นิสิตแพทย์ใช้ทุน 8

Porschekub

ความฝันเมื่อเมื่อคืนก่อนยังคงหลอกหลอนผมเเป็นเวลาหลายวัน ภาพของผกับหญิงชราในสวนสาธารณะวนเวียนอยู่ในหัว ทุกครั้งที่ตรวจคนไข้ ผมต้องพยายามส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป แต่มันก็กลับมาอีกเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจัดการกับความรู้สึกนี้
ผมพยายามจมดิ่งในงาน แต่ภาพของยายเป้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกผิดและความต้องการปะปนกันจนผมแทบคลั่ง ผมรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นผิด แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อเธอได้
ช่วงบ่ายวันศุกร์ ผมเจอพี่แจ๋น พยาบาลอาวุโสที่รู้จักคนในชุมชนดี หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเมื่อคิดว่าจะถามเธอถึงยายเป้า
"พี่แจ๋นครับ" ผมพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด พลางมองพี่แจ๋นที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์พยาบาล
พี่แจ๋นเป็นพยาบาลวัย 40 ปี รูปร่างท้วมและผิวคล้ำ ดวงตาคมของเธอมักจะเป็นประกายเหมือนรู้อะไรบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้ ผมสังเกตเห็นว่าเธอมักจะอยู่ในจุดที่สามารถได้ยินบทสนทนาของทุกคนในแผนกได้เสมอ นอกจากนี้ พี่แจ๋นยังเป็นที่รู้จักดีของคนในโรงพยาบาลและชุมชน ด้วยความที่เธอเป็นคนใจดีและมีความสามารถในการสื่อสารที่ยอดเยี่ยม เธอมักจะได้รับความไว้วางใจจากทั้งเพื่อนร่วมงานและคนไข้
"บ้านยายเป้าอยู่แถวไหนเหรอครับ? ผมพอดีเย็นนี้ไม่มีเวร อาจารย์สาขาเวชศาสตร์ครอบครัวมีโครงการเยี่ยมบ้านผู้ป่วยสูงอายุที่มีโรคเรื้อรัง ผมเลยอาสามาดูแลยายเป้า อยากติดตามอาการความดันโลหิตสูงของแกน่ะครับ" ขณะที่ผมถามถึงยายเป้า ผมสังเกตเห็นสีหน้าของพี่แจ๋นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอวาววับด้วยความสงสัยและความกังวล แต่เธอก็พยายามซ่อนมันไว้ด้วยรอยยิ้ม
"อ๋อ ยายเป้าเหรอคะ ดีจังเลยที่หมอสนใจดูแลคนไข้ถึงขนาดนี้" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงใจ แต่ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ "บ้านยายอยู่แถวชุมชนเก่าค่ะ ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเท่าไหร่"
พี่แจ๋นบอกที่อยู่อย่างละเอียด สายตาของเธอจับจ้องผมตลอดเวลา ราวกับกำลังพยายามอ่านความคิดของผม "ยายเป้าอาศัยอยู่คนเดียว อาจจะต้องการการดูแลเป็นพิเศษหน่อยนะคะ" เธอเสริม น้ำเสียงมีแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
ผมพิมพ์ที่อยู่ลงมือถือ พยายามควบคุมมือไม่ให้สั่น แต่ความตื่นเต้นและความต้องการที่ซ่อนอยู่ในใจเริ่มแผ่ซ่าน ผมรู้สึกว่าพี่แจ๋นกำลังจับตาดูปฏิกิริยาของผมอย่างสนใจ
"ขอบคุณมากครับพี่แจ๋น" ผมพูดพลางพยายามยิ้ม "ผมจะไปดูแลยายเป้าให้ดีที่สุดตามที่อาจารย์สั่งครับ"
พี่แจ๋นพยักหน้า รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า "แน่ใจนะคะว่าไม่ต้องการให้พี่ไปด้วย? บางทีอาจจะมีอะไรที่พี่ช่วยได้"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมรีบปฏิเสธ "ผมจัดการเองได้ อาจารย์อยากให้ผมฝึกทำคนเดียวน่ะครับ"
เย็นนั้น ผมขับรถออกจากโรงพยาบาล ความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน - ผมต้องจัดการกับยายเป้า
ระหว่างทาง ผมแวะที่ร้านสะดวกซื้อ เดินเข้าไปด้วยท่าทางที่พยายามทำให้ดูปกติที่สุด แต่หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว
ผมหยิบของใส่ตะกร้า:
เชือกฟาง 1 ม้วนเทปกาวสีดำ 1 ม้วนมีดทำครัว 1 เล่มถุงมือยาง 1 กล่องน้ำยาทำความสะอาด 1 ขวด
พนักงานคิดเงินมองผมด้วยสายตาสงสัย ผมพยายามยิ้มและพูดคุยตามปกติ "วันนี้ต้องทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ครับ"
เมื่อออกจากร้าน ผมรู้สึกมือเย็นเฉียบ ความคิดวนเวียนว่าสิ่งที่กำลังจะทำนั้นถูกต้องหรือไม่ แต่ภาพของยายเป้าที่ยั่วยวนผมครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
ผมสตาร์ทรถ มุ่งหน้าไปยังบ้านของยายเป้า ในใจคิดว่าคืนนี้ ทุกอย่างจะจบลง...
หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าใกล้จุดหมาย บรรยากาศรอบบ้านเงียบสงัด มีกลิ่นอายของความยากจนลอยอยู่ในอากาศ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นผมก็มาถึงบ้านไม้เก่าหลังคาสังกะสีมีแปลงผักเล็กๆ อยู่ข้างบ้าน ดินแห้งและเต็มไปด้วยวัชพืช ยายเป้านั่งอยู่หน้าบ้าน กำลังคัดผัก ร่างกายที่เหี่ยวย่นของเธอทำให้ผมรู้สึกขัดแย้งในใจ ทั้งรังเกียจและหลงใหล
ผมจอดรถหยิบอุปกรณ์ในถุงเดินเข้าไปในบริเวณบ้านของยายเป้า สายตากวาดมองไปรอบๆ อย่างเย็นชา ยายเป้ากำลังนั่งคัดผักอยู่หน้าบ้าน เมื่อเห็นผม เธอเงยหน้าขึ้นมอง
"อ้าว หมอต้น" ยายเป้าทักทายด้วยรอยยิ้ม "มาหายายเหรอจ๊ะ?"
ผมไม่ตอบ เพียงแค่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นเยียบ "ผมมาตรวจสุขภาพให้ยายตามโครงการของโรงพยาบาล" ผมพูดเสียงเรียบ
ยายเป้าดูประหลาดใจเล็กน้อย "อ๋อ งั้นเหรอจ๊ะ" เธอลุกขึ้นยืน ลูบเสื้อผ้าเก่าๆ ของตัวเอง "งั้นเข้าบ้านกันไหมจ๊ะ?"
ผมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามยายเป้าเข้าไปในบ้าน บ้านของยายเป้าเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเก่าแก่และความยากจน ผนังไม้ผุกร่อนและหลังคาสังกะสีที่เป็นสนิม ทำให้ผมรู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างชีวิตของเราอย่างชัดเจน เมื่อประตูปิดลง ผมรู้สึกถึงความโกรธที่เริ่มพุ่งสูงขึ้น
"นั่งก่อนสิจ๊ะ หมอ" ยายเป้าเอ่ยพลางชี้ไปที่เก้าอี้เก่าๆ ตัวหนึ่ง
แต่ผมไม่ขยับ ยังคงยืนนิ่งมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "ยาย จำได้ไหม ว่าเคยทำอะไรกับผม?"
ยายเป้าชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ "หมอต้น... หมายถึง..."
"ใช่" ผมพูดเสียงเข้ม ก้าวเข้าไปใกล้เธอ "มึงคิดว่ากูลืมได้ง่ายๆ เหรอ?"
ยายเป้าถอยหลังเล็กน้อย "หมอต้น... ยาย..."
ผมไม่รอให้เธอพูดจบ ผมคว้าข้อมือของยายเป้าอย่างแรง ดึงเธอเข้ามาใกล้ "ยายทำลายชีวิตผม รู้ตัวบ้างไหม?"
ความกลัวปรากฏในดวงตาของยายเป้า แต่ก็มีบางอย่างที่ดูเหมือนความตื่นเต้นซ่อนอยู่ "หมอต้น... ยายไม่ได้ตั้งใจ..."
"ไม่ได้ตั้งใจ?" ผมพูดเสียงเย็น "แล้วทำไมยายถึงยังพยายามยั่วผมอยู่เรื่อย?"
ผมดันยายเป้าไปชนกับผนัง เสียงร่างของเธอกระแทกดังตุ้บ ความโกรธในตัวผมพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบควบคุมไม่อยู่...
หลังจากที่ผมดันยายเป้าเข้าบ้าน ผมรีบหยิบถุงที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ
"มึงอยากได้กูนักใช่ไหม? มึงทำชีวิตกูพัง!" ผมตะโกนใส่หน้ายายเป้า เสียงแหบแห้งด้วยความโกรธ
ผมดึงเชือกฟางออกมาจากถุง แล้วเริ่มมัดข้อมือและข้อเท้าของยายเป้าอย่างรวดเร็วและแน่นหนา เธอพยายามขัดขืน แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้
"กูจะทำให้มึงรู้ว่าการยั่วกูมันเป็นยังไง" ผมพูดเสียงต่ำ ขณะที่ดึงเชือกให้แน่นขึ้น
ผมหยิบเทปกาวสีดำออกมา แล้วปิดปากของยายเป้า ทำให้เธอไม่สามารถส่งเสียงดังได้
"มึงชอบยั่วกูใช่ไหม? กูจะให้มึงได้สมใจ" ผมกระซิบข้างหูเธอ เสียงเย็นเยียบ
ผมสวมถุงมือยาง แล้วหยิบมีดทำครัวออกมา เริ่มฉีกเสื้อผ้าเก่าๆ ของยายเป้าออก...
ยายเป้าสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "หมอต้น... ใจเย็นๆ นะจ๊ะ"
ยายเป้าพยายามขัดขืน แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้ "หมอต้น อย่าทำแบบนี้นะ!"
ผมไม่สนใจคำอ้อนวอนของเธอ มือของผมสั่นเทาด้วยความโกรธขณะที่มัดเชือกให้แน่นขึ้น ผมรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กำลังครอบงำจิตใจ ความต้องการที่จะควบคุม ที่จะทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่ผมเจ็บปวด
ยายเป้าร้องไห้ เสียงสั่นเครือ "หมอต้น... ยายขอโทษ ยายไม่ได้ตั้งใจ"
แต่คำขอโทษของเธอยิ่งทำให้ผมโกรธมากขึ้น "ไม่ได้ตั้งใจ? แล้วที่มึงทำลายชีวิตกูล่ะ? มึงคิดว่ากูจะให้อภัยมึงง่ายๆ เหรอ?"
ผมกดร่างของยายเป้าแน่นกับพื้น มือของผมเริ่มสำรวจร่างกายของเธออย่างหยาบโลน ความรู้สึกขยะแขยงและความต้องการปะทุขึ้นพร้อมๆ กัน ผมรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดที่ไม่มีทางกลับ
ผมเริ่มสำรวจร่างกายของยายเป้าอย่างหยาบโลน มือของผมไล้ไปตามผิวหนังเหี่ยวย่นของเธอ ความรู้สึกขยะแขยงและตื่นเต้นปะปนกันไปหมด ผมรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวในอก เสียงหายใจหอบของเราทั้งคู่ดังก้องในห้องที่มืดสลัว
"มึงชอบแบบนี้ใช่ไหม?" ผมกระซิบเสียงแหบพร่า ริมฝีปากของผมไล้ไปตามลำคอของยายเป้า รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นแรงใต้ผิวหนังบางๆ ของเธอ
ยายเป้าสั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม "หมอต้น... อย่า... ยายขอร้อง"
แต่คำวิงวอนของเธอยิ่งกระตุ้นความต้องการในตัวผม ผมกดริมฝีปากลงบนปากของยายเป้าอย่างรุนแรง ลิ้นของผมบังคับให้เธอเปิดปาก ผมรู้สึกถึงรสชาติเค็มของน้ำตาที่ผสมกับความขมของความเกลียดชัง ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น และผมไม่สามารถห้ามตัวเองได้ แม้ว่าผมจะรู้สึกถึงความน่ารังเกียจในสิ่งที่กำลังทำ แต่ลึกๆ ในใจกลับมีความสุขและความพอใจที่ยากจะอธิบาย มันเป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน ความเกลียดชังที่ผสมกับความต้องการทำให้ผมไม่สามารถหยุดตัวเองได้
มือของผมเลื่อนลงต่ำ สัมผัสส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของยายเป้า เธอสะดุ้งและพยายามขยับหนี แต่เชือกที่มัดเธอไว้ทำให้เธอไม่สามารถขยับไปไหนได้
"อย่าดิ้น" ผมคำราม "มึงต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่มึงทำ"
จากนั้นผมเริ่มใช้นิ้วสำรวจส่วนที่ลึกที่สุดของยายเป้า รู้สึกถึงความชื้นและความร้อนที่แผ่ซ่านออกมา ยายเป้าครางเบา ๆ เสียงที่ผสมระหว่างความเจ็บปวดและความสุขสม
"นี่คือสิ่งที่มึงต้องการใช่ไหม?" ผมถามเสียงแหบ ขณะที่เร่งจังหวะการเคลื่อนไหวของนิ้ว "มึงชอบที่ทำให้คนมีอนาคตแบบกูเสียคนแบบนี้ใช่ไหม?"
ยายเป้าไม่ตอบ เธอเพียงแต่หลับตาแน่น ริมฝีปากเหี่ยวย่นสั่นระริก ร่างกายที่หย่อนคล้อยของเธอตอบสนองต่อการกระทำของผมโดยไม่รู้ตัว ผิวหนังที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและจุดด่างดำทำให้ภาพตรงหน้าผมน่าขยะแขยงยิ่งขึ้น
ผมรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมาในท้องน้อย อวัยวะเพศของผมแข็งขืนจนเจ็บ ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นร่างกายที่กำยำสมส่วน กล้ามเนื้อที่เป็นมัดชัดเจนภายใต้ผิวเนียนเรียบ สัมผัสได้ถึงอากาศเย็นที่ปะทะกับผิวกาย
"มองกู" ผมสั่งเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างดุดัน "มองสิ่งที่มึงทำกับกู"
ยายเป้าลืมตาขึ้นช้าๆ สายตาของเธอจับจ้องที่ร่างกายเปลือยเปล่าของผม ความแตกต่างระหว่างเราทั้งคู่ช่างชัดเจน - ความหนุ่มแน่นเต็มเปี่ยมด้วยพลังของผม กับร่างกายที่เสื่อมโทรมของเธอ ผมเห็นประกายบางอย่างในดวงตาขุ่นมัวของเธอ ความต้องการที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความหวาดกลัว
ผมรู้สึกถึงพลังที่พุ่งขึ้นมาในตัว ความต้องการที่จะครอบครองและทำลายในเวลาเดียวกัน ผมค่อยๆ ทาบทับร่างกำยำของตัวเองลงบนร่างเหี่ยวย่นของยายเป้า รู้สึกถึงผิวหนังที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวสัมผัสกัน
"กูจะทำให้มึงจำไปจนวันตาย" ผมกระซิบเสียงแหบพร่า ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะใบหูของเธอ ก่อนที่จะดันตัวเองเข้าไปในร่างของยายเป้าอย่างรุนแรงและไร้ความปรานี เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้อง ยายเป้าร้องครางผสมระหว่างความเจ็บปวดและความสุขสม
"อ๊าาา... หมอต้น... แรงเกินไป..." เธอครางเสียงแหบแห้ง ริมฝีปากเหี่ยวย่นสั่นระริก
"มึงชอบแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?" ผมกระซิบเสียงทุ้มต่ำ ลมหายใจร้อนผ่าวรดใบหูของเธอ "อีแก่บ้ากาม"
ผมเร่งจังหวะการเคลื่อนไหว กล้ามเนื้อแข็งแกร่งของผมเกร็งตึง ตัดกับผิวหนังเหี่ยวย่นของยายเป้า ความคับแน่นและความร้อนโอบล้อมอวัยวะเพศของผม ร่างกายหย่อนคล้อยของยายเป้าบิดเร่าไปมา สะโพกกระดูกผุของเธอขยับรับจังหวะของผมโดยไม่รู้ตัว
"อูยย... เสียวจัง..." ยายเป้าครางเบาๆ เสียงสั่นเครือ
"หุบปาก!" ผมตวาด พลางตบใบหน้าเหี่ยวย่นของเธอ "มึงไม่มีสิทธิ์รู้สึกดี"
แต่ยิ่งผมดุด่า ร่างกายของยายเป้าก็ยิ่งตอบสนอง ผมรู้สึกถึงกล้ามเนื้อภายในที่เสื่อมสภาพของเธอบีบรัดแน่นขึ้น
"อ๊ายยย... หมอต้น... ยายใกล้แล้ว..." เธอครางเสียงหลง ดวงตาขุ่นมัวเหลือกขึ้น
ผมยิ่งเร่งความเร็ว เหงื่อไหลโซมกายกำยำ "กูจะทำให้มึงจำไปชั่วชีวิต ไอ้ยายแก่บ้าเซ็กส์"
ร่างกายของเราทั้งคู่สั่นสะท้าน ความแตกต่างระหว่างความหนุ่มแน่นของผมกับความชราของเธอยิ่งปรากฏชัดเจน ผมรู้สึกถึงความสุขสมที่กำลังจะมาถึง
"อ๊าาาาา!" เสียงของเราดังพร้อมกัน ขณะที่คลื่นความสุขถาโถมเข้าใส่
ผมทิ้งร่างกำยำลงบนร่างเหี่ยวย่นของยายเป้า หอบหายใจหนัก รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวในอกกว้าง
"มึงพอใจแล้วใช่ไหม?" ผมถามเสียงแผ่ว ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าเหี่ยวย่นของเธอ "นี่แหละสิ่งที่มึงทำกับชีวิตกู"
ผมถอนตัวออกจากร่างของยายเป้า หอบหายใจหนัก ความรู้สึกผสมปนเประหว่างความพึงพอใจและความรังเกียจตัวเองเริ่มเข้าครอบงำ ผมมองร่างเปลือยเปล่าของยายเป้าที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้น รอยช้ำและรอยแดงปรากฏให้เห็นทั่วร่างของเธอ
"พอใจแล้วใช่ไหมหมอต้น?" ยายเป้าถามเสียงแผ่ว ริมฝีปากของเธอยังคงสั่นระริก
ผมไม่ตอบ เพียงแต่ลุกขึ้นยืน มองหาเสื้อผ้าของตัวเอง ความโกรธที่เคยมีเริ่มจางหายไป แทนที่ด้วยความว่างเปล่าและความสับสน
"แก้มัดให้ยายหน่อยสิจ๊ะ" ยายเป้าพูดเบาๆ
ผมชะงัก มองเธออย่างลังเล ก่อนจะเดินเข้าไปแก้เชือกที่มัดข้อมือเธอออก ยายเป้าค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง นวดข้อมือที่มีรอยแดงจากเชือก
"หมอต้น..." เธอเอ่ยเบาๆ "ยายรู้ว่าหนูโกรธ แต่ยายก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายหนูนะ"
ผมหันหลังให้เธอ ไม่อยากมองหน้า "แล้วทำไมยายถึงทำแบบนั้น? ทำไมถึงยั่วผม?"
ยายเป้าถอนหายใจ "บางทียายก็เหงา อยากรู้สึกว่ายังมีคนต้องการ แม้จะแก่แล้วก็ตาม"
คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด ผมหันกลับไปมองเธอ เห็นความเปราะบางในดวงตาของยายเป้า
"แต่ยายก็ไม่ควรทำแบบนั้น" ผมพูดเสียงเครียด "ยายทำให้ผมรู้สึกแย่กับตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี"
ยายเป้ายิ้มเศร้าๆ "ยายขอโทษจริงๆ นะจ๊ะ หมอต้น ยายไม่ได้คิดว่ามันจะส่งผลกระทบกับหนูขนาดนี้"
ผมนั่งลงข้างๆ เธอ รู้สึกถึงความอ่อนล้าที่เข้าครอบงำ "แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะยาย?"
ยายเป้าเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของผมเบาๆ "เราค่อยๆ คุยกัน ค่อยๆ แก้ไขกันไปนะจ๊ะ ยายสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก"
ผมพยักหน้า รู้สึกถึงน้ำตาที่เริ่มคลอ ความรู้สึกผิดและความโล่งใจผสมปนเปกันไปหมด
"ผมขอโทษนะครับที่ทำรุนแรงกับยาย" ผมพูดเสียงสั่น
ยายเป้ายิ้มอ่อนโยน "ไม่เป็นไรจ้ะ เราต่างก็ผิดพลาดกันทั้งคู่ แต่เราก็สามารถเริ่มต้นใหม่ได้"
ผมรู้สึกถึงความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แม้จะยังมีความสับสนและความรู้สึกผิดอยู่ก็ตาม
ผมลุกขึ้นยืน สวมเสื้อผ้าอย่างเงอะงะ ความรู้สึกสับสนยังคงวนเวียนอยู่ในใจ
"ยาย... ผมขอเบอร์โทรหรือไลน์ยายได้ไหมครับ?" ผมถามเสียงแผ่ว "เผื่อ... เผื่อเราต้องคุยกันอีก"
ยายเป้ายิ้มบางๆ "ได้สิจ๊ะ" เธอบอกไอดีไลน์ให้ผม ผมรีบจดลงในโทรศัพท์
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากบ้าน ยายเป้าเอ่ยขึ้น "หมอต้น... หนูรักยายใช่ไหมจ๊ะ?"
"ผมจะเก็บเบอร์โทรและไลน์ของยายไว้" ผมพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจ "ผมจะติดต่อยายเมื่อผมต้องการ"
ยายเป้ามองผมด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความกลัวและความตื่นเต้น เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วบอกข้อมูลการติดต่อให้ผม
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากบ้าน ยายเป้าเอ่ยขึ้นเสียงสั่น "หมอต้น... หนูรักยายใช่ไหมจ๊ะ?"
ผมหยุดชะงัก หันกลับไปมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "ยายอย่าเข้าใจผิด ผมเป็นของน้องน้ำ แฟนของผม เราจะแต่งงานกัน ยายไม่มีวันได้ครอบครองผม ยายแค่ต้องเชื่อฟังผม... เข้าใจไหม?"
ยายเป้าพยักหน้า น้ำตาคลอเบ้า ความเจ็บปวดปรากฏชัดในดวงตาขุ่นมัวของเธอ "เข้าใจจ้ะ หมอต้น"
ผมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป โดยไม่หันกลับไปมองอีก
ผมขับรถกลับที่พัก ความคิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่แทนที่จะรู้สึกสับสนหรือรังเกียจตัวเอง ผมกลับรู้สึกถึงพลังและการควบคุมที่เพิ่มขึ้น ผมรู้ว่าชีวิตของผมกำลังเปลี่ยนไป และผมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันด้วยความมั่นใจ ในขณะเดียวกัน ภาพใบหน้าของน้องน้ำก็ผุดขึ้นในความคิด ทำให้ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้ผมเปลี่ยนใจ
เมื่อถึงห้องพัก ผมทิ้งตัวลงบนเตียง มองเพดานอย่างเลื่อนลอย ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู เห็นชื่อพี่แจ๋นปรากฏบนหน้าจอ
ใจผมเต้นแรง มือสั่นเล็กน้อยขณะกดรับสาย "ครับ พี่แจ๋น"
"หมอต้นคะ" เสียงพี่แจ๋นดังมาตามสาย "พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยเกี่ยวกับยายเป้า..."
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในอก "มี... มีอะไรเหรอครับพี่?"
"พี่เห็นหมอต้นไปหายายเป้าวันนี้..." พี่แจ๋นพูดเสียงเครียด "พี่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"
ผมนิ่งไป ไม่รู้จะตอบอย่างไร ความกลัวและความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ...
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบ เสียงของพี่แจ๋นทำให้ผมชะงักไป
"พี่... พี่รู้เรื่องอะไรบ้างครับ?" ผมถามเสียงสั่น พยายามควบคุมอารมณ์
พี่แจ๋นถอนหายใจยาว "หมอต้น... พี่รู้เรื่องระหว่างหมอกับยายเป้ามาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ"
ผมรู้สึกเหมือนโลกหมุนควง "อะไรนะครับ? พี่รู้มาตลอดเหรอ?"
"ใช่ค่ะ" พี่แจ๋นตอบ น้ำเสียงจริงจัง "พี่เห็นทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่หมอกับยายเป้า... มีอะไรกันในห้องน้ำโรงพยาบาล"
ผมนั่งลงบนเตียง ขาอ่อนแรง "แล้ว... แล้วทำไมพี่ถึงไม่พูดอะไร?"
"พี่มีเหตุผลของพี่ค่ะ" พี่แจ๋นตอบ "แต่ตอนนี้พี่คิดว่าถึงเวลาที่หมอต้นควรรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว"
"ความจริง? ความจริงอะไรครับ?" ผมถามอย่างร้อนรน
พี่แจ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ "พรุ่งนี้ เราคุยกันที่โรงพยาบาลนะคะ มีหลายอย่างที่หมอต้นต้องรู้ เกี่ยวกับยายเป้า... และเกี่ยวกับตัวหมอเองด้วย"
"แต่พี่แจ๋นครับ ผม..." ผมพยายามจะถามต่อ แต่พี่แจ๋นตัดบท
"พรุ่งนี้นะคะ หมอต้น พักผ่อนให้เพียงพอ เรื่องราวที่หมอจะได้รู้... มันอาจจะทำให้หมอต้องเปลี่ยนมุมมองต่อหลายสิ่งหลายอย่างเลยค่ะ"
แล้วพี่แจ๋นก็วางสาย ทิ้งให้ผมนั่งงงงวยอยู่คนเดียว ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว ผมนอนลงบนเตียง จ้องมองเพดาน พยายามคิดว่าความจริงที่พี่แจ๋นจะเล่าให้ฟังคืออะไร และมันจะส่งผลต่อชีวิตผมอย่างไรบ้าง
คืนนั้น ผมนอนมองเพดาน ความคิดวนเวียนไปมาระหว่างความกลัวที่จะถูกเปิดเผยความลับ และความตื่นเต้นที่จะได้รู้ความจริงทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าชีวิตของผมจะเปลี่ยนไปอย่างไรหลังจากนี้ แต่ผมรู้ว่าผมไม่มีทางหวนกลับไปเป็นคนเดิมได้อีกแล้ว
(จบตอนที่ 8)

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Toyoza

ขอบคุณครับ

hellsboy

รอติดตามนะครับ

ilovetozd

ขอบคุณครับ

JakeJJ

อ๋อยยย รอติดตามนะงับ

freezz6969

เสียยววว  โคตรตื่นเต้นน

kichjakan

อยากรู้มากๆครับตอนต่อไป

lekthai

ขอบคุณนะครับ

Papigaaa

สนุกมากครับสมการรอคอย

byr

ชอบมากค้าบบ มาต่อไวๆนะค้าบบ

JimmyJimmy

อยากรู้ น่าติดตามมากครับ

nooloveguy

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

Vza

ขอบคุณ

Sayamri

ขอบคุณมากครับ

piji24

ขอบคุณมากนะครับ

jatuAAA

ยอดเยี่ยม

Prince20

ขอบคุณครับ

KJL

ขอบคุณครับ

Nick_dbb

ใจจ้า