' ''ใครเหรอ'' ''เป็นผอคนใหม่น่ะ มันเข้ามาทำให้พี่ที่เป็นนรก ฆ่าคุณครูที่ใจดีของเราทิ้งไปหมด และเอาครูชุดใหม่ที่ทั้งทำร้าย ตบตี กักขังพวกเรามาแทน อาหารก็ลดปริมาณลงจนแทบกินไม่อิ่ม เราโดนทุบตีทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อระบายอารมณ์ของครูพวกนั้น'' ''แล้วโซลทำยังไงล่ะ'' ''เราฆ่าพวกมันทั้งหมด ทั้งครู ทั้งเพื่อน พ่อแม่ที่มารับลูก เราฆ่าทิ้งทั้งหมด นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ลองกินวิญญาณมนุษย์เป็นครั้งแรก และยังเป็นครั้งแรกที่เรารู้พลังตัวเองอีกด้วย มันอร่อยมากเลยล่ะ รสชาติยังติดลิ้นอยู่เลย แถมเป็นประสบการการฆ่าครั้งแรกของเราอีกต่างหาก ทำให้เราได้รู้ว่าการฆ่ามันสนุกแค่ไหน'' โซลเลียปาก ''อิจฉาจังเลยนะ'' ''เราน่าจะอยู่ด้วยกันวันนั้นนะ หน้าของพวกมันที่มองเราด้วยความหวาดกลัวนึกถึงทีไรก็อดขำไม่ได้'' ''เพื่อนที่โซลว่า ทำไมโซลถึงฆ่า พวกนั้นก็ทำร้ายโซลเหรอ'' โซลส่ายหัว ''พวกเค้าดีกับเรามากเลยแหละ คอยช่วยเหลือทำแผล แบ่งของกินกันมาตลอดเลย'' ''แล้วทำไมถึงฆ่า'' ''เราไม่ได้นับเป็นเพื่อน ก็แค่คนที่โดนชะตากรรมเดียวกัน คนที่แข็งแกร่งที่สุดย่อมเป็นผู้อยู่รอด ช่วยใครเอาไว้ก็จะเป็นภาระเปล่าๆ แถมตอนนั้นยังเด็ก เราคงทำอะไรไม่สะดวกถ้าไว้ชีวิตเพื่อน'' โซลยิ้ม รัมยิ้มตอบ ''แล้ววันหนึ่งถ้าโซลอยากฆ่าเรา โซลจะทำมั้ย'' ''ไม่มีทางหรอก เราจะฆ่ารัมได้ยังไง'' ''แล้วถ้าเราบอกว่าวันหนึ่งเราอาจจะเผลอฆ่าโซลล่ะ'' ''ดีเลยสิ เราน่ะอยากตายจะตาย แต่ก็ไม่อยากตายแบบสูญเปล่า ถ้าตายเพราะรัมเราคงตายตาหลับ'' โซลกอดแขนของรัมแล้วเอาหัวซบไหล่ รัมมองโซลแล้วอมยิ้ม โซลเงยหน้ามามอง ยื่นนิ้วก้อยมา 'สัญญาได้มั้ย ว่าถ้าเราจะตาย รัมต้องเป็นคนฆ่าเรานะ''' รัมยิ้มแล้วพยักหน้า ''เราสัญญา'' ทั้งคู่เกี่ยวก้อยกัน ''สัญญาว่าจะไม่ให้โซลตายง่ายๆหรอก วันที่โซลตาย คือวันที่เราตาย'' โซลยิ้ม เอามือคล้องคอของรัมแล้วดึงลงไปจูบเบาๆ ''งั้นเอาใหม่ สัญญานะว่าเราจะรอดไปด้วยกัน และตายพร้อมกัน'' ''อื้ม สัญญา'' ''อย่าทิ้งเราไปไหนก่อนล่ะ'' ''บอกตัวเองเถอะ'' ทั้งคู่ขำ ''ไหนๆก็มาที่บ้านเก่าเราแล้ว อยากทำอะไรเป็นที่ระลึกหน่อยมั้ย'' โซลกัดริมฝีปากส่งสายตายั่วยวนมาให้รัม รัมเอามือบีบตูดของโซลดึงเข้าไปชิดตัว ''ได้สิ'' มกระชากคอเสื้อของโซลให้เข้ามาชิดตัว โซลเอามือโอบเอวของรัมดึงเข้ามาเหมือนกัน ทั้งคู่ประกบปากจูบกันทันที ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร รัมดันโซลเข้าไปติดผนัง กำคอเสื้อของโซลเอาไว้แล้วจูบอย่างหนักหน่วง โซลดันรัมไปติดกำแพงอีกฝั่ง รัมพลิกตัวมาเป็นฝ่ายกดโซลไว้เหมือนเดิม ปากยังคงไม่แยกออกจากกัน รัมบีบปากของโซลให้อ้า ถุยน้ำลายใส่ปากโซลแล้วประกบปากจูบต่อ ลิ้นสองแฉกของรัมเข้ามาในปากของโซลที่โต้ตอบได้ ลิ้นของทั้งคู่พัวพันกันไปมา แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน ''อืออ'' โซลครางในลำคอ รัมขบกัดริมฝีปากล่างของโซลแล้วดึงจนเลือดออก กลิ่นคาวเหล็กเข้ามาในปากของทั้งคู่ โซลกัดตอบ ยิ่งทำให้รัมอารมณ์พลุ่งพล่านนขึ้นไปอีก รัมถอดเสื้อของโซลออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำซ่อนรูปของโซล กล้ามเนื้อเป็นมัดเห็นชัดเจน ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ รอยสักเต็มตัวดูเซ็กซี่ รอยสักพวกนั้นยังดูเหมือนมีชีวิตอีกด้วย รัมยื่นหน้าไปดูดหัวนมของโซลเน้นๆ ''ซี้ดดด'' รัมตวัดลิ้นเลียหัวนมของโซลสลับข้างไปมา ลากลิ้นยาวผ่านร่องกล้ามหน้าท้องของโซล รัมจิกผมของโซลกดหัวให้นั่งลงไป ถอดกางเกงหนังของตัวเองออก ควยรัมแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน โซลขบกัดไปตามลำควยของรัม เลียกางเกงในของรัมจนเปียกชุ่ม ใช้ปากกัดขอบกางเกงในของรัมแล้วดึงลง ควยใหญ่ยาว8นิ้วของรัมเด้งออกมาตีหน้าของโซล โซลจับควยรัมเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดด อาา'' โซลอมควยของรัมอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้ามาใต้หนังหุ้มเลียวนไปมาตรงปลายที่มีน้ำหล่อลื่นเยิ้มออกมา ถอกควยของรัมลง หัวควยบานสีชมพูโผล่ออกมา โซลตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นตรงหัว เลียไปตามแง่งควยของรัม รัมจับหัวของโซลไว้ เด้งเอวเย็ดปากโซลอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก ออก'' ''อูยยยย'' ควยรัมใหญ่คับปากโซลไปหมด โซลที่มีควยรัมอยู่ในปากส่งยิ้มมาให้ สายตาร่านนั้นทำให้รัมยิ่งเงี่ยนกว่าเดิม รัมกระแทกควยเข้าไปในปากโซลไม่ยั้ง แทงเข้าไปลึกจนโซลสำลักน้ำตาเล็ด รัมจับควยตีกระพุ้งแก้มของโซล ถอนควยออก น้ำลายโซลไหลเยิ้มติดควยรัมมา รัมถุยน้ำลายใส่หน้า เอาควยแฉะๆตีหน้าของโซลอย่างแรงจนหน้าสั่น โซลยิ้มพอใจ รัมบีบคอของโซลดึงให้ลุกขึ้น ดันเข้าไปติดผนังอีกครั้ง บีบแรงขึ้นเรื่อยๆจนโซลหายใจลำบาก แต่บนหน้ากลับมีรอยยิ้มอยู่ รัมคลายมือออก เอามือตบหน้าของโซลเบาๆ รัมลากโซลมาที่ห้องนั่งเล่น ผลักโซลนอนลงไป ถอดกางเกงของโซลออก ควยใหญ่ยาว12นิ้วของโซลเด้งออกมาแข็งเต็มที่ รัมยกขาของโซลขึ้นสูง รูของโซลขมิบไปมา ''กินละนะ'' รัมยื่นหน้าไปเลียรูของโซลอย่างเมามันส์ ''อะ อาา'' โซลเอามือสางผมของรัม ดวงตาของรัมเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพันของงูที่กำลังกินเหยื่อ ลิ้นสองแฉกของรัมชอนไชเข้าไปในรูของโซล มันยาวขึ้นค่อยๆเลื้อยเข้าไปข้างใน ทำเอาโซลเสียวสะท้านไปทั้งตัว รัมเลียรูของโซลอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นั่งขึ้นเอาควยจ่อตรงรูของโซล โซลนอนคุกเข่าท่าหมา เอามือแหกตูดส่งยิ้มท้าทายมาให้ รัมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย จับควยสอดเข้าไปทีเดียวมิดลำจนโซลสะดุ้ง ''ฮะ อาาา'' ควยรัมแน่นเต็มรูโซลไปหมด เข้ามาลึกจนโซลทั้งจุกทั้งเสียว รัมเด้งเอวเย็ดรูของโซลเป็นจังหวะทันที ''อะ อ๊ะ อาาา'' ''โอยยย'' รูของโซลนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของรัมไม่หยุด รัมจับเเอวของโซลไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง เอามือตีตูดของโซลอย่างแรงจนแดงไปหมด จับเอวโซลไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ควยของรัมแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของโซลไปมาจนเสียวไปหมด ควยโซลแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว รัมเด้ารูของโซลเร็วขึ้นอีก ตูดของโซลกระเพื่อมไปมาตามแรงกระแทกของรัม รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วเด้งเอวกระแทกควยเข้ามาอย่างเร็วและแรง ''อ๊ะ อาาา'' โซลควยกระตุกน้ำแตกออกมาไม่หยุด รัมยิ้ม บีบคอโซลไว้แล้วซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดดด อ้าาา'' รัมกระแทกควยเข้ามาสุดลำ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในรูของโซล รัมจิกหัวของโซลผลักให้ลงไปนอนหงายบนพื้น ''ยกขาขึ้นสิ'' โซลยกขาโชว์รูบานๆของตัวเอง รัมยิ้มนั่งลงเอาควยยัดรูของโซลแล้วเย็ดอีกรอบทันที ''อือออ อาาา'' โซลคราง ควยรัมสอดเข้าออกรูของโซลไม่ยั้ง น้ำควยข้างในทะลักออกมา รัมตบหน้าของโซลไปมา เอวก็เด้าอย่างเมามันส์ จับขาของโซลไว้แล้วซอยอย่างเร็วและแรง ''อือออ อ๊ะ แรงๆเลย ซี้ดด'' รัมยิ้ม ''ได้'' รัมจิกหัวของโซลไว้แล้วตอกควยเข้ามารัวๆ เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง ''อือออ อูยยย'' โซลครางเสียงสั่น สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของรัมควยโซลแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ''อ๊ะ อ้าาา'' โซลน้ำแตกออกมาอีกรอบเลอะอกตัวเอง รัมยังคงเด้าอย่างเร็วและแรง ''โอยย เย็ดแม่ อ้าา!'' รัมตอกควยเข้ามาสุดแรง น้ำแตกเข้ามาในรูโซลอีกรอบจนอุ่นไปหมด รัมถอนควยออก รูโซลบานโบ๋เป็นรูร่องควยของรัม ขมิบหุบอ้าน้ำควยไหลเยิ้มออกมา รัมมองอย่างพอใจ รัมบีบคอของโซล โน้มหน้าลงมา ลมหายใจหอบของทั้งคู่รดกัน รัมแลบลิ้นออกมา โซลอ้าปาก ให้ลิ้นสองแฉกของรัมเข้ามาในปาก รัมจูบโซลอย่างดูดดื่มก่อนจะผละออก ''ยังอร่อยเหมือนเดิม อยากกินเข้าไปทั้งตัวเลย'' ''อย่ากินเราเข้าไปจริงๆล่ะ'' ''ไม่รับปาก'' รัมยิ้มกวน ''ไม่แปลกหรอก เรามันแซบขนาดนี้'' ทั้งคู่หัวเราะ โซลยืนขึ้น จับมือของรัม ''ออกไปกันเถอะ'' ''จะกลับแล้วเหรอ'' ''กลับไปห้องรัมนั่นแหละ ไปได้มั้ย'' รัมยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆ ''ไปสิๆ'' ทั้งคู่ใส่เสื้อผ้า พากันขึ้นมาจากหลุมนั้น โซลขยำรูปถ่ายรวมรุ่นในมือแล้วโยนมันทิ้งไปข้างทาง ทั้งคู่ขึ้นมาบนห้องของรัม โซลกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของรัมทันที ''นุ่มจังเลย'' กลิ้งตัวไปมา รัมขำแล้วกระโดดขึ้นไปนอนด้วย โซลดึงรัมเข้ามากอดแล้วหอมแก้มรัวๆ รัมจับโซลกดไว้กับเตียงแล้วหอมคืน ''เจ็บนะ'' ''ชอบอะดิ'' ''ชอบ ขอเจ็บกว่านี้'' รัมยิ้ม เอามือบีบคอของโซลจนเป็นรอยมือแดง โวลกัดริมฝีปากยิ้มพอใจ ''แล้วจะหายไปไหนอีกมั้ย'' ''ช่วงนี้ยังไม่มีคิวงาน คงยังไม่ไปไหนหรอก'' โซลบอก ''รัมเถอะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ยังไปสู้กับคุณเนตรอยู่มั้ย'' ''ตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ตอนที่บุกไปมันก็หนีไปได้ จับตัวยากจริงๆเลย'' ''ยากเหรอ เจอคุณเนตรง่ายจะตายไป'' ''จริงสิ โซลเคยรับงานจากมันใช่มั้ย'' ''อื้ม ล่าสุดก็ที่จะให้เราฆ่ารัมให้ไง'' ''แล้วยังไปติดต่อมันได้มั้ย'' ''ไม่ได้หรอก ก็เราปฏิเสธข้อเสนอมันไปแล้วนี่นา แถมประกาศตัวไปแล้วด้วยว่าเป็นศัตรู มันฆ่าเราทิ้งแน่'' รัมคิด ''แล้วถ้าโซลบอกมันว่ารับงานฆ่าเราล่ะ จะเจอมันได้มั้ย'' โซลยิ้ม ''ได้แน่นอน'' ''อยากไปเล่นด้วยกันมั้ย'' ''ไปสิ'' รัมดึงโซลเข้ามากอด เอามือลูบหัวโซลอย่างเอ็นดู ''เก่งที่สุดเลย'' ''อยากให้เรา่ทำอะไรก็บอกได้เลย เราพร้อมจะทำให้'' ''เราไม่มีค่าจ้างให้หรอกนะคุณนักฆ่า'' โซลขำ เอานิ้วจิ้มอกรัม ''กับคนนี้อะ ทำให้ฟรีไม่คิดเงินครับ ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย'' ''อะไรล่ะ'' ''ตัวคนจ้าง'' รัมยิ้ม ขึ้นมานอนคร่อมโซล ''ได้ดิ อยากได้เท่าไหร่ก็ได้ พร้อมเบิ้ลเสมอ'' ''คึกจังเลยนะ'' ''ใครใช้ให้หายไปเกือบเดือนล่ะ'' รัมก้มลงไปฟัดซอกคอของโซล โซลหัวเราะดิ้นไปมา ''มันจั๊กกะจี๋นะ'' เสียงหัวเราะหยอกล้อของทั้งคู่ดังไปทั่วห้อง สักพักก็เปลี่ยนเป็นเสียงอย่างอื่นที่ดังไปทั้งคืนแทน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-8-6 23:12:30
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-8-6 23:23:09
โพสต์ 2022-8-6 23:39:07
โพสต์ 2022-8-7 00:42:45
โพสต์ 2022-8-7 05:59:43
