ผมชื่แจเจคับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนคับ

deaw_cool

เคยมีใครบอกคุณบ่อยๆๆไหมว่า...คุณมันตัวซวย...ผมเองก้อไม่เคยเจอใครพูดไส่หน้าผมแบบนี้หรอก...มีเพียงตัวผม...ที่ด่าตัวเองแบบนี้เสมอๆๆ....คำว่า " ตัวซวย " สำหรับผม... ไม่ได้พาความเดือดร้อนไปให้ใคร แต่...นำความซวยให้ตัวเอง....เรื่องร้ายๆๆมักเกิดขึ้นกับผมโดยที่ผม...ไม่ได้ก่อ....ครั้งนี้ก้อเช่นกัน
          เสียงโหวกเหวกโวยวายข้างนอกทำให้ผมรู้สึกตัว  เสียงพัดลมเพดานหมุนเอื่อยๆๆ ลมที่เกิดจากใบพัดไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนได้เลย เหงื่อไหลอาบตามเนื้อตัวจนเหนอะหนะไปหมด  ฟังจากเสียงด้านนอกแล้วน่าจะมากกว่าสามคน เสียงพูดคุยฟังแล้วเหมือนพวกไร้สติที่กำลังเมามายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่รู้ว่าผู้คนละแวกนี้ทนอยู่ได้ไง น่าจะมีใครสักคนตะโกนด่าพวกมันซะบ้าง แต่ก้อนั่นแหละ... รอบๆๆนี้จะมีบ้านคนหรือป่าวก้อไม่รู้..และ..ถ้ามีใครสักคนเข้ามาที่นี่...ผมก้อจะได้ร้องขอความช่วยเหลือ....ร้องงั้นหรอ...คงจะมีเสียงอู้อี้ในลำคอเสียมากกว่า...ที่น่ารำคราญกว่าเหงื่อที่ไหลย้อยของตัวเอง.. ก็คือ..เทปกาวขนาดใหญ่ที่ปีดปากผมอยู่นั่นแหละ  และยังเศษผ้าอะไรสักอย่าง ที่ยัดอยู่ในปากผม
        " อ้าวตื่นแล้วหรอมึง กูนึกว่าจะหลับข้ามวันซะแล้ว " ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา ผมพยายามหันหน้าไปทางต้นเสียง  มือที่ถูกจับมัดไพล่หลังกับขาทั้งสองข้างที่ถูกมัดไว้ทำให้ขยับไม่สะดวก  เงาร่างที่เดินเข้ามายืนค้ำหัวแสดงอำนาจตัวเองเต็มที่  ถ้าผมได้มองเห็นหน้ามันก็คงจะดี จะได้ได้ว่าใคร... ที่จับผมมา!!!!!!!!!!!
      เอาไว้แค่นี้ก่อนนะคับเดียวมาต่อให้วันหลัง เจ คับ

yaifaiz

อ่อ หนุ่มของแก่น หนุ่มอีสาน ผมก้อคนอีสาน 5 5 5

เรื่องที่คุณพี่โพส ของจริงหรือแต่งน่ะ

deaw_cool

เรื่องจริงคับแต่อาจจะมีบางคำพูดที่แต่งขึ้นมาแต่เค้าโครงของเรื่องนี้เป็นเรื่องจิงที่เกิดขึ้นกับ...........
( ใครไม่รู้นั่งหล่อๆๆหน้าตาดีๆๆๆ 555++++ )
อยากรู้ไหมล่ะว่าต่อไปจะเป้นอย่างไร  ถ้าชอบเดียววันหลังเอามาลงให้เด้อพี่น้อง

yaifaiz

อ่านดูแล้วเหมือนโดนผีอำแหะ อิอิ ตอนต่อไปเป็นไงนะ
แล้วคนที่นั่งหล่อๆ คิดนานมั้ยนะเลือกแว่นตัวนี้ใส่

deaw_cool

คนหล่อๆๆๆคิดไม่นานคับ 5555  
ใส่แล้วหล่อใช่ป่ะล่ะ ( ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก )

deaw_cool

เคาดาวน์ที่ขอนแก่นสนุกมากมายเมาเที่ยงวันยันเที่ยงวัน( เอ๊ะยังไง )
เพื่อนคนไหนไปเคาดาวน์ที่ไหนบ้างบอกผมด้วยสิคับอยากรู้

yaifaiz

แหม เห็นหล่อๆงี้ ขี้เมานะเนี่ย แบบนี้ต้องมอม

ปล นิยายขาดตอนไปแล้ว หรือเปลี่ยนใจไม่เล่าแล้ว

ภูตะวัน

ดีคับตะวันคราบ

deaw_cool

หวัดดีเช่นกันคับตะวัน ว่างๆๆเข้ามาทักได้นะคับ
ปีใหม่ขอให้มีความสุขมากๆๆๆนะคับ เจเจเจคับ

yaifaiz

ตอบกระทู้ deaw_cool ตั้งกระทู้

อ่ะ คุณพี่ รออ่าน อยู่นะเออ {:4_94:}

eakyta

คุณรักเรา  เราก็รักคุณคับ

deaw_cool

“คุณเจตื่นแล้วเหรอเนี่ย ฝันร้ายเหรอครับ เหงื่อไหลเต็มตัวเลย”มือหยาบๆ จับไหล่ผมให้นอนหงาย ผ้าคาดตาที่มัดเอาไว้ทำให้การมองเห็นลดลง ภาพเงาลางๆ ของคนหลายคนยืนล้อมอยู่รอบๆ ผม เสียงหัวเราะพร้อมคำหยาบโลนที่พูดสลับกันไปมาทำเอาอยากจะตะโกนด่า แต่ก่อนหน้านั้น...อยากถามมากกว่า...ว่าจับผมมาทำไม เสียงพูดคุยไม่มีเสียงใครสักคนที่คุ้นเคย ผมไม่เคยมีปัญหากับใคร ฐานะทางบ้านก็ไม่ดีพอที่จะให้ใครขอแบ่ง สรุป...ไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่างที่จะถูกกระทำแบบนี้

“พวกมึงจะเอาด้วยมั้ย หรือจะไปนั่งแดกเหล้าต่อ”

“ตามสบายเหอะมึง  ไม่ใช่รสนิยมกูว่ะ”

“กูก็ไม่ว่ะ แต่ขอดูในห้องด้วยแล้วกัน”

“กูด้วย”

“เสร็จเมื่อไหร่ไปบอกกูด้วย กูจะกลับมาอัดมันทีหลัง”

เสียงกุกกักจากการกระทำบางอย่าง พร้อมๆ กับเสียงเปิดปิดประตู เท่าที่ฟังรู้สึกจะมีทั้งหมดประมาณห้าคน และ...อยู่ในห้องสามคน ผมพยายามจับเสียงทุกการกระทำรอบๆ ตัว ใครบางคนดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ผมพยายามขยับตัวหนีแต่กลับถูกลากขึ้นไปบนเตียงนุ่ม

“แก้เชือกที่ขามันออกสิวะ จะได้ถอดกางเกงได้”ร่างหนักๆ ทับตัวผมอยู่ด้านบน มือที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังบิดจนเจ็บไปหมด ทันทีที่รู้สึกว่าเชือกคลายออก ผมก็ยกเท้าถีบออกไปอย่างไม่รู้ทิศ และมันก็โดนใครบางคน

ผลั่ก!!!

“โอ้ย!! ไอ้เชี่ย ฤทธิ์มากนักนะมึง”

“อึ๊ก!!”การตอบโต้ครั้งแรกถูกสนองกลับด้วยหมัดของใครบางคนเข้าเต็มคาง ถึงมองไม่เห็น...แต่คิดว่าปากคงแตกแน่ๆ

“อยู่นิ่งๆ สิวะ เดี๋ยวก็จับมัดอีกรอบหรอกมึง”มือไม้ที่พัวพันอยู่ที่ขา พยายามกดลงแนบกับเตียง หมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ท้องจนจุก เข็มขัดนักศึกษาถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว ผมพยายามพลิกกายหนี แต่คนที่นั่งทับขาผมอยู่กลับไม่ยอมง่ายๆ เสื้อผ้าด้านบนและล่างถูกรุมทึ้งปลดออกอย่างรวดเร็ว ยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บตัวมากเท่านั้น

“อึ๊ก.....อื้ออออ”

“ไอ้สัตว์นี่ บอกให้อยู่นิ่งๆ ไง อยากเจ็บตัวนักหรือไงวะ”เสื้อผ้าท่อนล่างกำลังจะถูกดึงออกจากขา ผมพยายามงอเข่าตัวเองเพื่อรักษามันเอาไว้ ต่อให้ตอนนี้รู้ว่าตัวเองเปล่าเปลือย แต่ยังดีกว่าต้องสูญเสียไปทุกอย่าง

“มึงก็พูดเป็นเล่น ใครเขาจะยอมให้นอนข่มขืนง่ายๆ วะมึง”เสียงกลั้วหัวเราะดังประสานกันทันทีที่พูดจบ...ข่มขืนงั้นเหรอ

“อื้ออออออ.....อื้อออ”ผมไม่เคยทำอะไรให้ใคร ผมเป็นผู้ชาย ไอ้พวกนี้มันจะวิปริตเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่คิดว่าจะถูกจับมาซ้อม หรือปล้นธรรมดา แต่นี่...บ้าไปกันใหญ่แล้ว

“หึหึ....สงสัยอยากแล้วว่ะ ร้องเรียกมึงใหญ่เลย”เสียงหัวเราะดังมาจากคนที่จับขาผมอยู่

“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย...ครางรอซะแล้ว ใจเย็นๆ สิ เดี๋ยวมึงได้ครางสมใจแน่”มือคนบนตัวกำลังลูบไล้ใบหน้าผม มันรู้สึกขยะแขยงจนอยากอาเจียน

“อื้อ!!”เทปกาวที่ปิดปากไว้ถูกดึงออกอย่างรวดเร็วจนเจ็บไปหมด ผมรีบคายเศษผ้าในปากออกมาทันที

“ไอ้บ้า!! พวกแกเป็นใคร ทำแบบนี้ต้องการอะไร ผมไปทำอะไรให้”

“เสียงน่ารักซะด้วย โทษทีนะ ดึงแรงไปหน่ย ปากแดงหมดเลย”นิ้วแกร่งลูบปากผมเบาๆ ผมรีบหันหน้าหนีสัมผัสที่น่ารังเกียจ

“ทุเรศ! วิปริตหรือไง ผมเป็นผู้ชายนะ!!”

“กูไม่รังแกผู้หญิงว่ะ เป็นผู้ชายน่ะดีแล้ว...มันส์กว่าตั้งเยอะ”คนบนตัวผมยังคงพูดตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

“เร็วๆ เถอะมึง เดี๋ยวแบ็ตฯ กล้องกูหมด”เสียงเร่งที่มาจากปลายเท้าทำให้นึกขึ้นได้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ กล้อง...พวกมันจะถ่ายวีดีโองั้นเหรอ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับผมเนี่ย

“ปล่อย!! ช่วยด้วยยยย ใครก็ดะ!!”

“แหกปากทำไมวะ หนวกหู ทำเหมือนไม่เคยนะมึง”อีกครั้งแล้วสินะที่ผมต้องหยุดการกระทำตัวเอง เพราะหมัดของคนด้านบนที่กระทบใบหน้า มันเจ็บจนชา ขณะที่ยังมึนๆ เพราะแรงหมัด สัมผัสเปียกชื้นสัมผัสตามโครงหน้าและลำคอ ขาทั้งสองข้างถูกกางออกและนั่งทับไว้ แรงกดจูบซุกไซร้ตามใบหน้าอย่างหยาบโลน ปากหนาที่กดจูบและขบกัดจนเจ็บ ฝ่ามือที่เคล้นคลึงตามเนื้อตัวไม่ได้ทำให้คล้อยตามได้เลย

“อึ๊!!”ผมหลุดเสียงร้องออกมาเพราะแรงขบกัดบริเวณยอดอก ดูท่าเสียงผมคงเป็นที่ถูกใจ เพราะแทนที่จะหยุด มันกลับกระตุ้นผมด้วยวิธีเดิม แถมยังรุนแรงกว่าเก่า

“โอ้ย! เจ็บ ไอ้บ้า โรคจิตหรือไงวะ”เมื่อแรงเริ่มมี ผมก็ส่งเสียงร้องโวยวายอีกครั้ง

“หนวกหูชิบหาย มึงเอาผ้ายัดปากมันไว้เหมือนเดิมเถอะ”เสียงคนที่ปลายเท้าร้องบอก ผมหันหน้าหนีจากฝั่งที่คายผ้าออกไป

“อย่าเสียงดังสิวะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก”คนตรงหน้าพูดใกล้ๆ หู ปากไล้เลียใบหูดูดดึงสลับกับกัดเบาๆ พร้อมกับเป่าลมหายใจอุ่นร้อนใส่ สะโพกบดเบียดพยายามกระตุ้นอารมณ์ผมเต็มที่

“อึ๊....อื้ออออ.....”ปากใครบางคนกำลังบดจูบผม ปลายลิ้นที่ลามเลียรอบปากจนชื้นแฉะ ผมพยายามเม้มปากตัวเองไว้แน่น นิ้วมือจิกยอดอกจนเจ็บ ปากที่เผยอออกคลายความเจ็บถูกสอดแทรกด้วยปลายลิ้น ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอย่างใจคิด มือหนักๆ ที่ทุบเข้าที่ท้องจนต้องอ้าปากออกอย่างเดิม ความจุกแร่นขึ้นมาจนร่างกายแทบงองุ้ม หากไม่มีคนทับอยู่ด้านบนผมก็คงทำอย่างนั้นได้

“อื้มม....”เสียงครางหวิวจากด้านบนที่ถอนปากออกไป มือหยาบยังคงลูบไล้ไปทั่วตัว นิ้วมือสะกิดยอดอกจนแข็งเป็นไต ร่างกายเริ่มตอบรับสัมผัสโดยธรรมชาติ ทั้งๆ ที่ใจไม่ได้อยากตอบสนอง

“อ๊ะ! ไม่..อื้อออออ”ผมร้องหายไปเพราะมือใหญ่ที่ตะปบลงมาแรงจนเจ็บปาก แก่นกายถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามือของใครบางคน ไม่อยากคล้อยตามสัมผัสที่ช่ำชอง แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน ปลายลิ้นร้อนชื้นเปียกนุ่มไล้เลียตามซอกขาด้านใน

“.....อื้มมม...อึ๊...อื้อออออ...อื้ออออ”เคลิ้มไปกับสัมผัสได้ไม่นาน ปลายนิ้วเย็นๆ เยิ้มไปด้วยอะไรบางอย่างก็รุกเข้ามาทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อย่าเกร็งสิวะ”เสียงหงุดหงิดปนรำคาญ เมื่อทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเพราะร่างกายที่เกร็งต้านสัมผัสของผม

“...อึ๊!!”มือหนักๆ ทุบลงที่ท้องและขาข้างซ้ายจนปวดหนึบ ผ่อนคลายเพียงครู่เดียวก็กลายเป็นเปิดโอกาสให้รุกไล่เข้ามาจนสุด นิ้วถูกสอดเพิ่มขึ้นพร้อมสัมผัสด้านหน้าที่ช่วยลดอาการเกร็ง นิ้วที่สอดเข้ามาเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกอึดอัด สะโพกถูกยกขึ้นเพื่อสอดบางสิ่งเข้ามาหนุนให้สูงขึ้น

“สั่นเชียวนะมึง...สั้นหนีหนีสั้นสู้วะ”เสียงกลั้วหัวเราะดังจากปลายเท้า ตอนนี้ไม่รู้สึกถึงแรงกดทับอีกแล้ว มันเจ็บเกิดกว่าจะขยับขาได้ เสียงร้องแหบแห้งจนไม่สามารถเอื้อนเอื่อยอะไรออกไป

“อย่าดิ้นน่า กูรู้น่าว่ามึงชอบ”

“อึ๊...อื้ออออ....อื้ออออ”ฝ่ามือที่คลายออกจากปากผมชั่วครู่ ถูกสลับกับมือใครบางคน ความรู้สึกที่กำลังถูกรุกรานด้านหลังทำให้ตะกายหนี แต่ความเจ็บที่ได้รับมีมากกว่าจะขยับตัวไหว ลิ้นชื้นของคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เลียตามโครงหน้าอย่างหื่นกระหาย

“อึ๊....เชี่ย อย่าเกร็งสิวะ”

“อึ๊!!........อื้ออออ”เสียงตะโกนในลำคอมันคงไม่ดังพอให้พวกมันได้ยินสินะ ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งได้รับการตอบกลับอย่างรุนแรง กำปั้นหนักๆ กระแทกที่ชายโครงจนปวด ร่างกลายที่ผ่อนคลายถูกรุกสวนเข้ามาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ส่วนอ่อนไหวเบื้องล่างแทบฉีกออกจากกัน แก่นกายที่สอดแทรกเข้ามาเร็วทำให้จุก ขาสองข้างสั่นเทิ้มเพราะความเจ็บและอึดอัด ยิ่งขยับก็เหมือนเปิดโอกาสให้คนด้านบนแทรกกายเข้ามาได้มากขึ้น

“อื้อออ......ทำตัวดีๆ นะ จะได้ไม่เจ็บ”เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหู ริมฝีปากขบเบาๆ ให้ความรู้สึกแปลกๆ จนต้องหันหนี ยอดอกทั้งสองข้างถูกมือใครบางคนหยอกล้อ สลับกับริมฝีปากที่ขบกัดจนแสบไปหมดทั้งสองข้าง

“อ๊ะ...อื้อออ”เศษผ้าถูกยัดเข้ามาในปากเพื่อปิดกั้นเสียงร้อง ร่างด้านบนเริ่มขยับเข้าออกรุนแรง มีเพียงเสียงครางจากรอบข้างให้ได้ยิน มือไม้หลายข้างปะป่ายตามเนื้อตัว สัมผัสคับแน่นด้านล่างทำให้ทรมาน ของเหลวที่ไหลออกมาทำให้รู้ว่าบางอย่างฉีกขาด ความเจ็บเริ่มกลายเป็นความชา เสียงครวญครางดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ เศษผ้าในปากถูกดึงออกพร้อมใครบางคนที่ประกบจูบจนหายใจแทบไม่ทัน ปลายลิ้นสัมผัสหยอกเย้ากระตุ้นให้คล้อยตาม แต่...มันไม่ง่ายเลย ผมไม่มีอารมณ์ร่วมสักนิด

“ทำดีๆ นะมึง ถ้ากัดกูเอามึงตายแน่”เสียงหอบกระเส่าพูดแนบริมฝีปากที่เพิ่งถอนออกไป ผมไม่เข้าใจความหมายเท่าไหร่ แต่เงาร่างใครบางคนยืนคล่อมหน้าผม...นั่นแหล่ะถึงทำให้รู้สิ่งที่มันต้องการ ผมพยายามเบี่ยงหน้าหนีและเม้มปากแน่น

เพี๊ยะ!!

“อ้าปากสิวะ อย่าให้กูใช้กำลังนักเลย กูไม่ถนัดนักหรอก”เสียงเ[removed]้ยมที่มาพร้อมฝ่ามือ ทันทีที่พูดจบมันก็บีบคางผมแน่น ผมอ้าปากออกอย่าเลี่ยงไม่ได้

“....อื้ม...นั่นล่ะ”เสียงพึงพอใจกับสิ่งที่มันพยายามยัดเยียดเข้ามาในปากทำเอาอยากสำรอก ปลายนิ้วจิกผมขึ้นมาและพยายามขยับเป็นจังหวะ แก่นกายร้อนในปากล่วงล้ำเข้าลึกจนสุดคอ เสียงร้องห้ามไม่เป็นผลกับพวกมัน เบื้องล่างยังคงถูกกระแทกกระทั้นรัวเร็วมากขึ้น ขณะที่ด้านบนก็ยังขยับกายเข้าออก ส่งเสียงครวญครางไม่ขาดปาก หยาดน้ำคาวๆ ไหลลงคอมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เสียงครางของพวกมันดังขึ้นจนแยกเสียงใครไม่ออก

“อ๊ะ...อาาา.....อาาาาาา”หยาดรักมากมายไหลที่ออกมาพร้อมเสียงครางสุดท้ายทำให้ผมสำลัก อยากอาเจียนแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา แรงเสียดสีด้านล่างยิ่งเพิ่มหนักกว่าเดิมเมื่อไม่มีคนอื่นอยู่บนร่างผม ฝ่ามือหยาบจับสะโพกพร้อมขยับกายสอดแทรกเร็วและแรงขึ้น

“อาาาาา....อาาาซ์”เสียงทุ้มดังแนบหู พร้อมแรงกอดรัดที่สะโพก ภายในช่องทางด้านหลังอุ่นร้อนด้วยของเหลวที่ถูกปล่อยด้านใน ขณะที่ได้ยินเสียงพวกมันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ....น้ำตาผมรินไหลไม่ขาดสาย....ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ทำไมผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ โดนใครก็ไม่รู้ลากมาข่มขืนอย่างทารุณ...บอกผมที...ผมทำผิดอะไร
.... น้องต้นคับพี่มาลงให้แล้วนะคับจัดไปเต็มๆๆๆคับ แต่ขอบอกก่อนนะคับว่าอย่ามีอารมรณ์ตามเนื้อเรื่องนะคับ5555  ต่อไปจะเป็นยังไงต้องติดตามคับแต่ขอบอกว่าสนุกเดียวผมจะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว

yaifaiz

โอ้ยยยยย สุดหล่อ เขียนอะไรมานิ อ่านไปเกือบน้ำเล็ด

deaw_cool

555 เป็นไงคับน้องต้น ยังอยากจะอ่านตอนต่อไปต่อไหมคับ
เดียวพี่เจจัดให้ๆๆๆๆ

watcharawut_nim

ยินดีที่ได้รู้จักคับ

yaifaiz

มารออ่านต่อ กำลังได้ที่ อิอิ
ว่าแต่ว่า สุดหล่อ โดนข่มขืนป่าวเนี่ย ท่าทางจะตัวใหย่คงโดนข่มขืนยาก

deaw_cool

ร่างกายที่หนักอึ้งทำให้ขยับตัวได้ไม่สะดวก ไอแดดจากด้านนอกส่องเข้ามากระทบผิวหน้า ทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้า ผ้าทึบยังคงถูกคาดปิดตา มือข้างขวาถูกล็อคด้วยกุญแจมืออยู่กับหัวเตียง ส่วนมืออีกข้าง....เป็นอิสระ ผ้าผืนใหญ่คลุมร่างกายเปลือยเปล่าถึงหน้าอก ลำคอแห้งผาก รู้สึกถึงไอร้อนจากตัว แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ มันจะดีกว่านี้...ถ้าไม่มีกลิ่นคาวเลือดและหยาดรักที่เปรอะเปื้อนบนตัวผม

“หึหึหึ”ผมส่งเสียงหัวเราะเยาะโชคชะตาตัวเองเบาๆ ทำอะไรเอาไว้ถึงได้มาเจอไอ้พวกนี้.....มันทำอย่างนี้เพื่อความสนุกงั้นเหรอ...หรือเงิน....แล้วเมื่อไหร่ผมจะเป็นอิสระ....เมื่อไหร่จะหลุดไปจากที่นี่ได้

“หัวเราะอะไรวะ....บ้าไปแล้วเหรอมึง”เสียงทุ้มดังจากมุมห้อง ผมลืมไปเสียสนิทว่ามือข้างหนึ่งเป็นอิสระแล้ว ผมรีบยกขึ้นมาเพื่อแก้ปมผ้าด้านหลังออก

“โอ้ย!!”เพียงแค่แตะถูกปมผ้า มือก็โดนกระชากแรงจนเจ็บ รอยแผลรอบๆ ข้อมือจากเชือกที่มัดเมื่อวานยังคงความแสบอยู่มาก และยังอีกข้างที่เสียดสีกับโลหะเย็นๆ ตลอดยิ่งรู้สึกเจ็บจนชา

“อย่าแกะผ้าออก ถ้ามึงยังอยากออกไปจากที่นี่ ไม่งั้น....มึงได้อยู่จนตายแน่ แต่กว่าจะตาย...คงทรมานกว่าเมื่อวานหลายเท่า”คนพูดต้องการอะไร ในเมื่อไม่อยากให้ผมใช้มือนี้ทำสิ่งที่ผมต้องการ แล้วจะให้อิสระกับมันทำไม จะล็อคผมทั้งสองมือเลยก็ได้นี่ พวกมันต้องการเล่นสนุกอะไรอีก

“กินข้าวซะ”มือหนาดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง เพียงแค่ขยับก็เจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะด้านหลังที่เจ็บแสบจนต้องกลั้นใจเวลาขยับตัว กล่องโฟมถูกยื่นมาวางไว้บนตัก พร้อมกับช้อนที่ยัดใส่มือผม...นี่สินะ...ที่ทำให้มือผมเป็นอิสระ....เพื่อไว้ช่วยเหลือตัวเองแบบนี้นี่เอง

ตุบ!!


“กูนึกแล้ว...ดีนะไม่เอาใส่จานมา”น้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อผมโยนกล่องข้าวในมือออกไปด้านข้าง ไม่สนใจว่ามันจะตกตรงไหน แต่...ผมไม่ยอมกินเด็ดขาด

“ทำไม”เพียงสิ่งเดียวที่อยากรู้ และอยากได้คำตอบ

“หือ...ทำไมถึงจับมึงมาน่ะเหรอ”เสียงคนถูกถาม ถามย้อนกลับอย่างสบายอารมณ์

“ทำไม”

“ก็แล้วมึงไปก่อเรื่องอะไรไว้ล่ะ หรือว่าเที่ยวหลอกลวงเขาไปทั่ว เลยจำไม่ได้ว่ามีโจทก์กี่คน หน้าอ่อนๆ อย่างนี้ไม่น่าแส่หาตีนเลยว่ะ”

“ผม..ไม่เคยมีเรื่องกับใคร ถ้าทำอะไรใครไว้ก็เคลียร์กันดีๆ สิ ไม่ใช่ใช้วิธีหมาลอบกัด!!”คำพูดแต่ละคำที่ออกมาแทบจะต้องเค้นเสียงทั้งหมด ไม่ใช่ว่าไม่กลัว แต่เพราะความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ทำให้กล้าพูดออกมา ผมจะรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะเจ็บมากกว่าเดิมก็ไม่สนแล้ว เพราะผมคงไม่เจ็บไปมากกว่านี้ได้อีก

“เก็บปากเก็บคำไว้หน่อยเถอะมึง อยากตายเร็วหรือไงวะ”

“ดักตีหัวคนอื่นข้างหลัง แถมยังรังแกคนไม่มีทางสู้ ไม่ให้เรียกหมาลอบกัดจะให้เรียกว่าอะไร ทั้งลอบกัด ทั้งหมาหมู่....ขี้ขลาด”

เพี๊ยะ!!!

“หึ....พวกป่าเถื่อน ดีแต่ใช้กำลัง ฟังสิ่งที่ตัวเองทำกับคนอื่นไม่ได้หรือไง....วิปริต”ผมจำเสียงคนพูดได้ดี คนที่รุกล้ำเข้ามาในร่างกายผม คนที่สร้างบาดแผลให้ผมมากกว่าคนอื่น

“อึ๊...อื้อออออ”ท้ายทอยถูกล็อคแน่นพร้อมริมฝีปากที่บดจูบ และขบกัดปากล่างแรงจนได้เลือด บาดแผลจากเมื่อวานยังไม่หาย เจ็บเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป

“อย่ายั่วให้กูโมโหนักเลยน่า มึงจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้รึไง....ว่าคนอื่นวิปริต...แล้วคนที่นอนอ้าขาร้องครวญครางจนเสร็จน่ะ....เขาเรียกว่าอะไร”คำพูดตอกย้ำความอับอายของตัวเอง ถึงจะเจ็บและทรมาน แต่ร่างกายกลับตอบสนองการกระทำที่อีกฝ่ายมอบให้ ฝ่ามือที่ปรนเปรอจนถึงขีดสุดแห่งอารมณ์....ความทรงจำเรื่องนั้นยังชัดเจน...และเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้นึกรังเกียจตัวเองที่เผลอไผลกับแรงอารมณ์

“เถียงไม่ออกเลยหรือไง....มึงก็ชอบแท้ๆ ถ้ายอมดีๆ ก็ไม่เจ็บแล้ว”

“...ยอมดีๆ...ไม่ได้วิปริตแบบนายนี่...จะได้ยอมอ้าขาให้ผู้ชายน่ะ”

“ปากดีอีกแล้วนะมึง หน้าสวยๆ ช้ำหมด หน้าอย่างนี้คงผ่านมาเยอะล่ะสิไม่ว่า แต่หวังว่ามึงจะไม่เป็นโรคอะไรนะ เมื่อคืนกูลืมใส่ถุงด้วย ไม่คิดว่าจะฟิตแบบนี้ ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนี่หว่า”

“คนมันต่ำก็คิดแต่เรื่องต่ำๆ เท่านั้นแหล่ะ หรือเกลือกกลั้วกับเรื่องพวกนี้มากจนแยกแยะไม่ออก”คำประนามที่มีให้ยังไม่เท่าความเจ็บที่ผมได้รับ นอกจากการกระทำที่โหดร้าย ผมยังต้องถูกกล่าวหาว่ามั่วผู้ชายอีกเหรอ มันแยกไม่ออกหรือไง ว่าผ่านมาแล้ว...กับครั้งแรกน่ะ...ต่างกันยังไง

“......หมายความว่าไง....ก็ไหน......เ[removed]้ยแล้ว”มันพูดเหมือนไม่มั่นใจ ก่อนจะถอยห่างจากผมและได้ยินเสียงเปิดปิดประตู เสียงโหวกเหวกด้านนอกดังขึ้นทันที คำพูดมันทำให้ผมพอจะเดาออกว่า...ถ้าไม่จับตัวมาผิด..ก็เข้าใจผิด....บอกแล้ว...ผมมันตัวซวยจริงๆ...นำความซวยมาให้ตัวเองตลอด

ผมยกมือแตะที่ปมผ้าด้านหลัง หากผมแกะผ้านี้ออก...ผมอาจหาทางหนีไปจากที่นี่ได้ หรือไม่ก็จำหน้าพวกมันเพื่อไปแจ้งความทีหลัง...แจ้งความ....อา...นี่สิปัญหา จะให้ผมเล่ารายละเอียดความอัปยศที่เกิดขึ้นงั้นเหรอ แล้วยังเรื่องที่มันถ่ายวีดีโอเอาไว้อีก ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงที่โดนข่มขืนถึงไม่กล้าไปแจ้งความ

“ข้าวกล่องใหม่ กินดีๆ นะมึง ไม่งั้นได้เจ็บหนักกว่าเมื่อวานแน่”เสียงเปิดประตูพร้อมกล่องข้าวที่โยนมาไว้ใกล้มือ น้ำเสียงที่ต่างออกไปทำให้รู้ว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่คนเดิม

“เดี๋ยวก่อน”

“มีอะไร”

“......อยากเข้าห้องน้ำ”ผมกลั้นใจบอกไป ไม่แน่ใจว่าคำขอเพียงอย่างเดียวจะได้รับการตอบสนองหรือเปล่า แต่...ก็ลองเสี่ยงดู เขาเดินมาใกล้ๆ ผมแล้วไขกุญแจมือที่ล็อคหัวเตียง มาล็อคมือผมไว้ด้วยกัน แขนแกร่งดึงผมให้ลุกจากที่นอน การขยับตัวเพียงนิดเดียวก็ปวดร้าวไปหมด ผ้าห่มที่คลุมกายเลื่อนหลุดไปทำให้รู้สึกเย็นวาบเพราะร่างกายที่เปลือยเปล่า

“ขอกางเกงได้มั้ย”การร้องขอครั้งแรกได้รับการตอบรับ ทำให้ผมกล้าที่จะเรียกร้องมากขึ้น

“.....อ่ะนี่ ผ้าเช็ดตัว เอาพันไว้ก่อน”ผ้าผืนนุ่มถูกยัดใส่มือ ผมกำผ้าไว้นิ่ง มือที่ถูกล็อคไว้สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างที่ต้องการ

“......รอนี่ก่อน”ท่าทางเขาจะรู้ว่าผมไม่สามารถพันผ้าด้วยตัวเองได้ เขาผละห่างจากผมไปเพียงครู่ก็กลับมายืนใกล้ผมใหม่

“นี่กางเกง”กางเกงขาสั้นถูกยัดใส่มือ ผมทิ้งผ้าเช็ดตัวลงบนพื้น ค่อยๆ ก้าวขาสอดเข้าไปในกางเกงอย่างยากลำบาก ความปวดร้าวมีมากกว่าจะทรงตัวไหว ยังดีที่คนตรงหน้าจับแขนผมเอาไว้

“.....ขอบใจ”

“อืม”มือที่จับแขนผมไว้บีบแรงมากขึ้นเพื่อรับน้ำหนักตัวผม การเดินจากเตียงไปห้องน้ำใช้เวลาไม่นาน แต่เจ็บแทบตาย พอเข้ามาด้านใน คนที่จับผมไว้ก็ปล่อยให้ผมทำธุระเพียงลำพัง เขาถอยออกไปยืนด้านนอก แต่ไม่ปิดประตูให้ ผมพยายามคลำหาผ้าสักผืนในนี้ แล้วก็มีผ้าผืนเล็กๆ ว่างใกล้ๆ อ่างล้างหน้า เอาผ้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดตามเนื้อตัวจนรู้สึกว่าสะอาดขึ้น ช่องทางด้านหลังแสบและรู้สึกเหมือนมีเลือดซึมอยู่ตลอด ผมกัดฟันอดทนต่อเจ็บและแสบเพื่อทำความสะอาดเท่าที่ทำได้ พอแต่งตัวเรียบร้อยก็คลำหาประตูและเดินออกมาด้านนอก ขาผมสั่นแทบยืนไม่ไหว มือแกร่งคว้าเอวผมไว้ก่อนที่จะทรุดลงไปกองบนพื้น

ระยะทางจากห้องน้ำกลับมาถึงเตียงดูเหมือนจะไกลกว่าเดิม แต่ละย่างก้าวเป็นการเพิ่มความทรมานที่ช่องทางด้านหลัง ผมทรุดตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยหอบ มือข้างหนึ่งเป็นอิสระในขณะที่อีกข้างถูกล็อกไว้ตามเดิม

“อ่ะ นี่กล่องข้าว”กล่องข้าวถูกจับยัดใส่มือผมที่นอนแผ่อยู่กลางเตียง ผมปัดกล่องออกไปให้ห่างจากตัว ไอร้อนจากร่างกายที่มีอยู่เหมือนจะเพิ่มมากขึ้น สมองเริ่มเบลอแต่ก็ยังรับรู้เรื่องราวรอบตัวได้ดี

“ไม่หิว....อยากนอน”ผมดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ อาการหนาวๆ ร้อนๆ เพราะพิษไข้เริ่มเล่นงานหนัก

“กินซะหน่อย เดี๋ยวเอายามาให้”มือคู่เดิมดึงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ข้าวกล่องถูกหยิบอื่นให้อีกครั้ง ผมคลำๆ แล้วก็เปิดกล่องข้าวออกมา ด้านในมีช้อนอยู่ ผมไม่แน่ใจว่าอาหารที่กำลังจะกินคืออะไร ปกติผมทานรสจัดไม่ได้ แต่...ยังไงก็คงต้องกินสินะ

ข้าวคำแรกถูกกลืนลงไป รสชาดข้าวผัดเป็นที่ถูกปาก ผมลงมือกินต่อเนื่องจนลืมอีกคนเสียสนิท พอกินข้าวจนเกือบหมดกล่อง คนที่ผมลืมไปก็กลับมาใหม่

“นี่น้ำ แล้วก็ยา”น้ำหนักที่กดลงทำให้รู้ว่าคนพูดนั่งลงข้างๆ กล่องข้าวถูกหยิบออกไป ผมรับยามากลืนลงไปก่อนจะดื่มน้ำในแก้วตามจนหมด

“นอนไปซะ ตื่นมาอะไรมันคงดีขึ้น”เสียงคนพูดดังห่างออกไป คำพูดคล้ายปลอบโยนทำให้เบาใจ อย่างน้อยในสถาณการณ์เลวร้าย หากมีใครสักคนที่เห็นใจเราบ้าง...มันก็เหมือนกับมีพวก…คำพูดปลอบใจที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงหรือเปล่าทำให้ใจชื้นขึ้น....มันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วล่ะ

ผมหลับไปไม่นาน อาการอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกทำให้รู้สึกตัวตื่น ร่างกายหนักอึ้ง อาการปวดระบมเหมือนจะมากกว่าเดิม ยิ่งนานยิ่งรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ

“...ชะ...ช่วยด้วย.....”เสียงแหบพร่าที่พูดออกมาเบาจนตัวเองยังแทบไม่ได้ยิน ผมควานหาสิ่งของใกล้มือจนพบแก้วน้ำที่หัวเตียง หยิบมาได้ก็ขว้างไปด้านหน้าสุดแรง ขอให้มันกระทบกับอะไรก็ได้...ขอให้เกิดเสียงดังมากพอที่พวกมันจะได้ยิน

เพล้ง!!!

เสียงมันดังกว่าที่ผมคิดเอาไว้ เหมือนกับกระทบกระจกบานใหญ่จนแตกกระจาย เสียงมันดังจนทำให้คนข้างนอกเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย!! ทำเ[removed]้ยไรวะ ตู้เสื้อผ้ากูพังหมด”คนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่ผมอยากให้เป็น ผมไม่แน่ใจว่าคนแบบมันจะมีความสงสารให้ผมหรือเปล่า

“.....เป็นไร.....หายใจไม่ออกเหรอวะ”เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ผมพยักหน้ารับ อาการอึดอัดแบบนี้ไม่ได้เป็นนานแล้ว หากผมไม่ได้กินอาหารบางอย่างเข้าไปคงไม่แพ้หนักขนาดนี้…ผมคงหิวและรีบกินมากจนไม่รู้ตัวว่าเคี้ยวอะไรไป...ข้าวผัด...อา....ผมแพ้พืชจำพวกถั่วนี่นา....ข้าวผัดที่กินไปคงจะมีมันผสมอยู่ด้วย.....หึหึ....นึกว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายลงแล้วซะอีก.....ที่ผมยังซวยไม่พอหรือไง

“เฮ้ย ทำไมผื่นขึ้นขนาดนี้วะ ซวยแล้วมั้ยล่ะ”เสียงมันโวยวายดังจนได้ยินฝีเท้าหลายคนวิ่งมาด้านใน ผมควานมือสะเปะสะปะเพื่อระบายอาการอึดอัดที่เกิดขึ้น

“ไปสตาร์ทรถสิวะ จะปล่อยให้มันตายหรือไง”เสียงคนที่ผมอยากได้ยินดังใกล้ๆ ตัว อ้อมแขนแกร่งอุ้มผมขึ้นมา อย่างน้อย...คนๆ นี้ก็คงจะดีกว่าคนอื่น...เขาคง..ไม่ปล่อยให้ผมตายแน่ๆ

เสียงคนวิ่งตะโกนอย่างตกใจ ผมถูกอุ้มลงบันไดหลายขั้น ฝ่ามือชื้นเหงื่อกำเสื้อตัวเองไว้แน่น ไอแดดและแรงลมด้านนอกกระทบผิวทำให้ต้องห่อตัว พิษไข้กับอาการหายใจไม่ออกตีกันจนไม่รู้ว่าอาการไหนหนักกว่า ครู่เดียวผมก็นอนนิ่งอยู่หลังรถ เสียงล้อบดถนนเมื่อออกตัวทำให้ใจชื้น ถ้าผมถูกนำตัวไปรักษา...ผมก็จะรอดสินะ...ผม......รอดแล้ว


-------------------------------------------------------------------------------

ชอบหรือไม่ชอบติชมได้นะจ้ะ    ย้ำๆๆ คนเขียนบอกว่า นี่เป็นนิยายรัก

ไปดีกว่า   

เพื่อน้องต้นคนเดียวนะเนี๊ย สุดหล่อเลยเอามาลงให้อ่าน  จัดไปเต็มๆๆๆคับกับอีก 1 ตอน
หวังว่าน้องต้นคงชอบ ชอบไม่ชอบบอกสุดหล่อหน่อยดิ  สุดหล่อจะได้รู้

aot_aa

ขอบคุณคับบบบบ

nobitades

ขอบคุณครับผม

topyaahoo

ตอบกระทู้ deaw_cool ตั้งกระทู้

ดีครับท็อปครับ ทักทาย ๆ