แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย normalcy เมื่อ 2022-9-22 18:11 - R" C; X+ {' d' @
$ b+ M# e6 |& ]& V, ?' w
บทที่หนึ่ง -- ก่อนที่ทุกอย่างแผดเผา มันเป็นคืนที่ฝนตกหนัก ผมทำได้แต่มองตึกที่ถูกชโลมด้วยเปลวเพลิง เสียงกรีดร้อง และเขม่าควัน ถึงแม้ร่างกายของผมจะเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนแต่ผมก็รู้สึกได้ถึงไอร้อนจากโศกนาฏกรรมเล่นระเริงแผดเผาเหมือนเยาะเย้ยน้ำตาสวรรค์ ในความอลหม่านของคนที่หนีตาย เสียงของรถดับเพลิงที่กำลังจะมาถึง ผมได้แต่ยืนมองมันยืนฟังมัน เหมือนผมได้ยินเสียงที่แอบซ่อนอยู่ในประกายไฟ
& R- |+ N8 V; `% c( d) Q1 ? [7 b2 Q7 @5 [% a" e' v
“ไอ้กันต์โว้ยยยย”ปัง ปัง ปัง เสียงเรียกปลุกพร้อมกับการทุบประตู ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาจากฟูกที่นอน ปวดหัว “มึงจะนอนไปถึงไหนวะ เสี่ยจะมาแล้ว” เสียงเพื่อนผมทำให้ผมตาสว่างทันที ผมรีบควานหาเสื้อใส่จากราวแขวนผ้า หยิบเสื้อที่ดูไม่น่าเกลียดนักพร้อมกับส่งเสียงขานรับเพื่อนของผม “เออ กูตื่นแล้วเชี่ย ใส่เสื้ออยู่” “เร็วๆหน่อยดิวะถ้ามึงไม่ทัน รอบนี้กูไม่ช่วยมึงแล้วนะ ลาก่อย” เสียงของเพื่อนผมที่เบาลงทุกขณะพร้อมกับเสียงฝีเท้ามันเดินห่างไปเรื่อยๆ “เสร็จแล้ว รอกูด้วย” ผมรีบตามออกไปหามัน
* E& S" r/ I0 y. F( T0 K. p
ผมยืนอยู่ใน “คอริดอ” ก่อนห้องโชว์ตัวตามระเบียบ ในห้องทางเดินแคบๆที่แอร์เย็นเฉียบนี้ มีเพื่อนร่วมชะตากรรมกับผมอยู่หลายสิบคน ทุกคนต่างก็ยืนมือไขว้หลังสีหน้าเรียบเฉย บ้างเม้มปาก บ้างเหม่อลอย แต่บางคนก็แอบมองไปมาสบตากับเพื่อนคนอื่นๆที่ยังไม่ได้เป็นแบบพวกแรก 8 D/ L. Q& c8 Z* \, W
ผมเองก็เป็นหนึ่งคนที่ชายตามองสังเกตรอบตัวเช่นกัน ก็มันไม่มีอะไรทำนี่นา ในห้องแคบๆนี้ทุกคนจะต้องมายืนตามระเบียบชิดผนังซ้ายขวา รอพวก “หมาเสี่ย” มานับหัวพวกเราหาว่ามีใครหายไปรึเปล่า แต่ใครล่ะจะกล้าหนี ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าพวกรุ่นก่อนกลุ่มที่ได้ฉายาว่าหนีเยอะที่สุด เขากล้าทำได้ยังไง ในเมื่อพวกเราทุกคนก็ตกอยู่ใน “อำนาจ” ของเสี่ยกันหมดแล้ว
" U; \2 l: P9 }" W3 N
ผมแอบมองไปทางซ้ายมือไอ้ชิต เพื่อนสนิทของผมก็ยืนตรงเอามือไขว้หลังอยู่ข้างๆผมอย่างสง่าผ่าเผยหนุ่มหน้าโคตรจีนจิ้มลิ้มอย่างมันค่อนข้างแตกต่างจากเพื่อนๆที่เหลือ พวกเราต่างก็ผิวคล้ำกร้านแดดคิ้วเข้มสไตล์สยามหรือไม่ก็รูปหน้าไทยเหนือ ไอ้ชิตมันเตะตาลูกค้าหลายๆคนก็เพราะเรื่องนี้นี่แหล่ะ ถึงมันจะทำท่าภูมิใจและเบ่งใส่ผมแทบทุกครั้ง แต่ผมกลับรู้สึกว่าเพราะมันไม่มีสิทธิแม้แต่จะรู้สึกอย่างอื่นได้ เลยกล้ำกลืนคิดแง่ดีเสียมากกว่า 0 h7 ?5 D2 i' d C" N a$ B6 k, T% ^0 U( C
“เฮ้ย มึงอ่ะ” เอาล่ะ พวกหมามาแล้ว เสื้อยืดสีดำแว่นตากันแดดสีดำ บู้ตทหารสีดำ มาพร้อมกับใจสีดำและกระบองสีดำในมือที่พร้อมจะลงทันต์แบบไม่ยุติธรรมใส่พวกเราได้ทุกเมื่อ กล้ามที่เป็นมัดๆพร้อมกับความซื่อสัตย์ต่อเสี่ยที่แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตทำให้พวกมันมีชื่อเล่นว่า รอตไวเลอร์ 6 L2 @' w+ T8 e7 ?) U# N* \( J
ป้าบ พวกมันตัวนึงเอากระบองฟาดหน้าเพื่อนร่วมชะตากรรมของผม ท่าทางของเขาดูเก้งก้างและตื่นตระหนก สงสัยอาจจะเป็นเด็กใหม่ รอบนี้พวกมันจะเอาเกือบตายอีกรึเปล่านะ “มึงยืน” ป้าบ “ยังไง” ป้าบ “ให้ท่า” ผัวะ “มึงเหลว” ผัวะ “ขนาดนี้” ผัวะ..ตึงงง มันฟาดหน้าด้วยกระบองแล้วก็ชกเข้าที่ท้องอ่า ล้มไปแล้ว ถ้าผมเตือนแล้วพวกหมามันไม่ได้ยินก็คงพูดไปแล้วล่ะ แต่เสียใจด้วยนะไอ้น้อง “ค่อกๆๆ ผม อึกฮึกๆ ข.. ขอ อึก ท.. โทษครับ” “ลุก ไอ้สัตว์” ตุ้บ “อ้อค” เตือนว่าถ้าล้มหมามันจะเตะซ้ำ เพื่อนๆทุกคนได้แต่ยืนตามระเบียบไม่แม้แต่จะมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสารหรือโกรธแค้นแต่อย่างใด
# L# d) p' ]( l; y+ B2 j
สถานการณ์ระยำแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อสี่ปีก่อนมันก็คงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ แต่วันนึง ทุกอย่างเปลี่ยนไป โลกเกิดการระบาดครั้งใหญ่ เป็นไวรัสบางอย่างที่ทำให้ผู้ติดเชื้อสร้างผลึกในร่างกาย และผลึกพวกนี้มักจะเกิดขึ้นใกล้หัวใจ บางคนที่มีผลึกชิ้นใหญ่ก็อาจจะโดนผลึกบาดหัวใจได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็คิดว่ามันเป็นไวรัสที่แพร่ทางอากาศ
0 a+ ^# o. v. L9 D4 G& F* l1 w
แต่มันกลับแพร่ไปด้วยอย่างอื่นแทน....และผู้ติดเชื้อที่มีผลึกนั้น น่ากลัวกว่าที่โลกคิดไว้มาก มันเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อกลุ่มก่อการร้ายโจมตีกรุงลอนดอนด้วยคลื่นแสงบิดเบือนบางอย่าง
6 s1 \& x; @- ~7 s
คนที่โดนคลื่นแสงก็จะเกิดอาการคล้ายคนมีมะเร็งผิวหนังระยะสุดท้ายภายในสี่ชั่วโมง การก่อการร้ายครั้งแรกด้วย “อำนาจ” และจุดเริ่มต้นของความโกลาหลทั่วโลก / `& t0 P! ^1 g8 z3 w
ชาวต่างชาติเรียกมันว่า Authority “มันไม่ใช่พลังมานาแบบในเกมแต่มันคือ สิทธิ์ ที่จะเปลี่ยนแปลงกฎของโลก” กลุ่มชาวอเมริกันที่เรียกตัวเองว่าเหล่านักปราชญ์กล่าวไว้แบบนั้น
- @2 }3 _0 K9 n' @
มันเริ่มมีการก่อเหตุด้วย “อำนาจ” ทั่วโลก ห้างใหญ่ที่เดินแล้วอาจจะโดนเทเลพอร์ตไปได้ทุกเมื่อ บ้านของศัตรูอาจจะลอยขึ้นเหมือนแก๊ส สถานที่สำคัญอาจจะตกอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งตลอดกาล บ้างก็เกิดฝนตกเป็นน้ำแข็งอ่า ไม่ใช่สิ... “น้ำที่แข็ง” ต่างหาก... ) N3 P, e, J# S7 f' A& u+ Y
และเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นในประเทศไทยเหมือนกัน หลายประเทศไม่สามารถยืนหยัดหลังจากการตื่นขึ้นด้วย “อำนาจ” ของเหล่าผู้ติดเชื้อได้ น่าเสียดายที่ประเทศไทยก็เป็นหนึ่งในนั้น & {5 \2 a: I0 C; F5 K7 N4 o% \) D
ในตอนนี้ แถบประเทศไทยและเพื่อนบ้านใกล้เคียงก็เรียกตัวเองว่าสหพันการค้าอำนาจสมุธร ก่อตั้งด้วยสามคนที่เรียกได้ว่าครอบครองเอเชียตะวันออกเฉียงไต้ อัญญาเทพีแห่งสมุทร Goddess of the Sea ทากุล ราชากษาปณ์ King of all Coins หมิง วายุสวรรค์คลั่งMad Celestial Storm
. w0 R2 y6 r$ j/ K& b* w
ชื่อเบียวๆ*ที่โคตรเฉิ่มแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะโดนล้อยันลูกบวช *จูนิเบียว หรืออาการหลงผิดคิดตนเขื่อง % O8 B9 A3 j% E. n) G( P) `
แต่ในยุคนี้ที่ “อำนาจ” ชี้เป็นชี้ตายให้คนทั้งเมืองได้ ยิ่งชื่อเดาทางยาก ก็ยิ่งน่ากลัว
' L# o8 m; B! r; m0 }
# E( T' l) j) L. z
“มึงพอได้แล้ว” เสียงเรียบๆทำให้ผมตื่นจากภวังค์ “ครับเสี่ย” หมาได้ยินก็หยุดและยืนมือไขว้หลังตามระเบียบเหมือนเพื่อนๆของผม พวกหมามันไม่ยอมก้มหัวให้ใครทั้งนั้น พวกมันคิดว่าพวกมันอยู่เหนือกว่าพวกผมนัก ดังนั้นคนที่ทำให้พวกมันยืนท่าพักตามระเบียบเหมือนพวกผมก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ ผมชายตาไปมองผู้ชายคนนั้น คนที่กุมชีวิตของพวกเราทุกคนที่นี่ : c$ k6 s- B5 w; x( u, A4 V
เสี่ย
5 E2 |2 [( r$ O W# w) b; V i' n
หนุ่มวัยสามสิบผมสั้นสีเทาผิวขาวซีด สายตาเย็นชามาพร้อมกับสูทสีม่วงคู่ใจและกางเกงสีดำที่ทำให้ดูเหมือน เคานต์แดรคคูลา ผู้ดื่มเลือดมนุษย์และไร้ซึ่งความเมตตาใดๆต่อ “ปศุสัตว์” ของตนเอง # ?( W% p* @; h$ |6 b. u
เสี่ยมองเด็กใหม่ที่ถูกซ้อมด้วยความไร้อารมณ์ เด็กใหม่มันนอนกุมท้องอยู่บนพื้นด้วยท่าทางโอดโอยแต่ไร้เสียง อย่างน้อยมันก็รู้ตัวไม่ส่งเสียงให้เสี่ยรำคาญ เด็กใหม่มันน่าจะเอาตัวรอดที่นี่ได้ “ลุก” เสี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เด็กใหม่ได้ยินแล้วก็ลุกขึ้นยืนตั้งท่าตามระเบียบทันที ไม่ว่ามันจะรู้สึกอย่างไรกับการลุกอย่างกะทันหันหลังจากที่โดนซ้อม แต่ในตอนนี้ความรู้สึกและความคิดของมันไม่มีความหมายอะไรแล้ว เพราะร่างกายของมัน ต้องทำตามที่เสี่ยต้องการ เท่านั้น
: S0 A, n7 E5 e& o
เสี่ยมองสำรวจร่างสะบักสะบอมของเด็กใหม่ก่อนเอามือทาบกล้ามซิกแพ็คของมัน ทันใดนั้นมือของเสี่ยก็มีแสงสีแดง แสงทำการลูบไล้บริเวณที่โดนซ้อมก่อนจะซึมเข้าไปในร่างของเด็กใหม่และไม่นานสีหน้าของมันก็แสดงถึงความเจ็บปวด มันกัดฟันทนสักพักก่อนที่แสงจะหายไปทั้งหมด เสี่ยมองร่างกายของมันที่ดูดีขึ้นอย่างพอใจ เหมือนว่าเด็กใหม่มันจะเตะตาเสี่ยอยู่ในระดับนึง นี่สเปกเสี่ยรึ 2 j- s( D7 h/ j6 y
ผมใช้เวลานี้สังเกตเด็กใหม่ให้ชัดๆ
7 s; a* v' W% h. C4 d
เด็กใหม่น่าจะอายุสักยี่สิบปีนิดๆ ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม ตาสีดำ ผิวแทนนิดๆทรงร่างกายดูไม่ได้มีถึงขั้นนักเพาะกล้ามแบบพวกรอตไวเลอร์แต่ก็พอมีกล้ามอยู่บ้าง แต่อาจเพราะแขนขายาว ทำให้ดูแล้วเก้งก้างเหมือนหนุ่มวัยรุ่น สีหน้าก็ยังแสดงถึงความอ่อนต่อโลกอยู่ % d7 s0 [" {$ w t+ \. t* j
“มาที่ห้องคืนนี้..สองทุ่ม” เสี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนอ่านหนังสือ ส่วนสีหน้าของเด็กใหม่ก็แสดงถึงความตกใจปะปนด้วยความอายและความกลัว “กลับไปประจำที่ซะ”เสี่ยพูดต่อ เด็กใหม่เดินกลับไปยังที่ที่มันเพิ่งจะโดนซ้อมเมื่อไม่ถึงหนึ่งนาทีที่แล้วแต่สงสัยเรื่องนั้นมันคงจะบินออกจากหัวไปเรียบร้อย เพราะหน้ามันมีแต่ความกังวลและความเขินพยายามขยับตัวให้ท่ายืนระเบียบเหมือนเพื่อนข้างๆ กลบเกลื่อนแก้มที่แดงเล็กน้อยของมัน 4 V {5 L' S; G
“นับหัวเป็นยังไงบ้าง” ต่างกัน เสี่ยกลับไปถามหมาตัวนึงต่อ ไม่แยแสต่อคู่นอนคืนนี้เลยแม้แต่น้อย “ครบทั้งสี่สิบสามคนครับเสี่ย” ไอ้หมาตอบ “ไม่มีคนคิดหนีเลยรึ” เสียงราบๆของเสี่ยถาม มีหมาอีกตัวตอบ “เช็คในห้องพักหมดแล้วครับเสี่ย ไม่มีอาวุธหรือของอันตรายครับ” หมาตัวนี้เหมือนจะเป็นผู้ติดเชื้อที่ตื่นพลัง มันน่าจะหา “ของหวงห้าม” ด้วย “อำนาจ” ของมัน เสี่ยได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า
3 \! K( ~ g% B: w
“ทำดีนี่” สิ้นเสียงของเสี่ย สีหน้าของพวกหมาทุกตัวก็แสดงถึงความสุข พวกมันหายใจถี่ ยืนตัวเกร็งบางตัวถึงขั้นครางออกมาเล็กน้อย : g1 `. [8 [9 ?5 h h) G- `
ใช่แล้วล่ะ 8 y; r' s9 R3 H/ I' U
รางวัลที่ทำให้พวกหมายอมเป็นขี้ข้าเสี่ยไปตลอดชีวิต นั่นก็เพราะ “อำนาจ” ของเสี่ยมอบความสุขล้นให้พวกมันได้ ยิ่งกว่าการที่มัน “เอาออกมาเอง” ; h/ P# k( R5 p4 }( }6 ?
เหมือนหมาจรจัดที่ได้กินเนื้อภัตตาคารหรูชิ้นโตยากที่จะลืมแล้วกลับไปหาเศษขยะกินได้
! H% B* Y) t D- Z
ผมมองไปที่ไอ้หมาผู้ติดเชื้อ มันหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อบนหน้าผากของมันไหลลงมาที่แก้มของมัน เหงื่อร่วงตามลงมาที่คอก่อนจะไหลลงเสื้อยืดคอกลมสีดำของมันที่เริ่มชื้นขึ้นเล็กน้อย ด้วยความรัดรูปทำให้เห็นอกกระเพื่อมและทรวดทรงของชายชาตรีใต้ผ้าสีดำ ไม่ต่างไปจากทหารกล้าที่คอยปกป้องเจ้านายของตนเอง ทันใดนั้น ไอ้หมาผู้ติดเชื้อก็เงยหน้าเม้มปากหลับตาปี๋ มันกระเด้าอากาศเล็กน้อยก่อนจะเกร็งสุดตัวสักสามสี่ทีและค่อยๆคลายตัวลง ไอทางปากมีให้เห็นเล็กน้อยจากแอร์ที่เย็นเฉียบตัดกับลมหายใจมนุษย์ มันยิ้มยิงฟันให้เสี่ย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ แต่รอยยิ้มของมันแทบจะไม่ต่างไปจากเด็กน้อยยิ้มให้พ่อมันเลย ผมเหล่ตาลงไปมองเป้าของกางเกงลายพรางมัน ชื้นและมีคราบเล็กน้อย ไม่ต่างไปจากหมาตัวอื่นๆ เสี่ยมองพวกหมาด้วยแววตาเฉยเมย สังเกตหมาทุกตัวก่อนจะหันหลังเดินออกไป เสี่ยไม่ได้มองด้วยกามอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น มันน่ากลัวยิ่งกว่านั้น ; `" O6 |( u* h8 U
เสี่ยมองดูว่ามีหมาตัวใหนไม่ยินดีที่จะตกอยู่ภายใต้ “อำนาจ” เสี่ยรึเปล่า
* | J- O0 k6 \4 w. h: {9 ?
“รีบๆต้อนพวกของเล่นไปได้แล้ว พวกมันยังมีงานที่ต้องทำอยู่อีกก่อนจะถึงเวลาเปิด” เสี่ยพูดเสร็จก็เดินออกไปทางประตูหลัง ไม่แยแสต่อรอยยิ้มของไอ้หมาผู้ติดเชื้อหรือพวกหมาตัวอื่นๆเลย
g N k2 `, M
แต่แล้วผมก็เห็นไอ้เด็กใหม่ มันมองภาพตรงหน้าด้วยความสับสนและหวั่นเกรง ไม่ต่างไปจากวันแรกของผมสักเท่าไหร่นัก มันก็คงกลัว กลัวว่าสักวันหนึ่งมันจะกลายเป็นแค่ของเล่น ไม่ต่อต้านคำสั่ง ไม่มีความคิดอื่นที่เจ้านายไม่ต้องการ เป็นแค่ตุ๊กตามีชีวิต แต่ไม่มีอะไรเลย ใช่แล้วล่ะไอ้เด็กใหม่ ยินดีต้อนรับสู่ซ่องเพลย์กราวน์( X, Q9 F$ N2 d( r" R' R
$ l# r$ z' L+ E2 `- v
4 c2 g. I" b4 ?6 V; ]+ |ปล1 แก้ font และคำผิด, N* n3 z! ~7 V. t+ h7 n0 M
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-9-22 10:13:54
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-9-22 10:56:15
โพสต์ 2022-9-22 11:21:05
โพสต์ 2022-9-23 00:13:42
โพสต์ 2022-9-23 02:14:32
โพสต์ 2022-9-24 10:59:08