เดกอะไรวะ..น่ารักเปนบ้า 13

freesex

ตอน แขกที่ไม่ได้รับเชิญ


“มึง ตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับไปส่งกุอีกแล้วนะ”อยู่ๆมันก็พุดขึ้นระหว่างที่เรากินก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้าประจำ

“ทำไมอ่ะ มีไรหรอ”

“ไม่มีไร แค่ใกล้สอบแล้ว กุเลยจะไปนอนหอไอ้ตั้ม กะจะติวให้กันจนถึงสอบสิ้นเดือน”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ก็ไปส่งไอ้ตั้งด้วยก้ได้”

“มึงอย่ามาพยายามให้มันมากเกินไปเลย อย่าลืมสิ กุกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”

“ก้องั้นสิ ถ้ามึงต้องการซะอย่าง กูจะไปบังคับอะไรมึงได้ล่ะ”ชิ งอลแล้วเว้ยยยยย ง้อกูมาซะดีๆ

“อื้ม อิ่มยังอ่ะ กูอยากกลับแล้ว”แง่ว นอกจากจะไม่ง้อแล้ว ยังจะมาเย็นชาใส่กูอีกนะ สุดท้ายผมก็ต้องรอเก้อเพราะจนส่งมันถึงหอมันก็ยังไม่ง้อผมอยู่ดี





ผมก็ทำตามที่มันขอเพราะอยากประชดมัน แต่คนที่จะขาดใจคือผมซะเอง ก็เคยเห็นหน้ากันเกือบทุกวัน กลับกลายไม่เห็นกันเลย โทรศัพท์ก็คุยกันน้อยลง

เรียนอยู่บ้างล่ะ

ซ้อมอยู่บ้างล่ะ

ไม่ว่างนะ

ยุ่งอยู่

ทีแรกผมก็คิดแปลกใจ

ตั้งแต่กลับจากทะเลมา มันก็เริ่มทำตัวห่างจากผมไปทุกทีๆ

ก็ได้แต่คิดว่า เรามันคิดมากเกินไป เรียกร้องจากมันมากไป

ผมพยายามแล้วที่จะเข้าใจในเหตุผลของมัน

แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุผลมันมาจากไหนมากมาย

จนถึงตอนนี้ผมว่ามันเกินมากไปที่ผมจะเข้าข้างมันต่อ

หรือว่ามันจะเบื่อผมแล้ว

“ครับ”ผมหลุดจากภวังค์ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“เย็นนี้อยู่คอนโดไหม จะเข้าไปหา”เสียงคนที่ทำผมน้อยใจอยู่พูดขึ้น

“จะเขามานี่ว่างแล้วหรอ”ผมประชด

“ไม่เชิงหรอก จะแวะไปเอาเสื้อกับหนังสือที่ลืมไว้อ่ะ”อย่างงี้นี่เอง ไม่มีธุระมึงก็คงไม่โผล่มาให้กูเห็นใช่ไหม

“แค่นี้ใช่ไหม มาเก็บๆไปซะทีก็ดี ทิ้งให้มันรกห้องกูซะตั้งนาน”แล้วผมก็ตัดสายมันไป อย่าคิดว่ามึงจะเย็นชาเป็นคนเดียว

นะเกี้ยง อยากทำเหมือนกูเป็นคนอื่นนักใช่ไหม ได้!! เดี๋ยวกูจัดให้

พอถึงตอนเย็นมันก็แวะมาจริงๆ เห็นมันรีบเก็บข้าวเก็บของ เหมือนอยากรีบไปให้พ้นๆผม ก็ยิ่งทำผมเสียใจ

“ถ้าลำบากใจจะมาที่นี้ ก้บอกให้กูเก็บแล้วไปฝากที่บ้านแม่ก็ให้ก็ได้”

“เลิกแดกดันซะทีได้ม่ะ”

“งั้นมึงก็บอกบอกกูมาสิ ว่ากูทำอะไรได้บ้าง คุยด้วยก็ไม่ได้ ไปหาก้ไม่ได้ เจอกันก้ไม่ได้ น้อยใจก็ไม่ได้อีก แล้วกูจะทำอะไร
ได้บ้างล่ะ มึงบอกกูมาสิว่ากูควรทำยังไงดี”

“กูก็เหตุผลของกู มึงก็หัดเข้าใจบ้างสิ”

“ก็พยายามแล้ว แต่ที่มึงทำมันเกินไป”

“ก้ไม่เห็นเกินไปตรงไหน  กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงเลยนะ อย่ามาทำให้กูลำบากใจนักสิ”

“มึงเป็นอะไรกันแน่เกี้ยง กุไปทำอะไรให้มึงโกธร ให้มึงเสียใจตอนไหน มึงพูดกับกูดีๆได้ไหมอย่าทำแบบนี้เถอะ

กูขอร้อง กูเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

“ก็เลิกยุ่งกับกูสิ มึงจะได้ไม่ต้องมาทนกับกุอีก”

“อะไรนะ!!”

“ก็อย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละ มึงได้ยินไม่ผิดหรอก”

“มึงล้อกูเล่นใช่ไหม”

“’งั้นกูกลับแล้วนะ”มันหันหลังทำท่าจะกลับ ผมรีบกอดมันไว้

“ไม่เกี้ยง!! กูขอโทษ มึงอย่าทำแบบนี้เลยนะ กุยอมแล้ว มึงอย่าทำแบบนี้สิ กูขอโทษ”ผมพูดเหมือนคนบ้า แล้วน้ำตามันก็

ไหลออกมาเฉยเลย ผมก้ไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าจะร้องไห้ มันเองก็คงตกใจเหมือนกัน คนอย่างผมเย็นชากับใครได้ตั้งมาก

ใจแข็งได้ทุกเรื่องแต่มีแค่มันคนเดียวจริงๆ ที่ทำผมอ่อนแอได้แบบนี้

“มึงร้องไห้ทำไม”

“เกี้ยงก็อย่าไปสิ ไหนมึงรับปากกุแล้วไงว่าจะไม่ไล่กูไปไหนอ่ะ”

“เกี้ยงไม่ไหนไปแล้ว พอแล้วนะครับ อย่าร้องไห้นะ”มันพุดพร้อมเอามือมาเช็ดน้ำตาที่แก้มผม ผมก็สังเกตได้ว่ามันก็น้ำตา
คลอเหมือนกัน

“เรื่องที่พุดเมื่อกี้ ลืมไปให้หมดเลยนะ ถือซะว่าเราไม่เคยพูดแล้วกันนะครับ”มันถอนหายใจ ก้มหน้าไม่ตอบผม

ผมจะไม่ถามมันอีกแล้ว

ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเพราะอะไรก้ไม่อยากรู้

ขอแค่ให้มันยังอยู่

ผมแค่ต้องการให้อยู่

จะไม่ถามให้มันลำบากใจ

จะไม่ขอรับรู้ความจริงๆอะไรเลย

ขอแค่เรายังอยุ่ด้วยกันก็พอ

“เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ”ผมพุดหลังทำใจเข้าสู่ภาวะปกติ

“แต่ว่ากุ…”

“แค่วันเดียวเอง แค่มื้อเดียวก็ไม่ได้เลยหรอครับ”

“ไม่ใช่อย่างงั้น แต่ว่ากูกุมีนัดแล้ว”

“นัดอะไร กับใคร ที่ไหน ยังไง”

“เป็นบ้าไรวะ ถามเอาๆแบบนั้น”

“ก็มึงนัดใครไว้ล่ะ”

“เพื่อนอ่ะ มันขอให้พามันไปซื้อรองเท้าเป็นเพื่อนมันหน่อย”

“ชื่ออะไร”

“ชื่อเก้า เอาไว้วันหลังนะ”เก้า เพื่อนจากไหนว่ะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย

“ไม่อ่ะ จะไปวันนี้”

“ก็บอกแล้วไง ว่านัดกับเพื่อนไว้แล้ว”

“ก้เดี๋ยวกูไปกะมึงด้วย ซื้อของเสร็จเราก็ไปกินข้าวด้วยกันไง”

“แล้วมึงจะไปทำไมล่ะ!”แหน่ะ มีขึ้นเสียง ใช่สิ เดี๋ยวนี้กูกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วสินะ

“ก็กูจะไป ถ้ากุอยากไป กูก็ต้องได้ไป โอเค้??”ผมคนเดิมได้ฟื้นคืนชีพกลับมาหลังจากที่เสียหลักไปนิดหน่อย
แหะๆ

“เสื่อมว่ะ แมร่ง”มันบ่นให้ผม เพราะมันก็คงรู้ดีว่ามันคงห้ามอะไรผมไม่ได้

สุดท้ายจนแล้วจนรอดผมก็มากับมันด้วยจนได้ ไอ้เก้ามันเห็นหน้าผมมันก็ค่อยข้างแปลกใจแต่ผมก็ไม่แคร์

อะไรหรอกครับ  ฮ่ะๆ แล้วผมก็ตามไปเป็นมารผจญไอ้เก้ากะไอ้เกี้ยงไม่ว่าไม่จะเลือกรองเท้า  เลือกเสื้อผ้า

ซื้อของผมก็เสือกไปหมด จนมันก็คงเขม่นผมอยู่เหมือนกัน จนซื้อของกันเสร็จก็จะไปกินฮอตพอตกันแต่ไอ้

เชี่ยเกี้ยงก็เสือกไปช่วยไอ้เก้ามาด้วย ก็เข้าทางไอ้เก้ามันสิครับไอ้นั่นมันหน้าด้านยังไงก้ตามมาอยุ่แล้ว สุดท้าย

ผมก็ต้องให้มันเลยตามเลย

“พึ่งรู้ว่าเกี้ยงก็เลือกของเก่งเหมือนกันนะ เห็นไม่ค่อยแต่งตัว”มันพูดขึ้นระหว่างนั่งกินออตพอตกันอยู่

“อื้ม ก็ชอบๆดูอ่ะ แต่ไม่มีตังค์ซื้อไง”

“อย่าเลยย่างเกี้ยงอ่ะ เก็บตังค์ไว้ซื้อเบสอย่างเดียวเลยสิท่า”แหมรุ้ใจกันจิงนะมึง

“ ชีวิตก็มีแค่สองอย่างอ่ะ เหล้า กับ เบส แต่เหล้าหลังๆก็เริ่มไม่ออกแระ เนียนๆกินฟรีเอา ฮ่ะๆ”

“เราชอบตัวนี้ที่เกี้ยงเลือกให้อ่ะ ”มันหยิบเสื้อสีแดงที่เกี้ยงเลือกให้มัน แต่หน้ามันเสือกมองมาทางผม เหมือน

จงใจกวนประสาท
“เฮ้ย เราว่ามันเข้ากับนายจริงๆ สีแรงๆกับคนแรงๆ ฮ่ะๆ แต่จริงๆแล้วเราชอบตัวนี้นะ ลายอย่างสวยอ่ะ”ไอ้

เกี้ยงพุดพลางชี้ไปที่เสื้อสีดำ

“จิงป่ะ งั้นเก้าให้”

“เฮ้ยให้ทำไม ไม่เอา นายซื้อก็เอาไปดิ”

“ก็ขอบคุณที่ให้เกี้ยงมาเป็นเพื่อนไง”ของฟรี!!อย่างเชี่ยเกี้ยงหรอจะพลาด

“จิงป่ะเนี่ย ใจดีว่ะ ขะ…”ผมรีบหยิบเสื้อที่เกี้ยงหยิบมายื่นคืนไปให้ไอ้เก้าทันที

“เสื้อแบบนี้ไม่เหมาะกับมึงหรอก เชื่อกูดิ’

“อ่าววว ก็เพื่อนมันอยากให้นี่หว่า”

“มึงอยากได้กี่ร้อยตัว เดี๋ยวกูซื้อให้”ผมพูดตัดจบปัญหา มันรู้ว่าผมเริ่มโมโหมันเลยเริ่มเงียบ

“ผมก็แค่อยากให้เกี้ยง เกี้ยงก็อยากได้แล้วพี่เกี่ยวอะไรหรอครับ”มันถามผมด้วยหน้าตาอันกวนตีน นี่มึงอยาก

ตายใช่ไหมไอ้เด้กเวร

“เอ่อ ไม่เป็นหรอกเก้า เสื้อเรามีเยอะแล้ว เราไม่ได้ซีเรียทไรหรอก กินต่อเหอะ”ไอ้เกี้ยงพูดตัดบท พร้อมเอา

มือมากุ้มที่มือผมไว้ ราวกับต้องการบอกผมให้ใจเย็นๆไว้

“ตามใจ แล้วแต่เกี้ยงแล้วกัน งั้นเราไปตักลูกชิ้นปลามาเพิ่มนะ จำได้ว่าเกี้ยงชอบกินใช่ไหม”ทั้งๆที่คำพูดมัน

ก็พูดกับไอ้เกี้ยงแท้ๆแต่ทำไมต้องมองหน้าผมด้วยล่ะ อย่างงี้มันกวนตีนกันชัดๆ

“เออๆขอบใจ” ไอ้เกี้ยงพูด แล้วเก้ามันก็ลุกไป ผมเลยจะลุกตาม

“เฮ้ย ไปไหน”เกี้ยงถาม

“กุอิ่มแล้วจะไปตักไอติม จะแดกไหม”

“กูไปด้วย”เหมือนมันรู้ว่าจริงๆแล้วผมจะตามไปคุยกะไอ้เก้าต่อมันเลยจะตามไปด้วย

“ไม่ต้อง!!”เดาว่าหน้าตาผมตอนนี้คงถึงขึ้นโมโหสุดๆแล้ว

“มึงไม่รุ้หรอ ว่ากุคบกะไอ้เกี้ยงอยู่”ผมเข้าไปพูดกับมันตรงๆขณะที่มันตักลูกชิ้นอยุ่

“รู้ครับ และรู้มาด้วยว่าพี่ก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน”ไอ้เชี่ยนี่ ทำให้ผมกำลังหมดความอดทน

“กุเริ่มรำคาญมึงแล้วนะ เลิกยุ่งกับมันซะได้ยินไหม”

“ทำไมครับ ทีพี่ยังเลือกได้เลย แล้วเกี้ยงไม่มีสิทธิ์เลือกบ้างหรอครับ อย่างงี้ดูไม่แฟร์เลยอ่ะ เป็นลูกผู้ชาย

หน่อยสิคับ”มันพูดแบบยิ้มๆ

“มึง!!”ผมฟิวขาดแล้วครับ ถึงกลับกระเชือกคอเสื้อมันเลย โชคดีที่ไม่ใครอยู่ตรงนั้น

“ใจเย็นๆครับพี่ ผมว่าของอย่างนี้ให้เจ้าตัวเข้าเลือกเองดีมั้ยครับ ถ้าพี่คิดว่าพี่มีดีพี่จะกลัวอะไรล่ะ ถ้าเค้าไม่

เลือกผม ไงๆผมก็ยอมไปอยู่แล้ว”มันยังคงสีหน้ายิ้มคงมันได้อยู่ กวนตีนได้โล่เลยไอ้นี่ มันยอมปล่อยคอเสื้อ

มันออก  ผมไม่มีอารมณ์จะกินอะไรต่อแล้ว ก็เลยไปบอกเกี้ยงมันว่าจะรออยุ่ที่รถ

“ไหน มึงบอกกุมาสิตกลงมึงกับมันเป็นเพื่อนกันแบบไหน”ผมซัดคำถามใส่มันทันทีที่ถึงคอนโดผม

“แบบไหนอะไรของมึง ก็เพื่อนกันไง แล้วมึงเป็นบ้าอะไร โมโห~ตัวเงินตัวทอง~ไรมาอีก”

“มึงอย่ามาตอแหล ดูก็รู้ว่ามึงรู้จักกันมาตั้งนาน หรือมึงจะบอกว่ามึงก็ไม่รู้ว่ามันชอบมึง นี่ใช่ไหมเหตุผล

จริงๆที่ทำมึงเปลี่ยนไปอ่ะ”

“กูว่ามึงเริ่มพูดไม่รุ้เรื่องแล้วนะ เอาไว้ใจเย็นแล้วค่อยมาพูดกับกูใหม่ดีกว่านะ”

“ไม่!!! กูจะพุดกับมึงตอนนี้ และมึงก็ต้องตอบกูมาตอนนี้ด้วย”

“กุไม่มีไรจะพุดกับมึง”

“มึงจะไปไหน”

“ปล่อยกู!!ไอ้สัด”

“กูไม่ปล่อย จนกว่ามึงพูดความจริงออกมา”

“กุไม่มีไรจะพุดกับมึงไอ้เชี่ย ปล่อยกู กุบอกให้ปล่อยไง”

พลั่ก!!

เข้าใจว่ามันก็คงโมโหเหมือนกันที่ผมเอาแต่เซ้าซี้มัน มันเลยปล่อยหมัดผมอย่างไม่หยังมือ จนผมรู้สึกได้ว่ามี

รสเค็มประแล่มๆอย่ในปาก เลือดคงออก
ซึ้งเลยยย มันทำกับผมแบบนี้เลยหรอ

“มึงชกกู???”

“เออสิ ชกมึงเพื่อมึงจะหายบ้าสักทีไง”

“ใช่ กูมันบ้า และกูบ้าได้มากกว่านี้ด้วย”ผมเริ่มบ้าเข้าจริงๆแล้วครับ ในตอนนั้นมันมีหลายอารมณ์มาก ทั้ง

รัก ทั้งโกธร ทั้งกลัว ทั้งน้อยใจ ทั้งโมโห จนผมก้รู้สึกว่าเริ่มคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ผมจับข้อมมือมันอย่าง

แรงและเหวี่ยงมันไปที่เตียง

“มึงจะทำไร!!”

“ถามได้ ก็จะทำให้มึงรู้ว่า ผุ้ชายในชีวิตที่มึงจะมีได้คนเดียวกุคือกูไง”

“ไอ้ห่า มึงอย่ามาทำอะไรบ้าๆนะ”

“เดี๋ยวมึงกูได้รู้ว่ากูบ้าได้มากกว่านี้แน่ๆ”ผมเริ่มประกบปากกับมันอย่างดุเดือด มันเองก็ดิ้นอย่างเอาเป็นเอา

ตายเหมือนกันแต่ยังไงแรงมันก็ไม่มีทางชนะผมได้หรอก  มันยิ่งดิ้นผมก้ยิ่งจูบมันแรงขึ้น ผมเริ่มระดมจูบมัน

ไปทั้งหน้าและคอส่วนปากมันก็ยังแหกปากไม่หยุด

“บอม  มึงอย่าทำแบบนี้นะเว้ย”มันตะโกนซ้ำไปซ้ำมาแต่ว่าผมก็ยังคงไม่ได้สนใจอะไร

ผมเริ่มแกะกระดุมที่เสื้อมัน มันยิ่งดิ้น ผมก็ยิ่งแกะง่ายขึ้น จนผมถอดเสื้อมันออก และเริ่มจูบไปทั่วร่างกายมัน

“ปล่อยกุเหอะ กูขอร้อง”เสียงมันเริ่มเบาลง

“มึง หยุดเถอะนะกูกลัวแล้ว” เสียงมันดูสั่นเอามากๆ และผมก็สัมผัสว่ามีน้ำตาหยุดลงที่มือของผมซึ่ง

ประคองหน้ามันไว้อยู่ ผมเหงยหน้าขึ้นและพบว่า มันร้องไห้ตัวสั่นอย่างกับลูกหมา ตามันแดงมาก เหมือน

มันไม่มีแรงที่จะขัดขืนผมแล้วแต่ปากก็ยังพูดออกมา ได้ยินแบบนั้นตัวผมก็เหมือนโดนอะไรมาเสียบอยู่
กลางหลังเลยครับ

นี่ผมกำลังทำอะไรอยุ่

ผมต้องบ้าไปแล้วอย่างที่มันพูดแน่ๆ

นี่หรอที่ผมพูดว่ารักมัน

ทำไมผมถึงทำกับคนที่ผมรักแบบนี้ล่ะ

เมื่อได้สติกลับมาผมก็ถึงกลับเข่าทรุด มือไม้ไม่มีแรงขึ้นมาซะงั้น

ผมค่อยๆคลายมือผมออกและเขยิบตัวออกมาจากมัน

มันก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ผมได้แต่นั่งอยู่ปลายเกียงฟังมันสะอื้นหนัก

ไม่กล้าเค้าไปปลอบมันเพราะรู้ว่ามันคงกลัวผมและมันก็คงช๊อคอยู่แน่ๆ

มันร้องไห้แบบนั้นอยู่นานจนเสียงมันเงียบไปมันก็ทำท่าจะลุกจากเตียง


“เกี้ยง”ผมคว้าขอมือมันไว้

“กูจะกลับบ้าน”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”มันไม่ตอบผมแต่หันหน้าที่โคตรจะเย็นชาของมันมาหาผม

“ปล่อยมือได้ยัง”ผมคลายมือออกด้วยความกลัวสีหน้าของมัน มันเองก็สะบัดมือผมออกอย่าแรง

สุดท้ายผมก็ไปส่งมันที่บ้านแม่มัน ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลยจนถึงบ้านตอนมันจะลงรถ ผมถึงกับต้อง

รวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไปด้วยความรู้ผิดสุดหัวใจ

“เกี้ยง พี่ขอโทษ”แต่ก็เปล่าประโยชน์ครับ มันปิดประตูใส่ผม พร้อมเดินเข้าบ้านไป ผมรู้ดีว่าพูดอะไรไป

ตอนนี้ก้คงแก้ตัวไม่ขึ้น ได้แต่หวังว่าถ้ามันหายโกธรผมแล้วมันคงเข้าใจว่าที่ผมทำแบบนั้นเพราะผมหึงมัน

เอามากๆและอยากให้มันให้อภัยในสิ่งที่ผมทำลงไป….ผมเสียใจจริงๆ

blackart

กำลังมันส์

KJL

เจ็บ !! มาก !! แม่ง ไรวะ !!

JJBoss

ขอบคุณครับ

maxum

ขอบคุณมากคับ

4_NAY

เพราะไม่กล้าตัดสินใจให้เด็ดขาด

nutnakrobh

ขอบคุณครับ

Deer651

ขอบคุณครับ

aumking

ขอบคุนน่ะ