คำปลอบโยนอันแสนอบอุ่น

iBloom

ในห้องพักคนไข้ที่แสงแดดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาอ่อนๆ ภัทรจัดการเอกสารการตรวจคนไข้ก่อนจะมองนาฬิกา แทบไม่เชื่อว่าวันนี้เขามีเวลาว่างอยู่บ้าง การฝึกงานเป็นนักเรียนแพทย์ที่โรงพยาบาลชื่อดังทำให้ทุกนาทีมีความหมาย แต่ในวันเดียวกันนี้เองที่เขาได้พบกับธัน ชายที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล


ภัทรเจอธันครั้งแรกที่ห้องตรวจวันหนึ่งเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนเตียงตรวจคือใคร ชายผู้มีใบหน้าคมคาย แต่มีแววตาที่ดูเหนื่อยล้าและมีความกดดันอยู่ลึกๆ


"คุณธันวาใช่ไหมครับ?" ภัทรเอ่ยถาม พลางยิ้มให้ตามหน้าที่ แต่ก็แอบรู้สึกว่าชายคนนี้มีบางอย่างที่ทำให้เขาสนใจโดยไม่รู้ตัว


ธันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเงียบ ไม่พูดอะไร เขามาที่นี่เพื่อตรวจร่างกายประจำปี แต่จากสถิติที่ภัทรอ่านมาคร่าวๆ นักกีฬาระดับเขาคงไม่มีปัญหาทางกายภาพอะไรนัก


"สุขภาพของคุณดีมากครับ ไม่มีอะไรน่ากังวล" ภัทรกล่าวเมื่อเสร็จการตรวจ แต่ธันยังคงนั่งนิ่ง ความเงียบทำให้บรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองเต็มไปด้วยความอึดอัดเล็กน้อย


"ขอบคุณครับ" เสียงของธันที่ฟังดูเบากว่าที่ภัทรคาดไว้


วันนั้นภัทรไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หลังจากนั้น เขากลับพบธันบ่อยขึ้นในโรงพยาบาล ธันมาที่นี่บ่อยอย่างน่าแปลกใจ เขามักจะมาคนเดียว นั่งเงียบๆ ที่มุมห้องพักรอเมื่อมาทำกายภาพบำบัด หรือบางครั้งก็แวะมาปรึกษาหมอในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จนกลายเป็นสิ่งที่ภัทรสังเกตได้


วันหนึ่งขณะที่ธันกำลังรออยู่คนเดียว ภัทรที่เดินผ่านมาตัดสินใจทักทายเขา


“คุณธันวา ดูเหมือนคุณมาที่นี่บ่อยเลยนะครับ” ภัทรเอ่ยแซวเบาๆ


ธันเงยหน้ามองเขา ก่อนจะยิ้มเล็กๆ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ภัทรเห็นรอยยิ้มนั้น มันดูอบอุ่น แต่ในเวลาเดียวกันก็แฝงด้วยความเศร้า “ใช่ครับ บางทีผมก็แค่ต้องการที่เงียบๆ ไว้พักสมอง”


ภัทรไม่เข้าใจในตอนนั้น แต่ก็พยักหน้าเข้าใจโดยไม่ถามต่อ “ถ้าคุณต้องการคนคุย ผมยินดีเสมอนะครับ”


หลังจากนั้น ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันบ่อยขึ้น ธันเล่าให้ภัทรฟังถึงชีวิตนักกีฬาที่ภายนอกดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ แต่แท้จริงแล้วมันเต็มไปด้วยแรงกดดันจากครอบครัวที่คาดหวังสูง ธันไม่ได้อยากเป็นนักกีฬาตั้งแต่แรก แต่เพราะพ่อแม่ผลักดันเขาตั้งแต่เด็ก ธันไม่เคยมีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตตัวเองเลย


"แล้วคุณล่ะครับ? คุณดูเหมือนเป็นคนที่มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบเหมือนกัน" ธันถามกลับอย่างอยากรู้


ภัทรหัวเราะเบาๆ "ผมอาจจะดูแบบนั้น แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อความสุขของตัวเอง ผมทุ่มเทให้คนอื่นมากเกินไป จนบางครั้งลืมว่าตัวเองต้องการอะไรจริงๆ"


บทสนทนาเหล่านี้กลายเป็นความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างพวกเขา ภัทรรู้สึกว่าธันเข้าใจเขามากกว่าคนอื่น และในขณะเดียวกัน ภัทรก็กลายเป็นที่พึ่งให้ธันในเวลาที่เขารู้สึกว่าโลกนี้ไม่เหลือที่ให้เขายืนอยู่


วันหนึ่ง ภัทรเห็นธันนั่งอยู่ที่มุมเดิมในโรงพยาบาล แต่ครั้งนี้ท่าทางของเขาดูหนักอึ้งกว่าทุกครั้ง ภัทรเดินเข้าไปนั่งข้างๆ โดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบเป็นเพื่อนของพวกเขาสักพัก


"บางครั้งผมก็คิดว่า...ถ้าผมทิ้งทุกอย่างไปได้ก็คงดี" ธันพูดออกมาในที่สุด น้ำเสียงของเขาเบา แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด


"ทิ้งอะไรล่ะครับ?" ภัทรถามเบาๆ


"ทุกอย่าง...ชื่อเสียง ความคาดหวัง การเป็นนักกีฬาที่ทุกคนเห็น" ธันเงยหน้ามองฟ้าผ่านกระจก น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาในตาของเขา


ภัทรไม่รู้จะตอบยังไง เขาแค่เอื้อมมือไปจับมือธันอย่างเงียบๆ ให้ธันรู้ว่าตัวเขาไม่ได้อยู่คนเดียว


"ไม่ว่าคุณจะเลือกอะไร ผมอยู่ข้างคุณเสมอนะครับ" ภัทรกระซิบแผ่วๆ เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะเขารู้ว่าคำพูดเหล่านั้นมาจากความจริงใจที่สุดที่เขามี


ธันหันมามองภัทร ในแววตาของเขามีความสับสนปนเปกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ แล้วเขาก็ยิ้ม รอยยิ้มที่ภัทรไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่มาจากหัวใจ


"ขอบคุณครับ ภัทร"

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ดอกม่วง

เปิดหัวเรื่องมาน่าติดตามมากครับ อยากอ่านต่อแล้วหลังจากนี้ภัทรและธันจะเป็นยังไงต่อ รอติดตามนะครับ

risingmoons

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

thai_boys

ขอบคุณครับ

choochoo

ขอบคุณ

guwin001

ขอบคุณครับ

Phatthara

ขอบคุณครับ

tcldogs

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณครับ

emmill

ขอบคุณครับ

Tongjo6969

ขอบคุณครับ

mixxxxxxx

ขอบคุณครับ

Nukinho

เริ่มต้นมาดีเลยครับ น่าติดตามครับ

January21

ขอบคุณครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ