เดกอะไรวะ..น่ารักเปนบ้า 14

freesex

ตอน จุดจบของความฝัน

ทั้งๆก็รู้ว่าถ้าถามอะไรมันออกไปสักอย่าง มันก็คงไม่อยู่กับผมอีกแล้ว

ทั้งๆที่ย้ำและเตือนตัวเองไว้แต่ผมก้ยังทำบ้าๆแบบนั้น

เผลอไปทำร้ายจิตใจมันไป มันคงไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้ว

ทรมาน

รู้สึกทรมานจนทนไม่ไหว

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีสภาพแบบนี้ได้นาน

จนตอนนี้ผมถึงได้ซึ้งถึงความรู้สึกในหัวใจที่ผมมี

ผมพยายามปฏิเสธการตัดสินใจเพราะไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บ

แต่ตอนนี้ผมกับทำร้ายทุกคนให้เจ็บหนัก โดยเฉพาะตัวผมเอง

คนเห็นแก่ตัวที่ขี้ขลาดอย่างผมตอนนี้จะทำอะไรได้บ้างนะ

เพื่อแก้ไขทุกสิ่งที่ผิดไป

เพื่อชดเชยวันคืนร้ายๆที่เกิดขึ้น

ให้กับคนที่ผมรักมากที่สุด…คนที่ผมแคร์มากที่สุด


“อยู่ๆก็โทรมาบอกว่าจะมาหา มีอะไรด่วนรึเปล่าคะ”

“เบล เรื่องที่ที่จะพูดออกไปเนี้ย พี่จริงจังนะ”

“อะไรคะ”

“สามปีแล้วใช่ไหมที่เราคบกันมา นานมากเลยนะ พี่เองก็ไม่เคยคบใครได้นานเท่านี้เลยจริงๆ”

“มาพูดอะไรแบบนี้ ไม่เหมือนพี่บอมเลยนะ”

“แต่ว่าในขณะเดียวกัน สามปีที่ผ่านมา พี่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าพี่ทำหน้าที่แฟนได้ดีสักเท่าไหร่ เบลพุดถูก พี่ละเลย
เย็นชา ปิดตัวเอง พี่มันก็แค่แฟนห่วยๆคนนึง”

“เรื่องนั้นไม่ต้องคิดมากก็ได้ พี่บอมเป็นไงเบลก็รับได้อยู่แล้ว”

“ไม่หรอก พี่เชื่อว่าเบลจะมีความสุขได้มากกว่านี้ ยิ้มได้มากกว่านี้ ร่าเริงได้มากกว่านี้ ถ้าเบลเจอคนที่

เรารักเบลได้มากกว่าพี่”

“ถ้าจะมาเพื่อบอกเลิกกัน เบลไม่ขอฟังนะ”

เบลทำท่าจะลุกขึ้น ผมคว้ามือเธอไว้

“เบล พี่ขอร้อง อย่าทำแบบนี้”เบลค่อยๆนั่งลงอีกครั้ง

“พี่เคยมีแฟนก็หลายคนนะ แต่ก้อไม่เคยรักใครได้นานเพราะพี่คนเป็นแบบนี้ สุดท้ายพี่ก็ต้องทิ้งทุกคนไป

พี่แค่อยากจะลองเริ่มต้นกับใครจริงๆจังสักที พี่อยากมีความรักและหวังจะดูแลความรักนั้นให้นานเพื่อชดเชย

สิ่งที่เคยไม่ได้รับจากพ่อ พี่บอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทำใครเสียใจหรือทิ้งใครไว้ข้างหลังเหมือนที่พ่อทำกับพี่

อีกเด็ดขาด พี่จะไม่ทรยศความรักของเรา”

เธอยื่นมือมาจับมือผมไว้

“แต่พี่ก็ยังทำร้ายคนที่รักพี่เสมอ พี่ทิ้งเบลไว้ข้างหลังและพี่ก็ทรยศความรักของเรา สุดท้ายพี่ก็ไม่เคยทำอะไร
ได้ดีไปกว่านี้เลย”

“ช่างมันเถอะ เบลจะไม่ต่อว่าอะไรทั้งนั้น แค่เราลืมๆมันไปแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ เบลจะให้อภัยพี่ทุกอย่างเลยนะ”เธอโน้มตัวและกอดผมไว้

“แต่พี่คงเริ่มต้นใหม่ไม่ได้อีกแล้วล่ะ พี่ขอโทษนะเบล”

“พี่บอม ไม่รักเบลแล้วหรอ”

“รักสิ แต่พี่คงเป็นแฟนที่ดีให้เบลไม่ได้ ถึงอย่างงั้นพี่ยินดีเป็นพี่ชายที่ดีของเบลเสมอนะ”

“สามปีที่ผ่านมา ไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม”

“มันมีค่าเสมอ ทุกสิ่งที่ผ่านมามันก็ยังสวยงามในมุมของมัน”

“แต่คงไม่ใช่มุมของความรักสำหรับพี่บอมใช่ไหม….เราก็เหมือนอยู่กันนานๆจนชิน มันคงไม่ใช่ความรู้สึกของความรักสินะคะ”

“เมื่อก่อน พี่คิดว่าแค่ต้องการใครสักคนที่อยู่ด้วยกันได้ ตอนนี้ถึงได้เข้าใจว่าพี่ไม่ได้อยากจะอยู่กับคนที่แค่อยู่ด้วยได้แต่พี่ต้องการอยู่กับคนที่พี่ขาดเค้าไม่ได้ พี่ขอโทษนะ”

เบลร้องไห้ มันเป็นสิ่งที่ทำผมปวดใจมาก

อย่างน้อยผมก็ผูกพันกับเธอมาสามปี

อย่างน้อยที่ก็คือน้องสาวที่ดีของผมเสมอ

ผมไม่เคยต้องการให้มันเป็นแบบนี้

แต่ผมก็ไม่สามรถเป็นในสิ่งที่เธอต้องการได้เหมือนกัน

“เบลอย่าโทษตัวเองนะ เบลไม่ผิอะไรเลยสักอย่าง เบลเป็นคนดี เป็นผู้หญิงที่ดี เบลจะเจอคนที่เค้าดูแล

เบลได้ดีกว่าพี่แน่นอน”ผมก็ทำได้แค่ปลอบ เบลยังคงร้องไห้ต่อและเข้ามากอดผม ผมต้องอยู่ปลอบเบลอยู่
นานกว่าเบลจะหยุดร้องไห้  เบลขอเวลาทำใจสักพัก ผมดีใจที่อย่างน้อยสุดท้ายเราก้อจบลงด้วยความเข้าใจ

ตกดึกผมก็มานั่งรอเกี้ยงเล่นดนตรีที่ร้านอย่างเดิม แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ มันไม่ส่งสายตามามองผม

เหมือนอย่างเคยแม้ว่าผมจะนั่งรอมันอยุ่ที่เดิมแต่มันก็คงไม่อยากเห็นผมอีกแล้ว และที่เจ็บกว่านั้นคือช่วงที่

พักไอ้เก้าก้จะคอยเข้ามาพุดคุยกับไอ้เกี้ยงตลอด ส่งยิ้มให้มันบ้างล่ะ ส่งน้ำให้เกี้ยงบ้างล่ะ ส่งผ้าให้เกี้ยงบ้าง

ล่ะ คนที่นั่งดูอยู่โคตรเจ็บหัวใจเลยครับ แต่ผมก็รู้ดีว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรได้มากกว่านั่งมอง….ไอ้เก้า

มันพูดถูก ในเมื่อผมยังเลือกได้แล้วทำไมไมเกี้ยงมันจะเลือกไม่ได้ ผมมันคงโคตรเห็นแกตัวเกินไปที่จะรั้งให้

มันอยู่กับผมแค่คนเดียว ทั้งๆที่ผมก็ไม่สามารถดูแลมันได้ดี จากเรื่องเมื่อคืนมันทำให้ผมเข้าใจหัวใจตัวอย่าง

มากขึ้น ในที่สุดแล้วสิ่งเดียวที่ผมต้องการก็คือมัน และสิ่งเดียวที่ผมอยากขอร้องมันคือ ….อย่าทิ้งผมไป
“ไม่เข้าไปคุยกับมันวะ”อ้าว นี่เฮียมาตอนไหนฟะ

“มันคงไม่อยากคุยกับผมอ่ะ”

“อย่าป๊อดไปหน่อยเลยน่า ทำผิดก็แค่ง้อๆไป เดี๋ยวก็ใจอ่อน”

“ขอให้มันง่ายยังงั้นเหอะเฮีย”
“เฮ้ย ป๊อดไรว่ะ  มึงเอาอยู่น่า ไป มันเลิกงานแล้วไปหามันดิ”

เฮียผลักหลังผมให้ไปหาไอ้เกี้ยง ผมหันหลังเฮียเพื่อขอกำลังใจ เฮียก็ชูนิ้วโป้งพร้อมยิ้มให้ผม ฮ่ะๆ เริ่มมี

กำลังใจขึ้นมาแล้วครับ

“เกี้ยง วันนี้กลับกับพี่นะ”ผมเดินเข้าไปหามันและพูดกับมันด้วยสีหน้าปกติ ทั้งๆที่ในใจผมกลัวมันจะเย็นชากับผมจะแย่

“เกี้ยง เดี๋ยวเรายกเบสไปที่รถเลยนะ”และแล้วตัวมารก้โผล่หัวมา แม่งเอ้ย

“อื้ม”มันหันตอบไอ้เก้า เอาเบสไปรถ รถใคร ไปไหน ใครไปบ้าง ตอนนี้หัวผมเริ่มหมุนอีกครั้ง

“บอม วันนี้กูรับปากเก้าว่าจะไปเล่นดอทเอบ้านมันอ่ะ กูคงกลับกับมึงไม่ได้ ”เจอ
สถานการณ์อย่างงี้ผมก็เหวอเลยสิครับ

“ไม่ไปไม่ได้หรอครับ’ผมอ้อนวอนอย่างสุดชีวิต

“โทษทีนะ แต่กูรับปากมันไปแล้ว”
“ไงเกี้ยง ไปกันยัง”ไอ้เก้าพูดพร้อมเดินมาใกล้ๆไอ้เกี้ยง

“โทษทีนะครับพี่ ไงๆวันนี้ก็ขอยืมตัวเกี้ยงหน่อยล่ะกัน พี่คงไม่ว่าอะไรนะครับ”พูดไม่พูดเปล่า มันยังเอามือ
มาโอบไหล่ไอ้เกี้ยงไว้อีก ซึ่งมันก็ทำผมเดือดจนกำมือแน่นแต่ทำไงได้ครับคดีเก่ายังไม่จบ ผมก็คงไม่อยากเพิ่มภาระให้ตัวเองไปอีกคดีหรอก ที่สำคัญวันนี้ผมมาในมาดพระเอกครับ ยังไงวันนี้ผมก้ต้องขอไอ้เกี้ยงเป็นแฟนให้ได้!!

“งั้นขอคุยอะไรด้วยแปปนึงได้ไหม”ผมทำเสียงต่ำเรียกคะแนนความเห็นใจครับ ถึงยังไงถ้าเกี้ยงมันรับเป็น
แฟนผมแล้ว ใครหน้าไหนก้เอามันไปค้างด้วยไม่ได้เด็ดขาด หึๆ

“มีไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้แล้วกันนะ”

“ไม่ได้!!”เหมือนจิตใต้สำนึกลึกๆที่ผมซ่อนอยู่เริ่มคุมไม่ได้ เมื่ออะไรๆที่คิดไว้เริ่มผิดแผนไปซะหมด

“ขอร้องล่ะ พรุ่งนี้พี่ต้องบินไปออสนะ อาจจะไม่ได้กลับมาสามเดือน พี่อยากคุยกับเกี้ยงก่อนไปจริงๆนะ” ที่

จริงแล้วนายเค้าเสนอให้ผมไปนานแล้วครับแต่ผมปฏิเสธนายแล้วยัดเหยียดให้ไอ้ไอ้เอกไปแทนแล้วครับ

ฮ่ะๆ แต่ที่พูดไปเนี้ยผมแค่เรียกร้องความสนใจไปงั้นแหละครับ ไอ้เกี้ยงได้ยินแบบนั้นก้เหมือนตกใจ

เหมือนกัน มันหันหน้าไปมองไอ้เก้าแล้วทำท่าจะเดินมาทางผม เห็นไหม๊ล่ะ ไงๆผมก็ชนะเห็นๆ
“เดี๋ยว!”อ่าววว ไรอีกง่ะ ไอ้เชี่ยนี่ อยู่ๆมันก้ริ้งมือไอ้เกี้ยงไว้ และภาพที่ทำผมสติหลุดไปเลยก้ปรากฏตรงหน้า

เมื่อมันโน้นหน้าเข้าหาไอ้เกี้ยงพร้อมกับประกบจูบปากไอ้เกี้ยงต่อหน้าต่อตาผม

“อย่าไปนานล่ะ เก้าไม่อยากรอนาน”
พลั่ก!!

สิ้นคำมันพูดผมก็เก็บสติตัวเองไม่อยู่ รุ้อย่างเดียวคือผมต้องเอาเลือดของคนมายุ่งกับคนที่ผมรักออกให้ได้
วันนี้มึงอย่าหวังว่าจะมีปากไว้พุดดีอีกเลยไอ้สัดเก้า

“เฮ้ย บอม มึงทำไร”ไอ้เกี้ยงร้องขึ้น มันคงตกใจมาก

“ได้เลยพี่ชาย อยากได้เดี๋ยวจัดให้”

พลั่ก!!

ว่าแล้วมันก็จัดให้ผมไปนึงหมัด ก้นั่นแหละครับ แลกมัดหมัดกันไปกันมา เสียงไอ้เชี่ยเกี้ยงก็ร้องห้ามดังไป
ทั้งร้านแต่ก้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกัน จนสักพัก

ปึก!!

“ไอ้พวกห่า ร้านกูเยินหมดแล้ว ทำเชี่ยไรของมึงถ้าจะกัดกันไปกัดไกลสนตีนกูเลย”พี่เข้ครับ ถีบเข้ามาได้เต็ม
แรง ถึงตอนนั้นถึงแยกกันได้

“มึงเป็นไงบ้าง”ชื่นใจเลยครับ ไอ้เชี่ยเกี้ยงทำสีหน้าตื่นมาประคองผม ที่สุดแล้วมึงก็เลือกกูสินะ

“โทษทีพี่”ผมพูดขึ้น

“เฮ้ย มึงไปแยกมันทำไมว่ะนานๆทีจะมีมวยให้ดู”กวนประสาทอย่างงี้จะมีใครล่ะครับ เฮียผมเอง แกยิ้มให้

พร้อมชูนิ้งโป้งให้ผม กวนเป็นบ้าเลยเฮีย

“เออ มวยกุก็อยากดุ แต่ร้านก็พังเนี้ยใครรับผิดชอบว่ะ ดีนะกำลังปิดร้านไม่งั้นแขกหนีห่ากันไปหมด”

“เออ เอาน่ามึง”เฮียเดินมาทางผมพร้อมบอกว่า

“มึงไปเหอะเดี๋ยวทางนี้กุเคลียร์ให้”

“ขอบคุณเฮีย”
“เออ เอาน้องสะใภ้มาให้กูให้ได้ล่ะกัน”แกยักคิ้วให้ ทางเปิดเลยสิครับ ผมจูงมือมันออกมาจากร้าน โดยทาง

นู้นเฮียรับหน้าไป  ผมพามันขับรถมาเรื่อยๆ วิ่งมาไกลมาก จะไปไหนก้ไม่รู้รู้แค่ยังไม่อยากเข้าคอนโด มันก้

เงียบผมก้เงียบ เลยตัดสินใจจอดรถบนทางด่วนอ่ะครับ

“เจ็บไหมว่ะ”มันพูดพลางเอามือมาเช็ดเลือดที่มุมปากผมออก

“ไม่หรอก เห็นมึงจูบกับมันกุเจ็บมากกว่า”

“กูไม่รู้เรื่อง อยู่ๆมันก็…”

“ช่างเหอะ กูรู้ ไม่ต้องพุดหรอก”ผมแค่ไม่อยากไปรื้อฟื้นเรื่องนั่นอีก เรื่องอะไรก้ตามที่มีไอ้เก้ามาเกี่ยวผม

อยากให้เราลืมไปให้หมดๆไป แล้วมันเอื้อมมือมากุมผมไว้ ผมดีใจที่มันทำอ่อนโยนกับผม

“เกี้ยงครับ เรื่องเมื่อวานพี่บอมสำนึกผิดแล้วจริงๆขอโทษนะครับ เกี้ยงหายโกธรพี่นะครับ”

“ไอ้สัดมึงทำกูกลัวมากมึงรู้รึเปล่า”


“ครับพี่รู้ พี่ทำเกี้ยงตกใจ พี่แค่หึงอ่ะ พี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ”

“ทำไมมึงไม่ถามกุดีๆ”

“ก็มันมากวนประสาทพี่อ่ะ”

“แล้วมาลงที่กูทำไม”

“ไม่ทำแล้วครับ ไม่ทำอีกจริงๆ พี่ขอโทษนะ….นะ”

“แมร่ง นี่หรอที่บอกว่ารักกู คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ”
“พอแล้วคร้าบ แค่นี้พี่ก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว”

“ก้อยากตอกย้ำไง จะได้รู้บ้าง ว่าที่ทำกูเสียความรู้สึกแค่ไหน คำขอโทษไม่กี่คำใครก็พูดได้ ถ้าพไม่รู้สึกผิด
จริงๆแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมา”เงียบสิครับ ไม่กล้าพุดไรต่อ แกล้งนั่งซึมเรียกร้องความสงสารไปล่ะกัน

“แล้วที่จะไปออสอ่ะ ไปจิงหรอ”แล้วมันก้ดันเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่อยากให้พี่ไปหรอครับ”ผมแสร้งเป็นคนดีต่อไป รุ้ดีว่าถ้าใช้อารมณ์ตอนนี้คะแนนผมตกแน่
“นานแค่ไหนนะ”

“สามเดือน”ผมพุดด้วยเสียงเศร้าสอย เหมือนลุกหมาหมดฤทธิ์เดช มารยาสุดๆอ่ะ

“ไม่เห็นบอกกันเลย”เอาไงดีว่า ที่จริงยกเลิกไปแล้วแต่ดันอ้างไปงั้น หึๆ

“ก็ถ้าไม่อยากให้พี่ไป พี่ก็จะไม่ไปหรอกนะ ไงๆก้ให้เอกไปแทนก็ได้”ผมยิ้มพร้อมคลำหาแหวนในกระเป๋า

เป็นแหวนเงินที่ผมสั่งทำเป็นคู่เพื่อมันเลย ผมกะให้มันวันนี้ วันที่ผมจะสามารถบอกรักมันได้อย่างภาคภูมิใจ

“เก้ามันจีบกูตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว”อยู่ๆมันก็พูดขึ้น

“ห่ะ??”ผมถึงกับไปไม่เป็นเลยเมื่อสิ่งที่ตั้งใจจะพูดถูกขัดจังหวะ ด้วยเรื่องของไอ้คนที่ผมเกลียดขี้หน้าที่สุด

“แต่กุไม่เคยคิดอะไรกับมันเลยจริงๆ กูเคยบอกมันไปแล้วแต่มันบอกว่าจะรอกู”

“พอเหอะกูไม่อยากฟังเรื่องมันอีกแล้ว”

“บอม กูเหนื่อย ที่เป็นอยุ่ทุกวันนี้มันเหนื่อยมาก พอแล้วได้ไหม กูแค่อยากมีชีวิตธรรมดาๆ มีความรักธรรมดาๆกูไม่อยากแบกรับอะไรอีกแล้ว ปล่อยกุไปเถอะนะ”
โลกของผมตอนนั้นมันเหวงมาก ผมไม่ได้ยินอะไรเลยน้องจากเสียงลมหายใจตัวเอง รู้สึกเสียใจจนน้ำตาจะไหลออกมา ได้แต่กลั้นเอาไว้

“มึงแน่ใจนะว่ามึงต้องการแบบนี้”

มันพยักหน้า

“งั้นมึงบอกกูมาสิว่ามึงรักมัน มึงกล้าพูดออกมาไหมล่ะว่ามึงรักมันน่ะ!!”ผมกำมือตัวเองแน่น ภวนาให้ที่มันพูดไม่ใช่อย่างที่ผมคิด

“กูรักเค้ามึงได้ยินไหมกูรักเก้า กูอยากเป็นแฟนกับเก้า มึงเข้าใจกูรึยัง”

‘ยังไงๆเบลก็มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว ถ้าพี่บอมทำให้เบลมีความสุขไม่ได้เบลก็ควรมีคนที่ดีดว่าดูแล’คำพูดที่ผม

เคยพูดกับเบลไว้ ตอนนี้เหมือนมันจะตอกย้ำตัวผมอีกครั้ง แม้เหตุการณ์จะคล้ายกันแต่ความรู้สึกมันต่างกัน

มากเพราะนั่นผมได้แต่พูดในฐานะที่จะทิ้งคนอื่นไปแต่ในวันนี้ผมกำลังเป้นคนที่จะถุกทิ้ง….




“งั้นมึงก้ไปเหอะ ถ้ามึงต้องการอย่างงั้นจริงๆ”

ผมพูดพร้อมพยายามกลั้นน้ำตาไว้และสูดลมหายใจให้ลึกที่สุด

“ก้ดีแล้วล่ะ ที่เกี้ยงตัดสินใจได้อ่ะนะ”ผมพุดพร้อมฝืนยิ้มให้มัน

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเกี้ยงที่หอแล้วกัน”

“บอม”มันพุดแต่ยังคงไม่กล้าสบตาผม

“ขอบคุณนะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”ผมไม่ได้พุดอะไรต่อ เพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีตอนนี้ตัวเองถึง

จะไม่ร้องไห้ ได้แต่นั่งเงียบเก็บความรู้สึกไว้ตลอดทางจนที่สุดก็ถึงปลายทาง

“ห่างกันไปแล้วดูแลตัวเองดีๆล่ะ”ผมพูดก่อนที่มันจะลงจากรถไป

“อื้ม กูไปนะ”แล้วน้ำตาที่กลั้นไว้มันก้ไหลออกมาซะมากมายทันทีที่

มันลงจากรถไป ทุกๆครั้งมันจะต้องหันมามองแล้วยิ้มหวานๆให้กับผมแต่วันนี้มันต่างออกไป
วันนี้ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มนั้น

เกี้ยงเดินจากผมไปโดยไม่หันมามองผมอีก

กูรักมึงนะ ๆๆ ….ทำไมคำนี้ๆมันถึงก้องอยู่ในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาแต่ผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพุดออกไปเพื่อ

รั้งมัน  ผมมองเห็นหลังของมันห่างจากผมไปทุกทีๆก้ยิ้งอยากจะรั้งไว้ แต่ไม่มีสิทธิ์เลย

ไม่มีอีกแล้ว………….
คนอย่างผมที่ดีแต่คอยทำร้ายใครๆซะมากมาย ยิ่งตัวเองรู้สึกว่าขาดความรักมากเท่าไหร่แต่ก้ไม่เคยดูรักความรักตัวเองให้ดีเลยสักครั้ง

จนวันที่ผมเจอคนที่ผมรักเค้าอย่างสุดหัวใจผมเองก็ยังไม่สารถรักษาเค้าไว้ได้…

ที่เป็นอย่างนี้มันก็สมควรอยู่แล้วที่ผมจะต้องมาเสียใจอย่างนี้

ผมร้องไห้อยู่ในรถ อย่างกับบ้า

ผมเกลียดความรู้สึกนี้…ความรู้สึกที่เราไม่สามารถรั้งคนที่เรารักไว้ได้
มันเจ็บปวดที่ได้แต่นั่งมองเค้าจากไป
เหมือนที่พ่อทิ้งผมไปในวันนั้น

และในที่สุดผมก็ทำพลาดไปอีกครั้งจนได้

blackart

กำลังมันส์

ponda16

เศร้าอะครับ

blackart

ขอบบคุงงคับบ

KJL

เศร้าสุด ๆ ไปเ รย

JJBoss

ขอบคุณครับ

freedom-you

ขอบคุณตรับ

Oสูร

มาต่อไวๆนะครับ ขาดใจแล้ว

maxum

ขอบคุณมากคับ

4_NAY

ใครจะเป็นคนมาช่วยนะ

aumking

เศร้าจัง