โปรดอ่าน......
คำเตือน: เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงระดับ 20+ อาจมีการใช้ภาษาที่เกี่ยวข้องกับเพศ ความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ และสถานการณ์ที่อาจทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ผู้ที่เข้าชมควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน เรื่องราวและตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ด้านความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ในโลกความจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยความระมัดระวังและความเข้าใจในบริบทของเรื่อง
มาซากิ เด็กชายวัย 9 ขวบ
ไม่นานหลังจากคำขู่ มาซากิก็เริ่มพูดกับทากิ น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย แต่ยังมีความอบอุ่นที่คล้ายกับการปลอบใจเพื่อให้ทากิยอมรับสภาพ ความซับซ้อนในน้ำเสียงทำให้ทากิไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ที่แท้จริงของมาซากิได้ “ถ้านายกลัว ทำไมร่างกายของนายถึงตอบสนองแบบนี้ล่ะ? มันคงไม่เคยได้ใช้งานเลยสินะ ทากิ?” คำพูดนี้ทำให้ทากิรู้สึกอับอายและไร้ทางสู้ น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคำถามนั้น
มาซากิยิ้มและค่อย ๆ จับอวัยวะของทากิด้วยท่าทีช้า ๆ แต่นุ่มนวล เขาพยายามทำให้ทากิรู้สึกถึงอำนาจของเขาโดยไม่ต้องใช้ความรุนแรงเกินไป “อืม... นายต้องชอบแบบนี้แน่ ๆ ใช่ไหม?” มาซากิพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความเยาะเย้ย ทากิไม่สามารถทนได้ แต่ก็ไม่มีทางที่จะต่อต้าน เขารู้สึกถึงความอับอายที่เพิ่มขึ้นในทุก ๆ การกระทำของมาซากิ
ไม่กี่นาทีต่อมา อวัยวะของทากิปล่อยน้ำสีขาวออกมา แต่มันยังคงแข็งตัว มาซากิมองมันด้วยความพอใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการดูถูก “เห็นไหม? นายยังคงพร้อมที่จะถูกเล่นต่ออีก” เขายิ้มและเริ่มเปลี่ยนวิธีการจากมือที่ชักเป็นการยืนขึ้น และใช้เท้าของเขาเหยียบลงไปที่อวัยวะเพศของทากิอย่างแรง
ทากิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกเหมือนร่างกายถูกฉีกออกจากกัน น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง เขารู้สึกถึงความอับอายและความสิ้นหวังที่ท่วมท้น ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะกลายเป็นสีเทา ความหวาดกลัวทำให้เขาแทบไม่สามารถหายใจได้ หัวใจเต้นรัวและความคิดต่าง ๆ เริ่มเลือนราง เขารู้เพียงแต่ว่าตนเองไม่สามารถหลบหนีจากสถานการณ์นี้ได้ “คุณหนู... ได้โปรด... หยุดเถอะครับ...” เขาพยายามขอร้อง แต่คำพูดของเขาถูกมองข้าม มาซากิไม่แม้แต่จะมองลงมาที่เขา เขากดน้ำหนักที่เท้าลงไปอีก พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความปรานี “นายยังไม่เข้าใจอะไรเลยใช่ไหม? ฉันบอกแล้วไงว่านายไม่มีสิทธิ์พูด ไม่มีสิทธิ์ขอร้อง นายมีหน้าที่เพียงแค่ทนและทำตามที่ฉันสั่งเท่านั้น”
มาซากิเริ่มกดน้ำหนักเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ขณะที่ทากิรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาแทบจะหมดสติ “นายต้องจำไว้นะทากิ ว่านี่คือบทเรียน บทเรียนที่นายต้องเรียนรู้ให้เข้าใจอย่างแท้จริง” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเยือกเย็น ขณะที่เหยียบลงไปด้วยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น
“หรือว่านายอยากให้ฉันทำให้มันหมดสภาพไปเลย? ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ฉันทำได้” มาซากิพูดพลางยิ้ม ขณะที่ทากิพยายามกดความเจ็บปวดและความกลัวลง แต่ไม่สามารถทำได้ น้ำตาของเขาไหลออกมาพร้อมกับความสิ้นหวังที่ท่วมท้นในใจ เขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้มาซากิหยุดได้ และไม่มีใครจะมาช่วยเขาในสถานการณ์นี้
มาซากิหัวเราะเบา ๆ ขณะมองดูทากิที่นอนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าของทากิเต็มไปด้วยน้ำตาและความทรมาน ความหวาดกลัวในดวงตาของเขาทำให้มาซากิรู้สึกพอใจ “อย่าลืมสิ นายไม่มีสิทธิ์กำหนดชีวิตของตัวเอง นายต้องอยู่ภายใต้อำนาจของฉัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับนายขึ้นอยู่กับความต้องการของฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์