บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.2 ตารางซ้อมสู่แชมป์โอลิมปิก

Porschekub

ตารางซ้อมสู่แชมป์โอลิมปิก - EP.2
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเวลาเดิม วิคเตอร์ลืมตาตื่นอย่างสดชื่นผิดปกติ เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือบุษราคัมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกโดยไม่มีการเคาะ ร่างอวบอ้วนของยายแป๊ดปรากฏขึ้น "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวิคเตอร์" ยายแป๊ดทักทายด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้น "วันนี้ดูสดชื่นมากเลยนะคะ พร้อมสำหรับการซ้อมแล้วใช่ไหมคะ?"
วิคเตอร์พยักหน้า รู้สึกแปลกๆ กับการที่ยายแป๊ดเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตู แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
"นี่ค่ะ สร้อยข้อมือบุษราคัม" ยายแป๊ดหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมา "ใส่ไว้ตลอดเวลานะคะ จะได้ช่วยเสริมพลังให้คุณวิคเตอร์" [1]
วิคเตอร์สวมสร้อยข้อมือ รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขาลุกขึ้นยืน ร่างสูง 188 เซนติเมตรของเขาทอดเงายาวบนพื้นห้อง กล้ามเนื้อทุกมัดขยับเคลื่อนไหวอย่างสอดประสานกันใต้ผิวที่ขาวเนียนดุจหยก
ยายแป๊ดจ้องมองร่างกายของวิคเตอร์อย่างหิวกระหาย น้ำลายแทบจะหยดลงมาจากมุมปากที่เผยอออก "รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ ยายเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว" เธอพูดพลางกลืนน้ำลายเอื๊อก
วิคเตอร์พยักหน้า รีบอาบน้ำแต่งตัว สวมชุดว่ายน้ำสีดำรัดรูป ทับด้วยเสื้อยืดและกางเกงวอร์ม เขาสวมสร้อยข้อมือบุษราคัม รู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
"ทานอาหารเช้าก่อนนะคะ" ยายแป๊ดสั่ง พลางยื่นแซนด์วิชและแก้วน้ำผลไม้ให้วิคเตอร์ "แล้วก็อย่าลืมดื่มน้ำผลไม้สูตรพิเศษของยายด้วย"
วิคเตอร์ทานอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันสังเกตรสชาติแปลกๆ ที่ผสมอยู่ในน้ำผลไม้
"รถมารอแล้วค่ะ" ยายแป๊ดบอก "คุณลุงสมชายจะขับรถพาคุณไปสระว่ายน้ำนะคะ"
วิคเตอร์พยักหน้า ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถยนต์หรูสีดำที่จอดรออยู่ คุณลุงสมชาย คนขับรถประจำบ้าน ยิ้มทักทายวิคเตอร์ก่อนจะออกรถ
ระหว่างทาง วิคเตอร์รู้สึกถึงพลังงานแปลกๆ ที่ไหลเวียนในร่างกาย เขามองออกไปนอกหน้าต่างรถ เห็นเมืองที่เพิ่งตื่นจากการหลับใหล
เมื่อมาถึงสระว่ายน้ำ วิคเตอร์พบว่าเพื่อนร่วมทีมหลายคนมาถึงก่อนแล้ว พวกเขากำลังวอร์มร่างกายอยู่ข้างสระ
"เฮ้ย! วิคมาแล้ว" หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมตะโกนทัก
วิคเตอร์ยิ้มทักทายเพื่อนๆ ก่อนจะเริ่มวอร์มร่างกาย เขารู้สึกว่าร่างกายยืดหยุ่นและแข็งแรงกว่าปกติ
โค้ชเดินเข้ามาหาทีม "วันนี้เราจะเน้นที่ความเร็วและความทนทาน" โค้ชอธิบาย "แบ่งเป็นคู่ๆ แล้วแข่งกัน 100 เมตรฟรีสไตล์"
วิคเตอร์จับคู่กับเพื่อนสนิท ทั้งคู่ขึ้นยืนบนแท่นกระโดด เมื่อได้ยินเสียงนกหวีด พวกเขาก็พุ่งตัวลงน้ำพร้อมกัน
ร่างกายของวิคเตอร์เคลื่อนที่ผ่านน้ำอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เขารู้สึกเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำ แซงหน้าเพื่อนไปอย่างง่ายดาย
"เยี่ยมมาก วิคเตอร์!" โค้ชตะโกน "นี่มันเร็วกว่าสถิติของนายเองนะ!"
วิคเตอร์ยิ้มกว้าง รู้สึกภูมิใจในตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกๆ กับพลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างฉับพลัน
การซ้อมดำเนินต่อไปจนถึงเจ็ดโมงครึ่ง โค้ชประกาศให้เลิกซ้อม วิคเตอร์ขึ้นจากสระ น้ำไหลลงมาตามร่างกายกำยำของเขา สร้อยข้อมือบุษราคัมเปล่งประกายวิบวับใต้แสงแดด
"วิค นายเป็นอะไรไปวะ?" เพื่อนสนิทถาม "วันนี้นายว่ายเร็วผิดปกตินะ"
วิคเตอร์ยักไหล่ "ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะซ้อมหนักขึ้นมั้ง"
เขาเห็นรถยนต์คันเดิมจอดรออยู่ที่ลานจอดรถ "ขอตัวก่อนนะ ต้องรีบกลับไปเตรียมตัวเรียน" วิคเตอร์บอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
ขณะที่รถแล่นออกไป วิคเตอร์รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่เริ่มคืบคลานเข้ามา แต่ก็ยังมีพลังงานแปลกๆ หลงเหลืออยู่ในร่างกาย เขาไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขากำลังถูกควบคุมทีละน้อยโดยหญิงวัยกลางคนที่ดูธรรมดาคนนั้น...
08:30 น. รถยนต์หรูสีดำแล่นเข้าจอดหน้าบ้านของวิคเตอร์ คุณลุงสมชายลงจากรถมาเปิดประตูให้ วิคเตอร์ก้าวลงมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า แต่ยังคงดูหล่อเหลาในชุดเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงสแล็คสีเทา
ยายแป๊ดยืนรออยู่ที่ประตูบ้าน ใบหน้ากลมป้อมของเธอฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น แต่แฝงไว้ด้วยบางสิ่งที่น่าขนลุก "คุณวิคเตอร์คะ ซ้อมเป็นยังไงบ้าง?" เธอถามด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้น
"ดีครับ" วิคเตอร์ตอบสั้นๆ เขารู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็มีพลังงานแปลกๆ ไหลเวียนในร่างกาย
"รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ ยายเตรียมอาหารว่างและเครื่องดื่มบำรุงกำลังไว้ให้แล้ว" ยายแป๊ดบอก พลางจ้องมองร่างกายของวิคเตอร์อย่างหิวกระหาย
วิคเตอร์รีบขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำ ดูภูมิฐานและสง่างาม เมื่อลงมาที่ห้องครัว เขาพบว่ายายแป๊ดกำลังจัดเตรียมกระเป๋าเป้ให้เขา
"อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ" ยายแป๊ดยิ้มกว้าง "วันนี้มีไข่ขาวม้วน สลัดผัก และขนมปังโฮลวีท ทุกอย่างคำนวณแคลอรี่ให้เหมาะกับนักกีฬาแล้วค่ะ"
ไม่นาน เสียงคุ้นเคยก็ดังมาจากห้องโถง "ลูกแม่ ทานข้าวเช้าหรือยังลูก?"
พิมชนก แม่ของวิคเตอร์ เดินเข้ามาในห้องอาหาร ใบหน้าสวยคมแต่แฝงด้วยความเหนื่อยล้า เธอสวมชุดทำงานดูภูมิฐาน
"แม่!" วิคเตอร์ลุกขึ้นทันที "ทำไมแม่มาแต่เช้าล่ะครับ?"
พิมชนกยิ้มอ่อนโยน "แม่แวะมาดูว่าลูกเป็นยังไงบ้าง แล้วก็จะเอาเอกสารบางอย่างไปทำงานด้วย" เธอหันไปทางยายแป๊ด "คุณแป๊ด ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลลูกชายฉัน"
ยายแป๊ดยิ้มกว้าง "ไม่เป็นไรค่ะคุณพิมชนก เป็นหน้าที่ของแป๊ดอยู่แล้ว"
วิคเตอร์สังเกตเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของแม่ "แม่ครับ แม่พักผ่อนบ้างหรือเปล่า? ดูเหนื่อยมากเลย"
พิมชนกถอนหายใจเบาๆ "ไม่เป็นไรลูก งานมันเยอะหน่อย แต่แม่ไหวน่า" เธอลูบผมลูกชายเบาๆ "ลูกต้องตั้งใจซ้อมนะ อีกไม่นานก็จะได้ไปโอลิมปิกแล้ว"
วิคเตอร์พยักหน้า รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับความคาดหวังที่แม่มีต่อเขา
ยายแป๊ดสังเกตเห็นบรรยากาศที่เปลี่ยนไป จึงรีบแทรก "คุณวิคเตอร์คะ เดี๋ยวจะสายแล้ว คุณควรทานอาหารเช้าได้แล้วนะคะ"
พิมชนกพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่ลูก ทานให้อิ่มนะ แม่ต้องรีบไปทำงานแล้ว" เธอหอมแก้มลูกชายเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
วิคเตอร์มองตามแม่ด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะหันมานั่งที่โต๊ะอาหาร
ยายแป๊ดยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ยากจะอธิบาย เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ที่ห่างเหินระหว่างแม่ลูกคู่นี้จะเป็นประโยชน์ต่อแผนการของเธอ...
"อย่าลืมสร้อยข้อมือบุษราคัมนะคะ" ยายแป๊ดเตือน "ใส่ไว้ตลอดเวลา จะได้ช่วยเสริมสมาธิในการเรียน"
วิคเตอร์พยักหน้า สวมสร้อยข้อมือ และรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอีกครั้ง
"รถมารับแล้วค่ะ" ยายแป๊ดบอก "เย็นนี้อย่าลืมกลับมาซ้อมต่อนะคะ ยายจะรอคุณอยู่"
วิคเตอร์พยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ เขารู้สึกถึงสายตาของยายแป๊ดที่จับจ้องมาที่แผ่นหลังกว้างและก้นกลมแน่นของเขา
ระหว่างทางไปมหาวิทยาลัย วิคเตอร์พยายามทบทวนบทเรียน แต่กลับรู้สึกว่าความคิดของเขาพร่าเลือน เขานึกถึงมุกดา แฟนสาวของเขา และรู้สึกผิดที่ไม่ได้ติดต่อเธอมาหลายวัน
เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย วิคเตอร์พบว่ามุกดากำลังยืนรออยู่ที่หน้าตึกเรียน เธอวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าที่ผสมผสานระหว่างความดีใจและความกังวล
"วิค! ทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย?" มุกดาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความน้อยใจ
วิคเตอร์ขมวดคิ้ว รู้สึกสับสน "ขอโทษนะมุก พอดีซ้อมหนักมาก..." เขาตอบอย่างงุนงง ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงไม่ได้ติดต่อเธอ
มุกดาสังเกตเห็นสร้อยข้อมือของวิคเตอร์ "นั่นอะไรน่ะ? ไม่เคยเห็นนายใส่มาก่อนเลย"
"อ๋อ นี่เหรอ" วิคเตอร์ยกข้อมือขึ้นมาดู "เป็นสร้อยข้อมือนำโชค ยาย... เอ่อ... แม่บ้านคนใหม่ให้มา"
มุกดาขมวดคิ้ว "แม่บ้านคนใหม่? ทำไมเค้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย?"
วิคเตอร์รู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะตอบอย่างไร "เอ่อ... เพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน เธอดูแลผมดีมาก จัดตารางซ้อม อาหาร ทุกอย่างให้"
มุกดามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก่อนที่เธอจะถามอะไรต่อ เสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น
"เราต้องเข้าเรียนแล้ว" วิคเตอร์พูดอย่างโล่งอก "คุยกันต่อทีหลังนะ"
ทั้งคู่เดินเข้าห้องเรียนด้วยกัน แต่บรรยากาศระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยความอึดอัดและคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ วิคเตอร์พยายามโฟกัสกับการเรียน แต่ความคิดของเขากลับวนเวียนอยู่กับยายแป๊ดและสร้อยข้อมือบุษราคัม โดยไม่รู้ตัวว่าชีวิตของเขากำลังถูกควบคุมทีละน้อยโดยหญิงวัยกลางคนที่ดูธรรมดาคนนั้น...
17:00 น. เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น วิคเตอร์รีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋า ความรู้สึกเร่งรีบและกระวนกระวายแล่นปราดเข้ามาในใจ เขารู้สึกว่าต้องรีบกลับไปซ้อม แม้จะไม่แน่ใจว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น
"วิค!" เสียงของมุกดาดังขึ้นจากด้านหลัง "เราคุยกันหน่อยได้ไหม?"
วิคเตอร์หันไปมอง เห็นใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวเต็มไปด้วยความกังวล เขารู้สึกผิดที่ต้องปฏิเสธเธออีกครั้ง "ขอโทษนะมุก พอดีต้องรีบไปซ้อม ยาย... เอ่อ แม่บ้านรอ..."
มุกดาขมวดคิ้ว "นี่วิคเปลี่ยนไปมากนะ ทำไมถึงให้ความสำคัญกับแม่บ้านคนนั้นมากกว่าเรา?"
วิคเตอร์รู้สึกอึดอัด มือข้างหนึ่งลูบสร้อยข้อมือบุษราคัมโดยไม่รู้ตัว "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แค่... ตอนนี้ต้องโฟกัสกับการซ้อม โอลิมปิกใกล้เข้ามาทุกที..."
มุกดาถอนหายใจ "มุกเข้าใจ แต่อย่าลืมนะว่ามุกก็สำคัญเหมือนกัน"
วิคเตอร์พยักหน้า ก่อนจะรีบเดินจากไป ทิ้งให้มุกดายืนมองตามด้วยความสงสัยและเจ็บปวด
เมื่อมาถึงสระว่ายน้ำ วิคเตอร์พบว่ายายแป๊ดกำลังยืนรออยู่ที่ขอบสระ ร่างอวบอ้วนของเธอสวมชุดออกกำลังกายรัดรูปสีสดใส ดูขัดแย้งกับบรรยากาศรอบข้าง
"คุณวิคเตอร์คะ มาแล้วเหรอคะ" ยายแป๊ดทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง "รีบเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ เรามีเวลาซ้อมแค่สองชั่วโมงก่อนกลับบ้าน"
วิคเตอร์พยักหน้า รีบไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ เมื่อกลับมา เขาเห็นยายแป๊ดกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ซ้อม
"วันนี้เราจะเน้นที่ความเร็วและความทนทานนะคะ" ยายแป๊ดอธิบาย "ยายจะจับเวลาให้ ต้องทำลายสถิติของตัวเองให้ได้นะคะ"
วิคเตอร์กระโดดลงน้ำ เริ่มว่ายตามคำสั่งของยายแป๊ด เขารู้สึกถึงพลังงานแปลกๆ ที่ไหลเวียนในร่างกาย ทำให้เขาว่ายได้เร็วและทนกว่าปกติ
ยายแป๊ดยืนจับเวลาอยู่ที่ขอบสระ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างกายแข็งแกร่งของวิคเตอร์ที่เคลื่อนไหวอย่างสง่างามในน้ำ "เร็วขึ้นอีกค่ะ! ทำได้!" เธอตะโกนให้กำลังใจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่ผิดปกติ
สองชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์ขึ้นจากสระด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็รู้สึกพึงพอใจกับผลการซ้อม
"ยอดเยี่ยมมากค่ะ คุณวิคเตอร์" ยายแป๊ดชม พลางยื่นผ้าเช็ดตัวให้ "ทำลายสถิติของตัวเองได้ถึงสามครั้งเลยนะคะวันนี้"
วิคเตอร์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ กับพลังที่เพิ่มขึ้นมาอย่างฉับพลัน
"รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ เราต้องกลับบ้นแล้ว" ยายแป๊ดบอก "ยายเตรียมอาหารเย็นไว้รอแล้ว"
หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ วิคเตอร์ก็นั่งรถกลับบ้านพร้อมกับยายแป๊ด ระหว่างทาง เขารู้สึกง่วงนอนอย่างประหลาด สายตาพร่าเลือน
เมื่อมาถึงบ้าน ยายแป๊ดพาวิคเตอร์เข้าไปในห้องนั่งเล่น "นั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวยายจะนวดให้"
ไม่ทันที่วิคเตอร์จะตอบ เขารู้สึกถึงมือนุ่มๆ ที่วางลงบนบ่าของเขา เริ่มนวดเบาๆ
"คุณวิคเตอร์คะ ถอดเสื้อออกสิคะ ยายจะนวดให้ทั่วถึงกว่านี้" ยายแป๊ดสั่งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่าง
วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย แต่ความเหนื่อยล้าทำให้เขาทำตามโดยไม่คิดมาก เขาถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
ยายแป๊ดกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ มือของเธอเริ่มนวดไหล่และแผ่นหลังของวิคเตอร์อย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่ผิวขาวเนียนที่ขยับไหวตามแรงนวด
"รู้สึกดีขึ้นไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม น้ำเสียงหวานเยิ้น มือของเธอเริ่มเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ
"ครับ... ดีมากเลยครับยาย" วิคเตอร์ตอบ เสียงแผ่วเบา ดวงตาเริ่มปรือ
"งั้นถอดกางเกงด้วยสิคะ ยายจะนวดขาให้ด้วย" ยายแป๊ดสั่งอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
วิคเตอร์ทำตามโดยไม่ทันคิด เขาถอดกางเกงออก เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียว ร่างกายกำยำของเขาเผยให้เห็นเกือบทั้งหมด
ยายแป๊ดมองร่างของวิคเตอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ มือของเธอเริ่มนวดต้นขาแข็งแรงของเขา เลื่อนขึ้นเลื่อนลงอย่างช้าๆ
"คุณวิคเตอร์เป็นเด็กดีมากเลยนะคะ ทำตามที่ยายบอกทุกอย่าง" ยายแป๊ดเอ่ยชม น้ำเสียงแฝงความพึงพอใจ "ถ้าเชื่อฟังยายแบบนี้ต่อไป รับรองว่าจะประสบความสำเร็จแน่นอนค่ะ"
วิคเตอร์พยักหน้าอย่างง่วงงุน ไม่ทันสังเกตว่ามือของยายแป๊ดเริ่มเลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบถึงขอบกางเกงชั้นใน
"นอนให้สบายนะคะ คุณวิคเตอร์..." ยายแป๊ดกระซิบ "ยายจะดูแลคุณเอง... ดูแลทุกอย่างเลย"
วิคเตอร์หลับไปในที่สุด โดยไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขากำลังถูกควบคุมทีละน้อย
วิคเตอร์ทรุดตัวลงบนโซฟา รู้สึกเหมือนร่างกายหนักอึ้ง ยายแป๊ดเริ่มนวดไหล่และแผ่นหลังของเขาอย่างช้าๆ
"รู้สึกดีขึ้นไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม น้ำเสียงหวานเยิ้น
วิคเตอร์พยักหน้า ดวงตาของเขาเริ่มปรือ "ครับ... ดีมากเลย..."
ยายแป๊ดยิ้มกว้างขึ้น เธอรู้ว่าแผนการของเธอกำลังดำเนินไปด้วยดี "งั้นพักผ่อนสักครู่นะคะ แล้วค่อยทานอาหารเย็น ยายจะปลุกเมื่อถึงเวลา"
วิคเตอร์พยักหน้าอย่างง่วงงุน ก่อนจะหลับไปในที่สุด โดยไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขากำลังถูกควบคุมทีละน้อย
ยายแป๊ดมองร่างของวิคเตอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ "นอนให้สบายนะคะ คุณวิคเตอร์... ยายจะดูแลคุณเอง... ดูแลทุกอย่างเลย" เธอพูดเบาๆ พลางลูบสร้อยข้อมือบุษราคัมที่ข้อมือของวิคเตอร์อย่างเบามือ รอยยิ้มที่ซ่อนความลับบางอย่างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ...
หลังจากที่วิคเตอร์หลับสนิท ยายแป๊ดลุกขึ้นจากโซฟา และเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของวิคเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ เธอเปิดโทรศัพท์และเลื่อนดูข้อความและการโทรเข้าออก รอยยิ้มของเธอยิ่งกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่ามุกดา แฟนสาวของวิคเตอร์ ส่งข้อความมาหลายครั้ง
"ไม่มีใครจะมาแย่งคุณไปจากกูได้" ยายแป๊ดพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะปิดโทรศัพท์และวางไว้ที่เดิม
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์ตื่นขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เขารู้สึกสดชื่นและมีพลังงานมากกว่าปกติ เขาลุกขึ้นนั่ง พลางลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง ยายแป๊ดที่นั่งอยู่ข้างๆ ยิ้มแย้มด้วยความพึงพอใจ
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณวิคเตอร์ ทานอาหารเย็นกันดีกว่า แป๊ดเตรียมอาหารโปรตีนสูงไว้ให้แล้ว” ยายแป๊ดพูดพลางลุกขึ้นไปเตรียมโต๊ะอาหาร
วิคเตอร์เดินตามเธอไปที่ห้องอาหาร เขารู้สึกกระหายอย่างประหลาดและหิวอย่างรุนแรง เมื่อเขานั่งลงที่โต๊ะ เขาสังเกตเห็นว่าอาหารที่ยายแป๊ดเตรียมไว้มีโปรตีนสูงจริงๆ เนื้อสัตว์ ไข่ขาว และผักสด
“ทานเยอะๆ นะคะคุณวิคเตอร์ ยายอยากให้คุณมีพลังงานเต็มเปี่ยมสำหรับการซ้อมพรุ่งนี้” ยายแป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
วิคเตอร์เริ่มทานอาหารอย่างหิวโหย เขารู้สึกว่ารสชาติของอาหารอร่อยกว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ในใจคิดแต่เพียงว่าต้องทานให้เสร็จเพื่อจะได้พักผ่อนต่อ
หลังจากทานอาหารเสร็จ วิคเตอร์รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างประหลาด ยายแป๊ดเดินเข้ามาหาเขาพลางยิ้มหวาน “เดี๋ยวยายพาคุณไปนอนนะคะ คุณต้องพักผ่อนให้เต็มที่”
วิคเตอร์พยักหน้าอย่างอ่อนล้า ยายแป๊ดพยุงเขาขึ้นจากโต๊ะและพาไปที่ห้องนอน เมื่อถึงเตียง วิคเตอร์ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ยายแป๊ดนั่งลงข้างๆ เขา และเริ่มลูบไล้แขนของเขาเบาๆ
“นอนให้สบายนะคะคุณวิคเตอร์ แป๊ดจะดูแลทุกอย่างเอง...”
วิคเตอร์ค่อยๆ หลับตาลง และหลับไปในที่สุด โดยไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขากำลังถูกควบคุมทีละน้อย

Porschekub

กลับไปอ่านตอนแรกก่อนได้นะครับ เราแก้ไขนิดหน่อยครับ

wiput

ขอบคุณครับ

JakeJJ

งื้อเรื่องนี้ก็น่าติดตาม ดีอ่าา

byr

ขอบคุณค้าบบ รอตอนต่อไปเยย 🥰

nuangnut1996

สนุกมากครับ

akarui_boy

สนุกมากฮะ

lekthai

อ่านเพลินดี แต่ยังไม่เสียวสนุกครับ

kichjakan

ขอบคุณครับ

nutt'Za

ยายแป๊ดทำอะไร

Ta_nut1985

ขอบคุณครับ

Vza

ขอบคุณคับ

aanwnsw

ชอบมาก รออ่านนะครับ

Manny197

สนุก

freezz6969

สุดยอด เสียยววว

manuswin

ขอบคุณครับ

anaana

รอบหน้านวดถึง...

Nurat445g

รอตอนต่อไปครับ

suttapat

ดี

nodojung

ขอบคุณครับ สนุกครับรอ