แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-8-9 23:21 % r; I, f$ u" e& n3 Y& Z7 B
G0 ^# d* N. p' ?. f
6 Q6 V( |3 V! b% l& A" g
ลมเหนือ เหนือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ควานมือหยิบเอามากดรับสาย ''ฮัลโหลครับแม่'' ''ฮัลโหล ยังไม่ตื่นเหรอลูก'' ''ตื่นแล้วครับ แม่มีอะไรเหรอครับ โทรมาแต่เช้าเลย'' ''แม่แค่โทรมาเพราะคิดถึงนั่นแหละ'' เหนือยิ้ม ช่วงนี้เหนือไม่ค่อยได้กลับบ้านที่เชียงใหม่เลยเพราะยุ่งกับอะไรหลายๆอย่าง ''เหนือก็คิดถึงแม่ครับ ไว้ปิดเทอมไฟนอลเหนือจะกลับไปนะครับ'' ''ดีมาก แล้วน้องวาเป็นยังไงบ้างลูก ดูแลน้องดีมั้ย'' ''ดูแลอย่างดีเลยครับ'' บ้านเหนือและวานั้นสนิทกันมาก แม่ของเหนือรักวาเหมือนเป็นลูกชายอีกคนก็ว่าได้ เหนือยังกังวลอยู่ว่าบ้านของทั้งสองนั้นจะรับได้มั้ยที่ทั้งคู่คบกัน ''ดีแล้วลูก ดูแลกันไว้นะ น้องมีเราคนเดียวนะ'' ''ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ'' ''กลับมาก็ชวนน้องกลับมาด้วยล่ะ แม่คิดถึงวาด้วยเนี่ย'' ''ได้เลยครับแม่ ผมจะชวนน้องนะครับ'' ''โอเคจ้ะ แม่ไม่กวนแล้ว เดี๋ยวจะออกไปทำงานละ รักลูกนะ'' ''รักแม่ครับ'' เหนือวางสายจากแม่ ยืดแขนบิดขี้เกียจ ลุกจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เหนือเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเช็ดผมให้แห้ง เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไปพลาง ส่งข้อความไปหาวา 'ตื่นหรือยัง ตัวเล็ก' เหนือรู้ว่าตอนนี้วาคงยังไม่อ่านหรอก เพราะวามักจะนอนตื่นสายในวันหยุด เหนือจีบวามาได้เดือนกว่าแล้ว ไม่มีอะไรต่างไปจากตอนที่เป็นพี่น้องกันมากนัก แค่เหนือชัดเจนกับตัวเองมากขึ้น อยากทำอะไรอยากพูดอะไรก็ทำอย่างไม่โลเล เพราะตอนนี้เหนือชัดเจนแล้วว่าชอบวามากกว่าแค่พี่น้องจริงๆ ก่อนหน้านี้ชีวิตประจำวันของเหนือนั้นแสนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรให้ทำนอกจากอยู่ห้องหรือออกไปเที่ยวกลางคืน พอได้กลับมาเจอวาอีกครั้งเหนือถึงรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีความหมายมากขึ้น เหมือนสิ่งที่ขาดหายไปในวัยเด็กได้กลับคืนมาอีกครั้ง เหนือเป็นคนที่ค่อนข้างเย็นชาและไม่ค่อยแสดงความรู้สึก วาเป็นเหมือนคนที่เข้ามาเติมพลังบวกให้กับเหนือ ทำให้เหนือได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการได้มากขึ้น เหนือรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก เหนือยังได้รู้อีกว่าจริงๆแล้วตัวเองคิดถึงวาบ่อยแค่ไหน ตอนที่เหนื่อยพอคิดถึงรอยยิ้มและเสียงเล็กๆของวาก็ทำให้หายเป็นปลิดทิ้ง เฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอกับวาในทุกวัน เมื่อมีโอกาสเหนือจะพาวาออกไปเที่ยวอยู่ตลอด วาเพิ่งเข้ากรุงเทพมาได้เกือบปี มีหลายที่ที่อยากไป หลายอย่างที่อยากทำ หลายอย่างที่อยากกิน เหนืแอยากทำให้สิ่งพวกนั้นเป็นจริงเท่าที่ตัวเองจะทำได้ เพราะวาไม่รู้หรอกว่าวานั้นเข้ามาทำให้ชีวิตของเหนือดีขึ้นมากแค่ไหน เหนือนั้นไม่ค่อยได้คบใครจริงจัง และรู้ดีว่าตัวเองมีอีกหลายอย่างที่ต้องปรับปรุง แต่ยิ่งเป็นวาแล้วยิ่งทำให้เหนืออยากเปลี่ยนตัวเองและเป็นทั้งพี่ชายและคนรักที่พึ่งพาได้สำหรับวา เหนือเข้าไปในไอจี เลื่อนดูรูปที่วาลงแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ แต่พออ่านคอมเม้นถึงกลับหุบยิ้ม สมัยเรียนที่เชียงใหม่วานั้นน่ารักมากอยู่แล้วแต่ก็ไม่ได้มีคนมาจีบหรือตามกรี๊ดอะไร แต่พอเข้ากรุงเทพมานั้นวาดูดีกว่าเดิมมาก ทั้งน่ารัก เฟรนด์ลี่ เข้ากับคนง่าย เล่นดนตรีได้ร้องเพลงเพราะอีก ยิ่งทำให้มีสเน่ห์ มีรุ่นพี่เข้ามาหยอดมาจีบมากมาย ถึงเหนือจะรู้ว่าวาไม่ได้คิดอะไรแต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ทุกที เหนือเอาโน๊ตบุ๊คมานั่งเคลียร์งานที่โซฟาพร้อมกับจิบกาแฟ เวลาผ่านไปพักใหญ่ เหนือยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋าและกุญแจรถลงมาจากห้อง ขับรถออกมาจากคอนโด ตรงไปที่ห้างที่อยู่ไม่ไกลนัก วนหาที่จอดรถแล้วเข้าไปในห้าง เดินดูของกินไปเรื่อย ซื้อของติดไม้ติดมือมาหลายถุงก่อนจะกลับมาที่รถ
5 A& X, Y7 x3 ~
วา ''งือออ'' วาส่งเสียงในลำคอ พลิกตัวหลบแสงแดดจากหน้าต่างที่ส่องหน้า เลื่อนตัวขึ้นมานั่งเกาหัวอย่างงัวเงีย ขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือ หยิบโทรศัพท์มาดู กำลัง11โมง วันนี้วาก็ตื่นสายอีกแล้ว วากดดูข้อความที่เหนือส่งมาตั้งแต่เมื่อเช้า 'ขอโทษครับพี่ลมเหนือ วาตื่นสายอีกแล้ว' 'ไม่เป็นไร กินอะไรหรือยัง' 'ยังครับ เพิ่งตื่นเลย' 'วันนี้อยากไปไหนมั้ย' วาคิดก่อนจะพิมพ์กลับไป 'ไม่รู้เลยครับ' 'งั้นกินข้าวด้วยกันที่ห้องมั้ย' 'ได้ครับพี่ลมเหนือ วาขออาบน้ำก่อนนะครับ' 'โอเคครับ' วารีบลุกจากเตียง ถอดเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าให้ตื่น เดินเช็ดผมออกมา เปิดตู้หยิบเสื้อผ้าที่จะใส่ออกมาใส่ วายังไม่ชินกับสถานะตอนนี้ของทั้งคู่เลย ไม่ใช่ว่าวาไม่ชอบที่โดนเหนือจีบ วารอเหนือมาตลอดตั้งแต่สมัยเด็ก แค่รู้สึกไม่อยากเชื่อเฉยๆว่าเหนือก็ชอบวาเหมือนกัน ที่ผ่านมาแค่ได้แอบรักวาก็รู้สึกดีมากแล้ว ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันกับเหนือไม่ว่าในฐานะอะไรวาก็โอเค พอจู่ๆเหนือมาขอจีบวาทำให้วาทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกเขินเหนือกว่าตอนที่เป็นแค่พี่น้องซะอีก วาเดินมานั่งที่โต๊ะ หยิบกล่องรูปการ์ตูนใบหนึ่งขึ้นมาวาง เปิดกล่องออก หยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมา ในรูปเป็นนักเรียนชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีกำลังจูงมือเด็กผู้ชายตัวเล็กอีกคนหนึ่ง ใช่ มันคือรูปของเหนือและวาสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน เหนือเป็นคนฮอตประจำโรงเรียน ทั้งหน้าตาดี เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง ครอบครัวร่ำรวย เรียกได้ว่าไม่มีที่ติเลย ส่วนวานั้นเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้พิเศษหรือโดดเด่นอะไร แถมยังโดนแกล้งอยู่บ่อยๆเพราะตัวเล็กกว่าคนอื่น แต่ก็จะมีเหนือที่คอยปกป้องอยู่ตลอด วาและเหนือสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เหนือเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนมากและค่อนข้างเก็บตัว ส่วนวาเป็นคนที่ร่าเริงสดใส เพราะแม่ของทั้งคู่สนิทกันวาเลยได้ไปเล่นกับเหนือบ่อยๆ ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าเหนือจะยอมเปิดให้วาเข้าไปในชีวิตจนสนิทกันขนาดนี้ เล่าอะไรให้กันฟังทุกเรื่อง ปรึกษาได้ตลอด คอยดูแลกันและกัน ไม่รู้เหมื่อนกันว่าความรู้สึกที่วามีกับเหนือมันเกิดขึ้นตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจเพราะวาคิดว่าตัวเองนั้นไม่เหมาะสมกับเหนือ และกลัวว่าเหนือจะไม่ได้คิดแบบเดียวกับวา ถ้าบอกแล้วจะไม่ได้สนิทกันอีกสู้ไม่บอกซะดีกว่า วาหยิบหนังสือเพลงเก่าๆเล่มหนึ่งออกมา มันคือหนังสือเพลงเล่มแรกที่เหนือซื้อให้ วานั้นอยากเล่นดนตรีมาก แต่ที่บ้านไม่สนับสนุน ถึงขั้นที่วาต้องไปทำงานเก็บเงินซื้อกีตาร์โปร่งตัวแรก ซึ่งก็ได้เหนือนี่แหละช่วยออกให้ด้วย พร้อมกับซื้อหนังสือเพลงเล่มนี้ให้วา วายังจำคำพูดของเหนือตอนนั้นได้ 'เล่นเพลงไหนเป็นแล้วต้องมาเล่นให้พี่ฟังเป็นคนแรกนะ' จากนั้นวาก็หัดเล่นกีตาร์ที่บ้านของเหนือหลังเลิกเรียนทุกวัน เหนือจะเป็นคนแรกที่ได้ฟังวาร้องเพลงเสมอ วาเก็บของที่มีความทรงจำของทั้งสองไว้ในกล่องนี้มาตลอดระยะเวลาที่เรียนด้วยกัน วาควานมือไปโดนโหลแก้วใบเล็กๆใบหนึ่ง วาหยิบมันขึ้นมาดู ข้างในมีดาวกระดาษหลากสีออยู่ พร้อมกับข้อความใต้ขวด 'วาชอบพี่ลมเหนือนะครับ' วาจำได้ทันที วั้นนั้นที่เหนือกำลังจะย้ายไปกรุงเทพเพื่อเรียนมหาลัย 1คืนก่อนหน้านั้นวาอดนอนนั่งพับดาวและเขียนข้อความไว้ข้างในจนเต็มโหล กะว่าจะให้เหนือเอาไปกรุงเทพด้วย คิดว่าอย่างน้อยถ้าทั้งคู่อาจจะไม่ได้เจอกันอีกวาขอบอกชอบไปเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ยังได้บอก แต่ก็เกิดกลัวขึ้นมาและไม่ได้ให้ไป เก็บมันไว้ในกล่องนี้มาโดยตลอด เสียงออดดังขึ้นทำให้วาตกใจเก็บของใส่กล่องไว้ใต้โต๊ะแล้วรีบเดินไปเปิดประตู เหนือถือถุงอยู่เต็มมือส่งยิ้มมาให้ วาเงยหน้ามอง ''อ้าว พี่ลมเหนือ ทำไมจะมาไม่บอกก่อนล่ะครับ'' ''พี่บอกแล้วไงว่าจะซื้ออะไรมากินที่ห้อง'' ''หมายถึงห้องวาเหรอครับ'' ''ใช่ ทำไม ไม่สะดวกเหรอ'' ''เอ่อ เปล่าครับ มา วาช่วยถือ'' เหนือเดินเข้ามาในห้องของวา วาหันไปเห็นขวดดาวที่ลืมเก็บเลยรีบไปคว้ามันมาไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว เหนือมองวาอย่างงงๆ ''อะไรเหรอ'' ''เปล่าครับ'' วาหัวเราะแก้เขิน เดินเอาขวดนั้นไปใส่ไว้ในกระเป๋า เหนือเปิดถุงของกินไว้บนโต๊ะ วาเดินมาใกล้ๆ ''โห ซื้อมาเต็มเลย'' ''เห็นเราบ่นว่าอยากกินโดนัท พี่เลยแวะซื้อมาให้'' ''ขอบคุณมากเลยนะครับพี่ลมเหนือ'' วายิ้มสดใส ''แล้ว...'' ''หืม'' ''ไม่มีรางวัลให้พี่หน่อยเหรอครับ'' วาเอียงคองง ''รางวัลอะไรเหรอครับ'' เหนือโน้มตัวลงมา เอานิ้วจิ้มแก้มของตัวเอง วาที่เข้าใจก็เขิน ''อะไรของพี่เนี่ย'' ''ทำไมล่ะครับ ไม่ได้เหรอ'' ถึงจะเขินแต่วาก็ยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มของเหนือ เหนือยิ้ม เอามือวางบนหัวของวาแล้วยีผมของวาเบาๆ วาเขินจนหน้าแดงไปหมด ดูน่ารักมากจริงๆ ''เป็นอะไร'' ''พี่ลมเหนืออะ ชอบแกล้ง'' เหนือขำ ''มา กินกันเถอะ'' ทั้งคู่นั่งลงกินขนมกันที่โซฟา วากินโดนัทอย่างเอร็ดอร่อย เหนือเอามือเท้าคางนั่งดูวากินจนวารู้สึกเขินที่โดนจ้อง ''พี่ลมเหนือไม่กินเหรอครับ'' ''ป้อนพี่หน่อยได้มั้ย'' วาพยักหน้า ยื่นโดนัทไปให้เหนือ เหนือยื่นหน้ามา ค่อยๆกัดโดนัท สายตามองมาที่วา ใช้ลิ้นเลียครีมกินเข้าไป วาเขินจนหน้าแดงหันหน้าหนีไปอีกทาง เหนือแอบยิ้มที่แกล้งวาได้ ''วา'' ''ครับ'' ''ปากพี่เลอะมั้ยครับ'' วามอง มีครีมเลอะอยู่ที่ปากของเหนือ ''ตรงนี้ครับ'' ''พี่มองไม่เห็นเลย วาเช็ดให้หน่อยสิ'' วายื่นตัวไปใกล้ ใช้นิ้วปาดครีมที่มุมปากของเหนือ เหนือจับข้อมือของวาไว้ทำให้วาตกใจ เหนือแลบลิ้นออกมาเลียกินครีมที่นิ้วของวา สายตาที่เหนือมองมานั้นทำเอาวารู้สึกหวิว ''นิ้วจะได้ไม่เลอะ'' วารีบชักนิ้วกลับ ''พี่ลมเหนืออะ'' วาทำหน้างอน เหนือขำ ''ขอโทษครับ ไม่แกล้งแล้ว'' เหนือยีหัวของวาอย่างหมั่นเขี้ยว ''อ้อ วา'' ''ครับ'' ''สอบไฟนอลเสร็จกลับเชียงใหม่กันมั้ย'' วานิ่งไปแปปหนึ่ง วาไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่เพราะเวลาอยู่บ้านวารู้สึกไม่เป็นอิสระ ''บ้านพี่น่ะ ไม่ต้องไปบ้านวาก็ได้'' วาเงยหน้าขึ้นมามอง ''บ้านพี่เหรอครับ'' ''ใช่ ถ้าวาไม่อยากกลับไปบ้านตัวเองก็มาบ้านพี่สิ ก็เหมือนบ้านวานั่นแหละ'' วายิ้ม ''ก็ได้ครับ ถ้าป้าไม่ว่าอะไร'' ''ก็แม่พี่นั่นแหละที่ให้ชวนเราไปด้วย ไว้ค่อยว่ากันอีกทีนะ'' ''ครับ'' ''วันนี้มีร้องเพลงใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ'' ''งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่พาไปร้านนะ แต่ขอนอนสักงีบได้มั้ย'' ''ได้สิครับ แต่ขอวาเข้าไปจัดที่นอนแปป รกมากเลย'' วาลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ดึงผ้าปูให้ตึง จัดหมอนให้เป็นระเบียบ เอาผ้าห่มมาพับ เหนือเดินตามเข้ามา ''พี่ลมเหนือจะงีบนานมั้ยครับ'' เหนือทิ้งตัวนอนลง ''สักสองชั่วโมงก็ได้ แล้วตื่นมาก็ไปร้านกันเลย'' ''โอเคครับ ถ้างั้นพอครบสองชั่วโมงวาจะเข้ามาปล...'' เหนือดึงวาให้ลงไปนอนด้วยกัน เอามือกอดเอวของวาไว้ ''ทำอะไรอะครับพี่ลมเหนือ'' ''ไม่นอนกับพี่เหรอครับ'' เหนือยื่นหน้ามาใกล้ วาเขินไปหมด ''นอนอะไรอะครับ'' ''นอนเฉยๆนี่แหละ ขอกอดวาไว้แบบนี้ได้มั้ย แค่กอดเฉยๆ'' เหนือดึงวาเข้าไปชิดตัวขึ้นอีก ''สัญญาครับว่าจะแค่กอด'' ''ก็ได้ครับ'' วายอมนอนลงดีๆ เหนือแอบดมกลิ่นตัวหอมๆของวา พยายามหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ แต่ก็เอามือแอบลูบท้องนุ่มๆของวาเบาๆ วารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เวลาผ่านไปสองชั่วโมง เหนือตื่นขึ้นมาก่อน มองวาที่ตอนนี้นอนก่ายตัวเองอยู่ เหนือยิ้ม เอามือปัดผมที่ปรกหน้าวาออก ยื่นหน้าไปจูบหน้าผากวาเบาๆ วาค่อยๆลืมตาขึ้นมา ''ตื่นแล้วเหรอ'' ''อือ'' วามองตัวเองที่ตอนนี้เอาขาก่ายตัวเหนืออยู่ก็ตกใจ ''ขอโทษครับ'' ''ขอโทษทำไม'' เหนือจับขาวามาก่ายตัวเอง ''อยากกอดก็กอดสิ'' ''พี่ลมเหนือแกล้งวาอีกแล้วนะ'' วาลุกจากเตียง เหนือขำ ''กี่โมงแล้วเนี่ย'' วาดูนาฬิกา ''จะสายแล้ว ไปกันเถอะครับ'' ''อื้ม ไปสิ'' ทั้งคู่หยิบของแล้วลงมาข้างล่าง ''ไปรถพี่แล้วกันนะ'' ''ครับ'' ทั้งสองขึ้นมาบนรถของเหนือ เหนือเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดให้วา ก่อนจะขับรถออกไปที่ร้านอาหารของตัวเองที่ตลาดอินดี้
b1 ]# Q7 `, ^/ ?. ~# a
โชกุน โชกุนจิบไวน์นั่งชมวิวอยู่ที่ระเบียงห้องคอนโดสุดหรูของตัวเอง ช่วงวันหยุด1อาทิตย์นี้โชกุนรู้สึกเบื่อมาก วันๆก็แค่ไปชอปปิ้งซื้อของแบรนด์เนม กินอาหารหรุๆในภัตตาคารและโรงแรม5ดาว เที่ยวกลางคืนที่ผับหรูระดับวีไอพี ชีวิตแบบเดิมๆอย่างที่เป็นมาตลอด แปลกที่โชกุนมีเงินมากพอที่จะทำอะไรก็ได้แต่กลับนึกไม่ออกว่าตัวเองนั้นอยากทำอะไร เลยทำแต่สิ่งเดิมๆซ้ำๆอย่างนี้ทุกวัน ถ้าเบื่อก็นัดพวกทาสมาใช้งานเล่นแก้เบื่อไปวันๆ วันนี้ก็เช่นกัน โชกุนนั่งอยู่บนเก้าอี้แต่ขาพาดอยู่บนทาสไม่ใส่เสื้อผ้าที่คุกเข่าเป็นที่วางขาให้โชกุนอยู่ โชกุนวางแก้วลง ลุกขึ้นดึงทาสขึ้นมาจูบอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน ''อืออ'' ทาสครางในลำคอ โชกุนจำชื่อทาสคนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ รู้สึกเงี่ยนและเบื่อเลยนัดมา โชกุนบีบแก้มทาสให้อ้าปากแล้วถุยน้ำลายใส่ ประกบปากจูบกับทาสต่อ สอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับทาส แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเมามันส์ โชกุนถอดเสื้อของทาสออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของทาส โชกุนดันทาสเข้าไปติดกับผนัง ''ไหน ขอเช็คของดูหน่อยสิ'' โชกุนถอดกางเกงทาสลง ควยใหญ่ยาว10นิ้วเด้งออกมา โชกุนยิ้มจับควยของทาสชักขึ้นลง โชกุนยิ้ม เอาควยของทาสเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''อาาา ซี้ดดด'' โชกุนอมควยของทาสอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียใต้หนังหุ้มที่มีน้ำหล่อลื่นเยิ้มออกมา เลียไปตามแง่งควยของทาส ถอกควยของทาสลง ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควยจนทาสเสียวตัวงอ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาวๆเลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของทาสจนชุ่ม โชกุนเลื่อนตัวขึ้นมายืนพิงผนัง ถอดเสื้อของตัวเองออก หุ่นของโชกุนนั้นล่ำมาก อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพดูเซ็กซี่ ผิวขาวเนียนดูยั่วยวน โชกุนกดหัวของทาสมาดูดหัวนมของตัวเอง ''อาา ซี้ดด'' ทาสดูดหัวนมของโชกุนเน้นๆสลับข้างไปมา ลากลิ้นเลียลงไปตามร่องกล้ามหน้าท้องของโชกุน กดตัวทาสลงไปนั่ง ''ต้องทำอะไรก่อนลืมหรือยัง'' ''ไม่ลืมครับ'' ทาสถอดรองเท้าให้โชกุน ยกเท้าขาวๆของโชกุนขึ้นมาลากลิ้นเลียไปกลางฝ่าเท้า สอดลิ้นไปามซอกนิ้ว ดูดนิ้วเท้าทีละนิ้วอย่างบรรจง ทาสยกขาอีกข้างของโชกุนมาเลียจนเท้าของโชกุนสะอาด โชกุนเอาเท้าถูหน้าของทาสไปมา ''ใช้ได้'' โชกุนดันหัวของทาสเข้ามาใกล้เป้าของตัวเอง ถอดกางเกงของตัวเองออก ควยของโชกุนแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน โชกุนดึงกางเกงในลง ควยใหญ่ยาว11นิ้วเด้งออกมาฟาดหน้าทาส ''ขอใช้ปากหน่อยละกันนะวันนี้'' โชกุนจิกหัวของทาสไว้แล้วเอาควยยัดปาก เด้งเอวเย็ดปากของทาสอย่างเมามันส์ ''ซี้ดด อาาา'' ''อ๊อก ออก ออก อ๊อก'' ควยโชกุนใหญ่คับปากทาสไปหมด กระแทกเข้ามาในปากของทาสไม่ยั้ง แทงเข้ามาลึกจนทาสสำลักน้ำตาเล็ด โชกุนถอนควยออกจากปากทาส น้ำลายทาสไหลเยิ้มติดควยโชกุนมา โชกุนเอาควยแฉะๆตีหน้าของทาสรัวๆอย่างแรงจนหน้าสั่น ''ไม่แย่ แต่ต้องใช้ลิ้นเยอะกว่านี้'' ''ครับ ขอโทษครับ'' โชกุนหันหลัง โชว์ตูดกลมๆแน่นๆ เอามือแหกตูดตัวเอง รูหีสีชมพูระเรื่อขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ''แต่ใช้ลิ้นตรงนี้คงจะถนัดสินะ'' ''ครับ'' ทาสเงี่ยนไปหมด ยื่นหน้าไปเลียหีของโชกุนอย่างเมามันส์ ''อะ อ๊ะ'' ทาสตวัดลิ้นเลียหีของโชกุนไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของทาสทำเอาโชกุนเสียวหีไปหมด ทาสเลียหีของโชกุนอย่างมูมมามจนแฉะ ยืนขึ้นเอาควยถูรูหีของโชกุนไปมา โชกุนยิ้ม ''อยากเย็ดล่ะสิ'' ''อยากมากเลยครับ'' ''อ้อนวอนสิ'' ''ให้ผมเย็ดหีนายด้วยเถอะนะครับ ผมขอร้อง'' โชกุนยิ้มพอใจ ''เอาสิ ทำให้ดีด้วยล่ะ'' จู่ๆใบหน้าของเอฟก็ผุดขึ้นมา ใบหน้าที่เหมือนลูกหมานั่น ทาสดันควยเข้มาในหีของโชกุนจนสุดลำ ''อ๊ะ อาาา'' ควยทาสแทงเข้ามาลึกจนโชกุนทั้งจุกทั้งเสียว ทาสเด้งเอวเย็ดหีของโชกุนเป็นจังหวะ ''ซี้ดด อาาา อ๊ะ'' ''อูยยย'' หีของโชกุนนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของทาสจนเสียวไปหมด ความรู้สึกเสียวแบบนี้หาได้จากหีของโชกุนเท่านั้น ทาสจับเอวของโชกุนไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง ''อะ อาา'' ทาสซอยหีของโชกุนอย่างเมามันส์ เด้าหีของโชกุนอย่างเร็วและแรง ควยของทาสแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของโชกุนไปมา ควยโชกุนแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว โชกุนชักว่าวรัวๆ ทาสกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ ''อะ อาาา ซี้ดดด'' โชกุนน้ำแตกออกมาคามือ ทาสซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดด จะแตก อาาา อ๊ะ!'' ทาสกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของโชกุน โชกุนดันให้ทาสลงไปนอน ขึ้นมานั่งคร่อมควยของทาส จับควยทาสยัดเข้าไปในหีของตัวเอง ''ซี้ดด อาา'' น้ำควยในหีของโชกุนทำเอาทาสเสียวควยไปหมด โชกุนขย่มตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ นั่งเทียนควยของทาสอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด เสียวควย'' ''อูยยย'' โชกุนร่อนเอวใช้หีบดควยของทาสอย่างเมามันส์ ตูดแน่นๆของโชกุนกระแทกกับเอวของทาสไปมา เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่ว โชกุนหันหน้าไปหาทาส บีบคอทาสไว้ ''จำไว้ด้วยว่าควยนี้เป็นของใคร'' ''ครับ'' โชกุนขย่มเร็วขึ้นอีก ทาสเสียวจนแทบขาดใจ ใบหน้าเสียวของเอฟลอยขึ้นมาอีกครั้ง โชกุนตบหน้าของทาสไปมา ''อาาา ซี้ดดด แตก อ้าาา!'' ทาสปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในหีของโชกุนจนอุ่นไปหมด โชกุนลุกนั่งรัวๆ สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทก ควยอ๊อฟแทงเข้ามาลึกกระทุ้งจุดเสียวของโชกุนจนเสียวหัวหมุนไปหมด ''อาาา ซี้ดด อ้าาาา สัส อ๊ะ!'' โชกุนลุกขึ้น มายืนคร่อมหน้าของทาส น้ำแตกกระฉูดใส่หน้าทาสจนเลอะไปหมด หีโชกุนบานเป็นรูร่องควยของทาส ขมิบหุบอ้าน้ำควยไหลเยิ้มลงมาตามขา โชกุนยิ้มพอใจ เอาเท้าละเลงน้ำควยตัวเองบนหน้าของทาส ''กลับไปได้แล้ว'' ทาสรีบใส่เสื้อผ้าแล้วกลับออกไปทันทีตามคำสั่ง โชกุนรู้สึกหงุดหงิดมาก ช่วงนี้เอาแต่คิดถึงเอฟ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทั้งที่แต่ก่อนพอใช้งานทาสเสร็จก็จะลืมไปเลยแท้ๆ แต่กลับเอฟนั้นไม่ใช่ ยังอยากเจออยากคุยอยู่ โชกุนกดเข้าไปดูในไลน์มีข้อความเข้ามาจากทาสมากมายที่มาขอรับใช้โชกุน มีเพียงเอฟที่ไม่ส่งข้อความมาเลยเพราะเกรงใจโชกุน โชกุนเลยทักไปเองตลอด ซึ่งก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าทำไม โชกุนรู้สึกว่าตัวเองนั้นเริ่มจะรู้สึกกับเอฟมากไปแล้ว ปกติโชกุนมักจะลืมเอฟไปเป็นช่วงๆอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้กลับรอให้เอฟทักมาตลอด พยายามทำให้ลืมแต่ก็ลืมเอฟไม่ได้ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์อยู่บ่อยๆแท้ๆ โชกุนถือคติว่าพวกทาสมันก็แค่ของเล่นเท่านั้น ไม่ใช่คนที่จะไปรู้สึกอะไรด้วย โชกุนตัดสินใจส่งข้อความไปหาเอฟ 'ต่อไปไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกแล้วนะ' เอฟอ่านทันที โชกุนแอบใจเต้นแรงอยู่หน่อยๆ 'ผมทำอะไรผิดเหรอครับ พี่โชเป็นอะไรหรือเปลา' 'ไม่มีอะไร แต่ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก' 'ครับ' โชกุนอ่านแล้วก็โล่งใจ ดีที่เอฟตัดได้ง่ายๆเหมือนทาสคนอื่นๆ แล้วจะเครียดไปทำไมกัน เท่านี้โชกุนก็กลับมาไม่มีพันธะเหมือนเดิมสักที ยังไงเอฟก็แค่ทาสของเล่นคนหนึ่งของโชกุนเท่านั้น เป็นอะไรมากกว่านั้นไม่ได้หรอก วันรุ่งขึ้น โชกุนออกมากินข้าวกับเพื่อนไฮโซตามปกติ นั่งจิบไวน์โดยไม่ได้สนใจนักว่าพวกเพื่อนจะคุยอะไรกัน ยังไงก็คงเป็นเรื่องไร้สาระเหมือนอย่างเคยแหละ โชกุนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู เอฟไม่ได้ส่งข้อความมาหาโชกุนอีกเลย ถึงจะดีที่สามารถตัดขาดเอฟได้ง่ายๆ แต่ก็น่าจะยั้งหรือยื้อมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง ปกติพวกทาสเวลาโดนทิ้งอ้อนวอนจะเป็นจะตายกันทั้งนั้น ''โช'' ''หืม'' ''วันนี้ดูเหม่อนะ'' ''ไม่ได้เหม่อ เราแค่ไม่ได้ฟังน่ะ'' ''แต่เราว่าวันนี้โชดูเหม่อจริงๆนะ'' ''แค่คิดอะไรนิดหน่อย เรากลับก่อนนะ'' โชกุนลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องอาหาร กลับขึ้นมาบนรถ ''น่าเบื่อ'' โชกุนบ่น ขับรถมาเรื่อยผ่านหน้ามอ เห็นว่ามีคนเดินเข้าไปในมอหลายคนจึงสงสัย ยังปิดเทอมอยู่ไม่ใช่เหรอ คนมาทำอะไรกัน โชกุนยังไม่ค่อยอยากกลับคอนโดเท่าไหร่จึงเลี้ยวรถเข้าไปในมอ มีคนถือป้ายเรียกคนอยู่ โชกุนจอดรถแล้วเดินตามคนไปที่คณะภาพยนต์ซึ่งเป็นคณะที่เอฟเรียนอยู่ หยุดอ่านป้ายบนบอร์ดประกาศ ที่คนมากันเยอะแบบนี้เพราะวันนี้มีนิทรรศการภาพยนต์สั้นของนักศึกษาคณะภาพยนต์นี่เอง ''เชิญแวะชมผลงานของพวกเราได้เลยนะคะ'' เหล่านักศึกษาต่างออกมาเรียกผู้ชมให้เข้าไปนั่งดูในโรงภาพยนต์เล็กๆที่ทำขึ้นจากการเอาผ้าคลุมปิดให้มืด โชกุนเดินเข้าไปข้างใน สายตาเหมือนเห็นใครบางคนที่คุ้นตา แต่คงจะคิดไปเองเพราะหันไปก็ไม่เจอใคร โชกุนนั่งลง หนังเริ่มฉาย มันเป็นเรื่องของลูกหมาตัวหนึ่ง ที่ได้รับคำชมจากเจ้าของว่าน่ารักอยู่เสมอ โชกุนยิ้มออกมา จะว่าไปหน้ามันก็คล้ายเอฟอยู่หน่อยๆ ได้รับความรักและความอบอุ่นไม่ขาดสาย แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ เจ้าของเริ่มมองว่ามันไม่น่ารักอีกต่อไป จึงซื้อลูกหมาตัวใหม่มาเลี้ยง ให้ความรักกับหมาตัวใหม่จนลืมหมาตัวเก่า ปล่อยให้มันนอนเฝ้าบ้านอยู่หน้าประตู รอวันที่เจ้าของจะมาเล่นกับมันอีกครั้ง ปกติโชกุนไม่อินกับอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่ยิ่งดูไปยิ่งรู้สึกแปลกๆ หนังจบลง โชกุนเดินออกมาข้างนอก อ่านขื่อเจ้าของผลงานที่ติดอยู่ข้างหน้า มันเป็นหนังของเอฟนั่นเอง มิน่าทำไมตัวละครถึงดูเหมือนเอฟมาก โชกุนมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอเอฟเลย หยุดชะงักเหมือนนึกอะไรได้ โชกุนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเบื่อเอฟและอยากตัดขาด แล้วโชกุนมาทำอะไรที่นี่ แล้วมองหาเอฟไปทำไม โชกุนเดินออกมาจากคณะภาพยนต์ มุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถ ระหว่างที่เดินไปรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังตามมา โชกุนหยุดเดินและหันกลับไปแต่ก็ไม่เจอใคร โชกุนเปิดประตูรถก่อนจะปิดลง เดินออกมาจากตรงนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่รถของโชกุน โชกุนรีบเดินเข้าไปทันที ผู้ชายคนนั้นพยายามจะวิ่งหนีแต่โชกุนคว้าแขนเอาไว้ได้ทัน กระชากให้ผู้ชายคนนั้นหันมา เอฟ เอฟที่มีสีหน้าตกใจทำตัวไม่ถูก ''แอบตามมาเหรอ'' ''ปละ..เปล่านะครับ'' ''ตามมาทำไม'' ''ก็..'' ''ก็?'' ''ผมแค่อยากเห็นพี่โชกุนเฉยๆครับ'' ''แล้วทำไมไม่เข้ามาทัก'' ''ก็พี่โชกุนบอกผมเองว่าไม่ต้องมาให้พี่เห็นหน้าอีก'' ''พี่บอกไปแบบนั้นเหรอ'' ''ครับ'' โชกุนลืมไปแล้วว่าพิมพ์ไปว่าอะไรจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จริงด้วยแฮะ ''โทษที จริงๆด้วย'' ''ทำไมเหรอครับ'' ''หืม'' ''ทำไมถึงไม่อยากเจอผมอีกแล้วเหรอครับ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า'' ''ไม่นี่ พี่แค่ไม่อยากเจอแล้ว พี่เบื่อ'' ''ผมทำตัวน่าเบื่อเหรอครับ'' ยิ่งเอฟถามบวกกับใบหน้าเหมือนลูกหมาถูกทิ้งยิ่งทำให้โชกุนรู้สึกลำบากใจ เอฟไม่ได้น่าเบื่อหรือทำอะไรผิด แต่โชกุนกลัวตัวเองจะถลำลึกกับเอฟไปมากกว่านี้ต่างหาก โชกุนรู้ดีว่าเหตุผลนี้มันเห็นแก่ตัว แต่โชกุนก็เห็นแก่ตัวอยู่แล้วนี่นา ที่ผ่านมาก็ทำแบบนี้มาตลอด ''ไม่หรอก พี่แค่รู้สึกเบื่อเฉยๆน่ะ เอฟเองก็คงจะเบื่อแล้วแหละใช่มั้ยที่ต้องมาคอยเป็นหมาของพี่อยู่แบบนี้ เอฟไปหาคนอื่นที่รักเอฟจริงๆและดูแลเอฟดีกว่านี้ดีกว่า สำหรับพี่แล้วเอฟก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้นแหละ อย่ามาเสียเวลากับพี่เลย'' เอฟไม่พูดอะไร โชกุนหลบหน้าของเอฟเพราะไม่อยากมองกลัวจะใจอ่อน ''พี่ไปก่อนนะ'' โชกุนหันหลังจะเดินไปแต่กลับโดนเอฟจับเอาไว้ โชกุนหันกลับมามองอย่างประหลาดใจเพราะปกติแล้วเอฟไม่กล้าแตะตัวโชกุนแบบนี้เลย เอฟที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรก็รีบปล่อยมือ ''ขอโทษครับ'' ''มีอะไรอีก'' เอฟรวบรวมความกล้าและพูดสิ่งที่คิดไว้ ''พี่โชกุนอยากให้ผมเปลี่ยนอะไรพี่แค่บอกผม ผมจะเปลี่ยนให้แน่นอนครับ'' ''พี่บอกแล้วไงว่าอย่ามาเสียเวลาเลย'' ''ผมไม่เคยรู้สึกเสียเวลาเลยครับ ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่พี่ใช้งานผม อย่างน้อยพี่ก็ยังนึกถึงผมบ้าง เหมือนที่ผมนึกถึงพี่อยู่ตลอดเวลา ตอนที่พี่ให้ผมเป็นหมาของพี่ ผมดีใจมากเลยนะครับ'' เอฟดึงคอเสื้อให้ดูปลอกคอที่โชกุนเคยให้ ''ผมใส่ปลอกคอที่พี่ให้ไว้ตลอดตามที่พี่สั่ง รอให้พี่ติดต่อมาทุกวัน แอบไปตามดูพี่อยู่ทุกวันที่มีโอกาส'' ที่ผ่านมาเอฟเป็นคนเงียบๆที่ไม่ค่อยมีเพื่อน เข้าสังคมไม่เก่ง ทำงานไปเรียนไปมาตั้งแต่เด็กจนโต ใช้ชีวิตให้ผ่านไปแต่ละวันอย่างยากลำบาก โชกุนเข้ามาทำให้เอฟรู้สึกว่าแม้ชีวิตของเอฟจะไม่มีคุณค่าต่อเอฟ แต่อย่างน้อยก็ยังทำประโยชน์ให้กับโชกุนได้ ทำให้เอฟรู้สึกมีค่ามากขึ้น เอฟก้มหน้าลง จับชายเสื้อของโชกุน ''จะให้ผมทำอะไรก็ได้...'' เอฟเงยหน้าขึ้นมา โชกุนถึงกับชะงักไป เอฟร้องไห้น้ำตานองหน้า สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเปล่าเปลี่ยว ''พี่โชอย่าทิ้งผมเลยนะครับ ผมไม่มีใครแล้วนอกจากพี่'' คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมามองทั้งคู่ ''แล้วถ้าพี่ไม่ได้รักเราล่ะ ถ้าพี่เล่นกับทาสคนอื่นล่ะ'' ''ขอแค่พี่ไม่ทิ้งผมก็พอครับ พี่จะไม่ติดต่อมา ไม่คุยกับผม หรือทำอะไรผมก็ได้ แต่อย่าทิ้งผมเลยนะครับ'' เอฟสะอื้น ต่างจากปกติที่เอฟจะเป็นคนขี้อายและพูดน้อย โชกุนจึ๊ปากอย่างรำคาญ ดึงเอฟเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก เอามือลูบหัวของเอฟเบา ''พี่แค่ล้อเล่นเฉยๆ'' เอฟเงยหน้าขึ้นมา ''จริงเหรอครับ'' ''เบื่อ เลยอยากแกล้งเล่นนิดหน่อย'' เอฟยิ้มกว้างทั้งน้ำตา ''ผมก็นึกว่าผมทำอะไรผิดแล้วพี่จะทิ้งผมซะอีก'' โชกุนยิ้มเอามือยยีผมของเอฟ ''ยังเล่นไม่เบื่อ ยังไม่ทิ้งหรอก'' ''ผมสัญญาว่าจะไม่ทำตัวน่าเบื่อและเชื่อฟังคำสั่งของพี่ทุกอย่างครับ'' โชกุนถอนหายใจ ยอมรับว่าเอฟนั้นน่ารักมาก น่ารักกว่าทาสคนอื่นที่โชกุนเคยเจอมาเลย ต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้ยังไงโชกุนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ความจริงหนึ่งอย่างที่ปฏิเสธไม่ได้คือตอนนี้โชกุนยังตัดเอฟไม่ได้ ''วันนี้พี่ไปดูหนังเรามาด้วย'' ''ผมเห็นแล้วครับ'' ''หมาตัวนั้นเหมือนเราดีนะ'' เอฟยิ้ม ''ผมเขียนให้มันเป็นตัวผมเองนี่แหละครับ'' โชกุนยีผมของเอฟอย่างหมั่นเขี้ยว ถอนหายใจเสียงดัง นี่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันนะ ''วันนี้หมาของพี่ทำงานดี อยากได้อะไรเป็นรางวัลหรือเปล่า'' เอฟตาลุกวาว ''อะไรก็ได้เหรอครับ'' ''อะไรก็ได้'' เอฟดูลังเลนิดหน่อย ''ขอแค่นี้นะครับ'' เอฟจูงมือของโชกุนเดินไปหลังรถก่อนจะยื่นหน้ามาจูบโชกุนเบาๆ โชกุนแปลกใจนิดหน่อยเพราะนึกว่าเอฟจะขอมากกว่านี้ โชกุนยิ้มแล้วจูบตอบ ริมฝีปากของทั้งคู่กระกบกันแนบแน่นค้างอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนที่โชกุนจะผละออก เอามือปาดน้ำตาออกให้เอฟ ''ไม่อายหรือไง ตัวโตขนาดนี้แต่ร้องไห้เนี่ย'' ''ผมกลัวโดนพี่ทิ้งนี่ครับ'' ''แล้วถ้าวันนึงพี่ทิ้งเราขึ้นมาจริงๆจะเสียใจมั้ย'' ''ต้องเสียใจมากแน่เลยครับ แต่ถ้านั่นเป็นสิ่งที่พี่ต้องการ ยังไงผมก็ต้องยอมรับในที่สุดครับ แม้ผมจะเจ็บเท่าไหร่ก็ตาม'' โชกุนยิ้ม เอามือลูบหัวของเอฟ ''เด็กดี'' เอฟอมยิ้มอย่างเขินอาย ''วันนี้ไปทำงานมั้ย'' ''ไปครับ'' ''พี่ไปส่ง'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้'' ''พี่จะไปส่ง'' โชกุนเสียงดุทำเอาเอฟหน้าหงอ ''ครับ'' โชกุนยิ้ม เอฟเดินตามไปขึ้นรถของโชกุนอย่างว่าง่าย โชกุนขับรถออกมาจากมหาลัย ตรงไปร้านอาหารที่เอฟทำงานอยู่ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-8-9 23:21:31
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-8-10 04:54:44
โพสต์ 2022-8-9 23:33:34
โพสต์ 2022-8-10 02:10:04
