โปรดอ่าน......
คำเตือน: เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงระดับ 20+ อาจมีการใช้ภาษาที่เกี่ยวข้องกับเพศ ความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ และสถานการณ์ที่อาจทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ผู้ที่เข้าชมควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน เรื่องราวและตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ด้านความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ในโลกความจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยความระมัดระวังและความเข้าใจในบริบทของเรื่อง
ปกติไม่ได้เขียนแนวนี้นะ..แต่มีเพื่อนๆขอมา ใครอยากให้ เขียนต่อ..ยาวเรื่องนี้ สนับสนุนได้ที่ True money 0633138230 #ขอบคุณค่าฟ5บาท10บาทก็ดีใจเเล้ว
โยชิ ผู้นำของตระกูล พ่อของมาซากิ
ไม่นานมาซากิก็อาบน้ำแต่งตัว และให้คนใช้ช่วยแต่งตัวให้จนเสร็จเรียบร้อย เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว มาซากิเดินไปทานข้าวเช้าในฐานะเด็กชายวัยเก้าขวบ ลูกของผู้นำแก๊งยากูซ่า มาซากินั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้ากับโยชิ ผู้เป็นพ่อและเป็นหัวหน้าแก๊งค์ รวมถึงหัวหน้าตระกูลยากูซ่าด้วย โยชิมองลูกชายของเขาด้วยสายตาเยือกเย็นและถามขึ้น “ว่าไง มาซากิ สัตว์เลี้ยงของเจ้าเป็นยังไงบ้าง เชื่องขึ้นหรือยัง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง แต่มันแฝงด้วยความคาดหวัง มาซากิยิ้มเบา ๆ ก่อนจะตอบ “พวกมันกำลังจะเชื่องขึ้นครับท่านพ่อ แต่ยังมีบางตัวที่ยังไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไหร่” มาซากิตอบพลางนึกถึงทากิและโทโมฮิโระ เขาหันไปมองโยชิพร้อมรอยยิ้มที่เยือกเย็นกว่าเดิม “ถ้ามันยังดื้อดึงอยู่ ผมก็คิดว่าจะต้องจัดการให้หนักขึ้น” โยชิหัวเราะเสียงต่ำก่อนจะเอื้อมมือมาตบไหล่ของมาซากิ “ดีมาก ถ้าไม่เชื่อฟังก็ต้องจัดการมันให้รู้ว่าใครเป็นนายของมัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าสัตว์เลี้ยงตัวไหนคิดจะดื้อ มันก็ไม่มีค่าอะไร อย่าลังเลที่จะทำลายมัน” มาซากิพยักหน้าช้า ๆ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา “แน่นอนครับท่านพ่อ ผมจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำให้แก๊งค์ของเราต้องดูอ่อนแอ” โยชิมองลูกชายของเขาด้วยความพอใจ “แล้วพี่เลี้ยงคนใหม่ที่เจ้าพูดถึงล่ะ เจ้าคิดจะรับมาเพิ่มหรือยัง? ข้ารู้ว่าเจ้าอยากได้พี่เลี้ยงคนใหม่เพื่อช่วยดูแลสัตว์เลี้ยงของเจ้า” มาซากิยิ้มและพยักหน้า “ใช่ครับท่านพ่อ ผมคิดว่าเราควรจะหาพี่เลี้ยงที่มีความแข็งแกร่งและไม่มีความปรานีต่อสัตว์เลี้ยงเหล่านั้น ผมอยากได้คนที่สามารถทำให้พวกมันกลัวและเชื่อฟังโดยไม่มีคำถาม” โยชิยิ้มอย่างพอใจ “ดี มาซากิ ข้าภูมิใจในตัวเจ้า เจ้าคิดเหมือนกับข้า สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออำนาจและความกลัว สัตว์เลี้ยงต้องรู้สึกหวาดกลัวตลอดเวลา มันจะไม่มีวันกล้าขัดคำสั่ง” มาซากิยิ้มกลับ “ครับท่านพ่อ ผมจะทำให้พวกมันรู้สึกเช่นนั้นทุกวินาทีที่มันมีชีวิตอยู่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและไร้ความเมตตา โยชิพยักหน้าก่อนจะจิบชา “ดีมากมาซากิ เจ้าเป็นลูกที่ข้าภูมิใจ จำไว้ว่าเจ้าคือทายาทของตระกูลยากูซ่า และเจ้าไม่มีสิทธิ์อ่อนแอ คนที่อ่อนแอคือคนที่ไม่มีค่าในสายตาของเรา” มาซากิยิ้มเบา ๆ และตอบ “ครับท่านพ่อ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” ความเย็นชาของบทสนทนานี้แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม และความรู้สึกว่าชีวิตของสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของคนที่ถืออำนาจ
หลังจากมาซากิทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็เดินกลับมายังห้องนอน ก่อนที่จะมองดูทากิและโทโมฮิโระด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น คนรับใช้รีบเข้ามาพร้อมนำกรงขังอวัยวะและกุญแจมาให้มาซากิ มาซากิยิ้มเบา ๆ พลางรับกรงขังมาจากมือของคนใช้ “ทากิ โทโมฮิโระ มานี่” มาซากิเรียกพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความปรานี ทากิและโทโมฮิโระค่อย ๆ คลานเข้ามาหามาซากิด้วยความกลัว มาซากิยื่นกรงขังอวัยวะให้พวกเขาทั้งคู่ “ใส่มันเข้าไป” เขาสั่งเสียงเข้ม ทากิและโทโมฮิโระกลืนน้ำลายด้วยความกลัว ก่อนจะรับกรงขังและค่อย ๆ สวมใส่เข้าไปในอวัยวะของตัวเอง เมื่อทั้งสองใส่กรงขังเสร็จ มาซากิยิ้มอย่างพอใจ “ดีมาก ตอนนี้คลานมาเกาะขาของฉัน แล้วจงคลายน้ำลายลงบนพื้น” ทากิและโทโมฮิโระทำตามคำสั่งโดยไม่มีทางเลือก พวกเขาคลานมาเกาะขาของมาซากิ ก่อนจะเริ่มคลายน้ำลายลงบนพื้นอย่างไร้ศักดิ์ศรี มาซากิมองดูพวกเขาและยิ้มอย่างเยาะเย้ย “เยี่ยมมาก ทำตัวเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีได้น่าพอใจ แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ เลียรองเท้าของฉันด้วย เพื่อแสดงความซื่อสัตย์และแสดงว่านายเป็นสัตว์เลี้ยงที่แท้จริง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย ทากิและโทโมฮิโระกลืนน้ำลายอีกครั้ง พวกเขามองหน้ากันด้วยความอับอายและสิ้นหวัง ก่อนจะเริ่มโน้มตัวลงไปเลียรองเท้าของมาซากิ ความหวานของน้ำลายผสมกับรสของฝุ่นดินที่ติดอยู่บนรองเท้า ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความไร้ค่าและศักดิ์ศรีที่ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ มาซากิมองดูพวกเขาด้วยความพอใจ “จำไว้ พวกนายต้องทำแบบนี้ทุกวัน ทุกครั้งที่ฉันกลับมาจากข้างนอก ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ไม่ว่าสภาพจะเป็นอย่างไร สัตว์เลี้ยงที่ดีต้องทำตามหน้าที่ เข้าใจไหม?” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเยือกเย็น สายตาของเขาจ้องมองลงมาที่ทากิและโทโมฮิโระอย่างไม่มีความเมตตา ทากิและโทโมฮิโระพยักหน้าพร้อม ๆ กัน ขณะที่น้ำตายังคงไหลลงมาบนแก้มของพวกเขา มาซากิหัวเราะเบา ๆ “
มาซากิเชิดหน้าและพูดต่อ “เฝ้าบ้านให้ดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวฉันเลิกเรียนแล้วจะกลับมาเล่นต่อ ทำตัวให้ดี ไม่เช่นนั้นจากการเป็นสัตว์เลี้ยง นายอาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อเลยก็ได้” มาซากิพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ขณะที่ทากิและโทโมฮิโระตัวสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว “เข้าใจไหม?” มาซากิถามด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด ทั้งทากิและโทโมฮิโระพยักหน้าพร้อม ๆ กัน น้ำตายังคงไหลลงมาบนแก้มของทั้งคู่ มาซากิหัวเราะเบา ๆ “ดี งั้นฉันจะไปโรงเรียนล่ะ พวกนายจงอยู่ตรงนี้ ทำตามคำสั่งของฉัน และหวังว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด ไม่งั้นมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกนายได้หายใจในฐานะสัตว์เลี้ยงของฉัน” เขากล่าวพลางเดินออกจากห้อง ปล่อยให้ทากิและโทโมฮิโระนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์