สายเลือดนักปราบมาร by Sharnon

sharnon

หมอกสีเทาหนาลอยอ้อยอิ่งปกคลุมหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ มองเห็นเพียงแสงริบหรี่จากตะเกียงน้ำมันที่แขวนห่างๆ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสลัวและเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าของเด็กชายที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

        ต้นกล้า เด็กชายวัย 7 ขวบ ในชุดนักเรียนที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์สุดขีด วิ่งฝ่าสายหมอกหนา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว แต่ก็มุ่งมั่นอย่างแรงกล้า เขากำลังมุ่งหน้าไปยังใจกลางหมู่บ้าน ที่ซึ่งพ่อของเขา พสุธา หายตัวไป

        เสียงกระซิบแผ่วเบาและเสียงกรีดร้องแปลกประหลาดดังมาจากเงามืดรอบตัวเด็กชาย ดวงตาสีแดงก่ำหลายคู่จ้องมองมาจากความมืด แต่ต้นกล้าไม่สนใจ เขามีเพียงความคิดเดียว คือต้องไปช่วยพ่อ

        ภาพความทรงจำเกี่ยวกับพ่อผุดขึ้นมาในใจ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม เสียงหัวเราะที่อบอุ่น และอ้อมกอดที่ปลอดภัย ต้นกล้ากัดฟันแน่น ความกลัวถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น

        ทุกย่างก้าวของต้นกล้าเป็นไปอย่างยากลำบาก ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นพยายามฉุดรั้งเขาไว้ กิ่งไม้แห้งทิ่มแทงผิวหนังของเขา หินแหลมคมบาดเท้าของเขา แต่ต้นกล้าไม่หยุด เขาต้องไปต่อ
        พสุธา พ่อของภูผา เป็นชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ด้วยส่วนสูง 180 เซนติเมตร เขามีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ผิวสีแทนจากการทำงานกลางแจ้ง และดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน แม้จะอยู่ในวัยกลางคน แต่เขายังคงดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง

        ในสภาพที่ถูกจับมัดติดกับหลักไม้อยู่นั้น พสุธาเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายอันเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างกายของเขาเป็นเครื่องยืนยันถึงความแข็งแกร่งและการต่อสู้ที่ผ่านมา แขนทั้งสองข้างของเขาถูกจับชูขึ้นเหนือศีรษะ เผยให้เห็นรักแร้ที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ส่งกลิ่นเหม็นสาบออกมา

ใบหน้าของพสุธาซีดเซียวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความหวังเมื่อเห็นลูกชายของเขา ภูผา วิ่งฝ่าหมอกเข้ามาใกล้

        ใบหน้าของพสุธาซีดเซียวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความหวังเมื่อเห็นลูกชายของเขา ต้นกล้า วิ่งฝ่าหมอกเข้ามาใกล้

        ต้นกล้ากำดาบไม้ของเล่นแน่น แต่บัดนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันเปล่งประกายสีทองอร่าม ราวกับถูกอาบด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง

        จากเงามืด ร่างปริศนาค่อยๆ โผล่ออกมา ผิวขาวซีด ตัวเล็ก แต่แขนขายาวผิดปกติ พวกมันคืออสุรกาย พวกมันหัวเราะเยาะเย้ยและพยายามทำร้ายต้นกล้า

        ต้นกล้ากระโจนเข้าหาอสุรกายตนหนึ่งอย่างรวดเร็ว ดาบไม้ในมือฟาดฟันใส่ร่างขาวซีดของมัน อสุรกายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของมันสั่นเทิ้มก่อนจะสลายไปเป็นควันดำ

        อสุรกายตนอื่นๆ ต่างพุ่งเข้าใส่ต้นกล้า เด็กชายกลิ้งหลบอย่างว่องไว ก่อนจะใช้ดาบไม้แทงเข้าที่ขาของอสุรกายอีกตน มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น

        การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ต้นกล้าใช้ความเร็วและความคล่องตัวของเขาให้เป็นประโยชน์ หลบหลีกการโจมตีของอสุรกายและตอบโต้ด้วยดาบไม้ที่เปล่งประกาย

        แม้จะตัวเล็กและอ่อนแอ แต่ต้นกล้าก็ไม่ยอมแพ้ เขาต้องไปให้ถึงพ่อของเขาให้ได้ เขาต้องช่วยพ่อของเขาให้ได้

        ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด แสงสีทองอร่ามก็สาดส่องลงมาจากท้องฟ้า หมอกหนาที่เคยปกคลุมหมู่บ้านเริ่มสั่นไหว

เสียงทุ้มทรงพลังดังก้องมาจากฟากฟ้า "ลูกเอ๋ย จงอย่าสิ้นหวัง"

        ต้นกล้าเงยหน้าขึ้นมอง แสงสีทองรวมตัวกันเป็นรูปร่างของพระอินทร์ เทพผู้ยิ่งใหญ่ นัยน์ตาของท่านเต็มไปด้วยความเมตตาและความอบอุ่น

        "เราขอมอบพรวิเศษให้แก่เจ้า คาถาแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ จงใช้มันขับไล่ความมืดมิดและปกป้องคนที่เจ้ารัก"

        ทันใดนั้น ดาบไม้ในมือของต้นกล้าก็เปล่งแสงเจิดจ้า ร่างกายของเขาอบอุ่นไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ ต้นกล้าหลับตาลง ท่องคาถาที่พระอินทร์มอบให้

        "ด้วยแสงแห่งสวรรค์ ขอจงขับไล่ความมืดมิด!"

        เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดาบไม้ในมือของต้นกล้าได้กลายเป็นอาวุธที่แปลกพิศดารและทรงพลัง มันส่องแสงสว่างเจิดจ้า ราวกับดวงอาทิตย์ขนาดเล็ก ต้นกล้ามองดาบในมือด้วยความตกตะลึง ก่อนจะหันกลับไปหาอสุรกายที่กำลังทำร้ายพ่อของเขา

        ด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่พ่อของเขาต้องทนทุกข์ทรมาน ต้นกล้าพุ่งเข้าใส่อสุรกายเหล่านั้น ดาบในมือฟาดฟันลงไปแต่ละครั้งราวกับระบายความคับแค้นทั้งหมดออกมา แสงสว่างจากดาบแผดเผาอสุรกายจนร่างของพวกมันสลายไปเป็นควันดำ ทิ้งไว้เพียงเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวที่ค่อยๆ เงียบหายไปในสายหมอก

        เมื่อเสียงกรีดร้องของอสุรกายสงบลง ต้นกล้าในชุดนักเรียนที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีดำของพวกมัน รีบวิ่งไปหาพ่อของเขา พสุธาทรุดลงกับพื้นทันทีที่เชือกที่มัดเขาไว้ขาดสะบั้น ร่างกายของเขาผ่ายผอมและอ่อนแรง ดวงตาที่เคยสดใสไร้แววชีวิต ราวกับวิญญาณถูกดูดกลืนไปบางส่วน

        ต้นกล้าประคองพ่อขึ้นมาด้วยความยากลำบาก น้ำตาไหลอาบแก้มของเด็กชาย เขาไม่เคยเห็นพ่อของเขาในสภาพที่น่าเวทนาเช่นนี้มาก่อน

        "พ่อ พ่อครับ เป็นอะไรไหม" ต้นกล้าถามด้วยเสียงสั่นเครือ

        พสุธาพยายามฝืนยิ้มให้ลูกชาย "พ่อไม่เป็นไรลูก พ่อแค่เหนื่อยหน่อย"

        แต่ต้นกล้ารู้ว่าพ่อของเขากำลังโกหก เขาเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของพ่อ เขาเห็นร่องรอยการถูกทรมานบนร่างกายของพ่อ โดยเฉพาะบริเวณรูทวาร พวกมัน พวกมัน
        "พวกมันทำอะไรพ่อครับ ฮือๆ "ต้นกล้าร้องออกมาด้วยความสงสาร
        "ไม่เป็นไรต้นกล้าของพ่อ ไม่เป็นไร ลูกชายของพ่อแก้แค้นให้พ่อหมดแล้ว ไม่เป็นไร"เขาโอบกอดลูกชายที่ดูสิ้นหวัง

        "เราต้องรีบออกไปจากที่นี่" ต้นกล้ากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว เขาประคองพ่อของเขาพยายามพาออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้

        ต้นกล้าพยายามประคองพ่อที่อ่อนแรงอย่างสุดกำลัง แต่ร่างกายของพสุธานั้นหนักอึ้งเกินกว่าที่เด็กชายจะแบกรับไหว เขาตัดสินใจค่อยๆ ลากพ่อไปตามพื้นดินแทน แม้จะรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นพ่อในสภาพที่ไม่ควรค่าแก่การเคารพเช่นนี้ แต่ต้นกล้าก็ไม่มีทางเลือกอื่น

        กางเกงในตัวเดียวที่พ่อสวมใส่อยู่ถูกเสียดสีกับพื้นดินขรุขระ สร้างรอยถลอกและคราบสกปรกเพิ่มขึ้นบนร่างกายที่บอบช้ำอยู่แล้ว แต่พสุธาไม่ได้ส่งเสียงร้องโอดครวญใดๆ เขาเพียงกัดฟันแน่น พยายามอดทนต่อความเจ็บปวด เพื่อไม่ให้เป็นภาระแก่ลูกชายมากไปกว่านี้

ต้นกล้าลากพ่อของเขาไปอย่างช้าๆ แต่ไม่หยุดพัก แม้จะเหนื่อยล้าและเจ็บปวดเพียงใด เขาก็จะไม่ยอมแพ้ เขาจะพาพ่อออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ให้ได้

ท่ามกลางความมืดมิดและสิ้นหวัง ในขณะที่ต้นกล้ากำลังลากพ่อของเขาอย่างยากลำบาก จู่ๆ ก็มีแสงสีเขียวมรกตส่องสว่างขึ้นมา
        ท่ามกลางความมืดมิดและสิ้นหวัง ในขณะที่ภูผากำลังลากพ่อของเขาอย่างยากลำบาก จู่ๆ ก็มีแสงสีเขียวมรกตส่องสว่างขึ้นมาจากพื้นดินเบื้องหน้า แสงนั้นเจิดจ้าจนทำให้ภูผาต้องหยุดชะงักและหรี่ตาลง

เมื่อแสงจางลง ภูผาก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ไม่ใช่ต้นไม้สูงตระหง่านอย่างที่เขาคิด แต่เป็นเด็กชายคนหนึ่ง ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งประกายดุจหยก ใบหน้าของเขาสวยงามราวกับเทพบุตร นัยน์ตาสีเขียวมรกตเป็นประกายระยิบระยับ ผมสีดำยาวสลวยประดับด้วยดอกไม้ป่า เขาอยู่ในชุดพื้นเมืองโบราณ ท่อนบนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่สมส่วน ท่อนล่างสวมเพียงผ้าเตี่ยวผืนเดียว

เด็กชายลอยขึ้นมาจากพื้นดิน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของเขา

"เราคือวิญญาณแห่งต้นไม้แห่งความยินดี" เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ "เราสัมผัสได้ถึงความรักและความกล้าหาญของเจ้า จึงมาเพื่อมอบพรให้แก่เจ้าและพ่อของเจ้า"

ภูผามองไปที่พ่อของเขา พสุธาพยักหน้าให้ลูกชายอย่างแผ่วเบา

"เราขอมอบพรแห่งการรักษา ให้บาดแผลและความเจ็บปวดของพ่อเจ้าจงหายไป"

ทันใดนั้น แสงสีเขียวมรกตก็ส่องสว่างออกมาจากร่างของเด็กชาย ห่อหุ้มร่างของพสุธาเอาไว้ ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขาค่อยๆ จางหายไป บาดแผลและรอยฟกช้ำเริ่มสมานกันอย่างรวดเร็ว

เมื่อแสงจางลง พสุธาลุกขึ้นยืนได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง เขาแข็งแรงขึ้น ราวกับไม่เคยถูกทรมานมาก่อน

"ขอบคุณ" พสุธากล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ

"และสำหรับเจ้า เด็กชายผู้กล้าหาญ" วิญญาณแห่งต้นไม้กล่าวต่อ "เราขอมอบพรแห่งความเข้มแข็ง ให้เจ้าจงเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่งและมีคุณธรรม"

ภูผารู้สึกถึงพลังอบอุ่นที่ไหลเวียนเข้ามาในร่างกาย เขาโค้งคำนับให้กับวิญญาณแห่งต้นไม้อย่างนอบน้อม

"ขอบคุณครับ"

        พสุธาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ รู้สึกถึงพลังที่อบอุ่นไหลเวียนไปทั่วร่างกาย บาดแผลและความเจ็บปวดที่เคยทรมานเขาหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง เขามองไปรอบ ๆ สายตาพร่ามัวจากความอ่อนเพลีย แต่ก็มองเห็นภูผาลูกชายของเขากำลังยืนเคียงข้างเด็กชายอีกคนที่เขาไม่รู้จัก

เด็กชายคนนั้นมีผิวสีน้ำผึ้งเปล่งประกาย ใบหน้าสวยงามราวกับเทพบุตร และดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายระยิบระยับ ร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนสวมเพียงผ้าเตี่ยวผืนเดียว ดูราวกับภาพวาดในตำนานโบราณ แต่สิ่งยวนใจก็คือผิวขาวผ่องและแก้มก้นที่ดผล่ออกมาสองแก้มกลมกลึง เล่นเอาหนุ่มใหญ่ลืมความเจ็บปวด

พสุธาขมวดคิ้วด้วยความสับสน เขาไม่เคยเห็นเด็กชายคนนี้มาก่อน แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับเคยพบเจอที่ไหนมาก่อน

"ภูผา" พสุธาเรียกชื่อลูกชายด้วยเสียงแหบพร่า "ใครคือเด็กคนนี้"

ภูผายิ้มกว้าง "พ่อ! พ่อฟื้นแล้ว!" เขาวิ่งเข้าไปกอดพ่ออย่างดีใจ ก่อนจะหันไปมองเด็กชายอีกคนที่ยืนยิ้มให้พวกเขาอยู่

"ท่านคือวิญญาณแห่งต้นไม้แห่งความยินดีครับ" ภูผาอธิบาย "ท่านช่วยรักษาพ่อและให้พรกับผม"

พสุธามองไปที่เด็กชายอีกครั้งด้วยความประหลาดใจและสำนึกในบุญคุณ เขาพยายามยกมือไหว้ แต่ร่างกายยังอ่อนแรงเกินไป

"ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตลูกชายและข้าพเจ้า" พสุธากล่าวด้วยความจริงใจ

วิญญาณแห่งต้นไม้ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไร ข้าดีใจที่ได้ช่วยเหลือผู้มีจิตใจบริสุทธิ์เช่นเจ้า"
        "และด้วยน้ำแห่งชีวิตของเจ้าเช่นกันทีทมันช่วยให้ เรามีพลังกลับคืนมา"เด็กชายในชุดโบราณเอ่ยขึ้น ต้นกล้ารับรู็มาบ้างว่าพ่อของเขาถูกสูบวิญญาณและการสูบนั้นก็คือการจับพ่อของเขาเย็ด จนน้ำเชื้อของพ่อแตกกระจายบางส่วนมันคงราดลงพื้นดิน

เขามองไปที่ภูผา "และเจ้า เด็กชายผู้กล้าหาญ จงจำไว้ว่าความรักและความกล้าหาญของเจ้ามีพลังยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใด ขอให้เจ้าเติบโตขึ้นเป็นคนดีและเข้มแข็ง"

ภูผาพยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

วิญญาณแห่งต้นไม้ค่อยๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงแสงสีเขียวมรกตจางๆ ที่ค่อยๆ สลายไปในอากาศ หมอกที่เคยปกคลุมหมู่บ้านก็จางลงเช่นกัน เผยให้เห็นแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องลงมา

พสุธาลุกขึ้นยืนโอบกอดลูกชายของเขาอีกครั้ง เขาสำนึกในความรักและความกล้าหาญของภูผาที่ไม่ยอมแพ้ต่อความยากลำบากและต่อสู้เพื่อช่วยเขา แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

"กลับบ้านกันเถอะลูก" พสุธากล่าว ภูผายิ้มและพยักหน้า

สองพ่อลูกเดินเคียงข้างกันออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ ทิ้งไว้เบื้องหลังเพียงความทรงจำของการผจญภัยอันน่าสะพรึงกลัวและความอบอุ่นของแสงแห่งความหวังที่ยังคงอยู่       
        วิญญาณแห่งต้นไม้แห่งความยินดีจ้องมองภูผาและพสุธาเดินจากไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แต่ในใจของเขากลับรู้สึกเหงา เขาใช้เวลาอันยาวนานอยู่เพียงลำพังในหมู่บ้านที่ถูกสาปแห่งนี้ คอยเฝ้ามองผู้คนหลงเข้ามาและต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน

ความกล้าหาญและความรักที่ภูผามีต่อพ่อของเขาได้สัมผัสใจของวิญญาณแห่งต้นไม้ เขาอยากมีเพื่อน อยากสัมผัสความรู้สึกของการมีชีวิตอีกครั้ง

ทันใดนั้น ร่างของวิญญาณแห่งต้นไม้ก็เริ่มสั่นไหว แสงสีเขียวมรกตเปล่งประกายออกมาจากร่างของเขา ร่างกายเปลือยเปล่าค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขาสั้นสีดำ ผมยาวสลวยถูกตัดสั้น ใบหน้าสวยงามราวกับเทพบุตรแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเด็กชายธรรมดา แต่ยังคงแฝงไว้ด้วยความสดใสและมีชีวิตชีวา

เมื่อแสงจางลง วิญญาณแห่งต้นไม้ก็กลายเป็นเด็กชายในชุดนักเรียน เหมือนกับภูผาไม่มีผิดเพี้ยน เขายิ้มกว้าง มองดูเงาสะท้อนของตัวเองในแอ่งน้ำ
        "ต้นกล้า"เขาเรียกชื่อนั้นด้วยความตื่นเต้น สองพ่อลูกหยุดยืน
        "เราขอติดตามเจ้าสองคนไปด้วยได้ไหม"
        "ติดตามเราพ่อลูก....แล้วสถานที่แห่งนี่ละครับ ท่านไม่ต้องดูแลหรือ"ต้นกล้ายืนเคียงข้างบิดาตัวเองที่กลับมาแข็งแรง รูปร่างแกร่งกำยำ อวดร่างกายสมบูรณ์ด้วยฤทธิ์ของท่านต้นไม้แห่งความยินดี
        "ไม่แล้วละ"เทพต้นไม้ส่ายหน้า "เจ้าสองพ่อลูกได้ทำลายสิ่งมืดมนไปหมดแล้ว"
        "และอีกอย่าง ตั้งแต่เจ้าสองพ่อลูก หลุดเข้ามาในดินแดนเทพทอดทิ้งแห่งนี้ พื้นแผ่นดินอย่างเราได้ลิ้มรสชาติของน้ำรักพวกเขา จนข้าติดใจ ติดใจมากๆ"วิญญาณแห่งต้นไม้แห่งความยินดีแปลงร่างเป็นเด็กชายวัย 7 ขวบ ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งปลั่ง ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายระยิบระยับ ผมสีดำสนิทตัดกับผิวสีน้ำผึ้งที่ได้รับมาจากพ่อ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอ แม้ในยามที่เผชิญกับความยากลำบาก เขาอยู่ในชุดนักเรียนที่ดูไม่เข้ากับสถานการณ์สุดขีด กางเกงขาสั้นสีดำนั้นสั้นจนเกือบถึงโคนขาอ่อนๆ ของเด็กชาย เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เคยดูเรียบร้อย บัดนี้กลับรัดรูปจนแทบจะปริออกมา เผยให้เห็นร่างกายที่ผอมบางแต่แข็งแรงของเด็กน้อย ป้ายชื่อที่ปักบนอกเสื้อยิ่งทำให้ภาพนั้นดูขัดแย้งกับความน่ากลัวของสถานการณ์ แต่ในความไม่เข้ากันนั้น กลับสะท้อนให้เห็นถึงความกล้าหาญและมุ่งมั่นของเด็กชาย
        "เราเกิดใหม่แล้ว เกิดมาจากน้ำรักของพวกเจ้าสองคน"
        "ช่วยตั้งชื่อแกเราได้ไหม"สองพ่อลูกมองหน้า พร้อมกับยินดีช่วยเหลือ
        "งั้นชื่อต้นน้ำแล้วกัน ต้นกล้าต้นน้ำ"พสุธาเอ่ยขึ้นมาตอนนี้เขากลายเป็นคุณพ่อลูกสองเสียแล้ว
        "แต่ถ้าจะไปอยู่กับเราสองคน ต้นน้ำต้องถูกพ่อธาเอาควยเย็ดตูดนะ น้ำมีเหรอ"จู่ๆต้นกล้าก็เอ่ยขึ้นด้วยความอยากรู้ เท่านั้นต้นน้ำก็ถอดชุดนักเรียนร่างกายของหนุ่มน้อยที่ยังโตไม่เต็มที่อวดแก้มก้น ต้นน้ำก้มตัวแล้วใช้สองมือแหวกแก้มก้น ต้นกล้าสูดปาก ผิวขาวรูทวารสีชมพู ควยพอดีมือขาวผ่องกลิ่นหอมอ่อนๆ
        "เราพอจะเรียกน้ำรักจากพ่อธากับพี่ต้นกล้าได้ไหม"
        "ใช้คำว่าเย็ด ไหนพูดไหม ลองพูดว่าพ่อจ๋า พี่ต้นกล้าจ๋ามาเย็ดน้องหน่อย น้องอยากกินน้ำควย"ต้นรักแก้มแดงระเรื่องเริ่มรับรู้อารมณ์ต่างๆของมนุษย์เขาพูดออกมา น้ำเสียงเว้าวอน ออดอ้อน
        "งั้นต้นน้ำ มานี่"ต้นกล้ายื่นมือถือยุคใหม่
        "ในนี้มีรูปต่างๆ การร่วมรัก ร่วมเพศ อยากให้ต้นน้ำเรียนรู้"ต้นกล้ากับพสุธากำลังเงี่ยนและมีอารมณ์มากมาย แต่ก็ยอากให้ต้นน้ำได้เรียนรู้ แต่ใครจะไปคิดละว่าเพียงแค่เอามือถือวางไปที่มือ ก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นมา นานหลายนาที ดวงตาของต้นน้ำเรืองแสง
        "อะเรียบร้อยแล้ว โครตเจ๋งเลย ขอบคุณครับพี่กล้า"วาจาเปลี่ยนทันทีราวกับต้นน้ำได้เรียนรู้ทุกอย่างบนโลก
        "ทุกอย่างเลยเหรอ"พสุธาถามต้นน้ำพนักหน้า
        "ทุกอย่างเลยครับพ่อ เรื่องเสียวๆเงี่ยนๆต้นน้ำชอบอมชอบดูดเลียท่อนควยเพื่อเรียกเอาน้ำเชื้ออกมา พ่อกับพี่กล้าต้องป้อนน้ำเชื้อให้ทุกวันนะครับได้ไหม"
        "อูยยยยยย เอาลเยครับพ่อ ไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้วคราวนี้"ในดินแดนอันรกร้าง สองพ่อลูกกับอีกหนึ่งตัวตนวิเศษ ต้นน้ำย่อตัวมือคว้ากำควยของผู้ชายทั้งสอง ลิ้มรสความเป็นชายที่เขาถวิลหา กลิ่นควยกลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มปาก ต้นน้ำชื่นชอบโยกเย้าปลายลิ้นหยอกล้อกับหัวควยบานของคนเป็นพ่อ และหัวถอกสีชมพูสดของบคนเป็กลูก ดูดเลียเสียงจ๊วบๆ คลอไปกับเสียงครางกระเส่า ธาถอดกางเกงใน ต้นกล้าถอดชุดนักเรียน สามหนุ่มร่างกายเปลือยควยแข็งกระดกตีปากแดงๆของต้นน้ำ ก่อนจะจับให้จ้นน้ำคลานเข้ามือหยาบให็แบะถ่างรูทวารสีชมพูไร้เส้นขน
        "เอาแล้วนะ พ่อจะเอาควยแท่งนี้กระแทกรูเราแล้วนะ"น้ำเสียงหื่น ต้นกล้าย่อตัวตรงหน้าต้นน้ำส่งควยขนาดพอดีปากเย็ดเข้าใส่ ต้นน้ำส่งเสียงอู้อี้ รูเย็ดต้องต้อนรับควยเขื่องยาวกว่าแปดนิ้ว
        "อื๊อออออออออ"ต้นน้ำหรืออีกนัยคือเทพต้นไม้แห่งความยินดี ร้องประท้วงน้ำตาคลอกระเถิบตัวจะหนี แต่ถูกพสุธาจับเอวล็อกไว้แน่นก่อนจะบดสะโพกจนขนหมอยบนหัวหน่าวของเขาสีกับแก้มตูด ส่งท่อนควยเขื่องเสียบสดจนสุดโคน ระบายควงามเสียวออกมา โน้มตัวไปจูบปากกับลูกชายที่กำลังมันจัดๆจากการกระเด้าปาก
        "โอ้วววมิดแล้ว ควยพ่อเข้ามิดลำเลยโอ้วววว"พสุธาใช้สองมือดึงไหล่เอาไว้แล้วกดเข้าหาตัว ทำให้โครตควยของเขาอัดเข้ารูเย็ดของต้นน้ำแบบเต็มรัก ลูกชายสุดที่รักรีบดึงควยออกแล้วก้มลงเชยหน้าอันแดงระะรื่องของต้นน้ำขึ้นมาจูบปาก
        มองพ่อตัวเองเริ่มกระดกควยเย็ด ต้นน้ำก็ครางอือในลาคอ จะร้องก็ไม่ถนัดเพราะปากโดนควยของต้นกล้ากระเด้าปิดปาก
        "พร้อมนะเด็กดีคนใหม่ของพ่อ ของจริงจะเริ่มแล้ว"ต้นน้ำทำหน้างง ผสมเสียวซ่านแต่งงได้ไม่นานก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อนายพสุธาจับเขา เย็ดเต็มแรงแถมถี่ยิบ เสียงการกระเด้าเย็ดดัง ปั๊กๆ ๆ ต้นน้ำที่เป็นร่างจำแลงท่านเทพถึงกับร้องครางเสียงหลง
        "โอ้วววว โอ้วววเชี่ยย เอ้ยมนุษย์ ผู้ชายเย็ดมันส์เหลือเกินโอ้ววว"เพราะแต่ละสโตรคที่พสุธาอัดเข้ามาไม่ใช่สโตรคสั้นๆเพราะเขาดึงโครตควยออกจนเกือบสุดความยาวแล้วกระทุ้งกลับเข้ามาจนมิดลา ด้วยความเร็วเหลือเชื่อ ปั๊ก ๆ ๆโดนเข้าไปขนาดนี้ต่อให้เป็ฯท่านเทพจำแลงมเริ่มจะกระเถิบหนีด้วยความเจ็บแสบรูเย็ด
        "หนีทำไมเล่า ท่านทเพอุตส่าจำแลงมาร่วมรักกับผม ต้องกระเด้าให้ท่านติดใจควยถึงจะถูก"สองพ่อลูกยิ้มเจ้าเล่ห์เขาล็อคตัวท่านเทพไว้แน่น แล้วกระแทกเย็ดต้นน้ำแบบไม่ปราณี นอกจากลิ้นแล้วเอวของสองพ่อลูกนี่ก็สุดยอด เย็ดแต่ละทีทั้งหนักหน่วงและรวดเร็ว โดนล็อกไปไหนไม่ได้ต้นน้ำก็เลยจาต้องนอนถ่างขารับโครตควยสีดำเขื่องของเขาอย่างไม่มีทางเลือก พอโดนจัดชุดใหญ่มันก็ผ่อนความแรงและความเร็ว
ลง ก่อนจะก้มลงดูดปาก และรสชาติควของหนุ่มต้นกล้าทำเอาต้นน้ำหลงไหลอย่างที่สุด ตัวตนระดับสูงดึงกับระงับความเงี่ยนไม่อยู่ ปลดปล่อยอารมณืตัวเองจากการปลุกอารมณ์ของสองพ่อลูก
        "โอ๊ยๆ โอ๊ยยยๆๆๆ"พสุธาดึงควยออกไปเสียงลำควยหลุดออกจากรูทวารดังพล็อก ก่อนเขาจะถูกจับให้คลานไปเอามือยันต้นไม้แห้งๆที่ยืนต้นตายมาแสนนานนับร้อยปี เขาถูกสั่งให้โก่งตูดเปลี่ยนเป็นต้นกล้ากระหน่ำเย็ดเข้าอย่างไม่ปราณี
        "โอ้ววว เชี่ย พ่อกับลูกช่างเหมือนกันเสียวจริง อูยยย"ต้นกล้าอายุในธรณีแห่งหมอกแม้จะเกิดมากในสภาพหนุ่มน้อยเจ็ดขวบแต่แห่งในเวลาจริงเขาคือหนุ่มหล่อวัย18 จังหวะการเย็ดเร้าร้อน ต้นกล้ากระแทกเย็ดร่างอันขาวผ่องแบบไม่กลัวควยหัก รูเย็ดอุ่นร้อนรัดควยแน่นยิ่งระแทกเท่าไหรก็ยิ่งสะใจ
        "โอย เย็ดเหี้ย เสียวเหี้ยๆ"เทพต้นไม้แห่งความยินดี สบถคำร้องเป็นภาษามนุษย์ เปร่งเสียงเร้าร้อน พร้อมกับการถูกสองพ่อลูกปรนเปรอสวาท เพื่อหวังจะได้กลืนกินน้ำแห่งชีวิตอีกครา พสุธาเสียบควยแทนบุตรชายดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูนอัดเอวกระแทกเย็ดเขาดูแล้วโคตรเซ็กส์ ยิ่งกล้ามแขนกล้ามอกลีนๆของหนุ่มวัยกลางคนเกร็งเขม็งตัวของเขาก็ยิ่งมีอารมณ์สุดๆ
        "ซี๊ดดด อูยยยท่านเทพครับ เอ้ยยน้องต้นน้ำพี่จะแตกแล้ว น้ำควยของพี่จะออกแล้ว"ต้นกล้าเกร็งแสดงความเสียว
        "อูยยยยย พ่อด้วยครับ น้ำควยพ่อจะออกเหมือนกัน"เทพต้นไม้แห่งความยินดี ตาลุกโชน สั่งร่างกายจำแลงให้รัดตอดควยของสองหนุ่มระรัวเนื้อในให้รัดแน่นขมิบรับควยที่กระทุ้งเข้ามา
        "โอย เย็ดแรงๆ เย็ดข้าแรงๆเลย "แต่แล้วเทพต้นไม้แห่งความยินดีคืนสภาพจากหนุ่มน้อยน่ารักวัยเจ็ดขวบกลายร่างเป็นปิศาจที่เคยกลืนกินวิญญาณของมนุษย์

ภาพที่น่าสะพรึงกลัวเผยตัวขึ้นต่อหน้าต่อตา ร่างเล็กบอบบางของเด็กชายวัยเจ็ดขวบเริ่มบิดเบี้ยว ผิวหนังที่เคยเนียนนุ่มเริ่มซีดเซียวและแตกลายออก เผยให้เห็นเนื้อหนังที่เน่าเปื่อยภายใน ดวงตาที่เคยใสซื่อกลับกลายเป็นสีแดงฉานราวกับเปลวไฟแห่งขุมนรก เสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาของเด็กน้อยดังก้องไปทั่วบริเวณ ขณะที่เขาพยายามต่อสู้กับพลังมืดที่กำลังกัดกินตัวตนของเขา

ร่างกายของเด็กชายขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อบวมโตขึ้นอย่างน่ากลัว กรงเล็บที่แหลมคมงอกออกมาจากปลายนิ้วมือ เสียงกระดูกหักดังขึ้นเมื่อเขาเปลี่ยนรูปร่าง ปีกสีดำขนาดใหญ่กางออกจากหลังของเขา บดบังแสงอาทิตย์จนมิด ร่างของปิศาจที่เคยกลืนกินวิญญาณมนุษย์กลับมาอีกครั้ง
        "อ๊ากกกก พวกมึงทำอะไรกับข้า ทำอะไร โอ๊วววว เจ็บแสลไปหมดเลย โอ้วววว"มันเปร่งเสียงทุรนทุราย สองพ่อลูกยืนเคียงข้างควยท่อนเขื่องยังคงตระหง่ายปลายถอกบานหลงเหลือคราบขาวของน้ำเชื้อ ด้านต้นกล้าก็เปลี่ยนร่างเป็นหนุ่มหล่อเหลาวัย18เช่นเดิม
        "กับดัก กับดัก แกสองคน ไอ้พวกปราบมาร ข้า ข้าจะฆ่าพวกแก"แต่สายไปเสียแล้ว น้ำมนต์เข้มข้นที่ถูกเตรียมไว้อย่างดีถูกสาดเข้าใส่ปิศาจร้ายโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว เสียงร้องโหยหวนอันน่าขนลุกดังก้องไปทั่วบริเวณ ร่างกายที่น่าสะพรึงกลัวของมันเริ่มถูกเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงที่มองไม่เห็น ร่างสูงใหญ่ที่เคยน่าเกรงขามค่อยๆ สลายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงเถ้าถ่านสีดำที่ปลิวไปกับสายลม
        "หึหึ....แค่ปิศาจกระจอก"พสุธาจับมือลูกชาย
        "หึหึกระจอกแต่พ่อก็เสียน้ำควยไปตั้งหลายน้ำถึงจะล่อให้มันเผยตัว"ต้นน้ำยิ้มกริ่ม เขาสองคนเผยสถานะอันแท้จริงการเดินทางเต็มไปด้วยอุปสรรคและอันตราย พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเหล่าภูตผีปีศาจมากมาย แต่ด้วยความสามารถและความกล้าหาญ พวกเขาก็สามารถเอาชนะมาได้ทุกครั้ง
        "ก็ช่วยไม่ได้น้ำควยวของพ่อมันอร่ย แม้แต่เอ็งก็ยังติดใจ ฮ่าๆ"พสุธายิ้มเผยความหล่อเหลา สองพ่อลูกสะบัดมือเสื้อผ้าก็แสดงออกมา พวกเขาสวมชุดสูทสีดำ และไม่คิดจะสวมใส่กางเกงใน
        "ควยตุงชะมัดเลยคับไปแล้วมั้งกางเกงตัวนี้"ต้นน้ำบ่นพรางเอามือจับขยำควยตัวเองเพื่ออวดคนเป็นพ่อ

        ณ ใจกลางเมืองหลวง ที่ซึ่งตึกระฟ้าและแหล่งธุรกิจน้อยใหญ่ตั้งตระหง่านเรียงรายกันอย่างหนาแน่น มีอาคารทันสมัยแห่งหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มันดูไม่แตกต่างจากอาคารสำนักงานอื่นๆ รอบข้าง แต่เบื้องหลังนั้น มันคือ สำนักงานใหญ่ของสำนักปราบมาร องค์กรลับที่คอยปกป้องโลกมนุษย์จากเหล่าอสูรกาย
        "คู่ปราบมาร แจ้งสถานะ ปิศารต้นไม้ราคะพันปี สลายตัวแล้ว"น้ำเสียงแจ้งของพนักงานชายช้วน แจ้งไปยังหัวหน้าใหญ่
        "เก่งสมคำล่ำลือจริงๆ"หัวหน้าใหญ่ของพวกเขาคือ คุณชาย อัคคี

        คุณชายอัคคี คือชายหนุ่มรูปงามผู้สืบเชื้อสายมาจากนักปราบมารรุ่นบุกเบิก ผู้ก่อตั้งสำนักปราบมารแห่งนี้  เขามีร่างกายสูงกำยำ ผิวขาวผ่องราวกับหิมะ  ดวงตาสีดำคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป  เส้นผมสีดำขลับตัดสั้นเรียบร้อย  แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือแววตาที่ลุกโชนราวกับเปลวเพลิง  บ่งบอกถึงพลังเวทมนตร์อันแข็งแกร่งและจิตวิญญาณที่เร่าร้อน
        อัคคีเป็นผู้นำที่ทรงเสน่ห์และน่าเกรงขาม  เขามีความเฉลียวฉลาด มีไหวพริบ และเด็ดขาด  เข้มงวดในการฝึกฝนลูกน้อง แต่ก็มีความเมตตาและยุติธรรม  เขาเป็นที่เคารพรักของเหล่านักปราบมารทุกคน

        เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเหล่าอสูรกาย อัคคีจะเปลี่ยนเป็นคนละคน  แววตาที่เคยอ่อนโยนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว  ร่างกายจะเปล่งประกายออร่าสีแดงเพลิง  พลังเวทมนตร์ที่ไร้ขีดจำกัดจะถูกปลดปล่อยออกมา  เขาจะต่อสู้ด้วยความดุดันและเด็ดขาด  ไม่เคยปราณีศัตรู

        แม้ภายนอกจะดูเย็นชาและแข็งแกร่ง  แต่อัคคีก็มีด้านที่อ่อนโยนและเปราะบางซ่อนอยู่  เขาแบกรับความกดดันและความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงไว้บนบ่า  เขาต้องปกป้องโลกมนุษย์จากเหล่าอสูร  และต้องดูแลเหล่านักปราบมารให้ปลอดภัย

        อัคคีคือแสงสว่างที่นำทางเหล่านักปราบมาร  เขาคือผู้ที่ทุกคนเชื่อมั่นและศรัทธา  เขาคือคุณชายใหญ่แห่งสำนักปราบมาร  ผู้ที่จะสืบทอดเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษ  และปกป้องโลกใบนี้ต่อไป
        "ส่งรางวัลให้พวกเขาตามต้องการ และยกเลิกการสืบค้นประวัติของพวกเขา"อัคคี ยอมทิ้งความอยากรู้อยากเห็น พวกเขาทำงานมากว่าพันปี เพื่อรักษาความสมดุลของโลกใบนี้


อื่นๆ เข้าไปหาในคลังนิยายของSharnon

nuangnut1996

สนุกมากครับ

takeshi

ขอบคุณ

manuswin

ขอบคุณครับ

thefriday

ขอบคุณครับ

manuswin

ขอบคุณครับ

เบญจมาศ

ไปหาจากที่หนายยย

manuswin

ขอบคุณครับ

sawatsri

งง ภูผา หรือ ต้นกล้า

papae5za

ตอนท้ายคนที่ถูกเผา ต้นน้ำหรือต้นกล้า งงอ่า

manuswin

ขอบคุณครับ

manuswin

ขอบคุณครับ

lekthai

สนุกเพลิน ขอบคุณ

jor686868

เยดกันได้มันส์มากหุๆ

ต้นIM

ขอบคุณครับ

suttapat

ดี

premakung

แฟนตาซีเสียวซ่านมากไ

netnet132526

จิดตามนะ

guwin001

ขอบคุณครับ

peckza_ha

ขอบคุนมากคร้าบ น่าติดตาม