ไพรอำพราง ตอนที่ 5 วิมานฉิมพลี

Maximam

วันเวลาผ่านไปไม่นานนักไม้ก็ตัดสินใจครองเพศบรรพชิตเข้าสู่ร่มกาสาวพัตร์บวชทดแทนคุณพ่อแม่
- \: A+ Z9 J+ Cแต่ตอนนี้เขาก็ได้เป็นพระไม้อย่างสมบูรณ์แบบ
"ได้เห็นผ้าเหลืองของพระแม่ก็สุขใจแล้ว 15 วันนั้นจากนี้ขอให้ท่านมีสุขในพระธรรม สึกแล้วแม่กับพ่อ
5 B/ w$ M" z; l" c; _จะได้ไปขอหนูไพรมาให้"
+ F) ^- ^4 ?2 e! |"โยมแม่ พูดแล้วนะครับ"
"แน่นอนสิ ว่าที่สะใภ้น่ารักขนาดนี้ คุณหญิงกับคุณเกรียงไกรจะเรียกเท่าไหร่ค่ะเนี่ย"
"ผมว่าระดับลูกนายก อบต.ต้องแพง555"
"โยมไพร"
" [; j% _, v) ^. K"ครับหลวงพี่"
"ฝากโยมดูแลแม่ด้วยนะ"
. b5 t. @7 v+ I# F8 b! S5 L"ไม่ต้องกังวลนะครับหลวงพี่ ขอให้หลวงพี่ตั้งมั่นดังพุทธองค์ สำเร็จมรรคผล และพบทางสู่นิพพาน
% m7 A  |# B! `9 S1 V- p0 ]3 b( P5 O& b7 wนานแค่ไหนไพรก็จะรอ"
"ครับโยม"
5 _* ~6 e9 _# y
ตลอดระยะเวลา 7 วัน แห่งการบวชพระ พระไม้ก็ตั้งใจปฏิบัติศาสนกิจของสงฆ์อย่างเต็มทีไม่มีขาดตก
1 p* }, v- z( F# e6 x; zแต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุการณืไม่คาดคิดวันนั้นเป็นวันพระใหญ่ประตูมิติต่างเปิดซึ่งกันและกัน เช้านี้ไพร
และก็คุณแม่ของพระก็มาทำบุญที่วัดตามปกติ
: c; n% w" c* w" E; t6 ]+ o"โยมแม่ โยมไพร"
1 G7 C, a: \! I! D8 [* o3 L' q"นมัสการครับ หลวงพี่ยังไม่เตรียมขึ้นศาลาหรือครับ"
" O! |% {- a6 ]"ยังไม่ 7 โมงเลย เดี๋ยวหลวงพี่กวาดลานตรงนี้ก่อน โยมไพรพาโยมแม่ขึ้นศาลาก่อนเถิดตรงนี้ฝุ่นเยอะ
เดี๋ยวจะแพ้ฝุ่นเอาได้"
1 C' S) ]+ ?1 j' q4 U- e"ครับ นั้นเดี๋ยวไพรกับคุณแม่จะรอฟังเทศนานะครับ"๋
"เออ เดี๋ยวไพร"
"ครับ หลวงพี่มีอะไรหรือ"
! z1 _+ `  [& w) l' Q"นี่เป็นเชือกถักลายบ่วงนาคบาศ โยมเก็บไว้นะ"
  ~$ F6 Z: {+ u# k# k, L"ขอบคุณครับหลวงพี่"

2 d$ P. w2 T+ `ไพรกำลังจะเดินแยกจากหลวงพี่ไม้ ทันใดนั้นก็มีนกใหญ่โตตัวมหึมาบินโฉบลงมาเเล้วใช้เท้าคีบตัวไพร
% |9 M# J( ?1 p$ ~1 l% t7 o: d. jขึ้นไปกลางอากาศ ไพรตั้งสติได้ทันจึงใช้บาวงนาคบาศคล้องเข้าที่ขานกยักษ์ตัวนั้น หากเป็นนกเจอนาค
นกธรรมดาก็ต้องยอมแพ้ แต่ว่านกตัวนี้คือเวนไตย พญาครุฑรูปงาม  ที่ทนต่อบ่วงนาคบาศไม่ไหวจึง
กลายร่างจากนกมาเป็นครุฑ ท่ามกลางสายตาชาวโลกที่ไม่คิดว่าครูฑจะมีอยู่จริง
"เจ้านี่ช่างงามนัก ไปอยู่กับข้าที่แดนฉิมพลีเสียเถิด"
! p2 f" T# m# u8 j! S"ไม่ ข้าไม่ไปปล่อยข้าลงไป"
"เจ้าพูดภาษาข้าได้ด้วยหรือ เออข้าก็ลืมไปว่าถ้าเจ้าไม่กลับมาโลกมนุษย์ เจ้าก็คือพระไทร เทพไพร
กลางพนา"
* p8 v5 }$ }/ j9 D- x$ \
ทันใดนั้นพระไม้ก็ตะโกนขึ้นไปว่า.....
"ปล่อยคนของข้าลงมานะ"
' S/ `* h5 I7 Z: ]8 W6 n& h/ Z0 u"555 เรื่องอะไรที่ข้าต้องปล่อย ในเมื่อท่านเป็นพระ หาเสพสุขแห่งโลกีย์ได้ไม่ ข้าจะทำหน้าที่นั้นแทน
ท่านเอง"
, I; ]6 w6 _  n4 \4 I" m+ p$ X"น่าไม่อาย เป็นถึงเทพแห่งปักษากับต้องมาแย่งชิงคนรักของมนุษย์"
"นี่เจ้า"
และแล้วพระไม้ก็ใช่บทสวดวิรูปักเพื่อขอบารมีแห่งนาคให้ช่วย เมื่อเวนไตยพินิจดูก็รู้ว่าพระไม้นั้นมีเชื้อสาย
แห่งนาคภายใต้การดูแลของท้าววิรูปักษ์หากไม่พาไพรหนีไปต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน เวนไตยสะบัดตัวไพร
ลงกลางอากาศจนบ่วงนาคบาศหลุดจากตัวไพร จากนั้นก็ใช้สองแขนประครองร่างไพรไปยังวิมานฉิมพลี
"ไพร ....................."
พระไม้ร้องเรียกอย่างสุดเสียง ความแคค้นครุกรุ่นในใจตนพระไม้จึงขอสึกก่อนกำหนดเพื่อออกตามหาไพร
: T) R) |6 E# L4 P: A"พระไม้ คิดให้ดีก่อนนะ วิมานฉิมพลีอยู่ถถึงป่าหิมพานต์ มนุษย์อย่างเราไม่มีทางไปถึง"
"นั่นสิพระ และนี่ฤกษ์สึกของท่านก็ยังไม่ถึงกำหนด รอหน่อยเถิดนะพระไม้"
, s6 l% |! _$ D# |  }' k"โยมเพื่อน โยมแม่ อาตมาจะให้ไพรไปอยู่แบบนั้นไม่ได้ ถึงตายอาตมาก็ยอม อาตมาไม่ปรารถณาอะไร
3 t7 L! b) Y/ a* S/ m+ iทั้งนั้น นรกสวรรค์นิพพาน อาตมาไม่ปรารถณา ขอเพียงได้ไพรกลับมาอย่างไรอาตมาก็ต้องสึก"
"ไม่ ไม่นะพระ ตาไพรก็คงไม่อยากให้พระทำแบบนั้น"
) g! U, I9 s/ T5 r"ใช่ ฝึกจิตให้มั่นคง จิตเข้มเเข็งท่านก็จะพบและช่วยไพรได้"
3 i- Q% M: \6 f% e: @& d/ `# [
พ่อแม่ของไพร พ่อแม่ของพระ ร่วมถึงเพื่อนพระต่างช่วยกันห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล พระไม่เดินเข้าในโบสถ์
เพื่อทำการลาสิกขา
4 h# T6 ?+ d, [' X* @4 q' v( h3 m"ไม้ลูกแม่"
, ?2 s% c) A9 m* h; b" t"ไอ้ไม้ ในเมื่อกูห้ามมึงไม่ได้ กูขอออกไปกับมึงด้วย"
"ไม่ได้ไอ้เอก หนทางมันอันตรายนัก มึงเป็นเพื่อนรักของกู กูฝากพ่อแม่กู และพ่อแม่ไพรด้วย"
4 u4 g/ W5 k# D: h"ไม่ ไม่นะไม้ ถ้าพ่อกับแม่ต้องเสียเจ้าไพรจริง ๆ ไม้ยังจะทิ้งทุกคนไปอีกหรือ"
- o2 d" U& C  i! K! t"ไพรคือชีวิตของผม อย่าห้ามผมเลยนะครับ ผมลาก่อนครับ"
"เดี๋ยวก่อนโยม"
"พระอาจารย์"
"เก็บสิ่งนี้ไว้ ป่าหิมพานต์ถึงแม้จะสวยงามแต่ก็แฝงไปด้วยอันตราย บ่วงนาคบาศนี้มีอาคมกำกับเชื้อสาย
( B  g8 B* l! uของโยมในอดีตจะคุ้มครองโยมเอง โยมทั้งคู่มีบุพเพสันนิวาสต่อกันมานานหลายภพ จำไว้ทำอะไรต้องมีสติ"
: l9 T2 B( M* ?- D5 h  gไม้ขับรถออกไปมุ่งหน้าไปตามทางที่พระอาจารย์บอกกล่าวเพื่อไปให้ทันประตูมิติ
- n  g, y, J+ r4 V
6 W: ]1 q$ i+ C0 q9 p# rณ ดินแดนวิมานฉิมพลี
ภายในห้องบรรทมใหญ่ที่หรูหราดุจเมืองสวรรค์ร่างกายของไม้ก็นอนหลบอยู่ เวนไตยเฝ้ามองไพรอย่างมี
: a) [4 H% X/ F: qความสุข และทันใดนั้น สุบรรณ ราชองครักษ์และเป็นเพื่อนสนิทของเวนไตยก็เข้ามา
"สุบรรณ ข้า....."
2 c, G; b' s. h. m8 i7 Y"ท่านกำลังทำให้ฉิมพลีนี้ต้องมีภัย ท่านก็รู้ว่าคู่ครองของมนุษย์คนนี้มีเชื้อสายของนาค"
"ข้าไม่สน ข้าสนแค่ว่าข้ารักและหลงไหล่และก็อยากลิ้มลองรสชาติ เจ้าอย่ามาห้ามข้า"
"เวนไตย พระชายาท่านเล่านางจะคิดอย่างไร ไหนจะพระบิดาพระมารดาท่านอีก รีบเอามนุษย์ผู้นี้ไปคืน
คนรักเขาเถอะ"
"ออกไปสุบรรณ"
"ท่าน"
"ข้าบอกให้ออกไป"
7 \1 V4 b+ I; u( u
เมื่อสุบรรณออกไปจาห้องบรรทม เวนไตยก็ไปสรงน้ำเพื่อที่จะรอเวลาที่ไพรฟื้นตัว
, x- D( N/ }/ U0 c"ที่นี่มัน... แดนวิมานฉิมพลีนี่"
"ท่านตื่นแล้ว อันนี้ชุดทรงของท่าน"
"ไม่ ข้าไม่เปลี่ยน พาข้าหนีได้ไหม"
7 i( t# o/ l" X+ Y( K. [) a"ข้าน้อยทำไม่ได้"
ไพรพูดกับบริวารที่มารับใช้ แต่ก็ไม่เป็นผลทุกตนต่างก็เกรงกลัวเวนไตยมาก เมื่อเวนไตยเดินเข้ามา
"ตื่นเเล้วหรือพระไทร"
% S1 I  S; ~/ t/ j4 ~8 o"ข้าชื่อไพร"
"จะชื่ออะไรก็เเล้วแต่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วไปพระที่นั่งว่าราชการกับข้า"
"ไม่ ข้าเป็นมนุษย์ หาใช่นกอย่างเจ้า เหตุใดข้าต้องเชื่อฟังเจ้าด้วย"
"ได้ ถ้าเจ้าไม่ฟังข้า ข้าก็จะส่งของของข้าไปฆ่าคนรักเจ้าซะ"
. u6 q0 I% A, H" m' E7 r2 U2 x"ได้สิ ถ้าเจ้าฆ่าเขา ข้าก็จะขอตายตามทันที"
"เจ้า"
: \, w. |% s" Z' m( Cไพรผู้ซึ่งมั่นคงต่อความรักที่มีต่อไม้ เขาไม่ยอมเปลี่ยนเครื่องแต่งกายจึงทำให้เวนไตยไม่พอใจ

) i, @! Z* K0 m* @  x3 jแต่ก็นะรักแหละถึงยอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่ว่าการเมืองวิมานฉิมพลี"เจ้าพี่ บุรุษนี่ใครกันเพคะ""สายของเจ้าไม่ได้รายงานเจ้าหรือศกุลตลา"
"เวนไตย นี่เจ้าพามนุษย์ขึ้นมาหารู้รือไม่ว่าจะเกิดภัยกับตน"
0 ~+ M6 J1 \( f# ?"ลูกรู้ แต่ลูกไม่ลัว ลูกต้องการบุรุษผู้นี้เป็นชายาของลูกอีกคน"
"เจ้าพี่ ข้าหายอมไม่ เจ้าพี่บอกรักเพียงแต่ข้า แล้วทำไมเจ้าพี่ทำกับข้าเช่นนี้"
"เงียบนะ ศกุลตลา ข้าขอประกาศให้สภาแห่งนี้รู้ว่าข้าจะสถาปณาไพร ขึ้นเป็นพระอัครชายาแห่งข้า"
2 x+ o& c- X% m# Z+ c' m" Z  i"เจ้าพี่ ข้าเป็นเพียงแค่พระชายา แต่นี่จะให้มันมียศสูงกว่าข้าหรือ"
"นั่นสิเวนไตย แม่ว่าเจ้าทำไม่ถูกนะ ดินแดนมนุษย์อาจยอมรับได้ แต่ดินแดนแห่งเราแม่รับไม่ได้"

ทันใดนั้น สุบรรณจึงทูลต่อองค์ท้าวไวยเตยะ มหาราชแห่งวิมานผู้เป็นพระบิดาของเวนไตยว่า.....
  _5 k) c: a6 f; p% X& \* i1 h* b"ขอฝ่าพระบาทโปรดสอบถามบุรุษผู้นี้ก่อนเถิดพระเจ้าข้า หากมิประสงค์ครองคู่ มนุษย์ผู้นี้ก็จะดำรง
6 I% k; u; G$ f; M7 U6 S4 [พระยศอัครชายามิได้"
1 h+ W4 a+ t* ^& O9 j"เจ้าชื่ออะไร"
"ข้าชื่อไพร ข้ามีคคนรักอยู่เเล้ว ลูกท่านลักพาตัวข้ามา ได้โปรดท่านมหาราชแห่งวิมานปล่อยข้า
ไปเสียเถิด"
คำพูดอันไพเราะนี้ราวกับมีมนต์สะกดทุกคนที่ได้ยินต่างก็มีความสุข มหาราชจึงตรัสตอบว่า....
" k  a& C( }+ w# X3 n$ b0 \9 ^"เจ้ามีคู่อยู่เเล้ว เวนไตย ข้าไม่เคยสอนเจ้าให้แย่งคู่ครองใครเหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้"
"ข้ารักมนุษย์ผู้นี้ ข้าไม่สนท่านพ่อ"
" r9 N% Q5 M# Y( y% e) D"พ่อคงให้เจ้าตามคำขอไม่ได้ เอาบุรุษผู้นี้ไปคืนยังโลกมนุษย์ซะ"
"ไม่ท่านพ่อ ถ้าเจ้าไม่ยอมเป็นของข้า ข้าจะฆ่าพระเสีย"
2 D2 X$ R. s7 a5 C"ไม่ได้นะลูก ลูกจะฆ่าพระสงฆ์ไม่ได้"
"ท่านแม่อย่าห้ามข้า ถ้าหมดพระรูปนั้น เจ้าก็จะได้เป็นของข้าอย่างสมบูรณ์"
และแล้วความเด็ดเดี๋ยวในใจของไพรก็ทำให้ไพรหยิบกริชที่เหน็บข้างเอวเวนไตยขึ้นพร้อมจี้ลงที่อกด้านซ้าย
"อย่านะไพร"
! X, S/ ^0 ~& i; N4 X) [# D! N"ถ้าเจ้าฆ่าคนรักข้า ข้าก็จะขอตายตาม เจ้าอยากได้ตัวข้าก็จงเอาไปแค่ตัวที่ไร้ซึ่งวิญญาณ"
& V& A7 z( {: H2 m  f3 x6 J. rทุกคนในที่นั้นต่างตระหนักและเห็นในรักแท้ของไพรที่ไม่ยอมตกเป็นของใคร่อนอกจากคนรักของเขาที่ชื่อไม้
มหาราชจึงให้ไพรไปอยู่ที่ตำหนักรับรองประมุขที่มาเยือนในฐานะแขกของเมือง เพื่อให้ไพรห่างจากเวนไตย
เวนไตยจะใช้วิธีการใดที่จะทำให้ไพรยอมตกเป็นของเขาแต่โดยดี งานต้องตามลุ้นต่อในตอนที่ 6 นะครับ

, J7 U2 u/ o* h
* x( w: O/ x" V& s7 Q

ronram

  อินตามเลย

th3t0y

ซึ้งอ่ะ ชอบมาก

watkrub

ขอบคุณมากครับผม

premakung

ตาอๆครับ

Anavin

Tom_Tommy

ขอบคุณครับ

acolyte

อืม อืม น่าติดตาม น่าติดตาม

JamesS2

สุดยอด

lemyaa

ตอนนี้ไม่มีควยเลยอ่า 555

dorap27

ขอบคุณครับ

korea

ขอบคุณมากๆครับ

kaki

ละครจักรๆวงศ์ๆตอนเช้าเลยจ้า

arasi22

ขอบคุณครับ

Goplay

หน้ามืดมาพี่นก

tonsaa

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

Joechin

ติดตาม​ต่อ​ครับ​ ขอบคุณ​ครับ​

Navar

# h5 p  E& T( K$ ?ขอบคุณครับ

danzalion

ขอบคุณครับ