|
. เต๋อกลับจากงานศพพ่วงความสับสน เขาเพิ่งเข้าใจตนเองอย่างถ่องแท้ ว่าที่ต้องแก้แค้นแล้วไล่ลบความทรงจำเหยื่อ หาใช่เพราะหวาดกลัวการแก้แค้นคืน สิ่งที่เขากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนคิดสั้นฆ่าตัวตายจากการล้างแค้น เขาไม่ใจแข็งพอที่จะเห็นเหยื่อกดดันจนตัดช่องน้อยแต่พอตัวอย่างที่เขาเคยประสบ ทว่า กรณีน้ำหวาน ต่อให้ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด ก็ปฏิเสธยากว่าตนเป็นต้นเหตุ . . ธนิกโทรศัพท์ติดต่อ แต่เต๋อไม่ยอมรับสายและไม่โทรกลับ เช้าวันรุ่งขึ้น มีข่าวพระสงฆ์นอกรีตถูกฉีกร่างเป็นเศษเนื้อโปรยเป็นทานให้ปลาในบ่อราวกับต้องการประชด . . เต๋อต้องการหนีออกจากสภาพกดดัน ผลักตัวเองให้พ้นไปจากความว้าวุ่น แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้นเพราะหนีความรู้สึกตนเองไม่ได้ เขาขังตัวเองในห้องนั่งกุมขมับ ไม่กินข้าวปลาอาหาร แม้กระทั่งดื่มน้ำ . . หลังเลิกเรียน เอฟโทรหาเต๋อนัดพบกันที่สวนสาธารณะที่เต๋อพบกับธนิกครั้งแรก เด็กหนุ่มพยายามชวนคุย เขาเล่าให้ฟังเต๋อฟังว่าเคยบอกเลิกต๊ะที่นี่ ความใสซื่อจากเอฟทำให้เต๋อยอมเปิดใจลึกซึ้งขึ้น ทั้งสองกล้าชวนคุยถึงเรื่องส่วนตัว ถึงขั้นเต๋อยอมบอกชื่อจริง . . “เตโชเหรอพี่ ชื่อแปลกดี แปลว่าอะไรครับ” . . “แปลว่าไฟ ไม่ใช่ชื่อแต่เกิดหรอกครับ พี่มีชื่อเดิมที่แม่ตั้งให้ เพราะกว่านี้อีก” . . “แล้วชื่อเดิมชื่ออะไรครับ” . . “วิหค” เต๋อตอบพร้อมเปิดกระป๋องน้ำอัดลมดื่มแก้คอแห้ง . . “เพราะอยู่แล้วนี่ครับ วิหค-นก โคตรเท่เลยพี่ สั้นง่ายได้ใจความ เปลี่ยนทำไมล่ะครับ” เด็กหนุ่มส่งสายตาใคร่รู้ . . “เปลี่ยนเพื่อ. . .” เต๋อไม่รู้จะพูดยังไง จะบอกว่าเป็นหนึ่งในแผนล้างแค้นคงไม่เหมาะสม แถมที่ใช้ชื่อความหมายว่าไฟเพื่อเป็นปณิธานว่าจะตามแผดเผาทุกคนที่เคยกระทำย่ำยีไว้อย่างสาสม เหตุผลแบบนี้พูดออกไปไม่ได้แน่ ๆ . . “ไม่สะดวกก็ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่เซ้าซี้หรอก แต่โคตรเท่ทั้งสองชื่อเลยนะ เตโช-วิหค” . . “ขอบคุณครับ” เต๋อพยักหน้าตอบรับ . . “ฟีนิกซ์!” เอฟดีดนิ้วเป๊าะ . . “เตโชวิหค แปลว่านกไฟ ก็คือฟีนิกซ์ จะต้องตายซักกี่ครั้งก็เกิดใหม่ได้!!” เอฟพูดเสียงเริงร่าไม่คิดอะไร . . “เกิดใหม่เหรอ. . .หึ หึ งั้นพี่ขอโดดน้ำตายในสระเน่า ๆ นี่เลยนะครับ อยากเกิดใหม่เหมือนกัน” เต๋อหยอดมุกตลกร้าย . . “เอ่อ. . .ถ้าไม่ใช่ฟีนิกซ์จริง ๆ ก็ตายสิครับ” เอฟแก้เกี้ยว “แต่ถ้าเป็นคนละก็. . .” . . “ล้มแล้วลุกได้ กลับตัวกลับใจ เป็นคนใหม่ ประมาณนี้พอฟังขึ้นไหมครับ” . . “. . .” เต๋อนิ่งเงียบ สักพักจึงแหงนมองฟ้าเหม่อลอย . . “เอ่อ ผมพูดอะไรผิดเหรอ พี่คิดอะไรอยู่ครับ” เอฟกวาดมือผ่านหน้าเต๋อเรียกความสนใจ . . “หรือว่าพูดแทงใจดำ กลับตัวตอนนี้ยังทันนะครับ สงสัยติดบ้อง ติดแทงบอล ติดหวย. . .” เอฟพยายามหยอกให้บรรยากาศน่าสนทนา แต่ดูเหมือนเต๋อตั้งใจห่อหุ้มตนเองอยู่ในโลกส่วนตัวสักพัก . . “ติดเด็ก ติดเว็บโป๊ ติด. . .” . . จู่ ๆ เต๋อลุกพรวดขึ้นจากม้านั่ง . . “โทษครับ ๆ โกรธเหรอ” เอฟรีบยกมือไหว้ประหลก ๆ “ผมกวนตีนอย่างนี้แหละพี่ อย่าถือสานะ” . . “ไม่หรอกครับ” เต๋อหันส่งยิ้มให้ ก่อนเหลือบดูนาฬิกา ใกล้สองทุ่มแล้ว เขาคิดว่าควรแก่เวลาแยกย้ายแล้ว ก่อนจากกัน เอฟขอล่วงเวลาสักเล็กน้อยเผยความลับที่ตนลืมบอกไป . . “พี่ครับ. . .เอ่อ” . . “ถ้าหากผมชอบพี่. . .จะรังเกียจไหมครับ” . . “ไม่รังเกียจครับ ตอบตรงคำถามไหม” เต๋อกระแอมหัวเราะ . . จากนั้นเอฟจึงรวบรวมความกล้าขอคบกับเต๋อ แต่เต๋อบอกว่ายังไม่ถึงเวลา ขอให้เขาสะสางตัวเองก่อน อีกไม่นานเท่านั้น . . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . ดั่งเกริ่นไว้ในหน้าแรกของบันทึก ผมนั้นช่างร้ายกาจจนไม่แปลกหากมีใครอยากฆ่าให้ตาย . . แต่ผมไม่เคยคิดฆ่าใครแม้แต่คนเดียว . . ความตายของน้ำหวาน และผลที่ตามมาทำให้ผมเหนื่อย…เหนื่อยเหลือเกิน กับการไล่ตามอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไร้ตัวตน แต่วางก้ามเป็นนายเหนือหัว เมื่อมันออกคำสั่งคราใด ผมต้องยินยอมตกเป็นทาสมันอยู่ร่ำไป . . วันนี้ ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับบางอย่างที่มีตัวตน มีชีวิต มีจิตใจ พูดคุยกับผมได้ ตอบสนองเมื่อผมยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ โกรธ ไม่หลอกใช้ผมทำโน่นนี่เป็นคนบ้า แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับมามีแต่ความว่างเปล่า . . หน้านี้คงเป็นหน้าสั่งลาในบันทึกที่ผมเขียน ไม่ใช่เพื่อช่วยย้ำเตือน แต่เพื่อระบาย การเขียนก็เป็นการไตร่ตรองอย่างหนึ่ง และผมคิดว่าทบทวนมากพอจนความคิดตกผลึกแล้ว . . เอาเถอะ. . .ขี้เกียจเขียนแล้ว. . .ต่อจากนี้คือประโยคสุดท้ายในสมุดเล่มนี้ก่อนที่ผมจะเผาทิ้ง แม้เปลวเพลิงจะเผาจนมอดไหม้ แต่ท่ามกลางกองขี้เถ้าไร้ค่า ชีวิตใหม่จะถือกำเนิดขึ้น. . . . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . .
4 q }, K# E9 @, r)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . วันต่อมา เต๋อโทรศัพท์คุยกับณัฐย้ำว่ายังไม่ลืมสัญญาที่จะช่วยให้เป็นอิสระจากธนิกแต่ขอเวลาวางแผนอีกสักนิด ส่วนตัวณัฐเองไม่ถือว่าติดค้างกับเต๋อแล้ว ลูกหนี้ของเต๋อเหลือเพียงคนเดียวคือ “เมฆ ดอกจิก” ซึ่งบัดนี้ไม่รู้ซุกอยู่ซอกมุมใดบนโลก ไม่เคยปรากฏตัวหรือใดยินเบาะแสแม้เศษเสี้ยว เขาอาจใช้ชีวิตอยู่สักหนแห่งและไม่รับรู้อะไรเลย เต๋ออาจไม่มีความหมายกับเมฆแล้ว เขาตัดสินใจเลิกไล่ล่าลูกหนี้รายสุดท้าย . . . อีกเรื่องหนึ่ง เต๋อสืบหาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อครูวิไลจนพบ เขาตั้งใจกราบขอบคุณครูผู้มีพระคุณที่ดูแลตลอดมา ในงานเลี้ยงรุ่น เขาแอบเห็นครูวิไลมาด้วย แม้อยากเข้าไปไหว้ต่อหน้าแต่ก็ไม่มีโอกาส จนกระทั่งครูจากลับตา เมื่อติดต่อไป ครูวิไลยินดีต้อนรับและบอกแผนที่เดินทางมาที่บ้าน นัดหมายกันช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ . . ถึงวันนัดหมาย เต๋อขับรถไปหาที่บ้านครูวิไลพร้อมพวงมาลัยดอกไม้สดใหม่ เมื่อถึงบ้านครูวิไลซึ่งปลูกอยู่กลางไร่สวนผลไม้นานาพันธุ์ “อ้อย” สตรีวัยสามสิบต้น ๆ ผู้เป็นหลานสาวครูวิไลออกมารับหน้าแทน เธอบอกว่าครูวิไลอาบน้ำอยู่และเชิญให้นั่งรอ . . “ศิษย์รุ่นไหนคะเนี่ย ยังเป็นหนุ่มหน้าใสอยู่เลย” เธอเสิร์ฟน้ำมะตูมเย็นฉ่ำต้อนรับขับสู้อย่างอารมณ์ดี . . “รุ่นสี่สิบ ห้องสามครับ” เต๋อยิ้มตอบและรับน้ำดื่ม . . “ห้องสาม. . .ห้องตัวแสบเลยนะคะ ป้าเผาให้ฟังบ่อย ฮะ ๆ ๆ” อ้อยชวนคุยสนุกสนาน เธอเป็นครูมัธยมต้นเจริญรอยตามป้าเช่นกันจึงชอบชวนคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างครูศิษย์ ต่างเพียงแค่สอนที่โรงเรียนอื่น ทั้งสองคุยฆ่าเวลารอครูวิไลอาบน้ำเสร็จ จนกระทั่งเต๋อรู้สึกสะลืมสะลือ ต่อจากนั้นก็ล้มตึงกองกับพื้นตรงหน้าหลานสาว . . “ว๊าย! เป็นอะไรคะคุณ!! คุณ!?” อ้อยเรียกพลางเขย่าตัว . . ครูวิไลย่องลงจากชั้นบน เธออาสานำตัวเต๋อไปปฐมพยาบาลและใช้ให้หลานสาวไปตามหาแมวที่หายไปวิ่งเล่นนอกบ้าน อ้อยขออยู่ช่วยดูแลผู้ป่วยแต่กลับถูกผู้เป็นป้าตวาดไล่ . . “เธอยังสาวยังแส้มาประคบประหงมเด็กหนุ่มได้ยังไง! มันไม่งาม! แล้วนี่ลูกศิษย์ฉัน ฉันดูแลเองได้! บอกให้ช่วยหาแมวให้หน่อยก็ไปสิ!” ครูวิไลเอ็ดหน้าถมึงทึงจนหลานสาวได้แต่ก้มหัวรับ ค่ะ ๆ แล้วจัดการตามคำบัญชา . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . ในโกดังเก็บของที่อยู่ท้ายไร่สวน เต๋อซึ่งสลบสไลถูกจับมัดมือเท้าแน่นหนา ครูวิไลจัดเก็บข้าวของรกเกะกะให้อยู่ในที่ทาง . . “หนักใจไหมครับครู” เมฆยืนสูบบุหรี่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ครูวิไลสูดควันพิษไปด้วยจนไอแค่ก แต่เจ้าตัวก็ไม่มีท่าทางสำนึก เนื่องจากเกมนี้ ครูวิไลจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ฝ่ายที่ต้องเกรงใจคือครูวิไลต่างหาก . . “ไอ้เมฆ มึงเกรงใจครูเค้าบ้าง ถ้าจะสูบไปอยู่ข้างนอก” ชายวัยกลางคนพูดขึ้น เขาชื่อ “ยอด” พ่อของเมฆซึ่งมีใบหน้าเหี้ยมเกรียมและร่างล่ำสันน่ายำเกรง . . “โธ่! ป๊า. . .ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เมฆส่ายหัว . . “ไปสูบข้างนอก!” ยอดชี้นิ้วสั่ง เมฆเชื่อฟังแต่ขอต่อต้านครึ่งหนึ่ง เขายอมทิ้งก้นบุรี่แล้วเหยียบดีกว่าเดินออกไปอย่างเสียฟอร์ม . . “ไม่อยากเชื่อว่าไอ้เด็กนี่คนเดียวทำได้ขนาดนั้น” ยอดพูดขึ้น เขาตกลงสมคบคิดกับลูกชายและครูวิไล วางแผนให้เต๋อติดกับจนได้ เขาที่ยอมร่วมหอลงโรงเพราะความตายของครอบครัวน้ำหวานส่งผลกระทบใหญ่หลวงต่อธุรกิจค้ายาเสพติด . . “เอาข่าวเอาหลักฐานให้ดูตั้งเยอะแยะ ถ้าไม่เชื่อก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะคุณ นี่ถึงขั้นกล้าลงมือฆ่าเพื่อน ยังไม่พอ พ่อแม่เขามันก็ไม่เว้นนะคะ” ครูวิไลโน้มน้าว . . “ตอนแรกคุยกับน้ำหวาน ผมขอจัดการมันกับมือ เสือกพลาดอีก เพื่อนมันมั้งมาขวางเอาไว้ ไม่งั้นไม่ให้ป๊าลำบากด้วยหรอก แม่ง. . .ไม่น่าเลย” เมฆถ่มน้ำลายลงพื้น สถานการณ์คร่ำเครียดเกินกว่าครูวิไลจะอบรมมารยาท . . “เผี๊ยะ!” ยอดตบแก้มลูกชายฉาดใหญ่จนหน้าหัน . . “ที่มันฆ่าคนเละเทะเพราะมึงตีงูไม่ตาย! มันเลยเอาคืนหนักกว่าเดิม! มีปัญหาทำไมไม่ปรึกษากูก่อน!” . . “ถ้าไม่ถึงขั้นตายห่ากันหมด! แค่มันให้คนปี้กันกลางถนน ลุกขึ้นแก้ผ้าบ้า ๆ บอ ๆ! ถ้าแค่นั้นเล่าไปแล้วป๊าคิดว่าป๊าจะเชื่อไหม!” เมฆขึ้นเสียงใส่พ่อ ยอดตั้งฉากฝ่ามือเตรียมลูกตบคำรบสอง ครูวิไลรีบยกมือแทรกคั่นกลาง . . “เอาล่ะ ๆ พ่อลูกกันคุยกันดี ๆ” ครูวิไลพยายามผ่อนคลายบรรยากาศคุกรุ่น . . . ทั้งสามหารือกันถึงวิธีจัดการกับเต๋อ เมฆและยอดเสนอให้ใช้ปืนติดลำกล้องเก็บเสียงยิงจ่อหัวนัดเดียวจบขณะยาสลบยังมีฤทธิ์ แต่ครูวิไลค้าน หากไหน ๆ เธอจะต้องสมคบคิดเป็นฆาตกรไปด้วย ขอใช้วิธีที่สาแก่ใจเธอที่สุด ยอดเกรงใจครูวิไลอยู่บ้าง ครั้งหนึ่งเธอเคยยินดีรับใต้โต๊ะเป็นธุระเจรจากับครูจำนวนหนึ่ง ช่วยกันปรับแก้ผลการเรียนจนเมฆจบมัธยมต้น . . วิไลเตรียมเชือกผูกเป็นบ่วง ขอให้พวกผู้ชายช่วยกันแขวนกับขื่อ . . “แกต้องตายอนาถอย่างที่หลานสาวฉันเคยเป็น ไอ้ครอบครัวเดนนรก” วิไลรำพัน ยอดและเมฆช่วยกันนำร่างเต๋อยกขึ้น สอดคอเข้ากับบ่วงมรณะ . . เมื่อทุกอย่างพร้อม ทุกคนจึงปล่อยมือ . . “อ๊อก!!” สติของเต๋อกลับคืนเฉียบพลันเมื่อร่างกายอยู่ในภาวะอันตราย และนั่นเป็นสิ่งที่วิไลปรารถนายิ่ง . . “สมน้ำหน้า! ไอ้เด็กระยำ!” วิไลก่นด่าสะใจขณะเห็นเต๋อดิ้นพล่านทุรนทุราย ยอดและเมฆยืนดูห่าง ๆ . . . แผนของวิไลผิดพลาด . . . ผิดพลาดมหันต์ . . เต๋อรวบแรงอำนาจโทรจิตสุดแรงเกิด ควบคุมใครก็ได้ที่อยู่ในห้องนี้ประคองตัวเขาไว้ไม่ให้ถูกเชือกรัดคอ จากผู้ปองร้ายถูกยัดเยียดบทบาทให้กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตเสียเอง ทุกคนกุลีกุจอช่วยกันนำตัวเต๋อลงมา หากมีคนนอกไม่ทราบความเป็นไปผ่านมาเห็น คงดูคล้ายสามโจรกลับใจในเสี้ยวนาที . . เมื่อปลอดภัยแล้ว เต๋อควบคุมทุกคนให้ถอยห่างจากเขาและยืนแน่นิ่ง เขาใช้เวลาฟื้นสติราวสองสามนาที ก่อนเริ่มกระบวนการสอบสวน ครูวิไลถูกสะกดจิตให้พรั่งพรูทุกสิ่งอย่างที่เก็บงำไว้ . . วิไลเล่าความจริงจากปากทั้งหมด ในวันงานเลี้ยงรุ่นเธอทราบจากน้ำหวานและวีล่วงหน้าแล้วว่าตอนนี้เต๋อเป็นใครและมีจุดมุ่งหมายอย่างไร นอกจากนี้คืนนั้นเมฆยังแอบลอบเข้ามาคุยเรื่องนี้กับวิไลเป็นการส่วนตัวไม่ให้ใครรู้ . . . เงื่อนงำหยั่งรากลึกที่แท้จริงคือ ในครั้งอดีต พ่อของเต๋อเคยคบหากับ “อ้อ” หลานสาวคนโตของวิไล หนุ่มสาวดูใจเป็นเวลายาวนาน เข้าตามตรอกออกตามประตู จนเอาชนะใจญาติผู้ใหญ่หัวโบราณรวมทั้งวิไล แต่แล้วรักที่ฟูมฟักรอวันผลิบานกลับร่วงโรย พ่อของเต๋อพบรักใหม่คือทิพย์ เขาแอบคบกับทิพย์จนวันหนึ่งตัดสินใจเด็ดเดี่ยวขอเลิกกับอ้อ และหนีไปแต่งงานกับทิพย์ รักของทั้งสองเป็นเหตุให้อ้อตัดสินใจผูกคอตายท้วงหาความยุติธรรม แม้ทิพย์จะไม่รู้จักหน้าค่าตาวิไลที่ไม่เกี่ยวข้องกับรักสามเส้า แต่วิไลจำหน้าเธอได้และไม่มีวันลืม . . . ต่อมา พ่อของเต๋อประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต วันนั้นวิไลเปรมปรีดิ์จนถึงกับแกงมัสมั่นหม้อใหญ่แจกคนทั้งหมู่บ้าน เธอคิดว่าสาสมแก่ใจยิ่งนัก นอกจากนี้ เทพีแห่งการล้างแค้นยังมอบโชคสองชั้นกับเธอ เมื่อหลายปีต่อมา ทิพย์ซึ่งขายของอยู่ละแวกโรงเรียน วอนขอบาทหลวงผู้อำนวยการให้ลูกชายได้มีโอกาสศึกษาในโรงเรียนเอกชนมีสภาพแวดล้อมพรั่งพร้อม . . ทันทีเมื่อทราบข่าว วิไลวิ่งเต้นช่วยเจรจาให้บาทหลวงเห็นใจทิพย์ บาทหลวงซาบซึ้งใจ คิดว่าทิพย์คงเป็นแม่ผู้ต่อสู้ที่น่านับถือมาก แม้กระทั่งครูวิไลไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวยังเอ่ยปากรับรอง ในที่สุด เต๋อ ได้เข้าศึกษาสมใจทิพย์ และสมใจวิไล ที่สามารถลากลูกของคนที่เธอเกลียดที่สุดเข้ามาสู่นรกที่เธอจัดเตรียมไว้ให้ . . วิไลรู้จักวิธีวางแผนใช้คนดีพอ เธอเข้มงวดการเรียนการสอนหนักขึ้นเพื่อให้เด็กได้คะแนนยาก พร้อมกันนั้นยังปล่อยข่าวลือผ่านเด็กที่ว่าง่ายในสายตาเธอ หัวหอกหลักคือ เมฆ น้ำหวาน และวี และสามคนนี้จะช่วยกันส่งต่อความเกลียดชัง ปลุกระดมให้เด็กคนอื่น ๆ คว่ำบาตรใส่เจ้าเด็กเหลือขอไม่เจียมฐานะ รางวัลที่วิไลมอบให้แก่ผู้สวามิภักดิ์คือเกรดอันสวยหรู อภิสิทธิ์นอกเหนือนักเรียนคนอื่น รวมถึงการละเว้นโทษและระเบียบต่าง ๆ . . เธอมั่นใจว่าทุกวันที่เต๋อกลับถึงบ้าน น้ำตาทุกหยด รอยฟกช้ำทุกรอย แผลทุกแผล ทุกความบีบคั้นของเต๋อจะส่งต่อสู่ผู้เป็นแม่ ทิพย์ไม่มีอำนาจต่อรองดั่งผู้ปกครองคนอื่นที่บริจาคให้โรงเรียนสม่ำเสมอ ได้แต่ทนขมขื่นกลืนน้ำตา ขณะที่เธอยังคงได้รับการนับหน้าถือตาราวแม่พระ ไม่มีอะไรมอบความสะใจให้เธอยิ่งไปกว่าแผนอันแยบคายนี้อีกแล้ว . . วันที่ดารินทร์บุกมาเอาเรื่องถึงโรงเรียนก็เช่นกัน เธอตามทิพย์โดยอ้างว่าให้ผู้ปกครองช่วยกันไกล่เกลี่ยและไม่อยากให้เต๋อถูกรุมฝ่ายเดียว แท้ที่จริงเธอทราบดีอยู่แล้วว่าเต๋อต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เธอแนะแนวทางให้น้ำหวานแสร้งทำเป็นโกหกเพื่อช่วยเต๋อแล้วรู้สึกผิดภายหลังเพื่อหนุนคำให้การให้มีน้ำหนัก ทิพย์จะได้เห็นลูกชายถูกลงหวายต่อหน้า และที่น่าหัวร่องอหายยิ่งกว่าคือทิพย์ตัดสินใจชิงลงมือกับลูกตัวเอง เธอทั้งตกใจและผิดหวังพร้อมกันเมื่อทราบว่าเมฆเล่นงานเต๋อหนักจนถึงขั้นกระโดดตึกฆ่าตัวตายแต่ไม่ถึงฆาต กระนั้นเธอก็พึงใจแล้วกับใบหน้ากระอักแค้นจุกอกของผู้เป็นแม่ . . การที่เต๋อตัดสินใจเยี่ยมครูวิไลถึงบ้านทำให้เธอขนลุก เธอทราบว่าเต๋อมีพลังเหนือมนุษย์ ยิ่งทราบข่าวว่าน้ำหวานถูกฆ่ายกครัวยิ่งหวาดระแวง กลัวความแตกเข้าสักวันแล้วเต๋อจะล้างแค้น ไหนจะความสามารถอ่านใจคน หากเต๋อทราบความจริงเมื่อไหร่อาจโกรธจนอาจฆ่าเธอได้ อย่างไรก็ตามการหนีและจมอยู่กับความหวาดกลัวไปชั่วชีวิตหาใช่อิสระที่แท้จริง จึงต้องวางแผนถึงขั้นกำจัด . . วิไลวางแผนโดยนัดวันเวลาล่วงหน้า ขณะเดียวกันก็ติดต่อเมฆซึ่งตกอยู่ในสภาพต้องรับผิดชอบร่วมกัน ทั้งสองกุมความลับกันและกัน เมฆทราบว่าครูวิไลเป็นผู้อยู่เบื้องหลังชะตากรรมในวัยเด็กของเต๋อ ครูวิไลทราบว่าเมฆอยู่แห่งหนตำบลใดและเป็นลูกหนี้รายสุดท้าย ทั้งคู่ไม่คิดจะแฉเพื่อเอาตัวรอดหรือแบล็คเมล์ใส่กัน แต่กลับร่วมมือกันเพื่อบรรลุเป้าหมาย ทั้งสองตัดสินใจหารือกับยอดอย่างเปิดอก เนื่องจากยอดสามารถช่วยเหลือเรื่องอำพรางศพกลบเกลื่อนหลักฐานได้ วิไลเตรียมน้ำมะตูมผสมยานอนหลับรุนแรงแล้วใช้ให้อ้อยหลานสาวซึ่งบริสุทธิ์ใจเป็นคนเสิร์ฟเนื่องจากไม่กล้าเผชิญหน้าอำนาจโทรจิตดังคำกล่าวอ้างว่าทั้งอ่านใจคนได้ ควบคุมคนได้ เธอเกรงเต๋อทราบเจตนาที่แท้จริง แผนวางยาสำเร็จตามคาดหมายแต่ตกม้าตายเพราะล้อเล่นกับความตายจนเต๋อพลิกเกมได้ในวินาทีสุดท้าย . . . “. . .เรื่องทั้งหมดเอวังด้วยประการฉะนี้แล” วิไลพูดหน้าตาเฉยด้วยอำนาจสะกดจิต เต๋อกำหมัดแน่นจนรู้สึกได้ว่าปลายเล็บจิกลึกลงในฝ่ามือ . . “สารเลว. . .แกเป็นครูได้ยังไง. . .” เต๋อเหลือบตามองเมฆ เขาอ่านใจได้ว่าเมฆคิดถึงแต่เรื่องปืนในหัว แต่ไม่มีปัญญาขยับตัวเพื่อชักออกมา เวลานี้เต๋อจะช่วยให้เมฆได้ทำสมใจ เต๋อดีดนิ้วให้วิไลตื่นจากห้วงสะกดจิตรับคำพิพากษา เมฆชักปืนขึ้นหันไปทางครูวิไล . . “อย่า. . .มันบาปกรรมนะลูก” วิไลเค้นน้ำตาอ้อนวอน เธอไม่สามารถกระดิกตัวได้ไม่ต่างเป้านิ่ง . . “ยังมีหน้าอ้างบาปกรรมอีกเหรอ! คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์อ้างแม้แต่นิด! แกสมควรตาย ที่นี่! เดี๋ยวนี้ด้วย!” เต๋อขึ้นเสียงลั่น . . “ไอ้เต๋อ. . .มึงคุยกับกูก่อนได้นะเว้ย. . .” เมฆกุมปืนมือสั่นเทา . . “ไม่ขอความเห็น! ไม่ต้องเสือก!” เต๋อหันขวับ เมฆยกปืนขึ้นจ่อขมับตัวเอง “โอเค ๆ กูไม่พูด!!” เต๋อหันกลับ เมฆเล็งปืนชี้หน้าครูวิไลดังเดิม . . . “แม่กับผม. . .ต้องอยู่แบบนั้นเป็นปี. . .ครู. . .ฮือ” เต๋อรินน้ำตาแสดงความอ่อนแอเป็นครั้งแรกหลังจากเริ่มแผนล้างแค้นเป็นแรมปี คิดถึงไม่ว่าต้องหลั่งให้กับคนที่หลงเคารพตลอดมา . . “ฮือ. . .ครูทำได้ลงคอ ฮือออออออ” เต๋อร้องไห้จ้าราวกับย้อนกลับไปช่วงมัธยมอีกครั้ง . . “เวรระงับด้วยการไม่จองเวร. . .ถ้าเธอฆ่าครู บาปจะติดตัวเธอไปตลอดชีวิตนะ. . .” ครูวิไลเอื้อยเสียงสั่น . . . “ช่วยกันแก้ปัญหาเถอะนะลูก ยังไงเราก็เป็นครูศิษย์กัน” เธอยังรวมรวบสติเท่าที่มีโน้มน้าวให้เต๋อใจอ่อน . . “หึ หึ” เต๋อปาดน้ำตากลับมาตั้งสติ เขาใช้นิ้วชี้เคาะขมับก๊อก ๆ สื่อกับครูวิไลว่าอย่าประเมินกันต่ำไป . . “เผลอ” “เมื่อ” “ไหร่” “ให้” “ไอ้” เมฆ” “รีบ” “ยิง” เต๋อสะกดคำในหัวที่ครูวิไลคิดอยู่ถอดรหัสให้ฟังชัด ๆ ชนิดคำต่อคำ เธอหน้าซีดเผือดทันที . . “ทำอะไรอยู่เล่า ยิงมันซะซี่!” เมื่อเห็นว่าจนแต้ม วิไลจึงเผยธาตุแท้ออกมา เธอตะโกนให้เมฆฝืนตนเองเล็งเป้าหมายไปยังคนที่ควร . . “กูขยับไม่ได้โว้ยอีแก่!! ทำได้กูทำไปนานแล้ว!!” เมฆตะคอกกลับดุเดือด ในที่สุดยอดผู้เป็นพ่อซึ่งซุ่มคิดหาทางรอดอยู่ตลอดก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา . . “ขอไถ่ชีวิต ให้ห้าสิบล้าน แค่กูกับลูกก็ได้ คิดดี ๆ เป็นเศรษฐีตั้งแต่หนุ่มเลยนะ” ยอดรวบรวมความกล้าโพล่งขึ้น . . “เฮ้ย! ทำไมพูดหมา ๆ อย่างนี้!!” ครูวิไลสวนแย้ง แต่เมื่อเต๋อตั้งท่าเอ่ยปาก ทุกคนพร้อมใจกับเงียบราวกับรอฟังแถลงการณ์ระดับชาติ . . “บางอย่างเงินซื้อไม่ได้. . .ชีวิตผมซึ่งพวกคุณช่วยกันจับแขวนคอเมื่อกี้ มีค่ากว่าเงินห้าสิบล้าน” เต๋อยิ้มเยาะทั้งใบหน้าฉ่ำคราบน้ำตา . . “คนอย่างพวกแก!! สมควรตาย!! ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!! ตายยยยยยยยยยยยยย!!!” เต๋อคำรามพร้อมมอบทัณฑ์พิพากษา . . “ปุ! ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!” เสียงรังเพลิงปืนเก็บเสียงลั่นต่อเนื่องเป็นชุดจนหมดแม็ก . . . “ฮือ ฮือ ฮือ ฮืออออออ” เขาทรุดเข่าลงกับพื้นหอบแฮ่ก หลังจากที่ได้ตัดสินใจทำได้สิ่งที่ไม่มีวันย้อนกลับมาได้อีก แต่เขาจะไม่มีวันเสียใจเลย เขามีความเด็ดเดี่ยวพอที่จะรับผิดชอบกับเส้นทางที่ตนเลือก . . . . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . ประโยคสุดท้ายในสมุดบันทึกการล้างแค้นที่เต๋อตั้งปณิธานไว้ก้องอยู่ในหัว . . . . . กระสุนทุกนัดถูกเต๋อสั่งให้เมฆยิงขึ้นเพดาน เขาคิดว่าในสถานการณ์ที่ตนเองสุ่มเสี่ยงต่อการควบคุมอารมณ์ไม่ได้ สิ่งที่ควรกำจัดออกไปอันดับแรกคืออาวุธและของมีคม . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . . “โอ๊ยยยยยยยยยยยย!!!” ความเจ็บแปลบเสียดแทงขึ้นภายในศีรษะ เต๋อรู้ตัวอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นงานเขารวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ประหนึ่งโมโหโทโสที่ไม่ได้ดั่งใจ มันแฝงตัวอยู่ในพันธสัญญาที่มอบให้ทั้งอำนาจเหลือล้น และบทลงโทษสำหรับผู้ใช้โทรจิตที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกแท้จริง ซาตานที่อยู่เบื้องหลังความชั่วร้ายทั้งมวล “เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์” . . . . เต๋อล้มลงชักดิ้นชักงอ ท่ามกลางความตื่นตระหนกและแปลกใจของเหยื่อทั้งสาม ครูวิไลเป็นคนแรกที่มองเห็นโอกาส . . “ยิงมันเลย ๆ !” วิไลร้องลั่น . . “ยังขยับตัวไม่ได้เลย! กระสุนหมดแล้วด้วย!” เมฆตอบลุกลี้ลุกลน . . “หนีไป!” เต๋อร้องขณะนอนด่าวดิ้น ความทรมานแผ่ขยายรุนแรงจนถึงขั้นปวดราวกับในหัวมีการทดลองอาวุธนิวเคลียร์ ทัณฑ์ของผู้ทรยศต่อด้านมืดในใจรุนแรงตามมูลเหตุ คราวที่รังแกณัฐแล้วรู้สึกผิดยังลุกลามใหญ่โต ครั้งนี้เกือบฆ่าคนแล้วหยุดเปลี่ยนใจกะทันหัน ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมเทียบกันไม่ติด . . “มึงก็ปล่อยกูก่อนเซ่!!” เมฆสวนกลับพร้อมระเบิดน้ำตา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียกว่ามอบโอกาสหลบหนี . . “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!” เต๋อไม่สามารถปลดปล่อยทั้งสามได้ท่วงทัน ความเจ็บปวดเข้าครอบงำจนไม่สามารถควบคุมพลังได้ และเมื่อถึงขีดสุดเขาจึงล้มฟุบลง . . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . ราวหกโมงเย็น ณัฐนอนพักข้างสนามตากลมให้เหงื่อแห้งหลังซ้อมฟุตบอลกับแบงค์และเพื่อนร่วมทีม ตอนนี้สุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก ย่อมส่งผลต่อความชัดเจนของนิมิตและการควบคุมให้ดีขึ้นด้วย ซ้ำยังพูดจาชัดถ้อยชัดคำกว่าเดิม นับว่ามีการพัฒนาด้านบุคลิกอย่างก้าวกระโดดภายในไม่กี่สัปดาห์ หลังจากหันมาเล่นกีฬากับเพื่อนและได้ฝึกทักษะสังคมบ่อยครั้ง . . เมื่อหลับตาลง มีนิมิตปริศนาที่เตือนเข้ามาโดยไม่ต้องสืบหา. . .นิมิตดังกล่าวฉายภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ . . “ไอ้ณัฐ เดี๋ยวกูกลับก่อน ให้ไปส่งไหม” แบงค์เดินเหงื่อโชกเข้ามาถาม แม้ปากจะเรียกกู-มึง แต่ความสัมพันธ์ทั้งคู่ในเวลานี้ตกลงเป็นที่ตรงกันว่าเป็นแฟนกันแล้ว . . . ณัฐไม่ตอบแต่หลับตาหน้าซีด จนแฟนหนุ่มเข้าใจว่าไม่สบาย . . “เฮ้ย ปวดท้องเหรอวะ” . . “อย่าเพิ่ง! แบงค์!” ณัฐหลับตาปั้นหน้าจริงจัง เขาต้องการเวลาอีกสักนิดเพื่อให้เข้าใจภาพรวม . . “กินยารึเปล่าเดี๋ยวขี่รถไปซื้อให้” แบงค์ถามอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายยังคงไม่เอ่ยปากตอบ . . สักพักณัฐจนลืมตาลุกโดดขึ้นมา หอบเหนื่อยราวกับตื่นจากฝันร้าย คนแรกที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดคือแบงค์ . . “แบงค์! ที่บ้านมีใครอยู่บ้าง!” . . “ไม่มีว่ะ พ่อแม่ไปงานศพเจ้านายที่เชียงราย ทำไม? ฮั่นแน่. . . จะไปกินตับล่ะสิ!” แบงค์ยักคิ้วล้อเลียน . . “บ้า!!” ณัฐทุบหลังแอ้กใหญ่ใส่แบงค์ . . “ดีแล้วที่ไม่มีใครอยู่! คืนนี้แบงค์นั่งรถไปนอนบ้านเพื่อนที่จังหวัดใกล้ ๆ ก่อนนะ บ้านเฟิร์ส บ้านบอมบ์ก็ได้!” . . “ทำไมวะ พูดเพี้ยน ๆ อีกแล้วมึง” แบงค์หมวดคิ้ว . . “เพี้ยนแล้วรอดทุกครั้งไหมล่ะ” ณัฐสวน . . “แต่ครั้งนี้มันมากไปนะมึง! เป็นเชี่ยไรเนี่ย!!” แบงค์เริ่มไม่พอใจ . . “สามทุ่มทั้งเมืองจะลุกเป็นไฟ! รักใคร รู้จักใคร ช่วยกันเตือนให้อพยพให้หมด!” . $ O, J: ^! [0 M- N
, W3 r, g" D' o4 N7 B. L
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-7-14 13:19:07
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2023-7-14 14:33:54