โปรดอ่าน......
คำเตือน: เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงระดับ 20+ อาจมีการใช้ภาษาที่เกี่ยวข้องกับเพศ ความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ และสถานการณ์ที่อาจทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ผู้ที่เข้าชมควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน เรื่องราวและตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ด้านความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ในโลกความจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยความระมัดระวังและความเข้าใจในบริบทของเรื่อง
ปกติไม่ได้เขียนแนวนี้นะ..แต่มีเพื่อนๆขอมา ใครอยากให้ เขียนต่อ..ยาวเรื่องนี้ สนับสนุนได้ที่ True money 0633138230 #ขอบคุณค่าฟ5บาท10บาทก็ดีใจเเล้ว
มาซากิ เด็กชายวัย 9 ขวบ
หลังจากที่มาซากิให้โทโมฮิโระทำความสะอาดเสร็จ เขาก็เลื่อนตัวเองขึ้นไปนอนหนุนแขนของทากิ กอดทากิอย่างแนบแน่น มือข้างหนึ่งยังกำและบีบเล่นกับอวัยวะเพศของทากิ ถอกหนังหุ้มลงมาและบีบกำที่หัวเห็ดสีแดงอย่างแรง ทากิสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่กล้าพูดอะไร มาซากิหัวเราะเบา ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “จงชินซะ ทากิ ทุกคืนจากนี้ไป ฉันจะจับมัน ฉันจะเล่นกับมัน จนกว่ามันจะเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีที่เข้มขึ้น นายจะต้องยอมรับมัน และทำตัวให้คุ้นเคย เพราะนายไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ” ทากิพยายามหายใจลึก ๆ “คุณหนู... ได้โปรด... ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้...” ทากิพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนแรงและอับอาย มาซากิหัวเราะอีกครั้ง “แต่นายทำอะไรได้ล่ะ? ร่างกายของนายมันซื่อสัตย์ต่อนายเสียเหลือเกิน ดูสิ มันยังคงตอบสนองต่อทุกอย่างที่ฉันทำ ไม่ว่านายจะบอกว่าไม่อยากแค่ไหน นายก็ไม่สามารถควบคุมมันได้” มาซากิพูดขณะบีบหัวเห็ดแรงขึ้น ทำให้ทากิสะอื้นด้วยความเจ็บปวดและความอับอาย “จำไว้สิ ทากิ นายหมดสิ้นความเป็นคนไปแล้ว นายเป็นแค่ของเล่นของฉัน ของเล่นที่ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ” มาซากิยิ้มเยือกเย็น พร้อมกับกดน้ำหนักมือบีบอวัยวะเพศของทากิอย่างแรง จนทากิแทบจะหมดสติ “และอย่าลืม ทุกคืนจากนี้ไป ฉันจะทำให้นายจำว่านายเป็นอะไร และที่ของนายคือที่ไหน” มาซากิพูดพลางจ้องมองทากิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทากิรู้ดีว่าไม่มีทางหนีไปไหนได้ และต้องยอมรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้อย่างไร้ทางเลือก
หลังจากมาซากิเล่นกับซากิจนเริ่มเบื่อแล้วเขาก็ตัดสินใจนอน ในขณะที่หนุนแขนของทากิ มือของเขายังคงจับอวัยวะเพศของทากิ ถอกหนังหุ้มปลายออก บีบหัวเห็ดสีแดงและค่อย ๆ สอดนิ้วก้อยเข้าไปในท่อปัสสาวะ ทากิสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่กล้าขัดขืน มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเรียบง่าย “ฉันจะหลับแล้วนะ ทากิ และถ้าฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่านิ้วของฉันไม่อยู่ในรูท่อปัสสาวะของนาย นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น?” มาซากิหยุดเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างเยือกเย็น “นายจะต้องพบกับการทรมานตลอดทั้งสัปดาห์ ฉันสัญญา” ทากิพยายามกลั้นน้ำตาและพยายามจะพูด “คุณหนู... ได้โปรด... ผมจะไม่ขยับ...” แต่น้ำเสียงของเขาสั่นด้วยความกลัว มาซากิหัวเราะเบา ๆ “ดีแล้ว จำไว้นะทากิ นายไม่มีสิทธิ์เลือก หรือแม้แต่จะขอร้อง นายต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง ไม่งั้นมันจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้” ทากิกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขณะที่มาซากิค่อย ๆ หลับไป มือของเขายังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ทากิรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท่วมท้น แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางเลือก เขาต้องทนและรับชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้อย่างไร้ทางหลบหนี
ในตอนเช้าเมื่อมาซากิตื่นขึ้น เขามองดูนิ้วของเขาที่อยู่ในท่อปัสสาวะของทากิ อวัยวะเพศของทากิที่หดตัวไปก่อนหน้านี้ได้ขยายตัวขึ้นตามธรรมชาติในตอนเช้า ทากิที่เพิ่งตื่นเต็มไปด้วยความอับอายและความกลัว เขาพยายามหันหน้าหลบสายตาของมาซากิ แต่ไม่สามารถทำได้ มาซากิยิ้มเยาะและหัวเราะออกมาเบา ๆ “อ้าว ทากิ นายตื่นแล้วเหรอ?” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ขณะที่เขาค่อย ๆ ลุกตัวขึ้นไปนั่งระหว่างขาของทากิ มองนิ้วของตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำใสสีขาวที่ทากิปล่อยออกมา มาซากิมองทากิที่หน้าแดงด้วยความอับอาย “ดูสิ นายทำอะไรไว้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายมากมาย แต่นายก็ตอบสนองขนาดนี้” มาซากิค่อย ๆ ชักนิ้วก้อยออกจากท่อปัสสาวะของทากิอย่างช้า ๆ ทำให้ทากิรู้สึกถึงความเจ็บปวดและอับอายจนแทบไม่สามารถทนได้ มาซากิมองดูน้ำที่ติดอยู่บนปลายนิ้วของเขาก่อนจะยิ้มเยาะ “นี่คือน้ำของนายเอง ทากิ นายควรจะภาคภูมิใจสิ” เขาขยับเข้าไปใกล้หน้าของทากิ ยื่นนิ้วก้อยที่เต็มไปด้วยน้ำใสสีขาวให้ทากิ “ดูดสิ ทากิ ทำความสะอาดให้ฉัน” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเข้มและเยือกเย็น ทากิสะอื้นเบา ๆ ขณะที่เขาค่อย ๆ อ้าปากและรับนิ้วก้อยของมาซากิเข้ามา น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่สามารถกลั้นได้ ขณะที่เขาทำความสะอาดนิ้วของมาซากิอย่างไร้ทางเลือก “ดีมาก ทากิ” มาซากิพูดพลางยิ้มเยาะ “นายคงเริ่มชินกับการเป็นของเล่นแล้วสินะ จำไว้ นายไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง” ทากิกลืนน้ำตาและความสิ้นหวังลงไป ขณะที่เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ท่วมท้นอยู่ภายในจิตใจ ไม่มีทางหนี ไม่มีทางเลือก มีเพียงแค่ความยอมจำนนต่อความโหดเหี้ยมของมาซากิเท่านั้น
ไม่นานหลังจากมาซากิตื่น เขาลุกออกจากเตียงและสั่งให้คนใช้พาทากิไปอาบน้ำ ทากิเดินออกไปด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า มาซากิหันมามองไปที่ปลายเตียง ซึ่งโทโมฮิโระนอนอยู่ในสภาพที่อ่อนล้าเช่นกัน เขาเรียกเสียงดัง “ตื่นได้แล้ว โทโมฮิโระ!” โทโมฮิโระสะดุ้งตื่นขึ้นมา มาซากิยิ้มเยือกเย็นก่อนจะกระชากโซ่ล่ามคอของโทโมฮิโระด้วยความแรง ดึงเขาลากเข้าไปในห้องน้ำ โทโมฮิโระพยายามที่จะขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถต้านคำสั่งของมาซากิได้ เมื่อเข้ามาถึงห้องน้ำ มาซากิสั่งเสียงเข้ม “คุกเข่าลง” โทโมฮิโระทำตามด้วยความกลัว น้ำตาคลอเบ้า “อ้าปาก” มาซากิสั่งอย่างเยือกเย็น โทโมฮิโระลังเลเพียงชั่วครู่ก่อนจะทำตาม มาซากิยิ้มเยาะก่อนจะเริ่มปล่อยฉี่ใส่ปากของโทโมฮิโระ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “กลืนมันเข้าไป อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว ถ้านายกล้าปฏิเสธหรือทำอะไรที่ขัดใจฉัน นายรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น” โทโมฮิโระกลืนน้ำตาและพยายามกลืนน้ำฉี่ที่มาซากิปล่อยเข้ามาในปาก เขารู้สึกถึงความอับอายที่ท่วมท้น แต่นั่นก็ยังไม่สามารถหยุดความเย็นชาของมาซากิได้ มาซากิหัวเราะเสียงต่ำ “ดีมาก โทโมฮิโระ นายกำลังทำได้ดี นายควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ทำหน้าที่นี้ให้นายของนาย” เขาพูดพร้อมกับมองดูโทโมฮิโระที่พยายามทำตามคำสั่งอย่างเต็มที่ น้ำตาของโทโมฮิโระไหลลงมาบนแก้ม แต่เขาไม่กล้าหยุดหรือแม้แต่แสดงอาการไม่พอใจ หลังจากที่มาซากิปล่อยฉี่จนหมด เขามองดูโทโมฮิโระที่ยังคงคุกเข่าอยู่ “นายมันน่าสมเพชจริง ๆ โทโมฮิโระ” มาซากิพูดพลางยิ้มเยาะ “ฉันคิดว่านายควรจะได้รางวัลสำหรับการทำตามคำสั่งที่ดี” เขาพูดพลางใช้นิ้วเชยคางของโทโมฮิโระขึ้นมามองในตาของเขา โทโมฮิโระหลบสายตาอย่างไร้หนทาง “จงจำไว้ โทโมฮิโระ นายไม่มีสิทธิ์ขัดขืน ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น นายเป็นเพียงของเล่น เป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่มีทางเลือก นายต้องยอมรับชะตากรรมนี้” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก่อนจะยกเท้าขึ้นและกดไปที่หัวของโทโมฮิโระเบา ๆ “จงเลียเท้าของฉันเพื่อแสดงความซื่อสัตย์ ถ้านายทำได้ดี ฉันอาจจะให้รางวัลที่นายต้องการ” โทโมฮิโระรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ก่อตัวขึ้นในใจ เขาทำตามคำสั่งของมาซากิอย่างไร้ทางเลือก เขาเลียเท้าของมาซากิอย่างช้า ๆ น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด ความอับอายและความทุกข์ทรมานท่วมท้นเขา แต่นี่คือสิ่งที่เขาต้องทำ ไม่มีทางเลือก ไม่มีสิทธิ์ ไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์ที่จะคิดต่อต้าน มาซากิหัวเราะเสียงต่ำขณะที่มองดูโทโมฮิโระทำตามคำสั่ง “ดีมาก โทโมฮิโระ อย่าลืมสิ นายไม่มีสิทธิ์เป็นมนุษย์อีกแล้ว นายเป็นแค่สัตว์เลี้ยง และฉันจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ” คำพูดเหล่านี้ดังก้องในห้องน้ำ ขณะที่โทโมฮิโระรู้สึกว่าความหวังในชีวิตของเขาค่อย ๆ ถูกดับลงโดยไม่มีทางที่จะฟื้นคืนมาได้
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์