|
h% f+ h2 W; s
เปา เสียงนาฬิกาปลุกดังไปทั่วห้อง ''อืออ'' เปาควานมือหยิบโทรศัพท์มาปิดเสียง เลื่อนตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ยืดแขนบิดขี้เกียจ มองออกไปนอกหน้าต่าง อากาศวันนี้สดใสกว่าปกติหรือเปาคิดไปเองกันแน่นะ เปาเด้งตัวลุกจากเตียง ถอดเสื้อผ้าโยนใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวเดินผิวปากไปเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวไหลรดร่างกาย อาบน้ำไปร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง วันนี้เปารู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้ว เปาไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้เปิดเทอมแบบนี้มาก่อนเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะจะได้มีเรื่องไปเจออาจารย์ธีร์แล้วยังไงล่ะ ถึงจะปิดเทอมแค่อาทิตย์เดียวแต่เปานั้นคิดถึงอาจารย์ธีร์มาก จะให้ทักไปเล่นๆก็กลัวอาจารย์ธีร์จะรำคาญ เจอกันที่มอน่าจะดีกว่า เปาหยิบชุดนักศึกษาในตู้ออกมาใส่ เอาของที่จำเป็นใส่กระเป๋า ปิดห้องแล้วลงมาข้างล่างคอนโด ขับรถออกไปมหหาลัย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง เปาจอดรถ หยิบกระเป๋าลงใสจากรถ เดินตรงไปยังคณะแพทย์ เนื่องจากตอนนี้ยังเช้าอยู่ทำให้มีคนในคณะไม่เยอะนัก เปาเดินไปที่โต๊ะตัวในซึ่งเป็นโต๊ะตัวประจำของกลุ่ม เปามักจะมาเป็นคนแรกๆตลอดอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้สดใสขนาดนี้ เช้าแบบนี้อาจารย์ธีร์จะมาหรือยังนะ เปาเอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเกมฆ่าเวลา สายตาสอดส่องมองคนที่เดินเข้ามาในคณะ ''มองหาอะไรวะ'' อ๊อฟโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วนั่งลง เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าเกมด้วยความเคยชิน ''มองหาอาจารย์'' ''อาจารย์? มึงจะส่งงานเหรอวะ อาจารย์ไร'' ''อาจารย์ธีร์'' ''อ๋อ กูเข้าใจละ ก็นึกว่ามีส่งงาน มึงนี่เป็นเอามากนะ'' ''กูไม่ได้เจอเค้าตั้งหลายวันนะเว้ย'' ''กูถามจริง มึงจริงจังเรื่องอาจารย์ธีร์มั้ยวะ หรือแค่อยากได้เฉยๆ'' ''ใช่ กูอยากได้ แต่หมายถึงอยากได้เป็นคู่ชีวิตอะ'' อ๊อฟส่ายหัว ''มึงนี่นะ คลั่งรักให้มันพอดีล่ะ เดี๋ยวก็เจ็บอีก'' ''กูรู้น่า ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนหรอก'' อ๊อฟมองเพื่อนตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจ เปาเป็นคนรักสนุก เสเพลเปลี่ยนคู่นอนไปวันๆ แต่ถ้าชอบใครจริงจังแล้วจะทุ่มสุดตัว เพราะอย่างนี้เปาถึงได้เจ็บมากเวลาที่ไม่สมหวัง จากเรื่องพี่กะเพราครั้งที่แล้วก็ใช้เวลานานพอสมควรกว่าเปาจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม อ๊อฟไม่อยากเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนั้นอีก ''แล้วมึงว่าอาจารย์เค้าชอบมึงมั้ย'' ''ไม่รู้ว่ะ รู้แค่ว่ากูชอบเค้า'' ''แล้วถ้าเค้าไม่เล่นด้วยกับมึงล่ะ'' ''ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก'' ''เอาเถอะ ร้องไห้เป็นหมาแบบคราวที่แล้วกูจะขำให้'' ''ครับพ่อ'' เปายังคงพยายามมองหาอาจารย์อยู่ ตาของเปาลุกวาวยิ้มกว้าง อ๊อฟที่สังเกตหน้าเพื่อนหันไปมอง อาจารย์ธีร์เดินเข้ามาในคณะ ในมือถือกล่องหลายใบและกระเป๋าทำงาน ''ไออ๊อฟ กูไปละนะ บอกคนอื่นด้วยว่าไม่ต้องรอแดกข้าว'' ''อ้าว เฮ้ย แล้วเกมอะ'' ''ไม่เล่นแล้วไอสัส'' เปาหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินไปจากโต๊ะ อ๊อฟได้แต่มองเพื่อนแล้วก็ขำ นั่งเล่นเกมต่อ ''สวัสดีครับอาจารย์'' อาจารย์ธีร์หันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย เปาส่งยิ้มกว้างมาให้ ''อ้าว เปา มาเร็วจัง'' ''ผมมาเร็วตลอดแหละครับ มา ผมช่วยถือไป'' ''ไม่เป็นไร อาจารย์ถือเองได้ ขอบใจนะ'' ''แต่ผมอยากช่วยถือนี่นา ให้ผมช่วยถือนะครับ'' เปาทำหน้าอ้อนเหมือนลูกหมา ''ตามใจ'' เปายิ้ม รับกล่องจากอาจารย์มาถือไว้ เดินตามไปที่ห้องพักอาจารย์บนอาคาร วางกล่องพวกนั้นลงบนโต๊ะ ''ขอบคุณที่ช่วยยกมานะ'' ''ไม่เป็นไรครับ แล้วอาจารย์เป็นยังไงบ้างครับ'' ''สบายดี เราล่ะ เที่ยวแหลกอีกมั้ยเนี่ย'' ''โห่ อาจารย์เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย'' ''ขี้เมา'' เปาทำหน้ายู่ ''ผมไม่ได้กินหนักขนาดนั้นสักหน่อย แค่สังสรรค์บ้างพอเป็นพิธี'' ''เค้าจัดพิธีกันทุกคืนเลยเนอะ'' ''อาจารย์ก็ว่าไป'' เปาหัวเราะ ''คลาสแรกเรียนกี่โมง'' ''8โมงครับ แล้วก็เรียนคลาสของอาจารย์ต่อตอนเที่ยง'' ''จริงด้วย วันนี้เรามีเจอกันนี่เนอะ จริงสิ'' อาจารย์ธีร์เปิดกระเป๋าหยิบชีทออกมา ''ฝากไปซีร็อคแล้วเอาไปแจกเพื่อนๆได้มั้ย'' ''ได้สิครับ งั้นเดี๋ยวผมไปซีร็อคก่อนนะ'' ''ขอบคุณนะ'' ยิ้มของอาจารย์ธีร์ทำเอาเปาเขิน เปารับชีทและเงินมาจากอาจารย์แล้วลงมาที่ร้านถ่ายเอกสาร ยืนต่อคิวปริ๊นท์ชีท นึกถึงรอยยิ้มของอาจารย์ธีร์แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย รอสักพักก็ถึงคิวของเปา หลังจากที่ถ่ายเสร็จเปาเดินกลับไปที่คณะ แต่เกิดนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันหลังกลับเดินออกมา
: c+ J" l) w3 e3 \# L- G- M
ธีร์ ธีร์เปิดกล่องเอาหนังสือออกมาจัดใส่ชั้นและวางบนโต๊ะ ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาธีร์จัดโต๊ะทำงานใหม่เลยเอาของบนโต๊ะกลับบ้านไปหมดเพื่อคัดว่าอะไรใช้หรือไม่ใช้แล้ว วันนี้เลยเอากลับมาจัดใหม่ ไม่คิดว่าจะมีของเยอะขนาดนี้ ดีที่บังเอิญเจอเปาระหว่างทางพอดี แต่ธีร์ก็แอบเอะใจหน่อยๆ ทำไมธีร์ถึงบังเอิญเจอเปาบ่อยจัง แน่ล่ะ มันคือความบังเอิญนี่เนอะ แต่บังเอิญเกินไปหรือเปล่า ธีร์เองก็ไม่ได้ไม่อยากเจอเปาหรืออะไรหรอก แค่รู้สึกสงสัยนิดหน่อยเท่านั้น ธีร์จัดของต่างๆไปเรื่อยแล้วก็นึกขึ้นได้ ธีร์ลืมซื้อกาแฟมา ถ้าวันไหนธีร์ไม่ได้กินกาแฟตอนเช้าจะไม่มีสมาธิสอนเลย จะแวะลงไปซื้อข้างล่างก็กลัวจะกลับขึ้นมาจัดของไม่ทัน จะใช้ให้เปากลับมาแล้วใช้ให้ไปซื้อก็เกรงใจ ประตูห้องพักเปิดออก เปาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกองชีทในมือ ''เอ้า ลืมของเหรอ'' ''ครับ'' เปาวางแก้วกาแฟเย็นลงบนโต๊ะ ''ลืมให้นี่'' ธีร์มองอย่างประหลาดใจ ''ซื้อมาให้อาจารย์เหรอ'' ''ใช่สิครับ ผมจะวื้อมาให้ใครล่ะ ก็อาจารย์ชอบกินกาแฟเย็นทุกเช้าไม่ใช่เหรอ ผมเห็นว่าวันนี้อาจารย์ไม่ได้ถือมาน่าจะลืม เลยซื้อมาให้น่ะครับ'' ''โห ไม่ต้องก็ได้ เกรงใจ'' ''ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวไม่มีแรงสอนนะ'' ธีร์รู้สึกอบอุ่นแปลกๆ เหมือนโดนเด็กมาดูแลยังไงยังงั้น ''ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ เจอกันในห้องครับอาจารย์'' ''เอ่อ โอเค ขอบใจนะ'' เปายิ้มแล้วโบกมือให้ก่อนจะเดินออกไป จะว่าไปเปาเองก็เป็นคนที่น่ารักเหมือนกัน ตอนแรกที่เห็นเปาธีร์นึกว่าเปาจะเป็นคนที่เกเรกว่านี้ซะอีก ทั้งโหวกเหวกเสียงดัง ชอบเที่ยวกลางคืน เฮฮาไปเรื่อย จริงๆแล้วเป็นคนที่ดีและใส่ใจคนอื่นมากเลยทีเดียว ธีร์เก็บของจนเสร็จเรียบร้อย หยิบกาแฟที่เปาซื้อมาให้ขึ้นมาดูด ค่อยรู้สึกตื่นขึ้นหน่อย ธีร์หยิบกระเป๋าทำงานแล้วยืนขึ้น ''อ๊ะ'' ธีร์รู้สึกปวดแปลบขึ้นมาที่หลัง ร่างกายของธีร์ไม่ค่อยแข็งแรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งแย่ ธีร์ถือของที่ต้องใช้สอนเดินไปที่ห้องเรียน เปาเข้ามาในห้องเรียนของตัวเองซึ่งเพื่อนในกลุ่มนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ''กว่าจะมานะมึง'' อ๊อฟปากระดาษใส่ เปานั่งลงข้างๆ ''ไปไหนมาเหรอเปา'' ทะเลถาม ''ไปช่วยอาจารย์ธีร์ยกของมาแล้วก็ไปปริ๊นท์ชีทมาด้วย อะ'' เปาแจกชีทให้เพื่อนในกลุ่มแล้วส่งต่อไปให้คนอื่นในคลาส ''เปิดเทอมวันแรกก็ทิ้งเพื่อนไปหาอาจารย์เลยนะ'' โชกุนแซว ''โห่โช ก็อาจารย์เค้าถือของมาหนักนี่นา'' ''แล้วเปากินข้าวหรือยัง'' ''ยังเลยเล อาจารย์น่ารักจนลืมไปกินเลยอะ'' ''เว่อร์'' ทะเลขำ ล้วงหยิบคุกกี้ในกระเป๋าส่งให้เปา ทะเลมักจะอบคุกกี้และเอาติดมาให้เพื่อนอยู่เสมอ ''ขอบคุณนะ'' เปารับมาแกะกิน ระหว่างการเรียนคลาสแรกเปานั้นไม่มีสมาธิจะเรียนเลย เอาแต่คิดถึงอาจารย์ธีร์ เฝ้ารอให้ถึงคลาสต่อไปเร็วๆ ''เมื่อไหร่จะหมดคาบวะ'' เปาฟุบลงกับโต๊ะ ''เดี๋ยวกูจะถ่ายรูปไปให้อาจารย์ดูว่ามึงไม่ตั้งใจเรียน'' เปาลุกขึ้นนั่ง ''อยากเจออาจารย์แล้ว'' ''เป็นเอามากนะ'' เหนือพูดลอยๆ ''แหม คุณชายลมเหนือ ก็คุยกับน้องวายุอยู่ทั้งคาบเลยไม่ใช่หรือไง'' เพื่อนคนอื่นยื่นหน้ามาดูหน้าจอแชทของเหนือที่คุยกับวาอยู่ เหนือรีบเอาโทรศัพท์ลงแล้วมองตาขวางใส่เพื่อน ในที่สุดคลาสที่1ก็จบลง ทุกคนในห้องต่างเดินไปนั่งคุยเล่นกับเพื่อนรอช่วงเปลี่ยนคลาส ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก ''สวัสดีครับนักศึกษา'' ธีร์ทักทายอย่างเป็นกันเองพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นอันเป็นเอกลักษณ์ ''ไม่เก็บอาการหน่อยเหรอวะ'' อ๊อฟแซวเปาที่ยิ้มหน้าบาน ธีร์สบสายตาเข้ากับเปา เปาโบกมือให้ ธีร์ยิ้มตอบ นั่งลงเตรียมสอน ''ทุกคนได้ชีทกันหมดแล้วนะครับ เดี๋ยววันนี้จะสอนแค่บทนำก่อนนะ'' ธีร์เริ่มสอน เปาเอาแต่มองธีร์ตอนสอนทั้งคาบ ธีร์เองก็หันไปสบตากับเปาอยู่บ่อยๆ เอามือจับผมของตัวเอง ผมธีร์ยุ่งหรือเปล่านะ หรือมีอะไรติดหน้าหรือเปล่า ทำไมเปามองมาแล้วยิ้มแบบนั้นหลายทีแล้ว ''งั้นวันนี้พอแค่นี้นะครับ เจอกันคลาสหน้าครับ'' ธีร์บอกปล่อยคลาส นักศึกษาค่อยๆทยอยออกจากห้องไป ''หวัดดีครับอาจารย์'' เปาเอามือเท้าคางบนโต๊ะ ''ไง มีเรียนต่อมั้ยเรา'' ''ไม่มีละครับ อาจารย์ล่ะครับ มีสอนต่อมั้ย'' ''ไม่มีแล้ว เดี๋ยวคงจะกลับบ้านเลยแหละ เปาล่ะ'' ''คงกลับห้องแหละครับ แต่หิวจังเลย'' เปาเอามือลูบท้อง ธีร์ยิ้มขำ ''ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ยล่ะ'' เปาตาลุกวาวพยักหน้ารัวๆ ''ไปครับ'' ''เออ ถามอะไรหน่อย'' ''ครับ'' ''มีอะไรติดหน้าอาจารย์เหรอ เห็นเปามองใหญ่เลยตอนที่สอนอยู่'' เปาจ้องตากับธีร์ ค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ธีร์เขินทำอะไรไม่ถูก เปายิ้ม จิ้มแก้มธีร์ ''มีครับ'' ''อะไรเหรอ'' ''ความน่ารัก'' เปายิ้มกว้าง ธีร์ชะงักไปนิดหน่อย ''ล้อเล่นน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่อยากมองอาจารย์เฉยๆ มา ผมช่วยถือ'' ''เอ่อ โอเค'' เปาถือกระเป๋าของธีร์ไปเก็บของที่ห้องพักอาจารย์ ทั้งคู่มาที่ลานจอดรถ ''เอารถอาจารย์ไปละกันนะ'' ''ครับพี่ธีร์'' ธีร์ตกใจหันไปมองรอบๆ เปาขำ ''แถวนี้ไม่มีคนหรอกครับ'' ''บอกแล้วไงว่าอยู่มอให้เรียกอาจารย์'' ''แต่พี่ธีร์บอกเวลาที่อยู่กันสองคนเรียกพี่ได้นี่ครับ'' ''พอเลย ขึ้นรถ'' เปาหัวเราะชอบใจ เปิดประตูขึ้นไปบนรถ ธีร์ตามขึ้นไป ธีร์ขับรถออกมาจากมหาลัย ''อยากกินอะไรล่ะ'' ธีร์หันไปถามเปา ''อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่พี่เลย'' ธีร์คิด ''วันนี้พี่ต้องเก็บของที่ห้อง น่าจะเยอะมาก งั้นไปกินที่ห้องพี่มั้ย'' ตาเปาลุกวาว ''ไปห้องพี่ธีร์เหรอครับ'' ''อื้ม ถือหรือเปล่า'' ''ไม่ถือเลยครับ ไปครับ'' ''ดูตื่นเต้นแปลกๆนะ'' ''เปล่านี่ครับ ดีเลย ผมจะได้ช่วยพี่ธีร์เก็บของด้วย'' ''ไม่ต้องก็ได้ แค่ไปกินข้าวก็พอ เดี๋ยวพี่จัดการเอง'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ ว่าแต่เก็บของไปไหนเหรอครับ'' ''ย้ายออกจากคอนโดน่ะ'' เปาดูตกใจ ''ทำไมล่ะครับ'' ''ก็มันเดินทางไปทำงานลำบาก บ้านเก่าของพี่ใกล้มอมากกว่า ไม่มีคนอยู่มานานแล้วด้วยตั้งแต่แม่พี่เสียไป เลยคิดว่าจะกลับไปอยู่บ้านแล้วปล่อยเช่าคอนโดน่ะ'' ''อ๋อ'' เปาโล่งอก นึกว่าธีร์จะย้ายไปไหนไกล แค่ย้ายจากคอนโดไปอยู่บ้านนี่เอง ''ถ้างั้นต้องเก็บของเยอะเลยนะครับเนี่ย'' ''ใช่ แต่ของพี่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมายหรอก เก็บไม่นานก็เสร็จ'' ''ครับ เดี๋ยวผมช่วยเอง'' สักพักก็มาถึงคอนโดของธีร์ ทั้งคู่ขึ้นลิฟท์ไปชั้นบน เปารู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากที่ได้มาห้องธีร์ ประตูลิฟท์เปิดออก เปาเดินตามธีร์ไปที่ห้อง ธีร์ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้อง ห้องของธีร์นั้นสะอาดสะอ้านมาก ทุกอย่างถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบสบายตา พื้นไม้เงาวับ ฝุ่นแทบไม่มี ต่างจากห้องของเปาลิบลับ ''เดี๋ยวนั่งรอที่โซฟาก่อนก็ได้นะ พี่ขอไปดูก่อนว่ามีอะไรให้กินมั้ย'' เปาพยักหน้า นั่งลงที่โซฟา เอาหมอนขึ้นมากอด ธีรืเดินไปที่ครัว นั่งลงเปิดตู้เย็นดูว่าพอจะมีของใช้ทำอาหารได้บ้างมั้ย เปาเอาหมอนขึ้นมาดม กลิ่นของธีร์คงติดอยู่กับหมอนบ้างสินะ หอมไปหมดทั้งห้องเลย ''เปา'' ''ครับพี่!'' เปารีบเอาหมอนวางลง ''อยากมาช่วยมั้ย'' ''เอาสิครับ'' เปาลุกขึ้นเดินไปหาธีร์ในครัว ''ตั้งแต่มาอยู่ไม่ค่อยได้ใช้ครัวเลย ใช้สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน'' ธีร์เอาผักใส่ในกาละมังเหล็ก ''ล้างผักให้หน่อยนะ'' ''ได้เลยครับ'' เปาเอาผักไปล้างที่ซิ้ง ธีร์เอาผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนออกมาใส่ เปามองแล้วก็อดยิ้มในความน่ารักของธีร์ไม่ได้ ธีร์เอาเขียงขึ้นมาวางแล้วหั่นเนื้ออย่างคล่องแคล่วดูชำนาญ ''โห เหมือนเชฟเลยนะครับ'' ''ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ก่อนทำให้คนที่บ้านกินบ่อยน่ะ'' ธีร์เอาเนื้อที่หั่นเสร็จไปล้าง เปาเอาผักที่ล้างเสร็จแล้วให้ธีร์ ''จะทำอะไรเหรอครับ'' ''ต้มซูเปอร์เนื้อน่ะ ชอบกินเนื้อไม่ใช่เหรอ'' ''ใช่ พี่รุ้ได้ไงอะครับ'' ''ก็เปาเคยบอกพี่ตอนที่ไปกินชาบูวันนั้นไง'' ''พี่จำได้ด้วยเหรอครับเนี่ย'' ''ก็จำได้สิ'' เปาดีใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญขึ้นมาบ้าง ''เปาหุงข้้าวเป็นมั้ย'' เปาส่ายหัว ''ไม่เคยทำเลยเหรอ'' ''ไม่ครับ'' ปกติที่บ้านจะทำให้กินตลอด ไม่ก็ซื้อกินเอา ''มา เดี๋ยวสอน'' ธีร์เอาหม้อหุงข้าวตั้ง ตักข้าวสารใส่ลงไป ''เอานิ้วจุ่มไว้'' ธีร์จับมือของเปาลงไปในหม้อ เปารู้สึกใจเต้นแรงเมื่อมือของธีร์สัมผัสกับเปา ''ใส่น้ำ1ข้อนิ้วพอ'' ธีร์เปิดน้ำ ''เอาใส่ในหม้อแล้วกดตรงนั้นนะ'' ''คะ..ครับ'' เปาหุงข้าวให้ธีร์ อมยิ้มอยู่คนเดียว ''เวลาอยู่คนเดียวจะทำไงล่ะเนี่ย ต้องหาแฟนทำอาหารเป็นแล้วมั้ง'' ''นั่นสิครับ คงดีมากเลย'' ธีร์เหลือบตามามองเปานิดหน่อย ''ใกล้เสร็จแล้ว ไปนั่งรอเถอะ'' ''ครับ'' เปาเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ธีร์ยกอาหารมาวาง ''หอมมากครับ'' เปาชม ธีร์วางจานข้าวให้แล้วนั่งลง ''ลองชิมดูก่อน พี่ไม่ได้ทำอาหารนานแล้ว ไม่รู้จะถูกปากเรามั้ย'' ้เปาตักน้ำแกงชิม ทำตาโต ''อร่อยมากเลยครับ'' ธีร์ยิ้มพอใจ ''กินกันเถอะ'' ''โชคดีจังนะผมเนี่ย'' ''ทำไมเหรอ'' ''ได้กินกับข้าวฝีมือพี่ธีร์'' เปายิ้มกว้าง ธีร์ยิ้ม ''กินเยอะๆ'' เปากินอย่างเอร็ดอร่อย ธีร์ตักกินบ้าง ใช้เวลาไม่นานก็ซุปหมดหม้อ ''อร่อยมากเลยครับ'' เอาลูบท้อง ''เชื่อ กินซะเกลี้ยงเลย'' ธีร์ขำ เอาจานไปล้าง เปาเดินมาช่วยล้างด้วย ''แล้วจะเริ่มเก็บของเลยมั้ยครับ'' ''อื้ม เดี๋ยวจะเริ่มเก็บแล้วล่ะ เก็บแค่อะไรเล็กๆน้อยๆก่อน'' ''มาครับ ผมช่วย'' ทั้งสองเริ่มต้นเก็บของใส่กล่องกระดาษ ธีร์พับเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยได้ใส่ไปก่อน ส่วนเปาเก็บหนังสือบนชั้นลงมา รูปถ่ายใบหนึ่งปลิวตกลงมา เปาหยิบขึ้นมาดู ''อันนี้น้องชายพี่เหรอครับ'' เปาชูรูปให้ธีร์ดู ''อ๋อ รูปพี่นี่แหละ ตอนสมัยมัธยมน่ะ'' ธีร์ในชุดนักเรียนนั้นหล่อน่ารักมาก หน้าตาไม่ค่อยเปลี่ยนไปเลย ''ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะครับ'' ''จะบอกให้ว่าตอนเรียนพี่มีสาวมาจีบตรึมเลยนะ'' ''เหรอครับ'' เปาดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ''มีสาวมาจีบเยอะ แล้วอาจารย์ไม่มีแฟนเหรอครับ'' ''ก็มีสิ แต่ก่อนนะ ตอนนี้น่ะไม่มีหรอก'' ''อ๋อ'' เปาเอารูปเก็บใส่กล่อง มีอัลบั้มรูปเป็นเล่มอยู่บนชั้น เปาหยิบลงมาดู เป็นรูปสมัยที่ธีร์เรียนมหาลัย ดูหล่อกว่าตอนมัธยมเสียอีก ''นี่พี่ตอนเรียนมหาลัยสินะครับ'' ''ใช่ น่าจะปีสองมั้ง'' เปามองไปที่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่เกาะแขนธีร์อยู่ในรูป ''ข้างๆนี่ใครเหรอครับ ดูสนิทกันจัง'' ''แฟนสมัยเรียนน่ะ'' ''อ๋อ'' เปามอง งี้ก็แปลว่าธีร์ชอบผู้หญิงสินะ ธีร์สังเกตว่าเปาดูเศร้าแปลกๆ ''เป็นอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่าครับ'' เปาเก็บของต่อเงียบๆ ธีร์แอบมองเปาเป็นระยะๆ ดูเปาจะอารมณ์เสียเพราะอะไรสักอย่าง จนกระทั่งเก็บของเสร็จ ''ขอบคุณที่ช่วยเก็บนะ'' ''ครับพี่ ขอบคุณที่ทำอาหารให้กินนะครับ งั้นผมขอกลับก่อน'' เปายกมือไหว้ทำท่าจะเดินออกไป ธีร์ดึงชายเสื้อเปาเอาไว้ ''เดี๋ยวสิ'' เปาหันกลับมา ''ครับ'' ''กินเบียร์มั้ย'' เปาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ''เบียร์?'' ''อืม พอดีพี่ซื้อติดตู้เย็นไว้กินไม่หมด ช่วยกินหน่อยได้มั้ย'' เปามองหน้าธีร์แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ ''ได้ครับ'' ธีร์เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มาสองกระป๋อง ทั้งคู่นั่งที่พื้นหลังพิงโซฟา ''ขอบคุณครับ'' เปารับมาเปิดกิน ธีร์เปิดกระดกกินบ้าง ''พี่กินเบียร์ด้วยเหรอครับ'' ''ไม่ได้กินมานานแล้วน่ะ'' ''แล้วทำไมอยู่ๆถึงอยากกินล่ะครับ'' ''ก็..ก็เห็นว่ายกของเหนื่อย กินอะไรเย็นๆหน่อยน่าจะดี'' เปาพยักหน้า กระดกกินไปอึกใหญ่ ''กินเก่งจริงๆนะเนี่ย'' ''พอตัวแหละครับ'' เปาหัวเราะ ธีร์ยิ้มได้ที่เปาหน้าเริ่มหายเครียด ''เอาอีกมั้ย'' ''เอาครับ'' ธีร์เดินไปหยิบมาอีกหลายกระป๋อง เปากระดกเอาๆ ธีร์ได้แต่มองดูแล้วค่อยๆจิบกระป๋องแรกของตัวเอง ''เบาๆหน่อย'' ธีร์ห้ามไว้ เปาเอาแต่กระดกจนตอนนี้หน้าแดงไปหมด ''เป็นอะไร ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย'' ''ผมเครียดครับ'' ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของเปาบ่งบอกว่าเมาแล้ว ''เครียดเรื่องอะไร บอกพี่ได้นะ'' เปาหันมามองจ้องตากับธีร์ ''บอกได้จริงๆเหรอครับ'' ''อืม ได้สิ'' เปากระดกเบียร์ดื่มอีกครั้ง ''พี่เคยมีความรักปะ'' ''เคยสิ'' ''แล้วสมหวังปะ'' ''ก็สมหวังบ้าง'' ''แล้วพี่เคยผิดหวังกับความรักมั้ย'' ''ก็ต้องเคยอยู่แล้ว'' ''แล้วทำไมผมถึงมีแต่ผิดหวังไม่เคยสมหวังเลยวะพี่'' เสียงเปาเมาแอ๋ ''ผมอะ มีคนเข้ามามากมาย ได้กัน แล้วก็แยกย้าย เป็นอย่างนี้มาตลอด แต่พี่รู้ปะ ผมอะไม่ได้อยากแยกย้ายเลย ผมอยากมีความรัก อยากมีแฟน ไม่ได้อยากมีแค่คู่นอนอะ'' ''แล้วทำไมไม่หาแฟนล่ะ อย่าหาคู่นอนสิ'' ''ก็ไม่ว่าผมจะคุยกับใคร สุดท้ายมันก็จบแค่ที่เซ็กส์แค่นั้น ผมเคยมีคู่นอนคนนึง พี่เค้าน่ารักมากเลยพี่ เพอร์เฟคไปหมดเลย ผมโคตรชอบเค้าเลยพี่ แล้วพี่รู้ปะตอนผมบอกว่าชอบเค้าบอกว่าอะไร เค้าบอกว่าคิดกับผมแค่น้องชาย น้องชายอะไรเอากับพี่วะ'' เปาโยนกระป๋องเบียร์ น้ำตารื้น ''ผมผิดหวังมากเลยพี่ ทำไมทุกครั้งที่ผมอยากจริงจังกับใครมันต้องผิดหวังตลอดเลย ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมไปแอบชอบคนที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ทั้งเรื่องอาชีพ อายุ'' ''เรื่องพวกนั้นไม่เกี่ยวสักหน่อย'' ''ไม่มีทางหรอกพี่ เค้าไม่น่าจะชอบผมหรอก'' ''อย่าเพิ่งตัดใจสิ ถามเค้าไปตรงๆหรือยัง'' เปาส่ายหัว เริ่มร้องไห้ ธีร์ตกใจดึงเปาเข้ามากอดไว้ ''ร้องไห้ทำไม'' ''ผมอิจฉาพวกที่มีความรัก ไม่มีใครรักผมสักคนเลยพี่ ทำไมอะ ผมไม่มีอะไรดีเลยเหรอ ผมไม่สมควรที่จะมีความรักดีๆเหรอ ทำไมอะ ใจร้ายกันจังเลย'' เปาร้องไห้ฟูมฟายคาอกธีร์ ธีร์ลูบหัวปลอบเปา ''อย่าพูดแบบนั้นสิ มีคนตั้งเยอะแยะที่รักและเป็นห่วงเปานะ'' เปาเงยหน้ามองธีร์ทั้งน้ำตา ''แล้วพี่ล่ะครับ'' ธีร์มองหน้าเปาแล้วรู้สึกสงสารจนพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าเปาไปเจออะไรมาบ้างแต่คงเหนื่อยน่าดู ''อืม พี่ต้องเป็นห่วงเปาอยู่แล้ว'' ''แล้วพี่รักผมมั้ย'' เปาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง ''ไม่ต้องตอบหรอก'' เปาซบอกธีร์อีกครั้ง เงยหน้ามามอง ''พี่ชอบผมบ้างมั้ยครับ'' ธีร์ไม่ค่อยเข้าใจที่เปาถามเท่าไหร่ แต่ถ้าถามว่าชอบมั้ย เปาก็เป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง ''ชอบดิ'' เปายิ้ม ''แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ'' เปาเอาหน้าถูกับอกของธีร์ ธีร์ขำ เวลาเมาแล้วขี้อ้อนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ''พี่ครับ'' ธีร์ก้มหน้าลงไป เปายื่นมือกดหัวของธีร์ลงไป ปากของทั้งคู่ประกบกัน ธีร์ตกใจมาก พยายามที่จะดึงหน้าออกแต่เปากดเอาไว้ ''อืออ'' เปาเริ่มขยับริมฝีปากบดกับธีร์เบาๆ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปหมด ''เปา เมาแล้ว'' ''ผมเมาแล้วเหรอ'' เปาพูดก่อนจะดึงธีร์เข้าไปจูบอีกครั้ง ถึงจะเมาแต่ลีลาการจูบของเปานั้นไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ทำเอาธีร์แทบจะเคลิ้มไปกับริมฝีปากหนาอุ่นของเปา สายตาหยาดเยิ้มที่มองมาทำให้ธีร์รู้สึกแปลกๆ เปาสอดลิ้นเข้ามาในปากของธีร์ รสชาติแอลกอฮอลไหลเข้ามาในปากของธีร์ ธีร์ดันเปาออก เปาหลับล้มลงนอนทับธีร์ ธีร์ประคองเปาเอาไว้ นั่งนิ่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ เอามือจับริมฝีปากของตัวเอง ''น้องมันเมา น้องมันเมา'' ธีร์พูดย้ำกับตัวเอง พยุงเปาให้ลุกขึ้น ''ไปนอนดีๆเปา'' ''อืออ'' ธีร์ส่ายหัว ไม่น่าให้เปากินเบียร์เลย ธีร์พาเปาไปถึงเตียงได้สำเร็จ มองดูเปาที่นอนแผ่อยู่ ใบหน้าแดงเปรอะไปด้วยน้ำตา ธีร์นั่งลงข้างๆเปา เอามือปัดผมที่ปรกหน้าเปาอยู่ออก ''เช็ดตัวให้ดีมั้ยนะ'' | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-8-21 01:38:42
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-8-21 01:45:38
โพสต์ 2022-8-21 02:22:00
โพสต์ 2022-8-21 07:00:51