อาญา(รัก)ต้องห้าม ตอนที่ 2 กวีแห่งรักเพลงยาว

Maximam

...ยามเช้าฟ้าครึ้มฝน ในใจตนดูหม่นหมอง
พบสุขเมื่อได้มอง     หน้านวลน้องในสวนจันทร์
บุหงาส่งกลิ่นหอม     ฟุ่งขจรไปทั่วกัน
ผีเสื้อแมลงนั้น       ต่างพัวพันรุมสุมตอม...

"ือื้อหือ ลูกชายฉัน กินศรีปราชญ์ หรือสุนทรภู่เข้าไปเนี่ย"
"ป๊า เข้ามาเงียบๆเขินหมด"
น้ำมนต์เอ่ยขึ้นเมื่อป๊าบอลแอบหย่องเบามาอ่านกาพย์
"แล้วมานั่งทำไรคนเดียวลูก แอบดูใครในสวนจันทร์"
สวนจันทร์สวนหย่อมข้างบ้านด้านทิศใต้ของเรือนใหญ่ที่บอลอยู่กับบลูกและ
เจ้าสัวแม็กซ์
"ผมทำการบ้านหนะป๊า อาจารย์สั่งให้เขียนเพลงยาวเป็นโปรเจ็คของวิชา
ภาษาไทยก็เลยมานั่งมุมนี้มองสวนจันทร์"
น้ำมนต์ตอบป๊าแต่สายตานั้นกลับไปอยู่ที่ต้นกล้าที่ออกไปนั่งเล่นและนั่งเขียนงาน
อยู่ในสวนจันทร์โดยมีอาร์ตอยู่เป็นเพื่อน บอลที่ยกของว่างมาให้ลูกชายที่มองออก
ว่าทั้งสองแอบมองกันอยู่จึงไม่กวนต่อ แต่แล้วก็มีมารมาผจญเมื่อแมลงร้ายอย่างวายุ
เดินเข้ามาในสวน เขาที่ไม่เคยได้เห็นต้นกล้าตอนโตก็เลยจำไม่ได้
"สวัสดีครับ พี่ชายรอง"
อาร์ตเอ่ยทัก วายุจึงตอบว่า...
"หวัดดีน้องพี่ ว่าแต่นี่ใครกัน ไม่เคยเห็น ทำไมไม่ยกมือไหว้ข้าในฐานะลูกเจ้าสัว"

ต้นกล้าหลุดขำออกมา วายุจึงถามกลับว่า...
"นี่ กล้าดียังไงมาหัวเราะใส่เรา เราไม่ได้ใจดีอย่างคนตึกใหญ่นะ"
วายุทำทาทีโมโหต้นกล้าจึงตอบไปว่า...
"ไม่มีใครไม่รู้จักคุณชายรองแห่งตระกูลเจริญทรัพย์ไพศาลของอาณาจักรมังกร
หากเราอายุน้อยกว่าคุณชายก็คงยกมือไหว้เช่นเดียวกับอาร์ต สวัสดีครับ
คุณชายรอง"
ต้นกล้าเอ่ยทักทายแต่ไม่ได้ยกมือไหว้ เเล้วหันไปเขียนงานต่อวายุจึงถามอาร์ตว่า...
"อาร์ต นี่ใครกับเพื่อนพี่ใหญ่เหรอ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้า"
"ใช่ครับ คนนี้คือเพื่อนสนิทที่สุดของพี่ชายใหญ่นานๆ จะมาที่นี่ครับ"
"อะ แล้วตกลงเขาเป็นใครกันแน่"
"เขาคือหลานของป๊าบอล ลูกชายลุงเสือครับ"
อาร์ตพูดเท่านี้วายุก็ถึงกับอึ่งและอิจฉาพี่ใหญ่อย่างน้ำมนต์ที่แน่นอนครับว่า
อย่างไรคู่นี้ก็ต้องไม่พ้นกันแน่ เขาจึงออกลายเจ้าชู้ต่อว่าที่เมียของพี่ชาย
"อ้าว นี่อย่าบอกนะว่าพี่ต้นกล้า โหเจอล่าสุดตอนนั้นพี่อยู ม.3 นี่ พี่หล่อ
และน่ารักขึ้นมากเลยนะครับ ผมหละอิจฉาเฮียใหญ่จริงๆ"
"ขอบคุณนะครับที่เอ่ยชม ถ้าไม่เป็นการรบกวน พี่ขออยู่เงียบๆสักครู่นะครับ"
ต้นกล้าเอ่ยไล่ได้แบบนุ่มนวลมาก สมกับการที่เป็นหลานอาบอลจริงๆ

เดี๋ยวเรามาทำความรู้จักกับตัวร้ายอย่างวายุกันก่อนนะครับ "วายุ" เป็นลูก
ของเจฟที่เกิดจากการอุ้มบุญโดยที่แม็กซ์ไม่ได้อนุญาตให้มี แต่ด้วยความที่
บอลขอไว้ บวกกับตอนนั้นน้ำมนต์มีความผิดปกติของเกร็ดเลือดแม็กซ์เลย
ต้องยอมให้เจฟเลี้ยงลูกคนนี้ไว้ได้ และอีกคน"กังหัน" พระรอง สายเลือดตรง
ที่เกิดจากแม็กซ์และวุ้นเส้น กังหันคือคนที่มีสิทธิ์โดยชอบธรรมแต่ว่าวุ้นเส้น
ไม่ได้ต้องการเข้ามาแย่งชิงกับใคร กังหันจึงอยู่ในฐานะคุณชายสามของบ้าน
หวังว่าคนอ่านคงไม่งงกันนะครับ

เข้าเรื่องต่อ เมื่อบอลเห็นว่าวายุทำทีจะไม่ออกห่างและอาร์ตคงช่วยอะไรมาก
ไม่ได้เพราะต่างฐานะ บอลจึงเดินออกมาพร้อมกับม่อนน้องชายคนเล็กของ
แม็กซ์.....
"อ้าวต้นกล้ามาอยู่นี่นี่เองอาก็นึกว่าทำการบ้านอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับเจ้าน้ำมนต์"
"สวัสดียามเช้าครับป๊าใหญ่ อาเจ็ก"
วายุเอ่ยทักบอลและม่อน บอลจึงถามต่อว่า...
"สวัสดี ออกมาเดินเล่นหรือไงวายุ"
"ใช่ครับป๊าใหญ่ นั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คงได้เจอกันอีกนะครับพี่กล้า"
"ได้ครับ คคราวหน้าพี่คงต้องชวนพี่ใหญ่ของเธอ และน้องสามมาด้วย พี่น้อง
จะได้อยู่พร้อมๆหน้ากัน เจ้าสัวน่าจะมีความสุข"
วายุเดินหน้าเสียออกไป ม่อนจึงพูดขึ้นว่า...
"นิ่งๆแต่คม แบบนี้สิสำเนาถูกต้องของพี่บอลจริงๆ"
"ขอโทษนะครับคุณอา อาเจ็ก มองดูก็รู้กันใช่ไหมครับ"
"ชัดเจน"
ม่อนตอบแบบไม่คิด หลังจากนั้นม่อนก็ขอตัวออกไปธุระกับไผ่บอลจึงนั่งร่วมโต๊ะ
กับหลานและลูกบุญธรรม
"ทำการบ้านหรือไงเรา"
"ใช่คครับคุณอา วิชาภาษาไทย เขียนเพลงยาว นี่ให้อาร์ตช่วยก็ยังไปต่อไม่ได้
เลยครับ"
"จริงครับป๊า เห็นว่าพี่กล้าหันไปเจอคนตรงริมหน้าต่างแล้วพอนึกออก แต่ดันมี
คนเข้ามาซะก่อนนี่"
"นั้นหนูกล้าลองต่อกลอนบทนี้สิ"
บอลส่งกระดาษที่น้ำมนต์ลอกมาให้ส่งให้กับต้นกล้า ต้นกล้ารู้เลยครับว่าใครเขียน
"พรรณาแบบนี้ น้ำมนต์ใช่ไหมครับ"
"รู้ด้วย"
"ลายมือแบบนี้เขาชอบเขียนครับ แบบลายมือสมัยอยุธยา แล้วยิ่งความเจ้ากลอน
แห่งกวี เกรด 4 ภาษาไทย มีเขาคคนเดียวครับอา"
"ก็ใช่นะ น้ำมนต์มีความชอบกาพย์ โครง กลอนมาตั้งแต่เด็ก เขาชอบอ่าน
กาพย์เห่เรือของเจ้าฟ้ากุ้ง"
"จริงครับคุณอา เขาเคยประกวดขับเสภากาพย์เห่เรือแล้วชนะด้วย"
บอลมองดูต้นกล้าชื่นชมน้ำมนต์เช่นเดียวกับอาร์ต บอลจึงถามว่า...
"แล้วเราไม่ถนัดหรือ"
"ไม่เลยครับคุณอา ชอบตัวเลข และวิทย์มากกว่า"
"อ้าวแล้วแบบนี้การบ้านจะเขียนได้หรือ ให้น้ำมนต์ช่วยไหม"
"อย่าเลยครับ ไปกวนเขาเดี๋ยวจะเสียงานวิชาที่ชอบ กล้าลองแต่งดูก่อน"
ต้นกล้าลองอ่านดูก็รับรู้ได้ว่าน้ำมนต์แอบมองเขาอยู่จึงแต่งกาพย์นี้ขึ้นมา
และแล้วต้นกล้าก็เริ่มเขียนงานออกทันที
...บุปผาโชยส่งกลิ่น    แมลงดิ้นต่างอยากหอม
โอ้เจ้าพวงพยอม       อย่าได้ยอมให้ใครชม
เดชะเจ้าของสวน       ออกมากวนจึงภิรมย์
หมายใจให้ได้ยล       เพียงหนึ่งคนที่ใฝ่ปอง...

เมื่อน้ำมนต์และต้นกล้าส่งงานพร้อมกันครูเพ็ญศรีที่วันนี้รับหน้าที่สอนแทน
ครูวรรณาในวิชาภาษาไทย จึงพูดขึ้น...
"น้ำมนต์ ต้นกล้า"
"ครับครู"
"นอกจากชื่อของเธอจะคล้องจองกัน กาพย์ของเธอสองคนมันยังคล้องและ
เชื่อมต่อกันได้เป็นเพลงยาวที่หนุ่มสาวสมัยกรุงศรีเขียนจีบกัน"
น้ำมนต์ จึงแก้ต่างไปว่า....
"ครูครับ บังเอิญ บังเอิญมากกว่า"
"บังเอิญหรือตั้งใจ เธอสองคนเล่นเพลงยาวมีโทษสถานใด"
"เดี๋ยวครู ครูครับ นี่ยุคกรุงเทพมหานคร ไม่ใช่กรุงเทพทวารวดีศรีอโยธยา
ครูจะประหารเพื่อนผมไม่ได้"
กัสเพื่อนของน้ำมนตืและต้นกล้าพูดขึ้น ครูเพ็ญศรีจึงสวนกลับว่า...
"อ๊ายย นายกัส เริส ต่อปากต่อคำดีมา ครูจะลงโทษเพื่อนเธอทั้งสองให้ลง
ประกวดเขียนเพลงยาวในงานอนุรักษ์ไทย ถ้าชนะครูดีใจ ถ้าแพ้ นายกัส
นายเจเจ นายบีม และนายโจ้ ไปซ่อมแปลงผักและโรงเกษตรให้ครู"
"เดี๋ยวนะครูทำไมต้องเป็นผม 4 คน"
เจเจเอ่ยถาม ครูเพ็ญศรีจึงตอบว่า....
"เพราะเธอคือเพื่อนพระเอกนายเอกไง จบไหม นายเจเจ"

...ยามเช้าฟ้าครึ้มฝน ในใจตนดูหม่นหมอง
พบสุขเมื่อได้มอง     หน้านวลน้องในสวนจันทร์
บุหงาส่งกลิ่นหอม     ฟุ่งขจรไปทั่วกัน
ผีเสื้อแมลงนั้น        ต่างพัวพันรุมสุมตอม...
...บุปผาโชยส่งกลิ่น    แมลงดิ้นต่างอยากหอม
โอ้เจ้าพวงพยอม       อย่าได้ยอมให้ใครชม
เดชะเจ้าของสวน       ออกมากวนจึงภิรมย์
หมายใจให้ได้ยล       เพียงหนึ่งคนที่ใฝ่ปอง...
...จันทราคู่ราตรี       ก็ยังมีคู่เคียงมอง
ลำธารคู่ปลาทอง       วิหคล่องคู่นภา
อยากมีคู่ต้องหา       เคียงกายาทุกวันคืน
รักสมใจเริงรื่น         ปิติชื่นเกี่ยวสัมพันธ์
...ถึงมีมหาโทษ        เพลิงพิโรธเผาโลกันตร์
รักเรายังสุขสันต์       แม้เหลือควันเถ่าธุลี
ความตายไม่พรากหนี   รักเรานี้นิรันดร์กาล
ตราบให้นานเท่านาน    เป็นตำนานเล่าต่อเอ่ย...
(กาพย์Maximamเป็นผู้เขียน ห้ามนำไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต)
และแล้วผลงานของทั้งคู่ก็เเต่งจนจบโดยที่ทั้งคู่มานั่งเขียนและคิดงานประกวด
ที่วัดไชยวัฒนาราม อยุธยา ดินแดนแห่งตำนานรักต้องห้ามในวังหลวง...
"ในที่สุดก็แต่งจบสักทีเนอะ เอ้าเป็นไรน้ำมนต์"
น้ำมนต์นั่งน้ำตาคลอจนต้นกล้าเป็นห่วง น้ำมนต์จึงบอกต้นกล้าไปว่า..
"เปล่าครับ แค่ตอนจบมันเศร้าแต่ก็ก็มีพลังบางอย่าง ไม่ว่าจะชนะหรือไม่กาพย์นี้
จะเป็นที่หนึ่งของเราสองคนตลอดไป"
"น้ำมนต์"
"ผมสัญญา ว่าผมจะมั่นคงในรักเฉกเช่นเจ้าฟ้ากุ้งและเจ้าหญิงสังวาลย์ ถึงแม้
ความตายก็พรากเราไม่ได้เช่นกัน"
"ต้นกล้าก็เช่นกัน ชาตินี้หรือชาติไหนผมขอมีคนรักที่ชื่อน้ำมนต์เพียงคนนี้คนเดียว"
เมื่อสิ้นเสียงของทั้งคู่ ฟ้าดินก็เป็นสักขีพยานเสียงฟ้าคำรามกึกก้องเหมือนว่ารับรู้
ในคำอธิฐานของต้นกล้าและน้ำมนต์ นี่ใช่ไหมครับความรักที่แท้จริง รักเดียว
ใจเดียวที่ยังหลงเหลือ ถึงแม้จะเป็นแค่ในนิยายก็เถอะ

เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพ
น้ำมนต์ก็พาต้นกล้ากลับมาที่คอนโดของต้นกล้าซึ่งคืนนี้น้ำมนต์ดูท่าไม่กลับบ้านแน่
"ส่งกล้าแล้วน้ำมนต์ก็กลับเถอะ เดี๋ยวคุณอาจะเป็นห่วง"
"ไม่หรอกไไลน์บอกแล้วว่าคืนนี้ค้างที่ไหน"
"ใครให้ค้าง"
"ผมไงอนุญาตตัวเอง เตียงนอนนี่นุ่มดีนะ"
น้ำมนต์บุกเดินเข้าไปในห้องนอนของต้้นกล้าแล้วล้มตัวนอน ต้นกล้าจึงพูดว่า...
"นี่นาย กล้าบุกเข้าห้องนอนเราเลยเหรอ รองเท้าก็ไม่ถอด"
"ที่นอนหอมดีจัง ว่าแต่ยังไม่เคยมีใครเข้ามานอนใช่ไหม"
"มีแล้ว"
"ใคร มันเป็นใคร"
น้ำมนต์ถึงกับควันออกหูเมื่อโดนต้นกล้าอำ...
"มันเป็นลูกเจ้าสัว ตอนนี้มันนั่งควันออกหูอยู่บนเตียง"
"หืม หลอกผมเหรอ มานี้"
"เอ๊ยย นาย น้ำมนต์ถอดรองเท้าก่อน โอ๊ยยย นาย นาย"
และแล้วปฏิบัติการสำเร็จความใคร่เพียงภายนอกก็เริ่มต้นอีกครั้งคราวนี้ ต้นกล้า
มีทักษะจึงลงลิ้นให้น้ำมนต์จนอ่อนระทวยอยู่บนเตียง
"โอ๊ยย โอ๊ยยยกล้า โอ๊ยยยย โอ๊ยยย"
ดูท่าเขาทั้งคู่จะเป็นงานกันไว้นะเนี่ย.....
"อย่าน้ำมนต์ อย่าเพิ่งยัด"
"ทำไมไม่ยัดแค่ถูๆไถๆ"
"ไม่เอากล้าไม่ ไม่ได้เตรียมพร้อม และก็ยังไม่พร้อมด้วย แค่ภายนอกเถอะนะ"
"ไม่ได้ครับ ผมพร้อมมากตอนนี้ จับดูดิแข็งขนาดไหน"
"น้ำมนต์ น๊าครับ นะนะนะ ภายนอกก่อนนะ"
น้ำมนต์เจอเสียงอ่อนแบบนี้แน่นอนครับว่า ยอม .....
ใจเย็นนะครับคนอ่านเขายังเด็กอยู่ให้เขาเรียนรู้แค่ภายนอกก่อนเนอะ เอาใจลุ้น
กันต่อนะครับว่าความรักของทั้งคูุ่จะเเป็นอย่างไรต่อไป...

Nukinho

สนุกมากครับ ขอบคุณครับ

Anavin

nuangnut1996

สนุกมากครับ

eg1

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณมากครับ