คำเตือน: เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงระดับ 18+ อาจมีการใช้ภาษาที่เกี่ยวข้องกับเพศ ความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ และสถานการณ์ที่อาจทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ผู้ที่เข้าชมควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน เรื่องราวและตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ด้านความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ในโลกความจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยความระมัดระวังและความเข้าใจในบริบทของเรื่อง
หลังจากมาซากิ เล่นกับโทโมฮิโระ พาคลานไปทั่วคฤหาสน์ เขาก็เริ่มเบื่อ มาซากิหยุดแล้วหันมามองโทโมฮิโระด้วยดวงตาที่เปล่งประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งคิดเกมใหม่ได้ เขายิ้มกว้างก่อนจะพูดขึ้น “เอาล่ะ นายต้องเป็นม้าของฉัน!” เขาตบหลังของโทโมฮิโระและกระโดดขึ้นขี่อย่างแรง โทโมฮิโระรู้สึกถึงน้ำหนักของมาซากิบนหลัง เขาพยายามตั้งตัวและคลานต่อไป แม้ความเจ็บปวดจะท่วมท้นอยู่ในร่างกาย มาซากิจับเสื้อของโทโมฮิโระเหมือนเป็นบังเหียนแล้วดึงไปมา “เร็วเข้า ม้าโทโมฮิโระ! พาฉันไปให้ทั่วห้องนี้!” เขาพูดเสียงดังอย่างร่าเริง มาซากิหัวเราะคิกคักทุกครั้งที่โทโมฮิโระเสียการทรงตัวหรือหอบแรง เขาดึงหัวของโทโมฮิโระไปทางซ้ายที ขวาที ราวกับว่าเขากำลังขี่ม้าอยู่จริง ๆ “นี่มันสนุกจริง ๆ นายควรจะดีใจนะที่ได้เล่นเกมนี้กับฉัน” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นปนความตื่นเต้น โทโมฮิโระรู้สึกอับอายและเหนื่อยล้า แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาต้องทำตามที่เด็กชายสั่งอย่างไร้ศักดิ์ศรี มาซากิหัวเราะเสียงดังขณะที่โทโมฮิโระพยายามคลานไปตามคำสั่ง ความไร้เมตตาของเด็กคนนี้สะท้อนอยู่ในทุกการกระทำของเขา “คุณหนูครับ... ได้โปรด พอเถอะครับ” โทโมฮิโระพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ขณะที่เขาแทบจะทนไม่ไหว มาซากิยิ้มเยาะ “พอเหรอ? นายพูดตลกดีนี่ โทโมฮิโระ” เขาดึงโซ่ให้แน่นขึ้น “อย่าลืมนะว่านายเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาบอกให้ฉันหยุด” โทโมฮิโระกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาก้มหน้าลงและพยายามกลั้นน้ำตา “ครับ คุณหนู ผมขอโทษ” “ดีมาก” มาซากิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “อย่าลืมว่าหน้าที่ของนายคือทำให้ฉันสนุก ถ้านายยังไม่เข้าใจ ฉันจะต้องสอนนายให้รู้จักความหมายของคำว่าสัตว์เลี้ยงจริง ๆ อีกครั้ง”
ยามเย็นที่โต๊ะอาหาร ภายในคฤหาสน์ ยามเย็นในคฤหาสน์ตระกูลคุโรดะเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบแต่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึม โยชินั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหารที่ใหญ่โตและหรูหรา ขณะที่มาซากินั่งอยู่ข้างๆ ดวงตาของมาซากิยังคงแฝงด้วยประกายความซุกซนและความไร้เดียงสาที่ปะปนไปกับความโหดร้าย โยชิใช้มีดหั่นเนื้อที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามบนจานของเขา “มาซากิ วันนี้ลูกดูสนุกมากนะ” เขาพูดขึ้น ขณะที่หั่นเนื้อให้เป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะเอาเข้าปาก มาซากิยิ้มและพยักหน้า “ใช่ครับพ่อ วันนี้ผมเล่นกับสัตว์เลี้ยงของผม โทโมฮิโระ เขาทำตัวเชื่องมากเลยครับ” เสียงของมาซากิฟังดูร่าเริง ขณะที่เขาหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก โยชิยิ้มเล็กน้อย มองไปที่ลูกชายของเขาด้วยสายตาที่ผสมผสานไปด้วยความภูมิใจและความเยือกเย็น “ดีแล้ว ลูกต้องจำไว้ว่าพวกเขาเป็นแค่ของเล่น ลูกต้องควบคุมและอย่าให้พวกเขามีโอกาสท้าทายอำนาจของลูก” มาซากิพยักหน้ารับคำ “ครับพ่อ ผมจะไม่ให้โทโมฮิโระลืมเลยว่าเขาเป็นแค่สัตว์เลี้ยง ผมทำให้เขาเล่นเกมขี่ม้าด้วยครับ พ่อรู้ไหม มันสนุกมากที่เห็นเขาพยายามตามคำสั่งผม” มาซากิหัวเราะเบาๆ ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความภาคภูมิใจในอำนาจที่เขามีเหนือโทโมฮิโระ โยชิวางมีดและส้อมลง มองมาซากิด้วยสายตาที่นิ่งสงบ “ลูกต้องจำไว้นะมาซากิ อำนาจที่ลูกมี ไม่ได้มีไว้เพื่อความสนุกสนานเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นการสอนให้คนเหล่านั้นรู้จักที่ของพวกเขา และอย่าลืมว่าความเมตตาไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นสำหรับคนที่อยู่ใต้เท้าของเรา” มาซากิยิ้มและตอบกลับ “ครับพ่อ ผมจะจำไว้ ผมจะไม่แสดงความเมตตาให้พวกเขาเห็น” โยชิหยุดทานและหันไปทางประตูห้องอาหาร เขาโบกมือให้ลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างนอก “เข้ามา” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ประตูเปิดออก และทากิ นักศึกษาแพทย์อายุ 23 ปีที่ถูกบังคับให้มาเป็นสัตว์เลี้ยงคนใหม่ของโยชิ เดินเข้ามาพร้อมกับปลอกคอหนาที่คล้องรอบคอ ดวงตาของทากิเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความไม่แน่ใจ เขาถูกพามายืนอยู่ตรงหน้ามาซากิและโยชิ “มาซากิ นี่คือสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของพ่อ ทากิ” โยชิกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เขาเคยเป็นนักศึกษาแพทย์ แต่ตอนนี้เขาติดหนี้เรา และเขาจะต้องชดใช้มันด้วยการเป็นสัตว์เลี้ยงของลูก” มาซากิมองทากิด้วยดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความสนใจ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นักศึกษาแพทย์เหรอ? งั้นนายก็น่าจะรู้ดีว่าอวัยวะของมนุษย์รู้สึกอย่างไรเมื่อถูกทรมานใช่ไหม?” ทากิกลืนน้ำลายและพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตัวสั่น “ครับ... คุณหนู” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ โยชิยิ้มเบา ๆ “ลูกสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการกับเขา เขาคือนักศึกษาแพทย์ เขาน่าจะรู้จักความเจ็บปวดดี ลูกลองดูสิ ว่าเขาจะทนได้แค่ไหน” มาซากิหัวเราะเบา ๆ และลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ได้เลยพ่อ ผมจะทำให้เขารู้ว่าในบ้านนี้ เขาเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับดึงโซ่ที่ผูกกับปลอกคอของทากิ และเริ่มจูงเขาออกไปจากห้องอาหาร ทากิถูกบังคับให้เดินตามมาซากิด้วยความหวาดกลัวและไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อไป แต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าชีวิตของเขาในตอนนี้ตกอยู่ในเงื้อมมือของคนที่ไม่รู้จักความเมตตาเลยแม้แต่น้อย ทากิ..... หลังจากมาซากิพาทากิออกไป เขาพาทากิไปที่ห้องนอนของตัวเอง ห้องนอนนั้นมืดและเงียบงัน มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้างเตียงที่ส่องสว่างพอให้เห็นเงาราง ๆ ของสิ่งต่าง ๆ โทโมฮิโระนอนอยู่ที่ปลายเตียง สภาพไร้เรี่ยวแรง เขาถูกล่ามโซ่ที่แน่นหนาและมองมาซากิด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความอับอายและความเจ็บปวด มาซากิหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมามองทากิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า “ทากิ นายจะต้องนอนที่นี่ และจะต้องเป็นหมอนให้ฉันคืนนี้” มาซากิพูดพลางชี้ไปที่พื้นที่ข้างเตียง “ฉันต้องการหมอนที่มีชีวิต และนั่นก็คือนาย เข้าใจไหม?” ทากิกลืนน้ำลายด้วยความกลัว เขาพยายามจะตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ครับ...คุณหนู” มาซากิยิ้มอย่างพอใจและดึงโซ่ที่คล้องคอทากิให้เขาคลานไปยังตำแหน่งที่ถูกกำหนด “ดีมาก นายต้องเรียนรู้ว่าที่นี่ใครคือผู้ควบคุม และนายคือของเล่นของฉัน” มาซากิกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความรู้สึกยิ่งใหญ่ในอำนาจที่เขามี ทากิค่อย ๆ นอนลงในท่าที่มาซากิสั่ง น้ำตาแห่งความอับอายไหลลงอาบแก้มขณะที่เขาต้องรับบทเป็นเพียงหมอนที่ไร้ศักดิ์ศรีบนเตียงของเด็กชาย
หลายนาทีต่อมา ทากิยังคงนอนเป็นหมอนอยู่บนเตียง แต่โทโมฮิโระกลับถูกพาไปพบกับชะตากรรมที่โหดร้ายกว่า คนใช้ในคฤหาสน์ลากเขาเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับมาซากิ บรรยากาศในห้องน้ำเย็นชืดและอึมครึม มีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟที่ให้ความรู้สึกอึดอัดและแคบลง วันนี้ถึงเวรของโทโมฮิโระที่จะต้องทำหน้าที่เป็นห้องน้ำมนุษย์ มาซากิยืนอยู่กลางห้องน้ำ พร้อมกับคนรับใช้ที่ช่วยอาบน้ำให้เขา น้ำจากฝักบัวสาดกระทบร่างของเด็กชาย ขณะที่โทโมฮิโระถูกบังคับให้นอนอยู่บนพื้น กระเบื้องเย็นทำให้ร่างของเขาสั่นเทา และความกลัวแผ่ซ่านในจิตใจจนรู้สึกชา “อ้าปากสิ” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ดวงตาของเขามองลงมาที่โทโมฮิโระราวกับเขาเป็นเพียงสิ่งของ ไร้ชีวิต ไร้ความหมาย โทโมฮิโระพยายามหายใจลึกเพื่อคุมสติ แต่ความอับอายที่ต้องเป็นภาชนะสำหรับความต้องการของเด็กชายทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว มาซากิหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นโทโมฮิโระอ้าปากตามคำสั่ง “ดีมาก นายรู้ไหม? นี่คือที่ของนาย นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เพราะนายเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉันเท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับปลดปล่อยปัสสาวะลงไปที่ปากของโทโมฮิโระ น้ำตาของโทโมฮิโระไหลอาบแก้ม ความรู้สึกอับอายที่ล้นท่วมทำให้เขาแทบจะขาดใจ แต่เขาก็ยังคงทำตามคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก ความเย็นชาของมาซากิ ความไร้ความปรานีที่แสดงออกผ่านการกระทำที่ไร้ซึ่งความเมตตา เป็นการทำลายจิตวิญญาณของโทโมฮิโระอย่างช้าๆ เขาไม่ได้เป็นเพียงเหยื่อทางกาย แต่จิตใจของเขาก็ถูกบดขยี้จนแทบไม่เหลือเศษเสี้ยวของความเป็นมนุษย์ มาซากิยิ้มเล็กน้อยพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย “อดทนไว้ โทโมฮิโระ อีกแค่ 3 ปีเอง นายก็จะพ้นโทษแล้ว อย่าลืมสิ นายเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของฉัน และเวลาของนายยังอีกนาน อย่าหวังว่าจะได้อิสรภาพง่าย ๆ” คำพูดของมาซากิทำให้โทโมฮิโระรู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมลึกของความสิ้นหวังและความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุด
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์