โปรดอ่าน......
คำเตือน: เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนแรงระดับ 20+ อาจมีการใช้ภาษาที่เกี่ยวข้องกับเพศ ความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ และสถานการณ์ที่อาจทำให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ผู้ที่เข้าชมควรใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการอ่าน เรื่องราวและตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมติที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ด้านความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล เหตุการณ์ หรือสถานที่ในโลกความจริงแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยความระมัดระวังและความเข้าใจในบริบทของเรื่อง
ปกติไม่ได้เขียนแนวนี้นะ..แต่มีเพื่อนๆขอมา ใครอยากให้ เขียนต่อ..ยาวๆเรื่องนี้ สนับสนุนได้ที่ True money 0633138230 #ขอบคุณค่าฟ5บาท10บาทก็ดีใจเเล้ว
มาซากิ เด็กชายวัย9ขวบ
หลังจากมาซากิเลิกเรียนขึ้นสู่รถหรูของตระกูล เขาก็นั่งที่เบาะหลังและพูดคุยกับโคจิโร่ พี่เลี้ยงของเขา โคจิโร่เริ่มถามถึงการเรียนของมาซากิในโรงเรียนประถมวันนี้ “วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างครับคุณหนู?” โคจิโร่ถามด้วยความสุภาพ มาซากิยิ้มเบา ๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “มันก็เหมือนเดิม เบื่อหน่ายและน่าเบื่อ” เขาตอบขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันกลับมาถามโคจิโร่ด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น “แล้วหาตัวคนที่ฆ่าแม่ฉันได้หรือยัง?” โคจิโร่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “ยังไม่ทราบเลยครับคุณหนู เราพยายามเต็มที่แล้ว แต่ยังไม่มีเบาะแสที่ชัดเจน” ได้ยินเช่นนั้น มาซากิขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่โมโห “รู้ไหมโคจิโร่ ว่าถ้าทำงานพลาดจะเป็นยังไง?” เขาพูดพลางเลื่อนตัวไปใกล้โคจิโร่ที่นั่งอยู่ด้านหน้า มือของมาซากิเลื่อนลงไปบีบที่อวัยวะของโคจิโร่ระหว่างขาของเขาอย่างรุนแรง โคจิโร่สะดุ้งด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่กล้าพูดอะไร มาซากิกระซิบเสียงเย็นชา “ฉันจะไม่ทนกับความล้มเหลว ถ้านายทำพลาดอีก ฉันจะตัดมันทิ้ง นายเข้าใจไหม?” โคจิโร่พยักหน้า น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ขณะที่ความเจ็บปวดท่วมท้นในร่างกาย เขารู้ดีว่าคำขู่ของมาซากิไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ มาซากิปล่อยมือออกจากโคจิโร่และพิงกลับไปที่เบาะหลัง “ทำงานให้ดี ฉันไม่อยากต้องมาจัดการอะไรเอง เพราะนั่นมันจะหมายความว่านายไม่มีค่าอีกต่อไป” เขาพูดเสียงเบา ๆ แต่ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความโหดร้าย โคจิโร่ก้มหน้าตอบ “ครับ คุณหนู ผมจะพยายามให้มากกว่านี้” มาซากิหัวเราะเบา ๆ อย่างเยือกเย็น “ดี หวังว่านายจะเข้าใจ ฉันไม่อยากพูดซ้ำอีก” รถหรูยังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ขณะที่บรรยากาศในรถกลับเต็มไปด้วยความเครียดและความหวาดกลัว รถยังคงเคลื่อนที่ต่อไป โคจิโร่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณหนูครับ อวัยวะเพศของเคนกะ ลูกน้องที่ทำผิด ตอนนี้ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว” เขาพูดพลางส่งภาพถ่ายให้มาซากิ เป็นภาพอวัยวะที่เคยเป็นของเคนกะ ซึ่งถูกทำให้กลายเป็นแจกัน ภาพนั้นแสดงให้เห็นอวัยวะขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างวิปริต มาซากิรับภาพมาดูด้วยความสนใจ ยิ้มเยือกเย็นออกมา “น่าสนใจดีนี่” มาซากิพูดเบา ๆ พลางมองดูภาพนั้นอีกครั้ง เขาพยักหน้าอย่างช้า ๆ โคจิโร่จึงพูดต่อ “ผมจะส่งแจกันนี้มาถึงคฤหาสน์ในสองวันครับคุณหนู คุณหนูจะเอาไว้ในห้องนอนไหมครับ?” มาซากิหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบ “ในห้องนอนเหรอ? น่าสนใจนะ บางทีการมีแจกันแบบนี้ในห้องนอนอาจช่วยเตือนความจำให้ทุกคนรู้ว่าผลลัพธ์ของการทำผิดคืออะไร” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “แต่บางที ฉันอาจจะเอาไว้ในห้องนั่งเล่น ให้ทุกคนที่เข้ามาเห็นได้รู้ ว่าใครที่เป็นคนมีอำนาจที่นี่” โคจิโร่ยิ้มเบา ๆ และพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับคุณหนู ผมจะจัดการตามที่คุณหนูต้องการ” มาซากิมองโคจิโร่ด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะพูดต่อ “จำไว้นะ โคจิโร่ ถ้าใครทำผิดอีก ผลลัพธ์มันก็จะไม่ต่างจากนี้ และบางทีอาจจะหนักกว่านี้ด้วย ฉันไม่สนว่าพวกเขาจะรู้สึกยังไง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการควบคุมและความจงรักภักดี ถ้าไม่มีสิ่งนี้ พวกเขาก็ไม่มีค่า” โคจิโร่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “เข้าใจแล้วครับคุณหนู ผมจะไม่ให้มีการทำผิดเกิดขึ้นอีก” ความกลัวที่แฝงในคำพูดของโคจิโร่ชัดเจน มาซากิเพียงยิ้มอย่างเยือกเย็น ขณะที่รถยังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ในรถเต็มไปด้วยความกดดันและความโหดเหี้ยม
รถยังคงเคลื่อนที่ต่อไป มาซากิชวนโคจิโร่คุยเรื่องการสอนของพ่อเขา โยชิ “พ่อฉันบอกอยู่เสมอว่า อวัยวะของคนอื่นนั้นมันเป็นเพียงของเล่น” มาซากิพูดพลางยิ้มเยือกเย็น สายตาของเขามองตรงไปยังโคจิโร่ที่นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ “แต่มันก็ไม่ได้เป็นแค่ของเล่นนะ มันสื่อถึงความเป็นชายและอำนาจ ถ้าเราทำลายมันหรือครอบครองมัน ก็หมายความว่าเราแข็งแกร่งกว่า” มาซากิหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “แต่ฉันเริ่มเบื่อกับเรื่องนี้แล้ว การต้องเล่นกับอวัยวะของสัตว์เลี้ยงมนุษย์มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอะไรอีกแล้ว ฉันทำมานานหลายปี ตอนนี้มันกลายเป็นแค่กิจวัตรที่น่าเบื่อ ฉันไม่รู้สึกถึงอำนาจหรือความแข็งแกร่งเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความรำคาญในความจำเจ โคจิโร่พยักหน้าอย่างช้า ๆ น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “คุณหนู... ผมเข้าใจครับ แต่มันเป็นสิ่งที่คุณโยชิต้องการ คุณโยชิอยากให้คุณหนูรู้จักอำนาจและการควบคุม ผมคิดว่านั่นเป็นวิธีของเขาที่จะทำให้คุณหนูเข้มแข็ง” มาซากิหันไปมองโคจิโร่ด้วยสายตาเย็นชา “พ่อฉันอาจจะคิดอย่างนั้น แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ฉันเบื่อกับการต้องควบคุมสัตว์เลี้ยงด้วยวิธีนี้ มันเหมือนเกมที่ไม่มีวันจบ และไม่เคยมีความหมายจริง ๆ เมื่อถึงยุคที่ฉันปกครอง ฉันจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและแน่วแน่ โคจิโร่ถอนหายใจเบา ๆ “แล้วคุณหนูคิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างครับ?” เขาถามด้วยความกลัวที่จะได้ยินคำตอบ มาซากิยิ้มเยาะ “ฉันจะไม่ใช้วิธีของพ่ออีกต่อไป ฉันจะสร้างระบบที่พวกเขาไม่กล้าทำผิด ไม่ใช่เพราะความกลัวที่มีต่อฉัน แต่เพราะพวกเขาเข้าใจถึงความสำคัญของความจงรักภักดีและการอยู่ภายใต้คำสั่ง” มาซากิหยุดแล้วหันมามองโคจิโร่อย่างเยือกเย็น “และถ้ามีใครที่กล้าทำผิด ฉันจะทำให้เขาไม่เหลืออะไรที่เรียกว่าความเป็นคน ไม่ใช่แค่การตัดหรือทำลายอวัยวะของพวกมัน แต่จะทำให้พวกมันรู้สึกไร้ค่าในทุกแง่มุมของชีวิต ไม่มีอะไรจะสูญเสีย ไม่มีอะไรจะเหลือ” เขาพูดพลางยิ้มเบา ๆ ที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความโหดเหี้ยม โคจิโร่ฟังคำพูดเหล่านั้นด้วยความสะเทือนใจ เขารู้ดีว่าคำพูดของมาซากิไม่ใช่คำขู่ แต่มันคือความตั้งใจที่แท้จริง มาซากิไม่ใช่แค่คนที่ใช้ความกลัวในการควบคุม แต่เขากลายเป็นคนที่คิดจะทำลายทุกอย่างที่ขวางทางเพื่อสร้างอำนาจของเขาเอง “ครับ คุณหนู ผมจะอยู่เคียงข้างคุณหนูเสมอ ไม่ว่าคุณหนูจะทำอะไร” โคจิโร่ตอบเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัวและความภักดี มาซากิยิ้มอย่างพอใจ “ดี โคจิโร่ จำไว้ว่าพวกนายทุกคนต้องภักดี และถ้าใครกล้าหักหลัง... พวกนายก็จะไม่มีอะไรเหลือให้ฉันเล่นอีก” เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ขณะที่รถหรูยังคงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทิ้งให้โคจิโร่รู้สึกถึงความหนักหน่วงและความกลัวที่ก่อตัวในจิตใจ
โคจิโร่คุง พี่เลี้ยงของมาซากิ วัย 31 ปี
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์