เมียกลางเมือง4

iBloom

เสียงหัวเราะและบทสนทนาจากห้องอาหารทำให้บรรยากาศของบ้านนี้ดูอบอุ่น แต่สำหรับรวิศ ทุกอย่างกลับเต็มไปด้วยความสับสนและว่างเปล่า เขามองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องครัวไปยังโต๊ะอาหารที่กันต์และพิมพ์พลอยกำลังนั่งทานอาหารกันอย่างอบอุ่น รวิศถอนหายใจเบาๆ มือของเขาเกาะแก้วน้ำแน่นอย่างไม่รู้ตัว


หลังจากที่พิมพ์พลอยยอมรับเขาในฐานะ "เมียกลางเมือง" ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เปลี่ยนไป พิมพ์พลอยไม่ได้แสดงออกถึงความโกรธหรือความเกลียดชังต่อตัวเขา กลับกัน เธอยิ่งดูสงบนิ่งและเป็นมิตรกับเขามากขึ้น เธอเข้าใจและยอมรับสถานการณ์นี้ แต่ในใจของรวิศ กลับรู้สึกอึดอัดมากขึ้นทุกวัน


เมื่อทุกอย่างดูเป็นปกติมากเกินไป เขาเริ่มถามตัวเองว่ามันถูกต้องแล้วหรือที่เขายังคงอยู่ที่นี่ในฐานะคนที่อยู่ในเงามืด ไม่มีสิทธิ์เป็นตัวตนที่แท้จริงในชีวิตของกันต์และพิมพ์พลอย


พิมพ์พลอยเรียกเขาเข้ามาช่วยดูแลเรื่องในบ้านมากขึ้น รวิศจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้อย่างชัดเจน เขาจัดการตารางงานให้กันต์เหมือนเคย แต่อะไรบางอย่างในสายตาของพิมพ์พลอยที่มองมาทางเขา ทำให้รวิศรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเธอกำลังจับตาดูเขาอยู่เสมอ


ในค่ำคืนนั้น หลังอาหารเย็นจบลง พิมพ์พลอยก็เดินเข้ามาหาเขาที่ห้องทำงานเล็กๆ รวิศกำลังนั่งตรวจเอกสารบางอย่าง แต่เธอกลับเข้ามาอย่างเงียบๆ จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง


"รวิศ ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?" เสียงของพิมพ์พลอยฟังดูสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยความจริงจัง


รวิศพยักหน้าเบาๆ วางปากกาลงก่อนจะเดินตามเธอไปที่ห้องนั่งเล่น ตอนนี้ทั้งบ้านเงียบสงบ มีเพียงพวกเขาสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้น แสงไฟอ่อนๆ สาดส่องลงบนใบหน้าของพิมพ์พลอยที่นั่งลงตรงข้ามเขา


"ฉันคิดว่าเราอยู่กันแบบนี้มานานพอแล้ว" พิมพ์พลอยเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรี้ยวกราด แต่น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่น รวิศมองหน้าเธอ นิ่งเงียบ รอคอยให้เธอพูดต่อ


"ฉันรู้ว่าเธอรักกันต์มากแค่ไหน และฉันก็รู้สึกขอบคุณที่เธอดูแลเขาอย่างดีมาตลอด" พิมพ์พลอยพูดต่อ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปยังรูปถ่ายของกันต์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ รวิศรู้สึกเหมือนใจของเขาเต้นช้าลงเมื่อเห็นแววตาแห่งความเศร้าเล็กๆ ในดวงตาของเธอ


"แต่ฉันก็รู้ว่า...เราคงไม่สามารถอยู่แบบนี้ไปตลอดได้" คำพูดของเธอทำให้รวิศชะงัก หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที


"คุณหมายความว่ายังไงครับ?" รวิศถามด้วยความกังวล เขากลัวคำตอบที่อาจตามมา


พิมพ์พลอยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันมามองตารวิศตรงๆ "ฉันไม่คิดว่าเราสามคนจะอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ได้ตลอดไป...มันไม่ยุติธรรมต่อเธอ และไม่ยุติธรรมต่อฉันเอง"


คำพูดของพิมพ์พลอยทำให้รวิศรู้สึกเหมือนโดนดึงลงสู่ความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่ความจริงก็คือเขาเป็นเพียง "คนที่สาม" ที่ไม่สามารถมีตัวตนในสังคมได้


"ฉันไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจเธอ" พิมพ์พลอยรีบอธิบาย "ฉันเข้าใจว่ากันต์รักเธอ แต่ในฐานะผู้หญิงที่เป็นภรรยา ฉันก็ต้องการให้เขาอยู่เคียงข้างฉันเช่นกัน"


รวิศรู้สึกเจ็บปวดใจ แม้เขาจะพยายามไม่แสดงออกมา แต่ความจริงที่พิมพ์พลอยพูดทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมาก


"แล้ว...คุณจะให้ผมทำยังไงครับ?" รวิศถามเสียงแผ่ว เขารู้ว่าความสัมพันธ์นี้ไม่อาจดำเนินต่อไปได้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง


พิมพ์พลอยมองหน้ารวิศนิ่งก่อนจะยิ้มเบาๆ "ฉันยังไม่ได้ขอให้เธอไปไหน ฉันแค่ต้องการให้เราคิดหาวิธีที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน ไม่ใช่แค่ฉันหรือเธอ แต่เพื่อกันต์ด้วย"


รวิศนิ่งฟังคำพูดของเธอ ความสับสนในใจเริ่มทุเลาลง เขาเริ่มตระหนักได้ว่าความสัมพันธ์นี้ไม่อาจดำเนินต่อไปแบบนี้ได้จริงๆ เขาต้องการอะไรที่ชัดเจนและเป็นธรรมต่อทุกคน


"ผมเข้าใจครับ" รวิศพูดเสียงแผ่ว แต่ในใจของเขายังไม่แน่ใจว่าทุกอย่างจะจบลงอย่างไร

lekthai

แอบเจ็บ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ดอกม่วง

ขอยาวกว่านี้ได้ไหมครับ พรีสสสสสสสสสสสสส

iBloom

ดอกม่วง ตอบกลับเมื่อ 2024-10-25 18:39
ขอยาวกว่านี้ได้ไหมครับ พรีสสสสสสสสสสสสส

จัดให้คับ

wiput

ขอบคุณครับ