|
* J% s! T8 x% _. e( |& M" c
ปิ่น ''ครับ ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับ'' ปิ่นวางสายจากอาจารย์หมอที่โทรมาสั่งให้ช่วยจัดยาให้ผู้ปวยวันนี้ ปิ่นขยี้ตาอย่างงัวเงีย หันไปดูนาฬิกาที่บอกเวลาตอนนี้ตี5 ปิ่นเด้งตัวลุกจากเตียง ยืดแขนสุดบิดขี้เกียจ ถอดเสื้อผ้าออกโยนใส่ตะกร้า หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห่องน้ำไป อาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ นั่งลงบนเตียงเป่าผมให้แห้ง ทำยังไงก็ไม่ชินกับเวลานอนที่เปลี่ยนไปมาสักที ตอนนี้ปิ่นเรียนอยู่ปี4แล้ว เป็นช่วงฝึกปฏิบัติที่ต้องขึ้นวอร์ดเจอผู้ป่วยจริงๆ นอกจากการขึ้นสอร์ดที่ต้องทำตามปกติแล้วยังมีการผลัดกันฝึกเข้าเวรจริงอีกด้วย โชคดีที่ส่วนใหญ่ปิ่นมักจะได้เข้าเวรไม่ดึกมาก ไม่งั้นไม่มีเวลาไปทำอะไรกันพอดี ปิ่นหยิบเสื้อผ้าที่รีดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาใส่ ส่องกระจกจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อย หยิบกระเป๋ามานั่งลงที่หน้าประตู เปิดตู้เอารองเท้าหนังออกมาใส่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาแฟนที่ตอนนี้น่าจะยังหลับอยู่ 'พี่ไปละนะ' ก่อนจะปิดห้องลงมาข้างล่างคอนโด ขับรถออกไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลที่ปิ่นขึ้นวอร์ดอยู่นั้นเป็นโรงพยาบาลในเครือของทางมหาลัย ตอนนี้ปิ่นประจำอยู่วอร์ดกุมารเวชศาสตร์ หรือผู้ป่วยเด็กนั่นเอง ปิ่นขึ้นมาด้านบน เปลี่ยนชุดสวมเสื้อกาวน์ทับให้เรียบร้อย ก่อนจะเริ่มไปขึ้นวอร์ด หน้าที่ของปิ่นคือการตรวจอาการเบื้องต้นของคนไข้ คอยอัพเดตอาการว่าดีขึ้นหรือแย่ลงหรือไม่ และไม่ลืมที่จะจัดยาตามที่อาจารย์หมอสั่งเอาไว้ เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆปิ่นก็กลับมานั่งพัก หยิบงานเอกสารขึ้นมานั่งเคลียร์ต่อ ''ขึ้นวอร์ดเสร็จแล้วเหรอ'' เอก รุ่นพี่เดินเข้ามาทักทาย ''เสร็จแล้วครับพี่เอก พี่เอกล่ะครับ'' ''พี่ก็เรียบร้อยแล้ว เห็นว่าวันนี้มีพรีเซ้นต์งานใช่มั้ย'' ''ใช่ครับ ผมกำลังนั่งเช็คงานอีกรอบหนึ่งอยู่ แต่เสร็จหมดแล้วล่ะครับ'' ''ดีแล้วล่ะ'' ''ไงปิ่น'' ผู้ชายตัวสูงหน้าตาดีเดินเข้ามาในห้อง ''อ้าว พี่โน๊ต สวัสดีครับ'' โน๊ตเป็นนักศึกษาแพทย์ปี5 ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันในช่วงแรกๆแต่พอได้ย้ายมาอยู่วอร์ดเดียวกันก็ได้คุยกันมากขึ้นจนตอนนี้ค่อนข้างสนิทกันในระดับหนึ่ง โน๊ตนั่งลงข้างปิ่น เอามือโอบไหล่ ''ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงนะเนี่ย'' ''นานอะไรพี่ สองวันเอง ก็พี่เข้าเวรเช้านี่'' ปิ่นเอามือของโน๊ตออก ''นั่นก็นานแล้ว พี่เหงามากไม่มีคนคุยด้วยเลย'' ''มึงก็อยู่กับกูนี่โน๊ต ไม่มีใครคุยด้วยได้ไงวะ'' เอกแย้ง ''ก็กูไม่ได้อยากคุยกับมึง กูอยากคุยกับน้องปิ่น'' ปิ่นขำพี่ทั้งสองคน มีแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของปิ่น ปิ่นเอาขึ้นมาดู 'ตื่นแล้ว' อ๊อฟส่งข้อความมาพร้อมกับรูปอ๊อฟที่นอนหัวฟูอยู่ในผ้าห่ม ปิ่นถึงกับยิ้มออกมาเพราะความน่ารัก 'หาอะไรกินด้วย วันนี้มีเรียนมั้ย' '11โมง' 'อย่าไปสายอะ' 'แล้ววันนี้พี่เลิกกี่โมง' 'น่าจะสี่โมงเย็นถ้าไม่มีอะไร' 'เดี๋ยวไปรับ' 'กลับเองก็ได้ วันนี้พี่เอารถมา' 'ไม่เอา จะไปรับ' 'แล้วแต่ละกัน พี่ทำงานต่อก่อน' 'เค รัก' 'รักเหมือนกัน' ''คุยกับใครเนี่ย แฟนเหรอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว'' ''ใช่ครับ แฟนตื่นเลยทักมาบอก'' ''อ๋อ'' โน๊ตพยักหน้า สายตาดูเปลี่ยนไป ''แล้ววันนี้ที่เค้านัดไปกินชาบูกันจะไปมั้ย'' ''วันนี้เหรอครับ'' ปิ่นคิด ''ไม่รู้สิครับ'' ''ไปเหอะนะ ปิ่นไม่ยอมไปเลยสักครั้งอะ'' ''มันติดแฟนไงเลยไม่ไป'' เอกแซว ''เปล่าติดสักหน่อย'' ''น่านะ แฟนไม่ว่าหรอก'' โน๊ตคะยั้นคะยอ ปิ่นชั่งคิดก่อนจะส่งข้อความไปหาอ๊อฟ 'เพื่อนชวนไปกินชาบูกัน ไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยวกลับเอง' 'ที่ไหน กี่โมง' 'หลังเลิกนี่แหละ' 'เดี๋ยวไปรับ ส้งโลร้านมา' 'ไม่ต้องก็ได้' 'ไม่อยากให้ไปเหรอ' 'เปล่า เดี๋ยวต้องวนรถหลายรอบไง' 'ไม่เป็นไร เสร็จแล้วโทรมา เดี๋ยวไปรับ' ยังไงอ๊อฟก็จะมาให้ได้ ปิ่นเองก็ไม่อยากขัด 'เออๆ เดี๋ยวส่งโลให้' ปิ่นเก็บโทรศัพท์ ''ไปก็ได้พี่'' ''มันต้องยังงี้สิ'' โน๊ตโอบไหล่ปิ่นแล้วบีบ ปิ่นขำเบาๆแล้วเอามือโน๊ตออก ''ถ้างั้นผมไปเรียนต่อก่อนนะครับ เดี๋ยวจะสายเอา'' ''โอเค เจอกัน'' ปิ่นแยกตัวออกมา ไปยังห้องเรียนที่มีคนมานั่งอยู่แล้ว โทรศัพท์ของปิ่นสั่น อ๊อฟส่งข้อความมา 'ร้านก๋วยเตี๋ยวเปิดใหม่' 'เออ ไว้ไปกินกัน' 'อยากกินวันนี้' 'มันเปิดถึงกี่โมงล่ะ' '3ทุ่ม' 'กลับจากชาบูถ้าทันเดี๋ยวไปกินกัน' 'ไม่เอา ไม่อยากกินดึก' 'งั้นไปพรุ่งนี้มั้ยล่ะ' 'มึงนี่มันบื้อจริงๆเลยพี่' 'เอ้า ด่ากูอีก' อ๊อฟไม่ได้ตอบอะไรมาอีก อาจารย์เดินเข้ามาพอดี ปิ่นเก็บโทรศัพท์แล้วเอาชีทเรียนขึ้นมาเพื่อตั้งใจเรียน หลังจากเรียนเสร็จพวกรุ่นพี่ที่อยู่วอร์ดเดียวกันก็เดินมาหาทันทีเหมือนกลัวว่าปิ่นจะเบี้ยวไม่ไป ''มานี่เลย'' ''อะไรพี่'' ปิ่นขำ ''ไม่ให้หนีกลับนะรอบนี้'' ''บอกจะไปก็ไปไง'' ''เออ เดี๋ยวพวกกูลงไปรอข้างล่าง'' ''โอเคพี่'' อ๊อฟเอาโทรศัพท์มากดโทรหาอ๊อฟ แตอ๊อฟก็ไม่ได้รับสาย ปิ่นส่งข้อความไปแทน 'เดี๋ยวเสร็จแล้วจะบอกนะ' & u5 _5 z) Z5 p
อ๊อฟ อ๊อฟอ่านข้อความที่ปิ่นส่งมาก่อนจะถอนหายใจ โยนโทรศัพท์ทิ้งไปบนโซฟาแล้วเล่นเกมต่อ ปิ่นนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย ไม่ใช่ว่าอ๊อฟหึงหวงจนไม่ปล่อยให้ปิ่นไปเที่ยวกับเพื่อน แต่คนชวนดันเป็นคนชื่อโน๊ตที่ปิ่นเล่าให้ฟังบ่อยๆ ตอนไปรับปิ่นก็มักจะเจอโน๊ตเกาะแกะปิ่นอยู่เสมอ แค่มองตาอ๊อฟก็รู้แล้วว่าโน๊ตนั้นคิดอะไร อีอฟเชื่อใจปิ่นว่าจะไม่เล่นด้วยกับไอนั่น แต่ที่ไม่เชื่อใจคือไอนั่นนั่นแหละ ปิ่นเป็นคนที่ฮอตมาตลอด ทั้งหน้าตาดี หุ่นล่ำ บ้านรวย นิสัยดี มีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องมาติดพันเต็มไปหมด แม้ปิ่นจะไม่สนใจคนพวกนั้นแต่มันก็อดหวงไม่ได้อยู่ดี อ๊อฟนั่งเล่นเกมอย่างไม่เป็นสุข ในใจคิดถึงแต่ปิ่น ปกติก็ไม่ค่อยมีเวลาเจอกันอยู่แล้ว ยังจะไม่กลับมากินข้าวด้วยกันอีก อ๊อฟหงุดหงิดในใจ ปิ่นส่งข้อความมาอีกครั้ง อ๊อฟเอามาดูก็เห็นว่าปิ่นนั้นส่งโลของร้านที่ไปกินกันมาให้ อ๊อฟกดเข้าไปดู คิดอะไรสักอย่างก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบหมวกมาใส่ปิดหน้าปิดตา หยิบกระเป๋าลงมาข้างล่าง ขับรถออกไปตามที่ปักหมุดไว้ จนกระทั่งมาถึงร้านชาบูใกล้มอ อ๊อฟลงจากรถเดินเข้าไปในร้าน มองซ้ายมองขวาหาปิ่นแต่ก็ไม่เจอ ''สวัสดีค่ะ กี่ท่านคะ'' ''เอ่อ คนเดียวครับ'' ''เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยนะคะ'' อ๊อฟเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมในสุดของร้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออกพรอมกับเสียงหัวเราะของกลุ่มนักศึกษาชายในเสื้อกาวน์ ''นั่งไหนดีวะ'' ''ที่เดิมๆ'' อ๊อฟหันไปมองก็เจอกับปิ่น ปิ่นกับพวกรุ่นพี่นั่งลง โน๊ตดันเพื่อนตัวเองให้ออกไปเพื่อที่ตัวเองจะนั่งกับปิ่นแทน อ๊อฟที่ดูอยู่รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ''ร้านนี้อร่อยมากนะ พวกพี่มาบ่อยมาก'' ''เหรอครับ'' ''นี่ มาดูเมนู'' โน๊ตเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่อ๊อฟไว้ เอื้อมมือไปหยิบใบสั่งอาหารใบเล็ก ยื่นหน้ามาใกล้กับหน้าของปิ่น ''ปิ่นอยากกินอะไร'' ''มันตัวเล็กน่ะครับ ผมอ่านไม่เห็นหรอก'' ปิ่นดันตัวของโน๊ตออกเล็กน้อย หยิบมาดูเองอีกแผ่นแล้วติ๊กสั่งไป ปิ่นไม่มีความรู้สึกอยากกินเลยสักนิด ในหัวคิดถึงแต่อ๊อฟ ไม่รู้ว่าอ๊อฟกำลังทำอะไรอยู่ กินอะไรหรือยัง กลัวว่าอ๊อฟจะรอกินพร้อมปิ่น ดูท่าแล้วพวกนี้ไม่น่าจะกลับได้ง่ายๆซะด้วย อาหารเริ่มมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ปิ่นต้มไปกินไป ''ปิ่น พี่ต้มให้'' โน๊ตคีบหมูใส่จานของปิ่น ปิ่นยิ้มตอบตามมารยาท ''ขอบคุณครับ'' อ๊อฟนั่งดูโดยไม่กินอาหารเลยสักนิดนอกจากน้ำแก้วหนึ่ง อ๊อฟไม่มีอารมณ์จะกินอะไรทั้งนั้นแหละ มีแต่อารมรือยากจะต่อยหน้าโน๊ตให้หงายท้องมากกว่า ตอนแรกปิ่นเกรงใจไม่อยากว่าอะไรโน๊ต อีกทั้งยังแสดงออกชัดเจนว่ามีแฟนแล้วและไม่เล่นด้วย แต่โน๊ตก็ยังเข้าหาปิ่นไม่หยุด ''มา พี่ป้อน'' ''ไม่เป็นไรครับพี่โน๊ต'' ''อ้าา'' โน๊ตยื่นช้อนมาจ่อปากปิ่น มือของโน๊ตถูกปัดจนช้อนหล่น ''อะไรวะ!'' โน๊ตโมโหันไปมองอ๊อฟ ปิ่นมองผู้ชายใส่หมวกก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นอ๊อฟ อ๊อฟมองปิ่นด้วยสายตาหงุดหงิดผ่านใต้หมวกใบนั้นก่อนจะเดินออกไป ปิ่นวางเงินลงบนโต๊ะ ''ผมกลับก่อนนะครับพี่'' รีบลุกวิ่งตามอ๊อฟออกมาข้างนอกซึ่งกอดอกยืนรออยู่ ''มาได้ไง'' ''หิว เลยออกมากิน'' ''ใช่เหรอ'' ปิ่นยื่นหน้าไปใกล้ ''ชอบแอบตามนะมึงอะ แต่ก่อนก็เคยตามกูไปร้านอะหารรอบนึงแล้วนี่'' ''ใครตามมึง มึงนั่นแหละ มีความสุขมากมั้ยมีคนป้อนกิน'' ''ถ้ามึงไม่เข้ามากูก็จะปัดออกอยู่ดีนั่นแหละ ตกลงมาทำอะไร'' อ๊อฟเงียบ หนีขึ้นไปบนรถ ปิ่นตามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไร ''อ๊อฟ'' ''อะไร'' ''ไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน'' ''ไม่มีอารมณ์กินแล้ว'' ''แน่ใจนะ'' ''เออ กูจะกลับ ง่วง'' ''ตามนั้น'' ปิ่นยิ้ม ขับรถกลับไปคอนโด ปิ่นขึ้นมาบนเตียง อ๊อฟยังคงไม่หันมามองปิ่น ปิ่นยิ้มคิดในใจว่าอ๊อฟนั้นงอนได้น่ารักดี เลื่อนตัวไปนั่งซ้อนหลังเอื้อมมือไปกอดเอวของอ๊อฟ เอาคางเกยไหล่มองอ๊อฟด้วยสายตาอ้อนๆ ''หายงอนกูได้ยัง'' ''ใครงอนมึง'' ''ยังจะมาปากดีอีก งอนก็บอกงอนดิวะ'' ''กูจะไปงอนมึงทำไม'' ''ไม่งอนก็หันมาดิ'' ''ไม่ เบื่อหน้า'' ''เนี่ย มึงงอน'' ''ก็บอกว่าไม่ได้งอน'' อ๊อฟหันไปหาปิ่นเตรียมตัวจะด่า ปิ่นจับคางของอ๊อฟดึงเข้าไปประหบปากจูบ ค้างไว้อย่างนั้นสักพักจนอ๊อฟเริ่มอารมณ์เย็นลง ''ให้กูไปเองแล้วก็มาหึง งี่เง่านะมึงอะ'' ''กูก็ไม่ได้ให้มึงมาง้อนี่'' ''ไม่ง้อได้ไง แฟนกูทั้งคนนี่'' ปิ่นจูบอ๊อฟอีกครั้ง อ๊อฟจูบตอบ ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ ปิ่นลูบแก้มของอ๊อฟเบาๆ อีกมือลูบแผ่นหลังกว้างของอ๊อฟ อ๊อฟดันให้ปิ่นลงไปนอนแล้วขึ้นไปนอนคร่อม โน้มหน้าลงมาจูบปิ่นอย่างหนักหน่วงมากขึ้น ''อืออ'' ปิ่นครางในลำคอ อ๊อฟสอดมือเข้ามาใต้เสื้อของปิ่น ลูบไล้ไปตามหน้าท้องจนปิ่นเสียววาบ บีบแก้มของปิ่นให้อ้าปาก ถุยน้ำลายใส่ปากปิ่นแล้วจูบต่อสอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับปิ่น แลกลิ้นแลกน้ำลายกันอย่างเร่าร้อน อ๊อฟขบกัดริมฝีปากของปิ่นแล้วดึงเบาๆ ปิ่นยิ้มแล้วกัดตอบ ''มึงแม่งหล่อว่ะ'' ปิ่นขำ ''แล้วมึงไม่ชอบหรือไง'' ''ไม่ชอบ'' อ๊อฟพูดเสียงแข็ง ''ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับมึง'' ปิ่นยื่นมือไปยีผมของอ๊อฟจนฟูอย่างหมั่นเขี้ยว ''กูไม่ได้ไปยุ่งกับเค้าด้วยสักหน่อย'' ''ก็ไม่ชอบอยู่ดี'' ''ลำบากหน่อยนะ มีแฟนหล่อ'' ปิ่นยิ้มกวน ''ไอควาย'' อ๊อฟยื่นหน้าไปซอกไซร้ซอกคอของปิ่น ''อืออ'' ดูดคอของปิ่นจนเป็นรอยแดงหลายจุด ลากลิ้นเลียขึ้นไปตามลำคอ ขบกัดติ่งหูของปิ่น ถอดเสื้อของปิ่นออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ อกหนาไหล่กว้าง กล้ามแขนเป็นมัดๆ ซิกแพคที่หน้าท้องเรียงกันเป็นแพ อ๊อฟเลื่อนหน้าลงไปตวัดลิ้นเลียหัวนมของปิ่น ดูดเน้นๆสลับข้างไปมา ''ซี้ดด'' ปิ่นคราง ขยำผมของอ๊อฟเพราะความเสียว อ๊อฟลากลิ้นเลียลงไปตามร่องกล้ามหน้าท้อง ถอดกางเกงของปิ่นออก ยกขาปื่นขึ้นสูง รูตูดสีชมพูระเรื่อของปิ่นขมิบไปมา อ๊อฟยื่นหน้าไปเลียรูตูดปิ่น ''อึก อา'' ปิ่นหลุดครางออกมา อ๊อฟตวัดลิ้นเลียรูตูดปิ่นไปมา ใช้ลิ้นดุนตรงช่องทางเข้าจนปิ่นเสียวไปหมด เลียรูตูดปิ่นอย่างมูมมามจนแฉะชุ่ม เลื่อนตัวขึ้นมานั่ง ถอดเสื้อของตัวเองออก หุ่นอ๊อฟเองก็ดีไม่แพ้ปิ่น แม้จะลีนกว่าแต่ก็มีกล้ามสวย กล้ามหน้าท้องเรียงเป็นลอน อ๊อฟเลื่อนตัวมานั่งบนอกของปิ่น ถอดกางเกงและกางเกงในออก ควยใหญ่ยาว10นิ้วที่แข็งเต็มที่เด้งออกมาตีหน้าปิ่น ปิ่นจับควยอ๊อฟชักขึ้นลง เอาเข้าปากแล้วค่อยๆดูด ''ซี้ดดด'' อ๊อฟคราง ปิ่นดูดควยเก่งขึ้นมา สอดลิ้นเข้าไปใต้หนังหุ้มเลียวนไปมา กินน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงหัว ถอกควยของอ๊อฟลง หัวควยบานชมพูโผล่ออกมา ปิ่นตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวจนอ๊อฟเสียวตัวงอ ''ซี้ดด ปิ่น'' อ๊อฟจับหัวของปิ่นไว้ เด้งเอวเย็ดปากปิ่นเป็นจังหวะ ''อ๊อก ออก ออก'' ควยอ๊อฟใหญ่คับปากปิ่นไปหมด แทงเข้ามาไม่ยั้งจนปิ่นแทบสำลัก อ๊อฟถอนควยออก น้ำลายปิ่นไหลเยิ้มติดควยอ๊อฟมา อ๊อฟจับควยแฉะๆตีลิ้นของปิ่น ปิ่นส่งยิ้มและสายตายั่วยวนมาให้ อ๊อฟเลื่อนตัวลงไปเอาขาปิ่นพาดบ่า ควยจ่อตรงรูปิ่น ค่อยกดดันเข้าไป ''อึก'' ปิ่นเอามือดันอกของอ๊อฟไว้ อ๊อฟปัดมือปิ่นออก โน้มลงมาจูบปิ่นอย่างดูดดื่ม ดันเข้าไปทีเดียวจนสุดลำ ''งึก อึก'' ปิ่นกอดอ๊อฟไว้แน่น เล็บมือแทบจะจิกหลังอ๊อฟ ควยอ๊อฟใหญ่คับรูปิ่นไปหมด แทงเข้ามาลึกจนปิ่นทั้งจุกทั้งเสียว อ๊อฟทนรอไม่ไหว เด้งเอวเย็ดตูดปิ่นเป็นจังหวะทันที ''อ๊ะ อาาา อืออ ไออ๊อฟ'' ปิ่นคราง เสียงร้องของปิ่นยิ่งทำให้อ๊อฟเงี่ยนขึ้นไปอีก เด้งควยเข้าออกรูตูดปิ่นไม่ยั้ง รูตูดปิ่นนั้นทั้งฟิตทั้งอุ่น ตอดขมิบควยอ๊อฟไม่หยุด อ๊อฟเร่งจังหวะซอยขึ้นอีก กระแทกควยเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ควยปิ่นแข็งกระดกขึ้นลงเพราะความเสียว อ๊อฟจับควยของปิ่นชักไปด้วย เอวก็ยังไม่หยุดเด้าตูดปิ่น ใบหน้าเสียวของปิ่นที่เหยเกยิ่งทำให้อารมณ์พล่าน ควยอ๊อฟแทงเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของปิ่นไปมา ''อะ อ๊ะ!'' ปิ่นควยกระตุกน้ำแตกออกมาคามืออ๊อฟ อ๊อฟซอยเร็วขึ้นอีก ''ซี้ดดด อ้าาา!'' อ๊อฟกระแทกเข้ามาสุดลำ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้ามาในรูตูดปิ่นจนอุ่นไปหมด อ๊อฟจับปิ่นนอนคุกเข่าหันหลัง ดึงแขนปิ่นมาข้างหลังแล้วเริ่มซอยอีกครั้ง ''อะ อืออ อาาา'' ''อูยยย'' น้ำควยในรูปิ่นทำเอาอ๊อฟอุ่นควยไปหมด อ๊อฟกระเด้ารูตูดปิ่นไม่อย่าง แทงควยเข้ามาลึกอย่างเร็วและแรง ตีตูดของปิ่นจนกระเพื่มไปมาจนมีรอยแดง โน้มตัวลงไปจับปิ่นหันหน้ามาจูบ ซอยรูของปิ่นเร็วขึ้นอีก ควยปิ่นแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ควยอ๊อฟแทงเข้ามาลึกกระทุ้งจุดเสียวของปิ่นย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ''อะ จะแตกแล้ว อ้าา!'' ปิ่นน้ำแตกออกมาอีกครั้ง พุ่งขึ้นมาเลอะหน้าท้องตัวเอง อ๊อฟเด้าเร็วและแรงขึ้นอีก ''โอยย เย็ดแม่ อ้าาาา!'' อีอฟกระแทกสุดแรง ปล่อยน้ำพุ่งกระฉูดเข้ามาในรูปิ่น อ๊อฟถอนควยออก รูปิ่นขมิบหุบอ้าเป็นรูร่องควยอ๊อฟ น้ำควยขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมา อ๊อฟทิ้งงตัวนอนลงข้างปิ่นดึงปิ่นเข้ามากอด ปิ่นกอดอ๊อฟตอบ ''คราวหลังไม่อยากให้ไปก็บอกว่าไม่ให้ไป กูจะได้ไม่ไป'' ''แบบนั้นกูก็งี่เง่าดิถ้าไม่ให้ไป'' ''มึงให้ไปมึงก็งี่เง่า ดูวันนี้ดิ'' อ๊อฟมองตาขวาง ''ควาย'' ปิ่นขำ กอดอ๊อฟแน่นขึ้นอีก ก่อนทั้งคู่จะผลอยหลับไป + O, o( e" b' l
ศศิน 6 l+ ~/ n3 |9 L* O/ B; s
หมี ''โตไวๆนะ จะได้พาไปร้าน มีคนซื้อไปเลี้ยง'' ศศินรดน้ำต้นไม้ไปพลางคุยกับต้นไม้ไปด้วย ผิวปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ''ลูกเรามันเป็นอะไรหรือเปล่า นั่งยิ้มมาตั้งแต่เช้าแล้ว'' พ่อหันไปถามแม่เพราะเห็นศศินอารมณ์ดีมาตั้งแต่เช้า ''คงจะมีเรื่องดีๆล่ะมั้งป๊า'' เรื่องดีที่ว่าก็ไม่ใช่อะไร คือการที่จะได้ไปกินข้าวกับหมียังไงล่ะ หมีส่งข้อความมาหาเมื่อวานชวนให้ไปกินข้าวด้วยกันวันนี้ แบบนี้เรียกว่าเดทได้มั้ยนะ แต่ไม่ดีรกว่า สศินไม่อยากคิดไปเองมากเกินไป ก็แค่ไปกินข้าวกันแค่นั้นแหละ ศศินดูเวลา ใกล้จะได้เวลาที่นัดกับหมีไว้แล้ว ศศินรีบขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำแต่งตัว เลือกเสื้อผ้าอยู่นานเพราะไม่รู้จะใส่อะไร ก่อนจะหยิบเสื้อยืดลายก้อนเมฆและกางเกงยินมาใส่ แต่งตัวธรรมดาไปหรือเปล่านะ หมีนั้นเป็นลูกคนรวยที่แต่งตัวดีขับรถหรู ลูกชายร้านขายต้นไม้อย่างสศินไปยืนข้างๆคงจะยิ่งดูไม่เข้ากันไปใหญ่ ศศินรีบออกจากบ้านแม้จะไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วขับไปยังห้างใกล้บ้าน ดูเหมือนว่าศศินจะตื่นเต้นไปหน่อยจนมาเร็วกว่าเวลานัด ศศินไม่เคยไปเที่ยวแบบนี้กับใครมาก่อนเลย เพราะศศินไม่เคยมีแฟนมาก่อน ถึงจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เดทแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ ศศินแวะเข้าไปนั่งรอในร้านกาแฟ สั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้ว มองซ้ายยขวาหาหมีอยู่ตลอด มีข้อความเด้งเข้ามา ศศินเอาขึ้นมาดู 'พี่จะถึงแล้วนะ' หมีตื่นเต้นมาก 'ครับ ผมถึงแล้วครับพี่หมี' 'เร็วจัง อยู่ตรงไหนอะ' 'ผมรออยู่ในร้านกาแฟครับ' 'โอเค พี่จะรีบไปนะ' 'ครับ ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ขับรถระวังด้วย' ศศินเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่องจัดทรงผมตัวเอง ''มานานหรือยัง'' เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือหัว ศศินเงยหน้าไปมองก็เจอกับหมีที่ส่งยิ้มมาให้ ''มาได้สักพักนี้เองครับ'' ''โทษทีนะ รถติดมากเลย เลยมาช้า'' ''ไม่ช้าหรอกครับ ผมมาเร็วเองต่างหาก'' ศศินขำ หมียิ้ม ''กินอะไรมั้ย เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้'' ''ไม่เป็นไรครับ ผมกินแล้ว พี่หมีไปซื้อเถอะครับ'' หมีพยักหน้าแล้วเดินไปต่อคิว หมีนั้นตัวสูงใหญ่จนโดดเด่น ผู้คนในร้านต่างมองหมีแล้วซุบซิบกันใหญ่ ก็ไม่แปลกหรอก หมีนั้นทั้งหล่อทั้งล่ำ ขนาดวันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงธรรมดายังดูดีเลย หมีเดินกลับมาพร้อมกับกาแฟในมือ นั่งลงฝั่งตรงข้ามของศศิน วันนี้ศศินก็แต่งตัวน่ารักอีกแล้ว มองจากภายนอกคงไม่รู้แต่หมีนั้นตื่นเต้นมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตื่นเต้นไปทำไม สมัยก่อนก็ชวนผู้ชายออกมาเที่ยวแบบนี้ออกจะบ่อย แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ปกติที่เหนือชวนใครไปเที่ยวมักจะมีเป้าหมายคือการเย็ดกันก่อนกลับ แต่ครั้งนี้หมีแค่อยากออกมาเที่ยวกับศศินเฉยๆเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง ''ไปหาอะไรกินกันเถอะ'' หมีเอ่ยปากชวน ''ครับ'' ทั้งคู่ลุกขึ้นเดินออกมาจากร้าน เดินดูร้านอาหารในห้างไปตามทาง ''อยากกินอะไรเหรอครับ'' หมีก้มถาม ศศินเงยหน้าขึ้นมา ''อะไรก็ได้ครับ ผมกินได้หมดเลย'' ศศินยิ้ม คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมามองทั้งคู่เพราะขนาดตัวที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ศศินนั้นตัวเล็กมากจนต้องเงยหน้าเวลาคุยกับหมีที่ต้องก้มหน้าลงมาเช่นกัน ไม่รู้ทำไมหมีถึงรู้สึกประหม่าทำตัวไม่ค่อยถูก ทั้งที่เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องถนัดของหมีแท้ๆ ทั้งคู่เดินเข้ามาในร้านอาหารฟาสท์ฟู้ดใกล้ๆ ''ศศินจะกินอะไรดีครับ'' ''เรียกผมว่าศินก็ได้นะครับ'' ''ศิน?'' ''ครับ ป๊ากับม๊าผมเรียกแบบนั้น'' ''ก็ได้ แล้วศินจะกินอะไรล่ะ'' ''ผมกินอะไรก็ได้เลยครับ พี่หมีเลือกให้ผมเลย'' ''เอาแบบนั้นเหรอ'' ''ครับ'' หมีลุกขึ้นเดินมายืนสั่งอาหาร ครุ่นคิดว่าศศินจะชอบกินอะไร ในที่สุดก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเบอเกอร์และเฟรนซ์ฟรายส์ ศศินจัดแจงแกะให้เสร็จสรรพ ''ขอบคุณครับ'' หมีรับมา สศินจับเบอเกอร์ชิ้นนั้นขึ้นมาแล้วกัดเคี้ยวแก้มตุ่ย หมีนั่งกินไปมองสศินไป ไม่ว่าศศินจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดจริงๆ ''แล้วต้นไม้ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเหรอครับ'' ''มันยังไม่ตาย ถือว่าดีแล้วใช่มั้ย'' ศศินหัวเราะ ''แค่ยังไม่ตายผมก็ดีใจแล้วครับ'' หมีเกาหัวเขินๆ ทั้งคู่นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ศศินนั้นเป็นคนที่ชวนคุยเก่งมากทำให้บรรยากาศไม่อึดอัด หมีนั่งฟังศศินพูดได้ทั้งวันเลยก็ยังได้ ''ผมพูดเยอะไปหรือเปล่าครับเนี่ย'' ''ไม่เลย'' ''ก็เห็นพี่หมีไม่พูดอะไรเลยนี่ครับ'' หมีขำ เอามือเท้าคางแล้วมองตาของศศิน ''ก็ฟังเราพูดแล้วเพลินดีนี่นา พี่เลยลืมพูดเลย'' ศศินร้สึกเขินใจเต้นแรงแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา ''อะไรกันครับเนี่ย'' ศศินขำเบาๆแก้เขิน ทั้งคู่เดินออกมาจากร้านหลังกินเสร็จ หมีพยายามคิดว่าจะชวนศศินไปไหนต่อเพราะยังไม่อยากจากกันเลย ''หมี''
) b; |, b/ m3 G% W9 b8 O
น้ำ หมีมองคนตรงหน้าก็รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ''น้ำ'' ''สวัสดีครับพี่น้ำ'' ศศินยกมือสวัสดี น้ำรับไหว้ยิ้มๆ ''มาเที่ยวเหรอ'' ''อืม ชวนน้องออกมากินข้าวน่ะ น้ำล่ะ'' ''เราออกมาซื้อหนังสือน่ะ'' ''ยังมีไม่เยอะพออีกเหรอ'' ''เยอะแล้ว แต่เยอะไม่พอ'' ทั้งคู่ขำ น้ำเริ่มดูดีขึ้นจากแต่ก่อนแล้ว หน้าตาดูสดใสไม่โทรม รอยยิ้มสวยที่ตราตรึงใจของหมีกลับมาอีกครั้ง ''เอาเสื้อตัวนี้ออกมาใส่ได้สักทีนะ เราซื้อให้ตั้งนานไม่เคยเห็นน้ำใส่เลย'' ''เราเห็นมันอยู่ในตู้ ไม่เอาออกมาใส่ก็เสียดายน่ะ'' ''มันดูเข้ากับน้ำดีนะ'' ''หมีเป็นคนเลือกให้เรานี่นา'' ศศินมองหน้าของน้ำ น้ำเป็นผู้ชายที่หน้าสวยมาก หุ่นดีตัวสูงโปร่งเหมือนนายแบบ แถมยังเรียนเก่งเป็นไอดอลของเด็กหลายๆคน พอมองทั้งสองคนที่ยืนคุยกันแล้วศศินไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทั้งคู่เหมาะสมกันจริงๆ เหมาะสมกันกว่าตัวศศินเองซะอีก ศศินรู้สึกแย่แบบไม่รู้สาเหตุ ถึงจะยังไม่อยากกลับบ้านแต่ก็ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้แล้ว ศศินดึงชายเสื้อของหมีทำให้หมีชะงักแล้วหันมาหา ''ผมกลับก่อนนะครับ'' ''อ้าว ทำไมล่ะ เดี๋ยวสิ ไปดูหนังกันต่อมั้ย'' ''ผมต้องกลบไปช่วยพ่อดูต้นไม้น่ะครับ ขอบคุณนะครับที่ชวนมาเที่ยว'' ศศินยิ้มกว้างก่อนจะหันหลังกลับ ''เดี๋ยวสิ พี่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า'' หมีจับแขนของศศินไว้ ''เปล่าครับ ผมมีธุระจริงๆ'' ''ถ้างั้น คราวหน้าไปดูหนังกันนะ'' ''ได้สิครับ'' ศศินตอบโดยไม่ได้หันกลับมา นั่นเพราะว่าถ้าหันไปหมีอาจจะเห็นว่าตอนนี้ศศินกำลังน้ำตารื้น ศศินเดินจากไป ''น้องคนนั้นใครเหรอ'' น้ำถาม ''น้องที่รู้จักนั่นแหละ'' ''กำลังจีบอยู่ล่ะสิ'' น้ำแซว หมีขำ ''ยังไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่น้องน่ารักดีเลยอยากรู้จักมากกว่านี้'' ''ดีแล้วล่ะ เราว่าน้องเค้าก็น่ารักดีนะ'' หมีคิดถึงน้ำเสียงของศศินเมื่อกี๊ มันดูเศร้าแปลกๆ น้ำมองหมีที่ยืนเหม่อแล้วยิ้มออกมา ''อย่าทำให้น้องเค้าเสียใจล่ะ เราไปก่อนนะ'' ''เอ่อ อืม โอเค เจอกันนะ'' ''เจอกัน'' หมีเอาโทรสัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาศศิน ''ตอนนี้อยู่ตรงไหนแล้ว'' ''อยู่หน้าห้างครับ'' ''รอตรงนั้นแหละ'' ยังไม่ทันที่ศศินจะตอบหมีก็ตัดสาย เดินออกไปที่หน้าห้างทันที ศศินนั่งรออยู่ตรงน้ำพุ หมีเดินไปนั่งข้างๆ ''เป็นอะไรหรือเปล่า'' ''เปล่าครับ'' ''แต่เสียงไม่บอกแบบนั้นเลยนะ มีอะไรบอกพี่ได้'' ศศินหันมามอง ''ผมแค่เศร้าน่ะครับ'' ''เศร้าเรื่องอะไร บอกพี่ได้มั้ย'' ศศินเงียบไปแปปหนึ่งก่อนจะพูด ''พี่หมีรู้จักเรื่องความรักของดอกทานตะวันมั้ยครับ'' หมีส่ายหน้า ''ดอกทานตะวันหลงรักพระอาทิตย์ ไม่ว่าพระอาทิตย์อยู่ทางไหนดอกทานตะวันก็จะหันไปมองเสมอ ทั้งที่รู้ว่าแสงแดดจะแผดเผาและไม่มีวันเอื้อมถึง'' หมีตั้งใจฟัง ''แต่เพราะแบบนั้นแหละครับ ดอกทานตะวันเลยไม่ได้สังเกตเลยว่าก้อนเมฆเองก็มองดอกทานตะวันอยู่ตลอด ทั้งๆที่อยู่ใกล้พระอาทิตย์แต่ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของดอกทานตะวันอยู่ดี เพราะเป็นแค่เมฆ เป็นแค่แบคกราวด์ประดับท้องฟ้า ไม่สามารถไปเทียบกับพระอาทิตย์ได้เลย'' ศศินหยิบสติ๊กเกอร์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะแปะที่หน้าอกของหมี ''พี่หมีเป็นดอกทานตะวันครับ'' หมีมองสติ๊กเกอร์รูปดอกทานตะวันบนหน้าอก ศศินลุกขึ้น ''ผมไปก่อนนะครับพี่หมี'' ศศินโบกมือให้ หมีโบกมือกลับ หมีขึ้นมาบนรถของตัวเอง นึกถึงเรื่องที่ศศินเล่าให้ฟัง แล้วตกลงสศินเศร้าเรื่องอะไรกันนะ เศร้าเพราะเรื่องเล่านี้งั้นเหรอ ถึงจะไม่เข้าใจแต่วันนี้หมีมีความสุขมากที่ได้ออกมาเที่ยวกับศศิน ไว้คราวหน้าหมีจะชวนอีกและทำให้ดีกว่าครั้งนี้แน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2022-10-17 07:14:48
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2022-10-17 07:43:56
โพสต์ 2022-10-17 07:55:28
โพสต์ 2022-10-17 12:51:09