|
& \! b& _% o" t4 z8 _2 l- ]
พสุ ''คุณ..คุณ'' เสียงเรียกปลุกให้พสุตื่นขึ้นมา พสุค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ก็ต้องหยีตาทันทีเพราะแสงอาทิตย์จากด้านนอกที่สาดส่องเข้ามา ''เช้าแล้วครับ'' อาร์ทนั่งลงข้างพสุ ''คุณตื่นนานแล้วเหรอ'' ''สักพักแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ จะได้ไปทานอาหารเช้ากัน'' ''ครับ'' พสุเลื่อนตัวลงจากเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ หยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาใส่แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำใส่ในอ่างจากุซซี่สีทอง ถอดเสื้อคลุมออก หย่อนตัวลงไปแช่น้ำอย่างสบายใจ ไม่คิดเลยว่าการอาบน้ำมันจะสบายได้ขนาดนี้ ตอนนี้พสุย้ายมาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของอาร์ท จะบอกว่าย้ายมาก็ยังไงอยู่ ใช้คำว่าโดนอาร์ทบังคับให้มาอยู่ต่างหาก เนื่องจากอพาร์ทเม้นท์เก่าที่พสุอยู่นั้นอันตรายเกินไป อาร์ทดูแลพสุอย่างดีทั้งเรื่องความเป็นอยู่ อาหารการกิน อยากได้อะไรอาร์ทสามารถหามาให้ได้ทั้งหมด จนบางทีพสุเองก็เกรงใจอาร์ทอยู่บ่อยๆ พสุเดินออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงเป่าผมให้แห้ง เดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าราคาแพงมากมายแขวนอยู่เต็มราวไปหมด อาร์ทซื้อเสื้อผ้าให้พสุใหม่ทั้งหมด ราคาแต่ละตัวนั้นไม่ต้องพูดถึง ไม่มีทางเลยที่พสุจะซื้อใส่เองได้ พสุหยิบชุดออกมาใส่แล้วเดินลงมาชั้นล่าง แม้ที่นี่จะเป็นเพียงบ้านพักตากอากาศแต่ก็มีขนาดใหญ่เหมือนกับคฤหาสน์ รูปปั้นหินอ่อนรูปคนยืนเรียงแถวยาวสองข้างทางรอให้พสุเดินลงไป พสุเดินไปตามพรมไปที่ห้องอาหาร อาร์ทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อาร์ทเงยหน้าขึ้นมามองพสุตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็ยิ้มออกมา ''วันนี้คุณแต่งตัวสวยจัง'' ''คุณชมผมทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอ'' ''ไม่เบื่อหรอกครับ คุณสวยทุกวัน ผมก็ต้องชมคุณทุกวันสิ'' ''เว่อจังนะครับ'' ตอนนี้ทั้งคู่ได้ตกลงคบหาดูใจกันแล้ว อาร์ทป่าวประกาศข่าวนี้ไปทั่วโดยไม่สนใจพ่อกับแม่ที่ไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้ บางคนก็อิจฉาและยินดีกับพสุ แต่ก็มีบางคนที่อิจฉาและไม่พอใจที่อาร์ทมาคบกับคนแบบพสุ พสุยังไม่ชินกับชีวิตใหม่นี้สักเท่าไหร่ ทุกอย่างมันดูหรูหราไปหมด ''วันนี้คุณมีงานนี่ใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ มีถ่ายแบบ'' ''ขอผมดูตารางงานคุณหน่อยได้มั้ย'' พสุพยักหน้า ยื่นตารางงานไปให้อาร์ทดู ตอนนี้พสุทำงานเป็นนายแบบในสังกัดบริษัทบันเทิงของพสุ แม้จะยังมีผลงานไม่เยอะแต่ก็ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากเพราะใบหน้าที่สวยและเซ้กซี่ของพสุ โดยมีผู้จัดการเป็นลูกน้องคนหนึ่งของอาร์ทคอยรับงานและจัดตารางให้ ถ้าเลือกได้อาร์ทอยากให้พสุอยู่บ้านเฉยๆมากกว่า แต่พสุยืนกรานว่ายังไงก็อยากจะทำงาน ไม่อยากอยู่เฉยๆ อาร์ทเลยจำใจต้องให้พสุทำงาน แต่อย่างน้อยก็ขอให้อยู่ในสายตาของอาร์ทก็พอ ''วันนี้คุณต้องเข้าบริษัทใช่มั้ย'' ''ใช่ แต่เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่สตูดิโอก่อน'' ''ผมจะบอกว่า ผมไปเองก็ได้'' ''ผมอยากไปส่งคุณ'' ''คุณไปประชุมไม่ทันสองวันแล้วนะ'' ''ไม่เป็นไรหรอก'' ''ไม่ได้สิ เดี๋ยวคุณก็จะขึ้นเป็นประธานแล้ว ต้องทำตัวให้น่าเคารพสิ'' พสุเตือนอาร์ท อาร์ทดูไม่ค่อยพอใจแต่ก็ตกลง ''แต่ขากลับผมจะไปรับคุณนะ'' ''อืม ไว้เจอกันตอนเย็น'' อาร์ทลุกขึ้นเดินอ้อมมาหาพสุ โน้มหน้าลงมาหอมแก้มพสุเบาๆ ''ผมไปทำงานก่อนนะครับ'' ''ครับ'' อาร์ทขับรถออกไปจากบ้าน พสุเดินไปที่โรงรถ เลือกรถคันที่ดูธรรมดาที่สุดแล้วขับออกมา ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงสตูดิโอของนิตยสารวาบหวิวชื่อดัง NUDE ตอนแรกอาร์ทคัดค้านไม่อยากให้พสุมาถ่าย แต่คิดดูแล้วพสุนั้นเหมาะกับนิตยสารนี้มาก พสุเองก็ถนัดเรื่องเซ็กซี่และชอบโชว์เรือนร่างตัวเองอยู่แล้วเลยขออาร์ทมาถ่าย ยิ่งตอนนี้พสุกำลังคบกับอาร์ทยิ่งเป็นโอกาสทอง หลายนิตยสารต่างแย่งตัวพสุไปถ่าย พสุเดินเข้าไปในสตูดิโอ เหล่าพนักงานที่เดินไปมาต่างก็หันมามองพสุ กลิ่นตัวของพสุนั้นฟุ้งมากกว่าโอเมก้าปกติ ดึงดูเหล่าเบต้าและอัลฟ่าในตึกเป็นอย่างยิ่ง พสุเดินไปที่เค้าท์เตอร์ ''สวัสดีครับ มาติดต่อเรื่องอะไรเหรอครับ'' ''พอดีมีคิวถ่ายน่ะครับ'' พสุยื่นคิวให้ดู ''อ๋อ คุณพสุนี่เอง เชิญได้เลยครับ'' พสุขึ้นลิฟท์มาด้านบน ลิฟท์เปิดออกเผยให้เห็นห้องกว้างผนังสีขาว อุปกรณ์ถ่ายภาพวางอยู่เต็มไปหมด ผู้คนเดินยกของไปมา พสุเดินเข้าไป พวกทีมงานที่เห็นต่างก็มองตามพสุกันเป็นตาเดียว พสุเดินไปหาผู้กำกับที่นั่งอยู่ ''อ้าว คุณพสุ สวัสดีครับ'' ''สวัสดีครับ'' ''ดีใจจริงๆที่ได้ร่วมงานกับคุณ'' ''เช่นกันครับ'' ''คุณอาร์ทฝากให้ดูแลคุณเป็นอย่างดี ต้องการอะไรสามารถบอกได้เลยนะครับ'' ''ครับ'' ''เดี๋ยวอีกสักพักถึงจะเริ่มถ่ายของคุณพสุ เชิญไปพักที่ห้องพักก่อนนะครับ ทางนู้น'' ''ครับ'' พสุเดินไปที่ห้องพักนายแบบ ข้างในมีนายแบบหุ่นล่ำหลายคนนั่งอยู่ ทันทีที่พสุเข้าไปห้องก็เงียบทันที พวกนั้นมองมาที่พสุ พสุยิ้มให้แล้วหาที่นั่งตรงมุม เอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่น รู้สึกอึดอัดนิดๆที่โดนจ้องแบบนี้ แถมยังส่งสายตาและรอยยิ้มหยาดเยิ้มมาอีก แต่พสุก็ชินแล้ว อัลฟ่าหุ่นล่ำคนหนึ่งเดินมานั่งข้างพสุ ''สวัสดีครับ'' พสุหันไปมอง ''สวัสดีครับ'' ''ผมเรนนะครับ วันนี้ได้ถ่ายด้วยกัน'' เรนยื่นมือมา ''อ๋อครับ ผมพสุครับ'' พสุยื่นมือไปจับ เรนใช้นิ้วเขี่ยมือพสุ พสุดึงมือออก เรนยิ้ม ''ผมเคยเห็นคุณในรูปที่คุณถ่ายแบบกางเกงในเมื่อเดือนที่แล้ว ตัวจริงคุณดูดีกว่าอีกนะครับ'' ''ขอบคุณมากครับ'' พสุอึดอัด เรนเขยิบมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พสุเขยิบหนีจนจะติดมุม ประตูห้องเปิดออก ''คุณพสุครับ มีคนมาหาครับ'' ''ครับ'' พสุรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง เรนมองตามแล้วยิ้มออกมา อาร์ทนั่งรอพสุอยู่ด้านนอกข้างผู้กำกับ ''มาได้ไงเนี่ยคุณ'' ''ผมขับรถมาครับ'' ''ผมรู้ว่าคุณขับรถมา แต่วันนี้คุณมีประชุมไม่ใช่เหรอ'' ''ใช่ พอดีผมประชุมเสร็จเร็วเลยรีบมาที่นี่น่ะ คุณยังไม่ได้ถ่ายเลยใช่มั้ย'' ''ยังครับ'' อาร์ทมองชุดที่พสุใส่ มันเป็นชุดรัดรูปสีขาวที่ตัดโค้งเว้าโชว์ผิวขาวซีดเนียนของพสุ ''คุณดูดีมาก'' ''คุณคิดว่างั้นเหรอ'' พสุบิดตัวไปมามองตัวเอง อาร์ทยิ้ม เอามือลูบตรงเอวของพสุจนพสุขนลุก ตีมืออาร์ท ''คุณ'' ''ทำไมครับ'' ''คนเยอะแยะ'' ''แล้วยังไง'' ''ผมอาย'' ''ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลย'' อาร์ทเดินเข้ามา ดึงพสุเข้าไปชิดตัวเอง พสุมองไปรอบๆที่คนในกองมองมา ''พอเลยคุณ ผมต้องไปถ่ายแล้ว'' อาร์ทหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งพสุ ''สู้ๆนะครับ'' ''ครับ'' พสุเดินไปเข้าเซ็ต ''จะเริ่มถ่ายแล้วนะครับ ทำตามคอนเซปที่บรีฟไว้นะครับ'' ''ครับ'' ช่างไฟเริ่มปรับแสง พสุโพสท์ท่าเซ็กซี่ ''ดีมาก แบบนั้นแหละ'' การโพสท์ของพสุนั้นทำได้ดีมาก รวมไปถึงสีหน้าด้วย สายตาของพสุจิกกล้องยั่วยวนซะจนพวกทีมงานที่ดูอยู่ถึงกลับกลืนน้ำลาย สัดสวนและผิวพรรณของพสุนั้นดีมาก รอยสักบนตัวยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ไปกันใหญ่ แม้แต่อาร์ทเองที่เห็นมาหมดแล้วยังละสายตาจากพสุไม่ได้ อาร์ทคลุกคลีกับงานศิลปะมาทั้งชีวิตแต่ยังไม่เคยมองอะไรที่สวยไปกว่าพสุเลย ที่จะทำให้อาร์ทรู้สึกหงุดหงิดคงจะเป็นพวกทีมงานและนายแบบที่จ้องพสุตาเป็นมันกันนี่แหละ พสุปลดตะขอเสื้อออก โชว์แผ่นอกขาวๆและรอยสัก ''เยี่ยมมาก'' ตากล้องดูพอใจกับพสุมาก ในใจอาร์ทอยากจะวิ่งไปเอาเสื้อปิดซะจริงๆ ''เราเข้าฉากได้ครับ'' อัลฟ่าหุ่นล่ำเดินเข้ามาในเซ็ต มองพสุด้วยสายตาจะกลืนกิน มานั่งข้างพสุ ''สวัสดีครับ'' เรนทัก ''ครับ'' ทั้งคู่ถ่ายภาพไปเรื่อยๆ ''เข้าใกล้กันหน่อย เอาแบบแนบเนื้อกันเลยนะ'' เรนใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว เขยิบมาตัวชิดกับพสุ ''แบบนั้นแหละ'' อาร์ทนั่งดูอย่างเงียบๆ คิดว่ามันเป็นงาน ท่องไว้ในใจพยายามไม่โมโห ''ขอกว่านี้อีกได้มั้ย'' พสุคิดก่อนจะขึ้นไปนั่งบนตักของเรน ทำเอาเรนชะงักไปนิดหน่อย ''เยี่ยม! แบบนั้นแหละ ค้างไว้หน่อยนะ'' ตากล้องรัวถ่ายไม่หยุด ''คุณพสุยังไม่โดนมาร์คอีกเหรอครับ'' เรนกระซิบข้างหู ''ครับ แล้วมันยังไงเหรอ'' ''เห็นข่าวว่าคบกับไฮโซอาร์ทอยู่ ผมก็นึกว่าจริงจังกันซะอีก'' ''ต้องมาร์คถึงจะเรียกว่าจริงจังเหรอครับ'' ''เอ้า ปกติแล้วอัลฟ่าจะเป็นเจ้าของโอเมก้าก็ต้องมาร์คไว้นี่ครับ แบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณยังไม่มีเจ้าของใครจะมาเอาไปก็ได้'' เรนเอามือจับเอวของพสุ ''ยังงี้ผมก็มีสิทธิ์อะดิ'' ''พอแล้ว เรียบร้อย ดีมากทุกคน'' ผู้กำกับประกาศ พสุแกะมือของเรนออก ''ผมยังไม่ถูกมาร์คก็จริง แต่คนเดียวที่มีสิทธิ์จะมาร์คผมก็คือเค้าเท่านั้นแหละครับ'' พสุบอกก่อนจะเดินกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว เดินออกมาหาอาร์ทที่ยืนรออยู่ ''เป็นยังไงบ้างคุณ โอเคมั้ย'' พสุยิ้ม ''โอเคครับ เรากลับกันเถอะ'' ''ครับ'' พสุจับมืออาร์ทเดินออกมาจากสตูดิโอ อาร์ทขับรถกลับมาที่บ้าน ''พวกนั้นมองคุณตาเป็นมันเลยนะ'' ''ใครเหรอครับ'' ''พวกทีมงานน่ะสิ'' ''คุณเองก็มองไม่ใช่หรือไง'' ''แน่ล่ะ จะไม่มองได้ยังไง'' พสุเดินเข้าไปหาอาร์ท เอามือเกี่ยวเนคไทด์ของอาร์ทม้วนเล่น ''แล้วคุณชอบมั้ย'' ''ก็ชอบ แต่ผมไม่ชอบที่พวกนั้นมองคุณ'' ''พวกนั้นก็ทำได้แค่มองแหละครับ'' จับมืออาร์ทจับเอวตัวเอง ''แต่คนที่ได้จับมีแค่คุณนะ'' อาร์ทยิ้มพอใจ เลื่อนมือต่ำลงไปจับตูดของพสุ ''งั้นวันนี้จับได้มั้ย'' พสุยิ้มมุมปาก ''มากกว่าจับก็ได้ถ้าเป็นคุณ'' พสุโอบคออาร์ทไว้ โน้มหน้าลงมาประกบปากจูบอาร์ทเบาๆ อาร์ทกอดเอวดึงพสุเข้ามาชิดตัวแล้วจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร พสุขบกัดริมฝีปากล่างของอาร์ทแล้วดึงเบาๆ นั่นทำให้อาร์ทอารมณ์พลุ่งพล่านมากขึ้นไปอีก กอดพสุแน่นจูบอย่างหนักหน่วงมากขึ้น ''อืออ'' พสุครางในลำคอ ลมหายใจของทั้งคู่รินรดกัน อาร์ทสอดลิ้นเข้ามาในปากพสุ รุกล้ำไปทั่วโพรงปากจนพสุเคลิ้มไปหมด พสุก็ไม่ยอมใช้ลิ้นสู้กับลิ้นของอาร์ท แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน เอามือสางผมของอาร์ทไปมา อาร์ทยื่นหน้าไปเลียใบหูของพสุ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำ ''อะ อาา'' ซอกไซร้ไปตามซอกคอของพสุ กลิ่นฟีโรโมนคล้ายลาเวนเดอร์ที่ฟุ้งกระจายออกมาจากตัวพสุทำเอาอาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นกว่าเดิม อาร์ทปล่อยกลิ่นออกมาเช่นกัน กลิ่นหอมเย็นเหมือนป่าสนหลังฝนทำให้พสุรู้สึกเคลืบเคลิ้ม ดวงตาของพสุกลายเป็นสีม่วง ล้วงทะลุกางเกงของอาร์ทเข้าไปกำควยที่แข็งเต็มที่ พสุยิ้มกัดริมฝีปาก ดวงตาสีม่วงส่องสว่างของพสุเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหลงใหลและเงี่ยน กลิ่นลาเวนเดอร์ของพสุแรงขึ้นเรื่อยกระจายไปทั่วห้องเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ไม่มีผิด อาร์ทถอดเสื้อออกจากไหล่ของพสุ เผยให้เห็นหุ่นลีนๆและเอวบางยั่วยวน อาร์ทยื่นหน้าไปดูดหัวนมของพสุเน้นๆ ''อาา'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหัวนมของพสุสลับข้างไปมา จูบไปทั่วตัวของพสุ ลากลิ้นเลียผ่านหน้าท้องลงไป พสุดันหน้าอกอาร์ทให้ลงไปนอนบนเก้าอี้ตัวยาว เลื่อนตัวลงไปขยำเป้านูนๆของอาร์ท ก้มลงใช้ปากกัดซิปกางเกงแล้วรูดลงด้วยท่าทางที่ยั่วยวน ถอดกางเกงของอาร์ทออก ควยอาร์ทแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน พสุขบกัดเบาๆไปตามลำควย ดึงกางเกงในของอาร์ทลง ควยใหญ่ยาว15นิ้วเด้งออกมา หัวยังไม่เปิดดี กองหมอยดกดำ กลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของอาร์ทกระจายเข้าจมูกพสุจนทำให้เงี่ยนไปหมดพสุเอาควยอาร์ทเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' พสุอมควยของอาร์ทอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปเลียวนๆตรงหัวควย กินน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัว ถอกควยของอาร์ทลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา พสุเลียไปตามแง่งควยของอาร์ท ตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย จับลำควยของอาร์ทตั้งตรง ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนลงไปดูดเลียไข่ของอาร์ทจนชุ่ม อาร์ทจับหัวของพสุไว้ เอาควยยัดปากแล้วเด้งเอวเย็ดอย่างเมามันส์ ''อาาา'' ''อ๊อก ออก อ๊อก'' ควยอาร์ทใหญ่คับปากของพสุไปหมด อาร์ทกระแทกควยเข้ามาในปากพสุไม่ยั้ง สายตาของพสุที่มองมาทำให้อาร์ทยิ่งเงี่ยนขึ้นไปอีก แทงเข้ามาลึกจนพสุสำลักน้ำตาเล็ด อาร์ทถอนควยออก น้ำลายพสุไหลเยิ้มติดควยอาร์ทมา อาร์ทจับควยแฉะๆตีหน้าของพสุรัวๆ อาร์ทผลักพสุนอนลงไป ถอดกางเกงของพสุออกอย่างง่ายดาย ควยพสุแข็งเต็มที่เพราะความเงี่ยน อาร์ทยกขาของพสุขึ้นสูง เอามือแหกตูดของพสุออก รูหีสีชมพูระเรื่อของพสุขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน อาร์ทยื่นหน้าไปเลียหีของพสุ ''งึก อ๊ะ'' อาร์ทตวัดลิ้นเลียหีของพสุไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของอาร์ททำเอาพสุเสียววาบไปทั้งตัว อาร์ทใช้ลิ้นดุนรูของพสุ เลียหีของพสุอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม นั่งขึ้นเอาควยถูไปมาตรงรูพสุ พสุกัดปากสายตาเว้าวอนมาก อาร์ททนไม่ไหวดันควยเข้าไปในหีพสุจนสุดลำ ''อึก อ๊ะ'' ควยอาร์ทใหญ่คับหีของพสุไปหมด แทงเข้ามาลึกจนพสุทั้งจุกทั้งเสียว ''ซี้ดด แน่นชิบ'' หีพสุนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยอาร์ทอย่างบ้าคลั่ง อาร์ทเด้งเอวเย็ดหีของพสุเป็นจังหวะ ''อ๊ะ อะ อาาา'' ''ซี้ดดด'' อาร์ทจับเอวของพสุไว้แล้วกระแทกควยเข้ามาไม่ยั้ง สอดควยเข้าออกหีของพสุอย่างเร็วและแรง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ผสมกันคละคลุ้งไปทั่วห้อง อาร์ทดึงแขนของพสุไว้แล้วซอยอย่างเมามันส์ ''อะ อาาา'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของพสุไปมาจนเสียวไปหมด ควยพสุแข็งกระดกขึ้นลง อาร์ทโน้มตัวลงมาจูบพสุ เร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก '''อือออ อื๊ออ'' พสุควยกระตุกน้ำแตกออกมา อาร์ทเด้ารัวๆ ''อะ อาาาา ซี้ดด!'' อาร์ทกระแทกควยเข้ามาสุดลำ น้ำแตกเข้ามาในหีของพสุ น้ำควยมากมายไหลเข้ามาเรื่อยๆ พสุกอดอาร์ทแน่น ดึงอาร์ทเข้ามาจูบ ดันให้อาร์ทนั่งแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมตัก จับควยอาร์ทยัดเข้าไปในรูตัวเองอีกครั้ง ''ซี้ดด อาาา'' น้ำควยในรูพสุทำเอาอาร์ทอุ่นควยไปหมด พสุเอามือกอดคออาร์ทไว้แล้วขย่มตัวเป็นจังหวะขึ้นลง นั่งเทียนควยอาร์ทอย่างเมามันส์ ร่อนเอวใช้หีบดควยอาร์ทอย่างเร่าร้อน กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ฟุ้งกระจายปนกันอยู่ทั่วห้อง ความรู้สึกเหมือนดอกลาเวนเดอร์ที่สวยงามท่ามกลางป่าสนดิบชื้นอันเงียบสงบ อาร์ทจับพสุไว้แล้วเด้งตัวตอกควยเข้าไปในหีพสุอย่างเร็วและแรง ''อะ อ๊ะ อือออ'' ''ซี้ดดดด'' ควยอาร์ทแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของพสุย้ำๆจนพสุหัวหมุนไปหมด ''อะ อ๊ะ อาาาา!'' พสุน้ำแตกออกมาไม่หยุด อาร์ทเร่งความเร็วขึ้นอีก เด้าหีของพสุรัวๆ ''อ้าาา ผมจะแตก อาาา ซี้ดดด!'' อาร์ทตอกควยเข้ามาสุดแรง ควยอาร์ทขยายใหญ่ขึ้นล็อคกับหีของพสุ ปล่อย้นำควยกระฉูดเข้ามาในหีพสุจนอุ่นไปหมด อาร์ทค้างอยู่อย่างนั้นพักใหญ่จึงจะสามารถถอนควยออกได้ รูหีพสุบานเป็นร่องควยอาร์ท ขมิบหุบอ้าน้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมา อาร์ทนอนลงดึงพสุเข้ามากอด พสุกอดอาร์ทตอบ อาร์ทใช้นิ้วลูบเบาๆที่หลังคอของพสุ ''ถ้าวันหนึ่งมีคนมามาร์คคุณก่อนผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย'' ''จะมีใครมามาร์คได้ล่ะคุณ'' ''พวกอัลฟ่าน่ากลัวจะตาย ไว้ใจไม่ได้หรอกครับ'' ''คุณเองก็เป็นอัลฟ่าไม่ใช่เหรอ'' ''ใช่ ผมยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย ไม่รู้จะจับคุณมากร์คตอนไหน'' พสุขำ ''ถ้าเป็นคุณก็คงไม่เป็นไรหรอก'' ''หืม'' ''ไม่มีอะไร ผมง่วงแล้วครับ'' พสุหันไปอีกทาง ''หันมาแบบนี้เป็นการเปิดทางนะครับ'' พสุรีบหันมาหาอาร์ท อาร์ทขำ ยื่นหน้ามาจูบพสุเบาๆ ''นอนกันเถอะครับ'' ''ครับ''
( ]6 @8 ~9 W5 m* s- u8 [$ {
รัม ณ ย่านบันเทิง แหล่งรวมสิ่งผิดกฏหมายและสถานที่อโคจรมากมายทั้งผับ บาร์ สารเสพติด การค้าประเวณี ซึ่งปกติเป็นย่านที่คึกคักอยู่แล้ววันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เหล่าคนมีเงินทั้งหลายที่มาเที่ยวกลางคืนต่างหลั่งไหลกันเข้ามา ทุกคนเดินตรงไปทางเดียวกัน นั่นก็เพราะทั้งหมดมีจุดหมายเดียวกันคือ The Serpent บาร์สุดหรูใจกลางย่านที่ได้รับความนิยมเป็นอันดับ1 แขกที่มาเที่ยวที่นี่มีตั้งแต่คนรวยธรรมดาไปจนถึงแขกวีไอพีที่มีอิทธิพลทางสังคม ภายนอกเป็นตึกกระจกสูงสามชั้น ตกแต่งด้วยกระจกสีมรกต มีไอความเย็นเกาะอยู่ทั่วทั้งตึก สามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นด้านใน ผู้คนหลั่งไหลเดินบนพรมแดงยาวเข้าไปในทางเข้ารูปปากงูกยักษ์ขนาดใหญ่ มีเขี้ยวยาวสองข้างลงมาปักพื้นเหมือนเสา การ์ดด้านหน้าเช็ครายชื่อของแขกที่มีสิทธิ์เข้าร้านในวันนี้ บรรยากาศในร้านนั้นหนาวจับใจ โต๊ะและเก้าอี้ทำจากมรกตสีเขียวที่ถูกไอเย็นเกาะ เวทีกว้างยาวขนาดใหญ่มีโอเมก้าใส่ชุดวาบหวิวเต้นยั่วยวนอยู่บนเวที หน้าบาร์ยาวมีเก้าอี้วางเรียงกัน บาร์เทนเดอร์หุ่นล่ำเขย่าแก้วเชคโชว์ลีลาการชงเครื่องดื่มที่น่าตื่นตาตื่นใจ ไฟในร้านเป็นสีเขียวสลัว ควันไอเย็นลอยไปทั่วร้าน พนักงานเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มตามโต๊ะ แขกนั่งคุยกันอย่างเพลิดเพลิน บ้างก็มีเหล่าโอเมก้าขายตัวนั่งคลอเคลียอยู่ข้างๆ กลิ่นและรังสีของอัลฟ่าฟุ้งกระจายไปทั่ว จู่ๆเสียงเพลงในร้านก็เบาลง ไฟในร้านดับจนเหลือแต่ความมืดมิด ทุกคนในร้านต่างตกใจ ''ไม่ต้องแตกตื่นกันครับ'' เสียงหนึ่งดังมาจากไมค์ที่ไหนสักแห่ง สปอตไลท์ดวงหนึ่งเปิดฉายไปที่ปลายเท้าของใครคนหนึ่ง ค่อยๆก้าวลงมาจากบันได้ทีละขั้น เผยให้เห็นใบหน้าและรอยยิ้มอันน่าพิศวงของเจ้าของเสียง ''สวัสดีครับทุกคน'' รัมพูดและฉีกยิ้มกว้าง ใส่ชุดสูทเข้ารูปพอดีตัวดูภูมิฐาน เดินลงมาอย่างพลิ้วไหวเหมือนกับงูเลื้อย งูสีแดงตัวเล็กเลื้อยออกมาจากหูและยื่นหัวมันมาตรงปากของรัมเหมือนกับไมค์ ''ขอต้อนรับทุกคนสู่ The Serpent ในคืน Wine Night ครับ'' รัมดีดนิ้ว ไฟในร้านสว่างขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเป็นสีแดงสลัว โต๊ะเก้าอี้และของตกแต่งที่เคยเป็นมรกตสีเขียวตอนนี้กลับกลายเป็นทับทิมสีแดง งูสีแดงเลื้อยไปมาอยู่บนผนังเหมือนกับลายภาพวาด ที่บาร์ The Serpent นี้มักจะจัดอีเว้นท์พิเศษอยู่เสมอ และคืนนี้คือ Wine Night เป็นคืนพิเศษที่จะเสิร์ฟไวน์ฟรี โดยมีทั้งไวน์ที่ขายอยู่แล้ว รวมถึงได้ชิมไวน์ตัวใหม่ที่ยังไม่เปิดขาย แขกที่ถูกเชิญมาล้วนแต่เป็นผู้มีอิทธิพลกันทั้งนั้น นอกจากรัมจะเป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้แล้ว ยังเป็นเจ้าของธุรกิจไวน์ที่ประสบความสำเร็จจนแทบผูกขาดตลาดไวน์เลยทีเดียว ไวน์แบรนด์ของรัมนั้นพิเศษกว่าที่อื่นๆ รสชาติของมันนั้นพิเศษและแปลกใหม่จนไม่สามารถหาไวน์ยี่ห้ออื่นมาเปรียบเทียบได้ ผู้คนมากมายพยายามที่จะรู้สูตรและที่มาของไวน์รัมแต่ก็ไม่เคยมีใครได้รู้เลย มันถูกเก็บเป็นความลับสุดยอดจนอตนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าไวน์ของรัมนั้นมีรสชาติสุดยอดแบบนี้ได้อย่างไร รัมเป็นคนดังในแวดวงพวกคนรวยมากเพราะทำธุรกิจร่วมกันบ่อยๆ แต่เรื่องที่แปลกคือทุกครั้งที่เจอกันจะรู้สึกว่าได้เจอรัมครั้งแรก นั่นเพราะว่ารัมไม่มีกลิ่นให้จดจำรวมไปถึงจิตสัมผัสที่จับแทบไม่ได้ แม้จะถูกหมายหัวหรือโดนหมายจับผู้คนก็จะลืมเรื่องนั้นไปในเวลาอันสั้น ''ขอบคุณทุกคนมากที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้นะครับ งั้นตอนนี้ผมขอเริ่มช่วงการดื่มไวน์เลยดีกว่า สามารถสั่งได้อย่างเต็มที่เลยนะครับ'' แขกปรบมือ พนักงานเดินรับออเดอร์ไปตามโต๊ะ รัมหยิบแก้วไวน์มาจากเด็กเสิร์ฟ เดินไปที่โตีะต่างๆ ''สวัสดีครับ'' รัมทักทายและพูดคุยกับแขกในงานไปทีละโต๊ะ จะเรียกว่าเป็นการคุยเพื่อธุรกิจก็ได้ รัมเป็นคนที่มีวาทศิลป์เป็นเลิศ พูดจาหว่านล้อมเก่ง แถมยังรู้วิธีพูดให้ถูกใจคู่สนทนาอีกด้วย เพราะอย่างนี้ไม่ว่ารัมจะทำธุรกิจอะไรก็ตามทั้งถูกกฏหมายและผิดกฏหมายก็จะประสบความสำเร็จทุกครั้ง ถึงรัมจะติดเล่นอยู่ตลอดเวลาแต่หัวทางธุรกิจนั้นไม่เป็นรองใคร รัมทำได้ทุกวิถีทางที่จะให้ตัวเองได้รับผลประโยชน์สูงสุด โดยไม่สนถึงวิธีการที่ใช้ว่าจะทำให้ใครเดือดร้อนหรือเปล่า บรรยากาศในร้านเป็นไปอย่างราบรื่น อากาศเย็นๆและไวน์ช่างเข้ากันได้อย่างดี บทเพลงคลาสสิคบรรเลงเบาๆ รัมยิ้มพอใจ เดินไปที่ด้านหลัง ''พร้อมหรือยัง'' รัมถามลูกน้อง ''พร้อมแล้วครับคุณรัม'' ''เตรียมได้เลย ใกล้ได้เวลาแล้ว'' ''ครับ'' รัมนั่งเช็ครายชื่อแขกที่มาในวันนี้ มีเพียงสองชื่อเท่านั้นที่ไม่ได้มาร่วมงาน โซลบอกรัมว่าวันนี้ติดงานอาจจะมาไม่ได้ ทำให้รัมรู้สึกเซ้งหน่อยๆ ส่วนอีกรายรัมนั้นรู้ดีว่ายังไงก็คงไม่มา แต่ก็ส่งบัตรเชิญไปให้อยู่ดี รัมเดินออกมาด้านหน้าอีกครั้ง สปอตไลท์ส่องมาที่รัม ''อย่างที่ทุกคนทราบ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่จะให้ทุกท่านได้ชิมไวน์ตัวใหม่ที่จะวางขายที่ร้านและในนามแบรนด์ของผม'' พนักงานเดินเข็นตู้โชว์ที่มีผ้าคลุมอยู่ออกมา รัมเดินไปที่ตู้โชว์นั้นก่อนจะสะบัดผ้าเปิดออก ขวดไวน์ทรงสูงสีแดงก่ำที่ถูกตกแต่งด้วยเพชรแท้รอบขวดส่องประกายเล่นแสงดูสวยงาม ข้างขวดมีตราสัญลักษณ์รูปงูประจำแบรนด์ของรัม ผู้คนต่างมองกันอย่างตกตะลึงในความงามของมัน ''ดีไม่ดียังไงก็ฝากติชมด้วยนะครับ'' รัมพูดยิ้มๆ ส่งขวดให้พนักงานเดินพาสแก้วของแขกในงาน เพียงแค่ได้กลิ่นของมันก็ชวนหลงใหลอยากดื่มแล้ว สีของมันแดงเหมือนกับเลือดสดๆ แขกในงานค่อยๆจิบ เพียงแค่ไวน์สัมผัสกับริมฝีปาก รสชาติที่หรูหราพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ทำหน้าเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน รัมยิ้มมองผลงานของตัวเอง เสียงประตูร้านเปิดออก รัมหันไปหาลูกน้อง ''บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้ร้านปิด'' ''ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ'' รัมรู้สึกหงุดหงิด การ์ดปล่อยให้มีคนเข้ามาข้างในได้ยังไง มีคนก้าวเข้ามาในร้าน
: @" S2 V# i1 t3 H6 A
โช ชายร่างสูงโปร่งก้าวเท้าเข้ามา ใส่ชุดสูทสีขาวราคาแพงที่มีเพียง3ตัวในโลก ใบหน้าสวยคมได้รูป เรือนผมสีดำขลับเงางาม กลิ่นที่แผ่ออกมาจากตัวนั้นหอมหวานเหมือนกับไวน์ที่น่าลิ้มลอง ผู้คนในร้านที่กำลังดื่มด่ำไปกับไวน์ยังต้องหันไปมองเป็นตาเดียว ท่วงท่าการเดินนั้นเซ็กซี่ยั่วยวนทุกย่างก้าว ''ขอโทษนะครับ'' พนักงานโอเมก้าตัวเล็กคนหนึ่งเดินมาขวางทางชายคนนั้นเอาไว้ ''ไม่ทราบว่ามีบัตรเชิญหรือเปล่าครับ'' ชายคนนั้นมีสีหน้างุนงง ''บัตรเชิญ? ของแบบนั้นชั้นต้องใช้ด้วยเหรอ'' ชายคนนั้นยื่นมือมาบีบคอพนักงานคนนั้นแล้วยกขึ้นจนตัวลอย ''มาใหม่สินะ'' ชายคนนั้นยิ้ม บีบแรงขึ้นจนพนักงานคนนั้นแทบขาดอากาศหายใจ ก่อนจะปล่อยให้พนักงานคนนั้นลงไปกองกับพื้น มองไปรอบๆแล้วยิ้มให้กับแขกในงาน ''พี่โช!'' รัมวิ่งลงมาจากบันไดแล้วกระโดดโผเข้ากอดโชทันที โชกอดเอวรัมไว้แล้วหมุนไปมา หอมแก้มรัมฟอดใหญ่ ''พี่มาได้ยังไงเนี่ย'' ''ก็บอกแล้วไงว่าถ้าว่างจะมา'' ''ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย'' ''พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน'' ''ไปนั่งกันก่อนเถอะ'' รัมพาโชมานั่งที่โต๊ะวีไอพีด้านบน ''ผมไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าจะได้เจอพี่อีก นึกว่าจะไปแล้วไปลับ'' ''เว่อน่า'' โชขำ รัมดีใจมากจนตาเป็นประกาย โชเป็นรุ่นพี่ที่รัมเคารพนับถือมากที่สุด จะเรียกว่าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของรัมก็ได้ สมัยเรียนโชเป็นถึง1ใน4จตุรเทพ หรือนักเรียน4คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียนเซ้นต์รอยัล มีชื่อเสียงเรื่องการต่อรองเจรจา พูดจาหว่านล้อม หัวคิดทางธุรกิจและการวางแฟน แถมฝีมือการต่อสู้ยังไม่เป็นรองใคร และยังควบตำแหน่งอัลฟ่าที่สวยที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย มีพวกโอเมก้ารุกมาติดพันมากมาย พร้อมที่จะโดนโชใช้แล้วทิ้งเป็นว่าเล่น หลังจากที่เรียนจบโชก็หายไปเลย ไม่มีใครสามารถติดต่อได้ มีแค่รัมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าโชนั้นหายไปไหน ''แล้วเป็นไงบ้างพี่ ฝั่งนั้น'' ''ก็ดี สบายดี ถึงจะอึดอัดอยู่บ้างที่ต้องคอยระงับกลิ่นและไม่ใช้พลังก็เถอะ'' ''คงเหงาแย่เลยดิ ฝั่งนู้นไม่มีหมาน้อยให้พี่เล่นเหมือนฝั่งนี้แน่ๆ'' โชคิดถึงหน้าคนคนหนึ่งแล้วยิ้มออกมา ''จะว่าไปก็มีอยู่'' ''หืม มีคนไปฝั่งนั้นอีกเหรอพี่'' ''ช่างมันเถอะ พี่มาทั้งที ไหนล่ะไวน์'' ''ผมต้องเตรียมไว้ให้พี่เป็นพิเศษอยู่แล้ว'' รัมกระดิกนิ้ว พนักงานเดินเอาขวดไวน์ที่ติดเพชรสีแดงดูหรูกว่าขวดแรกมาวางไว้บนโต๊ะ ''สวยดีนะเนี่ย แต่ขวดที่รัมให้ไปพี่ยังใช้ไม่พังเลย'' โชยกขวดเหล้าที่มีลายสวยงามออกมากระดก ''ล็อตที่แล้วส่งมาน้อยไปนะ'' ''ก็พี่กินจุนี่นา ดื่มไวน์แทนน้ำเปล่าแล้วมั้ง'' โชขำ ทุกเดือนรัมจะส่งไวน์ไปให้โชอยู่เสมอโดยไม่คิดเงินแม้โชจะพยายามจ่ายแล้วก็ตาม โชรินไวน์ใส่แก้ว ยกขึ้นมาควงเบาๆก่อนจะจิบ หลับตาพริ้มอยู่ครู่หนึ่ง ''เชอร์รี่เหรอ'' ''ใช่ครับ เป็นองุ่นและเชอร์รี่ เป็นเชอร์รี่ที่ปลูกด้วยเลือดอัลฟ่าพลังดินด้วยนะ'' ''ใช้ได้'' โชยิ้ม วางแก้วลง ''ต่อไปผมก็จะได้เจอพี่ทุกวันแล้วใช่มั้ย'' ''ไม่หรอก'' ''อ้าว ทำไมล่ะ พี่ก็กลับมาแล้วนี่'' ''พี่ไม่ได้กลับมาถาวร แค่กลับมาเยี่ยมเราเฉยๆ'' ''ทำไมล่ะ ที่นั่นมันมีอะไรดีขนาดนั้นเลยเหรอ'' โชถอนหายใจ ''ก็ดีกว่าที่นี่แหละน่า'' ''อยู่ที่นี่สนุกจะตาย'' ''บางทีก็อยากอยู่สงบๆบ้างน่ะ'' โชยิ้ม รัมหน้าบึ้งแต่ก็เข้าใจรุ่นพี่ของตัวเอง ''พี่จะอยู่ถึงวันไหน'' ''พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว มีเรียน'' ''ฝั่งนู้นอะนะ'' ''ใช่ พี่ขอตัวก่อนนะ พอดีมีเรื่องต้องไปทำต่อน่ะ'' ''แวะไปที่บ้านฝูงสิ ดูท่าจะมีคนอยากเจอพี่มากเลยนะ'' โชขำ ''พี่ก็อยากเจอพวกมันเหมือนกัน'' โชลุกขึ้น นำขวดไวน์ใส่กระเป๋า ''ยินดีด้วยกับธุรกิจที่ไปได้ด้วยดีนะ'' ''ขอบคุณพี่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้พี่ผมคงไม่หัวหมอขนาดนี้'' ''ไม่ได้หัวหมอ ฉลาดแกมโกงต่างหากล่ะ'' โชกุนเอามือทัดผมก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง กลิ่นฟีโรโมนของโชกุนนั้นแผ่ไปทั่ว ซึ่งกลิ่นของอัลฟ่าปกติจะไม่แรงขนาดนี้ กลิ่นเหมือนกับไวน์เปิดใหม่ที่ชวนให้ลิ้มลอง แม้แต่อัลฟ่าด้วยกันเองยังต้องเหลียวมองตาม โชเดินออกมาตามทางในย่านบันเทิง พวกโอเมก้าขายตัวส่งสายตายั่วยวนมากันใหญ่ โชไม่สนใจเดินตรงไปที่ลานจอดรถ แต่ก็หยุดชะงักลง ฟังเสียงรอบตัวก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา โชหยิบกริชเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า หันไปพร้อมกับเหวี่ยงมีดไปข้างหน้า ''อึ้ก!'' ร่างหนึ่งล้มลงมาจากหลังรถคันหนึ่ง กริชปักเข้าที่กลางหัวอย่างจัง ''เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ขอพักสักหน่อยไม่ได้หรือไง'' โชมองบน ขึ้นไปบนรถสีขาวคันหรู ก่อนจะขับออกไปจากย่าน โชขับรถจนมาถึงคฤหาสน์ประจำตระกูลที่ถูกปล่อยร้างไม่มีคนอยู่ สร้างจากหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ทั้งหลัง สวนด้านหน้ามีดอกไม้หลากสีปลูกอยู่ ประตูเปิดออกเองโดยอัตโนมัติ โชเข้ามาในบ้าน นั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ ไม่คิดเลยว่าโชจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ทั้งที่ตอนนั้นบอกว่าจะไปแล้วไม่กลับมาแท้ๆ แต่นานๆทีกลับมาเยี่ยมเพื่อนที่นี่บ้างก็ดีเหมือนกัน โชลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆภายในบ้าน จับสัมผัสที่อยู่รอบตัวก็พบว่าไม่ได้มีแค่โชเท่านั้นที่อยู่ในนี้ ''ออกมา'' โชพูดเสียงเรียบ ''อะไรกัน โดนจับได้แล้วเหรอเนี่ย''
8 r" C% W4 A( P5 y! P/ E# t% L1 `
เพียซ ผู้ชายในชุดสูทบุคลิกเหมือนพ่อบ้านเดินออกมาจากมุมมืด โชเห็นคนตรงหน้าก็จำได้ทันที ''เพียซ'' เพียซยิ้ม ''ไม่ได้เจอกันนานเลยนะโช ไม่คิดว่าจะกลับมาเหยียบที่นี่อีก'' ''ชั้นจะไปไหนมันก็เรื่องของชั้น'' ''นั่นสินะ'' เพียซขำ ''คุณหนูโชทำตามใจตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา'' ''รู้ดีสมกับที่เป็นพ่อบ้านให้ที่นี่มานาน'' ''ขอบคุณมากครับ'' ''แล้วรู้ได้ยังไงว่าชั้นจะกลับมา'' เพียซชูบัตรงานชิมไวน์ของรัมขึ้นมา ''ผมได้รับคำสั่งให้ไปจับตาดูรัม แต่ดันเจอแจ๊คพอตเข้าให้เลยตามมา'' ''ตามมานี่ต้องการอะไร'' ''พาตัวคุณไปให้คุณเนตรไง'' ''แล้วทำไมชั้นจะต้องกลับไปด้วย'' ''เห็นแก่พ่อแม่ของคุณที่ตายไปแล้วเถอะ'' โชกุนขำในลำคอ ''พ่อแม่ที่ขายลูกตัวเองให้กับองค์กรด้านมืดแลกกับชื่อเสียงน่ะเหรอ ที่ตายกันไปก็สมควรแล้ว'' ฌชกุนเหลือบตามามองเพียซ ''คนรับใช้ที่หักหลังเจ้านายตัวเองให้ถูกฆ่าตายอย่างนายไม่น่ามีสิทธิ์พูดเรื่องนี้นะ'' ''ทำไงได้ล่ะ ผมเองก็อยากได้ตำแหน่งในองค์กรเหมือนกัน'' ''แล้วเนตรมันสั่งให้นายมาจับตัวชั้นเหรอ'' ''เปล่า ผมแค่อยากจะสร้างผลงาน แถมยังเป็นผลงานชิ้นใหญ่ด้วย หายตัวไปนานหลายปี คนที่เจอตัวจะต้องทำให้คุณเนตรพอใจเป็นอย่างมากแน่'' ''งั้นก็ฝันไปเถอะว่าจะได้เจอ'' ''ผมก็ไม่ได้กะจะมาจับเป็นอยู่แล้ว'' จิตสังหารของเพียซแผ่ไปทั่วบ้าน ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีส้ม โชตั้งท่า เพียซพุ่งเข้ามาหาโชกุนพร้อมกับปล่อยหมัดใส่ โชหลบแล้วเตะไปที่สีข้างของเพียซ ''กล้าดีนี่ แต่ลืมระดับของตัวเองไปหรือเปล่า'' ''ยังหยิ่งผยองเหมือนเดิมเลยนะ คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นไปซะหมด'' โชยิ้ม ''ก็มันเรื่องจริงนี่'' โชต่อยเข้าที่หน้าของเพียซจนเพียซกระเด็น เพียซตั้งหลักเอามือยันพื้นยืนขึ้นมา ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาข้างหน้า เข็มมากมายพุ่งเข้าใส่โชกุนเหมือนลูกดอก โชหลบได้อย่างสบายๆด้วยท่วงท่าที่พลิ้วไหว ''ยังไม่แม่นเหมือนเดิมเลยนะ'' โชหัวเราะเยาะทำให้เพียซรู้สึกโมโห สาดกระสุนเข็มพุ่งใส่หน้าของโชแต่โชก็ก้มหลบได้ทันอีก ''น่ารำคาญจริงๆเลย'' โชเปิดตู้หยิบไวน์ออกมาขวดหนึ่ง ใช้เท้ายันตัวเองพุ่งใต้ห่าฝนเข็มมาประชิดตัวเพียซ ใช้ขวดฟาดหัวเพียซอย่างแรงจนขวดไวน์แตกกระจาย เพียซล้มลงไปเลือดไหลอาบหัว ''อีโช!'' เพียซตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด โชหัวเราะเสียงหลอนดังไปทั่วบ้าน ''มึงหายไปนั่นแหละดีแล้ว!'' ''ยังขี้อิจฉาไม่เปลี่ยนเลยนะ ขนาดกูหายไปตั้งหลายปีมึงยังดีได้ไม่เท่ากูเลย เป็นแค่คนใช้แต่ดันอิจฉาเจ้านายตัวเอง'' ''หุบปาก!'' เพียซยืนขึ้น ขว้างเข็มเล่มใหญ่พุ่งมาทางโช โชไม่หลบ ยื่นมือมาข้างหน้า ทันทีที่ปลายเข็มแตะกับนิ้วโชกุน มันละลายกลายเป็นน้ำกองอยู่ที่พื้น โชกุนมองเพียซด้วยดวงตาสีแดงก่ำเหมือนกับไวน์แดง พุ่งเข้าใส่เนตร เตะเสยคางเนตรหน้าหงายปากแตก คว้าคอเสื้อของเนตรขว้างไปกระแทกกับพนังก่อนจะพุ่งเข้าไปถีบที่ท้องซ้ำจนกำแพงข้างหลังแตก เพียซไหลลงไปกองกับพื้นด้วยสภาพที่สะบักสะบอม โชก้มหน้าลงมามองตาของเพียซ ''ที่กูหายไปกูเลือกที่จะหายไปเอง ไม่ได้หนีใคร มึงจำไว้ซะด้วย'' โชหยิบไวน์ราคาถูกมาเปิดขวดแล้วเทรดหัวของเพียซ ''คนอย่างมึงแค่ไวน์ราคาถูกแบบนี้ก็หรูแล้ว'' โชใช้พวดฟาดหัวเพียซจนแน่นิ่งไป ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ''ต้องตามคนมาทำความสะอาดอีกแล้วสิเนี่ย'' โชเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเบอร์หนึ่งที่คุ้นเคยที่ไม่ได้โทรมานาน ''ฮัลโหล'' ''ว่าไง'' ''นี่มึงจริงๆเหรอ'' ''ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ อยากรวมตัวจัง คิดถึงเพื่อนๆทุกคนนะ'' | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-9-12 22:44:27
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-9-12 23:03:31
โพสต์ 2022-9-12 23:36:52
รอติดตามความเสียว ตอนน่อไปครับ 