EP4 ตอนจบผมกับเพื่อน

ศัณญา

สวัสดีครับผมชื่อมอสนะครับตอนนี้ก็จะมาต่อเรื่องให้จบครับEPสุดท้ายแล้วขอบคุณที่ติดตามมาตั้งแต่ต้นนะครับ ต่อเลยแล้วกัน หลังจากที่พวกผมกลับมากจากฝึกงานเสร็จพวกผมก็เอาข้าวของไปเก็บไว้ที่หอพักหลังวิลัยครับ พอไปถึงป้าเจ้าของหอก็มาทักทาย..อ้าว..กลับมากันแล้วหรอ..พวกผมก็ครับกลับมาครับป้า..แกก็บอกอีกว่า..มาเรียนอีกเทอมสุดท้ายกันแล้วนะซิพวกผมก็...ครับเทอมสุดท้ายแล้ว แกก็บอกเออ.เออ..ดีแล้วตั้งใจเรียน.จะได้จบ..แล้วแกก็เดินไป...พอเก็บข้าวของเสร็จแม่ผมก็มารับผมกลับบ้าน ซึ่งผมก็กลับกันสองคนกับได้นัด ซึ่งไอ้พงษ์กับไอ้อั้นไม่ได้กลับมันบอกขี่เกลียดนั่งรถ..พอไปถึงกลางทางได้ผมก็คุยกับได้นัด....มึง...มึงว่าชุดกูจะยังใส่ได้อยู่ป่ะว่ะ...ไอ้นัดบอกกูว่าไม่ได้แล้วว่ะซื้อใหม่เถอะ...แม่ผมก็ด่าผมลั่นรถเลยครับ. มึงมาบอกอะไรกูตอนนี้.ทำไมมึงไม่คิดมาตั้งแต่อยู่ห้องนู้น..สรุปแม่ผมต้องตีรถกลับพาผมไปซื้อชุดในตัวเมืองอีก กว่าจะถึงบ้านก็เย็นพอดี
2 W' V. E/ ^2 s- kพอถึงบ้าน ผมก็เห็นตายาย และก็พ่อนั่งรออยู่หน้าบ้าน พอผมลงรถผมก็ยกมือไหว้แกแล้วก็วิ่งไปกอดแก สรุปเขาถามกลับมึงใครเนี้ย....ผมบอกว่า มอสไงตายาย แกร้องไห้ใหญ่เลยพูดอะไรไม่ออกจำผมไม่ได้ พ่อผมก็เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วก็ได้แต่กอดผมแล้วก็จับไหลผมอยู่อย่างนั้นแหละ...จากนั้นพ่อแม่ไอ้นัดก็มาบ้านผมแม่บอกว่าแม่ทำต้มไก่ไว้เห็นลูกจะกลับมาเลยชวนเขามากินด้วย...จากนั้นเขาก็ถามว่าเป็นงัยทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ผมนั่งเงียบแล้วก็ยิ้มอย่างเดี๋ยวครับ ไอ้นัดเล่าจนหมด พอฟังเสร็จแม่ด่า สรรหาแดกยาอะไรของมึงดีไม่ตาย จากนั้นก็แยกย้ายกับกลับ...
พอเปิดเทอมพวกผมก็ไปเรียนกันปกติ พวกผมจะตื่นแต่เช้าตลอดครับเพราะต้องเปลี่ยนกันอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนก็กว่าจะเสร็จ ซึ่งเมื่อก่อนผมจะเร็วสุดอาบน้ำเสร็จนั่งรอเพื่อน แต่...เดี๋ยวนี้เพื่อนนั่งรอเพราะร่ำไร ไอ้พงษ์ก็เริ่งตลอดว่าเสร็จยัง..เดี๋ยวไปกินข้าวอีกเดี๋ยวไม่ทัน คือพวกผมจะไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของวิลัยตลอดครับเพราะมันถูกกว่าข้างนอกเยอะครับ555...พอไปถึงพวกผมก็ไปนั่งกินแบบที่เคยกินประจำซักพักก็ได้ยินเสียงเพลงมาร์ชวิลัยขึ้นเพื่อเป็นการเตือนว่าได้เวลาเขาแถวแล้วซึ่งผมก็ต้องไปเอาใบเช็คชื่อที่ห้องกิจกรรมเหมือนเดิมที่เคยทำ...
ในตอนนั้นผมก็เห็นแล้วแหละครับว่ามีเด็กสาขาสารสนเทศยืนถ่ายรูปอยู่
เหมือนมาถ่ายบรรยากาศเปิดเทอมวันแรกไปลงเพจวิลัยอ่ะครับ...พอมาถึงแถวผมก็เช็คชื่อเพื่อนอยู่ปกติถ้าพวกมันกลัวผมไม่เห็นพวกมันก็จะส่งแชทมาครับพอเสร็จอาจารย์ก็เรียกให้เก็บใบเช็คชื่อ ซึ่งผมเป็นคนแบบไม่ชอบคนเยอะแออัดก็เลยลุกไปท้ายๆเขา..คนบางๆก่อนค่อยไป จะได้ไม่วุ่นวาย
5 P3 Y- Z# Q4 ]/ T/ {  p! @1 Oซึ่งเก็บเสร็จก็มาเข้าแถวเหมือนเดิมพอเลิกแถวก็พากันขึ้นห้องเรียนครับ..ระหว่างนั่งรออาจารย์เพื่อนบ้างคนที่ไม่ได้ไปฝึกงานด้วยก็หันมาดูผมก็ซุบซิบกันผมที่นั่งเล่นเกมอยู่ก็มีหันไปมองพวกมันบ้างนิดหน่อย
พออาจารย์เข้ามาผมก็เลิกเล่นโทรสัพ..แล้วก็บอกทุกคนทำความเคารพ..ตอนนั้นไอ้พวกที่ไม่ได้ไปด้วยก็ตกใจผมกันครับ..ซึ่งอาจารย์ก็ด้วยสรุป...คาบนั้นไม่ได้เรียนเลยมัวแต่วิจัยเรื่องผมอยู่จนจบคาบเรียน พอซักพักไอ้นัดที่นั่งเล่นเฟสของมันอยู่ก็บอกแบบตกใจเสียงดังครับว่า..มึง.ง.ง.ดูอะไรนี่มีเพจวิลัยเอารูปไอ้มอสไปลง..ตอนนั้นแตกตื่นกันทั้งห้อง...มีแต่คนบอกว่าหล่อว่ะ..เปิดเทอมมาก็แจ้งเกิดเลยนะมึง...รูปที่เขาเอาลงก็เป็นรูปตอนที่ผมเอาใบเช็คชื่อไปเก็บนั้นแหละ..คือโดนแอบถ่าย...ส่วนแคปชั่นก็คือ...ยินดีต้อนรับวันเปิดเทอมวันแรกครับน้องๆ...ซึ่งเพื่อนผมก็ไปคอมเม้นกดไลค์กดแชร์กันทั้งห้อง ผมก็ด่าพวกมันว่า .เลิก.ก.ก ชิบหาย กูอายเขา...จากนั้นพวกผมทั้งห้องก็รวมกลุ่มกัน เวลาไปเดินไปทางไหนในวิลัยก็ยกพวกไปเป็นฝูงทั้งแก๊งส์เลย หลังจากนั้นก็มีสาวๆมาแอบชอบผมเยอะอยู่แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอาจเป็นเพราะผมโดนคำพูด และสายตาบลูลี่มาก่อนก็ได้ช่วงนั้นเลยไม่สนใจปล่อยผ่านมาตลอด จนกระทั่งกีฬาสีวิลัยก็มาถึงอีกครั้ง ตอนนั้นผมก็ได้อยู่สีแดงครับเป็นนักบอลของสีเหมือนเดิม พอตอนเย็นของทุกวันจะมีการซ้อมครับผมก็เตะบอลกับเพื่อนๆตามปกติ ซักพักก็ได้ยินเสียงประกาศชื่อผมให้ไปที่ห้องกิจกรรมครับ ผมก็งงว่าเขามีอะไรรึป่าว พอไปถึงก็มีน้องผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ข้างในอยู่แล้ว อาจารย์ก็ให้ผมนั่งข้างน้องเขาแล้วบอกว่า จะให้ผมกับน้องเป็นตัวแทนถือป้ายวิลัย ผมก็ตอบติดตลกไปว่า...ป้ายปูนหน้าวิลัยอ่ะหรอครับ...ไม่เอาอ่ะ หนัก. อาจารย์ก็ขำ น้องก็ขำ แล้วอาจารย์ก็บอกว่า ใครจะบ้าให้แกไปถือป้ายนั้นกันเล่า ไอ้บ้า..จากนั้นอาจารย์ก็ให้ผมกับน้องเขานั่งรอเพราะจะมีคนมาวัดตัวไปตัดชุดให้ ผมก็ได้นั่งคุยกับน้องเขาชื่อว่าตาล อยู่สาขาโลจิสติกส์ปวส.ปี1 ซึ่งน้องเขาบอกว่าผมเป็นคนตลกดี ไม่เหมือนกับที่คนอื่นพูดว่าผมหยิ่งเมินเก่งไม่ค่อยพูดไม่ค่อยตอบใคร ก็อย่าว่าแหละครับก็คนไม่ถูกมองด้วยความรักมาก่อน..จากนั้นก็มีคนมาวัดตัวเสร็จผมก็ลงไปหาเพื่อนที่สนามบอลต่อ เพื่อนก็พากันถาม ไอ้มอส..มึงไปไหนนานจังว่ะ ผมก็บอกพวกมันไป..เขาเรียกให้กูไปถือป้ายวิลัยว่ะ พวกมันก็แซวผมใหญ่เลย ...หล่อใหญ่แล้วมั้ง..ซึ่งหน้าผมตอนนั้นถ้าทำหน้าปกติธรรมดาคือหน้าจะดุเหมือนคนหาเรื่องมาก แต่ถ้ายิ้มนี่หน้าผมจะดูหวานเป็นคนละโลกกันเลยครับ..จนพอไกล้วันกีฬาสีทางวิลัยก็กำหนดคู่แข่งมาให้ครับว่าใครเจอสีไหนก่อนซึ่งผมได้เจอสีเขียว ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กช่างเชื่อมที่ไม่ค่อยถูกกันกับผมเพราะมันหาว่าผมไปแย่งแฟนมัน ตอนนั้นเพื่อนๆผมก็ไปช่วยกันคุยแล้วว่าไม่ใช่ผมแต่มันก็ไม่ฟัง...เวลาเจอกันก็เหมือนจะบวกกันมาตลอด...ตอนนั้นพอรู้ว่าต้องแข่งกับใครก็เริ่มหนักใจกันครับ..จนมาถึงวันกีฬาสี...ผมก็ต้องตื่นก่อนครับเพื่อมาแต่งตัวที่วิลัยก็ให้ไอ้พงษ์ขับรถมอไซร์มาส่งครับตอนตี5พอมาถึงมันก็กลับไปนอนต่อ ..ตอนนั้นคือหงุดหงิดมาก..นัดตี5ช่างกับอาจารย์มา6โมงกว่านั่งรอกับน้องตาลจนว่าจะเป็นแผลกดทับ..มาถึงกับเร่งผมเฉยว่าให้รีบเดี๋ยวไม่ทัน แต่เดี๋ยว.. คือใครต้องรีบใครก่อน.. พอตอนแต่งหน้า ผมเป็นคนไม่เคยแต่งหน้าช่างก็ทาครีมอะไรไป ผมก็บ่นไปว่าสิวจะขึ้นไหม พอเขาจะทาปากให้ก็ไม่เอากลัวมันจะแดงอายเขาช่างก็บอกมันเป็นเหมือนลิบมันไม่แดงหรอก พอแต่งเสร็จช่างบอก ตั้งแต่กูรับงานมา กูไม่เคยแต่งหน้าใครเหนื่อยเท่านี้มาก่อน...พอเสร็จผมก็ไปเปลี่ยนชุดส่องกระจกดู คือชุดที่ผมใส่ตอนนั้นจะเป็นชุดสูธสีดำเหมือนผู้ดีในหนังใส่อ่ะครับ ส่วนชุดน้องตาลก็เป็นชุดราตรีสีแดง  ซึ่งตอนนั้นผมต้องตะลึงมากเพราะน้องเขาสวยแบบโคตรๆ..เอาซะตอนนั้นเขินไปเลยไม่กล้ามองนานอาย..แล้วแต่งตัวกันเสร็จเขาก็ให้นั่งรอเวลาเดี๋ยวจะมีคนมาเรียกอีกที ซักพักก็มีคนมาตามบอกว่าพร้อมนะ ผมก็บอกปวดฉี่อ่ะขอเข้าห้องน้ำก่อน ตื่นเต้นมาก...อาจารย์ก็ว่าผม..ตั้งนานแกทำอะไรอยู่รีบเลย...พอเสร็จก็เดินออกมาจากห้องคนก็มองผมเต็มเลยแทบจะเป็นตาเดียวกัน...ตอนนั้นเพื่อนผมก็เห็นผมมันก็ตะโกนครับ..ว่า...เพื่อนผม..เพื่อนผม.อายหนักกว่าเก่าอีกกู..แล้วจากนั้นก็ตั้งขบวนซึ่งต้องเดินไปวนกลับที่ตลาดอีกแล้วกลับมาที่สนามต่อระหว่างเดินไปจนถึงตลาดก็วนกลับมา..ตอนนั้นพื้นรองเท้าหนังที่ผมใส่ก็หลุดซึ่งมันเป็นรองเท้าใหม่มากแต่พังง่ายเหลือเกิน ผมก็เลยต้องถอดแล้วก็ถือป้ายด้วย ถือรองเท้าด้วยอาจารย์เห็นก็วิ่งมาบอกว่า...แกไปเดินยังไงให้รองเท้าพัง ตอนนั้นวุ่นวายหารองเท้ามาเปลี่ยนให้ผมซึ่งก็ได้รองเท้าจากร้านค้าในตลาดเป็นแบบผ้าใบซึ่งไม่ได้เข้ากับชุดเลย..พอมาถึงวิลัยก็ตั้งขบวนที่สนามพอประธานกล่าวเปิดสนามเสร็จก็มีการยิงปืนเปิดพิธีเกิดขึ้น ซึ่งด้วยความที่ผมตกใจก็อุทานขึ้นว่า..เหี้ย.ย...ดังลั่นสนามพากันขำไปอีก ตอนซ้อมเขาไม่ได้ยิงจริงไงเลยไม่ได้อะไร.. พอเลิกขบวนเสร็จเพื่อนผมก็มาหาผมที่ยื่นถ่ายรูปกันอยู่ ซึ่งผมก็ให้เพื่อนถ่ายให้เพราะอยากส่งรูปไปให้แม่ดู เพราะโทรสัพตัวเองก็ใช้ตั้งแต่จบ ม6.ใหม่ๆแม่ซื้อจะได้ติดต่อกันในช่วงมาเรียนที่นี่... หน้าจอก็แตกแล้วแตกอีก ส่วนกล้องก็ไม่ได้มีความชัดเลย..ตอนนั้นก็มีน้องๆผู้หญิงมาขอถ่ายด้วยเยอะมากกว่าจะได้ถ่ายเองเพื่อนก็แซวตลอด ..คนดังเข้าถึงยากนะมึงอ่ะ....ไอ้นัดบอกผมว่าทรงนี้เหมือนลูกคุณหนูเลย แล้วผมก็ถ่ายรูปเล่นกันอยู่พักใหญ่..แล้วเขาก็ประกาศให้นักบอลทุกคนไปเตรียมพร้อมกันที่สนามซึ่งตอนนั้นผมก็บอกไอ้นัดว่า..มึงกูไม่ได้เอาชุดบอลมาเปลี่ยนว่ะ แล้วพอเปลี่ยนชุดที่ห้องกิจกรรมเสร็จ เป็นชุดเล่นที่ใส่มา แล้วก็ไปลงสนามซึ่งอาจารย์ที่คุมทีมพวกผมก็บอกว่าให้ผมเอารถแกกลับห้องไปเปลี่ยนก่อนเพราะจะลงสนามแล้ว พอเสร็จกลับมาเขาก็เตะกันอยู่แกก็บอกให้รอก่อนเดี๋ยวค่อยเปลี่ยนตัวลง ตอนนั้นที่เห็นคืออีกทีมเล่นกันแรงมากจนกรรมการต้องเป่านกหวีดอยู่หลายๆครั้งจนไอ้อามเพื่อนผมมันเจ็บเพราะมันโดนเตะขาจนเล่นต่อไม่ได้เลยต้องเปลี่ยนผมลงไป ตอนนั้นเสียงกรี๊ดดังลั่นมาก ไม่ว่าสาวแท้สาวเทียม..พอเล่นไปซักพักผมที่เป็นตัวปัญหาของพวกมันอยู่แล้วพอบอลมาที่ผมมันก็รุมกันเลยครับ จนต้องเตะออกจากสนามไปหลายครั้ง...พอพักครึ่ง..อาจารย์ก็ถามว่าทำไมเล่นกันแบบนี้ไม่มีอะไรกันรึป่าว...พวกผมก็เล่าให้แกฟัง ผมลยบอกว่าถ้างั้นผมไม่ลงสนามก็ได้ให้คนอื่นลงแทน ซึ่งสภาพแต่ละคนตอนนั้นก็มีเจ็บบ้างเป็นตะคิวบ้าง..สรุปไม่มีคนตัวสำรองก็หมดเลยต้องเล่นกันแบบนั้น  ซึ่งไอ้นัดก็บอกว่าให้ผมไปลงเฉยๆไม่ต้องส่งบอลให้ผมแล้วก็เล่นแบบถ่วงเวลาเอาไว้..พอลงสนามตอนนั้นเหมือมผมไปวิ่งเล่นเฉยๆอ่ะครับตอนร้อนก็มีเอาชายเสื้อมาเช็ดหน้าบ้างจน ข้างสนามบอกว่าถอดเลย..ถอดเลย..ซึ่งไอ้นัดก็ยุถอดเลยมึง คนพากบอกก็ประกาศยุอีก ผมก็เลยถอด ตอนนั้นคนเริ่มไม่ดูบอลละ ดูผมแทน..เสียงกรี๊ดนี่ลั่นตลอด ....ตัดถาพไปปีที่แล้ว.ยังยืนฟันเหยินตัวดำอยู่เลย555พอเสร็จผลออกมาคือเสมอครับต้องยิงลูกโทษ...ซึ่งตอนนั้นเขาเลือกให้แตะแค่ทีมละ3คน ทีมผมก็เลือกผม ไอ้นัด ไอ้อาม..พวกมันเตะก่อนก็เข้าไป1ลูก อีกทีมมันก็เข้าไปก่อน1ลูกถือว่าเสมอกันอยู่ซึ่งผมเป็นคนสุดท้ายดังนั้นผลแพ้ชนะก็อยู่ที่ผม กดดันมากทั้งกองเชียร์ทั้งคนในทีม..พอสิ้นเสียงนกหวีดที่กรรมการเป่าเสร็จผมก็แตะไปตอนแรกคิดว่าจะออกสรุปเขาเฉย จากนั้นคนก็กรี๊ดลั่นเลยครับ แล้วพวกอีกทีมไม่พอใจมันก็วิ่งมาผลักผมจนล้มพวกเพื่อนผมก็วิ่งมาช่วยกันก็เกือบมีมวยเลยแหละตอนนั้น จากเสียงกรี๊ดก็กลายเป็นเสียงโห่ทันที...จากนั้นพอจบกีฬาสีเสร็จพวกผมก็ได้เขาไปพอฝากปกครองทั้งคู่ซึ่งเขาก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกให้ปรับความเข้าใจกันถ้ายังไม่จบก็เชิญออกทันทีและเขาก็ให้จับมือกัน ตอนหลังมันมารู้ว่าไม่ใช่ผมแต่เป็นอีกคนนึงชื่อมอสเหมือนกันอยู่ช่างยนต์เหมือนกันแต่คนละห้องมันก็มาขอโทษผมยกใหญ่...พอกีฬาสีจบไปไม่นานก็เริ่มมีรูปมาลงเพจวิลัยครับในนั้นก็มีรูปผมเยอะมาก.ก.ก.ก..มีรูปนึงตอนนั้นคนในวิลัยแชร์กันเยอะสุดเป็นรูปที่ผมยิ้มแอบอายๆตอนเดินถือป้ายซึ่งกล้องซูมมาที่หน้าผมแบบชัดมาก แคปชั่นก็..แอดมินละลายแล้วใครไหวไปก่อนเลย....จากนั้นผมก็เป็นที่สนใจของคนในวิลัยทันที....แต่ผมก็ยังไม่สนใจใครเหมือนเดิม..ตอนนั้นเองแม่ผมที่เห็นผมในเฟสช่วงนั้นก็โทรเช็คผมทุกวันกลัวว่าจะมีสาว..พอกลับห้องไปปกติพวกผมก็จะทำตัวชิวๆแก้ผ้าอยู่ในห้องกันอยู่แล้ว วันนั้นแม่ผมแอบมาดูครับว่าผมอยู่กับเพื่อนตามที่บอกแกรึป่าว..ซึ่งไอ้พงษ์ได้ยินเสียงแม่ผมตอนนั้นทุกคนหาเสื้อผ้าใส่แบบรวดเร็วมาก...พอซักพักแกก็เคาะประตูให้เปิดเดี๋ยวนี้ผมก็เปิด...แกก็หาใหญ่เลยครับว่าอยู่กับใครมีใครอยู่อีกไหม...จนพวกผมไม่กล้าแก้ผ้าอยู่ด้วยกันอีกเลยครับกลัวแม่ผมมา...พักหลังไอ้พงษ์กับไอ้อั้นซึ่งมันต้องทำงานตอนเย็นหลังเลิกเรียนด้วยมันก็ไม่ค่อยกลับบ้านครับเพราะเริ่มติดหีด้วยเลยไปอยู่หอกับเด็กมัน ผมกับไอ้นัดคือหัวอกเดียวกันครับ (แม่ไม่ให้มีให้บวชก่อน) ซึ่งก็อยู่ด้วยกันตลอด แม่ผมกับแม่มันสนิทกันอยู่แล้วแม่มันเลยฝากแม่ผมได้เพราะแม่ผมก็ดุเอาเรื่องอยู่...ตอนหลังๆมาแม่มารู้ว่าไอ้พงษ์กับไอ้อั้นมีเมียแกก็มารับผมกับไอ้นัดไปอยู่บ้านค่อยรับส่งอยู่พักนึงเพราะแกกลัวผมจะใจแตกก็เหมือนมัน2คนแกก็เลยมารับส่งอยู่อย่างนั้นจนผมบอกว่าไม่อยากตื่นเช้าเวลาเรียนมันง่วงนอนไหนจะต้องทำวิจัยจบอีกไม่ไหวแม่ผมก็เลยให้ผมอยู่ที่หอต่อแต่บ้างทีไอ้พงษ์กับไอ้อั้นมันทะเลาะกับแฟนมันก็กลับมาอยู่ด้วยครับ จนว่าใกล้จะจบตอนนั้นงานผมก็ยังไม่เสร็จทางวิลัยก็ให้ผมไปแนะแนวตามโรงเรียนเหมือนชวนน้องมาเรียนที่วิลัยอีกซึ่งผมก็บอกกับอาจารย์ที่ปรึกษาไปแล้วแกก็บอกไปเถอะเดี๋ยวค่อยให้เพื่อนช่วยทีหลัง...พอไปก็ไม่มีอะไรมากครับเขาให้ผมไปยืนเฉยๆเหมือนเอามาเป็นตัวประกอบอ่ะครับ...กลับที่ก็เย็นแม่ผมก็บ่นว่า แกก็ไม่เข้าใจคิดว่าผมติดสาวก็ทะเลาะกันอยู่พักนึงจนอาจารย์ที่ปรึกษามาเคลียร์ให้ถึงเข้าใจ...จนถึงวันไกล้เรียนจบก็เริ่มสอบปลายภาคงานวิจัยผมก็ไม่เสร็จแต่อาจารย์ก็ให้ผ่านเฉยงงมาก สรุปตอนนั้นผมก็ผ่านทุกวิชาก็จบพร้อมเพื่อนทุกคนก็เหลือแต่รับวุฒิ..พวกผมก็ต้องขนของกลับมาบ้านกันเพราะเรียนจบแล้ว พอถึงวันปัจฉิมปีนั้นก็โควิดเข้าพอดีเลยไม่มีกิจกรรมปัจฉิมเกิดขึ้นทางวิลัยเลยให้ไปรับกับอาจารย์ที่ปรึกษานัดวันไปรับเอาเอง จากนั้นไอ้พงษ์กับไอ้อั้นก็ไปทำงานต่อที่ระยองที่เคยฝึกงานอ่ะครับ ส่วนผมก็ขอแม่เรียนต่อแม่ก็ไม่ให้ไป ส่วนไอ้นัดเห็นผมไม่ไปมันก็ไม่ไปเหมือนกัน แม่ผมบอกบ้านไกล้เสร็จแล้วจะได้บวช  ตอนนั้นเองบ้านก็ยังไม่เสร็จดีครับต้องรีบบวชรีบทำบุญบ้านก่อนเพราะเขาจะปิดประเทศล็อคดาวน์..ทุกอย่างเกิดขึ้นไว้มากเขาประกาศห้ามจัดงานแม่ผมก็จัด กลัวไม่ได้บวชผม งานวันนั้นคือผมก็จำไม่ได้หรอกครับว่าใครมาบ้างเพราะใส่แมสกันหมด..แล้วไม่กี่วันถัดมาไอ้นัดก็บวชตามผมครับ ซึ่งผมก็ถามแม่ว่าทำไมไม่บวชพร้อมกันไปเลยไอ้นัดมันก็ญาติกันอยู่แล้ว แม่บอก ไม่ได้เดี๋ยวไม่ได้ซอง..สรุปผลปัญหามันอยู่ตรงนี้เอง ผมบวชอยู่ประมาน9วันก็สึกออกมาแม่ผมก็พาผมไปดูรถเป็นสี่ประตูป้ายแดงแกบอกแม่ให้ของขวัญอยากได้คันไหนเลือกเอา ผมก็บอกชอบสีดำ แม่บอกสีขาวสวย สรุปเลือกเอง = แม่เลือกให้..เพื่อ.อ อ...พอไปจองเสร็จไม่ถึงเดือนเขาก็เอารถมาส่งที่บ้านแม่ผมก็จ่ายสดไปเลยผมก็งงอยู่ว่า..เวลาขอซื้ออะไรแล้วก็บอกตังไม่ค่อยมี แต่เวลานี้แกคือไปเอาตังมาจากไหนหนักหนา จากนั้นผมก็นอนอยู่บ้านช่วยที่บ้านทำไร่อยู่หลายเดือนแม่กับพ่อก็บอกให้ผมหาเมียได้แล้ว..จะได้มีหลาน.ซักที..ตอนนั้นผมก็ยังไม่มีใครชอบเลยครับ..พอไม่นานไอ้นัดมันก็สึกเพราะมันบวชนานกว่าผม พอถึงตอนคัดทหารก็เลือนแล้วเลือนอีกพอถึงวันคัดผมนี่ใจเต้นมากคิดว่าโดนแน่เพราะทรงได้ สรุปช่วงนั้นงานหายากคนตกงานเยอะก็เลยสมัครกันเต็มพวกผมก็เลยรอด ..แล้วไม่นานไอ้นัดมันก็ได้งานเป็นขับรถขนส่ง..ตอนแรกผมจะไปแม่บอกอยู่บ้านก็ไม่ได้ให้ลำบากอะไรจะไปทำไม..ซึ่งตอนแรกๆผมก็จะนั่งรถไปเป็นเพื่อนไอ้นัดตลอดพอหลังๆมาผู้จักการเห็นผมก็ถามว่าผมเป็นคู่เกย์กับไอ้นัดหรอเห็นไปด้วยกันบ่อยๆซึ่งผมเองก็ตัวขาวๆล่ำๆทรงได้อยู่ ไอ้นัดก็บอกเพื่อนครับสนิทมาตั้งแต่เด็ก..แล้วทางบริษัทตอนนั้นก็คนขาดพอดีผมก็บอกทางบ้านว่าอย่ากทำงานกับไอ้นัดที่นี่แกก็ตามใจผม ผมก็เลยได้ทำอยู่กับมันจนถึงทุกวันนี้ ส่วนไอ้พงษ์กับไอ้อั้นก็ติดต่อกันอยู่บ้างแต่ก็เริ่มห่างกันมากขึ้นพวกผมก็เลยไม่ค่อยได้ชักว่าวด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย ณ.ปัจจุบันนี้ไอ้พงษ์กับไอ้อั้นก็มีเมียไปแล้ว ส่วนไอ้นัดก็มีอยู่เดี๋ยวมีเดี๋ยวเลิก ส่วนผมก็มีกับเขาคนนึงซึ่งแม่ผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่ผมกับเขาก็คุยกันได้ปีกว่าก็ต้องเลิกกันเพราะเขาท้องซึ่งเขาไม่เคยมีอะไรกับผมเลยตอนนั้นแม่ผมดีใจมากที่เลิกกับเขาได้ผมเองตอนนั้นก็เมาหนักมาก..เลิกงานก็กินเหล้าจนเสียงานเสียการอยู่พักนึง.จากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับใครอีกเลยจนถึงตอนนี้ แต่ผมก็มีเงี่ยนบ้างแบบผู้ชายปกติทั่วไปแหละครับ ก็มีชักว่าวเองบ้างบ้านไอ้นัดบ้างหรือวันหยุดไอ้พงษ์ไอ้อั้นกลับมาก็กินเล่าเมาก็จัดว่าวกันแบบผู้ชายที่ขี้เงี่ยนทั่วไปแหละครับ ขนาดพระยังมีสันเขื่อน..อุ้ย.ย.ย....แต่พวกผมก็ไม่ได้เป็นคนอานาจารกับคนอื่นนะครับส่วนใหญ่ก็จะกลับเพื่อนนี้แหละ เรื่องของผมก็จะประมานนี้แหละครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องจนจบนะครับ ถูกใจไม่ถูกใจยังงัยติชมได้นะครับแล้วเดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังอีกเลื่อยๆครับ ขอบคุณครับ

' C+ S0 N$ r# S* D1 G: R

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Bmbronze

ขอบคุณครับ อ่านรวดเดียวจบเลย

butane

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ

tonsaa

ขอบคุณมากครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ​

mojimaru

ขอบคุณครับ

audiwoods

สงสัยจะไม่ได้กับผู้หญิงแล้วครับ

4554

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะครับ

ดอกม่วง

ลองคบผู้ชายดูสิ เผื่อจะเจอคนไม่ใกล้ไม่ไกล55555 แต่ระวังแม่จะฟันหัวแบะละ5555555

prakanboy

อ่าวไม่ได้เอากับใครเลย

ggg21

เป็นกาารเล่าประสบการณ์ที่...สนุกดีครับ

brown

ขอบคุณครับ

12pao

ขอบคุณครับ

coffee3171

สนุกดีครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Nattamon

ขอบคุณ​ครับ​

Mickey1997

ขอบคุณครับ