แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2022-9-5 02:49 3 j Y& }2 [) U- ]( Q7 u
- x% A: v4 u8 ^3 t/ u2 e+ e, F
, v9 Y1 C' k9 u2 I) |0 w
หมี หมีนอนอยู่บนเตียง สั่นขาไปมา ในมือถือบัตรนักศึกษาของน้องผู้ชายตัวเล็กที่ชนกันเมื่อวานนี้ คนในคณะที่รู้จักกับน้องเค้าให้ไอจีกับหมีมา หมีเลื่อนจอโทรศัพท์์รีเฟรชย้ำๆ 'น้องศศินครับ' หมีอ่านข้อความของตัวเองที่ส่งไปหาน้องผู้ชายคนนั้นตั้งแต่เมื่อคืน นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังไม่ขึ้นว่าอ่านแล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าไม่เห็นหรือว่าอะไร เพราะไม่ได้ฟอลกันหรือเปล่านะ หมีฟอลไปแล้วแต่ศศินก็ยังไม่ฟอลกลับ สงสัยยังไม่ได้เข้ามาเล่น ที่หมีพะว้าพะวงเพราะว่าบัตรนักศึกษาเป็นของสำคัญ เกิดต้องใช้ขึ้นมาแล้วหาไม่เจอจะเป็นเรื่องเอา หมีถอนหายใจ คงจะยังไม่ตอบในเร็วๆนี้หรอก หมีกดเข้าไปในไอจีของศศิน รูปส่วนใหญ่เป็นรูปดอกไม้ต้นไม้พืชพักผลไม้ต่างๆ ยังกับเพจโปรโมทสวนยังไงยั้งงั้น แต่ก็มีรูปผู้ชายตัวเล็กน่ารักคั่นอยู่ประปราย ใส่ชุดทำสวนแล้วยิ่งดูน่ารัก ท่าทางจะชอบใส่เอี๊ยมละมั้ง แต่ใส่แล้วน่ารักมากจนหมียังต้องอมยิ้มออกมา จริงๆก็แค่ผู้ชายน่ารักคนหนึ่งทำไมหมีถึงรู้สึกถูกใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ โทรศัพท์ของหมีดังขึ้น หมีดูชื่อคนที่โทรมาแล้วรู้สึกแปลกใจ ''ฮัลโหล ว่าไงไออ๊อฟ'' ''เออ ทำไรวะ'' ''นอน ร้อยวันพันปีไม่โทรมา มีอะไร ทะเลาะกับพี่ปิ่นหรือไง'' ''พวกกูรักกันดีโว้ย ไม่ได้อกหักอย่างคาสโนว่าถอดเขี้ยวแถวนี้'' ถ้าเป็นคนอื่นหมีคงจะด่าไปแล้ว แต่นี่เป็นอ๊อฟเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเด็ก ทั้งคู่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจนม.ปลาย พอเข้ามหาลัยก็เข้าคณะทันตะเหมือนกัน แต่อ๊อฟซิ่วไปเพราะรู้สึกว่าคณะนี้มันไม่ใช่สำหรับอ๊อฟและเริ่มเรียนใหม่ที่คณะแพทย์ ทำให้อีอฟเรียนช้ากว่าหมี1ปี ช่วงหลังมานี้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะเรียนคนละคณะ บวกกับทั้งคู่ก็มีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ แต่ตอนที่หมีอกหักจากน้ำก็มีอ๊อฟนี่แหละที่คอยโทรมาหาชวนไปนั่นไปนี่ รวมถึงเปาด้วยอีกคน ''แล้วตกลงมึงมีอะไร'' ''ว่างมั้ยวะ'' ''ว่าง ไม่มีเรียน'' ''ไปเดินจตุจักรกัน'' ''ตอนนี้เลยเหรอ'' ''เออ'' ''ขี้เกียจว่ะ'' ''ไปด้วยกันหน่อย มึงอยู่แต่ห้อง ออกไปเดินเล่นบ้างเหอะ'' ''กูไม่อยากไปเห็นคนรักกันว่ะ'' ''ไอพี่ปิ่นเข้าเวรไปไม่ได้'' ''อ๋อ ผัวมึงไม่ว่างเลยโทรมาชวนกูว่างั้น'' ''ผัวพ่อมึงอะ เมียกู เออ ไม่งั้นกูจะมาชวนมึงเหรอ'' ''ไอควาย มารับกูมั้ยล่ะ'' ''เออ เดี๋ยวกูไปรับ แดกอะไรยัง'' ''ยัง ไปหาแดกข้างนอกก็ได้'' ''โอเค กูเพิ่งถึงห้อง น่าจะไปถึงคอนโดมึงตอนบ่ายสอง'' ''ได้ เดี๋ยวกุเล่นเกมรอ ถึงแล้วบอกละกันเดี๋ยวกูลงไป'' ''เออๆ'' อ๊อฟวางสายไป หมีลุกจากเตียง ยืดแขนบิดขี้เกียจ ถอดเสื้อผ้าออกโยนใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ต้องถอนหายใจ ศศินยังไม่อ่านข้อความของหมีเลย เดี๋ยวก็คงตอบแหละมั้ง หมีใส่เสื้อผ้าแล้วมานั่งเล่นเกมที่โซฟารออ๊อฟ ผ่านไปพักใหญ่อ๊อฟก็ส่งข้อความมาว่าถึงแล้ว เอาจริงหมีไม่ค่อยอยากไปไหนสักเท่าไหร่เพราะยังรู้สึกซมอยู่ แต่ออกไปข้างนอกบ้างก็คงจะดี หมีหยิบกระเป๋าปิดห้องลงมาข้างล่างคอนโด เดินมาที่รถสีขาวของอ๊อฟที่จอดรออยู่ ขึ้นมาบนรถ ''หายหัวเลยนะมึง'' อ๊อฟทักทายทันทีที่เจอเพื่อน ''มึงนั่นแหละหายหัว ติดหีจนลืมเพื่อน'' ''แต่กูมีหีให้ติดนะ'' หมีชูนิ้วกลางใส่ อ๊อฟขำ ''เออ ออกมาจากถ้ำหมีบ้างเถอะไอสัส เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องคงจะดีขึ้นหรอก'' ''พูดดีเหมือนเคยอกหักเลยนะมึง'' ''ไม่เคยหรอก แต่ปลอบมาเยอะ'' ''ครับไอพี่อ้อยพี่ฉอด'' ''ปะ หาไรแดกดีกว่า'' ''เออ กูหิวละ'' ทั้งคู่มาถึงสวนจตุจักร แน่นอนว่าวันหยุดแบบนี้มีผู้คนมาเดินกันมากมาย ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นชายหญิงที่แต่งตัวอย่างไม่ยอมกัน ''คนเยอะจังวะ'' อ๊อฟบ่น ''มึงชวนกูมาเองแท้ๆยังจะบ่นอีก'' อ๊อฟและหมีกลายเป็นจุดสนใจทันที ผู้ชายหน้าตาดีสองคนเดินด้วยกันแน่นอนว่าต้องถูกมองจากคนรอบข้างเป็นธรรมดา โดยเฉพาะหมีที่หุ่นล่ำบึ้กตัวสูงใหญ่กว่าคนอื่นมากจนเด่นออกมา ''คนมองมึงเยอะจังวะ'' ''ธรรมดา กูมันหล่อ'' ''ควาย เค้ามองกูด้วยเถอะ'' ''กูจะไปฟ้องพี่ปิ่น'' ''มึงคิดว่ากูกลัวเหรอ'' ''แล้วกลัวมั้ย'' ''กลัว'' ''เออ'' ''เออ หาไรแดก'' ทั้งคู่หัวเราะ นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่ได้มาเดินเล่นด้วยกันแบบนี้ ทั้งคู่แวะมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าเด็ดด้วยกัน หมีเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลายรอบแต่ศศินก็ยังไม่อ่านสักที อ๊อฟที่เห็นสีหน้าของเพื่อนเลยเป็นห่วง ''เป็นไรวะมึง'' ''น้องมันไม่ตอบแชทกูว่ะ'' ''น้องไหนวะ'' หมีเล่าเรื่องศศินให้อ๊อฟฟัง ''แหม ทำใจจากเพื่อนกูได้แล้วเหรอ'' ''ไม่ได้เกี่ยวกับทำใจได้หรือไม่ได้ กูจะคืนบัตรให้น้อง'' ''แค่นั้นจริงเหรอ'' ''เออ แค่นั้นแหละ บัตรน้องอยู่ที่กูกูไม่สบายใจ'' ''อ๋อ'' ''มึงไม่เชื่อ'' ''เออ ไม่เชื่อ'' หมีมองบนใส่เพื่อนตัวเอง หลังจากที่กินเสร็จทั้งคู่ก็ไปเดินเล่นดูนั่นนี่กันต่อ อ๊อฟเดินเลือกเสื้อผ้าอยู่หลายร้าน ''มึงว่าตัวนี้ไอปิ่นจะชอบมั้ยวะ'' ''กูจะไปรู้มั้ยเนี่ย'' ''กูใส่แล้วเป็นไง'' ''หล่อน้อยกว่ากู'' อ๊อฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมาวิดิโอคอลกับปิ่น ''ปิ่น เอาเสื้อปะ'' ''กูเรียนอยู่อ๊อฟ'' ''ไม่ว่างคุยเหรอ โทษๆ'' ''เดี๋ยวกูโทรหา เอาสีขาว'' อ๊อฟยิ้มกว้าง หมีไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ ที่มาก็เพราะอ๊อฟลากมานั่นแหละ ปิ่นมองไปที่ทางเข้าโซนตลาดต้นไม้ ''อ๊อฟ เดี๋ยวกูมานะ'' ''เออๆ'' หมีเดินเข้ามาในตลาดต้นไม้ มีร้านขายต้นไม้นานาพันธุ์มากมายเรียงราย จะว่าไปในนี้ก็บรรยากาศดีเหมือนกัน หมีไม่ได้ชอบต้นไม้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรถึงมาเดินตรงโซนนี้ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของหมีดังขึ้น หมีคิดว่าคงจะเป็นอ๊อฟที่ส่งข้อความมาตาม แต่ก็ต้องตาโตเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาคือคนที่หมีรอให้ตอบมาทั้งวัน 'ครับ?' 'จำพี่ได้มั้ย ที่เดินชนเมื่อวันก่อน' 'ทำไมเหรอครับ' 'น้องทำบัตรนักศึกษาตกน่ะครับ' 'อยู่ที่พี่เหรอครับ' 'ใช่ จะให้พี่คืนให้ที่ไหนดี' 'ที่มหาลัยก็ได้ครับ' หมีเดินจะกลับออกไปหาอ๊อฟ เป็นจังหวะที่อ๊อฟโทรมาพอดี ''มึงอยู่ไหน'' ''กำลังจะกลับไปที่เดิม เสร็จละเหรอ'' ''เออ เดี๋ยวจะไปรับไอปิ่นละ'' สายตาของหมีเหลือบไปเห็นป้ายไม้อันหนึ่ง ''มึงกลับไปก่อนเลยนะอ๊อฟ'' หมีวางสายแล้วเดินเข้าไปในร้านนั้นทันที ร้านนี้เป็นเหมือนซุ้มไม้ขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้ต้นไม้มากมายวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ หมีอ่านป้ายนั้นอีกครั้ง 'ศศินพฤกษา' ''สวัสดีครับ เชิญเดินดูก่อนได้เลยนะครับ'' เสียงเล็กน่ารักทำให้หมีหันไปมอง
! A/ G9 P ?& b5 X' E: ]( C
ศศิน ศศินยืนมองมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ศศินนั้นตัวเตี้ยกว่าหมีมากจนหมีต้องก้มหน้าลงไปมอง เอวบางร่างเล็ก ผิวขาวออร่า หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ใส่ชุดเอี๊ยมขาสั้นโชว์ขาเรียวเล็ก ''พี่ครับ'' ศศินเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นหมีนิ่งไป ''เอ่อ ครับ'' ''พี่มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ'' ''พี่มาเที่ยวกับเพื่อนอะ บังเอิญจังเนอะ'' ''นั่นสิครับ'' ศศินยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่น่ารักมาก ''อ้อ นี่'' หมียื่นบัตรนักศึกษาคืนให้ ศศินรับคืนไป ''ขอบคุณที่เก็บไว้ให้นะครับ กำลังเครียดเลย นึกว่าต้องไปทำใหม่วุ่นวายซะแล้ว'' ''ไม่เป็นไรครับ'' หมีเกาหัวแก้เขิน คิดว่าจะยังไงต่อดี ศศินเองก็งงว่าจะยังไงต่อ ''พี่ทักไปตั้งแต่เมื่อวานแต่ศศินไม่ตอบสักที นึกว่าไม่อยากคุยกับพี่ซะแล้ว'' ''พอดีเมื่อวานผมรีบมาก งานเยอะ เหนื่อยด้วย กลับถึงห้องก็หลับเป็นตาย้ลยครับ ขอโทษด้วยนะครับ'' ใครจะไปโกรธท่าทางน่ารักแบบนั้นลงล่ะ ''ไม่เป็นไรหรอก เออ พี่ชื่อหมีนะ'' ''ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ'' หมีทำหน้างง ''รู้ได้ไงอะ'' ''ก็พี่เป็นเดือนทันตะนี่ครับ ใครจะไม่รู้จักล่ะ'' จริงด้วย หมีเองก็เป็นคนดังในมอนี่นา ''ผมชื่อศศินนะครับ'' ''แล้วชื่อเล่นล่ะ'' ''ก็ศศินนี่แหละครับ'' ศศินยิ้มกว้าง ''ศศินอยู่คณะเกษตรเหรอ'' ''ครับ วันนั้นที่เดินชนพี่เพราะผมต้องรีบไปประจำบูธขายต้นไม้นั่นแหละครับ'' ''อ๋อ'' ''แล้วพี่ไปซื้อต้นไม้เหรอครับวันนั้น'' ''เอ่อ อืม ใช่ พี่กำลังหาต้นนไม้ไปประดับห้องพอดี'' ''แล้วได้ซื้ออะไรไปมั้ยครับ'' ''ไม่ได้ซื้อเลย'' ''เลยมาเดินดูที่นี่ใช่มั้ยล่ะครับ'' จริงๆแค่ตามเพื่อนมาต่างหาก ''ใช่ๆ พี่ชอบต้นไม้มาก แต่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากหรอก ศศินช่วยแนะนำพี่หน่อยได้มั้ยครับ'' ''ได้สิครับ เข้าไปข้างในกันก่อนก็ได้ครับ'' หมีพยักหน้า เดินตามหลังศศินเข้าไปข้างใน ''พี่หมีจะเอาไว้ที่ระเบียงหรือในห้องเหรอครับ'' เสียงเล็กๆของศศินเวลาเรียกชื่อหมีทำเอาหมีแทบหุบยิ้มไม่ได้ ''ไว้ในห้องครับ'' ''ถ้าที่ฮิตๆกันก็จะเป็นพวกต้นไม้ที่ฟอกอากาศได้ครับ เช่นลิ้นมังกร มอนสเตอร่า พลูด่าง ไม่ก็พวกต้นไม้เล็กๆตั้งบนโต๊ะอย่างพวกกระบองเพชรน่ะครับ '' ''อ๋อ'' หมีฟังครบทุกคำและประโยคแต่สนใจแค่เสียงน่ารักของศศินเท่านั้น ไม่เข้าใจหรอกว่าที่ศศินพูดมาคืออะไร ''พี่หมีมีต้นที่ดูไว้เป็นพิเศษมั้ยครับ'' ''มีต้นไม้สำหรับคนอกหักมั้ย'' ''ไม่ว่าต้นอะไรก็เหมาะทั้งนั้นแหละครับ ความรักมันก็เหมือนการปลูกต้นไม้นั่นแหละ ถ้าพี่ดูแลเอาใจใส่มัน มันก็จะตอบแทนด้วยการเบ่งบานมอบความสวยงามให้ แต่ไม่ได้บอกว่าปลูกต้นไม้ดีกว่าความรักนะครับ เพราะบางทีเราตั้งใจปลูกแทบตายก็ไม่ขึ้นให้ โดยที่เราไม่รู้เลยว่าทำอะไรพลาดไปทั้งๆที่คิดว่าทำดีที่สุดแล้ว เหมือนความรักเลยใช่มั้ยล่ะครับ'' คำพูดของศศินทำให้หมีรู้สึกเจ็บแปลกๆ ''ศศินช่วยเลือกให้หน่อยจะได้มั้ย'' ''จะดีเหรอครับ'' ''ดีสิ พี่เชื่อใจคนขาย'' ศศินยิ้ม ''ได้ครับ งั้นรอแปปนึงนะครับ'' ศศินจัดต้นไม้ให้กับหมีโดยมีหมีนั่งมองคนตัวเล็กเดินไปมาทั่วร้านเหมือนต้องมนต์สะกด ทุกท่วงท่าของสศินนั้นดูน่ารักไปหมด ถึงจะดูตัวเล็กบอบบางแต่สามารถยกกระถางต้นไม่ได้อย่างคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง ''นี่ครับ'' ศศินวางถุงใส่ต้นไม้หลายถุงไว้ที่หน้าร้าน ''ผมจัดให้เป็นลิ้นมังกร2 มอนสเตอร่า2 ถ้าพี่หมีไม่ค่อยรู้เรื่องต้นไม้เริ่มด้วยสองต้นนี้ก่อนก็ได้ครับ ดูแลง่ายแถมยังดูสวยคลาสสิคเข้าได้กับทุกสไตล์การแต่งห้องด้วย'' ''รู้เรื่องต้นไม้เยอะเลยนะครับเนี่ย'' ''ก็ผมเรียนเกษตรนี่ครับ'' ศศินขำ ขนาดเสียงหัวเราะยังน่ารักเลย ศศินยื่นถุงมาให้ หมีรับต่อมาจากศศิน ทันทีที่มือของทั้งคู่สัมผัสกันหมีก็ฟินทันที มือของศศินที่ควรจะหยาบเพราะยกของหนักกลับนุ่มเนียนเหมือนมาร์ชเมลโล่ หมีโอนเงินจ่ายค่าต้นไม่เสร็จสรรพ ศศินเดินตามมาส่งหมีที่หน้าร้าน ''ขอบคุณที่อุดหนุนนะครับ'' ศศินพูดยิ้มๆ ''ร้านนี้เป็นร้านของศศินเหรอ'' ''ของพ่อน่ะครับ'' ''แล้วศศินมาขายทุกวันมั้ย'' ''ไม่ครับ มาแค่เฉพาะวันที่ว่างเท่านั้นแหละ'' ''อ๋อ'' หมีผิดหวังนิดหน่อย ''ชื่อร้านกับชื่อศศินเหมือนกันเลยเนอะ'' ''ใช่ครับ พ่อผมชอบต้นไม้มาก อยากเปิดร้านต้นไม้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนที่ได้เจอกับแม่ผม พ่อบอกว่าชอบพาแม่ไปนั่งดูพระจันทร์ด้วยกันบ่อยๆ เลยตั้งชื่อร้านว่าศศินที่แปลว่าพระจันทร์ แล้วก็เอาชื่อร้านที่พ่อรักมาตั้งเป็นชื่อผมครับ'' ''น่ารักดีเนอะ'' ''นั่นสิครับ พี่หมีล่ะครับ ทำไมชื่อหมี'' ''ตัวใหญ่มั้ง'' หมีเบ่งกล้าม ศศินขำ ''กลับดีๆนะครับพี่หมี'' หมียังอยากคุยต่ออยู่เลย แต่ทำยังไงได้ ''เจอกันนะครับ'' ''ครับ อ้อ เดี๋ยวครับพี่'' ศศินวิ่งกลับเข้าไปในร้าน ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กกลับมาหาหมีพร้อมกับยื่นอะไรบางอย่างมาให้ มันคือต้นไม้เล็กๆรููปหัวใจ ''กระบองเพชรรูปหัวใจเหรอ'' ''เปล่าครับ มันเรียกว่าต้นโฮย่ารูปหัวใจ มันไม่ใช่กระบองเพชรแต่เป็นพืชน้ำไม้เลื้อย คนชอบคิดว่ามันเป็นกระบองเพชรเพราะสีกับพื้นผิวมันครับ'' ''เหมือนเรียนอยู่เลยนะเนี่ย'' ''ผมให้แทนคำขอบคุณที่เก็บบัตรไว้ให้ครับ'' ''ไม่ต้องก็ได้'' ''ไม่เป็นไรครับ รับไปเถอะ ดูแลง่ายแถมน่ารักด้วย'' หมีรับมา ''ขอบคุณนะครับ'' ''ครับ ผมกลับไปทำงานต่อก่อนนะครับ'' ศศินโบกมือบ๊ายบายก่อนจะกลับเข้าไปในร้าน หมีเดินมาตามทาง มองต้นไม้รูปหัวใจนั้นไม่วางตา จนกระทั่งกลับมาถึงห้อง หมีจัดแจงเอาต้นไม้ออกมาวางตกแต่งห้อง ''จู่ๆก็ได้ต้นไม้ กูล่ะงง'' หมีวางต้นไม้รูปหัวใจไว้บนโต๊ะ นั่งมองมันแล้วยิ้มออกมา ''น่ารัก'' โทรศัพท์ของหมีดังขึ้น อ๊อฟนั่นเอง หมีรับสาย ''ว่าไง'' ''ถึงบ้านยังวะ'' ''ถึงแล้ว'' ''มึงไปไหนมา'' ''ก็แวะไปดูต้นไม้เข้าห้องเฉยๆ'' ''มึงสนใจเรื่องต้นไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่'' ''กูแค่อยากตกแต่งห้องเฉยๆให้มันเหมาะสมกับคนหล่ออย่างกู มึงเถอะ ไหนบอกไปรับปิ่นไง'' ''ไปมาแล้ว แต่ลืมไปว่าวันนี้มันเข้าเวรดึก'' ''อ้าว แล้วมึงยังไง'' ''กูก็หงอยไง'' ''สมน้ำหน้าไอควาย'' ''นั่นแหละ ออกมาแดกเหล้ามั้ย'' ''อารมณ์ไหนของมึง'' ''บาร์หลังมอวันนี้เป็นคืนส่งเพลง'' ''อ๋อ คืนส่งเพลง ไม่ได้ไปนานละเหมือนกันนะ ใครไปบ้างวะ'' ''เพื่อนๆกันนี่แหละ'' ''แปลว่า'' ''ถ้าหมายถึงน้ำ เห็นบอกว่ามีเตรียมติวน่าจะมาไม่ได้'' ''เออ ก็ไม่ได้จะอะไรหรอก ถามเฉยๆ'' ''ตกลงมึงไปมั้ย'' ''เจอกันที่ร้าน'' ''ต้องแบบนี้สิวะ''
" v, p9 \8 R; C* V2 ~ M: J$ P8 Q
หมีขับรถมาที่บาร์หลังมอ ที่นี่เป็นเหมือนสถานที่รวมตัวของนักเรียนมหาลัยB เพราะอยู่ใกล้ อาหารอร่อย เหล้าเบียร์เยอะ ราคาเป็นกันเอง ดนตรีมีทั้งเต้นมันส์ๆและดนตรีสดชิวๆ คืนนี้ก็มีคนมาสังสรรค์กันมากมายเช่นเคย หมีก้าวลงมาจากรถสีดำคันหรู ผู้คนต่างหันมามองกันที ไม่มีใครในมอไม่รู้จักหมี เดือนคณะทันตะพ่วงด้วยตำแหน่งอดีตเดือนมหาลัย หมีนั้นมีลุคที่ดูเฟรนด์ลี่และเจ้าชู้นิดๆ ทำให้มีคนเข้าหามากมายจนหมีชินแล้วกับการตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน เสียงดนตรีแดนซ์ดังออกมาจากข้างใน ตอนนี้เป็นเวลา2ทุ่ม คงกำลังมันส์สุดเหวี่ยงกันอยู่ ''ไอหมี!'' เสียงอ๊อฟเรียกดังมาจากข้างหลัง มีทะเลและฉลามเดินตามมาด้วย ''นึกว่าจะเบี้ยวกูซะละ'' ''คนอย่างกูบอกจะมาก็มาสิวะ'' ''หวัดดีหมี ไม่ได้เจอนานเลย'' ''หวัดดีทะเล'' ฉลามพยักหน้าให้เป็นการทักทาย หมียิ้มตอบ ''แล้วคนอื่นล่ะ'' ''โชไม่มา ไอเหนือตามตัวไม่ได้ ส่วนไอเปามีนัดกับอาจารย์'' หมีงง ''นัดตอนดึกแบบนี้อะนะ มันติดงานเหรอวะ'' ''น่าจะติดหีมากกว่า'' ''อีอฟ'' ทะเลตีแขนอ๊อฟเบาๆ อ๊อฟขำ ''เออ เข้าไปกันเหอะ'' ทั้งสี่เดินเข้าไปในร้าน ข้างในเต็มไปด้วยหนุ่มสาวหน้าตาดีแต่งตัวเต็มเต้นกันอย่างเมามันส์ บ้างก็กินเบียร์เสียงดังอยู่ที่โต๊ะ ยืนจิบเหล้าชิวๆหน้าบาร์ กลุ่มของทั้งสี่กลายเป็นเป้าสนใจทันทีที่เดินเข้ามาเพราะแต่ละคนนั้นหน้าตาดีและมีชื่อเสียงในมหาลัยไม่น้อย เรียกว่าเป็นกลุ่มรวมตัวท๊อปเลยก็ได้ อ๊อฟสร้างชื่อที่นี่ไว้ไม่น้อยเลยทีเดียวเพราะชอบมาล่ากินที่นี่อยู่บ่อยๆจนคนในบาร์เริ่มจำได้ รวมถึงหมีเองด้วย ทั้งคู่ได้รับฉายาเป็นคาสโนว่าประจำทันตะก่อนที่อ๊อฟจะดรอปมาต่อแพทย์ หมีส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเองให้กับคนในร้าน ฉลามเอามือโอบไหล่ทะเลแล้วดึงเข้ามาชิดตัว ''มีโต๊ะเหรอวะไออ๊อฟ'' ''มี ระดับกูแล้ว'' อ๊อฟพาทั้งสามมานั่งที่โตีะตัวประจำที่อ๊อฟมักจะให้เจ้าของร้านจองไว้ให้เวลาจะมา ''แต่แปลกใจนะ ทุกทีชวนไม่เคยเห็นจะมากัน'' ''ก็วันนี้ออกไปข้างนอกกันมาพอดี ฉลามก็ยังไม่ง่วง เราเองก็อยากเจอเพื่อนด้วยเลยมาน่ะ'' ''ดีแล้ว สังสรรค์กับเพื่อนฝูงบ้าง ไม่ใช่พวกมีแฟนแล้วทิ้งเพื่อนหายหัวไปเลยเหมือนใครบางคน'' หมีเหล่ตามองอ๊อฟที่มองมาทางตัวเอง ''หมายถึงมึงอะเหรอ ถ้าวันนี้ปิ่นไม่มีเวรดึกมึงจะชวนเพื่อนมามั้ย'' ''เออ ขอโทษได้ปะล่ะ'' ทะเลหัวเราะ ''แต่แม่ง ช่วงนี้เข้าเวรดึกตลอด แถมยังไปกินข้าวกับพวกที่โรงพยาบาลบ่อยอีก'' น้ำเสียงอ๊อฟดูน้อยใจ อ๊อฟสั่งเหล้าและกับแกล้มมาหลายอย่างจนแทบเต็มโต๊ะ ''เอาแก้วมา กูชงเปิดให้'' อ๊อฟอาสาชงเหล้าให้เพื่อน รับแก้วของแต่ละคนมาชงให้อย่างชำนาญ ของหมีกับฉลามเข้มๆ ส่วนทะเลนั้นไม่กินเหล้า สั่งเป็นน้ำผลไม้มาแทน บรรยากาศแบบนี้ไม่ได้สัมผัสมาสักพักใหญ่แล้ว ด้วยความที่เรียนหนักและเรื่องอื่นในชีวิตส่วนตัวของแต่ละคน มารวมตัวกันได้ขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว ''แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้าง'' หมีถามทะเล ''ก็ดี อีกสองวันก็จะแข่งบาสเขตรอบชิงแล้ว'' ''เออ ใช่ ไอหลามเล่นเก่งอะไม่แปลก แต่เพิ่งรู้ว่าทะเลเล่นบาสเก่ง'' ''ก็แค่พอเล่นได้แหละอ๊อฟ'' ''ไว้เราจะไปเชียร์นะ'' ''ขอบคุณนะหมี แล้วหมีล่ะ เป็นไงบ้าง โอเคขึ้นมั้ย'' ''ก็โอเคขึ้นบ้างแล้วแหละ'' ''ไอนี่มันยังซมอยู่เลย เอาอะไรมาดีขึ้น คิดถึงเค้าอะดิ'' ''หุบปากไอสัสอ๊อฟ'' อ๊อฟขำชอบใจ ทั้งหมดนั่งกินกันไปเรื่อยจนผ่านไปเป็นชั่วโมง ''เฮ้ย ไปเต้นกัน'' ''ไม่อะ ขอผ่าน'' ฉลามตอบทันที ''ไม่เอาน่า ไปเหอะ'' อ๊อฟลากฉลามออกไปจากโต๊ะ หมีลุกขึ้น ''เลไปมั้ย'' ''เอาเลย เดี๋ยวเราเฝ้าโต๊ะให้ เราเต้นไม่เก่งน่ะ'' ''เต้นไม่เก่งไม่เห็นเป็นไรเลย เต้นให้สนุกก็พอ'' ''ไม่ดีกว่า หมีไปเถอะ'' ''เหงาก็ตามมาละกัน'' ''ได้'' หมีตามอ๊อฟกับฉลามไป ทั้งสามโยกเต้นอย่างเมามันส์กลางแดนซ์ฟลอร์ สามหนุ่มหล่อเต้นอยู่ด้วยกันทำให้คนต่างมองแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กัน ท่วงท่าแต่ละคนนั้นดูเท่และเซ็กซี่มาก ฉลามแค่โยกเบาๆแต่กลับดูดีมาก ส่วนอ๊อฟกับหมีนั้นก็ไม่เบาเลย พวกเกย์รับหน้าตาน่ารักที่รู้จักทั้งคู่ต่างเข้ามาเต้นคลอเคลียด้วย อ๊อฟกับหมีก็เต้นด้วยแบบไม่ได้คิดอะไร แต่ฉลามนั้นไม่ชอบสักเท่าไหร่ มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่เสื้อสายเดียวนมใหญ่แทบล้นออกมาเดินมาหาฉลาม ''ขอเต้นด้วยนะคะ'' ฉลามยังไม่ทันได้ตอบอะไร ผู้หญิงคนนั้นเอามือคล้องคอของฉลามแล้วเต้นโยกไปมา สะบัดผมโชว์ร่องนมขาว ฉลามหันมาหาทะเลแต่ไม่เจอทะเลที่โต๊ะ ฉลามเครียดทันที หรือทะเลจะโกรธกันนะ ''ขอโทษนะครับ'' จู่ๆทะเลก็โผล่มาแทรกกลาง ''ตรงนี้ที่ผมครับ'' ฉลามทั้งงงทั้งตกใจไม่แพ้ผู้หญิงคนนั้น ทะเลยิ้มหวานเหมือนอย่างเคย สายตาดูยั่วยวนมาก เอามือข้างหนึ่งจับไหล่ขชองฉลามแล้วเต้นเลื้อยไปตามจังหวะเพลง จับมืออีกข้างของฉลามจับเอวตัวเองไว้ คลอเคลียอยู่บนตัวฉลามอย่างเซ็กซี่จนฉลามถึงกับต้องกลืนน้ำลาย คนแถวนั้นส่งเสียงเชียร์แซวกันใหญ่ ''วู้วววว เอ้า ไปๆ'' เสียงอ๊อฟดังกว่าเสียงคนอื่นซะอีก ''ไม่โกรธเหรอ'' ฉลามถาม ทะเลส่ายหน้า เอามือทั้งสองข้างโอบคอฉลาม ''ก็เราปล่อยให้ตรงนี้ว่างเองนี่นา เลยมีคนเข้ามา'' ฉลามยิ้ม ยื่นหน้าลงมาหอมแก้มทะเล ''เราเป็นของเลคนเดียวแหละ'' ทะเลเหลือบไปมองผู้หญิงคนนั้นที่เดินฟึดฟัดกลับไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นดังนั้นทะเลเลยหยุดเต้นแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะซึ่งหมีกลับมานั่งก่อนแล้ว ''แรงอยู่น้าทะเลเนี่ย'' ''แรงอะไร เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยสักหน่อย'' ''ไม่เบาๆ'' หมียกแก้วมาชนกับทะเลแล้วยกดื่ม อ๊อฟกับฉลามกลับมาที่โต๊ะ ''เฮ้อ ได้ปลดปล่อยบ้างก็ดีเหมือนกัน'' อ๊อฟกระดกเหล้าอึกใหญ่ ''มากันนานยังเนี่ย''
/ R4 x- _+ I9 v0 O7 }2 Y5 D
''อ้าวน้ำ มาด้วยเหรอ นึกว่าจะไม่มาละ'' น้ำยิ้ม ตอนแรกที่อ๊อฟชวนน้ำจะไม่มา เพราะมีเตรียมติวให้เจแปน แต่จริงๆแล้วที่น้ำไม่อยากมาเพราะยังไม่พร้อมที่จะเจอหมีต่างหาก น้ำยังคงรู้สึกผิดในใจอยู่แม้หมีจะบอกว่าหมีโอเคที่จะเป็นเพื่อนกัน ขอแค่อย่าหายไปจากกันก็พอ แต่น้ำต่างหากที่ถอยห่าง เลิกติดต่อทุกทาง เพราะคิดว่าวิธีที่จะทำให้ลืมกันง่ายที่สุดคือการตัดขาดจากกัน น้ำและหมีสบตากัน หมียิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่มีแค่น้ำคนเดียวที่ได้เห็นเหมือนอย่างเคย น้ำไม่ได้ตอบอะไร ''นั่งก่อนสิ'' ทะเลเขยิบให้น้ำนั่งด้วย น้ำนั่งลง ''ไอหมี ชงเหล้าให้น้ำหน่อย'' ''ไม่เป็นไร เราไม่กิน มานั่งเฉยๆ'' ''เฮ้ย อุตส่ามาทั้งที นิดนึงน่า'' น้ำเกรงใจอ๊อฟเลยเออออไป หมีทำเป็นชงเหล้าผสมโค้กให้แต่ในแก้วนั้นมีแค่โค้ก หมีรู้ว่าน้ำไม่ชอบกินเหล้า ''เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย'' หมีเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน ''สบายดี'' น้ำไม่กล้ามองหน้าหมี เพราะมองทีไรแล้วรู้สึกผิดทุกที ''หมีล่ะ เป็นยังไงบ้าง'' ''ดีขึ้นแล้วล่ะ ยังเอาแต่อ่านหนังสือแล้วลืมกินข้าวอยู่หรือเปล่า'' ''ไม่ลืมแล้ว หมีนั่นแหละ ตื่นสายหรือเปล่า'' ''สายดิ ก็ไม่มีคนปลุกแล้วอะ'' หมีขำ ในใจของหมีรู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกดีที่ได้เจอน้ำอีกครั้ง แต่มันกลับไม่เจ็บตอนที่มองหน้าน้ำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ''เห็นบอกว่ามีติว กลับไปรับงานติวแล้วเหรอ'' ''อืม น้องของเพื่อนน่ะ'' ''อ๋อ'' ตอนที่คบกันหมีไม่ให้น้ำทำงานติว เหตุผลอย่างเดียวเลยคือหมีหึงน้ำ หมีรู้ว่ามันไม่มีเหตุผลแต่มันก็อดหวงไม่ได้จริงๆ หมีบังคับไม่ให้น้ำทำตามใจหลายอย่างเพียงเพราะความหึงของตัวเอง เลยยังรู้สึกผิดอยู่ ''ขอโทษนะ'' หมีพูดขึ้น น้ำเงยหน้ามองหมีงงๆ ''ขอโทษเราเรื่องอะไรเหรอ'' ''ไม่รู้สิ น่าจะทำไว้หลายเรื่อง ขอโทษทั้งหมดนั่นแหละ'' หมีขำ น้ำเริ่มยิ้มออก หมีก็ยังเป็นหมีคนเดิมไม่เปลี่ยน แม้จะเข้ากันไม่ได้ในฐานะคนรัก แต่หมีเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่งเลย ''ขอโทษเหมือนกันนะ'' หมีดึงน้ำเข้าไปกอดแน่นท่ามกลางความงงของเพื่อนๆ ''คิดถึงนะ'' น้ำยิ้มแล้วกอดตอบ ''อืม คิดถึงเหมือนกัน'' ''อย่าหายไปไหนอะ'' ''ไม่หายไปไหนหรอก'' ''เอ้าๆ จะจุดถ่านไฟเก่าให้ไหม้อีกรอบหรือไง'' อ๊อฟปรบมือแยกทั้งคู่ เพลงแดนซ์ได้หยุดลง ผู้คนที่เต้นจนเหนื่อยและเมาได้ที่กลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง เวทีถูกเซ็ตอัพใหม่ มีไมค์และเครื่องดนตรีพร้อม ปกติที่ร้านจะเปิดเต้นตั้งแต่6โมงเย็นจนถึงสี่ทุ่ม หลังจากนั้นจะเป็นดนตรีสด ''วันนี้คืนส่งเพลงปะ'' ทะเลถาม ''ใช่'' คืนส่งเพลงคือคืนที่นักดนตรีจะเล่นเฉพาะเพลงที่มีคนไปขอให้คนที่ตัวเองอยากให้เพลงนั้นเท่านั้น จะขอเพลงอะไรก็ได้ นักดนตรีที่มาในวันนั้นจะเล่นได้หมด เป็นคืนที่เหมาะกับคนที่ชอบฟังดนตรีสดมากๆ ''ไม่ใช่ว่าเหนือมันย้ายเอาน้องไปร้องที่อื่นแล้วเหรอวะ'' ''นั่นสิ'' น้ำโบกมือให้ วาที่เห็นยิ้มกว้างแล้วโบกมือตอบ ''เตรียมที่ไว้ให้ไอเหนือมันด้วยล่ะ'' อ๊อฟบอก ''เหนือมาด้วยเหรอ'' ทะเลมองหา ''ถ้าวามายังไงมันก็ต้องมา'' ''อ๋อ'' ทะเลหัวเราะคิกคักเมื่อเข้าใจ โทรศัพท์ของอ๊อฟแจ้งเตือนดังขึ้น อ๊อฟเอาขึ้นมาดู 'พักแล้ว' ปิ่นนั่นเอง 'เหนื่อยมั้ย' 'เหนื่อยมาก ง่วงด้วย' 'ออกเวรกี่โมง' '6โมง' 'เดี๋ยวไปรับ' 'แล้วออกไปไหน' 'กินเหล้ากับเพื่อน' 'กลับไปกินอีกแล้วเหรอ' 'นิดนึง' 'อย่าเมามากอะ ถ้ามาไม่ไหวไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยวกลับเอง' 'ไม่ เดี๋ยวกูไปรับ' 'อย่าแรดล่ะ' อ๊อฟขำ 'มึงนั่นแหละอย่าแรด' 'กูจะเอาเวลาที่ไหนไปแรดวะ' 'เออ คิดถึง' 'คิดถึงเหมือนกัน' ''ตอนนี้มีคนดูแลหรือยัง'' หมีถามน้ำ ''ยังไม่มีหรอก ดูแลตัวเองนี่แหละ'' ''เรายังอยากดูแลน้ำอยู่นะ ในฐานะเพื่อนก็ได้'' น้ำยิ้ม ''ขอบคุณนะ เราดูแลตัวเองได้อยู่ หมีไม่ต้องดูแลเรามากแล้วก็ได้ ดูแลตัวเองบ้างดีกว่า อย่าปล่อยให้ตัวเองโทรมไปกว่านี้ล่ะ'' ''โทรมอะไรเล่า'' หมีเกาหัว ทะเลเขยิบมานั่งใกล้น้ำ ''โอเคใช่มั้ย'' น้ำพยักหน้า ''โอเค'' ''นั่นไง กูบอกแล้วว่าเดี๋ยวมันก็มา'' อ๊อฟหัวเราะ ชี้ไปที่หน้าประตู เหนือเดินมาที่โต๊ะ นั่งลงข้างอ๊อฟ ''อ่านแต่ไม่ตอบไลน์นะมึง'' ''ก็ไม่ว่าง'' ''แล้วนึกยังไงถึงตามมา'' ''กูผ่านมาแถวนี้'' ''อ๋อ เหรอ'' ''ใช่'' ''เออ แล้วแต่มึงเหอะ คนเค้ารู้กันหมดแล้ว'' ''รู้อะไร'' ''ไม่บอก'' เหนือมองบน มองไปที่เวทีซึ่งวากำลังเตรียมตัวอยู่ วาขอร้องเหนือว่าอยากมาร้องเพลงคืนนี้เพราะที่บาร์ติดต่อวามาโดยตรง ตอนที่วายังร้องที่นี่ลูกค้าชอบกันมาก คืนส่งเพลงเลยอยากได้วามาร้อง ตอนแรกที่วามาบอกเหนือปฏิเสธทันทีเพราะเรื่องที่เจ้าของร้านลวนลามวา แต่วาบอกว่าตอนนี้ที่บาร์เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วบวกกับสีหน้าหงอยของวาทำให้เหนือใจแข็งได้ไม่นานและปล่อยให้วามาร้อง วาโบกมือให้เหนือ เหนือยิ้มแล้วโบกมือตอบ หันไปเจออ๊อฟที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ ''อะไร'' ''เปล่า แค่ไม่เคยเห็นคุณชายยิ้มหวานขนาดนี้'' เหนือไม่ตอบอะไร หมียื่นแก้วมาให้ ''ขอบใจ'' ้เหนือรับมากระดก บรรยากาศในโต๊ะดูแปลกๆเพราะเหนือน้ำและหมีนั่งอยู่ด้วยกัน เป็นภาพที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก ''แล้วมากับเค้าด้วยเหรอ'' เหนือถามน้ำ ''แค่ว่างๆน่ะ เหนือเถอะ มาดูวาเล่นเหรอ'' ''มาหาเพื่อนบ้างต่างหาก'' ''โอเค จะเชื่อก็ได้'' วาปรับสายกีตาร์ให้เข้าที่ ปรับไมค์ให้ลงมาพอดีหน้า วาชอบบรรยากาศชิวๆที่ร้านอาหารของเหนือมาก แต่ก็คิดถึงบรรยากาศจอยๆสบายๆของที่นี่ด้วย ตอนนี้เจ้าของร้านคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าได้กลับมาร้องที่นี่คงดีมาก แถมยังได้กลับมาในคืนส่งเพลงด้วย เป็นอีเว้นท์ที่ได้รับผลตอบรับดีมากของร้าน วาเป็นคนที่รักดนตรีและตามเทรนด์อยู่ตลอดทั้งเก่าและใหม่ ฟังเพลงหลายแนว ทำให้วาไม่มีปัญหาไม่ว่าลูกค้าจะขอเพลงอะไรหรือแนวไหน ''สวัสดีครับทุกคน'' วาสวัสดีลูกค้าในร้านที่ส่งเสียงตอบรับวากันใหญ่ ''ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลย คิดถึงทุกคนนะครับ'' เสียงเล็กๆสำเนียงติดเหนือของวานั้นน่ารักจนทำให้คนฟังต้องยิ้มตาม รวมถึงเหนือด้วย ''คืนส่งเพลงเป็นคืนที่เปิดโอกาสให้คนที่มีอะไรในใจไม่กล้าพูดได้แสดงออกผ่านทางบทเพลง ขอให้ทุกคนที่มีเรื่องในใจได้ระบายบ้างในวันนี้ผ่านเพลงไม่มากก็น้อยนะครับ ใครจะเป็นคนแรกของคืนนี้ดีครับ'' มือหนึ่งชูขึ้นมาทันที ทุกคนต่างหันไปมอง เหนือนั่นเอง เหนือลุกขึ้นเดินมาหาวาที่หน้าเวที ผู้คนต่างวี้ดว้ายกันใหญ่ ไม่มีใครไม่รู้เรื่องที่คุณชายเหนือตามจีบน้องวานักดนตรีตัวเล็กอยู่ วายิ้ม ''อยากขอเพลงอะไรดีครับ'' เหนือเอาไมค์มาจ่อปาก ''น่ารักดี'' ''เพลงน่ารักดีเหรอครับ'' ''เปล่า นักร้อง'' ผู้คนส่งเสียงแซวกันเต็มร้าน วาต่อยไหล่เหนือเบาๆเพราะความเขิน ''พี่ลมเหนือเล่นอะไรครับเนี่ย'' เหนือขำ ''เพลงนั้นแหละ'' เหนือกลับไปนั่งที่โต๊ะ ''แหม ไอคุณชาย คลั่งรักเหรอ'' อ๊อฟแซวทันทีตามประสาแต่เหนือไม่ได้สนใจ วาเริ่มดีดกีตาร์และร้อเพลงด้วยเสียงที่น่ารักสดใส ''เธอน่ารักขนาดเนี้ยจะให้ไปหลงใคร เธอน่ารักขนาดเนี้ยจะให้ไปรักใคร เธอชอบมาทำให้เขิน นี่เธอคิดอะไร ถ้าเกิดฉันรักขึ้นมาจริงๆ เธออย่าเพิ่งทิ้งกันไป'' วาร้องไปยิ้มไป เมื่อมองตาเหนือก็ต้องรีบหลบเพราะเขิน ''เธอเข้ามาทำให้ใจฉันหวั่นททั้งๆที่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเธอทำใจฉันสั่น น้ำเสียงที่คุยกันมันก็ยังไม่ชัดเจนพอ ที่ทำให้ฉันนั้นรู้ ว่าเธอคือคนที่สมควรรอ'' ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดีขึ้นมาก ดีจนเหนืออยากจะทำให้มันชัดเจนไปมากกว่านี้อีก แต่ยังไม่รู้ว่าควรจะทำโอกาสไหนเมื่อไหร่ ''ให้ทำ ยังไง ไอฉันมันดันหลงไป ก็เธอนั้นน่ารัก ไม่ให้ฉันรักก็คงจะเสียดาย อยากบอกว่าเธอคือ my type แต่กลัวว่าเธอจะใจร้าย'' ระหว่างที่ร้องวามองมาที่เหนือตลอดจนเหนือเองก็รู้สึกเขินสายตาของวาที่มองมา ''เธอน่ารักขนาดเนี้ยจะให้ไปหลงใคร เธอน่ารักขนาดเนี้ยจะให้ไปรักใคร'' เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่วาร้องจบ วาเกาหัวเขินๆ ''ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ'' หมีบอกทุกคนก่อนจะลุกขึ้นเดินไป วาได้รับกระดาษมาจากพนักงาน ''เพลงต่อไปนี้ขอมอบให้กับคนที่ผมรักมาก รักจนไม่อยากให้เรื่องของเรามันจบลง แต่ฝืนทนต่อไปก็มีแต่เจ็บกันทั้งคู่ คงถึงเวลาต้องลาจากกันในฐานะคนรักกันแล้วจริงๆ ลาก่อนนะ หวังว่าวันหน้าถ้าทุกอย่างมันพร้อมกว่านี้เราจะได้กลับมาเจอกันอีก'' วาอ่านจบแล้วปรับสาย น้ำมองไปบนเวที ''เธอ เธอช่างแสนวิเศษ เธอยังคงงดงาม ไม่เปลี่ยน ดั่งวันแรกเจอ ใจ ที่เคยมีให้เธอ เป็นอย่างนั้นเสมอ เรื่อยไป แต่คงต้องลา เธอตอนนี้'' วาร้องอย่างถึงอารมณ์จนน้ำอินไปกับเพลง ''ลาเธอได้สักที ลาก่อนให้เธอโชคดี ฉันยังจำได้อยู่เลย ที่เคยผ่านมาด้วยกัน และตอนนี้ ลาคงไม่ได้เจอ ไม่ลืมในความหวังดี โบกมือให้กันอีกที ลาก่อนในทุกๆ อย่าง ทุกวันที่ดี'' น้ำมองหาหมีแต่ก็ไม่เจอ ''แต่ เธอยังแสนวิเศษ เธอยังคงงดงาม ไม่เปลี่ยน ดั่งวันแรกเจอ ใจ ที่เคยมีให้เธอ เป็นอย่างนั้นเสมอ เรื่อยไป แต่คงต้องลา เธอตอนนี้'' หมียืนแอบอยู่ข้างเวที มองน้ำที่นั่งอยู่ที่โตีะ น้ำยังคงเป็นคนที่สวยที่สุดสำหรับหมีเสมอ ไม่ว่าสิ่งที่น้ำทำจะทำให้หมีเจ็บปวดแค่ไหนหมีก็โกรธน้ำไม่ลงอยู่ดี หมีเองก็ทำน้ำเจ็บไปเยอะเหมือนกัน แม้หมีจะรักน้ำแค่ไหน ตอนนี้คงต้องลากันก่อน ถ้ามันใช่จริงๆหมีเชื่อว่ายังไงน้ำก็จะต้องรักหมีในสักวัน และหวังว่าวันนั้นหมีจะยังรักน้ำอยู่เหมือนตอนนี้ ถึงตอนนั้นทั้งสองคงจะได้คบกันด้วยความรักจริงๆ ''ลาเธอได้สักที ลาก่อนให้เธอโชคดี ฉันยังจำได้อยู่เลย ที่เคยผ่านมาด้วยกัน และตอนนี้ ลาคงไม่ได้เจอ ไม่ลืมในความหวังดี โบกมือให้กันอีกที ลาก่อนในทุกๆ อย่าง และตอนนี้'' น้ำน้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลเข้ามา ทั้งๆที่คิดว่าทำใจได้แล้วแท้ๆ น้ำทำให้หมีเจ็บมากจริงๆ ''ลาเธอได้สักที ลาก่อนให้เธอโชคดี ฉันยังจำได้อยู่เลย ที่เคยผ่านมาด้วยกัน และตอนนี้ ลาคงไม่ได้เจอ ไม่ลืมในความหวังดี โบกมือให้กันอีกที ลาก่อนในทุกๆ อย่าง ทุกวันที่ดี'' น้ำเห็นหมีอยู่ข้างเวที หมีโบกมือให้แล้วเดินออกไปทางหลังร้าน น้ำลุกขึ้นแล้วรีบเดินตามไป ''น้ำ ไปไหนอะ'' ทะเลจะดึงไว้แต่ก็ไม่ทัน น้ำเดินออกมาหลังร้าน เมื่อเห็นหมีก็โผเข้ากอดทันที ร้องไห้ไม่หยุด ''เราขอโทษจริงๆนะ'' หมียิ้ม ดึงน้ำเข้ามากอดแน่น เอามือลูบหัวของน้ำแบบที่ทำประจำ ''ขอโทษด้วยเหมือนกันที่เคยทำอะไรไม่ดีใส่นะ'' ''หมีดีกับเรามากจริงๆ'' ''ไม่หรอก เรายังดีไม่พอ'' หมียิ้ม คลายกอดออกแล้วมองตาของน้ำ ใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ ''ลาก่อนนะน้ำ ลาก่อนที่แปลว่าเราไม่ได้ไปไหน ขอให้น้ำได้เจอคนที่พร้อมจะดูแลน้ำอย่างดี ไม่ทำให้น้ำอึดอัดหรือเสียใจนะ'' ''หมีด้วยนะ'' หมีดึงน้ำเข้ามากอด ''แล้วเจอกันใหม่นะน้ำ หมีรักน้ำนะ'' น้ำพยักหน้าทั้งน้ำตา ''แล้วเจอกันใหม่นะ'' หมีกลับมาที่โต๊ะคนเดียว ''ไปห้องน้ำนานจังวะ'' อ๊อฟดึงให้หมีนั่งลง ''กูปวดหนัก'' ''แล้วน้ำล่ะ'' ทะเลถามด้วยความเป็นห่วง ''กลับไปแล้ว'' อ๊อฟยื่นโทรศัพท์ให้ดู 'เรากลับก่อนนะ พอดีมีธุระด่วนพรุ่งนี้อะ เดี๋ยวรถจะหมดเอาด้วย เจอกันนะ' ''อย่างน้อยก็น่าจะมาบอกลาด้วยตัวเองก่อนนะ แบบนี้เป็นห่วงแย่'' ทะเลบ่น ทิ้งตัวนั่งซบฉลามที่นั่งฟังเพลงอย่างสบายใจ สายตาของหมีเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตาแต่พอเพ่งมองก็ไม่เห็นแล้ว สงสัยจะตาฝาด นึกว่าเห็นศศินเมื่อกี๊ หมีเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีข้อความมาจากศศินด้วย หมีรีบกดเข้าไปดู เป็นรูปของหมีที่กำลังมองต้นไม้ในมืออย่างงุนงงดูตลก 'แอบถ่ายพี่เหรอ' 'เห็นพี่ทำหน้างงเหมือนเห็นต้นไม้น่ะครับ เลยถ่ายไว้' 'หน้าพี่ตลก ลบเลย' 'ผมว่าน่ารักออกครับ' หมีอ่านข้อความนั้นแล้วเขินขึ้นมา ''เฮ้ย คุยกับใครวะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว'' อ๊อฟยื่นหน้ามาจะดูแต่หมีกระชากหลบ ''งกว่ะ'' วาเตรียมตัวจะร้องอีกครั้ง รับใบมาจากพนักงาน ''เพลงนี้ขอมอบให้กับรุ่นพี่ตัวใหญ่จากน้องตัวเล็กๆคนหนึ่งนะครับ'' วาพูดจบแล้วเริ่มดีดกีตาร์เป็นจังหวะน่ารัก ''ผมแอบชอบพี่นะครับ แล้วก็หลงรักมาตั้งนาน พี่หล่อมากๆเลยครับ อย่างกับนายแบบนิตยสาร ผมมีดอกไม้มาให้ แต่กลัวว่าพี่จะไม่รับ ผมเป็นอะไรก็ได้ ขอแค่ตัวพี่นั้นมารัก'' อ๊อฟสะกิดไหล่หมี ''มึงเปล่า ตัวใหญ่ที่สุดในร้านแล้วนะ'' ''สัส หลอกด่าเหรอ'' ''เปล่า'' ''เป็นอะไรก็ได้แต่ทางที่ดีคือเป็นแฟน ผมจะดูแลอย่างดีจะคอยซัพพอร์ตอย่างเต็มเเรง ผมรักพี่มากจิงๆผมขอสัญญาจากหัวใจ จะมีแค่พี่เท่านั้น จะคอยจับมือเดินเคียงไป'' วาร้องด้วยท่าทางน่ารัก เหนือมองวาอย่างไม่วางตา เวลาวาร้องเพลงนี่มีสเน่ห์มากจริงๆ ''ชอบเวลาพี่ยิ้มมันน่ารักเกินคำบรรยาย อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหมผมกลัวว่าใครจะเอาพี่ไป ผมไม่ยอมความแน่ๆท่าใครมาเอาตัวพี่นั้นไป ผมคงเสียใจมากๆท่าไม่ได้เจอในทุกๆวัน'' ตอนที่ร้องวาชี้มาที่หมีทำให้คนหันมามอง หมีเองก็งง ตกลงมีคนฝากเพลงมาให้หมีเหรอ ''ผมคิดถึงพี่ในยามหลับตา คิดถึงพี่ตลอดมา อยากเห็นหน้าพี่สักครั้งเพราะตอนนี้ใจบอบช้ำ ถึงตัวผมไม่ค่อยดีแต่ฟังผมพูดหน่อยสิขอแค่พี่เชื่อใจ ผมรู้พี่ไม่มีใคร'' หมีพยายามมองดูว่าใครที่ส่งเพลงให้แต่ก็ดูไม่ออกเลย ''อยากจะบอกก็เท่านี้นี่แหละคือความในใจแต่พี่ก็คงไม่ชอบเพราะผมไม่ดีอะไร'' วาดีดกีตาร์จบเพลงพร้อมกับเสียงปรบมือ พนักงานเดินเอากระดาษแผ่นนั้นมาให้หมี ''ขอบคุณครับ'' หมีรับมาอ่าน ลายมือนั้นน่ารักมาก ลงท้ายวาดรูปหมีตัวเล็กน่ารักมาด้วย ตรงมุมกระดาษมีดวงจันทร์สีเหลืองเล็กๆอยู่ ใครกันนะ เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนดึกดื่น ทั้งหมดตกลงแยกย้ายกันกลับ ทะเลกลับไปกับฉลาม เหนือรอรับวากลับ ส่วนหมีรับหน้าที่พาอ๊อฟที่เมาแอ๋กลับไปด้วย หมีพาอ๊อฟขึ้นรถกลับมาที่คอนโด พยุงเอาอ๊อฟขึ้นห้องอย่างยากลำบาก ''ดีๆดิ๊ไอสัส หนักชิบ'' หมีทิ้งตัวอ๊อฟให้นอนบนโซฟา ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ รู้สึกโล่งตัวเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรที่เก็บไว้ในใจออกไปจนหมด เปลี่ยนชุดมานอนบนเตียง หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู ถึงจะไม่รู้ว่าใครแต่คงน่ารักมากแน่ๆ เหนือรอรับวาอยู่ที่หน้าบาร์ วาเดินสะพายกระเป๋าและเคสกีตาร์ตัวใหญ่ออกมา ''เป็นไงบ้างวันนี้ สนุกมั้ย'' ''สนุกมากเลยครับ ร้องเยอะจนเสียงแหบเลย'' วาทำเสียงไอ เหนือขำ เอามือลูบหัววา ''กลับกันเถอะ ดึกแล้ว'' ''ครับ'' เหนือกับวาขึ้นมาบนรถของเหนือ วันนี้วาไม่ได้เอามอเตอรืไซค์มา แต่ติดมากับรถเหนือเพราะเหนือบอกว่าอนุญาตให้มาร้องแต่มีข้อแม้คือเหนือต้องไปส่งและรับกลับ ซึ่งวาก็ไม่ได้ติดอะไร แค่เกรงใจเหนือที่ต้องมารอ เหนือดึงเข็มขัดคาดให้วา ''ขอบคุณครับ'' เหนือขับรถออกมาบนถนน วาปิดปากหาว ''ง่วงเหรอ'' วาพยักหน้า ''ครับ'' ''เอาหมอนมั้ย อยู่ที่เบาะหลังน่ะ'' วาส่ายหัว ''ไม่ต้องก็ได้ครับ'' วานอนลงซบไหล่ของเหนือ ''นอนตรงนี้ก็ได้'' เหนือยิ้ม เขยิบตัวให้วานอนสบาย แสงไฟสีส้มข้างทางส่องทอดบนใบหน้าที่หลับสบายของวา เหนือพยายามตั้งสมาธิอยู่บนถนนแต่ก็ต้องเหลือบมามองวาทุกที จนถึงตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ตกลงคบกัน ยังคงเป็นแค่คนคุยอยู่ เหนือดูแลวาอย่างดี คอยไปรับไปส่ง พาวาไปเที่ยวกินของอร่อยๆ เหนือยังไม่รู้ว่าจะขอวาคบตอนไหนและยังไงดี เลยลังเลเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เหนือไม่รู้ว่าทำอะไรได้มากแค่ไหน วาจะโอเคหรือเปล่าถ้าเหนือทำอะไรเกินเลย เพราะตอนนี้ทั้งคู่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เหนือขับมาจนถึงคอนโดวา วาปลดเข็มขัดออก ''ขอบคุณวันนี้ที่มาส่งนะครับ'' ''ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ไม่มีเรียนใช่มั้ย'' ''ไม่มีครับ พี่ลมเหนือล่ะครับ'' ''มีเรียนคลาสเช้าคลาสเดียว'' ทั้งคู่มองหน้ากัน ''งั้นพี่กลับก่อนนะ'' ''คือ พี่ลมเหนือครับ'' ''หืม'' ''วันนี้...พี่ลมเหนืออยากนอนที่นี่มั้ยครับ'' เหนืออึ้งไปนิดหน่อย ''เอ่อ คือ พี่ต้องไปเรียนเช้า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว นอนที่นี่เลยน่าจะดีกว่าขับกลับง่วงๆนะครับ แต่ถ้าพี่ไม่อยากนอนก็ไม่เป็นไรครับ'' ''อยากสิ พี่หยิบกระเป๋าแปปนะ'' เหนือหยิบกระเป๋าลงมาจากรถ วายืนเขิน ไม่รู้นึกอะไรอยู่ถึงชวนนอนด้วยกัน วาพาเหนือขึ้นมาบนห้อง เปิดไฟสว่าง เหนือวางกระเป๋าลง ดีที่เหนือมีเสื้อผ้าสำรองอยู่ในรถ ''ตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมของใช้ก่อน'' เหนือนั่งลงที่โซฟา วาเดินกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่ง ''ใช้ผืนนี้ก็ได้ครับ'' ''ให้เลยเหรอ'' ''ถ้าพี่ลมเหนืออยากเอากลับไปด้วยก็ได้ครับ'' ''เอาไว้นี่แหละ เผื่อพี่มาใช้อีก'' คำพูดของเหนือทำให้วาเขิน เหนือลุกขึ้น ''งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ'' ''ครับ'' เหนือเดินเข้าไปในห้องน้ำ วาทิ้งตัวนั่งลง รู้สึกเขินมาก ปกติเหนือไม่ได้มาอยู่ห้องวาดึกขนาดนี้ เสียงน้ำเงียบไป เหนือเดินเช็ดผมออกมา ร่างกายอันกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมีน้ำหยดหมาดๆทำเอาวาต้องหลบหน้าไปอีกทาง เหนือมานั่งข้างๆ ''เช็ดผมให้หน่อยสิ'' ''ครับ'' วารับผ้ามาเช็ดผมให้เหนือ ''นึกถึงตอนเด็กเวลาที่ไปค้างบ้านวาเลย วาเช็ดผมให้พี่แบบนี้ตลอด'' ''ก็พี่ลมเหนือขอให้เช็ดให้ตลอดนี่ครับ'' เหนือจับข้อมือวาแล้วหันมากระทันหันทำเอาวาชะงักหน้าแดง ''ฝึกไว้ไง ตอนโตจะได้เช็ดเก่งๆ เพราะต้องเช็ดทุกวัน'' ''พี่ลมเหนือ ใกล้ไปแล้วครับ'' วาดันเหนือออก ลุกขึ้น ''วาไปอาบบ้างดีกว่า'' วาเดินเข้าห้องน้ำไป เหนือนั่งแผ่บนโซฟา ถอนหายใจออกมา รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย อยากจับสัมผัสวาตามใจตัวเองจัง วาทำใจก่อนจะออกมาจากห้องน้ำแต่เหนือไม่ได้อยู่ที่โซฟาแล้ว ได้ยินเสียงกีตาร์มาจากห้องนอน วาเดินเข้าไปข้างใน เหนือดีดกีตาร์อยู่บนที่นอน วาขึ้นไปนั่งบนเตียง ''ทำอะไรเหรอครับ'' ''แค่อยากลองเล่นดูน่ะ'' เหนือดีดกีตาร์ไม่เป็นจังหวะ วาเผลอขำออกมา ''ขำอะไร'' ''ขำพี่ลมเหนือแหละครับ มันต้องจับแบบนี้'' วาคุกเข่าอยู่ข้างหลังเนื้อ เอื้อมเอามือเล็กๆมาจับมือของเหนือให้จับกีตาร์ให้ถูกต้อง เหนือหันมาทำให้ใบหน้าของทั้งคู่เกือบชนกัน ''แบบนี้เหรอ'' ''คะ..ครับ แบบนี้แหละ ลองดีดดูสิครับ'' เหนือลองดีด เสียงออกมาเพราะขึ้น เหนือหยิบหนังสือเพลงมาวางบนตัก เหนือเล่นไม่เก่งสักเท่าไหร่แต่วาก็เคยสอนมาบ้างสมัยเด็ก วานอนลงมองเหนือ เหนือเริ่มดีดเป็นจังหวะง่ายๆแล้วร้องเพลง ''รอยยิ้มหวานหวาน ยิ้มหวานหวาน ยิ้มมาทางนี้อีกได้ไหม ก็ผมแทบตายตอนเธอหยอด หวังเธอไม่หลอก กลัวเธอเข้ามาเล่นเล่นเลยล็อคใจเอาไว้ รหัสคือความรักคุณให้ผมได้ไหม ได้ไหม ได้ไหม'' เหนือชอบบอกว่าตัวเองร้องเพลงไม่เพราะ แต่เหนือเป็นคนที่มีเสียงทุ้มต่ำมีสเน่ห์มาก ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลาย วามองเหนือที่เล่นกีตาร์ร้องเพลงอย่างเคลิบเคลิ้ม เหนือนั้นเท่ห์มากจริงๆ ทั้งคู่มองตากัน ''เห็นคุณละเคลิ้ม หวานจนเยิ้ม อยากชวนไปเติม ความหวานเหลือเกิน แค่อยากจะเดิน ข้างคุณ หวาน ละมุน ตอนคุณอมยิ้ม เห็นคุณละหวานปากให้ผมลองลิ้ม รสชาติความหวานจากอยากเก็บอมยิ้มของคุณเอาไว้ ความสุขของผม คือยิ้มคุณรู้ไหม'' สายตาของเหนือที่มองมานั้นหวานหยดย้อย วารู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ราวกับได้มองเจ้าชายร้องเพลงจริงๆ เจ้าชายลมเหนือที่วาหลงรักมาตลอดตั้งแต่สมัยเด็กจนถึงตอนไหน ไม่มีวันไหนเลยที่วารู้สึกรักน้อยลง มีแต่รักมากขึ้นเรื่อยๆ ''เป็นแฟนกันมั้ยครับ'' วาหลุดพูดออกมา เหนือหยุดเล่นค้างไปทันที วานึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรไปก็ตกใจ ''ขอโทษครับ มันเคลิ้มไปหน่อย'' วาจะลุกหนีแต่เหนือดึงกลับลงมานั่งบนเตียง ''เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ'' ''ผม..เปล่าครับ'' ''พูดว่าอะไร'' เหนือยื่นหน้มาใกล้ ''เป็นแฟนกันมั้ยครับ'' เหนือยิ้ม ''นิสัยไม่ดี แย่งพี่พูดก่อนได้ยังไง'' เหนือหอมแก้มวา ''เป็นสิครับ'' เหนือสวมกอดวา วาใจเต้นแรงไปหมด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ''คือผม..'' ''พูดแล้วพูดเลยนะ'' วายิ้มออกมา ''ครับ'' กอดเหนือตอบ เหนือถอนหายใจเบาๆ รู้สึกโล่งและดีใจมากเหมือนจะร้องไห้ ในที่สุดคนตัวเล็กในอ้อมกอดนี้ก็เป็นคนรักของเหนือจริงๆสักที เหนือคลายกอดออก มองหน้าวา ''ขอบคุณนะครับ'' เหนือยื่นหน้ามาประกบปากจูบวาเบาๆ วาตกใจมากแต่ก็นิ่งไม่ได้หนีไปไหน เหนือถอนปากออก ค่อยๆลืมตาดูท่าทีของวา แต่ก็เจอกับสายตาของวาที่เย้ายวนเป็นประกาย เหนือดึงวาเข้าไปจูบต่อทันที ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากของทั้งคู่บดกันเต็มไปด้วยอารมณ์ ลมหายใจร้อนผ่าวของทั้งคู่รดใบหน้าของอีกฝ่าย ''ฮึก อืออ'' วาครางในลำคอ ริมฝีปากของวานั้นนุ่มมาก อร่อยจนเหนืออยากจะลิ้มรสนานๆ รสชาติในปากวาหวานเหมือนลูกอมตามประสาเด็กติดของหวาน ลิ้นอุ่นๆหนาๆของเหนือซอกซอนบุกรุกเข้ามาในปากวา ทั้งคู่แลกลิ้นแลกน้ำลายกันไปมาอย่างเร่าร้อรและเนิ่นนาน ลีลาการจูบของเหนือนั้นร้อนแรงและชำนาญเกินกว่าที่วาจะสู้ไหว รู้สึกร่างกายจะหลอมละลายในอ้อมกอดของเหนือ เหนือช้อนตัวให้วาขึ้นมานั่งตักแล้วจูบหนักขึ้นอีก มือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของคนตัวเล็ก กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำที่วาใช้ยิ่งทหใ้อารมณ์พลุ่งพล่าน วาแทบจะหายใจไม่ทัน พยายามจูบตอบ หน้าวาตอนนี้แดงไปหมด หายใจแรงจนได้ยินชัด ''ฮืมม'' เหนือครางเสียงทุ้มต่ำในลำคอ กินยังไงก็ไม่อิ่มจริงๆ เหนือสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนของวาจนวาเสียววาบไปทั้งตัว เลื่อนมือต่ำลงไปเรื่อยๆ ดึงขอบกางเกงของวาเล่นอยู่หลายครั้งก่อนจะค่อยๆสอดมือลงไป วาชะงักสะดุ้งเพราะความตกใจ เหนือที่เห็นแบบนั้นจึงเอามือออก ดันวาลงไปนอนบนเตียงแล้วขึ้นไปนอนคร่อม ''ขออีกนิดนึงนะครับ'' เหนือยื่นหน้าลงมาไซร้ซอกคอของวา ''งึก'' วาหลุดเสียงร้องออกมา เอามือดันอกเหนือไว้ เหนือดูดคอขาวๆของวาจนเป็นรอยจ้ำหลายที่ ลากลิ้นเลียขึ้นไปตามลำคอ ขบกัดติ่งหูของวาเบาๆ เลียใบหูของวาจนวาเสียวสะท้านไปหมด มือสอดเข้าไปใต้เสื้อลูบไล้หน้าท้องเรียบและเอวบางๆ ผิวของวานั้นนุ่มมาก ทุกสัมผัสยิ่งทำให้เหนือมีอารมณ์ วาชันเข่าขึ้นไปโดนเป้าของเหนือที่ตอนนี้แข็งเต็มไปที่ เหนือจับเข่าวาไว้แล้วใช้เป้าตัวเองถูไปมา สายตาของเหนือที่จ้องมานั้นทำเอาวาต้องหลบหน้า ''มองหน้าพี่สิครับวายุ'' เหนือจับให้วามองหน้าตัวเองก่อนจะโน้มลงมาจูบวาอย่างดูดดื่ม เหนือเอามือดันตัวเองออกจากวาและหอบเสียงดัง วามองหน้าของเหนือ ''อะไรเหรอครับ'' ''พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ดีมั้ย'' วาพยักหน้า ''ดีครับ'' เหนือทิ้งตัวนอนลงข้างวา ดึงวาเข้าไปกอด ''พี่ขอโทษนะ พี่ห้ามใจไม่ได้จริงๆ'' ''พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ'' วาจับมือของเหนือ เหนือยิ้ม ยื่นหน้ามาจูบวาเบาๆ ''วาเป็นแฟนพี่แล้วนะ'' วายิ้ม ''ครับพี่ลมเหนือ'' ทั้งคู่นอนอดกันก่อนที่จะผลอยหลับไป | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-9-5 02:49:59
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-9-5 03:23:19
โพสต์ 2022-9-5 03:30:50
โพสต์ 2022-9-5 04:31:21
