จุดวาปไฟบนถ่านไฟเก่า3

iBloom

หลังจากที่กลับมาถึงห้อง ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า แต่ไม่ใช่เพราะร่างกาย ความสับสนและอารมณ์ที่วนเวียนอยู่ในหัวมันทำให้ผมรู้สึกหนักอึ้งมากกว่าเดิม การกลับมาของคินไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับผม แม้ว่าผมจะเคยคิดถึงเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมจะเปิดใจอีกครั้งหรือไม่


ผมมองขึ้นไปบนเพดาน ทบทวนคำพูดของคินที่บอกว่าเขาจะรอผม เขาไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนที่เรายังมีความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดนั้น ทุกอย่างดูเรียบง่าย ผมคิดว่าเราเข้าใจกันดี แต่เมื่อเขาหายไปโดยไม่มีคำอธิบาย ผมก็พยายามบอกตัวเองว่าเรื่องระหว่างเราไม่เคยสำคัญเท่าที่ผมคิด


แต่วันนี้...เขากลับมาพร้อมกับคำพูดที่แตกต่าง เขาอยากให้ผมกลับไปอยู่ในชีวิตเขา อยากเริ่มต้นใหม่ ผมรู้ว่าคินเป็นคนที่จริงจังในสิ่งที่เขาพูดเสมอ แต่ผมก็ยังคงหวาดกลัวว่าถ้าผมกลับไปหาคินจริง ๆ จะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง จะเป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะเริ่มต้นใหม่โดยไม่ต้องกลับไปที่จุดเดิม


ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ผมเคยคิดว่าการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีคินเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมมีงานที่ดี ชีวิตที่ดูเรียบง่าย แต่ตอนนี้ความคิดนั้นกลับเริ่มสั่นคลอนเพราะเขา


“ฉันควรทำยังไง?” ผมพึมพำกับตัวเอง


ในขณะที่ความคิดต่าง ๆ กำลังตีกันในหัว เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมหยิบมันขึ้นมาและเห็นชื่อของคินบนหน้าจอ


คิน: "หวังว่านายจะถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะ ผมแค่เป็นห่วง"


ผมมองข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไปอย่างสั้น ๆ


เต้: "ขอบคุณ ผมถึงแล้ว"


จากนั้นผมก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์และพยายามจะข่มตานอน แต่ความคิดถึงคินก็ยังไม่จางหายไป ผมพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องตัดสินใจในตอนนี้ ผมยังมีเวลา




---


วันต่อมา ผมพยายามใช้ชีวิตตามปกติ ไปทำงานและจัดการกับงานเอกสารที่กองอยู่เต็มโต๊ะ แต่จิตใจของผมกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมยังคงนึกถึงคำพูดของคินเมื่อคืนนี้ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ และบางที...เขาอาจจะเป็นคนเดียวที่ผมยังคงต้องการอยู่


“เต้ เป็นอะไรหรือเปล่า? ดูเงียบ ๆ ไปนะ” เสียงของเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้าง ๆ ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย


“อ้อ เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมพยายามปัดความคิดนั้นออกไป แต่ในใจกลับรู้ดีว่าผมยังคิดถึงคินอยู่


หลังจากเลิกงาน ผมตัดสินใจแวะไปที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่เคยเป็นที่ประจำของผมกับคินในอดีต ผมนั่งลงที่โต๊ะเดิม มองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนดึงผมกลับเข้าสู่ความทรงจำเก่า ๆ


“เต้” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ผมหันกลับไปมอง และใช่ คินยืนอยู่ที่นั่น


“คุณมาที่นี่ทำไม?” ผมถามด้วยความประหลาดใจที่เห็นเขาในที่ที่ผมไม่ได้บอกใคร


“ผมแค่มาเจอเพื่อน แต่บังเอิญเห็นนายพอดี” เขายิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตรงข้ามผม “ดูเหมือนเราจะมีอะไรบางอย่างที่ผูกพันกันไว้เสมอ”


ผมเงียบไปครู่หนึ่ง คิดไม่ออกว่าควรจะตอบอะไร “งั้นเหรอ...”


“เต้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายลำบากใจ” คินเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง “ผมแค่อยากให้โอกาสเราสองคนได้พูดคุยกันจริง ๆ ถ้าครั้งนี้นายไม่พร้อม ผมจะถอยออกไป แต่ถ้านายอยากลอง ผมก็พร้อมที่จะรอ”


ผมมองเข้าไปในดวงตาของเขา ความจริงจังในสายตานั้นทำให้ผมเริ่มสับสนอีกครั้ง ภาคินไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขายังคงเป็นคนที่ผมรู้สึกอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้ แต่ก็ยังเป็นคนที่ทำให้ผมกลัวการผูกพัน


“ฉัน...ไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมหรือยัง” ผมตอบเสียงเบา


คินพยักหน้า “ไม่เป็นไร ผมไม่บังคับนายหรอก แต่ผมแค่อยากให้นายรู้ว่าผมยังรอนายอยู่เสมอ ไม่ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม”


ผมไม่รู้จะตอบอะไร สับสนกับความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจ ผมไม่แน่ใจว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ หรือแม้กระทั่งว่ามันจะมาถึงจริง ๆ หรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือคินยังคงเป็นคนสำคัญในชีวิตของผม และบางที...เขาอาจจะเป็นคำตอบที่ผมยังคงค้นหาอยู่




---


หลังจากวันนั้น ผมเริ่มคิดถึงเรื่องของคินมากขึ้น ความรู้สึกเก่า ๆ ที่ผมเคยเก็บไว้ในใจเริ่มฟื้นขึ้นมา ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าผมยังคงมีความรู้สึกต่อเขา แต่ก็ยังคงกลัว กลัวว่าถ้าผมเปิดใจอีกครั้ง ผมจะเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา


คินเป็นคนที่ผมไม่อาจลืมได้ แต่การกลับไปหาความรู้สึกเก่า ๆ นั้นยังคงเป็นสิ่งที่ผมต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ


และบางที...คำตอบของผมอาจจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

ดอกม่วง

กลับไปรักกันยิ่งกว่าเดิม กับ กลับไปแล้วยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม ไปให้สุดแล้วหยุด ฉันหนีเข้าป่า 55555555555

ghotcity

ดันะ

nuangnut1996

รอติดตามครับ

lekthai

ขอบคุณ

Jamelim

ขอบคุณครับ

Nukinho

รอติดตามนะครับ

xoman

ขอบคุณมากครับ