บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.7 ตลาดเช้า

Porschekub

คำเตือนเนื้อหา: เรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ประกอบด้วยฉากเพศสัมพันธ์ที่โจ่งแจ้ง การบังคับจิตใจ การข่มขืน ความสัมพันธ์ที่ไม่ยินยอม และการยอมจำนน เรื่องนี้ท้าทายความเชื่อเกี่ยวกับความงาม ความปรารถนา และอำนาจ เมื่อชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบถูกดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ขัดต่อบรรทัดฐานของสังคม ตัวละครที่สังคมอาจมองว่า “ไม่น่าดึงดูด” ยังมีความปรารถนาและแรงต้องการเช่นเดียวกับคนอื่น การใช้ภาพเหมารวมในเรื่องมีจุดประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นประเด็นที่มักถูกมองข้าม โดยไม่ได้มีเจตนาสร้างความเกลียดชังหรือลดคุณค่าของตัวละครใด ๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

บรรยากาศยามเช้ามืดยังคงเงียบสงัด ห้องของวิคเตอร์ถูกปกคลุมด้วยความมืดสลัว ร่างสูงใหญ่ของเขาขยับเล็กน้อย ผ้าห่มที่คลุมกายเลื่อนหลุดไปเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แน่นกระชับ ร่างกายของนักกีฬาว่ายน้ำระดับชาติที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างเข้มข้นแม้จะอยู่ในความมืด
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้วิคเตอร์ถอนหายใจ เขารู้ดีว่ามันเป็นสัญญาณให้เริ่มต้นอีกวันหนึ่งของการฝึกซ้อมที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นจังหวะที่เขาคุ้นเคย นี่คือเส้นทางที่เขาเลือก และความมุ่งมั่นที่จะชนะในโอลิมปิกทำให้ทุกเช้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่กดดัน ร่างกายที่สง่างามและทรงพลังของเขาลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ที่รออยู่
เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังตามมาอย่างทันเวลา “วิคเตอร์จ๊ะ ตื่นหรือยัง?” เสียงนุ่มของยายแป๊ดดังลอดเข้ามาจากอีกฝั่งของประตู
“ครับ ตื่นแล้ว” วิคเตอร์ตอบกลับขณะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เสียงของเขายังแหบพร่าจากการนอนหลับ
ประตูเปิดออก ยายแป๊ดเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า “แป๊ดเตรียมชุดให้คุณแล้วค่ะ วันนี้เราจะไปตลาดกันก่อนที่จะซ้อมช่วงบ่ายนะคะ ใส่ชุดนี้เลยนะคะ จะได้สบายๆ”
เธอส่งชุดว่ายน้ำสีดำรัดรูปมาให้ พร้อมกับเสื้อยืดสีขาวบางๆ กับกางเกงบอลขาสั้นสีขาว วิคเตอร์รับชุดมาอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องใส่กางเกงว่ายน้ำ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก
“ทำไมต้องใส่ชุดนี้ครับ?” วิคเตอร์ถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“แป๊ดว่าใส่สบายดีค่ะ แถมเผื่อคุณอยากไปซ้อมต่อที่สนามพอดีเลย” ยายแป๊ดอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่วิคเตอร์ก็ยอมตามที่บอก เขาเดินกลับเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
วิคเตอร์สวมกางเกงว่ายน้ำรัดรูปที่แนบชิดกับสะโพกและต้นขาที่หนาแน่นของเขา กางเกงว่ายน้ำสีดำขับเน้นรูปร่างที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก ความขาวเนียนของผิวที่ตัดกับสีดำของกางเกงว่ายน้ำยิ่งทำให้ร่างกายของเขาดูสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น เขาใส่เสื้อยืดสีขาวบางๆ และกางเกงบอลสีขาวสั้นทับลงไป แต่เนื้อผ้าบางนั้นก็ไม่สามารถปิดบังรูปทรงของก้นที่กลมกลึงและกล้ามเนื้อขาที่หนาได้ ชุดนี้ทำให้เขาดูหล่อเหลาอย่างเป็นธรรมชาติ แม้จะใส่เพียงชุดสบายๆ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาดูโดดเด่นและดึงดูดสายตา
วิคเตอร์เดินลงมาชั้นล่างหลังจากแต่งตัวเสร็จ พบลุงสมชาย คนขับรถวัยกลางคนที่ทำงานกับครอบครัวมาตั้งแต่เขาเด็กๆ ลุงสมชายเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างวิคเตอร์ในช่วงที่ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป เมื่อแม่ของเขา วรรณา นักธุรกิจหญิงคนเก่งที่ประสบความสำเร็จ ต้องหย่าร้างกับสามีและดูแลลูกชายตามลำพัง ด้วยตารางการทำงานที่ยุ่งเหยิง วรรณามักไม่ค่อยมีเวลาให้วิคเตอร์มากนัก แต่เธอใส่ใจเรื่องการซ้อมว่ายน้ำของลูกชายเสมอ โดยจ้างลุงสมชายคอยขับรถพาวิคเตอร์ไปซ้อมทุกวัน
เมื่อประมาณสามสัปดาห์ก่อน วรรณาได้จ้างยายแป๊ด มาดูแลบ้าน ยายแป๊ดเป็นแม่ค้าในตลาดท้องถิ่นที่มีชื่อเสียงเรื่องการดูแลอาหารสุขภาพ เธอมีประสบการณ์ในการดูแลคนและมีความใส่ใจในเรื่องอาหารการกิน ยิ่งทำให้คุณวรรณามั่นใจว่ายายแป๊ดจะดูแลวิคเตอร์ได้ดี
วิคเตอร์นั่งลงในรถของลุงสมชาย ขณะที่ยายแป๊ดพูดอย่างอารมณ์ดี “วันนี้เราจะแวะไปตลาดก่อนนะจ๊ะ แป๊ดจะเลือกของสดๆ มาทำอาหารเช้าให้คุณ รับรองว่าจะมีแรงซ้อมเต็มที่แน่ๆ”
“ครับ” วิคเตอร์ตอบสั้นๆ ขณะที่ลุงสมชายขับรถออกจากบ้าน
เมื่อวิคเตอร์และยายแป๊ดขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ลุงสมชายก็ขับรถออกไปตามถนนที่เงียบสงบในยามเช้า วิคเตอร์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเรียบง่าย ไม่ได้คิดอะไรมาก รถยนต์คันใหญ่เคลื่อนผ่านถนนเล็กๆ ของหมู่บ้าน ก่อนจะเข้าสู่เส้นทางที่ทอดยาวไปยังตลาด
ในขณะที่รถเคลื่อนผ่าน วิคเตอร์ไม่ได้ใส่ใจกับการสนทนาของยายแป๊ด เขากลับคิดถึงการฝึกซ้อมทั้งวันที่จะมาถึง โค้ชและเพื่อนร่วมทีมของเขารออยู่ที่สนาม แม้ว่าวันนี้จะมีภารกิจพิเศษไปตลาด แต่เขาก็ไม่ลืมว่าการฝึกซ้อมสำคัญแค่ไหน
“แป๊ดว่าคุณจะสนุกกับการเดินตลาดนะคะ คนเยอะดี” ยายแป๊ดพูดขึ้นขณะมองไปทางวิคเตอร์ที่นั่งนิ่ง
“ครับ” วิคเตอร์ตอบเบาๆ เขาไม่ได้สนใจเรื่องตลาดมากนัก เขากลับสนใจเรื่องการฝึกซ้อมมากกว่า แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา
เมื่อมาถึงตลาด วิคเตอร์และยายแป๊ดก้าวลงจากรถ วิคเตอร์รู้สึกถึงสายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่าน สัมผัสเนื้อผ้าบางๆ บนผิวของเขาทำให้เขารู้สึกถึงความเย็นเล็กน้อย เขาไม่ได้สังเกตถึงการจ้องมองของคนที่อยู่รอบข้าง แต่เสื้อผ้าสีขาวที่เขาใส่กลับดึงดูดสายตาอย่างไม่ตั้งใจ
ตลาดเช้าในวันนี้คึกคักกว่าปกติ วิคเตอร์เดินตามหลังยายแป๊ดอย่างไม่เต็มใจนัก แสงแดดเริ่มจางๆ ในเช้านี้ แต่เขาก็เริ่มรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ไหลออกมาตามแผ่นหลังและแผ่นอก เสื้อยืดสีขาวบางๆ ที่เขาสวมอยู่ดูจะไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรมากนัก เมื่อเนื้อผ้าที่แนบลู่กับผิวเนียนกล้ามของเขา กางเกงบอลสีขาวบางที่ถูกใส่ทับกางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปก็ยิ่งทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของสะโพกและขากลายเป็นจุดสนใจ ก้นกลมของเขาโผล่เด่นเมื่อกางเกงรัดแน่นจากการเคลื่อนไหวแต่ละก้าว
“คุณวิคเตอร์รู้ไหมคะว่าคุณวรรณาเขารักคุณมากแค่ไหน” ยายแป๊ดพูดขึ้นเสียงดังพอให้วิคเตอร์ได้ยิน ขณะที่เธอเดินนำทางไปยังแผงขายผลไม้ในตลาด
วิคเตอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย หันไปมองยายแป๊ดด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้ตอบอะไร
“คุณแม่ของคุณจ้างแป๊ดมาดูแล เพราะท่านไม่ค่อยได้อยู่บ้านเลยช่วงนี้” ยายแป๊ดพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แป๊ดรู้จักวิคเตอร์ตั้งแต่ยังเด็กแล้วนะคะ... สมัยก่อน เวลาคุณพ่อคุณแม่ของคุณออกงานสังคมด้วยกัน แป๊ดก็มักจะเห็นข่าวครอบครัวคุณอยู่บ่อยๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่หย่ากัน แป๊ดก็เห็นคุณหายไปจากสื่ออยู่พักใหญ่ จนกระทั่งคุณกลับมาเป็นข่าวอีกครั้ง ตอนที่แข่งทีมชาติน่ะค่ะ”
วิคเตอร์ไม่ได้ตอบอะไรทันที คำพูดของยายแป๊ดทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาพูดถึงพ่อแม่ของเขา โดยเฉพาะเรื่องหย่าร้าง ยิ่งทำให้เขานึกถึงความเจ็บปวดในวัยเด็ก
“คุณแม่ของคุณนะคะ ถึงจะยุ่งแค่ไหน แต่ท่านก็ห่วงคุณเสมอเลยค่ะ ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ” ยายแป๊ดเสริมด้วยน้ำเสียงอบอุ่นราวกับคนในครอบครัว
วิคเตอร์เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับการที่ยายแป๊ดรู้เรื่องส่วนตัวของเขามากมายกว่าที่คิด แต่ในใจลึกๆ เขาก็รู้ว่าคำพูดนั้นมีความจริงอยู่
ขณะที่พวกเขาเดินผ่านแผงขายผลไม้ เสียงแหลมของ พี่อ้อย กะเทยแก่ที่ขายผลไม้ดังขึ้น “อุ๊ย! นี่นักกีฬาคนนั้นใช่ไหมจ๊ะ? หล่อขนาดนี้กินผลไม้อะไรถึงได้ดีขนาดนี้คะ?” พี่อ้อยทาปากสีแดงสดเกินพอดี ยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่หักแหว่งเล็กน้อย เธอพูดพลางกวาดสายตามองร่างกายของวิคเตอร์อย่างเปิดเผย
วิคเตอร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับสายตาของพี่อ้อย แต่เขายังคงยิ้มตอบอย่างสุภาพ แม้ภายในใจจะรู้สึกถูกล่วงละเมิดโดยการจ้องมองนั้น ยายแป๊ดหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับพี่อ้อยด้วยความภูมิใจ “วิคเตอร์น่ะ แป๊ดซื้อผลไม้ของพี่อ้อยให้เขากินทุกวันเลยค่ะ”
วิคเตอร์พยายามจะยิ้มและทักทายอย่างสุภาพ แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกถึงความฝืนใจ เขาพยายามรักษามารยาททั้งที่รู้สึกไม่สบายใจ
จากนั้นไม่ไกลนัก ยายแป๊ดพาวิคเตอร์ไปยังแผงขายผักของ ป้านง หญิงสูงวัยผอมเกร็ง อายุ 62 ปี ที่ฟันหลอเกือบครึ่งปาก เธอมองร่างของวิคเตอร์ด้วยรอยยิ้มกว้างที่เผยให้เห็นฟันที่หายไป “แหม หล่อขนาดนี้ กินผักจากร้านป้าทุกวันแน่ๆ ดูสิ ขาแข็งแรงขนาดนี้เพราะกินผักจากร้านป้าแน่นอน!”
วิคเตอร์ยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยตามปกติ “ครับ กินผักทุกวันครับ” เขาตอบอย่างสุภาพ แม้ว่าในใจจะรู้สึกเหมือนถูกมองเป็นสัตว์ทดลอง ยายแป๊ดหัวเราะเบาๆ ข้างๆ อย่างภาคภูมิใจที่เห็นวิคเตอร์ทำตัวสุภาพเช่นนี้
ขาของวิคเตอร์แข็งแรงและเต็มไปด้วยพลัง แต่ในขณะเดียวกันเขากลับรู้สึกอ่อนแอและไร้พลังในขณะที่ถูกจ้องมองและถูกวิจารณ์จากแม่ค้าเหล่านี้
เมื่อพวกเขาเดินไปถึงแผงขายเนื้อของ ป้าแสง หญิงชราร่างอ้วนที่ดูเหมือนจะครอบครองทั้งแผงด้วยร่างที่เทอะทะของเธอ ป้าแสงมองร่างกายของวิคเตอร์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และยิ้มอย่างพอใจ “เนื้อที่ป้าขายให้หนุ่มคนนี้กินทุกวันแน่ๆ แข็งแรงแบบนี้เพราะกินเนื้อจากร้านป้าใช่ไหมจ๊ะ?”
วิคเตอร์พยักหน้าอีกครั้ง ขณะที่รู้สึกถึงความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นทุกครั้งที่ถูกถามและถูกจ้องมอง แต่เขายังคงพยายามตอบอย่างสุภาพเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตา
แม้ว่าร่างกายของเขาจะตอบสนองต่ออาหารที่เขากินเข้าไปอย่างสมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อแน่นและแข็งแรง แต่จิตใจของเขากลับรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองและถูกล่วงละเมิดในทุกการกระทำ
เมื่อเดินผ่านแผงขายเนื้อไปแล้ว วิคเตอร์ก็รู้สึกถึงเหงื่อที่เริ่มไหลท่วมไปทั่วร่างกาย เสื้อยืดสีขาวที่เขาสวมอยู่เริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ กล้ามเนื้อแน่นที่แผ่นอกและหน้าท้องของเขาเผยให้เห็นได้ชัดเจนผ่านเสื้อบางๆ ยายแป๊ดหันไปมองเขาและยิ้มอย่างพอใจ ขณะที่เธอเดินนำหน้า วิคเตอร์รู้สึกได้ว่าสายตาของผู้คนในตลาดนี้ไม่ได้ละไปจากร่างของเขาเลย
แม้ว่าในใจลึกๆ วิคเตอร์จะรู้สึกเหนือกว่าคนในตลาดนี้ ทั้งในแง่ของร่างกายและวัย แต่เขากลับไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าความรู้สึกนี้อาจจะถูกท้าทายในอนาคต เมื่อทุกอย่างที่เขาคิดว่าเขาควบคุมได้อาจพลิกกลับกลายเป็นเขาที่ต้องอยู่ใต้อำนาจของคนเหล่านี้แทน
หลังจากเดินผ่านแผงขายเนื้อและของเก่า วิคเตอร์กับยายแป๊ดเดินต่อไปยังโซนอื่นของตลาด ขณะที่ลุงสมชายขับรถวนมารับพวกเขา สายตาของคนในตลาดยังคงจ้องมองวิคเตอร์อย่างไม่ลดละ แม้เขาจะอยากออกจากที่นี่เร็วๆ แต่ยายแป๊ดกลับดูสนุกสนานกับการทักทายพ่อค้าแม่ค้าไปเรื่อยๆ
ขณะที่พวกเขาเดินไปถึงแผงขายขนมของ ป้าจิต หญิงชราร่างอ้วนที่ดูจะกินพื้นที่แผงไปเกือบครึ่งหนึ่งด้วยร่างที่หนาของเธอ “แป๊ดๆ นี่น้องหล่อมาด้วยเหรอจ๊ะ! ขนมไทยหวานๆ ของป้าอร่อยแน่นอน กินแล้วจะมีแรงแข็งแรงแบบนี้เองใช่ไหม?”
ป้าจิตยิ้มกว้างจนฟันหลอๆ ของเธอโผล่ออกมา ขณะที่เธอหยิบถาดขนมมาให้ดู ยายแป๊ดยิ้มและตอบกลับอย่างภูมิใจ “ขนมของป้าจิตน่ะ วิคเตอร์กินทุกวันเลยค่ะ เป็นแรงให้ซ้อมทุกวัน”
วิคเตอร์ยิ้มตอบอย่างสุภาพ แต่ภายในใจกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเล่นโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกว่าทุกคนในตลาดนี้รู้เรื่องของเขามากเกินไป และทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาดูจะถูกควบคุมโดยยายแป๊ดและแม่ค้าเหล่านี้
ขณะที่พวกเขาเดินออกจากตลาด ยายแป๊ดยังคงสนทนาอย่างสนุกสนานกับพ่อค้าแม่ค้ารอบๆ ขณะที่วิคเตอร์เงียบอยู่ข้างหลัง ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินและการถูกจ้องมองทำให้เขารู้สึกอึดอัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ขณะที่ทุกสิ่งรอบตัวดูจะอยู่ในอำนาจของยายแป๊ดและคนในตลาดนี้
ยายแป๊ดมองดูปฏิกิริยาของวิคเตอร์ด้วยความสนใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอไม่ได้ยิ้มเพราะความสนุกของการสนทนา แต่เป็นเพราะความพอใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาของวิคเตอร์—ความรู้สึกที่เขาถูกจับตามองและอึดอัด ยิ่งทำให้เธอตระหนักถึงการควบคุมที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ราวกับว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้
ลุงสมชายขับรถมาจอดรออยู่ที่หน้าตลาดหลังจากที่วิคเตอร์กับยายแป๊ดเสร็จสิ้นการเดินตลาด ยายแป๊ดกวักมือเรียกลุงสมชายและส่งถุงของที่เต็มไปด้วยของสดทั้งหมดที่เธอเลือกอย่างพิถีพิถัน ลุงสมชายหันมายิ้มให้วิคเตอร์ แต่ไม่ได้พูดอะไร วิคเตอร์เดินตามยายแป๊ดไปขึ้นรถ สายตาหลายคู่ในตลาดยังคงจ้องมองเขาจนกระทั่งพวกเขานั่งอยู่ในรถและปิดประตูลง
วิคเตอร์นั่งเงียบอยู่ในรถ เหงื่อที่ชุ่มไปทั่วร่างกายทำให้เสื้อยืดสีขาวของเขาแนบติดไปกับกล้ามเนื้อของเขา ยิ่งตอกย้ำความสง่างามและรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ แต่ความรู้สึกภายในใจกลับรู้สึกเหมือนถูกมองเป็นสิ่งของมากกว่ามนุษย์ ขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากตลาด ยายแป๊ดนั่งข้างๆ ยิ้มอย่างพอใจ เธอหันมามองวิคเตอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจเหมือนมารดาที่ดูแลลูกชาย
“วิคเตอร์คงเหนื่อยนะจ๊ะวันนี้ แต่ไม่ต้องห่วง แป๊ดซื้อของดีๆ มาทำให้กิน รับรองว่าพอได้กินแล้วจะมีแรงซ้อมเต็มที่แน่ๆ” ยายแป๊ดพูดเสียงเบาๆ พร้อมกับยื่นมือไปแตะที่ต้นขาของเขาเบาๆ
วิคเตอร์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อแสดงความขอบคุณ แม้ภายในใจจะรู้สึกแปลกๆ กับการที่ยายแป๊ดแตะต้องตัวเขา แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาเริ่มชินแล้วในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ยายแป๊ดออกคำสั่งให้ลุงสมชายจัดเก็บของจากตลาดเข้าตู้เย็น ขณะที่วิคเตอร์ยืนอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น ร่างของเขายังชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการเดินตลาด เสื้อบอลสีขาวบางแนบไปกับแผ่นอกกว้าง และกางเกงบอลที่เขาสวมอยู่ก็ชุ่มเหงื่อจนเผยให้เห็นความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อต้นขา
ยายแป๊ดหันมามองเขาด้วยสายตาพอใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าขณะที่เธอออกคำสั่งชัดเจนด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ถอดเสื้อและกางเกงออกเถอะค่ะวิคเตอร์ แต่กางเกงว่ายน้ำสีดำนั่น...เก็บไว้ค่ะ เราต้องรีบไปซ้อมต่อ”
วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ เขาพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อบอลที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออก ทันทีที่เสื้อหลุดจากร่างกาย กล้ามเนื้อแน่นของเขาก็ปรากฏขึ้นชัดเจนยิ่งขึ้น แผ่นอกที่กว้างและกล้ามเนื้อแข็งแรงทุกส่วนสะท้อนแสงไฟในห้อง กางเกงบอลที่เขาสวมอยู่แนบไปกับสะโพกและต้นขาใหญ่เนื่องจากเหงื่อที่ซึมอยู่เต็ม
ยายแป๊ดยืนดูร่างของวิคเตอร์ที่ค่อยๆ ถอดกางเกงบอลขาวออก เหลือเพียงแค่กางเกงว่ายน้ำรัดรูปสีดำที่เน้นให้เห็นทุกส่วนโค้งของร่างกายเขา สายตาของยายแป๊ดจับจ้องไปที่ร่างกายของวิคเตอร์ราวกับสะกด “ดีค่ะ...รีบไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อน เดี๋ยวเราจะไปซ้อมต่อ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวล แต่ก็เต็มไปด้วยการบังคับที่ซ่อนอยู่
วิคเตอร์ไม่ตอบอะไร เขารีบเดินขึ้นไปบนห้องน้ำอย่างรวดเร็ว น้ำเย็นที่ไหลผ่านร่างกายของเขาช่วยล้างเหงื่อและความอึดอัดที่สะสมจากการเดินตลาดออกไป แต่ภายในใจกลับมีความรู้สึกสับสนที่เขาไม่อาจอธิบายได้หลังจากอาบน้ำเสร็จ วิคเตอร์กลับลงมาที่ห้องนั่งเล่น ขณะเดียวกันลุงสมชายก็เก็บของเสร็จเรียบร้อย ยายแป๊ดเดินเข้ามาหาเขาและเอ่ยเบาๆ “ลุงสมชายจะพาไปส่งที่สระว่ายน้ำนะจ๊ะ” เธอยิ้มพร้อมตบที่ต้นขาของเขาเบาๆ “พร้อมแล้วไปกันเถอะ”
วิคเตอร์นั่งในรถของลุงสมชายที่กำลังขับพาเขาไปยังสระว่ายน้ำ สถานที่ที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่วัยเด็ก ตั้งแต่จำความได้ เขาฝึกซ้อมที่นี่ทุกวันเพื่อไล่ตามความฝันที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต—การแข่งขันโอลิมปิก วิคเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นถนนที่คุ้นเคย รู้สึกถึงแรงกดดันที่ทับถมขึ้นทุกวันยิ่งใกล้เข้าสู่การแข่งขัน
“วันนี้จะซ้อมหนักไหมครับ?” ลุงสมชายถามเบาๆ ขณะขับรถ
“ก็ปกติครับ แต่ต้องเน้นเรื่องความเร็วและการควบคุมลมหายใจ เพราะโค้ชบอกว่าสำคัญมากสำหรับการแข่งขัน” วิคเตอร์ตอบ
“คุณวิคเตอร์น่าจะทำได้ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง” ลุงสมชายตอบยิ้มๆ ขณะที่พยายามสร้างความมั่นใจให้วิคเตอร์
เมื่อถึงสระว่ายน้ำ วิคเตอร์ลงจากรถพร้อมกับเตรียมตัวสำหรับการฝึกซ้อม เพื่อนร่วมทีมของเขารออยู่ที่นั่นแล้ว เขาเดินเข้าห้องล็อกเกอร์ เปลี่ยนเสื้อผ้าและใส่กางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปที่เขาใส่ก่อนหน้านี้ เมื่อเสร็จสิ้น เขาก้าวออกมายืนข้างสระว่ายน้ำ รู้สึกได้ถึงสายตาของเพื่อนร่วมทีมและโค้ชที่จับจ้องมาที่เขา ความคาดหวังของพวกเขากดดันเขามากกว่าที่เขาจะแสดงออกมาได้
“วิคเตอร์ วันนี้เราจะฝึกเรื่องความเร็วและการควบคุมลมหายใจนะ เตรียมตัวให้พร้อม” โค้ชบอกขณะยืนดูนักกีฬา
วิคเตอร์ยืนอยู่ข้างสระ ร่างกายที่เต็มไปด้วยพลัง กล้ามเนื้อแข็งแรงทุกส่วน เขาเป็นคนที่เพื่อนร่วมทีมมักพึ่งพา แต่ขณะเดียวกัน ภายใต้ความแข็งแกร่งนี้ เขารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมทุกวัน แต่เขาไม่อาจแสดงออกได้ เพราะนี่คือหน้าที่ที่เขาต้องทำ
การฝึกเริ่มขึ้น วิคเตอร์กระโดดลงน้ำ ความเย็นของน้ำกระทบกับร่างกายของเขาทันที การว่ายน้ำไม่ใช่แค่การออกกำลังกาย แต่เป็นการฝึกฝนที่ต้องการความมุ่งมั่นและสมาธิอย่างมาก ทุกครั้งที่ดึงน้ำ เขาคิดถึงท่วงท่าที่ต้องสมบูรณ์แบบ ทุกการเคลื่อนไหวต้องถูกต้อง เพราะการแข่งขันโอลิมปิกไม่อนุญาตให้มีความผิดพลาด
แม้ว่าเขาจะเหนื่อยและล้าจากการฝึกที่ไม่สิ้นสุด แต่เขาก็รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่เขาต้องทำ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะผลักดันตัวเองไปข้างหน้า
ภายนอกวิคเตอร์ดูเหมือนนักกีฬาที่แข็งแกร่ง สมบูรณ์แบบ เป็นที่ยกย่องจากทุกคน แต่ภายในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกที่เขาไม่อาจจะอธิบายได้ ราวกับว่าเขากำลังสูญเสียตัวตนในบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
หลังจากการฝึกซ้อมทั้งวันที่เหน็ดเหนื่อยเสร็จสิ้น วิคเตอร์เดินตามลุงสมชายกลับขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เหงื่อที่ผสมกับน้ำจากสระว่ายน้ำยังคงหยดตามแนวกล้ามเนื้อ ทำให้เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่แนบไปกับผิวทุกสัดส่วน ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว กล้ามเนื้อก็เผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน วิคเตอร์รีบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ถูกจัดไว้สำหรับการนวด ยายแป๊ดยิ้มอย่างภาคภูมิใจขณะชี้ไปที่เตียงนวดที่เคยใช้ครั้งแรกในวันหลังจากการฝึกหนักครั้งนั้น “แป๊ดเตรียมโต๊ะนี้ไว้ให้คุณตั้งแต่วันนั้นแล้วค่ะ มันช่วยให้กล้ามเนื้อคุณฟื้นตัวได้ดีใช่ไหมคะ? ป้านวลจากตลาดเธอเคยบอกแป๊ดว่านี่เป็นเตียงนวดจากร้านเก่าที่เคยใช้กับนักกีฬามืออาชีพ มันเป็นของชั้นดีที่หายากมากค่ะ แป๊ดเชื่อว่ามันจะช่วยคุณได้ในทุกครั้งที่คุณต้องการฟื้นฟูร่างกาย”
“วันนี้แป๊ดเตรียมอะไรพิเศษให้คุณอีกแล้วค่ะ...” ยายแป๊ดพูดพลางยิ้มอย่างพอใจและผายมือไปที่โต๊ะนวดตัวเดิมที่ถูกจัดวางไว้อย่างถาวรในห้องนั่งเล่น “เตียงนวดตัวนี้แป๊ดจัดให้เป็นที่ประจำแล้วนะคะ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยจากการซ้อมมากเกินไปทุกวัน จะได้ผ่อนคลายกล้ามเนื้อจากการฝึกหนัก นวดครั้งก่อนดูจะช่วยให้คุณทำผลงานได้ดีขึ้นมาก แป๊ดเชื่อว่านี่สำคัญมากสำหรับคุณค่ะ”
วิคเตอร์พยักหน้าเล็กน้อย แต่เขาก็อดถามไม่ได้ “ผมว่าจะถามนานแล้วครับ... เตียงนวดนี้ได้มาจากไหนเหรอครับ?”
ยายแป๊ดหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบ “อ๋อ แป๊ดไปได้มาจากร้านของป้านวลน่ะค่ะ เป็นร้านขายของเก่าที่แป๊ดรู้จักอยู่แถวตลาดที่เราไปมาเมื่อเช้านั่นแหละค่ะ เห็นว่าเตียงนี้ยังสภาพดีและเหมาะกับคุณ ก็เลยเอามาไว้ที่นี่ จะได้ใช้ประจำทุกวัน ไม่ต้องนวดที่อื่นให้เสียเวลา”
วิคเตอร์มองเตียงนวดที่ถูกจัดไว้อย่างดี กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรลอยฟุ้งอยู่ทั่วห้อง ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นทันที ทุกอย่างดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับการผ่อนคลายหลังการฝึกซ้อม และเขารู้สึกว่าเตียงนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของเขาไปโดยไม่รู้ตัว
กลิ่นหอมของสมุนไพรไทยลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ช่วยให้บรรยากาศดูสงบเงียบและผ่อนคลายมากขึ้น วิคเตอร์รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของบ้านที่เริ่มเข้ามาควบคุมชีวิตของเขาทีละน้อย โดยที่เขาไม่ได้ตั้งข้อสังเกตในตอนแรก
“นวดเลยนะคะ เดี๋ยวค่อยอาบน้ำทีเดียวหลังนวดเสร็จ” ยายแป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาของเธอจับจ้องไปที่วิคเตอร์ที่ยืนอยู่กลางห้อง
วิคเตอร์ไม่ได้พูดอะไร เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อวอร์มที่แนบชิดกับผิวขาวเนียนของเขา เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงทุกส่วน แผ่นอกที่กว้างและแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เมื่อเสื้อถูกดึงออกจากร่างของเขา มันเผยให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบของร่างกายที่ถูกฝึกฝนมาอย่างหนัก จากนั้นเขาถอดกางเกงวอร์มที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ  เผยให้เห็นกางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปที่ยายแป๊ดให้เขาสวมใส่ตั้งแต่เช้า มันแนบชิดกับสะโพกและต้นขาของเขา รัดรูปจนเห็นทุกรายละเอียดของกล้ามเนื้อ
ร่างกำยำของเขายืนอยู่กลางห้อง ช่างแตกต่างกับสภาพของยายแป๊ดที่ร่างกายเหี่ยวย่นและเตี้ยอ้วน ยายแป๊ดยิ้มพอใจ ขณะที่เธอมองเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของวิคเตอร์ที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและพลังที่เธอสามารถควบคุมได้
“มานอนลงบนเตียงเลยค่ะ” ยายแป๊ดบอกพร้อมส่งสายตาให้วิคเตอร์ ราวกับจะบอกว่าเธอคือคนที่ควบคุมทุกสิ่งในชีวิตเขา
วิคเตอร์พยักหน้าอย่างเงียบๆ แล้วนอนคว่ำลงบนเตียงนวดที่ถูกจัดเตรียมไว้ กลิ่นหอมของสมุนไพรและน้ำมันนวดที่ยายแป๊ดเตรียมไว้ทำให้บรรยากาศในห้องนั่งเล่นสงบและผ่อนคลายมากขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาค่อย ๆ คลายจากความเหนื่อยล้าทั้งหมด แต่ภายในใจลึกๆ ก็ยังคงมีความกังวลที่เขาไม่อาจอธิบายได้
เธอเริ่มนวดอย่างเบามือ ใช้น้ำมันนวดทาบนแผ่นหลังและกล้ามเนื้อของเขา มือของเธอเคลื่อนไปตามเส้นประสาทและกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดอย่างชำนาญ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ผิวขาวเนียนของวิคเตอร์
“วันนี้แป๊ดจะใช้วิธีการนวดกษัยนะคะ นวดกษัยเป็นภูมิปัญญาไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณ มันเหมาะอย่างยิ่งสำหรับนักกีฬาที่ต้องใช้กล้ามเนื้อเยอะๆ แบบคุณ” ยายแป๊ดอธิบาย น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยความมั่นใจ “การนวดกษัยจะช่วยให้เลือดไหลเวียนได้ดีขึ้น คลายกล้ามเนื้อที่เกร็ง และทำให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้นค่ะ โดยเฉพาะกล้ามเนื้อช่วงล่างอย่างต้นขา สะโพก และอุ้งเชิงกราน ซึ่งมักจะตึงตัวหลังจากการฝึกหนักแบบนี้”
ยายแป๊ดยิ้มเล็กน้อย “แป๊ดจะนวดให้คุณฟื้นตัวได้เร็วขึ้น จะได้ซ้อมหนักขึ้นในวันพรุ่งนี้ค่ะ”
“ตรงนี้ต้องคลายหน่อยนะคะ...” ยายแป๊ดกระซิบเบาๆ ใกล้ใบหูของวิคเตอร์ สัมผัสที่เธอกดลงที่สะโพกและกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานทำให้วิคเตอร์รู้สึกตัวมากขึ้น เสียงหายใจที่ดังขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงความพยายามในการควบคุมอารมณ์ของยายแป๊ด
ร่างกายของวิคเตอร์ที่เปียกเหงื่อและชุ่มน้ำมันนวดสะท้อนแสงใต้แสงไฟสีอ่อน กล้ามเนื้อของเขากระตุกเบาๆ ขณะที่เขาหลับตา รู้สึกถึงการผ่อนคลายที่ลึกลงเรื่อยๆ “อืมมม...” เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาจากปากของเขาโดยที่เขาเองก็ไม่ทันรู้ตัว
มือของยายแป๊ดยังคงเคลื่อนไหวต่อไปอย่างเชี่ยวชาญ ทุกสัมผัสที่กดลงบนกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานของวิคเตอร์นั้นเต็มไปด้วยน้ำหนักที่พอดี ราวกับว่าทุกจุดที่เธอกดคือการปลดปล่อยความตึงเครียดที่สะสมจากการฝึกหนัก เสียงลมหายใจของวิคเตอร์เริ่มถี่ขึ้น ขณะที่ความรู้สึกอุ่นร้อนแผ่ซ่านขึ้นมาจากจุดที่มือของยายแป๊ดกำลังกดคลึงอยู่
“กล้ามเนื้อคุณตึงมากเลยค่ะ...” ยายแป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแฝงด้วยเจตนาแปลกๆ ขณะที่เธอเคลื่อนมือไปกดลงที่บริเวณที่ลึกขึ้น สัมผัสเบา ๆ ที่เคลื่อนไหวไปตามแนวสะโพกและอุ้งเชิงกรานของวิคเตอร์ทำให้เขารู้สึกถึงความตึงเครียดที่ค่อย ๆ คลายลง แต่ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกวาบหวามก็เริ่มเข้าครอบงำเขาโดยไม่รู้ตัว
วิคเตอร์พยายามควบคุมตัวเอง ข่มกลั้นความรู้สึกแปลก ๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่างกาย ขณะที่มือของยายแป๊ดยังคงกดน้ำหนักลงไปในบริเวณนั้นอย่างต่อเนื่อง น้ำมันที่ถูกทาลงไปทำให้ผิวของเขารู้สึกลื่นและอุ่นขึ้น ความรู้สึกของการนวดกษัยที่นุ่มนวลแต่หนักแน่นนี้ค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย ขณะที่ความดันในร่างกายพุ่งขึ้น
“วิคเตอร์คะ แป๊ดว่าเราลองเปลี่ยนท่าดูดีกว่านะคะ” ยายแป๊ดกล่าวพร้อมกับยิ้ม “เปลี่ยนเป็นท่าคลาน ท่านี้จะช่วยให้แป๊ดนวดตรงกล้ามเนื้อช่วงล่างได้ดีขึ้น และสะโพกคุณก็จะได้คลายตัวมากกว่านี้”
วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบรับโดยไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร เขาค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปอยู่ในท่าคลาน โดยที่กางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปยังคงแนบไปกับร่างกาย กล้ามเนื้อแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยเหงื่อทำให้ทุกอย่างดูชัดเจนยิ่งขึ้น
ยายแป๊ดเริ่มนวดคลึงที่บริเวณสะโพกของเขา น้ำหนักมือของเธอกดลงลึกยิ่งขึ้น ความร้อนในร่างกายของวิคเตอร์เพิ่มขึ้นเป็นลำดับ ความรู้สึกที่สะสมอยู่ในกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานและสะโพกทำให้เขาเริ่มสั่นไหว และก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาสัมผัสได้ว่าความรู้สึกบางอย่างในร่างกายของเขากำลังจะถึงขีดสุด
“ท่านี้ช่วยให้เลือดไหลเวียนได้ดีมากค่ะ คุณรู้สึกว่าผ่อนคลายขึ้นไหม?” ยายแป๊ดถาม ขณะที่มือของเธอยังคงกดคลึงกล้ามเนื้อรอบสะโพกและอุ้งเชิงกรานอย่างไม่หยุดหย่อน
วิคเตอร์พยักหน้าเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ปะทุอยู่ในร่างกาย มือของเขาจับแน่นไปกับขอบโต๊ะนวด ขณะที่ความตึงเครียดที่สะสมอยู่ภายในค่อยๆ ปล่อยออกมา
ในที่สุด ร่างกายของเขาก็ถึงจุดที่ไม่อาจข่มกลั้นได้อีกต่อไป เสียงหอบหายใจของวิคเตอร์ดังขึ้นเล็กน้อย เมื่อกระแสความรู้สึกพุ่งขึ้นจากกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานและสะโพก น้ำอสุจิไหลซึมออกมาจากกางเกงว่ายน้ำสีดำที่เขาสวมอยู่ หยดลงไปบนผ้าปูโต๊ะนวดที่อยู่ข้างใต้ สายตาของยายแป๊ดจับจ้องไปที่ภาพนี้ด้วยความพึงพอใจ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอเห็นความเป็นชายของวิคเตอร์ที่แข็งชัดเจนผ่านกางเกงว่ายน้ำ
“เป็นยังไงบ้างคะ?” ยายแป๊ดถามเสียงแผ่ว ขณะที่เธอหยุดมือแล้วมองไปที่วิคเตอร์
วิคเตอร์หอบหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบ “ดะ... ดีครับ... ผะ... ผมรู้สึกดีขึ้นมาก”ยายแป๊ดมองดูวิคเตอร์ด้วยความพึงพอใจ
"ดีค่ะ... คุณทำได้ดีมากจริงๆ" ยายแป๊ดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง เธอเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ แล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของวิคเตอร์อย่างนุ่มนวล สายตาของเธอยังคงจ้องมองร่างกำยำของเขาด้วยความหิวกระหาย แม้ว่าจะพยายามซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ก็ตาม
“ขอบคุณครับ...” วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว ขณะที่พยายามไม่แสดงความอายออกมามากเกินไป แต่เมื่อสายตาของเขาสบกับแววตาของยายแป๊ด เขารู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ
ขณะที่วิคเตอร์ยืนขึ้นจากโต๊ะนวด กล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยพลังยังคงขยับอย่างเงียบสงบใต้กางเกงว่ายน้ำที่แนบสนิทไปกับร่างกาย ความเปียกชื้นที่แทรกซึมอยู่ในกางเกงทำให้เขารู้สึกถึงความอึดอัดทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ทุกก้าวที่เขาเดินทำให้ความเปียกเหนียวหนืดนั้นเสียดสีไปกับผิวเขา วิคเตอร์พยายามเก็บอาการ และปฏิบัติตัวอย่างสุภาพตามที่เขาคุ้นเคย
“เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเลยนะคะ จะได้สบายตัวมากขึ้น”
เมื่อมาถึงห้องนอน ยายแป๊ดเดินตามเข้าไปด้วย มองดูร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ยังคงเครียดจากการฝึก
“ถอดชุดว่ายน้ำออกแล้วใส่ตะกร้าไว้นะคะ แป๊ดจะดูแลทำความสะอาดให้เอง” เธอบอกเสียงนุ่มนวล ก่อนจะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้วิคเตอร์อยู่คนเดียว
วิคเตอร์ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ค่อยๆ ถอดชุดว่ายน้ำเปียกที่ยังมีรอยน้ำอสุจิที่หลั่งออกมาโดยไม่ตั้งใจ เขารู้สึกอายและพยายามจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขาโยนชุดว่ายน้ำลงในตะกร้าตามที่ยายแป๊ดบอก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
น้ำเย็นจากฝักบัวไหลลงบนร่างกายของเขา ช่วยชะล้างความรู้สึกตึงเครียดออกไป แต่ในขณะเดียวกันความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ขณะที่เขาพยายามจะลืม เขากลับยิ่งรู้สึกถึงการควบคุมที่ยายแป๊ดมีต่อเขาในทุกด้านของชีวิต
ขณะที่วิคเตอร์อาบน้ำ ยายแป๊ดกลับมาในห้อง เธอเดินไปที่ตะกร้าที่วางอยู่ข้างเตียง และเห็นชุดว่ายน้ำเปียกที่วิคเตอร์ใส่ทิ้งไว้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ขณะที่เธอค่อยๆ หยิบชุดว่ายน้ำขึ้นมา
กลิ่นเหงื่อผสมกับกลิ่นของน้ำอสุจิยังคงอบอวลอยู่ในชุดว่ายน้ำ ยายแป๊ดยกมันขึ้นใกล้ใบหน้า สูดลมหายใจลึก ดมกลิ่นที่แฝงไปด้วยความเป็นหนุ่มและความแข็งแรงที่ไม่อาจต้านทานได้
หลังจากที่เธอดมกางเกงว่ายน้ำเสร็จ ยายแป๊ดมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง ก่อนจะค่อยๆ ยกชายกระโปรงขึ้น เผยให้เห็นว่าเธอไม่ได้สวมใส่กางเกงในแต่อย่างใด ด้วยความตื่นเต้นและหัวใจเต้นรัว เธอค่อยๆ สวมกางเกงว่ายน้ำที่ยังชุ่มด้วยกลิ่นกายของวิคเตอร์สอดเข้าไปในร่างกายของเธอ
ความรู้สึกเย็นชื้นของผ้าผสมกับกลิ่นน้ำกามสดของเด็กหนุ่มนักกีฬาทำให้เธอสั่นสะท้านเบาๆ “อ๊า...” เธอครางเบาๆ ขณะที่ความรู้สึกอันเร่าร้อนแล่นปราดไปทั่วร่าง
“แบบนี้... แป๊ดจะได้รู้สึกใกล้ชิดคุณตลอดเวลา... กลิ่นของคุณ... ความชุ่มชื้นนี้... มันทำให้แป๊ดแทบคลั่ง” ยายแป๊ดกระซิบเบาๆ พร้อมกับยิ้มพอใจ ดวงตาเธอแฝงไปด้วยความหลงใหลและความปรารถนาที่ถูกเก็บซ่อนไว้ “อยากเห็นควยของคุณจริงๆ... แต่มันต้องรอเวลา... ต้องใจเย็นไว้สิอีแป๊ด” เธอบอกกับตัวเอง พยายามระงับความปรารถนาที่พุ่งพล่านในใจ
เสียงฝักบัวน้ำดังแผ่วเบามาจากห้องน้ำ วิคเตอร์ยังคงอาบน้ำอยู่ ยายแป๊ดยืนฟังเสียงนั้นด้วยความพึงพอใจ เธอรู้ดีว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะทำให้เธอเข้าใกล้วิคเตอร์ไปอีกขั้นหนึ่ง มันไม่ใช่แค่การควบคุมเพียงภายนอก แต่ลึกลงไปจนถึงจิตใจของเขาที่เริ่มถูกแทรกซึมด้วยการควบคุมที่แผ่วเบาแต่แน่นหนาของเธอ
“สักวันหนึ่ง... ทุกอย่างจะอยู่ในมือแป๊ด ทุกส่วนของร่างกายคุณ ทุกความคิด ทุกสัมผัส จะเป็นของแป๊ดเพียงคนเดียว... ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ คุณก็จะไม่มีวันหนีแป๊ดพ้น” ยายแป๊ดยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อจินตนาการถึงวันที่ทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ

Toyoza

ขอบคุณครับ

Ftrsw

มาต่อได้เลยครับบ

424940

สนุกมากเลยรอลุ้นเหมือนรอเงิน10000รัฐบาลเลย
😆

nuangnut1996

สนุกมากครับ

netnet132526

ติดตามนะ

KoLoKoSo

ขอบคุณครับ ลุ้นมาก

akarui_boy

สนุกมากกฮะ

byr

ขอบคุณค้าบ มารออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลย

Vza

ขอบคุณคับ

lekthai

ขอบคุณมากครับ

Gus567

ไม่ใช่แค่ยายแป๊ดที่รอ พวกเราก็รอเหมือนกันครับ

Papigaaa

ชอบมากกกกครับอดใจรอไม่ไหวแล้ววว

edecono

ขอบคุณครับ

nutt'Za

งื้อออออ วาสนายายแป้ดมาก ยายจะได้กินไหมสุดหล่อมีสติได้ไหม

risingmoons

ขอบคุณครับ

guyinbkk2510

ขอบคุณครับ

Ta_nut1985

ขอบคุณครับ

BIKBIK6969

ครับ

polnhangman

ขอบคุนมากๆๆๆๆ